Κυριακή των Απόκρεω

"Προκαθάρωμεν αδελφοί...": 

Δοξαστικό των Αίνων Κυριακής της Απόκρεω. 

Μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ήχος Α΄. 

Ψάλλει ο Χορός Ψαλτών "Αντιφωνικό μέλος" υπό την χοραρχία τού Πρωτοψάλτου 

τού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου ομωνύμου Δήμου Αττικής Γεωργίου Καμαριάρη.

Κυριακή Απόκρεω!

 «Δεύτε οι ευλογημένοι…» 

Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός (+)

Τίποτ’ άλλο δεν είναι τόσο βέβαιο στη ζωή μας παρά ότι θα αποθάνομε. Το γεγονός ότι γεννηθήκαμε και είμαστε σε τούτο τον κόσμο οδηγεί στη βεβαιότητα πως μια μέρα θα φύγουμε. Κάθε μέρα το βλέπομε και το διαπιστώνομε, πως άν­θρωποι γεννιούνται κι άνθρωποι αποθνήσκουν άλλοι έρχον­ται κι άλλοι φεύγουν. Αλλά κι άλλο ένα είναι το ίδιο βέβαιο, πως θα κριθούμε, πως θα δώσουμε δηλαδή λόγο για τη διαγω­γή μας σε τούτη τη ζωή. Αυτή είναι κοινή πίστη, ριζωμένη μέσα σε όλους τους ανθρώπους όλων των λαών κι όλων των αιώνων. Αλλά έχομε «βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον» · η θεία Γραφή ομιλεί γιέ τη μεγάλη και επιφανή ημέρα της κρίσεως, κι ο Ιησούς Χριστός για τη δευτέρα του παρουσία, κα­θώς θα το ακούσουμε στο Ευαγγέλιο της θείας Λειτουρ­γίας.

Η δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού και η κρίση είναι η πράξη του Θεού, στην οποία καταξιώνεται η διδαχή του Ευαγγελίου, η πίστη της Εκκλησίας και ο βίος των πιστών. Την ευαγγελική περικοπή, που θα ακούσουμε, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει «ηδίστην», δηλαδή γλυκύτατη περικοπή, που οι πιστοί την ακούν από το στόμα του Κυρίου, τη μελετούν με σπουδή και την κρατούν στη μνήμη τους με κατάνυξη. Η Εκκλησία επισφραγίζει το Σύμ­βολο της πίστεως με την προσδοκία της αναστάσεως και της κρίσεως· «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών…». Η πληροφορία της συνείδησής μας και ο λόγος του Ιησού Χριστού στην ευαγγελική περικοπή αρκούν για να μας πείσουν, αλλά είναι σαφής και ο λόγος του Αποστόλου, όταν γράφει προς Εβραίους· «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις»

Αλλά πολλοί από τους ανθρώπους δεν το βάζουν στο μυα­λό τους μήτε πως θα αποθάνουν μήτε πως έχουνε να κριθούν από το Θεό για τα έργα τους. Είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος. Βγάλε από μέσα σου τη μνήμη του θανάτου και το φόβο της κρίσεως κι ύστερα κατέβασες τον εαυτό σου στη θέση του κτήνους και δεν κρατιέσαι πουθενά. Μάλιστα όταν είσαι νέος. Οι νέοι, σαν και να μην είναι τόσοι γέροι γύρω τους, σαν και να μην το βλέπουν πως κάθε μέρα αποθνήσκουν άνθρωποι. Ξεγελιούνται λοιπόν από τα νιάτα τους κι από την υγεία τους και θαρρούν πως πάντα θα είναι νέοι, πως δεν θα αποθάνουν ποτέ και πως δεν έχουνε να δώ­σουν λόγο για τον τρόπο της ζωής τους. Κι όμως το πιο ευεργετικό για όλους, κι όταν είμαστε νέοι κι όταν θα γεράσουμε, είναι η μνήμη του θανάτου. Όλη η ζωή των σοφών ανθρώπων και των αγίων του Θεού είναι μνήμη θανάτου. Όσο είναι πικρό, άλλο τόσο είναι και σωτήριο να θυμάται ο καθέ­νας μας πως θα αποθάνει. Όποιος δεν ξεχνά το θάνατό του είναι κοντά, για να μην αμφιβάλλει πως τον περιμένει η κρίση και η ανταπόδοση του Θεού.

Ο Ιησούς Χριστός μίλησε καθαρά και είπε για τη δευτέρα και ένδοξη παρουσία του. Την πρώτη φορά ήλθε ταπεινά και φτωχά· τη δεύτερη θα έλθει με όλη τη θεϊκή του δόξα. Την πρώτη φορά ήλθε για να σώσει τον κόσμο· τη δεύτερη θα έλθει για να τον κρίνει. Την πρώτη φορά έδωσε την εντολή της αγάπης· τη δεύτερη θα κρίνει με δικαιοσύνη. Όχι μόνο ως Θεός ούτε μόνο ως άνθρωπος, αλλά ως Θεάνθρωπος· ως Θεός, που είναι απόλυτα δίκαιος και ως άνθρωπος, που ξέρει την ανθρώπινη ασθένεια. Ο ίδιος το είπε, ότι «ο Πατήρ πάσαν την κρίσιν δέδωκε τω Υιώ». Ο Υιός, που ήλθε για να σώσει τον κόσμο, ο Υιός και θα τον κρίνει. Και θα τον κρίνει με τα λιγότερα, για να σωθούν περισσότεροι, γιατί ο Θεός θέλει να σωθεί ο κό­σμος. Δεν θα σωθούν μόνο όσοι δεν θα το θελήσουν, όσοι ούτε με διδασκαλία ούτε με σημεία θα θελήσουν να πιστέ­ψουν στο Χριστό. Αυτοί και τώρα το ίδιο λένε και τότε το ίδιο θα πουν «Κύριε, πότε σε είδομεν;». Πού και πότε τον είδαμε το Χριστό;

Εδώ τώρα είναι, που η ευαγγελική περικοπή, για τη δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού και για την κρίση του κό­σμου, παίρνει ένα απροσμέτρητο βάθος και μια μέγιστη κοι­νωνική σημασία. Όχι μεγάλα λόγια και θεωρίες, αλλά μικρά και καθημερινά πράγματα. Όχι τάχα θυσίες και θεαματικές πράξεις, αλλά ψωμί για το νηστικό και ρούχο για το γυμνό κι ένα ποτήρι νερό για το διψασμένο. Το ελάχιστο, που μπορεί να δώσει ο καθένας κι όχι μόνο το μέγιστο, που μπορούν και πρέπει να δώσουν οι λίγοι. Όταν καταδικάζουμε την κοινωνι­κή αδικία και ανισότητα, και δεν έχομε άδικο, ξεχνάμε πως η αναλογία της ευθύνης πέφτει σε όλους. Και συμβαίνει όσοι μόνο φωνάζουν γι’ αυτά τα πράγματα, να μην είναι πάντα οι πιο φτωχοί και αδικημένοι. Αλλά είναι φυσικό· όταν το κοι­νωνικό κήρυγμα δεν ξεκινά από την πίστη στο Θεό, και σαν εφαρμογή της εντολής του Θεού για δικαιοσύνη και αγάπη, τότε χάνεται, σαν αόριστη και θεωρητική διδασκαλία, έξω από τα πρόσωπα και τα πράγματα, που είναι η ζωή. Και είναι πάλι φυσικό όταν δεν πιστεύουμε στο Θεό ούτε και στον άνθρωπο πιστεύουμε. Τότε δεν είναι ο άνθρωπος, σαν αδελφός μας και αδελφός του Ιησού Χριστού, που μας πονάει, αλλά το δόγμα και η θεωρητική διδασκαλία του κάποιου κοινωνικού συστήματος, στο οποίο πιστεύουμε.

Μια είναι η αλήθεια, ότι μας περιμένει ο θάνατος κι ύστε­ρα μας αναμένει κρίση. Όπως και νά ’χει θα δώσουμε λόγο για τη ζωή μας. Μάθαμε να λέμε πως οι φυσικοί νόμοι είναι απαράβατοι, μα πιο πολύ απαράβατοι και αμετάθετοι είναι οι ηθικοί νόμοι, γιατί δεν γίνεται τίποτε στην τύχη, για να μπορεί να σταθεί το υλιστικό αξίωμα· «Φάγωμεν, πίωμεν αυριον γαρ αποθνήσκομεν». Κάποτε θα βρούμε μπροστά μας τη ζωή μας και τις πράξεις μας θα μας δικάσει ο Θεός «διά Ιησού Χριστού». Κι αν είναι να μας δικάσει ο Χριστός σαν Θεός, δεν θα σωθεί κανένας από μας. Μα θα μας δικάσει σαν Θεός και άνθρωπος μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Και θα μας ζητήσει αν είχαμε μεταξύ μας αγάπη· η αγάπη, γράφει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών». Η αγάπη δεν είναι μια λέξη και μια θεωρητική διδασκαλία, αλλά συγκεκριμένη κάθε φορά πράξη προς τον συνάνθρωπο και τον πλησίον, που είναι αδελφός «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού». Όχι απρόσωπα ο άνθρωπος ούτε η ανθρωπότητα, αλλά ο πλησίον προσωπικά και ο αδελφός. Ας έχουμε λοιπόν αγάπη, ας πιστεύουμε στο Θεό, που από αγάπη προς τον άνθρωπο έγινε άνθρωπος, για να σώσει έναν έναν τον άνθρωπο. Για να ακούσουμε όταν θα μας κρίνει· «Δεύτε οι ευλογημένοι…». Αμήν.

(Επί πτερύγων ανέμων, τ. Α΄, εκδ. Ν. Παναγόπουλος, σ. 54-57)

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2020/02/defte-i-evlogimeni-kiriaki-apokreo/

Ψυχοσάββατο!!

Γιατί η Εκκλησία καθιέρωσε

 τα Ψυχοσάββατα;

                               π. Ιωάννης Σουρλίγγας

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω αποκαλείται «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το πρώτο από τα δυο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο είναι το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής).

Ο λόγος πού η Εκκλησία μας καθιέρωσε τα Ψυχοσάββατα, παρ’ ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς πέθαναν άγνωστοι, σε ακαθόριστο χρόνο, σε τόπους άγνωστους, στη θάλασσα ή στα όρη και τούς κρημνούς, ή όπου αλλού, και μερικοί, λόγω πτώχειας ή διαφόρων άλλων λόγων, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων Μνημοσύνων, «οι θείοι Πατέρες, φιλανθρώπως κινούμενοι, εθέσπισαν το Μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων των απ’ αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων Χριστιανών».

Ιδιαιτέρως δε, επειδή η Κυριακή της Απόκρεω είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και οι κεκοιμημένοι μας ακόμη δέν εκρίθηκαν, τούς μνημονεύουμε σήμερα και, επικαλούμενοι το άπειρο έλεος του Θεού, Τον παρακαλούμε δια του Μνημοσύνου, το οποίο τελούμε, να τούς χαρίζει την αιώνιο ζωή. Συγχρόνως δε ενθυμούμεθα κι εμείς το βέβαιον του θανάτου και«διεγειρόμεθα πρός μετάνοιαν».

Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ο θάνατος είναι ένα καθολικό γεγονός και ίσταται με δέος στο άκουσμα αυτού. Στεκόμαστε πάντες με συγκίνηση εμπρός στούς τάφους των νεκρών μας, των νεκρών, πού είναι θαμμένοι στα Κοιμητήρια των χωριών και των πόλεών μας. Ξέρουμε καλά ότι η Εκκλησία μας αποτελείται από δυό μέρη, πού συνιστούν ένα σώμα, την Στρατευομένη και την Θριαμβεύουσα.

Στρατευομένη Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς οι ζώντες και Θριαμβεύουσα όλοι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας, από του Αδάμ μέχρι και της σήμερον.

Αυτούς, λοιπόν, τούς κεκοιμημένους, οι οποίοι με διαφόρους τρόπους απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Εκκλησία μας, την ημέρα του Ψυχοσαββάτου, και γι’ αυτούς εμείς προσευχόμεθα αναξίως αυτήν την ημέρα. Τον κάθε άνθρωπο ο Θεός τον κάλεσε κοντά Τού με ξεχωριστό τρόπο, και μόνον Αυτός γνωρίζει τούς βαθύτερους λόγους προς σωτηρία εκάστου, νέο ή γέροντα, άντρα η γυναίκα, ασθενή ή υγιή, απρόοπτα και αναπάντεχα ή με φυσιολογικό θάνατο. Όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε την ανάγκη για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων και ιδίως για εκείνους τούς οποίους ελησμόνησαν ακόμη και οι ίδιοι οι συγγενείς τους και δεν τελούν γι’ αυτούς Μνημόσυνα.

Όμως κι εμείς οι ζώντες, με την προσευχή για τούς κεκοιμημένους, προετοιμαζόμαστε για την ημέρα εκείνη την φοβερά, την ημέρα του θανάτου μας. Αυτή ἡ ημέρα είναι μοναδική ευκαιρία να κατανοήσουμε το σύντομο τής επίγειας παρουσίας μας, δηλαδή ότι όσοι γεννήθηκαν πέθαναν, όσοι ζουν θα πεθάνουν και όσοι θα γεννηθούν και αυτοί θα πεθάνουν. Τη μνήμη, λοιπόν, του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Εκκλησία μας σ’ εκείνους πού παρευρίσκονται στην Ακολουθία του Ψυχοσαββάτου.

Υποχρέωση κάθε Χριστιανού είναι η ετοιμασία για το επερχόμενο ταξίδι στην αιωνιότητα, η συγχώρεση, η εξομολόγηση και η μετοχή του Άχραντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Χριστού, ώστε, σύμφωνα με την ευχή της Εκκλησίας μας, τα τέλη της ζωής μας να είναι «χριστιανά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» και να έχουμε «καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού». Αμήν.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2020/02/giati-i-ekklisia-kathierose-ta-psichosavvata/

Η Ελληνική Επανάσταση

Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης 

στο Ιάσιο

Στέργιος Ζυγούρας

Η γνωστή φράση της ιστορίας “Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον Προύθο” σημαίνει “Η Επανάσταση αρχίζει”. Ναι, αλλά πώς θα πρέπει να εννοήσουμε την φράση; Τι σημαίνει κατά λέξη και κατά (πρωταρχικό) νόημα; Σημαίνει ότι ο Υψηλάντης περνά από την ρωσική Βεσσαραβία στην ρωσο-οθωμανική Μολδαβία, άρα

1.     Η Επανάσταση σχετίζεται οργανωτικά με την Ρωσία

2.     Η Επανάσταση ξεκινά από τα πριγκηπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας

Το πρώτο διαψεύδεται πανηγυρικά μετά από ελάχιστες εβδομάδες. Άρα, είτε ο Υψηλάντης τρελάθηκε, είτε συνέβη κάτι που δεν ήξερε ή που δεν υπολόγιζε καλά. Το δεύτερο αρχικό συμπέρασμα έχει να κάνει με την ταυτότητα της Επανάστασης. Δεν ξεκινά μια εξέγερση από έναν χώρο που είναι τελείως άσχετος, άρα ο επαναστατικός στόχος φαίνεται κατ’ αρχήν να ορίζεται πολυεθνικά και όχι εθνικά.

Ως προς το πρώτο: Ο Υψηλάντης είναι ο αρχηγός της Επανάστασης. Λαμβάνει μόνος του τις καίριες αποφάσεις; Προφανώς όχι. Βρίσκεται εν υπηρεσία (ρωσική) όταν περνά τον Προύθο, σχετίζεται με Ρώσους αξιωματικούς που τον βοηθούν και τα ιστορικά τεκμήρια μας αφήνουν την βεβαιότητα ότι ο τσάρος Αλέξανδρος γνωρίζει άριστα αυτό που θα αρνηθεί εκ των υστέρων. Ο Καποδίστριας που επίσης γνωρίζει τα πάντα (εκτός των άλλων, ήταν ο διοικητής της Βεσσαραβίας) θα συντάξει και την ανακοίνωση του τσάρου που αποκηρύσσει τον Υψηλάντη και το εγχείρημά του, δίνοντας έτσι την άδεια στον οθωμανικό στρατό να εισβάλλει στην αποστρατικοποιημένη Βλαχομπογδανία.

Ένα ακόμη γεγονός που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν είναι ότι ο Υψηλάντης έχει ορίσει ως σημείο έναρξης της Επανάστασης την Πελοπόννησο και ως ημέρα την 25^η Μαρτίου. Ο απεσταλμένος του Παπαφλέσσας την ημέρα που ο Υψηλάντης περνά τον Προύθο, γράφει στον Ξάνθο εκφράζοντας την απορία του για το ότι παραμένει άφαντος. Επομένως, νέα δεδομένα μας παραπέμπουν στο γεγονός ότι η κήρυξη της Επανάστασης επιθυμεί να συσκοτίσει την προέλευση και τον στόχο της, αλλά, ταυτόχρονα θέλει να δώσει τις απαιτούμενες δόσεις θάρρους και ορμής σε μια δύσκολη, μοναχική εκκίνηση. «Μια μεγάλη δύναμη με ακολουθεί» λέει ο Υψηλάντης, πλην, η δύναμη αυτή θα εμφανιστεί με καθυστέρηση 8 ετών (ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-29), λίγο αφού ο Υψηλάντης ξεψυχήσει στην Βιέννη και ο Καποδίστριας αναλάβει την διοίκηση του -ακαθόριστου ακόμα- κράτους. Ο Αρχηγός δεν είναι εντάξει στο ραντεβού του. Πάει σε άλλη περιοχή και νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία. Πώς εξηγείται αυτό;

Στο αρχείο του Ξάνθου υπάρχει γράμμα που δεν το περιέλαβε στα Απομνημονεύματά του (1845) και στο οποίο δεν σημειώνεται αποστολέας και παραλήπτης, αλλά μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να το χρεώσουμε στον Εμμανουήλ Ξάνθο, γιατί την ίδια μέρα στέλνει επώνυμη επιστολή και στον Κουμπάρη με παραπλήσιο περιεχόμενο. Ο Ξάνθος από το Ισμαήλ της Βεσσαραβίας γράφει στις 19-3-1821: Ο Καλός (Αλ. Υψηλάντης) όμως διορισθείς Γενικός επίτροπος παρά της αρχής, και αρχιστράτηγος του ελληνικού έθνους, και εισακουσθείς μετά του φιλανθρώπου (τσάρου Αλέξανδρου) και του ευεργετικού (Καποδίστρια), έλαβεν διαταγήν να κινήση φανερά δια της Δακίας (Αρχείο του Εμμανουήλ Ξάνθου, Ι.Ε.Ε.Ε., τ. Γ΄, σ. 152). Στην επιστολή της ίδιας ημερομηνίας προς τον Κυριακό Κουμπάρη ο Ξάνθος γράφει το ίδιο με άλλα λόγια: ότι ο Υψηλάντης ξεκίνησε από το Κισινόβιο (πρωτεύουσα της Βεσσαραβίας) την 21^ηΦεβρουαρίου «λαβών ανωτέρας διαταγάς» (ό.π. σ. 158). Στην Απολογία του (1837) ο Ξάνθος αποκρύπτει αυτή την πληροφορία, αφού δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει πώς γίνεται ο Γενικός Επίτροπος και αρχιστράτηγος του Ελληνικού έθνους να λαμβάνει και να εκτελεί διαταγές άνωθεν. Η διατύπωσή του είναι προσεκτική: «…ο Υψηλάντης αλλάξας σχέδιον δι’ άλλας εισέτι και αγνώστους εις το κοινόν αιτίας και δια να τραβήξη όλην την προσοχήν και τας δυνάμεις του εχθρού προς τα μέρη του Δουνάβεως, αποφάσισε την έναρξιν του πολέμου από την Μολδαβίαν». Στο Υπόμνημα (1835), δεν κάνει λόγο για το θέμα, ενώ το 1845, στα Απομνημονεύματα ο Ξάνθος λέει ότι επειδή ο Υψλάντης βιάστηκε, η Επανάσταση ξεκίνησε χωρίς τα απαιτούμενα χρήματα. Μια ακόμη μαρτυρία μιλάει για γράμμα που αναγκάζει τον Υψηλάντη να κινηθεί: «Ο Υψηλάντης, τας διατριβάς έχων εις Κισινόβιον λαμβάνει την 17^ην Φεβρουαρίου, Πέμπτη εσπέρας, ταχυδρόμον από το Τροπάου με γράμματα προς αυτόν, και αποφασίζει μετά τούτο ευθύς την έξοδόν του δια Μολδαβίαν…».

Η μαρτυρία ανήκει στον Αθανάσιο Ξόδιλο και είναι πρωτογενής. Ο Ξόδιλος προσθέτει ότι αμέσως ο Υψηλάντης τον στέλνει να μεταφέρει γράμματα στον Βασίλειο Καραβιά που βρίσκεται στο Γαλάτσι. Αποστολέας του γράμματος από το Τροπάου δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Καποδίστρια. Ο Υψηλάντης αρνείται τα ανωτέρω, λέγοντας ότι άλλοι λόγοι τον ανάγκασαν να επισπεύσει την ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης. Ωστόσο, ως ετοιμοθάνατος, απευθύνεται γραπτά στον τσάρο Νικόλαο και επικαλείται την μαρτυρία του Καποδίστρια για να εξηγήσει ότι δεν έκανε του κεφαλιού του. Ως προς τον (βεβιασμένο) χρόνο έναρξης της Επανάστασης, τον αποδίδει στη χρονική συγκυρία των Επαναστατικών κινημάτων στην Ιταλία. Στον Καποδίστρια καταλογίζει μόνον το ότι έγινε αιτία να μην μάθει ο τσάρος όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου του και το ότι ξεκίνησε την Επανάσταση χωρίς να παραιτηθεί πρώτα από τον ρωσικό στρατό. Λέει επίσης ότι λυπάται, γιατί ο τσάρος πίστεψε στο Λάυμπαχ τις πλαστές επιστολές του Μέττερνιχ, σύμφωνα με τις οποίες ο Υψηλάντης βρισκόταν σε συνεννόηση με τους φιλελεύθερους του Παρισιού. Στην επιστολή περιλαμβάνεται και η εξής παράγραφος:

Βρίσκομαι σε αδυναμία να παρουσιάσω στην αυτοκρατορική σας μεγαλειότητα αποδείξεις για την αλήθεια της αφήγησης που υποβάλλω ενώπιόν σας υψηλότατε, δεν είμαι σε θέση παρά να σας δώσω το λόγο της τιμής μου και να εμπιστευτώ στο λόγο της τιμής του κόμη Καποδίστρια, κι επομένως στη μαρτυρία του για την ακρίβεια και την προσήλωσή μου στην αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να την κρύβει κανείς όταν αντιμετωπίζει το θάνατο κατάματα και θάταν ο χυδαιότερος των ανθρώπων αν τολμούσε να εξαπατήσει τον μονάρχη του τη στιγμή που περιμένει απ’ αυτόν χάρη για τον εαυτό του και ένα μέλλον λιγότερο σκληρό για τ’ αδέρφια του που παρασύρθηκαν σ’ αυτό το εγχείρημα από μένα. (Ιανουάριος 1828, μτφ. Κώστα Βαλέτα)

Την παράγραφο αυτή παρέλειψε ο Ιωάννης Φιλήμων το 1859 στο Δοκίμιό του, όταν δημοσίευσε την επιστολή του Υψηλάντη. Η πρωτότυπη επιστολή (στα γαλλικά) δημοσιεύτηκε το 1999 από τους Gregori Arš και Κωνσταντίνο Σβολόπουλο (Correspondance inédite, 1816-1828). Μεταφρασμένη δημοσιεύτηκε από τον Κ. Βαλέτα το 2002 (Αλληλογραφία Υψηλάντη).

Σύμβολα Φιλικής Εταιρείας, Ιερού Λόχου και σφραγίδα του Κυβερνήτη Καποδίστρια. Κοινό στοιχείο είναι το υπερεθνικό σύμβολο του Σταυρού

Ως προς το δεύτερο: Πέρασε λοιπόν τον Προύθο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο αρχηγός της Επανάστασης. Και μετά; Ποια είναι τα επόμενα στοιχεία που πιστοποιούν τον εθνικό ή υπερεθνικό χαρακτήρα της Επανάστασης; Είναι η τελετή στο Ιάσιο, τότε πρωτεύουσα της Μολδαβίας, δυο μέρες αργότερα, 24 Φεβρουραρίου 1821 (26 λέει ο Φιλήμων, οι προκηρύξεις έχουν ημερομηνία 24-2-1821). Στην Εκκλησία των Τριών Ιεραρχών γίνεται ο αγιασμός της Επανάστασης. Ο μητροπολίτης Βενιαμίν περιζώνει το σπαθί στον Υψηλάντη υπό τον ψαλμό του Δαυίδ «Περίζωσε την ρομφαία σου». Η σημαία είναι τρίχρωμη, τα σύμβολα είναι ο Σταυρός, η επιγραφή ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ο Φοίνικας, η επιγραφή «Εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι» και οι εικόνες του Αγ. Κωνσταντίνου, της Αγ. Ελένης και του Αγ. Γεωργίου  (περιγραφή του Ξάνθου, αυστριακή αναφορά, Φιλήμων).

Η κεντρική προκήρυξη του Υψηλάντη είναι αμφίσημη. Στο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» ο Υψηλάντης καλεί τους Έλληνες στα όπλα κατά μίμησιν των λαών της Ευρώπης, αλλά τους καλεί μαζί με τους αδελφούς Σέρβους και με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας να υψώσουν το σημείο του Σταυρού για να συντρίψουν τους εχθρούς «Πέρσες». Σε άλλη προκήρυξη της ίδιας μέρας απευθύνεται στους εντόπιους Γραικούς (δηλαδή στους ελληνόφωνους) και εκεί δηλώνει ξεκάθαρα ότι Έλληνες είναι όλοι οι χριστιανοί: οι Πελοποννήσιοι, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι νησιώτες. Στην προκήρυξη αυτή γίνεται αναφορά και στο σύμβολο της Επανάστασης: στον Φοίνικα των Ελλήνων. Αυτόν που θα καταργήσει η πλευρά του Μαυροκορδάτου και θα επαναφέρει το 1829 ο Καποδίστριας.

Τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας, του Ιερού Λόχου, καθώς και ο όρκος των Ιερολοχιτών δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας για τις προθέσεις της Επανάστασης των Χριστιανών*. Ωστόσο, την ερμηνεία αυτή θα διαψεύσει ο Πατριάρχης, που, ως ηγέτης των Ορθοδόξων, θα αποκηρύξει την Επανάσταση. Την κίνηση αυτή έχει προβλέψει ο Υψηλάντης. Δεν θεωρεί τον εαυτό του αφορισμένο, δεν διαμαρτύρεται κατά του Πατριαρχείου. Μάλιστα, έχει ειδοποιήσει προκαταβολικά τον ελλαδικό χώρο να μην την λάβει υπόψη του (πράγμα που έκανε το 1805). Ο Σουλτάνος θα κρεμάσει στον απαγχονισμένο Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ την αιτία της εκτέλεσής του: ο Πατριάρχης όχι μόνον δεν ειδοποίησε την οθωμανική διοίκηση για όσα ήξερε, αλλά ο ίδιος μετείχε -πιθανότατα ως αρχηγός- στην συνωμοσία της Φιλικής Εταιρείας.

Η διπλή υπερεθνική αποκήρυξη της Επανάστασης (ο τσάρος ήταν και αρχηγός της ρωσικής Εκκλησίας) θα γίνει αφορμή διεκδίκησής της στο νότιο τμήμα της από την εθνική παράταξη (Μαυροκορδάτος, Νέγρης, Καρατζάς, Φαρμακίδης, Τρικούπης…). Όμως η υπερεθνική πλευρά (Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Τζαβέλλας, Μεταξάς, Ρώμας…) θα καταφέρει το 1827 (μετά από δύσκολους ελιγμούς) να εκλέξει αρχηγό του υπό ίδρυση κράτους τον αφανή ηγέτη της Επανάστασης, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η άφιξή του στην Αίγινα θα συμπέσει με τον θάνατο του κατασυκοφαντημένου Υψηλάντη που θα θυσιαστεί, προκειμένου να επικρατήσει η Επανάσταση στον ελλαδικό χώρο.

Σημείωση του Αρχισυντάκτη:  Αξιοσημείωτο είναι ότι τη σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως στο Ιάσιο ευλόγησε ο Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως Γρηγόριος, o οποίος υπήρξε μοναχός της Ιεράς Μεγίστης Μονής του Βατοπεδίου.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2020/02/enarxi-tis-ellinikis-epanastasis-sto-iasio/

"Η Γλώσσα μου"!

 Ελληνική Γραφή και Φυσική της Πληροφορίας.

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών Σταύρος Παπαμαρινόπουλος σε μια συγκλονιστική συνεντευξη για την αξία των Αρχαίων Ελληνικών στις εγκεφαλικές λειτουργίες και τις δυνατότητες του τομέα Φυσικής της Πληροφορίας.

"Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ"

 ,"Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ" ΣΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Σαράντος Σακελλάκος

ΟΚΤΑΛΕΠΤΟ ΔΕΙΓΜΑ, ΤΗΣ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ", ΣΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ. ΕΠΕΙΔΗ Η “ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ” ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΔΥΣΕΡΜΗΝΕΥΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ, ΘΕΩΡΗΣΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ.

Για τη δημιουργία μου αυτή εργάστηκα με ακρίβεια και συνέπεια, πάνω στη σοφή βάση που έθεσε ο Γιώργος Σεφέρης στο προλόγισμα, της μεταγραφής της “Αποκάλυψης”. “Δε γύρεψα να αποσαφηνίσω την “Αποκάλυψη” πράγμα που έκαναν άνθρωποι εγκυρότεροι από εμένα αλλά, με τη γνώση, τις ικανότητες και την προσήλωση που αξιώθηκα να έχω, θέλησα να μεταγράψω το παλαιό κείμενο στη σημερινή λαλιά μας. Δε ζήτησα να αναλύσω ή να διαλύσω την έκφραση του. Απεναντίας ήμουν ευτυχής όταν μπορούσα να κρατήσω την τραχύτητα του, θα έλεγα και τον συνεπαρμό που του δίνει η Θεϊκή εμπνοή...η “Αποκάλυψη” είναι κέιμενο όλων των καιρών και όλων των ανθρώπων...

Πάνω σ΄αυτή τη βάση δούλεψα και εγώ, το οπτικοακουστικό έργο μου. Επιθυμία μου είναι, το κείμενο της “Αποκάλυψης”, να γίνει ευρύτερα γνωστό.

Η κριτική από επαῒοντες που έκαναν για το έργο μου, όπως, του Δρ. Θεολογίας κ. Λιαμή Ηλία Προέδρου της Επιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Δρ. Δρ. κ. Γαϊτάνη Βασίλειου, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι θετική και απαντά στα εύλογα ερωτήματα που γεννιούνται, για την ποιότητα και τη σοβαρότητα της δημιουργίας μου, πάνω στο ιδιαίτερο αυτό κείμενο της Χριστιανοσύνης. Αντίστοιχη οπτικοακουστική δημιουργία δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, όπου ολόκληρη η Αποκάλυψη και ο καθαρός λόγος της “Αποκάλυψης του Ιωάννη”, να αποδίδεται, σε μία οργανωμένη εκδήλωση, με όλα τα σύμβολα της Ορθοδοξίας και μάλιστα, στην εξαιρετική μεταγραφή του Γιώργου Σεφέρη.

Η δημιουργία μου, βασίζεται μόνο σε Ιστορικές Αγιογραφίες, στο Ελληνικό φως και τους ουρανούς της χώρας μας, καθώς και με την επεξεργασία όλων των δεδομένων που συνθέτουν το έργο, δουλεμένου σε προγράμματα Hi-tech και δίδουν στο κοινό, το μήνυμα της “Αποκάλυψης του Θεού”, που την έδωσε στον Ιησού Χριστό και την εσήμανε, στέλνοντας τον άγγελό του, στον δούλο του Ιωάννη, για να φθάσει το μήνυμα σε εμάς. ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ με την προβολή του έργου του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΚΟΥ Η “ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ” σε μεταγραφή ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ Στη δημιουργία αυτή παρουσιάζεται, οπτικοακουστικά, όλο το κείμενο, της “ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ’’, που αποδίδεται από την εξαίσια φωνή του Χρήστου Γιαννιώτη.

Το έργο αυτό, τον Μάρτιο του 2017, κατόπιν προσκλήσεως, παρουσιάστηκε στο αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και έτυχε εξαιρετικών κριτικών, τις οποίες παραθέτω κατωτέρω, όπως η κριτική του Δρ. Δρ. Γαϊτάνη Βασίλειου, Καθηγητή του ΕΚΠΑ και του Προέδρου της Επιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Δρ. Θεολογίας Ηλία Λιαμή, οι οποίοι πιστοποιούν την αυστηρή προσήλωση και την Ορθόδοξη Πνευματικότητα στο Κείμενο του Ιωάννη, στο έργο μου. «...ο εξαιρετικός μελετητής των αποκαλυπτικών κειμένων, κος Σακελλάκος με βασανιστικό κόπο και συγκλονισμό ψυχής δημιούργησε ένα υπερθέαμα πανδαισία για την “αποκάλυψη” του Ευαγγελιστού Ιωάννη...» «...η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του Ιωάννη, στο φωτοθέαμα του δημιουργού κ. Σακελλάκου δε μένει μόνο έκθετη, στη στείρα βιβλική σπουδή της, αλλά γίνεται εκείνο που είναι και που πρέπει να είναι, υπέρβαση της χρονικότητας...» «..μία προβολή για την “Αποκάλυψη” ενεργοποίησε τη φαντασία, αλλά και τη Θεολογική Σπουδή, δίνοντάς της την αισθητική διάσταση, που δύσκολα αποτυπώνεται και μάλιστα απολύτως ενδεδυμένη την Ορθόδοξη Πνευματικότητα...» «...η προσήλωση στην πιστότητα του κειμένου, η εκπληκτική εικονική παρουσίαση του οπτικό-ακουστικού θεάματος, η έξοχα κατανυκτική και παράλληλα συγκλονιστική φωνή του αφηγητή, η πιστότατη απεικόνιση των λόγων του Απόστολου, όλα συντελούν σε ένα φωτο-θέαμα, ανώτερης υφής και έξοχου αισθητικού μεγαλείου, ως σύνοψη όλων των τεχνών, σε μία ανώτερη πνευματική οντότητα...» «...συστήνω χωρίς καμιά επιφύλαξη το θέαμα-πανδαισία του κου Σακελλάκου, πιστεύοντας ότι το σκίρτημα πνευματικότητας και ψυχικής ανάτασης που επιτελεί, μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στην ανάταση της νεολαίας, αλλά και γενικότερα κάθε ακροατηρίου, βαθιά αλλοτριωμένου και πονεμένου...» Τα συγχαρητήριά της εκφράζει επίσης και επιτροπή Ρώσων, που είδαν το έργο μου, και με τίμησαν με την απόδοση σχετικής διάκρισης σε οργανωμένη τελετή βραβεύσεων.

Πατμιάς: Νέος Κληρικός

 Διάκονος Νικόλαος Παπαδάκης

Στήν ἱστορική καί πολύτιμη ἁλυσίδα τῶν Κληρικῶν, πού μαθήτευσαν στήν παλαίφατη Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή, προσετέθη ἀκόμη ἕνας κρίκος, μέ τήν ἀνάδειξη τοῦ ἀποφοίτου της Νικολάου Παπαδάκη, στόν Α΄βαθμό τῆς Ἱερωσύνης.

Γεννήθηκε στήν Κρήτη (Πυργοῦ Μαλεβιζίου) καί φοίτησε στό Σχολή μας, κατά τά σχολικά ἔτη 1992-1997. Διακρινόταν γιά τό ἦθος του καί γιά τήν ἱεροψαλτική του ἐπίδοση (καλλίφωνος), παρά τό γεγονός ὅτι ὅταν πρωτοῆλθε στήν Πατμιάδα, δέν ἐγνώριζε Βυζαντινή Μουσική. Ὑπηρέτησε μέ ἱεροπρέπεια τόσο τό Ἀναλόγιο τῆς Σχολῆς, ὅσο καί τό Ἀναλόγιο τοῦ Ἱεροῦ Σπηλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως, κάτω ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ τότε Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Σπηλαίου πολιοῦ Γέροντα π. Εὐθυμίου Κουτσανέλλου καί τήν διδασκαλία τῆς Μουσικῆς ἀπό τόν Καθηγητή κ. Ματάκια Ἐμμανουήλ.

Μετά τήν ἀποφοίτησή του, γιά λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεώς του, ἐβράδυνε νά ὁδεύσει στόν Ἱερό Κλῆρο καί «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», ἐνυμφεύθη πρόσφατα τήν καλή, τήν ταπεινή καί μέ ἐκκλησιαστικό ἦθος Διακόνισσα Μαρίνα θυγατέρα τοῦ Ἐμμανουήλ καί τῆς Λευκοθέας Μαυροφοράκη, ἀπό τήν περιοχή Κοκκίνη Ἡρακλείου, καί  τήν ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, ἔλαβε τόν Α΄ βαθμό τῆς Ἱερωσύνης, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Εἰρηναῖο, στόν ἱστορικό Ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, Ἡρακλείου. Ἐκτός τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, παρέστησαν ὁ βοηθός Ἐπίσκοπος Κνωσσοῦ κ. Πρόδρομος, πολλοί Ἱερεῖς, μεταξύ τῶν ὁποίων ἀπόφοιτοι τῆς Σχολῆς μας, ὅπως ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ π. Μακάριος (κατά κόσμο Ἰωάννης Σπυριδάκης), ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Δοξαστάκης (ὁ ὁποῖος εἶχε διατελέσει γιά πολλά χρόνια Διάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης) καί πλῆθος πιστῶν.

Ἤδη, ἀνέλαβε Διακονικά καθήκοντα στόν Ἅγιο Μηνᾶ.

Οἱ Ἔφοροι καί Προστάτες τοῦ Νησιοῦ μας Ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί ὁ Ὅσιος Χριστόδουλος καί ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Καλογερᾶς, στή Σχολή τοῦ ὁποίου μαθήτευσε, ἄς τοῦ παρέχουν κάθε Εὐλογία καί δύναμη, γιά νά ἀναταποκριθεῖ μέ ταπείνωση, σεβασμό καί συνέπεια στό ἔργο τῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀκολουθεῖ φωτογραφικό ὑλικό ἀπό τήν Χειροτονία.

Πατμιάς!!!

Πατμιάς Ἐκκλησιαστική Σχολή

Ὁ ἀείμνηστος Σχολάρχης μας Ἀρχιμανδρίτης κυρός Παῦλος Νικηταρᾶς, ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν του, ἀπό ἀριστερά  Παναγιώτη Κοτσώνη, σήμερα Ἐφημέριο στήν Περιστερά Λακωνίας, ὁ π. Παῦλος, Μοστράτου  Βονιφατίου, σήμερα Νεκταρίου, Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κεράμων, Σταυρουλάκη Κωνσταντίνου, καθηγητῆ Μουσικῆς, Ἱεροψάλτη κλπ. Δυστυχῶς τούς καθήμενους δέν μπορῶ νά τούς ἀναγνωρίσω.

Στήν δεύτερη φωτό, ἀπό ἀριστερά ὁ Βονιφάτιος Μοστρᾶτος, ὁ Παναγιώτης Κοτσώνης καί ὁ Ἰωάσαφ, ἀπό τό Ζαΐρ, ἀποκαλούμενος "Χοῦβερ".

(Εὐχαριστῶ θερμά τόν π. Παναγιώτη γιά τήν ἀποστολή τῶν φωτογραφιῶν).