Νάξιοι Μελιστές: Ἡ περὶ Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου ὀρθόδοξος δογματικ...

Νάξιοι Μελιστές: Ἡ περὶ Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου ὀρθόδοξος δογματικ...: "Ἀνάστηθι Κύριε εἰς τὴν Ἀνάπαυσίν σου,Σὺ καὶ ἡ Κιβωτὸς τοῦ Ἁγιάσματός Σου" Ἡ περὶ Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου ὀρθόδοξος δογματι...

Η ιερωσύνη!

Η θυσία της ιερωσύνης

Μοναχός Αρσένιος Σκήτη Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους

Συχνά τυχαίνει να ακούμε από τους ποιμένες της Εκκλησίας μας, όταν κηρύττουν τον θείο λόγο, να διαμαρτύρονται πως οι πιστοί, τρόπον τινά, τους κουράζουν, διότι τους ζητούν όπως λένε υπερβολές, δηλαδή, να τους διαβάσουν κάποια ευχή ή να πάρουν μια σίγουρη απάντηση στο πρόβλημά τους και άλλα πολλά.

Άκουγα κάποια μέρα έναν από αυτούς τους ποιμένες να λέει: «έρχονται μερικοί εδώ και μου λένε: «διάβασέ μου μία ευχή», μου ζητάει διά μαγείας να τον κάνω καλά». Θέλω να πω στον εν λόγω ποιμένα να ανοίξει τα βιβλία και να μελετήσει τους βίους των Αγίων της Εκκλησίας μας για να πάρει μαθήματα ποιμαντικής. Εκεί θα δει θαυμάσια ποιμαντική πρακτική, απ’αυτούς τους Αγίους ποιμένες. Θα τους δει να διαβάζουν ευχές μέρα-νύχτα ακούραστοι και όχι μόνο στους Χριστιανούς πιστούς, αλλά και σε αλλοθρήσκους, όπως έκανε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, που διάβαζε ευχές και σε μουσουλμάνους αρρώστους και γίνονταν καλά. Λέγανε οι Φαρασιώτες της Καππαδοκίας που τον ζήσανε, πως το κελί που έμενε ήταν φαρμακείο! Εκεί πήγαιναν όλοι οι άρρωστοι, διότι στα Φάρασα τότε δεν υπήρχε γιατρός. Ο Άγιος Αρσένιος διάβαζε σε κάθε άρρωστο την ανάλογη ευχή και θεραπευότανε ο ασθενής. Μάλιστα λένε, πως πολλές φορές αντί για ευχολόγια, διάβαζε το Ιερό Ευαγγέλιο και το Ψαλτήριον. Από αυτά διάβαζε στους αρρώστους και θεραπεύονταν. Αυτή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας αγαπητοί μου. Είναι ιαματική, παρηγορητική και άλλα πολλά καλά. Μήπως πρέπει να προβληματιστούν όλοι οι ποιμένες, αλλά και γενικά όσοι φοράμε τα ράσα της Εκκλησίας, πως έχουμε χάσει εκουσίως αυτήν την δύναμη που είχαν οι Άγιοι, όπως ο Άγιος Αρσένιος που συνεχώς διάβαζε ευχές και γίνονταν καλά οι άνθρωποι; Μήπως τελικά αυτό φταίει και όχι οι πιστοί που ζητάνε από τους ιερείς να τους διαβάζουν ευχές; Το σκέφτηκε καλά ο εν λόγω ποιμένας, που αρνήθηκε να διαβάσει ευχή στον πιστό της ενορίας του, πως τον σκανδάλισε σφόδρα;

Ας προσέξουν λοιπόν καλά οι ποιμένες μας, διότι την Ιερωσύνη δεν μπορούν και δεν έχουν το δικαίωμα να την εννοήσουν, ωσάν να είναι μία θέση στο δημόσιο. Οι Άγιοι μας λένε, πως η Ιερωσύνη είναι θυσία προς το θέλημα του Θεού και τον άνθρωπο. Επίσης, Ιερωσύνη σημαίνει η απόλυτος μίμησις του Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού. Βλέπουμε πως η ζωή του Χριστού εδώ στη γη ήταν μία απόλυτος θυσία για το πλάσμα του τον άνθρωπο. Ποτέ δεν είδαμε να αρνήθηκε ο Χριστός σε κάποιον άνθρωπο, που Του ζήτησε να τον θεραπεύσει. Πώς λοιπόν ένας ιερέας, που είναι εις τύπον Χριστού, θα αρνηθεί να διαβάσει μία ευχή που του ζητάει ένας ενορίτης του; Και αν αυτός ο ιερέας, ας υποθέσουμε, δεν έχει μέσα του την προαίρεση και την διάθεση να θυσιαστεί, όπως ο Αρχηγός του Ιησούς Χριστός, τότε γιατί επέλεξε την Ιερωσύνη;

Γι’ αυτό αγαπητοί μου, η Ιερωσύνη δεν είναι για όλους, αλλά μόνον γι’ αυτούς που έχουν απέραντη θυσιαστική αγάπη μέσα τους. Και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν αρκετοί ακόμη τέτοιοι ιερείς στην Εκκλησία μας, που χαρίζουν παραδεισένιες χαρές με το θυσιαστικό και αγαπητικό τους παράδειγμα. Εμείς λοιπόν, ολοψύχως ευχόμαστε να δώσει ο Θεός μακροημέρευση σε αυτούς τους αληθινούς ιερείς μας, που ξέρουν και θέλουν να θυσιάζονται για το ποίμνιό τους. Αμήν.

