Καθαρισμός του ... Αιγαίου!!!!

Επαναστατική τράτα

σαρώνει το Αιγαίο και καθαρίζει πλαστικά απορρίμματα

Στη μάχη καθαρισμού του Αιγαίου από τα πλαστικά σκουπίδια, ρίχνει μία πειραματική επαναστατική τράτα του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος».

Επαναστατική τράτα: 

Πότε θα ξεκινήσει να καθαρίζει το Αιγαίο

Τις επόμενες μέρες ένα πλοιάριο θα ρυμουλκεί την πειραματική επαναστατική τράτα. Η τράτα είναι φτιαγμένη από συνθετικό πλαστικό και υλικό από δίχτυα των ψαράδων και θα καθαρίζει το θαλάσσιο περιβάλλον του Αιγαίου.

«Αντί να ασχοληθούμε με το πραγματικό πρόβλημα του Αιγαίου, εμείς καθαρίζουμε κάθε χρόνο μόνο τις πλαζ που θα ξαπλώσουμε το καλοκαίρι. Η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται. Είναι μια τελευταία ευκαιρία για να διαχειριστούμε τα πλαστικά απορρίμματα πριν αυτά γίνουν μικροπλαστικά. Είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο στη μάχη για τον περιορισμό του πλαστικού μας αποτυπώματος στα θαλάσσια οικοσυστήματα».

Αυτά ανέφερε στο ethnos.gr ο διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», Θοδωρής Τσιμπίδης.

Πόσα χρήματα κόστισε

Το κόστος κατασκευής της πειραματικής τράτας άγγιξε περίπου τις 2.000 ευρώ. Το επόμενο διάστημα αναμένεται να δημιουργηθεί μία πολύ μεγαλύτερη συνολικού μήκους 400 μέτρων. Η 15μελής ερευνητική ομάδα του Αρχιπελάγους πειραματίστηκε για περίπου ένα χρόνο.

Τα αποτελέσματα της πειραματικής χρήσης της «τράτας» έδειξαν μεγάλη δυνατότητα συλλογής επιπλέοντων απορριμμάτων.
Ένα άλλο θετικό είναι η μηδενική παγίδευση θαλάσσιων οργανισμών. «Έπρεπε να βρούμε και να κατασκευάσουμε το κατάλληλο μέγεθος της τράτας, το οποίο θα μαζεύει μόνο τα πλαστικά. Έτσι δεν θα ψαρεύει τους θαλάσσιους οργανισμούς» πρόσθεσε ο κ. Τσιμπίδης.

Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στο σχήμα της τράτας, έτσι ώστε να υπάρχει σημείο διαφυγής των ψαριών που πιθανώς εγκλωβίζονται. Επίσης δόθηκε προσοχή και στο ύψος της, δημιουργώντας το κατάλληλο φως για να απομακρύνονται με ασφάλεια τα ψάρια.

Επαναστατική τράτα: Οι δυνατότητες και οι τρόποι χρήσης της

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το νέο θαλάσσιο εργαλείο έχει τη δυνατότητα να καλύπτει μεγάλες εκτάσεις στο Αιγαίο. Η επαναστατική τράτα θα ρυμουλκείται από ένα ή από δύο σκάφη.

Μπορεί να χρησιμοποιείται σε δράσεις έκτακτης ανάγκης, αλλά και σε παράκτιες περιοχές, κλειστούς και ημίκλειστους κόλπους, όπου συσσωρεύονται τα πλαστικά απορρίμματα.

«Η χρήση τέτοιων εργαλείων είναι συμπληρωματική στην απολύτως απαραίτητη ανάπτυξη μέτρων, υποδομών και παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της πλαστικής ρύπανσης.

Εάν θέλουμε, όμως, να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα και να μπορέσουμε να απαλλάξουμε τη θάλασσα όσο είναι δυνατόν από μέρος του πλαστικού της φορτίου, απαιτούνται χιλιάδες αντίστοιχες παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Όχι μόνο από φορείς της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και από τους κρατικούς φορείς» κατέληξε ο κ. Τσιμπίδης.

ΠΗΓΗ: https://www.newsone.gr/paraxena/epanastatiki-trata-saroni-to-egeo-ke-katharizi-plastika-aporrimmata/

"Πανελλήνιες..."!!!

Μια εικονίτσα στο θρανίο

Ηλίας Λιαμής, δρ. Θεολογίας, Καθηγητής Μουσικής, Πρόεδρος της Συνοδικής Υποεπιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η επιτήρηση στις κάθε λογής γραπτές εξετάσεις αποτελεί για τους καθηγητές μια ώρα δύσκολη. Ενώ η ματιά, με στόχευση ιέρακος, αναζητά την παρανομία και επιβλέπει το αδιάβλητον της διαδικασίας, ο νους αναζητά απασχόληση, προκειμένου να περάσει ένα από τα πιο μονότονα τρίωρα όλης της σχολικής χρονιάς. Έτσι, η σκέψη, άλλοτε ταξιδεύει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, (τι είναι ζωή, τι είναι θάνατος, ματαιότης ματαιοτήτων κ.λ.π.), άλλοτε ανακεφαλαιώνει τον προγραμματισμό των θερινών διακοπών, άλλοτε κατηγοριοποιεί τις εκκρεμότητες του σπιτιού και άλλοτε αφήνεται στη νοσταλγία. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο περίεργο και συνάμα το πιο αντιφατικό, καθώς η γλυκιά ανάμνηση των μαθητικών χρόνων συνδυάζεται με την πικρή συνειδητοποίηση του χρόνου που περνά με ταχύτητα διαστημική.

Φέτος σκέφτηκα να πρωτοτυπήσω: Περπατώντας ανάμεσα στα θρανία, παρατηρούσα αυτά τα λίγα προσωπικά μαθητικά είδη που επιτρέπονται στις εξετάσεις και βάλθηκα, απ΄ αυτά, να ψυχολογήσω το κάθε παιδί και να βγάλω συμπέρασμα για το περιβάλλον του. Και ιδού, την ώρα αυτής της περιδιάβασης, μεταξύ, συνολικά, 300 πάνω κάτω παιδιών για φέτος, σε ένα, μόνο σε ένα θρανίο, είδα μια μικρή εικονίτσα. Αιφνιδιάστηκα γιατί, ακόμη και αυτή η μοναδική εξαίρεση, είχε αποκλειστεί εντελώς στο μυαλό μου. Και θυμήθηκα πως, μόλις(;) 40 χρόνια πριν, τα μισά τουλάχιστον παιδιά, εν ώρα εξετάσεων, είχαμε μπροστά μας από μια εικονίτσα.

Γυρίζοντας σπίτι, η εικονίτσα του θρανίου δεν μου έφυγε από το μυαλό και παρά τις τόσες υποχρεώσεις, υπέκυψα στη νοσταλγία και αναζήτησα σε ένα μικρό ξύλινο κουτί παιδικών και μαθητικών αναμνήσεων τη μικρή εικονίτσα που με συνόδευσε από την Α΄ Γυμνασίου μέχρι και τις Πανελλήνιες, τις πρώτες Πανελλήνιες, που έμελλε, από το πρώτο κιόλας μάθημα, να στιγματιστούν από την υποκλοπή των θεμάτων. Σύνολο έξι χρόνια, με διπλές εξετάσεις, χειμερινές και θερινές.

Η παλιά εικονίτσα μου δεν ήταν σπανία. Με δυτικότροπο στυλ, έδειχνε τον Χριστό να προσεύχεται στον κήπο της Γεσθημανή, λίγο πριν την σύλληψή Του. Εικονίτσα κοινή, κοινότατη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η εικονίτσα όμως αυτή ήταν και παρέμεινε για τέσσερεις δεκαετίες και βάλε, η μία, η μοναδική, η δική μου εικονίτσα, δοσμένη από χέρι γονιού που πια δε ζει και με ευχές καρδιάς, τόσο σπάνιες, όσο οι έντιμοι πολιτικοί. Την κράτησα στα χέρια μου και αναλογιστικά ποσά γραπτά είδε να γράφω. Πού πήγαν όλες εκείνες οι ώρες των διαγωνισμών; Πού να βρίσκονται οι σφραγισμένες κόλλες, οι χαραγμένες με τον κόπο μου; Ποια ήταν η τύχη τους; Κι εκείνα τα κατεβατά, ο καρπός ατελείωτών ωρών διαβάσματος και αγωνίας, πού νάναι;

Όλα πέρασαν, όλα χάθηκαν και έμεινε μόνο αυτή η εικονίτσα να βρίσκεται μέσα στο ξύλινο κουτί και να αρνιέται να μ΄ εγκαταλείψει. Ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά το κάθε τετραγωνικό χιλιοστό της: Το σπαρακτικό βλέμμα του Χριστού που τρυπάει τη νύχτα, τα σταυρωμένα Του χέρια, το φως του φεγγαριού στο βάθος, το απειλητικό σκοτάδι που σε λίγο θα φέρει τον προδότη μαθητή για το φίλημα της προδοσίας!

Είμαι βέβαιος όμως πως και η εικονίτσα με ξέρει καλά. Σίγουρα θυμάται, πόσες φορές ζήτησα τη βοήθεια της την ώρα της παράδοσης των θεμάτων, τις στιγμές του πανικού για απαντήσεις άγνωστες, για το θέμα που έπεσε αλλά δεν ήταν ΣΟΣ, για τη μνήμη που λίγο πριν τά ΄ξερε όλα και τώρα με πρόδιδε! Ήταν στιγμές που παρακαλούσα τον Χριστό της εικονίτσας, να ξεχάσει λίγο το μαρτύριο που έρχεται και να προσευχηθεί στον Θεό Πατέρα να μου φανερώσει τη λύση σε δύσκολες εξισώσεις ή στη σύνταξη του άγνωστου κειμένου. Θα σας το ομολογήσω : Ποτέ δε μου ΄κάνε το χατήρι! Κι όταν το παράκανα με την επιμονή μου, σαν να άκουγα μια φωνή να βγαίνει απ’ το χρωματισμένο χαρτί και να μου λέει:

«Εγώ μυαλό σού ΄δωσα. Ας διαβάζες περισσότερο!»

Κι όμως, κακία δεν κράτησα ποτέ στην εικονίτσα. Γιατί ποτέ της δεν με πρόδωσε. Για μένα ήτανε πάντα μια παρουσία, μια συντροφιά, μια υποψία πως εκεί έξω ένας άλλος πλατύτερος κόσμος υπάρχει και με περιμένει να μου μάθει πράγματα που ακόμη δεν είχα βαλθεί να ρωτήσω σοβαρά. Ήταν αυτή η βεβαιότητα πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος απ΄ αυτόν που αντιλαμβάνονται τα μάτια και τ΄ αυτιά και η εικονίτσα αυτή ήταν ένα παράθυρο ανοιχτό σε μυστικά χρώματα και ήχους. Κι ερχόντουσαν στιγμές που το άγχος εξαερωνόταν και το μυαλό ονειρευόταν έναν κόσμο που δεν πιέζει, δεν επιβάλλεται, δεν βαθμολογεί, αλλά μόνον κανακεύει, ενθαρρύνει και υπόσχεται.

Η εικόνιτσα μου, αυτή του θρανίου των διαγωνισμών μου, τράβηξε πολλά από την πρώτη στιγμή που συμπορευτήκαμε: Πειράγματα και δηλητηριώδη σχολιάκια. Πρώτα των αγαπημένων μου παλιών συμμαθητών: Άλλοι μού την έλεγαν «γούρι» και κάποιοι άλλοι βάλθηκαν να μας χωρίσουν με λογικά επιχειρήματα για την εξήγηση του θρησκευτικού φαινομένου και ατράνταχτες αποδείξεις για την ανυπαρξία του Θεού. Ήρθαν στιγμές που δεν είχα τι ν΄ απαντήσω. Όταν πια η πίεση γινόταν μεγάλη, ένα πείσμα μ΄ έπιανε, κόντρα σε όλα, να υπερασπιστώ την εικονίτσα μου και να μην την πουλήσω.

