Κυριακή τῆς Ἀποκρέω

 "Προκαθάρωμεν εαυτούς, αδελφοί...".  

Δοξαστικό των Αίνων Κυριακής της Απόκρεω.  

Μέλος Κωνσταντίνου Πρίγγου, Ήχος Α΄. 
Ψάλλει ο Άρχων Πρωτοψάλτης τής Μ.τ.Χ.Ε. Παναγιώτης Νεοχωρίτης.

Η Νηστεία

Ο θεσμός της νηστείας κατά τις προπαρασκευαστικές της Μ. Τεσσαρακοστής εβδομάδες!

Του Λειτουργιολόγου

Γεωργίου Ζαραβέλα

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Η νηστεία συνιστά ένα από τα βασικά γνωρίσματα του Τριωδίου, με αποκορύφωμα το μεγαλύτερο τμήμα της εν λόγω εκκλησιαστικής περιόδου, τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η νηστεία κατά την τελευταία είναι αυστηρή, ιδίως κατά τις καθημερινές, οπότε είναι παντελής, με δυνατότητα απλής ξηροφαγίας μετά τη θ’ ώρα της ημέρας, σε αντίθεση με το Σάββατο και την Κυριακή, οπότε επιτρέπεται η κατανάλωση οίνου και ελαίου. 

Η βαρύτητα της τεσσαρακονθήμερης νηστείας είναι ομολογουμένως σωματικά επώδυνη για τον άνθρωπο. Η Εκκλησία, όμως, θεσμοθετώντας τις τρεις πρώτες, προπαρασκευαστικές της νηστείας εβδομάδες του Τριωδίου, προετοιμάζει κατάλληλα τον πιστό, ώστε να προσαρμοστεί σταδιακά στο σωματικό και κυρίως πνευματικό στάδιο των αρετών των έξι εβδομάδων των Νηστειών και της συναπτόμενης με αυτές Μεγάλης Εβδομάδας. 

Οι τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου σε κάθε περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται ως νήστιμες, αφού αίρεται κατά κάποιο τρόπο ο θεοΐδρυτος θεσμός της νηστείας. Η πρώτη εβδομάδα της περιόδου, από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έως και την επόμενη Κυριακή του Ασώτου, δεν έχει καμία ημέρα νηστείας, χαρακτηρίζεται από τη λαϊκή ευσέβεια ως «αμολητή», αφού επιτρέπεται η βρώση κάθε είδους τροφής, ακόμα και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Παράλληλες ημέρες είναι το Άγιο Δωδεκαήμερο, η εβδομάδα της Διακαινησίμου και η εβδομάδα της Πεντηκοστής. 

Η δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου ή εβδομάδα των Απόκρεω, εκτείνεται μεταξύ της Κυριακής του Ασώτου και της επόμενης Κυριακής των Απόκρεω. Σύμφωνα με την ονομασία της, συνιστά εβδομάδα αποχωρισμού από το κρέας, αφού η ομώνυμη Κυριακή είναι η τελευταία ημέρα πριν από την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που επιτρέπεται η βρώση κρεατικών. Ο χαρακτηρισμός Απόκρεω δεν συνεπάγεται τη διατροφή με κρέας κατά την Τετάρτη και την Παρασκευή, όπως συμβαίνει κατά την πρώτη εβδομάδα. Κατά τις δύο αυτές ημέρες της εβδομάδας των Απόκρεω τηρείται η συνηθισμένη νηστεία, όπως καθ’ όλο το λειτουργικό έτος, τελείται κανονικά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ενώ επιτρέπεται η κατάλυση ιχθύων, μόνο στην περίπτωση της σύμπτωσης της εορτής της Υπαπαντής. 

Η τρίτη προπαρασκευαστική εβδομάδα της Τυρινής ή της Τυροφάγου εκτείνεται από την Κυριακή των Απόκρεω έως και την επόμενη ομώνυμη Κυριακή. Η ονομασία της μαρτυρά το είδος της νηστείας, που ακολουθείται. Το κρέας δεν ανήκει στο διαιτολόγιο των ημερών, αλλά επιτρέπεται η ενδιαίτηση με όλα τα άλλα προϊόντα, όπως οι ιχθύες και τα παράγωγα ζωικής προέλευσης (γάλα, γαλακτοκομικά, αυγά κ.λπ.). Την εβδομάδα αυτή, αν και δεν υπάρχει καμία ημέρα αυστηρής νηστείας, δεν επιτρέπεται η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας την Τετάρτη και την Παρασκευή, σύμφωνα με αρχαίο ιεροσολυμιτικό έθος. 

Ο σταδιακός αποχωρισμός από το κρέας προετοιμάζει κατάλληλα τον ανθρώπινο οργανισμό για την ασιτία της Νηστείας. Η οργανική προετοιμασία του ανθρώπου συνεπάγεται (ή θα πρέπει να συνεπάγεται) και την πνευματική ανασυγκρότησή του, αφού οι προνήστιμες εβδομάδες εισάγουν στο πνεύμα της Τεσσαρακοστής όχι μόνο με τη διαβάθμιση της ποιότητας των τροφών, αλλά κυρίως με τη μετάδοση θεμελιωδών εννοιών, όπως η ταπείνωση (Τελώνης και Φαρισαίος), η μετάνοια (Άσωτος υιός), η ευσπλαχνία και η ελεημοσύνη (Τελική Κρίση), η προσευχή (Σάββατο των Ψυχών) κ.α. 

Η μερική άρση της νηστείας κατά την Τετάρτη και Παρασκευή της πρώτης και της τρίτης εβδομάδας του Τριωδίου σχολιάζεται από τον Θεόδωρο Βαλσαμώνα στην απόκρισή του σε σχετική ερώτηση του Μάρκου Αλεξανδρείας (ΝΔ’ κανονική ερώτηση). Ο Θεόδωρος απορρίπτει τη νηστεία κατά τις ημέρες αυτές, ώστε να μην υπάρξει παραλληλισμός με σχετικές νηστείες αιρετικών:

1.        Κατά την πρώτη εβδομάδα των Απόκρεω (σημ. εννοεί την πρώτη του Τριωδίου και όχι τη γνωστή εβδομάδα των Απόκρεω) υπάρχει νηστεία των Αρμενίων «δια τον Αρτζιβούρτζην». Ο τελευταίος αποτελεί βυζαντινή παραφθορά της αρμένικης λέξης arajaworac, που σημαίνει «προηγούμενο διάστημα» και δηλώνει την τελευταία εβδομάδα πριν από την Απόκρεω. Οι Αρμένιοι τηρούσαν αυστηρή νηστεία εκείνη την εβδομάδα για προετοιμασία πριν τη Σαρακοστή, μόνο με ψωμί και νερό, ενώ οι Ορθόδοξοι δεν νήστευαν. Οι Αρμένιοι, αντίστροφα, έτρωγαν αυγά και τυρί ορισμένες μέρες της Σαρακοστής, που οι Ορθόδοξοι νήστευαν. Οι τελευταίοι, μη δυνάμενοι να κατανοήσουν αυτή την ανατροπή των συνηθειών, θεώρησαν το αρμενικό έθιμο ως εκδήλωση παραλογισμού και αταξίας, ώστε ο όρος αρτζιμπούρτζι να λάβει στη λαϊκή παράδοση την έννοια της ασυδοσίας, της ακαταστασίας, της έλλειψης κανόνων και της άναρχης ελευθερίας. Οι ίδιες ημέρες ήταν νήστιμες και για την αίρεση των Νινευιτών.

2.         Η τρίτη εβδομάδα του Τριωδίου ή εβδομάδα της Τυρινής ήταν ημέρες αυστηρής νηστείας για την αίρεση των Τεσσαρεσκαιδεκατιτών ή Τετραδιτών. Οι τελευταίοι ήταν ιουδαιοχριστιανοί, κυρίως της Μικράς Ασίας, που αποκόπηκαν από την κοινωνία με την Εκκλησία μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, εξαιτίας διαφωνίας για την ημέρα εορτασμού του Πάσχα, αφού επέμεναν στον ταυτόχρονο εορτασμό με το Ιουδαϊκό, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισσάν, εξ ου και η ονομασία τους (τέσσαρες και δέκα, από την εμμονή στη 14η Νισσάν).

Η αποφυγή της εξομοίωσης με τις ανωτέρω ομάδες αιρετικών οδήγησε την Εκκλησία, εν προκειμένω την ερμηνεία του Βαλσαμώνα, στην αντιδιαστολή με εκείνους, μέσω της κατάλυσης μη νήστιμων τροφών. Ο Βαλσαμών διευκρινίζει ότι η πρακτική αυτή πρέπει να φυλάσσεται, μόνο όταν υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή πιστοί αυτών των ομάδων. Η Εκκλησία, όμως, προσέλαβε το στοιχείο αυτό, έδωσε ευρύτερο πνευματικό νόημα και τόνισε ακόμα περισσότερο την ιδιαίτερη σημασία της τεσσαρακονθήμερης νηστείας για την πνευματική ζωή του πιστού.

Βιβλιογραφία:

Βλέτση Ευ. Θ., Η διαμόρφωση του θεσμού της νηστείας στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, Βόλος 2006.

Παπαγιάννη Κων., Λειτουργική-Τελετουργική, Θεσσαλονίκη 1998.  

Ράλλη Γ. Α. - Ποτλή Μ., Οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες ή Κανονικαί Επιστολαί των Αγίων Πατέρων, τ. Δ’, Εκ της Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Αθήνησιν 1854.

ΠΗΓΗ: http://naxioimelistes.blogspot.com/2019/02/blog-post_27.html#more

Μακαρονάκι .....

 ..... με μανιτάρια αλάδωτο

1 Μαρτίου 2019

Υλικά:

– μισό κιλό μακαρονάκι κοφτό
– μισό κιλό μανιτάρια πορτομπέλο
– ένα μεγάλο κρεμμύδι ξερό σε κυβάκια
– 2-3 ντομάτες ψιλοκομμένες
– αλάτι,
– πιπέρι,
– ένα ξυλαράκι κανέλα,
– ένα δαφνόφυλλο
– δύο κουταλιές της σούπας ταχίνι

Εκτέλεση:

Βάζουμε το μακαρονάκι να μισοβράσει σε μπόλικο νερό με αλάτι. Παράλληλα κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια τα μανιτάρια και τα ρίχνουμε σε ένα βαθύ αντικολλητικό τηγάνι (ή κατσαρόλα, ότι βολευει) μαζί με το κρεμμύδι και δυο δακτυλα νερό. Προσθέτουμε την ντομάτα και τα μπαχαρικά εκτός απο το ταχίνι.
Το αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά (1,5) να μισοψηθεί.  Στην συνέχεια  τα ρίχνουμε όλα μαζί (μαζί και το νερό απο τα μακαρόνια) στο βαθύ ταψί του φούρνου ή όπου αλλού χρησιμοποιεί ο καθένας για το γιουβέτσι.  Σε ένα μπωλάκι βάζουμε το ταχίνι και ρίχνουμε μέσα σιγά σιγά αρκετό ζουμί από το μείγμα και το χτυπάμε σαν να κάνουμε αβγολέμονο.  Περιχύνουμε το μείγμα και ανακατεύουμε καλά.
Αν χρειαστεί προσθέτουμε νεράκι. Ψήνουμε στον φούρνο, στον αέρα στους 170ο (ή σε προθερμασμένο στους 180ο) μεχρι να ‘πιεί’ τα νερά και να μείνει με λίγο ζουμάκι, απαραίτητο γιατί όταν κρυώσει θα «πιει΄κι αλλο.

Πηγή: agiameteora.net

Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον

Aνακοινωθέν για τη νέα σύνθεση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου (01.03.2019 )

Γενομένης τῆς τακτικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ταύτην θά ἀποτελέσουν, διά τό ἑξάμηνον 01.03.2019 – 31.08.2019, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβ. Ἱεράρχαι: Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος Τρανουπόλεως κ. Γερμανός Τορόντο κ. Σωτήριος Ἀνέων κ. Μακάριος Λαοδικείας κ. Θεοδώρητος Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιος Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλόχιος Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντῖνος Σύμης κ. Χρυσόστομος Σικάγου κ. Ναθαναήλ Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 1ῃ Μαρτίου 2019 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

ΠΗΓΗ: https://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2714&tla=gr

Νίκος Σκαλκώτας.

 Οι περίφημοι πέντε «Ελληνικοί χοροί» για έγχορδα του Ν. Σκαλκώτα

Βασίλειος Χάδος, Συντονιστής Περιεχομένου Ενότητας Πολιτισμού – Πεμπτουσία

 

Οι περίφημοi πέντε «Ελληνικοί χοροί» για έγχορδα, το δημοφιλέστερο ίσως ελληνικό κλασικό έργο διεθνώς του σπουδαίου και πρωτοπόρου της σύγχρονης μουσικής, Νίκου Σκαλκώτα . Οι «Ελληνικοί Χοροί», ως προς τη μορφή και ως προς τη χρήση του δημοτικού υλικού, είναι έργο ριζικά πρωτότυπο. Είναι μια αυτόνομη, οραματική, εξερευνητική και μεγάλη δημιουργία, η οποία, σε αντίθεση με ομοειδή έργα άλλων συνθετών, δεν είναι ποτέ συμφωνική «ανάπλαση» δημοτικών πρωτοτύπων. Είτε με την ατονική-δωδεκαφθογγική, είτε με την τονική δημιουργία του, όπως οι «Ελληνικοί Χοροί», ο πολυσχιδής Σκαλκώτας αποτελεί σημαντική μορφή στον ευρωπαϊκό μοντερνισμό του 20ού αιώνα».

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr

Πρώτες βοήθειες...

Το χαμομηλάκι : Πρώτες βοήθειες σε ανακοπή - Δείτε ένα τραγούδι – ...: Είναι φορές που τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται με τον πιο απλό τρόπο, όπως με ένα τραγούδι! Την εξαιρετική αυτή ιδέα συνέλαβε η διασώστρ...

Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ

 «Έπρεπε να σφαχτείτε όλοι. 

Κανένας να μη ζήσει»

Τα λόγια του δήμιου των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου και της Μικρασίας προς τον Έλληνα μαραγκό του. Απόσπασμα από εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού (1976). Περισσότερα: http://www.pontos-news.gr/article/155...

Νάνοs Βαλαωρίτηs:

 Σε Λίγο Θα Καταργήσουν 

και Την Επανάσταση Του ’21

Μιλά στον Δημήτρη Δανίκα κατά των «σταλινικών Συριζαίων που το μόνο που τους νοιάζει είναι η καρέκλα» και κατά «της χειρότερης κι από χούντα κυβέρνησης Τσίπρα» που είναι «όργανο του ΝΑΤΟ και του Σόρος», «ξεπουλά τη χώρα» και «κάνει τεμενάδες στους Γερμανούς και τους Τούρκους»

Πρώτος αιφνιδιασμός. Σκέτο αστροπελέκι αστραφτερό. Οποιος εξ ημών και υμών, των κοινών θνητών, καταφέρει να δρασκελίσει το κατώφλι των 97 ετών, με πνευματική διαύγεια των σαράντα χρόνων και με λόγο τόσο καθαρό και τόσο πυκνό, ε αυτός είναι προνομιούχος και εκλεκτός!

Δεύτερος αιφνιδιασμός. Προτού ακόμα ανοίξω το στόμα μου και καταφέρω να διατυπώσω την πρώτη φράση μου, εκείνος ο προνομιούχος της φύσης και εκλεκτός του πνεύματος, με ποταμιαία ροή και με στοχοπροσήλωση μοναδική, απαντούσε και κάλυπτε κάθε πτυχή των ερωτήσεών μου.

Τρίτος αιφνιδιασμός. Οι πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές του ανησυχίες είναι αδιαπραγμάτευτες. Και για πολλούς άλλους εντελώς προκλητικές. Θα καταλάβετε μόλις αρχίσετε να τις διαβάζετε.

Φυσικά πρόκειται για τον Νάνο Βαλαωρίτη. Το Νάνος από το Ιωάννης. Ενας από τους ελάχιστους ζωντανούς πνευματικούς θρύλους που διαθέτει η Ελλάδα. Με προγονικό δέντρο που κάθε ρίζα του συνδέεται με μερικά από τα πιο λαμπρά κεφάλαια του ελληνικού κράτους. Οπως, ας πούμε, ότι είναι δισέγγονος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Οπως, ας πούμε, ότι είναι εγγονός του εφοπλιστή και πολιτικού εκ Σπετσών Ιωάννη Βαλαωρίτη. Με πληθωρικό έργο. Ατελείωτος ο κατάλογος των ποιητικών του συλλογών. Αλλά και των δοκιμίων και των πεζών. Φανταστείτε ότι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα δημοσιεύεται στα «Νέα Γράμματα» του 1939. Οταν εκείνος ήταν μόλις 18 ετών.

Η διαδρομή του, άσε καλύτερα. Δεν φτάνει, ούτε χωράει σε ολόκληρη την εφημερίδα. Ανάμεσα στις περιπέτειές του, τις γόνιμες και απογειωτικές, η απόδρασή του, το 1944, από τη γερμανοδέσμια Αθήνα. Η μετάβασή του στην Αίγυπτο. Η συνάντησή του με τον Γιώργο Σεφέρη. Η συνάντησή του με τον Τ.Σ. Ελιοτ της «Ερημης χώρας». Η συνάντησή του με τον Ντίλαν Τόμας. Η αυτοεξορία του από τη χουντοδέσμια Ελλάδα του Γιώργου Παπαδόπουλου. Η μετάβασή του στις ΗΠΑ. Η ανάδειξή του ως καθηγητή Συγκριτικής Σημειολογίας και Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Επί σειρά δεκαετιών. Τα λογοτεχνικά βραβεία για την αναγνώριση του έργου του. Κυρίως, το μεγάλο λογοτεχνικό βραβείο για το σύνολο του έργου του. Και η άρνησή του να δεχτεί τον τίτλο του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Αν είναι δυνατόν.

«Τέτοια απάτη ούτε επί χούντας»

Από τις τελευταίες τοποθετήσεις του «όχι δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, στήριξα Οικολόγους Πράσινους». Και η πιο τελευταία του δημόσια τοποθέτηση, ένα δριμύ κατηγορώ όπου, ανάμεσα στα άλλα είπε, «η σημερινή κυβέρνηση είναι μεγάλη απάτη, ούτε επί χούντας τέτοιο πράγμα». Και ακόμα «σφάλμα η επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία», «τσακίστηκε ο πολιτισμός». Συμπληρώνοντας, τέλος, ότι «οι επίγονοι αποδείχθηκαν κατώτεροι της Ιστορίας μας».

Ομως τα περισσότερα βέλη εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δηλαδή οριστική και αμετάκλητη η αντιπαλότητά του με τους συμμάχους Αμερικής και Γερμανίας. Και οι φόβοι του ότι οι Σκοπιανοί λάου-λάου θα διεκδικήσουν στο τέλος τη Μακεδονία την ελληνική, που εκείνοι τη λένε «Μακεδονία του Αιγαίου».

Φορτωμένος και κουρδισμένος με όλα αυτά, χτύπησα το κουδούνι του διαμερίσματός του. Επί της Πατριάρχου Ιωακείμ. Η πόρτα άνοιξε από την κόρη του (τρία τα παιδιά του) που μιλάει καλύτερα την αγγλική, αφού η μακαρίτισσα η μητέρα τους ήταν Αμερικανίδα. Η σταθερή σύντροφός του. Η Μαρί Γουίλσον που «εγκατέλειψε» πριν από δύο χρόνια.

Ολοι οι χώροι κατειλημμένοι από βιβλία, εφημερίδες και φακέλους. Αισθάνεσαι πως έχεις διακτινιστεί σε κάποια μεγάλη βιβλιοθήκη. Καθίσαμε κοντά σε ένα τραπέζι που έμοιαζε με τραπέζι κουζίνας. Εκείνος στο καροτσάκι. Δεν τον βαστάνε τα πόδια του. Και πώς θα μπορούσε να τον βαστήξουν; Εγώ σε μια απλή καρέκλα. Κάποια στιγμή άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μεταφερθεί στο Κρυφό Σχολειό επί Τουρκοκρατίας.

«Δεν ακούει καλά», με πληροφόρησε η κόρη του, «έχει χαλάσει το ακουστικό του». Ετσι εγώ, κάθε τόσο πλησίαζα κοντά του, διατύπωνα την ερώτησή μου κι εκείνος, αμέσως, έπαιρνε φόρα.

«Οι Σκοπιανοί μάς μισούν επειδή είναι παιδιά του Εμφυλίου»

Προτού ακόμα ολοκληρώσω την ερώτησή μου για τη σημερινή κατάσταση, εκείνος άρπαξε τη σκυτάλη και άρχισε να τρέχει.

 «Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή. Δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί, τι θα μας προκύψει αύριο. Χτες, ας πούμε, ανακάλυψα στο Facebook… (σ.σ.: αν είναι δυνατόν να είσαι 97 και να σκαλίζεις το Facebook, το Instagram, το Viber και όλα αυτά τα μαραφέτια της διαστημικής τεχνολογίας)…Ανακάλυψα λοιπόν ότι οι Τούρκοι στην Κύπρο έχουν κάνει εισβολή μερικά μέτρα πέραν των δικών τους συνόρων, στα κατεχόμενα εδάφη. Αποτέλεσμα; Καμία αντίδραση από τη δική μας πλευρά. Κοντά σε όλα αυτά πρέπει να βάλουμε και τις συνεχιζόμενες απειλές του Ερντογάν. Καθώς και τις διεκδικήσεις για τις ΑΟΖ και τον δικό μας υποθαλάσσιο φυσικό πλούτο. Οι Τούρκοι διεκδικούν μερίδιο φυσικά. Και πάντα θα το διεκδικούν».

– Διάβασα για τη διαφωνία σας σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

«Εκεί ακόμα χειρότερα. Ουδεμία αντίδραση. Οταν ήμουν στον Καναδά, εκεί γύρω το 2000, μου έλεγαν οι Καναδοί ότι εμείς οι Ελληνες καταδιώκουμε τους καημένους Σκοπιανούς. Οτι δηλαδή οι Σκοπιανοί είναι θύματά μας. Τέτοια πράγματα διαδίδουν εναντίον μας. Μας συκοφαντούν και μας διαβάλλουν παντού. Το ίδιο κάνουν και στην Αυστραλία. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Οτι δηλαδή τους έχουμε αδικήσει».

Προτού προλάβω να διατυπώσω την ερώτησή μου, εκείνος συνέχισε ακάθεκτος:

«Ποιοι είναι αυτοί; Οι περισσότεροι είναι τα παιδιά των ηττημένων Σλαβομακεδόνων του εμφυλίου πολέμου. Σλαβομακεδόνες τους είχε βαφτίσει ο Τίτο. Αυτοί που είχαν καταφύγει στην περιοχή των Σκοπίων. Από τότε έχουν μεγάλο μίσος για την Ελλάδα. Το κληρονόμησαν. Αυτό το μίσος μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Θα φανεί τώρα με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα επικαλούνται τη “μακεδονική” γλώσσα και θα απαιτήσουν να τη διδάσκουμε στα σχολεία. Θα αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία “Μακεδονία του Αιγαίου”. Και θα τη διεκδικούν. Επειδή, λένε, είναι δική τους. Τους ανήκει!».

Στο σπίτι του Νάνου Βαλαωρίτη, στο Κολωνάκι, όλοι οι χώροι είναι κατειλημμένοι από βιβλία, εφημερίδες και φακέλους. Αισθάνεσαι πως έχεις διακτινιστεί σε κάποια μεγάλη βιβλιοθήκη…

«Λαπάδες όλοι οι πολιτικοί»

– Ο Ζόραν Ζάεφ πάντως φαίνεται πιο ήπιος, πιο συνεννοήσιμος.

«Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Ο Ζάεφ είναι πιο έξυπνος και αίλουρος από τον προηγούμενο τον “σκληρό” Νίκολα Γκρουέφσκι. Ο Ζάεφ διακατέχεται από το ίδιο μίσος για εμάς τους Ελληνες. Θα εξακολουθεί να μας προκαλεί. Και με την ονομασία των αεροδρομίων και με τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι ένα κακό φύραμα αυτοί οι Σκοπιανοί. Γι’ αυτό οι Βούλγαροι συντάχθηκαν μαζί τους. Μόνο οι Ρώσοι είναι εναντίον τους. Γιατί δεν θέλουν το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια».

– Μα η Ελλάδα είναι μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας.

«Φυσικά είμαστε με το ΝΑΤΟ, αλλά έχουμε πικρή πείρα. Θυμήσου μόνο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πάντα στέκονται εναντίον μας. Προσωρινά, λόγω Ερντογάν, μπορεί να εμφανίζονται πιο κοντά μας. Ομως κατά βάθος είναι με τους Τούρκους. Το μόνο που μέχρι στιγμής αποφεύγουμε είναι ο ανοιχτός πόλεμος. Οπως τότε στο επεισόδιο με τα Ιμια».

– Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

«Αν σύσσωμη η αντιπολίτευση είχε παραιτηθεί από τη Βουλή, τότε κάτι θα είχε γίνει. Και η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙ.Ν.ΑΛ. Αφού ισχυρίζονται πως είναι εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ομως όλοι τους είναι λαπάδες. Δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Δεν βλέπουν τι πρόκειται να γίνει αύριο. Από την άλλη, οι Σκοπιανοί τρίβουν τα χέρια τους. Τους έχουμε, λένε, εκεί που εμείς θέλουμε. Ολα αυτά που ισχυρίζονται δημοσίως περί ειρηνικής συνύπαρξης είναι ανοησίες και μπούρδες του Τσίπρα. Με τον καιρό οι απαιτήσεις τους θα μεγαλώνουν. Και όταν με την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα αισθανθούν ασφαλείς, τότε θα δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Τα συγχαρητήριά μου στους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης. Σε όλους. Τα κατάφεραν περίφημα».
– Δηλαδή ποιοι είναι ακριβώς οι φόβοι σας;

«Θα σου εξηγήσω. Γιατί στο μεταξύ οι Τούρκοι δεν χάνουν στιγμή να μπαίνουν στα Σκόπια. Τα χρησιμοποιούν όλα. Από τη μια μεριά η Θράκη με τους μουσουλμάνους. Και από την άλλη τα Σκόπια. Θα βρεθούμε, θα καταλήξουμε περικυκλωμένοι».

– Και η Αλβανία;

«Πρέπει να σου πω ότι έχω θαυμάσει την αντιπολίτευση της Αλβανίας. Επειδή παραιτήθηκαν όλοι μαζί διότι διαφώνησαν με τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Είναι ανάστατη η Αλβανία. Σε τέτοιο σημείο που ο Εντι Ράμα αναγκάστηκε να διαφύγει για να βρεθεί κάτω από την προστασία του Στρατού».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ συνονθύλευμα παλιών κυνικών σταλινικών»

– Δηλαδή η πρότασή σας είναι να φύγουμε από το ΝΑΤΟ;

«Δεν είπα κάτι τέτοιο. Απλώς λέω πως, αν είχαμε κι εμείς τα κότσια της αλβανικής αντιπολίτευσης, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Οπως έκανε και ο Παπανδρέου παλιά. Αν ολόκληρη η αντιπολίτευση είχε παραιτηθεί, τότε η αντίδρασή μας θα ήταν ηχηρή. Χαρακτηριστικές είναι οι αντιδράσεις του Τζορτζ Σόρος και των ΗΠΑ προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους βουλευτές στην Αλβανία. Φάνηκε ξεκάθαρα αυτό. Ο Εντι Ράμα είναι όργανό τους».

– Και η δική μας κυβέρνηση; Κι αυτή όργανο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ;

«Οπως έχει καταντήσει η κυβέρνηση, φυσικά. Ο Τσίπρας όργανό τους. Το ίδιο και ολόκληρη η κυβέρνηση. Θα έλεγα όμως πως είναι και η αντιπολίτευση. Ακόμα και το ΚΚΕ».
– Μα όλοι αυτοί ψήφισαν εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών.

«Ναι, ψήφισαν εναντίον αλλά την άφησαν να περάσει. Χωρίς άλλη διαμαρτυρία. Αν είχαν παραιτηθεί, θα προκαλούσαν εκλογές. Και φυσικά όλοι φοβούνται για τις καρέκλες τους».

– Πώς γίνεται από τη μια η κυβέρνηση να είναι «σταλινική», όπως την έχετε χαρακτηρίσει δημοσίως, και από την άλλη φιλοαμερικανική;

«Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνονθύλευμα παλιών σταλινικών. Κάνα δυο είναι και τροτσκιστές. Οι περισσότεροι έχουν ανατραφεί πολιτικά από την ΚΝΕ. Και είναι διαπαιδαγωγημένοι με νοοτροπία σταλινική. Δηλαδή να προσαρμόζονται σε όλες τις περιστάσεις. Με τη δικαιολογία “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Αλλά ποιος ο σκοπός πλέον; Το μοναδικό αποτέλεσμα, φοβάμαι, είναι στο τέλος να διαμελιστεί η ίδια η χώρα».
– Δηλαδή υπονομεύουν την ακεραιότητα της πατρίδας;

«Δεν το καταλαβαίνουν αυτό επειδή διακατέχονται από ένα είδος κυνισμού και αμοραλισμού προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Πάση θυσία. Αλλά και οι άλλοι οι αντιπολιτευόμενοι δεν είναι καλύτεροι. Αν είχαν παραιτηθεί, θα είχαν προκαλέσει μεγάλο θόρυβο στην Ευρώπη. Λάβε υπόψη σου ότι οι Γερμανοί μάς φοβερίζουν να μην τολμήσουμε και καταργήσουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Από τώρα φοβερίζουν την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές».

«Ηδη είναι περίπου απαγορευμένη η ελληνική σημαία»

– Πάλι για όλα φταίνε οι Γερμανοί;

«Μα δεν βλέπεις ότι οι Γερμανοί άρχισαν πάλι να μας βρίζουν; Αυτό δείχνει ότι φοβούνται τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού. Της κοινής γνώμης. Γιατί ο απλός λαός έχει αντιληφθεί τους κινδύνους. Φοβούνται οι Γερμανοί μπας και γίνει καμιά ανατροπή σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γι’ αυτό από την αρχή είχα πει ότι βρισκόμαστε, ως χώρα, σε κρίσιμη καμπή. Με απειλές απ’ όλες τις μεριές».

– Μόνο απ’ έξω;

«Και μέσα. Οι Συριζαίοι έχουν αλλάξει τα σχολικά βιβλία. Δεν θέλουν να αναφέρονται ονόματα όπως του Παύλου Μελά και του Δραγούμη. Με τη δικαιολογία πως τάχα μου επιβαρύνονται οι μαθητές. Ακούστε δικαιολογία. Σιγά-σιγά, όπως πάμε, θα καταργήσουν και την Ελληνική Επανάσταση του ’21. Ηδη είναι περίπου απαγορευμένη η ελληνική σημαία. Οποιος αντιδρά σε όλα αυτά θεωρείται και χαρακτηρίζεται εθνικιστής. Δηλαδή ο πατριωτισμός κατασυκοφαντείται ως εθνικισμός. Και όλα αυτά με την Παιδεία έχουν ξεκινήσει από τους δήθεν προοδευτικούς. Ας θυμηθούμε την περίπτωση της Μαρίας Ρεπούση που την καταστροφή της Σμύρνης την είχε αποδώσει σε “συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης”»!

– Υπάρχει αντίδραση από την πλευρά των πνευματικών ανθρώπων, της λογοτεχνίας;

«Τα περισσότερα βιβλία που εκδίδονται είναι μυθιστορήματα. Δεν τα διαβάζω. Για την ποίηση υπάρχει η δικαιολογία ότι δεν πουλάει. Ψέματα. Δεν πουλάει η μέτρια και η κακή ποίηση. Ποιήματα που δεν αφορούν σύγχρονους, σημερινούς ανθρώπους. Μια ποίηση γραμμένη με ύφος ναρκισσισμού. Εγώ, ας πούμε, που γράφω διαφορετικά, κατάφερα να πουλήσω. Το τελευταίο μου έργο τυπώθηκε σε δεύτερη έκδοση. Το “Πικρό καρναβάλι” εξαντλήθηκε. Και τώρα ετοιμάζω άλλες δύο καινούριες συλλογές».

Τον κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα. Απίστευτη ενέργεια, απίστευτο κουράγιο, απίστευτη διαύγεια. Και απίστευτο πείσμα για ζωή. Μου θύμισε τη μεγάλη μελέτη του για τον Ομηρο και τα άρθρα του εναντίον της Γερμανίας υπό τον τίτλο «Ή του ύψους ή του βάθους» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

– Δηλαδή ποια η σημερινή πνευματική και πολιτιστική κατάσταση της χώρας;

«Ανύπαρκτη. Και πολιτιστικά και πνευματικά. Ουδεμία σχέση με τη γενιά του ’30 αλλά και του ’40. Από τη σχετικά νεότερη γενιά εκτιμώ την περίπτωση του ποιητή και εκδότη λογοτεχνικών περιοδικών Ντίνου Σιώτη. Νεότερος, τρόπος του λέγειν βέβαια. Πρέπει να κοντεύει τα εβδομήντα. Συνιστώ ένα από τα τελευταία του βιβλία με τίτλο “Μάρθα, Μάρθα”».
– Και το μέλλον της Ελλάδας;

«Σκοτεινό. Ο,τι κι αν γίνει. Ακόμα και με νέα, διαφορετική κυβέρνηση, δεν βλέπω να αλλάζουμε πολύ. Μας πιέζουν οι ξένοι παράγοντες οι οποίοι διαρκώς ανακινούν τον φόβο της Ρωσίας. Ετσι, με αυτό το φόβητρο, δικαιολογούν τα κατασταλτικά μέτρα που παίρνουν και τους εξοπλισμούς που κάνουν. Τεράστιους εξοπλισμούς. Κάπως έτσι επωφελούνται διάφοροι οικονομικοί όμιλοι. Αυτό το φαινόμενο είναι γενικευμένο παντού. Αμερική, Κίνα, Ρωσία, Ευρώπη εξοπλίζονται διαρκώς. Μέσα σε αυτή τη δίνη βρισκόμαστε κι εμείς. Και δεν έχουμε έναν μεγάλο, διορατικό πολιτικό όπως, ας πούμε, ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος».

– Δηλαδή τι να κάνουμε και τι να πούμε; Να σταυροκοπηθούμε;

«Οχι, φυσικά. Πρέπει να αντιδράσουμε. Η περίοδος είναι κρίσιμη και ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες του».

Πηγη: protothema.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://fanpage.gr

Τό ... πράσινο!

Τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στο πράσινο, έχουν καλύτερη ψυχική υγεία ως ενήλικες

Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον με πολύ πράσινο έχουν σημαντικά μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης διαφόρων ψυχικών διαταραχών αργότερα στη ζωή τους, σύμφωνα με μια νέα δανική επιστημονική έρευνα, που αναδεικνύει τη σημασία των χώρων πρασίνου (και) για την ψυχική υγεία των ανθρώπων.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του ‘Ααρχους (μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής Κωνσταντίνος Τσιρογιάννης), με επικεφαλής τη δρα Κριτσίνε Ένγκεμαν του Τμήματος Βιοεπιστήμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), χρησιμοποίησαν δορυφορικά δεδομένα για να χαρτογραφήσουν τους χώρους πρασίνου γύρω από τα σπίτια σχεδόν ενός εκατομμυρίου παιδιών. Στη συνέχεια, συσχέτισαν αυτά τα δεδομένα με τον κίνδυνο εκδήλωσης 16 διαφορετικών ψυχικών διαταραχών μετά την ενηλικίωση.

Η μελέτη δείχνει ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στο πράσινο, είχαν κατά μέσο όρο 55% μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής αργότερα στη ζωή τους, ακόμη κι αν λαμβάνονταν υπόψη άλλοι παράγοντες κινδύνου (κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, οικογενειακό ιστορικό ψυχικών προβλημάτων κ.α.).

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι ένα ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε πόλεις και όχι στην ύπαιθρο και μάλιστα συχνά σε γειτονιές με ελάχιστο ή καθόλου πράσινο. Από την άλλη, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότεροι από 450 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από κάποια ψυχική διαταραχή, ένας αριθμός που προβλέπεται ότι θα αυξηθεί στο μέλλον.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν από παλαιότερες έρευνες ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως ο συχνός θόρυβος (π.χ. από κοντινά αεροδρόμια ή δρόμους ταχείας κυκλοφορίας) και η ρύπανση του αέρα, οι λοιμώξεις και η φτώχεια αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής. Από την άλλη, έχει διαπιστωθεί ότι οι περισσότεροι χώροι πρασίνου σε μια περιοχή δημιουργούν μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, αυξάνουν τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας των κατοίκων και βελτιώνουν τη νοητική ανάπτυξη των παιδιών. Η νέα μελέτη δείχνει ότι τελικά το πόσο πράσινο υπάρχει γύρω από το σπίτι ενός παιδιού, μπορεί να παίξει ρόλο στο πόσο ψυχικά υγιής θα είναι όταν μεγαλώσει.

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης κάποιας ψυχικής διαταραχής μειώνεται όσο περισσότερο περιβάλλεται κανείς από πράσινο από τη γέννηση του έως την ηλικία των δέκα ετών. Συνεπώς, η παρουσία πρασίνου κατά την παιδική ηλικία είναι τρομερά σημαντική», δήλωσε η Έγκεμαν. «Αυξάνονται πλέον οι ενδείξεις ότι το φυσικό περιβάλλον παίζει μεγαλύτερο ρόλο για την ψυχική υγεία από ό,τι είχε θεωρηθεί έως τώρα», προσέθεσε.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: dasarxeio.com <donotreply@wordpress.com>

"Άνθρωπος...".

Ο δικός μου ήρωας

Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν πρόσωπα που λειτουργούν σα φωτεινοί φάροι θαρρείς. Που σου δίνουν απλόχερα το φως τους χωρίς καν να το ζητήσεις και σε διδάσκουν χωρίς καν να το καταλάβεις. 

Για έναν τέτοιο άνθρωπο θέλω να σας μιλήσω.

Ήρθε στην Ελλάδα πρόσφυγας το '22 από το Δικελί της Μ. Ασίας μωρό στις φασκιές, στην αγκαλιά μιας χήρας μάνας. Παιδί πλούσιας οικογένειας στον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε φτωχικά, όπως τα περισσότερα προσφυγόπουλα, με πολλή αγάπη και φροντίδα και έμαθε από πολύ μικρός να κερδίζει το ψωμί του δουλεύοντας το ξύλο. Έφτιαχνε μ’ αυτό έπιπλα σκαλιστά, που στόλιζαν τα πλούσια σπίτια του νησιού που ζούσε.

Αγαπούσε τα γράμματα κι ας μη κατάφερε να πάει στο Γυμνάσιο. Έπρεπε βλέπετε να δουλέψει… όμως τα βιβλία δεν του έλειψαν ποτέ. Αγόραζε, διάβαζε, στοίβαζε βιβλία παίρνοντας γνώσεις και καλλιέργεια, που θα ζήλευαν πολλοί μορφωμένοι και πάντα ονειρευόταν ένα καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο, πιο σοφό.

Έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι τον πόλεμο του ’40 που τον βρήκε να υπηρετεί τη θητεία του, όντας παντρεμένος και πατέρας ενός μωρού. Από το Ναυτικό βρέθηκε στο Πυροβολικό και στο μέτωπο της Αλβανίας ανάμεσα σε χιλιάδες ηρωικούς Έλληνες στρατιώτες που άφησαν τα νιάτα τους στα παγωμένα βουνά. Ένας από τους τυχερούς, που γύρισαν μετά από απίστευτες περιπέτειες και κακουχίες πίσω στο τόπο τους

Και πάνω που προσπαθούσε να συνεχίσει τη ζωή του από κει που την άφησε, ήρθαν οι Γερμανοί. Κατοχή, πείνα, Αντίσταση. Από τους πρώτους που μπήκαν στον Αγώνα, πάλευε ακόμα και για κείνους που τον κατέδωσαν. Ένας Θεός ξέρει πώς γλίτωσε το απόσπασμα ή μάλλον η αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, έπαιξε το δικό της ρόλο.

Με την απελευθέρωση έφυγε από το χωριό για τη Χώρα. Ήταν η εποχή που όλοι προσπαθούσαν να γιατρέψουν τις πληγές τους και να ορθοποδήσουν. Να κοιτάξουν μπροστά και να ζήσουν σε μια πατρίδα ελεύθερη. Σιγά – σιγά και με πολύ κόπο ξανάπιασε την τέχνη του, δημιουργώντας με το μεράκι του μοναδικά κομψοτεχνήματα. 

Και κυλούσε ο καιρός, τα παιδιά του μεγάλωναν κι εκείνος συνέχιζε να δουλεύει, να διαβάζει και να παλεύει για ένα καλύτερο κόσμο. 

Δεν ήταν της εκκλησίας, αλλά η μαμά μου πάντα θυμάται τα δεματάκια που ετοίμαζε κάθε τόσο, με το παλιό του παλτό (όταν έφτιαχνε καινούργιο) με τρόφιμα, που ποτέ κανείς από την οικογένεια δεν ήξερε πού τα πάει. 

Όταν κάποια στιγμή τον ρώτησε «Για πού είναι αυτά που ετοιμάζεις, μπαμπά;» εκείνος δείχνοντας της με το δάχτυλό του να κάνει ησυχία της είπε: «Ο Χριστός είπε το ένα χέρι να δίνει και το άλλο να μη γνωρίζει. Μη ρωτάς!»…

Στην επταετία της Χούντας, βρέθηκε «φιλοξενούμενος» στη Γιάρο, για να μη μολύνει μαζί με τόσους ακόμα αγωνιστές, το δόγμα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», υποφέροντας αγόγγυστα την «περιποίηση» των κρατούντων. 

Ώσπου ήρθε η Μεταπολίτευση για να γυρίσει στο σπίτι του, έχοντας αποκτήσει έλκος στο στομάχι και ακόμα μεγαλύτερη θέληση για προσφορά.

Συνδικαλιστής, πρόεδρος του Σωματείου των Οικοδόμων (δούλεψε στην οικοδομή για τα ένσημα και τη σύνταξη), Δημοτικός Σύμβουλος με τις περισσότερες ψήφους, στην πόλη που ζούσε πάλεψε με εντιμότητα και μεγαλείο ψυχής. Βοήθησε ακόμα κι αυτούς που τον κατέδωσαν στους Γερμανούς, να βγάλουν σύνταξη και μάλιστα χωρίς να του το ζητήσουν. 

Κι όταν κάποια στιγμή ένας από αυτούς το έμαθε και πήγε να τον ευχαριστήσει, του είπε: «Ο καθένας στη θέση μου, το ίδιο θα έκανε, μη με ευχαριστείς».

Σαν πρόεδρος στο Σωματείο του, ήρθε κάποτε στην Αθήνα για να λάβει μέρος στην εκλογική διαδικασία της Συνομοσπονδίας. Το βράδυ πριν τη μέρα των εκλογών, τον επισκέφθηκαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου δύο καλοντυμένοι κύριοι, που του ζήτησαν να μην πάει να ψηφίσει. Σε αντάλλαγμα του έδιναν δύο μεγάλα διαμερίσματα (ένα για κάθε παιδί του) στην Αθήνα, όπου εκείνος θα τους ζητούσε. \

Δε σκέφτηκε ούτε στιγμή για να τους δώσει την απάντησή του: «Είμαι πολύ μικρός για να κάνω μια τόσο μεγάλη ατιμία!».

Ποτέ του δεν παραπονέθηκε κι ας το βρήκαν στη ζωή του πολλά δεινά. Πάντα χαμογελαστός, με χιούμορ και υπέροχες ιστορίες να διηγηθεί, δοτικός σε συναισθήματα και υλικά αγαθά, ήταν εκείνος που μας περίμενε στο λιμάνι ή στο αεροδρόμιο στις αρχές κάθε καλοκαιριού για να περάσουμε τις διακοπές μαζί. Περπατούσαμε με τον αδερφό μου κρατώντας τον από το χέρι και πολλές φορές χάιδευα τους ρόζους της παλάμης του. Η καλοσυνάτη φιγούρα του ήταν εκεί, ανέγγιχτη από το χρόνο στα μάτια μας.

Έφυγε ήρεμα ένα πρωινό στα 79 του χρόνια, λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μου κι αυτό που μου λείπει ακόμα, είναι το χάδι του στα μαλλιά μου. 

Άφησε πίσω του τρυφερές αναντικατάστατες αναμνήσεις ενός παππού υπέροχου, μοναδικού, τα βιβλία του, που ξεκίνησα να τα διαβάζω από παιδί κι ακόμα δεν τα έχω διαβάσει όλα, τη λαχτάρα του για γνώση, που μας τη μετέδωσε και το χαμόγελό του να λάμπει κάθε φορά που τον φέρνω στο μυαλό μου!

Αυτός είναι ο δικός μου ήρωας, ο δικός μου φάρος!

To όνομά του το κρατώ για μένα, γιατί δεν ήταν από κείνους που ζήτησαν ποτέ προβολή. Το παράδειγμά του όμως, μπορεί να φωτίσει κι άλλους...

to e - περιοδικό mas
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι