Εωθινόν ι',

Μετά τήν είς Ἄδου κάθοδον

Πρόκειται για το ι' Εωθινό Δοξαστικό στο μέλος του Αθανασίου Παναγιωτίδη, όπως αυτό καταγράφεται στο βιβλίο του «Επίτομον Αναστασιματάριον» (1955). Ο ήχος είναι πλάγιος του β'. Ψάλλει ο πρωτοψάλτης κ. Αστέριος Δεβρελής, ο οποίος κατέγραψε το μέλος

και επιμελήθηκε την έκδοσή του.

Πάτμος καί ... Ἱερός Λόχος

Μιά λησμονημένη .... ἐπέτειος

         Πρίν ἀπό κάποιους μῆνες εἶχα τήν ἰδιαίτερη εὐκαιρία καί χαρά, ἤ καλύτερα εὐλογία, νά πιάσω κουβέντα γιά τά παλιά καί  ξεχασμένα τοῦ Νησιοῦ μας, μέ τόν Ἱερομόναχο π. Εὐθύμιο Κουτσανέλλο, πολιό Γέροντα τοῦ Μοναστηριοῦ μας, μέσα στό ὁποῖο συμπλήρωσε ἑβδομήντα καί πλέον χρόνια, ἀπό τή στιγμή πού φόρεσε τό ράσο. Σκέψη καθάρια, μυαλό φορτωμένο ἀπό ἀναμνήσεις, πού δυστυχῶς δέν εἶναι καταγεγραμμένες ἀπό κανέναν καί σέ κανένα βιβλίο, ἀκαταπόνητος στά ἐνενηνταπέντε του χρόνια, ἀνύστακτος στίς Ἀκολουθίες, πιστός τηρητής τοῦ Τυπικοῦ τοῦ Μοναστηριοῦ μας, λάτρης τῶν λουλουδιῶν, ἀκούραστος συζητητής....

         Ἐπανέρχομαι λοιπόν. Ἡ κουβέντα γύρω ἀπό τήν περίοδο τῆς Ἰταλικῆς κατοχῆς. Πῶς μοῦ δημιουργήθηκε ἡ ἀπορία νά τόν ρωτήσω γιά τόν Ἱερό Λόχο; Μοῦ ἀπάντησε ὄχι μόνο μέ πολλή προθυμία, ἀλλά καί μέ  μεγάλη συγκίνηση. Μοῦ ἔθεσε πρῶτα τήν ἑξῆς ἐρώτηση: «Πότε γιορτάζει ὁ Ἅγιος Ἀρέθας; Τότε ἦρθαν οἱ Ἱερολοχῖτες». «Δέ θά τό ξεχάσω, μέχρι νά κλείσουν τά μάτια μου».

-Πότε γιορτάζει π. Εὐθύμιε ὁ Ἅγιος Ἀρέθας; «Παραμονή, ἤ προπαραμονή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου».

         Ὁ Ἅγιος Ἀρέθας γιορτάζει πράγματι στίς 24 Ὀκτωβρίου, προπαραμονή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Οἱ Ἱερολοχῖτες λοιπόν ἔφθασαν στό Νησί στίς 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1944, δηλαδή συμπληρώθηκαν ἑβδομήντα τρία χρόνια...

         Συνεχίζοντας ὁ π. Εὐθύμιος, μοῦ περιέγραψε μέ παραστατικότητα τόν ἐνθουσιασμό τῶν κατοίκων, ἰδίως τῆς νεολαίας. Καί ὁ ἴδιος νέος· δέν εἶχε ρασοφορεθεῖ ἀκόμη.

-             «Εἶχαν στηθεῖ παντοῦ ἀψίδες, ἰδιαίτερα ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ Μοναστηριοῦ, μέχρι τό Σταθμό, ὅπου  ὅλος ὁ Ἱερός Κλῆρος  «ἐνδεδυμένος» τήν Ἱερατική του ἀμφίεση, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἡγούμενο, καί μέ τήν παρουσία ὅλων σχεδόν τῶν κατοίκων, ὑποδεχτήκαμε τούς στρατιῶτες, ἐνῶ «σήμαιναν» οἰ καμπάνες τοῦ Μοναστηριοῦ καί ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Νησιοῦ. Στό Μοναστήρι τό ἀδιαχώρητο. Ἀναπέμφθηκε Δοξολογία, κατά τήν ὁποία ἐξεφώνησε πύρινο λόγο ὁ Ἡγούμενος Νικόδημος Κανάκης. Μάλιστα, στἠσανε καί ἕνα μεγάλο μαῦρο κουτί, στή γωνιά τῆς αὐλῆς τοῦ Μοναστηριοῦ καί ὅλοι μας ψάχναμε νά βροῦμε τί  ἦταν. Ἦταν ἕνα μεγάφωνο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλά ποιός ἤξερε τέτοια πράγματα τότε».

         - «Ὅταν τήν προηγουμένη κυκλοφόρησε ἡ εἴδηση ὅτι θά καταφθάσει ὁ Ἱερός Λόχος, θέλησαν οἱ Μοναχοί νά βροῦν μιά Ἑλληνική Σημαία. Δέν εὕρισκαν πουθενά γιατί οἱ Ἰταλοί ἀπαγόρευαν αὐστηρά τήν ὕπαρξή της. Τότε ὁ ἀείμνηστος Μοναχός Βαρθολομαῖος Στράτας, εἶπε στόν Ἡγούμενο νά μήν ἀνησυχεῖ· θά εὕρισκε ὁ ἴδιος. Ξεκίνησε τότε μέ τό ἡλιοβασίλεμα καί μέ τά πόδια, πῆγε στοῦ Ἀπολλοῦ - ἐκεῖ εἶχε καταχωνιασμένη μιά Ἑλληνική Σημαία - καί στίς 3 ἡ ὥρα τήν αὐγή, τήν ὥρα πού ἄρχιζε ἡ Ἀκολουθία, ἦταν στό Μοναστήρι, μέ τή Σημαία στήν ἀγκαλιά του.   Μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Νικόδημος ὕψωσε τήν Ἑλληνική Σημαία στό λιμάνι, στό μουράγιο πού ὑπῆρχε τό φανάρι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης».

         -«Τήν ἑπομένη κατέπλευσε στό Λιμάνι, σταλμένο ἀπό τούς Ἄγγλους, ἕνα πλοῖο μέ τρόφιμα (κυρίως μπισκότα μέσα σέ τενεκέδες, φυστικοβούτυρο καί τυρί κίτρινο), τά ὁποῖα  μοίρασαν στούς κατοίκους στό χῶρο τοῦ Τελωνείου, πού τότε στεγαζόταν στό σημερινό Ταχυδρομεῖο. Πανηγύρι μεγάλο».

         -«Στοῦ Γροίκου εἶχε «ἀράξει» ἕνα μεγάλο πολεμικό  καί κάποιος ἀπό τό πλήρωμα ζήτησε «ὡρολογοποιό»· τόν ἔστειλαν  στόν μακαρίτη τόν πατέρα μου, πού ἦταν ὁ «χρυσοφός», ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, τοῦ  Νησιοῦ.  Ὅταν ἐπισκευάστηκε τό ρολόι, μέ ἔστειλε ὁ πατέρας μου καί τό πήγα στό σκάφος· μέ  ξενάγησαν καί μέ φίλεψαν·  μοῦ ἔδωσαν μάλιστα καί κονσέρβες. Θυμᾶμαι ἀκόμη ὅτι  ὅτι οἱ Ἱερολοχῖτες βάπτισαν στή Χώρα, ἕνα κοριτσάκι».

Αὐτή ἦταν ἡ περιγραφή τοῦ Γέροντα π. Εὐθυμίου. Ἐρευνώντας καί ξεφυλλίζοντας «παλιά τεφτέρια» διαπίστωσα ὅτι ἡ περιγραφή του, ἦταν άπόλυτα ἐναρμονισμένη μέ τά γραπτά «ντοκουμέντα», μέ ἀποτέλεσμα νά θαυμάσω γιά ἄλλη μιά φορά τήν ἰκμάδα τοῦ πνεύματός τους καί τήν ἀκρίβεια τῆς περιγραφῆς τῶν ἱστορικῶν γεγονότων.