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/2018/08/i-

"ΤΟ ΟΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ"

"ΤΟ ΟΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ"  

Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΗΣ ΨΑΛΛΕΙ ΤΟ ΟΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

(ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ Κ.ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΑΛΙΑΔΩΡΟΥ)

ΜΕ ΚΡΑΤΗΜΑ ΔΑΝΙΗΛ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ ΣΥΝΤΕΤΜΗΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ Κ.ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΑΛΙΑΔΩΡΟΥ.

Παιδί καί ... κούκλα!

Ποια είναι η σημασία της κούκλας 

για  το παιδί ανά ηλικία

Όσο και αν έχει εξελιχθεί η βιομηχανία των παιχνιδιών, όσα καινούρια παιχνίδια κι αν κατακλύζουν τα ράφια των μαγαζιών, υπάρχει ένα παιχνίδι του οποίου η αξία παραμένει σταθερή, αλλά και στο οποίο κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί. 

Αυτό είναι η παιδική κούκλα. Κούκλες λούτρινες, πλαστικές, μικρές, μεγάλες, με ήχο, με αξεσουάρ. Κάθε μια με τη δική της ομορφιά και τη δική της χρήση.

Πώς μπορούμε όμως να διαλέξουμε μια καλή κούκλα για το παιδί μας;

Οι κούκλες που συναντάμε σε ένα μαγαζί, είναι πολλές και διαφορετικές. Διαφέρουν όχι μόνο ως προς τη μορφή και το μέγεθος, αλλά και ως προς το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες αλλά και ως προς τις «ικανότητες» που μπορεί να έχουν.
Πριν λοιπόν επιλέξουμε μια κούκλα, το πρώτο που θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας είναι η ηλικία του παιδιού μας. Κι αυτό γιατί η κάθε ηλικία έχει τις δικές της ικανότητες αλλά και τις δικές της ανάγκες.

Έτσι λοιπόν για ένα μωρό, θα προτιμήσουμε απαλά κουκλάκια για να τοποθετήσουμε στην κούνια του. Μικρά γούνινα ζωάκια, ελαφριές και απαλές κούκλες. Τα κουκλάκια αυτά είναι προσιτά στο μωρό, γιατί είναι πολύ απαλά και ελαφριά για να μπορεί να τα σηκώνει και να τα αγκαλιάζει. Αν πάλι τα βάλει στο στόμα του ή ακουμπάει το κεφαλάκι του πάνω τους, εσείς δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε.

Όταν το μωρό είναι εφτά ή οχτώ μηνών, περνάει μια φάση η οποία ονομάζεται «άγχος αποχωρισμού», κατά την οποία ή απομάκρυνσή του από τη μαμά ή την οικογένεια, καθώς και η παραμονή του σε ένα χώρο χωρίς την παρουσία κάποιου προσώπου- όπως για παράδειγμα κατά την ώρα του ύπνου- είναι αρκετά δύσκολη. Την περίοδο λοιπόν αυτή, μπορεί ένα κουκλάκι μπορεί να κάνει…θαύματα! Ένα κουκλάκι το οποίο θα αγαπά πολύ και που θα έχει συνεχώς μαζί του σε όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μπορεί να είναι μια πάνινη κούκλα, ένα ανθρωπάκι μαλακό, ή μια κούκλα ή ένα ζωάκι από ύφασμα. Το κουκλάκι αυτό, έχει την ικανότητα να κάνει το παιδί να νιώθει ασφάλεια και προστασία.

Σε ηλικία 1,5 με 2 ετών, μαζί με τα παιχνίδια μίμησης που ξεκινούν, έρχεται ουσιαστικά η πρώτη σχέση με αυτό που λέμε παιχνίδι με μια κούκλα. Στην ηλικία αυτή το παιδί ενδιαφέρεται περισσότερο για την κούκλα του. Προσέχει το σώμα της, τα χαρακτηριστικά της και θέλει να την φροντίσει. Αρχίζει να θέλει να την ταΐσει, να την ντύσει, να την πλύνει, σαν να είναι ένα κανονικό μωρό. Με τον τρόπο αυτό –όπως και με όλα τα μιμητικά παιχνίδια- αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των ενηλίκων.

Μια πλαστική κούκλα μπορεί να μπει άφοβα στο νερό και να γίνει ο σύντροφος του παιδιού στο μπάνιο του.

Μια κούκλα με πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, μαλλιά και ρούχα, θα διευκολύνει ένα παιδί που θα θέλει να την χτενίσει, να την ντύσει και να την φροντίσει.

Σημαντικό ρόλο παίζουν για το παιχνίδι και τα αξεσουάρ της κούκλας –ρούχα, μπιμπερό, καροτσάκια, κ.λ.π.- τα οποία θα πρέπει να είναι εύχρηστα και όχι πολύπλοκα ή επικίνδυνα (π.χ. να μην υπάρχει ο κίνδυνος κατάποσής τους).

Τέλος σημαντικό είναι να υπολογίσετε το ύψος του παιδιού σε σχέση με την κούκλα, έτσι ώστε να μπορεί το παιδί να την μεταχειρίζεται με ευκολία.

ΠΗΓΗ: https://hamomilaki.blogspot.com

Τα «Εννιάμερα της Παναγίας».

Η Απόδοση της Εορτής 

της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Γεώργιος Ν. Μανώλης, 

Αρχισυντάκτης Ενότητας Θρησκείας – Πεμπτουσία

Κάθε εορτή στον εορτολογικό κύκλο της Εκκλησίας ενός προσώπου ή ενός γεγονότος έχει τρία στάδια, τα προεόρτια, την κυρίως εορτή και τα μεθεόρτια (δηλαδή τον απόηχό της). Στις 23 Αυγούστου εκάστου έτους εορτάζουμε την Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Εκκλησία κλείνει με την ίδια πανηγυρική διάθεση τους εορτασμούς της Κοιμήσεως και της Μεταστάσεως της Παναγίας, που τιμάται την 15 Αυγούστου.

Ο λαός μέσα από την λαϊκή του ευσέβεια δίνει άλλο τόνο στη εορτή και την αποκαλεί τα «Εννιάμερα της Παναγίας». Τη σκέφτεται σαν μνημόσυνο προς τη Μητέρα του Θεού, όπως πράττει, άλλωστε, και για τους δικούς του ανθρώπους. Ασφαλώς, από θεολογικής και λειτουργικής απόψεως, δεν πρόκειται για εννεαήμερο μνημόσυνο για την Παναγία, αφού η Θεοτόκος ως μητέρα του Χριστού «μετέστη προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής» και πρεσβεύει για τη δική μας σωτηρία και, συνεπώς, δεν νοείται τέλεση μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της.

«Απόδοσις» στην εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει την μετά πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψη της εορτής ώστε με αυτόν τον τρόπο η διάρκειά της εορτής παρατείνεται μεθεορτίως μέχρις την ημέρα της αποδόσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο εορτασμός δεν είναι στιγμιαίος.

Μ’ αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται μία σκυταλοδρομία. Η μία εορτή παραδίδει τη σκυτάλη στην επόμενη εορτή που έχει τα δικά της βιώματα, τα δικά της μηνύματα. Έτσι ζούμε σε μία συνέχεια τη ζωή της Εκκλησίας και όχι αποσπασματικά· με το νου μας συγκεντρωμένο σε κάθε φάση και με τρόπο αγωνιστικό. Το όλον δένεται σε μία ενότητα.

Είπαμε λοιπόν πως στην εκκλησιαστική γλώσσα «Απόδοσις» σημαίνει την μετά πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψη της εορτής. Η καθιέρωση της απόδοσης των εορτών προέρχεται από την παράδοση του Ισραηλιτικού Λαού στην Παλαιά Διαθήκη. Με ρητή διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, οι μεγάλες ισραηλιτικές εορτές διαρκούσαν 8 ημέρες. (Έξ. 2,15-19, Λευ. 23,36-39 και Αρ. 29,35). Αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησε και η Εκκλησία στην λειτουργική της ζωή.

Πρώτη μαρτυρία περί παρατάσεως εορτής για οκταήμερο στην εκκλησιαστική ζωή, παρέχεται από τον Ευσέβιο, και πρόκειται για τα εγκαίνια των βασιλικών Τύρου και Ιεροσολύμων (355). Αν και πρόκειται για κάποιο έκτακτο γεγονός, πολύ νωρίς επικράτησε η συνήθεια, κυρίως στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, να παρατείνεται ο εορτασμός των μεγάλων εορτών του Πάσχα, των Επιφανείων και της Πεντηκοστής για οκτώ ημέρες. Η πράξη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων γρήγορα διαδόθηκε στην Ανατολή και τη Δύση. Κατά μίμηση των εορτών αυτών και οι νεότερες δεσποτικές και θεομητορικές εορτές ακολουθήθηκαν από οκταήμερο εορτασμό, που ολοκληρωνόταν μέσω της αποδόσεως.

Οκτώ ημέρες μετά τη μεγάλη εορτή της 15ης Αυγούστου, δηλαδή στις 23 του μηνός, γίνεται η «απόδοσις» της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλαδή η πανηγυρική λήξη του εορτασμού. Η ευλαβής συνήθεια, πού είναι παράδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία και για άλλες μεγάλες εορτές της υιοθετήθηκε και στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όχι βέβαια ομοιόμορφα και αμέσως, αλλά σταδιακά. Έτσι η διάρκεια της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γνώρισε μεγάλες διακυμάνσεις. Στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων απεδίδετο στις 22, στη μονή του Στουδίου στις 18, σε άλλες μονές της Κωνσταντινουπόλεως στις 23, αλλά και στις 28 Αυγούστου, όπως συνέβαινε και στο Άγιο Όρος. Τέλος, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ ο Παλαιολόγος (1282-1328) όρισε να εορτάζεται η εορτή αυτή καθ’ όλο τον Αύγουστο από 1η μέχρι και της 31η του μήνα.