Το σχολείο τέλειωσε, ήρθε το Πανεπιστήμιο. Κ εκείνη, αν και εξαφανίστηκε από τα φοιτητικά έδρανα, τοποθετήθηκε στο μικρό αναγνωστήριο της καρδιάς. Μα ακόμη και τότε, οι επιθέσεις, μικρές και μεγάλες, στην εικονίτσα μου συνεχίστηκαν. Οι τετράγωνοι συλλογισμοί των νεανικών μου χρόνων έφτασαν στο τσακ να την απομυθοποιήσουν και να μας οδηγήσουν σε ένα πολιτισμένο και συναινετικό διαζύγια. Ήρθε αργότερα η μανία με την ψυχολογία! Και τι δεν άκουσε! Πώς είναι δείγμα ψυχολογικής ανωριμότητας, άρνηση χειραφέτησης από την πατρική εξουσία, κεκτημένη ταχύτητα από άλλες εποχές, άρνηση να αμφισβητήσω τις σταθερές των περασμένων γενεών, έκφραση ανασφάλειας, μετασχηματισμός ορμών κλπ κλπ. Αλλά και η ακαδημαϊκή σπουδή στη θεολογία δεν της χαρίστηκε: Ο Μπούλτμαν και η παρέα του τη βάλανε στόχο: Ο ιστορικός Ιησούς άρχισε να παλεύει στα μαρμαρένια αλώνια του μυαλού μου με τον Ιησού της πίστεως, η ατομική θρησκευτικότητα να κονταροχτυπιέται με το Εκκλησιαστικό γεγονός και η γοητεία της ερμηνείας των Βιβλικών κειμένων βάλθηκε να προσπαθεί να ξεριζώσει τη ζεστασιά της και να την αναλύσει στη βάση των στοιχείων της επιστήμης: Πού είναι σήμερα ο κήπος της Γεσθημανή, ποια είναι τα μεσσιανικά και προφητικά στοιχεία της τελευταίας αυτής προσευχής του Κυρίου κλπ, κλπ.

Ούτε η καλλιτεχνική σπουδή την λυπήθηκε: Στον προσευχόμενο γλυκό Χριστό μου εντοπίστηκαν σημάδια δυτικής επιρροής και, ούτε λίγο ούτε πολύ, άρχισα να βλέπω την εικονίτσα μου σαν Δούρειο Ίππο της εισβολής των Δυτικών στην Ορθόδοξη παράδοσή μου. Τα χρόνια συνέχισαν να περνούν και πολλές κρίσιμες και κομβικές στιγμές, είτε εξετάσεων είτε συναντήσεων, είτε δράσεων έγιναν χωρίς την παρουσία της. Και όταν ήρθε ο καιρός της θητείας στο ΠΝ και αργότερα της επαγγελματικής μου απασχόλησης, είδα την εικονίτσα μου κι όλα αυτά που αντιπροσώπευε να δέχονται διωγμούς χειρότερους απ΄ του Διοκλητιανού. Σε συζητήσεις με κληρούχες και συναδέλφους, αλλοτε σιώπησα, άλλοτε διαφώνησα με χιούμορ, άλλοτε συγκρούστηκα, ποτέ όμως δεν βρήκα το θάρρος να βρεθώ στο κέντρο του Κολοσσαίου και να κλείσω τα μάτια περιμένοντας να με κατασπαράξουν τα θηρία. Πάντα, την κρίσιμη στιγμή, κάποιος συμβιβασμός γινόταν και συνεχίζαμε όλοι ευχαριστημένοι. Άλλα φύγανε, αλλά μένουν και ποιος ξέρει τι έρχεται. Και σ’ όλα αυτά, σταθερά απόλυτη η εικονίτσα που τώρα κρατώ. Τελικά άντεξε! Δεν έχασε το χρώμα της και το παράθυρο που μου άνοιγε μένει ακόμη ανοιχτό.

Όλα πια είναι φανερά: Τόσα χρόνια, εγώ ήμουν αυτός που δοκίμαζε ασυνείδητα την εικονίτσα, όπως ο Πέτρος τον Διδάσκαλό του, την ώρα του χαμού:

«Κύριε», του είπε, «αν είσαι εσύ, πρόσταξε να περπατήσω πάνω στο κύμα».

Και ο Κύριος δεν θίχτηκε από την πρόκληση, δεν προσβλήθηκε από τη δοκιμή, ίσως και να το χάρηκε. Και του είπε:

«Ελθέ!»

Βλέπω κι εγώ την εικονίτσα μου, που περπάτησε πάνω στα χίλια μύρια κύματα της θαλασσοταραχής μου κι ακόμα μένει στεγνή, με λίγη ίσως υγρασία, εκεί στην άκρη της από μια στάλα δάκρυ. Και είναι αυτή που ανέλαβε να μου πει το «ελθέ» σε κυματοπορεία πολύ πιο ασφαλή από τις βέβαιες μεγάλες λεωφόρους που περπάτησα και σιγουριά ποτέ δεν βρήκα.

Η μέρα της τελευταίας επιτήρησης έρχεται. Τα θέματα θα δοθούν και σε δυο τρεις ώρες τα παιδιά θα βγουν στην αυλή. Το θέαμα το γνωρίζω: Γρήγορα, βιαστικά το καθένα θ΄ ανοίξει την οθόνη του και θα αναζητήσει την παρέα της κινούμενης εικόνας της. Μια σκέψη μου έρχεται: Μήπως η οθόνη του κινητού και του τάμπλετ είναι η εικονίτσα του 21ου αιώνα; Μοιάζει, μα κάτι είναι ριζικά διάφορο:

Η ακίνητη εικονίτσα μου έμοιαζε με μια ακύμαντη θάλασσα κι εγώ έμοιαζα με πλεούμενο που με ολάνοιχτα τα πανιά του ταξιδεύει. Τώρα, φοβάμαι πως η συναρπαστική κίνηση της οθόνης μοιάζει με πέλαγο τρικυμισμένο που πάνω της λικνίζονται άδεια μπιτόνια με το στόμιο ανοιχτό, που λες, λίγο να γείρουν θα γεμίσουν νερό και θα καταποντιστούν.

Μπορεί να είμαι η ηχώ ενός κόσμου που πέρασε, μπορεί και ν΄ αξιώθηκα μισή στιγμή ποιήσεως για να διακρίνω τα δύσκολα που έρχονται. Ό,τι και να συμβαίνει, Αυτός που διέσωσε την εικονίτσα μου θα διασώσει και τις ανθρώπινες εικονίτσες του. Εγώ πάντως τη στατιστική μου θα τη συνεχίσω. Κάθε φορά που θα βλέπω μια εικονίτσα στο θρανίο, θα ψιθυρίζω ένα «Δόξα τω Θεώ» που η ελπίδα δε χάθηκε. _

ΠΗΓΗ https://www.pemptousia.gr/2019/06/mia-ikonitsa-sto-thranio/

Πίστη καί Επιστήμη

 Ο μητροπολίτης Μεσογαίας εξηγεί γιατί αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα

Ο Δάσκαλός μου!!

Στον Δάσκαλο με αγάπη και ευγνωμοσύνη:

 Η  δημιουργία της αξίας  του  ανθρώπου

Δρ. Γεώργιος Ν. Κόιος, Ιατρός-Ενδοκρινολόγος

Γεννιέται  ένας άνθρωπος. Από την ανυπαρξία έρχεται στο φως ένα νέο πρόσωπο. Οι γονείς το υποδέχονται γοητευμένοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δοξάζουν  και ευχαριστούν τον Θεό για το υπέροχο δώρο Του.  Την καινούργια ύπαρξη την θεωρούν δώρο δικό Του. Μερικοί δεν δέχονται αυτήν την αλήθεια. Με γειά τους, με χαρά τους. Δικό τους πρόβλημα. Αυτοί που το θεωρούν  ως δώρο του Θεού το εμπιστεύονται σε Αυτόν.  Φροντίζουν από νωρίς να βρούν τρόπους να το μεγαλώσουν με νουν Κυρίου για να αποκτήσει νόημα η ζωή τουμ ως νέου ανθρώπου. Να μη είναι απλά ένα ακόμη άτομο, αλλά ένα πρόσωπο, μια μοναδική ύπαρξη, με όνομα και υπόσταση ανεπανάληπτη. Εκφράζει εγωισμό αυτή η σκέψη; Όχι. Είναι η αλήθεια. Έτσι, όπως την θέλει ο Δημιουργός. Ελεύθερη και μοναδική προσωπικότητα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά την απλότητα, το ταπεινό φρόνημα, την ανιδιοτέλεια, την αγάπη, την διάθεση να διακονεί χωρίς να ζητά ανταπόδοση, την αγάπη στην αλήθεια και την πίστη στον Δημιουργό Πατέρα.

Όμως, η νέα αυτή ύπαρξη για να ολοκληρωθεί στην πορεία της ζωής ως μοναδικό πρόσωπο χρειάζεται  φροντίδα που να οδηγεί σε αυτόν τον δρόμο προς την τελείωση.

Οι γονείς, η οικογένεια του, αποτελούν το κατεξοχήν περιβάλλον που θα επηρεάσει την πορεία του. Η αγάπη, η στοργή, η γενικότερη μέριμνα για την ανάπτυξή του, το παράδειγμα, η στάση των γονιών γενικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, θα αποτελέσουν το βάθρο στο οποίο θα στηρίξει το παιδί την προσωπική  πορεία στην ζωή του.  Ό,τι βλέπουν, ακούν, αντιλαμβάνονται και κινεί την προσοχή τους το αντιγράφουν και το καταγράφουν στην μνήμη τους. Αποτελούν την βάση για τις δικές τους αντιδράσεις.

Δεν είναι, όμως , μόνο οι γονείς που καθορίζουν τον χαρακτήρα των παιδιών. Παράγοντες, όπως το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, η κοινότητα και προπαντός το σχολικό, συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας.

Το σχολικό περιβάλλον, η μαθητική κοινότητα και ιδιαίτερα η προσωπικότητα του δασκάλου είναι καθοριστικοί παράγοντες προσδιορισμού του χαρακτήρα του εύπλαστου παιδιού.

Ιδιαίτερα θα σταθούμε στην ανεκτίμητη προσφορά του δασκάλου. Θα αναφερθούν και προσωπικά βιώματα ώστε όσα εκτεθούν να περιλαμβάνουν και εμπειρίες ζωής.

Υπάρχει άραγε άνθρωπος στον κόσμο, που διαθέτει κοινό νου, να σκεφθεί τους δασκάλους του και να μη τον διαπεράσει ρίγος συγκίνησης και ευγνωμοσύνης!

Ζητούμε συγγνώμη από τους αναγνώστες, καθώς θα αναφερθούμε προσωπικά στους δικούς μας δασκάλους, αλλά πιστεύουμε ότι τα ίδια αισθήματα και σκέψεις ισχύουν για τον κάθε μαθητή προς το σεβαστό πρόσωπο των δασκάλων. Θα χρησιμοποιηθεί το ενικό πρόσωπο του δασκάλου και σε αυτό θα περιλαμβάνεται το σύνολο των δασκάλων, που αποτελούν τμήμα από τα πιο σεβαστά, αγαπημένα και άξια να τιμώνται πρόσωπα.  Αποτελούν μια ιερή εικόνα προσώπου που προσδιορίζεται με ό,τι εκλεκτότερο περιλαμβάνει η έννοια της λέξης  Δ ά σ κ α λ ο ς.

Αποτελούσαμε την πρώτη κανονική Πρώτη τάξη του Δημοτικού μετά την τραγική δεκαετία 1940-1950. Πολλοί συμμαθητές ήταν μεγάλης σχετικά ηλικίας λόγω των πολέμων. Νηπιακή προπαιδεία δεν υπήρχε και έπρεπε να κολυμπήσουμε νωρίς στα βαθειά. Όταν τα βλέπει κανείς, μεγάλος πια, φαίνονται απλά και εύκολα. Για μας, καθώς αρχίζαμε αμέσως με την πρώτη τάξη και με τις συνθήκες εκείνης της εποχής, ήταν βουνό. Βοηθήματα, βιβλία και ό,τι άλλο σχετικό με την μάθηση ήταν σε ανεπάρκεια. Τα μόνο βοήθημα που είχαμε ήταν ο Δάσκαλός μας, ο Κύριος, για μας τα μαθητούδια και το αναγνωστικό μας.   Με πόση αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή και προπαντός υπομονή, καθόταν να μας μάθει το κάθε γράμμα. Πως γράφεται, πως προφέρεται. Μας μάθαινε να συνταιριάζουμε τις γιώτες και τις κουλούρες και να φτιάχνουμε τα διάφορα γράμματα της αλφα-βήτας. Όταν μάθαμε την αλφα-βήτα, μας μάθαινε να βάζουμε τα γράμματα το ένα δίπλα με το άλλο, να τα βάζουμε τα σημαδάκια που τα έλεγαν τόνους και σημεία στίξης, να μάθουμε που πρέπει να δυναμώνουμε την φωνή και να τονίζουμε και που να ρωτάμε ή να θαυμάζουμε ή να σταματάμε. Εκείνα τα μαύρα στρατιωτάκια, που τα ονομάτιζαν γράμματα, όταν έμπαιναν σε σειρά σχημάτιζαν τις λέξεις. Στην αρχή συλλαβιστά και μετά όλες μαζί οι συλλαβές μας έδιναν την έννοια μιας λέξης. Αντιγραφή κάναμε σε ειδικά τετράδια που περιόριζαν τα γράμματα σε κάποια ομοιομορφία. Το αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού το 1950 μας βοηθούσε με τον τρόπο του και ουσιαστικά με την συνδρομή του Δακάλου μας, να μαθαίνουμε, σιγά – σιγά ανάγνωση και γραφή. Στην αρχή, όταν πρωτομαθαίναμε να σχηματίζουμε τα γράμματα, προσπαθώντας να ταιριάξουμε τις γιώτες και τις κουλούρες, κάμναμε κάτι απίθανα σχήματα, που θύμιζαν κάτι εξωπραγματικό. Οι κουλούρες άλλοτε έπαιρναν σχήμα τριγώνου, άλλοτε τετραγώνου, άλλοτε πεπονιού, πάντα διαφορετική η μια από την άλλη. Αν πεις για τις ουρές, πότε μικρές, πότε μεγάλες, πότε λοξές, πότε κάθετες. Όταν έβλεπες το σύνολο ή θα έπρεπε να απογοητευθείς είτε να γελάσει, για να δώσεις και λίγο κουράγιο για μια δεύτερη προσπάθεια. Μας έσωζε η ανεξάντλητη υπομονή και συγκατάβαση του Δασκάλου μας, που μας διόρθωνε με αγάπη κάθε μέρα. Με τον καιρό τα ασχημόπαπα άρχισαν να παίρνουν μορφή κύκνου και μερικών μαθητών ήταν κόσμημα.

 Η συνέχει ήταν πιο συναρπαστική. Απλά και καθαρά μας εξηγούσε ο Κύριος πώς να τοποθετούμε τους φθόγους και τα σημεία της στίξης και να κάνουμε τις λέξεις.  Μάθαμε πρώτα να γράφουμε το όνομά μας. Μερικές λέξεις που μας έκαναν εντύπωση ήταν λέξεις όπως  αγάπη, καλημέρα, Χριστός, Παναγία, σχολείο, εκκλησία, Ελλάδα, πατρίδα. Μαθαίναμε, λοιπόν, στην αρχή τις λέξεις και στην συνέχεια με την χρήση κι άλλων λέξεων, που αποτελούσαν τα μέρη του λόγου, μάθαμε να κάνουμε φράσεις. Με την χρήση ρημάτων, ουσιαστικών, αντωνυμιών, επιθέτων, προθέσεων, επιρρημάτων και των υπόλοιπων μερών του λόγου, μάθαμε να γράφουμε προτάσεις με ολοκληρωμένα νοήματα. Τι μαγεία ήταν εκείνη που εκείνα τα μαύρα σχήματα, τα γράμματα, μπορούσαν να μιλούν και να κουβεντιάζουμε! Όταν μας βάζαν να γράφουμε εκθέσεις, τι ζόρι τραβούσαμε για να μπορέσουμε να τα βάλουμε σε τάξη τα γράμματα  και να μιλήσουν· να βγάζουν νόημα και να καταλαβαίνουμε τι θέλουν να μας μολογήσουν. Άλλοτε ήταν ακαταλαβίστικες οι έννοιες, άλλοτε αστείες και άλλοτε γεμάτες νόημα.

    Όσο προχωρούσαμε στις τάξεις και πλουτίζαμε σε γνώσεις και εμπειρία αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την δύναμη αυτών των μικρών μαύρων στρατιωτών που αποτελούσαν την αλφα-βήτα. Στην αρχή δυσκολευόμασταν να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμασταν. Ο Κύριος όμως εκεί, ακοίμητος βοηθός προσπαθούσε να μας μυήσει στην έκθεση των σκέψεών μας. Προσπαθούσε να ελευθερώσει την ψυχή μας, το πνεύμα μας για να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμασταν, που ζούσαμε και αισθανόμασταν.  Διόρθωνε τα λάθη μας με τρόπο που ήταν ένα επιπλέον μάθημα γνώσης και βιώματος. Μας μάθαινε να να βάζουμε τα γράμματα να λένε αυτά που νοημάτιζαν τα θέματα και έπρεπε να αναπτύξουμε. Καθώς στην εποχή μας τα βιβλία ήταν σε ανεπάρκεια, το έκαμνε το μάθημα ο Κύριος με τέτοιο τρόπο που μας συνάρπαζε και μας μαγνήτιζε και μας οδηγούσε να ζήσουμε και εμείς τα γεγονότα που μας περιέγραφε.

  Έτσι άρχισε να γίνεται αντιληπτή η δύναμη των γραμμάτων και το μεγαλείο της προσπάθειας του Δάσκαλου, του βασικού συντελεστού της προσφοράς της γνώσης στον μικρό μαθητή, του νέου κύτταρου της μελλοντικής κοινωνίας. Με την δύναμή των γραμμάτων οι μεγάλοι συγγραφείς μπορούσαν με πιόνια τα γράμματα, να φτιάχνουν όμορφες λέξεις  και προτάσεις και σε έπαιρναν μαζί τους σε μέρη άγνωστα και ζούσες μαζί τους παραμύθια, τις ιστορίες, τους αγώνες και τις αγωνίες των ηρώων, την λύτρωση ή τον θάνατο, που κι αυτός μερικές φορές ήταν λύτρωση. Αυτά τα άψυχα στρατιωτάκια, τα γράμματα, σου έδιναν ζωή, κίνηση, σε ψυχώναν και έφθανες να μάχεσαι με τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, με τον Μιλτιάδη στον Μαραθώνα, με τον Μεγαλέξανδρο στον Γρανικό, την Ισσό, στα Γαυγάμηλα και να πορεύεσαι στην έρημο της Γεδρωσίας· να παλεύεις μαζί με τον Διγενή Ακρίτα τον χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια· να πολεμάς με τον Αυτοκράτωρα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στα τείχη της Βασιλεύουσας· να μάχεσαι με τον Νικηταρά, με τους Σουλιώτες, τους Μεσολογγίτες, τους Ψαριανούς, τους Μακεδονομάχους, να βιώνεις την καταστροφή της Σμύρνης και να μεθάς με το «ΟΧΙ» του Μεταξά και της Ελλάδας στους Ιταλούς.

    Αμ εκείνα τα στρατιωτάκια που περιέγραφαν τους μυθικούς χρόνους! Ποιος δεν βρέθηκε να σφίγγει τον λαιμό του λιονταριού μαζί με τον Ηρακλή; Ποιος δεν αγωνιούσε με την Λερναία Ύδρα ή τον Κέρβερο; Ποιος δεν λαχταρούσε να δόσει ένα χέρι βοήθειας στον Θησέα καθώς καθάριζε τον δρόμο από τους ληστές; Ποιος δεν έζησε μαζί με τον βασιληά Αιγαία την αγωνία του Μινώταυρου; Ποιος δεν ταξίδευσε με τους αργοναύτες του Ιάσωνα στην Κολχίδα;

   Εκείνα όμως, που μας καθήλωναν στην κυριολεξία ήταν η Παλιά και η Καινή Διαθήκη. Ο Παράδεισος, ο κατακλυσμός του Νώε, η θυσία του Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Πάγκαλος Ιωσήφ και ο Μωυσής. Πόσες φορές αισθανθήκαμε να περνάμε την Ερυθρά θάλασσα, να πορευόμαστε  στην έρημο και να ζούμε το συγκλονιστικό γεγονός· να γράφει ο Θεός με δάχτυλο την φωτιά τις Δέκα Εντολές. Τον Σαούλ να κυνηγάει τον Δαυίδ, τον Δαυίδ να νικάει τον Γολιάθ, κι όταν έγινε Βασιληάς να κυνηγάει τον γυιό του τον Αβεσαλώμ.

   Αλλά η μαγεία ήταν η Καινή Διαθήκη. Πορευόσουν με τον Χριστό, ζούσες κάθε στιγμή μαζί Του· η ζωή, τα θαύματα, τα Πάθη, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού, όλα ήταν συγκλονιστικά. Ιδιαίτερα τα Πάθη και η πορεία στον Γολγοθά. Τα γράμματα σε έπαιρναν στα φτερά τους και σε μετέφεραν στον τόπο και στους χώρους του μαρτυρίου. Αισθάνουσουν νυγμό και πόνο στην καρδιά. Καταλάβαινες τον πόνο της Παναγίας Μητέρας, την άκρα ταπείνωση του Θεάνθρωπου Χριστού, την άμετρη αγάπη και ανεξικακία Του· «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», τα λέει όλα. Και έρχονταν η Ανάσταση· και τα γέμιζε όλα Φως, Ειρήνη, Γαλήνη, από τον ουρανό μέχρι το σκοτάδι του Άδη. Αυτά οδηγούσαν τον άνθρωπο στην Μεγάλη Αλλαγή, τον Καινόν Άνθρωπο, τον σωσμένο από την Μεγάλη Θυσία του Χριστού, τον θεωμένο από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην Εκκλησία Του.

   Όλα αυτά τα ζεί κανείς με την βοήθεια των γραμμάτων, των λέξεων, των φράσεων, των κειμένων, των βιβλίων. Καμμία δύναμη στο αισθητό κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με την δύναμη των στρατιωτών της αλφαβήτας.  Όταν είμασταν μικροί μαθητές στο δημοτικό, με την αμέριστη συμπαράσταση των σεβαστών μας δασκάλων το υποψιαζόμασταν· αργότερα, στις μεγαλύτερες ηλικίες,  το διαπιστώνουμε  σε καθημερινή βάση όταν διαβάζουμε διάφορα βιβλία. Όταν συνδυάζονται τα γράμματα με τους αριθμούς, τότε αποκαλύπτεται η συνολική δύναμη της νόησης, με την οποία έχει προικίσει ο Δημιουργός το πλάσμα του. Και έρχονται πάλι τα γράμματα με την σύνθεση λέξεων και εννοιών και με την συμμετοχή του λόγου του ανθρώπινου νου, να ορίσουν κανόνες συμπεριφοράς και σωστής χρήσης της δύναμης που του παρέχει η νόηση. Με αυτή μπαίνει ο άνθρωπος στην βαθειά γνώση του ορατού και του πνευματικού κόσμου. Συλλογιέται και λύνει προβλήματα· στοχάζεται και κατανοεί έννοιες όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η δημοκρατία, η αγάπη· εκφράζει την σκέψη του στα γραφτά και δημιουργεί αθάνατα έργα· μεταφέρει τον λόγο στην γλώσσα και επικοινωνεί. Η νόηση διαθέτει αφάνταστη δύναμη και  πρέπει να μπαίνει στην υπηρεσία του ανθρώπου·  είναι φωτιά και ή ζεσταίνει, αν χρησιμοποιηθεί καλά, ή καταστρέφει τα πάντα αν χρησιμοποιηθεί άκριτα· η παράχρησή της εξαπολύει δυνάμεις καταστροφικές και οι συνέπειες είναι δραματικές. Η καλή χρήση της είναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο χαρακτήρας, όμως, του ανθρώπου, που προσφέρει την ζεστασιά και όχι την καταστροφή, σμιλεύεται με συμπαράσταση της οικογένειας και την παιδεία και καλλιέργεια που προσφέρει μαζί με τις γνώσεις ο Δάσκαλος. Αυτοί οδηγούν την πορεία του προσώπου στον δρόμο  προς τον Γολγοθά, τον Σταυρό και την Ανάσταση, προς το Φως και την Αλήθεια, που αποτελεί την κατεξοχήν Γνώση.

 Ό,τι περιγράφηκε κύριο συντελεστή έχει τον Δάσκαλο. Αλλά η προσφορά του παίρνει άλλη διάσταση όταν τις γνώσεις τις συμπληρώνει η διάπλαση του χαρακτήρα. Μεγάλη η δύναμη της γνώσης του Δασκάλου, ακόμη μεγαλύτερη το βίωμα που προσφέρει. Αυτός μετά την γνώση θα προσφέρει τον δεσμό του μαθητή με την Ιστορία της πατρίδας του. Ο Δάσκαλος θα του διδάξει την Πίστη, θα τον μάθει να προσεύχεται, να αγαπά, να βοηθά, να σέβεται και τον εαυτό του και τους άλλους, να ανέχεται, να υπομένει, να είναι φιλότιμος και να αγωνίζεται τον αγώνα τον καλόν. Η δύναμη είναι μεγάλη. Μικροί λέγαμε: « ο Κύριος το είπε…» και ήταν νόμος.  Αυτός ο Δάσκαλος, και στο πρόσωπο του ενός αναφέρονται όλοι οι Δάσκαλοι, είναι ο θεμέλιος λίθος όπου στηρίζεται το οικοδόμημα της Γνώσης, της Κοινωνίας, το «ευ ζειν» της ανθρωπότητας. Η απρεπής συμπεριφορά στο πρόσωπό του δείχνει έλλειψη καλλιέργειας, αγραμματοσύνη, μικροψυχία, αγνωμοσύνη και ο,τιδήποτε άλλο μειώνει την αξία ενός ανθρώπου.

   Εμείς επιθυμούμε να καταθέσουμε στην μνήμη των Δασκάλων μας την αγάπη μας, τον απεριόριστο σεβασμό μας και την άπειρη ευγνωμοσύνη μας. Σε όσους ζούνε ο Κύριος όλων μας να τους χαρίζει σωματική και πνευματική υγεία. Σε όσους έχουν αναπαυθεί, αιωνία τους η μνήμη και ο Θεός να συγχωρήσει τις τυχόν ανθρώπινες αδυναμίες και να τους καταστήσει πολίτες του Παραδείσου.

                                       ************************

Δάσκαλοί μας στα διάφορα χρονικά διαστήματα υπήρξαν:

1949

κ. Μανής και ο Ασανακίδης Ευάγγελος που υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία. Μερικοί παρακολουθούσαμε ως εθελοντές, καθώς δεν λειτουργούσε νηπιαγωγείο

1950-1951

Κανονική πρώτη τάξη. Καινούργιος δάσκαλος ο κ, Μόκκας  Χρήστος από τον Βόλο

1951-1952

Δευτέρα τάξη με τον κ. Μόκκα  Χρήστο

1952-1953

Τρίτη τάξη με τον κ. Τσιώτα Ιωάννη από την Εύβοια

1953-1956

Τετάρτη, Πέμπτη και Έκτη τάξη με τον κ. Πατραλάκη Θεολόγο

Άλλοι δάσκαλοι του σχολείου μας, στο Γαρέφι- Αλμωπίας-Πέλλας ήταν:

Η Κα Στρατικοπούλου Ευανθία, Πάσχου Κατίνα και η Πελαγία υπηρέτησαν ως Νηπιαγωγοί

  Οι κύριοι  Αλεξάκος Κωνσταντίνος, Τσαματσούλης Χρήστος, Λαζαρίδης Χαράλαμπος και η δεσπ. Λαζαρίδου Ανδρομάχη υπηρέτησαν ως δάσκαλοι στο διάστημα της δικής μας μαθητείας στο εν λόγω δημοτικό σχολείο από το 1949 μέχρι το 1956.

  Κατεξοχήν Δάσκαλός μας υπήρξε ο αείμνηστος, πλέον, Πατραλάκης Θεολόγος. Ό,τι και να γράψει κανείς, οποιονδήποτε επαινετικό λόγο και να είπει δεν μπορεί να αποδόσει με επάρκεια τα χαρίσματά του. Όσοι το είχαμε Δάσκαλο του χρωστάμε παντοτεινή ευγνωμοσύνη.  Η καταγωγή του ήταν από τις Άνω Κλεινές Φλωρίνης και γεννήθηκε το 1927. Το 1959 με 1960 μετανάστευσε στην Αυστραλία οικογενειακώς ( με την Κα Ελένη απόκτησε τρία κορίτσια).  Έζησαν στην πόλη Wangaratta  της πολιτείας Victoria στην Αυστραλία, περίπου 230 χιλιόμετρα ΒΑ από την  Μελβούρνη, όπου και εκοιμήθη εν Κυρίω στις πέντε Ιουλίου το 2003, σε ηλικία 76 ετών. Μέσω του διαδυκτύου εντοπίσαμε το κοιμητήριο και το μνήμα του καθώς και της συζύγου του, της πολύ αγαπητής μας κυρα Ελένης. Ο Θεός να τους αναπαύει και αιωνία να είναι η μνήμη τους. Ο Κύριος γνωρίζει τι οφείλουμε στις άοκνες προσπάθειες του αγαπημένου μας Δασκάλου, αλλά και των υπολοίπων Δασκάλων του σχολείου μας.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/

Ελένη Γλύκατζη–Αρβελέρ

 «Χείμαρρος» η Ελένη Γλύκατζη–Αρβελέρ: «Το θανάσιμο αμάρτημα και οι αριστεροί ηγέτες-Τεράστιο λάθος το Βόρεια Μακεδονία»

Μία χειμαρρώδη συνέντευξη, εφ’ όλης της ύλης έδωσε η Ελένη Γλυκατζή–Αρβελέρ στην οποία αναφέρθηκε στην Αριστερά και τους Έλληνες ηγέτες, τα Μνημόνια αλλά και την ονομασία που παραχωρήθηκε στα Σκόπια.

Όταν μιλάει για τους Έλληνες και την Ελλάδα, που τόσο αγαπά, η κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ θέτει ζήτημα αυτογνωσίας όπως αναφέρει στην Καθημερινή. «Είμαστε ταλαντούχος λαός αλλά με ελαττώματα, τα οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας αλλά θυμώνουμε μόλις κάποιος μας τα υποδείξει. Υποφέρουμε από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα», λέει. «Ανάμεσα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι και η αλαζονεία. Αυτό πλήρωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 26ης Μαΐου;» τη ρωτώ. Γελάει. «Θέλετε να με παρασύρετε στα πολιτικά; Προτιμώ να μιλήσουμε για τον πολιτισμό», απαντά. «Μα, όλα πολιτική δεν είναι; Να μη μιλήσουμε για τον πολιτικό πολιτισμό;», επιμένω. «Έχετε δίκιο. Θα σας απαντήσω με μια παραβολή. Ξέρετε τι λέμε στη Γαλλία; Ότι όλοι οι φοιτητές έρχονται στη Σορβόννη για να μάθουν, εκτός από τους Έλληνες που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα και έρχονται για να τα μάθουν στους άλλους».

«Η Αριστερά στην Ελλάδα πληγώθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια από κάποιους εκπροσώπους της. Ας μην πούμε ονόματα. Αριστερός είναι αυτός που κάνει αριστερά πράγματα, όχι αυτός που λέει ότι είναι. Αριστερά είναι τρόπος ζωής, όχι λόγου. Όποιος θέλει μόνο να μιλάει αλλά δεν ξέρει να ακούει, όποιος δεν υπερασπίζεται ακόμα και τον αντίπαλό του όταν αδικείται, παύει για εμένα να είναι αριστερός. Η μεγαλύτερη αρετή είναι να υπερασπίζεσαι το δίκαιο του αντιπάλου σου. Γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανένας ενάρετος πολιτικός. Κι αν εξακολουθώ να λέω πως είμαι αριστερή, είναι γιατί ακόμα ελπίζω σε μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου και σε μια παιδεία που θα διδάσκει την αρετή»,αναφέρει μεταξύ άλλων και συνεχίζει:

«Όταν στέλνουμε στο Ευρωκοινοβούλιο ανθρώπους που δεν ξέρουν όχι μόνο τι είναι η Ευρώπη και πώς δουλεύει αλλά ούτε μία ξένη γλώσσα, η αναξιοπιστία της πολιτικής μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Όταν στέλνουμε στο εθνικό Κοινοβούλιο Πολάκηδες συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Όταν διοικούν οι ανίκανοι, φταίνε οι ικανοί».

«Τα δύο θηλυκά κακά που μας κατέστρεψαν»

«Από παιδί άκουγα τους γονείς μου να λένε ότι δύο είναι τα θηλυκά κακά που μας κατέστρεψαν: η Ιστορία και η πολιτική. Την Ιστορία προσπάθησα να τη δαμάσω. Με την πολιτική ουδέποτε ασχολήθηκα. Είχα πει κάποτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολιτική παρακμή. Με κοίταξε αγριεμένος και με ρώτησε γιατί. Του απάντησα: Επειδή τα εθνικά θέματα γίνονται πολιτικά, τα πολιτικά κομματικά και τα κομματικά προσωπικά. Με αυτόν τον τρόπο όμως χάνεται το εθνικό όραμα. Και μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει.

«Τα μνημόνια –όσα προηγήθηκαν και όσα έπονται, γιατί θα μετρήσουμε πολλά ακόμα– διαρκούν στην Ελλάδα πολύ περισσότερο από ό,τι σε άλλες χώρες. Ακόμα και η Κύπρος προχώρησε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το λάθος δεν είναι μόνο τα μνημόνια. Μας λείπει η ομαδικότητα, μέχρι και στην τάξη των διανοούμενων: καθένας δουλεύει για την πάρτη του – και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου».

«Τεράστιο λάθος το Βόρεια Μακεδονία»

«Η επιλογή του ονόματος ήταν τεράστιο λάθος, πιο μεγάλο κι από το ζήτημα της ιθαγένειας και της γλώσσας. Ανέκαθεν ήμουν υπέρ του όρου «Νέα Μακεδονία». Γιατί η Βόρεια Μακεδονία προϋποθέτει και τη Νότια, είναι αναπόφευκτος ο συνειρμός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Βόρεια είναι κράτος και η Νότια, αυτή που υπονοείται, επαρχία, Περιφέρεια ενός άλλου κράτους. Το απεύχομαι, φυσικά, αλλά φοβάμαι πως κάποια στιγμή αυτό ίσως δημιουργήσει προβλήματα».

ΠΗΓΗ: https://www.pentapostagma.gr/