Η Ψηλάφηση του Θωμά:

 Μαρτυρία και Βίωμα

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

Σήμερα τιμάμε τον Απόστολο Θωμά. Πολλοί συχνά τον θυμόμαστε μοναχά σαν τον άπιστο Θωμά· στην πραγματικότητα είναι εκείνος που αμφέβαλλε για τα νέα που του μετέφεραν οι υπόλοιποι Απόστολοι όταν του είπαν : Ο Χριστός αναστήθηκε! Τον είδαμε ζωντανό!

Αλλά δεν είναι εκείνος που αμφέβαλλε σ’ όλη τη ζωή του η που παρέμεινε άπιστος στο μυστήριο της Θεικής αποκάλυψης του Κυρίου. Πρέπει να θυμηθούμε ότι όταν οι Απόστολοι και ο Κύριος έμαθαν ότι αρρώστησε ο Λάζαρος, ο Κύριος τους είπε: Ας επιστρέψουμε στα Ιεροσόλυμα. Στα λόγια του Κυρίου οι άλλοι Απόστολοι απάντησαν: Αλλά οι Ιουδαίοι θέλουν να σε σκοτώσουν εκεί, γιατί θα πρέπει να επιστρέψουμε; Μονάχα ο Απόστολος Θωμάς απάντησε: Ας Τον ακολουθήσουμε και ας πεθάνουμε μαζί μ’ Εκείνον. Ήταν προετοιμασμένος όχι μόνο να είναι στα λόγια μαθητής Του, όχι μόνο να Τον ακολουθήσει όπως ένας μαθητής ακολουθεί τον δάσκαλό του, αλλά να πεθάνει μαζί Του, όπως ένας άνθρωπος που αποφασίζει να πεθάνει με τον φίλο του και εάν χρειαστεί χάριν του φίλου του. Ας θυμηθούμε λοιπόν το μεγαλείο της ψυχής του, την πίστη και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.

Τι συνέβη όμως όταν μετά την Ανάσταση του Χριστού οι Απόστολοι ανήγγειλαν σ’ αυτόν που μονάχα αυτός δεν είχε δεί τον Κύριο, ότι αντίκρισαν πραγματικά τον αναστάντα Χριστό; Γιατί δεν πίστεψε τα λόγια τους; Γιατί αμφέβαλλε; Γιατί είπε ότι χρειαζόταν αποδείξεις, απτές αποδείξεις; Επειδή όταν τους αντίκρισε τους είδε χαρούμενους με ο,τι είδαν, ήταν χαρούμενοι που ο Χριστός δεν ήταν πιά νεκρός, που ήταν ζωντανός, χαρούμενοι για την νίκη που είχε κερδηθεί. Και όμως παρατηρώντας τους δεν είδε σε αυτούς καμία αλλαγή. Ήταν οι ίδιοι, μόνο που ήταν γεμάτοι από χαρά αντί για φόβο. Και ο Θωμάς τους είπε : Μόνο εάν Τον δω, μόνο εάν γίνω μάρτυρας της Αναστάσεως θα μπορέσω να πιστέψω.

Δεν είναι το ίδιο που μπορεί να μας πεί κάποιος που μας συναντά;

Πριν λίγες ημέρες ομολογήσαμε με πάθος, με ειλικρίνεια και με πίστη την Ανάσταση του Κυρίου και το πιστεύουμε με όλο μας το είναι· και όμως, όταν μας συναντούν οι άνθρωποι στο σπίτι, στον δρόμο, στον χώρο της εργασίας μας, μας βλέπουν και αναρωτιούνται: Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι τους συνέβη;

Οι Απόστολοι είχαν δεί τον αναστάντα Κύριο, αλλά η Ανάσταση δεν ήτανε γι’ αυτούς βίωμα, δεν σήμαινε γι’ αυτούς το πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και σε μας· εάν εξαιρέσουμε τους αγίους, που όταν τους συναντάει κάποιος αντιλαμβάνεται ότι το μήνυμα που φέρουν είναι αληθινό.

Τι υπάρχει στο δικό μας μήνυμα που δεν ακούγεται; Επειδή μιλάμε αλλά δεν είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε. Θα έπρεπε να διαφέρουμε τόσο από τους ανθρώπους που δεν έχουν νοιώσει την εμπειρία του ζωντανού, αναστημένου Χριστού, που μοιράστηκε με μας τη ζωή Του, που μας έστειλε το Άγιο Πνεύμα, όπως, σύμφωνα με τα λόγια του C. S. Lewis, διαφέρει ένα άγαλμα από έναν άνθρωπο. Ένα άγαλμα μπορεί να είναι μεγαλοπρεπές, λαμπρό, αλλά είναι πέτρα. Ένας άνθρωπος μπορεί να μας συγκινεί λιγότερο εξωτερικά, είναι όμως ζωντανός, είναι μία μαρτυρία ζωής.

Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας και ας αναρωτηθούμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, γιατί οι άνθρωποι που συναντάμε δεν καταλαβαίνουν ότι αποτελούμε μέλη του σώματος του αναστημένου Κυρίου και ναοί του Αγίου Πνεύματος; Γιατί;

Ο καθένας μας έχει να δώσει τη δική του απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση. Ο καθένας από εμάς ας εξετάσει τον εαυτό του και ας ετοιμαστεί να απαντήσει με βαθειά συνείδηση, ας κάνουμε ο,τι είναι αναγκαίο για ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, έτσι που οι άνθρωποι που μας συναντούν, όταν θα μας βλέπουν, θα λένε: Δεν έχουμε ξανασυναντήσει τέτοιους ανθρώπους, έχουν κάτι που δεν το έχουμε δεί σε κανέναν άλλον. Τι είναι αυτό; Και θα μπορέσουμε να τους απαντήσουμε ότι είμαστε φορείς της ζωής του Χριστού. Είμαστε μέλη του σώματός Του. Μέσα από εμάς ενεργεί η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Είμαστε ναός Του. Αμήν.

Πηγή: www.agiazoni.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pe

Ἐξόδιος Ἀκολουθία!

Οι ιδιαιτερότητες της Εξοδίου Ακολουθίας κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα

Γεωργίου Ζαραβέλα

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Η ιδιαιτερότητα της φυσιογνωμίας της Διακαινήσιμης Εβδομάδας είναι πασίδηλη στο λειτουργικό πλαίσιο των ημερών αυτών. Η μετά την Κυριακή του Πάσχα εβδομάδα, η οποία ξεκινά τη βραδιά της λαμπροφόρου Αναστάσεως και λήγει το Σάββατο της Διακαινησίμου είναι μοναδική για το εκκλησιαστικό έτος, τόσο σε θεολογικό επίπεδο, όσο και στο τελετουργικό περιεχόμενό της. Όλες οι ιερές ακολουθίες υφίστανται διάφορες, μικρές ή μεγάλες τροποποιήσεις ή ακόμα καταλιμπάνονται, αφού κάποιες από τις ακολουθίες του νυχθημέρου, όπως το Μεσονυκτικό, οι Ώρες και το Απόδειπνο, αντικαθίστανται από την Πασχάλια Ημερονύκτια Ακολουθία.

Οι αγιαστικές τελετές της Εκκλησίας γνωρίζουν κι εκείνες διάφορες μεταβολές. Οι σημαντικότερες επιπτώσεις, όμως, εμφανίζονται στην εξόδιο ακολουθία. Το ασύμβατο του νεκρώσιμου περιεχομένου της κηδείας με την πανηγυρική χροιά της αναστάσιμης περιόδου λειτουργεί ως καταλύτης για τη συνήθη διάταξη της ακολουθίας. Όλες οι ημέρες της Διακαινήσιμης Εβδομάδας έχουν απόλυτο και μοναδικό περιεχόμενό τους της Ανάσταση του Κυρίου, αφού θεολογικά θεωρούνται ως μία ημέρα, και αποτελούν την «ημέρα μετά την εβδομάδα», δηλαδή την όγδοη εσχατολογική ημέρα, που συνδέει την Εκκλησία και τους πιστούς με τα Έσχατα. 

Η ασυμβατότητα του νεκρώσιμου στοιχείου με την αναστάσιμη χαρά θέτει στο περιθώριο όλα τα στοιχεία της συνήθους ακολουθίας της κηδείας. Για τον ίδιο λόγο δεν είναι εφικτή η τέλεση ιερών μνημοσύνων με την ευλογία κολλύβων, αφού η Ανάσταση του Χριστού πλημμυρίζει την εβδομάδα αυτή και είναι απαγορευτική για κάθε νεκρώσιμη έκφραση. Η τέλεση των ιερών μνημοσύνων είναι πάλι εφικτή από τη Δευτέρα της εβδομάδας του Θωμά, αφού για ευνόητους λόγους η Κυριακή του Θωμά, ως εορτή των εγκαινίων του εβδομαδιαίου εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού κάθε Κυριακή του εκκλησιαστικού έτους, δεν προσφέρεται για την τέλεσή τους.

Η δομή της νεκρώσιμης ακολουθίας είναι άμεσα συνυφασμένη με την ακολουθία του όρθρου. Η αναστάσιμη εξόδιος ακολουθία, ως εκ τούτου, χρησιμοποιεί τους ύμνους του όρθρου της Κυριακής του Πάσχα. Τα μόνα στοιχεία που παραμένουν κοινά με την κοινή νεκρώσιμη ακολουθία είναι οι δεήσεις υπέρ του κεκοιμημένου, οι συγχωρητικές ευχές και ο ασπασμός του νεκρικού λειψάνου.

Η διάταξη της εξοδίου ακολουθίας της Διακαινησίμου έχει παγιωθεί στα νεώτερα ευχολόγια και τις οικείες λειτουργικές δέλτους. Η σύνθεση αυτή, όμως, αποτελεί στοιχείο νεώτερο. Η χειρόγραφη παράδοση δεν αποδίδει ικανές μαρτυρίες, ώστε να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για το ακριβές της δομής της ακολουθίας. Η μελέτη των χειρόγραφων ευχολογίων περιγράφει απλώς τα βασικά στοιχεία της ακολουθίας, από την οποίαν εκπίπτουν όλα τα νεκρώσιμα και ψάλλεται «πάσα η αναστάσιμος» ακολουθία. Η μητρική δομή της συμπεριλαμβάνει το Χριστός Ανέστη (τρις), το Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, τον κανόνα του Πάσχα, τα αναγνώσματα και τους αίνους, οπότε λαμβάνει χώρα ο ασπασμός του λειψάνου. 

Το πρώτο έντυπο Ευχολόγιο, το οποίο περιλαμβάνει συντεταγμένη την ακολουθία, είναι η έκδοση του πρωτοπρ. Ν. Παπαδόπουλου του 1927 από τις εκδόσεις Σαλίβερου. Οι παλαιότερες εκδόσεις δεν θεωρούσαν αναγκαίο να συμπεριλάβουν την ακολουθία, αφού ουσιαστικά αποτελεί στον πυρήνα της την ακολουθία του όρθρου της Κυριακής του Πάσχα, που υπάρχει διαθέσιμος στο λειτουργικό βιβλίο του Πεντηκοσταρίου. 

Τα βασικά σημεία που προβληματίζουν και έχουν διάφορες εκδοχές στα λειτουργικά βιβλία είναι:

α) Ο Κανόνας του Πάσχα. Η επιλογή του κανόνα του όρθρου του Πάσχα ως βασικού στοιχείου της αναστάσιμης εξοδίου ακολουθίας είναι αυτονόητος, αφού επισκιάζει κάθε άλλο κατανυκτικό ή νεκρώσιμο ποίημα. Σύμφωνα με παλαιότερα ευχολόγια ο κανόνας ψάλλεται ολόκληρος, όπως έχει στο Πεντηκοστάριο. Οι νεώτερες εκδόσεις του Μικρού Ευχολογίου της Αποστολικής Διακονίας περιλαμβάνουν μόνο τον ειρμό κάθε ωδής, το τριπλό Χριστός Ανέστη και το Αναστάς ο Ιησούς, παραθεωρώντας τα υπόλοιπα τροπάρια κάθε ωδής. Την εκδοχή αυτή μαρτυρά πρώτος ο Γ. Βιολάκης στο Τυπικό της ΜτΧΕ, που συνιστά το επίσημο εκκλησιαστικό τυπικό των ελληνοφώνων κατά τόπους Εκκλησιών. Ο Ιω. Φουντούλης στο Εξοδιαστικόν, το οποίο επιμελήθηκε εκδοτικά, παραθέτει πλήρη τον κανόνα, όπως διατάσσει και το Τυπικό της ΜτΧΕ του Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου. Η επιλογή της παράλειψης των τροπαρίων, πλην των ειρμών, εδράζεται στην προσπάθεια συντόμευσης της ακολουθίας, εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα της.

β) Τα αγιογραφικά αναγνώσματα. Η επιλογή των αρμόδιων για την ακολουθία αναγνωσμάτων, αποστολικού και ευαγγελικού, προβληματίζει στις πηγές. Οι πιθανές εκδοχές είναι τρεις. Σύμφωνα με την πρώτη, ως αναγνώσματα της εξοδίου ακολουθίας ορίζονται τα της Κυριακής του Πάσχα, εφόσον τα Ευχολόγια αναφέρουν ότι επιλέγονται τα της ημέρας και δεδομένου ότι όλα τα λοιπά στοιχεία αντλούνται από τον όρθρο της Κυριακής. Η δεύτερη εκδοχή προκρίνει τα αναγνώσματα της ημέρας της Διακαινησίμου, κατά την οποία τελείται η ακολουθία, με βάση διαφορετική ερμηνεία των ανωτέρω στοιχείων και επιχειρημάτων. Σύμφωνα με παραλλαγή της εκδοχής αυτής, έναντι του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας επιλέγεται απαρέγκλιτα το α΄ Εωθινό Ευαγγέλιο. Η τρίτη εκδοχή, δηλαδή η ανάγνωση των συνήθων περικοπών της νεκρώσιμης ακολουθίας, είναι απίθανη, αφού είναι ασύμβατη με το κλίμα και τα νοήματα των ημερών. Ισχυρότερη εκδοχή είναι η δεύτερη, δηλαδή αναγιγνώσκονται οι περικοπές τις ημέρας, κατά την οποία τελείται η κηδεία.

γ) Το σημείο ανάγνωσης των βιβλικών περικοπών. Η σύγχρονα τελούμενη σύντομη διάταξη της ακολουθίας ορίζει την ανάγνωση των αγιογραφικών περικοπών μετά το αναστάσιμο εξαποστειλάριο. Η πληρέστερη εκδοχή της ακολουθίας, κατά την οποία ψάλλεται ολόκληρος ο κανόνας του Πάσχα, ορίζει την ανάγνωση των περικοπών μετά την στ’ ωδή του κανόνα. Ο χρόνος της ανάγνωσης, επομένως, ορίζεται ανάλογα με την τυπική διάταξη, που θα τηρηθεί.

γ) Οι αίνοι. Η ακολουθία τελειώνει με το αναστάσιμο εξαποστειλάριο και τους αίνους της εορτής. Η επιλογή των τροπαρίων των αίνων είναι αμφισβητούμενο στοιχείο. Η σύγχρονη εκδοχή της ακολουθίας περιλαμβάνει μόνο το αναστάσιμο δοξαστικό «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει». Ο Ιω. Φουντούλης επιλέγει τα τέσσερα στιχηρά του Πάσχα («Πάσχα ιερόν» κλ.π.) και το ανωτέρω δοξαστικό. Η επιλογή των αναστάσιμων τροπαρίων των αίνων της ημέρας είναι μάλλον αδύναμη. Οι δύο πρώτες εκδοχές μπορούν να επιλεγούν ανάλογα με το πλήθος των μετεχόντων στην ακολουθία, ώστε να καλυφθεί ο ασπασμός του λειψάνου.

Η αναστάσιμη εξόδιος ακολουθία της Διακαινησίμου είναι μία μοναδική λειτουργική εμπειρία, που φέρει σε αμηχανία όσους πιστούς δεν μετέχουν ενεργά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Η «ανορθόδοξη» δομή της συνιστά ευκαιρία διδαχής για την περί του τέλους της επίγειας ζωής του ανθρώπου διδασκαλία και τη βιωματική κατανόηση του μυστηρίου της ζωής. Η αναστάσιμη χαρά είναι στοιχείο, που πρέπει να υπάρχει και να φωτίζει το τέλος κάθε πιστού, αφού η ελπίδα της αναστάσεως και της μέλλουσας ζωής υπερκερνά την ανθρώπινη θλίψη και την απόγνωση της απώλειας.

Βιβλιογραφία:

Βιολάκη Γ., Τυπικόν της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Σειρά: Εκκλησιαστική Βιβλιοθήκη, εκδ. Βασ. Δ. Σαλίβερου, Αθήναι χ.χ. 

Ζερβού Σπ. (επιστασία), Ευχολόγιον το Μέγα της κατά Ανατολάς Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, εκδ. οίκος Αστήρ, Αθήναι 2008⁵. 

Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου, Τυπικόν Εκκλησιαστικόν κατά το ύφος της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, εν Κωνσταντινουπόλει 1838. 

Μικρόν Ευχολόγιον, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2012¹⁹. 

Παπαδοπούλου Ν. Π. (επιμ.), Ευχολόγιον το Μέγα, εκδ. Μ. Σαλίβερου, Εν Αθήναις 1927. 

Φουντούλη Ιω. Μ., Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας, τ. Β’, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2006⁵. Του Ιδίου, Ευχολόγιον Γ’. Εξοδιαστικόν, εκδ. Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος 2002.

ΠΗΓΗ: http://naxioimelistes.blogspot.gr

Η Μπαλουκλιώτισσα!

Το Αγίασμα της Παναγίας της Μπαλουκλιώτισσας ή Ζωοδόχου Πηγής 

της Κωνσταντινούπολης

Κατερίνα Χουζούρη

Με το όνομα αυτό αναφέρονται είτε εικόνα της Θεοτόκου είτε ναός αφιερωμένος σ’ αυτή. Η παράδοση δημιουργήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στον τόπο όπου υπάρχει ο ναός Παναγία του Μπαλουκλί ή Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί.

Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί της Κωνσταντινούπολης

Σύμφωνα με την επικρατέστερη παράδοση, δυτικά της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, σε μια καταπράσινη περιοχή με πολλές πηγές και ρυάκια με γάργαρα νερά όπου αφθονούσαν τα ψάρια, έρχονταν οι αυτοκράτορες για λίγη ξεκούραση την άνοιξη να απολαύσουν τα μαγευτικά της χρώματα. Γύρω στο 450μ.Χ. ένας στρατιώτης, ο Λέων, περνώντας από την περιοχή άκουσε έναν τυφλό να ζητά νερό. Ο Λέων, κοντοστάθηκε να βοηθήσει και, ενώ προβληματιζόταν πού να βρει νερό, άκουσε μια γλυκιά γυναικεία φωνή να του υποδεικνύει μιαν κοντινή πηγή χωρίς όμως να βλέπει καμία γυναίκα. Παραξενεμένος προχώρησε, βρήκε την πηγή και έφερε νερό στον τυφλό. Ο τυφλός αφού ήπιε, έβαλε λίγο στο πρόσωπό του να δροσιστεί και, ω του θαύματος, ανέβλεψε! Ο Λέων έμεινε απορημένος και κατάπληκτος στην αρχή, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως η φωνή και το θαύμα που ακολούθησε ήταν έργο της Παναγίας.

Όταν μετά από λίγα χρόνια ο απλός στρατιώτης έγινε ο τρανός αυτοκράτορας Λέων ο Μέγας, έκτισε στην περιοχή μεγαλόπρεπο ναό προς τιμή της Θεοτόκου και τον ονόμασε «Πηγή». Φρόντισε ιδιαίτερα τη θαυματουργή πηγή που έγινε πια το αγίασμα του ναού. Η χάρις της Παναγίας και η θαυματουργός επίδραση του αγιάσματός της κατέστησαν σύντομα το ναό μεγάλο προσκυνηματικό κέντρο.

Τον ένατο αιώνα ο υμνογράφος Ιωσήφ συνέθεσε ειδικό ύμνο προς τη Θεοτόκο που τον ονόμασε «Ζωοδόχος Πηγή». Έκτοτε επεκράτησε και το προσωνύμιο αυτό για την Παναγία. Σε ανάμνηση των εγκαινίων του ναού η Ορθόδοξη Εκκλησία καθιέρωσε γιορτή την Παρασκευή της Διακαινησίμου.

Το 559 ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, θεραπευμένος από λιθίαση κάνοντας χρήση του νερού της Πηγής, ανακαίνισε το ναό και έκτισε γύρω του ανδρικό μοναστήρι με υλικά που είχαν περισσέψει από την Αγιά Σοφιά. Ο ναός καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε πολλές φορές. Η πέμπτη και τελευταία φορά ανοικοδόμησής του ήταν 1830. Στην αυλή του ναού θάβονται οι Οικουμενικοί Πατριάρχες. Ο ναός αποκαλείται συνήθως «Παναγία Μπαλουκλί». Το επίθετο είναι τούρκικο και προέρχεται από τη λέξη μπαλούκ που σημαίνει ψάρι. Σύμφωνα με την παράδοση όταν η Πόλη έπεσε στα χέρια των Τούρκων, η είδηση έφτασε στον ηγούμενο του μοναστηριού καθώς τηγάνιζε ψάρια. Ο ηγούμενος δεν μπορούσε να πιστέψει πως η Παναγιά επέτρεψε να πέσει η πόλη της στα χέρια των αλλοθρήσκων και είπε: «Μόνο αν αυτά τα μισοτηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν θα το πιστέψω». Αμέσως τα ψάρια πετάχτηκαν από το τηγάνι, έπεσαν στο νερό του αγιάσματος και κολυμπούσαν. Μέχρι σήμερα, σύμφωνα με την παράδοση, επτά ψάρια, που φαίνονται σαν μισοτιγανισμένα, κολυμπούν στο αγίασμα της Παναγίας της Μπαλουκλιώτισσας ή Ζωοδόχου Πηγής της Κωνσταντινούπολης!

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr

"Ευγνωμοσύνης εγκώμιον".

Το Αφγανόπουλο που επέστρεψε

 μετά 10 χρόνια 

στην Πάτμο να ευχαριστήσει συμπατριώτη μας

Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 12 Απριλίου 2018 16:00 | Γράφτηκε από τον/την Σμαράγδα Μουλιάτη

της Σμαράγδας Μουλιάτη

Μια πολύ συγκινητική ιστορία με πρωταγωνιστή ένα Αφγανόπουλο ξετυλίχτηκε τις τελευταίες μέρες στο νησί μας.
Αφγανόπουλο που πριν 10 χρόνια πέρασε σαν λαθρομετανάστης από το νησί μας, επέστρεψε   να  ευχαριστήσει έναν   συμπατριώτη μας που του έκανε τα εισιτήρια να πάει στον Πειραιά και να τα επιστρέψει.

 Ήταν χειμώνας του 2008 τότε που οι ροές των λαθρομεταναστών από το Αφγανιστάν, Πακιστάν κ.λ.π ήτανε καθημερινές. Στο Αγαθονήσι  έφθασαν μαζί με άλλους και τρία 12 χρονα παιδιά   και μεταφέρθηκαν στην Πάτμο. Ήταν η εποχή που στοιβάζονταν στα κρατητήρια της αστυνομία;, μέχρις ότου αφεθούν ελεύθεροι. Από την εποχή εκείνη έχουμε καταγράψει άπειρες  εικόνες . 

Τα τρία παιδιά είχαν φύγει από το Αφγανιστάν με προτροπή  των γονιών τους.  Διέσχισαν με πολλούς τρόπους και μέσα, τις χώρες και πέρασαν στην Τουρκία. Από κει πλήρωσαν έναν διακινητή και τους μετέφερε με πολλούς άλλους στο Αγαθονήσι.
Στην Πάτμο μετά τα κρατητήρια της αστυνομίας διέμειναν στο ξενοδοχείο Summer της Ιεράς Μονής που το διέθεσε για να μείνουν τα παιδιά που ήταν ασυνόδευτα.

Τα παιδιά κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Μια μέρα πλησίασε ένα συμπατριώτη μας που τον έβλεπε πρώτη φορά και του είπε ότι θέλει να πάει στον Πειραιά αλλά δεν έχει χρήματα για τα εισιτήρια. Τότε ο συμπατριώτης μας  του έβγαλε τα εισιτήρια και δεν το  ξαναείδε. 
Από κει τα τρία παιδιά έφυγαν από την Πάτμο για τον Πειραιά ανακατεμένα με ένα γκρούπ Γιαπωνέζων και όταν έφθασαν σοτν Πειραιά χώρησαν. Το ένα από αυτά ο 22χρονος σήμερα Αφγανός περιπλανήθηκε σε όλη σχεδόν την Ελλάδα δουλεύοντας σε διάφορες δουλειές όπως χωράφια κ.λ.π.
Έφυγε μέσα σε κοντέινερ που ήταν ασφυκτικά γεμάτο μαζί με άλλους . Πήγε Ιταλία όπου και κει περιπλανήθηκε μέχρι που κατέληξε στις Βρυξέλες. Εκεί μία οικογένεια τον ανέλαβε και τον έστειλε σε σχολείο. Τώρα σπουδάζει μηχανικός και εργάζεται. Με τα χρήματα που κερδίζει αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα για να βρει το νησί και τον άνθρωπο που του έκανε τα εισιτήρια για να πάει να βρει το όνειρο του.
Τον συναντήσαμε στην πλατεία της Σκάλας όπου πριν από λίγο είχε συναντήσει τον συμπατριώτη μας.
Ήταν πολύ συγκινημένος. Μας διηγήθηκε την περιπέτεια του και τη διαδρομή του στην Ελευθερία, η οποία ήταν γεμάτη αγκάθια αλλά ευτυχώς με happy end.

Ο 12 χρονος τότε Αφγανός δεν ήξερε το όνομα του νησιού μας αλλά συγκράτησε το τοπίο και τα κτίρια. Μέσα από το google earth έψαχνε να καταλάβει ποιο ήταν  το νησί που έμεινε  για αρκετό καιρό και ένας άνθρωπος του έκανε τα εισιτήρια για να φύγει για τον Πειραιά, και πως λεγόταν. Από κει γνώρισε το κτίριο της καζάρμας που στεγάζεται  η αστυνομία και έμαθε ότι λέγεται ΠΑΤΜΟΣ. Πήρε το καράβι από τον Πειραιά και ήρθε να συναντήσει τον άνθρωπο που τον βοήθησε στα 12, να ελευθερωθεί και να πραγματοππιήσει το όνειρο του. 

Με περιγραφές γιατί δεν ήξερε ούτε το όνομα του, τον βρήκε και τον  συνάντησε. Και όπως διαπιστώσαμε μεγάλη ήταν η συγκίνηση και των δύο. Το βράδυ της ίδιας μέρας το Αφγανόπουλο έφυγε από το νησί ευχαριστημένος γιατί  γνώρισε καλύτερα τον ευεργέτη του και του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του.  

Από επιθυμία του συμπατριώτη μας,  δεν αποκαλύψαμε το όνομα του.  

ΠΗΓΗ: https://www.patmostimes.gr/category/10576-10

Τρίτη τῆς Διακαινησίμου

"Νέα Τρίτη"

Φωτογραφίες ἀπό τό ... παρελθόν

Ὁ ἀείμνηστος παπᾶ-Νικόλας Μικέλης, Ἐφημέριος τοῦ Ἁγίου Νικολάου Σκάλας

"Τό Λειβιριό τοῦ Γκούρα" ἀμέσως μετά τόν Ἁγιασμό 

στήν Ἁγιά Λεβιά

Στή Λόζα (;)

(;)

Ὁ ἀλησμόνητος Παπᾶ-Γιώργης Κάνδρος, 

Ἐφημέριος Ὑπαπαντῆς

Ὁ Γέροντας Ἀγαθάγγελος, Ἐφημέριος στή Ζωοδόχο Πηγή

καί ἡ ἑπόμενη μᾶλλον τό 1956. 

Ἡγούμενος ὁ π. Μελέτιος Μαργιόλος.

Ἀπό ἀριστερά ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ π. Παῦλος Νικηταρᾶς, ὁ π. Παρθένιος Φέγγαρος, πίσω διακρίνεται ὁ Μοναχός Θωμᾶς, ὁ π. Ἱερεμίας Βάστας, ὁ π. Ἱερόθεος Γαβαλᾶς, ὁ Ἐκκλησιάρχης π. Γεράσιμος Σχοινᾶς, ὁ Διάκονος π. Λάζαρος Ψαραλέξης (μαθητής τῆς Πατμιάδας), Ὁ Ἡγούμενος, πίσω ὁ Μοναχός (τότε)  Νικηφόρος Κουμουνδοῦρος καί ὁ ἀριστερά Διάκονος π. Εὐθύμιος Κουτσανέλλος

Ο ιερος Νιπτηρας

 Ο ιερος Νιπτηρας στην Πατμο 5 απριλιου 2018

"Ο Άγγελος εβόα"

Ἡ Θ΄ Ὠδή τοῦ Κανόνα 

τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα

Μέγιστο μάθημα εκ του Μαθηματαρίου. Εις την λαμπροφόρον Ανάστασιν.

Μέλος Μπαλασίου Ιερέως, Ήχος Πρώτος.

Ψάλλει ο Πρωτοψάλτης κ. Δήμος Παπατζαλάκης τον οποίο και ευχαριστούμε που χορήγησε την άδεια για να δημοσιεύσουμε το εν λόγω μάθημα υπό μορφή βίντεο.

Το μουσικό κείμενο προέρχεται από το βιβλίο: «Μαθηματάριον, ήτοι ανθολογία των μεγίστων μαθημάτων πάσης της εκκλησιαστικής ενιαυσίου ακολουθίας. Ακριβής μετατύπωσις της πατριαρχικής εκδόσεως του 1851, Αθήναι 2017» (επιμ. Κωνσταντίνος Σκαρμούτσος.)

Πηγή ηχητικού και μουσικού κειμένου: http://www.porphyrios.gr/index.php/so...

Επιμέλεια βίντεο: Χορός Ψαλτών Νάξιοι Μελιστές.

Δημήτριος Γ. Παπάνης

Δημοσιεύτηκε στις 6 Απρ 2018   ΕΓΓΡΑΦΉ 673

"Ἀναστάσεως ἩΜέρα"

O Αναστάσιμος Κανόνας του Πάσχα

Ο ωραιότατος αναστάσιμος Κανόνας του Πάσχα «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί…», συγκινεί βαθύτατα, όσους γνωρίζουν πως η τελετή της Αναστάσεως του Κυρίου δεν τελειώνει με την ανάγνωση του αναστάσιμου ι. Ευαγγελίου στον περίβολο του Ναού. Συνεχίζει να συγκινεί, να θέλγει και να ικανοποιεί βαθύτατα, όσους δεν τρέπονται σε … άτακτη φυγή με το άκουσμα του «Χριστός Ανέστη»».

Ποιητής του κανόνα αυτού είναι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που έζησε από το 660 ως το 750 μ.Χ. και μόνασε στην Ι. Μονή Αγίου Σάββα, κοντά στην Ιερουσαλήμ. Ο εμπνευσμένος υμνογράφος και πατέρας της Εκκλησίας με τον κανόνα του αυτό επιδιώκει να μας μεταδώσει με άφταστο λυρισμό τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου. Ο Κανόνας αποτελείται από οκτώ «Ωδές», χωρίς να σχηματίζουν ακροστιχίδα τα αρχικά γράμματα των ειρμών και των τροπαρίων.

Περιληπτικά θα λέγαμε πως στον ειρμό της Α’ Ωδής «Αναστάσεως ημέρα» βρίσκουμε στοιχεία από σχετικό ύμνο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, σύμφωνα με τον οποίο ο αναστημένος Χριστός μας οδήγησε από το θάνατο της αμαρτίας, στην αληθινή ζωή και μας μετέφερε από τη γη στον ουρανό.

Στην Β’ Ωδή. που σημειώνεται ως Γ’, καλούμαστε να πιούμε από το «καινόν ύδωρ», που ανάβλυσε από τον Πανάγιο τάφο του Κυρίου, καθώς ανάβλυσε άλλοτε από το βράχο Χωρήβ υστέρα από την προσευχή του Μωϋσή. Ο ι. υμνογράφος, λουσμένος ο ίδιος από το άρρητο φως της Αναστάσεως, μας προτρέπει να ζήσουμε κι εμείς μέσα στην αναστάσιμη φωτοχυσία.

Στη Δ’ Ωδή, ο ι. υμνογράφος προσκαλεί τους Προφήτες να συνεορτάσουν μαζί με την Εκκλησία την ένδοξη ανάσταση του Κυρίου.

Στην Ε’ Ωδή, μας καλεί να βιώσουμε την Ανάσταση, για να προϋπαντήσουμε το Δεσπότη Χριστό ως «Πάσι ζωήν ανατέλλοντα».

Με την ΣΤ’ Ωδή, μας μεταδίδει τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την τριήμερη ταφή του Κυρίου, κατά τη διάρκεια της οποίας η Θεότητα – χωρίς να αποχωριστεί από το τίμιο Σώμα – κατήλθεν εν τοις κατωτάτοις της γης, για να συντρίψει τους αιωνίους μοχλούς και ν’ αναστήσει, το κατ’ εικόνα του ανθρώπου που είχε αλλοιωθεί από την αμαρτία.

Στη Ζ’ Ωδή, συμπλέκει την Παλαιά με την Καινή Διαθήκη για το Πάσχα.

Με την Η’ Ωδή, μας καλεί να συμμετάσχουμε στο Άγιο Πάσχα κυρίως με την συμμετοχή μας στο μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Τέλος, με την Θ’ Ωδή, καλεί τη νέα Ιερουσαλήμ – την Εκκλησία – να συνεορτάσει μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο τη Θεία έγερση.

Η αγία μας Εκκλησία με το θαυμασιότατο αυτό αναστάσιμο Κανόνα του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου κι όλο το λατρευτικό της πλούτο, μας βοηθεί να αισθανόμαστε καθ’ όλη την αναστάσιμη περίοδο — ουράνια βιώματα και να συνειδητοποιούμε ουσιαστικά την ένδοξη Ανάσταση του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.

Πηγή: www.agiazoni.gr

Τό Ἅγιον Πάσχα:

 Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου

 ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Οι γυναίκες οι οποίες παραβρέθηκαν κατά την εσπέρα της Παρασκευής, στον ενταφιασμό του Σωτήρα, δηλαδή η Μαρία η Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες, όταν επέστρεψαν από το Γολγοθά στην πόλη, ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού, και την επομένη μέρα απείχαν από κάθε δραστηριότητα λόγω της αργίας του Σαββάτου.

Κατά το βαθύ όρθρο, όμως, της Κυριακής, η οποία ονομάζεται από τους Ευαγγελιστές «πρώτη Σαββάτου» και «μία Σαββάτων», δηλαδή πρώτη μέρα της εβδομάδος, μετά από τριάντα έξι σχεδόν ώρες από τη νέκρωση του ζωοδότη Λυτρωτή, έρχονται με νεκρώσιμα αρώματα στον τάφο. Και ενώ σκέπτονταν τη δυσκολία της αποκυλίσεως του λίθου από την είσοδο του τάφου γίνεται σεισμός φοβερός, και Άγγελος με αστραπηφόρα όψη και χιονόφωτη στολή, αφού αποκύλισε τον λίθο και κάθισε πάνω σε αυτόν, έκανε τους φύλακες να τρομάξουν και τους έτρεψε σε φυγή.

Οι γυναίκες, στο μεταξύ, αφού μπήκαν στον τάφο και δε βρήκαν το σώμα του Ιησού, βλέπουν δύο Αγγέλους λευκοφορεμένους, με αντρική μορφή, οι οποίοι αφού τους φανέρωσαν την ανάσταση του Σωτήρα, στέλνουν για να απαγγείλουν τρέχοντας γρήγορα, στους μαθητές τις χαρούμενες ειδήσεις.

Σε μικρό χρονικό διάστημα φθάνουν και ο Πέτρος με τον Ιωάννη, αφού έμαθαν τι έγινε από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως ήδη ειπώθηκε, και μπαίνουν στον τάφο, βρίσκουν μόνο τα σάβανα. Γι’ αυτό ανέρχονται όλοι στην πόλη με χαρά, κήρυκες της ανήκουστης αναστάσεως του Χριστού, το οποίον και είδαν πραγματικά ζωντανό πέντε φορές κατά την σημερινή εορτή.

Αυτήν τη χαρμόσυνο Ανάσταση γιορτάζοντας σήμερα ασπαζόμαστε μεταξύ μας τον εν Χριστώ ασπασμό, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τη διακοπή της πρώτης έχθρας ανάμεσα σε εμάς και το Θεό και τη διαλλαγή του Θεού προς εμάς για άλλη μια φορά, διαλλαγή που έγινε φανερή με το πάθος του Σωτήρα.

Και η εορτή ονομάζεται Πάσχα, έχοντας έτσι ίδιο όνομα με το Πάσχα των Εβραίων, το οποίο, στη γλώσσα τους σημαίνει «διάβαση», διότι ο παθών και αναστάς Ιησούς μας διαβίβασε από την κατάρα του Αδάμ και δουλεία του διαβόλου στην αρχαία ελευθερία και μακαριότητα. Και αυτή η μέρα της εβδομάδος, κατά την οποία έγινε η Ανάσταση του Χριστού, η οποία είναι η πρώτη από τις υπόλοιπες ημέρες, επειδή αφιερώθηκε στην τιμή του Κυρίου ονομάστηκε από το όνομά Του Κυριακή, και σ’ αυτή μετατέθηκε από τους Αποστόλους η αργία και η ανάπαυση της εορτής του Σαββάτου του παλαιού νόμου.

 Τροπάριον. Ἦχος πλ. α’.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Ὑπακοή. Ἦχος δ’.

Προλαβοῦσαι τὸν ὄρθρον αἱ περὶ Μαριάμ, καὶ εὑροῦσα τὸν λίθον ἀποκυλισθέντα τοῦ μνήματος, ἤκουον ἐκ τοῦ Ἀγγέλου· Τὸν ἐν φωτὶ ἀϊδίῳ ὑπάρχοντα, μετὰ νεκρῶν τὶ ζητεῖτε ὡς ἄνθρωπον; βλέπετε τὰ ἐντάφια σπάργανα· δράμετε καὶ τῷ κόσμῳ κηρύξατε, ὡς ἠγέρθη ὁ Κύριος, θανατώσας τὸν θάνατον· ὅτι ὑπάρχει Θεοῦ Υἱός, τοῦ σώζοντος τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.

Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες ἀθάνατε, ἀλλὰ τοῦ ᾌδου καθεῖλες τὴν δύναμιν· καὶ ἀνέστης ὡς νικητής, Χριστὲ ὁ Θεός, Γυναιξὶ Μυροφόροις φθεγξάμενος· Χαίρετε, καὶ τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις εἰρήνην δωρούμενος, ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων ἀνάστασιν.
ΠΗΓΗ: https://www.pentapostagma.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου

Λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Ανάσταση

Ας εορτάσουμε την εορτή αυτή τη μεγίστη και λαμπρά, κατά την οποία ανέστη ο Κύριος. Κι ας την εορτάσουμε με φαιδρότητα μαζί και θεοσέβεια. Ανέστη ο Κύριος και ανέστησε μαζί του και την οικουμένη. Αμάρτησε ο Αδάμ και πέθανε. Ο Χριστός δεν αμάρτησε, αλλά πέθανε. Και ανέστη κατόπιν, σπάζοντας του θανάτου τα δεσμά. Πρωτοφανές και παράδοξο πράγμα. Εκείνος αμάρτησε και πέθανε. Αυτός δεν αμάρτησε και πέθανε. Γιατί; Για να μπορέση εκείνος που αμάρτησε και πέθανε να γλυτώση από τον θάνατο χάριν εκείνου που δεν αμάρτησε αλλά πέθανε. Ένας οφείλει πολλά και μην έχοντας να πληρώση, μένει στη φυλακή. Άλλος δεν οφείλει τίποτε και καταβάλλει για τον πρώτο και πετυχαίνει την άπόλυσί του. Αυτό συνέβηκε με τον Αδάμ. Χρωστούσε ο Αδάμ, δεν είχε να πληρώση και ήταν δέσμιος του διαβόλου. Δεν χρωστούσε τίποτε ο Χριστός, ούτε ήταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου, αλλά μπορούσε να πληρώση. Ήλθε, πλήρωσε με τον θάνατό του για εκείνον που δεσμευόταν από τον διάβολο, για να απολύση τον κρατούμενο. Είδες της αναστάσεως τα κατορθώματα; Διπλό θάνατο πεθάναμε εμείς και διπλή άρα περιμένουμε τώρα ανάστασι. Εκείνος απλό θάνατο πέθανε, κι έτσι, απλή ανάσταση αναστήθηκε. Πώς; Θα σας το εξηγήσω. Πέθανε ο Αδάμ και κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Πέθανε και με την αμαρτία και με την φύσι. Η  αν ήμερα φάγητε από του ξύλου, θανάτω αποθανείσθε. Δεν πέθανε όμως την ίδια μέρα με την φύσι, αλλά μονάχα με την αμαρτία. Ο ένας ήταν θάνατος της ψυχής, ο άλλος, ο δεύτερος, ήταν θάνατος του σώματος. Κι όταν ακούσης θάνατο της ψυχής, μη νομίσης ότι πεθαίνει η ψυχή. Η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος της ψυχής είναι η αμαρτία και η αιωνία κόλασις. Γι’ αυτό κι ο Χριστός λέγει: Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και  σώμα απολέσαι εν γεένη. Ό,τι χάνεται, υφίσταται, αλλά ξεφεύγει από τ η ματιά εκείνου που το απώλεσε. Όπως έλεγα, λοιπόν, διπλός είναι ο θάνατος σε μας. Επομένως και διπλή πρέπει να είναι η ανάστασίς μας. Στον Χριστό ήταν απλός θάνατος. Διότι ο Χριστός δεν αμάρτησε. Αλλά και ο απλός θάνατός του για μας συνέβη. Δεν χρωστούσε να τον υποστή Εκείνος. Διότι δεν ήταν ένοχος αμαρτίας, άρα ούτε και θανάτου.. Γι’ αυτό Εκείνος μεν ανέστη την ανάστασι την από απλό θάνατο. Ενώ εμείς, έχοντας πεθάνει διπλό θάνατο, διπλή ανάστασι έχουμε. Μια φορά αναστηθήκαμε χθες από την αμαρτία. Ταφήκαμε μαζί του στο βάπτισμα και εγερθήκαμε μαζί του μες από το βάπτισμα. Η μία, λοιπόν, είναι αυτή η ανάστασις, δηλαδή η απαλλαγή από τα αμαρτήματα. Η δε ανάστασις η δεύτερη είναι εκείνη του σώματος. Μας χάρισε τη σπουδαιότερη, ας περιμένουμε λοιπόν και την λιγώτερο σπουδαία. Η πρώτη είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δεύτερη. Διότι πολύ σπουδαιότερο είναι να απαλλαγή κανείς από την αμαρτία, παρά να αναστή σωματικά. Το σώμα έπεσε, διότι αμάρτησε. Επομένως, αν αιτία της πτώσεως είναι η αμαρτία, αιτία της αναστάσεως θα είναι η απαλλαγή από την αμαρτία. Αναστηθήκαμε, λοιπόν, τη μεγαλύτερη ανάστασι, έχοντας ρίξει από πάνω μας τον χαλεπό θάνατο της αμαρτίας και ξεντυθή το παλαιό ιμάτιο. Ας περιμένουμε λοιπόν και τη μικρότερη. Αυτή την πρώτη ανάστασι αναστηθήκαμε εμείς από καιρό, όταν βαπτισθήκαμε. Και όσοι καταξιώθηκαν να βαπτισθούν απόψε, αυτά τα καλά πρόβατα. Προχθές ο Χριστός σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε χθες τη νύκτα. Και αυτοί προχθές ήταν ακόμη δέσμιοι στην αμαρτία, αλλά αναστήθηκαν μαζί του. Εκείνος κατά το σώμα πέθανε και κατά το σώμα ανέστη. Αυτοί κατά την αμαρτία ήταν νεκροί και ελευθερώθηκαν κι αναστήθηκαν από την αμαρτία. Η γη, αύτη την εποχή, ρόδα και γιούλια και τα λοιπά άνθη μας δίνει. Και τα δροσερά νερά ρέουν με περισσότερη φαιδρότητα στα λιβάδια. Μη θαυμάσης αν από τα νερά βλάστησαν άνθη. Η γη, όχι από μόνη της, αλλά με το πρόσταγμα του Δεσπότη ντύνεται τη χλόη. Και στις αρχές τα νερά έβγαλαν ζώα κινούμενα. Λέγει η Γραφή: ε ξ α γ α γ έ τ ω   τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και το πρόσταγμα έγινε πραγματικότης και εκείνη η άψυχη ύλη έβγαλε ζωντανά όντα. Έτσι και τώρα εξαγαγέτω τα ύδατα όχι ερπετά ζωντανά, άλλα πνευματικά χαρίσματα. Έβγαλαν τότε τα νερά ψάρια χωρίς λογικό και άφωνα, έβγαλαν τώρα ψάρια λογικά και πνευματικά, ψάρια που τα έπιασαν οι απόστολοι. Διότι τους είπε: Δ ε ύ τ ε και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Και εννοούσε αυτό το είδος αλιείας. Καινούργιος πραγματικά της αλιείας ο τρόπος. Οι ψαράδες βγάζουν από τα νερά, εμείς μπάσαμε στα νερά και έτσι ψαρέψαμε. Υπήρχε κάποτε και στους ιουδαίους η κολυμβήθρα. Άκου τι δύναμι είχε εκείνη η κολυμβήθρα, για να δης την ιουδαϊκή φτώχεια, για να μάθης τον πλούτο της Εκκλησίας. Κολυμβήθρα με νερό ήταν και κατέβαινε ο άγγελος εκεί και τάρασσε τα ύδατα. Ύστερα, μετά το τάραγμα των υδάτων, έπεφτε μέσα ένας από τους αρρώστους και γινόταν καλά. Ένας μονάχα κάθε χρόνο γινόταν καλά και ευθύς ξοδευόταν όλη η χάρις, όχι από φτώχεια εκείνου που την παρείχε, αλλά από την αδυναμία εκείνων που τη δέχονταν. Κατέβαινε, λοιπόν, ο άγγελος στην κολυμβήθρα και ετάρασσε το νερό και γινόταν καλά ένας. Κατέβηκε ο Δεσπότης των αγγέλων στον Ιορδάνη και ετάραξε το νερό και όλη την οικουμένη θεράπευσε. Έτσι, στην πρώτη περίπτωσι, ο δεύτερος που έμπαινε στα νερά μετά τον πρώτο, δεν γινόταν καλά. Διότι οι ιουδαίοι, που έπαιρναν αύτη τη χάρι, ήταν αδύνατοι και φτωχοί. Ενώ στην προκειμένη περίπτωσι, μετά τον πρώτο ο δεύτερος, μετά τον δεύτερο ο τρίτος, μετά τον τρίτο ο τέταρτος. Δέκα, είκοσι, εκατό, χίλιους, χίλιες χιλιάδες, όλη την οικουμένη αν βάλης στην κολυμβήθρα, η χάρις δεν σώνεται, δεν εξαντλείται η δωρεά, δεν λερώνονται τα νάματα. Καινούργιος τρόπος καθάρσεως· διότι δεν είναι σωματικός. Τα σώματα όταν είναι πολλά, τα νάματα καταντούν να βρωμίσουν. Ενώ εδώ  όσοι περισσότεροι πλύνονται, τόσο  καθαρώτερα γίνονται. Είδες όγκο δωρεάς; Φύλαξε αυτή τη μεγάλη δωρεά, άνθρωπε. Δεν έχεις δικαίωμα να ζης αδιάφορα. Βάλε στον εαυτό σου νόμο με κάθε ακρίβεια.  Αγώνας είναι μπροστά σου και παλαίσματα. Και ο αγωνιστής από όλα κάνει εγκράτεια, θέλεις να σου δείξω ένα τρόπο άριστο και ασφαλή για να πετύχης τη νίκη; Εκείνα που φαίνονται αδιάφορα και αντιθέτως κυοφορούν την αμαρτία, ας τα βγάλουμε από τη σκέψι μας. Υπάρχουν αμαρτωλά πράγματα, και πράγματα όχι αμαρτωλά, αλλά που γίνονται αιτία να αμαρτήση κανείς. Λόγου χάριν, το γέλοιο δεν είναι αυτό καθεαυτό αμάρτημα, γίνεται όμως αμάρτημα αν βγη από τα όρια. Διότι από το γέλοιο έρχονται οι αστειότητες, από τις αστειότητες η αισχρολογία, από την αισχρολογία οι αισχρές πράξεις κι από τις αισχρές πράξεις η κόλασις και η τιμωρία. Βγάλε, λοιπόν, μια και καλή τη ρίζα, για να γλυτώσης απ’ όλο το κακό. Διότι αν φυλαγόμαστε από τα αδιάφορα, ποτέ δεν θα πέσουμε στα απαγορευμένα. Έτσι σε πολλούς φαίνεται αδιάφορο πράγμα το να κυττάζουν τις γυναίκες, αλλ’ από αυτό γεννιέται η ακόλαστη επιθυμία, από την επιθυμία η πορνεία κι από την πορνεία πάλι η κόλασις και η τιμωρία. Έτσι, το να διασκεδάση κανείς λίγο στο τραπέζι φαίνεται όχι φοβερό πράγμα κι όμως απ’ αυτό γλυστρά κανείς στη μέθη και στις αναρίθμητες κακές συνέπειες της μέθης.  Ας ξερριζώσουμε, λοιπόν, από παντού τις αρχές της αμαρτίας.

Γι’ αυτό διαρκώς, κάθε μέρα, τρέφεσθε με τα κήρυγμα. Γι’ αυτό συνέχεια όλες τις μέρες σας συναθροίζουμε, παραθέτοντάς σας πνευματικό τραπέζι και κάνοντας σας ν’ απολαμβάνετε τα θεία λόγια, αλείφοντας την. ψυχή σας με το λάδι του κηρύγματος που της είναι απαραίτητο για να αθλή και οπλίζοντάς σας εναντίον του διάβολου. Διότι αγριώτερα τώρα σας επιτίθεται. Όσο μεγαλύτερη η δωρεά τόσο μεγαλύτερος και ο πόλεμος. Αν μέσα στον παράδεισο είδε μονάχα ένα άνθρωπο ο διάβολος και δεν τον ανέχθηκε, πώς τι ανεχθή τόσους στον ουρανό, πες μου; Εξαγρίωσες το θηρίο αλλά μη φοβηθής. Μεγαλύτερη δύναμι πήρες, μάχαιρα ακονισμένη. Μ’ αυτή να κεντήσης τον όφι. Γι’ αυτό ο Θεός τον άφησε να εξαγριωθή εναντίον σου, για να λάβης έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησες. Κι όπως ένας καλός προπονητής παίρνει τον ακάθαρτο, εξαντλημένο κι αμελημένο αθλητή και αφού του αλείψη με λάδι το κορμί, αφού τον γυμνάση, αφού τον ξανακάνη εύρωστο, υστέρα δεν τον αφήνει σε ησυχία,  αλλά τον σπρώχνει στο στάδιο για ν’ αγωνισθή και να λάβη έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησε, το ίδιο έκαμε και ο Χριστός. Μπορούσε να ξεκάμη μονομιάς τον εχθρό. Αλλά για να μάθης εσύ την υπερβολή της χάριτος, το μέγεθος της πνευματικής δυνάμεως, που έλαβες με το βάπτισμα, σας αφήνει και τους δυο να πιάνεσθε μέση με μέση, επιφυλάσσοντας σε σένα πολλούς στεφάνους. Γι’ αυτό κάθε μέρα, όλη την εβδομάδα, αδιάκοπα διδάσκεσθε, για να πάρετε ακριβή γνώσι για όλα τα καθέκαστα της πάλης. Ακόμη και ως γάμος πνευματικός μπορεί να θεωρηθή ό,τι ήδη έγινε. Και στους γάμους επί επτά μέρες μένει κλειστή η παστάδα. Γι’ αυτό κι εμείς επί επτά μέρες σας καθοδηγούμε πώς να συμπεριφέρεστε στους νυμφικούς θαλάμους. Αλλά στους γάμους, μετά την πάροδο των επτά ημερών, ανοίγει η παστάδα. Ενώ εδώ όσο θέλεις μένεις στη νυμφική απόλαυσι. Στους γάμους τους άλλους η νύμφη ύστερα από τον πρώτο και τον δεύτερο μήνα δεν είναι το ίδιο ποθητή στον γαμπρό. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περνά ο καιρός, τόσο θερμότεροι οι έρωτες του νυμφίου, τόσο γλυκύτεροι οι εναγκαλισμοί, τόσο πνευματικώτερη η συνουσία, αν γρηγορούμε και νήφουμε. Έπειτα· στα σώματα, μετά τη νεότητα, έρχονται τα γηρατειά. Εδώ, μετά τα γηρατειά, η νεότης, και μάλιστα νεότης που δεν έχει τέλος αν θέλουμε. Μεγάλη η χάρις, αλλά θα είναι αφθονώτερη αν το θελήσουμε. Και ο Παύλος μέγας ήταν όταν βαπτιζόταν, αλλά πολύ μεγαλύτερος έγινε υστερότερα, όταν κήρυττε και έρριχνε σε σύγχυση τους ιουδαίους. Κατόπιν αρπάχθηκε στον παράδεισο, στον τρίτο ανέβηκε ουρανό. Ώστε μπορούμε κι εμείς, αν θέλουμε, να αυξηθούμε , και τη χάρι που λάβαμε με το βάπτισμα να τη μεγαλώσουμε. Και μεγαλώνει με τα καλά έργα και γίνεται έτσι λαμπρότερη και φαιδρότερο φως στον νυμφώνα και θ’ απολαύσουμε τ’ αγαθά που περιμένουν όσους τον αγαπούν.  Τα οποία είθε σε όλους μας να δοθούν, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μεθ’ ου τω Πατρί  και τω Αγίω Πνεύματι δόξα και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Απόδοσις  Βασ. Πέντζα

Πηγή:  impantokratoros.gr