Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου
και
η Επέτειος του «ΟΧΙ»
Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να
αναφέρουμε ότι εκτός από τη μεγάλη Εθνική μας εορτή (Επέτειος του ΟΧΙ)
γιορτάζουμε και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές
γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με
μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της
Θεοτόκου, ενώ σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η
γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας από την 1ηΟκτωβρίου την
28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη σκέπη και την
προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα,
σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.
Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα
του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός
άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία
μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα
της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε
από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν
στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη
της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.
Γράμμα από τη Μόροβα
Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία
το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.
«Αδελφέ μου Νίκο.
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα
ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη.
Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης
Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω
αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς
το από άλλους, δεν το πιστέχεις.
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της
Μόραβας, είδαμε σε απόσταση καμμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα
να στέκει ακίνητη.
-Τις ει;
Μιλιά...
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε:
-Τις ει;
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα,
ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού.
Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά
Ιβάν-Μόροβας.
Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιταλούς
στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχθεί πίσω
και τα καινούργια... κοιμόνταν! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη
ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη
Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».
Αξίζει να αναφέρουμε το όνομα του πρώτου νεκρού Έλληνα
στρατιώτη:
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η
πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος
Τσαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το
σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία.
Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρη.
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν να φυλάγουν
Θερμοπύλες …. ».
πηγή: paterikiorthodoxia
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pentapostagma.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου