Αρχιμ. Ἀμβρόσιος Σκαρβέλης, άπόφοιτος Πατμιάδας Ἐκκλησ. Σχολῆς

             Χειροτονία                  Πρεσβυτέρου και χειροθεσία   Αρχιμανδρίτου από τόν Ιεραπύτνης Κύριλλο

Μέσα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης και συγκίνησης τελέσθηκε την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020 στον κατάμεστο από πιστούς Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Φωτεινής Ιεράπετρας Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κύριλλος τέλεσε την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Αρχιδιακόνου της Ι. Μητροπόλεως π. Αμβροσίου Σκαρβέλη.

Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης, στην ακολουθία του Όρθρου χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κύριλλος και ακολούθησε η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, στην οποία έλαβε μέρος πλειάδα Κληρικών. Ειδικότερα, συμμετείχαν οι Παν/τοι Ηγούμενοι των Ιερών Μονών Ιβήρων Αγίου Όρους Αρχιμ. Ναθαναήλ, Τοπλού Αρχιμ. Φιλόθεος Σπανουδάκης, Καψά Αρχιμ. Μεθόδιος Περάκης, Γοργολαΐνι Ηρακλείου Αρχιμ. Αρσένιος Σαλούστρος, ο Πανοσιολ. Ιεροκύρηκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης Αρχιμ. Νικηφόρος Κουνάλης, ο Πανοσιολ. Παΐσιος Δερμιτζάκης εκ της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Ιεράπετρας, οι Πανοσιολ. Εφημέριοι του ναού Αρχιμ. Πορφύριος Αγγελάκης και Αρχιμ. Φιλόθεος Δοργιάκης, οι Αρχιερατικοί Επίτροποι των Γ΄ και Β΄ Περιφερειών της Ι. Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας Αιδεσιμολ. Πρωτ. Φιλοκτήμων Αυγουστιανάκης και Αιδ/τος Πρωτ. Σάββας Λιναρδάκης (ἀπόφοιτος Πατμιάδος Σχολῆς), ο Αρχιερ. Επίτροπος της Η΄ Περιφερείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης Αιδεσιμ. Πρωτ. του Οικουμενικού π. Γεώργιος Μαλλιωτάκης (ἀπόφοιτος Πατμιάδος Σχολῆς) και ο Προϊστάμενος του Ι. Καθεδρικού Ναού Αγίας Αικατερίνης Σητείας Αιδεσιμ. Πρωτ. Νικόλαος Παθιάκης, ενώ έψαλε πολυμελής χορός Ιεροψαλτών με επικεφαλής τον Πρωτοψάλτη και Διευθυντή της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Μητροπόλεως «Άγιος Ανδρέας ο Κρήτης» κ. Ιωάννη Αρώνη.
Στον χειροτονητήριο λόγο του, εμφανώς συγκινημένος, ο χειροτονηθείς Πρεσβύτερος αναφέρθηκε στην καθοριστική συμβολή του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κυρίλλου στην πορεία του, καθότι εκείνος, «ως κατεξοχήν εκφραστής του Ευαγγελιστού της αγάπης αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, έδωσε την κανονική συμμαρτυρία του ως Πρωτοσύγκελλος και εγγυήθηκε για την είσοδό του στην Εκκλησία ως Κληρικού, ενώ με την προτροπή του αποπεράτωσε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Πατριαρχική Ακαδημία Κρήτης και πριν λίγο καιρό κάθισε ξανά στα θρανία για να πιστοποιηθεί ως Διαμεσολαβητής. Επίσης, τον εμπιστεύτηκε απόλυτα από την πρώτη μέρα της αρχιερατικής διακονίας του, αναθέτοντάς του υψηλές και δύσκολες αποστολές, τις οποίες κλήθηκε να φέρει εις πέρας με την βοήθεια πρώτα του Θεού και την καθοδήγηση του Σεβ. κ. Κυρίλλου, έχοντας ως μοναδική επιδίωξη και στόχο το συμφέρον μόνο της Εκκλησίας του Χριστού και καμία προσωπική φιλοδοξία».
Στην συνέχεια ο π. Αμβρόσιος ευχαρίστησε τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι συνεργάστηκαν μαζί του και τον στήριξαν μέχρι σήμερα. Ιδιάιτερα αναφέρθηκε στους Ηγουμένους της Μονής Ι. Καψά π. Μεθόδιο Περάκη και στον Γέροντα Ηγούμενο της Ι. Σταυροπηγιακής Μονής Τοπλού π. Φιλόθεο Σπανουδάκη «που τον αναδέχτηκε και η παρουσία του διδάσκει πολλά μαζί με τη ζωντανή ιστορία που κουβαλά στους ώμους σου και καταδεικνύεται από τα άσπρα γένια σου και τα ροζασμένα χέρια του», τον Αιδεσιμολ. π. Φιλοκτήμονα Αυγουστινάκη, Εφημέριος της Ενορίας του, «για το γνέψιμό του να μπει πρώτη φορά στο ιερό βήμα», την Κυρία Πορταΐτισσα την Έφορο και Προστάτιδα της Μονής των Ιβήρων και στον ακούραστο παριστάμενο Γέροντα Ναθαναήλ «που κρατεί άσβεστο το καντήλι της», τους κατά σάρκα γονείς του Γεώργιο και Άρτεμη, και τον μακαριστό Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας κυρό Ευγένιο, σημειώνοντας ότι «σε αυτόν οφείλει το παν».
Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κύριλλος στο λόγο του αναφέρθηκε στα μηνύματα ευαγγελικής παραβολής του Τελώνου και του Φαρισαίου, σημειώνοντας ότι αποκαλύπτει δύο κόσμους. «Τον κόσμο της έπαρσης, της οίησης και της αυτοδικαίωσης του Φαρισαίου από τη μια, και τον κόσμο της υψοποιού ταπεινώσεως, της εξουθενώσεως, της βαθειάς και ουσιαστικής επιγνώσεως της αμαρτωλότητος και φθαρτότητός μας από την άλλη». Η ημέρα που Εκκλησία μας διδάσκει την υψοποιό ταπείνωση και τη δύναμη της προσευχής και της μετάνοιας, συνδυάζεται με την εις Πρεσβύτερον χειροτονία ενός εξαίρετου Κληρικού της Τοπικής μας Εκκλησίας, του Αρχιδιακόνου της Ι. Μητροπόλεώς μας π. Αμβροσίου, γνωστού και αγαπητού σε όλους μας. Όπως υπογράμμισε απευθυνόμενος προς τον χειροτονούμενο Πρεσβύτερο, «μετά από 19 ολόκληρα χρόνια πολυσχιδούς διακονίας στην αγιοτόκο Ιερά Μητροπολή μας επέστη η στιγμή της εις Πρεσβύτερον χειροτονίας σου. Η αποδοχή της προσκλήσεως που σου απηύθυνε ο καλών σε Κύριος, έγινε ελεύθερα και αβίαστα από μέρους σου, όταν στα χρόνια της αγαθής νεότητός σου εκάρης Μοναχός στην ιστορική και παλαίφατη Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τοπλού Σητείας και έγινες Αδελφός της και εν συνεχεία έλαβες αμέσως τον πρώτο βαθμό του Διακόνου από τα χέρια του μακαριστού Γέροντός μας Μητροπολίτου κυρού Ευγενίου στον Ι. Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Σητείας, στην Ενορία που μεγάλωσες και μικρό παιδί υπηρέτησες. Σήμερα, 20 σχεδόν χρόνια μετά, έχοντας ωριμάσει μέσα στην Εκκλησία, αφού διακόνησες με ζήλο τελωνικό ψυχή τε και σώματι την Εκκλησία του Χριστού και όχι πρόσωπα, αφού έπαθες και βίωσες πολλά, αφού απέκτησες πνευματικά εφόδια και εμπειρίες κάτω από τον ελαφρύ ζυγό της ελεύθερης και θεληματικής υπακοής, αφού γνώρισες πολλούς ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία, άλλους στολισμένους με την αρετή της τελωνικής ταπεινώσεως και άλλους διακατεχόμενους από την ασθένεια του φαρισαϊσμού και της αυτοδικαιώσεως, αφού αξιοποίησες και αύξησες τα χαρίσματά σου και απέκτησες διοικητικές ικανότητες, καλείσαι να ανέλθεις στον βαθμό του Πρεσβυτέρου».
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κύριλλος απένειμε στο νέο Πρεσβύτερο το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου, ευχόμενος να τον σκέπουν, να τον περιφρουρούν και να καθοδηγούν τα βήματά του η Παναγία η Ακρωτηριανή, ο Ευαγγελιστής της αγάπης Ιωάννης ο Θεολόγος, ο άγιος Γεώργιος, πολιούχος και προστάτης της Ιεράπετρας, η Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη, πολιούχος και προστάτης της Σητείας, και η Αγία Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολος Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, και να τον χαίρεται η Τοπική Εκκλησία.
Το αντίδωρο διένειμε ο νέος Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, δεχόμενος τις θερμές ευχές όλων, και ακολούθησε καφές και κέρασμα για όλο το εκκλησίασμα στο παρακείμενο «Κέντρο Κοινωνικής και Πολιτιστικής Μέριμνας» της Ιεράς Μητροπόλεως.
Στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και στη χειροτονία παρέστησαν ο Αντιπεριφερειάρχης Λασιθίου κ. Ιωάννης Γουλιδάκης, ο Δήμαρχος Σητείας κ. Γεώργιος Ζερβάκης, οι Αντιδήμαρχοι του Δήμου Ιεράπετρας κ.κ. Μαρία Ρουμελιωτάκη, Πέτρος Μαστοράκης και Εμμαν. Βρυγιωνάκης, ο απερχόμενος Αστυνομικός Διευθυντής Λασιθίου και νέος Υποδιευθυντής της Δ/νσης Αστυνομίας Ηρακλείου κ. Εμμαν. Παπαδάκης, ο νέος Αστυνομικός Διευθυντής Λασιθίου κ. Εμμανουήλ Καζαμίας, ο Λιμενάρχης Ιεράπετρας Αντιπλοίαρχος κ. Ιωάννης Παπαδάκης, ο Εντιμολ. Άρχων Πρωτέκδικος και νομικός σύμβουλος της Εκκλησίας Κρήτης κ. Δημήτριος Μηλαθιανάκης, οι Διοικητές των Αστυν. Υπηρεσιών της Ιεράπετρας, η Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩ.ΠΟΛΙ.Α κ. Μαρία Σακαδάκη- Μπαχλιτζανάκη, ο Περιφερειακός Σύμβουλος Λασιθίου κ. Τσιφετάκης, ο επικεφαλής της μειοψηφίας στο Δήμο Ιεράπετρας κ. Αντ. Πετράς, οι δημ. Σύμβουλοι κ.κ. Κ. Αστροπεκάκης και Γ. Κουγιουμτζάκης, ο πρώην Δήμαρχος κ. Νικ. Χριστοφακάκης, ο πρώην Αντιδήμαρχος κ. Εμ. Φραγκούλης, ο πρ. Πρόεδρος του Δ.Σ. Ιεράπετρας κ. Ηλ. Νταραράς, ο υπεύθυνος του Εκπαιδευτικού Προγράμματος κ. Νικ. Παπαδάκης, συνεργάτες και εκπαιδευόμενοι του ΚΕ.ΔΙ.ΛΑΣ., πολλοί κληρικοί και πλήθος πιστών της Ι. Μητροπόλεως.

Πατμιάς-Νέος Ἐπίσκοπος....

Ἀρχιμ. Νεκτάριος Μοστρᾶτος

Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐπισκοπῆς Κεράμων

       Μεγίστη καί πάλι συγκίνηση καί  χαρά μᾶς προξένησε ἡ εἴδηση τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Νεκταρίου Μοστράτου, «ὡς βοηθοῦ Ἐπισκόπου, παρά τῷ Ἀρχιεπισκόπῳ Καναδᾶ κ. Σωτηρίῳ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κεράμων», σύμφωνα μέ τό κατωτέρω ἀνακοινωθέν:

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Πέμπτην, 13ην Φεβρουαρίου 2020, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ψήφων κανονικῶν γενομένων ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, ἐξελέγησαν, παμψηφεί, τρεῖς Βοηθοί Ἐπίσκοποι παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Καναδᾶ κ. Σωτηρίῳ. Εἰδικώτερον, ἐξελέγησαν ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Νεκτάριος Μοστρᾶτος ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κεράμων, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἀλέξανδρος Σαλμᾶς ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Πατάρων, καί ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Δημήτριος Ἀντωνόπουλος ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ζηνουπόλεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου»

 

      Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Νεκτάριος (κατά κόσμον Βονιφάτιος) Μοστρᾶτος (τρίτος ἀριστερά στή φωτό), κατάγεται ἀπό τήν Πάρο καί μαθήτευσε στήν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή. Ἦταν σάν μαθητής, σοβαρός, ἀξιοπρεπής καί διακρινόταν γιά τό Ἐκκλησιαστικό του ἦθος.  Διετέλεσε μάλιστα πνευματικό τέκνο τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτη Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας κυροῦ Τιμοθέου Ματθαιάκη.

 

Μέχρι τήν ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του, ὡς Ἐπισκόπου, ὑπηρετοῦσε, ὡς Προϊστάμενος τοῦ  Ἱεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Holy Cross Greek Orthodox Church, Chomedey Laval. Ταχ. διεύθυνσις: 4865 Du Souvenir, (H7W 1Ε1), τηλ. (450) 973-3773. Fax: 973-3754) τῆς Πόλης  Κεμπέκ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Καναδᾶ.

«Ἡ  Ὀρθόδοξη Ἀρχιεπισκοπή Καναδᾶ, ὑπάγεται στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἔχει ὑπό τήν δικαιοδοσία της τόν Καναδᾶ.

Ἱδρύθηκε τό 1996, ὡς Μητρόπολη Τορόντο, μέ ἀσπόσπαση τμήματος τῆς μέχρι τότε Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς, μέ πρῶτο Μητροπολίτη της, τόν Μητροπολίτη Σωτήριο.

Στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰῶνα, στόν Καναδᾶ ὑπῆρχαν περίπου 300 Ἕλληνες. Οἱ πρῶτες Ἑλληνικές Κοινότητες πού ἱδρύθηκαν στόν Καναδᾶ, ἦταν στό Μοντρεάλ, στό Τορόντο καί στό Θάντερ Μπέι. Πρῶτος Ἐπίσκοπος στόν Καναδᾶ τοποθετήθηκε τό 1960 ὁ Ἐπίσκοπος Ἐλαίας Ἀθηναγόρας Κοκκινάκης ὁ ΠΑΤΜΙΟΣ, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί Μ. Βραττανίας. Ἀκολούθησε ὁ Ἐπίσκοπος Τιµόθεος 1963-1967 καί ὁ Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος Θεοδόσιος 1967-1973. Ὁ νῦν Μητροπολίτης Σωτήριος ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας στίς 18 Δεκεμβρίου1973 καί χειροτονήθηκε στίς 27 Ἰανουαρίου 1974· ἀπό τότε ὑπηρετεῖ τήν Ἐκκλησία στόν Καναδὰ καί προήχθη σέ Ἐπίσκοπο Τορόντο τό 1979 καί σέ Μητροπολίτη τό 1996.

Τήν περίοδο τῆς ἵδρυσης τῆς Μητρόπολης Τορόντο, ὑπῆρχαν 22 Ἑλληνικές Ὀρθόδοξες Κοινότητες στόν Καναδᾶ. Σήμερα ἔχουν αὐξηθεῖ σἐ 76, μἐ τόν Ἑλληνισμό τοῦ Καναδᾶ νά ἀνέρχεται σέ 350.000 περίπου .

Στίς 12 Ἰουνίου 2019, μετά ἀπό πρόταση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί Ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, πραγματοποιήθηκε μετονομασία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο, σέ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Καναδᾶ).

      Ἡ Πατμιάδα σεμνύνεται ἰδιαίτερα γιά τήν ἐκλογή τοῦ π. Νεκταρίου, ὡς Ἐπισκόπου!!!!.

Ὁ Θεός νά καθοδηγεῖ τά βήματα του, καί οἱ Ἔφοροι καί Προστάτες τῆς Πάτμου Ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί  Ὅσιος Χριστόδουλος καί ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Καλογερᾶς, στή Σχολή τοῦ Ὁποίου μαθήτευσε, νά τόν φωτίζουν καί νά τόν ἐνισχύουν στό πολυσχεδές καί Θεάρεστο ἔργο του.

Η Σαρακοστή!!!

Χάνουμε το νόημα 

της Σαρακοστής;

π. Αλέξανδρος Σμέμαν: 

,

Η πραγματική αιτία για την οποία βαθμιαία χάνουμε την επίδραση της Σαρακοστής στη ζωή μας βρίσκεται βαθύτερα. Είναι η δική μας συνειδητή ή ασυνείδητη μείωση της θρησκείας σε ένα επιπόλαιο τυπικισμό και συμβολισμό, πράγμα που αποτελεί ακριβώς το ξεστράτισμα και μετριάζει τη σοβαρότητα των απαιτήσεων της θρησκείας από τη ζωή μας, την αίτηση για δέσμευση και προσπάθεια. […] […] αντί να κάνουμε ουσιαστικές ερωτήσεις – «τι είναι νηστεία;» ή «τι είναι Σαρακοστή;» – εμείς ικανοποιούμαστε με τα σύμβολά της. Στα εκκλησιαστικά περιοδικά και φυλλάδια εμφανίζονται συνταγές για «ένα υπέροχο νηστήσιμο πιάτο»! Μπορεί ακόμα η ενορία και να συγκεντρώσει μερικά πάρα πάνω χρήματα οργανώνοντας ένα καλοδιαφημισμένο «σαρακοστιανό γεύμα». Είναι τόσα πολλά εκείνα που στις εκκλησίες μας εξηγούνται συμβολικά σαν ενδιαφέροντα, πολύχρωμα και διασκεδαστικά έθιμα και παραδόσεις, σαν κάτι δηλαδή που μάς δένει όχι τόσο πολύ με το Θεό και με μια νέα ζωή «εν Αυτώ», όσο με το παρελθόν και τις συνήθειες των προγόνων μας, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να διακρίνουμε πίσω απ’ αυτά τα λαϊκά έθιμα τη σοβαρότητα της θρησκείας σε όλη της την έκταση.

Θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο στα διάφορα έθιμα. Όταν αυτά πρωτοεμφανίστηκαν ήταν τα μέσα με τα οποία η κοινωνία μπορούσε να δείξει ότι έπαιρνε στα σοβαρά τη θρησκεία. Τότε τα έθιμα δεν ήταν σύμβολα, αλλά η ίδια η ζωή και έπαψε λίγο λίγο η θρησκεία να τη διαμορφώνει στην ολότητά της, λίγα από τα έθιμα διασώθηκαν σαν σύμβολα ενός τρόπου ζωής που δεν υπήρχε πια. Και αυτό που διασώθηκε ήταν εκείνο που, αφ’ ενός είναι έντονα ζωντανό και αφ’ ετέρου είναι λιγότερο δύσκολο. Ο πνευματικός κίνδυνος εδώ είναι ότι σιγά σιγά αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει τη θρησκεία σαν ένα σύστημα από σύμβολα και έθιμα μάλλον παρά να ερμηνεύει όλα αυτά σαν μια πρόκληση για πνευματική ανανέωση και προσπάθεια.

Μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια που γίνεται για να προετοιμάζονται νηστήσιμα φαγητά ή για το πασχαλινό τραπέζι, παρά για τη νηστεία και τη συμμετοχή στην πνευματική πραγματικότητα του Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι, όσο τα έθιμα και οι παραδόσεις δε συνδεθούν και πάλι με τη γενική θρησκευτική αντίληψη από την οποία προέρχονται, όσο δηλαδή δεν παίρνουμε στα σοβαρά τα σύμβολα, η Εκκλησία θα παραμένει χωρισμένη από τη ζωή και δεν θα την επηρεάζει καθόλου. Αντί να παριστάνουμε με σύμβολα την «πλούσια κληρονομιά» μας καιρός είναι ν’ αρχίσουμε να την ενσωματώνουμε στην καθημερινή ζωή μας.

Το να πάρουμε λοιπόν στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή σημαίνει ότι θα τη θεωρούμε, πρώτα απ’ όλα με την πιο βαθιά έννοια, μια πνευματική πρόκληση που απαιτεί αντίδραση, απόφαση, πρόγραμμα και συνεχή προσπάθεια. Και ακριβώς για το λόγο αυτό, όπως ξέρουμε, θεσπίστηκαν από την Εκκλησία οι εβδομάδες προετοιμασίας για τη Μεγάλη Σαρακοστή. Η περίοδος αυτή είναι καιρός για δράση, για απόφαση, για προγραμματισμό. Και ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος είναι ν’ ακολουθήσουμε την καθοδήγηση της Εκκλησίας που είναι η μελέτη και ο στοχασμός πάνω στα πέντε ευαγγελικά θέματα που μας προσφέρονται τις πέντε Κυριακές της περιόδου πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή. Τα θέματα αυτά είναι: η διακαής επιθυμία (Ζακχαίος), η ταπείνωση (Τελώνης και Φαρισαίος), επιστροφή από την εξορία (Άσωτος), η κρίση (Κυριακή της Απόκρεω) και η συγχωρητικότητα (Κυριακή της Τυροφάγου). Αυτές οι ευαγγελικές περικοπές δεν διαβάζονται μόνο και μόνο για ν’ ακουστούν στην Εκκλησία, σκοπός είναι να τις «πάρω μαζί μου στο σπίτι» και να στοχαστώ πάνω σ’ αυτές σχετίζοντάς τις μάλιστα με τη ζωή μου, την οικογενειακή μου κατάσταση, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μου, το ενδιαφέρον μου για τα υλικά πράγματα, τις σχέσεις μου με τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους ζω. Αν σ’ αυτή την προσπάθεια περισυλλογής προσθέσει κανείς και την προσευχή αυτής της περιόδου: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλαις ζωοδότα…» και τον ψαλμό 136 «επί των ποταμών της Βαβυλώνος εκεί εκαθήσαμεν…» μπορεί να καταλάβουμε τι σημαίνει να «νιώθεις ότι είσαι με την Εκκλησία», και πως μπορεί μια λειτουργική περίοδος να χρωματίσει την καθημερινή ζωή. Επίσης είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να διαβάσει κανείς κάποιο θρησκευτικό βιβλίο. Ο σκοπός δε αυτού του διαβάσματος δεν είναι μόνο ν’ αυξήσουμε τις θρησκευτικές γνώσεις μας, είναι βασικά να καθαρίσουμε το μυαλό μας απ’ όλα όσα συνήθως το πλημμυρίζουν. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο στο μυαλό μας συνωστίζονται όλων των ειδών οι έννοιες, τα ενδιαφέροντα, οι αγωνίες και οι εντυπώσεις και πόσο ελάχιστο έλεγχο ασκούμε πάνω σ’ όλα αυτά. Διαβάζοντας ένα θρησκευτικό βιβλίο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάτι εντελώς διαφορετικό από το συνηθισμένο περιεχόμενο των σκέψεών μας, δημιουργείται έτσι μια άλλη διανοητική και πνευματική ατμόσφαιρα. Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι «συνταγές», ίσως να υπάρχουν άλλοι τρόποι για να προετοιμαστεί κανείς για τη Σαρακοστή. Το βασικό σημείο είναι ότι, στη διάρκεια αυτής της περιόδου βλέπουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή σαν να βρίσκεται σε κάποια απόσταση, σαν κάτι δηλαδή που ακόμα έρχεται και που μάς το στέλνει ο ίδιος ο Θεός σαν ευκαιρία για αλλαγή, για ανανέωση, για εμβάθυνση, και ότι παίρνουμε αυτή την επερχόμενη ευκαιρία πολύ στα σοβαρά. Έτσι, όταν την Κυριακή της Συγγνώμης αφήνουμε το σπίτι μας και πάμε στον Εσπερινό, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε δικά μας –έστω και για λίγο – τα λόγια από το Μεγάλο Προκείμενο που ανοίγει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι…

Πηγή: Αλέξανδρου Σμέμαν, «Μεγάλη Σαρακοστή», Εκδ. Ακρίτας.

ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr/2020/02/14/chanoume-to-noima-tis-sarakostis/

Μωραϊτίδης Αλέξανδρος

Αλέξανδρος (Ανδρόνικος) Μωραϊτίδης

 (1850-1929)

Δημήτρης Θ. Κανελλόπουλος,

 PhD Φιλόλογος, Δ/ντής 3ου Δημ. Σχολείου Παλλήνης

Ο Αλ. Μωραϊτίδης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1850 όπου έμαθε και τα πρώτα του γράμματα. Ως μαθητής ήταν “επιμελής και εύτακτος” και είχε υψηλότερες επιδόσεις από τον συμμαθητή του και τρίτο του ξάδερφο Αλ. Παπαδιαμάντη.

Τα παιδικά βιώματα σημαδεύουν ανεξίτηλα την ευαίσθητη ψυχή του και διαμορφώνουν έναν θρησκεύοντα εσωτερικό κόσμο. Η θρησκεία ήταν γι’ αυτόν όχι απλά ένα σύστημα αρχών και κανόνων αλλά βίωμα, όπως αναφέρει: «Ὅταν εἴμεθα παιδιά, συνοδεύαμε (με τον Παπαδιαμάντη) τή νύχτα τόν παπά πού ἐπήγαινε στά ἐξωκκλήσια νά λειτουργήσῃ … Ἐπηγαίναμε στούς μακρινούς δρόμους, μᾶς ἐφώτιζε τό φεγγάρι καί ἐψέλναμεν καί οἱ τρεῖς μέ γοργόν ἦχο…”.» ή «Παιδίον τοῦ Ἑλληνικοῦ σχολείου μέ εἶχε πάρει ὁ Παπάς νά τόν συλλειτουργήσω». Χαρακτηριστικό τους επίσης ήταν η φιλαναγνωσία και οι πνευματικές ενασχολήσεις στα πρώτα χρόνια της ζωής τους στη Σκιάθο: «…ἐνθυμοῦμαι τά παιδικά μέ τόν Παπαδιαμάντη παιχνίδια μας ὅτε… μαθηταί τοῦ Ἑλληνικοῦ Σχολείου, ἐγυμναζόμεθα, τάς ὥρας τῆς σχολῆς, συνθέτοντες στίχους ἤ γράφοντες λόγους!».

Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης σε νεαρά ηλικία.

Θα συνεχίσει τη γυμνασιακή του φοίτηση στη Σύρο ενώ αργότερα θα σπουδάσει στη Φιλοσοφική σχολή της Αθήνας. Δίδαξε για 25 περίπου χρόνια σε διάφορα σχολεία ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στην “Εφημερίδα” του Κορομηλά, στο «Μη χάνεσαι» και στην “Ακρόπολι” του Γαβριηλίδη και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά. Σ’ αυτά δημοσίευε τα εορταστικά του διηγήματα (Χριστουγεννιάτικα και Πρωτοχρονιάτικα) αλλά και τα ηθογραφικά του, τα οποία κυριαρχούνται απόέντονη θρησκευτικότητα και αγάπη για τη φύση, καθώς και τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις. Πρόκειται για μια πλειάδα άρθρων, καρπό της πολύχρονης γνωριμίας του με τόπους της ελεύθερη και αλύτρωτης τότε Ελλάδας ή περιοχές προσκυνήματα, τις οποίες επισκέφτηκε είτε ένεκα αναψυχής είτε ως απεσταλμένος εφημερίδων.

Το 1872 γίνεται μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και το 1874 ανέλαβε τη δημοσίευση των πρακτικών της Βουλής στην «Εφημερίδα», ενώ παράλληλα διακωμωδούσε την πολιτική κίνηση από τις στήλες της σατιρικής εφημερίδας «Αγορά», την οποία εξέδιδε ο ίδιος. Πολυγραφότατος, θα δημοσιεύσει άρθρα, θεατρικά έργα, μεταφράσεις, ποιήματα, ιστορικό μυθιστόρημα ενώ θα βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (Νικοδήμειο, Βουτσιναίο).

Καθώς ο Mωραϊτίδης ωριμάζει, θα ασχοληθεί και με την υμνογραφία, δηλαδή τη σύνταξη, συμπλήρωση και διόρθωση ιερών ακολουθιών, παρακλητικών Κανόνων και τροπαρίων προς τιμήν της Παναγίας και των Αγίων. Πέρα από την αναγνωρισιμότητά του εξαιτίας της λογοτεχνικής του παραγωγής, δε θα πρέπει να παραγνωρίζεται η θρησκεύουσα παρουσία του και η προσκόλλησή του στο κολλυβάδικο πνεύμα και την αγιορείτικη παράδοση. Συνδέεται με σεβάσμιες μορφές των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, όπως τον Άγιο Νεκτάριο, τον Όσιο Παπά Νικόλα Πλανά και τον Αγιορείτη Γέροντα Αβιμέλεχ Μπονάκη, ενώ σημαντικότατη είναι η γνωριμία του με τον ιδρυτή και εκδότη του περιοδικού «Τρεις Ιεράρχες» Παναγιώτη Βαρυμποπιώτη. Στο περιοδικό θα δημοσιευτούν σε αρκετά τεύχη του, άρθρα του, κατά βάση θρησκευτικού και εθνικού περιεχομένου, κάποια πρωτοδημοσιευόμενα και κάποια ως διασκευές παλαιοτέρων.

Ιδιαίτερα γνωστή είναι η παρουσία του ως αριστερού ψάλτη στο αναλόγιο του Προφήτη Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι, (ὁ Παπαδιαμάντης ήταν δεξιός), ιερουργούντος του Οσίου Παπά Νικόλα του Πλανά. Στο εκκλησάκι του Προφήτου Ελισσαίου οι αγρυπνίες ξεκίνησαν γύρω στα 1885 και σύντομα άρχισαν να συμμετέχουν αδιαλείπτως οι δύο Αλέξανδροι (ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης το 1925 εξέδωσε την Ακολουθία του Προφήτου Ελισσαίου). Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, μετέπειτα καθηγούμενος της ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου, σημειώνει χαρακτηριστικά:

O Aλέξανδρος Μωραϊτίδης ως μοναχός Ανδρόνικος στη Σκιάθο.

«Κατά το ἔτος 1905-1906 ὑπηρετῶν εἰς τὰς τάξεις τοῦ στρατοῦ συμπατριώτης ἡμέράν τινα λέγει μοι: «Νὰ ἔλθης εἰς τὸν μικρὸν ναὸν τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, εἰς τὸν ὁποῖον γίνονται κατανυκτικαὶ ἀγρυπνίαι καὶ ψάλλουν βυζαντινὰ οἱ Παπαδιαμάντης, Μωραϊτίδης, Τσώκλης καὶ ἄλλοι». Μετέβην εἰς μίαν ἀγρυπνίαν καὶ πολὺ ηὐχαριστήθην καὶ κατενύγην… οἱ ὕμνοι, αἱ δοξολογίαι, τὰ στιχηρά, τὰ ἰδιόμελα, οἱ κανόνες, τὰ κατανυκτικὰ τροπάρια, τὰ ὁποῖα ἔψαλλον οἱ ἀείμνηστοι καθηγηταὶ ἐξάδελφοι Ἀλέξανδροι Παπαδιαμάντης καὶ Μωραϊτίδης, ὄχι μὲ φωνὰς θυμελικὰς καὶ βοὰς ἀτάκτους καὶ ἀναρμόστους, ἀλλά, ὡς λέγει ὁ Δαβίδ, μὲ σύνεσιν, μὲ συναίσθησιν, μὲ φόβον καὶ τρόμον: «ψάλλατε συνετῶς, ψάλλατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ τρόμῳ». Ὅταν ἔψαλλον οἱ δύο Ἀλέξανδροι, Παπαδιαμάντης καὶ Μωραϊτίδης, ὁ εἷς δεξιὰ καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά, ἔψαλλον μὲ τόσην προσοχήν, ταπείνωσιν, κατάνυξιν καὶ συντριβὴν καρδίας, ποὺ ἐνόμιζες ὅτι προσηύχοντο, ὅτι ἵσταντο ἐνώπιον τοῦ ἀοράτως παρισταμένου καὶ πανταχοῦ παρόντος Παντοδυνάμου καὶ Παντοκράτορος Θεοῦ καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ τις ἠλαύνετο ὁ νοῦς του ὥσπερ ὑπὸ μαγνήτου, ἐπρόσεχε, ᾐσθάνετο τὰ δρώμενα καὶ ἐνόμιζεν ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὸν Οὐρανόν….

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ούτε ο Μωραϊτίδης ούτε ο Παπαδιαμάντης γνώριζαν να γράφουν και να διαβάζουν την “παρασημαντική”, τη γραφή της βυζαντινής μουσικής. Παρόλο που θα ανέμενε κάποιος να δυσκολεύονται στην απόδοση των Ακολουθιών, εκείνοι κατάφερναν να εκτελούν αλάνθαστα τους ύμνους. Τούτο συνέβαινε επειδή αισθάνονταν βαθιά την έκφραση της μελωδίας και την έννοια του κειμένου (λόγω της εξαιρετικής κλασσικής τους παιδείας). Διέθεταν επίσης “μουσικό αυτί” και μεγάλη μνήμη, που μαζί με τη θεολογική ανατροφή τους, καθιστούσαν εφικτή την εκτέλεση, σύμφωνα με τους ρυθμούς και τα μέτρα της βυζαντινής μουσικής.

To 1901 ο Μωραϊτίδης παντρεύεται τη Βασιλική Φουλάκη με την οποία γνωρίστηκε στις αγρυπνίες του Αγ. Ελισσαίου και έζησαν “παρθενίαν φυλάσσοντες”. Το 1907 σε ταξιδιωτική αποστολή στο Μέγα Σπήλαιο είχε ένα ατύχημα στο πόδι που θα τον ταλαιπωρήσει αρκετά. Από τότε έπαψε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία, δε γράφει πια διηγήματα αλλά σχεδόν αποκλειστικά μεταφράζει και συνθέτει εκκλησιαστικά κείμενα.
Ο συγγραφέας διατηρεί έντονη πνευματική επικοινωνία με το Άγιο Όρος και με άλλες Μονές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση του όπως και της γυναίκας του με τη Μονή Κεχροβουνίου Τήνου η οποία διήρκησε 25 τουλάχιστον έτη. Πρόκειται για μια σειρά επισκέψεων, δημοσιευμάτων, συγγραφής ιερών ακολουθιών, αλλά και επιστολών, με τη μοναχή Θεοδοσία Καρδίτση ένα “πνευματικό ειδύλλιο” όπως επισημαίνει ο Πέτρος Καμπάνης.

Ο Άγιος Ελισσαίος όπως τον είχε φωτογραφήσει ο Γιώργος Βαλέτας (1940).

Στο διάστημα 1919-1928 επιμελείται την έκδοση σε 2 εξάτομες συλλογές, των διηγημάτων του και των ταξιδιωτικών του εντυπώσεων «Με του Βορηά τα κύματα», από τις εκδόσεις Σιδέρη. Το1914 τιμάται με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ το ίδιο έτος πεθαίνει η σύζυγός του που τις τελευταίες μέρες της ζωής της έλαβε το αγγελικό σχήμα και μετονομάστηκε σε Αθανασία. Το 1928 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Σαράντα μέρες πριν το θάνατό του γίνεται η κουρά του σε μοναχό στους Τρεις Ιεράρχες της Σκιάθου όπου λαμβάνει το όνομα Ανδρόνικος. Αφήνει την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του γενέτειρα στις 5 Οκτωβρίου 1929.

Στο βίο του μπορούμε να διακρίνουμε τρείς περιόδους. Στην πρώτη (ως το 1880 περίπου) αναδύεται κατά την περιγραφή του Γαβριηλίδη “ο χαρίεις και κομψευόμενος νέος με τους λάμποντας οφθαλμούς και τα ηδέα χαρακτηριστικά”. Μετέχει των κοσμικών συγκεντρώσεων, των φιλολογικών σαλονιών και ξεχωρίζει για το χιούμορ και τα ευφυολογήματά του. Είναι η θορυβώδης, η κοσμική, η νεανική, η γελώσα περίοδός του. Στη δεύτερη (ως το 1907) εργάζεται ως φιλόλογος, δημοσιογράφος και ταξιδεύει ως ανταποκριτής. Αρχίζει να γίνεται πιο αθόρυβος, πιο σιωπηλός, πιο μετριόφρων. Από το 1907, οπότε έχει και το ατύχημα, ως το τέλος του βίου του ζει ασκητικά απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.

Να πως μας τον περιγράφει δημοσιογράφος το 1920: «Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ζει περιορισμένος εντός της μικράς του κατοικίας μη θυσιάζων ολίγας ώρας εκ της μελέτης και της προσευχής του δια την ανά την πόλιν έξοδόν του. Η βυζαντινή κατάλευκος γενειάς του εμφανίζεται κάτω απ’ το μειδίαμα των χειλέων του … Εις την γωνίαν του δωματίου υψούται το εικονοστάσιον με είκοσι περίπου εικόνας. Το θυμιατήριον ευρίσκεται εκεί επί της τραπέζης μετά του μικρού κηροπηγίου. Το άρωμα προηγηθέντος θυμιάματος έχει παραμείνει εις την ατμόσφαιρα του δωματίου». Στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου συμπληρώνει την εικόνα του αναχωρητή Μωραϊτίδη: «…H πράξη του να γίνει καλόγηρος θα ξαφνιάσει πολλούς. Καλόγηρος σε βαθύ γήρας ! …. Άλλωστε ήταν καλόγερος και με τα πολιτικά. Τα αυστηρότερα μοναστήρια δεν έχουν να παρουσιάσουν τέτοιο μοναχό … Η Ακαδημία τον βρήκε μοναχό. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια μας έκοψε το χαιρετισμό ως αμαρτωλή πράξη! Aπηλλάγη απ’ αυτήν την κοινωνική υπηρεσία… σε έκσταση βυθισμένος βάδιζε μέσα στην πόλη ο ξένος…».

Η εν γένει παρουσία του τονίζει την ασκητική – αναχωρητική πλευρά του, αλλά και την επιθυμία του για “ειρηνικά, ανώδυνα και ανεπαίσχυντα τέλη”. Η τελευταία του επιστολή στην εφημερίδα “Εστία” που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του το αποδεικνύει: «Σήμερον είχον τη μεγαλυτέραν εορτήν της ζωής μου. Απέκτησα το Μέγα Αγγελικό Σχήμα. Δεν είμαι πλέον ο διδάσκαλος Αλέξανδρος, ο πρεσβύτης, ο πολυάσχολος. Είμαι ο μοναχός Ανδρόνικος…». Ήταν ο “τέρπων και άμα διδάσκων τον ελληνικόν λαόν μετά χάριτος και ευσεβείας” κατά το χαρακτηρισμό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Ένας απλός διαβάτης της ζωής που άφησε το άρωμα της ψυχής του να ευωδιάζει στα έργα του, περνώντας απ’ αυτόν τον κόσμο, το
ΜΙΚΡΟ το ΜΕΓΑ.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2020/02/alexandros-andronikos-moraitidis-1850-1929/

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ!

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ, ΜΠΕΡΕΚΕΤΟΥ

Ψάλλουν οι γέροντες Δανιηλαίοι - είναι από την Πανήγυρι της Μονής Φιλοθέου το 2009 -

το κράτημα του πρώτου ήχου ψάλλουν από το Ρόδον το Αμάραντον του Νικολάου Σμύρνης .

Ύμνοι Τριωδίου,)

 Βυζαντινοί ύμνοι του Τριωδίου

υπό την Χορωδία του Συλλόγου Ιεροψαλτών της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης "Ιάκωβος Ναυπλιώτης". στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Χοράρχης: Σωτήριος Αρβανίτης

(Πρωτοψάλτης-Μουσικοδιδάσκαλος)

Βυζαντινή Μουσική

19ο Μάθημα Τάξη Α' - Ολίγον με Κεντήματα από κάτω -

Άσκηση σε ρυθμό 4σημο - KONTRA SI ORCHESTRAL

Διδασκαλία: Ελευθέριος Ι. Χατζηλάρης Διπλ/χος Μουσικοδιδάσκαλος Βυζαντινής Μουσικής Πτ/χος Ειδ. Αρμονίας - Πτ/χος Αντίστιξης τ.Λαμπαδάριος Ι.Ν.Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας Δ/ντης Σχολής Βυζαντινής Μουσικής Ι.Μητροπ.Λέρου e-mail: leftixatzi@gmail.com facebook: Λευτέρης Χατζηλάρης

Ὁ ὁπλίτης Σπύρος Καγιαλὲς - Καγιαλεδάκης

Ὁ ἐπαναστάτης ποὺ ἔκανε τὸ κορμὶ του

κοντάρι σημαίας!

Ξημέρωμα τοῦ 1897 ἡ Κρήτη «βράζει» ἀπὸ τὶς θηριωδίες τῶν Τούρκων. Οἱ Κρητικοὶ ἀποφασίζουν νὰ κηρύξουν τὴν Ἕνωση μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Στὸν Προφήτη Ἠλία τοῦ Ἀκρωτηρίου Χανίων Κρήτης ὀχυρώνονται οἱ ἐπαναστάτες καὶ ὑψώνουν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, ποὺ τοὺς παρέδωσε ὁ ὕπαρχος τοῦ θωρηκτοῦ «Ὕδρα» Κωνσταντῖνος Κανάρης, ἐγγονὸς τοῦ ναύαρχου Κανάρη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς τούρκους, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν καὶ τὴν ἀντίδραση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων (Ἰταλίας, Γαλλίας, Αὐστρίας, Γερμανίας, Ἀγγλίας καὶ Ρωσίας), ποὺ στὶς 9 Φεβρουαρίου 1897, ξεκινοῦν σφοδρὸ βομβαρδισμό.

Μία ἀπὸ τὶς ὀβίδες κτυπᾶ καὶ καταρρίπτει τὸν ἱστὸ μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Ὁ ὁπλίτης Σπύρος Καγιαλὲς - Καγιαλεδάκης μὲ μεγάλο κίνδυνο γιὰ τὴν ζωὴ του πετάγεται μέσα στὴν πύρινη κόλαση τοῦ βομβαρδισμοῦ, ξαναστήνει τὸν ἱστὸ καὶ ἡ σημαία κυματίζει καὶ πάλι περήφανη.

Μία νέα ὀβίδα καταρρίπτει καὶ πάλι τὸν ἱστό. Ὁ Σπύρος Καγιαλὲς - Καγιαλεδάκης τὸν ξαναστήνει ὅπως πρίν.

Τρίτη ὀβίδα θρυμματίζει πιὰ τὸν ἱστὸ καὶ ρίχνει κάτω τὴν σημαία. Τότε συνέβη κάτι τὸ ἀπίστευτο, κάτι ἀνεπανάληπτο:

Ὁ Σπύρος Καγιαλές - Καγιαλεδάκης ἁρπάζει τὴν σημαία καὶ τὴν ἀνυψώνει κάνοντας τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα κοντάρι!

Μόλις οἱ ναύαρχοι τοῦ ἑνωμένου στόλου εἶδαν μὲ τὰ κιάλια ὅτι ἡ σημαία καὶ πάλι κυματίζει μὲ κοντάρι ἕναν… ἐπαναστάτη, δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους καὶ ἀμήχανοι διέταξαν...

παύση πυρός. Τὸ στρατόπεδο δονεῖται ἀπὸ ζητωκραυγὲς καὶ πανηγυρισμούς. Στὸ ἑλληνικὸ θωρηκτὸ «'Ὕδρα»  ψέλνεται ὁ ἐθνικὸς ὕμνος. Ζητωκραυγὲς καὶ χειροκροτήματα ἀκούγονται πλέον ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἰταλικὰ καὶ γαλλικὰ πλοῖα!!!

Ὁ Ἰταλὸς ἐπικεφαλής τοῦ στόλου τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ὑποναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του: «Ἡ ἀνύψωση τῆς σημαίας μὲ αὐτὸν τὸν τόσο ἡρωικὸ τρόπο, ἀποτέλεσε μία στιγμὴ τῆς ζωῆς μου ποὺ δὲν θὰ λησμονήσω ποτέ».

 

Ὅπως διηγήθηκε ἀργότερα ὁ ἴδιος ὁ ἐθνάρχης Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ποὺ πρωτοστατοῦσε στὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς,  ὁ ναύαρχος Κανεβάρο τοῦ εἶχε πεῖ, πὼς ἔμεινε ἄναυδος ἀπὸ θαυμασμὸ γιὰ τὴν ὡραία αὐτὴ καὶ κατ' ἐξοχὴν ἡρωικὴ πράξη τοῦ Σπύρου Καγιαλὲ - Καγιαλεδάκη, ποὺ ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα νίκησε -στὴν κυριολεξία- τὴν εὐρωπαϊκὴ διπλωματία. Ὄχι μόνο γιατί προκάλεσε τὴν ἄμεση παύση τοῦ βομβαρδισμοῦ τοῦ Ἀκρωτηρίου, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποβολή, ἀπὸ τοὺς ναυάρχους, εὐνοϊκῶν εἰσηγήσεων πρὸς τὶς κυβερνήσεις τους. Μὲ ἀποτέλεσμα μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες νὰ κερδίσει ἡ Κρήτη τὴν αὐτονομία της ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ποὺ προηγήθηκε τῆς Ἕνωσής της μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Ἡ πρώτη θετικὴ ἐξέλιξη "προαναγγέλθηκε" δύο μέρες μετὰ τὴν ἡρωικὴ ὅσο καὶ μοναδικὴ στὴν ἱστορία, πράξη τοῦ Σπύρου Καγιαλὲ - Καγιαλεδάκη, μὲ τὴν Προκήρυξη τῶν Ναυάρχων τοῦ ἑνωμένου στόλου Ἰταλίας, Γαλλίας, Αὐστρίας, Γερμανίας, Ἀγγλίας καὶ Ρωσίας.

Ὁ δῆμος Ἀκρωτηρίου γιορτάζει κάθε χρόνο τὴν ἐπέτειο τοῦ βομβαρδισμοῦ τῆς 9ης Φεβρουαρίου 1897 καὶ μαζὶ τιμᾶ μὲ καταθέσεις στεφάνων στὸν ἀνδριάντα του (δίπλα στοὺς Τάφους τῶν Βενιζέλων), τὸν ἥρωα Σπύρο Καγιαλὲ – Καγιαλεδάκη, ποὺ ἔγινε σύμβολο στὸν ἀγώνα τῶν Κρητικῶν γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Κρήτης μὲ τὴν Ἑλλάδα.

kayales

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/02/blog-post_9.html#m