Ελληνική .... Ψυχή!

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ 

ΤΟΝ ΔΕΝΔΙΑ!

'Ασκηση «Λεωνίδας ο Ρόδιος»
Η περιγραφή που έκανε ο διοικητής της 95 ΑΔΤΕ για δύο έκτακτα περιστατικά...
Πίσω από τα γαλόνια...και τη σοβαρότητα της στρατιωτικής στολής, υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν τις πατριωτικές πράξεις των υφισταμένων τους. Τον υποστράτηγο κ. Αλκιβιάδη Στεφανή, δεν τον "βαραίνουν" τα γαλόνια του. Είναι πάνω απ' ολα άνθρωπος και δεν διστάζει με υπερηφάνεια να αφηγηθεί στον υπουργό Εθνικής Αμυνας, δύο απρόοπτα περιστατικά που έγιναν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής άσκησης «Λεωνίδας ο Ρόδιος».
Ο υποστράτηγος «καθήλωσε» με την περιγραφή του, τον κ. Νίκο Δένδια αλλά και όσους ήταν παρόντες. Ο διοικητής της 95 ΑΔΤΕ περιέγραψε την εξέλιξη της άσκησης «Λεωνίδας ο Ρόδιος» αλλά και μερικά απρόσμενα συμβάντα, που συγκίνησαν περισσότερο.
Ο αφηγηματικός λόγος του υποστράτηγου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κ. Δένδια.
Πως ακριβώς περιέγραψε την άσκηση, χωρίς μάλιστα να περιαυτολογήσει καθόλου; Είναι σίγουρα παράδειγμα προς μίμηση.                                 Η αφήγηση
Δημοσιεύουμε την αφήγησή του, γιατί σίγουρα θα τραβήξει και την προσοχή των αναγνωστών. Ο διοικητής της 95 ΑΔΤΕ αναφέρθηκε σε δύο γεγονότα τα οποία συνέβησαν στο Καστελόριζο,
Το πρώτο περιστατικό
Υπαξιωματικός των καταδρομών ανεβαίνει στη Ρόδο για να κάνει ρίψη με... εκπαιδευτικό. Κατά τη διάρκεια της μέρας εκείνης πηγαίνει σε κατάστημα παιγνιδιών και πληρώνει από την τσέπη του 720 ευρώ αγοράζοντας μικρά δώρα για τα παιδιά όλων των στελεχών εδώ. Έρχεται εδώ, τα δίνει στον κύριο διοικητή και του λέει: "Νιώθω τη μονάδα οικογένειά μου, νιώθω ότι είμαι σπίτι μου, είμαι συγκινημένος που υπηρετώ εδώ. Κύριε διοικητά, σας παρακαλώ πολύ, αυτά είναι τα δώρα για τα παιδιά". Την μέρα που έγινε η τελετή ο καταδρομέας έφυγε από συστολή κι ευγένεια προφασιζόμενος ότι είναι αδιάθετος. Βέβαια ο κύριος Διοικητής τον πήρε τηλέφωνο και είπαν όλα τα παιδάκια "ευχαριστώ πολύ"». Αυτή είναι η μία πράξη, η οποία καταδεικνύει την οικογένεια που είναι εδώ.
Το δεύτερο περιστατικό
Νύχτα, ο κύριος διοικητής τηλεφωνεί και μου λέει «έχω στρατιώτη με 41 πυρετό στη Στρογγύλη". "Μπορείς να τον πάρεις;» ρωτώ και παίρνω καταφατική απάντηση. Φεύγουν με τη βάρκα με άσχημο καιρό. Ο στρατιώτης είναι κουλουριασμένος, σκεπασμένος με μια κουβέρτα. Ξαφνικά το όπλο του γλιστρά και πέφτει πάνω του, ο καταδρομέας σπεύδει μπροστά να τον γλιτώσει και το όπλο πέφτει μπροστά στο στόμα του καταδρομέα. Από τη θαλασσοταραχή και την ένταση της στιγμής έσπασαν δυο δόντια του καταδρομέα. Ο καταδρομέας παίρνει νερό από τη θάλασσα, πίνει, φτύνει και ρωτά τον στρατιώτη "Είσαι καλά;". Νάτος ο καταδρομέας, δεν έχει προλάβει να βάλει δόντια αλλά είναι υπερήφανος που διακόμισε τον στρατιώτη στους γιατρούς. Αυτές οι πράξεις καταδεικνύουν και αποδεικνύουν και είναι προς επίρρωση των όσων είπατε για την περιοχή. Είναι ιδιαίτερη, το αναγνωρίζουν όλοι αυτό και κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο. Είμαστε πολύ υπερήφανοι».
ΠΗΓΗ: newsbomb.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://parapona-rodou.blogspot.gr

Το καντήλι της Παναγίας

Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο καντήλι της Παναγίας;

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη.

Oι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάχτυλο ελαιόλαδο και μια «χούφτα» κα­λαμποκάλευρο. Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφτηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάχτυλο λαδάκι.

Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού; Αποφασιστικά όμως έκανε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: «Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου Θρέψεις τα παιδιά».

Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ” αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.

Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το «λαδερό» γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!!! Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο Θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι «σώθηκε» ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα – νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr

Συνέδριο για το Γέροντα Παΐσιο

Μεγάλο συνέδριο για τον Γέροντα Παϊσιο στη Ρουμανία-Βράβευση του καθηγητή Γ. Μαντζαρίδη

Μεγάλη Συνέδριο για τον Γέροντα Παΐσιο Αγιορείτη πραγματοποιήθηκε μεταξύ 10-17 Νοεμβρίου στο Ιάσιο της Ρουμανίας, έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Μολδαβίας και Μπουκοβίνας της Ρουμανίας. 

Στο πλαίσιο του Συνεδρίου η Θεολογική Σχολή του Ιασίου ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα τον ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Γεώργιο Μαντζαρίδη, παρουσία του τοπικού Μητροπολίτου Μολδαβίας κ. Θεοφάνους, του Πρυτάνεως και των Κοσμητόρων του Πανεπιστημίου Ιασίου και πλήθους συμμετασχόντων.

Τον Καθηγητή παρουσίασε με πολύ επαινετικούς λόγους ο πρύτανης του Πανεπιστημίου του Ιασίου Βασίλειος Ἰσάν στήν aula magna του Πανεπιστημίου. Τον έπαινο διάβασε ο κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Βικοβάν.

Σημειωτέον ότι στη Θεολογική Σχολή του Ιασίου, που είναι μία από τις 4 Θεολογικές Σχολές της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, φοιτούν σήμερα 1.200 φοιτητές.

Ο Καθηγητής εκφώνησε την επί διδακτορία ομιλία του με το πολύ ενδιαφέρον θέμα «Ετερονομία και Αυτονομία».

Το γεγονός καλύφθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό του Πατριαρχείου Ρουμανίας. Μετά την τελετή παρετέθη πλουσία δεξίωση προς τιμήν του Καθηγητή κ. Μαντζαρίδη, τον οποίο συνόδευε η σύζυγός του και γνωστή συγγραφέας κυρία Καίτη Μαντζαρίδη. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας στην μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου έγινε μεγάλη σύναξη προς τιμήν του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου, η οποία εντασσόταν στις λοιπές εκδηλώσεις για την εικοσαετία από την κοίμηση του Γέροντος.

Εν τω μεταξύ σε ειδική εκδήλωση στη μεγάλη αίθουσα της Θεολογικής Σχολής μίλησε προς τους φοιτητές ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Ανέστης Κεσελόπουλος με θέμα την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και τα γενεσιουργά της αίτια. Μετά την ομιλία επακολούθησε πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Στην ιστορική Ιερά Μονή Νεάμτς διεξάχθηκαν οι εργασίες του Συνεδρίου για τον πατέρα Παΐσιο, ο οποίος σημειωτέον είναι πασίγνωστος και πολύ αγαπητός στους ορθοδόξους Ρουμάνους. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στην ρουμανική γλώσσα και διαβάζονται με απληστία από τον ορθόδοξο κλήρο και λαό.

Στο συνέδριο, την έναρξη του οποίου κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μολδαβίας κ. Θεοφάνης, συμμετείχαν εισηγητές από τη Ρουμανία, την Ελλάδα και το Λίβανο. Τις εργασίες παρακολούθησαν, εκτός των άλλων, και 70 ηγούμενοι των Ιερών Μονών της Μητροπόλεως Μολδαβίας, καθώς και αντιπροσωπείες μοναζουσών των πολυπληθών επιτοπίων μονών.

Στο Καθολικό της Μονής Νεάμτς τελέστηκε πανηγυρική αγρυπνία προς τιμήν του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι, το λείψανο του οποίου ανακομίστηκε πρόσφατα και τιμάται στην μονή, και ο οποίος υπήρξε ο ανανεωτής του ρουμανικού και σλαβικού μοναχισμού τον 18ο αιώνα. Όπως είναι γνωστό ο άγιος Παΐσιος έζησε πρώτα στο Άγιον Όρος και είναι ο μεταφραστής της Φιλοκαλίας στα σλαβικά.

Την πολύ ωραία ακολουθία έψαλλαν αντιφωνικά Ρουμάνοι, Έλληνες και Άραβες μοναχοί.

Στο διορθόδοξο αρχιερατικό συλλείτουργο προέστη ο Μητροπολίτης Μολδαβίας, και συμμετείχαν πλήθος ιερομονάχων, πρεσβυτέρων και ιεροδιακόνων, ενώ συγκινητική ήταν η προσέλευση πλήθους πιστών Ρουμάνων.

Οι εργασίες του Συνεδρίου έληξαν με την παράθεση πανηγυρικής τραπέζης.

Οι εισηγήσεις, περί του προσώπου του μακαριστού π. Παϊσίου Αγιορείτου προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/

'Ἐπίσκοπος Μηδείας

 Νέος Ἐπίσκοπος-Ἀπόφοιτος  τῆς Π.Ε.Σ.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνέδειξε εἰς τόν Τρίτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης τόν Ἀρχιμ. Ἀπόστολον Κουφαλάκη, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Μηδείας, προκειμένου νά διακονήσῃ ὡς βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς.
Ὁ Θεοφιλέστατος κατάγεται ἀπό τήν Ρόδο καί εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδος Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς.
Στήν φωτό ὁ π. Ἀπόστολος μέ τόν κ. Βασίλειο Κωνσταντᾶ, Πάτμιο καί Πρόεδρο τοῦ Συλλόγου τῶν Πατμίων Ἀμερικῆς.
"Ο Πάτμιος" συγχαίρει τόν Θεοφιλέστατον καί τοῦ εὔχεται καλή, εὐλογημένη καί καρποφόρο Διακονία! Νά εἶναι πάντοτε διακονητής, ταπεινός καί προσηνής, ὅπως ἦταν μέχρι καί σήμερα.

Η επαφή με το παιδί

Μιλάμε συνέχεια στα παιδάκια μας
και ας «μαλλιάσει η γλώσσα μας»!!

Ένα φθινοπωρινό βράδυ, καθώς συζητούσα με την εφτάχρονη κόρη μου (για πολλοστή φορά) για θέματα καλής συμπεριφοράς και αυθεντικής φιλίας με κοιτάει βαθιά στα μάτια λέγοντας μου με περισσή ειλικρίνεια: 
"Φτάνει μαμά μη μιλάς άλλο, τα κατάλαβα ας κοιμηθούμε τώρα!...".

Δεν σας κρύβω ότι αισθάνθηκα κάπως αμήχανα και άβολα. Μήπως όντως είχα ζαλίσει το μυαλουδάκι της; Μήπως είχα ξεπεράσει το όριο της λεκτικής επικοινωνίας; Και αν ναι υπάρχει κάποιο όριο, ποιο είναι αυτό; Πόσο πρέπει ένας γονέας να μιλάει και να συμβουλεύει το παιδί του; Πρέπει να εμπλέκεται σε όλα τα προσωπικά του ζητήματα; Και αν ναι μέχρι που μπορεί να φτάνει η κάθε συζήτηση;
Αυτά τα, φλέγοντα κατά τα άλλα, ερωτήματα με έκαναν να ψάξω για περισσότερες πληροφορίες για να μπορώ τώρα να τα απαντήσω. Το έναυσμα γι αυτό το άρθρο μου -όπως καταλαβαίνετε- ήταν η ερώτηση της γλυκιάς μου κόρης!

Ακούω καθημερινά σε συζητήσεις μαμάδων τα εξής:
"Μα τι να τον/την κάνω; Δεν με ακούει και δεν μου λέει απολύτως τίποτα για τα προσωπικά του. Δεν αντέχεται άλλο....". Είμαι σίγουρη ότι όλοι οι γονείς έχουμε αναρωτηθεί ή έχουμε ακούσει κάτι παρόμοιο.
Η πρώτη ερώτηση λοιπόν που κάνω στις μαμάδες, είναι η εξής:
"Πόσο χρόνο αφιερώνεται για να μιλήσετε στα παιδιά σας και από ποια ηλικία ξεκινήσατε να συζητάτε;". Παίρνω ποικίλες απαντήσεις. Κατά τη γνώμη μου, αν και δεν είμαι ειδικός, και κάνω λάθη ως άνθρωπος και γι'αυτό είμαι καλός ακροατής, λεκτική επικοινωνία είναι βασική προϋπόθεση στη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών. Από την πρώτη στιγμή της γέννησης (ή και πολύ νωρίτερα στο στάδιο της κυοφορίας ) ένα παιδί αναγνωρίζει τη φώνη των γονιών του. Τότε είναι μια καλή ευκαιρία της λεκτικής επαφής με το παιδί μας. Πρέπει να μιλάμε απλά, ήρεμα και γλυκά στο βρέφος και σε λίγο καιρό θα δούμε ότι αυτή η πράξη μας θα βρει αντίκρυσμα στον αποδέκτη και θα μας δώσει το πιο όμορφο δώρο, "το πρώτο χαμόγελο του". Στη συνέχεια στις προσχολικές ηλικίες μπορούμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις και θα λαμβάνουμε πιο σαφείς απαντήσεις. Τέλος στις σχολικές ηλικίες, ήδη θα έχουμε πετύχει τον απώτερο στόχο μας να κάνουμε τα παιδιά να μας εμπιστεύονται πιο πολύ και να νιώθουν ασφαλή. Οι εφηβικές ηλικίες είναι ένα αχανές κεφάλαιο στο οποίο δεν θα εντρυφήσω...
Τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας είναι σαφή. Πρέπει να επαναλαμβάνουμε πολλές φορές τα ίδια πράγματα μέχρι να εισακουστούμε (και ας νιώθουμε κουραστικοί) με επιμονή και υπομονή πάντα. Μπορούμε να δίνουμε απλόχερα τις συμβουλές μας σε ότι μας ζητήσουν αλλά χωρίς επιβλητικό τόνο. Δίνουμε πάντα την δυνατότητα επιλογής (σε συγκεκριμένα θέματα) στο παιδί μας!
Όσον αφορά τώρα τις πολύπλοκες καταστάσεις ένας γονέας πρέπει να εμπλέκεται σε προσωπικές καταστάσεις που αφορούν το παιδί του ΜΟΝΟ όταν είναι απόλυτη ανάγκη. Το παιδί πρέπει να νιώθει υπεύθυνο και αυτόνομο. Δίνουμε στο παιδί να καταλάβει ότι πρέπει να προστατεύει τον εαυτό του και χωρίς την παρουσία μας. Τέλος, τα όρια της συζήτησης είναι προσωπική πια υπόθεση...
ΠΗΓΗ: elblastingnews

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:    hamomilaki Anthemis

Οι 'Ικαροι

 ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΙΚΑΡΟΥΣ

Το αντίδωρο....

..... και τι πρέπει να γνωρίζουμε για αυτό

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»

Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη
Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι
Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη
Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής
Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.[8ωρες]
Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.[ουτε ψιχουλο]
Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν.
Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι ουδεμία σύγκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ του αντιδώρου και της Θ. Κοινωνίας ή να θεωρηθεί το αντίδωρο ως “ισάξιο” της Θ.Κοινωνίας.

α. Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ.Λειτουργία. (γι’αυτό και η ονομασία “πρόσφορο”, από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι’αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Αγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό.
Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας “Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος”.
Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο “τα σα εκ των σων”, όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη – η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): “ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον”.
Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: “η το Χαίρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας”.
Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ’όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού.

β. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ.Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι.

γ. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο “Ύψωμα”. Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό.
Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι’όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα..

δ. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη κι’οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας.

ε. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ.Λειτουργίας. Οι Ιερείς τα κρατούν γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος.

 ΠΗΓΗ:http://panagiamegalohari.gr

Τυφώνας και ... ¨Αγιος Νικόλαος

 

Το συγκλονιστικό γράμμα

 του Έλληνα καπετάνιου

που έπεσε σε τυφώνα…

Η συγκλονιστική περιπέτεια του πλοίου «Κεφαλλονιά» που έπεσε σε… τυφώνα στον Ειρηνικό Ωκεανό το 1948 είναι μια άγνωστη ναυτική ιστορία με πρωταγωνιστή τον πλοίαρχο Χαράλαμπο Μαρκόπουλο, που συγκίνησε και ενέπνευσε τον γνωστό αγιογράφο, Ελλάδιο Αντώνιο Κομνηνό, να κάνει εικόνισμα το πλοίο με τον Ἀγιο Νικόλαο. Η αγιογραφία αυτή έκανε γνωστή σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων την ιστορία του πλοίου και στην συνέχεια διαδόθηκε μέσα από την επιστολή-ντοκουμέντο του καπετάνιου προς τον ιδιοκτήτη του πλοίου, Ιωάννη Γερολυμάτο. 

 Το φορτηγό πλοίο «Κεφαλλονιά» ταξίδευε το 1948 στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ξεκίνησε από την Σιγκαπούρη για την πόλη Κομπέ της Ιαπωνίας, όταν έπεσε μέσα στην δίνη ενός τροπικού τυφώνα. Η τρισέλιδη επιστολή σώζεται ακέραιη μέχρι σήμερα και εκτίθεται ως ένα σημαντικό πειστήριο στο  Κέντρο Ελληνικής Παράδοσης πάνω από το καφενείο η «Ωραία Ελλάς» στο Μοναστηράκι. Ο καπετάνιος περιγράφει στον πλοιοκτήτη ότι «η ζωή και ο θάνατος αγωνίζονταν επί 19 συνεχείς ώρες» με τεράστια «απόρθητα κύματα». Τα κύματα ξεπερνούσαν τα 14 μέτρα και χτυπούσαν με λύσσα το πλοίο. Οι τυφώνες μεταφέρουν σωματίδια, υδρατμούς, σκόνη, χώμα, ακόμα και λάσπη, με αποτέλεσμα να δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Η ορατότητα είναι μηδενική, ενώ είναι αδύνατη η αναπνοή. Αυτή την κατάσταση αντιμετώπισε ο καπετάνιος ο οποίος δεν έχασε το κουράγιο του και έμεινε στην γέφυρα του πλοίου μέχρι τέλους. Έτσι κατάφερε να οδηγήσει το «Κεφαλλονιά» σε ασφαλές λιμάνι.

Το θρυλικό πλοίο «Κεφαλλονιά» έπεσε σε τροπικό τυφώνα το 1948 αλλά κατάφερε να φτάσει σε ασφαλές λιμάνι στο Κομπέ στην Ιαπωνία

Ο τυφώνας που «καταπίνει» τα πλοία

Σύμφωνα με τις εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης σε μεγάλα ναυτικά ατυχήματα, τα πλοία που έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με τροπικούς τυφώνες του Ειρηνικού, όχι μόνο διατοιχίζονται αλλά και οι πλώρες τους τραβιούνται συνεχώς προς τα πάνω, με αποτέλεσμα να είναι έξω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τα τεράστια κύματα «καταπίνουν» το πλοίο, ενώ τα νερά της θάλασσας ορμούν στο εσωτερικό από τις ανεμοδόχους και κάθε άνοιγμα του καταστρώματος. Όλα τα ηλεκτρολογικά των πλοίων βραχυκυκλώνονται και μπορεί να προκληθεί πυρκαγιά.

Από την ένταση των ανέμων παρασύρονται καπνοδόχοι, ανεμοδόχοι, κατάρτια, λέμβοι, σχοινιά, σωσίβια και άλλα υλικά που βρίσκονται στα καταστρώματα. Ακόμα και αν ένα πλοίο καταφέρει να ξεπεράσει τον σφοδρό τυφώνα, οι ναυτικοί πέρα από τους σωματικούς τραυματισμούς, αποκτούν βαριά ψυχική κατάσταση από το μετατραυματικό σοκ, βρίσκονται σε υπερένταση, υποφέρουν από εφιάλτες και χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια.

Ο άνεμος στους τροπικούς τυφώνες στον Ειρηνικό ωκεανό «τρέχει» με 75 μίλια (120 χιλιόμετρα) την ώρα και συχνά ξεπερνά τα 155 μίλια (250 χιλιόμετρα) την ώρα

Το γράμμα του καπετάνιου

«Πρώτη φορά στη ναυτιλιακή ζωή μου των 28 ετών, αντίκρισα την αγριότητα της φύσης που υπήρξε αφάνταστη. Τα μάτια μου δεν θα αποβάλλουν ποτέ το σκληρό εκείνο θέαμα. Ανά πάσα στιγμή έβλεπα το πλοίο να παρασύρεται και τη θάλασσα να παίρνει στα βάθη της, το πλοίο μαζί με το φορτίο και τις ψυχές των ανθρώπων», εξιστορεί ο επιζών καπετάνιος, προσπαθώντας να αποτυπώσει στο γράμμα του την πρωτόγνωρη εμπειρία του.

Ο μαχητής καπετάνιος στην επιστολή που έγραψε αμέσως μετά την διάσωσή του, υποθέτει ότι η πλοιοκτήτρια εταιρεία θα έχει ήδη μάθει την είδηση της τροπικής καταιγίδας και αναφέρει ότι βρέθηκε με το πλοίο πολύ κοντά στο κέντρο του τυφώνα. Η πληροφορία αυτή μεγαλώνει τον άθλο του «Κεφαλλονιά» καθώς ακόμα και σήμερα θεωρείται αδύνατο να καταφέρει ένα πλοίο να βγει αλώβητο από μια τέτοια ακραία κατάσταση. Οι τροπικοί κυκλώνες κινούνται εντελώς ακανόνιστα, δημιουργώντας περίεργες καμπυλώσεις με συνέπεια να καθίσταται αδύνατος ο έλεγχος του πλοίου. «Θα έχετε ίσως ακούσει κάτι περί τυφώνα και σας εύχομαι ΜΟΝΟ να τον ακούτε. Είναι πολύ μικρό το ποσοστό της διάσωσης ενός πλοίου -πόσο μάλλον όταν μεταφέρει φορτίο -εν ώρα κυκλικού τυφώνα και ιδιαίτερα όταν έχει την κακή τύχη να πέσει στο κέντρο αυτού».

Η διάσωση από τον τυφώνα έγινε εικόνισμα

Ο Χαράλαμπος Μαρκόπουλος όχι μόνο σώθηκε μαζί με το πλήρωμα, αλλά παρέδωσε και το φορτίο στον προορισμό του. Σοκαρισμένος από την ναυτική περιπέτεια, όπου ο θάνατος του «άγγιξε» το χέρι, αποδίδει την διάσωση του πλοίου σε θρησκευτικό θαύμα. «Η πίστη μας όμως προς την συνδρομή των Αγίων, ασφαλώς μας έσωσε από βέβαια καταστροφή», εξομολογείται ο πλοίαρχος στην επιστολή του. Η συγκλονιστική περιπέτεια του πλοίου «Κεφαλλονιά» που νίκησε τα γιγάντια κύματα του τροπικού τυφώνα, και αποτυπώθηκε στο γράμμα του καπετάνιου προς τον πλοιοκτήτη, Ιωάννη Γερολυμάτο, ενέπνευσε τον κορυφαίο αγιογράφο Ελλάδιο Αντώνιο Κομνηνό.

Ο αγιογράφος, λάτρης της θάλασσας και του προστάτη των ναυτικών, Αη Νικόλα, ζωγράφισε ένα εικόνισμα αφιερωμένο στο πλοίο και την νικηφόρα μάχη του με τον τροπικό τυφώνα στον Ειρηνικό ωκεανό το 1948. Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, σε αυτή απεικονίζεται το πλοίο να παλεύει με τα τεράστια κύματα, ενώ ο Άγιος- Νικόλας, στέκεται από πάνω του και το προστατεύει. Η θαλασσογραφία κοσμεί το Αιγαιοπελαγίτικο παρεκκλήσι στη Ντελλαγκράτσια της Σύρου.

Πηγή: http://citypatras.gr

Αναδημοσιευση απο:http://mikroskopio.gr