Ναζισμός!

 Η «άγνωστη» εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς

 Τραγουδούσαν Βαμβακάρη με αλλαγμένους στίχους 

που περιείχαν πληροφορίες για το σαμποτάζ

«Το πνεύμα αλληλεγγύης που διέκρινε τους Έλληνες, η απέχθεια τους για τη βία, η συνείδηση της επιβίωσης και η προσπάθεια διατήρησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους έκανε να αποτελούν την πιο συμπαγή εθνική ομάδα μέσα στο στρατόπεδο και γι’ αυτό την πιο πολιτισμένη», όπως αναφέρει η mixanitouxronou.gr.

Η μαρτυρία αυτή είναι του ιταλού διανοούμενου, Πρίμο Λέβι, που βρέθηκε έγκλειστος στο κολαστήριο του Άουσβιτς, επιβεβαιώνει την γενναία στάση των ελλήνων κρατουμένων που οδηγήθηκαν σε μια ηρωική εξέγερση στις 7 Οκτωβρίου 1944 μέσα στο εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί. Άγνωστες πτυχές αυτής της ιστορίας περιγράφει το ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Revolt of the Greek Jews» που βασίστηκε στην έρευνα της Φωτεινής Τομάη, διευθύντριας των Ιστορικών Αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών με τίτλο «Greeks in Auschwitz-Birkenau». Πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση εξέγερσης μέσα στα ναζιστικά στρατόπεδα, που είχε σχέδιο αλλά προδόθηκε την τελευταία στιγμή. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες αιχμάλωτοι κατάφεραν να ανατινάξουν ένα από τα πέντε κρεματόρια του στρατοπέδου, το «Κρεματόριο 4»....

Συνεννοήθηκαν όλοι μαζί, οι άνθρωποι των κρεματορίων, ότι θα κάνουν εξέγερση, γιατί δεν υπήρχε πλέον άλλη λύση Οι «Ζοντερκομάντο» και τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη Μέσα σε ένα περιβάλλον θανάτου, οι Έλληνες συνειδητοποίησαν πως έπρεπε να ανακαλύψουν παρά τις απαγορεύσεις, μηχανισμούς συνεννόησης και στήριξης ο ένας για τον άλλο. «Η εξέγερση του στρατοπέδου του Άουσβιτς αφορούσε το «Κομάντο», που σημαίνει μια ομάδα εργασίας, η οποία ήταν του κρεματορίου και έγινε από τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί. Τα κρεματόρια ήταν πέντε. Και όλα κάποτε δουλεύανε μαζεμένα. Ιδίως στους τελευταίους μήνες του Άουσβιτς. Είχαν προσυνεννοηθεί τα Κομάντο εκεί, που ονομάζονταν «Ζόντερκομάντο», και η διαφορά τους με τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν είχαν καμία επαφή οι άνθρωποι του με τους άλλους», αποκαλύπτει ο Χάϊντζ Κούνιο, όμηρος στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης....

Οι «Ζοντερκομάντο»

Την εξέγερση της 7ης Οκτωβρίου 1944, σχεδίασαν και εκτέλεσαν μέλη του «Ζοντερκομάντο», που σημαίνει «Ειδική Ομάδα Εργασίας». Τα μέλη αυτής της ομάδας υπήρξαν χωρίς αμφιβολία, οι τραγικότερες φιγούρες όλων των εγκλείστων του στρατοπέδου και σίγουρα η πιο αρρωστημένη επινόηση που εφηύρε ο νους των Ναζί. Το Κομάντο αυτό το αποτελούσαν Εβραίοι που έπρεπε να βάλουν μέσα στους φούρνους τους δικούς τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία, έπρεπε να φανεί ότι οι Εβραίοι σκύβουν σε κάθε ταπείνωση, ακόμα και στην καταστροφή τους. Δώδεκα τέτοια Κομάντο δούλεψαν διαδοχικά στο Άουσβιτς. Το καθένα για λίγους μήνες. Κάθε νέο Κομάντο έκαιγε τα πτώματα των προηγουμένων, αφού κανένας τους δεν έπρεπε να επιζήσει ώστε να αποκαλύψει το φρικτό μυστικό εξόντωσης μέσα στα κρεματόρια. Με τον τρόπο αυτό ελεγχόταν και κάθε επιθυμία να εξεγερθούν, αφού παρέμεναν απομονωμένοι από το υπόλοιπο στρατόπεδο. Αλλά και σε αυτό ο πολυμήχανος ελληνικός νους βρήκε λύση. Έλληνες τραγουδώντας δήθεν τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, με αλλαγμένους στίχους, φρόντιζαν να μεταδοθεί στο γειτονικό «Canada Κομάντο», όπου γινόταν διαλογή των ρούχων και όπου γνώριζαν ότι εργάζονταν αρκετές Ελληνίδες, τι γινόταν μέσα στα κρεματόρια...

.
Δυο απόπειρες που προηγήθηκαν της 7ης Οκτωβρίου, ήταν εκείνες του Ιουλίου και Οκτωβρίου του ιδίου έτους, από δυο μόνιμους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, που είχαν συλληφθεί μετά την επιστροφή τους από το αλβανικό μέτωπο.  Ήταν ο Ιωσήφ Βαρούχ που συνελήφθη στα Γιάννενα και ο Αλβέρτος Ερέρα από τη Λάρισα. «Ο τακτικός αξιωματικός του ελληνικού στρατού, ο Ερέρα, που ήταν και αυτός μέλος του Ζόντερκομάντο, κουβαλούσε τις στάχτες των νεκρών, τις οποίες έχυναν στη μικρή λιμνούλα που ήταν κοντά στα κρεματόρια. Κάποια στιγμή ο Γερμανός ο οποίος τον συνόδευε, κάτι του είπε και θύμωσε μαζί του και του έδωσε μια με την αξίνα στο κεφάλι και τον σκότωσε», αποκαλύπτει ο Χάϊντζ Κούνιο. Ο Ερέρα αν και πληγωμένος, κατάφερε να διαφύγει στο γειτονικό δάσος, μέχρι να τον ανακαλύψουν τα σκυλιά των SS. Αφού τον βασάνισαν και τον έγδαραν ζωντανό, τον έριξαν στους φούρνους μπροστά στα μάτια των υπολοίπων. «Τις επόμενες μέρες, οι Έλληνες του στρατοπέδου, μιλούσαν με περηφάνια για την πράξη του συμπατριώτη τους, που κατάφερε να σκοτώσει έστω και 2 μέλη των SS», έλεγε ο διασωθείς Ερρίκος Σεβίλλιας από την Αθήνα. Οι κρατούμενοι έπιασαν εκ νέου το σχέδιο για εξέγερση που είχαν αφήσει στη μέση.

Κατόρθωσαν να προμηθευτούν ικανές ποσότητες δυναμίτη, από 4 γυναίκες που εργάζονταν στο γειτονικό εργοστάσιο της «Union», μέσα στο στρατόπεδο. Μια από αυτές, ήταν Ελληνίδα και την έλεγαν Σάρα. Στις 7 Οκτωβρίου 1944, ημέρα Σάββατο, οι Γερμανοί επιχείρησαν να απομακρύνουν επιπλέον 200 άντρες, Έλληνες και Ούγγρους, που είχαν ήδη επιλεγεί για εξόντωση. Ήταν περίπου 02:30 το μεσημέρι, όταν μια ομάδα των SS έφτασε με ονομαστικούς καταλόγους για τη δεύτερη διαλογή. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες μαρτυρίες, τα γεγονότα διαδραματίστηκαν ως εξής: Όταν άρχισαν να εκφωνούν, τα ονόματα των Ελλήνων, κανείς δεν απάντησε. Σε κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή. Πιθανόν του Ιωσήφ Βαρούχ στα ελληνικά: «Θα γίνει, ναι ή όχι ρε το ντου που λέγαμε;». Αμέσως όρμησαν στους Γερμανούς φρουρούς, τους αφόπλισαν και οχυρώθηκαν μέσα στο «Κρεματόριο 3», με τα λίγα όπλα που διέθεταν, αναμένοντας από τους συντρόφους τους να κινηθούν. Δυστυχώς, αν και μυημένοι στο σχέδιο της εξέγερσης, οι άντρες στα άλλα κρεματόρια δεν κινήθηκαν, γιατί ο αιφνιδιασμός είχε χαθεί. Μόνο η ομάδα του «Κρεματορίου 2», κινητοποιήθηκε ενστικτωδώς, στο άκουσμα των πρώτων πυροβολισμών. Ο επικεφαλής, ένας κτηνώδης εγκληματίας και ένας στρατιώτης των SS, όπως θυμούνται οι επιζώντες, πετάχτηκαν ζωντανοί στους φούρνους. Ένας άλλος στρατιώτης ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Μέσα σε λίγη ώρα ισχυρές δυνάμεις της φρουράς, με πολυβόλα και σκυλιά, περικύκλωσαν την περιοχή και ξεκίνησε μια ηρωική, αλλά, απελπιστικά άνιση μάχη. Οι κρατούμενοι προσπάθησαν να κόψουν τα συρματοπλέγματα, ώστε να μεταφερθεί η εξέγερση και στο γειτονικό στρατόπεδο. Βλέποντας το μάταιο της αντίστασης, ανατίναξαν το «Κρεματόριο 4» με δυναμίτη και επιχείρησαν να διαφύγουν στο δάσος. Οι περισσότεροι έπεσαν από τα καταιγιστικά πυρά, ενώ οι υπόλοιποι που πιάστηκαν εκτελέστηκαν επί τόπου. Οι Έλληνες από τα άλλα κρεματόρια, αλλά και το γειτονικό «Canada Κομάντο», παρακολουθούσαν τα γεγονότα με δέος, ανήμποροι να αντιδράσουν. Μπόρεσαν όμως να ξεχωρίσουν μέσα στους κρότους και τα ουρλιαχτά, τα λόγια του ελληνικού Εθνικού Ύμνου....

Ότι απέμεινε από το «Κρεματόριο 4» «Έστω και δια ολίγα λεπτά, ευρέθησαν ελεύθεροι», έλεγε αργότερα ο διασωθής Νατζέλ Ματζαρί....

Μια άλλη ομάδα που οχυρώθηκε, σε έναν αχυρώνα, κοντά στο χωριό Ραϊσκο, εξοντώθηκε όταν τα SS έβαλαν φωτιά στον αχυρώνα και τους έκαψαν ζωντανούς. Ελάχιστοι μπόρεσαν να διαφύγουν, όπως ο Ισαάκ Βενέτσια, που αργότερα ενώθηκε ξανά με τους συντρόφους του. Σε λίγες ώρες τα πάντα είχαν ηρεμήσει. Η εξέγερση είχε τελειώσει με πολύ βαρύ κόστος. Τα σώματα περίπου 250 νεκρών, μεταφέρθηκαν μπροστά στο εγκαταλελειμμένο «Κρεματόριο 4», ενώ ακόμα 200 από τους εξεγερμένους, που είχαν συλληφθεί, εκτελέστηκαν κατά δεκάδες επί τόπου. Οι απώλειες των Γερμανών SS, ήταν 3 υπαξιωματικοί νεκροί και 14 τραυματίες. «Είναι γεγονός ότι  οι Έλληνες, που δούλευαν ως Ζόντερκομάντο, που δεν ακολούθησαν μεν την εξέγερση αλλά εξεγερθήκανε και αυτοί, είχαν υψώσει και ελληνικές σημαίες, από κουρέλια. Που βρήκαν το μπλε δεν το ξέρω, αλλά το άσπρο, υπήρχε από τα σεντόνια και κάτι βρώμικα καλύμματα που είχαμε και έφτιαξαν ελληνικές σημαίες», αφηγείται ο Χάϊντζ Κούνιο.

