"Φαρμακερό μήνυμα"

Φαρμακερό μήνυμα του Α/ΓΕΣ

 από το Φαρμακονήσι

Από τα φυλάκια της Σάμου ο Α/ΓΕΣ στο Φαρμακονήσι πέταξε στέλνοντας "Φαρμακερό μήνυμα" στους απέναντι. Εμείς θα είμαστε εδώ και θα σας περιμένουμε!

Ακούραστος ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού βρέθηκε εχθές στο νησί της Σάμου όπου επιθεώρησε τις Μονάδες του νησιού ενώ είδε ένα προς ένα όλα τα φυλάκια και ζήτησε ενημέρωση από τους επικεφαλής των Φυλακίων υπενθυμίζοντας τους ότι κανείς δεν είναι μόνος του!

Εκείνο που μπορώ να σας υποσχεθώ είπε ο Αρχηγός στους οπλίτες μας είναι οτι θα είμαι πάντα δίπλα και μαζί σας ότι και αν συμβεί!

Όπου και να βρεθεί υπενθυμίζει ότι όλοι έχουν πρόσβαση σε αυτόν και συζητά μαζί τους, ακούει τα προβλήματα τους και προσπαθεί να δώσει λύσεις σχετικά με το ζήτημα της στέγασης των στελεχών αλλά και τις μεταθέσεις τους. (φώτο κάτω)

Σήμερα θα πετάξει στο Φαρμακονήσι και αρκετά άλλα νησιά και νησάκια δίνοντας το μήνυμα στους απέναντι ότι ο διάβολος τους Πολέμου έχει πολλά ποδάρια …

Θα είμαι μαζί σας ότι και να συμβεί υποσχέθηκε ο Αρχηγός
Το ηθικό ψάχνει να ανεβάσει ο Αρχηγός σε Στελέχη και Οπλίτες αλλά και στους Ακρίτες και μάλλον το καταφέρνει καλά

Από το φίλο μας το Βετεράνο

ΠΗΓΗ: http://amina-politiki.blogspot.gr/

Βὀσπορος!!!

 Ευανθία Ρεμπούτσικα -

 Η ομπρέλα του Βοσπόρου by iuakoya

Ένα πανέμορφο μελαγχολικό και γεμάτο νοσταλγία κομμάτι για την ωραιότερη πόλη της Ιστορίας, τη Βασιλεύουσα, την πόλη που δεν χρειαζόταν καν να πεις τ΄ονομά της για να καταλάβουν όλοι ποια εννοούσες. Η Πόλη με το Π κεφαλαίο!!!

Η Στήλη του Κωνσταντίνου

Αφιέρωμα: Η Στήλη του Κωνσταντίνου

Σηματοδοτεί την έναρξη της Κωνσταντινούπολης ως νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η στήλη αυτή κατασκευάστηκε το 330 π.Χ. για τους εορτασμούς της ανακήρυξης της νέας βυζαντινής πρωτεύουσας. Είναι κατασκευασμένη από πορφυρίτη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου και αποτελούσε τη βάση για ένα κιονόκρανο με το άγαλμα του αυτοκράτορα Κων/νου ως Απόλλωνα, το οποίο όμως καταστράφηκε σε καταιγίδα το 1106. Δίπλα στη στήλη βρίσκονται τα λουτρά Τσεμπερλίτας.

Η στήλη του Κωνσταντίνου είναι ένα από τα αρχαιότερα μνημεία της Πόλης. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται στην  ρωμαϊκή περίοδο χρησιμοποιούνταν ως νεκρόπολη μιας και ηταν ακριβώς έξω από τα τείχη του Βυζαντίου. Το επίπεδο εκείνης της εποχής ήταν 4 μ. πιο κάτω από το σημερινό και σε ανασκαφές που έγιναν βρέθηκαν ανέγγιχτοι τάφοι που δείχνουν ότι από πολύ παλιά η περιοχή χρησιμοποιούνταν ως νεκροταφεία. Το αρχαίο Βυζάντιο ισοπεδώθηκε από τον αυτοκράτορα Σεβήρο , η περιοχή επιχωματώθηκε σε ύψος 1,5 μ. και η νεκρόπολη χάθηκε.

Ο Μ. Κωνσταντίνος στην περιοχή έφτιαξε ένα μεγάλο φόρουμ το οποίο ήταν κυκλικό και κατείχε στη ζωή της πόλης και τις επίσημες τελετές σημαντικό ρόλο. Ο χώρος όλος καλύφθηκε με μεγάλες πλάκες ( Πλακωτόν) ,από εδώ περνούσε η Μέση οδός, η κεντρικότερη οδός της πόλης, και στις δυό κατευθύνσειςυπήρχαν πύλες στολισμένες με πολλά αγάλματα. Όλο το φόρουμ στολίστηκε με πολλά έργα αρχαίας τέχνης, χτίστηκε κτίριο της Συγκλήτου (Σενάτο), πολλά μαγαζιά και πολλές εκκλησίες.

Στη μέση αυτού του χώρου το 328 στήθηκε η στήλη η οποία μεταφέρθηκε από τη Ρώμη. Το ύψος της ήταν 50 μ περίπου και αποτελούνταν από εννιά πορφυρίτες σπόνδυλους. Στήθηκε πάνω σε ένα βάθρο που αποτελούνταν από πέντε σκαλοπάτια, υπήρχε κι ένα είδος ιερού χώρου (sanktuar) με σκάλα.


Στην κορυφή της στήλης τοποθετήθηκε άγαλμα του θεού Απόλωννα με τη μορφή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου.



Υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες πληροφορίες και μύθοι για το τι ακριβώς τοποθετήθηκε σε αυτή τη στήλη. Λέγεται ότι τοποθετήθηκαν τόσο παγανιστικά σύμβολα, όπως το Παλλάδιο που μεταφέρθηκε από τη Ρώμη,όσο και χριστιανικά όπως κομμάτι του Τιμίου Σταυρού, καρφιά της Σαύρωσης, άλλα ιερά αντικείμενα καθώς και λείψανα αγίων. Η στήλη περιζώθηκε με δακτύλιους και στο βάθρο υπήρχαν ζωγραφιές αγίων.

Το 418 μετά από πτώση ενός κομματιού από τη στήλη μπήκαν σιδερένιοι χαλκάδες για ασφάλεια. Εξαιτίας της κεντρικής της θέσης σε πάρα πολλές φωτιές που ξεσπούσαν στην πόλη
έπαθε ζημιές το 465, 475, 497-98, το 509, 512, 532, 582 και το 603. Κατά τη Στάση του Νίκα το 532 έπαθαν σοβαρές ζημιές και οι στοές του φόρουμ. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγάλματος, η σφαίρα και το κοντάρι το 480 και το 542 έπεσαν.

Κατά τη βασιλεία του Βασιλείου του Α΄(867-886) χτίστηκε εκκλησία της Παναγίας (Θεοτόκος του Φόρου) . Στα πέριξ της εκκλησίας ξέσπασε πυρκαγιά το 932 και προκάλεσε καταστροφές.
Στους σεισμούς του 542 και 869 έπεσαν κομμάτια από τη στήλη. Το 1105 σε καταιγίδα που ξέσπασε το άγαλμα του Κων/νου και τρεις δακτύλιοι της στήλης έπεσαν. Αυτό το γεγονός προκάλεσε το θάνατο πολλών ανθρώπων. Ο Μανουήλ Α΄Κομνηνός (1143-1180) έκανε επισκευές στη στήλη και τοποθέτησε στην κορυφή της στήλης ένα αρχαίο κορινθιακό κίονα που είχε μια επιγραφή και στη θέση του αγάλματος ένα σταυρό.
Κατά τη διάρκεια της Λατινοκρατίας λεηλατήθηκε και το φόρουμ, ανάμεσα και σε αυτά που αρπάχτηκαν ήταν και ένα μεγάλο μπρούντζινο άγαλμα της Ήρας.

Μετά την άλωση το 1453 ο σταυρός από την κορυφή της στήλης απομακρύνθηκε. Το 1515 από φωτιά η στήλη έπαθε ζημιές και για να σταθεροποιηθεί μπήκαν στεφάνες από σίδερο. Κι αυτό το γεγονός είναι η αιτία που στα τουρκικά ονομάζεται Cemberlitas. Ο ι περιηγητές από τα μέσα του 16ου αι. και μετά αναφέρονται στη στήλη με το όνομα αυτό.

Στο υπάρχον ήδη παζάρι κοτόπουλων που υπήρχε στο φόρουμ φτιάχτηκαν πάρα πολλά ξύλινα παραπήγματα. Το 1587 σε μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή καταστράφηκαν 3 χάνια και 1.000 σπίτια(σύμφωνα με άλλες πηγές κάηκαν 3.000 σπίτια).


Μετά από ζημιές που έπαθε από το σεισμό του 1648 αλλά και από πυρκαγιιές του 1652 και 1660 ο σουλτάνος Μουσταφά Β΄(1695-1703) κάλυψε το βάθρο της στήλης το 1703 με ένα περίβλημα χτιστής πέτρας σε ύψος 10,9 μ. για να την εξασφαλίσει από κάτω.

Τον Ιούλιο του 1779 η στήλη παθαίνει πάλι ζημιές από πυρκαγιά.
Το 1909 έγιναν επισκευές στη στήλη. Τ αχρόνια 1918-1923 ο E. Mamboury και ο C. Vett έκαναν αρχαιολογικές έρευνες. Στη διάρκεια των ερευνών αυτών στα ανατολικά, νότια και δυτικά της βάσης της στήλης και σε βάθος 2,35 μ. κάτω του σημερινού εδάφους βρέθηκε η πλακόστρωση του φόρουμ και πιο βαθιά η νεκρόπολη, η Μέση οδός καθώς και οι δρόμοι νερού που περνούσαν από την περιοχή.

Οι τελευταίες εργασίες που έγιναν στη στήλη ήταν την προηγούμενη δεκαετία και τελείωσαν το 2010.

Πηγή: eistinpolin330.blogspot.gr

Η Maçkalı Ελένη

Η Ιστορία μιας Ρωμιάς 

που έμεινε το ’22 στην Τουρκία

Η Maçkalı Ελένη είναι η ιστορία μιας  Ελληνοπόντιας, της Ελένης, που στην ανταλλαγή των πληθυσμών δεν έφυγε μαζί με τους δικούς της στην Ελλάδα αλλά έμεινε στην Τουρκία και μετά από πολλά χρόνια κάποιοι… Τούρκοι την φέρνουν στο φως της δημοσιότητας για να γίνει κινηματογραφική ταινία που θα δείχνει και το μεγάλο δράμα χιλιάδων Ρωμηών κατά την διάρκεια της ανταλλαγής των πληθυσμών το 1922-23.

Η προβολή αυτής της καταπληκτικής  ιστορίας είναι και άλλο ένα δείγμα του πως κάποιες τύψεις από το μεγάλο εκείνο δράμα των Ελλήνων του Πόντου  κατατρέχουν σήμερα πολλούς «Τούρκους», σε σημείο όχι μόνον να την δημοσιοποιήσουν, (εφημερίδα Akşam, 25/5/2013), αλλά και να τολμούν να την κάνουν κινηματογραφική ταινία που σίγουρα θα αποκαλύπτει πολλές πτυχές αυτού του δράματος.

Να μην ξεχνάμε πως πριν από δυο χρόνια είχε προβληθεί η τουρκική ταινία, «Yüreğine Sor», που αποκάλυπτε το μεγάλο δράμα των κρυπτοχριστιανών του Πόντου και η οποία δυστυχώς στη συνέχεια «εξαφανίστηκε» στην Τουρκία.

Η ιστορία λοιπόν αυτής της Ελένης έχει ως εξής: Το 1920 ζούσε σε ένα χωριό έξω από την Τραπεζούντα ο μεταλλουργός Χαράλαμπος Χρυσοστομιδης με το παρατσούκλι, Lampo Usta, (δηλαδή Μάστορα Λάμπη), με την γυναίκα του Αναστασία και την μικρή τους κόρη την Ελένη. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και ο μάστορας κέρδιζε αρκετά για να ζει η οικογένειά του χωρίς στερήσεις.

Όλα αυτά όμως άλλαξαν με βίαιο τρόπο  το 1923, (εδώ βέβαια οι Τούρκοι δεν κάνουν καμία αναφορά για την φρικτή γενοκτονία των Ποντίων που τότε έχει αποκορυφωθεί), καθώς είχε έρθει η ώρα της αναγκαστικής προσφυγιάς. Το ζευγάρι με την 13 χρονών κόρη τους Ελένη πήραν ό,τι μπορούσαν μαζί τους και κατευθύνθηκαν μαζί με πολλούς άλλους Ελληνοπόντιους προς την Τραπεζούντα για να αποβιβαστούν στο πλοίο που θα τους έφερνε στην Ελλάδα. Στον δρόμο όμως τους σταμάτησε ένα ένοπλο τμήμα. Οι Τσέτες συγκέντρωσαν κάποια κορίτσια που διακρίνονταν για την ομορφιά τους και τα απήγαγαν.

Ο καημένος ο Χαράλαμπος χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι έστειλε  την σύζυγό του προς το λιμάνι της Τραπεζούντιας ενώ εκείνος έμεινε πίσω για να ψάξει για την κόρη του. Πέρασαν τέσσερις μήνες όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα και η Ελένη δεν είχε βρεθεί. Εντωμεταξύ  η γυναίκα του η Αναστασία έφυγε με το πλοίο της προσφυγιάς και έφτασε στην Καβάλα.

Στον Πόντο ο Χαραλάμπης συνέχιζε να ψάχνει παντού για την κόρη του. Στο χωριό του όπου ξαναπήγε του είπαν πως δεν έμεινε κανένας Έλληνας καθώς όλοι είχαν φύγει και μάλιστα τον προειδοποίησαν ότι το αν παραμείνει εκεί υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για την ζωή του. Τότε ήρθαν κάποιοι και του είπαν πως η Ελένη σκοτώθηκε από τους άτακτους και ότι είχαν δει το πτώμα της μαζί με άλλα πτώματα σε κάποιο ρέμα κοντά στην Τραπεζούντα. Ο καημένος ο Χαραλάμπης χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του αποφάσισε τελικά να φύγει από τον Πόντο. Μετά από περιπλανήσεις τριών μηνών έφτασε στο Καντήκιοϊ της Κωνσταντινούπολης.

Εκεί απελπισμένος, χωρίς την γυναίκα του που είχε φτάσει στην Ελλάδα  και την κόρη του χαμένη, ο Χαράλαμπος γνωρίζεται με έναν επιφανή Τούρκο, τον Süreyya Paşa, ο όποιος τον εκτίμησε και θαύμασε την επιδεξιότητά του στην  τέχνη του. Ο Τούρκος τότε του άνοιξε ένα μαγαζί στο Καντήκιοϊ και ο Χαράλαμπος με την μεγάλη του εργατικότητα απέκτησε  πολλούς πελάτες και άρχισε να βγάζει πολλά χρήματα.

Ο Λάμπης τότε εγκατέλειψε την ιδέα να φύγει στην Ελλάδα και αφού γνωρίστηκε μια κοντοχωριανή του, την Antusa, που είχε μείνει και αυτή στην Πόλη,  την παντρεύεται και κάνει μια κόρη, την Σοφία. Η Σοφία αφού μεγάλωσε παντρεύτηκε και έκανε ένα γιο. Ο γιός της αγάπησε πολύ τον παππού του, τον Λάμπη, ο όποιος συνεχώς του μιλούσε για την χαμένη του θεία την Ελένη γιατί ποτέ δεν πίστεψε ότι είχε σκοτωθεί αλλά  ότι ζούσε χαμένη κάπου στον Πόντο.

