Χερουβικό - Ηχος α΄

ΔΥΝΑΜΙΣ ΦΕΡΑΧΝΑΚ.wmv

Δοξαστικο Αγιου Αθανασιου (18 Ιανουαρίου)

Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι (1)

Το παιχνίδι με τα κύματα (2)

Διάλογος του Ανέμου με τη Θάλασσα (3)

Ελληνορθόδοξη Ενορία Παδούης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ 

ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΔΟΒΑΣ

 Με αισθήματα χαράς και τιμής υποδέχθηκε το Σάββατο 12 Ιανουαρίου τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη της, Μητροπολίτη Ιταλίας και Μελίτης κ. κ. Γεννάδιο, η Ελληνορθόδοξη Ενορία Παδούης.

Με πρώτους τον Άρχοντα του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Νικόλαο Μπάρκα, Πρόεδρο της Κοινότητας των Ορθοδόξων Ελλήνων Βενετίας και Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ιταλίας, τον Πρωτοσύγκελλο της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Αρχιμ. του Οικουμενικού Θρόνου π. Ευάγγελο Υφαντίδη και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο.

Ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος συνοδευόταν από τους Αρχιμανδρίτες π. Κορνήλιο Αθανασάκη και π. Νικόδημο Καβαρνό, πραγματοποίησε την πρώτη του Ποιμαντορική Περιοδεία στην Πάδοβα μετά την υπογραφή της Ιντέζας μεταξύ Ορθοδόξου Μητροπόλεως και Ιταλικού Κράτους, ιστορικό γεγονός για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ιταλία, σηματοδοτώντας τη διάβαση της Ενορίας σε μία νέα περίοδο, αφενός μεν στο έτος 2013, με την κοπή της Βασιλόπιτας και τον Αγιασμό των πιστών με τα ύδατα των Θεοφανείων, αφετέρου δε στη μετοίκησή της σε νέο Ναό, με αποκλειστική χρήση για τις Κυριακές, η οποία, έγινε πραγματικότητα χάρη στις πολυετείς προσπάθειες του Μητροπολίτου.

Στην Ενορία Παδούης, η οποία έχει ζωή 30 περίπου ετών, τελείται μια φορά τον μήνα η Θεία Λειτουργία, αφού η πόλη της Πάδοβας γειτνιάζει με τη Βενετία, όπου υπάρχει ο Μητροπολιτικός και ιστορικός Ναός του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων, και ο ελληνισμός της περιοχής είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορική Κοινότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων Βενετίας, η οποία και φροντίζει για την αποστολή του ιερέα και την κάλυψη των εξόδων. Τα πρώτα χρόνια η Ενορία φιλοξενήθηκε στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, κατόπιν δε, και μέχρι τις ημέρες αυτές, στην εκκλησία του Αγίου Κλήμεντος. Σήμερα το εκκλησίασμα αποτελείται από παλαιούς και νέους Έλληνες, ως επί το πλείστον, αλλά και μερικούς Αλβανούς, Ιταλούς και άλλων εθνικοτήτων Ορθοδόξους, οι οποίοι ακολουθούν την ελληνορθόδοξη λειτουργική παράδοση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από τον επόμενο μήνα, λοιπόν, κέντρο της Ελληνορθόδοξης Ενορίας θα αποτελεί η εκκλησία της Αγίας Μαργαρίτας, η οποία βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης, του σχετικού Συμφωνητικού υπογραφέντος από τον Μητροπολίτη κ. Γεννάδιο το απόγευμα του Σαββάτου.

