Αιωνία η ευγνωμοσύνη μας και η μνήμη του αθάνατου Γέρου του Μοριά

Αιωνία η ευγνωμοσύνη μας και η μνήμη του αθάνατου Γέρου του Μοριά: Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς «Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια λάμπουν και τα ’λαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων»   4 […]

4 Φεβρουαρίου 1843 - Ὁ θάνατος τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη

4 Φεβρουαρίου 1843 - Ὁ θάνατος τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη: Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δέν πέθανε ἀπό ἐχθρικό βόλι σέ κάποια ἀπ' τίς τόσες μάχες πού ἔδωσε. Οὔτε στήν λαιμητόμο ὅπου τόν εἶχαν καταδικάσει οἱ δικαστές τῆς κυβερνήσεως τοῦ Κωλέττη, οὔτε στό ὑγρό καί σκοτεινό κελί τοῦ φρουρίου στό Ναύπλιο, ὅπου πέρασε 6 μῆνες φυλακισμένος.

Ελληνική Γλώσσα - τεράστια η προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Ελληνική Γλώσσα - τεράστια η προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.: Γράφει ο Μυργιώτης  Παναγιώτης, Μαθηματικός Η γλώσσα κάθε λαού αποτελεί ένα από τα στοιχεία της ταυτότητός του. Η γλώσσα, εκτός από στοιχείο της […]

Τι είναι το Αρτοφόριο;

Λεγε Συμεων - Διακο Ιωασαφ Καρεωτης

Η Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς (2 Φεβρουαρίου)

Η Δεσποτική και Θεομητορική γιορτή της Υπαπαντής. 

 Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Το γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου, για το οποίο μιλάει το ευαγγέλιο του Λουκά και το οποίο γιορτάζουμε, προέκυψε από την εφαρμογή του νόμου της αφιέρωσης των πρωτότοκων στο Ναό, και του καθαρισμού κάθε γυναίκας, η οποία γέννησε παιδί.

Το πρώτο ανάγνωσμα του Εσπερινού αποτελεί συρραφή περικοπών από τα βιβλία της Εξόδου, του Λευιτικού και των Αριθμών. Μας είπε λοιπόν το εν λόγω ανάγνωσμα ότι ο νόμος των πρωτότοκων καθόριζε ότι κάθε αρσενικό, που θα άνοιγε τη μήτρα της μάννας του, αφιερωνόταν στον Θεό, σε ανάμνηση της εξολόθρευσης των πρωτότοκων των Αιγυπτίων και της αποφυγής της θανάτωσης, από τον άγγελο, των πρωτότοκων των Ισραηλιτών. Αυτή η αποφυγή έγινε, ως γνωστό, με τη χρίση των παραστάδων των θυρών με το αίμα του αρνίου, που έσφαξαν οι Ισραηλίτες το βράδυ της Εξόδου.

Ορατό σημάδι της προσφοράς και αφιέρωσης των πρωτοτόκων ήταν η προσφορά από τους γονείς χρονιάρικου αμνού (αν δεν ήταν πτωχοί) καθώς και των υπολοίπων πουλερικών, που ακούσαμε στο Παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα (τριγώνια-περιστέρια). Αυτό το σημάδι – αντάλλαγμα προσφέρονταν ως θυσία ολοκαυτωμάτων και ως εξιλαστήρια. Οι πτωχοί γονείς του Χριστού πρόσφεραν τη θυσία που προβλεπόταν για την περίπτωσή τους.

Μαζί προσφέρονταν και 57,11 γραμ. αργύρου, (που αντιστοιχούσαν σε περίπου 15 χιλιάδες χρυσές δραχμές), τα οποία, ως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση, δεν πρόσφεραν οι γονείς του Χριστού, κατ’ αρχάς λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Το νόημα της επί πλέον προσφοράς του αργύρου ήταν το εξής: Τα πρωτότοκα, με την πράξη της αφιέρωσης, λογίζονταν πιά ως ιδιοκτησία του Θεού, ως κτήμα του και περιουσία του. Με τον άργυρο, που πρόσφεραν οι γονείς, εξαγόραζαν, κατά κάποιο τρόπο, τα παιδιά που πρόσφεραν στο Θεό. Τα έπαιρναν τουτέστι, μετά την αφιέρωση, πίσω. Έτσι, ενώ τα πρωτότοκα θα έπρεπε να θυσιαστούν, οι γονείς τα ξανάπερναν ζωντανά πίσω. Ο Θεός δηλαδή δεν απαιτούσε, στην περίπτωση των κοινών πρωτότοκων, αιματηρή θυσία, Και αυτό το ανέβαλλε, κατά κάποιο τρόπο, ο Θεός, από αιώνα σε αιώνα. Διαρκώς δεχόνταν τη θυσία των πρωτοτόκων συμβολικά. Η αναβολή αυτή όμως τελείωσε με την έλευση του Χριστού και τη δική του αφιέρωση στο Ναό.Η αφιέρωση του Χριστού έγινε όχι συμβολικά · η δε θυσία του θα γινόταν πραγματικά αποδεκτή.

Στο γεγονός της Υπαπαντής είχαμε διαφορά κυρίως στον προσφερόμενο. Προσφέρθηκε ο κατ’εξοχήν πρωτότοκος, «ο πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ 1,15) Χριστός, ο Υιός του Θεού. Η αφιέρωση και προσφορά αυτή του Χριστού ήταν συνεπώς εντελώς αλλιώτικη. Από την ευαγγελική περιγραφή της φαίνεται ότι η προσφορά αυτή δεν θα είναι συμβολική, αλλά πραγματική. Ο Θεός θα κάνει σύντομα αποδεκτή ρεαλιστικά τη θυσία του. Γι αυτό και οι γονείς του δεν εξαγοράζουν τη θυσία. Δεν προσφέρουν στο Ναό τα 57, 11 γραμ. αργύρου.

Το σχέδιο του Θεού όρισε δύο ανθρώπους – φορείς του Αγίου Πνεύματος – να είναι παρόντες και μάρτυρες της εισόδου του Χριστού στο Ναό, δηλαδή της αφιέρωσής του. Αυτοί είναι ο Συμεών και η Άννα. (Λευκασμένοι στην προσδοκία, στην αναμονή, στη λαχτάρα, στη δίψα). Αυτοί υποδέχονται τον Χριστό και δίνουν στίγμα του βρέφους Ιησού. Αυτοί μιλούν : για την πορεία του πάνω στη γη και το σταυρό του. Προφητεύουν την επερχόμενη θυσία του, μάλλον την εναρξάμενη από την εμβρυακή ηλικία σταυρική του πορεία. Και τη λύτρωση, που προέκυψε από το Σταυρό.

Τι λέει προφητικώς (εν Πνεύματι Αγίω) ο Συμεών; Προεφήτευσεν ανάμεσα στα άλλα, ότι ο Χριτός «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον» και β) ότι «την ψυχήν» της Θεοτόκου θα διέλθει «ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί».

Από τα προφητικά αυτά λόγια διαφαίνεται ποια είναι η προοπτική του Χριστού στον κόσμο: ότι δεν θα είναι για τους ανθρώπους απροσπέραστος και ότι οι άνθρωποι δεν θα είναι ουδέτεροι απέναντί του. Αυτός «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών», από τώρα και εις το διηνεκές. Το πρόσωπο και η διδασκαλία του Χριστού δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορο κανένα, που ανήκει στον Ισραήλ. Η παρουσία του στον κόσμο εγκαινιάζει μόνιμη κρίση. Φέρει ανάμεσα στον κόσμο, για το λόγο αυτό, καθώς ο ίδιος είπε αργότερα, όχι την ειρήνη αλλά τον πόλεμο.

Το ακόμη πιο ισχυρό που είπε ο Συμεών ήταν τα λόγια του προς την σιωπώσα Θεοτόκο, μητέρα του Κυρίου: «Την καρδιά σου θα διέλθη ρομφαία». Λόγο που θα διατηρήσει πάντα στην καρδιά της η σιωπηλή Παναγία και που θα φτάσει, στην ακραία του μορφή, στο σταυρό του υιού της.

Και η προφήτις Άννα συνομολογούσε (συμφωνούσε απόλυτα) και μιλούσε προφητικά για το προσφερόμενο παιδί σε όλους όσοι στην Ιερουσαλήμ περίμεναν τη λύτρωση.

Το γεγονός, λοιπόν, της εισόδου του Ιησού στο Ναό και κατεπέκταση η γιορτή της Υπαπαντής δεν είναι ένα γεγονός και μια γιορτή κυρίως παιδική, που έχει όλα τα γνωρίσματα της παιδικότητας: Τρυφερότητα, ξεγνοιασιά, κ.λ.π. Είναι ένα γεγονός ενταγμένο στο εν Χριστώ γεγονός, που είναι γεγονός πρωτίστως σταυρού και έπειτα αναστάσεως. Είναι, συνεπώς, ένα γεγονός και μια γιορτή «χαρμολύπης». Όπως όλα τα γεγονότα και οι γιορτές της Εκκλησίας μας. Είναι γιορτή συγκρατημένα χαρούμενη. Γιορτή συλλογισμού και ευθύνης.

Με το γεγονός της Υπαπαντής ο Λόγος του Θεού πραγματοποιεί ένα ακόμη βήμα προς το σταυρό. Μπαίνει εμφανώς σε τραγικό – σταυρικό μονοπάτι. Αυτό το μονοπάτι, που άρχισε με την έναρξη του σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου προαιωνίως, θα βαδίσει σε όλη του την επίγεια πορεία. Κύριοι σταθμοί του: Η αφιλόξενη υποδοχή που του επεφύλλαξε ο κόσμος στη γέννησή του, η απόρριψή του από τους ομοεθνείς του, η μη πλήρης αποδοχή του από τους ίδιους τους μαθητές του, η προδοσία του, η σταύρωσή του. Η όλη πορεία του δηλαδή ήταν ένας εν εξελίξει σταυρός.

Αλλά και μετά το σταυρό, στην ένδοξη ανάστασή του ο Χριστός φέρει τα σημάδια του σταυρού. Το μυστήριο του σταυρού δεν εξαλείφεται ποτέ από τη ζωή του και τη ζωή μας. Είναι συνδεδεμένο με τον Χριστό στην αιωνιότητα. Και εντός του χρόνου και πέραν του χρόνου, αλλά και πριν από το χρόνο.

Γιορτάζουμε λοιπόν μια γιορτή που, καίτοι βρεφική, παραπέμπει στο Σταυρό. Τον ίδιο το Χριστό και μας, τους Χριστιανούς. Εμάς, που ανήκουμε στην Εκκλησία. Ανήκουμε στην Παναγία, της οποίας την καρδιά, το κέντρο της ύπαρξης, διήλθε ρομφαία. Άρα μετέχουμε, με κάθε τρόπο, από τη φύση μας, στον πόνο του σταυρού, ο οποίος σταυρός κυριαρχεί στον κόσμο μας.

Και μείς οι Χριστιανοί δεν συμβιβαζόμαστε απλά με το σταυρό του Χριστού, μη μπορώντας να κάνουμε αλλιώς. Μας ανήκει φύσει. Και επί πλέον τον επιδιώκουμε με κάθε τρόπο. Γιατί η αληθής και μη συμβιβασμένη Εκκλησία μετέχει του σταυρού του Χριστού φύσει. Ο σταυρός είναι αναπόφευκτα ο τρόπος της ζωής μας.

 πηγη:https://www.pemptousia.gr/

Θεοτόκε η ελπίς, Καλοφωνικός Ειρμός, Πέτρου Μπερεκέτου, Ήχος Γ΄ - Ελλην...

Ακατάληπτον εστίν - Γυναικείος Χορός Ψ.Δ. Σύναγμα

Αγνή Παρθένε! ... από Ινδούς του Μπαχρέϊν

03 Εκλογή από τις καταβασίες της εορτής της υπαπαντής σε αργό ειρμολογικ...

Σαράντος Καργακος

Καθήκον και ιδανικά των Νεοελλήνων

Αλέξιος Παναγόπουλος (Academic.Prof.DDDr.Habil.)

ΚΑΘΗΚΟΝ & ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ.

ΚΑΘΗΚΟΝ & ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ. (Πολιτικές & Κοινωνικές θέσεις & αντιθέσεις, μέσα από τον λόγιο ΣΑΡΑΝΤΟ ΚΑΡΓΑΚΟ) [1].

Σε όλους μας είτε λίγο είτε πολύ είναι γνωστός ο λόγιος και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος που εκοιμήθη πρό τριετίας. Τα λόγια του μιλούν στο σήμερα και μας διδάσκουν, παρότι η απουσία του αρκετά αισθητή για την αυτογνωσία, την πατριδογνωσία, την ιστοριογραφία, τη λογοτεχνία και τα ιδανικά του Γένους. Αυτός ο σύγχρονος λογάς και λόγιος μίλησε για το σχολείο του σήμερα. Καθότι απ’ το Δημοτικό οφείλεται να καλλιεργείται η τόλμη, η αυτενέργεια, η βράβευση της πρωτοβουλίας, η ανάληψη των ευθυνών, η αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ή τέχνη «ακόμη και του πλανόδιου γαλατά», έτσι «θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο». Τον γνώρισα στην παρουσίαση ενός βιβλίου προ πολλών ετών κι έκτοτε διατηρήσαμε την αμοιβαία εκτίμηση και συνεργασία, μάλιστα έκανε ωραία σχόλια σε αθηναϊκό τύπο για το βιβλίο μου με τίτλο: «Αρχαία Σπάρτη, κοινωνία και δίκαιο», του έτους 1996. Αφού σήμερα θα απουσιάζουν πλέον αυτοί οι δυσεύρετοι φωτεινοί οδοδείκτες μας, καλούμαστε σε άμεση αυτογνωσία, σε μετάνοια ειλικρινά και με αυτοσυνειδησία, λίγο πριν το τέλος της ιστορίας και του κόσμου. Ζούμε στον 8^ο αιώνα των εσχατολογικών προρρήσεων. Τα ιδανικά διαγράφονται από πολιτικούς και ειδικούς. Χριστός και Ελλάδα σας χρειάζεται θα μας θυμίσει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Όπως έγινε, μας λέγει, «Ελδοράδο η πατρίδα μας», για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς, κ.ά., και σήμερα αυτοί έγιναν η εργατική «κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος»! Οι νεοέλληνες δυστυχώς ξεχνώντας και «αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής». Όσοι ταξιδεύσουν προς τα Τίρανα, θα δουν «ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών». Πράγματι, πέρασα πριν είκοσι έτη όλη την Αλβανία, έως το Μοντενέγρο και σήμερα είναι αγνώριστη.

 Όταν το Γένος μας ξεχνά τα ιδανικά του και το ρητό ότι «παιδεία μετάληψις αγιότητος εστί», τότε αφήνουμε αδιαπαιδαγώγητο το λαό μας. Επιπλέον, όταν άμεσα ή έμμεσα γίνονται κινήσεις υποβάθμισης και της Εορτής των Τριών Ιεραρχών, αγνοώντας ότι είναι τα πιο εκφραστικά υποδείγματα της Ελληνικής Παιδείας και Αγωγής μας. Δυστυχώς μια Παιδεία που δεν αγγίζει την ψυχή του νέου, αφήνει μέσα του κενό ύπαρξης. Είναι κατάντημα. Επίσης, όταν αδιαφορούμε για την εργατική και την αγροτική τάξη του λαού μας που σιγά σιγά σβήνει. Στην μία τάξη περάσαμε ως ιδεολογία – θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού, σχολιάζει! Ο επάρατος και καταφερτζής συνδικαλισμός, έγινε δυνάστης και υποχείριος σκοτεινών συμφερόντων. Διαφθείραμε και τους αγρότες μας, με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε «νοοτροπία μαχαραγιά». Γέμισε η επαρχία με λογής λογής «κέντρα πολιτισμού», όπου οι «μπαγιαντέρες κάθε λογής και φυλής θα άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου!», «το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε αγροτικό»!, διαβάζουμε σε παλιό αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου.

Ο λόγος του παρότι ήταν υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και ισοπεδωτικός. Σήμερα που η ανεργία κι ειδικά των νέων μας με ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα, βρίσκεται στα ύψη, αρκετοί για να ζήσουν, φεύγουν, για να μεταναστεύσουν, για την εργασία στο εξωτερικό. Το αίτημα για καλύτερη αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών και της πνευματικής κληρονομιάς μας, για καλλιέργεια κριτικής σκέψης, αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό, όταν αυτό, θα συνοδεύεται από την μετάνοια (μετα-νοώ) του νεοέλληνα και την επιστροφή στα Ιδανικά του, δηλαδή στην Ορθόδοξη Πίστη του, ειλικρινά και τίμια.

Ο Σαράντος Καργάκος, έγραφε: «ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά». Κάποιοι κατάφεραν να διαμορφωθεί έτσι η οικογενειακή αντίληψη, ότι η δουλειά είναι καλή, κι «ό,τι δεν λερώνει», έτσι επεκτάθηκε και στο «νέο-σουσουδιστικό σχολείο», με την αμέριστη «ευθύνη των κομμάτων», «που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας», η οποία ανωμαλία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές των «κουλοχέρηδων», δηλαδή των παιδιών, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους «πέρα από τη μούντζα», και για καμιά εργασία απ’ αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές απομακρύνονται επειδή «τάχα είναι ταπεινωτικές»!

Αλλά οι δάσκαλοί τους και οι γονείς τους ως πρώτοι παιδαγωγοί, άραγε, δεν τους ερμήνευσαν ότι μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό υπάρχει το «άναξ», πράγμα που κάνει τον γνήσιο δουλευτή, τον γνήσιο άνακτα χειρών, δηλαδή ως βασιλιά στον χώρο του, ως βασιλιά στο σπιτικό του, ως νοικοκύρη και αφέντη του σπιτιού του, δηλαδή η λέξη άλλοτε αυτή η ιερή, σήμερα διαστρεβλώθηκε και ποδοπατήθηκε, «κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν».

Γι’ αυτό «τουμπάραμε», γράφει! Άλλοτε έγραψε ότι η ανεργία στον τόπο μας είναι επιλεκτική, κι ότι οι δουλειές υπάρχουν, αλλά ότι «δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν»! Κι θα ΄πρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος της Ελλάδας από 1,5 εκατομμύριο παράνομους μετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα, ναι υπήρχε δουλειά πολλή, αλλ’ όχι διάθεση, για τη δουλειά. Τα παιδιά έγιναν «τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας» αφού είχαν «γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι οι μετανάστες νόμιμοι και παράνομοι σήμερα να αγγίζουν τα πέντε εκατομμύρια, κάποιοι λέγουν, μέσα στην μικρή Ελλαδίτσα.

Σήμερα ένα φθηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία! Διέσωσε ότι υπήρχε προσπάθεια πριν λίγα χρόνια να καταφέρουν κάποιοι να διοριστούν και στον «OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά»! Γέμισε γράφει: ο τόπος από τα «πανεπιστήμια, τις σχολές επί σχολών, τους επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας». Τα πτυχία σαν «τα φτερά στον άνεμο» σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα τέκνα τους μόνο με «ντοκτορά», θα βρουν καλή δουλειά. Παράγονται, γράφει, επιστήμονες που είναι «δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής»! Τα ιδανικά, υποβαθμίζονται.

Σχολίαζε: «παρ’ όλο που γέμισε η Χώρα τεχνικές σχολές», ακούστηκε ότι «οι νέοι της Ελλάδος είναι άτεχνοι». Τώρα με τα ηλεκτρονικά «ξέχασαν και να γράφουν», ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από τα «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού». Τούτη η παιδεία «που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά, αλλά τον πετρώνει δημιουργικά, σαν τα παιδιά της Νιόβης». Ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, αφαιρεί αυτενέργεια, πρωτοβουλία, φαντασία και πρωτοτυπία. Το σχολείο, γράφει: «αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά», για να συμπαιράνει: «τα κάνει πτυχιούχους βλάκες», δίχως ιδανικά.

Τα κάνει να βλέπουν «σαν τα σκαθάρια κοντά», κι όχι να «θρώσκουν άνω», να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό, πιο μεγάλο. Πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που θα πρέπει να είναι Ευαγγέλιο Πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό «καλλιεργεί την απέχθεια». Πού πια, όπως παλιά, καταγράφει: «ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;», ξεχάστηκε, αφού πρότυπο της ζωής του νεοέλληνα έγινε ο «χαρτογιακάς».