         Συμπληρωματικά καταθέτω καί τά ἑπόμενα: λίγες ἡμέρες ἀργότερα,  ἐστάλησαν ἀπό τήν Ἱερά Μονή τά ἀκόλουθα τηλεγραφήματα «πρός τήν Αὐτοῦ Μαγαλειότητα τόν Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων Γεώργιον τόν Β^ον τόν Πρωθυπουργόν κ. Γεώργιον Παπανδρέου καί τόν Πρωθυπουργόν τῆς Μεγάλης Βρεττανίας κύριον Οὐΐστον Τσῶρτσιλ». Τό περιεχόμενο τόν τηλεγραφημάτων εἶχε ὡς ἑξῆς:

1^ον) Μεγαλειότατον Βασιλέα Ἑλλήνων Γεώργιον Β^ον Λονδῖνον.

Ἱερά Βασιλική Μονή Πάτμου, διερμηνεύουσα αἰσθήματα Ἀδελφότητος αὐτῆς καί λαοῦ, ἐκφράζει ὁλοψύχως εὐχαριστίας ἐπί ἀπελευθερώσει ὑπό Ἱεροῦ Λόχου νήσου ἡμῶν καί ἀφοσίωσιν Ὑμετέραν Μεγαλειότητα, εὐχομένης ταχεῖαν ἀπελευθέρωσιν καί ἔνδοξον καθοδήγησιν ὑμετ. Μεγαλειότητος.

2^ον ) Πρόεδρον Κυβερνήσεως Ἐθνικής Κυβερνήσεως Ἀθήνας.

Ἱερά Βασιλική Μονή Πάτμου πανδήμως ἑορτάσασα ἀπελευθέρωσιν νήσου ὑπό Ἱεροῦ Λόχου, δέεται  ὑπέρ ἐνισχύσεως Ὑμῶν πρός ἀποπεράτωσιν ὑψηλοῦ ἔργου ἀπελευθερώσεως σύμπαντος Ἔθνους, ἀποκαταστάσεως Ἐθνικῆς ζωῆς καί πραγματοποιήσεως ἱεροῦ πόθου ὑποδούλων Ἑλλήνων.

3^ον ) Ἐξοχώτατον κ. Τσῶρτσιλ, Πρόεδρον Κυβερνήσεως Λονδῖνον.

Ἱερά Βασιλική Μονή Πάτμου, ἑορτάζουσα ἀπελευθέρωσιν νήσου ἀπό βάρβαρον δουλείαν, δοξολογεῖ ὕψιστον διά νίκην  Συμμαχικῶν ὅπλων καί εὔχεται καθοδηγῆσαι  Ὑμετ. Ἐξοχότητα πρός διάσωσιν ἐλευθερίας λαῶν, καί ἀπελευθέρωσιν ὑποδούλων Ἑλλήνων Δωδεκανήσου καί  Ἕνωσιν αὐτῶν μετά Μητρός Ἑλλάδος».

Αὐτά τά ἐλάχιστα γιά τό ἱστορικό αὐτό γεγονός. Ἡ ἱστορία τοῦ Νησιοῦ μας, γύρω ἀπό τά Ἐθνικά θέματα, εἶναι τεράστια. Δυστυχῶς δέν ἔχει ἀναδειχθεῖ. Ἀπαιτεῖται ἔρευνα· ἀπαιτεῖται ζῆλος, διάθεση καί χρόνος. Ἰδού τό πεδίον λαμπρόν .....

Η Αγία Σκέπη...

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου 

και η Επέτειος του «ΟΧΙ»

Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη μεγάλη Εθνική μας εορτή (Επέτειος του ΟΧΙ) γιορτάζουμε και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας  από την 1ηΟκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Στο μέ­τω­πο, σ’ ό­λη τη γραμ­μή, α­πό τη γα­λα­νή θά­λασ­σα του Ι­ο­νί­ου μέ­χρι ψη­λά τις πα­γω­μέ­νες Πρέ­σπες, ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός άρ­χι­ζε να βλέ­πει παν­τού το ί­διο ό­ρα­μα: Έ­βλε­πε τις νύ­χτες μια γυ­ναι­κεί­α μορ­φή να προ­βα­δί­ζει ψη­λό­λι­γνη, α­λα­φρο­περ­πά­τη­τη, με την κα­λύ­πτρα της α­να­ριγ­μέ­νη α­πό το κε­φά­λι στους ώ­μους. Την α­να­γνώ­ρι­ζε, την ή­ξε­ρε α­πό πα­λιά, του την εί­χαν τρα­γου­δή­σει ό­ταν ή­ταν μω­ρό κι ο­νει­ρευ­ό­ταν στην κού­νια. Ή­ταν η μά­να η με­γα­λό­ψυ­χη στον πό­νο και στην δό­ξα, η λα­βω­μέ­νη της Τή­νου, η υ­πέρ­μα­χος Στρα­τη­γός.

Γράμ­μα α­πό τη Μό­ρο­βα

Ο Τά­σος Ρη­γό­που­λος, στρα­τευ­μέ­νος στην Αλ­βα­νί­α το 1940, έ­στει­λε α­πό το μέ­τω­πο το πα­ρα­κά­τω γράμ­μα στον α­δελ­φό του.

«Α­δελ­φέ μου Νί­κο.

Σου γρά­φω α­πό μια α­ε­το­φω­λιά, τε­τρα­κό­σια μέ­τρα ψη­λό­τε­ρη α­πό την κο­ρυ­φή της Πάρ­νη­θας. Η φύ­ση τρι­γύ­ρω εί­ναι πάλ­λευ­κη. Σκο­πός μου ό­μως δεν εί­ναι να σου πε­ρι­γρά­ψω τα θέλ­γη­τρα μιας χι­ο­νι­σμέ­νης Μό­ρο­βας με ό­λο το ά­γριο με­γα­λεί­ο της. Σκο­πός μου εί­ναι να σου με­τα­δώ­σω αυ­τό που έ­ζη­σα, που το εί­δα με τα μά­τια μου και που φο­βά­μαι μή­πως, α­κού­γον­τάς το α­πό άλ­λους, δεν το πι­στέ­χεις.

Λί­γες στιγ­μές πριν ορ­μή­σου­με για τα ο­χυ­ρά της Μό­ρα­βας, εί­δα­με σε α­πό­στα­ση καμ­μιά δε­κα­ριά μέ­τρων μια ψη­λή μαυ­ρο­φό­ρα να στέ­κει α­κί­νη­τη.

-Τις ει;

Μι­λιά.­..

Ο σκο­πός θυ­μω­μέ­νος ξα­να­φώ­να­ξε:

-Τις ει;

Τό­τε, σαν να μας πέ­ρα­σε ό­λους η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα, ψι­θυ­ρί­σα­με: Η ΠΑ­ΝΑ­ΓΙΑ!

Ε­κεί­νη όρ­μη­σε εμ­πρός σαν να εί­χε φτε­ρά α­ε­τού. Ε­μείς α­πό πί­σω της. Συ­νε­χώς την αι­σθα­νό­μα­σταν να μας με­ταγ­γί­ζει αν­τρει­ο­σύ­νη. Ο­λό­κλη­ρη ε­βδο­μά­δα πα­λαί­ψα­με σκλη­ρά, για να κα­τα­λά­βου­με τα ο­χυ­ρά Ι­βάν-Μό­ρο­βας.

Υ­πο­γραμ­μί­ζω πως η ε­πί­θε­σή μας πέ­τυ­χε τους Ι­τα­λούς στην αλ­λα­γή των μο­νά­δων τους. Τα πα­λιά τμή­μα­τα εί­χαν τρα­βη­χθεί πί­σω και τα και­νούρ­για.­.. κοι­μόν­ταν! Το τι έ­πα­θαν δεν πε­ρι­γρά­φε­ται. Ε­κεί­νη ορ­μού­σε πάν­τα μπρο­στά. Κι ό­ταν πια νι­κη­τές ρο­βο­λού­σα­με προς την α­νυ­πε­ρά­σπι­στη Κο­ρυ­τσά, τό­τε η Υ­πέρ­μα­χος έ­γι­νε α­τμός, νέ­φος α­πα­λό και χά­θη­κε».

Αξίζει να αναφέρουμε το όνομα του πρώτου νεκρού Έλληνα στρατιώτη:

Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρη.

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες …. ».

πηγή: paterikiorthodoxia

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pentapostagma.gr/

Έλληνες Νεομάρτυρες Ιερείς

 Έλληνες Νεομάρτυρες Ιερείς 

στην Κατοχή και τον Εμφύλιο

 ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

 ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1940

Του π. Κωνσταντίνου Δ. Βαστάκη

“Βαράτε. Είμαι Έλληνας Παπάς. 

Πεθαίνω για το Χριστό και την Πατρίδα”

(π. Ιωακείμ Λιόλιας)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟΛΜΗ» ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2001

«Επορεύοντο χαίροντες… ότι υπέρ τού ονόματος Αυτού (του Χριστού) κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» (Πράξ. 5, 41)

[…] Η στρατευόμενη και ποιμαίνουσα τότε Εκκλησία, πέρα από την κύρια ποιμαντική και λατρευτική της αποστολή, ανέλαβε να στηρίξει και τον Στρατό και τον λαό τού Θεού. Πράγματι, με τον δοξασμένο μας Στρατό συμπορεύθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του μετώπου, κι άφησε εκεί δεκάδες από αγίους κληρικούς της να την εκπροσωπούν και να συμπολεμήσουν με τους γενναίους φαντάρους μας, ως Ιεροκήρυκες και Στρατιωτικοί Ιερείς… Για το λαό δε του Θεού τα έδωσε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε.

Πέρα από την παρηγοριά και ενίσχυσή του στις θλίψεις των ημερών εκείνων, πρωτοστάτησε στον καιρό της φοβερής πείνας για την περίθαλψη των αδυνάτων, ενίσχυσε τις οικογένειες των πολεμιστών και εκείνων που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ίδρυσε δια νόμου την ευεργετική ΕΟΧΑ, περιέλθαψε τραυματίες και αναπήρους, έσωσε Εβραίους, βοήθησε με κάθε τρόπο τους αδικοκαταδικαζομένους αντιστασιακούς μελλοθανάτους και όσους είχαν την ανάγκη τους, συμμετείχε στον αντιστασιακό αγώνα, τόσο στην επάρατη κατοχή όσο και στη μετέπειτα εθνική συμφορά…. και, τέλος, πρόσφερε για την ελευθερία της δούλης Πατρίδας Εκατόμβες Ιερομαρτύρων από τους λειτουργούς της και χιλιάδες Εθνομαρτύρων από τους αγνούς και αθώους πιστούς της.

Για χάρη της ιστορίας και των νέων μας θα επαναλάβω παρακάτω ειδήσεις από παλαιότερο σχετικό έργο μας, με το υπό διαπραγμάτευση θέμα και με τίτλο: «Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαετία τον ’40», έκδ. της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1996, σελ. 75 και εξής:

«Όλοι τότε οι κακούργοι και δυνάστες της δούλης Πατρίδας μας: Γερμανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι, Αλβανοτσάμηδες και Ρουμανίζοντες, στους οποίους, ως μη όφειλε, προστέθηκαν δυστυχώς και εκ των ημετέρων αντιστασιακών Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές, συμμάχησαν εναντίον της.

Συναγωνίζοντο μεταξύ τους για το ποιος απ’ αυτούς θα επινοήσει και θα επιφέρει περισσότερα και ειδεχθέστερα τραύματα και καταστροφές σε ιερούς ναούς, μονές, σκεύη και εικόνες και απανθρώπους βασανισμούς σε αγίους λειτουργούς της. Όσοι λοιπόν εκ των λειτουργών της συλλαμβάνονταν τότε για οποιοδήποτε αντιστασιακό λόγο κι έπεφταν στα απαίσια χέρια τους, σπάνια διέφευγαν τις ομηρίες, τις φυλακίσεις, τους φρικτούς βασανισμούς και εξευτελισμούς προς το ιερατικόν τους σχήμα και, τέλος, και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Πάνοπλοι οι παραπάνω εχθροί, χωρίς οίκτο, «σώριαζαν -όπως προσφυώς ελέγχθη- αλύπητα τη ζωή, σαν το πιο φτηνό και άχρηστο πράγμα…».

Η διαπίστωση αυτή μαρτυρείται: α) στα όσα συνέβαιναν στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, που, μεταξύ του μαρτυρικού φυλακισμένου λαού, πρώτος στόχος των εχθρών ήσαν οι Ιερείς. Χαϊδάρι…, Νταχάου…., Άουσβιτς., κλπ., όταν ακούονται προξενούν ανατριχίλα και αισθήματα συγκινήσεως για όλους τους φυλακισμένους σ’ αυτά, μεταξύ των οποίων δεκάδες ήσαν και οι «φιλοξενηθέντες» κληρικοί μας. «… Σε όλες τις φυλακές – γράφει ο αείμνηστος Αχιλλέας Κύρρου- ήταν αρκετοί Παπάδες και Καλόγεροι, που είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, σαν για να αποδείξουν μια φορά ακόμα ότι ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μείνει μακριά από τους Εθνικούς αγώνες τού Ελληνικού λαού».

Και β) στο ότι πέρα από τις κακουχίες των Κληρικών μας στις φυλακές, η Εκκλησία για την απελευθέρωση της Πατρίδας πρόσφερε και πολύ αίμα. «Ιερείς και Μοναχοί που εκρατούντο στις φυλακές ως όμηροι ή ως κατάδικοι, ή που συλλαμβάνονταν για αντίποινα σε κάποια αντιστασιακή δράση [σύμφωνα μάλιστα με το σατανικό γερμανικό εφεύρημα ‘περί συλλογικής ευθύνης’ για όλους τους κατεχόμενους υπ’ αυτών λαούς], βασανίσθηκαν απάνθρωπα και μαρτύρησαν με διάφορους ανατριχιαστικούς τρόπους, όπως οι ένδοξοι Μάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι Νεομάρτυρες επί τουρκοκρατίας.

Έτσι, εκ της μακράς φάλαγγας των νέων τούτων Νεομαρτύρων Κληρικών που έμειναν πιστοί στο Χριστό και στην Ελλάδα: «…άλλοι κατακρεουργήθηκαν και διαμελίσθηκαν, άλλοι έμειναν ημέρες μετέωροι στην αγχόνη, άλλους τους έθαψαν ζωντανούς ή τους έριξαν στη φωτιά, τους κρήμνισαν σε χαράδρες και βάραθρα, τους έριξαν στη θάλασσα, τους άρπαξαν στα βουνά και πήγαν μ’ άγνωστο σε μας θάνατο, άλλους τους έσφαξαν, άλλους τους σταύρωσαν, αφού προηγουμένως τους βασάνισαν βάρβαρα…». Όλοι έμειναν «πιστοί άχρι θανάτου». Όλοι «εβάστασαν τα στίγματα τού Κυρίου εν τοις σώμασιν αυτών».

Και για την αλήθεια τού λόγου, ιδού και οι αριθμοί:

Οι ηττημένοι και καταντροπιασμένοι Ιταλοί στο πόλεμο 1940-41, που αναπάντεχα, χάρη στις πλάτες των προστατών τους, έγιναν και «κατακτητές», χωρίς να ντρέπονται βέβαια για την άδικη θέση που πήραν, θανάτωσαν μαρτυρικά, όπως οι κακούργοι πρόγονοί τους Ρωμαίοι… σαράντα (40) κληρικούς μας.

Το ίδιο και οι Γερμανοί κατακτητές… Θανάτωσαν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους εκατόν τριάντα (130) κληρικούς μας. Επίσης και οι Αλβανοτσάμηδες με τους Ρουμανίζοντες, άλλοτε βοηθούμενοι ή βοηθώντας τους Γερμανοϊταλούς, θανάτωσαν κι αυτοί είκοσι εννέα (29) κληρικούς μας.

Ατυχώς -γράφει σύγχρονος ιστορικός, ο Ι. Αναστασάκης στο έργο του: «Η Εκκλησία στη Μάχη της Κρήτης… 1941- 45», Χανιά 1994- ποταμός αίματος των κληρικών μας έρευσε και με τους κομμουνιστές, οι οποίοι με την γνωστή διδασκαλία τους: «Δεν θέλουμε παπάδες, δεν θέλουμε Εκκλησίες…», σκότωσαν κι αυτοί με απάνθρωπους και οικτρούς βασανισμούς διακόσιους σαράντα δύο (242) κληρικούς…

Με την παράθεση τού παραπάνω αποσπάσματος δεν αποβλέπω να αναξέσω οδυνηρές πληγές… Άλλωστε, και εκ μέρους των αντικομμουνιστικών, δεξιών ανταρτικών ομάδων, φανατικών στρατοδικών και από άλλες ανεξερεύνητες αιτίες της ανώμαλης τότε εποχής, βρήκαν οικτρό, ταπεινωτικό και μαρτυρικό θάνατο τριάντα (30) ακόμη κληρικοί μας.

Παρακάτω παραθέτω, επιλεκτικά και περιληπτικά, αναφορές από το σύγχρονο Συναξάρι που συνέταξα, Ιεροεθνομαρτύρων Κληρικών τού 40, συνδημοσιευόμενο ως Επίμετρον στο προαναφερθέν έργο μας, σελ. 94-160.

Στο μέτωπο έπεσαν: ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Τσοκώνας, ο επικαλούμενος «άγιος παπάς», και ο Αρχιμ. Ιερόθεος Μπαζιώτης.
Στις 9 Μαρτίου 1943, ο Ιερέας π. Δημήτριος Σταμπουλής, εφημέριος Σκοπιάς Φλωρίνης, επειδή αρνήθηκε να λειτουργήσει στο βουλγαρικό – σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα πιεζόμενος από τους όρχαν/τες, παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι τον απαγχόνισαν μαζί με άλλους πατριώτες (βλ. «Οι θυσίες των Κληρικών της Ελλάδος», έκδ. Ορθ. Ιεραποστ. Αδελφότητος “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”, Αθήναι 1995, σελ. 126-127).

Επίσης στο ίδιο βιβλίο, σελ. 129-130, σημειώνεται ο σταυρικός θάνατος, έπειτα από φρικτούς βασανισμούς, τού ιερέα π. Κωνσταντίνου Τούλια, εφημερίου Σιταριάς Φλωρίνης, την 23 Απριλίου 1943, Μεγάλη Παρασκευή…
Παρόμοιο σταυρικό θάνατο υπέστη επίσης τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλίου 1947, ο ιερέας π. Γεώργιος Σκρέκας, εφημέριος Μεγάρχης Τρικάλων.

Ο Κων. Βοβολίνης στο γνωστό βιβλίο του: «Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας» (1453-1953), Αθήναι 1952, σελ. 266-267, αναφέρεται σε 80ντούτη Βορειοηπειρώτη Ιερέα της Δερβιτσάνης, ο οποίος μετά την υποχώρηση τού Στρατού μας (Απρ. 1941) κατεσφάγη από τους Αλβανοτσάμηδες.

Στις 23 Ιουλίου 1943, ο ιερέας εφημέριος τού χωριού Αγία Αναστασία Ιωαννίνων π. Γεώργιος Σιούλης εκάη ζωντανός σε αχυροκαλύβα από τους Γερμανούς, μετά από φρικτά βασανιστήρια, χωρίς να αποτεφρωθεί το μαρτυρικό του σώμα, στο οποίο ευρέθη ανέπαφο από τη φωτιά το μικρό βιβλίο της Καινής Διαθήκης που έφερε μαζί του, οι δε συμμάρτυρές του απετεφρώθησαν παντελώς. Ο Ιεροεθνομάρτυρας τούτος, προ της θυσίας του, είδε να τυφεκίζονται: η σύζυγος – πρεσβυτέρα του, ο υιός του και οι θυγατέρες του…

Στις 3 Ιουλίου 1943, ο Αρχιμ. Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Κοζάνης π. Iωακείμ Λιόλιας συνελήφθη από τους Γερμανούς, ενεκλείσθη στις φοβερές φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου εβασανίζετο απάνθρωπα, απαντώντας στους βασανιστές του με παρρησία: «Βαράτε, είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για τον Χριστό και την Πατρίδα». Τέλος, εξετελέσθη μαζί με άλλους πενήντα (50) αθώους Έλληνες πολίτες.

Στις 9 Ιουλίου 1944, ο Ιεροδιάκονος – Μοναχός και αδελφός της Ι. Μονής Αγίου Γεωργίου Φενεού της Μητροπόλεως Κορινθίας συνελήφθη, εβασανίσθη και, τέλος, εσφάγη από αντάρτες αριστερών κομμουνιστικών ομάδων.

Επίσης στις 7 Αυγ. 1948, ο ιερέας Γεώργιος Αρ. Νικόπουλος, εφημέριος Βουτύρου της Μητροπόλεως Καρπενησιού, κατεδικάσθη και εξετελέσθη στη Λαμία, ως θύμα φανατισμού στρατοδικών της εποχής.

Ακόμη, ιερό λείψανο, αποδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της μαρτυρικής θυσίας όλων των μαρτυρησάντων ιερέων, είναι επιστήθιος σταυρός που ανήκει στην πατρική μου οικογένεια. Είναι λείψανο που διασώθηκε μέσα στις στάχτες, από τη μαρτυρική θυσία τού μακαριστού πατέρα μου Ιεροδιδασκάλου Οικονόμου Δημητρίου Κ. Βαστάκη, εφημερίου του Μεγάλου Χωριού της Μητροπόλεως Καρπενησιού, ο οποίος τελικά μετά από φρικτούς βασανισμούς εκάη ζωντανός από τους Ιταλούς την παραμονή των Χριστουγέννων, 24-12-1942.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ως πορφύραν και βύσσον με τα αίματα και των νέων τούτων Ιερομαρτύρων στολισαμένη», δίκαια καυχάται ότι και στους πρόσφατους χρόνους οι λειτουργοί της: «εν υπομονή πολλή…, εν στεχωρίαις, εν πληγαίς και φυλακαίς… και εν λιμώ και θλίψει» (Β’ Κορ. 6,4-5, 10,27), συνέβαλαν στην εθνική αντίσταση και απελευθέρωση της Ελληνικής Πατρίδας.

Τέλος, η Εκκλησία μας δεν αποβλέπει σε δάφνες και υστεροφημίες, από την εκτεθείσα προσφορά της. Η Εκκλησία μας είναι πάντα ένα διαρκές παρόν, όπως και ο Θείος Ιδρυτής της. Και σαν Στρατευομένη που είναι, ένα καθήκον έχει: Να θυσιάζεται… Κι αυτό έκαμε στο μεγάλο ΕΠΟΣ της ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ τού ΣΑΡΑΝΤΑ. Κι αυτό εξακολουθεί να κάνει, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

ΠΗΓΗ:o-nekros.blogspot.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pentapostagma.gr/

Ύψωμα 731

Η μηχανή του χρόνου 

Ύψωμα 731

Ο Μουσολίνι

Η μηχανή του χρόνου S05E02 

Κορόιδο Μουσολίνι 

Ο αδίστακτος φασίστας

"ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

 ΜΕΛΙΝΑ ΜΠΟΤΕΛΛΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΒΕΜΠΟ

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛ ΜΙΜΗ ΤΡΑΙΦΟΡΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΑΛΚΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ ΧΟΡΩΔΙΑ ΕΡΤ ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΜΕΛΙΝΑ ΜΠΟΤΕΛΛΗ

Μεγάλη Αγάπη

Μεγάλη Αγάπη - Βασίλης Δημητρίου

 από το δίσκο: Κυκλάδες. Νικηφόρος Βρεττάκος - 

Ο χορός του κορυδαλλού, αποσπάσματα από τη συλλογή ποιημάτων: Ο χρόνος και το ποτάμι. ...

Κι όταν χαμογελάς ακούω μιαν άρπα

 και ακούω το ρόδινο σύννεφο 

όταν ακουμπά στο βουνό

 και ακούω το στάχυ

 όταν πίνει μία σταγόνα νερού. 

Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό 

ακούω τ' αστέρι που πλέει μέσα στο βλέμμα σου..

 Άνοιξα μια πηγή στα πόδια σου.

 Πολλοί θα περάσουν. 

Στις πέτρινες φούχτες σου θα κάθουνται τα πουλιά,

 θα ξεδιψάνε οι άνθρωποι. 

Κι όπως θα σε κοιτάζουν, 

με των δασών σου τον ατέλειωτο ψίθυρο, 

θα τους εξηγείς: Αυτό το νερό το λένε αγάπη.

Δρόμοι τ' ουρανού

 Μάριος Φραγκούλης

 Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος 

 Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου 

Άλμπουμ: Music of the night With Novaya Opera of Moscow. Conducted by Evgeny Samoilov 

  Δρόμοι του ουρανού

Αν είχε ο άνθρωπος φτερά

 Θα έφτανε ο νους του μακριά

 Και η ζωή του παραπέρα 

 Μα θα 'ταν πάλι κυνηγός 

 Ο χρόνος ο προστακτικός 

 Και θάλασσα η μέρα 

 Κι ώσπου να φτάσει στα βουνά 

Με τα φτερά του τ'ανοιχτά 

 Θα κουραζόταν μόνος 

 Θα 'θελε πάλι η καρδιά

 Να 'χει μαζί της συντροφιά 

Να 'ναι ελαφρύς ο δρόμος 

 Πέρασε πάνω απ' τα βουνά 

Με τα φτερά του τ' ανοιχτά 

Και χάθηκε σαν βέλος 

 Κι 'οπως ησύχαζε η βροχή 

Πάλι του κύκλου του η αρχή 

 Γεννιόταν απ' το τέλος

 Αν είχε ο άνθρωπος φτερά

 Θα 'ταν ο κόσμος του ψηλά 

Τα μάτια θα γιορτάζαν 

 Μα πάλι οι δρόμοι τ' ουρανού 

Γραμμές στο μέσα του χεριού 

Τα σύνορα θ' αλλάζαν

Ο Αγώνας τοῦ '40

 Οι βόμβες «σφύριζαν» και οι Έλληνες στρατιώτες έκαναν Θεία Λειτουργία

Περίοπτη θέση μέσα στην πολλαπλή προσφορά της Εκκλησίας στον Αγώνα του ‘ 40 κατέχει ή δράση τών στρατιωτικών ιερέων στο μέτωπο. Δεκάδες ιερείς φορώντας το χακί διέσχισαν τη γραμμή του πυρός, παρηγορώντας τους τραυματίες και σκορπώντας τόν ενθουσιασμό μέ τά φλογερά τους κηρύγματα. Εξομολογούσαν πολλές φορές ολόκληρο τό στράτευμα και τόνωναν τήν πίστη τών στρατιωτών. Και λειτουργώντας αδιάκοπα, πολλές φορές και σέ ώρα βομβαρδισμού, χάριζαν ώρες πνευματικής ανάτασης στους γενναίους πολεμιστές μας.

Άπό τις μαρτυρίες πού υπάρχουν, ξεχωρίζουμε δύο, χαρακτηριστικές γιά τήν ατμόσφαιρα στό μέτωπο.

*Γράφει ό στρατιωτικός ιερέας Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος¹ ότι κατά τήν Εαρινή επίθεση του Μουσολίνι, τό Σύνταγμα όπου υπηρετούσε βαλλόταν άπό οβίδες. Ό συνταγματάρχης απελπισμένος του είπε ότι δεν έπρεπε νά γίνει Θεία Λειτουργία, γιατί ήταν επικίνδυνο. Εκείνος όμως του απάντησε ότι γι’ αυτόν ακριβώς τό λόγο έπρεπε νά γίνει! Καί πράγματι έγινε.

Στή διάρκεια της Λειτουργίας ό τόπος αυλακωνόταν άπό τις οβίδες. Μιά οβίδα έγλειψε τόν τοίχο του μικρού δωματίου πού τους χρησίμευε ώς ναός, αλλά δεν έσκασε. Μιά άλλη είχε βυθισθεί πιό πέρα στό χώμα, χωρίς κι αυτή νά κάνει ζημιά. Μιά τρίτη όμως έσκασε λίγο πιό κάτω άπ’ τό δωμάτιο, μέσα σ’ ένα αμπρί². Καί αυτή σκότωσε τέσσερις άνδρες καί τραυμάτισε άλλους τρεις, πού πήγαν εκεί νά φυλαχθοΰν καί δεν έμειναν στή Θεία Λειτουργία… Τό απόγευμα τους διάβασε τή νεκρώσιμη ακολουθία.

Τήν ίδια εκείνη μέρα ό ιερέας έγραψε μέ συγκίνηση στό ημερολόγιο του: «Τά αεροπλάνα νά μουγγρίζουν… καί ατάραχοι νά τελούμε τήν Θείαν Λειτουργίαν. Ποιον θάρρος μας έδινες, Κύριε, τότε!».

Ό Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Γεώργιος Παυλίδης³ καταθέτει καί τή δική του μαρτυρία γιά τή δράση του ίδιου ιερέα:
«Πρό της εοπιθπέσεως τών Ιταλών της 9ης Μαρτίου 1941 είχαμε καταυλισθεί λίγο πιό κάτω άττ’ τό χωριό Τόσκεσι… Κάναμε τεχνητή άπόκρυψη τών σκηνών καί τών πυροβόλων μέ κλαδιά δέντρων.

Μιά βραδιά είχε βρέξει καί δεν ρίξαμε κλαδιά στή σκηνή μας. Τό πρωί ερχόταν ένα αναγνωριστικό (ιταλικό) αεροπλάνο… έπαιρνε φωτογραφίες… καί αν άνακάλυπταν παραλλαγή του χώρου, έρχονταν και βομβάρδιζαν. Έτσι και τήν ήμερα εκείνη ήλθε, βρήκε τή σκηνή χωρίς καμουφλάζ, τή φωτογράφισε και μετά μιάμιση ώρα… ήλθαν 15-20 στούκας, που κατέβηκαν στά 30-35 μ. χαμηλά… και άρχισαν νά σπέρνουν βόμβες.

Τρέξαμε νά κρυφτούμε… Έγώ χώθηκα σε ένα σωρό από τσουβάλια… Οι κρότοι ήταν εκκωφαντικοί… Είχε καλυφθεί από καπνούς όλος ο καταυλισμός…

Όπως ήμουνα ξαπλωμένος (ανάσκελα), έβλεπα καθαρά τό αεροπλάνο, τόν αεροπόρο… τά χέρια τον, τις βόμβες. Είπα μέσα μον: Τώρα πιά, «νυν άπολύεις τόν Δουλον σου, Δέσποτα». Επιτέλους, κάποτε …τά αεροπλάνα εφυγαν…

Με δισταγμό σηκώθηκα… Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Ησυχία θανάτου. Μονολόγησα: «Έγώ μόνο ζώ». “Ομως, σιγά σιγά έβλεπα νά σηκώνονται μερικά κουρέλια… Λίγο λίγο γέμισε ο τόπος… Ζητωκραυγές, σταυροκοπήματα παντού. Ό Διοικητής διατάσσει προσκλητήριο. Και τό θαύμα: Μέσα σ΄αυτή τή φωτιά του σιδήρου δέν είχαμε ούτε έναν στρατιώτη… νεκρό ούτε και πληγωμένο…

Ό Διοικητής… δέχθηκε τήν πρόταση μου νά κάνουμε μιά ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία. Κοντά μας ήταν ο στρατιωτικός Ιερέας… Συγκεντρωθήκαμε και αποφασίσαμε νά γίνει πρώτα εξομολόγηση… Πράγματι… εξομολογήθηκαν αξιωματικοί και οπλίτες και τό πρωί σε μιά μεγάλη σπηλιά ο π. Χρυσόστομος λειτούργησε. Πρίν άπό τή Θεία Λειτουργία μας μίλησε… Και στό «Μετά φόβου Θεού»… κοινωνήσαμε όλοι.

Δέν θά λησμονήσω εκείνη τή Θεία Λειτουργία. Καθώς προσέρχονταν οί στρατιώτες γιά νά κοινωνήσουν, έκλαιγαν. Και τά δάκρυα τους έπεφταν στην άγια λαβίδα. Ετσι τό Σώμα και τό Αίμα του Χρίστου αναμειγνυόταν μέ τά δάκρυα των στρατιωτών…
“Εκείνες τις μέρες περπάτησε ο Θεός ανάμεσα μας…».

Στόν πόλεμο του ’40 μέ ενθουσιασμό προχώρησαν οί φαντάροι μας στή μεγαλειώδη τους επέλαση. Ούτε οι βόμβες και η φρίκη τού πολέμου, ούτε οί στερήσεις ή τό κρύο μπόρεσαν νά τους ανακόψουν. Γιατί οί ιερείς τής Εκκλησίας μας τους κάλυπταν μέ τό τιμημένο ράσο τους. Ζέσταιναν τά παγωμένα τους κορμιά. Καί τόνωναν τίς φοβισμένες τους καρδιές, σταλάζοντας μέσα τους πίστη και θάρρος.

____________ Νεφέλη
1. Μετέπειτα Μητροπολίτης Αργολίδος
2. Υπόγειο χαράκωμα γιά στρατιώτες της πρώτης γραμμής
3. Μετέπειτα Μητροπολίτης Νικαίας
Πηγή
Ί. Μ. Χατζηφώτη, Ή Εκκλησία στόν αγώνα τοΰ Σαράντα, Έκδ. «Ατλαντίς», Αθήναι, σ. 98-99,154-155.

vimaorthodoxias.gr

Ο άνθρωπος ....

..... και η πνευματική ζωή

Τα τελευταία χρόνια έχει δυστυχώς ταυτιστεί η εικόνα του πνευματικού ανθρώπου με την εικόνα ενός ανθρώπου εσωστρεφούς, κλειστού, ενοχικού και πολύ μίζερου· ενός ανθρώπου που φοβάται να χαρεί.

Δεν μπορεί όμως ένας άνθρωπος που μετέχει στο γεγονός της Εκκλησίας να μην έχει χαρά μέσα του. Ο Χριστιανός είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός, που μπορεί κανείς να νιώσει άνετα δίπλα του, να ανασάνει, να είναι ο εαυτός του.

Δυστυχώς στον χώρο της Εκκλησίας, έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα ηθικισμού, το οποίο δυσκολεύει τον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του. Οι Χριστιανοί σήμερα ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την αμαρτωλότητά μας, επειδή προσπαθούμε να είμαστε οι "τέλειοι" Χριστιανοί. Είναι σημαντικό ωστόσο να ξέρουμε πως στην Εκκλησία δεν σώζεται κανείς επειδή είναι σωστός Χριστιανός, αλλά επειδή παρ' όλη την αμαρτία του, ο Χριστός εξακολουθεί να τον αγαπά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, την ίδια ένταση.

Στην πρώτη Εκκλησία, οι Χριστιανοί έχοντας πλήρη συνείδηση της αμαρτωλότητάς τους, έχοντας συνείδηση ότι είναι κτιστοί άνθρωποι, αδύναμοι δεν δίσταζαν να ομολογούν δημόσια τα πάθη τους.

Με τον π. Χαράλαμπο (Λίβυο) Παπαδόπουλο ----------------------------------------------------------------------------------------------------------- Μουσική: Στέφανος Δορμπαράκης

(από το άλμπουμ "Λευκό γράμμα") Εικόνα: Videezy.com

Ιστοσελίδα: https://www.epiaspalathon.gr/

------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Επί Ασπαλάθων Ι. Ν. Αγίων Αναργύρων Ηλιούπολης

Από τον πόλεμο του ’40

Για να μαθαίνουν και τα παιδιά

 όσα έζησαν οι μεγάλοι…

Α΄.

Ο μικρός Γιώργος Μαυράκης, απ’ το 52ο δημοτικό σχολείο Ηρακλείου Κρήτης, διηγείται για τον παππού του, που ήταν κι αυτός στον πόλεμο του 1940. Ζούσε στο Καστέλλι Πεδιάδος και όπως και οι άλλοι έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα για να ζήσει.

Έτσι λοιπόν μια μέρα, που ο παππούς ο Κώστας μαζί με άλλους τρεις πήγαιναν να δουλέψουν στο εργοστάσιο, έπεσαν ξαφνικά σε μια ομάδα από Γερμανούς. Οι Γερμανοί νόμισαν ότι οι Έλληνες εργάτες τούς είχαν κλέψει τρόφιμα, γι’ αυτό τους συνέλαβαν. Επειδή κανένας δεν μιλούσε, τους οδήγησαν στο χώρο της εκτέλεσης.

Ο παππούς από μέσα του προσευχόταν. Οι Γερμανοί τους σταμάτησαν έξω από την εκκλησία του Άη Γιάννη του Τρεμουλιάρη. Ο αξιωματικός έβγαλε το όπλο του και σκότωσε 14 ανθρώπους. Την ώρα που έφταναν στον παππού, που δε σταμάτησε να προσεύχεται στον άγιο, ο αξιωματικός σταμάτησε. Είπε στον διερμηνέα του να τους πει να φύγουν.

Όσα χρόνια έζησε ο παππούς δεν έλειψε ποτέ απ’ τη γιορτή του Άη Γιάννη.

Να λοιπόν που όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, δεν χωράει απελπισία. Μπορείς να φωνάξεις τον μεγάλο σύμμαχο και βοηθό σου, τον Θεό.

Πηγή: http://52primaryschool.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html

Β΄.

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας, από τα Λουσικά Αχαΐας, θυμάται και διηγείται ιστορίες που έζησε, όταν ήταν παιδί, στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής...

Υπήρχε τόση πείνα τις μέρες εκείνες, που για να καταφέρει ο πεινασμένος κόσμος να βρει κάτι να φάει , άρχιζε και πούλαγε τα υπάρχοντά του.

Βγαίναν στους δρόμους και την πλατεία του χωριού και πουλούσαν ό,τι μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος. Κουστούμια, γούνες (οι μεγαλοκυρίες), εσώρουχα, ραπτομηχανές, γραμμόφωνα, κεντήματα , σερβίτσια κλπ.

Ορισμένοι που έφταναν σε πολύ μεγάλη ανάγκη, πουλούσαν ακόμα και τα σπίτια τους για λίγα τσουβάλια στάρι.

Μια ημέρα που ήμουν στο στέκι όπου πουλούσα χόρτα, μου λέει ο μπακάλης που είχε μαγαζί δίπλα:

-  Ρε Παναγιώτη, αυτό το σπίτι απέναντι είναι του κουνιάδου μου και το πουλάει για 500 οκάδες στάρι. Πες το στον πατέρα σου, να το πάρετε εσείς που σας έχουμε συμπαθήσει, να μην το πάρουν ξένοι.

Ήταν ένα όμορφο σπίτι, διώροφο νεοκλασικό. Το βράδυ που ήρθα σπίτι και το είπα στους γονείς μου, η μητέρα μου άρχισε να κλαίει. Μου λέει:

-  Αυτό, παιδάκι μου, μη διανοηθείς ποτέ να το κάνεις (δηλ. το να εκμεταλλεύεσαι τον άλλον πάνω στην ανάγκη του και να παίρνεις την περιουσία του για μια μπουκιά ψωμί). Αύριο λοιπόν θα βάλεις 10 οκάδες στάρι σε μια σακούλα, θα πας σ’ αυτό το σπίτι, θα χτυπήσεις το κουδούνι, και όταν σου ανοίξουν, θ’ αφήσεις τη σακούλα από μέσα γρήγορα και θα εξαφανιστείς χωρίς να σε πάρει είδηση κανένα μάτι.

Αυτά τα διδάγματα νομίζω ότι με βάλανε σε καλό δρόμο στη ζωή.

Να τι θα πει γονιός, άνθρωπος, Έλληνας, Χριστιανός!

(Η οκά ήταν μονάδα βάρους, ίση με 400 δράμια ή 1.282 γραμμάρια).

Γ΄.

Στο χωριό μου, συνεχίζει ο Πάνος Ντούμας,  περνούσαν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών ζητιανεύοντας μια φέτα ψωμί. Σε ποιον να πρωτοδώσεις;

Μια μέρα που όργωνα στο χωράφι μας για να σπείρουμε αργότερα αραποσίτι (καλαμπόκι), κάθισα για να φάω 50 μέτρα μέσα από το δρόμο, να μη φαίνομαι. Τότε έρχεται μια γυναίκα ηλικιωμένη, φορτωμένη στην πλάτη τα φτωχικά της πράγματα.