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 13 Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στη Θεία Λειτουργία, που τελέσθηκε για τελευταία φορά στην εκκλησία του Αγίου Κλήμεντος. Παρόντες ήταν ο Αντιδήμαρχος κ. Umberto Zampieri, ο Άρχων κ. Μπάρκας, με μέλη της Ελληνορθόδοξου Κοινότητας Βενετίας, ο Έλληνας Συνταγματάρχης του ΝΑΤΟ Τρεβίζο κ. Αντώνιος Θεοδοσιάδης με σύσσωμη την Ελληνική Αντιπροσωπεία, καθώς και πλήθος Ελλήνων και άλλων εθνικοτήτων Ορθοδόξων, οι οποίοι κατέκλυσαν το ναό από νωρίς το πρωί. Τον Σεβασμιώτατο προσεφώνησε βαθύτατα συγκινημένος ο Πρωτοσύγκελλος, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την Ενορία αυτή και η ψυχή της. Ανέφερε, μεταξύ άλλων, πως η Ενορία «έχει καταστεί τα τελευταία χρόνια, με την καθοδήγηση και τις σοφές συμβουλές Σας, μια όαση αγάπης, μια όαση ειρήνης, μια όαση φιλίας, σε μια εποχή αφιλίας και κρίσης ηθικής και κοινωνικής, με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της ταυτότητάς μας και τη μετάδοσή της, ακέραιας και ανόθευτης στις επόμενες γενεές, στα παιδιά μας, τα οποία, πολυάριθμα, όπως βλέπετε, γεμίζουν με αισιοδοξία τις καρδιές μας. Αυτή η όαση η οποία έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην Πάδοβα, είναι αποτέλεσμα της ειλικρινούς αγάπης και άριστης συνεργασίας με το ταπεινό μου πρόσωπο τόσο της Υμετέρας Σεβασμιότητος, από την οποία δέχομαι καθημερινά τις πολύτιμες παραινέσεις, των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και των υπολοίπων συνεργατών μου, τους οποίους βαθύτατα ευχαριστώ διά την συνεχή τους συμπαράσταση, όσο και όλων ανεξαιρέτως των πιστών, που σιγά σιγά γνώρισαν, πλησίασαν, αγάπησαν και αγκάλιασαν την Ενορία. Εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και όλων των πιστών, δεχθείτε αυτή την Πλακέτα, ως ένδειξη σεβασμού και ευχαριστιών για την πατρικήν Σας αγάπη και το μεγάλο ενδιαφέρον Σας για την Ελληνορθόδοξή μας Ενορία, αλλά και για να ενθυμείστε τη σημερινή ημέρα».

Ο Σεβασμιώτατος κ. Γεννάδιος, με εμφανή τη χαρά του για την πρόοδο της Ενορίας, αναφέρθηκε στην αξία της έννοιας της φιλίας, για τον Χριστιανό και για τον άνθρωπο γενικότερα, ευχαρίστησε δε όλο το εκκλησίασμα για την προσήλωσή τους στην ελληνορθόδοξη πίστη και παράδοση του γένους μας. Στη συνέχεια, σε παρακέιμενη αίθουσα, παρατέθηκε δεξίωση και ο Μητροπολίτης ευλόγησε και έκοψε την πατροπαράδοτη Βασιλόπιτα, ενώ είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει ιδιαιτέρως με πολλούς από τους Ορθόδοξους αδελφούς μας.

Αξίζει να αναφερθεί πως την Ποιμαντορική Περιοδεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου στην Πάδοβα κάλυψαν με ειδικά αφιερώματα τα τοπικά Μ.Μ.Ε.

ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/patriarcheia/15017-o-mitropolitis

Αρμαγεδδών

Ξέρετε που βρίσκεται ο τόπος Αρμαγεδδών;

Αποκάλυψη 16ο κεφ. 

13 Ὕστερα εἶδα νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ δράκου, ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ θηρίου καὶ...
ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ψευδοπροφήτου τρία ἀκάθαρτα πνεύματα ποὺ ἦσαν σὰν βάτραχοι.

14 Αὐτὰ εἶναι πνεύματα δαιμονικὰ ποὺ κάνουν σημεῖα, καὶ ἐπῆγαν εἰς τοὺς βασιλεῖς ὅλης τῆς οἰκουμένης διὰ νὰ τοὺς συγκεντρώσουν εἰς τὸν πόλεμον τῆς Ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος.

15 (Ἰδού, ἔρχομαι σὰν κλέφτης· μακάριος ἐκεῖνος ποὺ ἀγρυπνεῖ καὶ ἔχει τὰ ἐνδύματά του, διὰ νὰ μὴ περπατῇ γυμνὸς καὶ βλέπουν τὴν ἀσχημίαν του).

16 Καὶ τοὺς συγκέντρωσαν εἰς τὸν τόπον, ὁ ὁποῖος καλεῖται ἑβραϊστὶ Ἁρμαγεδών.

Αρμαγεδδών ή Αρμαγεδδώνας αποτελεί απόδοση στα Ελληνικά του εβραϊκού όρου αρ-Μαγεδών, που σημαίνει «Όρος της Μεγιδδώ» ή «Όρος Σύναξης Στρατευμάτων».

Η αναφορά του όρου Αρμαγεδδών γίνεται στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. (16:16) Πρόκειται για προφητικό "τόπο" ή κατάσταση μεγάλου πολεμικού πεδίου όπου συγκεντρωμένες οι δυνάμεις "των βασιλέων τῆς οἰκουμένης ὅλης" υπό τον έλεγχο των "πνεύματων δαιμονίων" θα διεξαγάγουν την τελική μάχη εναντίον των θεϊκών δυνάμεων, "τὸν πόλεμον τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος". (16:14)

Ο όρος προφανώς ετυμολογείται από την σημαντική πόλη της Μεγιδώ, η οποία βρισκόταν 90 χλμ βόρεια της Ιερουσαλήμ και αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ως τόπος ιδιαίτερα φονικών μαχών. Αυτό συνέβαινε καθώς βρισκόταν στο πιο κρίσιμο ορεινό πέρασμα του αρχαίου Ισραήλ, στους πρόποδες του όρους Κάρμηλος.


πηγή: to-parakseno.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://parapona-rodou.blogspot.com/2013/01/blog-post_6230.html

Αγριμόνιο.

 Ένα θεραπευτικό τσάι που το ξέρουν πολύ λίγοι και βρίσκεται παντού!

Το αγριμόνιο είναι ένα από τα αγαπημένα μου βότανο-τσάι. Στην κυριολεξία το λατρεύω. Οι ειδικοί μάλιστα πολλές φορές λένε ότι οι έρευνες έχουν δείξει ότι είναι ισχυρότερο από την εχινάκεια!

Επίσης ρυθμίζει καταπληκτικά το ζάχαρο χωρίς να το ρίχνει στα βάθη και σε υπογλυκαιμίες. Και αυτό το ξέρω εκ πείρας καθ' ότι όπως ξέρουν οι αναγνώστες μου, είμαι διαβητική. Όμως έχει και άλλες ιδιότητες.

Ανακουφίζει από τον πόνο και ρίχνει τον πυρετό ενώ παρέχει και ανοσοενισχυτικές ιδιότητες.

Χρόνια οι βοτανολόγοι το συστήνουν για την αντιμετώπιση κρυολογημάτων γρίπης και άλλων παθήσεων. Το ίδιο μπορώ να σας διαβεβαιώσω κι εγώ προσωπικά, καθώς είμαι ευαίσθητη στις ιώσεις και το χρησιμοποιώ συχνά. Οι παθήσεις στις οποίες συστήνεται είναι αυτές που προκαλούν πυρετό και πόνους.

Ενισχύει τα λευκά αιμοσφαίρια για να αντιμετωπίσει τα μικρόβια καμία φορά μάλιστα όπως δείχνουν οι μελέτες και προσημειώσαμε καλύτερα και από την εχινάκεια γεγονός που δεν μπορεί κανείς να το περάσει απαρατήρητο.

Θεωρείται επίσης πολύ αποτελεσματικό στους πόνους της περιόδου. Ανακουφίζει σε βρογχίτιδες ή τραχειίτιδες, καταρροή, ενώ είναι εφιδρωτικό και μαλακώνει τον ξεραμένο λαιμό.

Σύμφωνα με τον Stephen H. Buhner,συγγραφέα του βιβλίου "Φυτικά Αντιβιοτικά: Φυσικές Εναλλακτικές για την Αντιμετώπιση των Βακτηριδίων που Αντιστέκονται στα Φάρμακα, "οι συνεχώς αυξανόμενες εκθέσεις των βοτανολόγων αναφέρουν την αποτελεσματικότητα του βοτάνου, ιδίως σε λοιμώξεις που εμμένουν"

Συνταγή: 1 κουταλάκι του γλυκού σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό. Το αφήνουμε να μουλιάσει 10 λεπτά, το σκεπάζουμε και μετά αφού το σουρώσουμε το πίνουμε. Ποτέ καυτό αλλά χλιαρό. Μπορούμε να πίνουμε μέχρι και τέσσερα φλυτζάνια την ημέρα.

Tip: Μερικά φύλλα αγριμονίου στο νερό του μπάνιου, ανακουφίζουν τα πονεμένα μέλη από την μεγάλη κούραση του κορμιού!

Ζωή Κυροπούλου

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/ -

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Γούμενε, τυρί, Κολοκοτρώνης

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς, Δάσκαλος Κιλκίς

Τὸ γράφω καὶ τὸ ξαναγράφω ἐν εἴδει λυγμοῦ πλέον: «Ὅλα τὰ ἔθνη γιὰ νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρός, πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ στραφεῖ πίσω», κατὰ τὸ ἀειθαλῆ λόγο τοῦ ἀθηναιογράφου Δημήτρη Καμπούρογλου.
Πίσω, ὄχι ὡς στείρα προγονολατρία καὶ μίζερη καημενολογία γιὰ περασμένα μεγαλεῖα, ἀλλὰ  γιὰ νὰ ἀναπνεύσουμε λίγο, νὰ στυλωθοῦμε καὶ πάλι στὰ πόδια μας, νὰ ἀποτινάξουμε τὰ σάβανα τῆς ντροπῆς καὶ τῆς ἐνοχῆς ποὺ μᾶς φόρτωσαν οἱ ἀνθρωποκάμπιες ποὺ «ὁρίζουν» τὶς τύχες τοῦ τόπου καὶ τοῦ κόσμου.
«Εἴμαστε λαὸς μὲ παλικαρίσια ψυχὴ» μᾶς κανοναρχοῦσε ὁ Σεφέρης, δὲν πέρασαν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε. Καὶ τὴν ψυχή μας, τὴν ἀκατάλυτη, τὴν ρωμαίικη, δὲν θὰ τὴν «ματαβροῦμε», ὅταν θὰ ἔλθει ἡ «ἀνάπτυξη» καὶ οἱ ἐλεημοσύνες ἀπὸ  τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ε-κκὲ-νωση, ἀλλὰ ὅταν «ἀγροικήσει», «τί ἔχασε, τί εἶχε, τί τῆς πρέπει», ἡ ψυχή μας, ἡ γεμάτη μπάζα καὶ σκύβαλα.
Ὄχι ὅτι τὸ παρελθὸν ἦταν παραδείσια ζωή. Δὲν τὸ ἐξωραΐζουμε. Καὶ οἱ παλιοί, «οἱ ἀρχαῖοι ἄνθρωποι» τοῦ Κόντογλου, εἶχαν τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς τους καὶ ἐπλεόναζεν ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ ὑπῆρχε μία ἀρχοντιά, μία πνευματικότητα γνήσια καὶ ἀκίβδηλη, πίστη καὶ μετάνοια δὲν τοὺς ἔλειπαν. Μὲ αὐτὲς γαλήνευε ἡ ψυχή τους. Μ’ αὐτοὺς τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους πρέπει νὰ....
ξαναμιλήσουμε.Νὰ ἀκούσουμε τὶς ὀρμήνειές τους, τὶς συμβουλές τους, νὰ δοῦμε τὴν ζωή τους, νὰ γνωρίσουμε τὴν Ἑλλάδα, τὴν πραγματική, τὴν ἀληθινὴ πατρίδα μας, αὐτὴ ποὺ γέννησε Ὁμήρους, Χρυσοστόμους καὶ Παλαιολόγους καὶ Κανάρηδες, ἀνθρώπους ποὺ μοσκοβολᾶνε σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο καὶ ὄχι τὸ τωρινό, μουχλιασμένο ἀποφόρι τῶν Φράγκων καὶ τῶν ἡμέτερων μασκαράδων. «Ἀπὸ στεριὰ κι ἀπὸ θάλασσα βγαίνει φωνὴ καὶ βόγγος: θέλουμε νὰ ζήσουμε ἑλληνικά! Ἑλλάδα χωρὶς ζωὴ ἑλληνική, εἶναι Ἑλλάδα πεθαμένη». Λόγια του Κόντογλου. (Ὅποιος διάβασε τὸ «Εὐλογημένο Καταφύγιο» θὰ καταλάβει τὸ  γιατί οἱ συνεχεῖς παραπομπὲς στὸ μεγάλο Δάσκαλο τοῦ Γένους).