Τι είδους σήμερα ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Πράγματα που θα μπορούν ίσως να «διδαχθούν εντός εξαμήνου, απαιτούν τετραετία»! Θα γίνει η Ελλάς «vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων)» και θα κινείται «quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης)»;

Δεν ήταν ο Σαράντος Καργάκος «είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία», μάλιστα «τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά». Υπάρχουν άνθρωποι μας έλεγε, «άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους». Μικροί στο Δημοτικό, θυμάται ο Καργάκος, μάθαιναν απέξω τον Τυρταίο, και ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο; Μαθαίνανε, λέγει, να νιώθουν «ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους», «αισχρόν κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον»!

Σε λίγο, προοράται ο λόγιος Καργάκος, ότι οι «χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν»! Κι εμείς οι νεοέλληνες; τη ζωή μας αφήνουμε στην «τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία». Γίναμε οκνηροί και ποθούμε μια «χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το γυαλί», αγοράζαμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάναμε διακοπές με διακοποδάνεια, γιορτάζαμε με εορτοδάνεια και θα πεθάνουμε «με πεθανοδάνεια».

Μας διασώζει, σχολιάζοντας, ότι θα γίνουμε όπως τον αρχαίον Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», και πως στην αρχαία Αθήνα, μήπως και στην σύγχρονη, δεν θα μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Το καθήκον και τα Ιδανικά στην Πατρίδα έγιναν άγνωστη λέξη στον νεοέλληνα. Ο ίδιος ποτέ δεν έθεσε υποψηφιότητα ως πολιτικός, παρότι του είχε προταθεί, προτίμησε να μείνει ο λόγιος δάσκαλος του λαού. Πέρασαν τα τρία χρόνια αφότου μας άφησε εκ του ματαίου αυτού κόσμου (+14.1.2019), ο λόγιος Σαράντος Καργάκος και οι νεοέλληνες βρίσκονται αναπαυμένοι στον φραπέ και στον καναπέ.

Η εσχατολογική πραγματικότητα δυστυχώς δεν μας αφυπνίζει, αντίθετα  είναι δηλωτική της ραθυμίας και της απιστίας, της ισοπέδωσης των αξιών και των θεσμών, του καθήκοντος και των ιδανικών, με το γκρέμισμα της σοφίας τόσων αιώνων. Ο νεοέλληνας θα σωθεί μόνο εάν μετανοήσει ειλικρινά και επιστρέψει στην θαυματουργή πίστη των Ορθοδόξων προγόνων του. Οι δυνάμεις του σκότους θέλουν τον νεοέλληνα ταπεινωμένο και υποταγμένο, τον θέλουν μεταλλαγμένο και πλαστικοποιημένο, τον θέλουν με μικροτσίπ. Ωσάν το οικιακό ζώο, όπως ανακοίνωσε στη βουλή και αρμόδιος υπουργός. Μήπως ώστε και εξ αποστάσεως να τον κατευθύνουν ή να τον βρίσκουν; Ελευθερία και Δημοκρατία, αγγίζουν το τέλος τους, όταν τα ατομικά δικαιώματα και οι ελευθερίες συρρικνώνονται ή εξοβελίζονται. Ελλάς αφυπνίσου, την ψυχή σου μην την ανταλλάξεις για κανένα και τίποτα το επίγειο και χρυσό, ο ουρανός σε περιμένει, είσαι η Αγιοτόκος Ελλάς, εσύ κλήθηκες να δοξάσεις το όνομα του Υιού του Ανθρώπου, μην το ξεχνάς!

[1] Ο συγγραφέας Καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος είναι τακτικό μέλος Ακαδημαϊκός της Σλαβικής Ακαδημίας των Επιστημών Μόσχας & Βελιγραδίου, Δρ. Νομικών/Πολιτικών Επιστημών, Δρ. Θρησκειολογίας, Δρ. Βιοηθικής, PostDoc Νομικών Επιστημών, Habilitation του Δικαίου. Συγραφέας βιβλίων και μέλος του EPLO, διευθυντής. Καθηγητής fpsp Law University Nikola Tesla. Βραβευμένος για την Ιστοριογραφία του απ’ την Εταιρεία Αχαϊκών Μελετών. Μέλος Ένωσης Δημοσιογράφων Επαρχιακού Τύπου. Τακτικό μέλος Εταιρείας Λογοτεχνών ν/δ Ελλάδος.

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2022/01/kathikon-ke-idanika-ton-neoellinon/

Ιατρική:

η επιστήμη της αγάπης και της προσφοράς

Δρ. Γεώργιος Ν. Κόϊος, Ιατρός-Ενδοκρινολόγος

Η Ιατρική είναι – πρέπει να είναι – Επιστήμη της Αγάπης και της προσφοράς, με φορείς τους θεράποντές της Ιατρούς.

Η σχέση του ανθρώπου με τον ιατρό είναι στενή και διαρκεί από τη σύλληψη και τη γέννησή του μέχρι τον θάνατό του, από τη διάγνωση της εγκυμοσύνης, τη κυοφορία, τη γέννηση και καταχώρηση του βρέφους στο ληξιαρχείο με το πιστοποιητικό γέννησής του, μέχρι την κοίμησή του και τη χορήγηση του πιστοποιητικού του θανάτου του από τον ιατρό

Όταν ο άνθρωπος πρωταντικρύζει το φως στη ζωή του, εγκαταλείποντας τον ασφαλή χώρο της μήτρας της μητέρας του, το πρώτο πρόσωπο που συναντά κατά κανόνα είναι ο ιατρός, ο οποίος περιμένει με αγωνία να ακούσει το πρώτο κλάμα του βρέφους που είναι συνυφασμένο με τη ζωή.

Με πόση λαχτάρα περιμένει η μητέρα να ακούσει από τα χείλη του ιατρού τη κατάσταση του παιδιού της και πόση ευφροσύνη αισθάνεται όταν βλέπει τον Ιατρό της να εκφράζει τη χαρά του, που είναι απόρροια του ενδιαφέροντος και της αγάπης του για την έγκυο γυναίκα, η οποία είναι φορέας του μυστηρίου της ζωής.

Και στη συνέχεια της ζωής του βρέφους, καθώς είναι απαραίτητη κατά καιρούς η εκτίμηση της ανάπτυξής του , αλλά και οι διάφοροι εμβολιασμοί που πρέπει να γίνονται για τη προφύλαξή του από επικίνδυνες ασθένειες, πάντα διακριτικά υπάρχει η ανησυχία της μητέρας. Πως εκτιμά τη πορεία του παιδιού της ο ιατρός, πόσο θα υποφέρει από τον εμβολιασμό το παιδί; Η μητέρα είναι σε θέση, με τη διαίσθηση που διαθέτει, να διακρίνει τη ψυχρή επιστημονική συμπεριφορά του ιατρού, από την συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την αγάπη.

Υπάρχουν καταστάσεις όπου ο ιατρός πρέπει να ενημερώσει τους γονείς για δυσάρεστες εξελίξεις διαφόρων παθήσεων, οι οποίες απειλούν και τη ζωή του παιδιού τους ή ακόμη να αναγγείλει και τον θάνατο. Αυτές είναι ίσως οι στιγμές της μεγαλύτερης δοκιμασίας των ιατρών. Όταν όμως ο ιατρός εμφορείται από αγάπη απαλύνει τον πόνο των γονιών.

Μεγαλώνοντας το παιδί και φτάνοντας στην εφηβική ηλικία, αντιμετωπίζει καινούρια, πρωτόγνωρα προβλήματα, τα οποία πολλές φορές χρειάζονται τη συμβουλευτική ή θεραπευτική παρέμβαση του ιατρού. Στην ηλικία αυτή είναι δυνατό να εκδηλώνονται για πρώτη φορά συμπτώματα ψυχικών νόσων, εσωστρέφειας, μελαγχολίας, βάναυσης συμπεριφοράς αλλά και κίνδυνοι από συναναστροφές, που οδηγούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, όπως η χρήση ναρκωτικών ή οινοπνεύματος. Πολλοί γονείς αναζητούν βοήθεια από ειδικούς ιατρούς, τους ψυχίατρους. Η προσφορά των ιατρών αυτών είναι ανεκτίμητη, ιδίως όταν συνδυάζεται με προσφορά αγάπης. Πολλές φορές, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τους ασθενείς, και ο οποίος είναι απόρροια του ψυχικού πλούτου του ιατρού, είναι αποτελεσματικότερος της οποιασδήποτε άλλης αγωγής.

Υπάρχουν ιατροί της ειδικότητας αυτής, των οποίων η παρουσία και μόνο ηρεμεί τους ασθενείς αυτούς, οι οποίοι μερικές φορές εκδηλώνουν μεγάλη διέγερση. Το μυστικό όπλο των ιατρών αυτών είναι η αγάπη τους, την οποία αισθάνονται και οι ασθενείς και οι γονείς. Όταν μάλιστα η αγάπη αυτή αναφέρεται στη Πηγή της Αγάπης στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό, τότε είναι ανεξάντλητη και επιτελεί μέχρι και θαύματα.

Αλλά, ενώ οι ψυχικές αρρώστιες φαίνεται ότι χρειάζονται ίσως την εντονότερη εκδήλωση της αγάπης του ιατρού, και οι σωματικές παθήσεις δείχνουν σημαντική εξάρτηση, όσον αφορά την αποτελεσματική θεραπεία , από τη συμπεριφορά του ιατρού.

Με πόσο άγχος και αγωνία έρχεται στο ιατρείο ένας ασθενής με σακχαρώδη διαβήτη – ή οποιαδήποτε άλλη ασθένεια – και ακούει για πρώτη φορά για τη πάθησή του! Είναι σαν να έχει δεχθεί μια δυνατή γροθιά στο στομάχι και τον έχει διπλώσει στα δύο. Όταν όμως ο ιατρός τον εξετάσει με ενδιαφέρον και αγάπη και του εξηγήσει με απλό και κατανοητό τρόπο για τη πάθησή του, δίνοντάς του τις κατάλληλες οδηγίες, βγαίνει από το ιατρείο ένας άλλος άνθρωπος. Ο ιατρός μπορεί να ακούσει εκφράσεις ευγνωμοσύνης όπως «σ’ευχαριστώ ιατρέ ΜΟΥ», «γιατρέ ΜΟΥ, τι μεγάλο βάρος μου πήρες από τα στήθη μου» , «ο Θεός να σε έχει καλά γιατρέ ΜΟΥ» και άλλες παρόμοιες. Τονίζεται ιδιαίτερα το κτητικό «ΜΟΥ», γιατί εκτός από το Θεό (Θεέ ΜΟΥ), το Χριστό (Χριστέ ΜΟΥ) και τη Παναγία ( Παναγιά ΜΟΥ ), που επικαλείται κάθε άνθρωπος όταν βρίσκεται σε κίνδυνο, ίσως ο ιατρός είναι το μόνο θνητό πρόσωπο , το οποίο ο άνθρωπος το αισθάνεται δικό του, μέλος της οικογένειάς του, άνθρωπο της εμπιστοσύνης του, ένα είδος πνευματικού – εξομολόγου. Είναι γεγονός ότι, πολλές φορές ο ιατρός γνωρίζει περισσότερα για τη ζωή ενός παιδιού από αυτά, που γνωρίζουν οι γονείς. Οι ασθενείς, εμπιστεύονται προσωπικά τους προβλήματα τα οποία δεν γνωρίζει κανείς άλλος παρά μόνο ο ιατρός και ο Θεός. Σημαντικό είναι να αναφερθεί και ένα άλλο προνόμιο του ιατρού. Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος , που βλέπει τον ασθενή στη γύμνια του, στη φτώχεια του, στην πραγματική προσωπική και οικογενειακή ζωή του. Όταν ένας επισκέπτεται κάποιο στο σπίτι του, γίνεται δεκτός πάντα στο σαλόνι, θα κερασθεί και στο πιο φτωχό σπιτικό, και γενικά θα δει μόνο αυτό που θα του προσφερθεί. Ο ιατρός όμως θα τον επισκεφθεί στο κρεβάτι του πόνου, θα τον ιδεί γυμνό για να τον εξετάσει, πιθανό μέσα στην φτωχή του διαβίωση, στην ανέχειά του , στις δυσκολίες του, στα οικογενειακά του προβλήματα, και γενικά σε τελείως προσωπικές συνθήκες ζωής. Αυτά όμως είναι που κάνουν τον ιατρό, κατά κάποιο τρόπο , στενό μέλος της οικογενείας.

Αυτό το γεγονός, της τιμής δηλαδή του να θεωρείται στενό μέλος της οικογένειας ένα εξωοικογενειακό πρόσωπο, δείχνει και το μέγεθος της ευθύνης ενός ιατρού προς τους ασθενείς. Είναι βαριά ευθύνη, την οποία για να σηκώσει κανείς δεν αρκεί η ανθρώπινη αγάπη – γιατί τα προβλήματα μπορεί να είναι τόσο σοβαρά και κουραστικά που αντικειμενικά δεν αντιμετωπίζονται-αλλά πρέπει να στηρίζεται στην ανεξάντλητη πηγή της, τον Χριστό, οπότε έχει το χαρακτήρα της θυσιαστικής αγάπης, και ξεπερνάει και κούραση, και δίκηο, και γκρίνιες και ότι άλλο θα μπορούσε να μειώσει την προσφορά της.

Βέβαια αυτό το είδος της αγάπης δεν αφορά μόνο τους ιατρούς , και θα ήταν ευχής έργο να ήταν στη καρδιά όλων των ανθρώπων.

Αλλά η αγάπη έχει επίσης και μια άλλη επίπτωση στον ιατρό. Καθώς ο ιατρός είναι –πρέπει να είναι– κατ’εξοχήν υπεύθυνο πρόσωπο, το βάρος της ευθύνης που αναλαμβάνει, να περιφρουρήσει δηλαδή, το ανεκτίμητο αγαθό της υγείας, τον οδηγεί στη συνεχή μελέτη, επιμόρφωση και επιστημονική κατάρτιση υψηλού επιπέδου, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Τη μόρφωση δε αυτή την αποκτά όχι για να δημιουργεί εντυπώσεις, αλλά ταπεινά την προσφέρει με αγάπη, – η οποία ,άλλωστε, είναι και το κίνητρο για την απόκτησή της, – στο πάσχοντα άνθρωπο, στο πρόσωπο του οποίου βλέπει το παιδί του, το γονιό του, τον αδελφό του, το φίλο του, τον Χριστό.

Στην εποχή μας, ένας μεγάλος αριθμός ασθενών πάσχουν από τη φοβερή, και στο άκουσμα μόνο , ασθένεια του καρκίνου. Είναι πάθηση φοβερής δοκιμασίας ιδίως για τον ίδιο τον ασθενή, αλλά και για το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον. Ο άνθρωπος από τη φύση του αισθάνεται δέος για το μυστήριο του θανάτου . Ασθένειες, οι οποίες είναι συνυφασμένες με το αναπόφευκτο του θανάτου, όπως ο καρκίνος, προκαλούν φρίκη. Ο ασθενής και το περιβάλλον τα χάνουν, βυθίζονται στην απελπισία, είναι απαρηγόρητοι. Μοναδική τους ελπίδα ο Θεός και ο ιατρός. Για τους ιατρούς οι περιπτώσεις αυτές , μαζί με την αναγγελία του θανάτου, ιδίως νέων ατόμων, οπωσδήποτε αποτελούν τη μεγαλύτερη δοκιμασία.

Είναι όμως και η μεγαλύτερη ευκαιρία της εκδήλωσης της αγάπης, της εν Χριστώ αγάπης. Εάν ο άνθρωπος πίστευε ότι η ζωή του δεν τελειώνει με τον θάνατο του φθαρτού του σώματος, οπωσδήποτε το φορτίο της θεωρούμενης ως «επάρατης» νόσου θα ήταν ελαφρότερο. Είναι μοναδική ευκαιρία, με πολύ αγάπη να του μιλήσει ο « γιατρός ΤΟΥ», ο « δικός ΤΟΥ γιατρός», για την άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, ώστε να στείλει τον Μονογενή Του Υιό, να ενανθρωπίσει, να σταυρωθεί και να αναστηθεί για να σώσει τον άνθρωπο από τον θάνατο. Έτσι, ο άνθρωπος μέσω του σωματικού του θανάτου μεταβαίνει στην αθανασία , με τη Χάρι του Κυρίου.

Όταν τα λόγια αυτά δε λέγονται από κάποιο κληρικό, που επιτέλους η ιδιότητά του το επιβάλλει να τα λέγει, αλλά από ένα πρόσωπο εξωιερατικό, και μάλιστα από τον ιατρό ΤΟΥ, έχουν μεγάλη απήχηση και προσφέρουν παρηγοριά , καθώς είναι δυνατό να οδηγήσουν με αβίαστο τρόπο τον ασθενή στη μετάνοια, ίσως ακόμη και στην εξομολόγηση. Ο άνθρωπος είναι απεριόριστα ελεύθερος να δεχθεί ή να απορρίψει αυτές τις σκέψεις. Ο Θεός σέβεται την ελεύθερη βούληση του πλάσματός του. Αλλά η αγάπη του ιατρού προς τον ασθενή του, εφόσον και ο ίδιος πιστεύει στην απεριόριστη αγάπη του Κυρίου προς τον άνθρωπο, τον οδηγεί σε αυτές τις ενέργειες, οι οποίες έχουν καταλυτική δράση στον τρόπο αντιμετώπισης της ασθένειας εκ μέρους του ασθενούς και ακόμη περισσότερο όταν ο ασθενής ανοίξει τη καρδιά του στην αγάπη του Χριστού.

Οι άνθρωποι μπαίνουν εύκολα στο πειρασμό των θαυμάτων. Ο πονεμένος άνθρωπος, βλέπει τον εαυτό του και την ασθένειά του πολλές φορές κάτω από τη προοπτική ενός θαύματος. Ο Θεός, με τις πρεσβείες της Παναγίας και των Αγίων, επιτρέπει, όταν Αυτός θέλει, να γίνονται θαύματα. Όμως, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από την ανυστερόβουλη προσφορά της αγάπης; Υπάρχει άνθρωπος ,που θα επιθυμούσε μακροζωία χωρίς αγάπη; Η πληρότητα της ζωής ,την οποία προσφέρει η αγάπη και ως δώρο και ως αντίδωρο , είναι μοναδική και αν τη βιώσει ένας άνθρωπος δεν την αλλάζει με τίποτε και ίσως δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.

Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ουτοπία τη συμπεριφορά αυτή. Μερικοί μάλιστα χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους, που προσφέρουν ανυστερόβουλα την αγάπη τους και ως αφελείς, από άλλο πλανήτη ανθρώπους. Όμως, όταν βρεθούν σε δύσκολες καταστάσεις, και αυτοί ψάχνουν για τέτοιους ανθρώπους , «αφελείς», γεμάτους αγάπη και χάρη, που και μόνο η παρουσία τους αλλάζει τη ψυχική διάθεση του ασθενούς, του προσφέρει υπομονή , ελπίδα, μετριάζει ή διώχνει το φόβο, βγαίνουν στην επιφάνεια ψυχικές δυνάμεις , τις οποίες αγνοούσε πιο μπροστά ο ασθενής.

Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, Ποιμένας και Χειρουργός

Με αυτή την ανυστερόβουλη προσφορά της αγάπης εργαζόμενοι ιατροί αναδείχθηκαν άγιοι, τους οποίους τιμά η εκκλησία. Ο Ευαγγελιστής Άγιος Λουκάς ήταν ιατρός, οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, ο Άγιος Παντελεήμων, ο Άγιος Θαλελλαίος, και πολλοί άλλοι άγιοι ιατροί παλαιότερα αλλά και ο νεοφανής Άγιος Λουκάς ο Ρώσος, του οποίου λείψανο φυλάσσεται στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, είναι παραδείγματα ιατρών, που δείχνουν ότι η ιατρική επιστήμη , είναι επιστήμη της ανυστερόβουλης αγάπης και προσφοράς, την οποία ευλογεί και αυξάνει ο Δωρεοδότης Κύριος, με τη Χάρι του οποίου, η αγάπη επιτελεί και θαύματα. 

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2022/01/iatriki-i-epistimi-tis-agapis-ke-tis-prosforas/

Γεώργιος Αβέρωφ

Ο οραματιστής εθνικός ευεργέτης 

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Θρέμμα της προμαχούσας Ηπείρου και ο μεγάλος εθνικός μας ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ. Διήνυσε μια εκτυφλωτική πορεία στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι της εποχής του, απέκτησε με ευφυείς χειρισμούς μια τεράστια περιουσία και διαμπνεόμενος από βαθύ πατριωτισμό, κατέλειπε στην ελληνική πατρίδα, πελώριες δωρεές, που άλλαξαν τον ρούν της στην ιστορία. Αρκεί εδώ να αναλογισθεί εδώ κανείς την ατίμητη δωρεά του Γεωργίου Αβέρωφ, προς τις ένοπλες δυνάμεις μας του θωρηκτού «Αβέρωφ» – κόστισε το αμύθητο ποσό για την εποχή 2.500.000 χρυσά φράγκα –  χάρις στο οποίο το πολεμικό μας ναυτικό τότε απέκτησε υπεροπλία στη θάλασσα, κατήγε μεγάλες νίκες Αιγαίο και συντέλεσε στον πολλαπλασιασμό της διπλωματικής ισχύς της Ελλάδος, στους βαλκανικούς πολέμους. Ο Γεώργιος Αβέρωφ, ήταν το τελευταίο από τα τέσσερα αγόρια των επτά παιδιών του Μιχαήλ Αυγέρου – Αποστολάκα και της Ευδοκίας Φάφαλη. Και κατά την συνήθεια της εποχής του, μετήλλαξε το όνομά του, συμφώνως προς το πατρικό «Αυγέρος», σε Γεώργιος Αυγέρος και στην συνέχεια στο παρεμφερές Αβέρωφ. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε παρακολουθώ-ντας τα στοιχειώδη μαθήματα του Ελληνοσχολείου Μετσόβου και δουλεύοντας συνάμα σαν  βοσκόπουλο, στα οικογενειακά τους κτήματα. Ανήσυχο νούς όμως καθώς ήταν δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με αυτό τον τρόπο ζωής και έφυγε προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στο εξωτερικό.

Πρώτος σταθμός έτσι στην ζωή, σε ηλικία 19 ετών το 1837 του το Κάιρο της Αιγύπτου στο οποίο δούλευε ο αδελφός του Αναστάσιος, στην επιχείρηση του θείου τους Νικολάου Στουρνάρα. Εργάζεται μαζί με τον αδελφό του, διευθύνοντας το κατάστημα υφασμάτων και την εμπορεία βάμβακος. Και με τον θάνατο του αδελφού του, αναλαμβάνει για λογαριασμό του θείου του, την πλήρη διεύθυνση των επιχειρήσεών του. Σύντομα όμως και ενώ έχει πια μυηθεί στα μυστικά του εμπορίου αυτονομείται και φεύγει το 1866 για την Αλεξάνδρεια, για να ανοίξει τον δικό του οίκο επιχειρήσεων, με εισαγωγές και εξαγωγές. Στο μυαλό του κυριαρχεί η ιδέα του ανταλλακτικού εμπορίου της εποχής και σύντομα βρίσκει την χρυσή ευκαιρία, που θα τον απογειώσει οικονομικά. Αποστέλλει στην Ρωσία μεγάλες ποσότητες χουρμάδων και για αντάλλαγμα ζητά να του δώσουν οι Ρώσοι, χρυσονήματα – μικροείδη χρυσοποίκιλτα – που τα κατασκεύαζα κατά κόρον. Την περίοδο εκείνη συνέβη να παντρεύεται ένας Αιγύπτιος πασάς και κατά το έθιμο της εποχής, επεβάλλετο οι προσκεκλημένοι στο γάμο, να φέρουν στην ενδυμασία τους χρυσονήματα. Και βεβαίως τα χρυσοδειδή αυτά μικροείδη που είχε εισάγει ο Γεώργιος Αβέρωφ, έγιναν ανάρπαστα σε όλη την Αίγυπτο τόσο από την βασιλική αυλή, όσο και από τους αξιωματούχους της χώρας ! Ήταν  η μεγάλη στιγμή για να συρρεύσει άφθονο χρήμα, στα ταμεία του οξυδερκούς εμπόρου.

Και με αυτά του τα έσοδα ξεκινά τν δημιουργία μιας σειράς επιχειρήσεων, με εκπληκτική επιτυχία, που θα του αποφέρει περαιτέρω κέρδη. Αναλαμβάνει την αποκλειστική διάθεση του βάμβακος στο Σουδάν. Και εν συνεχεία αγοράζει μεγάλες ποσότητες από το βαμβάκι της Αιγύπτου, το οποίο το μεταποιεί  και την κρίσιμη στιγμή της έλλειψής του στην Αγγλία, το πουλάει σε χρυσές τιμές, δοθέντος ότι η ζήτηση ήταν τεράστια και το αμερικάνικο βαμβάκι, δεν κατόρθωνε να φθάσει στις τότε ευρωπαϊκές αγορές. Αλλά μια ακόμα κίνηση δείχνει το μέγεθος και την ευφυΐα του ανδρός. Εκσπά στην Αλεξάνδρεια η θανατηφόρος επιδημία της χολέρας, ωστόσο ο εύτολμος Γεώργιος Αβέρωφ, δεν την εγκαταλείπει και έτσι σαν από τους λίγους παραμένοντες επιχειρηματίες σε αυτήν, πολλαπλασιάζει τον κύκλο εργασιών του. Στα 1870 του αποδίδεται ο τίτλος του μεγαλύτερου επιχειρηματία της Αιγύπτου και από τότε ξεκινά και την μεγάλη του εθνική ευεργετική προσφορά.  Στην Αλεξάνδρεια και σε όλη την Αίγυπτο ο Γεώργιος Αβέρωφ, θα δημιουργήσει πλήθος από σχολεία, νοσοκομεία και ευαγή ιδρύματα. Και καθώς η περιουσία του όμως αυξάνονταν με εκθετικό βαθμό, άρχισε να επιδίδεται σε μεγάλες φιλανθρωπικές προσφορές – χορηγίες προς την μητέρα Ελλάδα, που πάντα υπήρξε το πρώτο μέλημα στην καρδιά του.  Για την προσφορά του αυτή του προτείνουν να αναλάβει την προεδρεία της ελληνικής κοινότητας της Αλεξάνδρειας, της οποίας αναλαμβάνει και την αποπληρωμή κατά το ήμισυ των χρεών, προσφέροντας 20.000 αγγλικές λίρες.

