Αφιέρωμα στον ιερέα της αγάπης από το Παραλίμνι Κύπρου Πρωτοπρεσβύτερο Ευέλθοντα Χαραλάμπους. Συμμετέχουν: • Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, • Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καράς, Πρωτοσύγκελλος Ιεράς Μητροπολεως Κωνσταντίας - Αμμοχώστου και • Το νεανικό σχήμα ROMIOSINI ENSEMBLE από την Κύπρο. Συντονίζει ο Δρ Ἀγγελος Σμάγας, Φιλόλογος – Αρχαιολόγος. Το αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019 στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.Πρωτοπρεσβύτερος Ευέλθων Χαραλάμπους
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019
Ο ιερέας της αγάπης!
Διατροφή!
Οι τροφές που μας προστατεύουν από το κρύο
Έχοντας
αποχαιρετίσει για τα καλά πια τον ζεστό καιρό, η θερμοκρασία έχει αρχίσει να
σημειώνει σημαντική πτώση, γεγονός που επηρεάζει τόσο την ψυχολογία όσο και την
διατροφή μας. Το φθινόπωρο και ο χειμώνας είναι εκείνες ακριβώς οι δύο εποχές
όπου σημειώνονται και τα περισσότερα κρούσματα ιώσεων και κρυολογημάτων.
Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να προσαρμόζουμε την διατροφή μας ανάλογα με τις
καιρικές συνθήκες, ώστε να προστατεύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον
οργανισμό μας.
Η
σωστή διατροφή κατά τους χειμερινούς μήνες είναι σημαντική για την προστασία του οργανισμού μας από τις ιώσεις, την
θωράκιση και ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και την διατήρηση του
σωματικού βάρους. Οι θερμιδικές ανάγκες του οργανισμού
μας είναι αυξημένες λόγω της μείωσης της θερμοκρασίας, έτσι οι θερμίδες του
φαγητού αποτελούν αντίδοτο στο κρύο. Προκειμένου ο οργανισμός να δουλεύει
ασταμάτητα και να διατηρεί μια σταθερή εσωτερική θερμοκρασία, θα πρέπει η
διατροφή μας να προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής και να λαμβάνουμε μικρές
ποσότητες γευμάτων κάθε 3 ώρες.
Ενδεικτικά,
θα αναφέρουμε ορισμένες ωφέλιμες και ιδανικές τροφές για τις κρύες μέρες του
χειμώνα, οι οποίες μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε το κρύο και παράλληλα
προφυλάσσουν τον οργανισμό μας από τις ιώσεις.
Τα ζεστά γεύματα κυρίως οι σούπες (κοτόσουπα, ψαρόσουπα, κρεατόσουπα) είναι η νούμερο ένα επιλογή, καθώς είναι πλούσιες σε πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, συστατικά που ενισχύουν άμεσα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Επίσης, οι σούπες λαχανικών που περιέχουν και πολύ λίγες θερμίδες συνιστούν ιδανικό γεύμα και κατάλληλο για δίαιτα.
Τα όσπρια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χειμώνα, έχουν λίγες θερμίδες και δίνουν έξτρα ενέργεια στον οργανισμό μας.
Το ρύζι και τα μακαρόνια σε συνδυασμό με κρέας είναι μια ακόμη πηγή ενέργειας, πλούσια σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες, θα πρέπει όμως να είμαστε αρκετά προσεκτικοί με τις ποσότητες γιατί το θερμιδικό φορτίο αυτών των τροφών είναι αρκετά υψηλό.
Τα μανιτάρια, περιέχουν φώσφορο, κάλλιο και ψευδάργυρο, στοιχεία αρκετά σημαντικά για την ενίσχυση του οργανισμού γι’ αυτό και τα προτιμάμε κατά τους χειμερινούς μήνες.
Τα ζεστά γεύματα κυρίως οι σούπες (κοτόσουπα, ψαρόσουπα, κρεατόσουπα) είναι η νούμερο ένα επιλογή, καθώς είναι πλούσιες σε πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, συστατικά που ενισχύουν άμεσα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Επίσης, οι σούπες λαχανικών που περιέχουν και πολύ λίγες θερμίδες συνιστούν ιδανικό γεύμα και κατάλληλο για δίαιτα.
Τα όσπρια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χειμώνα, έχουν λίγες θερμίδες και δίνουν έξτρα ενέργεια στον οργανισμό μας.
Το ρύζι και τα μακαρόνια σε συνδυασμό με κρέας είναι μια ακόμη πηγή ενέργειας, πλούσια σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες, θα πρέπει όμως να είμαστε αρκετά προσεκτικοί με τις ποσότητες γιατί το θερμιδικό φορτίο αυτών των τροφών είναι αρκετά υψηλό.
Τα μανιτάρια, περιέχουν φώσφορο, κάλλιο και ψευδάργυρο, στοιχεία αρκετά σημαντικά για την ενίσχυση του οργανισμού γι’ αυτό και τα προτιμάμε κατά τους χειμερινούς μήνες.
Το
σκόρδο και το ελαιόλαδο (
Βιταμίνη Ε) δε
θα πρέπει να λείπουν από τα γεύματα μας, εφόσον συμβάλλουν στην θωράκιση του
ανοσοποιητικού συστήματος.
Δημητριακά ολικής αλέσεως, ταχίνι, αβοκάντο, σταφίδες αποτελούν διατροφικά αντίδοτα στο κρύο ενώ είναι και οικονομικές λύσεις φαγητού.
Δημητριακά ολικής αλέσεως, ταχίνι, αβοκάντο, σταφίδες αποτελούν διατροφικά αντίδοτα στο κρύο ενώ είναι και οικονομικές λύσεις φαγητού.
Επίσης, οι ξηροί καρποί,
χάρη στο σελήνιο που περιέχουν προστατεύουν από τους ιούς της γρίπης και
αποτελούν ιδανικό σνακ για τα ενδιάμεσα κυρίως γεύματα μας τον χειμώνα.
Σε
αντίθεση με το καλοκαίρι που η αίσθηση αφυδάτωσης είναι έντονη, το χειμώνα
συχνά λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας ξεχνάμε να ενυδατώσουμε τον οργανισμό μας.
Δε θα πρέπει να παραλείπουμε να
πίνουμε αρκετό νερό αλλά και ζεστά ροφήματα που
μας ενυδατώνουν και μας εξασφαλίζουν σταθερή εσωτερική θερμοκρασία,
αποφεύγοντας ωστόσο όσα είναι πλούσια σε ζάχαρη,γάλα και σαντιγύ. Εναλλακτικά,
επιλέγουμε πράσινο τσάι, το οποίο είναι πλούσιο σε κατεχίνες και έχει έντονη
αντιοξειδωτική δράση.
Για
ένα δυνατό και προστατευμένο οργανισμό εντάσσουμε στη διατροφή μας τα φρούτα και τα λαχανικά, κυρίως όσα περιέχουν Βιταμίνη C, όπως είναι τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια.
Τέλος,
σημαντική πηγή καλών λιπαρών (Ω-3) είναι τα
ψάρια που θα πρέπει να τα
συμπεριλαμβάνουμε οπωσδήποτε στην εβδομαδιαία μας διατροφή.
Με
την κατάλληλη διατροφή, την σωστή ποσότητα μερίδων αλλά και με την κατανάλωση
αρκετών γευμάτων κατά η διάρκεια της ημέρας, ασφαλίζουμε στον οργανισμό μας όλα
εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία που του εξασφαλίζουν ενέργεια, δύναμη και σωστές
καύσεις. Προσαρμόζοντας την διατροφή μας στις απαιτήσεις της εποχής μπορούμε να
αντιμετωπίσουμε το κρύο και να βγούμε νικητές στην μάχη των ιώσεων.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΑΠΟ: http://www.diakonima.gr/2019/12/27/i-trofes-pou-mas-prostatevoun-apo-to-k/
Οι Εορτές μας!!!
Χάνεται η ελληνικότητα των εορτών μας
Του Σεβ. Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευσταθίου
Μπροστά από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει σε σοβαρή
αθηναϊκή εφημερίδα ένα άρθρο του Η. Νικολούδη, Καθηγητή Πανεπιστημίου των
Παρισίων και του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου Αθηνών.
Μεταξύ των άλλων στο σημαντικό αυτό άρθρο ο έμπειρος
πανεπιστημιακός δάσκαλος έγραφε: «υπάρχει θέμα προστασίας και διάσωσης του
ελληνικού χαρακτήρα, γιατί υπάρχει απειλή που έρχεται στην σημερινή εποχή από
τον αδιακριτικό βιομηχανικό άνθρωπο.
