Κράτημα "Τεριρέμ"
Ορμύλια
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015
'' ΔΟΥΛΟΙ ΚΥΡΙΟΝ ''
Π.Μπερεκέτου 18ος αιώνας.Πολυέλεος (Ήχος Α') .
Μία αριστουργηματική μουσική σύνθεση στον πολυέλεο,
του Πέτρου Μπερεκέτου,
ενός κορυφαίου μουσικού
της καθ'υμάς ανατολής ( 18ος αιώνας ) σε ήχο
Πρώτο τετράφωνο . Θαυμάσια εκτέλεση απο την μεγαλόπρεπη Πατριαρχική
χορωδία του αειμνήστου Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μ.τ.Χ.Ε Θρασυβούλου
Στανίτσα
Η μοναξιά, ενός Χήρου!
Τα βράδια κάθομαι και μιλάω στη γυναίκα μου που
"έφυγε"
Πρίν 7 χρόνια έχασα τη γυναίκα μου στα 33 της από καρκίνο. Έμεινα πίσω με δύο αγόρια 3 και 5 ετών, χωρίς να ξέρω να κάνω ούτε αυγό. Η γυναίκα μου ήταν εκείνη που φρόντιζε το σπίτι και νιώθω τύψεις για αυτό.
Νιώθω ενοχές ότι εγώ την επιβάρυνα με
τις δουλειές και ότι ίσως αυτό να επηρέασε την υγεία της. Ίσως και όχι δεν θα
μάθω ποτέ. Αλλά θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου που δεν ήμουν έστω λίγο
ανεξάρτητος να τη ξεκουράσω. Να την υπολογίσω.
Μέσα σε μια μέρα
έπρεπε να εξηγήσω στα παιδιά που είχε πάει η μητέρα τους, εγώ να γυρίσω στη
δουλειά μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα και το πιο σημαντικό; Να σηκωθώ από το
κρεβάτι. Να σηκωθώ και να σταθώ πάνω στα πόδια μου. Τα κατάφερα και στάθηκα για
το χατίρι των παιδιών μου γιατί με είχαν ανάγκη.
Έμαθα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού
μαζί με τους γιους μου, έμαθα τους φίλους τους στον παιδικό σταθμό και ύστερα
στο σχολείο, έμαθα τι βάζουμε όταν το μωρό γεμίζει εξανθήματα, έμαθα τα
εμβόλια, έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα γιατί όλα τα είχα αφήσει πάνω στη
γυναίκα μου. Και μετανιώνω. Γιατί έμαθα τόσα πολλά που μάλλον δεν ήμουν καλός
σύζυγος. Αν ήμουν θα κοιτούσα πώς να αναλάβω τις ευθύνες μου.
Δεν έχω παράπονο, σχεδόν όλοι μας οι
συγγενείς και οι φίλοι μας αγκάλιασαν και μας στήριξαν. Δεν ένιωσα ποτέ
ρατσισμό ή ότι μας έβαζαν στο περιθώριο αλλά σίγουρα μια ελαφριά πίεση να
“ξαναφτιάξω” τη ζωή μου, υπήρχε. Υπονοούμενα και αστεία ότι σιγά σιγά “έπρεπε”
να ξαναπαντρευτώ για τα παιδιά αλλά δεν έδωσα ποτέ σημασία. Γιατί δεν
καταλάβαιναν πως όσους γάμους και να κάνεις, πατέρας και μητέρα είναι μόνο ένας
και μία. Καμία δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη μητέρα των παιδιών μου.
Η ζωή μας είχε μπεί
σε μια ροή, το μυαλό μου όμως όχι. Τα βράδια όταν έβαζα τα παιδιά για ύπνο και
έκλεινα τη πόρτα, έκλαιγα μέχρι αργά. Είχα πάει πολλές φορές άυπνος στο
γραφείο. Πολλά βράδια καθόμουν μόνος μου και της έλεγα «Πες μου τι να κάνω που ο
Νίκος έχει αρχίσει να βαράει τους συμμαθητές του», «Πες μου τι να πω στον
προϊστάμενο που θέλει να με πάει σε άλλο τμήμα». Αλλά οι φωτογραφίες δεν
απαντούν. Η γυναίκα μου ήταν το στήριγμά μας, ο άνθρωπος που τρέχαμε να πούμε
τα προβλήματά μας, που μας έδινε λύσεις.
Μετανιώνω που δεν έκατσα ποτέ να δώσω
λύσεις στα δικά της προβλήματα. Που δεν άκουσα ποτέ τις δικές της έννοιες.
Νιώθω τρομερές τύψεις για εκείνη την εξωσυζυγική περιπέτεια που είχα με άλλη
για ένα βράδυ. Λυπάμαι που δεν στάθηκα με την ίδια αξιοπρέπεια δίπλα της.
Πρίν από ένα χρόνο, έκανα σχέση με μια
κοπέλα στη δουλειά. Στην αρχή δεν το πήρα σοβαρά, στη συνέχεια όμως δέσαμε και
περνούσαμε καλά μαζί. Την είδα σαν ευκαιρία να μην κάνω τα ίδια λάθη, να
εξιλεωθώ για όσα είχα κάνει στη γυναίκα μου.
Η νέα μου σύντροφος
έμεινε έγκυος και μόλις έμαθαν για τη σχέση μας, επειδή δεν μπορούσαν να
απολύσουν εκείνη, απέλυσαν εμένα γιατί σύμφωνα με τον κανονισμό τους, δεν
θέλουν το προσωπικό τους να έχει συγγενικές σχέσεις.
Το μόνο καλό σε αυτή
την ιστορία είναι ότι τα παιδιά μου έχουν καλές σχέσεις με τη σύντροφό μου και
ανυπομονούν για τη μπέμπα.
Κατά τα λοιπά, είμαι 44 χρονών χήρος
με δύο παιδιά, περιμένω τρίτο παιδί (κοριτσάκι αυτή τη φορά) και σε λίγο καιρό
δεν θα έχω ψωμί να τα ταίσω. Το πιστεύεις ότι κάθομαι τα βράδια μόνος όπως τότε
στο σαλόνι και ακόμα ρωτάω τη γυναίκα μου, τι να κάνω; Πού θα βρώ δουλειά τώρα;
Γιατί τιμωρούμαι τόσο σκληρά; Πώς θα
γεννηθεί το τρίτο μου παιδί; Πιο πολύ από όλα, με βαραίνει αυτό. Ότι ακόμα
μιλάω για τα προβλήματά μου στη γυναίκα μου εκεί ψηλά. Ότι όσες σχέσεις και όσα
παιδιά να κάνω αυτή θα είναι πάντα το αστέρι μου.
ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015
Κάλλιστος Ware:
Ο εκφραστής της δυναμικότητας της Ορθόδοξης Θεολογίας
Την Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015 το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ αναγόρευσε ως Επίτιμο Διδάκτορα μια διαπρεπή προσωπικότητα της σύγχρονης Ορθόδοξης Θεολογίας, το Σεβ. Μητροπολίτη Διοκλείας κ. Κάλλιστο. Η τελετή αναγόρευσης πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης παρουσία ενός μεγάλου πλήθους, που συνέρρευσε για να τιμήσει τον σπουδαίο αυτόν ιεράρχη. Παρουσιάζουμε στη συνέχεια την Προσφώνηση του Προέδρου του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, καθ. Θεόδωρου Γιάγκου, κατά την Τελετή Αναγόρευσης.
Φωτο: “Θεολογικά Δρώμενα”
ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ
ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΣΕ ΕΠΙΤΙΜΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΙΟΚΛΕΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ WARE
Όταν η Ελλάδα εντασσόταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ), στην έγκριτη εφημερίδα των Παρισίων Le Monde, δημοσιεύτηκε επίκαιρο άρθρο, στο οποίο ο συντάκτης χαιρέτιζε το νέο μέλος, επισημαίνοντας ότι η Ευρώπη υποδέχεται τη χώρα της Φιλοκαλίας. Ο αρθρογράφος μέσα σε λίγες γραμμές περιέγραφε τον ιδεολογικό προσανατολισμό της Ευρώπης, που επεδίωκε να οικοδομήσει ο Jacques Delors, εκφράζοντάς τον με το κωδικοποιημένο σύνθημα: «Μια ψυχή για την Ευρώπη». Από την πλούσια πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, αρχαία και νεότερη, επέλεξε να προβάλει την ορθόδοξη κληρονομιά, αναδεικνύοντας έτσι την ιδιοπροσωπία της μόνης και μάλιστα ακραιφνώς ορθόδοξης χώρας στο τότε σώμα των ευρωπαϊκών κρατών, που συγκροτούσαν την Ένωση.
Φωτο: “Θεολογικά Δρώμενα”
Η Φιλοκαλία είναι ίσως το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της πατερικής γραμματείας, στο οποίο αποτυπώνεται ο πλούτος της ορθόδοξης πνευματικότητας, έτσι όπως αναδείχτηκε από την εμπειρία των ασκητών της ερήμου. Υπ’ αυτή την έποψη, ορθώς ο αρθρογράφος την επικαλέστηκε για να δώσει ένα ιδιαίτερο πνευματικό στίγμα της Ελλάδας.
Βεβαίως για τον μέσο γαλλόφωνο αναγνώστη η αναφορά στη Φιλοκαλία μπορούσε να ηχεί ως «νεολογισμός», όμως αυτό δεν ίσχυε για τους λογίους με προσλαμβάνουσες προϋποθέσεις. Περίπου την ίδια εποχή στον δυτικό θεολογικό κόσμο δημιουργείται ένα ρεύμα επιστροφής στους Πατέρες της Εκκλησίας, όχι μόνο στον Ορθόδοξο χώρο με πρωτεργάτες κυρίως τους θεολόγους της Διασποράς, αλλά και στους χριστιανούς άλλων ομολογιών. Είναι χαρακτηριστικό π.χ. ότι η Β’ Βατικανή Σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1962-1965) κινήθηκε για κάποιες αποφάσεις της με βάση τα πατερικά κείμενα του αρχέγονου χριστιανισμού, ιδιαίτερα σε θέματα λατρείας. Ακόμα και οι διάλογοι μεταξύ των Εκκλησιών, οι οποίοι στη δεκαετία του ‘80 ευρίσκονταν σε ακμή, κινούνται εν πολλοίς στο πλαίσιο της διερεύνησης της πατερικής διδασκαλίας. Παράλληλα στον ακαδημαϊκό χώρο, σπουδαίοι ερευνητές εκπονούν μνημειώδεις κριτικές εκδόσεις πατερικών συγγραμμάτων, με κλασσικότερες εκείνες που περιλαμβάνονται στη σειρά Sources Chretiennes, που αρχικά είχε έδρα τη Λυών.
Φωτο: “Θεολογικά Δρώμενα”
Σε αυτό το κλίμα ανδρώθηκε επιστημονικά και δραστηριοποιήθηκε ο τιμώμενος σήμερα Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος, γενόμενος ο ίδιος, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, «σημείο αναφοράς» ως προς τις πατερικές σπουδές, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο. Ένας μεγάλος αριθμός εργασιών του περιστρέφεται γύρω από την Φιλοκαλία, με κυριότερη τη διδακτορική του διατριβή περί των ασκητικών συγγραμμάτων του Μάρκου του Ερημίτη. Πρωτίστως όμως είναι ο άνθρωπος, ο οποίος ανέλαβε την επιστημονική ευθύνη της μετάφρασης σε πέντε τόμους των κειμένων της Φιλοκαλίας στην αγγλική γλώσσα, συνεργαζόμενος με άλλους εξαίρετους επιστήμονες.
Φωτο: “Θεολογικά Δρώμενα”
Η συμβολή του στην ανάδειξη της πατερικής θεολογίας και στην ευρύτερη διάδοσή της στον αγγλόφωνο κόσμο είναι καθοριστική.
Ο τιμώμενος είναι παράδειγμα διακεκριμένου επισκόπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Συνδυάζει επίσης το πρότυπο του ακαδημαϊκού δασκάλου. Κατά το μακρό χρονικό διάστημα της διδασκαλίας του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σπούδασαν υπό την καθοδήγησή του πολλοί ορθόδοξοι και ετερόδοξοι θεολόγοι. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται καθηγητές που επανδρώνουν σήμερα πανεπιστημιακά ιδρύματα ανά τον κόσμον και πρόσωπα τα οποία έχουν αναλάβει σπουδαίες εκκλησιαστικές θέσεις και διακονούν την ελληνόφωνη, σλαβόφωνη και αγγλόφωνη Ορθοδοξία.
Όπως υποστήριξε ο ομότιμος Καθηγητής του Τμήματός μας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, η Οξφόρδη με τον Μητροπολίτη Διοκλείας μεταβάλλεται σε κέντρο σπουδής της Ορθόδοξης Θεολογίας παγκοσμίου φήμης.
Φωτο: “Θεολογικά Δρώμενα”
Ο τιμώμενος έχει ένα ιδιαίτερο και σημαντικό πλεονέκτημα, καθόσον προσήλθε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από αγγλικανός σε ώριμη ηλικία ύστερα από προσωπική αναζήτηση. Επομένως γνωρίζει σε βάθος τη σκέψη του δυτικού χριστιανού. Έτσι έχει τη δυνατότητα να διαλέγεται με αυτόν χωρίς να διακατέχεται από πνεύμα εσωστρέφειας. Εξάλλου ο άνθρωπος που έχει επαρκή θεολογικό εξοπλισμό και είναι κατασταλαγμένος μπορεί να αναδείξει την ελευθερία και τη δυναμικότητα της ορθόδοξης θεολογίας.