Συνηθίζω μὲς στὴν τάξη - φέτος διδάσκω Στ’ Δημοτικοῦ- «νὰ προβάλλω» στοὺς μαθητές μου τοὺς ἥρωες τοῦ Εἰκοσιένα. Ἐξάλλου ἡ ἱστορία ποὺ διδασκόμαστε σ ’αὐτὴν τὴν τάξη εἶναι ἡ νεώτερη στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ Εὐλογημένη Ἐπανάσταση. Ἐνθουσιάζονται τὰ παιδιά, ὅταν ἀκοῦνε λόγια καὶ ἐπεισόδια τῆς ζωῆς τῶν ἀγωνιστῶν, ποὺ διασώθηκαν στὴν τότε λαϊκὴ γλώσσα καὶ ὄχι στὶς ψυχρὲς καὶ ἄψυχες ἀρχαϊκοῦρες τῶν γραμματιζούμενων.
Ἀλλὰ ἐδῶ ἀπαιτεῖται μία ἐπεξηγηματικὴ παρένθεση. Εἶναι γνωστὸ πὼς μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τὸ ἔθνος ἔπρεπε νὰ ὀργανωθεῖ κατὰ τὸ πρότυπά της πεφωτισμένης Δύσης, ὥστε νὰ καταστεῖ «ἐφάμιλλον» αὐτῆς. Ὁ σaτανικὸς αὐτὸς ἐξευρωπαϊσμὸς περνοῦσε καὶ μέσα ἀπὸ τὴν γλώσσα. Ἀντὶ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ λαϊκὴ γλώσσα, τὸ φυσικὸ δοκιμασμένο ὄργανο ἐπικοινωνίας στὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν Ἑλλήνων, ἐπιστρατεύεται ἡ ἀπολιθωμένη λογία.
Οἱ καλαμαράδες, οἱ ψαλιδόκωλοι -οἱ περισσότεροι ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴν ἔνοπλη ἐξέγερση -ἔχουν τυφλωθεῖ ἀπὸ τὴν ἰδέα τοῦ νεοκλασικισμοῦ καὶ υἱοθετοῦν μία γλώσσα ἀκατανόητη ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ ἀγράμματου τότε λαοῦ. Ἐπιπλέον οἱ ἀγωνιστὲς παραγκωνίζονται καὶ περιφρονοῦνται, οἱ ἐπίκαιρες κρατικὲς θέσεις καταλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς «σπουδαγμένους» καὶ  γλωσσομαθεῖς.
Γιὰ τὴν «προσφορὰ» τοὺς γράφει ὁ Μακρυγιάννης: «Ἡ ἀφεντιά σας, οἱ ξενοφερμένοι πατριῶτες, εἶστε καὶ οἱ πρῶτοι πολιτικοὶ καὶ οἱ δεύτεροι καὶ οἱ τρίτοι καὶ οἱ τέταρτοι καὶ οἱ πέφτοι καὶ οἱ ἔχτοι κι ἀκόμα εἰς ὅλα τὰ πράγματα τῆς πατρίδας. Ἂν εἴχετε ἀρετὴ κι ὁμόνοια, γένονταν αὐτά; Διατιμιόταν (=καταστρεφόταν) τὸ δυστυχισμένο, τὸ  ἀθῶο ἔθνος; Μπαίναν ὅλοι οἱ μπερμπάντες παντοῦ». (Ἀπομνημονεύματα).
Ἡ γεμάτη θυμοσοφία, ἐπιγραμματικότητα καὶ ζωντάνια γλώσσα τοῦ Μακρυγιάννη, ἡ γλώσσα τοῦ λαοῦ δὲν ταιρίαζε στοὺς λογιότατους καὶ σοφολογιότατους, τύπου Κοραῆ, τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι πασχίζουν νὰ ἀναστήσουν τὴν ἀρχαία ἑλληνική. Ὁ Μακρυγιάννης εὐτυχῶς ἔκατσε καὶ ἔμαθε ὀλίγα κολυβογράμματα, γιὰ νὰ μὴν τρέχει στοὺς καφενέδες-ὅπως γράφει- καὶ διέσωσε τὸν ἀριστουργηματικὸ λόγο τῶν ἀγωνιστῶν.
Τὰ ἀπομνημονεύματα ὅμως ἄλλων καπεταναίων εἶναι ὑπαγορευμένα στοὺς γραμματικούς, οἱ ὁποῖοι τὰ μετέφεραν στὴν λόγια γλώσσα. Τὸ νεῦρο, τὸ πάθος, ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἀγωνιστῶν μπροστὰ στὸν κίνδυνο, στὴ μάχη, στὸν θάνατο, γίνονται φιλολογία τυποποιημένη, μεγαλοστομία, φραστικὸς τραγέλαφος.
 Ο Τερτσέτης, ὁ ὁποῖος δὲν κατέγραψε τὰ «ἀπομνημονεύματα» τοῦ Κολοκοτρώνη, στὴν γλώσσα τοῦ Γέρου, διασώζει τὸ ἑξῆς χαρακτηριστικὸ ἐπεισόδιο: Ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε πολλὲς φορὲς ἀγανακτήσει ἀπὸ τὰ πομπώδη καὶ φλύαρα κείμενα τῶν γραμματικῶν του.
Κάποτε περνώντας μὲ τ’ ἀσκέρι τοῦ νύχτα κοντὰ στὸ μοναστήρι τῆς Βελανιδιᾶς, πρόσταξε τὸν γραμματικό του νὰ γράψει ἕνα μήνυμα πρὸς τὸν ἡγούμενο, γιὰ νὰ τοῦ στείλει τυρὶ ποὺ χρειαζόταν τὸ καταπονημένο στράτευμα. Ὁ λογιότατος γέμισε δύο-τρεῖς σελίδες κατεβατό. Μὲ τὰ κομψά του γράμματα, τοὺς κούφιους τίτλους καὶ τὶς δασκαλικὲς περιττολογίες.
 -«Ἀκόμα μωρέ;» τὸν ρώτησε ὁ Κολοκοτρώνης, βλέποντας τὸν νὰ ἱδρώνει καὶ νὰ καθυστερεῖ. Παίρνει τὸ χαρτί, βλέπει τὰ κατορθώματα τοῦ γραμματικοῦ καὶ φρίττει. Σκίζει ἕνα κομμάτι χαρτὶ καὶ γράφει ὁ ἴδιος τὸ λακωνικὸ μήνυμα, τρεῖς λέξεις ὅλες κι ὅλες, στὸ μοναστήρι: «Γούμενε, τυρί, Κολοκοτρώνης». Σὲ μία ὥρα εἶχαν καταφθάσει οἱ τενεκέδες μὲ τὸ τυρί.
Νόστιμο καὶ χαριτωμένο εἶναι καὶ τὸ παρακάτω ἐπεισόδιο, πάλι ἀπὸ τὸν Κολοκοτρώνη. Τέτοια περιεῖχαν τὰ παλαιότερα βιβλία γλώσσας, ἀλλὰ τὸ νεοταξικὸ κηφηναριὸ τὰ  ἐξοβέλισε ἀπὸ τὰ βιβλία γιὰ νὰ «χωρέσουν» οἱ 35 συνταγὲς μαγειρικῆς ποὺ φιλοξενοῦν τὰ «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης», ὅπως ἀπροκάλυπτα ὀνομάζω τὰ νῦν γλωσσικὰ ἐγχειρίδια.
«Κατὰ τὴν ἄφιξη τοῦ Ὄθωνα στὴν Τριπολιτισὰ ἔγινε δοξολογία πανηγυρικὴ καὶ ὕστερα μίλησε ὁ λογιώτατος δάσκαλος Λουκᾶς στὸ λαὸ καὶ στὸ στρατὸ ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὴν Πόρτα τ’ Ἀναπλιού. Ἀφοῦ εἶπε πολλὰ καὶ ἀκαταλαβίστικα ὁ λογιώτατος βάζει μία φωνὴ στὸ πλῆθος τῶν φουστανελάδων ἀγωνιστῶν:
-Πῦρ κροτοβόλει!
Ἀλλὰ κανεὶς δὲν καταλάβαινε. Τὸ εἶπε μία, φώναξε δύο, οἱ Μωραϊτες κοιτοῦσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο σαστισμένοι. Ὥσπου ἀκούγεται ἀπὸ ἕνα χαγιάτι ἡ βροντερὴ φωνὴ τοῦ Κολοκοτρώνη:
-Φωτιὰ ὠρέ!
Καὶ τότε ἀδείασαν ἑορταστικὰ στὸν ἀέρα τουφέκια καὶ πιστόλες». (Κ. Σιμόπουλου, «Ἡ Γλώσσα καὶ τὸ Εἰκοσιένα», ἔκδ. «ΣΤΑΧΥ», σέλ. 63). Καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περίφημο γράμμα, ποὺ ἔστειλε τὸ λιοντάρι τῆς Γραβιᾶς, ὁ Ὀδυσσέας Ἀντροῦτσος, στὸν Ἀναστάσιο Λόντο. «Τὸν περισσότερο καιρὸς τῆς ζωῆς μου ποῦ τὸν ἐπέρασα; Τὸν ἐπέρασα σκοτώνοντας Τούρκους. Τὸν ἐπέρασα εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰ βουνά, στὰ καρτέρια τῶν δρόμων. Οἱ λόγγοι καὶ τὰ ἄγρια θηρία εἶναι μάρτυρες ὅτι δυσκόλως ἔφευγε Τοῦρκος ἀπὸ τὰ χέρια μου ἂν ἐζύγωνε καμμιὰ πενηνταριὰ ὀργιές».
(Κάτι τέτοια ὄμορφα λόγια μπορεῖ ὁ δάσκαλος νὰ τὰ ἀναθέτει γιὰ ὀρθογραφία στοὺς μαθητὲς τοῦ-ὀρθογραφία ποὺ καταργήθηκε ὡς διδακτικὴ δραστηριότητα ὅπως καὶ ἡ καλλιγραφία. Τὸ κέρδος εἶναι πολλαπλό: ἀπομνημονεύουν οἱ μαθητὲς σπουδαία λόγια ἡρώων, ἐλευθερωτῶν μας καὶ περιορίζεται ὁ κίνδυνος νὰ καταντήσουν, αὔριο-μεθαύριο, ἐθνομηδενιστὲς κουκουλοφόροι, ταμπουρωμένοι σὲ κάποια «βίλα»).
Καὶ γιὰ ἐπίλογο καὶ πάλι ὁ Θοδωρὴς Κολοκοτρώνης, τὸ ἀθάνατο Εἰκοσιένα διδάσκει καὶ παρηγορεῖ στοὺς σακάτικους καιρούς μας. Διαβάζεις καὶ ἀπὸ τὴν μία αἰσθάνεσαι ὀσμὴν εὐωδίας καὶ λεβεντιᾶς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη σκέφτεσαι καὶ ἀηδιάζεις μὲ  τοὺς ἀνεπρόκοπους γυμνοσάλιαγκες τῆς σήμερον. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ΓΝΩΣΕΙΣ». (τεῦχος 3, 1958, σέλ. 46).
«Ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε συνείδηση τῆς λιτότητας τῆς μεγάλης αὐτῆς καὶ πατροπαράδοτης ἑλληνικῆς ἀρετῆς, αὐτῆς ποὺ ἔχει ἀνεβάσει τὴ φτώχειά μας στὴν περιωπὴ τῆς ὑπερηφανείας, γιατί εἶναι συγχρόνως καὶ μία ἠθικὴ νίκη κατὰ τοῦ ὑλισμοῦ. «Τὴν 20ην Ἰουλίου 1821 συνέτρωγαν ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης καὶ ὁ Κολοκοτρώνης στοὺς ἴσκιους τῶν δέντρων τοῦ Ἄστρους. Γίδα ψητὴ στρωμένη σὲ φύλλα, ἀσκὶ μὲ ρετσινόκρασο, μισὸ φλασκὶ γιὰ ποτήρι καὶ μαῦρο ψωμὶ ἦταν ἡ ἑτοιμασία τοῦ γεύματος. Ὅταν ἐκάθησαν, κόβοντας ὁ Κολοκοτρώνης τὸ ψητὸ μὲ τὰ χέρια του, εἶπε στὸν Ὑψηλάντη: «Αὐτὰ εἶναι τὰ χρυσὰ πηρούνια καὶ τὰ χρυσὰ μαχαίρια τῆς Ἑλλάδας καὶ αὐτὸ τὸ ρετσινάτο εἶναι τὰ πολύτιμα κρασιά της». Ἄρεσε στὸν φιλόπατριν Ὑψηλάντην τὸ γεῦμα τοῦ Κολοκοτρώνη, ἐπειδὴ ἐννόησε τὸ πνεῦμα του. Ἤθελε νὰ τὸν προλάβει ὁ Κολοκοτρώνης μὲ μάθημα, αὐτὸν ἀναθρεμμένον μὲ ὅλην τὴν πολυτέλειαν τῆς εὐζωϊας, καὶ νὰ τοῦ εἰκονίσει τὰς δεινοπαθείας τοῦ ἑλληνικοῦ ἀγῶνος».
Παράδοση εἶναι ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν κεκοιμημένων καὶ ὁ Κολοκοτρώνης συνεχίζει τίς… παραδόσεις του στὸ Γένος.
πηγηhttp://www.pentapostagma.gr