Η ελληνικότητα της ελληνικής κοινωνίας που επέζησε στην βάρβαρη εχθρική κατοχή κινδυνεύει από την έμμεση πολιτισμένη εισβολή των συμμάχων μας λαών.
Άνοιξαν διάπλατα οι κλεισμένες ελληνικές εσώπορτες στον βάρβαρο «κυβερνάνθρωπο» και στον «πολιτισμένο» τεχνοκράτη. Αυτό που κινδυνεύει να εκλείψει είναι ο ελληνικός ανθρωπισμός. Το ουσιαστικό πολιτικό μας πρόβλημα είναι, σήμερα και αύριο και συνέχεια, να μείνουμε έλληνες».
Επαναφέροντας στην μνήμη μου αυτές τις επισημάνσεις και βλέποντας γύρω μου την σύγχρονη πραγματικότητα, κυριεύομαι από αγωνία, γιατί δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο για απειλή, αλλά για εισβολή. Δεν μπορούμε σήμερα να μετράμε επισημάνσεις, αλλά να καταγράφουμε τρομακτικές διαπιστώσεις, που είναι αυτόχρημα καταστροφικές για την υπόστασή μας.
Η προστασία της ελληνικότητας δεν είναι σωβινισμός, γιατί δεν έχει επιθετική διάθεση. Είναι νόμιμη ανθρωπολογική άμυνα, γιατί απειλείται ο ελληνικός τύπος ανθρώπου από την αντιανθρώπινη στρατηγική της εποχής μας. Είναι ανάγκη να γίνουμε όσο μπορούμε περισσότερο έλληνες και να μείνουμε έλληνες.
Ο λαός μας ευρίσκεται στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει αυτή από την οποία προέρχεται. Δεν πρέπει να εξευρωπαϊσθεί σε βαθμό επικίνδυνο, ώστε να χάσει την ιδιαιτερότητα και την ταυτότητά του, την ιδιοπροσωπία του.
Ευρισκόμενη η Ελλάδα στην Ευρώπη να μη «βγει» από την Ελλάδα. Ο εξευρωπαϊσμός να μη γίνει αφελληνισμός. Αυτό θα είναι η συμφορά μας.
Για να επιβεβαιωθεί η διαπίστωση, ότι η εισβολή έχει δημιουργήσει προβλήματα ολοφάνερα, ας δούμε τις ημέρες αυτές τα ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμά μας, που υπέστησαν τρομακτική και ανησυχητική αλλοίωση.
Δύσκολα τώρα αναζητάς την ελληνικότητα στην εορτή των Χριστουγέννων που σημαίνει ορθόδοξη πνευματικότητα.
Στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και τα περιοδικά, στα σπίτια και στις διάφορες αίθουσες θα συναντήσει κανείς και θα ζήσει ατμόσφαιρα περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική. Και τα δελτάρια, ακόμη, και τα καρτ-ποστάλ που θα ανταλλάξουμε για τα χρόνια πολλά δεν θα έχουν βυζαντινές εικόνες και δεν θα γράφουν, όπως άλλοτε «καλά Χριστούγεννα», αλλά μία γενική ακαθόριστη ευχή «καλές γιορτές» η το χειρότερο «καλές διακοπές».
Στις εφημερίδες, μάταια θα αναζητήσεις, ακόμη και την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων, το ζεστό ελληνοχριστιανικό χρώμα, με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και τις περιγραφές των ελληνορθοδόξων παραδόσεων.
Αντίθετα διαβάζεις πολλές στοχαστικές ευρωπαίων διανοητών μελέτες, λες και εξέλιπαν οι πνευματικοί άνθρωποι στον τόπο μας, και δοκίμια αιρετικά και αντιθρησκευτικά τα οποία κάνουν λόγο, όχι για το ανεπανάληπτο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού, που χώρισε την ιστορία σε προ Χριστού και μετά Χριστό περίοδο, που έφερε κοντά μας τον Θεό μας, που στερηθήκαμε χρόνια πολλά, που έφερε τον Σωτήρα μας, τον οποίο είχαμε απόλυτα ανάγκη, αλλά γράφουν για τον «θρύλο» των Χριστουγέννων.
Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση θα ιδεί κανείς και θα ακούσει πολλά ευρωπαϊκής θρησκευτικής ποιήσεως και μουσικής έργα και ελάχιστα ελληνικά και ορθόδοξα έργα από τον ανυπέρβλητο λειμώνα της εκκλησιαστικής υμνολογίας η και της εθνικής και δημοτικής λαογραφίας με τα τόσο ωραία και ασύγκριτα κάλαντα και άλλα επίκαιρα.
Άλλοτε τα σπίτια ήταν καθαρά, με ασβεστωμένες τις αυλές τους και γεμάτα από τα παιδιά που επέστρεφαν από μακριά όπου σπούδαζαν η εργάζονταν, από τους συγγενείς που έκαναν το ταξίδι τους, για να περάσουν όλοι μαζί την μεγάλη γιορτή.
Έρχονταν και τα νιόπαντρα ζευγάρια, για να κάνουν Χριστούγεννα μαζί με τους γονείς τους και με τους γονείς των γονιών τους, οι οποίοι περίμεναν και αυτοί την μεγάλη γιορτή.
Ήταν το σπίτι στις δόξες του, ντυμένο στα γιορτινά του και το τραπέζι το μεσημέρι πλούσια στρωμένο με το καλομαγειρεμένο φαγητό, και με τα απαραίτητα σπιτικά γλυκά. Και η χαρά στα πρόσωπα όλων ήταν η ανταύγεια της άλλης χαράς που είχαν στην καρδιά τους, ύστερα από την συμμετοχή όλης της οικογένειας στο μυστήριο της ζωής, την θεία κοινωνία.
Τώρα φεύγουν. Αδειάζουν τα σπίτια και γεμίζουν τα πολυώνυμα τουριστικά ξενοδοχεία. Αδειάζουν οι Ναοί και γεμίζουν τα λογής-λογής νυχτερινά κέντρα, όπου διοργανώνονται οι χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν που διαφημίζονται πολύ ενωρίτερα, για να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι οι «σύγχρονοι» ευρωπαίοι νεοέλληνες.
Και πάρα πολλοί περνούν την άγια νύχτα που «προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί» εκεί στους «ναούς» των προ Χριστού ψευδοθεών του Βάκχου και της Αφροδίτης, των ειδώλων, δηλαδή, που συνέτριψε ο αληθινός Θεός μας με την Γέννησή του.
Επομένως, η εισβολή έγινε. Ο εχθρός όχι προ των πυλών, αλλά εντός των σπιτιών μας. Τρέμω μήπως μπει και μέσα στις καρδιές μας, οπότε θα έχει συντελεσθεί η καταστροφή.
Γιατί, αποκόπτοντας σιγά-σιγά τον σύγχρονο έλληνα και ορθόδοξο από τις αιώνιες ρίζες του, την ιδιοπροσωπία του, τον κάνεις αιχμάλωτο αυτής της γης χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, χωρίς ενδιαφέροντα, όχι μόνο για την μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την πρόσκαιρη επίγεια.
Έτσι μεταβάλλεται η όμορφη χώρα μας σ΄ ένα μέτριο ευρωπαϊκό χωριό χωρίς θελκτικά ψυχικά ενδιαφέροντα, ώστε ο διψασμένος για λίγη πνευματικότητα ξένος ερχόμενος να σκέπτεται τον άδικο κόπο του και τα χρήματα που ξόδεψε.
Είναι καιρός, ακόμη, έστω στο παρά πέντε, να μετρήσουμε το χρέος μας ως έλληνες και ορθόδοξοι έναντι της ένδοξης ιστορίας μας, έναντι όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν αίμα και δάκρυ για αυτό τον τόπο.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε δικαίωμα να κατασπαταλήσουμε τον πολύτιμο πατροπαράδοτο θησαυρό μας, ούτε να αποξενωθούμε από την πατρογονική μας κληρονομιά.
Έχουμε χρέος να παραδώσουμε αμείωτη και ανόθευτη την αιώνια ελληνορθόδοξη παράδοσή μας στα παιδιά μας και στις ερχόμενες γενεές, πριν τα αίματα και τα δάκρυα των γενναίων υπερασπιστών αυτών των τιμαλφών του Γένους μας γίνουν ποτάμι και μας κατακλύσουν.
Η ελληνικότητα της ελληνικής κοινωνίας που επέζησε στην βάρβαρη εχθρική κατοχή κινδυνεύει από την έμμεση πολιτισμένη εισβολή των συμμάχων μας λαών.
Άνοιξαν διάπλατα οι κλεισμένες ελληνικές εσώπορτες στον βάρβαρο «κυβερνάνθρωπο» και στον «πολιτισμένο» τεχνοκράτη. Αυτό που κινδυνεύει να εκλείψει είναι ο ελληνικός ανθρωπισμός. Το ουσιαστικό πολιτικό μας πρόβλημα είναι, σήμερα και αύριο και συνέχεια, να μείνουμε έλληνες».
Επαναφέροντας στην μνήμη μου αυτές τις επισημάνσεις και βλέποντας γύρω μου την σύγχρονη πραγματικότητα, κυριεύομαι από αγωνία, γιατί δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο για απειλή, αλλά για εισβολή. Δεν μπορούμε σήμερα να μετράμε επισημάνσεις, αλλά να καταγράφουμε τρομακτικές διαπιστώσεις, που είναι αυτόχρημα καταστροφικές για την υπόστασή μας.
Η προστασία της ελληνικότητας δεν είναι σωβινισμός, γιατί δεν έχει επιθετική διάθεση. Είναι νόμιμη ανθρωπολογική άμυνα, γιατί απειλείται ο ελληνικός τύπος ανθρώπου από την αντιανθρώπινη στρατηγική της εποχής μας. Είναι ανάγκη να γίνουμε όσο μπορούμε περισσότερο έλληνες και να μείνουμε έλληνες.
Ο λαός μας ευρίσκεται στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει αυτή από την οποία προέρχεται. Δεν πρέπει να εξευρωπαϊσθεί σε βαθμό επικίνδυνο, ώστε να χάσει την ιδιαιτερότητα και την ταυτότητά του, την ιδιοπροσωπία του.
Ευρισκόμενη η Ελλάδα στην Ευρώπη να μη «βγει» από την Ελλάδα. Ο εξευρωπαϊσμός να μη γίνει αφελληνισμός. Αυτό θα είναι η συμφορά μας.
Για να επιβεβαιωθεί η διαπίστωση, ότι η εισβολή έχει δημιουργήσει προβλήματα ολοφάνερα, ας δούμε τις ημέρες αυτές τα ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμά μας, που υπέστησαν τρομακτική και ανησυχητική αλλοίωση.
Δύσκολα τώρα αναζητάς την ελληνικότητα στην εορτή των Χριστουγέννων που σημαίνει ορθόδοξη πνευματικότητα.
Στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και τα περιοδικά, στα σπίτια και στις διάφορες αίθουσες θα συναντήσει κανείς και θα ζήσει ατμόσφαιρα περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική. Και τα δελτάρια, ακόμη, και τα καρτ-ποστάλ που θα ανταλλάξουμε για τα χρόνια πολλά δεν θα έχουν βυζαντινές εικόνες και δεν θα γράφουν, όπως άλλοτε «καλά Χριστούγεννα», αλλά μία γενική ακαθόριστη ευχή «καλές γιορτές» η το χειρότερο «καλές διακοπές».
Στις εφημερίδες, μάταια θα αναζητήσεις, ακόμη και την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων, το ζεστό ελληνοχριστιανικό χρώμα, με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και τις περιγραφές των ελληνορθοδόξων παραδόσεων.
Αντίθετα διαβάζεις πολλές στοχαστικές ευρωπαίων διανοητών μελέτες, λες και εξέλιπαν οι πνευματικοί άνθρωποι στον τόπο μας, και δοκίμια αιρετικά και αντιθρησκευτικά τα οποία κάνουν λόγο, όχι για το ανεπανάληπτο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού, που χώρισε την ιστορία σε προ Χριστού και μετά Χριστό περίοδο, που έφερε κοντά μας τον Θεό μας, που στερηθήκαμε χρόνια πολλά, που έφερε τον Σωτήρα μας, τον οποίο είχαμε απόλυτα ανάγκη, αλλά γράφουν για τον «θρύλο» των Χριστουγέννων.
Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση θα ιδεί κανείς και θα ακούσει πολλά ευρωπαϊκής θρησκευτικής ποιήσεως και μουσικής έργα και ελάχιστα ελληνικά και ορθόδοξα έργα από τον ανυπέρβλητο λειμώνα της εκκλησιαστικής υμνολογίας η και της εθνικής και δημοτικής λαογραφίας με τα τόσο ωραία και ασύγκριτα κάλαντα και άλλα επίκαιρα.
Άλλοτε τα σπίτια ήταν καθαρά, με ασβεστωμένες τις αυλές τους και γεμάτα από τα παιδιά που επέστρεφαν από μακριά όπου σπούδαζαν η εργάζονταν, από τους συγγενείς που έκαναν το ταξίδι τους, για να περάσουν όλοι μαζί την μεγάλη γιορτή.
Έρχονταν και τα νιόπαντρα ζευγάρια, για να κάνουν Χριστούγεννα μαζί με τους γονείς τους και με τους γονείς των γονιών τους, οι οποίοι περίμεναν και αυτοί την μεγάλη γιορτή.
Ήταν το σπίτι στις δόξες του, ντυμένο στα γιορτινά του και το τραπέζι το μεσημέρι πλούσια στρωμένο με το καλομαγειρεμένο φαγητό, και με τα απαραίτητα σπιτικά γλυκά. Και η χαρά στα πρόσωπα όλων ήταν η ανταύγεια της άλλης χαράς που είχαν στην καρδιά τους, ύστερα από την συμμετοχή όλης της οικογένειας στο μυστήριο της ζωής, την θεία κοινωνία.
Τώρα φεύγουν. Αδειάζουν τα σπίτια και γεμίζουν τα πολυώνυμα τουριστικά ξενοδοχεία. Αδειάζουν οι Ναοί και γεμίζουν τα λογής-λογής νυχτερινά κέντρα, όπου διοργανώνονται οι χριστουγεννιάτικες ρεβεγιόν που διαφημίζονται πολύ ενωρίτερα, για να εξασφαλίσουν ένα τραπέζι οι «σύγχρονοι» ευρωπαίοι νεοέλληνες.
Και πάρα πολλοί περνούν την άγια νύχτα που «προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί» εκεί στους «ναούς» των προ Χριστού ψευδοθεών του Βάκχου και της Αφροδίτης, των ειδώλων, δηλαδή, που συνέτριψε ο αληθινός Θεός μας με την Γέννησή του.
Επομένως, η εισβολή έγινε. Ο εχθρός όχι προ των πυλών, αλλά εντός των σπιτιών μας. Τρέμω μήπως μπει και μέσα στις καρδιές μας, οπότε θα έχει συντελεσθεί η καταστροφή.
Γιατί, αποκόπτοντας σιγά-σιγά τον σύγχρονο έλληνα και ορθόδοξο από τις αιώνιες ρίζες του, την ιδιοπροσωπία του, τον κάνεις αιχμάλωτο αυτής της γης χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, χωρίς ενδιαφέροντα, όχι μόνο για την μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την πρόσκαιρη επίγεια.
Έτσι μεταβάλλεται η όμορφη χώρα μας σ΄ ένα μέτριο ευρωπαϊκό χωριό χωρίς θελκτικά ψυχικά ενδιαφέροντα, ώστε ο διψασμένος για λίγη πνευματικότητα ξένος ερχόμενος να σκέπτεται τον άδικο κόπο του και τα χρήματα που ξόδεψε.
Είναι καιρός, ακόμη, έστω στο παρά πέντε, να μετρήσουμε το χρέος μας ως έλληνες και ορθόδοξοι έναντι της ένδοξης ιστορίας μας, έναντι όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν αίμα και δάκρυ για αυτό τον τόπο.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε δικαίωμα να κατασπαταλήσουμε τον πολύτιμο πατροπαράδοτο θησαυρό μας, ούτε να αποξενωθούμε από την πατρογονική μας κληρονομιά.
Έχουμε χρέος να παραδώσουμε αμείωτη και ανόθευτη την αιώνια ελληνορθόδοξη παράδοσή μας στα παιδιά μας και στις ερχόμενες γενεές, πριν τα αίματα και τα δάκρυα των γενναίων υπερασπιστών αυτών των τιμαλφών του Γένους μας γίνουν ποτάμι και μας κατακλύσουν.
ΠΗΓΗ: Καθεδρικός
Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού <adamnet@otenet.gr>
Ετικέτες
Ανθρώπινη ζωή,
Διάφορα,
Εθνικά θέματα,
Ελληνισμός,
Κοινωνία,
Λαογραφία,
Οικογένεια,
Παραδόσεις,
Πατρίδα
Χριστούγεννα!
Μετά τα Χριστούγεννα
του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη
γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και
τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας
τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει
ή θα αδυνατίσει.[...]
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.
