Οδήγηση!!!!

  

Τι πρέπει να κάνουμε για μια πιο σωστή οδήγηση: Προσοχή σε ένα παλιό σύνθημα.

Σωτήρης Ι. Στυλιανού, Βιβλιοθηκονόμος, πτυχιούχος Νομικής και Θεολογικής

Κάμποσα χρόνια πριν πέρασα φευγαλέα από ένα συνεργείο αυτοκινήτων, πρέπει να ήταν περίπου πριν από τριάντα χρόνια, και εκεί διάβασα την εξής πρόταση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: Οδηγέ μην τρέχεις! Καλύτερα τελευταίος σε αυτόν τον κόσμο, παρά πρώτος στον άλλον! Αυτό το έξυπνο σύνθημα θα το επαναλάβω και στον επίλογό μου.

Πρόσφατα έγινε ένα φοβερό δυστύχημα στην Χαλκιδική. Γύριζαν δύο νέοι, περίπου είκοσι πέντε χρονών ο καθένας, στο χωριό τους από ένα γλέντι, μόλις δεκατέσσερα χιλιόμετρα η απόσταση για να φτάσουν στα σπίτια τους. Ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου ήταν πάρα πολύ μεθυσμένος και κάποια στιγμή ανέπτυξε υπερβολική ταχύτητα. Παρόλο που του έγινε πρόταση να οδηγήσει ο συνοδηγός του, ο οποίος δεν ήτανε μεθυσμένος, όμως εκείνος δεν δέχτηκε να αλλάξει. Τότε ο συνοδηγός του τού είπε ότι ήθελε να γυρίσει οδοιπορικώς στο σπίτι του, πράγμα που έγινε τελικά. Ο οδηγός σκοτώθηκε λίγα μέτρα παρακάτω, ενώ ο φίλος του, ευτυχώς, σώθηκε. Όπως σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις το δυστύχημα συνέβη τα ξημερώματα.

Δεν είναι λίγα αυτά τα τρομακτικά τροχαία δυστυχήματα. Χιλιάδες τέτοια συμβαίνουν πια κάθε χρόνο σε ολόκληρη τη χώρα μας. Εμάς, όμως, μας αρέσει να πατάμε το γκάζι σαν να κάνουμε αγώνες ράλι. Και δυστυχώς οι περισσότεροι νεκροί και τραυματίες είναι νέοι. Πολλοί από τους τραυματίες μένουν βαριά ανάπηροι για όλη τους τη ζωή. Έτσι, κάθε χρόνο είναι σαν να χάνεται μια ολόκληρη πόλη και να σβήνει από τον χάρτη της πατρίδας μας.

Οι κυριότεροι λόγοι για τα τροχαία είναι η υπερβολική ταχύτητα που αναπτύσσουν κυρίως οι νεαροί οδηγοί και η οδήγηση υπό την επήρεια της μέθης. Άρα, αν μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε πιο σωστή συνείδηση και συμπεριφορά των οδηγών, θα βελτιωνόταν η όλη κατάσταση.

Αν θέλουμε να τρέχουμε υπερβολικά, ας σκεφτούμε πως εφόσον τρακάρουμε, ίσως να σκοτωθούμε ή να προκαλέσουμε τον θάνατο κάποιων άλλων, ή ίσως να μείνουμε ανάπηροι ή να αφήσουμε κάποιους συνανθρώπους μας ανάπηρους για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αποδεχτούν όλοι όσοι βιώνουν μια τέτοια άσχημη κατάσταση που είναι η αναπηρία.

Τέλος θα ήθελα να υπογραμμίσω πάλι το πρώτο σύνθημα για να το θυμούνται αυτοί που οδηγούν μπας και τους μείνει για πάντα: Οδηγέ μην τρέχεις! Καλύτερα τελευταίος σε αυτόν τον κόσμο, παρά πρώτος στον άλλον!

ΠΗΓΗ: Πεμπτουσια..

Άγιος Χαράλαμπος ο ιερομάρτυς και θαυματουργός: ...

 ....ένας γνήσιος υπηρέτης και στύλος αδαμάντινος της Εκκλησίας του Χριστού!

Κωνσταντίνος Ζαγγανάς, Θεολόγος

Στις 10 Φεβρουαρίου η  Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου Ιερομάρτυρος και Θαυματουργού Χαραλάμπους. Ενός πραγματικά προτύπου ηρωισμού και αφοσίωσης στην Χριστινοσύνη, για την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Η Εκκλησία μας έχει θεμελιωθεί πρωτίστως πάνω στο αίμα του Κυρίου μας και κατ’ επέκταση και στο αίμα των μαρτύρων. Με το μαρτύριο ξεπλένεται κάθε αμάρτημα, αλλά και αν ο μάρτυρας ήταν αβάπτιστος, δια του μαρτυρίου θεωρείται αυτομάτως βαπτισμένος και Άγιος. Αρρήκτως συνδεδεμένες είναι οι λέξεις «μαρτυρία» και «μαρτύριο».  Μαρτυρία είναι η ομολογία και η διακήρυξη της αλήθειας και το μαρτύριο είναι οι δυσμενείς συνέπειες των ομολογούντων και κηρυττόντων την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου Του!

Στη συνείδηση της Εκκλησίας μας, οι μάρτυρες της πίστης είναι το άνθος των ηρώων της και έχουν την πιο τιμητική θέση στον ουρανό. Όταν η Εκκλησία μας αναφέρεται στους αγίους προτάσσει τους μάρτυρες, γνωρίζοντας ότι η μαρτυρία τους και η επισφράγισή της δια του αίματός τους, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο. Έτσι ,όπως μας πληροφορούν οι ιστορικοί των ηρωικών εκείνων χρόνων, η θανάτωση ενός μάρτυρα μετέστρεφε στον Χριστιανισμό πλήθος ειδωλολατρών.

Ο Απόστολος των Εθνών ,ο απόστολος Παύλος, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του γράφει: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α’Κορ.11,1). Άγιοι γίνονται οι άνθρωποι όταν με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος μετέχουν στην αγιότητα του Θεού και η μετοχή αυτή φανερώνεται στον κόσμο με την τελειότητά τους, την ηθική τους πρόοδο καθώς και με το μαρτυρικό τους θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Οι Άγιοι είναι ταπεινοί δούλοι του Θεού, είναι τα μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας τέτοιος Άγιος, που στεφανώθηκε το στεφάνι της δόξης του Κυρίου Ιησού Χριστού δια της ομολογίας και του μαρτυρικού θανάτου για την αγάπη του προς τον Χριστό, είναι ο άγιος Χαράλαμπος ,ο ιερομάρτυς και θαυματουργός.

Γεννήθηκε το 89 μ.Χ στη Μαγνησία όπως μας ενημερώνει ο συναξαριστής. Ωστόσο με το όνομα Μαγνησία υπήρχαν τρείς περιοχές εκείνη την χρονική περίοδο. Η Μαγνησία της Θεσσαλίας, και δύο περιοχές στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, η μία κοντά στο Σίπυλο όρος και η άλλη παρά τον ποταμό Μαίανδρο. Βέβαια ποια από τις τρείς Μαγνησίες ήταν η επίγεια πατρίδα του αγίου, μικρή σημασία έχει, επειδή οι χριστιανοί «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική).(Εβρ.13,14.).

Το ότι γεννήθηκε το 89 μ.Χ., σημαίνει ότι είναι πιθανό να υπήρξε μαθητής στη Χριστιανική πίστη των Αποστολικών Πατέρων και μάλιστα του αγίου Πολυκάρπου επισκόπου Σμύρνης, που μαρτύρησε το έτος 156.Έτσι μπορεί μα αιτιολογηθεί και να εξηγηθεί ο τόσο  λαμπρός βίος του, όσο και η ακούραστη και συνεχόμενη δραστηριότητά του προς τη στήριξη και ψυχική ωφέλεια του ποιμνίου του.

Αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χριστού και το 130 μ.Χ χειροτονήθηκε ιερέας. Από την θέση του αυτή,από το θείο αυτό αξίωμα της Ιεροσύνης, ανέλαβε τον μεγάλο αγώνα αφενός να ανοίξει τα μάτια του κόσμου και να δούνε τον κίνδυνο από την ειδωλολατρική πλάνη, και αφετέρου να αγιάζει με τα μυστήρια τους πιστούς  και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες άρχισε τα χριστιανικά κηρύγματα και ένα έργο ακολούθησε πολύπλευρο και πολυπαραγοντικό καθ ’ όλη την διάρκεια της επίγειας ζωής του. Κήρυττε τον λόγο του Θεού και έκανε και τις πιο ψυχρές καρδιές να συγκινούνται και να αγαπούν τον Χριστό.

Παρά τα 113 του χρόνια, το έργο του δεν μειώθηκε στο ελάχιστο. «Κοπιών εν λόγω και διδασκαλία» (Α’Τιμ.5,17), κατά την προτροπή του αποστόλου Παύλου, επιδιδόμενος χωρίς καμία διακοπή στα καλά έργα(Ματθ.5,16) σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατευθύνοντας τους Χριστιανούς του σε έργα φιλανθρωπίας και ανιδιοτελούς αγάπης προς τον συνάνθρωπο, το ποίμνιό του, επισκεπτόμενος τους πάσχοντες, τους ανήμπορους, τους ασθενείς, τους φυλακισμένους κτλ, αναδείχθηκε σε έναν φάρο αγάπης του Χριστού. Ένας φάρος φωτεινός που κατηύγαζε και καθοδηγούσε όχι μόνο τους πιστούς αλλά και πολλούς από τους ειδωλολάτρες της Μαγνησίας. Έτσι διαρκώς διευρυνόταν και μεγάλωνε ο κύκλος των πιστευώντων στον Ιησού Χριστό.

Έτσι λοιπόν η δράση του αγίου μαθεύτηκε πολύ γρήγορα σε όλη τη Μαγνησία και όλοι οι κάτοικοι ακόμη και γειτονικών περιοχών επισκεπτόταν τον άγιο για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να βαπτιστούν. Τα θαύματα που έκανε ο άγιος μετά από προσευχή στον Κύριο Ιησού Χριστό ήταν πάρα πολλά.  Οι τυφλοί έβλεπαν το φώς τους, οι χωλοί περπατούσαν, οι δαιμονισμένοι λυτρώνονταν από τα δαιμόνια και ακόμη και ένα νεαρό παιδί ανέστησε με την προσευχή του στον Κύριο.

          Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θαύματος ήταν το θαύμα που έγινε σε μία γυναίκα η οποία ζούσε μέσα στην ακολασία και στις ανηθικότητες και την βοήθησε ο άγιος να μετανοήσει και να ακολουθήσει τον δρόμο του Χριστού, μετά από αυτό το θαύμα που συνέβη μπροστά στα μάτια της το οποίο έχει ως εξής: όταν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα τον πήγανε στο σπίτι της ακόλαστης γυναίκας με ύπουλο σχέδιο του αυτοκράτορα προς τον άγιο με σκοπό να τον παρασύρει αυτή σε ακολασίες προκειμένου  αυτός μετά να τον διασύρει. Ώ του θαύματος ο άγιος μόλις ακούμπησε σε έναν ξύλινο ξερό στύλο, αυτός αμέσως ο στύλος έγινε χλωρός, βλάστησε, έβγαλε άνθη και καρπούς. Μόλις αντίκρυσε αυτό το θαύμα η  γυναίκα αυτή και είδε το μαρτυρικό πρόσωπο του αγίου, τη μακριά και κατάλευκη γενειάδα του,  το γαλήνιο βλέμμα του και πληροφορήθηκε τα όσα υπέστη «ήλθε είς εαυτήν»,ντράπηκε για την έως τότε ανήθικη ζωή της, μετανόησε ειλικρινά και ζήτησε από τον άγιο να προσευχηθεί για τη συγχώρεση και τη σωτηρία της. Και αφού τη στήριξε και τη συμβούλευσε κατάλληλα, της θύμισε τα λόγια του Κυρίου σε μία άλλη παρόμοια περίπτωση «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο» (Λουκ.19,9.)

Ένα επίσης χαρακτηριστικό θαύμα του αγίου αποτελεί το εξής θαυμαστό γεγονός, της κατήχησης της χριστιανικής πίστης που έκανε στην κόρη του αυτοκράτορα ,Γαλήνη το όνομά της, του πιο σκληρού διώκτη των Χριστιανών εκείνης της περιόδου. Δεν μπορούσε να ησυχάσει ο άγιος όταν σκεφτότανε ότι υπάρχουν άνθρωποι μακριά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζούνε εδώ στη γη. Είναι κρίμα, τρομερό και αδιανόητο έλεγε ο άγιος, να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρίας και να πάνε κατόπιν στην κόλαση.

Εκείνη την περίοδο της ζωής του αγίου, αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σέβηρος Σεπτίμιος (193-211 μ.Χ.),και ηγεμόνας στην περιοχή της Μαγνησίας που ζούσε ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ο Λουκιανός, επίσης διώκτης του χριστιανισμού. Περίοδος χρονική λοιπόν σκληρών διώξεων για το Χριστιανισμό. Ο ένας διωγμός διαδέχονταν τον άλλο. Οι συναξαριστές του αγίου αναφέρουν ότι πολλές φορές είχε συλληφθεί και οδηγηθεί στους τοπικούς άρχοντες. Είχε προπηλακιστεί, βασανισθεί και φυλακισθεί. Συγκλονιστικά βασανιστήρια ήταν όταν  οι βασανιστές του, τον σούφλισαν με ξύλινο σουφλί, του έκαψαν τη γενειάδα, και τον χτύπησαν δυνατά στο στόμα για να μην μιλάει και κηρύττει τον Λόγο του Θεού. Επίσης συγκλονιστικό βασανιστήριο ήταν  όταν του έβαλαν φωτιά ζωντανό για να τον κάψουν στο κέντρο της αγοράς, αλλά η φωτιά ω του θαύματος έσβησε!

Δοκιμασίες όμως από τις οποίες τον προστάτευσε θαυματουργικά ο Θεός! Είχε προφανώς εκείνος κρίνει ότι η παραμονή του Λειτουργού του Χαραλάμπους επί μακρόν στην παρούσα ζωή ήταν περισσότερο ωφέλιμη από έναν μαρτυρικό θάνατο σε νεότερη ηλικία. Έτσι ο άγιος Χαράλαμπος εν μέσω διώξεων και ταπεινώσεων εκ μέρους των ειδωλολατρών, συνέχισε μέχρι το βαθύτατο γήρας την ιερατική του διακονία, να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού και να αγιάζει με τα άγια μυστήρια της Εκκλησίας το ποίμνιό του που τόσο υπεραγαπούσε και μάχονταν για την σωτηρία του ως άξιος ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού.

Όταν ο άγιος ήταν υπέργηρος σε ηλικία 113 ετών, ο αυτοκράτορας Σέβηρος κήρυξε διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Έδωσε εντολή στον έπαρχο της Μαγνησίας Λουκιανό να συλλάβει και να καταδικάσει σε θάνατο τον άγιο Χαράλαμπο. Όταν ο Λουκιανός ζήτησε από τον άγιο Χαράλαμπο να αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα, εκείνος του απάντησε ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Θεός, ο επουράνιος Βασιλέας, ο Ποιητής του Ουρανού και της Γής, ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων και μάλιστα των πιστών. Αυτός είναι η μόνη αλήθεια και ο δωρεοδότης της αιώνιας ζωής και μακαριότητας. Γνωρίζοντας λοιπόν την αλήθεια δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το ψεύδος. Όταν βρισκόμαστε μέσα στο φώς, δεν μπορούμε να φοβόμαστε το σκοτάδι. Φώς και σκοτάδι δεν συνυπάρχουν. Έτσι “οι θεοί” των Ρωμαίων, συνέχισε ο άγιος Χαράλαμπος δεν έχουν σχέση με την Αλήθεια, με το Φώς, με τον Χριστό μας. Και όλα αυτά τα έλεγε με παρρησία μπροστά στον Λουκιανό. Δεν φοβήθηκε καθόλου το επερχόμενο μαρτύριο. Γιατί σίγουρα τα λόγια αυτά του αγίου θα προκαλούσαν την οργή του Λουκιανού. Δεν λύγισε ούτε στιγμή στις απειλές των διωκτών του Χριστού, παρά τα 113 του έτη. Η απάντησή του όπως ήταν αναμενόμενο εξόργισε τον Λουκιανό και γέμισε την καρδιά αυτού με μίσος για τους Χριστιανούς και εξαιρέτως για τον πολιό Μάρτυρα, τον γηραιό Ιερέα της Μαγνησίας. Με την εντολή του Λουκιανού οι στρατιώτες της ασέβειας, του έβγαλαν τα ιερατικά άμφια και άρχισαν να αφαιρούν το δέρμα του αγίου. Ο άγιος υπέμεινε το μαρτύριο καρτερικά και μάλιστα εκείνη την ώρα προσευχόταν και θεωρούσε προνομιούχο τον εαυτό του που αξιωνότανε να μαρτυρήσει για τον Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Έπαιρνε δύναμη την ώρα του μαρτυρίου από τον Χριστό.

Ανατριχιάζει κανείς ακούγοντας ένα τέτοιο μαρτύριο, αλλά ο άγιος δεν τρόμαζε, η καρδιά του και η ψυχή του ήταν δοσμένη στον Χριστό και ο Χριστός του έδινε δύναμη να νικήσει τον πειρασμό αυτό και να θριαμβεύσει. Ομολογεί πίστη στον έναν και μόνο αληθινό Θεό και« ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν» (Ιω.17,3). Ο έπαρχος  βλέποντας τον αδαμάντινο χαρακτήρα του αγίου προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο άγιος όμως, με εφηβική ορμή παρά τα 113 του έτη είπε τα εξής: «Τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ.8,35). Επειδή ο ηγεμόνας έβλεπε πως ο άγιος υπομένει με καρτερία τα βασανιστήρια θύμωσε πολύ και επιχείρησε με τα δικά του χέρια, χρησιμοποιώντας σιδερένια νύχια, να του καταξεσκίζει το σώμα. Αμέσως όμως του κόπηκαν τα χέρια του και έμειναν αιωρούμενα στο σώμα του μάρτυρα. Όπως ήταν φυσικό τρόμος και έκπληξη κατέλαβε τους πάντες. Ο Λουκιανός σφάδαζε από τους πόνους, ενώ ο άγιος αν και γδαρμένος από τους δήμιους διατηρεί την ηρεμία του και προσεύχεται στον φιλάνθρωπο και παντοδύναμο Θεό για τον βασανιστή του «Προσευξάμενος δε ο άγιος, εποίησεν αυτόν υγιή». Τα κομμένα χέρια του τυράννου συγκολήθηκαν στο σώμα του. Κι ενώ θα περίμενε κανείς το θαυμαστό αυτό γεγονός να συγκλονίσει τον Λουκιανό και να τον οδηγήσει στον Χριστιανισμό, η ειδωλολατρική μανία του τον εμπόδισε να δει «το φώς το αληθινόν».

Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τους  δύο δημίους που βασάνιζαν τον άγιο. Και πριν συμβεί το θαύμα με την συγκόλληση των χεριών του ηγεμόνα, είχαν εντυπωσιαστεί από την καρτερία του αγίου και κατάλαβαν την ανωτερότητα της χριστιανικής πίστης. Μετά από το θαύμα, δήλωσαν στον ηγεμόνα ότι παραιτούνται από το έργο τους αυτό των βασανιστηρίων του αγίου και ότι από εκείνη τη στιγμή πιστεύουν στον Θεό του Χριστιανού Ιερέα. Έπειτα στράφηκαν προς τον άγιο Χαράλαμπο, ασπάστηκαν το χέρι του, και ζήτησαν συγχώρηση για τα βασανιστήρια τα οποία του είχαν κάνει. Ο ηγεμόνας τότε ,χωρίς άλλη διαδικασία έδωσε εντολή αποκεφαλισμού τους, και εν συνεχεία οι ψυχές τους θα πλούτιζαν το νέφος των μαρτύρων του Χριστού. Βάπτος και Πορφύριος τα ονόματά τους και η αγία Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους μαζί με του αγίου Χαραλάμπους, την ίδια ημέρα, στις 10 Φεβρουαρίου. Άξιο αναφοράς είναι ότι εκείνη την ημέρα ακόμη τρεις γυναίκες που βρισκόταν στην τοποθεσία εκείνη πίστεψαν στον Χριστό, ομολόγησαν πίστη στον Χριστό και αποκεφαλίστηκαν, ακολουθώντας με το μαρτύριό τους, την αιώνια ζωή κοντά στον Χριστό.

Στη συνέχεια τον άγιο Χαράλαμπο τον άφησαν ελεύθερο, και αυτός ακούραστος και δυνατός ακόμα πιο πολύ στην αγάπη του για τον Χριστό συνέχισε το έργο του ,το ιερατικό και φιλανθρωπικό, κατηχώντας  στη Χριστιανική πλήθος κόσμου και βαπτιζοντάς τον ,στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Απαλλάτοντας έτσι τον κόσμο από την πλάνη της ειδωλολατρίας και οδηγώντας τους στον Μόνο και Αληθινό Θεό, τον Χριστό! Έπειτα από κάποιο διάστημα ο αυτοκράτορας ήθελε να γνωρίσει από κοντά τον άγιο, αφού πρώτα του έκανε φοβερά βασανιστήρια. Έπειτα από το θαύμα που έκανε ο άγιος με τη βλάστηση του ξερού ξύλινου στύλου και τη μετάνοια  της ακόλαστης γυναίκας ,γεγονότα που μαθεύτηκαν αστραπιαία στους κατοίκους όλης της περιοχής, έφτασαν όπως ήταν φυσικό και στα αυτιά του αυτοκράτορα και του περιβάλλοντός του, με  τους συμβούλους του να τον συμβουλεύουν να διατάξει τον αποκεφαλισμό του αγίου με την  κατηγορία ότι είναι μάγος και λαοπλάνος, ότι δεν σέβεται και δεν θυσιάζει στους θεούς της Ρώμης, ότι αποσπά ειδωλολάτρες και τους κάνει Χριστιανούς, και ότι αποκεφαλίζοντάς τον ,και ο αυτοκράτορας θα ησυχάσει   και ο λαός δεν θα διχάζεται ,όπως έλεγαν χαρακτηριστικά .Με αποτέλεσμα μετά από αυτές τις άσχημες συμβουλές από τους κακούς συμβούλους του αυτοκράτορα ,εκείνος να πεισθεί και να συμφωνήσει και δυστυχώς να διατάξει τον αποκεφαλισμό ενός αγίου ανθρώπου, ενός άξιου υπηρέτη του Χριστού. Η στιγμή η οποία περίμενε τόσα  χρόνια είχε φτάσει. Καθώς τον πήραν οι στρατιώτες για να τον σύρουν στον τόπο αποκεφαλισμού του, πλήθος χριστιανών και ειδωλολατρών, ανάμεσά τους το αναστημένο παιδί από τον άγιο, ο πρώην δαιμονισμένος, η μετανοημένη αμαρτωλή γυναίκα, ακολουθούν και του συμπαραστέκονται. Εκείνος γαλήνιος και ήρεμος πορεύεται προς το μαρτύριο. Σιωπηλά προσεύχεται. Κάπου  κάπου απευθύνει λόγους οικοδομής και στήριξης των χριστιανών που συμπορεύονται.

Ένα θαυμαστό γεγονός συμβαίνει ακόμα την ώρα του μαρτυρίου του αγίου. Το πιο θαυμαστό απ’ όλα. Ενώ ο άγιος προσευχόμενος ευχαριστούσε τον Κύριο και Θεό του, διότι υπήρξε ελεήμων και φιλάνθρωπος και επάταξε τον εχθρό «πατήσας τον Άδην και λύσας τας οδύνας του θανάτου» ζητούσε να τον θυμηθεί «εν τη Βασιλεία του», άνοιξαν λοιπόν οι ουρανοί και είδε με τα γήινα μάτια του, τον Κύριο με στρατιές αγγέλων να του λέει: «γενναίε αγωνιστή ζήτησέ μου όποια χάρη θέλεις και θα σου τη δώσω». Και ο άγιος μετά από σκέψη γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους απάντησε: «Και το ότι με αξίωσες, Κύριέ μου, να αντικρύσω το υπερευλογημένο  και Πανάγιο πρόσωπό σου είναι μεγάλη χαρά για μένα. Αφού όμως το έλεός σου με παρακινεί να ζητήσω κι άλλη χάρη, ζητώ ταπεινά, όπου θα υπάρχει λείψανό μου ή τιμάται η μνήμη μου, εκεί να μη συμβεί πείνα, μεταδοτική επιδημία ή θεομηνία. Εκεί οι άνθρωποι να ζούνε ειρηνικά, με υγεία και να μη τους λείπει το σιτάρι, το κρασί, και κάθετί αναγκαίο. Να μην παθαίνουν υλικές ζημιές, τίποτε να μην βλάπτει την ψυχή τους. Και θυμήσου ότι ως άνθρωποι αμαρτάνουν και έχουν την ανάγκη της συγχώρησης από εσένα. Κύριέ μου, δώσε σε όλους την Χάρη Σου». «Να γίνει το θέλημά σου, γενναίε αγωνιστή» απάντησε ο Κύριος. Και πριν ο δήμιος υψώσει το ξίφος για να αποκεφαλίσει τον άγιο Χαράλαμπο, άγγελος Κυρίου παρέλαβε την αγιασμένη ψυχή του και το σώμα του έγειρε στο έδαφος.

Ο αυτοκράτορας έπειτα πληροφορήθηκε από τον επικεφαλή της φρουράς, τα του τέλους του αγίου. Ο κρυφός θαυμασμός του για τον Ιερέα των Χριστιανών του επέτρεψε να δώσει την άδεια στην κόρη του Γαλήνη, η οποία υπήρξε κατηχούμενη στην Χριστιανική πίστη από τον άγιο Χαράλαμπο, για να παραλάβει τη σορό του και να την ενταφιάσει. Γεγονός που έπραξε η ευσεβής χριστιανή. Παρέλαβε τη σορό, της απέδωσε τις νεκρικές τιμές με μύρα και ύμνους και τοποθέτησε το ιερό σκήνωμα σε πολυτελή λάρνακα,και το ενταφίασε με τιμή και δόξα. Ήταν 10 Φεβρουαρίου του έτους 202 μ.Χ.

Σήμερα η τίμια κάρα του αγίου Χαραλάμπους φυλάσσεται στην Ιερά Μονή αγίου Στεφάνου και Χαραλάμπους στα Μετέωρα Θεσσαλίας. Ευωδιάζει και θαυματουργεί! Βρίσκεται εκεί εδώ και 600 πλέον έτη ,έπειτα από δωρεά το 1412  του αυθέντη Βλαντισλάβου και του ανιψιού του κυρ Δραγομοίρο μεγα Βόρνικο  από το Μπανέστι. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ,ο αυτοκράτορας της βυζαντινής αυτοκρατορίας ,με την ανυπέρβλητη αγάπη του προς το Χριστιανισμό προσπαθούσε να συγκεντρώνει στη βασιλεύουσα υπεράξιους θησαυρούς και αυτοί ήταν  λείψανα αγίων από διάφορες περιοχές. Μετέπειτα ανέθεσε στον άγιο Αρτέμιο  τη συγκέντρωση αυτή των αγίων λειψάνων στην Κωνσταντινούπολη. Κατ αυτόν τον τρόπο, στον δρόμο που άνοιξε ο άγιος Κωνσταντίνος βάδισαν και οι μετέπειτα αυτοκράτορες και βασιλείς,να συγκεντρώνουν πολύτιμα άγια λείψανα από όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα να αποθησαυριστούν πάρα πολλα λείψανα και σκηνώματα αγίων. Προφανώς κατά παραχώρηση Θεού, κάποτε ανακομίστηκε στην πόλη και η τίμια κάρα του αγίου Χαραλάμπους, καθώς και άλλα λείψανά του.Η τίμια κάρα αργότερα δωρήθηκε σε Ορθόδοξο ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας για να δωρηθεί μετέπειτα το 1412 στα Μετέωρα από τον Βλαντισλάβο και τον Δραγομοίρο.

Τμήματα λειψάνου του αγίου έχουν διανεμηθεί σε όλη την οικουμένη και διατίθενται προς προσκύνηση των ευλαβών Χριστιανών. Παράλληλα πολλοί ιεροί ναοί στον κόσμο έχουν αφιερωθεί στον άγιο Χαράλαμπο. Δύο χιλιετίες ο άγιος θαυματουργεί και βοηθά τους ανθρώπους σε κάθε δυσκολία τους.

Είναι προστάτης των λοιμωδών νόσων.Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απεικόνιση του αγίου να πατάει πάνω σε ένα γύναιο,“την  πανώλη”,την λοιμική αυτή νόσο που μάστιζε εκείνη την εποχή την ανθρωπότητα.Αλλα και στις μέρες μας,με μια άλλη ονομασία λοιμικής νόσου “του κορονοϊού”,που ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα με τη μεταδοτικότητά του και τις συνέπειες στην υγεία των νοσούντων,πόσοι και πόσοι άνθρωποι ανά την οικουμένη δεν ζητήσαμε τη βοήθεια και τις πρεσβείες του αγίου Χαραλάμπους ως προστάτη των λοιμωδών νοσημάτων,να τρέξει στο πρόβλημά μας και να μας λυτρώσει από αυτή τη μάστιγα;!Και αυτός ,ο άγιος Χαράλαμπος μας παρείχε .

Θαυμαστές είναι και οι καταγεγραμμένες παρουσίες του αγίου Χαραλάμπους στις μέρες μας.Πέντε είναι αυτές οι θαυμαστές εμφανίσεις. Επισκέφθηκε τον άγιο Αρσένιο,τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη στον Πύργο Ηλείας το 1860,τον Γερμανό διοικητή των Φιλιατρών Κοντάου το 1943,και την πολικλινική Αθηνών το 1931.

Το  1897 όταν πήρε χρόνο ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος,οι Τούρκοι πήραν την άγια κάρα του αγίου Χαραλάμπους και τη χτυπούσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν προκειμένου να ανοίξει για μα πάρουν το αργυρό κουτί που περιελάμβανε την τίμια κάρα. Όσο και να προσπαθούσαν όμως να την σπάσουν την αργυρή θήκη δεν τα κατάφεραν.Ο Θεός για την ασέβειά τους αυτή τους έκανε να αρρωστήσουν όλοι. Συγκεκριμμένα, αναφέρεται πως τότε πέθαναν 35.000 Τούρκοι από τύφο. Έτσι , ο σουλτάνος όταν έμαθε πως χάθηκε τόσος κόσμος,τόσος στρατός, χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική μάχη, έγραψε στον διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, γράμμα, στο οποίο τον ρωτούσε πως είναι δυνατό να πεθάνει τόσος στρατός χωρίς κάποια μάχη.Και με τη σειρά του ο Εδέμ  απάντησε με το εξής:«όσοι Τούρκοι χάλασαν εκκλησίες και μοναστήρια πέθαναν από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να το εμποδίσω ».           Ιάσεις σε ασθένειες όταν προέκυπταν σε πολλές πόλεις μέσα στα χρόνια έχουν παρατηρηθεί, όταν οι Πατέρες έκαναν λιτανείες μέσα στις πόλεις με τα άγια λείψανα του αγίου για να ευλογήσει ο άγιος τον κόσμο και τον τόπο και το κακό αμέσως σταματούσε.

Γέροντας 113 ετών ήταν ο άγιος Χαράλαμπος όταν μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού,όταν ομολόγησε γι’αυτόν μπροστά στους δημίους του,αιώνια πίστη στον Χριστό,για να στεφανωθεί το στεφάνι της αιώνιας ζωής κοντά στον Κύριο.Στο γεροντικό όμως μέσα αυτό αυτό κορμί υπήρχε μια καρδιά που δεν γερνούσε από τον χρόνο,μια καρδιά που ήταν πάντα νέα.Έτσι είναι αυτός που πιστεύει στον Χριστό,και όταν ακόμα γεράσει δεν χάνει τον ενθουσιασμό του,είναι πάντα νέος.        Άπειρα τα θαύματα και οι εμφανίσεις του αγίου σε πιστούς,άπειρη η βοήθειά του σε κάθε άνθρωπο που του τη ζητούσε μέσα σε αυτές τις δύο χιλιετίες από την αγιοποίησή του. Άξιος υπηρέτης και λειτουργός του Κυρίου!

 Ταις του αγίου Χαραλάμπους πρεσβείαις,ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2024/02/agios-charalampos-o-ieromartis-ke-thavmatourgos-enas-gnisios-ipiretis-ke-stilos-adamantinos-tis-ekklisias-tou-christou/

Πρέσβης Γερμανίας: Πάνω από 10.000 μαθητές στη Γερμανία μαθαίνουν αρχαία ελληνικά στο σχολείο

Πρέσβης Γερμανίας: Πάνω από 10.000 μαθητές στη Γερμανία μαθαίνουν αρχαία ελληνικά στο σχολείο: Εγκώμια του Γερμανού πρέσβη στα ελληνικά για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας

Η γλώσσα μα!

 Η διαχρονική ελληνική γλώσσα και η συνεχής κακοποίησή της

Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος-θεολόγος

 

Η 9η Φεβρουαρίου, μνήμη του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού, έχει οριστή ως Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Όπως κατά την εορτή ενός Αγίου λέμε «μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου», έτσι και κατά την ημέρα που καθιερώθηκε να εορτάζη η γλώσσα μας, εάν θέλωμε πραγματικά να την εορτάσωμε, ας πούμε «μνήμη γλώσσας, μίμησις των τρόπων της», καθ’ όσον η γλώσσα –και μάλιστα η ελληνική, «η μητέρα των γλωσσών»- είναι φορέας αξιών, ιδεωδών, προτύπων, εν τέλει πολιτισμού, τρόπου και στάσεως ζωής.

Ένα κύριο, βεβαίως, χαρακτηριστικό της ελληνικής γλώσσας, στην πορεία των 4000 περίπου χρόνων ζωής της, είναι η θαυμαστή ενότητα και η αδιάλειπτη συνέχειά της, ώστε, όταν γίνεται λόγος για αρχαία, αττικοκοινή, ελληνιστική κοινή, λογία-καθαρεύουσα, δημοτική η νεοελληνική γλώσσα, να μην εννοή κανείς ότι πρόκειται για διαφορετικές γλώσσες αλλά για διαφορετικές εξελικτικές μορφές της ιδίας γλώσσας.

Η ελληνική, μάλιστα, γλώσσα είχε τέτοια πολιτισμική εμβέλεια ώστε, από τον 3ο αι. π.Χ., επεκράτησε αρχικά στον χώρο του πνεύματος, παραμερίζοντας ακόμα και μερικές εθνικές γλώσσες (λατινικά, εβραικά), και γινόμενη, παράλληλα, το κοινό πολιτισμικό όργανο όλων των κατακτημένων λαών της Ανατολής.

Σε ο τι αφορά την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας αρκεί μια μικρή μόνον ανάγνωση του προοιμίου της Οδύσσειας, για να μας πείση: Από τις 70 περίπου λέξεις του προοιμίου, μαζί με άρθρα και συνδέσμους, οι 45 περίπου είναι κατανοητές, διότι σώζονται ως παράγωγα η σύνθετα στην νεοελληνική, οι 15 είναι αυτούσιες (άνδρας, μούσα, ιερός, άνθρωπος, πόντος, ψυχή, εταίρος, νόστος, αυτός, θεά κ.α.) και οι υπόλοιπες (έννεπε, αρνύμενος, ιέμενος), που δεν είναι γνωστές, δεν δημιουργούν δυσκολία στην γενική κατανόηση του κειμένου. Εξ άλλου, το μεγαλύτερο μέρος του λεξιλογίου της ομηρικής γλώσσας σώζεται στην ν.ε. είτε αυτούσιο είτε κυρίως σε ρίζες λέξεων (ομόρριζα), σύνθετα και παράγωγα. Ομηρικές είναι οι λέξεις: ύδωρ (λέμε: υδραγωγείο, υδροφόρα κ.λπ.), αυδή (λέμε άναυδος, απηύδησα), άρουρα (λέμε αρουραίος, άροτρο), δέρκομαι (λέμε οξυδερκής), λώπος (λέμε λωπο-δύτης), πολύ-πλαγκτος (= περιπλανημένος, λέμε πλαγκτόν), Τηλέμαχος (λέμε τηλεόραση, τηλεπάθεια, κ.λπ.).

Έκτοτε, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της η ελληνική γλώσσα εξελισσόταν και προώδευε διαρκώς, τόσο η γραπτή όσο και η καθομιλουμένη: έτσι η μεν λογία, η γλώσσα του γραπτού συνήθως λόγου, εξελίχθηκε στην καθαρεύουσα, ενώ η δημώδης, η γλώσσα του προφορικού συνήθως λόγου, εξελίχθηκε στην δημοτική. Πρόκειται απλώς για δύο διαφορετικά «ενδύματα», εάν μπορούμε να το πούμε έτσι, τα οποία κάλυπταν διαφορετικές επικοινωνιακές περιστάσεις.

Είναι επομένως απορίας άξιο πως την υπέροχη αυτήν γλώσσα με την τεράστια ιστορία και τον εξαιρετικό πλούτο και την ποικιλία, που γι’ αυτό την εκτιμούν και την στηρίζουν Έλληνες του εξωτερικού και φιλέλληνες, ελληνόφωνοι και ελληνιστές, είναι, ξαναλέω, απορίας άξιο πως πολλοί Έλληνες στο εσωτερικό, και μάλιστα πνευματικοί και πολιτικοί άρχοντες, παραθεωρούν την αξία της, αγνοούν τον πλούτο της και το χειρότερο την καταστρέφουν με τις διαρκείς επεμβάσεις των.

Έτσι, με την συνεχή γλωσσική αποδόμηση και την συνακόλουθη γλωσσική άμβλυνση, που οφείλονται βεβαίως και σε άλλους παράγοντες (τεχνοκρατία, παγκοσμιοποίηση), κυρίως όμως στην δική μας ολιγωρία και ελλιπή γνώση της ιστορίας της γλώσσας μας, φθάσαμε στις ημέρες μας να αναρωτιώμαστε εάν είναι απαραίτητη η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, και μήπως τα αρχαία είναι διαφορετική γλώσσα από τα νέα. Το αποτέλεσμα είναι η κακή και ασύνδετη διδασκαλία αρχαίων και νέων ελληνικών να έχη οδηγήσει τους νέους μας σε μια άνευ προηγουμένου «γλωσσική ανεπάρκεια» και ουσιαστική αδυναμία επικοινωνίας, με όλους τους κινδύνους που αυτά συνεπάγονται.

Είναι γεγονός ότι οι συνεχείς, πρόχειρες, αψυχολόγητες και δυστυχώς πολιτικά κατευθυνόμενες γλωσσικές μεταρρυθμίσεις, από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους έως και τις μέρες μας, με αποκορύφωση το 1982, που επιβλήθηκε «πραξικοπηματικά» το μονοτονικό, έχουν συντελέσει στην σε βάθος χρόνου κακοποίηση της γλώσσας μας σε όλα τα επίπεδα, γραμματικής, συντακτικών δομών και λεξιλογίου.

Επισημαίνω χαρακτηριστικά ορισμένες από τις κακοποιήσεις:

α) Η κατάργηση της δασείας, που είναι γράμμα, και έχει διατηρηθή σ’ όλες τις ευρωπαικές γλώσσες (π.χ. στα αγγλικά, Ηelen, Hellas, hero, κ.λπ.). Αποτέλεσμα είναι ότι δεν γίνονται πλέον κατανοητές οι σύνθετες λέξεις, π.χ. υφιστάμενος, ανθέλληνας, έφεδρος, έφιππος κ.α, διότι δεν διακρίνει κανείς τα συνθετικά των μέρη, ούτε αντιλαμβάνεται την σημασία των αντιστοίχων προθέσεων.

β) Η επικράτηση του «ει» παντού στις καταλήξεις, ώστε να μην γίνεται πλέον σαφής η διάκριση ανάμεσα στους χρόνους, στις εγκλίσεις, στις φωνές, π.χ. «έχω λύσει», «έχω λυθεί» (αντί για «έχω λυθή»), «να η θα λυθεί» (αντί για «να η θα λυθή»).

γ) Η τάση προς λατινοποίηση της γραφής, με την επικράτηση σταδιακά ενός «ο», ενός «ι», ενός «ε», όπως και γενικότερα της «ηχητικής» γραφής (βλ. αβγό). Για φανταστήτε όμως να γράφωμε «αβγή», αντί για «αυγή», που προέρχεται από το ωραίο ομηρικό ρήμα αυγάζω = λάμπω. Με την νέα γραφή για μας πλέον η λέξη δεν θα σημαίνη τίποτε, όπως και όταν θα γράφωμε «φονίεν» αντί για «φωνήεν», ή «ικόνα» αντί για «εικόνα» κ.ο.κ. Εάν μάλιστα γράφωμε «τιχι», για ποια λέξη θα πρόκηται, αλήθεια, «τείχη», «τύχη» η «τοίχοι»; Για την ελληνική γλώσσα, στην οποία υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία «σημαίνοντος» και «σημαινομένου», της λέξεως δηλαδή και της σημασίας της (λέμε π.χ. «φωνήεν», επειδή φωνάζει, «εικόνα», από το «έοικα» = μοιάζω), μια τέτοια εξέλιξη θα επιφέρη τρομακτική σύγχυση τουλάχιστον.

δ) Η κακοποίηση, εν τέλει, και της ίδιας της δημοτικής γλώσσας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρησιμοποίηση της καταλήξεως –α για τα επιρρήματα (τα οποία στα αρχαία σχηματίζονταν με την κατάληξη –ως). Έτσι, ακούμε π.χ. «όπως είπα προηγούμενα» (αντί για «προηγουμένως»), «έρχομαι άμεσα» (αντί για «αμέσως»). Το «άμεσα» σημαίνει χωρίς παρεμβολή μέσου, ενώ το «αμέσως» σημαίνει χωρίς παρεμβολή χρόνου, κ.ο.κ. Βεβαίως, σοφώς λέμε –ακόμα- «καλώς», «κακώς», «ασφαλώς» κ.λπ.

Για να αποτραπή η περαιτέρω κακοποίηση της γλώσσας μας, τουλάχιστον από εμάς τους ιδίους, προτείνονται:

α) Η επανασύνδεσή μας με τις ρίζες μας, μέσω της μελέτης των αρχαιοελληνικών, και μάλιστα των λειτουργικών μας κειμένων, κατά το δυνατόν από το πρωτότυπο. Σ’ αυτό θα βοηθήση η ερμηνευτική προσέγγιση των αρχαιοτέρων κειμένων, με εισαγωγή και ερμηνευτικό λεξιλόγιο, ώστε να μην γίνεται «μετάφραση», σαν να είναι ξένη γλώσσα, αλλά απόδοση, κατά το δυνατόν, μόνον των μη κατανοητών σημείων. Έτσι, σταδιακά θα βελτιωθή το γλωσσικό μας επίπεδο και θα αυξηθή η γλωσσική μας καλλιέργεια, ώστε να είμαστε σε θέση να κατανοούμε καλύτερα τους γλωσσικούς μας θησαυρούς.

β) Η σύνταξη ενός εγχειριδίου γραμματικής και συντακτικού για την «κοινή ελληνική» γλώσσα. Σημειωτέον ότι ούτε καν για την νέα ελληνική δεν υπάρχει ένα εγχειρίδιο γραμματικής κοινώς αποδεκτό, π.χ. στην ορθογραφία (αναφέραμε παραπάνω το παράδειγμα του «αυγού», για κάποιους «αβγού»).

γ) Η με όλους τους δυνατούς τρόπους προβολή της ελληνικής γλώσσας στην διαχρονική της διάσταση, ως μέσου για την ανάδειξη του πολιτισμού μας και της ιδιοπροσωπίας μας και συγχρόνως ως «δρόμου» για την έξοδό μας από την μιζέρια, την ηττοπάθεια και την παντοειδή μας απομόνωση.

Χρειάζεται να θέσωμε τέτοιους μακρόπνοους στόχους, διότι διαφορετικά, με την προιούσα πολιτισμική μας αλλοτρίωση τόσο εξ ανατολών όσο και εκ δυσμών, θα φτάσωμε σε όχι πολλά χρόνια από σήμερα να θρηνούμε και εμείς, ως άλλοι «Ποσειδωνιάται» (ποίημα του Καβάφη), ενθυμούμενοι ότι κάποτε ήμασταν Έλληνες και τώρα πως ξεπέσαμε, πως έγινε να ζούμε και να ομιλούμε βαρβαρικά, βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.»

Αντί πάντως να μεμψιμοιρούμε και να σταυρώνωμε τα χέρια μας, περιμένοντας την καταστροφή, καλό είναι να ανασυντάξωμε, όσο είναι ακόμη καιρός, τις δυνάμεις μας γενικώς και, στην συγκεκριμένη περίπτωση, να επανεκτιμήσωμε τον γλωσσικό μας πλούτο και να εργαστούμε συνολικά και σοβαρά για την ανάδειξή του, μήπως και αποφύγωμε τις οδυνηρές συνέπειες από την εθνική και πολιτισμική μας συρρίκνωση.

Χρειάζεται, τέλος, να μην περιοριζώμαστε κάθε φορά είτε σε κινήσεις αυτοθαυμασμού για την ελληνικότητά μας είτε απλώς σε ημέρες τιμής για την ελληνική γλώσσα, σαν να έχη πεθάνει η να είναι «μουσειακό είδος», χωρίς να προβαίνωμε παράλληλα σε περαιτέρω ενέργειες η προτάσεις για την στήριξη και την προβολή της.

Καιρός για καθολική αναθεώρηση της νοοτροπίας μας και μάλιστα για συστηματική συνεργασία με όλους τους απανταχού ειλικρινώς ενδιαφερομένους φορείς και με επιμέρους πρόσωπα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ελληνόφωνες, ελληνιστές, φιλέλληνες), προς επίτευξη κάθε υγιούς στόχου για την πρόοδο της κοινής μας γλώσσας.

Γέhttps://www.pemptousia.gr/2024/02/i-diachroniki-elliniki-glossa-ke-i-sinechis-kakopiisi-tis-2/νοιτο!

Νάξιοι Μελιστές: Ψαλτικό Κυριακοδρόμιο! Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου! 11.0...

Νάξιοι Μελιστές: Ψαλτικό Κυριακοδρόμιο! Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου! 11.0...: Οι Ακολουθίες τού Εσπερινού, του Όρθρου και τής Θείας Λειτουργίας της Κυριακής ΙΣΤ΄ Ματθαίου! Επιλογή, Επιμέλεια και Στοιχειοθεσία μελών: Α)...

Cretan Pentozali (Theofilos Terezakis Final Master Recital)

Νάξιοι Μελιστές: Τυπική Διάταξη Ακολουθιών από 11η έως 17η Φεβρουαρ...

Νάξιοι Μελιστές: Τυπική Διάταξη Ακολουθιών από 11η έως 17η Φεβρουαρ...:  Download σε μορφή pdf  ΕΔΩ

Νάξιοι Μελιστές: Ψαλτικό Εορτοδρόμιο! Αγίου Χαραλάμπους! 10.02.2024

Νάξιοι Μελιστές: Ψαλτικό Εορτοδρόμιο! Αγίου Χαραλάμπους! 10.02.2024: Οι Ακολουθίες τού Εσπερινού, τού Όρθρου και τής Θείας Λειτουργίας της εορτής του Αγίου Χαραλάμπους. Επιλογή, Επιμέλεια και Στοιχειοθεσία μελ...

Η Ἐκκλησία μας!!!

 

Η λανθασμένη αντίληψη για την Εκκλησία

Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος

Στους καιρούς μας πλανάται μία λανθασμένη ή παρεξηγημένη αντίληψη για την έννοια, τον σκοπό και εν γένει τον ρόλο της Εκκλησίας. Συγχρόνως εμφανίζεται και ένα φρόνημα απαξίωσης και περιθεωριοποίησης που ενίοτε φθάνει μέχρι και του χλευασμού.

Πολλές φορές αντιμετωπίζεται η Εκκλησία ως ένας Σύλλογος, ως ένα Σωματείο του άρθρου 78 του Αστικού Κώδικα, ως μία οιανδήποτε θρησκευτικού τύπου Κοινότητα. Λέγονται ή γράφονται άσχετες φράσεις και αδόκημες λέξεις για την Εκκλησία, καθ’ ότι υπάρχει ανεπαρκής γνώση της εκκλησιαστικής ορολογίας. Παρουσιάζεται ημιμάθεια ή και παντελής άγνοια των Ιερών Μυστηρίων της. Τι τελείται και γιατί τελείται το Ιερό Μυστήριο είναι ζητήματα θολά και άγνωστα. Επικρατεί πολλές φορές μία όλως συγκεχυμένη και πλημμελής ιδέα και άποψη γενικότερα περί της λατρείας στο χώρο της Εκκλησίας.

Από το άλλο μέρος γίνεται αποδεκτή η Εκκλησία με μία εντελώς χρησιμοθηρική έννοια. Δηλαδή, είναι καλή η Εκκλησία, ως ένας οργανισμός που δραστηριοποιείται στην κοινωνική αλληλεγγύη, στον τομέα της πρόνοιας, στην περίθαλψη της τρίτης ηλικίας ή ακόμη είναι ένας χώρος για συναισθηματικού τύπου εκδηλώσεις, φεστιβάλ μουσικής, δημοτικών χορών και άλλων απασχολήσεων.

Ως επίσης θέλουμε την Εκκλησία, αλλά αυτή να είναι κλεισμένη στα λεγόμενα «τα του οίκου της». Μέσα στο ναό να τελεί ο,τι τελεί και βέβαια εκείνο που ενδιαφέρει είναι να μη βρίσκεται στο δημόσιο βίο. Έτσι δεν πρέπει να μιλάει για την αρχή και το τέλος της ζωής του ανθρώπου, τον θάνατο και τα μετά απ’ αυτόν, για τον γάμο, την οικογένεια, το σχολείο, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, την ιστορία, την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισμό, τα εθνικά θέματα, την Ευρώπη, τον κόσμο. Θέλουν να έχει κλειστό το στόμα της. Να μην επεμβαίνει στα ζωτικά και κεφαλαιώδη ζητήματα της ζωής του ανθρώπου και να μην συμβουλεύει όταν διαπράττονται ανθρώπινες αβελτηρίες.

 

Μία όμως τέτοια θέση για την Εκκλησία είναι σε λάθος βάση. Και τούτο, γιατί η άγνοια είναι μεγάλη και καθωριστική. Και πως να μην είναι, όταν απουσιάζει η παιδεία, η μόρφωση περί της Εκκλησίας, η καλλιεργημένη συνείδηση, η βίωση της άλλης πραγματικότητας που είναι η Εκκλησία.

Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα πολύ προσεκτικοί. Δεν είναι εύκολο να ομιλούμε για την Εκκλησία, ούτε στατιστικές να κάμνουμε, ούτε συγκρίσεις μ’ άλλους χώρους ή ιδεολογίες ή καταστάσεις κοσμικού ή πολιτειακού τύπου. Η Εκκλησία ξεφεύγει απ’ όλα αυτά. Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε τα επιτεύγματά της με την συνήθη αριθμητική ή να την οριοθετήσουμε με κριτήρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

*

Έτσι με τα παραπάνω δεδομένα, είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι αδυνατούμε να ορίσουμε τι είναι Εκκλησία. Δεν μπορούμε να δώσουμε ένα ορισμό, όπως σ’ άλλα θέματα ή αντικείμενα του επιστητού κόσμου. Γι’ αυτό τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην πατερική γραμματεία χρησιμοποιούνται περισσότερο περιγραφικές εικόνες προς δήλωση της Εκκλησίας. Όπως π.χ. ποίμνη, άμπελος, γεώργιον, λυχνία, οίκος, οικοδομή, σκηνή, πύργος, βασιλεία, νέα Ιερουσαλήμ, μήτηρ, αλλά και εκφράσεις όπως λαός του Θεού, κοινωνία αγίων, σώμα Χριστού. Συνεπώς υπάρχει μία αδυναμία του ανθρώπου να εισδύσει και κατανοήσει το τι είναι Εκκλησία. Παραμένει μυστήριο, όχι ότι είναι κάτι το κρυφό και μυστηριώδες, αλλά μυστήριο υπό την πνευματική έννοια του όρου, ακριβώς γιατί συνάπτεται με το Θεό. Έπειτα, και μόνον να εμβαθύνουμε στην παύλειο εξεικόνιση της Εκκλησίας ως «σώματος Χριστού», όπου Κεφαλή Αυτός Ούτος ο Χριστός και μέλη του σώματος οι πιστοί, φθάνει τούτο, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, παρά να σταθούμε με ιερότατο δέος αλλά και ήθος ταπεινοφροσύνης υπακούοντας στο θείο θέλημα της θεοίδρυτης Εκκλησίας. Ο ιερός Δαμασκηνός θα γράψει, εν προκειμένω, ότι «στύλος εστι της οικουμένης η Εκκλησία˙ και μυστήριόν εστι και μέγα και ευσεβείας μυστήριον και ομολογουμένως, ου ζητουμένως. Αναμφίβολον γαρ εστι» (PG 95, 1008).

Κατ’ ακολουθίαν Εκκλησία δεν είναι ο ένας. Είμαστε όλοι μας. «Ου γαρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,20) θα μας πεί ο Χριστός. Είναι τελικά σύναξη των πιστευόντων στον Χριστό. Γι’ αυτό, για να εννοήσει κάποιος την Εκκλησία πρέπει πρώτα να εννοήσει και βιώσει τον Χριστό. Έτσι και αυτός που την αμφισβητεί, την αντιμάχεται, λέει ότι δεν την θέλει, την πολεμά χωρίς να ξέρει βαθύτερα γιατί το κάνει αυτό, είναι στην Εκκλησία αλλά βέβαια «ου κατ’ επίγνωσιν». Έπειτα είναι λάθος η τοποθέτηση: «Εγώ ή εσύ και η Εκκλησία». Η Εκκλησία δεν είναι απέναντι, δεν είναι ο άλλος μονάχος του. Εγώ, εσύ και ο άλλος είμαστε Εκκλησία. Όλοι μαζί είμαστε Εκκλησία. Είναι η αυθεντική οικογένεια του Θεού, οι οικείοι του Θεού, γιατί ενός πατέρα είμαστε τέκνα. Η Εκκλησία είναι, ως λέγει ένα αρχαίο κείμενο, «Θεού φυτεία» (Αποστ. Διατ.).

Και οφείλουμε να γνωρίζουμε, εν προκειμένω, ότι η Εκκλησία είναι Μία, γιατί μία η Κεφαλή αυτής, ο Χριστός και στη συνέχεια μία είναι η πίστη και ένα είναι το βάπτισμα και είναι ακόμη και Αγία, γιατί Άγιος και Αναμάρτητος ο Χριστός και έχει σκοπό τον εξαγιασμό των μελών της και κατέχει το πλήρωμα της αληθείας, έχει τουτέστιν την ιδιότητα της Καθολικότητας και εκτείνεται σ’ όλους τους αιώνες και σ’ όλη την οικουμένη αλλά και Αποστολική επειδή συνεστήθη από τον Πρώτο Απόστολο, τον Χριστό, που απέστειλε στη συνέχεια τους μαθητές Του ως Αποστόλους να κηρύξουν το Ευαγγέλιο. Έτσι ο Χριστός είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος», αφήνοντας ως συνεχιστές τους Επισκόπους κατά την τάξη της αποστολικής διαδοχής.

Έπειτα ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι λόγος ψεύτικος, εικονικός αλλά αλήθειας και μόνον αυθεντικός κατά την διακήρυξη του Χριστού «εγώ ειμι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,6). Ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι αντιεπιστημονικός αλλά καταφατικός στην πρόοδο της επιστήμης για το καλό της ανθρωπότητας, καθ’ ότι στο «εργάζεσθαι και φυλάττειν» που είπε ο Θεός στον άνθρωπο, κρύπτεται η ευλογία της επιστήμης αλλά και σ’ αυτή την φράση της Σοφίας Σειράχ «έδωκε ο Θεός την επιστήμη» (κεφ. 38,1 επ). Ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι ρατσιστικός, ακριβώς γιατί το Ευαγγέλιο μας παραδίδει την εντολή «πορευθέντες….μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,9) και «έσεσθέ μοι μάρτυρες έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1,8). Αγκαλιάζει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, όπου γης. Ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι μισαλλόδοξος, με καμμία εκφορά ρητορικής μίσους. Είναι λόγος αγάπης, συμπάθειας, λόγος παράκλησης, παραμυθίας, γιατί ξέρει ότι ο Κύριος είπε το: «Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9,13).

 

Ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι αντίθετος, ούτε φειδωλός στα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί πρώτη η Εκκλησία μίλησε, στήριξε και σφράγισε τα ατομικά – ανθρώπινα δικαιώματα με το «ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν ή θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3,28). Μετά, πολύ αργοτέρα φάνηκαν οι νομικές διατάξεις και διακηρύξεις. Ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι σκοταδιστικός αλλά όλος φως, γιατί «υμείς εστε το φως του κόσμου» και ο Χριστός διεκήρυξε: «Εγώ ειμι το φως του κόσμου» (Ιω.8,12) και όπου κι αν πήγε το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας, εκεί δημιουργήθηκε και στερεώθηκε ο αληθινός πολιτισμός των ανθρώπων.

Και προπαντός, ο λόγος της Εκκλησίας δεν είναι πρόσκαιρος, φευγαλέος, ατελής. Είναι λόγος αιώνιος, καθ’ ότι έχει γραφεί ότι «ρήματα ζωής αιωνίου έχει» (Ιω.6,68) ο Κύριος και ακόμη είναι «πλήρωμα του νόμου» ο λόγος Του και το φοβερότερο που είπε ο Χριστός ότι «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).

Γι’ αυτό και η Εκκλησία σκοπό έχει και μόνο την σωτηρία του ανθρώπου. Και όταν λέμε σωτηρία εννοούμε την λύτρωση από το κακό, την αμαρτία. Τον αμαρτωλό αγαπά και την αμαρτία αποκηρύττει. Γι’ αυτό και έρχεται η Εκκλησία και προσλαμβάνει την αμαρτωλή ανθρώπινη φύση για να την ξαναπλάσει και για να την θεώσει. Όταν ο άνθρωπος έχει ξεστρατίσει από τον δρόμο του Θεού, η Εκκλησία βοηθά τον άνθρωπο να βρεί την σώζουσα αλήθεια, να μετανοήσει, να επιστρέψει στο θεικό σπίτι.

Η Εκκλησία δεν μισεί τον αμαρτωλό. Την αμαρτία αποστρέφεται. Τον «πεπτωκότα» δεν τον απεχθάνεται, δεν τον διώχνει. Τον ανακαλύπτει πίσω ίσως από την κολόνα που τύπτει το στήθος και λέγει: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Και τον φέρνει ενώπιον του Χριστού. Και από κεί και πέρα αναλαμβάνει ο Χριστός. Φέρει περιστάσεις, γεγονότα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Είναι του Θεού πλέον η πνευματική εργασία.

Έτσι η Εκκλησία ξέρει και βρίσκει πάντα το κατάλληλο φάρμακο, θα λέγαμε, για την κάθε περίπτωση, «τοις πάσι γινομένη τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώση» (Α’ Κορ. 9,22). Δεν στέκεται μακρυά από τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες του κόσμου. Σκύβει στις πληγές, ως άλλος Καλός Σαμαρείτης, ζώνεται το «λέντιον», προσφέρει ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη, μα προπαντός λέγει την αλήθεια. Διδάσκει την αλήθεια. Κατηχεί τους ανθρώπους. Δεν κηρύττει ένα κούφιο μοντερνισμό, ούτε μία ξηρά παρελθοντολογία. Δεν είναι συντηρητική, ούτε φιλελεύθερη. Είναι παραδοσιακή και αγιοπνευματική. Η Εκκλησία δεν πολιτεύεται, ούτε φτιάχνει κόμματα. Είναι πάνω απ’ αυτά τα σχήματα του κόσμου τούτου. Και η Εκκλησία υπάρχει για να διακονεί τον άνθρωπο. Αν ο Χριστός, η Κεφαλή της Εκκλησίας «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. 20,28), πόσο μάλλον η Εκκλησία! Ο ρόλος της είναι η εφαρμογή των λόγων του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για τον καθένα, το: «πτερώσαι ψυχήν, αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ».

Έτσι η Εκκλησία είναι νύκτα – μέρα κοντά στον άνθρωπο. Διανυκτερεύει, ως άλλο θεραπευτήριο, πανδοχείο ελέους και χάριτος. Στο ερώτημα: Τι κάνει η Εκκλησία; η απάντηση είναι: Θεραπεύει τον ψυχικά άρρωστο άνθρωπο. Αφουγκράζεται τον πόνο. Περιμένει τους «κοπιώντες και πεφορτισμένους». Άλλωστε στα Ιερά Ευαγγέλια δεν γίνεται αναφορά μόνο στους μαθητές. Εκεί βρίσκουμε τον εκατόνταρχο, την Χαναναία, την συγκύπτουσα, την αμαρτωλή γυναίκα, τον άσωτο, τον Ζακχαίο, τον ληστή και αυτόν τον προδότη, τον Ιούδα. Ο Φιλάνθρωπος και Πανάγαθος Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμοθ. 2,4). Αλλά ξέρει η Εκκλησία, αιώνες τώρα, να μεταμορφώνει τους ανθρώπους, να εμπλουτίζει λαούς, να φέρνει την καλή αλλοίωση των ψυχών. Αυτό συνιστά το υπέρλογο μυστήριο της Εκκλησίας.

Αυτός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας και στον σύγχρονο κόσμο. Η σωτηρία της ψυχής και η επάνοδος στον κήπο της Εδέμ, στη Βασιλεία των Ουρανών. Άλλωστε, ως γράφει, η προς Διόγνητον επιστολή, όλοι είμεθα σε τούτη την γη, «ως πάροικοι».

Αλλά πως μπορεί να καταλάβει την Εκκλησία ο «αμύητος»; Δεν μπορεί να την καταλάβει και τούτο συμβαίνει, γιατί δεν έχει τους άλλους οφθαλμούς, εκείνους του Πνεύματος, τους εσωτερικούς της ψυχής, ώστε να μπορέσει να δεί τι είναι και τι κάνει η Εκκλησία. Πως να ερμηνεύσει την θεία διδασκαλία, πως να εννοήσει ένα μέγα Απόστολο των Εθνών Παύλο, πως να εισέλθει «ένδον» του γράμματος της Αγίας Γραφής ή πως να εισδύσει στη σοφία των αγίων θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας. Έτσι εξακολουθεί να θεωρεί την ηθική της Εκκλησίας, ηθικολογία, την δογματική διδασκαλία, δογματισμό και την αμαρτία ανύπαρκτη και το κήρυγμα περί αυτής, ρητορική μίσους.

Παράδοξα πράγματα θα πεί κάποιος. Ναί, γιατί η Εκκλησία δεν εξαντλείται στα εξωτερικά, στα βλεπόμενα. Είναι πέρα από τα ορατά, όπου είναι αοράτως παρών ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα, η ψυχή της Εκκλησίας, που ενεργεί τα πάντα.

 

Είναι, επί πλέον, όλως λανθασμένες και οι απόψεις ότι:

α) «Εγώ πιστεύω στο Χριστό αλλά δεν δέχομαι την Εκκλησία». Όμως δεν υπάρχει Χριστός χωρίς την Εκκλησία, γιατί «συμπάσης Εκκλησίας στέφανος ο Χριστός», θα πεί ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς.

β) Λέγεται ότι η Εκκλησία εμπορεύεται τρόπον τινα την ενοχή στους ανθρώπους και τον φόβο του Θεού. Αλλά αμέσως τίθενται τα ερωτήματα: Γιατί υπάρχει η ενοχή στον άνθρωπο και στη συνέχεια δεν θα πρέπει να έχουμε φόβο Θεού, αφού «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου»; Άλλωστε, εκείνος που φοβάται, επειδή νοιώθει ένοχος, είναι φανερό, ότι δεν έχει γίνει τέλειος στην αγάπη προς τον Θεό.

γ) Υπάρχει, επίσης, το θεώρημα ότι το δόγμα και η βιβλική ιδεοληψία είναι ισχυροί ανασταλτικοί παράγοντες για την πρόοδο της κοινωνίας. Τι είναι όμως πρόοδος; Και μία κοινωνία για να προοδεύσει αληθινά και ουσιαστικά, δεν χρειάζεται στο οικοδόμημά της γερά θεμέλια; Η Αγία Γραφή και τα εξ αυτής δόγματα πίστεως, αυτό είναι ακριβώς, θεμέλια. Εκτός αν θέλουμε άθεη κοινωνία. Τότε όμως θα δεχθούμε και τις συνέπειες.

δ) Όταν, επί πλέον, εμφανίζεται ένα δύσκολο ζήτημα στη κοινωνία, αμέσως χωρίς βαθύτερη σκέψη λέγεται η τυποποιημένη πιά φράση: «Να γίνει χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας». Αλλά, εν προκειμένω, εμφανίζεται μεγάλη προχειρότητα και άγνοια των δύο αυτών μεγεθών. Τι να χωρίσεις; Την μάνα του Γένους στα δύο; Και στη χώρα μας υφίσταται μία οντολογική ιδιαιτερότητα που είναι η ζύμωση του Έλληνα με την Ορθοδοξία και η Εκκλησία από την φύση της έχει την ιδιότητα να συνδέει τους ανθρώπους και όχι να τους χωρίζει. Άλλωστε η Εκκλησία υπάρχει προ του Κράτους και είναι αυτή που διαφυλάττει τελικά την ελληνορθόδοξη συνείδησή μας. Αυτό είμαστε.

Και ε) Νομίζουν μερικοί ότι ωρισμένα θέματα που έχουν σχέση με την ηθική υπόσταση του ανθρώπου, ο,τι αυτά έχουν κλείσει οριστικά με νομικές διατάξεις. Το κλείσιμο όμως αυτό είναι νομιζόμενο, καθ’ ότι από την δημοσίευση του νόμου και την εφαρμογή του η εμπειρία της ζωής έχει δείξει ότι από τότε αρχίζουν τα ουσιαστικά ανθρώπινα προβλήματα ή ψυχικά τραύματα, γιατί τα θέματα αυτά δεν επιλύονται με το τεχνητό ανθρώπινο νόμο αλλά με τον πνευματικό νόμο. Αυτό τον νόμο που κατέχει το «είναι της Εκκλησίας».

Αλλά θα πρέπει και κάτι επί πλέον να γνωρίζουμε: Ότι η φοβερότερη πίκρα και τραγωδία για την ζωή του ανθρώπου γεννάται εκεί, όπου λείπει ο ναός και έχει σιγήσει ο ήχος της καμπάνας. Και τούτο, γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό. Συγγενεύει μαζί Του και τον αναζητά η ψυχή του διηνεκώς.

Το μείζον ακριβώς πρόβλημα για μία κοινωνία είναι να μη τεθεί η Εκκλησία στη γωνία. Αν όμως τεθεί, δεν χάνει τότε η Εκκλησία. Η κοινωνία θάχει τον βάσανο και ο άνθρωπος θα θητεύει στο ανυποψίαστο για την αλήθεια της ωραιότητας της Εκκλησίας, στο ανακόλουθο του θείου θελήματος και στο ακόρεστο της υλιστικής νοοτροπίας. Θα ισχύει τότε το ψαλμικόν: «Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψ. 48,13). Παρά ταύτα στον εκκοσμικευμένο κόσμο υπάρχει η ρίζα της πίστεως. Δεν έχει μετατεθεί η λυχνία της Εκκλησίας. Ίσως μπορεί αύριο. Αλλά ας αναλογισθούμε στο σημείο αυτό τους τρεις σταυρούς του Γολγοθά. Ο ένας εκπροσωπεί την άρνηση. Ο άλλος την μετάνοια. Και ο του Χριστού την σωτηρία. Αυτές οι καταστάσεις υπάρχουν και μας προσκαλούν σε ουσιαστικότερη σκέψη.

*

Προβάλλει, συνεπώς, ως απόλυτη ανάγκη να παύσουν οι λανθασμένες θεωρίες για την Εκκλησία. Θάναι πνευματική κατάκτηση η κατανόηση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Άλλωστε, ως λέγει ο Ιερός Κυπριανός, «δεν δύναται κάποιος να λέγει ότι έχει Πατέρα τον Θεό, ο μη έχων μητέρα την Εκκλησία». Και έπειτα, «ουδείς σοφώτερος της Εκκλησίας» και βέβαια γνωρίζει εκείνη να περιμένει, να υπομένει, να προσεύχεται, να διορθώνει και να επαναφέρει την χάρι. Άραγε, θα οικειοποιηθούμε την του Ιερού Χρυσοστόμου προτροπή: «Μένε εν τη Εκκλησία». Η πρόσκληση είναι συνεχής.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2024/02/i-lanthasmeni-antilipsi-gia-tin-ekklisia/