Σύμφωνα με την τυπική διάταξη των ιερών ακολουθιών, κατά την εορτή της απόδοσης, της ημέρας δηλαδή που κλείνει ο κύκλος εορτασμού της Κοιμήσεως, τελείται η ίδια ακολουθία με αυτήν της 15ης Αυγούστου, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις των μεγάλων δεσποτικών και θεομητορικών εορτών.

Η χρονική αυτή παράταση του εορτασμού δεν στερείται και του ανάλογου θεολογικού περιεχομένου. Γιατί είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια υπέρβαση του παρόντος χρόνου, αλλά και μια πρόγευση της Αιωνιότητας, η οποία, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, θα είναι μια χωρίς τέλος «πανήγυρις πρωτοτόκων» (Εβρ. 12,23). Στην ουσία κάθε εορτή είναι και μια μυστική γέφυρα πού «προάγει «ημάς εις το πέραν» (Μρκ. 6,45), μας περνάει δηλαδή στην αντίπερα όχθη της άχρονης βασιλείας του Θεού.

Η μίμηση των αγίων είναι μίμηση του Χριστού και η καταλλαγή με το Θεό, το συνάνθρωπο και τη φύση είναι το ζητούμενο. Επομένως οι εορτές στις μνήμες των αγίων δεν είναι μόνο αφορμές για πανηγύρεις αλλά και για να ανακαλύψει ο άνθρωπος την αλήθεια, ότι το μόνο που αξίζει στην ζωή είναι ο αγώνας για την αγιότητα. Στο πρόσωπο δε της Παναγίας συνοψίζεται ολόκληρη η ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου και η πορεία αυτή προς την αγιότητα μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού και στην εμπιστοσύνη σε Αυτόν.

Η Θεοτόκος συνέδραμε στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Χριστό σε όλη της τη ζωή. Και με την κοίμηση της και την μετάσταση της έδειξε τη θέση που ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε πιστό. Ως εκ τούτου η Παναγία συνοψίζει την ανθρωπότητα εκείνη που λέει ναι στον Θεό, που αναφωνεί πρόθυμα το «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου». Η Παναγία αποτελεί πρότυπο για κάθε πιστό, που λόγω και έργω, υποδέχεται τον Χριστό και τον γεννά στην καρδιά του. Η Παναγία είναι σύμβολο της Εκκλησίας, μέσα στην οποία γεννάται και αναγεννάται κάθε πιστός.

Η Παναγία μας οδηγεί και συνοδεύει προς τον Χριστό, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκπλήρωσε το σκοπό για τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχοντας οδηγήτρια την Παναγία, καλείται να μεταμορφώσει τη ζωή του λέγοντας «γένοιτο» στη πρόσκληση του Θεού για συνεργασία με στόχο τη μεταμόρφωση του κόσμου και τη σωτηρία του ανθρώπου και ο συνεχής εορτασμός μέχρι της αποδόσεως της εορτής μάς καλεί και εμάς να αντλήσουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα για την πνευματική μας ζωή εφόδια από τη ζωή και τη στάση της Παναγίας μας.

Η Θεοτόκος καθίσταται η Μάνα Παναγιά, η Μητέρα της οικουμένης. Με τη ζωή της μας έδειξε τον δρόμο του πνευματικού πεπρωμένου του ανθρώπου, γίνεται για τον καθένα από εμάς πηγή αγάπης και ελπίδα προστασίας.

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/

Η ιταλική λογοκρισία

Όταν η ιταλική λογοκρισία καταδίκασε εννιά Δωδεκανήσιες

·         

·        Μανώλης Δημελλάς

Εικονολήπτης επικαίρων, αρθρογράφος

ΑΡΧΕΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΣΣΩΤΗ

Άννα Καραδημητρίου το γένος Μανωλακάκη

Η αντάρα στο λιμάνι ήταν πρωτόγνωρη, αξιωματικοί επιτηρούσαν και κατέγραφαν το υλικό, καραμπινιέροι και αχθοφόροι μπαινόβγαιναν από το πλοίο, ιδροκοπούσαν καθώς ξεφόρτωναν ασήκωτα ξύλινα κουτιά γεμάτα οπλισμό, κανόνια και ό,τι δύστροπα εργαλεία έχει ανάγκη ένας πόλεμος.

Τέτοιο χαμό δεν είχαν ξαναδεί τα μάτια των Καρπάθιων. Το ταλαίπωρο FIUME δε σταματούσε τα δρομολόγια, σωστό μουλάρι, όργωνε όλο το Αιγαίο, δε λογάριαζε τους καιρούς, ούτε μετρούσε τα κύματα στις θάλασσες.

Κανείς από τους κατοίκους των Πηγαδίων δεν έδινε σημασία στο βαπόρι, ούτε καν στο θόρυβο ή στο μαύρο καπνό, που έφτυναν μέσα από τις τσιμινιέρες οι αχόρταγες μηχανές, στα αυτιά τους βούιζε η φωνή του ντελάλη.

