Το Διάβασμα!!!

"Διάβασες τα μαθήματά σου;"

Η ερώτηση – επωδός που οι γονείς επαναλαμβάνουν ίσως με τη μεγαλύτερη συχνότητα στο παιδί τους, όταν πηγαίνει στο σχολείο. Θα πρέπει όμως η μητέρα και ο πατέρας του μικρού μαθητή να έχουν κατά νου ότι η μελέτη είναι δική του ευθύνη κι επιπλέον ότι η μάθηση και η μελέτη, θα πρέπει να είναι πηγή χαράς κι ευχαρίστησης. 

Τι κάνουμε λοιπόν; Ή ίσως καλύτερα τι δεν κάνουμε;

Δεν διαβάζουμε «όλοι μαζί»
Ο γονιός αποφεύγει τις ερωτήσεις του τύπου «τι έχουμε να διαβάσουμε σήμερα, και απλά ρωτάει «τι μαθήματα έχεις αύριο;». Με τον τρόπο αυτό ο μικρός μαθητής ή μαθήτρια αντιλαμβάνεται ότι η μελέτη στο σπίτι είναι δική του υποχρέωση. Παράλληλα ενισχύεται η αυτονομία και η υπευθυνότητά του. Αυτό δε σημαίνει ότι ο γονέας το αφήνει να κάνει ό,τι καταλαβαίνει αλλά και δεν το κυνηγάει από πίσω με ένα βιβλίο στο χέρι.

Εκείνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι να αισθάνονται ότι ο γονιός του είναι διαθέσιμος κάθε φορά που θα του ζητήσουν τη βοήθειά του για κάτι που δεν μπορούν να κάνουν μόνα τους, μια επεξήγηση, μια διευκρίνηση, μια επιπλέον βοήθεια. Δηλαδή μια “διακριτική” παρουσία αλλά συστηματική.

Καθοδηγούμε τα παιδιά πώς να οργανώσουν το διάβασμά τους
Το παιδί πρέπει να μελετά συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ώστε να έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και ξεκούραση. Καλό είναι, όταν γυρίζει από το σχολείο πρώτα να τρώει, να χαλαρώνει, να συζητά με τους δικούς του τα νέα του σχολείου, ίσως εάν το έχει ανάγκη να κοιμάται για λίγο και μετά να αρχίζει το διάβασμα.

Τώρα, τον πρώτο καιρό του σχολείου, ο γονιός πρέπει να βοηθήσει το παιδί του στο πώς θα οργανώσει το διάβασμά του: π.χ. να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε εμφανές σημείο και να το καθοδηγήσει να το βλέπει μόνο του, να κάνει έναν πίνακα με τις εργασίες της ημέρας, να του συστήσει ότι ίσως είναι καλύτερα να ξεκινά τη μελέτη του με τα πιο δύσκολα μαθήματα (που είναι πιο ξεκούραστο) ή που του είναι λιγότερο ενδιαφέροντα και να αφήνει προς το τέλος τα πιο εύκολα ή εκείνα που του προξενούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 

Μπορεί να δώσει επίσης και άλλες μικρές συμβουλές που πιστεύει ότι ταιριάζουν στο παιδί του. Ο τρόπος που θα οργανώσει ένας μαθητής την απογευματινή μελέτη του παίζει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο, αλλά κυρίως στην εικόνα και τη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα.

Φροντίζουμε το περιβάλλον που μελετά να είναι ήρεμο
Το παιδί πρέπει να μελετά στο δωμάτιό του ή στο γραφείο του, όπου εκεί έχει τα βιβλία και τα τετράδιά του και όχι κάθε μέρα και σε άλλο δωμάτιο ή χώρο. 

Ο χώρος μελέτης του πρέπει να είναι εκτός από σταθερός και φροντισμένος: τακτικός, με κατάλληλο φωτισμό, σωστή θερμοκρασία και να επικρατεί ηρεμία. 

Να μη διαταράσσεται η ησυχία από δυνατή μουσική, ή από την τηλεόραση που παίζει πολύ δυνατά ή από φωνές αδελφών ή άλλων προσώπων της οικογένειας. Δώστε στο παιδί σας να καταλάβει ότι το σωστό διάβασμα χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και σύστημα. Δεν μπορεί να μελετά σωστά, όταν το απασχολεί συγχρόνως και κάτι άλλο.

Δεν παρεμβαίνουμε εμείς συνεχώς στο διάβασμά του
Αφού του δείξουμε τη σωστή στάση σώματος στην καρέκλα, του θυμίζουμε ότι μπορεί να κάνει ένα μικρό διάλειμμα κάθε φορά που τελειώνει μια εργασία του.

Δεν επεμβαίνουμε συνεχώς, δεν του λύνουμε εμείς τις ασκήσεις, ούτε εκτελούμε τις γραπτές του εργασίες όπως και δεν απαντάμε εμείς στις ερωτήσεις εργασίας.Του επισημαίνουμε ότι στη μελέτη του μπορεί να βοηθηθεί πολύ, εάν αναζητά πληροφορίες σε άλλα βιβλία, λεξικά ή εγκυκλοπαίδεια. Η χρήση του υπολογιστή πρέπει να γίνεται με μέτρο και με την εποπτεία του γονέα.

Αν δείτε ότι δυσκολεύεται σε κάτι, δείξτε του τρόπους που θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει τη δυσκολία. Να υπογραμμίζει τα βασικά, να παρατηρεί, να χρησιμοποιεί εποπτικό υλικό, να κάνει επαναλήψεις. Αρχή της μάθησης είναι η επανάληψη ενώ οι απορίες και η κριτική ματιά απέναντι στο κείμενο βοηθούν στην κατανόησή του και στην εκμάθησή του.

Αν το παιδί αντιληφθεί ότι θα του «λύσετε» εσείς το πρόβλημα, «χάσαμε» το παιχνίδι γονείς και δάσκαλοι.

Όταν το παιδί τελειώνει τα μαθήματά του, καλό είναι να κάνουμε ένα διακριτικό έλεγχο

Αν διαπιστώσουμε ότι έχει κάνει λάθη, αποφεύγουμε να του τα διορθώσουμε αυτομάτως και να αρχίσουμε να κάνουμε επικριτικά σχόλια, να του φωνάζουμε, να του τα σβήνουμε με τη γόμα και στη χειρότερη περίπτωση να του σκίζουμε τις εργασίες του.

Οι συνεχείς επιπλήξεις και οι υπερβολικές αντιδράσεις προκαλούν τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επιδιώκει ο γονιός. 

Ο μικρός μαθητής αποθαρρύνεται, νιώθει μειωμένος κι αισθάνεται ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Γρήγορα εγκαταλείπει την προσπάθεια και βέβαια δεν μπορεί να δει τη μελέτη και την απόκτηση της γνώσης ως πηγή χαράς κι ευχαρίστησης.

Αν του λέγαμε όμως να τα ξανακοιτάξει πιο προσεχτικά και όταν επισημάνει έστω κι ένα λάθος του εμείς του πούμε “μπράβο”, ποια αποτελέσματα θα είχαμε άραγε; Μήπως θα κάναμε πιο εύκολη την καθημερινή ζωή του παιδιού μας και τη δική μας;

Θα ήταν πολύ ωραίο και αποτελεσματικό ο μικρός μαθητής να συνειδητοποιήσει το νόημα της φράσης που είπε κάποτε ένας παππούς στον εγγονό του: 

«Παιδί μου, όταν διαβάζεις ταξιδεύεις στον κόσμο χωρίς να κάνεις ούτε βήμα».

ΠΗΓΗ: infokids

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  http://hamomilaki.blogspot.gr

Ἡ τσαμπούνα!!!

 Ματθαῖος Γεώργιος τοῦ Ματθαίου

Ἐκεῖ πού λές ὅτι πάει, χάθηκε ἡ τσαμπούνα, ἐμφανίζεται ὁ Γιῶργος, γιά νά μᾶς γεμίσει μέ ἐλπίδα ὅτι  τίποτα δέν χάνεται, άρκεῖ νά ὑπάρχει μεράκι, θέληση, ὑπομονή καί ἐπιμονή. 

Ἕνας νέος "τσαμπουνιάρης", αὐτοδίδακτος, ὁ ὁποῖος προσπάθησε πολύ, γιά νά ἱκανοποιήσει τόν ἐσωτερικό του κόσμο καί χρειάστηκε ἐπίσης ἱκανή "πειθώ" γιά βγεῖ πρός τά ἔξω, νά παρουσιάσει τό ταλέντο του στήν κοινωνία μας.

Ταπεινός, ἀθόρυβος, πάντα συνεσταλμένος, καλός τεχνίτης, καλός οἰκογενειάρχης καί ... καλός ψαρᾶς. 

Νά σημειωθεῖ ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος καί κατασκευαστής τῆς Τσαμπούνας, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος.

Γιῶργο, μή σταματᾶς· συνέχισε τίς προσπάθειές σου.

 Ἡ προσφορά σου στόν πολιτισμό καί στίς παραδόσεις τοῦ Νησιοῦ μας θά εἶναι ἀξιόλογη.

Καί πάλι θερμά συγχαρητήρια!!! 

Φωτό:Φοῖβος Πέντες τοῦ Ἐμμανουήλ
(Ζητῶ συγγνώμη ἀπό τόν ἀγαπητό καί ταλαντοῦχο Φοῖβο, καί ἀπό τούς ἀναγνῶστες μου φυσικά, γιατί στήν ἀρχική μου ἀνάρτηση ἔγραψα ὅτι ἡ φωτό ἦταν τοῦ κ. Γ.Καμίτση. Λυπᾶμαι, ἀλλά τὀ ὅτι δημοσιεύθηκε στό facebook τοῦ κ. Καμίτση νόμισα   ὅτι  ἦταν ὁ ἴδιος φωτογράφος). 
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/yorgos.kamitsis?fref=ufi&pnref=story

Η ΤΡΑΤΑ

 Η ΤΡΑΤΑ 

Παραδοσιακό τραγούδι Μικράς Ασίας & Νήσων.

 ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ

Παραδοσιακό τραγούδι Προποντίδος.

 Τραγουδά & παίζει ο Γιάννης Χατζηλάρης.

 Βιολί: Λευτέρης Χατζηλάρης
ΟΡΧΗΣΤΡΑ KONTRA-SI ΛΕΡΟΣ 24-08-2016

"Τα ματωμένα Ράσα"

Μήνυμα μαρτυρικό, από ματωμένα ράσα,

 για τον κ. Φίλη 

 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου

---

Πρὸς
Τόν Ἀξιότιμον Ὑπουργόν Παιδείας,
Ἒρευνας καί Θρησκευμάτων
κ. Νικόλαον Φίλην
Εἰς Ἀθήνας

Kύριε Ὑπουργέ,

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

Μετά τήν ἐπιστολή μου πρός τόν κ. Πρωθυπουργό, σχετικά μέ τά θέματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν, εἶπα νά μή γράψω κάτι ἂλλο.

Ὃμως μὲ συγκίνηση βαθειὰ, ἀνέλαβα καὶ ὑποσχέθηκα σὲ πρόσωπα τρανά, μεγάλα, μέγιστα, ἱερά νὰ σοῦ μεταφέρω παραγγελιὰ ἱερή, γεμάτη ὀδύνη ψυχῆς, ὃμως μὲ πολλὴ ἀγάπη.

Χθὲς, Ὑπουργέ μου, πῆγα στὴν Τρίπολη καί πέρασα ἀπὸ ἕνα τόπο ἱερὸ γιὰ νὰ γονατίσω εὐλαβικὰ καὶ νὰ προσκυνήσω, γιατί θυμήθηκα ὅτι ἦταν παραμονή ἡμέρας μεγάλης, ἱστορικῆς, τρανῆς, αἱματωμένης.

Ξημέρωνε 23 Σεπτεμβρίου. Γιορτὴ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Τριπολιτσᾶς ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἐκεῖ λοιπόν ποὺ προσκυνοῦσα καὶ ἔκλεισα τὰ μάτια μου γιὰ νὰ προσευχηθῶ καὶ νὰ μακαρίσω ὅσους πέθαναν γιὰ τόν Χριστὸ καὶ τήν Πατρίδα καὶ τὰ ὀνόματά τους εἶναι γραμμένα πάνω σὲ στήλη μαρμάρινη, εὐγνωμοσύνης τῶν Ἑλλήνων ἀνάθημα, τοὺς ἄκουσα νὰ μοῦ μιλᾶνε.

Μοῦ λέγανε κάτι γιὰ σένα. Μοῦ μιλάγανε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς φυλακῆς τοῦ σεραγιοῦ τοῦ Πασᾶ.

Εἴχανε πάει τὰ μαντάτα γιὰ ὅσα εἶπες γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν συμβολὴ της, ντὲ καὶ καλά, «στὴν ἠθικὴ ἔκπτωση τῆς κοινωνίας».

Μοῦ λέγανε καὶ κλαίγανε σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ γιὰ τὴν κατάντια μας. Ἦταν, Ὑπουργέ μου, στὰ ἀλήθεια πολὺ πονεμένοι γιὰ ὅσα εἶπες.

Εἶχαν ὃμως μιά παρηγοριά, μπᾶς καὶ δὲν τὰ πιστεύεις ὅσα λές. Μήπως παρασύρθηκες καί εἶπες κάτι παρά πάνω στό λόγο σου.

Μοῦ μίλησαν αἱμόφυρτοι, γυμνοί, σκελετωμένοι, οἱ γίγαντες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, τὰ ἱερὰ σφάγια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἐλευθερίας, οἱ μάρτυρες Ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ Κληρικοί, ποὺ ἀπὸ τὸν Μάρτιο μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1821, τοὺς ἔτρωγαν τὰ σκουλήκια ζωντανούς γιὰ νὰ μπορῆς ἐσύ, γιὰ νὰ μπορῶ ἐγώ καὶ ὅλοι μας, νὰ μιλᾶμε σήμερα Ἑλληνικὰ καὶ νά ἐκφραζώμαστε ἐλεύθερα, ἀκόμα καὶ ὑβρίζοντάς τους, χωρὶς νὰ πληρώνωμε κανένα τίμημα.. Ἐξ’ ἄλλου αὐτὸ θὰ πῇ ἐλευθερία. Γι’ αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς λευτεριᾶς πέθαναν καί αὐτοί πού σοῦ στέλνουν τό μήνυμα καί τόσοι ἂλλοι.

Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Τριπολιτσᾶς, ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τοὺς φρικτοὺς καὶ βάναυσους τυράννους ποὺ ὁδήγησαν 400 χρόνια καὶ πλέον μυριάδες προγόνους σου καὶ προγόνους μου στὶς εἱρκτές, στὰ ἰκριώματα, στὰ παλουκώματα καὶ τὶς σφαγές, αὐτοὶ οἱ μάρτυρές μοῦ εἶπαν νὰ σοῦ πῶ ὅτι :

« Μετεφέρθησαν εἰς τὸ κάτω μέρος τοῦ Σεραγιοῦ, εἰς δεινοτάτην καὶ φρικτοτάτην εἱρκτὴν τῶν καταδίκων...Αὐτὴ δὲ ἡ εἱρκτὴ περιωρισμένη εἰς ἓν δωμάτιον ἔκειτο ὑπὸ τὸ Σεράγιον ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, ἀριστερῶθεν τοῦ εἰσερχομένου διὰ τῆς τοῦ Σεραγίου Πύλης καὶ δέθηκαν ὅλοι στὸ φοβερὸ κούτσουρο, εἰς τὰς ὀπάς τοῦ ὁποίου εἰσήρχοντο οἱ πόδες τῶν βασανιζομένων...Εἰσελθόντες εἰς ταύτην τὴν φυλακὴν συνέδεσαν διὰ μακρᾶς ἁλύσεως τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Προύχοντας τὴν ἑσπέραν ἐκείνην...»

Τόσο στενὰ ἦταν στοιβαγμένοι μέσα στὸ μικρὸ χῶρο οἱ φυλακισμένοι, «ὥστε οὐδὲ τοὺς πόδας ἠδύναντο νὰ ἐκτείνωσιν, ἀλλὰ νυχθημερὸν καθήμενοι διαλέγοντο, καὶ οὕτως ἐκοιμῶντο ἀπὶ πέντε ὁλοκλήρους μῆνας, μὴ δυνάμενοι νὰ ἀνακληθῶσι...Ἀέναος ἱδρὼς ἔρρεε ποταμηδὸν ἐκ τῶν σωμάτων αὐτῶν, ἐξ’ οὗ τὰ ἐνδύματα αὐτῶν ἐσάπησαν...»

Tά ὀνόματά τους ἦταν: Ὁ Τριπολιτσᾶς Δανιήλ, ὁ Μονεμβασίας Χρύσανθος, ὁ Ἀνδρούσης Ἰωσήφ, ὁ Δημητσάνης Φιλόθεος, ὁ Ναυπλίου Γρηγόριος, ὁ Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ὁ Κορίνθου Κύριλλος καί ὁ Ὠλένης Φιλάρετος, ὁ Παπαλέξης καί ὁ Πρωτοσύγκελλος τοῦ Ἀνδρούσης, Χρύσανθος.

Μοῦ εἶπαν νά σοῦ πῶ ὃτι εἶχαν καί συμμάρτυρες πού βεβαιώνουν τήν συμφορά, τά βάσανα, τήν πεῖνα, τήν δίψα, τή σήψη καί τόν θάνατο.

Ἦταν οἱ Πρόκριτοι τοῦ Μορηᾶ στό ἲδιο φρικτό κελλί καί ὑπογράφουν μαζί μέ τούς Δεσποτάδες τήν παραγγελιά τους σέ σένα τόν Ὑπουργό τῆς Παιδείας, Ἒρευνας καί Θρησκευμάτων.

Ἦταν οἱ Προεστοί: Ἀναστάσιος Μαυρομιχάλης, γιός τοῦ Πετρόμπεη, Ἰωάννης Τομαρᾶς, Ἀντωνάκης Καραπατᾶς, Ἰωάννης Βιλαέτης, Πανᾶγος Κυριακός, Ἀναγνώστης Κωστόπουλος, Ἀνδρέας Καλαμογδάρτης, Μῆτρος Ροδόπουλος, Σωτηράκης Μελετόπουλος, Νικόλαος Γεωργακόπουλος καί Θεόδωρος Δεληγιάννης.

Μοῦ εἶπαν νά σοῦ πῶ καί κάτι ἂλλο. Ὃτι τότε πέθαναν ἑνωμένοι Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι, γιατί πίστευαν τά ἲδια γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα. Ἦταν ὃλοι δεμένοι στό κούτσουρο (ἒμπαιναν σέ τρύπες τά πόδια τους) μέ μιά ἁλυσίδα 100 ὀκάδες καί μέ λαιμαργιές στό λαιμό σάν τά ἂλογα. Εἶχε μπεῖ ἡ ἁλυσίδα μέχρι τό κόκκαλο καί σαπίζαμε ἀβοήθητοι.

Ἓνας, καθώς γύρισα νά φύγω μπροστά ἀπό τό μνημεῖο πού εἶναι στημένο πάνω ἀπό τό τόπο τοῦ μαρτυρίου τους, μοῦ φώναξε: «Στάσου μή βιάζεσαι, ἒχω κάτι ξεχωριστό νά σοῦ πῶ.

Πές στόν Ὑπουργό, ὃτι μόνο δυό Δεσποτάδες, ζήσαμε καί βγήκαμε μισοπεθαμένοι... Μᾶς πῆρε ὁ Κολοκοτρώνης στό ὦμο κλαίγοντας καί μᾶς ξάπλωσε κατά γῆς. Τόν εἶδα τόν Θοδωρῆ πού ἒκλαιγε, ἐφίλησε στό μέτωπο τόν Δεσπότη τῆς Τριπολιτσᾶς, τόν Δανιήλ, πού ἦταν πρῶτος ξάδελφος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε’ καί τοῦ εἶπε. ‘’Δέν στό’ λεγα Δεσπότη μου, ὃτι θά περπατήσουμε μαζί στή λεύτερη Πατρίδα;’’»

-«Ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ μιλᾶς;», τόν ρώτησα.

«Νά πῇς στόν Ὑπουργό ὃτι μέ λένε Ἰωσήφ, εἶμαι ὁ Δεσπότης τῆς Ἀνδρούσης. Να τοῦ πῇς ὃτι ἐκεῖ πού κάθεται τώρα, σ’ αὐτή τή θέση, κάθησε γιά πρώτη φορά ἓνας ταπεινός Δεσπότης.

Ἢμουν ἐγώ ὀ Ἰωσήφ. Ἒτσι θέλησε ἡ Πατρίς, νά εἶμαι ὁ πρῶτος μινίστρος (Ὑπουργός) τῆς Θρησκείας καί τῆς Παιδείας τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος...»

Ἒκλαψα καί φίλησα τά ἃγια χώματα πού κλείνουν στά σπλάχνα τους αὐτούς τούς γιγαντόψυχους Κληρικούς, τούς ἀντιστασιακούς καί ἀνυποχώρητους, τούς Ἐθνεγέρτες καί τούς ὑποσχέθηκα ὃτι θά σοῦ πῶ τήν παραγγελιά τους σήμερα κιόλας, 23 Σεπτεμβρίου, πού γιορτάζομε τήν ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς, πού εἶναι καί δική μου Πατρίδα, ἀπό τούς Τούρκους.

Καί ξέρεις Ὑπουργέ μου, θυμήθηκα ὃτι πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες συναντηθήκαμε καί μιλήσαμε, πολιτισμένα, εἲπαμε πολλά...

Θέλω τώρα μέ ἀγάπη πολλή νά σοῦ πῶ κάτι ἀκόμα.

Ἂν θέλωμε νά δοῦμε αὐτό τόν τόπο ἐλεύθερο καί ἀναστημένο, μέ κομμένες τίς ἁλυσίδες τῶν μνημονίων καί τῆς ὃποιας ἂλλης σκλαβιᾶς, πρέπει Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι καί Λαός νά μιλᾶμε τήν ἲδια γλῶσσα πού μίλαγαν καί κεῖνοι πού μέ παρακαλέσανε νά σοῦ μεταφέρω τήν γνώμη τους.

Καί ἂν χρειασθῆ, Ὑπουργέ μου, μακάρι νά γίνῃ, νά λυτρωθοῦμε μέσα ἀπό ἓνα τέτοιο θάνατο-ἀνάσταση, κι ἂν χρειασθῆ νά πεθάνωμε ὃλοι μαζί Ἀρχιερεῖς καί Πρόκριτοι, ὃπως ἐκεῖνοι γι’ αὐτό τόν τόπο, γιά κείνους, γιά μᾶς, μά πλιότερο γιά τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, ἂς τό κάνομε μέ χαρά.

Θυμᾶσαι, Ὑπουργέ μου, τί λέγει ὁ Παλαμᾶς.

«Χρωστᾶμε σ’ ὃσους ἦρθαν πέρασαν, θά’ ρθοῦνε, θά περάσουν. Κριτές θά μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί».

Εἶπα νά πάω καί πιό πάνω ὃπου εἶναι ἓνα Μνημεῖο γιά τούς Δεσποτάδες καί τούς Παπᾶδες τῆς Μικρασίας, τότε θυμᾶσαι τό 1922, πού σφάξανε,...σφάξανε οἱ Τοῦρκοι, Κλῆρο καί Λαό, σάν τά ἀρνιά.

Στήν ἂλλη μεριά, σ’ αὐτό τό Μνημεῖο εἶναι γραμμένα ὀνόματα παπαδικά ἀπό τό ’40 καί πιό μετά. Ἀλλά εἶναι ἀργά εἶπα. Θά μοῦ ποῦνε καί κεῖνοι τίποτα γιά τόν Ὑπουργό καί πῶς νά τά πῶ ὃλα, ἀφοῦ πρέπει νά τοῦ ἀφήσω λίγο χρόνο νά μελετήσῃ τό βιβλίο πού γράφει γιά τίς θυσίες τῶν Κληρικῶν στήν ἀντίσταση, τό ὁποῖο τοῦ ἒστειλε ὁ Μακαριώτατος.

Πρίν φύγω ἀπό τήν Τρίπολη, ἒκαμα τό χρέος μου νά ἀνάψω ἓνα κερί στόν Ἃγιο Παῦλο, μιά Ἐκκλησιά ἐκεῖ κοντά στό Μνημεῖο τῶν Ἀρχιερέων καί Προκρίτων, ὂχι στόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἂλλο κ. Ὑπουργέ, ἓνα καλόγερο πού ὃταν ἦτο ἀκόμα παιδί, ἐξώμοσε, ἒγινε δηλ. Μουσουλμᾶνος (ἂχ εἶπα, ἃγιε μου, βάλε τό χέρι σου, τά παιδιά μας σήμερα μή πάθουνε τά ἲδια, κατά πῶς πᾶμε) καί μετάνοιωσε καί ἒγινε Μοναχός καί τόν ἀποκεφάλισαν οἱ Τοῦρκοι στή μέση τῆς πόλης.

Καλόγερος- «ἐπικίνδυνος» ἦτο γιἀ κεῖνα τά χρόνια, ὃπως εἶναι «ἐπικίνδυνοι» οἱ παπᾶδες καί οἱ καλόγεροι σήμερα καί εὐτυχῶς, γιατί χωρίς αὐτούς τούς «ἐπικίνδυνους», αὐτός ὁ τόπος λευτεριά δέν βλέπει.

Ἂναψα καί ἓνα κερί γιά σένα κ. Ὑπουργέ καί προσευχήθηκα μέ δάκρυα, μάρτυς μου Κύριος ὁ Θεός, νά ἒχῃς ὑγεία καί φωτισμό ὣστε νά πράττῃς ἀγαθά ἀπό τήν θέση πού βρίσκεσαι.

Μέ τιμή, ἀγάπη καί εὐχές ἐν Κυρίῳ

+ Ο Πατρών Χρυσόστομος

 

ΠΗΓΗ:  http://www.romfea.gr/  

Πολυέλεος

Δούλοι Κύριον ήχος πλ. α΄

π. Στέφανος Δανιηλαίος

Μια Φιλόλογος…

Παράδειγμα προς αποφυγήν

Ως μαθήτρια περπατούσα από το χωριό μου ως την Καβάλα οκτώ χιλιόμετρα για να πάω στο σχολείο και οκτώ να γυρίσω πίσω! Επέστρεφα … κουρέλι από την κούραση! 

Άλλες πήγαιναν με το λεωφορείο – εγώ πήγα μόνο μια φορά. 

Ρώτησα τη γιαγιά: 

«Πούλησες τ’ αυγά;»

 «Τα πούλησα.»

 «Δώσε μου χρήματα για ένα εισιτήριο.» 

Αυτή ήταν και η μοναδική πολυτέλεια που δοκίμασα ως μαθήτρια!

Ως μαθητές δε μας πολυ-υπολόγιζαν. 

Μια βολιώτισσα φιλόλογος που είχαμε, με αποκάλεσε μια φορά «Τουρκόσπορη». 

Αυτή πολλές φορές υποστήριζε τις πλούσιες συμμαθήτριές μου. Στο σχολείο που ήμασταν μια μέρα μαζεύτηκαν τα κορίτσια και μου ζήτησαν να τους πω την ερμηνεία στο άγνωστο κείμενο. 

Μας βλέπει μια πλούσια συμμαθήτρια και λέει:

«Τι τρέχετε πίσω από τη χωριάτισσα;» 

Λέω: 

«Εμείς δεν ενοχλούμε κανένα. Αν θέλεις έλα στην παρέα μας.» Αλλά σιγά μη μας καταδεχόταν! Δεν ήρθε. 

Αντιθέτως σε λίγο ξαναπλησιάζει και μου λέει: «Παλιοχωριάτισσα.» 

Της στράφτω λοιπόν ένα χαστούκι που άστραψαν τα μάτια της. Άρχισε να κλαίει, και η φιλόλογος άρχισε να της γλυκομιλά: 

«Γιατί παιδί μου κλαις;» Σηκώνω το χέρι μου και της λέω τι έγινε. 

Θύμωσε πολύ όμως δε μπορούσε να τιμωρήσει μόνο εμένα. Πάντως δεν έκρυψε ποτέ το γεγονός ότι δε με συμπαθούσε.

Αργότερα, σ’ ένα γάμο που γινόταν στο χωριό μας ήταν και αυτή η φιλόλογος προσκεκλημένη. Η μητέρα μου την προσκάλεσε να έρθει στο σπίτι μας για να την κεράσουμε γλυκό του κουταλιού κι ένα ποτήρι κρύο νερό. Έβλεπε μια τη μητέρα μου μια εμένα και δαγκωνόταν. Δεν ήξερε αν θα ‘πρεπε να δεχτεί τη πρόσκληση. Τελικά αποφάσισε να έρθει.

Η δε μητέρα μου από τότε που ήμουν μικρή, μου είχε μάθει να σερβίρω εγώ τους ξένους. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του σερβιρίσματος, πήγα εγώ. 

Η «αγαπητή» μου φιλόλογος λέει με στόμφο: 

«Δε μοιάζεις καθόλου στη μητέρα σου!»

«Μα βέβαια» της λέω εγώ 

«Από άλλους γονείς ήταν η μητέρα μου που ήταν αρχοντάνθρωποι της Νικοπόλεως από άλλο πατέρα είμαι εγώ που ο πατέρας μου ήταν μέσα από τα βουνά!»

Σκληρότητα έβγαζε και προς τους γονείς μας. Υπήρξε φορά που έδιωξε τη μητέρα μου που είχε πάει να πάρει τον έλεγχό μου. 

Όταν κατάλαβε ποια ήταν, ότι είχε πάει στο σπίτι της, κατα-ντράπηκε αλλά συγνώμη δε ζήτησε. Τόσο σκληρή ήταν…

Όταν ήρθε η ώρα να δώσω εξετάσεις κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη αφού τότε έδινες εξετάσεις στη σχολή όπου ήθελες να σπουδάσεις. Για να σπουδάσεις φιλολογία έγραφες εξετάσεις σε τμήμα φιλολογίας πανεπιστημίου. 

Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν πήγα στον Αη-Δημήτρη, προσευχήθηκα , έκλαψα και αποκοιμήθηκα κάτω απ’ τις κολώνες. Την άλλη μέρα έκανα μια επανάληψη και πήγα να γράψω. Μας έδιναν τότε ένα μπλε κι ένα κόκκινο BIC. Τότε είχαν πρωτο-βγεί. Χαρά εγώ που έπιανα BIC στα χέρια μου! Δύο ώρες μας είχαν όρθιες να περιμένουμε. Εγώ είχα ορθοστατική υπόταση αλλά δεν το ήξερα. 

Δεν άντεξα και σωριάστηκα. 

Τώρα πώς να γράψω; Ούτε ήξερα τι έγραψα. Ο Αη Δημήτρης μεσίτευσε και πήγαν όλα καλά. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, είχα περάσει από τις πρώτες! Στον πατέρα μου έλεγαν συγχαρητήρια και αυτός τους έλεγε: «Αποκλείεται! Συνωνυμία θα είναι!» 

Οι γονείς μου δεν καταλάβαιναν τη σημασία του να περάσεις και όσοι ήταν μορφωμένοι δεν αποδεχόταν το γεγονός ότι μια ταπεινή κοπέλα είχε περάσει και φρόντισαν να μη μου δείξουν καμία εκτίμηση.

Με τους βαθμούς που έγραψα θα μπορούσα να σπουδάσω και νομική. Εγώ όμως ήθελα να βλέπω παιδιά και να μεταδώσω ό,τι είχα μέσα μου. Να πολεμήσω τη μικρόνοια… Αφού με είχαν αδικήσει κι εγώ θα γινόμουν υπερασπιστής των παιδιών των χωριών.

Επέλεξα να διοριστώ στην Αλεξανδρούπολη. Δεν άντεχα να δουλέψω στο σχολείο που είχα φοιτήσει. Και μόνο που θυμόμουν τα πεύκα, τους δρόμους, τις ανηφοριές που περνούσα για να πάω στο σχολείο μ’ έπιαναν τα κλάματα. 

Το σπίτι μου έγινε κέντρο διερχομένων για τα παιδιά από χωριά. 

Οι γονείς τους στη Γερμανία, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες είχα να κάνω. 

Όταν ιδρύθηκε ο εθελοντισμός του Ερυθρού Σταυρού γράφτηκα, πήγα δύο χειμώνες και εκπαιδεύτηκα ως εθελόντρια. Πρόσφερα όσο μπορούσα στην Αλεξανδρούπολη που την αγάπησα πολύ.

Μαρτυρία αδελφής Μαρίας, κατά κόσμον Στυλιανής Κοσμίδου)

asimanti ellada.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://hamomilaki.blogspot.gr/  

Ιουλία Μπίμπα

Η δασκάλα ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης

Της Βέρας Σιατερλή

Η Ιουλία Μπίμπα ήταν από τη Σάμο. Ήταν δασκάλα σε κατηχητικό. Αποφάσισε να συμμετάσχει στην αντίσταση, όταν άκουσε για δύο νεαρούς (τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα), που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη. Δεν γνώριζε τα ονόματά τους, αλλά ήθελε να ακολουθήσει το παράδειγμά τους. Έτσι έγινε μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης  Π.Ε.Α.Ν. (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων) και ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης. Ίσως είναι η μοναδική γυναίκα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε, σύμφωνα με την απόφαση του γερμανικού στρατοδικείου, δια πελέκεως! Στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέτοιος τρόπος θανάτωσης. Για το λόγο αυτό η Ιουλία Μπίμπα εκτελέσθηκε με πέλεκυ σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου μεταφέρθηκε για να εκτελεστεί η ποινή της μετά τη σύλληψή της και την καταδίκη της σε θάνατο από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Σήμερα η προτομή της είναι στημένη στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, όπου βρίσκονται τοποθετημένα μνημεία των ηρώων της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ. Το σημείο είναι πνιγμένο από τις ομπρέλες, τα τραπεζοκαθίσματα του φαγάδικου δίπλα, αλλά και κακοποιημένα, όπως συνήθως συναντάμε να συμβαίνει παντού.

 Στην οδό Γλάδστωνος στήθηκε μαρμάρινη στήλη που σε κάθε μια από τις 4 πλευρές της έχουν τοποθετηθεί χάλκινες πλάκες με χαραγμένα τα πορτρέτα των μελών της ΠΕΑΝ που συμμετείχαν στην ανατίναξη και την ημερομηνία εκτέλεσής τους από τους Γερμανούς κατακτητές: της Ιουλία Μπίμπα, του Διονύση Παπαδόπουλου, του Δημήτρη Λόη και του Γιάννη Κατεβάτη.

Ήταν Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου του 1942, στις 12 το μεσημέρι, μια φοβερή έκρηξη αναστάτωσε το κέντρο της Αθήνας. Με επίκεντρο τα κτίρια που βρίσκονταν στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος και σε ακτίνα τουλάχιστον εκατό μέτρων, από την πλατεία Κάνιγγος έως την Ομόνοια, τα τζάμια των σπιτιών και οι τζαμαρίες καταστημάτων καταρρέουν και ο κόσμος τρομοκρατημένος σπεύδει να δει τι συμβαίνει.
Η ανεξάρτητη αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ είχε αποφασίσει να ανατινάξει τα γραφεία της ΕΣΠΟ*. Χτύπησε Κυριακή, για να μην έχει κόσμο στα μαγαζιά κι επειδή πρωινά Κυριακής συνεδρίαζε ταυτόχρονα η ΕΣΠΟ και η Γκεστάπο. Η Ιουλία Μπίμπα κρατάει στην αγκαλιά της μια βόμβα δέκα οκάδων, μέσα σε μια τσάντα με χόρτα, και περιμένει ώρες το νεύμα, καθισμένη σ’ ένα παγκάκι στην Κάνιγγος.

Μετά από παρακολούθηση και μεγάλη προσοχή και ακρίβεια τη βόμβα στο κτίριο την έβαλε η Ιουλία Μπίμπα και ο Αντώνης Μυτιληναίος. Ιδού η σχετική διήγηση του Μυτιληναίου:
«Τη βόμβα την φτιάξαμε στο σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα με 10 κιλά δυναμίτη και δύο εμπυρεύματα. Την έφερε η Ιουλία μέσα σε ταγάρι σκεπασμένη με ραδίκια από την πλατεία Κάνιγγος και την τοποθετήσαμε κάτω από το κλιμακοστάσιο, ανάψαμε τα δύο φυτίλια και βγήκαμε στην Πατησίων».
Όταν η Ιουλία και ο Αντώνης τοποθέτησαν την βόμβα, πιασμένοι χέρι, χέρι για να μη δώσουν υποψίες, προχώρησαν στα Χαυτεία και μπήκαν στο ζαχαροπλαστείο Αστόρια για να παρακολουθήσουν από εκεί τα τεκταινόμενα.

Η ώρα ήταν 12 και 5΄ όταν ακούστηκε η δυνατή έκρηξη που συγκλόνισε όλη την περιοχή. Η Ιουλία από τον ενθουσιασμό της πετάχτηκε αγκάλιασε τον Μυτιληναίο και τον φίλησε γεμάτη χαρά για το κατόρθωμά τους. Ο Αντώνης την απώθησε ελαφρά λέγοντας της «μη! Θα προδοθούμε!…» Αν τους έπαιρναν είδηση οι Γερμανοί θα τους εκτελούσαν επί τόπου!

Από την έκρηξη το κτίριο σωριάζεται και ένα άσπρο πυκνό σύννεφο σκόνης απλώνεται στην Πατησίων. Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Φωτο: Η οδός Πατησίων λίγο μετά την ανατίναξη

Οι Γερμανοί τρέχουν ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Νόμισαν πως έγινε αεροπορική επιδρομή και σήμαναν συναγερμό ενώ στο κτήριο στο οποίο έγινε η έκρηξη και στεγάζονταν γερμανικές υπηρεσίες και η προδοτική φιλογερμανική ΕΣΠΟ, τυλίχτηκε στις φλόγες.

Κάποιοι περίεργοι, μαζεύονται στα πεζοδρόμια και παρακολουθούν, ενώ στους τραυματίες ένας ιερέας, λέει με υπερηφάνεια «Δεν πειράζει που κτυπήσαμε, αρκεί που αφανίστηκε η σφηκοφωλιά των προδοτών».

H τιμητική πλάκα στην Πατησίων και Γλάδστωνος

Δύο μήνες μετά, ένα μέλος της οργάνωσης, ο Πολύκαρπος Νταλιάνης με το δέλεαρ των χρυσών λιρών, πρόδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ και συνελήφθησαν οι περισσότεροι. Κλείστηκαν στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, βασανίστηκαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Σε θάνατο βεβαίως και η Ιουλία Μπίμπα, αλλά σ’ αυτήν επεφύλαξαν και μία έκπληξη. Ενώ οι άλλοι καταδικάστηκαν εις θάνατον δια τυφεκισμού (εκτελέστηκαν όλοι ένα μήνα μετά στο σκοπευτήριο Καισαριανής) η Μπίμπα καταδικάστηκε δις εις θάνατον δι’ αποκεφαλισμού!

Η εκτέλεσή της αργούσε, διότι δεν υπήρχε λαιμητόμος στην Ελλάδα! Η γερμανική διοίκηση έστειλε επείγον έγγραφο στο Βερολίνο και εκείνο έδωσε τη λύση. Να σταλεί η καταδικασθείσα στη Γερμανία για να εκτελεσθεί η ποινή εκεί…

Στην Μπίμπα ανακοίνωσαν ότι εξορίζεται στη Γερμανία και προς στιγμή νόμισε πως θα τη γλύτωνε. Έτσι από τις φυλακές Αβέρωφ όπου εκρατείτο, έστειλε το παρακάτω σημείωμα σε στενό συγγενικό της πρόσωπο:

« Άννα στείλε μου ό,τι πράγματα καταλαβαίνεις γιατί θα μας στείλουν εξορία. Κάνε ο,τι μπορείς… Ιουλία»

Φωτο: Το χειρόγραφο σημείωμα της άτυχης Ιουλίας

Σιδηροδρομικώς και με συνοδεία μεταφέρθηκε στη Γερμανία όπου εκτελέσθηκε δια πελέκεως… Η σορός της, άγνωστο πού μεταφέρθηκε και πού ετάφη…

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Real News της 27-2-2011,tvxs.gr, http://www.palmografos.com, www.mixanitouxronou.gr, el.wikipedia.org, http://criticeduc.blogspot.gr, enet.gr

*Η ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις) είχε κάνει την εμφάνισή της πολύ πριν τη δραστηριοποίηση των ταγμάτων ασφαλείας και των εθνικιστικών αντικομμουνιστικών συμμοριών. Η διαφορά της με τους μετέπειτα σχηματισμούς του ένοπλου δωσιλογισμού είναι ότι επιδίωκε να δημιουργήσει ελληνική λεγεώνα φιλοναζιστών εθελοντών που θα πολεμούσαν στο Ανατολικό μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών. Ντόπιο κρέας για τη χιτλερική κρεατομηχανή δηλαδή.
Η προδοτική φιλοναζιστική οργάνωση είχε τα γραφεία της στον πρώτο και το δεύτερο όροφο του μεγάλου κτιρίου, στη γωνία της Γλάδστωνος και Πατησίων. Στα μπαλκόνια της κυμάτιζαν η γερμανική, η ελληνική, η ιταλική και η ιαπωνική σημαία. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου βρίσκονταν στελέχη της γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (GFP).

ΠΗΓΗ: http://tomov.gr/  

"Τον Δεσπότην και Αρχιερέαν"

Αρχαία Φήμη "Τον Δεσπότην και Αρχιερέαν", Ήχος Βαρύς,

 Ψάλλει ο Βασίλης Τουλουμτσής στο Ι. Μετόχι της Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους "Παναγία Πορταίτισσα

Ο Ποιμήν !!!

Ο ιερέας, η συμμορία και ο ευγνώμων άνδρας

Πόσα και πόσα εγκλήματα δεν γίνονται «εν βρασμό ψυχής», πάνω δηλαδή στον κατακλυσμό της οργής που δεν αφήνει την λογική να κυριαρχήσει… εκείνη την στιγμή, η ικανοποίηση ενός βίαιου τέλους φαίνεται η μόνη υπαρκτή και λογική λύση.

Βρισκόμαστε μέσα σ’ένα ναό. Έχει μερικά λεπτά που η αγρυπνία έχει τελειώσει. Ο νεωκόρος αρχίζει σβήνει τα καντήλια του τέμπλου αφήνοντας αναμμένα μόνο του Χριστού και της Παναγίας. Ο ιερέας έχει τελειώσει την κατάλυση και αρχίζει σιγά σιγά να βγάζει τα ιερατικά του άμφια. Το ημίφως μέσα στον ναό δίνει μια νότα χαρμολύπης. Δυο τρεις οικογένειες έχουν μείνει μέσα στον ναό περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν την ευχή του ιερέα κατ’ ιδίαν πριν φύγουν για το σπίτι τους…είναι ο πνευματικός τους πατέρας, θέλουν να του πούνε έστω ένα «καληνύχτα» πριν τον ξεπροβοδίσουν για το πατρικό του.
Ο ιεράς, γκριζομάλλης, γύρω στα 45, εξομολογεί αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι βρίσκουν παρηγοριά στους λόγους του και ανάπαυση στο πετραχήλι του.
Η πόρτα του ιερού βήματος ανοίγει και ξεπροβάλλει η μορφή του ιερέα. Τα γένια του μακριά ακουμπούν ατημέλητα το στήθος του, τα μαλλιά του και αυτά μακριά αγγίζουν το χρώμα του χιονιού. Χαμογελά καθώς βλέπει κάποιοι να τον περιμένουν για το «καληνύχτα». Δεν το επιζητεί, αλλά ούτε το αρνείται. Χαίρεται που κάποιοι άνθρωποι νιώθουν τον ιερέα της ενορίας τους δικό τους άνθρωπο, πατέρα τους και όχι κάποιον ξένο μισθωτό ο οποίος απλά εκπληρώνει υπαλληλικά καθήκοντα.
Ασπάζονται την δεξιά του βάζοντας μια μικρή μετάνοια. Τον πηγαίνουν μέχρι το αυτοκίνητό του, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο πνευματικό κέντρο που με τόση επιμέλεια δημιούργησε πριν μερικά χρόνια.
Είχε πολύ κόσμο στην αγρυπνία. Όλοι χαίρονται όταν στην ενορία γίνεται αγρυπνία και πολύ ετοιμάζονται να κοινωνήσουν Σώμα και Αίμα Χριστού. Πριν αναλάβει την ενορία αυτή ο συγκεκριμένος ιερέας όλα αυτά ήταν άγνωστα στο λογικό ποίμνιο. Και όμως τώρα, μετά από χρόνια προσπαθειών, προσευχής, εσπερινών ομιλιών, εντατικής εξομολόγησης, αρχίζει και βλέπει αυτός ο ιεράς την ευλογία του Θεού πάνω στο ποίμνιό του το οποίο έχει αποκτήσει πνευματικά ενδιαφέροντα. Το ποίμνιό του δεν αρκείται πλέον μόνο στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία αλλά επιζητεί την συνεχή κοινωνία με τον Θεό διαμέσου των Αγίων Μυστηρίων, κάτι που θα έπρεπε ο κάθε χριστιανός να επιζητεί και να επιδιώκει.
Ο ιερέας ανάβει την μηχανή του αυτοκινήτου του, χαιρετά τα πνευματικά του τέκνα που με τόση αγάπη τον περίμεναν, κάνει τον σταυρό του και αναχωρεί για το πατρικό του σπίτι το οποίο βρίσκεται στην διπλανή πόλη. Η απόσταση είναι περίπου 15 χιλιόμετρα, σε μερικά λεπτά θα βρίσκεται σπίτι του.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της μητροπόλεως του υπενθυμίζει ότι η ώρα είναι 02:30π.μ. Έχει φτάσει στην πόλη που μεγάλωσε και ανδρώθηκε όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Εδώ γνώρισε την αγάπη του Χριστού διαμέσου ευλαβών ιερέων αλλά και του μακαριστού επισκόπου ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο.
Η διαδρομή του είναι πάντα συγκεκριμένη. Πάντοτε περνά μπροστά από την πλατεία της μικρής αυτής πόλης που συνήθως τα πρωινά είναι γεμάτη με μικρά παιδάκια που παίζουν και ηλικιωμένους που συζητούν και χαίρονται μέσα στα περιποιημένα λουλούδια, δενδρύλλια και το γρασίδι που με επιμέλεια περιποιείται ο κηπουρός του δήμου.
Εκείνο το βράδυ όμως η πλατεία μυρίζει οργή. Ο ιερέας σταματημένος στο φανάρι της πλατείας ακούει φωνές οι οποίες γίνονται όλο και εντονότερες.
Ξάφνου ένα νεαρός περνά μπροστά από το αυτοκίνητο του ιερέως… Δεν προλαβαίνει να κλείσει το ραδιόφωνο όταν άλλοι τρεις νεαροί περνούν τρέχοντας μπροστά από το σταματημένο αυτοκίνητό του. Τον κυνηγούν. Οι τρεις κυνηγούν τον πρώτο νεαρό…όχι για καλό. Το φανάρι έχει ανάψει πράσινο, ο ιερέας όμως δεν λέει να φύγει. Οι φωνές έχουν πλέον μετατραπεί σε κραυγές μίσους για τους τρεις και απόγνωσης για τον άμοιρο νεαρό.
Ο ιερέας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου του, κάνει τον σταυρό του και με βιαστικό βήμα τρέχει προς το μέρος που ακούγονται οι νεαροί. Σε μερικά μέτρα τους βλέπει. Οι τρεις έχουν πιάσει τον έναν και τον κτυπούν αλύπητα. Είναι κάτω πεσμένος στο έδαφος γεμάτος αίματα και όμως οι νεαροί δεν σταματούν. Το μίσος, η οργή είναι απίστευτη. Ο ιερέας όμως δεν διστάζει.
– Σταματήστε!!! Για όνομα του Θεού….Σταματήστε!!!
Οι νεαροί γυρνούν έκπληκτοι προς το μέρος του ιερέως. Το ανάστημα του μαυροφορεμένου άνδρα με τα γένια και τα μακρυά μαλλιά μοιάζει βγαλμένο από κάποιο ηρωικό έπος στα μάτια τους. Οι δύο πανικοβάλλονται και τρέπονται σε φυγή. Ο ένας βγάζει ένα μαχαίρι, μέσα από την τσέπη του παντελονιού του χωρίς καθυστέρηση. Δεν θέλει να επιτεθεί στον ιερέα, δεν τον νοιάζει αυτός. Θέλει να ξεκάνει μιας και καλή τον αιματοβαμμένο νεαρό, ο οποίος σφαδάζει από τον πόνο. Θέλει να τον σκοτώσει.
Το μαχαίρι υψώνεται με ορμή στον ουρανό και με άλλη τόση και πιο πολύ κατεβαίνει προς το στήθος του νέου που ουρλιάζει βλέποντας το τέλος του.
Το μαχαίρι όμως δεν βρίσκει τον στόχο του. Ο ιερέας βρίσκεται ανάμεσά τους. Κοιτά στα μάτια τον επίδοξο δολοφόνο και με τα χέρια του έχει πιάσει το κοφτερό μαχαίρι.
– Σύνελθε..τί πας να κάνεις; Σύνελθε άνθρωπε, για όνομα του Θεού…σύνελθε!!!
Τα θολωμένα μάτια του νεαρού κοιτούν σαστισμένα τα χείλη του ιερέως ο οποίος με δυο γρήγορες κινήσεις αφοπλίζει τον νεαρό…Στέκονται και οι δυο όρθιοι, σιωπηλοί… το βλέμμα του επίδοξου δολοφόνου είναι σαν χαμένο…κάνει να φύγει, μα το χέρι του ιερέως τον σταματά…
– Πρόσεχε παιδί μου…γιατί τόσο μίσος;
Ο νεαρός απομακρύνεται γοργά από τον τόπο. Ο ιερέας μένει μόνος του με τον αιμόφυρτο νεαρό ο οποίος ανασηκώνεται σιγά σιγά.
– Θα σε πάω στο νοσοκομείο…
– Όχι, στο νοσοκομείο….θα τα καταφέρω…αφήστε με ήσυχο.
– Μα παιδί μου δεν είσαι καλά…θα έρθεις μαζί μου στο νοσοκομείο.
– Σου είπα όχι παπά μου, όχι. Σ’ευχαριστώ για όλα…τώρα πάνε στο καλό σου.
Τα αίματα έχουν σκεπάσει το πρόσωπο του νεαρού. Ο ιερέας τον βοηθά να σηκωθεί. Το ζωστικό του έχει γεμίσει αίμα…
Ο νεαρός κοιτά στα μάτια των σωτήρα του..του φιλά με δυσκολία το χέρι.
– Σ’ευχαριστώ…τώρα άσε με να φύγω, μην στεναχωριέσαι για μένα..
Ο ιερέας δεν ξέρει τι να πει. Βλέπει τον νεαρό να απομακρύνεται αργά αλλά σταθερά από κοντά του, μέχρις που χάθηκε μέσα στην νύκτα.
Νεκρική σιωπή στην πλατεία. Το μόνο που ακούγεται είναι η αναμμένη μηχανή το αυτοκινήτου του. Ο ιερέας κάνει τον σταυρό του με το λουσμένο στα αίματα χέρι του. Μένει για μερικά δευτερόλεπτα εκεί στον τόπο μήπως και καταλάβει τι είχε γίνει. Μάταια. * * *
Το Πάσχα έχει έρθει. Ο καιρός ανοιξιάτικός. Ο ιερέας μας βγαίνει από το σπίτι του και ετοιμάζεται να κάνει μια βόλτα πεζός. Περνά από την πλατεία, από το σχολείο. Κοντοστέκεται λίγο στα καφενεία της περιοχής όπου ανταλλάσσει ευχές σχεδόν με όλους. Είναι αγαπητός διότι είναι αληθινός. Σε όλους δίνει αγάπη, για όλους ενδιαφέρεται.
Εδώ και δυο εβδομάδες έχει ανοίξει ένα καινούργιο ζαχαροπλαστείο στην περιοχή. Περνά απ’έξω. Κοντοστέκεται. Κάτι του λέει να μπει μέσα και να χαιρετήσει, έστω για να πει κάποιες ευχές για το νέο ξεκίνημα αυτών των ανθρώπων.
Ανοίγει την πόρτα του ζαχαροπλαστείου και αμέσως ακούγονται κάποια μικρά καμπανάκια, τα οποία κρεμασμένα πάνω από την πόρτα ειδοποιούν τον μαγαζάτορα ότι κάποιος μπήκε.
Ο ιερέας κατευθύνεται προς το ταμείο μιας και δεν φαίνεται κανείς. Πριν προλάβει όμως να πει οτιδήποτε, ένας κύριος βγαίνει βιαστικός μέσα από το εργαστήριο και τον καλημερίζει.
– Καλημέρα και σε σένα παιδί μου. Χριστός Ανέστη!
– Αληθώς Ανέστη, πάτερ μου!
– Έχετε λίγες ημέρες που ανοίξατε το μαγαζί και είπα να περάσω να σας ευχηθώ καλές δουλειές.
Ο μαγαζάτορας ενώ στην αρχή βγήκε γελαστός και ευδιάθετος, τώρα αρχίζει να κοιτά τον ιερέα με σοβαρότητα. Τα μάτια του αρχίζουν να βουρκώνουν…ο ιερέας είναι έτοιμος να ζητήσει συγνώμη και να φύγει μιας και νιώθει ότι κάτι κακό έκανε.
Δεν προλαβαίνει όμως. Ο ζαχαροπλάστης βγάζει βιαστικά την ποδιά του και βγαίνει πίσω από τον πάγκο. Βρίσκεται τώρα δίπλα στον ιερέα. Του πιάνει το χέρι. Το ασπάζεται.
– Συγχώρεσε με, παππούλη. Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ…
Αυτά πρόλαβε να πει πριν ξεσπάσει σε κλάματα. Ο ιερέας τον αγκαλιάζει πατρικά, γεμάτος όμως απορία…
– Τι έχεις παιδί μου;…μίλησέ μου..
Μετά από μερικές στιγμές, ο ζαχαροπλάστης συνέρχεται. Σκουπίζει τα μάτια του. Τα χέρια του δεν αφήνουν το χέρι του ιερέα…σαν να μην θέλει να χάσει την επαφή μαζί του.
-Τι έχεις παιδί μου… Ξαναλέει ο ιερέας.
Μετά από δυο τρεις βαθιές ανάσες, ο ζαχαροπλάστης αρχίζει να μιλά.
– Θυμάστε κάποτε… πριν περίπου 25 χρόνια….ένα βράδυ. Στο πάρκο. Κάποιοι νεαροί δέρνανε κάποιον άλλο ταλαίπωρο; Κάποιος απ’αυτούς έβγαλε και μαχαίρι…θυμάστε;
Είχαν περάσει τόσα χρόνια. Ο γερασμένος, ασπρομάλλης ιερέας, προσπαθούσε να φέρει στην θύμησή του το περιστατικό. Είχε δει και είχε ακούσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια…όμως αυτό το περιστατικό δεν ήταν και συνηθισμένο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο ιερέας θυμήθηκε.
– Ναι…θυμάμαι παιδί μου…θυμάμαι.
Ποιος ήταν όμως αυτός ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του; Ποιος ήταν απ’όλους αυτούς τους νεαρούς που τότε είχε δει; Δεν ήξερε. Υπέθεσε όμως ότι ήταν το «θύμα» της υπόθεσης, και γι’αυτό τον ευχαριστούσε…επειδή τον έσωσε από τα χειρότερα.
Οι σκέψεις του όμως σταμάτησαν απότομα από την φωνή του ζαχαροπλάστη.
-Παππούλη μου, δεν ξέρω αν κατάλαβες ποιος είμαι απ’εκείνους τους νεαρούς, γι΄αυτό και θα σου πως εγώ….είμαι αυτός που κρατούσε το μαχαίρι…είμαι εκείνος που λίγο έλειψε να γίνει δολοφόνος.
Ο ιερέας γούρλωσε τα μάτια του. Δεν περίμενε τέτοια αποκάλυψη. Δεν ήξερε τι να πει….
-Σ’ευχαριστώ που με έσωσες από μια τέτοια μεγάλη αμαρτία, παππούλη. Σ’ευχαριστώ που μπήκες μπροστά μου εκείνη τη νύκτα και με απέτρεψες από τα χειρότερα…σ’ευχαριστώ.
Ασπάστηκε και πάλι την δεξιά του ιερέως, ο οποίος βουβός άκουγε τον ζαχαροπλάστη να του ομολογεί ότι αυτός ήταν ο γεμάτος οργή νεαρός που είχε συναντήσει πριν από πολλά χρόνια.
Μίλησαν για μερικά λεπτά ακόμα. Μοιράστηκε με τον ιερέα την νέα του ζωή. Του μίλησε για την καλή του σύζυγο, για τα τρία του παιδιά, για τους νεαρούς φίλους του που έχει χρόνια να τους δει…για τον νέο που κτύπησε εκείνη τη νύκτα τόσο άγρια και ο οποίος τελικά πέθανε από υπερβολική δόση μερικά χρόνια πριν.
Ζήτησε να εξομολογηθεί. Ανανέωσαν το ραντεβού τους.
Ο ιερέας βγαίνοντας από το ζαχαροπλαστείο αναστέναξε με πόνο αλλά και με χαρά…έκανε τον σταυρό του και απομακρύνθηκε. Κατευθύνθηκε προς την πλατεία, στο σημείο όπου είχε γίνει το περιστατικό.
Κάθισε σε κάποιο παγκάκι κοντά στο σημείο εκείνο αφήνοντας το μπαστουνάκι του στο πλάι. Ατένιζε τον καταγάλανο ουρανό. Άρχισε να φέρνει στην μνήμη του τα θαυμαστά που είχε ζήσει τόσα χρόνια μέσα στο ευλογημένο ράσο. Τα μάτια του βούρκωσαν. Ένα μικρό παιδάκι τον πλησίασε…
-Παππούλη γιατί κλαις; Τι έπαθες; Πονάς;
Ο ιερέας ξαφνιάστηκε από το χαριτωμένο παιδάκι το οποίο έμοιαζε με άγγελο…
– Να με συγχωρείς παιδάκι μου. Όχι δεν πονάω.. δεν είναι όλα τα δάκρυα από λύπη και στεναχώρια. Συγκινήθηκα από κάτι που θυμήθηκα…από κάτι που έζησα πριν χρόνια…από κάτι που έζησα πριν λίγο…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: imverias.blogspot.gr

Χερουβικόν (Ήχος Πλ. Α.)

Χερουβικόν  (Ήχος Πλ. Α.)

Μεγάλη ερμηνεία από τον μεγάλο Πατριαρχικό μουσικό ΧΡΥΣΑΝΘΟ ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟ ( 1920 - 1988 ) 

Ο Μεγάλος Πατριαρχικός Πρωτοψάλτης και μουσικοδιδάσκαλος της Θεσσαλονίκης Χρύσανθος Θεοδοσόπουλος, γεννηθείς στην Τραπεζούντα του Πόντου το 1920, διατέλεσε  για 38 ολόκληρα χρόνια Πρωτοψάλτης στον Ι . Ν . Άγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης.

 Το πώς απολάμβαναν οι πιστοί την Θεία λατρεία, η οποία τείνει να ... ξεχαστεί...

.. Τα αργά Χερουβικά λέγονταν πάντα τις Κυριακές και τις Μεγάλες Εορτές. Σήμερα όλα και πιό σπάνια ακούγονται. Αφού στους ψάλτες επικρατεί μία σύγχυση και βιασύνη. Στους δέ πιστούς ανησυχία αδημονία και ... βαριεμάρα.. με το μάτι συνέχεια στο ρολόι. Το εύκολο είναι να τα ρίχνουμε όλα στον διάβολο ο οποίος πειράζει την εκκλησιαστική ζωή όμως η δικαιολογία του διαβόλου, δεν αποτελεί ''Πανάκεια'' αφού εκείνος την δουλαιά του κάνει..... Πρωτού χαθούν όλα τα παραδεδομένα, πρέπει να κάνουμε κάτι και εμείς... κάτι πρός βελτίωση...

Τελετουργικά θέματα

Οι δοξασίες της λαϊκής ευσέβειας 

στη Θεία Λατρεία.

Γεωργίου Ζαραβέλα

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Η εκκλησιαστική σύναξη συνιστά έναν αδιαμφισβήτητα ζωντανό οργανισμό, το Σώμα του Κυρίου. Η πορεία και η δράση της Εκκλησίας από τη γέννησή της την ημέρα της Πεντηκοστής ως το πλήρωμά της στα Έσχατα δεν είναι μια απλή, γραμμική ευθεία, αλλά μία πορεία γεμάτη από γεγονότα, συγκρούσεις, αλληλεπιδράσεις· πάντα, όμως, υπό τη σκεπαστική επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Το λαϊκό στοιχείο της σύναξης συνιστά τον πλέον δυνατό κρίκο της ανθρωπογεωγραφίας της και της διαμόρφωσης του Σώματος σε κάθε τόπο και εποχή. 

Η ιστορία της Εκκλησίας φανερώνει τη δυναμική παρουσία του λαϊκού στοιχείου σε αυτή. Δεν είναι τυχαίο πως η εισροή πολλών πιστών στο εκκλησιαστικό σώμα προοδευτικά μετά το Διάταγμα της Ανεξιθρησκίας επέδρασε καταλυτικά, τόσο στη σύνθεση της σύναξης, όσο και σε κάθε επιμέρους στοιχείο, επί του οποίου δομείται ο εκκλησιαστικός οργανισμός.

Οι επιδράσεις του λαϊκού στοιχείου στην Εκκλησία δεν μπορούν να παραθεωρηθούν. Η είσοδος νέων μελών στο ευχαριστιακό σώμα έδωσε καινούργια πνοή σε αυτό, αλλά οι παράπλευρες εισδοχές ποικίλων δοξασιών και εθίμων δεν είναι λίγες. Η κοινωνική, πολιτιστική κ.λπ. ζωή των μελών της Εκκλησίας πριν από την ένταξή τους σε αυτή ρύθμιζε κατά καιρούς, περιοχές και εποχές τη λατρευτική ζωή του Σώματος. 

Οι ειδωλολατρικές και εν γένει θρησκευτικές καταβολές των μελών αποτελούν σημαντική πτυχή της μελέτης των λαϊκών δοξασιών, οι οποίες παρεισέφρησαν στη χριστιανική λατρεία. Η θεία λατρεία βρίθει εθνικών και εξωχριστιανικών λαϊκών εθίμων, τα οποία ήρθαν σε επαφή με αυτή. Από τα έθιμα αυτά άλλα κατάφεραν να ενσωματωθούν, να εκχριστιανισθούν και να θεωρούνται πλέον ως αναπόσπαστα λατρευτικά στοιχεία, ενώ άλλα δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν στο πέρασμα του χρόνου και να καθιερωθούν στη λειτουργική πρακτική της Εκκλησίας.

Οι λαϊκές δοξασίες καταλαμβάνουν μερίδιο σε όλες τις εκφάνσεις της λειτουργικής ζωής και ιδίως στις μυστηριακές τελετές, οι οποίες συνδέονται με τη ζωή και το θάνατο. Η λαϊκή θεώρηση της διαρχίας μεταξύ καλού και κακού, Θεού και διαβόλου κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ αυτών. Οι παράπλευρες τελετουργικές πρακτικές, οι οποίες στοχεύουν στην αποδίωξη του κακού («για να φύγει το κακό») βρίσκονται καλά κρυμμένες πίσω από τις επίσημες τελετές της Εκκλησίας.

Η βασκανία ή κοινά λεγόμενη ως μάτι είναι μία από τις πιο σημαντικές δοξασίες, οι οποίες έλαβαν μια ιδιότυπη χριστιανική περιβολή. Η επίσημη Εκκλησία αποδέχεται τη βασκανία ως επίδραση των δαιμονικών δυνάμεων και επικαλείται τον Κύριο με τις σχετικές ευχές για την ενίσχυση και ανακούφιση του πάσχοντος αδελφού. Λαϊκές κακοδοξίες, παράλληλα, έχουν αναγάγει το μάτιασμα σε μία παρεκκλησιαστική, λαϊκή (ενίοτε λαϊκίστικη) «επιστήμη», η οποία στις ακραίες μορφές της δεν διαφέρει από τις μαγικές πρακτικές. Η «δημιουργική σύνθεση» εκκλησιαστικών στοιχείων, όπως ευχές, ύμνοι κ.α. με ξόρκια και ποικίλες εκφράσεις αποστροφής του κακού διαστρεβλώνουν την εκκλησιαστική περί βασκανίας θέση και οικοδομούν μία μαγική νεοπαγανιστική θεώρηση περί ασθενείας. Το ξεμάτιασμα από ειδικούς εμπειρικούς ψευδομαΐστορες ή η χρήση μικρών, διακοσμητικών, μπλε οφθαλμών σε μορφή φυλακτηρίου έρχονται σε αντίθεση με την αγιαστική δύναμη της μετοχής στο μυστήριο του Χριστού και την απαράμιλλη δύναμη του Σταυρού του Κυρίου.

Η αρχή κάθε ανθρώπινου έργου φέρει κι αυτή την υπογραφή λαϊκών δοξασιών. Η επίσημη λειτουργική πρακτική ορίζει την έναρξη κάθε πράξης με αγιαστική τελετή, συνήθως την τέλεση της ακολουθίας του Μικρού Αγιασμού. Τα ειδωλολατρικά και εξωλατρειακά κατάλοιπα δεν ικανοποιούνται από το αγιαστικό έργο της Εκκλησίας και εμμένουν να έχουν θέση και στο πλαίσιο αυτό. Η παράπλευρη πρακτική της σφαγής πετεινού κατά τη θεμελίωση οικοδομήματος, για παράδειγμα, είναι συνήθης. Η πράξη αυτή ήταν δομικό μέρος της εθνικής λατρείας. Η αποστροφή της Εκκλησίας έναντι κάθε είδους αιματηρής θυσίας αντιτίθεται στην ανωτέρω πράξη, η οποία επιβιώνει έως σήμερα, τελούμενη πολλές φορές από τον ιερέα που τέλεσε προηγουμένως τον αγιασμό. 

Το τέλος της επίγειας δράσης του ανθρώπου είναι ένας επιπλέον μεγάλος σταθμός. Τα λαϊκά έθιμα έχουν και εδώ εισβάλλει. Η συνήθεια να σπάζουν οι συγγενείς πιάτα, ποτήρια ή αγγεία κατά τη διάρκεια της εκφοράς του νεκρού ή αργότερα για την αποδίωξη του κακού έλαβε ιδιαίτερη θέση στη λαϊκή περί του τέλους του ανθρώπου συνείδηση. Η Εκκλησία, σε αντίθεση με αυτά, προκρίνει την προσευχή, την ελεημοσύνη, την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και των μνημοσύνων για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου, πράξεις που έχουν οντολογικό περιεχόμενο και δεν μένουν στην αντήχηση του θρυμματισμού των σκευών. Μεταξύ των τελευταίων δοξασιών συγκαταλέγονται: α) το σπάσιμο πιάτου με στάρι πάνω στο μνήμα, την τρίτη ημέρα από την κοίμηση, β) το σπάσιμο κανατιού κατά την έξοδο του σκηνώματος από την οικία ή την κάθοδό του στο μνήμα κ.α.

Οι λαϊκές περί θανάτου κακοδοξίες είχαν επιφέρει και δύο λειτουργικά έθιμα, τα οποία έχουν πλέον αποπεμφθεί. α) Η τέλεση του λεγομένου Νεκρωσίμου Ευχελαίου. Η ιδιότυπη αυτή ακολουθία λάμβανε χώρα μετά την κοίμηση του πιστού και στόχευε στην απαλλαγή της ψυχής του κεκοιμημένου από αμαρτήματα. Η απώλεια της επίγειας ζωής, όμως, δεν συνάδει με την πράξη αυτή, εφόσον ο κεκοιμημένος δεν έχει τη δυνατότητα να μετανοήσει για όσα έπραξε. β) Σχετική με την ελάφρυνση της θέσης του κεκοιμημένου ήταν η πρακτική της μετάδοσης Τιμίων Δώρων σε ήδη νεκρούς. Η απώλεια της συνείδησής, όμως, αντιβαίνει στην κοινωνική διάσταση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, καθιστώντας αδύνατη την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας και σε όσους ζώντες δεν έχουν αντιληπτική του μυστηρίου ικανότητα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κεκοιμημένο.

Η λαϊκή ευσέβεια δεν είναι σε καμία περίπτωση απορριπτέα, αλλά οφείλει να επεξεργάζεται από την Εκκλησία, να ενσωματώνονται στη λατρεία τα πιθανά ωφέλημα στοιχεία της και να απορρίπτονται τα περιττά ή ανώφελα. Μεταξύ των στοιχείων, τα οποία εισήλθαν στη λατρεία και παγιώθηκαν πριν να επεξεργαστούν, είναι και οι λεγόμενες «Φανουρόπιτες» ή καλύτερα πίτες προς τιμή του Αγίου Φανουρίου του Νεοφανούς. Η ίδια η τιμή της μνήμης του Αγίου Φανουρίου υπαγορεύθηκε από τη λαϊκή ευσέβεια, σύμφωνα με τα γνωστά γεγονότα της ανεύρεσης ανώνυμης εικόνας αγίου μάρτυρα. Η έρευνα ως προς το πρόσωπο του αγίου έχει αποφανθεί και είναι δεδομένη η σύγχυση προσώπων. 

Η ιδιαίτερα λαοφιλής πρακτική της προετοιμασίας άρτων ή πιτών (ως πλακούντες αναφέρονται στα εκκλησιαστικά κείμενα) προς τιμή αγίων είναι γνωστή από αντίστοιχες προχριστιανικές λατρείες. Η αδυναμία του ανθρώπου μπροστά σε καταστάσεις απώλειας, ασθενείας κ.λπ. είναι κατανοητή και οφείλει να αντιμετωπίζεται με προσευχή και συνεχή μετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Η εθιμοτυπική αντικατάσταση αυτών με πράξεις «έτσι για το καλό» δεν διαφέρει από τη μαγεία. Ο λειτουργός δεν τελεί τα μυστήρια μόνος του, αλλά σε κοινωνία και με συμμετοχή όλων των μελών της σύναξης. Όταν η ενεργής συμμετοχή στη λατρεία της Εκκλησίας αντικαθίσταται καταχρηστικά μόνο από την ευλογία πιτών και άρτων στο όνομα υπαρκτών ή και αγνώστων αγίων αποχρωματίζει την οντολογική σημασία της εκκλησιαστικής σύναξης. 

Κέντρο της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος διαμελίζεται σε κάθε Θεία Ευχαριστία και μεταδίδεται σε όλους τους πιστούς. Το φαινόμενο της απομάκρυνσης από το κοινό ευχαριστιακό ποτήριο δεν είναι σπάνιο. Το αντίστοιχο φαινόμενο δεν παρατηρείται και κατά τη διανομή του αντιδώρου ή του άρτου, η οποία προκαλεί συνωστισμό γύρω από τον ιερέα. Η διαστροφή της οντολογίας του μυστηρίου της Εκκλησίας από τη λαϊκή ευσέβεια έχει συνεργήσει και σε αυτή την κε(αι)νοφανή πρακτική. 

Το Ποτήριο της Ζωής προσφέρεται καθημερινά ή έστω κάθε Κυριακή προς όλα τα μέλη της σύναξης. Η λαϊκή ευλάβεια όμως, σε αντίθεση με τα θέσμια της Εκκλησίας και τις πλείστες υποδείξεις των Πατέρων (ο Μ. Βασίλειος υποδεικνύει τη μετοχή στη Θεια Ευχαριστία τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα) επιτάσσει την ευσεβιστική αποχή από το Σώμα του Χριστού, αποϊεροποιώντας άθελά της (;) το ιερό. Η αποχή από τη Θεία Ευχαριστία χωρίς ισχυρό λόγο ή κανονικό επιτίμιο είναι ένα στοιχείο που βαρύνει τη σύναξη, προσβάλλει τον προσφερόμενο Χριστό και ατιμάζει το μυστήριο.

Η λαϊκή ευσέβεια είναι ευλογημένη και αποδεκτή μέχρι το σημείο που δεν θίγει τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Ο λαογραφικός πλούτος που σχετίζεται με τη Θεία Λατρεία είναι σεβαστός. Η ανατροπή, όμως, της λειτουργικής ζωής από λαϊκές δοξασίες δεν είναι δυνατό να οικειοποιείται τόσο από τους λαϊκούς, όσο, κυρίως, από τον ιερό κλήρο. Η εξυπηρέτηση των πνευματικών αναγκών του λαού είναι δεδομένη και επιβεβλημένη για κάθε λειτουργό, αρκεί να γίνεται με τρόπο ποιμαντικό, διδακτικό και σωτήριο για τη ψυχή του πιστού και όχι με στόχο την ικανοποίηση των επιθυμιών, τόσο του λαού, όσο και του κλήρου.

ΠΗΓΗ: http://naxioimelistes.blogspot.gr/   

Η θρυλική ΕΟΚΑ

60 χρόνια από τη χρονιά των απαγχονισμών 

των ηρώων της θρυλικής ΕΟΚΑ

Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη, Φιλόλογος

Πέρασαν κιόλας 60 χρόνια από τη χρονιά των απαγχονισμών. Ήταν εννιά οι απαγχονισθέντες ήρωες της θρυλικής ΕΟΚΑ, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Ανδρέας Παναγίδης, για τον οποίο σεμνύνομαι ότι είμαι η μόνη Ελληνίδα που έχω τον πεθερό μου στα Φυλακισμένα Μνήματα, σ’ αυτόν τον ιερό περίβολο ψυχικής ανάτασης, συντριβής αλλά και εθνικού μεγαλείου!

«Ο κλειστός αυτός χώρος κρατεί βαθιά του ό, τι ευγενικότερο κι ό, τι αγνότερο αναδευόταν στα σπλάχνα της δουλωμένης γης μας». (1) Γ.Χατζηκωστής

Κάθε φορά που φέρνω ευλαβικά τα βήματά μου σε αυτό τον ιερό χώρο θυμάμαι τη ρήση του Θουκυδίδη για τους νεκρούς του Μαραθώνα: «Εκείνων δε, διαπρεπή την αρετήν κρίναντες, αυτού και τον τάφον εποίησαν».

Ήταν οι σκληροί καιροί. Οι Έλληνες της Κύπρου, παρόλον ότι οι Άγγλοι μάζευαν σύνεργα για να αλλάξουν τις ψυχές τους, κοιμόντουσαν κι έβλεπαν όνειρο τη λευτεριά τους και την ένωση με τη Μάνα Ελλάδα! Είναι τότε που γέμισαν οι τοίχοι με το δίστιχο:

«Την Ελλάδα θέλομεν

κι ας τρώγωμεν πέτρες»

Πόσο όμορφα το τραγούδησε ο ποιητής μας Δημήτρης Λιπέρτης:

«Δώστε μας πκιον στην Μάναν μας

τζ’ αν ένι τζιαι γραμμένον

Να τρώμεν το ψουμίν ξερόν
ας εν τζιαι κριθθαρένον». (2)
(Τίτλος του ποιήματος: «Για την Πεντηκονταετηρίδαν»).

Κι έτσι, δεν άργησε να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι. Ένας νέος αέρας άρχισε να φυσά και να ξεσηκώνει τις καρδιές των ανθρώπων. Μπροστάρηδες οι νέοι «που ζώστηκαν την πανοπλία του ενθουσιασμού τους» (3) («Πορτοκαλόκηπος, Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη) και ενσάρκωσαν τη χάλκινη εποχή της επανάστασης.

Ανάμεσά τους και οι εννέα απαγχονισθέντες οι οποίοι κατά σειρά είναι οι εξής: Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης, Στέλιος Μαυρομμάτης, και τελευταίος, ο βάρδος της λευτεριάς, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης!

«ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ»
(«ΣΤΙΓΜΕΣ», 1958)
Εκείνο τον τελευταίο ασπασμό
τον ένιωσαν τα παιδιά
ποιος τον έδινε,
πώς τους τον έδιναν;
Μας αντιπροσώπευσε ο τελευταίος σου ασπασμός;

Αυτοί οι λεβεντονιοί του νησιού μας κίνησαν για ν’ ανταμώσουν την αθανασία. Ένα φως τους παρέσυρε τόσο γλυκά, με μιαν ακατάβλητη έλξη σ’ αυτό το ταξίδι τους που γυρισμό δεν έχει. Μπροστά τους μόνο η αγχόνη και το ολόδροσο δέντρο της λευτεριάς που άνθιζε και θέριευε. Γι’ αυτούς είχε αξία ο θάνατος. γιατί πέθαιναν για την Ελλάδα. Κι ο δυνάστης το’ ξερε καλά, γι’ αυτό έστησε τις αγχόνες, νομίζοντας πως θ’ αλυσοδέσει τον ήλιο, πως θα κλείσει το στόμα τους που τραγουδούσε για λευτεριά κι Ελλάδα!

Κι όμως, ξέχασε πως τούτη η γη είναι ελληνική και οι Έλληνες ακούνε την καρδιά πιότερο από το μυαλό. Για τούτο και τ’ αμούστακα παιδιά γίνανε ήρωες και βάψανε με το αίμα τους τούτη τη γη. Τους χάραξαν τον λαιμό με το σκοινί της αγχόνης. Στην πρώτη άνοιξη της νιότης τους, πάγωσε το χαμόγελό τους.

Γλυκιά η ζωή, κι όμως ενσυνείδητα, κάνοντας τη μελέτη του θανάτου, βγαίνοντας από τους λαβυρίνθους του διλήμματος, διάλεξαν το «ευ ζην», πιστεύοντας στην αφθαρσία και την αθανασία της ψυχής. Ήταν η κορυφαία πράξη της ζωής τους. Είναι μια απόφαση θυσίας προς τους άλλους και ύψιστη έκφραση αξιοπρέπειας. Κατανικώντας τον πειρασμό της ζωής, νίκησαν και το έμφυτο δέος του θανάτου.

Και πραγματικά, για να θυμηθούμε και τον Ρίτσο στο ποίημα «Αποχαιρετισμός»,
«Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας
είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος,
 όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, κι εσύ τον διαλέγεις
σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ’ τις ανάγκες σου.
Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το
Θάνατο. Το’ μαθα».

Η αιωνιότητα τους υποδέχτηκε, καθώς δρασκέλιζαν την όχτη της ζωής. Κείνη τη νύχτα την αξημέρωτη που ζύγιζαν τα χρόνια τους με τις χαρές που ζήσανε, μας μακάριζαν, γιατί μας σκέφτονταν μπροστάρηδες κατάματα στον ήλιο στο μεγάλο πανηγύρι της λευτεριάς. Κι ο ποιητής Κώστας Μόντης σιγοψιθυρίζει:

«Αδελφέ της αγχόνης
Τι μας έκανε αυτή η νύκτα
Τι μας πήρε και τι μας έδωσε!»
ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/

Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων

Συγκλονιστικό εύρημα στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων, βρέθηκε κρανίο και οστά

Ενδείξεις ατόμου που είχε εγκλωβιστεί κατά τη βύθισή του ανακαλύφθηκαν στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων. Αναλύσεις DNA αναμένεται να δώσουν περισσότερα στοιχεία.

Κρανίο, αλλά και μακρά και μικρότερα οστά ατόμου που είχε εγκλωβιστεί στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων κατά τη βύθισή του είναι τα σκελετικά κατάλοιπα που εντόπισε η «σκαπάνη» στη δεύτερη ανασκαφική αποστολή της στο σημείο.

Συγκεκριμένα, από 28 Αυγούστου μέχρι 14 Σεπτεμβρίου, η επιστημονική ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και του αμερικάνικου Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole, η οποία ερευνά το Ναυάγιο των Αντικυθήρων, ολοκλήρωσε μία δεύτερη ανασκαφική αποστολή εντός του ιδίου έτους. Κατά τη διάρκεια της έρευνας εντοπίστηκαν και ανελκύστηκαν, μεταξύ άλλων μικροαντικειμένων και κεραμικής, σκελετικά κατάλοιπα (κρανίο, μακρά και μικρότερα οστά) ατόμου που είχε εγκλωβιστεί στο ναυάγιο κατά τη βύθισή του. Οστά από τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά άτομα είχαν ήδη εντοπιστεί στο ναυάγιο κατά τις έρευνες των ετών 1900 – 1901 και 1976. Η θέση των οστών και η σχέση τους με τα άλλα ευρήματα πλησίον τους, φανερώνουν τη βίαιη ναυάγηση του πλοίου, επιπροσθέτως οι προγραμματιζόμενες ανθρωπολογικές και γενετικές (DNA) αναλύσεις αναμένεται να δώσουν στοιχεία για τον ίδιο τον νεκρό, δηλαδή το φύλο, την ηλικία θανάτου και γενικά την ανασύνθεση του τρόπου ζωής του.

 

Ανεύρεση σκελετού κατά την έρευνα στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων

Σημαντικό εύρημα θεωρείται και η ανεύρεση μιας μολύβδινης καταπειρατηρίας, βάρους 50 κιλών. Πρόκειται για αντικείμενο σχήματος κολουροημισφαιρκού, που εμφανίζει κωδωνόσχημη τομή λόγω κοίλανσης στο εσωτερικό της βάσης του. Στην επίπεδη άνω όψη υπάρχουν δύο μικρές τετράγωνες εγκοπές για το στέλεχος ανάρτησής του. Βάσει των χαρακτηριστικών του, το αντικείμενο ταυτίζεται με βολίδα για τη μέτρηση του βάθους του θαλασσίου βυθού και τον έλεγχο της φύσης του. Τη δειγματοληψία από το βυθό εξυπηρετούσε η κοίλανση στη βάση με τους ήλους από σίδερο ή χαλκό, που παγίδευαν λασπώδη άμμο, λίθους και ιζήματα, αποκαλύπτοντας την ιδιαίτερη χρησιμότητα του αντικειμένου για την περίπτωση ελιγμών ή αγκυροβολίας. Αυτό το ταπεινό εργαλείο θεωρείται ζωτικής σημασίας για την ασφαλή ναυσιπλοΐα κατά την αρχαιότητα. Οι παλαιότερες καταπειρατηρίες χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Στο ναυάγιο έχει βρεθεί μία ακόμα καταπειρατηρία κατά τις έρευνες των ετών 1900 – 1901.

Με αφορμή τα αποτελέσματα της 2ης φάσης της υποβρύχιας έρευνας στα Αντικύθηρα για το έτος 2016, η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων έχει να παρουσιάσει και την ολοκλήρωση των νέων εξειδικευμένων και υπερσύγχρονων Εργαστηρίων της στην οδό Προπυλαίων, εργασίες που υλοποιήθηκαν χάριν στην ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, ενός εκ των σημαντικότερων χορηγών της έρευνας αυτής και με κύριο στόχο την σύντομη και αποτελεσματικότερη συντήρηση των ευρημάτων του σημαντικούαυτού ναυαγίου.

 

Ανεύρεση σκελετού κατά την έρευνα στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων

Η έρευνα των Αντικυθήρων τελεί υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και η χρηματοδότηση της έγινε από πόρους που εξασφάλισε το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Woods Hole. Την έρευνα υποστηρίζουν η ελβετική εταιρεία Hublot, το Swordspoint Foundation, η Autodesk, οι Jane and James Orr, χορηγοί του Woods Hole, όπως και η Costa Navarino, η ΟΤΕ-COSMOTE και το Ίδρυμα Εγχωρίου Περιουσίας Κυθήρων και Αντικυθήρων.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλονται στο Δήμο Κυθήρων και στους κατοίκους του ακριτικού νησιού των Αντικυθήρων, οι οποίοι υποδέχονται πάντοτε με θέρμη την ερευνητική ομάδα και της παρέχουν κάθε δυνατή διευκόλυνση.

 

Καταπειρατηρία

ΠΗΓΗ: Παράπονα Ρόδου