Ο γιός της Σοφίας μεγάλωσε έγινε χρυσοχόος και άνοιξε ένα μαγαζί κοντά στο Καπαλί Τσαρσί αλλά συνεχώς σκέφτονταν για την Ελένη που είχε χαθεί. Απευθύνθηκε τότε σε ένα δικηγόρο και του ανέθεσε να ψάξει για την χαμένη του θεία. Πριν περάσει πολύς καιρός, ένα τηλεφώνημα έκπληξη ήρθε από την Τραπεζούντα. Αυτοί που τηλεφωνούσαν τον  ρώτησαν, «εσείς δεν είστε που ψάχνετε για την Εμινέ;», (δηλαδή την Ελένη). Ο γιος της Σοφίας  σάστισε και τότε έμαθε ότι η Ελένη είχε βρεθεί από την οικογένεια του Abdülkadir Sümer που την είχαν υιοθετήσει και την ονόμασαν Εμινέ.

Παράλληλα όμως καθώς έψαχνε για την χαμένη κόρη του παππού του ρωτούσε και για την χαμένη του γιαγιά την Αναστασία. Τότε μαθαίνει ότι η Αναστασία που βρίσκονταν στην Ελλάδα είχε παντρευτεί και αυτή και είχε κάνει δυο παιδιά. Τα παιδιά της Αναστασίας ήθελαν πολύ να έρθουν στην Τουρκία για να ψάξουν για τον Χαραλάμπη και την χαμένη κόρη της Αναστασίας και τελικά κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με το γιο της Σοφίας.

Εντωμεταξύ από την Τραπεζούντα ο Sümer, δηλαδή ο θετός πατέρας της Ελένης, μόλις έμαθε για όλη αυτή την ιστορία της υιοθετημένης του κόρης ήρθε στην Κωνσταντινούπολη και προσκάλεσε όλους τους συγγενείς της Εμινέ στην Τραπεζούντα.

Εδώ αντιλαμβάνεται κανείς τα συναισθήματα όλων αυτών καθώς μετά από πολλά χρόνια τα παιδιά της Αναστασίας και ο γιος της Σοφίας συναντήθηκαν στην Τραπεζούντα και βρήκαν την χαμένη κόρη του Χαραλάμπη, την Ελένη, που τώρα ήταν η Εμινέ. Αλλά το πιο ίσως  εντυπωσιακό σε όλη αυτή την συγκλονιστική ιστορία είναι ότι όλοι μαζί πήγαν και προσκύνησαν το μοναστήρι της Βαζελώνας, ένα από τα πιο ιερά μέρη του ελληνορθόδοξου Πόντου.

Η συγκλονιστική αυτή ιστορία, (την οποία όταν την διαβάσει κανείς στα τουρκικά  πραγματικά συγκινείται), δείχνει για άλλη μια φορά το μεγάλο δράμα των Ελληνορθόδοξων Ποντίων.

Αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι αποφασίστηκε να την κάνουν ταινία μια ομάδα «Τούρκων» οι οποίοι όταν την έμαθαν είχαν συγκλονιστεί καθώς είχαν γίνει και μάρτυρες της συνάντησης μετά από τόσα χρόνια όλων αυτών των χαμένων συγγενών από την φρίκη ενός πολέμου και μιας γενοκτονίας.

Βέβαια το ποιοι είναι αυτοί οι «Τούρκοι» που θα γυρίσουν την ταινία δεν μας γίνεται γνωστό, ίσως για ευνόητους λόγους. Όμως και μόνο που στην σημερινή Τουρκία ένα τέτοιο μεγάλο δράμα των Ελληνοποντίων θα γίνει  φιλμ, είναι άλλο ένα δείγμα και σημείο των καιρών.

ΠΗΓΗ: http://constantinoupoli.com

Οικουμενικό Πατριαρχείο

Τα προνόμια του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως στην εκκλησιαστική Παράδοση

• Η «Επαναγωγή» που συνετάχθη πριν από το θάνατο του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνος (†886) αποδίδοντας την προέχουσα θέση του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως επισημαίνει:[58]

• «Τα παρά των παλαιών κανονισθέντα και παρά των αγίων πατέρων κανονισθέντα και παρά των αγίων συνόδων εκτεθέντα τον πατριάρχην μόνον δει ερμηνεύειν».

• «Ο Κωνσταντινουπόλεως θρόνος βασιλεία επικοσμηθείς ταις συνοδικαίς ψήφοις πρώτος ανερρήθη, αις οι θείοι κατακολουθούντες νόμοι και τας υπό τους ετέρους θρόνους γινομένας αμφισβητήσεις υπό την εκείνου προστάττουσιν αναφέρεσθαι διάγνωσιν και κρίσιν».

• «Πασών των μητροπόλεων και επισκοπείων, μοναστηρίων τε και εκκλησιών η πρόνοια και η φροντίς, έτι δε και κρίσις και κατάκρισις και αθώωσις τω οικείω πατριάρχη ανάκειται, τω δε Κωνσταντινουπόλεως πρέδρω έξεστι και εν ταις των άλλων θρόνων ενορίαις….σταυροπήγια διδόναι, ου μην αλλά και τας εν τοις άλλοις θρόνοις γινομένας αμφισβητήσεις επιτηρείν και διορθούσθαι και πέραν επιτιθέναι ταις κρίσεσιν».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κείμενο της Επαναγωγής επιβεβαιώνει την κανονική θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως λειτουργήσαντος και τιμηθέντος δια των ίσων Πρεσβείων τιμής και προνομίων του Πρώτου θρόνου.

• Ο Νομοκάνονας του Φωτίου[59] εις ΙΔ´ Τίτλους αναφέρει για το θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως: «…πασών των εκκλησιών κεφαλή εστιν η Κωνσταντινούπολις… ο Κωνσταντινουπόλεως έχει των άλλων προεδρίαν».

• Ο επί Πατριάρχου Νικολάου του Μυστικού[60] (912-925) εκδοθείς στις 9 Ιουλίου 920 «Τόμος της ενώσεως» που απηγόρευε τον τέταρτο γάμο και (υπό προϋποθέσεις) επέτρεπε τον τρίτο κοινοποιείται στους άλλους Πατριάρχες της ᾽Ανατολής και εγένετο δεκτός. Ο Νικόλαος ο Μυστικός επιχειρεί να αποκαταστήσει τις κλονισθείσες εξ αυτού του λόγου σχέσεις με τον πάπα Ιωάννη Ι´.

• Παρομοίως, ο επί Πατριάρχου Σισιννίου[61] (996-998) εκδοθείς συνοδι-κος Τόμος (997) που αφορούσε σε κωλύματα γάμου και δη «περί του μη λαμβάνειν δύο αδελφούς εξαδέλφους δύο» έτυχε καθολικής αναγνώρισης στην Ανατολή. Αυτό δε ήταν εξ άλλου και η πρόθεση του συντάκτου, όπως συνάγεται από το κείμενο του Τόμου. «Εισηγείται δε πάσι κοινώς και τη παρά του αγίου Πνεύματος εξουσία πατρικώς και δεσποτικώς διορίζεται…»[62]. Ο ίδιος Πατριάρχης, όπως προηγουμένως και ο Ι. Φώτιος, αποστέλλει εγκύκλιο επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους περί της εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος[63].

• Εγκύκλιο Επιστολή[64] κατά Λατίνων προς τους Πατριάρχες της Ανατολής αποστέλλει και ο Πατριάρχης Σέργιος Β´ (1009-1019).

• Ο Πατριάρχης Ευστάθιος[65] αποστέλλει αντιπροσωπεία προς τον πάπα Ιωάννη ΙΘ´ (1024) επισημαίνουσα ότι ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας και σε σχέση με τα άλλα Πατριαρχεία είναι ο υπερέχων οικουμενικός θρόνος της Ανατολής, κατά τον ίδιο τρόπο που η Εκκλησία της Ρώμης είναι το ίδιο για ολόκληρο τον κόσμο, προηγούμενη του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως.

2. Η μετά το Σχίσμα περίοδος της Β´ Χιλιετίας

• Οι επί Πατριάρχου Ιωάννου Η´ Ξιφιλίνου (1064-1073) εκδοθείσες συνοδικές αποφάσεις (1066 και 1067), με τις οποίες τα κωλύματα που ίσχυαν για το γάμο, ορίστηκαν να ισχύουν και για τις περιπτώσεις ιερολογημένης μνηστείας, παρότι εκδόθησαν μόνο από τη Σύνοδο του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, έγιναν δεκτές από τα Πατριαρχεία της Ανατολής[66].

• Ο Πατριάρχης Λουκάς Χρυσοβεργής (1157-1170) ακυρώνει την καθαίρεση του επισκόπου Αμαθούντος Ιωάννου υπό του Αρχιε-πισκόπου Κύπρου Ιωάννου, επειδή συνήλθαν μόνο 11 επίσκοποι[67] και «δια τε το μη μετακληθήναι την πάσαν σύνοδον της των Κυπρίων εκκλησίας, η καν την πλείονα, ευχερείας και ταύτα ούσης προς τούτο, και δια μη τον αρχιεπίσκοπον επέκεινα είναι της δωδεκάδος των επισκόπων, αλλά ταύτη τούτον συνυπάγεσθαι», όπως επισημαίνει ο Βαλσαμών στην ερμηνεία του στον 12ο κανόνα της Καρθαγένης[68].

• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστος Α´ (1355) επιτιμών τον αρχιεπίσκοπο Τυρνόβου και πάσης Βουλγαρίας, ο οποίος επεχείρει να απαλλαγεί της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται: «…ο της Κωνσταντινουπόλεως θρόνος και τας των άλλων πατριαρχών κρίσεις Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων και επανακρίνει και διευθετεί και επιψηφίζεται και το κύρος δίδωσιν, ως οι θείοι κανόνες διαγορεύουσιν…»[69].

• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστος (1356) γράφων προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας εξ αφορμής του ζητήματος της Ι. Μ. της Παναγίας των Οδηγών επισημαίνει: «…ο της Κωνσταντινουπόλεως πατριαρχικός θρόνος, ότε δη οικουμενικός ων, προνόμιον έκπαλαι κέκτηται παρά των θείων και ιερών κανόνων εις τας εκασταχού της οικουμένης Εκκλησίας, τα παρεμπίπτοντα εν αυταίς εκκλησιαστικά αναγκαία ζητήματα διερευνάν και έξετάζειν…»[70].

• Περί τών προνομίων του Οικουμενικού θρόνου ομιλεί ο Πατριάρχης Νείλος (1382) σε επιστολή του προς τον Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης, παραπέμποντας στον 9ο και 17ο κανόνα της Δ´ Οικουμενικής Συνόδου: «και ει βούλει μαθείν του πατριάρχου προνόμιον, από τών ιερών κανόνων της αγίας και οικουμενικής δ´ συνόδου τούτο μαθήσει, του ενάτου τε φημί και του επτακαιδεκάτου, ίνα μη μακρόν αποτείνωμεν λόγον…»[71].

• Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί Πατριάρχου Συμεών Α´ (1482-1486) καθαιρεί (1482-1483) τούς Πατριάρχες Ιερουσαλήμ Ιωακείμ και Αντιοχείας [Μιχαήλ Δ´ Περκούση (;) για «μύρια και θανάσιμα εγκλήματα»[72].

• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νήφων (1486-1488) αποστέλλει ειρηνική επιστολή στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας [Γρηγόριο] ανακοινώνοντας την εκλογή του. Ζητά από τον Αλεξανδρείας να αναγκάσει τον καθηρημένο πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωακείμ να έλθει στην Κωνσταντινούπολη, για να απολογηθεί, άλλως θα παραμείνει «αλλότριος πάσης αρχιερατικής ενεργείας». Οφείλει, επίσης, να απομακρύνει του θρόνου της Αντιοχείας τον καθαιρεθέντα Μιχαήλ Περκούση[73].

• Σε Σύνοδο συγκληθείσα κατά το Μάϊο του 1590 επί Ιερεμίου Β´, στην οποία έλαβαν μέρος οι Πατριάρχες Αντιοχείας Ιωακείμ και Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, αναγνωρίζεται η προαγωγή της Μητροπόλεως Μόσχας σε Πατριαρχείο (η γενομένη το 1589 στη Μόσχα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη). Αξίζει να σημειωθούν τα εξής: α. Η προαγωγή εγένετο δια «το μεγαλείον και την έκτασιν την δοθείσαν παρά του Θεού εις το βασίλειον τούτο», αφού η Μόσχα ήταν ήδη έδρα Βασιλέως. Β. Ο Πατριάρχης Μόσχας καταγράφεται στα Δίπτυχα και οφείλει να μνημονεύεται ως πέμπτοςστή σειρά Πατριάρχης γ. Ορίζεται, «ίνα ως κεφαλήν και αρχήν έχη αυτός τον Αποστολικόν Θρόνον της του Κωνσταντίνουπόλεως ως και οι άλλοι Πατριάρχαι»[74].

• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ματθαίος[75] μετά από συνοδική απόφαση –με τη συναίνεση του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και μετά από αίτημα Κυπρίων αρχιερέων– «άδειαν έχοντες και χρέος απαραίτητον του ταις δεομέναις επισκέψεως εκ των Εκκλησιών μη αποπέμπειν», καθαιρεί τον αρχιεπίσκοπον Κύπρου Αθανάσιον (1600).

[58]. Ι. καιΠ. Ζέπος, Jus Graecoromanum II, Aalen 1962, 242-243 (=ΕπαναγωγήτούΝόμου, τιτλ. 3, κεφ. ε´, θ´, ι´).

[59]. Ρ. Π., Α´, 42 (Τιτλ. Α´, Κεφ. Ε´).

[60]. V. Grumel, N. 715, 717, 730, 732.

[61]. V. Grumel, 804.

[62]. Ρ. Π. Ε´, 18-19.

[63]. V. Grumel, N. 814.

[64]. V. Grumel, N. 820.

[65]. V. Grumel, N. 828 (=Ambassade et présents au pape Jean XIX pour obtenir que l’ Église de Constantinople soit declarée et reconnue universelle dans son monde (empire et patriarchati orientaux) comme l’ Église romaine l’ est dans le monde entier).

[66]. V. Grumel, N. 896, 897.

[67]. V. Grumel, N. 1097.

[68]. Ρ. Π. Γ´, 324.

[69]. F. Miklosich – I. Müller, Acta et Diplomata Graeca Medii Aevi, Tom. I, Vienne 1860, 438.

[70]. F. Miklosich – Müller I, 380. V. Grumel, Les Regestes.., Vol. I. Fasc. V (1310-1376), Paris 1977, N. 2397.

[71]. F. Miklosich – Müller I, vol. 2, 40.

[72]. Δ. Αποστολόπουλος / Μ. Παΐζη-Αποστολοπούλου, Οι πράξεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Επιτομή–Παράδοση–Σχολιασμός. Ι. 1454-1498, Αθήνα 2013, π. 77, 194-196.

[73]. Δ. Αποστολόπουλος / Μ. Παΐζη-Αποστολοπούλου,  οπ. παρ., 212-213, π. 87.

[74]. Κ. Δελικάνης, Πατριαρχικά Έγγραφα, Γ´, 24-26 (Συνοδικόν Χρυσόβουλλον η Το-μος φέρων τας υπογραφάς του Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου, Ανιοχείας Ιωακείμ, Ιεροσο-λύμων Σωφρονίου και ογδοήκοντα ενός Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων). Βλ., επίσης, Κ. Δελικάνης, Πατριαρχικά Έγγραφα, Γ´, 21-22 (Μελετίου Αλεξανδρείας Ιώβ Πατριάρχη Μοσκόβου και πάσης Ρωσσίας και των Υπερβορείων μερών): «…κρίνοντες άξιον είναι το βασίλειον της Ορθοδόξου πόλεως Μοσκοβίας και εν τοις εκκλησιαστικοίς μεγαλύνεσθαι πράγμασιν, απονείμαντες αυτώ και την προσήκουσαν Πατριαρχικώ θρόνω αξίαν…».

[75]. Κ. Δελικάνης, Πατριαρχικά Έγγραφα, Β´, Κωνσταντινούπολις 1902, 549.

Δημοφιλή

ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/

Οστεοπόρωση

Η ιδανική άσκηση για την οστεοπόρωση

Η Καρολίνα Κολιοπούλου, Μαιευτήρας - Χειρουργός Γυναικολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, Επιστημονικός Συνεργάτης Μαιευτηρίου "ΜΗΤΕΡΑ", εξηγεί στο Υγείαonline.gr, ποια είδη άσκησης προτείνονται σε γυναίκες για πρόληψη της οστεοπόρωσης, ή με εγκατεστημένη οστεοπόρωση.
Τα παρακάτω είδη άσκησης προτείνονται σε γυναίκες για πρόληψη της οστεοπόρωσης ή με εγκατεστημένη οστεοπόρωση. Ανάλογα με τη φυσική κατάσταση και το βαθμό οστεοπόρωσης κάποιες ασκήσεις δεν πρέπει να πραγματοποιούνται γι’ αυτό η άσκηση πρέπει να γίνεται μετά τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού και κάτω από την επιτήρηση του γυμναστή.
•   Ασκήσεις ενδυνάμωσης, με βαράκια, μηχανήματα με βάρη, λάστιχα κλπ. Οι ασκήσεις αυτές εκτός από τη μυϊκή ενδυνάμωση που προσφέρουν, δρουν κατευθείαν στο κόκκαλο και μειώνουν το ρυθμό εξέλιξης της οστεοπόρωσης. Δώστε έμφαση στις ασκήσεις  που δυναμώνουν τους μυς που βρίσκονται στο άνω μέρος της ράχης, καθώς αυτές βελτιώνουν τη στάση και μειώνουν το ρυθμό απώλειας οστού στο άνω μέρος της σπονδυλικής στήλης.
•   Αεροβικές ασκήσεις με βάρη, εκ των οποίων η πιο απλή μορφή είναι το βάδισμα, όπου εκτελείται αεροβική άσκηση και τα πόδια υποβαστάζουν το βάρος του σώματος. Άλλες είναι ο χορός, το ανέβασμα της σκάλας, η χρήση του διαδρόμου και άλλων μηχανημάτων στο γυμναστήριο, ακόμα και η κηπουρική. Αυτές οι ασκήσεις επιδρούν ευεργετικά κυρίως στα πόδια και στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης. Επίσης προσφέρουν προστασία στην καρδιά και το κυκλοφορικό σας σύστημα.
•   Ασκήσεις ευλυγισίας, οι οποίες προσφέρουν σταθερότητα, καλή στάση και βοηθούν στην αποφυγή μυϊκών κακώσεων. Είναι οι ασκήσεις στρέτσινγκ και πρέπει να γίνονται όταν έχουν ζεσταθεί οι μύες κι ακόμα καλύτερα στο τέλος της γυμναστικής.
•   Ασκήσεις σταθερότητας και ισορροπίας, όπως το να στέκεστε στο ένα πόδι, σας προστατεύουν από πτώσεις, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για την αποφυγή κατάγματος στη γυναίκα με οστεοπόρωση.
To κολύμπι και η αεροβική στο νερό, αν και πολύ καλή αεροβική γυμναστική με ευεργετική δράση στο καρδιαγγειακό, δεν έχουν ιδιαίτερη επίδραση στην πυκνότητα των οστών, είναι όμως συνιστώμενο μέσο άσκησης σε περιπτώσεις υπερβολικής οστεοπόρωσης ή κατά την αποκατάσταση μετά από κάταγμα.













Αν έχετε οστεοπόρωση θα πρέπει να αποφεύγετε τα παρακάτω είδη άσκησης:
•   Έντονες κινήσεις όπως πηδήματα, τρέξιμο και τζόγκινγκ, καθώς αυξάνουν την πίεση στη σπονδυλική στήλη και  τα πόδια και μπορεί να οδηγήσουν τα αδύναμα και οστεοπορωτικά κόκκαλα σε κάταγμα. Γενικώς οι κινήσεις σας πρέπει να είναι αργές και συντονισμένες.
•   Ασκήσεις στρέτσινγκ όπου σκύβετε ή διπλώνετε τη σπονδυλική στήλη ή τη μέση σας, γιατί ασκείται πίεση στους σπονδύλους και αυξάνεται ο κίνδυνος για σπονδυλικά κατάγματα. Αθλήματα που απαιτούν τέτοιες κινήσεις και πρέπει να αποφεύγονται είναι το τένις, το γκολφ, αλλά και κάποιες στάσεις στη γιόγκα.

Καρολίνα Κολιοπούλου
Μαιευτήρας - Χειρουργός Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Επιστημονικός Συνεργάτης Μαιευτηρίου "ΜΗΤΕΡΑ"
www.drkoliopoulou.gr
Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

Καρδιακή αρρυθμία

Πως αντιμετωπίζεται η καρδιακή αρρυθμία;

Με τον όρο "καρδιακή αρρυθμία" ή απλώς "αρρυθμία", εννοούμε τον μη ρυθμικό φυσιολογικό σφυγμό. Ο φυσιολογικός αριθμός των σφίξεων, ανά λεπτό, είναι από 50 έως 100.Οι αρρυθμίες και ο μη φυσιολογικός αριθμός των σφίξεων, δεν εμφανίζονται αναγκαστικά μαζί.

Οι αρρυθμίες μπορεί να εμφανισθούν είτε με φυσιολογικό αριθμό σφίξεων, είτε  με χαμηλό αριθμό σφίξεων (οπότε ονομάζεται βραδυαρρυθμία - λιγότερες από 50 σφίξεις ανά λεπτό), είτε με μεγάλο αριθμό σφίξεων (οπότε ονομάζεται ταχυαρρυθμία-περισσότερες από 100 σφίξεις ανά λεπτό).
Τι προκαλεί την αρρυθμία;
Οι αρρυθμίες μπορεί να προκληθούν από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται:
•    Στεφανιαία νόσος
•    Ηλεκτρολυτικές διαταραχές στο αίμα
•    Διάφορες μεταβολές στο μυοκάρδιο
•    Βλάβη από καρδιακή προσβολή
•    Διαδικασία επούλωσης μετά από καρδιοχειρουργική επέμβαση
•    Αρρυθμίες μπορούν να εμφανισθούν και σε φυσιολογική, υγιή καρδιά.













Ποιοι είναι οι συνηθέστεροι τύποι  αρρυθμιών;
•    Κολπικές εκτακτοσυστολές: Πρόκειται για αρρυθμίες που εμφανίζονται στους κόλπους της καρδιάς, είναι αβλαβείς και δεν απαιτούν καμία θεραπευτική αγωγή.
•    Κοιλιακές εκτακτοσυστολές: Είναι πολύ συχνές αρρυθμίες και εμφανίζονται τόσο σε άτομα που πάσχουν από κάποια καρδιακή νόσο, όσο και δεν πάσχουν. Γίνονται αισθητές σαν να σταμάτησε στιγμιαία ο σφυγμός. Σε μερικά άτομα, μπορεί να σχετίζεται με υπερβολικό στρες, υπερβολική καφεΐνη ή νικοτίνη. Τα άτομα που εμφανίζουν πολύ συχνά αυτές τις αρρυθμίες, θα πρέπει να εξετάζονται από καρδιολόγο. Όμως, στα περισσότερα άτομα, αυτές είναι αβλαβείς και δεν απαιτούν θεραπεία.
•    Κολπικός πτερυγισμός
•    Κολπική μαρμαρυγή
•    Παροξυσμική υπερκοιλιακή ταχυκαρδία
Υπάρχουν και αρκετοί άλλοι τύποι αρρυθμιών,με διαφορετική αιτιολογία και διαφορετικούς βαθμούς επικινδυνότητας.
Ποια είναι τα συμπτώματα των αρρυθμιών;
Τα συμπτώματα των αρρυθμιών, όταν και εάν αυτά εμφανίζονται, μπορεί να περιλαμβάνουν:
•    Αίσθημα "παλμών"
•    Αίσθημα πολλαπλών χτυπημάτων στο στήθος
•    Αίσθημα ζάλης ή τάση για λιποθυμία
•    Δύσπνοια
•    Δυσφορία στο στήθος
•    Αίσθημα μεγάλης κόπωσης και εξάντλησης
Πως γίνεται η διάγνωση των αρρυθμιών;
Τα διάφορα τεστ που χρησιμοποιούνται για την διάγνωση ή τον προσδιορισμό της αιτίας μιας αρρυθμίας, περιλαμβάνουν:
•    Ηλεκτροκαρδιογράφημα
•    Αυτόματος φορητός καταγραφέας Holter
•    Event monitor
•    Δοκιμασία κόπωσης
•    Υπερηχογράφημα
•    Καθετηριασμός καρδίας
•    Ηλεκτροφυσιολογική μελέτη
•    Head-up tilt table test













Ποια είναι η θεραπευτική αγωγή των αρρυθμιών;
Η θεραπευτική αγωγή εξαρτάται από τον τύπο και την σοβαρότητα της αρρυθμίας. Σε μερικά άτομα με αρρυθμίες, δεν απαιτείται καμία θεραπευτική αγωγή. Για άλλα άτομα, η θεραπευτική αγωγή μπορεί να περιλαμβάνει ειδικά φάρμακα, αλλαγή του τρόπου ζωής ή την εφαρμογή ειδικών χειρουργικών επεμβάσεων για τοποθέτηση βηματοδοτών, δηλαδή ειδικών ηλεκτρονικών συσκευών, που επεμβαίνουν αυτομάτως, επαναφέροντας τον φυσιολογικό ρυθμό.
Ποιες αλλαγές του τρόπου ζωής μπορεί να βοηθήσουν σε περίπτωση αρρυθμίας;
•    Εάν εντοπίσετε ότι η αρρυθμία εμφανίζεται με ορισμένες δραστηριότητες, τότε θα πρέπει να τις αποφεύγετε
•    Εάν καπνίζετε, διακόψτε το κάπνισμα
•    Περιορίστε την λήψη αλκοόλ
•    Περιορίστε ή διακόψτε την λήψη προϊόντων που περιέχουν καφεΐνη (καφές, τσάι, κλπ)
•    Αποφύγετε διάφορα φάρμακα που περιέχουν καφεΐνη, όπως είναι διάφορα σκευάσματα κατά του κοινού κρυολογήματος).
Πηγή: Υγείαonline.gr
Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

ΧΑΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ

 

Εξαιρετικό ψαλτοτράγουδο

 με θαυμάσιους στίχους.

Χαρά στα μάτια που δακρύζουν
για κάποιον άλλον πού πονά,
γιατί τα μάτια αυτά θα δούνε
του Παραδείσου τα αγαθά. (δις)

Χαρά στο στόμα όπου λέγει
λόγια παρήγορα γλυκά,
γιατί το στόμα αυτό θα ψάλλει
με τους αγγέλους Ωσαννά! (δις)

Χαρά στα αυτιά όπου ακούνε
τον θείο λόγο του Θεού,
γιατί τ” αυτιά αυτά θ” ακούσουν
τις σάλπιγγες του ουρανού. (δις)

Xαρά στα χέρια πούθε ντύνουν
μικρά παιδιά και ορφανά,
γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν
φτερά για να πετούν ψηλά. (δις)

Χαρά στα πόδια που φροντίζουν
για την αγάπη του Χριστού
γιατί αυτά θα σ” οδηγήσουν
στην Βασιλεία τ” Ουρανού. (δις)

Χαρά στο σπίτι, που ανοίγει
την πόρτα στο περαστικό,
γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει
στην Παναγιά και στο Χριστό. (δις)

Ψαλλει ο ηγουμενος Ι.Μ.Προφητου Ηλιου Ερυθρων Αττικης (Κριεκουκι)

Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι

Πηγή:istologio.org 

Η Βυζαντινή μουσική ...

...θεραπεύει την κατάθλιψη! 

Η βυζαντινή μουσική, αγιάζει τον άνθρωπο αναίμακτα. Ένα σπουδαίο θεραπευτικό μέσο για την ταλαίπωρη ψυχή του πεπτωκότος ανθρώπου, του εμπαθούς, είναι πράγματι η Βυζαντινή μουσική. Διά τούτο δίδασκε ο σοφός ιατρός της ψυχής-Γέρων: «Η βυζαντινή μουσική είναι πάρα πολύ ωφέλιμη. Κανένας χριστιανός δεν πρέπει να υπάρχει χωρίς να ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει όλοι να μάθομε. Έχει άμεση σχέση με την ψυχή. Η μουσική αγιάζει τον άνθρωπο αναίμακτα. Χωρίς κόπο, αγαλλόμενος, γίνεσαι άγιος». Ειδικά για την θεραπεία της κατάθλιψης η βυζαντινή μουσική είναι ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο.
Η Βυζαντινή μουσική, δίδασκε, θεραπεύει την κατάθλιψη.

«Μιά φορά (διηγείται ο Γέροντας) είχε κάποιος δαιμόνιο, ο βασιλιάς Σαούλ, και πήγαινε ο Δαβίδ και του έψαλλε και ο δαίμονας έφευγε. Πήγαινε με το ψαλτήρι-το ψαλτήρι ήταν όργανο. Όταν τον έπιανε το δαιμόνιο της μελαγχολίας, πήγαινε ο Δαβίδ και του ‘παιζε το ψαλτήρι κι έτσι έφευγε ο δαίμονας. Πού ‘ναι αυτοί που τρέχουνε να βρούνε θεραπεία για την κατάθλιψη.
Όταν μάθουνε βυζαντινή μουσική και ιδούνε τη μαυρίλα να ‘ρχεται, παπ! ένα δοξαστικό κι η μαυρίλα που έρχεται να σε καταλάβει, ως ένα είδος ψυχικής μελαγχολίας, γίνεται ύμνος προς τον Θεό. Εγώ το πιστεύω αυτό. Απόλυτα το πιστεύω. Σας το λέω ότι ένας μουσικός, που αγαπάει τη μουσική, που είναι ευσεβής, μπορεί μια δυσκολία του να τήνε κάνει έργο μουσικό ή ένα έτοιμο έργο να το ψάλει, να το αποδώσει. Έτσι, προκειμένου να κλαίει και να καταπιέζεται, προσφέρει μια δοξολογία στον Θεό».
Ο υγιής άνθρωπος ζεί μέσα στην αρμονία. Η αρετή είναι αρμονία. Έλεγε ο Γέροντας: «Η βυζαντινή μουσική είναι πάρα πολύ εύκολη, όταν την ερωτευθεί η ψυχή. Είναι τόση η ωφέλεια της αρμονίας στην ψυχή!. Αυτός που ξέρει μουσικά και έχει ταπείνωση, έχει την χάρι του Θεού. Πάει να θυμώσει, να εκραγεί, αλλά φοβάται τη δυσαρμονία, διότι και ο θυμός και όλες αυτές οι αμαρτωλές καταστάσεις δεν είναι μέσα στην αρμονία. Κι έτσι μισεί σιγά σιγά την κακία και εγκολπώνεται την αρετή, που είναι αρμονία.
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr

ΑΛΙΕΙΑ ΑΧΙΝΟΥ!

ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΕΙΑ ΑΧΙΝΟΥ. 

Επιτρέπεται η αλιεία μόνο 20 αχινών κατ΄άτομον.

 
ΤΜΗΜΑ ΛΙΜΕΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ


ΣΧΕΤ:α) Αριθ.Φακ.521.4/14 Αριθ.Σχεδίου:1961/15-05-14 Δ/γής Δ/νσης Ελέγχου Αλιείας
β)Π.Δ.65/2014 (ΦΕΚ108Α΄/06-05-14)

 Σε εκτέλεση ανωτέρω σχετικών σας γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το Π.Δ.65/2014 η αλιεία αχινών διενεργείται μόνο με τα αλιευτικά εργαλεία πιρούνα ή χέρα χωρίς τη βοήθεια οποιουδήποτε μηχανικού μέσου καθώς και με ελεύθερη κατάδυση.

Επίσης ο ερασιτέχνης αλιέας επιτρέπεται να αλιεύσει μέχρι είκοσι (20) άτομα αχινών ανά ημέρα και ο μέγιστος αριθμός αχινών που μπορούν να αλιευθούν από σκάφος είναι τα τριάντα(30) άτομα αχινών ανά ημέρα , ανεξάρτητα του αριθμού των επιβαινόντων ερασιτεχνών αλιέων.

Οι παραβάτες των διατάξεων του σχετικού Π.Δ. τιμωρούνται με βάση τα άρθρα 11 και 20 του Ν.Δ. 420/1970 (ΦΕΚ 27Α) «Αλιευτικός Κώδικας», όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει.

Ο ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΑΝΘ/ΧΟΣ Λ.Σ.

 ΣΙΑΡΜΠΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

ΠΗΓΗ: http://www.patmostimes.gr

«Eκ του κόσμου»

 «Oυκ εκ του κόσμου»

Χρήστος Γιανναράς

Εκκοσμίκευση της Εκκλησίας σημαίνει: να γίνεται η Εκκλησία «κόσμος» - να χάνεται η διαφορά ανάμεσα στις αντιθετικές πραγματικότητες που το Ευαγγέλιο επισημαίνει με τις λέξεις «εκ του κόσμου» / «ουκ εκ του κόσμου».

Ο «κόσμος» θέλει βεβαιότητες, δεν αντέχει τις στην ανασφάλεια της αγνωσίας, το κενό της άγνοιας. Γι’ αυτό και φτιάχνει ιδεολογίες, δόγματα, αρχές, αξίες, νόμους. Στα συμβατικά αυτά κατασκευάσματα επενδύει ο κόσμος την αδήριτη ψυχολογική ανάγκη για σιγουριά και εξουσία. Αν αμφισβητηθούν οι «πεποιθήσεις» του ατόμου κινδυνεύει η αυτοπεποίθησή του, το ψυχολογικό του εγώ. Θωρακίζονται λοιπόν οι πεποιθήσεις με πανοπλία εξουσίας ^. γίνονται θεσμός, ιεραρχία αξιωμάτων, κώδικας νόμων και εντολών, στολή, μεγαλόστομοι τίτλοι.

Η Εκκλησία είναι στους αντίποδες των εκζητήσεων του κόσμου. Μιλάει για άγνοια «υπερτέραν πάσις γνώσεως». Αναφέρει την Ευχαριστία σε Θεό «απερινόητο, αόρατο, ακατάληπτο». Επαγγέλλεται μια γνώση του θεού που κερδίζεται μόνο με την εμπειρία της σχέσης, της μετοχής, της αγάπης – γνώση που μπορεί να σημανθεί και με έννοιες, αλλά δεν εξαντλείται ποτέ στην κατανόηση των εννοιών. Οι «βεβαιότητες» της Εκκλησίας είναι περισσότερο πίστη-εμπιστοσύνη και καθόλου «επιστημονική»-εξουσιαστική σιγουριά.

Ο κόσμος γνωρίζει, κατανοεί, σκέφτεται, εκφράζεται με βάση τη γλώσσα που μεταγράφει σε σύμβολα τις πληροφορίες των αισθήσεων και της νόησης. Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του κόσμου, η γλώσσα δεν μπορεί να πει «ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη». Η γλώσσα είναι το γνωστικό όργανο του κόσμου, η αγάπη είναι το γνωστικό όργανο της Εκκλησίας. Δεν είναι άγλωσση η Εκκλησία, απλώς η γλώσσα της υπηρετεί τη σχέση, της χαρά της αγάπης, τη γιορτή της αυταπάρνησης και αυτοπροσφοράς.

Όταν η γλώσσα της Εκκλησίας αυτονομηθεί από το εκκλησιαστικό γεγονός (από τη ζωή ως άθλημα σχέσεων αγαπητικής κοινωνίας) τότε εκκοσμικεύεται, γίνεται γλώσσα των αναγκαιοτήτων του κόσμου τούτου, όχι γλώσσα της ελευθερίας. Γίνεται δόγμα, πεποίθηση, εντολή, νόμος, δηλαδή υλικό για την ψυχολογική θωράκιση και αυτάρκεια του εγώ. Τότε η κατ’ όνομα Εκκλησία χτίζει «νοητά είδωλα», ιδεολογήματα και ψυχολογήματα, ρητορεύει, ζωγραφίζει, οικοδομεί, τραγουδάει ειδωλοποιώντας την συναισθηματική παρηγοριά της θνητότητας. Αντί για σώμα ευχαριστιακό η Εκκλησία γίνεται θεσμός, «επικρατούσα θρησκεία», ιεραρχία εξουσιαστικής ισχύος, συνοδικές επιτροπές, κανονικό Δίκαιο. Μεταβάλλεται σε «κόσμο» η Εκκλησία, εκκοσμικεύεται.

Ο «κόσμος» ψάχνει συνεχώς να βρει τρόπους για να ξεχάσει τον θάνατο, να κάνει ηδονικότερη την εφήμερη επιβίωση του ανθρώπου. Ίσως και θρησκευτικά ηδονικότερη, με παραισθησιογόνα βεβαιοτήτων για αιώνια παράταση του εγώ μετά τον θάνατο – επιβάλλοντας την φυσική επιθυμία ως μεταφυσική πραγματικότητα. Η Εκκλησία προσφέρει μία μόνο πολύ συγκεκριμένη πρακτική (άσκηση) αυταπάρνησης. Όποιος εμπιστεύεται αυτήν την πρακτική μπορεί ίσως να οδηγηθεί προοδευτικά σε αλλαγή του τρόπου της ύπαρξής του: να πάψει να υπάρχει ατομοκεντρικά και να υπάρχει μόνο για να αγαπάει. Μετά βίας η γλώσσα μπορεί να σημάνει ότι τότε ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τις αναγκαιότητες της φύσης (δηλαδή και από τη θνητότητα), γνωρίζει άλλα «μέτρα» υπαρκτικής ελευθερίας, άρρητα.

Όμως τίποτα δεν είναι σίγουρο, εγγυημένο. Η ασκητική πρακτική είναι μια οδός, όχι μια εξασφάλιση. Ακόμα και με τα μέτρα του «κόσμου», η πρακτική για να μάθει κανείς την γλώσσα της μουσικής, του χορού, των μαθηματικών δεν εγγυάται ποτέ το αποτέλεσμα. Στην Εκκλησία ο άνθρωπος πορεύεται «επ’ ελπίδι», με κυρίως εφόδιο την πίστη. Μαθαίνει να ψηλαφεί τον μανικό έρωτα του Θεού για το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου στα χιλιαμύρια δώρα της καθημερινότητας. Και εμπιστεύεται.

Ό, τι είναι αναγκαιότητα της φύσης, απαίτηση αυθυπαρξίας, ορμή αυτασφάλισης, είναι «κόσμος». Ό, τι είναι ελευθερία από τη φύση, αγαπητική παραίτηση από την αυθυπαρξία, εμπιστοσύνη αυτοπαράδοσης, είναι Εκκλησία. Η άγνοια και η προσπάθεια για ατομική δικαίωση, ατομική σωτηρία, ατομική αρετή, κύρος

αγιότητας, αυθεντία δογματικής αλήθειας, είναι «κόσμος», δηλαδή κατάφαση στη θνητότητα, θάνατος. Κάθε συμβιβασμός με τέτοιες ατομοκεντρικές απαιτήσεις μεταβάλλει την Εκκλησία σε «κόσμο», την εκκοσμικεύει.

Φυσική ανάγκη του ανθρώπου είναι οι συναισθηματικές εξάρσεις, οι ευφραντικές συγκινήσεις, οι μυστικιστικές ενοράσεις. Η εκζήτηση «υπερφυσικών» (δηλαδή μαγικών) «σημείων» είναι επίσης δουλειά στην φύση. Κάθε παραχώρηση σε τέτοιες φυσικές αναγκαιότητες «θρησκειοποιεί» βάναυσα την Εκκλησία. Γι’ αυτό και ο Ντοστογιέφσκυ στον «Μέγα Ιεροεξεταστή» τολμάει να διακηρύξει απερίφραστα ότι «το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος» είναι οι τρεις δυνάμεις με τις οποίες ο Αντίχριστος κυβερνάει τον κόσμο. «Της φύσεως οι όροι» νικώνται όχι με υπερφυσικές εξουσιαστικές δυνάμεις που ακυρώνουν την ελευθερία του ανθρώπου (δηλαδή τη δυνατότητα της αγάπης) αλλά μόνο με την εγκατάλειψη στη φιλανθρωπία του σταυρωθέντος Θεού.

Η Εκκλησία εκκοσμικεύεται όταν το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος υποκαθιστούν τον ρεαλισμό της ευχαριστιακής σχέσης του ανθρώπου με το Θεό. Η κοινωνία του άρτου και του οίνου απωθείται στον χώρο του «θαύματος», περιορίζεται σε ελάχιστες μέσα σε κάθε χρονιά προσβάσεις στο ποτήριο της Ευχαριστίας. Το κερί και το λάδι παύουν να προσφέρονται ως ευχαριστιακή αναφορά, ηλεκτρικά λαμπιόνια αλλοτριώνουν τη λειτουργική μετοχή σε ψευδαισθητική εντύπωση και διακοσμητικό εύρημα. Η θεολογική – αποκαλυπτική λειτουργία της Εικόνας ακυρώνεται για να φορτιστεί συναισθηματικά (ή ηθικοδιδακτικά) ο χώρος με γλυκερή θρησκευτική ζωγραφική. Αυτοκρατορικοί θρόνοι και αυτοκρατορικές στολές των επισκόπων υπηρετούν τη δαιμονική δύναμη του «κύρους».

Σε κάθε πτυχή του ανθρώπινου βίου , η εκκοσμίκευση αναποδογυρίζει τους όρους και τα κριτήρια του εκκλησιαστικού γεγονότος: Η Εκκλησία τον γάμο σε πραγμάτωση αποκαλυπτική της «κένωσης» του Χριστού, η εκκοσμίκευση επιμένει ότι σκοπός του γάμου είναι η διαιώνιση της φύσης, η δουλεία στη φυσική νομοτέλεια της τεκνογονίας, όχι η κοινωνία των προσώπων, ο θρίαμβος ελευθερίας της αγάπης. Η Εκκλησία δεν ακυρώνει την φύση, μεταβάλλει τον τρόπο υπάρξεως της φύσης, οδηγεί τη φύση να υπηρετεί τη σχέση. Η εκκοσμίκευση αντίθετα δαιμονοποιεί τη φύση, σπιλώνει σαν «ακάθαρτες» ζωτικές λειτουργίες της, εξωραΐζει τη ναρκισσιστική απαίτηση υποταγής της «ύλης» στο «πνεύμα».

Η υποχρεωτική αγαμία των επισκόπων και οι απαγόρευση να επανανυμφευθούν οι έγγαμοι κληρικοί εάν χηρεύουν, είναι επίσης κραυγαλέα συμπτώματα εκκοσμίκευσης, τραγικής αλλοτρίωσης της Εκκλησίας. Η σύγχυση των ορίων ανάμεσα στον κόσμο και στην Εκκλησία δεν επιτρέπει ούτε καν συζήτηση για την επιστροφή στην παράδοση των έγγαμων επισκόπων και στον γάμο κληρικών που χηρεύουν. Θεωρείται «συντηρητική», «γνησίως ορθόδοξη» η εμμονή στην καθαρά κοσμική (της φυσικής θρησκείας) εκδοχή της σεξουαλικότητας σαν μιασμού, ακαθαρσίας και έκπτωσης.

Η Εκκλησία γνωρίζει και εντάσσει στο αθλητικό της άθλημα την οδό του μοναχισμού (της αναχώρησης από τον κόσμο) και το μυστήριο του γάμου. Το μπάσταρδο είδος της «εν τω κόσμω» αγαμίας που εξασφαλίζει το επισκοπικό αξίωμα ως κοσμική καριέρα, δεν μπορεί να έχει σχέση με τον τρόπο της εκκλησιαστική υπάρξεως και ζωής. Είναι αρρωστημένο παράγωγο της εκκοσμίκευσης, γι’ αυτό και ψηλαφούμε καθημερινά την ψυχοπαθολογία που γεννάει, τις διαστροφές, τις ανασφάλειες, τις μονομανίες, την εφιαλτική μοναξιά.

Οι εκκλησιαστικοί «καθηγητές της ερήμου», γνώστες απαράμιλλοι της ανθρώπινης φύσης, έχουν ανατάμει και φωτίσει τη σχέση των σεξουαλικών απωθήσεων με τη δίψα της εξουσίας, με το πάθος (την ανασφάλεια) της φιλαργυρίας, με την εξάρτηση από γυναικώδη «μπιζού» και χρυσοστόλιστες εμφανίσεις. Στην πείρα και σοφία αυτής της κορυφαίας ανθρωπολογίας εκφράζονται τα κριτήρια της Εκκλησίας. Στην σκληρυμένη σήμερα «συντηρητική» πρακτική θριαμβεύει η εκκοσμίκευση.

Ίσως να είναι λάθος όλα τα παραπάνω. Είναι η πείρα και οι σκέψεις ενός δασκάλου, όχι ο καρπός εκκλησιαστικών χαρισμάτων. Αλλά ακόμα κι αν τα απορρίψει η εμπειρία της Εκκλησίας, η πρόκληση κατατίθεται μήπως και βοηθήσει σε εναργέστερη αυτοσυνειδησία.

Ευχαριστίες πολλές στη φίλη της ιστοσελίδας Χριστίνα Α. για την πληκτρολόγηση του κειμένου.

Πρώτη έντυπη δημοσίευση περιοδικό Αναλόγιο, τχ 4, Xειμώνας 2003, σελ.5-7.

πηγή: Aντίφωνο