ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ

 ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ-ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΤΟ ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ
Το όνομα προέρχεται απο το γερμανικό Edel (που σημαίνει ευγενής) και Weiss "λευκό".Το χρώμα του λευκού θεωρείται σύμβολο της αγνότητας και Edelweiss σημαίνει "ευγενή λευκότητας"ή "noble καθαρότητας".Στα ρουμάνικα florea reginei σημαίνει "το λουλούδι Βασίλισσα"
Το εντελβάις που λέγεται και αστέρι των Άλπεων, είναι ένα λουλουδάκι άγνωστο στην Ελλάδα. Το βρίσκει κανείς στις Αλπεις, στις απότομες πλαγιές ανάμεσα στους βράχους και τα χιόνια . Μοιάζει με ασημένιο αστεράκι χωρίς καθόλου άρωμα. Στην Ελβετία υπάρχει ένας θρύλος για το Εντελβάις που τον διηγούνται οι κάτοικοι της όμορφης αυτής και σχεδόν πάντα χιονισμένης χώρας της Ευρώπης.
Υπήρχε κάποτε στην πιο ψηλή βουνοκορφή ανάμεσα στα χιόνα και στα σύννεφα ένας πύργος που έμενε η βασίλισσα του χιονιού. Ήταν πολύ όμορφη , ντυμένη πάντα στα λευκά με ξανθά μαλλιά , σχεδόν διάφανη. Αλλά και η καρδιά της ήταν σκληρή και ψυχρή σαν το πάγο.
κάποτε ένας νέος ήθελε να τη γνωρίσει..αλλά οι φύλακες τον έριξαν απο το γκρεμό...Στο θέαμα του η βασίλισσα δάκρυσε πρώτη φορά και εκεί φύτρωσε το σπάνιο αυτό λουλούδι...Λέγεται ότι φέρνει πολύ τύχη σε όποιον το έχει...

Η Γλώσσα μας...

Το τελικό "ν" στις λέξεις...

Το «ν» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΟΠΟΥ ΥΠΟΝΟΕΙΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ!!! 

Δεν εφαρμόζουμε φωνητική γραφή. Το «ν» πρέπει να γράφεται Π Α Ν Τ Ο Τ Ε ιδιαιτέρως στην αιτιατική του αρσενικού άρθρου «τον», όχι απλώς για λόγους ευφωνίας, αλλά κυρίως από την ανάγκη ληκτικής διαφοροποιήσεως του αρσενικού γένους από το ουδέτερο!

Άλλο είναι: «μου μίλησε για το φοβερό συμβάν» και άλλο «μου μίλησε για το (δηλ. τον) φοβερό πόλεμο».

Εάν διαβάσουμε κάπου: «… θαύμασε το συννεφιασμένο…» αναμένουμε ουδέτερο ουσιαστικό, π.χ. «θαύμασε το συννεφιασμένο τοπίο». Εάν όμως μας προκύψει ουσιαστικό αρσενικού γένους, διακόπτουμε την ανάγνωση και γυρίζουμε πίσω ώστε να αποκαταστήσουμε νοερά το ορθό γένος: «θαύμασε το-ν συννεφιασμένο ουρανό» η γραφή «το συννεφιασμένο ουρανό» είναι όχι μόνον βαρβαρισμός αλλά και παράνοια. Δεν υπάρχει κανόνας που να εξισώνει την γραφή όταν μιλάμε για «το βάρβαρο έθιμο και το(ν) βάρβαρο άνθρωπο». Τουναντίον, στην περίπτωση αρσενικού γένους η Ελληνική γλώσσα υπερτονίζει το «ν»: «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΝ ΒΑΡΒΑΡΟΝ» διαβάζουμε σε αρχαίες Ελληνικές επιγραφές. (βλ. Στήλη Τροιζήνος, βιβλ. Β’ Έτους, Μαθ. 6ον)

Προσοχή επίσης στην ορθή γραφή του αρνητικού μορίου «δεν». Άλλο το αρνητικό «δεν» και άλλο ο σύνδεσμος «δε». Η ισοπέδωσις των δύο αυτών μορίων και η επιβολή του ενιαίου – αγκυλωμένου τύπου «δε», τις περισσότερες φορές αλλοιώνει τελείως το νόημα.

Παράδειγμα: «Η κατάσταση αυτή δε συνοδεύεται από πόνο…» ο αναγνώστης αδυνατεί να πληροφορηθεί την ορθή έννοια, αφού μαζί με τα «ν» απουσιάζει επίσης η ορθή στίξις. Τελικά «η κατάσταση αυτή» συνοδεύεται από πόνο ή όχι;

Ο Γιάννης Γραβριηλίδης στο βιβλίο του «Η ανεπάρκεια της Ελληνικής Γλωσσικής Επιστήμης» επισημαίνει:

«Σύμφωνα με τον μοναδικό κανόνα της σοβαρής γλωσσολογίας μας, ο φθόγγος (και το γράμμα) ν, ανεξαρτήτως της θέσεως του μέσα στην λέξι, έχει την ίδια αξία με τους άλλους φθόγγους (και γράμματα) της Ελληνικής γλώσσας, επομένως, διατηρείται πάντοτε, προκειμένου να προσφέρη στον ακροατή ή αναγνώστη στην σημασιολογική και γραμματική (μαθηματική) πληροφόρηση, για την οποίαν υπάρχει. Οι επινοήσεις του γλωσσικού κατεστημένου (της ελαφράς γλωσσολογίας) τριών κανόνων και μιας εξαιρέσεως σχετικά με την διατήρηση ή απάλλειψη του τελικού ν- εκ του πονηρού εισί!».

Ο «διωγμός του νι» δυσκολεύει ιδιαιτέρως και τους ξενόγλωσσους σπουδαστές της νέας Ελληνικής οι οποίοι δεν γνωρίζουν το γένος (αρσενικό ή ουδέτερο) των ουσιαστικών. Η παραλλαγμένη σημερινή αιτιατική τους παγιδεύει. Πως είναι το όνομα στην ονομαστική; «ο δάσκαλος» η «το δάσκαλο»; «ο δήμαρχος» ή «το δήμαρχο»;

Η αυτή σύγχυσις επικρατεί και στα τοπωνύμια: «το Νέο Κόσμο», «στο Σχοινιά», «στο Μαραθώνα» κ.ο.κ.

Το γράμμα «Ν» είναι βασικός και σπουδαίος φθόγγος της Ελληνικής γλώσσας. Όχι μόνον διότι διευκρινίζει το γένος, όχι μόνον επειδή συντελεί στην ευφωνία. Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της Ιατρικής Επιστήμης (κυρίως της Παιδαγωγικής Ιατρικής) η εκφορά του φθόγγου «Ν» συντελεί στο να αποκαθαίρεται το αίμα με επί πλέον εισροή οξυγόνου και αρτιώτερη οξυγόνωση του εγκεφάλου. Αποτέλεσμα: ενισχύεται το «νοείν», η «νόησις».

Φαίνεται ότι δεν είναι τυχαίο που η Ελληνική γλώσσα προτίμησε το γράμμα «Ν» για να δώση όνομα εις τον ΝΟΥΝ, εις την ΝΟΗΣΙΝ, στον ναόν, στην νίκη, στο νέμω, στο νεύρον, στο νεύω, στο «νη», τόσον επί θετικής όσον και επί αρνητικής σημασίας. Η δήλωσις γΝώμης, το «γιγΝώσκειν», προϋποθέτουν κριτική-νοητική διεργασία.

Το γερμανικό ιατρικό περιοδικό «P M MAGAZINE» (τεύχος Μαρτίου 1996) δημοσιεύει ειδικό αφιέρωμα στο γράμμα «Ν»: “DER BUCHSTABE N”, όπου αναφέρεται ότι εάν κάποιος είναι κουρασμένος, καταπεπονημένος, αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ομιλία του να γίνεται περισσότερο ένρινη, με απώτερο ασφαλώς σκοπό την πρόσληψη μεγαλύτερης ποσότητας οξυγόνου. Μεταξύ άλλων γράφει: «… ο Γερμανός ομιλεί συχνότερα με την μύτη απ’ όσο ίσως νομίζει. Αυτό παρατηρείται περισσότερο, όπως ισχυρίζονται τουλάχιστον οι ερευνητές της γλώσσας, όταν αυτός είναι κουρασμένος, πράγμα που φαίνεται περισσότερο σε μερικές διαλέκτους. Ιδιαιτέρως στον γλωσσικό χώρο της Βαυαρίας και του Schabisch πρέπει κάποτε να είχε κυριαρχήσει μια γενική καταπόνησις… Τότε το «Ν» υπεισέρχεται σχεδόν πλήρως…» (P.J. Blumenthal)

(Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου:
«Ελληνική Αγωγή – Βιβλίον Καθηγητού και Μελέτης –
Μαθήματα Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Α’ Κύκλος Σπουδών, σ.145-6»).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://peripatrhs.blogspot.gr

Πάτμος

 Πάτμος!!!

Λιμάνι, Ἀποκάλυψη, Πατμιάς καί Μοναστήρι (ἀπό τή Νετιά)

μέ τό φακό τοῦ κ. Μιαούλη Ἀριστείδη

Το adagio της θάλασσας

 Sea adagio (Το adagio της θάλασσας)

"Ο Πάτμιος" εὐχαριστεῖ θερμά τόν κ. Νικόλαο Γεωργόπουλο, γιά τήν ἀποστολή τοῦ ἀνωτέρω καί γιά

τίς εὐχές του γιά τήν πρωτομηνιά!

Παιδί που ουρλιάζει σε δημόσιο χώρο:

Πώς να το ηρεμείτε

Έχει κοιμηθεί, έχει φάει και αποφασίζετε να βγείτε με το παιδί βόλτα. Όμως κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα και το παιδί αρχίζει ξαφνικά να ουρλιάζει και να χτυπιέται υστερικά, μπροστά σε όλο τον κόσμο!
Και εκεί που προσπαθείτε να του μιλήσετε για να το συνετίσετε, νιώθετε όσους βρίσκονται γύρω σας να σας κοιτάζουν και να λένε «γιατί δεν μπορεί να ελέγξει το παιδί της;».


Καταρχάς, βγάλτε από το μυαλό σας αυτήν τη σκέψη. Όσοι έχουν παιδί ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι τα tantrums εμφανίζονται στις χειρότερες στιγμές.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα καθίσετε αμέτοχη να βλέπετε το παιδί σας να εκρήγνυται. Δείτε τρεις αποτελεσματικούς τρόπους για να δοκιμάζετε κάθε φορά που το παιδί αρχίζει να ενοχλείται από κάτι και να αντιδρά:

 Δημιουργήστε αντιπερισπασμό

Γεμίστε την τσάντα σας ή την τσάντα του παιδιού με διάφορα διασκεδαστικά «παιχνιδάκια», τα οποία το παιδί δεν έχει ξαναδεί ή δεν θυμάται ότι έχει. Όταν το tantrum ξεκινήσει, εμφανίστε ένα από αυτά (π.χ. ένα ξεχασμένο παιχνίδι, βιβλίο, ή ένα σνακ), προκειμένου να αποσπάσετε την προσοχή του παιδιού και να ηρεμήσει το συντομότερο.

Αφού περάσει το «κύμα» και επανέλθει η καλή διάθεση του παιδιού, μπορείτε να συζητήσετε ήρεμη τι το ενόχλησε και γιατί. Χαμηλώστε στο ύψος του παιδιού και με καθαρή, σταθερή φωνή, πείτε στο παιδί τι συμπεριφορά περιμένετε από αυτό στο εξής. Αυτό δεν σημαίνει ότι ύστερα θα φερθείτε σαν να μην έγινε τίποτα και ότι το παιδί δεν θα έχει καμία επίπτωση για την συμπεριφορά του. Αλλά το να αρχίσετε να φωνάζετε πάνω από τις φωνές του παιδιού, δεν θα σας βγάλει πουθενά. Περιμένετε να περάσει η καταιγίδα, μέχρι να πείτε στο παιδί πώς πρέπει να φέρεται σε δημόσιους χώρους.

Αρχίστε να γελάτε

Όταν το παιδί αρχίσει να έχει ανεπίτρεπτη συμπεριφορά, το πιθανότερο είναι ότι περιμένει από εσάς να αντιδράσετε αρνητικά. Κάθε φορά που διαχειρίζεστε το tantrum με έναν μη αναμενόμενο τρόπο, ο εγκέφαλος του παιδιού επανεκτιμά την κατάσταση, με αποτέλεσμα να στρέφει την σκέψη του από το συναισθηματικό μέρος του εγκεφάλου του στο λογικό. Κατά την διάρκεια του tantrum, σκοπός σας είναι να κάνετε το παιδί να σκεφτεί ξανά λογικά. Ακόμα και ένα νήπιο μπορεί να σκεφτεί λογικά, υπό τις σωστές προϋποθέσεις. Αν, λοιπόν, αρχίσετε να γελάτε κατά την διάρκεια του tantrum, θα δώσετε μια καλή ώθηση στον εγκέφαλο του παιδιού για να μειώσει το συναίσθημα και να το κάνετε να αρχίσει να σας ακούει ξανά.

Ένα ακόμα όφελος του γέλιου, είναι ότι θα κάνετε τους γύρω σας να δουν ότι έχετε τον έλεγχο. Αν ανησυχείτε για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι, με το γέλιο θα τους δώσετε την εντύπωση ότι ελέγχετε την κατάσταση αυτή του παιδιού σας και δεν ανησυχείτε για το τι θα ακολουθήσει. Αντίθετα, με το να «φρικάρετε» και εσείς, δημιουργείτε την εντύπωση ότι είστε ανίκανη και παρορμητική.

Καθιερώστε ένα σύστημα κινήτρων, όχι δωροδοκιών

Οι δωροδοκίες είναι από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γονείς και ο λόγος είναι απλός: Με το να δωροδοκεί κανείς το παιδί για την «καλή του συμπεριφορά», το οπλίζει για μελλοντική κακή συμπεριφορά! Τα παιδί, δηλαδή, θα συνεχίσει να κάνει αυτό που πρέπει για να λαμβάνει την δωροδοκία. Ωστόσο, μπορείτε να καθιερώσετε ένα σύστημα κινήτρων, το οποίο θα χρησιμοποιείτε ως μόχλευση έναντι μελλοντικών tantrums. Αν, για παράδειγμα, υποσχεθείτε στο παιδί το πρωί ότι μετά το μεσημεριανό φαγητό θα πάτε στο πάρκο, όταν το παιδί ξεκινήσει να ουρλιάζει και να χτυπιέται απειλείστε το ότι δεν θα πάτε πουθενά. Ακόμα κι αν δεν έχετε προ-επιλέξει ένα κίνητρο, μπορείτε πάντα να χρησιμοποιήσετε την απειλή ότι θα βάλετε το παιδί για ύπνο νωρίτερα το βράδυ ή ότι θα του στερήσετε κάποιο γλυκό ή κάποιο παιχνίδι.

Ωστόσο, προσπαθήστε να μην ξεπερνάτε τα όρια αναφορικά με την αφαίρεση κινήτρων και με απειλές. Ποτέ μην απειλείτε το παιδί ότι θα το χτυπήσετε και μην το τιμωρείτε. Το καλύτερο στοίχημα για προώθηση της συνεργασίας σας είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ο σεβασμός. Μπορείτε να κάνετε το παιδί σας να σας σέβεται, χωρίς να το τρομοκρατείτε και να το υποτάσσετε.

Πολλοί γονείς φοβούνται τα temper tantrums σε δημόσιους χώρους, και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που συμβαίνουν τόσο συχνά. Τα παιδιά αισθάνονται την ανασφάλεια των γονιών, έτσι το να έχετε ένα ακέραιο πλάνο για να διαχειρίζεστε το ξέσπασμα αυτό σας βοηθά να έχετε τον έλεγχο και να είστε πιο ήρεμοι. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε αντιμέτωποι με ένα παιδί που ουρλιάζει, προσπαθήστε να θυμηθείτε ένα από τα παραπάνω και δείτε ποιο ταιριάζει καλύτερα στην δική σας περίπτωση.

 

από Έλενα Μπούλια

Πηγή: familyshare,

Το τσιγάρο!

Στέφανος Κορκολής:

 Έχω καρκίνο. Την πάτησα από το τσιγάρο

Για την μάχη που δίνει με τον καρκίνο μίλησε σε συναυλία του ο Στέφανος Κορκολής, ...
συγκινώντας το κοινό και στέλνοντας το δικό του μήνυμα για πρόληψη και αισιοδοξία!

«Έχω κι εγώ καρκίνο! Πέρσι τον Οκτώβρη τον διέγνωσα, αλλά, όπως βλέπετε, είμαι εδώ, στο πιάνο μου, δίπλα σας, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάω. Όλα διορθώνονται!», είπε φανερά συγκινημένος ο γνωστός μουσικός, σε συναυλία στα Χανιά, για τις ανάγκες τοπικού φορέα που στηρίζει παιδιά και οικογένειες που πάσχουν από νεοπλασίες.
Απευθυνόμενος στους νέους, ο Στέφανος συνέχισε: «επειδή την “πάτησα” από το τσιγάρο, όσο μπορείτε σταματήστε το! Εγώ κάπνιζα τέσσερα πακέτα την ημέρα. Πραγματικά, το κάπνισμα σκοτώνει!».
Ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τον δημιουργό, ο οποίος είχε μιλήσει και στο παρελθόν για την περιπέτεια με την υγεία του.
ΠΗΓΗ:Παράπονα Ρόδου

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

 ΜΙΚΡΟΣ  ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ  ΚΑΝΩΝ  ΣΤΗΝ  ΥΠΕΡΑΓΙΑ  ΘΕΟΤΟΚΟ

Νησιωτικοί Υγρότοποι:

 Τα οικολογικά διαμάντια των νησιών μας

Πράσινη πόλη

Ας φανταστούμε ένα μικρό μεταναστευτικό πουλί που ξεκινάει το ταξίδι του από την Ευρώπη και κατευθύνεται στην Αφρική. Ας υποθέσουμε επίσης ότι ο δρόμος του περνάει μέσα από το Αιγαίο, χρησιμοποιώντας τα διάσπαρτα, μικρά και πολλά νησιά μας ως σταθμούς ξεκούρασης και ανεφοδιασμού. Το ταξίδι στη θάλασσα ξεκινάει από τον Έβρο, περνάει από τη Σαμοθράκη, τη Λέσβο, τη Χίο, την Ικαρία, κατευθύνεται πιο ανατολικά στις μικρές Κυκλάδες, τη Δονούσα, την Αμοργό, πιο νότια την Ανάφη. Έπειτα συνεχίζει για Κρήτη όπου κάθεται αρκετές μέρες για να φάει και να ξεκουραστεί και να ξεκινήσει το πιο μεγάλο ταξίδι από τη νότια Κρήτη στην Αφρική (αυτό το παράδειγμα δεν είναι καθόλου τυχαίο).

Αρχίστε τώρα να βγάζετε σιγά σιγά νησιά, λες και δεν υπάρχουν στο χάρτη καθόλου.. Αν βγει η Ικαρία και η Αμοργός τότε ο ταξιδευτής μας θα αρχίζει να ζορίζεται, αν βγει η Δονούσα τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα ενώ αν εξαφανιστεί από το χάρτη και η Ανάφη ή/και η Κρήτη τότε μάλλον ο μετανάστης μας θα χαθεί και αυτός (επίσης όχι τυχαίο παράδειγμα αυτό).

Ωστόσο, τα νησιά μάλλον είναι απίθανο να εξαφανιστούν, τουλάχιστον όχι σε ανθρώπινους χρόνους. Ας δοκιμάσουμε όμως να βάλουμε στη θέση τους, τους νησιωτικούς υγρότοπους. Πολλοί, μικροί και διάσπαρτοι, ακολουθούν το ίδιο μοτίβο με τα νησιά. Οι υγρότοποι αποτελούν ένα από τα πιο παραγωγικά οικοσυστήματα του πλανήτη όπου το νερό δίνει ζωή σε φυτά και μικρότερα ζώα, υποστηρίζοντας έτσι τις πιο πολύπλοκες μορφές ζωής, όπως είναι ο μικρός μας ταξιδευτής. Για την ακρίβεια μάλιστα, πολλά μεταναστευτικά πουλιά δεν σταθμεύουν όπου βρουν αλλά χρησιμοποιούν τους υγρότοπους για στάση και φαγητό, ακριβώς επειδή εκεί θα βρουν άφθονη τροφή, νερό και προστασία από τους θηρευτές τους.

Ας αρχίσουμε τώρα να βγάζουμε με τον ίδιο τρόπο, έναν έναν τους 805 υγρότοπους των νησιών μας. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο με πριν, μόνο που αυτή τη φορά το σενάριο δεν είναι φανταστικό: οι νησιώτικοι υγρότοποι υποβαθμίζονται, συρρικνώνονται και εξαφανίζονται διαρκώς.

Μόνο τα τελευταία 10 χρόνια που τρέχει το πρόγραμμα «Προστασία των νησιωτικών υγρότοπων της Ελλάδας», οι κατεστραμμένοι νησιωτικοί υγρότοποι ξεπερνάνε τους 30 ενώ συνέχεια εμφανίζονται περιστατικά υποβάθμισης. Μάλιστα, αν ανατρέξουμε σε άλλες επιστημονικές πηγές, τα τελευταία 100 χρόνια έχουμε απωλέσει πάνω από το 60% των υγροτοπικών εκτάσεων σε όλη την Ελλάδα.

Οι αιτίες είναι αρκετές αλλά οι πιο σημαντικές είναι προφανείς: οι υγρότοποι βρίσκονται σε περιοχές με μεγάλη οικονομική αξία και σημαντικές δυνατότητες «ανάπτυξης». Έτσι στο παρελθόν πάνω από 15 υγροτοπικές επίπεδες εκτάσεις στα νησιά μας μετατράπηκαν σε αεροδρόμια. Επίσης πολλοί υγρότοποι μετατράπηκαν και συνεχίζουν να μετατρέπονται σε καλλιέργειες. Τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό, είναι η τουριστική ανάπτυξη και οι δραστηριότητες που την πλαισιώνουν όπως η δόμηση, οι διανοίξεις δρόμων κ.α. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα όπου μια λίμνη σε ένα χωριό στο Λασίθι μετατράπηκε κυριολεκτικά σε ένα βράδυ σε … κέντρο διασκέδασης για γάμους καθώς και ένα μικρό έλος στην Ίο όπου μέσα σε λίγα χρόνια μετατράπηκε σε ξενοδοχείο πολυτελείας.

Το παράδειγμα με τον μικρό μας ταξιδευτή βέβαια δεν είναι το μόνο που καταδεικνύει την αξία αυτών των μικρών νησιωτικών οικοσυστημάτων. Η παρουσία λίγου νερού μέσα σε μια άνυδρη ξηρή περιοχή σε ένα Κυκλαδίτικο νησί εύκολα προσομοιώνει μια όαση στην έρημο. Σε υγρότοπους μερικών νησιών απαντώνται ενδημικά είδη που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού , ούτε καν σε γειτονικά νησιά, όπως ο βάτραχος της Κρήτης, η σαλαμάνδρα της Καρπάθου, το γκιζάνι (ψάρι του γλυκού νερού) της Ρόδου κ.α. Επίσης η ζωή εκεί ευδοκιμεί: λιβελλούλες, αμφίβια, χελώνες του γλυκού νερού και νερόφιδα, παρυδάτια πουλιά, στρουθιόμορφα και γεράκια ενώ η λίστα μπορεί να συνεχίζεται για πολλές γραμμές ακόμα.

Σημαντική είναι και η αποτίμηση τους ως κοινωνικό αγαθό: εμπλουτισμός του υπόγειου υδροφορέα, έλεγχος των πλημμυρικών φαινομένων, κατακράτηση θρεπτικών, σταθεροποίηση της ακτογραμμής και προστασία από καταιγίδες, αναψυχή, κ.α. Με άλλα λόγια οι υγρότοποι αποτελούν δείκτες ποιότητας του περιβάλλοντος αλλά και της ψυχικής μας υγείας.

Δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί επίσης η πολιτιστική τους αξία: πολλοί από τους υγρότοπους βρίσκονται μέσα σε αρχαιολογικές ζώνες αποδεικνύοντας ότι και οι προκάτοχοι μας έδιναν μεγάλη σημασία στην παρουσία του νερού. Τα παραδείγματα των Μινωικών ανακτόρων στα Μάλια και το Παλαίκαστρο αποδεικνύουν το αληθές του λόγου.

Έπειτα από 10 χρόνια ενασχόλησης του WWF με τους νησιωτικούς υγρότοπους, σήμερα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον συνολικό αριθμό και την έκταση τους και προσπαθούμε μέσα από συντονισμένες προσπάθειες να τους προστατεύσουμε είτε θεσμικά (ένταξη τους στα χωροταξικά-πολεοδομικά σχέδια και στα Καταφύγια Άγριας Ζωής, κατοχύρωση των μικρών υγρότοπων με Προεδρικό Διάταγμα), είτε αντιμετωπίζοντας καθημερινά την υποβάθμιση (παρακολούθηση και στενή συνεργασία με τις δημόσιες υπηρεσίες). Έγκαιρη ενημέρωση για περιστατικά υποβάθμισης έχουμε από τους εθελοντές του Δικτύου για την προστασία των υγρότοπων σε Λέσβο και Κρήτη, γεγονός που συνεπάγεται άμεση δικιά μας αντίδραση. Πληροφορίες για το πρόγραμμα και για τους 805 νησιωτικούς υγρότοπους υπάρχουν στο Υγροτόπιο, ενώ τέλος μια σύνοψη των δράσεων του προγράμματος παρουσιάζεται σε μια εξαιρετική έκδοση, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Αν και μπορεί να χαρακτηριστεί αιρετική από πολλούς η αποτίμηση της φύσης – και εν προκειμένω των υγρότοπων – με οικονομικούς όρους, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την αξιολόγηση της αξίας τους και τελικά την αποδοχή τους από την κοινωνία μας. Όχι ως βούρκοι και εστίες κουνουπιών αλλά ως σημαντικό φυσικό κεφάλαιο που παρέχουν εμφανείς και «αφανείς» οικοσυστημικές υπηρεσίες, εξαιρετικά σημαντικές για την οικονομία της αγοράς αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πηγή:kalyterizoi.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.diakonima.gr/

Ιερέας ... σκηνοθέτης!!!

Ένας Ιερέας - σκηνοθέτης στην Ταινιοθήκη Κινηματογραφικής Λέσχης 

                της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Ο Πέτρος Μηνώπετρος είναι από τους βασικούς συντελεστές της Ταινιοθήκης Κινηματογραφικής Λέσχης που ίδρυσε πριν από δύο εβδομάδες η Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Πρόκειται για έναν ιερέα με σπουδές σκηνοθεσίας και μακρά πείρα στη διδασκαλία κινηματογράφου. Στόχος του πλέον είναι έπειτα από κάθε προβολή να γίνεται διάλογος αλλά και ένα άτυπο σεμινάριο σινεμά.

Εχει γυρίσει ντοκιμαντέρ και ταινίες. Εχει γράψει σενάρια. Εχει διδάξει κινηματογράφο. Πριν από πέντε χρόνια έγινε κληρικός. Οι υπεύθυνοι της Αρχιεπισκοπής δεν δυσκολεύτηκαν να του εμπιστευτούν ένα βασικό πόστο στην Ταινιοθήκη - Κινηματογραφική Λέσχη της Αρχιεπισκοπής, που ξεκίνησε τη λειτουργία της την προπερασμένη Πέμπτη. Ο ιερέας και σκηνοθέτης Πέτρος Μινώπετρος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση: θα προλογίζει τις ταινίες και θα ασχολείται με την επιλογή τους.
Αλλωστε, όπως τονίζει ο ίδιος, τον κινηματογράφο τον έβλεπε πάντα «ως ιεραποστολή». Τώρα, σημειώνει στα «ΝΕΑ», προσπαθεί να γίνει «ένας γεφυροποιός του χώρου των τεχνών με τον χώρο της Εκκλησίας». Στην πρεμιέρα της Ταινιοθήκης, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής στο Ρουφ, η αίθουσα προβολής ήταν γεμάτη. Γεγονός που δείχνει ότι ο σκηνοθέτης-ιερέας δεν διέψευσε τις προσδοκίες του καθηγητή και διευθυντή του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Αρχιεπισκοπής, π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, που είχε την ιδέα της ίδρυσης της Ταινιοθήκης και του εμπιστεύτηκε ρόλο-κλειδί σ' αυτήν. «Τον ευγνωμονώ που με εμπιστεύτηκε», λέει με σεμνότητα αλλά και ικανοποίηση για την πρώτη επιτυχημένη προβολή.
Μαθήματα σινεμά
Οι θεατές ήταν νέοι άνθρωποι από διάφορους χώρους. Θεολόγοι, νομικοί, ψυχολόγοι, οικονομολόγοι. Μετά το τέλος της προβολής μάλιστα ακολούθησε συζήτηση για την ταινία. «Είναι και ένα άτυπο μάθημα κινηματογράφου όλο αυτό», σημειώνει ο π. Πέτρος. Το καινοτόμο, αναφέρει, είναι ότι οι θεατές μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους. Συμπληρώνει δε ότι η Εκκλησία πρέπει να έχει ανοιχτό διάλογο με την κοινωνία. Εχει μάλιστα εμπειρία σ' αυτόν τον τομέα. Εδώ και τέσσερα χρόνια, ως παραγωγός και παρουσιαστής της εκπομπής «Από τέχνη σε τέχνη», στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας, φιλοξενεί ανθρώπους από τον χώρο των παραστατικών τεχνών. «Ανεξαρτήτως αν πιστεύουν ή όχι».
Ο 57χρονος ιερέας, που συνδυάζει αρμονικά την έβδομη τέχνη με την ιεροσύνη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον έντονα πολιτικοποιημένο. Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής, η μητέρα του βενιζελική. Αργότερα ο ίδιος ακολούθησε το ΚΚΕ εσωτερικού και ήταν στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ.
Στην οικογένειά του όμως υπήρχε ανέκαθεν το μικρόβιο της τέχνης. Ο πατέρας του λάτρευε την όπερα «σαν θρησκεία». Αλλά και το σινεμά. «Με έπαιρνε μαζί του στον κινηματογράφο, κυρίως στις ξένες ταινίες που έβλεπε». Μία απ' αυτές που τον «σημάδεψαν» - όπως λέει - είναι η ταινία «Kραυγές και ψίθυροι» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Την είδε σε ηλικία 13 ετών. «Τότε κατάλαβα ότι ο κινηματογράφος μπορεί να απαντήσει στην εσωτερική μου ανάγκη. Οχι απλώς ως τέχνη».
Λίγο νωρίτερα είχε ανάψει μέσα του η πρώτη σπίθα για την ιεροσύνη. Σε ηλικία 8-9 ετών θυμάται ότι τον συνάρπαζαν οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας στον ναό της Αγίας Παρασκευής, στον Πειραιά. Ειδικά του Επιταφίου. «Ισως από τότε είχα την κλίση να γίνω ιερέας», λέει.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια η αγάπη του για το σινεμά γίνεται εντονότερη. «Πήγαινα στο Μοναστηράκι και έβρισκα ό,τι βιβλίο και περιοδικό μιλούσε για τον κινηματογράφο». Το 1977 πήγε στη Ρουμανία και σπούδασε στο Τμήμα Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου του Ινστιτούτου Θεατρικών και Κινηματογραφικών Τεχνών Ion Luca Caragiale του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου. Εμεινε εκεί έξι χρόνια και έκανε έξι ταινίες.
Κατά την παραμονή του εκεί βίωσε τα δεινά του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Μια ταινία που είχε ετοιμάσει για να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ των Καννών τού την έκαψε η Σεκουριτάτε, η μυστική αστυνομία. Οπως σημειώνει, «σ' αυτόν τον εφιάλτη του κομμουνιστικού καθεστώτος γνώρισα αρκετούς απ' τους διαφωνούντες που ήταν όλοι χριστιανοί. Ιερείς απ' όλα τα δόγματα που τους απαγόρευαν να λειτουργούν, έκαναν όλοι μαζί μυστικές ακολουθίες. Εκεί συνειδητοποίησα αυτό που λέγεται οικουμενικός χριστιανισμός. Κατάλαβα πως αν δεν υπήρχε ο χριστιανισμός, η κοινωνία θα είχε καταστραφεί εντελώς. Από τότε έκανα ουσιαστικά την επιλογή μου να ακολουθήσω την ιεροσύνη», τονίζει.
Από το 1983 που επιστρέφει στην Ελλάδα ασχολείται ενεργά με τη σκηνοθεσία και το ντοκιμαντέρ. Γύρισε 30 ντοκιμαντέρ με θέματα πολιτιστικά και αγροτικά για την ΕΡΤ. Επίσης, είναι ο δημιουργός (σενάριο, σκηνοθεσία, έρευνα) του ντοκιμαντέρ για την ιστορία της ελληνικής ποπ μουσικής, που προβλήθηκε το 1986, «Κυνηγοί του ουράνιου τόξου». Επίσης έκανε ταινίες-αφιερώματα για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή σεναρίων και έκανε σκηνοθεσία για μια όπερα.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Πέτρος Μινώπετρος είχε την ευκαιρία να μάθει τα μυστικά του αρχαίου δράματος και του ελισαβετιανού θεάτρου με μια θητεία δίπλα στον κορυφαίο έλληνα σκηνοθέτη-δημιουργό Μίνωα Βολανάκη. Τη θεωρεί σταθμό στη ζωή του. «Δεν έμαθα μόνο θέατρο, αλλά να ζω. Ο Βολανάκης μού έμαθε πώς να σκέφτομαι, πώς να ζω. Την τέχνη της ζωής».
Το 1999-2000 ιδρύει και διευθύνει τη Cinematheque - Ταινιοθήκη - Κινηματογραφική Λέσχη. Για περισσότερα από 20 χρόνια μετέδιδε τις γνώσεις και την πείρα του για το σινεμά στη νέα γενιά, αφού δίδαξε Σινεμά και Σκηνοθεσία στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση.
Άγιον Όρος
Η σπίθα της ιεροσύνης ανάβει και πάλι μέσα του ύστερα από τέσσερα ταξίδια στο Αγιον Ορος τη δεκαετία του '90. Ενιωσε ξανά, λέει, το αίσθημα που είχε όταν παρακολουθούσε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας στον Πειραιά. Η απόφασή του να γίνει κληρικός ήταν πλέον θέμα χρόνου.
Δύο πρόσωπα που θεωρεί κλειδιά για την πορεία του στην Εκκλησία είναι ο πνευματικός του πατέρας, π. Σταμάτης Σκλήρης και ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος που τον χειροτόνησε. «Ο Ιγνάτιος είναι ιεράρχης ανοιχτός προς τις άλλες Εκκλησίες. Ανθρωπος του διαλόγου, με ευρύτητα σκέψης. Συμφωνώ και πνευματικά με τις απόψεις του», σημειώνει. Αλλά και με τον π. Σταμάτη «έχω κοινή γλώσσα. Μιλάμε τη γλώσσα της τέχνης. Είναι ιερέας, γιατρός και ζωγράφος. Είναι άνθρωπος της καταλαγής των παθών, της ανεκτικότητας».
Αισθάνεται επίσης τυχερός, λέει, διότι δίπλα στον ιερέα Παύλο Κουμαριανό μυήθηκε «στην τέχνη του λειτουργού της Θείας Ευχαριστίας. Στην ιερά τέχνη της Λειτουργικής».

Ένας Ιερέας - σκηνοθέτης στην Ταινιοθήκη Κινηματογραφικής Λέσχης της Αρχιεπισκοπής Αθηνών 
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/

Το Βιβλίο

Η αγάπη για το βιβλίο ξεκινά από την οικογένεια!  [Γράφει ο Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων, Δάσκαλος (24-11-1999)] Κάθε μέρα, όλο και περισσότερο πληθαίνουν οι φωνές που μιλούν για την ασφυκτική κατάσταση που δημιουργείται στη ζωή των παιδιών μας, από τις λογής-λογής “σειρήνες” που τα περιβάλλουν. Παιδικά περιοδικά με άχρωμο, ανούσιο, ρηχό, αλλά και βλαβερό περιεχόμενο. Τηλεοπτικές εκπομπές, βιντεοταινίες, παιχνίδια σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, επιτραπέζια παιχνίδια,  βιντεο-παιχνίδια, βιβλία, τραγούδια και συγκροτήματα, που αντί να σκορπούν χαρά, γαλήνη και ειρήνη στις ψυχές των παιδιών μας, τις γεμίζουν με λύπη,  φόβο και αγχος… Που φέρνουν τη βία, τον τρόμο, το θάνατο… Που δείχνουν άλλο προσανατολισμό στη ζωή, μακρυά από τις εδραιωμένες αξίες, που οδηγούν τα παιδιά μας, μακρυά από το φως του  Χριστού και τα παίρνουν στα σκοτάδια και το θάνατο! Μιά ανακούφιση ζωής, μια ελπίδα ειρήνης, μια όαση γαλήνης κι ένα αντίδοτο, το καλύτερο ίσως για την περίπτωση, είναι το καλό, το διαλεγμένο βιβλίο, που -ευτυχώς!- τόσο εύκολα, αλλά και τόσο πλούσια βρίσκεται σήμερα κοντά μας και δίπλα μας! Στην Οικογένεια και το Σχολείο, έχει ανατεθεί ο δύσκολος ρόλος να ενεργοποιήσουν όλ’ αυτά! Να προβάλλουν το καλό βιβλίο, να το φέρουν στη ζωή των παιδιών μας, μα και με κάθε τρόπο να βοηθήσουν τα παιδιά να προσεγγίσουν το βιβλίο, να το αγαπήσουν, να το βάλουν μια για πάντα στην καρδιά τους! Γιά να καλλιεργηθεί η φιλαναγνωσία, υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι. Η Οικογένεια, η φυσική αυτή “φωλιά” των παιδιών μας, είναι η πρώτη πού θα δημιουργήσει το ευνοϊκό κλίμα για να γνωρίσει και ν’ αγαπήσει το παιδί το καλό βιβλίο. Τά παιδικά βιβλία για τα πολύ μικρά παιδιά είναι γεμάτα με εικόνες. Κι είναι έτσι φτιαγμένα για να μπορέσει να δημιουργηθεί μια ευχάριστη, μια ζεστή σχέση, ανάμεσα στο γονέα και το παιδί. Γρήγορα η εικόνα μπαίνει στο οπτικό πεδίο του παιδιού. Μετά απομένει να έρθει ο πατέρας ή η μητέρα να πάρει το παιδί στην αγκαλιά του και μέσα στη μοναδική αυτή θαλπωρή, να ερμηνεύσει την εικόνα, να διηγηθεί μια ιστορία, ν’ ανακαλύψουν μαζί τις λεπτομέρειες των εικόνων, να του διαβάσει μεγαλόφωνα το κείμενο… Ήδη το παιδί γεύθηκε το μαγικό δώρο της ανάγνωσης! Παίρνοντας το παιδί στα χέρια του εικονογραφημένα βιβλία δείχνει εκεί το καθετί που βλέπει και το λέει με τ’ όνομά του. Σιγά-σιγά συνδέει την εικόνα με τα γράμματα που τη συνοδεύουν, ζητά να του διαβάσουν τα παράξενα αυτά “σημαδάκια” και ταυτόγχρονα του γεννιέται η επιθυμία να μπορέσει αυτό, μόνο του, να διαβάσει το ίδιο. Και δεν είναι καθόλου παράξενο, πού ακούμε τα παιδιά μας σ’αυτή την ηλικία, να διηγούνται μιαν ιστορία στον εαυτό τους, βλέποντας απλώς και μόνο τις εικόνες του βιβλίου! Όταν μετά το παιδί έρθει στο Σχολείο, στην πρώτη τάξη κι αποκτήσει πια την ικανότητα της αναγνώσεως, εκεί χρειάζεται πολλή προσοχή και μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο από τούς γονείς, όσο κι από το δάσκαλο ή τη δασκάλα. Ο δάσκαλος έχει την ευθύνη να φέρει το παιδί σε επαφή με το γραπτό λόγο και θα το βοηθήσει ν’ αναπτύξει την αναγνωστική ικανότητα. Το παιδί, σ’ αυτή τη φάση της ζωής του έχει κάνει μια μεγάλη ανακάλυψη! Τώρα μπορεί ν’ αποκρυπτογραφεί τα γράμματα – σύμβολα κι αυτό του δημιουργεί εμπειρίες, που έχουν καθοριστική σημασία! Αυτός ο καταιγισμός από εικόνες, που έχουν μπει στη ζωή μας με κάθε μορφή και τρόπο, είναι πιθανό ν’ απωθήσει το παιδί από το διάβασμα. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουν καλά, γονείς και δάσκαλοι! Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι σε καμιά περίπτωση δε χρειάζεται να εξαναγκάζουμε το παιδί μας να διαβάσει κάτι. Δε θ’αγαπήσουν τα παιδιά μας το διάβασμα, αν τα πιέζουμε! Το καλύτερο είναι να τα φέρουμε κοντά σε βιβλία που του προκαλούν ενδιαφέρον, καλογραμμένα και καλοτυπωμένα. Βιβλία χιλίων ειδών, που -δόξᾳ τω Θεώ-  υπάρχουν τόσα πολλά σήμερα! Θα το πετύχουμε αυτό αν φροντίσουμε να έχουμε στο σπίτι μας τη “γωνιά του βιβλίου”. Μέσα στο δωμάτιο των παιδιών μας, όπου είναι αυτό δυνατό, ένα έπιπλο απλό ή έστω ένα ράφι, για να δημιουργείται σιγά-σιγά η προσωπική τους βιβλιοθήκη. Για να μπορεί το παιδί μας να χρησιμοποιεί όποτε θέλει τα βιβλία του, αλλά και κυρίως να τα βλέπει. Γιατί κι αυτό ακόμη, έστω κι αν δεν τα διαβάζει δηλαδή, επιδρά στη φιλαναγνωσία! Απαραίτητο είναι να παίρνουμε τα παιδιά μας στις Βιβλιοθήκες (που θα έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν), στα βιβλιοπωλεία και στις διάφορες εκθέσεις βιβλίου, που κατά καιρούς διοργανώνονται από διάφορους φορείς. Να βλέπουν τα πλήθη των βιβλίων, να χορταίνει το μάτι τους να βλέπει βιβλία με πολύχρωμα εξώφυλλα, με ωραίες εικόνες, με καλλιτεχνική εμφάνιση. Να τα πιάνουν, να τα αγγίζουν ελεύθερα, χωρίς “μη” και “όχι”, να τα ξεφυλλίζουν, να τα αγοράζουν μόνα τους, να τα σφίγγουν στην αγκαλιά τους! Τό κυριότερο όμως είναι να τα μάθουμε να διαλέγουν τα βιβλία πού θα διαβάσουν. Να βάζουμε εμείς στην αρχή τα κριτήρια με τα οποία θα επιλέξουν τα βιβλία τους, για να μάθουν κι εκείνα να κάνουν μόνα τους το ίδιο, μετά. Ας μη γίνεται η επιλογή τους με μόνο κριτήριο το πολύχρωμο εξώφυλλο, το μεγάλο σχήμα ή ακόμη και τ’ όνομα του συγγραφέα… Ας μάθουμε τα παιδιά μας να διαβάζουν την περίληψη του περιεχομένου, που συνήθως υπάρχει στο οπισθόφυλλο, να το ξεφυλλίζουν, να βρίσκουν και να διαβάζουν τις κριτικές βιβλίων που δημοσιεύονται, τις ελάχιστες δυστυχώς, στα λιγοστά περιοδικά για τα παιδικά βιβλία. Ο δάσκαλος, όταν είναι ενημερωμένος, μπορεί να μάς βοηθήσει για την καταλληλότητα του βιβλίου, αλλά και να καθοδηγήσει διακριτικά τα παιδιά να ξεχωρίζουν το καλό βιβλίο. Είναι πολύ σημαντικό να διαμορφώσουμε ένα κλίμα ευνοϊκό για την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας μέσα στην οικογένεια, μια στάση ζωής! Κάνοντας δώρα βιβλία, διαβάζοντας βιβλία κι οι γονείς σε κάθε ευκαιρία, στο λεωφορείο, στο τρένο, παντού… Διαβάζοντας κι εμείς, οι μεγάλοι, τα βιβλία των παιδιών μας… Αμείβοντας σε κάθε ευκαιρία την αναγνωστική διάθεσή τους… Ας μη λυπόμαστε τα χρήματα που ξοδεύουμε για τα βιβλία! Όπως κάνουμε τόσες θυσίες για ν’ αποκτήσουμε κάτι που το έχουν πραγματική ανάγκη τα παιδιά μας, ας κάνουμε κι αυτή την “επένδυση” για το καλύτερο μέλλον και την προκοπή των παιδιών μας! Ας ενθαρρύνουμε τις προσπάθειες των δασκάλων και των Συλλόγων Γονέων για τη διάδοση του καλού βιβλίου! Κι ας μην ξεχνάμε ποτέ, ότι το παιδί μας επιλέγει τη συμπεριφορά του, ανάλογα με τα πρότυπα με τα οποία ταυτίζεται! Εύκολα καταλαβαίνουμε, πόσο σημαντικό είναι να ενθαρρύνουν οι γονείς το παιδί τους να διαβάσει κάτι, αλλά και περισσότερο σημαντικό να διαβάζουν οι ίδιοι! Ξεχωριστή θέση στη ζωή των παιδιών μας, πρέπει να έχει το βιβλίο των βιβλίων, η Αγία Γραφή. Ας διαλέξουν οι γονείς μια εικονογραφημένη Βίβλο και βιβλία με ιστορίες της Βίβλου αρχικά, όσο είναι μικρό το παιδί κι αργότερα την Καινή Διαθήκη, με μια απλή μετάφραση κι όσο  γίνεται τακτικά ας διαβάζουν με τα παιδιά τους τα υπέροχα αυτά κείμενα, το λόγο του Θεού. Θα βοηθήσει πάρα πολύ αυτό να κατανοήσει το παιδί μας τη θέση του μέσα στον κόσμο, να γνωρίσει τη μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, θα βρει νόημα και σκοπό για τη ζωή του! Το βιβλίο, όσο κι αν αναπτυχθεί η σύγχρονη τεχνολογία, δε θα πάψει να έχει την πρωτεύουσα θέση του στη ζωή των παιδιών μας. Δεν είναι δυνατόν από τίποτε ν’ αντικατασταθεί! Παρόλες τις δυσκολίες παραμένει “ένα ανοικτό παράθυρο στον κόσμο”! Στη δική μας διάθεση, αλλά και την ευθύνη, απομένει να μπει το βιβλίο και να μείνει στη ζωή των παιδιών μας, να γίνει και να μείνει “μια αγάπη παντοτεινή”! Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων, Δάσκαλος (24-11-1999) Πηγή: http://papakallinikos.wordpress.com/

Ανα-ρωτώμενοι με τον Χρήστο Γιανναρά

 Μια διαδικτυακή εκπομπή του antirisis.wordpress.com

Συναντάμε, γνωρίζουμε προσωπικά και συζητάμε με μορφές ανθρώπων που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας.
Μορφές οικείες, προσιτές, με μεγαλειώδη απλότητα και με άγνωστες πτυχές, είναι πρόθυμοι να μοιραστούν με όλους εμάς τις δικές τους αντι-ρήσεις!
Σε μια προσπάθεια προβολής της ελπίδας που βάζει φωτιά και πατάει γκάζι για να μην την εγκαταλείψουμε.
Σε αυτό το επεισόδιο ο Χρήστος Γιανναράς

 

Η μύτη μας...

Σταματήστε το «σκάλισμα» της μύτης. 

Κάνει κακό...

Το «σκάλισμα» στη μύτη με το δάχτυλο, δεν αποτελεί ...
σε καμία περίπτωση ευγενική κίνηση, αλλά αποτελεί και μια άκρως ανθυγιεινή, πολλές φορές και επικίνδυνη συνήθεια.
Το καθάρισμα της μύτης με αυτό τον τρόπο μόνο αρνητικά σχόλια προκαλεί...

Το σκάλισμα της μύτης με τα δάχτυλα, τραυματίζει τον ευαίσθητο ιστό της περιοχής και μεταφέρει μικρόβια από και προς τη μύτη.

Η μύτη αυτοκαθαρίζεται, αρκεί να λειτουργεί σωστά και αποβάλλει μόνη της τα «κακαδάκια» που μαζεύει.

Αν όμως, υπάρχουν κάποιες δυσλειτουργίες, π.χ. βουλωμένη ευσταχιανή σάλπιγγα ή χαλαρές κόγχες, αλλεργία, ρινίτιδα, κ.λπ., τότε θα πρέπει να την καθαρίζουμε με συγκεκριμένο τρόπο.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο καθαρισμός της μύτης πρέπει να γίνεται ως εξής...

- Φυσήξτε κάθε πρωί τη μύτη σας σε ένα χαρτομάντιλο.

- Περιορίστε την αυξημένη τριχοφυΐα στην περιοχή με τη βοήθεια μικρού ψαλιδιού ή ειδικής ξυριστικής μηχανής.

- Κάντε πλύσεις με φυσιολογικό ορό, ο οποίος πρέπει να μπαίνει από τη μύτη και να βγαίνει από το στόμα. Επίσης, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αλατόνερο, βάζοντάς το με τη βοήθεια μιας απλής σύριγγας στο ένα ρουθούνι και κρατώντας κλειστό το άλλο ρουθούνι.

- Οι πλύσεις πρέπει να γίνονται με το κεφάλι όχι προς τα πίσω αλλά με κλίση προς τα εμπρός, ώστε το αλατόνερο ή ο φυσιολογικός ορός να παραμένει στη μύτη και να μην βγαίνει έξω από αυτήν ή από το στόμα.

Τα κακάδια της μύτης 

Η μύτη παράγει ένα τέταρτο βλέννας (μύξα) καθημερινά με σκοπό την ενυδάτωση της περιοχής λόγω της διαδικασίας της αναπνοής και για να απομακρύνει την βρωμιά και τα μικρόβια. Όταν ο αέρας είναι ξηρός τότε η βλέννα γίνεται συμπαγής.

Στις περιπτώσεις κρυολογήματος, ο οργανισμός παράγει επιπλέον βλέννα για να αποβληθεί ο ιός και τα μικρόβια. 

ΠΗΓΗ:Παράπονα Ρόδου

Τέχνη...

Χωρίς λόγια...

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/pages/Sculptures-and-Art/413865468680244?fref=photo&sk=photos

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://www.facebook.com/sofia.patinos/posts/726988507368873?notif_t=close_friend_activity

Παιδιά, Γονεῖς και ... Ψυχολόγος

Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο.

 Γονείς θέλουν!

Μια συζήτηση με τον ψυχαναλυτή Νίκο Σιδέρη

Πώς προέκυψε το συμπέρασμα ότι τα παιδιά θέλουν γονείς και όχι ψυχολόγο;
Εδώ και 4-5 χρόνια, συναναστρεφόμενος με κόσμο σε διάφορες δημόσιες δραστηριότητες ή στην ιδιωτική μου θεραπευτική πρακτική, οι περισσότεροι γονείς μού έλεγαν το εξής: «Έχουμε προβλήματα με το παιδί. Μήπως πρέπει να το πάω σε ψυχολόγο;» Από την αδρή λοιπόν κατεύθυνση που τους έδινα, ακούγοντας λίγα πράγματα, πρόσεξα ότι 9 στις 10 φορές τούς έλεγα ότι σαν γονείς να κάνετε αυτό, εκείνο, και κατέληγα να τους λέω ότι το παιδί δεν χρειαζόταν ψυχολόγο, αλλά γονείς. Αυτή η φράση καμπάνισε σιγά σιγά στο μυαλό μου, μάζεψε όλες αυτές τις θεραπευτικές εμπειρίες και γνώσεις που βρίσκονται πίσω από αυτό το βιβλίο και άνοιξε τον δρόμο για να γεννηθεί η άποψη ότι 9 φορές στις 10 τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, αλλά γονείς. Μιλώντας, βέβαια, πάντα για συνηθισμένα παιδιά, με συνηθισμένους γονείς, σε συνηθισμένες οικογένειες. Εκεί πέρα είναι κατά κανόνα θέμα ανατροφής και όχι θεραπείας.

Πότε ξεκινάει η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού;
Η διαπαιδαγώγηση ξεκινάει πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί, από τη στιγμή που υπάρχει μέσα στη φαντασία και στην επιθυμία των γονέων. Οι γονείς τότε καλούνται να ρυθμιστούν οι ίδιοι σωστά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη γονεϊκή λειτουργία, να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως γονείς. Αν δεν είναι έτοιμοι αυτοί, όταν γεννηθεί το παιδί, θα υπάρξουν τριβές. Διότι, δυστυχώς, τα περισσότερα πράγματα δεν τα συζητούν οι άνθρωποι, γιατί τα θεωρούν αυτονόητα. Είναι αυτά που έχουν οι ίδιοι σαν ηθικές αξίες και σαν τεχνογνωσία, φυτεμένα βαθιά μέσα στο μυαλό τους από τις προηγούμενες γενιές, από τους γονείς τους. Υπάρχει μεν με τα χρόνια εξέλιξη, αλλά υπάρχει και ένας πυρήνας ηθικών αναφορών και μια γενική ιδέα του κόσμου, που μεταβιβάζεται έστω και ασυνείδητα.

Μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη των γονιών μας; Τι γίνεται αν κάποιος δεν συμφωνεί με τον ηθικό πυρήνα των γονιών του;Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να είναι κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του και να εξετάσει πολύ προσεκτικά και με νηφαλιότητα τι είναι σωστό και τι λάθος, τι μπορεί να κρατήσει και τι όχι. Η σχέση παιδιού και γονιού είναι γεμάτη πάθος και περιστατικά, που σημαίνει ότι δεν έχουμε αρκετή απόσταση ώστε να κρίνουμε. Συνεπώς δεν πρέπει να βιαζόμαστε να μετατοπίσουμε στους γονείς μας τα λάθη και τις ευθύνες. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως υπερβάλλουμε κάπου, επηρεασμένοι από τις δύσκολες συναισθηματικές διαστάσεις που έχουν οι στενές σχέσεις, όπως είναι αυτές μεταξύ παιδιών και γονιών. Από τη στιγμή που είναι ειλικρινής και στοχαστεί, και ενδεχομένως κουβεντιάσει και με κάποιους ανθρώπους που εμπιστεύεται, είναι στο χέρι του να πει δεν θα το κάνω έτσι, θα το κάνω αλλιώς.

Τι σημαίνει, όμως, να είσαι γονιός;
Το να είσαι γονιός είναι τέχνη, που σημαίνει ότι απαιτεί τεχνογνωσία και ευαισθησία, είναι στάση ζωής. Μέχρι και την προηγούμενη γενιά, αυτή η μετάβαση γινόταν αυθόρμητα. Όμως με τις ραγδαίες αλλαγές στις Δυτικές κοινωνίες, έχουν χαθεί πολλές κοινές αναφορές ανάμεσα στους γονείς μας και στους σημερινούς νέους γονείς. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν χάσματα και στην τεχνογνωσία πώς μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά και στην αίσθηση του κόσμου που χαρακτηρίζει τη μία γενιά μετά την άλλη. Υπάρχει, λοιπόν, ένα κομμάτι που μεταδίδεται κοινωνικά, υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι που εξαρτάται από τις παρούσες συνθήκες κάθε φορά, και είναι αλήθεια ότι αυτή η τέχνη του γονιού μαθαίνεται. Είτε διδάσκεται ρητά, είτε με έμμεσο αυθόρμητο τρόπο. Γονιός λοιπόν γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.              

Τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά;
Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά θέλει αγάπη και κανόνες. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν θέλει αγάπη γενικώς. Αλλιώς αγαπάς τον εραστή σου και την ερωμένη σου, αλλιώς αγαπάς τον φίλο σου, τον γνωστό σου, κάποιον συγγενή. Κάθε αγάπη πρέπει να ταιριάζει με τον δέκτη της. Το παιδί θέλει έντεχνη αγάπη, με ειδική συνταγή. Αυτή η συνταγή έχει τρία συστατικά.

Το πρώτο είναι η παρουσία, το δεύτερο η αποδοχή και το τρίτο η άφοβη καθοδήγηση.Η παρουσία σημαίνει ότι το παιδί θέλει να αισθάνεται ότι οι γονείς του ήταν ανέκαθεν εκεί, πριν έρθει αυτό στον κόσμο, και θα είναι πάντα εκεί ό,τι και να γίνει. Μπορεί να το μαλώσουν, να του πουν οτιδήποτε, αλλά θα του πουν «μα τι είναι αυτό που έκανες, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ». Δηλαδή θα είναι πάντα κοντά του.
Το δεύτερο είναι η αποδοχή. Ότι δηλαδή θα κάνει κάτι σωστά, κάτι άλλο λάθος, θα είναι και όμορφο και άσχημο, αλλά θα αγαπιέται επειδή είναι παιδί τους. Που σημαίνει ότι οι γονείς λένε στο παιδί «σε θέλουμε να υπάρχεις έτσι όπως είσαι. Έχεις μια θέση μεταξύ μας». Αυτό είναι τεράστιας σημασίας για το παιδί, γιατί έτσι νιώθει την αποδοχή και στον έξω κόσμο.
Η άφοβη καθοδήγηση σημαίνει ότι κρατάς το παιδί σου σταθερά από το χέρι για να παίξει, για να πάτε βόλτα κ.ο.κ., και όπου πρέπει το συγκρατείς ή του δείχνεις τι πρέπει να κάνει.

Είναι σαν να θέτεις όρια;
Είναι κάτι παραπάνω από όρια. Ο κανόνας είναι βαθύτερη έννοια από τα όρια. Σαν να παίζεις μουσική, όπου υπάρχει η έννοια του σωστού και του φάλτσου. Το παιδί ζητάει να του δώσεις την τέχνη του ζην. Αυτό είναι ο κανόνας. «Μπορεί να έχει λάθη αυτό που σε μαθαίνουμε, μπορεί εσύ να βρεις άλλους τρόπους να το κάνεις καλύτερα, αλλά εμείς αυτό ξέρουμε και σου το μεταδίδουμε, ώστε να ξέρεις την τέχνη της ζωής σε αυτό το περιβάλλον που ζεις τώρα, για να μπορείς να τα βγάλεις καλά πέρα».
Πώς θα ξέρει ένας γονιός πότε να θέσει τα όρια και ποιοι είναι οι κανόνες;
Σε αυτά ο καθένας έχει ήδη μέσα του μια γνώση. Και με αυτά που έχει στο μυαλό του, με αυτά πορεύεται. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας για όλους τους ανθρώπους, για όλες τις οικογένειες, για όλα τα παιδιά. Το βασικότερο απ’ όλα, γιατί είναι η βάση της ανθρώπινης σχέσης, είναι ότι οι γονείς πρέπει να μάθουν στο παιδί τους να σέβεται τους γονείς τους επειδή είναι γονείς του και όχι για άλλον λόγο. Σε μια συνηθισμένη οικογένεια, το παιδί δεν είναι καλός κριτής για το πώς θα του φερθούν οι γονείς για να είναι καλοί γονείς. Οι γονείς θα πορευθούν όπως οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Απλώς πρέπει να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ούτως ώστε αν δουν ότι κάτι δεν πάει καλά, να το σκεφτούν, να το συζητήσουν μεταξύ τους, με τους συγγενείς τους και, στο τέλος, ας πάνε να μιλήσουν με κάποιον ειδικό, αν δεν μπορούν να το λύσουν.

Στην αγάπη πρέπει να υπάρχουν όρια; Μερικές φορές από τη μεγάλη αγάπη πνίγουμε τον άλλον…
Αυτό είναι φάλτσο, επειδή η αγάπη των γονιών πρέπει να είναι έντεχνη αγάπη και όχι λουτρό αγάπης, που πετάς μέσα το παιδί και ό,τι γίνει. Πρέπει να ξέρεις ότι το παιδί δεν είναι εξάρτημα δικό σου, δεν ζει για εσένα, για να εκπληρώσει τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα και να γιατρέψει τις δικές σου απογοητεύσεις, αλλά φτιάχνεις ένα πλάσμα που από την πρώτη στιγμή της ζωής του έχει αυτοτέλεια. Στις σχέσεις εξάρτησης γράψε λάθος. Σε κάθε τέχνη υπάρχει το σωστό και το λάθος. Στη μουσική το λέμε φάλτσο, στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, φάουλ. Όταν παίζεις ένα έντεχνο παιχνίδι, υπάρχει η έννοια του φάουλ. Η τέχνη του γονιού είναι η τέχνη της έντεχνης αγάπης που ταιριάζει στη σχέση του παιδιού με τον γονιό.

Ποια είναι τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς;
Το πιο δυσάρεστο και διαδεδομένο στο Δυτικό κόσμο είναι ότι οι γονείς φοβούνται να είναι γονείς. Φοβούνται το τρίτο στοιχείο, αυτό της άφοβης καθοδήγησης. Εν μέρει αυτό γίνεται για προσωπικούς λόγους. Κάποιοι είχαν πληγωθεί όταν ήταν παιδιά, κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού έμεινε ασυνείδητα ή ασυναίσθητα. Γιατί ο καθένας κουβαλάει τραύματα και απογοητεύσεις. Αυτό που κάνει ασταθή τα πράγματα σήμερα και τους γονείς να φοβούνται να είναι γονείς, κι αυτό είναι το σύνηθες λάθος, είναι το γεγονός ότι η κοινωνία δεν τους εξοπλίζει με την τεχνογνωσία και τους συναισθηματικούς πόρους που θα τους έδειχναν πώς μεγαλώνεις ένα παιδί και ότι αξίζει τον κόπο να μεγαλώνεις ένα παιδί ακόμα και όταν χρειάζεται να κάνεις τον διαιτητή που θα σφυρίξει φάουλ, που θα δυσαρεστήσει, δηλαδή, τον αγαπημένο του. Όταν ο προπονητής ή ο δάσκαλος της μουσικής σού λέει τι να κάνεις και σε διορθώνει, το κάνει για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος, δεν σε κατακρίνει.

Σε επώδυνες καταστάσεις, όπως ένα διαζύγιο, πώς θα αποφύγουν οι γονείς τα λάθη;
Το νόημα που θα πάρει ένα διαζύγιο εξαρτάται από το πώς θα το βιώσει ένα παιδί και κυρίως από το πώς θα του μιλήσουν οι μεγάλοι γι’ αυτό το πράγμα. Και θα πρέπει να του μιλήσουν λέγοντάς του αλήθεια και όχι ψέμα. Αν επιχειρήσουν να πουν ψέμα σε ένα παιδί, το παιδί μπορεί να μην καταλαβαίνει το πρακτικό αντίκρισμα του ψέματος, αλλά καταλαβαίνει το συναισθηματικό αντίκρισμα. Συνεπώς θα μιλήσουν στο παιδί κάπως έτσι: «Χωρίζουμε για τον απλό λόγο ότι θέλαμε να είμαστε μαζί, επειδή αγαπηθήκαμε, κάναμε έναν, δύο, πέντε καρπούς της αγάπης μας και μετά, επειδή αποκλίνουν οι δρόμοι της αγάπης, επιλέξαμε να ζήσουμε χωριστά». Αν, λοιπόν, οι γονείς το έχουν αφομοιώσει αυτό και το ζήσουν χωρίς τεράστιο δράμα (όχι χωρίς πόνο, γιατί πάντα ένας χωρισμός έχει πόνο, ακόμα κι όταν έχει εκπνεύσει η σχέση συναισθηματικά) και μιλήσουν με αυτόν τον απλό τρόπο στα παιδιά τους, και δεν προσπαθήσουν να πουν ποιος έφταιγε, ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, τότε το παιδί θα πληγωθεί, θα πονέσει, γιατί, μην αυταπατόμαστε, το παιδί έχει ανάγκη και από τους δύο γονείς, αλλά θα μπορέσει να χωνέψει αυτήν τη νέα σχέση μεταξύ των μεγάλων, από τη στιγμή που δεν πλήττεται η σχέση με τους γονείς του. «Δεν χωρίζουν οι γονείς σου. Χωρίζουν τα δύο μέρη του ζευγαριού και θα συνεχίσουν να είναι γονείς σου σε όλη σου τη ζωή. Όσο σε αγαπούσαμε θα σε αγαπάμε».

Δεν είναι, όμως, τόσο αυτονόητα για όλους τους γονείς.               
Όταν αποφασίζεις μια συμβίωση με σκοπό την οικογένεια, βλέπεις τον κόσμο περίπου από την ίδια οπτική γωνία που τον βλέπει και ο άλλος. Όταν χωρίσουν οι άνθρωποι, βλέπουν πια τα πράγματα από τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Και εκεί είναι μεγάλος ο πειρασμός και οι περισσότεροι άνθρωποι την πατάνε γιατί προσπαθούν να βρουν γιατί έγινε. Όταν χωρίζεις δεν βγάζεις άκρη. «Βρεθήκαμε μαζί για το καλό, δεν μας βγήκε και πάμε παρακάτω». Αν αυτή την απλή αλήθεια την δεχτούν οι γονείς, ότι όταν χωρίσεις είναι αλλιώτικος ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τα πράγματα, τότε είναι σχετικά εύκολο, αλλά όχι ανώδυνο, να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους, ξέροντας ότι κάποια πράγματα θα τους πληγώσουν, αλλά ο χρόνος, η καλή σχέση και ο καλός λόγος θα επουλώσουν τις πληγές. Αρκεί να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και να μην φοβούνται να είναι γονείς.
www.familylife.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: hamomilaki Anthemis