Πιάνεται από το φράχτη και με κοιτούσε που έτρωγα, χωρίς να μου μιλάει.

Εγώ άργησα να καταλάβω ότι για να με κοιτάει έτσι αυτή, θα πείναγε. Παίρνω τότε το ψωμί και το τυρί που μου είχαν μείνει και της τα πάω.

Αυτή δεν τα παίρνει αμέσως, αλλά πρώτα γονατίζει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει:

Αν υπάρχει Θεός, το χωράφι τούτο να θησαυρίσει (να βγάλει δηλ. μεγάλη, πλούσια σοδειά).

Και είναι αλήθεια, ότι χωρίς να βρέξει την άνοιξη, το αραποσίτι θησαύρισε.

Μπορεί να χαθεί ποτέ ο τόπος που βγάζει τέτοιους ανθρώπους!

Πηγή: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25486

Διασκευή-επιμέλεια: Αντιύλη, Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα.

E-mail: antiyli.gr@gmail.com

Δοξαστικό Αγίου Δημητρίου

Αγνή Παρθένε Δέσποινα

 Αγνή Παρθένε Δέσποινα 

Αγγελικές φωνές παιδιών ψάλλουν την Παναγία μας

 Ο ύμνος "Αγνή Παρθένα -- Δέσποινα είναι ένας μη-λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.

Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο "Αγνή Παρθένα -- Δέσποινα".

Πάτμος!

Πάτμος, 1890

Γιάννης Ιωαννίδης

Ομολογία Γιάννη Ιωαννίδη: 

«Ο πνευματικός μου με βοήθησε 

τότε που έβριζα»

Περίοπτη θέση στη μακρόχρονη ιστορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης κατέχει ο Γιάννης Ιωαννίδης.

Η πλειονότητα των φιλάθλων -ανεξαρτήτως των προτιμήσεών τους- αναγνωρίζει τον κ. Ιωαννίδη ως έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ελληνικού μπάσκετ.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί αναφέρεται στη θρησκευτικότητά του, στην αγάπη του προς την Εκκλησία, στις επισκέψεις του στο Άγιον Όρος, αλλά και στο πώς έχει επηρεάσει η θρησκευτική πίστη τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Έχετε κερδίσει την αγάπη του κόσμου μέσα από την προσφορά σας στον χώρο του αθλητισμού, αλλά λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τη βαθιά θρησκευτικότητα η οποία χαρακτηρίζει τη ζωή σας.

Γνωρίζω την αγάπη του κόσμου και είμαι πολύ χαρούμενος για το δώρο αυτό. Κερδίσαμε πολλά από το άθλημα που αγαπάμε και η ζωή μας τα έφερε όλα δεξιά. Επομένως, επειδή υπάρχουν μεγάλες ανάγκες σε φτωχούς ανθρώπους και έχουμε υποχρέωση να βοηθάμε όπου μπορούμε, διοργανώνουμε αγώνες μπάσκετ για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αυτό που δίνεις στη ζωή θα πάρεις: Θα δώσεις αγάπη; Θα πάρεις αγάπη! Θα δώσεις πρόβλημα; Θα αντιμετωπίσεις πρόβλημα! Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για την αγάπη που βρίσκουμε όπου και εάν πηγαίνουμε με τους υπόλοιπους παλαίμαχους μπασκετμπολίστες. Δεν έχω κάτι άλλο, για να το κρύψω – είμαι αυτός που είμαι. Ναι, είμαι άνθρωπος με θρησκευτική πίστη και ξέρω πως, όταν πιστεύεις και προσπαθείς, όλα θα σου έρθουν καλά! Θα σου έρθουν πλουσιοπάροχα, ειδικά τα πνευματικά και όχι τα υλικά πράγματα!

Η θρησκευτικότητα θέτει σε κίνηση και τη φιλανθρωπική δράση.
Είσαι εμπλουτισμένος από την αγάπη και την όρεξη να βοηθήσεις κάποιους ανθρώπους. Αυτά όλα από πού τα κερδίζεις; Γιατί ένας έχει πίστη και λέει «η πίστη βουνά κινεί» και ο άλλος δεν πιστεύει; Ήταν δύο αδέλφια, που τα γνωρίζω και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα. Ο ένας από τους δύο πίστευε πάρα πολύ, ενώ ο άλλος όχι. Εκεί, λοιπόν, που μιλούσαμε, μπαίνει ο αδελφός του, ακούει τη συζήτησή μας και μας λέει ότι δεν πιστεύει. «Μην πιστεύεις! Εσύ θέλεις να μένεις μόνος σου» του απαντώ και συνεχίζω: «Εμείς όμως θέλουμε να έχουμε παρέα, η παρέα πάντα βοηθά. Όταν, βέβαια, η παρέα και τα θεία είναι σωστά. Εσύ όμως θέλεις να πολεμάς μόνος σου! Πολέμησε…» Η θρησκευτική πίστη είναι η ωραιότερη συντροφιά που θα μπορούσε να τύχει στον άνθρωπο.

Τα βιώματα της παιδικής σας ηλικίας ήταν αυτά που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της θρησκευτικής πίστης σας;
Η μητέρα μου ήταν πάρα πολύ θρησκευόμενη, ο δε πατέρας μου στα πολιτικά φρονήματά του ήταν βενιζελικός και με αγώνες. Η οικογένειά μου ήταν ντόπια, δεν ξεριζωθήκαμε από τον τόπο μας, μεταφέροντας τα πράγματά μας κάπου αλλού. Ήταν από τη Γευγελή και το μέρος αυτό ήταν το πλουσιότερο, αφού εκεί έβρισκες όλα τα αγαθά. Το υλικό μέρος όμως δεν σου δίνει τη χαρά που σου δίνει το πνευματικό. Το πνευματικό στοιχείο μπορείς να το κερδίσεις, χωρίς να το καταλάβεις. Το αισθάνεσαι!

Οι γονείς μου ήταν η κλασική πατροπαράδοτη οικογένεια, που πιστεύει και προσεύχεται. Εγώ ήμουν ο μεσαίος από τα τρία αδέλφια. Έχω μία μεγαλύτερη αδελφή και έναν μικρότερο αδελφό. Από την παιδική ηλικία θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας σηκώναμε με άλλα παιδιά τα εξαπτέρυγα στις Σαράντα Εκκλησιές. Λειτουργούσε τότε σε εκείνη την εκκλησία ένας τρομερός ιερέας! Άξιος σε όλα του, πρόθυμος να σε βοηθήσει πνευματικά και υλικά. Να σου δώσει την ψυχή του! Ήταν αυτό που λένε «ο ορισμός τού πώς πρέπει να είναι ένας ιερέας». Μας οδήγησε όλα τα παιδιά στον δρόμο προς την Εκκλησία! Το κατάφερε χωρίς πίεση, αλλά με το χαμόγελο και το παράδειγμα.
Η θρησκευτική πίστη σας χρόνο με τον χρόνο έγινε πιο ισχυρή και ανθεκτική…

Μα βλέπεις μόνος σου τα αποτελέσματα! Ο άρρωστος βλέπει ότι καλυτερεύει εάν του δώσεις το σωστό φάρμακο. Όταν βρει κάποιος τις σωστές δυνάμεις για να βοηθηθεί, αυτό το καταλαβαίνει αμέσως. Βλέπει τη διαφορά πάνω σε αυτά που κάνει. Αυτός που δεν πιστεύει μένει μόνος του, δεν κερδίζει τίποτα!

Ποιο ήταν το γεγονός εκείνο που αποτέλεσε την πλέον ισχυρή απόδειξη ότι η πίστη είχε βαθιά ριζώσει στη ζωή σας;
Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν δέκα χρονών. Μπορεί κάλλιστα ένα τέτοιο γεγονός να σε επηρεάσει δυσμενώς ή να σε κάνει να δυναμώσεις και ν’ αντιμετωπίσεις τη ζωή. Ποιος δίνει τόση δύναμη εσωτερική σε ένα παιδάκι, να ξεφορτώνει καρπούζια κρυφά από τη μητέρα του, για να βοηθήσει την οικογένειά του; Η μητέρα μου είχε τρία παιδιά και έπρεπε να πολεμήσει. Εγώ δεν θέλω να οδηγώ κάποιον εάν δεν το καταλαβαίνει από μόνος του. Η πίστη και βουνά κινεί! Εάν έχεις πίστη στον Θεό, θα τα καταφέρεις όλα…

Ζητήσατε από τον Θεό κάποια στιγμή μια συγκεκριμένη βοήθεια;
Είναι πολύ φθηνό να ζητήσεις από τον Θεό να κερδίσεις σε έναν αγώνα! Είναι πολύ ευτελές! Το να παρακαλέσω όμως ή ν’ ανάψω ένα κερί για να σωθεί μια ζωή ή μια οικογένεια, αυτό το κάνω συνεχώς! Να τους βοηθήσει η Παναγία ώστε να βγουν από το τούνελ και να μπορέσουν να ορθοποδίσουν. Είναι ντροπή κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν φαγητό ή την υγεία τους και εσύ να ζητάς από τον Θεό να κερδίσεις το πρωτάθλημα! Έχει άλλες βοήθειες Αυτός που πρέπει να δώσει…

Πριν από κάθε αγώνα τι συνηθίζατε να κάνετε;
Έβγαινα από το ξενοδοχείο όπου διαμέναμε με την ομάδα, έπαιρνα ένα ταξί, πήγαινα να ανάψω ένα κερί στον τάφο της μάνας μου και γύριζα αμέσως πίσω. Μόνο γι’ αυτό έβγαινα από το ξενοδοχείο! Αντί να πάω στην εκκλησία, πήγαινα και άναβα το καντήλι στη μάνα μου! Η μάνα είναι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει στη ζωή. Η αγάπη της, μόνο και μόνο που μεταδίδεται στην ατμόσφαιρα και στην ψυχή σου, αμέσως σε κάνει να νιώθεις καλύτερα!

Το αγαπημένο σας φυλαχτό ποιο είναι;
Πάντα φοράω ένα σταυρουδάκι! Ακόμα και στη θάλασσα τον σταυρό τον έχω πάνω μου. Έτσι μεγάλωσα, έτσι είμαι και ελπίζω πως έτσι θα πεθάνω. Θέλω τον σταυρό μαζί μου, σύντροφο!

Νιώσατε κάποιες στιγμές να χάνετε τον έλεγχο, με συνέπεια να φερθείτε απρεπώς;
Υπήρξαν εποχές που παραφέρθηκα! Που έβρισα και δεν έπρεπε να το κάνω. Έκανα λάθος! Δεν συγχώρησα τον εαυτό μου. Με το να βρίζω δεν γίνεται να κερδίσω κάτι. Πρέπει σιγά σιγά να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, ώστε να γίνεται αυτός καλύτερος. Και να μπορεί, έτσι, να συγκρατηθεί. Εάν δεν μπορείς να συγκρατηθείς, πέφτεις σε παραπτώματα.

Η ένδειξη ασέβειας προς τα θεία γύρισε εναντίον σας; Σε κάποιον βαθμό σάς έβλαψε;
Επισκέφθηκα τον πνευματικό μου στο Άγιον Όρος και του ζήτησα να με βοηθήσει, ώστε να ξεπεράσω την αμαρτία που είχα κάνει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει αμαρτία! Το θέμα είναι να το καταλαβαίνουμε και να μην επανέρχεται αυτό.

Έχετε περιπέσει σε πολλές αμαρτίες;
Υπήρξε εποχή που έκανα το λάθος! Το λάθος όμως που έχεις κάνει πρέπει να σε προβληματίζει όταν είσαι ήρεμος. Όταν σε προβληματίζει, μπορείς πιο εύκολα να ξεδώσεις, χωρίς να παραφέρεσαι. Όλα είναι κανονισμένα όταν μπορείς και κρατάς τον έλεγχο.

Ποιες αναμνήσεις διατηρείτε από την προσωπικότητα του μακαριστού Χριστοδούλου;
Ήταν, πρώτα απ’ όλα, ένας τρομερός Έλληνας και δούλος του Θεού. Μιλούσε ελληνικά! Λίγοι μιλούν ελληνικά στη ζωή. Προέτρεπε ο Χριστόδουλος τον κόσμο να έρθει στην εκκλησία ακόμα και με σκισμένα παντελόνια. Έλα με αγάπη και σεβασμό, και θα δεις εάν θα ευεργετηθείς ή όχι!
Για τη σημερινή εικόνα της Εκκλησίας τι μπορούμε να πούμε;
Σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος πολεμά και αυτός με τον δικό του τρόπο για τα προβλήματα που έχει η Εκκλησία. Κάθε φορά η Εκκλησία είναι αντιμέτωπη με περισσότερα προβλήματα. Πολλές φορές αυτή πιέζεται, αλλά έχει να επιδείξει τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Βοηθά όσους έχουν πραγματική ανάγκη και είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Πώς αναπτύξατε τη σχέση σας με το Άγιον Όρος;
Πήγα για πρώτη φορά στο Όρος στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Επισκεπτόμουν τη Μονή Οσίου Γρηγορίου, όπου εκεί ήταν ο γέροντας Γεώργιος Καψάνης, που πλέον έχει κοιμηθεί. Υπήρξε καθηγητής πανεπιστημίου, τεράστια προσωπικότητα. Ήταν σεβάσμιος, τον θαύμαζα για την πίστη και τη δύναμή του. Ήταν ο μοναδικός που διαφώνησε δύο φορές με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο θέμα του ανοίγματος προς τους καθολικούς. Ποιος άλλος θα τολμούσε να το πράξει;
Σήμερα εξακολουθώ να πηγαίνω τέσσερις με πέντε φορές τον χρόνο στο Όρος, ο δε πνευματικός μου είναι ο Πανάρετος, ο οποίος βρίσκεται στη Μονή Γρηγορίου. Από την ώρα που πήγα εκεί, έγινα άλλος άνθρωπος! Κάποιος με πείραξε ρωτώντας με: «Στο Άγιον Όρος δεν υπάρχουν απατεώνες;» «Όπου και αν πας, θα βρεις αυτό που ζητάς» του είπα και εγώ με τη σειρά μου. Εάν πας στο Όρος για να βρεις απατεώνα, μπορεί όντως να βρεις. Αυτό όμως διόλου δεν μειώνει όλους τους υπολοίπους που ασκητεύουν εκεί. «Μην έρχεσαι εάν δεν πιστεύεις» του είπα. Εάν θέλει κάποιος να είναι καλός άνθρωπος, θα τον βοηθήσουν. Εάν δεν θέλει, κανένας δεν θα τον βοηθήσει.
Όταν είσαι νέος, κυνηγάς στη ζωή σου να βγάλεις χρήματα, να πετύχεις, να παντρευτείς κ.ά. Έπειτα όμως έρχεται η ώρα για το τι θα βγάλεις από μέσα σου, ώστε να είναι όμορφο το είναι σου, να αποκαθαρθείς και να είσαι γεμάτος από χαρά για ό,τι κάνεις στη ζωή σου.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο περιστατικό που συνδέεται με το Όρος Ο πατέρας μου ήθελε να με βάλει στην Τσοτύλειο Σχολή, στην Κοζάνη, επειδή ήμουν πολύ ζωηρός. Τόσο αυτή όσο και η Σχολή της Χάλκης έγιναν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν πρόλαβε όμως να με στείλει εκεί, αφού πέθανε. Εγώ παντρεύτηκα γυναίκα από τη δυτική Μακεδονία.
Όταν πήγα στο Όρος, μου συνέστησαν να πάω στη Μονή Γρηγορίου, όπου εκεί έκανα πνευματικό μου τον Πανάρετο. Όταν τον ρώτησα τον τόπο καταγωγής του, μου απάντησε ότι είναι από το Ροδοχώρι Τσοτυλίου, στην Κοζάνη, δηλαδή το χωριό της γυναίκας μου! Όλη η ζωή μου, λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από το Τσοτύλι! Τι να συζητήσουμε; Τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας! Ο,τι κάθεσαι να το περιγράψεις χάνει την αξία του.

ΠΗΓΗ: «ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ»

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pentapostagma.gr/