Όμως το ευεργετικό του έργο προς την Ελλάδα, είναι αυτό που κυριαρχεί τώρα. Οι δωρεές του είναι μεγάλες και στην κυριολεξία συμβάλουν στην αναβάθμιση της όψης των Αθηνών. Προσφέρει πελώρια ποσά, για την αναμόρφωση του Παναθηναϊκού Σταδίου, αλλά και για την αναβίωση των πρώτων ολυμπιακών αγώνων, υπο τον Δημήτριο Βικέλα. Για την αποπεράτωση του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου – που πήρε το όνομά του από το Μέτσοβο, πατρίδα των μεγάλων δωρητών του, Στουρνάρα, Τοσίτσα και Αβέρωφ – και χρηματοδοτεί τους ανδριάντες του Πατριάρχη του Γρηγορίου του Ε΄ και του Ρήγα Φεραίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.  Αλλά και με ένα έργο υψηλής κοινωνικής ευαισθησίας, θα αποτυπώσει την σφραγίδα της αγάπης προς την πατρίδα, ο σπουδαίος Έλληνας.

Με την μεγάλη του δωρεά πραγματώθηκε το όραμα της εμπνευσμένης ελληνίδας εκπαι-δευτικού και φεμινίστριας Καλλιόπης Κεχαγιά, ήτοι ανέγερση Εφηβείου, οι γνωστές μας «Φυλακές Αβέρωφ». Οι συνθήκες τότε κράτησης των ανηλίκων ηθικά οδυνηρές και απάνθρωπες, μαζί με τους ενήλικες ποινικούς κρατουμένους. Έτσι τα νέα παιδιά αντί να σωφρονίζονται σε αυτές, μαθήτευαν σε σχολεία παραβατικότητας.  Το ανεγειρόμενο έτσι πρότυπο «Εφηβείο Αβέρωφ», ήταν μια όαση ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας, που διασφάλισε τα ανθρώπινα δικαιώματα των νεαρών κρατουμένων, ενώ παράλληλα μεριμνούσε για την τεχνική τους εκπαίδευση κατά την κράτησή τους.

Διέθετε τεχνική σχολή, βιβλιοθήκη, εργαστήρια άρτια εξοπλισμένα για την εποχή, για την εξάσκηση των νεαρών τροφίμων του, νοσοκομείο, ναό, ειδικούς χώρους ανάρρωσης και πλήθος άλλες παροχές, που έθεταν τέρμα στο μεσαιωνικό καθεστώς κράτησης των νεαρών κρατουμένων. Αντίστοιχα άψογος ήταν και ο τρόπος διαχείρισης των πόρων του ιδρύματος, η συντήρηση των χώρων και των υποδομών του, αλλά και η μεθοδική οργάνωση των εθελοντών, που ήθελαν να προσφέρουν, για την ηθική ανύψωση των νεαρών παιδιών, τα οποία είχαν πρόσκαιρα διολισθήσει.  Με την πάροδο του χρόνου όμως και την κυριαρχία στον δημόσιο βίο της Ελλάδος, του επάρατου εθνικού διχασμού, το όραμα και η λειτουργία του «Αβερώφειου Εφηβείου», εκφυλίστηκε και από χώρος ηθικής αναμόρφωσης των νεαρών κρατουμένων, μεταλλάχθηκε σε χώρο κράτησης και εξόντωσης των εκάστοτε προς την κυβέρνηση πολιτικών αντιπάλων. Τελικά κατεδαφίστηκαν το 1971, κληροδοτώντας στον ελληνικό λαό, αλγεινές μνήμες !

Αλλά η χρυσή αλυσίδα της εθνικής ευεργεσίας του μεγάλου πατριώτη δεν σταματά εδώ. Με τις δικές του χορηγίες ανηγέρθησαν η Σχολή Ευελπίδων, η Γεωργική Σχολή της Λάρισας, το Ωδείο Αθηνών, η Φιλαρμονική της Αλεξάνδρειας κ.α. Και βεβαίως η μεγαλύτερη εξ΄ όλων δωρεά του, προς το Πολεμικό μας Ναυτικό ύψους 2.500.000 χρυσών φράγκων, για την ναυπήγηση του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ», που κατέστησε το ναυτικό μας ακαταμάχητο. Στην δύση της ζωής του ο σπουδαίος ευπατρίδης διετέλεσε και πρόεδρος της Ελληνι-κής Κοινότητας της Αλεξανδρείας – 1895-1896, την οποία εξακόντισε οικονομικά και πολιτισμικά με τις μεγάλες επίσης δωρεές του. Στις 15 Ιουλίου 1899 ο μεγάλος Έλληνας εκδήμησε από την ζωή στην Αλεξάνδρεια, προξενώντας πάνδημο πένθος, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον παροικιακό ελληνισμό του εξωτερικού. Η ελληνική πολιτεία, τη εντολή τότε του πρωθυπουργού Γεώργιου Θεοτόκη, απέστειλε στις 22 Απριλίου του 1908 το καταδρομικό «Μιαούλης» για να παραλάβει την σωρό του, την οποία και μετέφερε στην Ελλάδα, για να ενταφιαστεί εν συνεχεία, στην πατρώα του γη του Μετσόβου.  Για τις ατίμητες, δυσθεώρητες ηθικές και οικονομικές του προσφορές στην πατρίδα, η ελληνική πολιτεία τον ανακήρυξε εθνικό ευεργέτη και ανήγειρε τον ανδριάντα του, στα προπύλαια του Παναθηναϊκού Σταδίου. Ήταν ένας μεγάλος Έλληνας, ο Γεώργιος Αβέρωφ, που σημάδεψε με το ήθος του και την οικονομική του ευημερία, την πορεία του ελληνισμού, στον 19-ο – 20-ο αιώνα !

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2022/01/o-oramatistis-ethnikos-evergetis-georgios-averof/

Διακρίσεις και βραβεία για μια 16χρονη μαθήτρια-«θαύμα» από την Πολίχνη

Διακρίσεις και βραβεία για μια 16χρονη μαθήτρια-«θαύμα» από την Πολίχνη: Μπορεί η φράση «όπου έχει κλίση το παιδί» να είναι η λύση στον δυσεπίλυτο «γρίφο» ενός γονιού για το ποια κατεύθυνση θα ήταν καλό να πάρει...

Άξιον Εστίν, ήχος βαρύς εναρμόνιος, Μ. Μισαηλίδου. Ψάλλει ο π. Δαμασκηνό...

Κεκραγάρια αργά, ήχος Βαρύς, Ιακώβου Πρωτοψάλτου. Ψάλλει ο Νεοσκιτιώτης ...

Τρείς Ιεράρχες: Οι Μεγάλοι της Εκκλησίας και της Ιστορίας

Τρείς Ιεράρχες: Οι Μεγάλοι της Εκκλησίας και της Ιστορίας: Η ελληνική παιδεία και ο πολιτισμός έχουν τη δική τους εορτή. Στις 30 Ιανουαρίου εορτάζουν μαζί με την Εκκλησία μας τη μνήμη τριών ξεχωριστών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας, των ισάριθμων Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου.