Χειροτεχνίες για παιδιά:

 Μάθετε στο παιδί σας την ώρα

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να μάθει πιο εύκολα την ώρα; Με μία χειροτεχνία!

Τα παιδιά αργούν να κατανοήσουν την έννοια του χρόνου. Όπως επισημαίνει και ο αναπτυξιακός εργοθεραπευτής Στέλιος Μαντούδης, μέχρι και την ηλικία των δύο ετών, ένα παιδί γνωρίζει μόνο το παρόν.

Οι έννοιες όπως «σε λίγο» ή «αργότερα» γίνονται κατανοητές από το δεύτερο έτος και έπειτα, ενώ το «αύριο» και το «χθες» γίνονται αντιληπτά από παιδιά τριών ετών και πάνω.

Από ποια ηλικία αρχίζουν τα παιδιά να μαθαίνουν την ώρα;
Για τα παιδιά ηλικίας έξι-επτά ετών, ο χρόνος είναι πλέον κάτι απολύτως αντιληπτό. 

Τότε αρχίζουν να μαθαίνουν να διαβάζουν τους αριθμούς και είναι η ηλικία που μπορούν να μάθουν την ώρα χωρίς δυσκολίες.

Μπορούμε να το πετύχουμε ακόμα πιο εύκολα, φτιάχνοντας ένα χάρτινο αναλογικό ρολόι με τους δείκτες και τους αριθμούς. 

Δείτε πώς μπορείτε να το φτιάξετε εύκολα και με υλικά που ήδη έχετε σπίτι σας, στο βίντεο που ακολουθεί.

Πώς μαθαίνουμε στο παιδί μας την ώρα;
Σε προηγούμενο άρθρο ο αναπτυξιακός εργοθεραπευτής και συνεργάτης του mothersblog.gr, Στέλιος Μαντούδης είχε αναφερθεί στα δύο στάδια που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να μάθουμε πιο εύκολα στο παιδί να διαβάζει την ώρα.youtube

Το πρώτο περιλαμβάνει την εκμάθηση βασικών εννοιών όπως το δευτερόλεπτο, το λεπτό και η ώρα. 

Δείξτε του στο αναλογικό ρολόι που θα φτιάξετε ότι ένα λεπτό είναι όσο χρειάζεται ο μακρύς δείκτης, δηλαδή ο δείκτης των λεπτών, να κάνει έναν πλήρη κύκλο. 

Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό σαν αίσθηση του χρόνου, πείτε του ότι ένα λεπτό είναι όσο κάνει να μετρήσει έξι φορές μέχρι το δέκα. Αντίστοιχα, δείξτε του στο αναλογικό ρολόι, ότι μία ώρα είναι όσο χρειάζεται ο λεπτοδείκτης να κάνει έναν ολόκληρο κύκλο, δηλαδή όσο διαρκεί περίπου μία βόλτα στο πάρκο. 

Για τα δευτερόλεπτα, τα πράγματα είναι πιο απλά, καθώς μπορείτε να του πείτε ότι είναι όσο διαρκεί να πει τη λέξη «ένα» ή «ουφ».

Το δεύτερο στάδιο είναι να το κάνετε να προσέχει κάποιες ιδιαίτερες ώρες που έχουν νόημα για την καθημερινή του ρουτίνα. Για παράδειγμα, ότι στις δώδεκα που και οι δύο δείκτες θα είναι ψηλά, είναι η ώρα του φαγητού.

Μετά από τα δύο αυτά στάδια, μπορείτε να εξηγήσετε στο μικρό σας πώς να διαβάζει την ώρα. 

Εξηγήστε του ότι πρώτα λέμε την ώρα και μετά τα λεπτά, ότι όταν ο μακρύς δείκτης είναι από την αριστερή πλευρά χρησιμοποιούμε το «παρά», ενώ όταν είναι από τη δεξιά το «και» και μιλήστε του για την έννοια του τετάρτου και του «και μισή».

Και μην ξεχνάτε, «επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως». 

Κάντε εξάσκηση με το μικρό σας ξανά και ξανά και δείτε την εκμάθηση της ώρας σαν παιχνίδι.
mothersblog.gr

Θεία Λειτουργία!

Ιστορικές ηχογραφήσεις, ήχ. πλ. β΄

 (Σπ. Περιστέρης & Ματθ. Τσαμκιράνης)

Μια ιστορική ηχογράφηση με τους αείμνηστους Πρωτοψάλτες Σπ. Περιστέρη και Ματθ. Τσαμκιράνη στη Μητρόπολη Αθηνών στις 22/7/1990, Κυριακή κατά της οποία τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο πεσόντων στην Κύπρο. Ακούγονται μέλη του πλ. β΄ήχου.

 ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/06/istorikes-ichografisis-ich-pl-v-sp-peristeris-matth-tsamkiranis/

Η Θεία Κοινωνία!!!

Ο τρόπος Κοινωνίας δια της λαβίδος

Παναγιώτης Σκαλτσής, Καθηγητής, 

Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.

Έννοια και προτύπωση της λαβίδος

Η λέξη «λαβίς», εκ του ρήματος λαμβάνω, σημαίνει το εργαλείο με το οποίο πιάνεται κάτι, π.χ. τσιμπίδα[1]. «Είναι το μακρόν επιχρυσωμένον η επάργυρον κοχλιάριον, διά του οποίου ο ιερεύς μεταδίδει εις τους πιστούς την θείαν κοινωνίαν υπ’ αμφότερα τα είδη»[2].

Στη λειτουργική πράξη εισήλθε από την Παλαιά Διαθήκη, και δη από την οπτασία του Ησαία, ο οποίος έλαβε το προφητικό χάρισμα με τον αναμμένο άνθρακα που ένα των Σεραφείμ πήρε διά της λαβίδος στο χέρι του από το θυσιαστήριο και το τοποθέτησε στο στόμα και τα χείλη του προφήτη[3]. Η πράξη αυτή προεικονίζει τη θεία μετάληψη· «Όπως ακριβώς ένα από τα Σεραφείμ πήρε τον άνθρακα και τον έδωσε στον Ησαία, έτσι ακριβώς και οι ιερείς παίρνουν τον άρτο, δηλαδή το σώμα του Δεσπότη Χριστού και το μεταδίδουν στο λαό» («Ώσπερ Σεραφείμ έλαβε τον άνθρακα και δέδωκε τω Ησαία, ούτως και οι ιερείς λαμβάνουσι τον άρτον, ήτοι το Δεσποτικόν σώμα και διδόασι τω λαώ»)[4]. Έτσι ο όρος «λαβίς» έγινε γνωστός σε όλη την ιστορία της λειτουργικής – ευχαριστιακής ζωής της Εκκλησίας, νοούμενος όμως σε πρακτικό επίπεδο κατά εποχές διαφορετικά, μέχρις ότου επικρατήσει με την μορφή που και στις μέρες μας γνωρίζουμε τη λαβίδα, δηλαδή αυτήν του κοχλιαρίου.

Η Κοινωνία των Αποστόλων

Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη κατά το τελευταίο δείπνο, τον μυστικό δείπνο, ο Χριστός μετέδωσε το σώμα και το αίμα Του στους Αποστόλους, ως εξής: «Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε· λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμά μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδω-κεν αυτοίς λέγων· πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστι το αίμά μου»[5]. Από την περιγραφή αυτή φαίνεται ότι πρώτα έγινε η μετάδοση του άρτου και στη συνέχεια η μετάδοση του οίνου. Το «λαβών» παραπέμπει στην διά των χειρών μετάδοση. Έτσι ιστορείται και στη βυζαντινή τέχνη – αγιογραφία, η μαρτυρούμενη από τον 6ο μ.Χ. αι. Κοινωνία των Αποστόλων. Από τον 11ο δε κυρίως αι., εντός της κόγχης του ιερού Βήματος, φαίνεται ότι ο Χριστός προσφέρει ξεχωριστά τον άρτο και ξεχωριστά το ποτήριο. Οι Απόστολοι είναι διηρημένοι σε δύο εξάδες. Από δεξιά ο Χριστός δίνει στο χέρι του καθενός που προσέρχεται την μερίδα του άρτου. Ο Χριστός πάλι από αριστερά κοινωνεί την άλλη εξάδα προσφέροντας στον καθένα το τίμιον αίμα με το ποτήριο[6]. Σε παραστάσεις του 16ου αι. ο Χριστός φέρεται να κοινωνεί τους Αποστόλους με λαβίδα.