Η διεθνής αναγνώριση του Μητροπολίτη Καλλίστου αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε δεκατρείς ευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά και στην κορεατική και αραβική.
Με την ομόφωνη απόφαση του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας να αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η ελληνική ακαδημαϊκή θεολογία εκπληρώνει ένα χρέος προς το πρόσωπο που αναλώθηκε να προβάλει τους Έλληνες πατέρες, κάποιοι από τους οποίους διέλαμψαν εδώ στην πόλη μας και έχουν οικουμενική εξακτίνωση όπως ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Νικόλαος Καβάσιλας και ο Συμεών Θεσσαλονίκης.
Το Τμήμα αισθάνεται ότι με αυτόν τον τρόπο αποδίδει τον δίκαιο έπαινο και την οφειλόμενη τιμή προς τον σύγχρονο διδάσκαλο της Ορθόδοξης Θεολογίας.
Τρίτη 9 Ιουνίου 2015
Η ασθένεια
Πώς η ασθένεια υπηρετεί την πνευματική ζωή
[Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=97907]
Ας μη βλέπει η ιατρική τον άνθρωπο ως μηχανή, μονοδιάστατα, εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο στα όρια της κτιστότητας και της θνητότητας, απομακρύνοντας τον Θεό, όπου μ’ Αυτόν η ζωή και ο θάνατος χάνουν τη δραματική τους αντιπαλότητα και σχετικοποιούνται. Έτσι, αδυνατίζει η τραγικότητα του θανάτου και δημιουργείται η δυνατότητα για θετική αντιμετώπισή του. Ο χριστιανός δεν είναι απαραίτητο να περιμένει παθητικά τον θάνατο, αλλά μπορεί να τον δεχθεί θεληματικά και να μειώσει τον φόβο του. Όπως λοιπόν ο σωματικός θάνατος μπορεί να διακονήσει την πνευματική ζωή, έτσι και η σωματική ασθένεια, ο καρκίνος, μπορεί να υπηρετήσει την πνευματική υγεία[9].
Είναι μια πρόσκληση, μια πρόκληση, ένας στίβος, ένα άθλημα. Αξίζει κανείς ν’ αγωνισθεί για τη νίκη. Θα ’ναι ένας νικημένος νικητής. Θα ’ναι ένας αθλητής και όχι ένας κακομοίρης μοιρολάτρης, μειονεκτικός, μικρός, οκνηρός. Λέγει ο άγιος Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής: «Ο υπομείνας χρόνιον ασθένειαν αγογγύστως ως μάρτυς παραληφθήσεται». Βλέπετε μία εντελώς άλλη διάσταση της ασθένειας. Ο κλινήρης, ο ανήμπορος, ο πονεμένος, δεν είναι καταδικασμένος, η αγόγγυστη υπομονή του μπορεί να τον κάνει μέγα, να τον κατατάξει μετά των μεγαλομαρτύρων. Αν η σωματική ασθένεια θεράπευε την παρόμοια ψυχική, το θαύμα επιτελέσθηκε. Ας μη αγνοούμε και αυτή την άλλη σημαντική διάσταση.
Η Εκκλησία είναι υπέρ της ανιδιοτελούς αυτοθυσίας και κατά της ιδιοτελούς αυτοκτονίας, υπέρ του ειρηνικού, ανεπαίσχυντου και ανώδυνου θανάτου και κατά της εγωιστικής ευθανασίας. Δεν επιτρέπεται να πάρουμε ούτε τη δική μας ζωή ούτε των άλλων. Όπως ωραία ειπώθηκε «επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διαστάσεως του γεγονότος του θανάτου. Η διά της βίας προσπάθεια διατήρησης στη ζωή αποτελεί έκφραση της ανάγκης για αθανασία των ανθρώπων, αλλά, όταν περιορίζεται μόνο στο βιολογικό επίπεδο, είναι απόδειξη ολιγοπιστίας και επιγειότητος. Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε. Οφείλουμε να τον αποδεχθούμε και να τον σεβαστούμε»[10].
Ο θεατρικός συγγραφέας Ιονέσκο πριν τριάντα χρόνια έλεγε: «Το κύριο πρόβλημα του είναι μας έπεσε στη λήθη, το πρόβλημα του θανάτου. Το έσχατο τέλος έχει εξοριστεί από τη σκέψη μας, γιατί έχομε μόνο άμεσους στόχους μπροστά στα μάτια μας… Δεν γνωρίζομε τι είναι αυτό που πρέπει να κάνωμε, ούτε προς τα που πρέπει να πάμε. Εφ’ όσον μονάχα θέλουμε να ζήσουμε, μας έγινε αβίωτη η ζωή»[11]. Είναι πικρή η αλήθεια. Το άδηλο του θανάτου είναι επίσης έργο της θείας Πρόνοιας. Σκεφθείτε να γνώριζε ο άνθρωπος πότε επακριβώς θα πεθάνει. Θα ήταν πιο ζούγκλα η ζωή μας. Θα ήταν ανυπόφορη αυτή η ακριβής αναμονή της γνωστής τελευταίας ώρας. Δεν τα γνωρίζουμε ολα. Ίσως είναι καλύτερα. Δεν μπορούμε σε όλα ν’ απαντήσουμε εύκολα και αμέσως.
[Συνεχίζεται]
- Μαντζαρίδη Ι. Γ., «Θεολογική προβληματική των μεταμοσχεύσεων», Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις, Αθήνα 2001, σσ. 253- 257.
- Χατζηνικολάου Νικολάου αρχιμ. (νυν μητροπ. Μεσογαίας), «Πνευματική ηθική και παθολογία των μεταμοσχεύσεων», Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις, σ. 299.
- Μπακογιάννη Π. Βασιλείου αρχιμ., Μετά, θάνατον, Αθήνα 19923, σ. 14.
Παπά-Στρατής...
Παπά
Στρατής: «Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες!» (ΒΙΝΤΕΟ)
Της
Γεωργίας Λινάρδου
Γύρισε
σπίτι αργά κι έβαλε κάτι να φάει. Τον πήρα απ’ τα μούτρα. Στη
Λέσβο γίνεται χαμός. Κάθε μέρα η θάλασσα ξεβράζει πια εκατοντάδες ανθρώπους.
Πλέον, περισσότερες οικογένειες με παιδιά, γυναίκες εγκυμονούσες και ασυνόδευτα
ανήλικα. Έπρεπε να μιλήσω με τον παπά Στρατή Δήμου.
Ο παπά-Στρατής από την
Λέσβο είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας πολυσήμαντος ιερέας. Το 2009
δημιούργησε την ΜΚΟ Αγκαλιά μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς και προσφοράς
σε όσους ανθρώπους έφταναν με καραβιές στις ακτές της Λέσβου.
Ξεκινάει στις έξι το πρωί και κοιμάται συνήθως στις δύο τα ξημερώματα.
Χθες το βράδυ μια ακόμη καραβιά άφησε 200 με 300 ανθρώπους στο Μόλυβο. «Ανάμεσά τους πολλά ασυνόδευτα γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, νήπια και μικρά παιδιά», περιέγραφε ο παπά Στρατής.
Χθες το βράδυ μια ακόμη καραβιά άφησε 200 με 300 ανθρώπους στο Μόλυβο. «Ανάμεσά τους πολλά ασυνόδευτα γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, νήπια και μικρά παιδιά», περιέγραφε ο παπά Στρατής.
Μιλάω μαζί του αργά το βράδυ. «Γίνεται χαμός. Ευτυχώς που τρέχει ο κόσμος
και βοηθάει και μπορούμε να τους κρατήσουμε όρθιους μέχρι να φτάσουν στη
Μυτιλήνη για να συλληφθούν», μου λέει.
Η πρώτη αντίδραση είναι να τον ρωτήσω τι χρειάζονται. Μου απαντά: «Τα πάντα.
Κόβουμε κούτες από χαρτόνια και τα κάνουμε παπούτσια για να γιατρέψουμε τις
πατούσες κι αυτά γίνονται δεκτά με κραυγές χαράς! Χρειαζόμαστε τα πάντα, φόρμες
για γυναίκες και άντρες, ξηρά τροφή, πάνες και πράγματα για παιδιά...»
Οι κάτοικοι της Λέσβου τα δίνουν όλα. Καθημερινά.
«Παρ’ όλη την φτώχεια και την κρίση, έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό», δηλώνει ο παπά Στρατής στο Newsbomb.
Από το 2007 μέχρι σήμερα, έχει δει καραβιές και καραβιές, έχει αντικρίσει δυστυχίες και... δυστυχίες.
«Παρ’ όλη την φτώχεια και την κρίση, έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό», δηλώνει ο παπά Στρατής στο Newsbomb.
Από το 2007 μέχρι σήμερα, έχει δει καραβιές και καραβιές, έχει αντικρίσει δυστυχίες και... δυστυχίες.
Πως βλέπετε να πηγαίνουν τα πράγματα;
«Αυτή η ιστορία θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να υψώσουμε τα χέρια μας. Να καταλάβουν οι ισχυροί του κόσμου ότι πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι για να σταματήσουν οι ξεριζωμοί».
Το τελευταίο διάστημα δεν έχει πληθύνει μόνον ο κόσμος που καταφτάνει στις ακτές της Λέσβου. Το θέμα είναι ότι έρχονται όλο και περισσότερες οικογένειες με μικρά παιδιά. «Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, γυναίκες που έχουν χάσει τους άντρες τους. Αν τους δεις θα δεις ότι είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους για την ζωή», απαντά.
Ο παπά Στρατής όπου πηγαίνει πια, παίρνει μαζί του και τα «μηχανάκια» του οξυγόνου. «Ό,τι υπάρχει στους πνεύμονες», μου λέει, «το έχω». Αλλά, όπως περιγράφει, είναι άνθρωπος που ποτέ δεν χάνει την ελπίδα του.
«Αυτή η ιστορία θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να υψώσουμε τα χέρια μας. Να καταλάβουν οι ισχυροί του κόσμου ότι πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι για να σταματήσουν οι ξεριζωμοί».
Το τελευταίο διάστημα δεν έχει πληθύνει μόνον ο κόσμος που καταφτάνει στις ακτές της Λέσβου. Το θέμα είναι ότι έρχονται όλο και περισσότερες οικογένειες με μικρά παιδιά. «Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, γυναίκες που έχουν χάσει τους άντρες τους. Αν τους δεις θα δεις ότι είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους για την ζωή», απαντά.
Ο παπά Στρατής όπου πηγαίνει πια, παίρνει μαζί του και τα «μηχανάκια» του οξυγόνου. «Ό,τι υπάρχει στους πνεύμονες», μου λέει, «το έχω». Αλλά, όπως περιγράφει, είναι άνθρωπος που ποτέ δεν χάνει την ελπίδα του.
Αναφέρεται στην κρίση: «Δεν είναι οικονομική. Είναι πρώτα ηθική. Αυτοί που την
έφεραν, αυτοί που την δημιούργησαν, αυτοί που πέταξαν το καράβι στην στεριά,
δεν πρέπει να μιλούν. Είναι οι καπετάνιοι που έριξαν το καράβι. Κάποια στιγμή
πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, οι λεηλατητές της
γης, ότι θα πρέπει να σταματήσουν. Ομως, για να γίνει αυτό θα πρέπει να
σηκωθούμε από τους καναπέδες. Εμείς απ’ τα χαμηλά θα πρέπει να υψώσουμε την
φωνή μας να την ακούσουν αυτοί που ‘ναι ψηλά. Και μία ζωή να σωθεί, είναι
κέρδος».
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους»
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες. Το λέω και το φωνάζω. Χάσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Κάναμε σπίτια πολυτελή, αλλά πήγαμε μακριά τις αγκαλιές μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο απέναντί μας είναι άνθρωπος. Είναι πλάσμα του Θεού, έχει πλαστεί από τον ίδιον τον Θεό. Για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσουμε τους Ανθρώπους. Ο Θεός τους έχει τους ανθρώπους αδελφούς. Πως εμείς τους πετάμε στο δρόμο; Δε με ενδιαφέρει εμένα η θρησκεία. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Να είναι άνθρωπος που αγαπάει τον κόσμο».
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες. Το λέω και το φωνάζω. Χάσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Κάναμε σπίτια πολυτελή, αλλά πήγαμε μακριά τις αγκαλιές μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο απέναντί μας είναι άνθρωπος. Είναι πλάσμα του Θεού, έχει πλαστεί από τον ίδιον τον Θεό. Για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσουμε τους Ανθρώπους. Ο Θεός τους έχει τους ανθρώπους αδελφούς. Πως εμείς τους πετάμε στο δρόμο; Δε με ενδιαφέρει εμένα η θρησκεία. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Να είναι άνθρωπος που αγαπάει τον κόσμο».
Οι καθημερινοί... εφιάλτες
«Εχουμε δει κόσμο να τρώει ωμά κολοκύθια από την πείνα. Μητέρες να ουρλιάζουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών τους. Το δάκρυ να τρέχει ασταμάτητα».
«Εχουμε δει κόσμο να τρώει ωμά κολοκύθια από την πείνα. Μητέρες να ουρλιάζουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών τους. Το δάκρυ να τρέχει ασταμάτητα».
Ρατσισμός;
«Ο κόσμος δεν ξεχωρίζει. Ο κόσμος δεν βλέπει ούτε φίλο, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Προχθές ήρθε ένας μουσουλμάνος να με ασπαστεί διότι βρήκαμε την γυναίκα και το παιδί του. Η θρησκεία δεν έχει σύνορα. Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι οικονομικό. Οταν θα έρθει κάποιος πλούσιος απ’ έξω με κελεμπία με πολλά λεφτά να αγοράσει ένα νησί να φτιάξει ξενοδοχείο, όλοι θα τον υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Οταν, όμως, βλέπουμε φτωχούς ανθρώπους να έρχονται, μπαίνει μέσα μας ο φόβος κι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε: τι θέλουν αυτοί εδώ;»
«Ο κόσμος δεν ξεχωρίζει. Ο κόσμος δεν βλέπει ούτε φίλο, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Προχθές ήρθε ένας μουσουλμάνος να με ασπαστεί διότι βρήκαμε την γυναίκα και το παιδί του. Η θρησκεία δεν έχει σύνορα. Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι οικονομικό. Οταν θα έρθει κάποιος πλούσιος απ’ έξω με κελεμπία με πολλά λεφτά να αγοράσει ένα νησί να φτιάξει ξενοδοχείο, όλοι θα τον υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Οταν, όμως, βλέπουμε φτωχούς ανθρώπους να έρχονται, μπαίνει μέσα μας ο φόβος κι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε: τι θέλουν αυτοί εδώ;»
Η 22α Μαΐου ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του.
«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν
στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων
του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις
βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να
φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή.
Δεν
χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.
Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί
στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται
στο πρόσωπο τους.
Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να
τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν
για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει
τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.
Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν
λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο
πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί
κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.
Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς. Γιώργος Τυρίκος
Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της
ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.
Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε
πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και
περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά
της και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της
αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.
Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά.
Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε
από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή. ...
...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί τους παιδιά,
πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί.
Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά
τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει
προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Ομως εντελώς ξαφνικά, είδα το
παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί
και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί
αγάπης-δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη,
στον ανθρώπινο πόνο.
Ηταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη
δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα
ελπίζει».
Υ.Γ., Τα τηλέφωνα του Παπά Στρατή για όποιον θέλει να βοηθήσει είναι: 6945936856
και 6936865055.
ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ": Ο π. Ευστράτιος είναι απόφοιτος της Πατμιάδας Εκκλησιαστικής Σχολής
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015
Ο Θάνατος!
Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης
[Προηγούμενη δημοσίευση: http://bitly.com/1ImwuwJ]
Θεωρούμε πως η έξαρση της λογικής, ο υλικός ευδαιμονισμός, η άμβλυνση της πίστης, ο δυτικός τρόπος ζωής και στην ορθόδοξη Ανατολή δεν διαφωτίζουν ικανοποιητικά τον άνθρωπο και δεν τον βοηθούν ν’ αντιμετωπίσει ορθά τον θάνατο. Νομίζουμε πως με το να μετονομάσουμε τα γραφεία κηδειών σε τελετών απαλλαγήκαμε και από τη μνήμη του θανάτου. Στην Αμερική υπάρχει μια μεγάλη και δαπανηρή διαδικασία για την ωραιοποίηση των νεκρών. Δυσκολευόμαστε σήμερα και στην Ελλάδα άνετα να μιλήσουμε για την αθανασία της ψυχής, για τη δυνατή βεβαιότητα και την ελευθερώτρια χάρη της πίστης και θέλουμε να βρούμε μοντέρνους όρους εκφράσεως για να επικοινωνήσουμε μ’ εκείνους που δυσφορούν στο άκουσμα ότι υπάρχει και πέραν του τάφου ζωή. Αν ο άνθρωπος πιστέψει στην άλλη ζωή και ότι αυτή η ζωή έχει μία σίγουρη ημερομηνία λήξεως, πιστεύουμε ότι θα αισθανθεί πιο ελεύθερος, για να μπορέσει να ζήσει χαρούμενος την κάθε ώρα, μ’ ενδιαφέρον, δύναμη και αγάπη για τον εαυτό του και τους άλλους, δίχως ν’ αποθεώνει τα επιτεύγματά του και να θεωρεί τη στέρησή τους ανυπαρξία[7].
Η Δύση επιμένει να μη θεωρεί αποτυχία της ιατρικής επιστήμης να θέλει, μα να μή μπορεί, να θεραπεύσει τα πάντα. Κατάφερε την παράταση της ζωής, αλλά όχι τη θανάτωση του θανάτου. Ο δυτικός άνθρωπος δεν ταπεινώνεται στην ιδέα ότι απέτυχε στην επίτευξη της επίγειας αθανασίας κι ελπίζει ότι θα τα καταφέρει. Ιδιαίτερα δε ο σύγχρονος αμερικανικός πολιτισμός επαναφέρει την ενασχόληση με τη μετεμψύχωση, τη μαγεία, την αστρολογία, την παραψυχολογία, την παρεμπόδιση του γήρατος διά βαφών κι εγχειρήσεων και νεανικών αμφιέσεων ή διά εγκλεισμού σε άσυλα και κλινικές. Αποφεύγεται συστηματικά η αναφορά του θανάτου, ως να πρόκειται για κάτι το βρωμερό, το αισχρό, το απρεπές. Όμως αυτό το πνεύμα δεν αρχίζει να επικρατεί και στην Ελλάδα;
Έτσι κι εδώ σπάνια αντιμετωπίζεται σωστά ένας θάνατος, ακόμη και αν είναι αναμενόμενος, κι έχουμε κατάθλιψη και όχι λύπη και θλίψη, που δικαιολογούνται από την πλούσια ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.
Επειδή απόψε απευθύνομαι κυρίως σε ιατρούς, που το ενδιαφέρον τους για την επιστήμη και η αγάπη τους για τους ασθενείς τους σύναξε εδώ, ως ασθενής και ως συμπάσχων μιλώντας, επιτρέψτε μου να πώ, πως η οικογένεια του ασθενούς θέλει πάντα κοντά της τον ιατρό και μάλιστα στις δύσκολες τελευταίες ώρες. Ο ιατρός είναι ο καταλληλότερος για ν’ αναγγείλει τον θάνατο. Το περιβάλλον θέλει να έχει τη διαβεβαίωση ότι πρόσφερε ό,τι μπορούσε να προσφερθεί μέχρι την τελευταία του στιγμή. Είναι μια δικαιολογημένη ψυχολογική απαίτηση. Ο ιατρός που αναγγέλλει τον θάνατο βρίσκεται και αυτός σε μία δύσκολη θέση. Απέτυχε να παρατείνει τη ζωή. Δηλώνει την αδυναμία του. Μειώνεται η φαινομενική παντοδυναμία του. Αυτός που εξηρτάτο από αυτόν δεν υπάρχει. Το περιβάλλον έχει κλονισμένη τώρα εμπιστοσύνη. Τον βλέπει με άλλη ματιά. Η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός θα βοηθήσουν και τις δύο πλευρές σε μια καλύτερη αντιμετώπιση. Ο θάνατος επελθών δηλώνει την αδυναμία όλων μας. Ας το ομολογήσουμε. Όσο πιο άπειρος και νέος είναι ο ιατρός, τόσο πιο ηττημένος αισθάνεται. Αν ο ίδιος πανικοβάλλεται από τον θάνατο, είναι ανεπαρκής να συνδράμει και το ταραγμένο πενθηφόρο περιβάλλον, έστω λέγοντας ότι ο ασθενής αναπαύθηκε και δεν θα ταλαιπωρείται άλλο, προσφέροντας μια μικρή συναισθηματική υποστήριξη και συμπάθεια. Τα αυτά περίπου ισχύουν και για το νοσηλευτικό προσωπικό, την κοινωνική λειτουργό και ιδιαίτερα τον ιερέα του νοσοκομείου.
Παρενθετικά θα ήθελα ν’ αναφέρω ένα γεγονός. Ένας συνάδελφός σας στο εξωτερικό κατηγορήθηκε από άλλο συνάδελφό σας, σε μία τηλεοπτική εκπομπή, που την παρακολουθούσαν εκατομμύρια θεατές, ότι σπαταλά τα μοσχεύματα, δίνοντας τρίτο συκώτι σ’ ένα παιδί που τ’ απέρριπτε ο οργανισμός του. Ο εγκαλούμενος δήλωσε: «Ορκιζόμενος ως ιατρός ορκίσθηκα να σώσω τον άνθρωπο και όχι την ανθρωπότητα! Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι αναγκεμένοι ασθενείς, αλλά εγώ καλούμαι να συνδράμω τον συγκεκριμένο που έχω μπροστά μου»[8]. Δεν μπορούμε να μιλάμε γενικόλογα και αόριστα. Ο κάθε ασθενής είναι μια άλλη περίπτωση και προσωπικότητα. Καλούμεθα να σεβασθούμε τη μοναδικότητα και ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου. Με όλες τις γνώσεις μας, με όλη τη δύναμή μας, την υπομονή μας, την ταπείνωση και την αγάπη μας. Ας μην προσπερνάμε το κρεβάτι του καρκινοπαθούς ως ενός άμεσου μελλοθανάτου. Ας εξαντλήσουμε τα περιθώρια της αντοχής μας, αφού δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτε περισσότερο με τη χημειοθεραπεία, την ακτινοβολία, την εγχείρηση, τα αναλγητικά.
[Συνεχίζεται]
- Οπ.π., σ. 57.
- Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού, Επιστροφή από την Αμερική, Αθήνα 1999, σ. 91.
Εφημέριοι στη Βασιλεύουσα:
Γνωρίζω, όμως, και μια εντελώς αντίθετη ιστορία. Την έζησα προσωπικώς. Μια ιστορία μεγάλης μετανοίας. Φυσικά, δεν θα αναφερθώ σε ονόματα ή ναούς.
Βρίσκομαι σ’ ένα πανηγυρίζοντα ιερό ναό κάπου στην Πόλι. Μέσα στο ιερό βήμα βλέπω ένα (για νεωκόρος μου φάνηκε) που εγνώριζε τα πάντα από τάξη. Άριστος στη διακονία του. Στο τέλος, με την απόλυσι, τον πλησιάζω και τον συγχαίρω:
—Μπράβο! Είσαι ο καλύτερος νεωκόρος που έχω συναντήσει.
Αμέσως αυτός άρχισε να κλαίη!
—Μήπως σε προσέβαλα, ζητώ συγγνώμη, του λέγω.
—Όχι, πάτερ. Αλλά δεν είμαι νεωκόρος. Είμαι καθηρημένος διάκονος, και μένω στην Ελλάδα χρόνια τώρα, δουλεύοντας ως καθηγητής.
Συζητήσαμε επ’ αρκετόν. Κατάλαβα ότι δεν υπήρχαν ηθικοί λόγοι. Μόνον λόγοι ανυπακοής.
—Άκου, του λέγω, αν διετηρήθης καθαρός, πήγαινε στον Πατριάρχη. Βάλε μετάνοια. Ζήτησε συγγνώμη. Αυτός θα σε δεχθή και θα σε επαναφέρη.
Είπαμε κι άλλα πολλά. Σκορπίσαμε. Μετά από 2-3 χρόνια βρέθηκα πάλι στην Πόλι σε κάποιον άλλο ναό. Διακονούσε ένας διάκονος. Δεν μου πήγε στον νου τίποτε. Μετά την απόλυσι με πλησιάζει, με αγκαλιάζει, με φιλάει, δακρύζει.
—Δεν με θυμάσαι; Είμαι ο τάδε, κι όλα έγιναν όπως μου είπες!
Τώρα πλέον ως ιερεύς άμισθος υπηρετεί με ζήλο πολύ σε εκκλησία της Πόλης! Καλή του ώρα!
Έχω δε διαπιστώσει ότι καλοί εφημέριοι διεμβολίζουν τους αλλόθρησκους και πολλάκις οι σχέσεις τους είναι φιλικές. Εξαιρούνται βεβαίως οι «γκρίζοι λύκοι».
Στα Σεπτεμβριανά όλες οι εκκλησίες της Πόλεως και των όμορων Μητροπόλεων υπέστησαν διώξεις, καταστροφές και ιεροσυλίες αφάνταστες. Μια, όμως, εγλύτωσε. Ποιά; Οι Άγιοι Απόστολοι στο Φερίκιοϊ.
Το τι θα συνέβαινε εκείνη τη φοβερή αποφράδα νύχτα, στους λεγάμενους (στους Τούρκους δηλαδή) ήταν γνωστό από ημερών πολλών. Έγινε θέμα συζητήσεως στους θαμώνες του απέναντι του ιερού ναού καφενείου. Ψιλοκουβεντιάζουν οι Τούρκοι μεταξύ τους. Άλλοι υπέρ, άλλοι κατά. Κάποιος επεμβαίνει.
—Πρέπει να προστατέψουμε τη ρωμαίικη εκκλησία, διότι σ’ αυτήν, το ξέρετε όλοι, είναι ένας παπάς που μας βοηθάει στις ανάγκες μας, στις αρρώστιες μας, στην ανέχειά μας.
—Πάψε, ρέ! Παραμύθια! λένε οι φωνασκούντες αντιτιθέμενοι.
—Θα σας το αποδείξω! Αμέσως κιόλας. Δεν έχω ούτε μια λίρα πάνω μου, ψάξτε με. Θα πάω στο σπίτι του παπά και θα σας φέρω 500 λίρες!
Πάει, λοιπόν, και χτυπάει την πόρτα. Ζητάει τα χρήματα παρακαλώντας, λέγοντας πως έχει μεγάλη ανάγκη, άρρωστη γυναίκα και άλλα τέτοια. Ο παπάς απαντά:
—Βρέ παιδί μου, δεν έχω τόσα χρήματα πάνω μου, και μάλιστα τέτοια ώρα. Θα ζητήσω και από τις αδελφές μου, όμως. Περίμενε!
Συγκεντρώνει το ποσόν και του το δίδει. Τότε ο Τούρκος τρέχει στο καφενείο και κρατώντας τα χρήματα στα χέρια του ψηλά και δείχνοντάς τα φωνάζει στους ομοφύλους του:
—Βλέπετε, όλοι; Αυτός είναι ο παπάς!
Έτσι, λοιπόν, εκείνο το φρικτό βράδυ του 1955, όλοι οι τούρκοι γείτονες περικύκλωσαν την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και όταν άρχισαν να έρχονται οι παρακρατικοί τραμπούκοι και ο μαινόμενος όχλος με ρόπαλα και μαχαίρια, βρήκαν τους ομοθρήσκους τους να προασπίζονται αποφασισμένοι τον ιερό ναό: «θα περάσετε πάνω απ’ τα πτώματά μας και ύστερα θα πειράξετε τον ναό και τον παπά»!
Το όνομα του εφημερίου; Δημήτριος Παπαδόπουλος. «Άνους», κατά τον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ταπεινός και απέριττος, ευλαβής και αφανής. Ποιός Δημήτριος; Ο κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος! Από τους καλύτερους Πατριάρχες του 20ού αιώνος!
Ας είναι αυτά τα ολίγα ταπεινό μνημόσυνο γι’ αυτόν τον υπέροχο Πατριάρχη!
Υπάρχουν, αδελφοί συλλειτουργοί, και άλλα πολλά. Ενθυμούμαι όμως τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο που λέγει ότι ο λόγος δεν πρέπει να γίνεται «αηδής διά τον κόρον», διό και τελειώνω εδώ.
Αυτοί οι πρεσβύτεροι αξίζουν τον θαυμασμό μας. Χωρίς ποίμνιο, χωρίς «τυχερά», χωρίς κρατική ενίσχυσι, χωρίς καμμιά εξουσία (σημειωτέον πως η κρατική εξουσία εκεί δεν αναγνωρίζει καθόλου τους κληρικούς παρά μόνον τους εφοροεπιτρόπους των βακουφιών, οι ιερείς και οι επίσκοποι είναι ως μη υπάρχοντες), γαντζωμένοι σαν τα στρείδια στον βράχο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, χτυπούν καμπάνα και μ’ αυτήν διαλαλούν ότι υπάρχουν, ότι η Ρωμηοσύνη ζή και θα ζή έως ότου έλθη ο Ευλογημένος. Αμήν.
Πηγή: Περιοδικό Ανάπλασις, τ. 462-463, Ιανουάριος-Ιο
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pemptousia.gr/2015/06/98622/Ελληνικές ρίζες!
Από την Ανταρκτική ως την Πολυνησία 15 τοπωνύμια με ελληνικές ρίζες!
Είναι γνωστό ότι η ελληνική γλώσσα κυριαρχεί σε αρκετές επιστήμες, όπως για παράδειγμα...
στην ιατρική όπου σύμφωνα με κάποιες πηγές οι όροι με ελληνικές ρίζες φτάνουν το 60% απαρατήρητη όμως έχει περάσει η συμβολή της γλώσσας μας στην ονοματοδοσία τοπωνυμίων σε όλο τον πλανήτη.
Με οδηγό το βιβλίο It's all Greek Indeed του επίμονου ιατρού Βασ. Θεοδώρου το οποίο περιέχει, μεταξύ των άλλων, περισσότερα από 150 τοπωνύμια με ελληνικές ρίζες το οποίο κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού το WE του news247 επέλεξε και σας παρουσιάζει ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Ανκόνα
Στο χάρτη της Ιταλίας, η Ανκόνα, στα αρχαία χρόνια "Δωρική Αγκών) ή Αγκώνα, μοιάζει με ανθρώπινο αγκώνα, από όπου και πήρε την ονομασία της από την ελληνική λέξη του ανθρώπινου μέλους.
Αμαζόνιος
Όταν ο υπασπιστής Ορεγιάνα κατέβηκε τον ποταμό αναζητώντας χρυσό, ο ποταμός λεγόταν ακόμα Ρίο Γκράντε ή Ρίο ντε Κανέλα, λόγω των μεγάλων δέντρων κανέλας που βρίσκονταν εκεί. Ο Ορεγιάνα διηγήθηκε αργότερα στο βασιλιά της Ισπανίας, Κάρολο, ότι μία λυσσαλέα ενέδρα από γυναίκες-πολεμιστές Icamiabas σχεδόν αποδεκάτισε την ισπανική αποστολή. Τότε ο βασιλιάς, εμπνευσμένος από τον ελληνικό μύθο των Αμαζόνων, ονόμασε τον ποταμό Αμαζόνιο.
Στο χάρτη της Ιταλίας, η Ανκόνα, στα αρχαία χρόνια "Δωρική Αγκών) ή Αγκώνα, μοιάζει με ανθρώπινο αγκώνα, από όπου και πήρε την ονομασία της από την ελληνική λέξη του ανθρώπινου μέλους.
Αμαζόνιος
Όταν ο υπασπιστής Ορεγιάνα κατέβηκε τον ποταμό αναζητώντας χρυσό, ο ποταμός λεγόταν ακόμα Ρίο Γκράντε ή Ρίο ντε Κανέλα, λόγω των μεγάλων δέντρων κανέλας που βρίσκονταν εκεί. Ο Ορεγιάνα διηγήθηκε αργότερα στο βασιλιά της Ισπανίας, Κάρολο, ότι μία λυσσαλέα ενέδρα από γυναίκες-πολεμιστές Icamiabas σχεδόν αποδεκάτισε την ισπανική αποστολή. Τότε ο βασιλιάς, εμπνευσμένος από τον ελληνικό μύθο των Αμαζόνων, ονόμασε τον ποταμό Αμαζόνιο.
Αρκτική - Ανταρκτική
Το όνομά Αρκτική προέρχεται από την αρχαία λέξη άρκτος (αρκούδα) και της δόθηκε κατ’ αναλογία προς τους αστερισμούς της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στον πολικό αστέρα.Βρισκόμενη στην ακριβώς αντίθετη θέση από την Αρκτική πήρε και η Ανταρκτική την ονομασία της.
Ατλαντικός
Με ρίζες σίγουρα ελληνικές οι ιστορικοί μοιράζονται σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι πηγή του ονόματος του ωκεανού που χωρίζει την Ευρώπη με την Αμερική είναι ο μυθολογικός Άτλαντας ή η χαμένη Ατλαντίδα.
Dorotea (Σουηδία)
Ελευθέρα (Μπαχάμες)
Ευφράτης
Καρπάθια
Πηγή της ονομασίας των Καρπαθίων φέρεται ότι είναι η αρχαία ελληνική λέξη από την Θράκη καρπάτη που σημαίνει βραχώδης
Κορίντο (Βραζιλία
Μικρονησία
Πολυνησία
Φιλαδέλφεια (Πενσυλβάνια)
Η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών χρωστάει το όνομα της στον Ουίλιαμ Πεν (από όπου και το όνομα της πολιτείας Πενσυλβάνια) ο οποίος επέλεξε ένα ελληνικό όνομα για την αδελφική αγάπη.
Ωκεανία
Μία από τις δύο ηπείρους (η άλλη είναι η Ευρώπη) η οποία χρωστάει το όνομα της σε μυθικό πρόσωπο της Αρχαίας Ελλάδας, τον Ωκεανό, τον γιο του Ουρανού και της Γαίας του ισχυρότερου από τους δώδεκα Τιτάνες.
Το όνομά Αρκτική προέρχεται από την αρχαία λέξη άρκτος (αρκούδα) και της δόθηκε κατ’ αναλογία προς τους αστερισμούς της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στον πολικό αστέρα.Βρισκόμενη στην ακριβώς αντίθετη θέση από την Αρκτική πήρε και η Ανταρκτική την ονομασία της.
Ατλαντικός
Με ρίζες σίγουρα ελληνικές οι ιστορικοί μοιράζονται σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι πηγή του ονόματος του ωκεανού που χωρίζει την Ευρώπη με την Αμερική είναι ο μυθολογικός Άτλαντας ή η χαμένη Ατλαντίδα.
Dorotea (Σουηδία)
Ελευθέρα (Μπαχάμες)
Ευφράτης
Καρπάθια
Πηγή της ονομασίας των Καρπαθίων φέρεται ότι είναι η αρχαία ελληνική λέξη από την Θράκη καρπάτη που σημαίνει βραχώδης
Κορίντο (Βραζιλία
Μικρονησία
Πολυνησία
Φιλαδέλφεια (Πενσυλβάνια)
Η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών χρωστάει το όνομα της στον Ουίλιαμ Πεν (από όπου και το όνομα της πολιτείας Πενσυλβάνια) ο οποίος επέλεξε ένα ελληνικό όνομα για την αδελφική αγάπη.
Ωκεανία
Μία από τις δύο ηπείρους (η άλλη είναι η Ευρώπη) η οποία χρωστάει το όνομα της σε μυθικό πρόσωπο της Αρχαίας Ελλάδας, τον Ωκεανό, τον γιο του Ουρανού και της Γαίας του ισχυρότερου από τους δώδεκα Τιτάνες.
Κυριακή 7 Ιουνίου 2015
Κανάρης...
Το κατόρθωμα του Κανάρη
Ήταν η νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου του 1822. Το νησί της Χίου μετρούσε ακόμα τις ανοιχτές πληγές του από την ολική καταστροφή που είχε υποστεί από τα τουρκικά στρατεύματα το Πάσχα, δύο μήνες πριν. Σ΄ όλη την έκτασή του οι στάχτες και τα ερείπια έδιναν όψη πένθιμη κι όσοι είχαν επιζήσει γυρνούσαν σαν φαντάσματα πάνω στο καμένο νησί. Ο ελληνικός στόλος δεν είχε προφτάσει να έρθει σε βοήθεια· έφτασε μετά την καταστροφή. Πρόφτασε να περιμαζέψει μερικούς από τους άτυχους κατοίκους της, που είχαν καταφύγει στ΄ ακρογιάλια και να τους μεταφέρει στα γειτονικά Ψαρά. Ο τουρκικός στόλος παρέμενε στο λιμάνι της Χίου και δεν επέτρεπε στα ελληνικά καράβια να πλησιάσουν, απομακρύνοντάς τα με τα ισχυρά κανόνια του.
Τη νύχτα 6-7 Ιουνίου οι δυο πυρπολητές κατόρθωσαν να πλησιάσουν απαρατήρητοι τον εχθρικό στόλο στο λιμάνι της Χίου. Ήταν η τελευταία νύχτα του Ραμαζανιού, της μεγαλύτερης γιορτής των μουσουλμάνων, και ξημέρωνε η μεγάλη γιορτή τους, το Μπαϊράμι.
Ο Καρά Αλής, ο ναύαρχος του οθωμανικού στόλου, είχε προσκαλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου και του στρατού και διασκέδαζαν. Το πλοίο ήταν φωταγωγημένο και αντηχούσε από τις φωνές και τα τραγούδια.Ο Κανάρης πλησίασε τη ναυαρχίδα και, χωρίς να γίνει αντιληπτός, κόλλησε το πυρπολικό του στο πλευρό της. Κι αφού άναψε το φιτίλι, πήδησε στη βάρκα και απομακρύνθηκε. Οι φλόγες έζωσαν αμέσως το πελώριο καράβι. Οι Τούρκοι αναστατώθηκαν. Προσπαθούσαν να σωθούν, αλλά ήταν αδύνατο. Ο Καρά Αλής, για να σωθεί, πήδησε σε μια βάρκα, που ήταν κοντά στη σκάλα. Ένα κομμάτι όμως από το κατάρτι που καιγόταν έπεσε και τον χτύπησε στο κεφάλι. Και, καθώς το έβγαλαν στην ξηρά, ξεψύχησε στην ίδια θέση, που είχε κρεμάσει τους προκρίτους της Χίου.
Σε λίγο η φωτιά έφτασε στην πυριτιδαποθήκη του πλοίου κι αμέσως το πελώριο πολεμικό τινάχτηκε στον αέρα με φοβερό κρότο. Περισσότεροι από 2000 Τούρκοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την καταστροφή της Χίου, ενώ οι πυρπολητές γύρισαν στα Ψαρά.
Ο τουρκικός στόλος, μετά το πάθημά του επέστρεψε στον Βόσπορο. Αυτό ήταν και το πρώτο μεγάλο πολεμικό γεγονός στο οποίο αναδείχθηκε η μορφή του Κωνσταντίνου Κανάρη.
Οι εικόνες είναι του Severino Baraldi και περιέχονται στο βιβλίο «Κανάρης» της πολύ καλής παιδικής σειράς «Πινακοθήκη των ηρώων» των εκδόσεων Στρατίκη.
ΠΗΓΗ:
http://www.pemptousia.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)