«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους...». Έπρεπε να
γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να
λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και
άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε
περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση»,
να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή
σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε
εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν
έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς
προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη
αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν
εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη
εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από
τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.
Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της
κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια
πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από
την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου
καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί
διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία
για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο
χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να
βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη
μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά
απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως
όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα
χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου
συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν
παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος
«Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη
ζουν.
Από το βιβλίο "Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός
Κύκλος", εκδ. Ακρίτας
ΠΗΓΗ:
Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως
Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού <adamnet@otenet.gr>
Χριστούγεννα
Κανένας άλλος μέσα στην
ιστορία δεν κατόρθωσε να σταλάξει ένα τόσο γλυκό αίσθημα στις ψυχές των
ανθρώπων, όσο ο Χριστός.
Η εποχή της γέννησης
του Χριστού είναι μια εποχή ταραγμένη, αδιέξοδη, μαρτυρική για το λαό του
Ισραήλ. Καταπιέζονται από τους δυνάστες Ρωμαίους.
Και μπορούμε να συμπεράνουμε την τραγική θέση αυτού του λαού, που δεν βλέπει σωτηρία από πουθενά, που σηκώνει τα χέρια του και παρακαλεί το Μεσσία να κατεβεί να σώσει τον περιούσιο λαό του. Διαβάζοντας κανείς την Καινή Διαθήκη, πέρα από τα γεγονότα, όπως περιγράφονται εκεί, μπορεί να συλλάβει το κλίμα της εποχής, να νιώσει τον αγέρα που φύσηξε στο μήνυμα της παρουσίας του Μεσσία.
Ένα άστρο οδηγεί τους Μάγους, οι άγγελοι ψέλνουν, η νύχτα της Γέννησης πλημμυρίζει από καλοσύνη και από ελπίδα. Η νύχτα ενσαρκώνει την ανθρώπινη επιθυμία, η χειμωνιάτικη νύχτα είναι φορτωμένη από ένα αναγεννητικό, ανοιξιάτικο πνεύμα. Και ο Μεσσίας, δεν γεννιέται σε Ανάκτορα, δεν είναι λαμπροστολισμένος. Είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση των δυστυχισμένων. Αποτελεί ενσάρκωση του πόνου τους.
Πεινασμένοι θα χορτάσουν, γυμνοί θα ντυθούν, τυφλοί θ’ αναβλέψουν, παράλυτοι θα περπατήσουν, σκλάβοι θα ελευθερωθούν. Η ανθρώπινη καρδιά πανηγυρίζει, ακούει τις ουράνιες δυνάμεις, χαμηλωμένες, να μελωδιούν το τέλος της συμφοράς.
Και από τότε, το πνεύμα του Χριστού εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο, επικράτησε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είδαν στο πρόσωπο του τη θερμαντική ακτινοβολία που τους έλειπε. Εκατομμύρια καλύβες από χαμόσπιτα σε τούτον τον κόσμο τον φιλοξένησαν.
Χιλιάδες καρδιές ένιωσαν να πέφτει πάνω τους η ευεργετική του ακτίνα. Είδαν σ’ Αυτόν τον συνάνθρωπό τους τον καταδεχτικό, εκείνον που τους κατανόησε στην έσχατη δυστυχία τους ή στην καθημερινή θλίψη τους. Αυτόν που τους έδωσε την ευτυχία να είναι δίκαιοι και σπλαχνικοί.
Για δισεκατομμύρια ανθρώπους μέσα στην ιστορία δεν θα είχε πει κανείς ένα γλυκό λόγο, αν έλειπε ο Χριστός. Ποια θα ήταν η μορφή και η ηθική στάθμη του κόσμου χωρίς την επίδραση της παρουσίας του; Ο λόγος του έχει αντληθεί απ’ το μαρτύριο και απ’ το όνειρο της ανθρώπινης καρδιάς, και το «Αγαπάτε αλλήλους» και το «Ειρήνη υμίν» κανείς δεν το είπε καλύτερα απ’ αυτόν.
Οι δυο αυτές φράσεις κλείνουν μέσα τους την ουσιαστική αναγκαιότητα του ανθρώπινου βίου.
Έχουμε Χριστούγεννα του 1962 και η ανθρωπότητα δεν κατόρθωσε ν’ αντικαταστήσει την παρηγορία του Λόγου με την παρηγορία της Πράξης. Το 70% του κόσμου πάσχουν. Τεράστιες μάζες θα ήθελαν να χτυπήσει την πόρτα τους ένας Χριστός την Παραμονή της χιλιοστής εννιακοστής εξηκοστής δευτέρας επετείου της Γέννησής Του και να τους πει μια «καλησπέρα». Να τους προσφέρει ένα κιλό ψωμί κι ένα ρουχαλάκι για το παιδί τους ή και να τους χαμογελάσει απλώς.
Χριστούγεννα του 1962. Όμως δεν παύουν να υπάρχουν εδώ κι εκεί σ’ όλη τη γη «εστίες πυρός», όπου άνθρωποι σκοτώνονται, σπίτια κλείνουν, οικογένειες ορφανεύουν…
Χριστούγεννα του 1962. Η παρουσία του Ιησού, περισσότερο δραματική από κάθε άλλη φορά, κυκλοφορεί ανάμεσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα όχι για να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι ενός άρρωστου παιδιού ή να σώσει έναν πνιγμένο, όπως τον καλούσαν και τον έβλεπαν οι απλοϊκοί φίλοι του, αλλά για να βάλει και τα δυο του χέρια πάνω στο κεφάλι της ανθρωπότητας, στα δυο ημισφαίρια, και να επαναλάβει το λόγο «Ειρήνη υμίν», το λόγο που λέει τα πάντα και κρίνει τα πάντα!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Και μπορούμε να συμπεράνουμε την τραγική θέση αυτού του λαού, που δεν βλέπει σωτηρία από πουθενά, που σηκώνει τα χέρια του και παρακαλεί το Μεσσία να κατεβεί να σώσει τον περιούσιο λαό του. Διαβάζοντας κανείς την Καινή Διαθήκη, πέρα από τα γεγονότα, όπως περιγράφονται εκεί, μπορεί να συλλάβει το κλίμα της εποχής, να νιώσει τον αγέρα που φύσηξε στο μήνυμα της παρουσίας του Μεσσία.
Ένα άστρο οδηγεί τους Μάγους, οι άγγελοι ψέλνουν, η νύχτα της Γέννησης πλημμυρίζει από καλοσύνη και από ελπίδα. Η νύχτα ενσαρκώνει την ανθρώπινη επιθυμία, η χειμωνιάτικη νύχτα είναι φορτωμένη από ένα αναγεννητικό, ανοιξιάτικο πνεύμα. Και ο Μεσσίας, δεν γεννιέται σε Ανάκτορα, δεν είναι λαμπροστολισμένος. Είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση των δυστυχισμένων. Αποτελεί ενσάρκωση του πόνου τους.
Πεινασμένοι θα χορτάσουν, γυμνοί θα ντυθούν, τυφλοί θ’ αναβλέψουν, παράλυτοι θα περπατήσουν, σκλάβοι θα ελευθερωθούν. Η ανθρώπινη καρδιά πανηγυρίζει, ακούει τις ουράνιες δυνάμεις, χαμηλωμένες, να μελωδιούν το τέλος της συμφοράς.
Και από τότε, το πνεύμα του Χριστού εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο, επικράτησε. Οι περισσότεροι άνθρωποι είδαν στο πρόσωπο του τη θερμαντική ακτινοβολία που τους έλειπε. Εκατομμύρια καλύβες από χαμόσπιτα σε τούτον τον κόσμο τον φιλοξένησαν.
Χιλιάδες καρδιές ένιωσαν να πέφτει πάνω τους η ευεργετική του ακτίνα. Είδαν σ’ Αυτόν τον συνάνθρωπό τους τον καταδεχτικό, εκείνον που τους κατανόησε στην έσχατη δυστυχία τους ή στην καθημερινή θλίψη τους. Αυτόν που τους έδωσε την ευτυχία να είναι δίκαιοι και σπλαχνικοί.
Για δισεκατομμύρια ανθρώπους μέσα στην ιστορία δεν θα είχε πει κανείς ένα γλυκό λόγο, αν έλειπε ο Χριστός. Ποια θα ήταν η μορφή και η ηθική στάθμη του κόσμου χωρίς την επίδραση της παρουσίας του; Ο λόγος του έχει αντληθεί απ’ το μαρτύριο και απ’ το όνειρο της ανθρώπινης καρδιάς, και το «Αγαπάτε αλλήλους» και το «Ειρήνη υμίν» κανείς δεν το είπε καλύτερα απ’ αυτόν.
Οι δυο αυτές φράσεις κλείνουν μέσα τους την ουσιαστική αναγκαιότητα του ανθρώπινου βίου.
Έχουμε Χριστούγεννα του 1962 και η ανθρωπότητα δεν κατόρθωσε ν’ αντικαταστήσει την παρηγορία του Λόγου με την παρηγορία της Πράξης. Το 70% του κόσμου πάσχουν. Τεράστιες μάζες θα ήθελαν να χτυπήσει την πόρτα τους ένας Χριστός την Παραμονή της χιλιοστής εννιακοστής εξηκοστής δευτέρας επετείου της Γέννησής Του και να τους πει μια «καλησπέρα». Να τους προσφέρει ένα κιλό ψωμί κι ένα ρουχαλάκι για το παιδί τους ή και να τους χαμογελάσει απλώς.
Χριστούγεννα του 1962. Όμως δεν παύουν να υπάρχουν εδώ κι εκεί σ’ όλη τη γη «εστίες πυρός», όπου άνθρωποι σκοτώνονται, σπίτια κλείνουν, οικογένειες ορφανεύουν…
Χριστούγεννα του 1962. Η παρουσία του Ιησού, περισσότερο δραματική από κάθε άλλη φορά, κυκλοφορεί ανάμεσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα όχι για να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι ενός άρρωστου παιδιού ή να σώσει έναν πνιγμένο, όπως τον καλούσαν και τον έβλεπαν οι απλοϊκοί φίλοι του, αλλά για να βάλει και τα δυο του χέρια πάνω στο κεφάλι της ανθρωπότητας, στα δυο ημισφαίρια, και να επαναλάβει το λόγο «Ειρήνη υμίν», το λόγο που λέει τα πάντα και κρίνει τα πάντα!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Λούλα Βλάχου
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2019
Κάλαντα Χριστουγέννων
Κάλαντα Χριστουγέννων
Παλαιά κάλαντα τῶνΧριστουγέννων
ἀπό τή θεία τό Κατερινιό (93 ἐτῶν)
Χριστούγεννα 2016
Η προσκύνηση των Μάγων!!!
Οι Μάγοι μας οδηγούν
στην προσκύνηση του Κυρίου Ιησού
Η αγία μας Εκκλησία μάς καλεί να προσφέρουμε στον εν
σπηλαίω τεχθέντα και εν φάτνη ανακλιθέντα διά την σωτηρίαν μας Κύριον Ιησούν
δώρα εξ ίσου πολύτιμα με τα δώρα των Μάγων, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη
μας.
Ο χρυσός, ο λίβανος και η σμύρνα ήσαν δώρα συμβολικά.
Τον χρυσό προσέφεραν στον Κύριο ως εις βασιλέα, τον λίβανο ως εις Θεόν και την
σμύρνα ως εις μέλλοντα νεκρόν διά την σωτηρίαν μας. Αυτά ήσαν υλικά δώρα, με τα
οποία όμως οι νοσταλγοί του Χριστού Μάγοι εξέφρασαν την πίστη, την ελπίδα και
την αγάπη τους προς τον Χριστό.
Φωτιζόμενοι από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος
πλουτίσθηκαν με τις τρεις αυτές θεολογικές αρετές, για τις οποίες αργότερα ο
απόστολος Παύλος θα πει: «νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα·
μείζων δε τούτων η αγάπη» (Α’ Κορινθ. ιγ’ 13). Είχαν ως φαίνεται πολύ πόθο για
να βρουν και να ενωθούν με τον Σωτήρα, καθαρότητα βίου και προαίρεση αγαθή.
Η αγάπη τους προς τον ποθούμενο αλλά και άγνωστο ακόμη
Χριστό τους έκανε να επιχειρήσουν μακρύ, επίπονο και επικίνδυνο ταξίδι, για να
τον βρουν. Μιμήθηκαν τον Αβραάμ που εξήλθε εκ της γης του και εκ της συγγενείας
του και εκ του οίκου του πατρός του, για να πορευθεί σε γη αλλότρια,
υπακούοντας στο θέλημα του Θεού (Πρβλ. Γένεσ. ιβ’ 1). Και οι Μάγοι υπάκουσαν σε
μυστική πρόσκληση του Θεού, που δέχθηκαν στην θεοφιλή καρδιά τους. Έτσι πέτυχαν
να δουν και να προσκυνήσουν το θείο Βρέφος και την αγία Θεοτόκο.
Οι Μάγοι αξιώθηκαν όχι μόνον να προσκυνήσουν τον
τεχθέντα Βασιλέα, αλλά και να γίνουν κήρυκές του, επιστρέψαντες στην πατρίδα
τους.
Στον Κύριο τους οδηγούσε ένα υπέρλαμπρο άστρο. Όπως
θεολογεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, το Άστρο, ήταν Άγγελος Κυρίου. Εάν ήταν
ένα συνηθισμένο άστρο δεν θα επορεύετο, ούτε θα έλαμπε με ιδιαίτερο τρόπο, ούτε
θα εχάνετο, όπως έγινε όταν έφθασαν στην Ιερουσαλήμ, ούτε θα έμενε ακίνητο
επάνω στο σπίτι της Βηθλεέμ, όπου ευρίσκετο η Θεοτόκος και ο Κύριος Ιησούς.
Εφ’ όσον το Άστρο ήταν Άγγελος Κυρίου, είναι φανερό
ότι το Φως που εξέπεμπε ήταν το Άκτιστο Φως, αυτό που αργότερα είδαν στην
Μεταμόρφωση οι Μαθητές του Κυρίου και αυτό που είδε ο απόστολος Παύλος στο
όραμα της Δαμασκού. Μακάριοι οι καθαροί οφθαλμοί των ευλαβών Μάγων, που είδαν
το φως της θεότητος.
Παρόμοια χάρι θέας και προσκυνήσεως του Κυρίου Ιησού
έλαβαν και οι ταπεινοί ποιμένες, οι «αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της
νυκτός επί την ποίμνην αυτών» (Λουκ. β’ 8), λόγω της απλότητος της καρδιάς
τους, αλλά και οι δίκαιοι Συμεών ο θεοδόχος και Άννα η προφήτις.
Πόσοι σοφοί, επίσημοι, νομοδιδάσκαλοι και νομοφύλακες
του Ισραήλ δεν έμειναν και δεν μένουν τυφλοί και ανυποψίαστοι στο μέγα μυστήριο
της Σαρκώσεως του Θεού!
Ευχαριστούμε τον Κύριο, που μας αξίωσε να τον
γνωρίσουμε και να τον πιστεύσουμε ως τον μόνον Σαρκωθέντα Θεό.
Η ζωή μας ας είναι μία συνεχής πορεία προς προσκύνησή
Του και προσφορά των δώρων μας.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάς συνιστά να
προσφέρουμε στον Κύριο ό,τι έχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο: «Αλλ’ ω πόσον μακάριος
ήθελες ήσαι και εσύ αδελφέ, εάν ηξεύρης να αφιερώνης εις τον Κύριον, καθώς οι
μάγοι, ό,τι και αν έχης εις τούτον τον κόσμον, τόσον εσωτερικά όσον και
εξωτερικά αγαθά· τόσον ψυχικά όσον και σωματικά. Και διατί φοβείσαι να
αφιερώσης όλα σου τα πάντα εις τον Θεόν;» (Πνευματικά Γυμνάσματα).
Ιδιαίτερα μας συνιστά: «πρόσφερε εις τον νεογέννητον
βασιλέα Ιησούν α΄, ωσάν χρυσάφι, το επιθυμητικόν μέρος της ψυχής σου, ήγουν
πρόσφερέ του μίαν καρδίαν και θέλησιν καθαράν ωσάν χρυσάφι, από κάθε κακήν
επιθυμίαν και όρεξιν· όλην ποθούσαν τα ουράνια· όλην κλίνουσαν εις τα
πνευματικά· όλην ανημμένην εις μόνην την αγάπην του Ιησού και όχι εις άλλο
κανέν γήινον πράγμα· και απλώς όλην με όλα της τα θελήματα και τας επιθυμίας…».
Και ακόμη: «β’. Πρόσφερε αδελφέ εις τον Ιησούν ωσάν
λιβάνι, τον νουν και το λογιστικόν μέρος της ψυχής σου καθαρόν από βλάσφημους
λογισμούς· καθαρόν από αισχρούς λογισμούς• όλον διαφανές από πνευματικά
ενθυμήματα· όλον λαμπρόν από την νοεράν προσευχήν, ήτις αναπέμπεται εις τον
Θεόν ως θυμίαμα και λιβάνι, ως λέγει ο Δαβίδ, “κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως
θυμίαμα ενώπιον σου”· όλον υποτασσόμενον εις την υπακοήν του Χριστού με όλα του
τα φρονήματα, ως λέγει ο Παύλος• “λογισμούς καθαιρούντες και αιχμαλωτίζοντες
παν νόημα εις την υπακοήν του Χρι¬στού”• όλον πεπυρακτωμένον από καλούς και
θεϊκούς λογισμούς… Πρόσφερέ τον λέγω το λογιστικόν σου, όλον συντε¬τριμμένον,
όλον τεταπεινωμένον με το πνεύμα της κατανύξεως».
Επίσης: «γ’. Πρόσφερε δώρον εις τον Ιησούν ωσάν
σμύρναν την νέκρωσιν του θυμικού μέρους της ψυχής σου, μακρύνωντας από την
καρδίαν σου κάθε ταραχήν, κάθε οργήν, κάθε θυμόν, κάθε πικρίαν, κάθε μίσος,
κάθε κραυγήν, κάθε ύβριν και λοιδορίαν, καθώς παραγγέλλει ο Απόστολος• “πάσα
πικρία και οργή και κραυγή και βλασφημία αρθήτω αφ’ ημών συν πάση κακία”…».
Μακάριοι οι Χριστιανοί, μοναχοί και κοσμικοί, που
συμπορεύονται καθ’ όλη τη ζωή τους με τους ευλογημένους Μάγους, που το φως του
Ευαγγελίου του Χριστού τούς οδηγεί στη ζωή τους, που συμπροσκυνούν τον
νηπιάσαντα Θεό και του προσφέρουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν, την πίστη, την
ελπίδα και την αγάπη τους με το τριμερές της ψυχής τους, δηλαδή με το λογιστικό
(νους), το θυμικό (συναίσθημα) και το επιθυμητικό τους (θέληση).
Κύριε Ιησού Χριστέ, αξίωσε και μας μαζί με τους
ευλαβείς Μάγους να σου προσφέρουμε όλη την ύπαρξή μας ως ένα ταπεινό αντίδωρο
της δικής Σου απείρου αγάπης προς ε¬μάς τα ανάξια τέκνα σου.
(Περιοδικό: Ο Όσιος Γρηγόριος, αριθ. 30, σ. 27-32 )
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου)
Τι γιορτάζουμε;
Στις 26 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Με τον όρο Σύναξις έχει καθιερωθεί στη χριστιανική και λειτουργική γλώσσα να καλείται η συνάθροιση των πιστών προκειμένου να τιμήσουν ιδιαίτερα τη μνήμη Αγίου, ή κυρίαρχων προσώπων μεγάλων θρησκευτικών γεγονότων εκτελώντας ιδιαίτερη λειτουργία και με ιδιαίτερη υμνολογία.
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση της Εκκλησίας, μετά από κάθε σημαντικό γεγονός που συνδέεται με την έλευση του Υιού του Θεού στον κόσμο για τη σωτηρία, εορτάζεται η σύναξη προς τιμήν του προσώπου που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό.
Χριστούγεννα!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὸ Ἀϊβαλὶ ἡ πατρίδα μου»
Τὴν
πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ
Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει
μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς
συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι.
Μοναχὰ ὁ
ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ του
περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ
ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ
ποὺ λέγει: «Ἁγίω Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται
τὴ τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως».
Ψυχὴ καὶ
σῶμα γιορτάζουν μαζί, εὐφραίνουνται μὲ τὴ θεία εὐφροσύνη, ποὺ δὲν τὴν
ἀπογεύεται ὅποιος βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐνῶ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ,
αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες μέρες, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς ὑμνωδίας, γεμάτη
ἀπὸ μία γλυκύτατη πνευματικὴ φωτοχυσία, ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν κτίση, τὰ βουνά,
τὴ θάλασσα, τὸν κάθε βράχο, τὸ κάθε δέντρο, τὴν κάθε πέτρα, τὸ κάθε πλάσμα. Ὅλα
εἶναι ἁγιασμένα, ὅλα γιορτάζουνε, ὅλα ψέλνουνε, ὅλα εὐφραίνονται, ὅλη ἡ φύση
εἶναι «ὡς ἐλαία κατακαρπὸς ἐν τῷ οἴκω τοῦ Θεοῦ». Κανεὶς δὲν νοιώθει στὴν καρδιὰ
του τέτοια χαρά, παρὰ μονάχα ἐκεῖνος ποὺ....
ἀγαπᾶ τὸν
Θεὸ καὶ ποὺ ζεῖ τὶς μέρες τῆς ζωῆς του μαζὶ μὲ τὸν Θεό, γιατί κανένας ἄλλος ἀπὸ
τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τέτοια χαρά, τέτοια εἰρήνη, κατὰ τὸν λόγο ποὺ εἶπε
ὁ Κύριος στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Τὴ δική μου τὴν εἰρήνη σᾶς δίνω, δὲν σᾶς δίνω
ἐγὼ τὴν εἰρήνη ποὺ δίνει ὁ κόσμος».
Ἡ χαρὰ τοῦ
Χριστοῦ κ’ ἡ εἰρήνη εἶναι ἀλλιώτικη ἀπὸ τὴ χαρὰ κι ἀπὸ τὴν εἰρήνη τούτου τοῦ
κόσμου. Γιὰ τοῦτο ὁ ἄνθρωπος ποὺ χαίρεται νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ...
πιεῖ
ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀθάνατη βρύση τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς καὶ τῆς εἰρήνης, λέγει μαζὶ μὲ
τὸν Δαβίδ: «Ἑξαπόστειλον, Κύριε, τὸ φῶς σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου· αὐτὰ μὲ
ὠδήγησαν καὶ ἤγαγον μὲ εἰς ὅρος ἅγιόν σου καὶ εἰς τὰ σκηνώματά σου· καὶ
εἰσελεύσομαι πρὸς τὸ θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν Θεὸν τὸν εὐφραίνοντα τὴν
νεότητά μου».
Ἂς
γιορτάσουμε λοιπὸν κ’ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ «ἐν πνεύματι
καὶ ἀληθεία, ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς», καὶ τότε καὶ τ’
ἄλλα «προστεθήσεται ἠμίν», θὰ μᾶς δοθοῦνε, ἤγουν ἡ χαρὰ τοῦ σπιτιοῦ, τῆς
οἰκογένειας, τῆς φύσης, τῆς συναναστροφῆς, τῆς ἁγνῆς διασκέδασης, γιατί ὅλα θὰ
τὰ γλυκαίνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ θὰ τὰ ζεσταίνει ἡ θέρμη Ἐκείνου ποὺ εἶναι
ὁ ζωοδότης.
Μέγα μάθημα
τῆς ταπείνωσης εἶναι γιά μας, ἀδελφοί μου, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ποῦ
γεννήθηκε; Μέσα σὲ μία φάτνη, σ’ ἕνα παχνὶ νὰ ποῦμε καλύτερα, γιὰ νὰ νοιώσουμε
βαθύτερα τὴν ἀνείπωτη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, γιατί τ’ ἀρχαία λόγια κάνουνε νὰ
φαίνουνται στὰ μάτια μας πλούσια καὶ τὰ φτωχὰ πράγματα. Ἡ μητέρα του, ἡ
ὑπεραγία Θεοτόκος, μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι της, ξένη σὲ ξένον τόπο, πῆγε καὶ τὸν
γέννησε μέσα σ’ ἕνα μαντρί. Τὸ βόδι καὶ τὸ γαϊδούρι τὸν ζεστάνανε μὲ τὴν
ἀνασαμιά τους. Τσομπάνηδες τὸν συντροφέψανε. Μαζὶ μὲ τὰ νιογέννητα ἀρνιὰ
λογαριάστηκε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ
τὴν κατάρα τοῦ Ἀδάμ. Ποιὸς ἄνθρωπος γεννήθηκε μὲ μεγαλύτερη ταπείνωση;
Ὁ Ἅγιος
Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει, στὸν Λόγο του γιὰ τὴν Ταπεινοφροσύνη, τὰ παρακάτω ἐξαίσια
λόγια: «Θέλω ν’ ἀνοίξω τὸ στόμα μου, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ λαλήσω γιὰ τὴν ὑψηλὴ
ὑπόθεση τῆς ταπεινοφροσύνης, κ’ εἶμαι γεμάτος φόβο, σὰν ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπο ποὺ
ξέρει πὼς θὰ μιλήσει γιὰ τὸν Θεό. Γιατί ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι στολὴ τῆς
θεότητας. Γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, αὐτὴ ντύθηκε, κ’ ἦρθε σὲ
συνάφεια μαζί μας μ’ αὐτή, παίρνοντας σῶμα σὰν τὸ δικό μας. Κι ὅποιος τὴ
ντύθηκε, ἀληθινὰ ἔγινε ὅμοιος μ’ Ἐκεῖνον, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὕψος Του, καὶ ποὺ
σκέπασε τὴν ἀρετὴ τῆς μεγαλωσύνης Του καὶ τὴ δόξα Του μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Κι
αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ μὴν κατακαεῖ ἡ κτίση ἀπὸ τὴ θωριά Του. Γιατί ἡ κτίση δὲν
μποροῦσε νὰ τὸν κοιτάξει , ἂν δὲν ἔπαιρνε ἕνα μέρος ἀπ’ αὐτὴ (τὸ σῶμα), κ’ ἔτσι
μίλησε μ’ αὐτή. Σκέπασε τὴ μεγαλωσύνη Του μὲ τὴ σάρκα, καὶ μ’ αὐτὴ ἦρθε σὲ
συνάφεια μαζί μας, μὲ τὸ σῶμα ποὺ ἐπῆρε ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ Θεοτόκο Μαρία.
Ὥστε, βλέποντας τὸν ἐμεῖς πὼς εἶναι ἀπὸ τὸ γένος μας καὶ πὼς μᾶς μιλᾶ σὰν
ἄνθρωπος, νὰ μὴν τρομάξουμε ἀπὸ τὴ θωριά Του. Γι’ αὐτό, ὅποιος φορέσει τὴ στολὴ
ποὺ φόρεσε ὁ Κτίστης (δηλαδὴ τὴν ταπεινοφροσύνη), τὸν ἴδιον τὸν Χριστὸ
ντύθηκε».
Ἡ φάτνη εἶναι
ἡ ταπεινὴ καρδιά, ποὺ μοναχὰ σ’ αὐτὴ πηγαίνει καὶ γεννιέται ὁ Χριστός.
Ἡ Ἐκκλησία
μας φωτοβολὰ μέσα στὸ χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου.
Ἀπὸ μέσα της ἀκούγεται μία ὑπερκόσμια ὑμνωδία, σὰν ἐκείνη ποὺ ψέλνανε οἱ
ἄγγελοι τὴ νύχτα ποὺ γεννήθηκε ὁ Κύριος, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». […]
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/12/blog-
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019
Χριστούγεννα!
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς
Πλησίασε
κάποτε ἕνας Εὐρωπαῖος, ἕνας Φράγκος, τὸν τροπαιοῦχο νομπελίστα μας ποιητή,
Γιῶργο Σεφέρη, πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων:
«Μά,
πιστεύετε σοβαρὰ ὅτι εἶστε ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα, τοῦ Θεμιστοκλῆ; Ἀπάντησε ὁ
ποιητής: Ὄχι, εἴμαστε ἀπόγονοι μονάχα τῆς μάνας μας, ποὺ μᾶς μίλησε ἑλληνικά,
ποὺ προσευχήθηκε ἑλληνικά, ποὺ μᾶς νανούρισε μὲ παραμύθια γιὰ τὸν Ὀδυσσέα, τὸν
Ἡρακλῆ, τὸν μαρμαρωμένο βασιλιᾶ καὶ τὸν Παπαφλέσσα,
ποὺ ζύμωνε
κάθε Πρωτοχρονιὰ τὴν βασιλόπιτα καὶ ἔνιωθε τὴν ψυχή της νὰ βουρκώνει τὴν Μεγάλη
Παρασκευή, μπροστά το ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεανθρώπου». Βαθιὰ θεολογικὴ ἡ ἀπάντηση
τοῦ ποιητῆ. Τὸ ἐρώτημα εἶναι πόσοι ἀπὸ μᾶς μποροῦν νὰ δώσουν σήμερα τὴν ἴδια
ἀπόκριση.
Χριστούγεννα:
«Ἡ πασῶν τῶν ἑορτῶν ἐπεδήμησεν ἑορτὴ καὶ τὴν οἰκουμένην εὐφροσύνης ἐπλήρωσεν.
Ἑορτὴ ἡ τῶν ἁπάντων ἀκρόπολις, ἡ πηγὴ καὶ ἡ ρίζα τῶν παρ' ἡμῖν ἀγαθῶν δι' ἧς ὁ
οὐρανὸς ηνεώχθη, πνεῦμα κατεπέμφθη, τὰ διεστώτα ἡνώθη, τὸ σκότος ἐσβέσθη, τὸ
φῶς ἔλαμψεν, οἱ δοῦλοι γενόνασιν ἐλεύθεροι, οἱ ἐχθροὶ υοί, οἱ ἀλλότριοι
κληρονόμοι...».
Εἶναι λόγια
τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου...Ἀπὸ ἐχθροί, λέει ὁ ἅγιος,
χάρις στὴν ενανθρώπιση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, γίναμε υἱοί. Ὅμως τὰ τελευταῖα
χρόνια ἐγκαταλείψαμε τὸν πατρικὸ οίκο και περιπλανιόμαστε στὶς Λόντρες καὶ τὰ
Βερολίνα.
Ἄλλους ἡ
στείρα προγονολατρία, ἄλλους ἡ ξενομανία καὶ ὁ ἄκρατος πιθικισμός, ἄλλους ὁ
παρασιτικὸς καταναλωτισμὸς καὶ τὸ διογκωμένο σύμπλεγμα κατωτερότητας μᾶς
ὁδήγησαν στὴν περιφρόνηση τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ θησαυροῦ, τῆς παράδοσης τῆς
Ρωμηοσύνης. Γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό.
Μιᾶς
οἰκονομικῆς κατάρρευσης καὶ κρίσης προηγεῖται μιὰ πνευματικὴ ἧττα. Ἡττηθήκαμε,
γιατί ξεχάσαμε τὸ ρωμαίικο ἦθος. Τὸ ἦθος αὐτὸ εἶναι ἡ «ἔντιμος πενία» τοῦ Παπαδιαμάντη,
τὸ καθαρὸ μέτωπο τῶν γονέων μας, τὸ δόξα τῷ Θεῷ τῶν παππούδων μας, τὸ
χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο τοῦ λαοῦ μας. Ἡττηθήκαμε, μὰ ὁ πόλεμος δὲν χάθηκε.
«Ἡμεῖς νικῶμεν, νικώντων τῶν ἄλλων».(ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας). Ρώτησαν ἕναν
ἁγιορείτη μοναχό. Γέροντα ἡ κρίση θὰ περάσει; Καὶ αὐτὸς ἀπάντησε: «Δυστυχῶς
παιδί μου θὰ περάσει». Τὰ ολονύχτια ρεβεγιόν, τὰ πανάκριβα δῶρα, τὰ
διακοποδάνεια, τὸ φάγωμεν, πίωμεν δὲν εἶναι Χριστούγεννα. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς τῆς
ταπεινῆς φάτνης, ἄλλα μᾶς διδάσκει.
«Τιμήσατε
τὸν Θεὸν πλέον τῆς συνηθείας» λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἡ κρίση εἶναι
καὶ εὐκαιρία νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μας, στὴν ἡλιόλουστη
Ὀρθοδοξία μας, νὰ βροῦμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ ξαναγίνουμε Ρωμιοί. «Ὅλα τὰ ἔθνη γιά
νὰ προοδεύσουν πρέπει νὰ βαδίσουν ἐμπρὸς πλὴν τοῦ ἑλληνικοῦ ποὺ πρέπει νὰ
στραφεῖ πίσω» ἔλεγε ὁ σοφὸς αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου. Πίσω, ὄχι ὡς
στεῖρος συντηρητισμός, ἀλλὰ ὡς ἀναζήτηση τῆς πηγῆς ἐξ ἧς ρέει τὸ ὕδωρ τὸ
αλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, ὁ Χριστός. Καί, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ φράση, πολλὰ
ρουσφέτια ζητήσαμε ἀπὸ διάφορους τὰ προηγούμενα χρόνια. Γιά μᾶς τοὺς Ὀρθόδοξους
μόνο ἕνα ρουσφέτι μᾶς ἐπιτρέπεται.«Ταῖς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον
ἡμᾶς». Τὴν μεσιτεία, τὸ «πνευματικὸ ρουσφέτι» τῆς Θεομάνας μας, ἂς ζητήσουμε
γονυπετώς.
Ἡ Παναγία
μας εἶναι ελληνοσώτειρα.
Διαβάζω τὴν
ἀφήγηση τοῦ Γάλλου ἰησουίτη, περιηγητῆ Richard στὰ μέσα του 17αι., γιὰ τὴν ζωὴ
τῶν ὑπόδουλων Ρωμηών.
«Πολλὲς
φορὲς ἀπορῶ πὼς κατόρθωσε νὰ ἐπιβιώση ἡ χριστιανικὴ πίστη στὴν Τουρκία καὶ πὼς
ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι οὐδέποτε
ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νέρωνος, τοῦ Δομητιανού καὶ τοῦ Διοκλητιανού ἔχει ὑποστεῖ ὁ
Χριστιανισμὸς διωγμοὺς σκληρότερους ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ
ἀνατολικὴ Ἐκκλησία... Καὶ ὅμως οἱ Ἕλληνες εἶναι εὐτυχισμένοι ποὺ παραμένουν
χριστιανοί. Νομίζω πὼς αὐτὸ ὀφείλεται στὴ λατρεία ποὺ τρέφουν στὴν Παναγία...
Σὲ ὅλα τὰ σπίτια βλέπεις εἰκόνες τῆς Παναγίας. Εἶναι ὁ φρουρὸς ἢ καλύτερα ἡ
νοικοκυρὰ τοῦ σπιτιοῦ. Σ' αὐτὴν τὴν εἰκόνα στρέφουν τὸ βλέμμα, ὅταν τοὺς συμβεῖ
κάτι κακό, ἱκετεύοντας τὴ βοήθειά της. Σ' αὐτὴν ἀπευθύνονται γιὰ νὰ
εὐχαριστήσουν τὸ Θεό, ἂν μὲ τὴ δική της μεσολάβηση ἔλθει κάτι καλὸ στὸ σπιτικὸ
τούς... Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μὲ πόση φυσικότητα, μὲ πόση εὐγλωττία καὶ συγκίνηση
μιλοῦν στὶς οἰκογενειακές τους κουβέντες γι' αὐτὴ τὴ βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν».
(ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, τόμ. 10, Ἀθήνα 1974, σ. 150).
Στὰ σχολεῖα,
ἂς ἀφήσουν οἱ δάσκαλοι τὶς «Φρικαντέλες τὶς μάγισσες, ποὺ μισοῦν τὰ κάλαντα καὶ
διώχνουν τὰ σκουπιδόπαιδα ποὺ τὰ ψέλνουν» (βιβλίο γλώσσας Ἔ' Δημοτικοῦ, ἅ'
τεῦχος, σελίδα 26-27), τὶς «συνταγὲς μαγειρικῆς» κι ἂς συλλαβίσουν στοὺς
μαθητές τους τὰ μυρίπνοα ἄνθη τῆς παράδοσής μας. Νὰ τοὺς μάθουν καὶ κάποιο
«τραγούδι τοῦ Θεοῦ», ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ καὶ ὁ μπαρμπα-Ἀλέξανδρος ὁ
Παπαδιαμάντης, τὸ ἀπολυτίκιο τῶν Χριστουγέννων, τὸ ἐξαίσιο κοντάκιον «Ἡ
Παρθένος σήμερον». Νὰ μπεῖ ὁ Χριστὸς στὶς τάξεις, νὰ «ξεμουχλιάσουν» οἱ
αἴθουσες, νὰ διασκορπιστοῦν οἱ ἀναθυμιάσεις τῆς φραγκοεκπαίδευσης, στὴν ὁποία
καταδικάσαμε τὰ παιδιά μας. (Ἐκπαίδευση ποὺ βγάζει «Ρωμανούς», ἐγωτικὰ
μειράκια, μοσχοαναθρεμμένα ἀπὸ ἀξιολύπητους γονεῖς, «καταλληλα» γιὰ τὸ
παρανοϊκὸ κράτος).
Αὐτὲς τὶς
ἡμέρες οἱ μασκαρᾶδες τῆς τηλεοπτικῆς κερδεμπορίας, βάλθηκαν νὰ μαγαρίσουν τὰ
παιδιὰ μὲ τὶς βρωμοδιαφημίσεις τρισάθλιων παιχνιδιῶν.
Ἀντὶ γιά τὸ
ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἄνοιξαν τὰ σπήλαια τοῦ θεοῦ μαμωνά τῆς
κατανάλωσης.
«Τέτοια
μασκαριλίκια βλέπουν κι ἀκοῦνε τὰ παιδιά μας, κι ἡ ψυχή τους πλάθεται
«ἑλληνοπρεπῶς».... Κακόμοιρη Ἑλλάδα! Ἄλλες φορὲς παίδευες τὸν κόσμο κι ἔκανες
παιδιά σου τοὺς ξένους. Μὰ τώρα ἀπόμεινες άκληρη, γιατί καὶ τὰ δικά σου παιδιὰ
δὲν θέλουνε νὰ σὲ ξέρουνε», βροντοφωνάζει ὁ Κόντογλου.
Ἄς προσθέσω
και τὰ προφητικά, ἀπὸ τὸ 1849, λόγια τοῦ περίφημου Μοναχοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου, ποὺ
ἔχουν διαχρονικὴ καὶ ἑτεροχρονική ἰσχύ. Ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος στιγματίζει
τοὺς Εὐρωπαίους, τοὺς υἱοὺς τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως, ὅπως τοὺς ὀνομάζει, δηλαδὴ
τοὺς παράνομους καὶ πονηροὺς Εὐρωπαίους, ὡς τοὺς κύριους αἴτιους κάθε «κρίσης»
καὶ γράφει: (Περιέχεται σὲ ὁμιλία ποὺ ἐκφώνησε, τὸ 2013, ἡ ἐξαιρετικὴ
καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου, στὴν Ι.Μ. Ὁσίου Νικοδήμου- κάστρο πραγματικὸ τῆς
Ὀρθοδοξίας, ποὺ δεσπόζει στὸ ὄρος Πάϊκο τοῦ ν. Κιλκίς - κατὰ τὴν ἐπέτειο τῆς
Ἅλωσης τῆς Πόλης). «Ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως εἶναι ὁ υπερόπτης, ὁ
ἐπηρμένος, ἀλαζονικὸς καὶ ὑπερφίαλος ἀπατεῶνας καὶ χλευαστὴς τῆς χριστιανικῆς
θρησκείας καὶ δραστηριοποιεῖται, μὲ ὕπουλες κινήσεις, ὥστε νὰ ἀνεβάζει σὲ ὑψηλὰ
ἀξιώματα καὶ νὰ ἐπιβραβεύει μὲ ἀνταμοιβὲς ἄτομα τῆς ἀπάτης καὶ τῆς διαφθορᾶς.
Δὲν ἀναπτύσσει δραστηριότητα μόνο γιὰ νὰ ψηφίζονται νόμοι ὀλεθριότατοι, ποὺ
προκαλοῦν καταστροφή, φθορὰ καὶ ἀφανισμό, ἀλλὰ φροντίζει κρυφὰ μὲ ὕπουλες
σκέψεις, μηχανορραφίες καὶ δολοπλοκίες νὰ καθιερώνονται πολιτικὰ συστήματα γιὰ
τὴν ἀπονέκρωση καὶ τὸν πλήρη μαρασμὸ τῆς γεωργίας, τῆς κτηνοτροφίας, τῆς
βιομηχανίας, τῆς ναυτιλίας καὶ τοῦ ἐμπορίου, ὥστε μὲ τὴν γενικὴ ἔνδεια, τὴν
ἔλλειψη των πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαίων, τὴ φτώχεια καὶ τὴν πλήρη καταστροφή,
οἰκονομικὴ καὶ ἠθική, αὐτῶν ποὺ ἐπιβουλεύεται καὶ σκευωρεῖ σὲ βάρος τους, νὰ
μπορεῖ ὁ δόλιος νὰ ἐνεργεῖ, ὥστε νὰ καταδυναστεύεται ὁ λαός, ἐνῶ αὐτὸς
ὑποκρίνεται τὸν φίλο καὶ σύμμαχο προκειμένου νὰ διορθώσει τὰ ἐπικείμενα δεινά,
τὶς επαπειλούμενες συμφορὲς καὶ δραστηριοποιεῖται ἔτσι, ὥστε νὰ φέρνει
χρεοκοπία στὰ ταμεῖα, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐνεργεῖ ὕπουλα καὶ δόλια, ὥστε νὰ
ἐπιβραβεύονται καὶ νὰ μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Ταμεῖο τοῦ κράτους καὶ ἀπὸ τοὺς
ἱδρῶτες τοῦ ἐπιβουλευόμενου λαοῦ πολλὰ ὄργανα τῆς προδοσίας».
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/12/blog-post_883.html#more
Ετικέτες
Αγία Γραφή,
Αγιολογία,
Εκκλησία,
Θεολογικά θέματα,
Κακοδοξίες,
Ορθοδοξία,
Πατρίδα,
Πνευματικά θέματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)