Η διά της λαβίδος των χειρών Κοινωνία και η κεχωρισμένη μετάληψη των Τιμίων Δώρων

Οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων κοινωνούσαν κατά τα πρότυπα του μυστικού δείπνου, πρώτα δηλαδή τον άρτο και εν συνεχεία τον οίνο. Αυτό το πρότυπο υπονοεί και το κείμενο της Διδαχής Αποστόλων (1ος μ.Χ. αι.), όπου σημειώνεται το εξής: «Μηδείς δε φαγέτω μηδέ πιέτω από της ευχαριστίας υμών, αλλ’ οι βαπτισθέντες εις όνομα Κυρίου»[7]. Στην Απολογία του αγίου Ιουστίνου, φιλοσόφου και μάρτυρος (2ος αι.), οι διάκονοι φέρονται να μεταλαμβάνουν τον καθένα από τους παρόντες «από του ευχαριστηθέντος άρτου και οίνου και ύδατος, και τοις ου παρούσι αποφέρουσι»[8]. Είναι σαφής η προσφορά του άρτου και του οίνου χωριστά. Το νερό παραπέμπει στην ανάγκη του να είναι ο οίνος κεκραμένος, αλλά και στο γεγονός σύμφωνα με το οποίο κατά τη σταύρωση του Ιησού «εις των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε και ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ»[9]. Ανάλογες είναι και οι πληροφορίες από την Αποστολική Παράδοση του αγίου Ιππολύτου Ρώμης[10]. Κατά τον Ευσέβιο Καισαρείας (3ο με 4ο αι.) ο Επίσκοπος Ρώμης Ξύστος (258 μ.Χ.) αφηγούμενος την μετάνοια ενός αιρετικού αναφέρει ότι: «Άκουσε τη θεία Λειτουργία, συνέψαλλε το Αμήν, συμμετείχε στην τράπεζα και πρότεινε τα χέρια του για να υποδεχθεί την αγία τροφή» («Ευχαριστίας γαρ επακούσαντα και συνεπιφθεγξάμενον το Αμήν, και τραπέζη παραστάντα και χείρας εις υποδοχήν της αγίας τροφής προτείναντα…»)[11].

Σύμφωνα με τις Διαταγές των Αγίων Αποστόλων, κείμενο της Αντιοχειανής παράδοσης του τέλους του 4ου μ.Χ. αι., κατά τη θεία Κοινωνία η τάξη προέβλεπε «Ο μεν επίσκοπος να δίνει την προσφορά – άρτο λέγοντας· Σώμα Χριστού, και αυτός που τη δέχεται να λέγει· Αμήν. Έπειτα ο διάκονος να κρατά το ποτήριο και καθώς το δίνει να λέγει· Αίμα Χριστού, ποτήριο ζωής. Και αυτός που πίνει-κοινωνεί να λέγει· Αμήν» («Ο μεν επίσκοπος διδότω την προσφοράν λέγων· Σώμα Χριστού. Και ο δεχόμενος λεγέτω· Αμήν. Ο δε διάκονος κατεχέτω το ποτήριον και επιδιδούς λεγέτω· Αίμα Χριστού, ποτήριον ζωής. Και ο πίνων λεγέτω· Αμήν»)[12]. Και ο Μέγας Βασίλειος αναφέρεται στην κρατούσα, την εποχή εκείνη, τάξη σύμφωνα με την οποία ο κοινωνών δεχόταν από τον λειτουργό ιερέα την μερίδα στην παλάμη του, κι εκείνος την έθετε «τω στόματι τη ιδία χειρί»[13].

Στην ίδια πράξη αναφέρεται και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο οποίος γνωρίζει την Ιεροσολυμητική τάξη και προφανώς τη θεία Λειτουργία του αγίου Ιακώβου· «Καθώς προσεγγίζεις, λέγει για τον πιστό, να μην προσέρχεσαι με απλωμένα τα χέρια, ούτε με διηρημένα τα δάκτυλα. Αλλά αφού κάνεις την αριστερή παλάμη θρόνο στη δεξιά, σαν να πρόκειται να υποδεχτείς βασιλιά, και αφού κάνεις κούπα την παλάμη σου δέξου το σώμα του Χριστού. Πρόσελθε έπειτα και στο ποτήριο του αίματος όχι με υψωμένα τα χέρια αλλά σκυφτός και λέγοντας το Αμήν σαν να προσκυνείς με σεβασμό. Δέχου τον αγιασμό μεταλαμβάνοντας και από το αίμα του Χριστού» («Προσιών ούν, μη τεταμένοις τοις των χειρών καρποίς προσέρχου, μηδέ διηρημένοις τοις δακτύλοις· αλλά την αριστεράν θρόνον ποιήσας τη δεξιά, ως μελλούση βασιλέα υποδέχεσθαι, και κοιλάνας την παλάμην δέχου το σώμα του Χριστού, προσέρχου και τω ποτηρίω του αίματος, μη ανατείνων τας χείρας, αλλά κύπτων, και τρόπω προσκυνήσεως και σεβάσματος λέγων το Αμήν. Αγιάζου και εκ του αίματος μεταλαμβάνων Χριστού»)[14].

[1] Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, Λεξικόν ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης καί καθαρευούσης, τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1964, σ. 775.
[2] Δημ. Ν. Μωραΐτη, «Λαβίς», ἐν Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαίδεια 8 (1966) 55.
[3] Ἠσ. 6, 6-7.
[4] Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, Λόγος περιέχων τήν ἐκκλησιαστικήν ἅπασαν ἱστορίαν· καί λε-πτομερῆ ἀφήγησιν πάντων τῶν ἐν τῇ θείᾳ ἱερουργίᾳ τελουμένων, PG 873, 3984C. Βλ. καί Ἰωάννου Μ. Φουντούλη, Λειτουργική Α΄. Εἰσαγωγή στή θεία Λατρεία, Θεσσαλονίκη 32000, σ. 49.
[5] Ματθ. 26, 26-28. Πρβλ. Μάρκ. 14, 22-24. Λουκ. 22, 19-20. Α΄ Κορ. 11, 23-25.
[6] Νικήτα Πάσσαρη, Ἡ παράσταση τῆς Κοινωνίας τῶν Ἀποστόλων στή βυζαντινή τέχνη (6ος αἰ. – α΄ μισό 15ου αἰ.), Τόμος 1 – Κείμενο, Διδακτορική Διατριβή, Ἀθήνα 2015.
[7] Georg Schöllgen (ἐκδ.), Didache zwölf-Apostel-Lehre, Barcelona – Rom – New York 1991, σ.122.
[8] Ἰουστίνου, Ἀπολογία, 65, PG 6, 428B.
[9] Ἰω. 19,34.
[10] Wilhelm Geerlings (έκδ.), Traditio Apostolica, Barcelona – Rom – New York 1991, σσ.292-296.
[11] Εὐσεβίου Καισαρείας, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Βιβλίο Ζ΄, 9, 4.
[12] Διαταγαί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, VIII, Sources Chretiénnes 336, 210 (= PG 1, 1109).
[13] Μεγάλου Βασιλείου, Ἐπιστολή ϟΓ΄, PG 32, 485Α.
[14] Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Μυσταγωγική Κατήχησις Ε΄, 21, 22, Sources Chrétiennes 126, 170·172.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/06/o-tropos-kinonias-dia-tis-lavidos/

Πολυτελές κρουαζιερόπλοιο!

Και όμως στην αρχαιότητα υπήρχε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο!

Εκτροφείο ψαριών, στάβλοι για άλογα, γυμναστήριο ακόμη και ναός ήταν κάποιοι από τους χώρους που διέθετε το κρουαζιερόπλοιο της αρχαιότητας

Εκτροφείο ψαριών, στάβλοι για άλογα, γυμναστήριο ακόμη και ναός ήταν κάποιοι από τους χώρους που διέθετε το κρουαζιερόπλοιο της αρχαιότητας. Η Συρακουσία είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ανάγκη προέκυπτε στο επιβατικό κοινό και στα στελέχη του πληρώματος. Στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ., ο Τύραννος των Συρακουσών Ιέρωνας ο Δεύτερος, έδωσε την εντολή να κατασκευαστεί το μεγαλύτερο πλοίο του αρχαίου κόσμου, ακολουθώντας τον ανταγωνισμό τεχνολογικών επιτευγμάτων που είχε δημιουργηθεί μεταξύ των Ελληνιστικών πόλεων.

Την εποχή εκείνη η ναυπηγική βρισκόταν στην ακμή της και ένα νέο είδος πλωτού σκάφους ήταν έτοιμο να γεννηθεί. Οι μεγαλοπρεπείς διαστάσεις της Συρακουσίας και η πρωτοποριακή της χρήση, ανέβασαν τον πήχη των επιτευγμάτων της ελληνιστικής εποχής. Το μοναδικό ταξίδι της κολοσσιαίας πλωτής κατασκευής Το γιγαντιαίο πλοίο μήκους 75 μέτρων κατασκευάστηκε περίπου το 240 π.Χ. από τον τύραννο των Συρακουσών Ιέρωνα Β’, με ναυπηγό τον Κορίνθιο Αρχία και επόπτη τον Αρχιμήδη. Ο τύραννος θέλησε να βοηθήσει τις πληγείσες από τον λιμό περιοχές της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας, αποφάσισε να τις προμηθεύσει με μεγάλες ποσότητες σιτηρών.

Όπως αναφέρει η μηχανή του χρόνου επειδή η απόσταση από τις Συρακούσες ήταν μεγάλη και ο ανταγωνισμός των ελληνιστικών πόλεων στα τεχνολογικά τους επιτεύγματα έντονος, ο Ιέρωνας έδωσε εντολή να κατασκευαστεί ένα τόσο μεγάλο πλοίο που να χωρά τεράστιες ποσότητες σιτηρών και να είναι σε θέση να αμυνθεί σε περίπτωση πειρατικής επίθεσης. Η Συρακουσία πραγματοποίησε ένα και μοναδικό ταξίδι. Ξεκίνησε από τις Συρακούσες με προορισμό την Αλεξάνδρεια. Όταν ολοκλήρωσε το ταξίδι του με επιτυχία, δόθηκε ως δώρο στον Βασιλιά της Αιγύπτου Πτολεμαίο τον Ευεργέτη. ...

Η πιθανότερη αιτία για το ότι η Συρακουσία χρησιμοποιήθηκε μόνο μία φορά, είναι ότι λόγω του μεγέθους της δύσκολα χωρούσε σε ελληνικά λιμάνια. Μόλις μια δεκαετία μετά την κατασκευή της, ο Πτολεμαίος Δ’ ο Φιλοπάτωρ κατασκεύασε ένα παρόμοιο πλοίο, σχεδόν διπλάσιου μεγέθους με δύο κύτη, που ονομάστηκε τεσσαρακοντήρη. Η τεχνολογία της Συρακουσίας και των γιγάντιων πολεμικών πλοίων των Πτολεμαίων χάθηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και εμφανίστηκε ξανά στο δυτικό πολιτισμό μετά από 1.500 χρόνια.

Η τριπλή χρήση του πλοίου Αν και δεν πρόκειται για ένα καθαρά πολεμικό πλοίο οι πανίσχυρες αμυντικές του διαρρυθμίσεις φανερώνουν το τεχνολογικό επίπεδο των μεγάλων πολεμικών πλοίων της εποχής. Το κρουαζιερόπλοιο χωριζόταν σε τρεις ορόφους, καθένας από τους οποίους εξυπηρετούσε διαφορετικές ανάγκες. Στο πρώτο κατάστρωμα βρίσκονταν όλοι οι βοηθητικοί χώροι, οι αποθήκες εφοδιασμού και εμπορευμάτων, μια υδατοδεξαμενή, εκτροφείο ψαριών, στάβλοι για τα άλογα, φούρνοι, μύλοι, εργαστήρια και ένα αντλιοστάσιο. Στο δεύτερο κατάστρωμα βρίσκονταν οι πολυτελείς κλίνες των επιβατών και των στελεχών του πληρώματος, μαγειρείο, γυμναστήριο, αίθουσα ψυχαγωγίας, η οποία διέθετε βιβλιοθήκη με παπύρους, ατμόλουτρα, σκεπαστοί κήποι, διάδρομοι περιπάτου καθώς και ένας ναός τη Αφροδίτης. ...

Λιθοβόλος μηχανή που εκσφενδόνιζε βέλη και μεγάλους λίθους...

 

Στο τρίτο κατάστρωμα, το ανώτερο, υπήρχαν περιμετρικά τείχη με επάλξεις και δεκάδες αμυντικά μηχανήματα, όπως οκτώ πύργους με λιθοβόλους, γερανούς, που ήταν τοποθετημένοι σε κάθε ένα από τα τρία ιστία και ήταν υπεύθυνοι για τη ρίψη βλημάτων και τη βύθιση εχθρικών πλοίων.

 Ο αμυντικός εξοπλισμός συμπληρωνόταν από σιδηρές χείρες, οι οποίες βοηθούσαν στη σύλληψη, την ανύψωση και την ανατροπή εχθρικών πλοίων, καθώς και από γιγαντιαίους καταπέλτες που εκτόξευαν λίθους. Περιμετρικά, το πλοίο διέθετε κιγκλιδώματα για να εμποδίζουν την προσέγγιση εχθρικών πλοίων, ενώ στο πλήρωμα περιλαμβανόταν ισχυρό σώμα στρατιωτών....

Το πλουσιοπάροχο κρουαζιερόπλοιο της αρχαιότητας ήταν κατασκευασμένο από ξύλο. Ο Ιέρων αναζήτησε μεγάλες ποσότητες ξυλείας στα δάση της Αίτνας, τα οποία καταστράφηκαν και θυσιάστηκαν χιλιάδες κορμοί δέντρων για να χρησιμοποιηθούν στο επίτευγμα της ελληνιστικής ναυπηγικής. Με την ίδια ποσότητα ξυλείας που χρησιμοποιήθηκε για ένα τέτοιο πλοίο, θα μπορούσαν να είχαν κατασκευαστεί 69 τριήρεις! Πίσσα και κάνναβη από το Ροδανό ποταμό και μεγάλες ποσότητες από λευκαία, ένα είδος φυτού που μεταφέρθηκε από την Ιβηρία, συμπλήρωναν τα υλικά κατασκευής του πλοίου. Η επιδίωξη του Ιέρωνα ήταν να ξεπεράσει κάθε επίτευγμα στη ναυπηγική και γι΄ αυτό επισκεπτόταν καθημερινά το ναυπηγείο, προκειμένου να παρακολουθεί τις εργασίες. Όταν ολοκληρώθηκε μεγάλο μέρος των εργασιών του πλοίου, ο τύραννος των Συρακουσών διέταξε την καθέλκυση του.

Η μεταφορά του στη θάλασσα ήταν αναγκαία. Για τον σκοπό αυτό  χρησιμοποιήθηκε μια σπουδαία επινόηση του Αρχιμήδη. Η Συρακουσία καθελκύστηκε ημιτελής, με τη βοήθεια του κοχλία του Αρχιμήδη, που είχε τη δυνατότητα να ανεβάσει το νερό αποτελεσματικά. Η «κυρία των Συρακουσών», όταν κατασκευάστηκε, ήταν το μεγαλύτερο πλοίο της αρχαιότητας που έπλευσε στην ανοιχτή θάλασσα. Προσομοίωση της Συρακουσίας μπορείτε να βρείτε στο Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας Κώστα Κοτσανά. Το Μουσείο παρουσιάζει στο «STEP ART – Bήμα Τέχνης», έναν ειδικό χώρο στο κτήριο της οδού Πινδάρου 6 & Ακαδημίας, την εικαστική έκθεση «Η Πολεμική Τεχνολογία των Αρχαίων Ελλήνων». Η έκθεση λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο για το κοινό έως τις 31 Δεκεμβρίου. Περιλαμβάνει 24 εκθέματα, τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει σε φυσικό μέγεθος στα τρία παραρτήματα του Μουσείου – στην Αθήνα, στην αρχαία Ολυμπία και στο Κατάκολο. Η αρχική φωτογραφία αποτελεί σχέδιο της Συρακουσίας από το 1798...

ΠΗΓΗ:https://www.pentapostagma.gr/politismos/istoria/6947037_kai-omos-stin-arhaiotita-ypirhe-polyteles-kroyazieroploio

Οἰκουμενικός Πατριάρχης!

"Πλείστα και ευφρόσυνα τα έτη σας  Παναγιώτατε" 2020

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Ἡ Μελαγχολία τῶν Παλαιολόγων

Φώτης Κόντογλου

Τὸν καιρὸ ποὺ δούλευα στὸν Μυστρᾶ, τύχαινε πολλὲς φορὲς νὰ βρεθῶ μοναχὸς μέσα στὴν Περίβλεπτο. Τ᾿ ἀπόγεμα ἡ ἐκκλησία σκοτείνιαζε κι ἀγρίευε. Ἀπὸ πάνου ἀπὸ τὴν σκαλωσιὰ ἄκουγα πατήματα.
«Κανένα φάντασμα θὰ περπατᾷ», συλλογιζόμουνα, καὶ γύριζα τὸ κεφάλι μου πάντα κατὰ τὸ μέρος ποὺ στεκόντανε ζωγραφισμένοι οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ πολεμάρχοι.

Στεκόντανε στὴ σειρὰ ἕνα γῦρο, λίγο ψηλότερα ἀπὸ τὸ χῶμα, οἱ περισσότεροι μὲ βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στὸ στῆθος, πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς κομματιασμένοι ἀπὸ τὶς σπαθιές. Σὲ πολλὰ κεφάλια εἶχε ἀπομείνει γερὸ ἕνα μάτι μοναχά, μὰ κεῖνο τὸ μάτι ἔβλεπε σὰν δέκα ζωντανά.
Μνήσθητί μου, Κύριε! Χρόνια πέρασα μέσα σὲ κείνη τὴν ἐκκλησιά, καὶ μ᾿ ὅλα τοῦτα ἀνατρίχιαζα, σύγκρυο μὲ διαπερνοῦσε. Κεῖνοι οἱ χορταριασμένοι τοῖχοι ἤτανε ζωντανοί, καρδιὲς χτυπούσανε, νεῦρα τανυζόντανε, σπαθιά, σαργίτες, ταρκάσια, σκουτάρια τρίζανε ἀπάνω στὰ κορμιά.
«Καὶ ἰδού, σεισμὸς καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον· καὶ ἰδοὺ ἐπ᾿ αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ᾿ αὐτὰ δέρμα ἐπάνω. Καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτὰ τὸ πνεῦμα καὶ ἔζησαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα».
Ἐτοῦτοι εἶναι οἱ τελευταῖοι στρατιῶτες τοῦ Παλαιολόγου, τότε ποὺ ἤρτανε καὶ πιάσανε γιὰ μετερίζι τῆς ἀπελιπισίας τὸ φημισμένο βουνὸ τοῦ Ταϋγέτου, σιμὰ στὴν ἀρχαία Σπάρτη.
Ἀνεμοδαρμένο ἀπάνου στὸν βράχο, μαραζωμένο, τὰ μάτια τους μελανιασμένα καὶ λαμπερὰ ἀπὸ τὴν θέρμη, ἀπὸ τὴν ἀγρύπνια καὶ τὴν ἀγωνία. Ἀνατολῖτες, στρατολογημένοι ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Σηλύβριας, τῆς Μαύρης Θάλασσας, τὴν Ἀγχίαλο, τὴν Καβάρνα, κι ἄλλοι ντόπιοι ἀπ᾿ τὸν Δρόγγο τῶν Σκορτῶν, τὸ Σάλαβρο, τὸ Βοίτουλο, τὴ Μάνη, τὴ Γρεμπενή, τὸν Ἀϊτὸ κ.ἀ., αἵματα παλιά.
Δὲν εἶναι στρατιῶτες βαριοί, μὲ κορμιὰ δυνατά. Τὰ χέρια τους καὶ τὰ ποδάρια τους εἶναι κοκκαλιασμένα, τὰ κορμιὰ λιγνά, περπατᾶνε ἐλαφρὰ σὰν φαντάσματα, πολεμιστὲς ἑνὸς βασιλείου ποὺ δὲν εἶναι τούτου τοῦ κόσμου. «Θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου». Σὰν τὸν ἀφέντη τους τὸν Κωνσταντῖνο, ξέρουνε τὸ κακὸ τὸ ριζικό τους.
Κι οἱ ἄλλοι οἱ σύντροφοί τους εἶναι παραπονεμένοι, μὰ τοῦτος εἶναι πολὺ θλιμμένος, φαρμάκι στάζει ἀπὸ τὸ στόμα του. Στέκεται σὰν πουλὶ ἀναφτερουγιασμένο.
Στό ῾να χέρι του βαστᾷ ἀλαφρὰ τὸ δοξάρι καὶ τ᾿ ἄλλο τ᾿ ἀκουμπᾷ ἀπάνω στὸ σπαθί. Ἀπὸ τὸ λαιμό του εἶναι κρεμασμένη ἡ περικεφαλαία πίσ᾿ ἀπὸ τὴν ὡραία κεφαλή του, στὸν ἕναν ὦμο του ἔχει ριγμένο τὸ ταρκάσι μὲ τὶς σαγίτες καὶ στὸν ἄλλον ὦμο τὸ σκουτάρι του.
Ὧρες καθόμουνα καὶ κουβέντιαζα μαζί του σὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ δὲ χρειάζεται μηδὲ στόμα γιὰ νὰ τὴ πεῖ, μηδὲ ἀφτί, γιὰ νὰ τὴν ἀκούσει.
Τὸν ἄκουγα ποὺ μοῦ μιλοῦσε ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο, σὰν τ᾿ ἀγέρι ποὺ φυσᾷ ἀπάνου στ᾿ ἄγρια χορτάρια πού ῾ναι φυτρωμένα σὲ κάστρο ρημαγμένο, μὰ καταλάβαινα καθαρὰ τί μοῦ ῾λεγε.
Τοῦτος ὁ στρατιώτης δὲν εἶναι κανένας ἄντρας δυνατός, μὲ κορμὶ ἀντρειωμένο, χεροδύναμος καὶ φοβερός. Τὸ κορμί του εἶναι ἀλαφρὸ καὶ λυγερό, τὰ ποδάρια του ψιλὰ καὶ μακριὰ σὰν τοῦ ζαρκαδιοῦ.
Κεῖνα τὰ δάχτυλα τῶν χεριῶν του εἶναι ἴδια κοντύλια ψιλοπελεκημένα, ἴδια ἁγιοκέρια, κι ἀπορεῖς πῶς κρατᾶνε ἄρματα. Τὸ κεφάλι του γέρνει στὸν ὦμο του σὰν τοῦ Χριστοῦ.
Τέτοιο κεφάλι ποιὸ πινέλο νὰ τὸ ζωγράφισε! Ζωγράφος εἶμαι κι ἐγώ, κι ὅμως ἀπορῶ γιὰ τὴν τόση τέχνη. Ἀπὸ ποιὸ μέρος ἦρθε τοῦτο τὸ χέρι, ποὺ κράτησε τὸ πινέλο, γιὰ νὰ τυπώσει αὐτὰ τὰ πικραμένα μάτια, αὐτὸ τὸ πηγοῦνι, αὐτὸ τὸ στόμα, αὐτὰ τὰ μαλλιά!
Τί μυστήριο κρύβεται μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν καθρέφτη π᾿ ἀντιφεγγίζει τὶς χαρὲς ἑνὸς ἄλλου κόσμου! Καὶ τί εὐτυχία γιὰ μᾶς, νὰ φτάξει ἴσαμε τὰ χρόνια μας ἕνα τέτοιο δῶρο ἐξαίσιο!
Πρόσωπο γλυκομελάχρινο, ψημένο ἀπὸ τὸν ἥλιο τῆς Ἀνατολῆς, στὰ μέρη ποὺ πολεμοῦσε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὰ μισοσφαλισμένα μάτια του βγαίνει μία ἀντιφεγγιὰ γλυκιά, ἤρεμη καὶ θλιμμένη.
Σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο δὲν βρέθηκε, μηδὲ θὰ βρεθεῖ τέχνη ὅμοια μὲ τῆς Ἀνατολῆς, νὰ δίνει τέτοιο πάθος καὶ τέτοιο γλυκὸ παράπονο στὰ πλάσματά της. Ὅποιος ἔχει καρδιὰ θερμή, ἐκεῖνος θὰ μὲ καταλάβει.
Καμιὰ τέχνη δὲ μεταχειρίστηκε τόσο ἁπλὰ μέσα καὶ καμιὰ τέχνη δὲν ἔπιασε τέτοια πράματα. Ἀπὸ κοντά, τὰ μάτια εἶναι δυὸ πινελιές, μιὰ μαύρη καὶ μίαν ἄσπρη, ἡ μύτη εἶναι καμωμένη μὲ δυὸ ἐλαφρὲς γραμμές!
Δὲν εἶναι λοιπὸν μεγάλο μυστήριο; Τί θέλουνε νὰ ποῦνε αὐτοὶ ποὺ μιλᾶνε γιὰ φυσικὰ καὶ γιὰ ἀνατομίες καὶ γιὰ ἐπιστῆμες καὶ γιὰ ὀφθαλμολογίες καὶ τέτοια; Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει μηδὲ φυσικό, μηδὲ ἀφύσικο, μηδὲ τίποτα.
Ἐδῶ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἀνεξερεύνητο μυστήριο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πιάσει μηδὲ ὁ σοφὸς Σολομῶντας, μὲ λόγια, μὲ σκολειὰ καὶ μὲ φιλοσοφίες. «Δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἐκ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων». Φλόγα ἄπιαστη, ἀκατανόητη πνοή!
Ἡ τέχνη τῆς ἀνατολικῆς χριστιανοσύνης εἶναι καθαρὴ θροφὴ γιὰ τὸ πνεῦμα καὶ χαρὰ γιὰ τὰ μάτια. Τὸ ἰδεῶδες της Ἀνατολῆς ἀπέχει ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες τῆς Δύσης ὅσο κι ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴ γῆ.
Μὲ τὸ πάθος ἡ Ἀνατολὴ πέτυχε τὸ ἐξωτικὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ζητᾷ τὸ πνεῦμα σὰν ἐλάφι διψασμένο. Ἡ Δύση ἔκανε ἀνάμεσα στὰ ἔθνη ἐκεῖνα ὅπως ὁ Προμηθέας, καὶ πῆγε τὸ φῶς σ᾿ ἐκείνους ποὺ ζούσανε στὸ σκοτάδι.
Πῆγε καὶ κούρνιασε στὴν ἀϊτοφωλιά, στὸ Τολέδο, Ἀνατολίτης ντερβίσης, κήρυκας τῆς ἐγκράτειας στὴν τέχνη τῆς ζωγραφικῆς, βαριεστισμένος ἀπὸ τὰ πανηγύρια τῆς Βενετιᾶς. Ὅπως ἤτανε κατατρεγμένοι οἱ Βυζαντινοὶ ποὺ σκαλώνανε στὰ βράχια τοῦ Μυστρᾶ, ἔτσι κι ὁ Θεοτοκόπουλος πῆγε καὶ φώλιασε στὸ Τολέδο.
Πηγή: Nektarios
Εικόνα από: alchetron

το «σπιτάκι της Μέλιας»