Την επόμενη μέρα τα 450 θύματα αποτεφρώθηκαν στα κρεματόρια από τους 198 εναπομείναντες συντρόφους τους. Από τους Έλληνες μόνο 26 είχαν επιζήσει. Ο επίλογος της εξέγερσης του Άουσβιτς γράφτηκε στις 2 Ιανουαρίου 1945, όταν οι 4 κρατούμενες γυναίκες του γειτονικού εργοστασίου της Union, που είχαν προμηθεύσει τους  Ζόντερκομάντος, με δυναμίτη, απαγχονίστηκαν μπροστά στις συγκρατούμενες τους. Μοναδική περίπτωση στα χρονικά των στρατοπέδων, αφού οι Γερμανοί δεν απαγχόνιζαν γυναίκες σύμφωνα με μαρτυρία του Χάϊντζ Κούνιο. Οι ήρωες αυτοί, που λίγα λεπτά πριν πεθάνουν είχαν ψάλει τον Εθνικό Ύμνο, ανεμίζοντας ένα κομμάτι ριγέ ύφασμα από τις στολές τους μιμούμενοι την ελληνική σημαία, θυμίζουν δίχως άλλο, παλαιότερα παραδείγματα της ελληνικής ιστορίας, όπως έγινε κατά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και την ανατίναξη στο Κούγκι και το Αρκάδι, από τις ενδοξότερες σελίδες της εθνικής μας ιστορίας. Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ με τις μαρτυρίες των επιζώντων του Άουσβιτς:...

ΠΗΓΗ: https://www.pentapostagma.gr/

Αγιότητα ....

Είσαι αυτό που δεν έγινες ακόμη….

π. Λίβυος

Λέμε στην εκκλησία ότι «κάθε άγιος έχει ένα παρελθόν και κάθε αμαρτωλός ένα μέλλον». Τι σημαίνει θεολογικά όμως αυτή η φράση;

Είναι αλήθεια ότι κατά την διδασκαλία της εκκλησίας δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που να μην μετέχει στην πτώση και την αμαρτία.

Πάντες αμαρτάνουμε. Η φύση μας δεν είναι τέλεια κι αυτό χρειάζεται αποδοχή.

Μπορεί εν Χριστώ να τελειοποιούμαστε αλλά αυτό ολοκληρωτικά θα συμβεί στα έσχατα, στο τέλος της ιστορίας. Στην παρούσα φάση ζωής υποφέρουμε, πάσχουμε, αμαρτάνουμε και πεθαίνουμε με προσδοκία αναστάσεως.

Για τους πατέρες της εκκλησίας, το παράδοξο δεν είναι η αμαρτία αλλά η αμετανοησία. Η ακόμη χειρότερα, η απουσία αυτογνωσίας και ταπείνωσης.

Το φοβερό δεν είναι ότι είσαι αμαρτωλός αλλά ότι κουνάς το δάκτυλο στους άλλους μιλώντας για ηθική κρίνοντας την ζωή τους. Αυτό είναι πρόκληση απέναντι στην μακροθυμία του Θεού.

Όλοι έχουμε κάνε άστοχες και λανθασμένες κινήσεις στην ζωή μας. Έχουμε αμαρτήσει και πέσει. Έχουμε σηκωθεί και ελπίσει ξανά. Πληγώσαμε και μας πλήγωσαν.

Όποιος λέει ότι μονάχα τον πλήγωσαν απλά λέει ψέματα. Δεν γίνεται να ζεις, να υπάρχεις και να μην κάνεις λάθη, να μην έχεις πληγώσει ηθελημένα ή άθελα σου κάποιον άνθρωπο, κάποια ύπαρξη, την φύση.

Όμως αυτό δεν εξαντλεί τον άνθρωπο. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα τα λάθη ή οι αμαρτίες του. Δεν είναι μονάχα σκοτάδι αλλά και φως, χαρίσματα και δυνατότητες.

Κανείς άνθρωπος δε μπορεί να ερμηνευθεί ή να κριθεί μονάχα από τις πράξεις του. Διότι πολλές φορές ποθήσαμε εκείνα που δεν αντέξαμε να πράξουμε. Η ψυχή είναι πιο βαθιά από τα κατορθώματα μας.

Τι ωραία που το θέτει ο Ντοστογιέφσκι, «ο Θεός θα κρίνει τους πόθους τις καρδιάς μας». Γιατί; Διότι πάντα αυτό που νιώθουμε είναι πιο δυνατό ή μεγαλύτερο από εκείνο που στο τέλος καταφέραμε να πούμε ή να πράξουμε.

Δεν τελειώνει ο άνθρωπος μονάχα σε αυτό που κάνει. Είναι κάτι βαθύτερο και αθέατο. Ο άνθρωπος για τους πατέρες της εκκλησίας είναι μυστήριο.

Δεν μπορείς εύκολα να τον ορίσεις, να τον αποθεώσεις ή καταδικάσεις. Το χθες δεν προδιαγράφει το αύριο. Αυτό που σήμερα έγινε λάθος αύριο μπορεί να γίνει υπέροχο, κι αυτό που εχθές δεν κατάφερες αύριο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία αυτή η φράση ότι «κάθε άγιος έχει ένα παρελθόν και κάθε αμαρτωλός ένα αύριο…».

Για τους αγίους της εκκλησίας ο άνθρωπος δεν είναι το χθες του αλλά το μέλλον του. Όχι αυτό που είναι αλλά εκείνο που θα γίνει. Όχι αυτό που δεν κατάφερε αλλά αυτό που δεν ξέρει ακόμη ότι μπορεί.

Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, «κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτό που είναι, αλλά, αυτό που θα είναι «εν τη εσχάτη ημέρα»…καμία κρίση για τον αδελφό μας δεν πρέπει αν έχει οντολογικό χαρακτήρα.

Όλοι είναι δυνάμει άγιοι. Η μετάνοια και η άφεση που παρέχει η Εκκλησία είναι αδιανόητες χωρίς την εσχατολογική οντολογία, χωρίς δηλαδή να επιτρέπει στο μέλλον, στα έσχατα, να απελευθερώσουν τον άνθρωπο από το παρελθόν του…».

Πηγή: π. Λίβυος

Εικόνα από: rogercrawford

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Παιδί και ελληνική γλώσσα:

Πώς τα παιδιά θα αγαπήσουν τα ελληνικά;

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Κεφάλαιο παιδί και ελληνική γλώσσα: Γιατί τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν την αξία αυτής της τόσο σημαντικής γλώσσας και πώς θα τα κάνουμε να την αγαπήσουν;

Αναμφίβολα, τα παιδιά δεν φαίνεται να αγαπούν οτιδήποτε έχει σχέση με το διάβασμα και το σχολείο. Ωστόσο, ξέρουμε πολύ καλά πως τα ελληνικά δεν είναι απλά ένα μάθημα του σχολείου, αλλά μια γλώσσα που έχει να κάνει με τον λαό μας, με την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Η ελληνική γλώσσα έχει εξελιχθεί στο πέρασμα των χρόνων και σήμερα πλέον μιλάμε μια γλώσσα που είναι πολύ περισσότερα από σκόρπιες λέξεις ενωμένες σε μια πρόταση. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα του Ομήρου και του Αριστοτέλη, του Σεφέρη και του Ελύτη. Είναι η γλώσσα των συγγραφέων, των φιλοσόφων, των ποιητών που την έχουν υμνήσει και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γλώσσα όλων των Ελλήνων, μια γλώσσα που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. 

 

Όμως, τα παιδιά δεν το ξέρουν αυτό, δεν ξέρουν τη σημασία αυτής της γλώσσας και δε θα την καταλάβουν αν δεν τα βοηθήσουμε. Πώς όμως;

Κεφάλαιο παιδί και ελληνική γλώσσα:

Πώς τα παιδιά θα αγαπήσουν τα ελληνικά;

Φυσικά και δεν είναι εύκολο να κάνουμε ένα παιδί να αγαπήσει μια γλώσσα, ακόμα κι αν είναι η μητρική του και τη μιλάει καθημερινά. Ωστόσο, πέρα από τον ρόλο του σχολείου, καλό είναι να θυμόμαστε πως όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Για την ακρίβεια, πρώτα απ’ όλους οι γονείς είναι αυτοί που θα πρέπει να δώσουν στο παιδί τα κατάλληλα ερεθίσματα για να αγαπήσει τη γλώσσα. Και ποια είναι αυτά; Η επαφή με την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας.

Τα παιδιά από μόνα τους δεν θα καταλάβουν την αξία των ελληνικών – αλλά και της ίδιας της χώρας τους – αν δεν τους μιλήσουμε για την ιστορία και τον πολιτισμό που συσχετίζονται με τη γλώσσα. Πέρα από το να μιλήσουμε μαζί τους, μπορούμε να δούμε και σχετικά ντοκιμαντέρ και ταινίες που βασίζονται στην ιστορία, να πάμε μαζί τους σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και να καλλιεργήσουμε στα παιδιά τη γνώση από νωρίς. Ας μην ξεχνάμε, ακόμα, να παίζουμε με τα παιδιά μας παιχνίδια με βάση τη γλώσσα και επιτραπέζια γνώσεων.

Επιπλέον, πέρα από τον προφορικό λόγο, η ελληνικά γλώσσα έχει έναν τεράστιο θησαυρό γραπτού λόγου που κουβαλάει από τα αρχαία χρόνια και που τα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν. Απ’ όταν είναι μικρά, λοιπόν, τα παιδιά, οφείλουμε να τους κάνουμε βήμα – βήμα μια εισαγωγή στο βιβλίο και την αξία του. Είναι καλό να μυήσουμε τα παιδιά στη λογοτεχνία και να τους δίνουμε τα κατάλληλα βιβλία να διαβάζουν με βάση την ηλικία τους. Προσοχή! Αν το κάνουμε από νωρίς, τα παιδιά δε θα νιώσουν ότι “πρέπει” να διαβάσουν, αλλά θα το κάνουν επειδή το θέλουν πραγματικά.

Επίσης, ας φροντίσουμε όσο μπορούμε τα παιδιά μας να έχουν αξιόλογους δασκάλους και καθηγητές που θα τους εξηγούν έμπρακτα μέσα από το μάθημα τη σημασία της γλώσσας και θα τους αποδεικνύουν όλα αυτά λέμε στα παιδιά. Ο ρόλος του καθηγητή είναι πολύ σημαντικός και είναι καλό να επικοινωνούμε με τον δάσκαλο ή καθηγητή των παιδιών μας, ώστε να είμαστε σίγουροι πως και ο ίδιος προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό.

Τέλος, όταν ένα παιδί μαθαίνει μία νέα γλώσσα, δηλαδή μια ξένη γλώσσα, μπορεί ο καθηγητής να κάνει μία σύγκριση αυτής της νέας ξένης γλώσσας με τα ελληνικά, δείχνοντας στο παιδί τις επιρροές της μίας γλώσσας στην άλλη και εξηγώντας τη σημασία και των δύο παράλληλα.

Τα παιδιά πρέπει και αξίζει να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα όχι ως μάθημα στο σχολείο, αλλά ως μια σημαντική γλώσσα που κουβαλάει αξίες, ιστορία και πολιτισμό!

ipop.gr

Posted by hamomilaki gr at 09:56