Ο κυρ Σπύρος Μπαριανός, ο Συμιακός που τις νύχτες άναβε τους λύχνους, τα πρωινά έκανε το ντελάλη, ξεκινούσε από τα πίσω σοκάκια, διαλαλούσε τα νέα κι έπαιρνε τίποτε παραγγελιές. Εκείνη τη μέρα ήταν αλαφιασμένος, φώναζε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, άρον-άρον να φύγουν από λιμάνι, όμως να μη ξεχάσουν, άγνωστο γιατί, να αφήσουν άμμο και νερό στις ξωπορτιές τους.

Όσο τα άκουγαν αυτά τόσο τους έπιανε φόβος, ένας αόρατος πανικός για τα μελλούμενα σκέπαζε τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των ντόπιων.Αρχή φόρμας

Ιταλική Κάρπαθος, άνοιξη του 1939, μωρομάνα η 28χρονη εγγονή του σπουδαίου πατριώτη λαογράφου Εμμανουήλ Μανωλακάκη, η Άννα Καραδημητρίου έπιασε το μολύβι κι αλαφιασμένη όπως ήταν, έγραψε ακόμη ένα γράμμα προς τον ξενιτεμένο της σύζυγο. Σχεδόν κάθε μέρα, του έστελνε τις περιπέτειες, τα όνειρα και τους καημούς της, όμως τώρα τα πράματα ήταν δύσκολα!

Εκείνος μετά το γάμο βρήκε ευκαιρία κι έφυγε, μετανάστης στο μακρινό Σουδάν, εκεί κάτω ήταν οι δουλειές, εκεί κι προκοπή και το καλιμέντο, στο νησί οι ελπίδες πνίγονταν στο πέλαγος με τους κατακτητές να βγάζουν φρέσκα διατάγματα και κάθε τόσο να κοκορεύονται για τις ιταλικές παντιέρες.

«Θυμάσαι που σου είχα γράψει για το κείνο το μεγάλο ψάρι που έκαμα σούπα; Λοιπόν να ξέρεις πως ίσως να ήταν το τελευταίο μας! Εδώ έρχονται βαπόρια και μερόνυχτα ξεφορτώνουν μεγάλες κούτες και παράξενα κουτάκια. Ο ντελάλης φωνάζει να φύγουμε από τα Πηγάδια. Άραγε πηγαίνουμε για πόλεμο; Ποιος να ξέρει! Και εγώ; που θα πάω εγώ με το μωρό μας;»

Δίπλωσε το χαρτί και το στρίμωξε μέσα στο φάκελο, έπειτα τον σάλιωσε βιαστικά, όλα ήθελε να τα μοιραστεί με τον άντρα της, ήταν το στήριγμα, η ελπίδα, μα αυτός ήταν ο σύντροφος της Αννούλας.

Οι μέρες πέρασαν, το μεγάλο πλοίο έλυσε κάβους, έφυγε κι η ζωή στο μικρό λιμάνι ξαναγύρισε στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς, οι Καρπάθιοι υπέμεναν, άλλωστε τι μπορούσαν να κάνουν, άρχισαν να συνηθίζουν στη θέα των κανονιών, μύριζαν την καταδίκη του πολέμου.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ Πηγάδια Κάρπαθος 2018

Ένα δροσερό απόγεμα, να κάπως σα τα τωρινά, ήταν 5 Ιούλη 1939, η Άννα ετοιμαζόταν να ανέβει μέχρι την εκκλησία της Παναγίας της Λαρνιώτισσας, ήθελε να Της πει δυο λόγια, να προσευχηθεί και να Της ανάψει το καντήλι.

Στο κατώφλι της πόρτας την πρόλαβαν τα μαντάτα, της ζήτησαν να περάσει από τον αστυνομικό σταθμό, είχε γίνει κάποια παρεξήγηση, έτσι της είπαν κι εκείνη αλαφιασμένη έτρεξε στον αδελφό της. Οι δυο τους πήραν το δρόμο για τους καραμπινιέρους.

Ούτε που πήγε το μυαλό σε κείνο το διαολεμένο γράμμα, άλλωστε από τότε είχε στείλει αρκετές επιστολές στον σύζυγο της.

Αμίλητοι μπήκαν στο κτήριο και δεν χασομέρησαν, την επόμενη στιγμή ήταν όρθιοι, αμήχανοι και σιωπηλοί μπροστά στο γραφείο του αστυνομικού διοικητή.

Ο Ιταλός κουνούσε το κεφάλι, αναστέναζε και χτυπούσε ελαφρά τις παλάμες του στο τραπέζι, μπροστά του είχε δεκάδες ξελιπλωμένες επιστολές και πάνω-πάνω ξεχώριζαν τα γράμματα της όμορφης και δροσερής πρασινομάτας, της Αννούλας.

Το αδίκημα ήταν σοβαρό, μάλιστα ο Μαρισάλο μίλησε για «έγκλημα», γιατί με το γράμμα της πρόδιδε τις στρατιωτικές προετοιμασίες κι εκείνος, ο διοικητής, δεν μπορούσε να κάμει απολύτως τίποτε, το κορίτσι έπρεπε να δικαστεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά!

Οι επόμενες στιγμές είναι από κείνες που μοιάζουν με άγριο μεθύσι, μια εφιαλτική παραζάλη. Συνοδεία καραμπινιέρων οδηγήθηκε στις φυλακές, είχαν το μυαλό τουλάχιστον να μη της περάσουν χειροπέδες, την κλείδωσαν στο Κονάκι, σε ένα κελί των κρατητηρίων.

Η Άννα, η εγγονή του σπουδαίου λαογράφου, το κορίτσι που δεν σήκωνε ούτε σκόνη πάνω στα ρούχα της, είχε γίνει το πρώτα θέμα της Καρπάθου.

Πολιτική κρατούμενη, θύμα των κατακτητών, με τη βαριά κατηγορία της κατασκοπείας!

Από το κλάμα και τους οδυρμούς άλλαξε χρώμα, σπάραζε σα το ψάρι έξω απ΄το νερό, ήταν τέτοια η πίεση και το άγχος που κάθε τόσο έπεφτε λιπόθυμη στο πάτωμα.

Ευτυχώς οι Ιταλοί επέτρεψαν σε μια από τις θείες της να μείνει κοντά της, έτσι δεν πέρασε την πρώτη νύχτα μοναχή της, οι σκοτεινές ολόμαυρες σκέψεις για τη ζωή της και το δύστυχο ορφανό που θα άφηνε πίσω, είχαν κάπου να ξεδίνουν.

Τις επόμενες ημέρες τα τρία μικρά κελιά της φυλακής γέμισαν γυναίκες. Εκτός από την Άννα Καραδημητρίου, έφεραν την Καλλιόπη Κοντού, το γένος Σταματάκη, την Ρήνα Οικονομίδου-Γεωργιάδη, αδελφή του γιατρού Γιανναγά, από το Απέρι τη Μαριγώ Παχούντη και τη Κυραννιά Αντιμισιάρη και από το Όθος τη Ποθητή Μαντινάου.

Όλες ήταν νέες γυναίκες και σύρθηκαν με την ίδια κατηγορία, μέσα στις επιστολές τους είχαν περιγράψει τις δραματικές συνθήκες στο νησί, τα γράμματα τους ανοίχτηκαν, λογοκρίθηκαν και στα καλά καθούμενα βρέθηκαν στη φυλακή για κατασκοπεία!

Η υπόθεση δεν ήταν εύκολη, οι έξι Καρπαθιές μεταφέρθηκαν στη Ρόδο, αρχικά στη φυλακή της Κοσκινού κι από εκεί οδηγήθηκαν στη Κατταβιά. Πέρασαν λίγες βδομάδες και το στρατοδικείο ξεκίνησε τις συνεδριάσεις.

Ο νόμος ήταν ξεκάθαρος, μπορεί ο Ιταλός δικηγόρος, ο γνωστός Elvio Spano, να πάλεψε σα το λιοντάρι για να τις αθωώσει, να φώναξε ότι πρόκειται για μια παρεξήγηση. Ήταν νησιώτισσες και μάλιστα από εξαιρετικές οικογένειες, δε γνωρίζαν από όπλα, ήταν αμάθητες στον πόλεμο κι έγραφαν δίχως καμιά πρόθεση να προδώσουν στρατηγικές θέσεις και μυστικά, όμως ο δικαστής δεν άφησε περιθώρια, πάνω στα κορίτσια ξέσπασε τη χολή κι όλο του το μίσος.

Καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης 2 χρόνων, 2 μηνών και 20 ημερών και ήταν τέτοιοι οι νόμοι που δεν επέτρεπαν στις καταδικασμένες να ασκήσουν έφεση.

Οι φυλακές στην Κω περίμεναν, για να τις «φιλοξενήσουν».

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ Λαογραφικό μουσείο Μενετών Καρπάθου

Εκτός από τις έξι Καρπαθιές, υπήρχαν ακόμη 2 Κασιώτισσες, η Καλλιόπη Ζαμαλή και η Ποθητή Λιόκουρα, επίσης η Ειρήνη Καρύδα από την Πάτμο, για ένα γράμμα που έστειλε στον γιατρό γιο της. Στην παρέα ήταν και δυο Καρπάθιοι ο Κωστής Χριστοδουλάκης και ο Μιχάλης Κωνσταντινίδης, ο πατέρας του διάσημου χειρουργού, πρωτομάστορα στις νέες τεχνολογίες, Ντίνου Κωνσταντινίδη.

Όλοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές της Κω κι εκεί ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο της απρόσμενης περιπέτειας, ένας ολότελα αδυσώπητος κόσμος, από εκείνους που κανένας δε θέλει να γνωρίσει, μα κι αν του τύχει δε θέλει με κανένα τρόπο να το ’μολογήσει.

Οι γυναίκες δεινοπάθησαν, μάζευαν χόρτα από το προαύλιο της φυλακής και τα έβραζαν με μια χούφτα μακαρόνια, μα αυτό δεν το ξέχασε η Άννα Καραδήμου, συχνά έλεγε στην κόρη της για τις μερίδες του φαγητού, που μοίραζαν μέσα σε ένα πιατάκι του καφέ!

Λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε στη φυλακή ο Ιταλός υπουργός δικαιοσύνης  έμαθε την ιστορία των γυναικών και όπως τους είπε, αναγνώρισε ότι όλα έγιναν για ένα βλακώδες γράμμα, (per una stupenda lettera) κι αυτό ήταν η αιτία μιας λανθασμένης καταδίκης.

Δεν έχασε χρόνο, ανέλαβε πρωτοβουλία και έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για την αποφυλάκιση τους. Όμως, άγνωστο γιατί, η υπόθεση κόλλησε και δεν τις άφησαν ελεύθερες. Την επόμενη χρονιά ο ίδιος υπουργός ξαναπέρασε από τα Δωδεκάνησα και την Κω, ειπώθηκε ότι βρέθηκε στον νησί για να κυνηγήσει, τότε έμαθε ότι οι γυναίκες δεν αποφυλακίστηκαν κι όταν επέστρεψε στην Ρώμη ασχολήθηκε με το θέμα, επιτέλους βρέθηκε λύση και οι εννέα κατηγορούμενες απελευθερώθηκαν.

Στις φυλακές έμειναν ενάμιση χρόνο κι αν δεν ήταν ο Κώος Νίκος Γεωργιάδης θα είχαν ζήσει μαύρα μερόνυχτα. Όμως ο Νίκος, που το όνομα του αναφέρετε και στην τοπική αντίσταση, ήταν τοπογράφος, είχε βρεθεί στην Κάρπαθο για δουλειές, γνωρίστηκε με την Άννα γιατί ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου και εστιατορίου. Παρόμοια ιστορία είχε και με τις δυο φυλακισμένες από την Κάσο.

Ο Νίκος Γεωργιάδης, φιλότιμος και ανοιχτόκαρδος, αμέσως ανέλαβε πρωτοβουλία,«εγώ θα είμαι για σας ο πατέρας, ο αδελφός κι ο σύζυγος, ότι χρειάζεστε, ότι έχετε ανάγκη μέσα στη φυλακή, θα προσπαθήσω να σας το προσφέρω»!

Πράγματι η ζωή στη φυλακή άλλαξε, δεν υπήρχε βδομάδα να μην περάσει από τη φυλακή ο μανάβης, ο ψαράς, ο χασάπης κι ο μπακάλης. Εφοδίαζε τις κρατούμενες με τα απαραίτητα, αφού η μόνη χάρη που του ζήτησαν ήταν τρόφιμα, πρώτες ύλες, για να μαγειρεύουν το φαγητό τους.

Όταν οι εννέα γυναίκες αποφυλακίστηκαν, ο Νίκος Γεωργιάδης ήταν εκεί, έδωσε λίγα χρήματα για το ταξίδι της επιστροφής και ένα ποσό, που ήταν προορισμένο για να ψωνίσει η κάθε μια από τη Ρόδο ένα δώρο για τα παιδιά τους.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ Παραλία Πηγαδίων Καρπάθου

Ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει όταν οι Δωδεκανήσιες κρατούμενες επέστρεψαν στα σπίτια τους, αυτό ήταν ένα από τα πρώτα σοβαρά χτύπημα της προπολεμικής Ιταλικής διοίκησης και έκανε τους κατοίκους της Καρπάθου ακόμη πιο καχύποπτους και δύσπιστους απέναντι τους.

Η ιστορία έμεινε ζωντανή χάρις στην Άννα Καραδημητρίου που συνήθιζε να κρατά σημειώσεις, να γράφει έμμετρα τους καημούς και τα βάσανα της. Μάλιστα όπως έλεγε στη δεύτερη της κόρη, την Καλλιόπη Κασσώτη-Καραδημητρίου, υπήρξαν πολλές στιγμές, που ενώ έγραφε αυτές τις μαντινάδες, στα ξαφνικά οι φύλακες ξεκλείδωναν την πόρτα του κελιού της και κείνη αναγκαζόταν να καταπιεί το χαρτί για να μη το βρουν στα χέρια της.

πηγη: https://www.huffingtonpost.gr/entry/otan-e-loyokrisia-katadikase-ennia-dodekanesies_gr_5ae40040e4b0d538c22dfc1a

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ :" ΠΑΤΜΙΟ":

Εὐχαριστῶ θερμά τόν ἀγαπητό μου συμπατριώτη, μαθητή (στήν Πατμιάδα) καί φίλο, γιά τήν ἀποστολή τοῦ ἀνωτέρω κειμένου. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού παρακαλουθεῖ τά πάντα γύρω ἀπό τήν τεράστια ἱστορία τοῦ νησιοῦ μας καί τό ἀρχεῖο πού διαθέτει εἶναι ὀγκοδέστατο. Μακάρι σύντομα νά ἐκδοθεῖ τό ἔργο πού ἑτοιμάζει ἐδῶ καί χρόνια! 

Ὁ μακαρίτης ὁ πατέρας μου, "τό Γιαννό ἀπό τήν Ἐληά", ἦταν "κολί(γ)ας τῆς οἰκογένειας τοῦ Καρύδα, ἤ Κολέα. Καλλιεργοῦσε τό κτῆμα, γνωστό μέχρι σήμερα τό "κτῆμα τῆς Ρένιας" στοῦ Γροίκου. Μεγαλώσαμε στήν καλύβα πού εἶχε ὁ Χριστόδουλος ὁ Καρύδας, γιά νά προστατεύει τή βάρκα του (ἐπισκέφθηκε τό Νησί μας πρίν ἀπό 55 περίπου χρόνια).

Ἡ πατρική οἰκογένεια τοῦ Νικολάου Καρύδα, ἀποτελεῖτο ἀπό τήν σύζυγό του Εἰρήνη, καί τά τρία παιδιά:τόν Χριστόδουλο (Χριστοδουλιό), τόν Μανώλη καί τόν Γιῶργο (Γιωργό). Ὁ Πατέρας ζοῦσε στήν Ἀμερική καί πῆρε τά παιδιά του κοντά του. Κάποια ἐποχή ἐπέστρεψε στήν Πάτμο, ἐνῶ κυριαρχοῦσε ἡ Ἰταλική κατοχή. 

Κατά τή σημερινή διήγηση τῆς θείας μου (ἀδελφῆς τῆς Μητέρας μου) Αἰκατερίνης (Κατερινιό) Γρυλλάκη, ἡ ὁποία ζοῦσε στοῦ Γροίκου, μοῦ ἐξιστόρισε ὅτι οἱ Γονεῖς ἔγραφαν στά παιδιά τους στήν Ἀμερική, γιά τήν κατάσταση πού ἐπικρατοῦσε  στήν Πάτμο "μέ ἄλλα λόγια", ὅπως:"στό  νησί ἔχουν ἔρθει πολλά καί ἄγρια ζῶα καί φοβούμαστε..." καί ἄλλα πολλά. Ἡ Ἰταλική λογοκρισία κατάλαβε τί ἤθελαν νά γράψουν καί συνέλαβαν καί τούς δύο -καί τόν ἀνδρα καί τήν γυναίκα. Τούς ἔκλεισαν στίς φυλακές τῆς Ρόδου καί τῆς Κῶ καί τούς ἀπελευθέρωσαν μετά ἀπό πολλά χρόνια. Προσθέτει δέ ἡ θεία μου, ὅτι "γύρισαν σέ κακά χάλια. ἡ γυναίκα εἶχε βγάλει, μωρέ γιέ μου, ἕνα μεγάλο ὄγκο στό κεφάλι της. Ἔζησε μερικά χρόνια κι΄ὕστερα ἠπέθανε στή Χώρα. Ὁ ἄντρας της λίγο καιρό μετά τή φυλακή, ἠπέθανε στοῦ Γροίκου. Χάθηκε κι΄αὐτή ἡ οἰκογένεια, ὅπως καί τόσες ἄλλες. Τούς ἔφαε ἡ ξενιθιά".

Αὐτά τά ὀλίγα.....

Διαπρέπει Έλληνας φοιτητής

Παγκόσμιος Διαγωνισμός Μαθηματικών:

 Πρωτιά για την Ελλάδα-

Πρωτιά για την Ελλάδα στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Μαθηματικών με τον Έλληνα φοιτητή Γεώργιο Κοτσοβόλη, ο οποίος ξεχώρισε ανάμεσα σε 350 παιδιά.
Μία ακόμη σημαντική διάκριση για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Έλληνας φοιτητής του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Γεώργιος Κοτσοβόλης, κατλαφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στον 25ο Μαθηματικό φοιτητικό διαγωνισμό IMC (International Mathematics Competition) που διεξήχθη στα τέλη Ιουλίου στο Μπλαγκόεβγκραντ της Βουλγαρίας. Ο συγκεκριμένος διαγωνισμός διεξάγεται τα τελευταία 25 χρόνια σε χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου, ενώ τα τελευταία 9 χρόνια διεξάγεται στη Βουλγαρία.
Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που ο Έλληνας φοιτητής κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον συγκεκριμένο διαγωνισμό, γεγονός μοναδικό στην ιστορία του ΕΚΠΑ.
Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία η οποία έρχεται να προστεθεί σε σειρά επιτυχιών φοιτητών του Μαθηματικού Τμήματος και του Πανεπιστημίου Αθηνών σε παρόμοιους διαγωνισμούς.

Το International Mathematics Competition, είναι ο μεγαλύτερος παγκόσμιος μαθηματικός διαγωνισμός για φοιτητές και οργανώνεται από το University College London. Διεξάγεται από το 1994 με τη συμμετοχή κορυφαίων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Οι φοιτητές διαγωνίζονται δύο ημέρες σε 5 προβλήματα την ημέρα. Στο φετινό διαγωνισμό έλαβαν μέρος 350 φοιτητές.
Οι φοιτητές του Τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετέχουν από το ακαδημαϊκό έτος 2007-08, έχοντας σημαντικές επιτυχίες κάθε έτος. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα έξοδα συμμετοχής του Γεώργιου Κοτσόβολη καλύφθηκαν από τον Δήμο Ν. Ιωνίας.

ΠΗΓΗ: Parapona-Rodou

Άξιον εστίν, ήχ. γ΄

«Άξιον εστίν...», ήχος γ΄

Πέτρου Βυζαντίου,

 Ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο πατήρ Γεώργιος Τσέτσης

«Αξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,

την αειμακάριστον και παναμώμητον

και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ

και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ

την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,

την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν».