Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Η Χαρουπιά


Η Χαρουπιά είναι το δέντρο εργοστάσιο, είναι ο χαμένος ελληνικός θησαυρός ! ! !
733
Η χαρουπιά ή Κερωνία η έλλοβος, είναι δέντρο μεγάλο που μπορεί να φτάσει σε ύψος και τα 13 μέτρα. Βρίσκεται αυτοφυής σε πολλές περιοχές της Μεσογείου και στην Ελλάδα, αλλά και καλλιεργείται σε φυτώρια για τον καλλωπισμό δρόμων και πάρκων. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν απομείνει πολλά δέντρα κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Περπατώντας πριν τα Χριστούγεννα επί της Θηβών, σκόνταψα σε αμάζευτα χαρουποκέρατα, και αυτό με έκανε να προσέξω τα πανύψηλα ξεχασμένα δέντρα, αμάζευτα και φορτωμένα με καρπούς. 
Τα χαρούπια, οι καρποί του δέντρου είναι μακριά και στριφτά«φασόλια» πράσινου χρώματος όταν είναι άγουρα, που γίνονται καφέ και ξυλώδη όταν είναι ώριμα. Το εσωτερικό τους έχει ευχάριστη γλυκιά γεύση και περιέχει πολλά σκληρά σπόρια.
Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες κατατάσσονται σε δύο μεγάλες ομάδες: τα κοντοχάρουπα και τα μακροχάρουπα. Σημαντική όμως είναι η άγρια χαρουπιά (η κερωνία η έλλοβος), όπου οι καρποί της είναι πλούσιοι σε ζάχαρη.
Άλλες ονομασίες: Κερωνιά, Ξυλοκερατιά, Κουντουριδιά, Ψωμί του Άγιου Ιωάννη,κ.ά.
Λατινικό όνομα: Ceratonia siliqua.
Οικογένεια: Φαβίδες ή Χεδρωπά (Leguminosae).
Άνθιση-συλλογή-χρησιμοποιούμενα μέρη:
Τα άνθη βγαίνουν στα μέσα του φθινοπώρου όπου και συλλέγονται μαζί με τα φύλλα, και οι λοβοί στα τέλη Ιουλίου. Η συγκομιδή των καρπών της προηγούμενης χρονιάς στην αρχαιότητα ξεκινούσε με την εμφάνιση του αστερισμού του Κυνός, στα τέλη Ιουλίου. Το αλεσμένο περικάρπιο δίνει αλεύρι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά για ζωοτροφές αλλά και τους ανθρώπους, ενώ το ξύλο της είναι σκληρό και βαρύ, κατάλληλο για πολλές χρήσεις.
Τα πλούσια σε σάκχαρα χαρούπια σήμερα χρησιμοποιούνται κυρίως σαν ζωοτροφή και στη βιομηχανία. Οι καρποί της όμως υπήρξαν κάποτε πολύτιμοι και για τη διατροφή των ανθρώπων.
Διατροφική αξία
Τα χαρούπια είναι γλυκά, εύγευστα και θρεπτικά, και τάισαν πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι αυτό γιατί παρά την σκουρόχρωμη και ζαρωμένη σάρκα τους, περιέχουν πρωτεΐνες, βιταμίνες, μέταλλα όπως ασβέστιο και σίδηρο, κ.ά. Δέντρο εργοστάσιο, που θυμόμαστε σε περιόδους πολέμων και λιμών, που η τροφή είναι δυσεύρετη.
Περιέχουν σάκχαρο σε μεγάλη αναλογία (50%) από το οποίο το 30% είναι σταφυλοσάκχαρο, 10% πρωτεΐνη, και 6% λίπος. Επίσης περιέχουν βιταμίνες Α, και D,βιταμίνες της ομάδας Β και καροτίνη, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, μαγγάνιο, χαλκό, χρώμιο, νικέλιο, λίγο ισοβουτυρικό οξύ (που ευθύνεται για την ελαφρώς δυσάρεστη μυρωδιά), ταννίνες, ινώδεις ουσίες όπως λιγνίνη (επιδρά κατασταλτικά στηχοληστερίνη, έχει θετικά αποτελέσματα κατά του διαβήτη και της παχυσαρκίας), βλέννα, κυτταρίνη και τουλάχιστον ακόμη 6 αντιοξειδωτικές ουσίες. Είναι εύπεπτα και δεν προκαλούν αλλεργίες.
Τα χαρούπια είναι και σήμερα χρήσιμα καθώς δεν περιέχουν γλουτένη, στην οποία πολλά άτομα είναι αλλεργικά. Επίσης μπορούν να αξιοποιηθούν για τη δημιουργία γλυκών.
Άλλες χρήσεις:
Σαν σακχαρούχος καρπός μετά από ζύμωση και απόσταξη παρέχουν αλκοόλη σε ποσοστό 25%. Οι άγουροι λοβοί περιέχουν δεψικές και χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στη βαφή υφασμάτων. Οι σπόροι των χαρουπιών αποτελούν πολύτιμο βιομηχανικό υλικό. Από αυτούς εξάγεται κυτταρίνη που χρησιμοποιείται στην κατασκευή φωτογραφικών πλακών, στη χαρτοβιομηχανία και αλλού.
Επίσης εξάγεται κόμμι χρήσιμο και τη βιομηχανία τροφίμων, και τη φαρμακευτική. Το κόμμι κυκλοφορεί σαν πρόσθετη ουσία για τα τρόφιμα με την επισήμανση (Ε 410) και χρησιμεύει σαν μέσο πήξης. Από το δέντρο εξάγονται βαφικές και κολλητικές ουσίες κατάλληλες για την βυρσοδεψία, την υφαντουργία και τη βιομηχανία χαρτιού, το έλαιο των καρπών χρησιμοποιείται στη σαπωνοποιία. Η χαρουπιά είναι είδος δασικό, γεωργικό, βιομηχανικό και καλωπιστικό. Το ξύλο της χρησιμοποιείται σε ξύλινες διακοσμήσεις, το καρδιόξυλό της στην επιπλοποιεία, και τη βαρελοποιεία, δίνει ξυλάνθρακες αρίστης ποιότητας, ο φλοιός και τα φύλλα της χρησιμεύουν στη βαφική.
Στην Κύπρο που καλλιεργείται αδιάλειπτα, το 90% της παραγωγής εξάγεται σε διάφορες μορφές (χαρουπάλευρο, ολόκληρος καρπός, χαρουποπυρήνας, αλεσμένα, γόμα). Η χαρουπιά καλλιεργείται εύκολα και ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη εκτός από τα υγρά και τα άπορα, και μπορεί να αντέξει σε έκτακτες χαμηλές θερμοκρασίες 2o-3ο C κάτω από το μηδέν. Το δέντρο προτιμά τις ηλιόλουστες θέσεις γι’αυτό καλλιεργείται συχνότερα σε θερμές εύκρατες ζώνες. Οι σπόροι συγκομίζονται κατά τη θερινή περίοδο. Ένα ώριμο δέντρο που καλλιεργείται σε ευνοϊκές κλιματικές συνθήκες και γόνιμο έδαφος μπορεί να αποδώσει έως και 400 κιλά φασόλια. Η καρποφορία της αρχίζει συνήθως το 6-7 έτος και συνεχίζεται για πολλά χρόνια.
Στην Κύπρο σήμερα κυριαρχούν τρεις ποικιλίες της χαρουπιάς, η Τηλλυρίας, τα κουντούρκα και τα κουμπωτά. Στην Ανώγυρα λειτουργεί Μουσείο Παστελιού, με στόχο την παρουσίαση του παραδοσιακού παστελιού με βασικό συστατικό του το χυμό των χαρουπιών.
Η Χαρουπιά ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι την καλλιεργούσαν για τους καρπούς της. Από τη λέξη κεράτιον όπως ονομαζόταν από παλιά ο καρπός της καθιερώθηκε και η λέξη καράτι, όταν το βάρος του σπόρου των χαρουπιών ορίστηκε σαν η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για το χρυσό και τους πολύτιμους λίθους.
Στη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούσαν το τσάι από κοπανισμένα χαρούπια για τα παιδιά που έπασχαν από βρογχίτιδα ή κοκκίτη. Στους δύσκολους καιρούς πολύς κόσμος φούρνιζε τους σπόρους, τους άλεθαν και ανακάτευαν τη σκόνη με το λιγοστό αλεύρι για την παρασκευή του απαραίτητου για την οικογένεια ψωμιού, και ακόμη μ’αυτό το αλεύρι αντικαθιστούσαν τον καφέ.
Βράζοντας τα χαρούπια παρασκεύαζαν “χαρουπόμελο” το οποίο και χρησιμοποιούσαν σαν κύρια γλυκαντική ουσία.
Ο φλοιός του δέντρου έχει ισχυρή στυπτική δράση, και χρησιμοποιήθηκε πολύ στο παρελθόν για την αντιμετώπιση πολλών παθήσεων του πεπτικού όπως διάρροια, δυσεντερία, στον ερεθισμό του στομάχου και στις αλλεργίες, τον επίμονο βήχα, τα κρυώματα και τον πονόλαιμο.
Οι χαρουπιές έχουν ιδιότητες που υποστηρίζουν με πολλούς τρόπους την υγεία.
Τα χαρούπια αποσπώνται με τα χέρια ή με ραβδισμό από τα δέντρα και συγκεντρώνονται σε υπόστεγα ή σε ειδικούς κλιβάνους για να ξεραθούν και αποθηκεύονται. Η χαρουπιά προσβάλλεται από πολλά φυτικά παράσιτα και έντομα που η καταπολέμησή τους είναι αρκετά δύσκολη.
Οφέλη για την υγεία:
Δρα ως στυπτικό, καταπραϋντικό, μαλακτικό και καθαρτικό. Βοηθά σε προβλήματα μειωμένης λίμπιντο και δρα κατά της μείωσης του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Βοηθά σε προβλήματα βρογχικού άσθματος. Ο πολτός του φρέσκου λοβού είναι ελαφρά ευκοίλιος, ενώ το αλεύρι από τους λοβούς θεραπεύει τη διάρροια, και ανακουφίζει σε ερεθισμούς της κοιλιάς. Σαν τσάι είναι καταπραϋντικό και μαλακτικό, επίσης στυπτικό. Αυτές οι δράσεις μοιάζουν αντιφατικές. Είναι όμως κλασικό χαρακτηριστικό της δράσης των φυτών όπου, τα μέρη τους επιδρούν διαφορετικά ανάλογα με το σημείο του φυτού και τον τρόπο παρασκευής τους. Οι σπόροι είναι στυπτικοί και καθαρτικοί. Ο φλοιός είναι έντονα στυπτικός. Χρήσιμα ακόμη θεωρούνται τα φύλλα και τα άνθη του φυτού, σε παθήσεις του φάρυγγα. Το αλεύρι χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία καλλυντικών για τη σύσφιξη και την ανάπλαση του δέρματος.
Ιδέες
Περιποίηση του δέρματος: Κάνει το δέρμα σφιχτό και στιλπνό, βοηθά στην ανόρθωση του γυναικείου στήθους. Βράζουμε ίση ποσότητα νερού και χαρουπιών (ποσότητα νερού που να σκεπάζει τα χαρούπια) για 30 λεπτά. Το φιλτράρουμε και κρατάμε το νερό. Πλενόμαστε, και λουζόμαστε με αυτό το νερό.
Χαρουπόμελο: Λέγεται το σιρόπι από χαρούπια. Χρησιμοποιείται εκτός από τα γλυκά, και σε προβλήματα του αναπνευστικού συστήματος. Οι διαβητικοί δεν πρέπει να το χρησιμοποιούν, αν και τα προϊόντα από το 
υπόλοιπο δέντρο τους ωφελούν.
Προοπτικές
Αναδασώσεις: Η χαρουπιά είναι σπουδαίο διακοσμητικό φυτό. Είναι όμως ακόμη σπουδαιότερη σαν δασικό δέντρο. Εμποδίζει την εξάπλωση της φωτιάς, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με το πεύκο και είναι κατάλληλη για αναδασώσεις. Και όσο και αν ο εμπορικός ρόλος της χαρουπιάς στις μέρες μας έχει υποβαθμιστεί, ο περιβαλλοντικός της ρόλος είναι σπουδαίος γιατί μπορεί να επιβιώνει σε άγονα και ξηρικά ασβεστολιθικά εδάφη. Πολλές περιοχές οφείλουν στη χαρουπιά το πράσινο χρώμα τους, ενώ συγχρόνως το πλούσιο ριζικό της σύστημα συγκρατεί και προστατεύει το έδαφος από τη διάβρωση. Η χαρουπιά μπορεί να καλύψει εγκαταλελειμμένες ή άγονες και θαμνώδεις εκτάσεις, ακόμη και βραχώδη εδάφη. Οι αναδασώσεις στις εκτάσεις αυτές, μπορούν να σταματήσουν τις διαβρώσεις, να αλλάξουν τη φυσιογνωμία των περιοχών,να δώσουν νέες δυνατότητες και να κάνουν τα μέρη πιο ελκυστικά για τους επισκέπτες.
Το μεγαλύτερο μέρος της ψίχας των χαρουπιών που παράγονται σήμερα, χρησιμοποιείται για ζωοτροφή. Η αξία του σε αμυλαξία είναι μικρότερη όταν συγκριθεί με άλλες κτηνοτροφές (καλαμπόκι 780 μονάδες, κριθάρι 689 μονάδες και χαρούπι 500 μονάδες). Όμως η τιμή του το κάνει οικονομικότερη κτηνοτροφή, και όταν αναμιγνύεται με άλλες ζωοτροφές βελτιώνει τη γεύση τους με αποτέλεσμα να καταναλώνονται πιο ευχάριστα από τα ζώα.
Διάφορα Εθνικά και Ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδοτούν και προωθούν κατά καιρούς την επέκταση των φυτειών της χαρουπιάς.
Τα χαρούπια είναι τροφή ικανοποιητικά θρεπτική αφού περιέχει μεγάλο αριθμό μετάλλων, ιχνοστοιχείων, βιταμινών και πρωτεϊνών. Περιέχει ασβέστιο σε τριπλάσια αναλογία από τογάλα, (350 mg ανά 100 gr) σε σύγκριση με το γάλα (120 mg Ca ανά 100 gr), επίσης φώσφορο, σίδηρο, μαγνήσιο, κάλιο, πυρίτιο κ.ά.)
Το παραδοσιακό κρητικό χαρούπι αξιοποιείται ξανά από τη μονάδα *”Creta Carob” που αναπτύσσεται στην περιοχή του Ρεθύμνου. Η επιχείρηση παίρνει τα χαρούπια από τους παραγωγούς της περιοχής και παράγει μια μεγάλη σειρά προϊόντων για την ανθρώπινη διατροφή: Χαρουπάλευρο, σιρόπι χαρουπιού, αλεσμένο χαρούπι για τσάι, υποκατάστατο του καφέ και του κακάο από επεξεργασμένη σκόνη χαρουπιού, παξιμάδια από χαρουπάλευρο. Τα προϊόντα κυκλοφορούν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Η τιμή τους για τον καταναλωτή είναι εξαιρετικά προσιτή.
Που τα βρίσκουμε;
Στο εμπόριο, θα βρούμε τα χαρούπια σε μορφή πλάκας, σκόνης ή σαν σιρόπι, και λόγω των χαμηλών θερμίδων, σε γλυκά να αντικαθιστούν τη σοκολάτα ή τη ζάχαρη. Τα τελευταία χρόνια στα καταστήματα με είδη φυσικής διατροφής έχουν κάνει ξανά την εμφάνισή τους παράγωγα του χαρουπιού όπως το χαρουπόμελο και το χαρουπάλευρο.
Ξεχασμένοι θησαυροί όπως το χαρούπι υπάρχουν πολλοί, αρκεί να ενδιαφερθούμε να τους ψάξουμε…
Πηγη: pentapostagma.gr

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Γεννάδειος Βιβλιοθήκη

 Η μεγαλύτερη ιδιωτική βιβλιοθήκη με ελληνική θεματολογία παγκοσμίως!

gennadeiosbiblnow
Η Γεννάδειος βιβλιοθήκη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την ίδρυση της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, τόσο ο φυσικός χώρος όσο και η αποστολή της διευρύνθηκαν σημαντικά, ξεπερνώντας το αρχικό όραμα των ιδρυτών.
gennadios
Ιωάννης Γεννάδιος, ca. 1920.
Ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, το αρχικό κτίσμα φάνηκε πως δεν επαρκούσε για να καλύψει τις ανάγκες των μελών της. Συγκεκριμένα, ο χώρος της Βιβλιοθήκης της Σχολής δεν ήταν επαρκής. Οι εργασίες για την προσθήκη μιας νέας πτέρυγας στο αρχικό κτίριο ξεκίνησαν το 1913 και ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 1915.
Λίγο αργότερα, ο Ιωάννης Γεννάδιος, ένας διακεκριμένος Έλληνας διπλωμάτης, ερευνητής και βιβλιόφιλος, αποφάσισε να προσφέρει την προσωπική βιβλιοθήκη και τα χειρόγραφά του στην Αμερικανική Σχολή. Για το σκοπό αυτό, ένα νεοκλασικό κτίριο, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, κατασκευάστηκε στη βόρεια πλευρά της οδού Σουηδίας, στους πρόποδες του Λυκαβηττού.
gennadeiosbibl
Η κατασκευή της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, ca. 1924.
Η Ελληνική Κυβέρνηση βοήθησε ξανά τη Σχολή, απαλλοτριώνοντας και προσφέροντάς της γη. Η χρηματοδότηση από το Ίδρυμα Carnegie επέτρεψε την κατασκευή της Bιβλιοθήκης και δύο συνεχόμενων κατοικιών. Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη εγκαινιάστηκε το 1926 και αφιερώθηκε στη μνήμη του πατέρα του ιδρυτή της, Γεωργίου Γενναδίου (1786-1854). Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα μνημείο στον ίδιο τον Ιωάννη Γεννάδιο (1844-1932) και το επιστέγασμα της καριέρας του.
LoringHall`1929
Το Loring Hall, ca. 1929.
Tρία χρόνια αργότερα, το 1929, το Loring Hall, ένας χώρος προορισμένος για οικοτροφείο των φοιτητών, κτίστηκε στα δυτικά της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, σε μια έκταση που αγοράστηκε από τη Βρετανική Σχολή, επίσης στα βόρεια της οδού Σουηδίας. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το αρχικό κτίριο της οδού Σουηδίας εξακολούθησε να επεκτείνεται. Το 1959, η πτέρυγα Arthur Vining Davis επέκτεινε τη Βιβλιοθήκη Blegen και πρόσθεσε ένα χώρο σχεδιαστηρίου.
Μια νέα πτέρυγα προστέθηκε στη Βιβλιοθήκη το 1991. Το 1992 δημιουργήθηκε το εργαστήριο Wiener για να υποστηρίξει την έρευνα στους τομείς της μελέτης ανθρώπινων σκελετικών καταλοίπων, της ζωοαρχαιολογίας, της γεωαρχαιολογίας και της περιβαλλοντικής αρχαιολογίας. Το 1999 ανακαινίστηκαν τμήματα του αρχικού κτιρίου της Γενναδείου Βιβλιοθήκης και προστέθηκε σ’ αυτήν υπόγειος χώρος. Λίγο αργότερα, ένα αμφιθέατρο διαθέσιμο σε ολόκληρη την κοινότητα της Σχολής δημιουργήθηκε στην ανατολική πτέρυγα της Γενναδείου.
CotsenHall
Το Cotsen Hall
Η προσθήκη εγκαινιάστηκε τον Ιανουάριο του 2005 και ονομάστηκε Cotsen Hall προς τιμήν του δωρητή Lloyd E. Cotsen, Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Σχολής (1996-1999) και επικεφαλής του Διοικητικού Συμβουλίου της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (2001-2006).
Ερευνητικές Βιβλιοθήκες
Η Βιβλιοθήκη Blegen και η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη αποτελούν σημαντική πηγή έρευνας για τα μέλη της Αμερικανικής Σχολής, για φοιτητές και ακαδημαϊκούς, μέλη άλλων ξένων σχολών στην Αθήνα, στελέχη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, καθώς και την ευρύτερη ακαδημαϊκή και ερευνητική κοινότητα της χώρας.
Η Βιβλιοθήκη Blegen ιδρύθηκε το 1888 και αρχικά διέθετε μία μόνον αίθουσα αναγνωστηρίου. Σήμερα, στις σημαντικά διευρυμένες εγκαταστάσεις της φιλοξενεί 90.000 τόμους, ανάμεσά τους περισσότερους από 500 τίτλους περιοδικών, αποτελώντας μια από τις κορυφαίες ερευνητικές βιβλιοθήκες για την προϊστορική και κλασική αρχαιολογία της Μεσογείου, τις κλασικές γλώσσες, την ιστορία και τον πολιτισμό. Περίπου 2.000 αναγνώστες χρησιμοποιούν κάθε χρόνο τη Βιβλιοθήκη, που δεν είναι δανειστική και τα βιβλία της μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνον στις εγκαταστάσεις της. Τα αποκτήματα της βιβλιοθήκης είναι ταξινομημένα με βάση ένα σύστημα που δημιουργήθηκε το 1903 από το διευθυντή T.W. Heermance.
bibliothiki1902
Η Βιβλιοθήκη, ca. 1902.
Η συλλογή του Ιωάννη Γενναδίου αποτελεί διεθνώς την πλουσιότερη ιδιωτική βιβλιοθήκη με ελληνική θεματολογία. Ως συλλέκτης σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων, ο Γεννάδιος έβλεπε την Ελλάδα ως μια αδιάκοπη συνέχεια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα – και η βιβλιοθήκη που ίδρυσε παραμένει πιστή στο όραμά του, το οποίο περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο στα ακόλουθα λόγια του: «να δημιουργήσω μια βιβλιοθήκη που θα αντικατοπτρίζει το δημιουργικό πνεύμα της Ελλάδας σε όλες τις περιόδους της ιστορίας της, την επιρροή της στην τέχνη και τις επιστήμες της Δύσης, αλλά και τις εντυπώσεις που γεννά η ομορφιά της στον επισκέπτη». Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη αποτελεί μια παρακαταθήκη βιβλίων, χειρογράφων, αρχείων και έργων τέχνης που τεκμηριώνουν την κληρονομιά του ελληνισμού από το τέλος της αρχαιότητας. Κορμό της Bιβλιοθήκης αποτελούν οι 26.000 τόμοι της προσωπικής συλλογής του Ιωάννη Γενναδίου.
Ογδόντα χρόνια μετά την έναρξη της λειτουργίας της Γενναδείου, οι κήποι που την πλαισιώνουν αποτελούν μια όαση στην επιβαρυμένη πόλη, ενώ η συλλογή της αριθμεί περισσότερους από 115.000 τόμους και διευρύνεται με ταχείς ρυθμούς. Τα νέα αποκτήματα ταξινομούνται σύμφωνα με το αρχικό σύστημα που επινόησε ο Ιωάννης Γεννάδιος, με ορισμένες μικρές αλλαγές και προσθήκες στο ταξινομικό σύστημα του δωρητή, προκειμένου να περιλάβει ένα μεγάλο αριθμό νέων βιβλίων και πιο πρόσφατες θεματικές ενότητες, όπως η συλλογή παιδικών βιβλίων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη εξυπηρετεί περίπου 40 με 50 αναγνώστες την ημέρα, ενώ δέχεται 9.000 περίπου επισκέψεις αναγνωστών το χρόνο.
Πρόσφατα οι βιβλιοθήκες της Aμερικανικής Σχολής και της Bρετανικής Aρχαιολογικής Σχολής προχώρησαν στην ηλεκτρονική ενοποίηση των καταλόγων τους, με πρόσβαση στο διαδίκτυο (http://www.ascsa.edu.gr/ambrosia).

Το παρόν άρθρο αποτελεί τμήμα του αφιερώματος:
H AMEPIKANIKH ΣXOΛH KΛAΣIKΩN ΣΠOYΔΩN ΣTHN AΘHNA. ΣYNΔEΣMOI ME TO ΠAPEΛΘON, ΓEΦYPEΣ ME TO MEΛΛON
ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/

Η Ναυτία!



Ναυτία στο ταξίδι: 
Τι να κάνετε για να μην ζαλίζεστε
Φωτο:lefteria.blogspot.com
Φωτο:lefteria.blogspot.com
Υπολογίζεται ότι ένας στους τρεις με μεγαλύτερη συχνότητα στα παιδιά αντιμετωπίζει ναυτία στο ταξίδι με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο.
Τα συμπτώματα είναι:
Εφίδρωση
Ωχρότητα
Εμετός
Όπως αναφέρουν οι ειδικοί επιστήμονες η πιθανότερη αιτία φαίνεται να είναι η αδυναμία του εγκεφάλου να ανταποκριθεί στις αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες που δέχεται από τα όργανα των αισθήσεων.
Εναλλακτική αντιμετώπιση
Αν δεν θέλετε να πάρετε τα χάπια που κυκλοφορούν για τη ναυτία στο ταξίδι μπορείτε να την αντιμετωπίσετε φυσικά.
Διατροφή: Aρκετά αποτελεσματικό αποδεικνύεται το τζίντζερ, το οποίο δεν έχει τις ανεπιθύμητες παρενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν τα αντιεμετικά φάρμακα. Καλό είναι να λαμβάνεται πάντα με άδειο στομάχι είτε μαζί με το τσάι, είτε σε μορφή κάψουλας. Ωστόσο, κι άλλες μέθοδοι κρίνονται αποτελεσματικές για την αντιμετώπιση της ναυτίας του ταξιδιού, όπως είναι οι ακόλουθες:
Κρατήστε ακίνητο το κεφάλι σας και κλειστά τα μάτια σας. Διαφορετικά, επικεντρώστε την προσοχή σας σε κάποιο ακίνητο σημείο.
Μη διαβάζετε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Προτιμάτε την κατανάλωση ελαφρών τροφών και αποφύγετε τις έντονες και πικάντικες γεύσεις.
Αποφύγετε το κάπνισμα και την κατανάλωση αλκοόλ, διότι υπάρχει πιθανότητα να ενταθεί η ναυτία.
Εάν νιώθετε ναυτία, προτιμήστε τροφές που προκαλούν ξηρότητα στο στόμα, όπως ελιές και λεμόνι.
Μπορείτε να φάτε κρακεράκια ή φρυγανιές , τα οποία συμβάλλουν στην απορρόφηση του σάλιου και των οξέων του στομάχου και δρουν έτσι θεραπευτικά σε περίπτωση ναυτίας.
ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr/

Η Γαλανόλευκη!!!

Έπαρση Ελληνικής σημαίας στο λιμάνι της ΧίουΈπαρση της γιγαντιαίας Ελληνικής σημαίας στο λιμάνι της Χίου ανήμερα της Εθνικής εορτής των 103ων Ελευθέριων της Χίου από τον Οθωμανικό ζυγό στις 11/11/1912.

Η γαλανόλευκη που δώρισε η Ιερά Μητρόπολη Χίου έχει συνολική επιφάνεια 150 τμ και υψώθηκε για 2η συνεχή χρονιά στο νότιο λιμενοβραχίονα της Χίου.
ΠΗΓΗ: Ἀποστολή μέσω ἠλ. ταχ. ἀπό τόν ἐκλεκτό φίλο κ. Νικόλαο Κώσταλο, Καθηγητή Θεολόγο, Χιώτη, τόν ὁποῖο εὐχαριστοῦμε θερμά "Ὁ Πάτμιος".

Πατμιάς!!!

  Ἐκδρομή στό Λιβάδι τοῦ Γερανοῦ
σχολικό ἔτος 1963-1964 (;)
ΠΗΓΗ: Θεολογος Μαυρουδής Πάνω αριστερά, Ο Γιώργος Μικέλης, στη μέση ο αξέχαστος Σπύρος ο Μελιανός, δεξιά εγώ 14 ετών, στη μέση αριστερά ο μακαρίτης συμμαθητής μου αλησμόνητος Γιάννης Μελιανός, δεξιά ο Αντώνης Μαραβέλιας (μόνο το κεφάλι του φαίνεται) κι οι υπόλοποι μαθητές της Πατμιάδας, Ο Μαν Παξιμαδάκης στο κέντρο και κάτω δεξιά η μαθητάρα Νίκος Τσούλος απ τη Σάμο. Σε κάποια εκδρομή της Πατμιάδας, όλα παιδιά με χαμόγελο, που σήμερα τους το στέρησαν!... (καί... Βασιλάκης, ἀπό Σάμο, δεινός τερματοφύλακας, Παπανδρέου ἀπό Ρόδο, ἄριστος ποδοσφαιριστής....)

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς

 Ἱερός Ναός Ἁγίου Μηνᾶ 
& Ἁγίου Δημητρίου Χώρας Πάτμου
Ὁ Ναός βρίσκεται στή Χώρα, μαζί μέ τόν Ἅγιο Δημήτριο, πάνω ἀπό τήν Ἁγία Διασώζουσα. Πρόκειται κατά τήν παράδοση, γιά τόν ἀρχαιότερο Ναό, ὁ ὁποῖος κτίσθηκε, μετά τό Μοναστήρι φυσικά, γιά τίς λατρευτικές ἀνάγκης τῶν κατοίκων. Σήμερα ἔγινε λειτουργία, εἶχε ἀρκετό ἐκκλησίασμα καί μετά στό προαύλια, με καταπληκτικό καιρό, προσφέρθηκε ὁ Πατινιώτικος καφές μέ πολλά, πολλά, ...... τερψιλαρύγγια.. Τήν ὥρα τοῦ καφέ, εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά διπιστώσουμε τήν ὕπαρξη ἐρειπίων (τά ὁποῖα ἀνήκουν σέ ἰδιώτη) καί τά ὁποῖα δέν φαίνεται νά ἦταν κάποια τυχαία οἰκοδομή. Μᾶλλον πρόκειται γιά Παρεκκλήσιο (λέτε νά εἶναι ἡ ἀγνούμενη "Ἀργυροκλειδοῦ". Ὀψόμεθα!. Καί τοῦ Χρόνου!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Πάτμιοι!!!

Σύλλογος των Απανταχού Πατμίων
«ΕΜΜ. ΞΑΝΘΟΣ Ο ΦΙΛΙΚΟΣ»
Πανεπιστημίου 44 (10679)
Τηλ. 210-3635038,
email : theologosmavroudis@ gmail.com                                                   
 Αθήνα, 9-11-2015

                                        
                           ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ                               

Ο Σύλλογος των Απανταχού Πατμίων «Εμμ. Ξάνθος ο Φιλικός» γιορτάζει φέτος 70 χρόνια (1945-2015) από την ίδρυσή του. Στο πλαίσιο αυτού του εορτασμού θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση τιμής και μνήμης  στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Βυζαντινών Μελετών (ΕΙΕ), οδός Βασ. Κωνσταντίνου 48 –τηλ. 210 7273700-  την 2 Δεκεμβρίου 2015, ημέρα Τετάρτη και ώρα 18.00.  
Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας σας προσκαλεί στην εκδήλωση αυτή, στην οποία θα είναι χαρά και τιμή μας να παρευρεθείτε μαζί με φίλους και συγγενείς σας.


 Για το Δ.Σ.

 

 Ο Πρόεδρος                                                      ο Γεν. Γραμματέας
 Θεολόγος Μαυρουδής                                      Κων/νος Καλαντζής

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Ο Ποντιακός Ελληνισμός

Ο Ποντιακός Ελληνισμός από όλο τον κόσμο απάντησε δυναμικά από τη Θεσσαλονίκη 

Ο Ποντιακός Ελληνισμός από όλο τον κόσμο απάντησε δυναμικά από τη Θεσσαλονίκη


Με μία μεγάλη συγκέντρωση (που σύμφωνα με πληροφορίες από το κέντρο επιχειρήσεων της Αστυνομίας ξεπέρασε τις 10.000 κόσμο) ο Ποντιακός Ελληνισμός από όλο τον κόσμο έστειλε το δικό του αγωνιστικό μήνυμα σήμερα από τη Θεσσαλονίκη.

Πλήθος κόσμου αλλά και σωματείων από όλη την Ελλάδα με τα λάβαρα τους βρέθηκαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη την προσφυγομάνα πρωτεύουσα του Ποντιακού Ελληνισμού, για διατρανώσουν την αντίθεσή τους απέναντι στην ανιστόρητη, απαράδεκτη και προκλητική άρνηση της Γενοκτονίας των 353.000 προγόνων μας διά στόματος του Υπουργού Παιδείας. 

Ενάντια σε όλους τους αρνητές της γενοκτονίας αυτούς που προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ζήτημα της Γενοκτονίας των προγόνων μας, οι Πόντιοι σήμερα έδωσαν μία υπόσχεση. Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική δικαίωση. 

Όπως δήλωσε και ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, γνωρίζαμε ότι ενδεχομένως οι δυναμικές μας κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να καταστούν προϊόν πολιτικής εκμετάλλευσης ή αντίστροφα να χρησιμοποιηθούν ως μέσω αποπροσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας από τα φλέγοντα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα. Ωστόσο, η στάση μας δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από την δυναμική κινητοποίηση ενάντια στην χυδαία υποβάθμιση της Γενοκτονίας των προγόνων μας και την άρνηση των γενοκτονιών, υπαγορευόμενη από το ηθικό χρέος στους 353.000 Γενοκτονημένους προγόνους μας, την προσήλωσή μας στο Διεθνές Δίκαιο και την Διεθνή  νομιμότητα και σε κάθε έννοια πανανθρώπινων αξιών.

Ακολούθησε η τοποθέτηση και ο χαιρετισμός του προέδρου της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων κ. Γεώργιου Παρχαρίδη ο οποίος ευχαρίστησε τις ομοσπονδίες του Απόδημου Ποντιακού Ελληνισμού και καταδίκασε τόσο τις τοποθετήσεις του Υπ. Παιδείας όσο και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στη συγκέντρωση της Παμποντιακής Ομοσπονδίας στην Αθήνα εναντίον του βουλευτή της ΝΔ.
Ο κ. Παρχαρίδης αναφέρθηκε στα πρωτοσέλιδα των Τουρκικών εφημερίδων τα οποία έκαναν εκτενή αναφορά στις ανιστόρητες δηλώσεις του Υπ. Παιδείας.
Ακολούθησε η ανάγνωση του ψηφίσματος από τη Γ. Γραμματέα της Ομοσπονδίας κ. Γεωργία Κυριακίδου και ξεκίνησε η μεγάλη πορεία προς το Υπ. Μακεδονίας - Θράκης για να την επίδοση του ψηφίσματος στην υπουργό κ. Κόλλια.
Μετά την επίδοση του ψηφίσματος η αντιπροσωπεία της Παμποντιακής Ομοσπονδίας απευθυνόμενη στο συγκεντρωμένο πλήθος δήλωσε πως ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική δικαίωση. 
 
Η πορεία έκλεισε με τον κόσμο να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Ο Άγιος Νεκτάριος (9 Νοεμβρίου)


  Γνωρίστε τον άγιο Νεκτάριο στα παιδιά σας


Ο άγιος Νεκτάριος ήταν Επίσκοπος (δεσπότης) Πενταπόλεως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας

(Η ζωή του αγίου Νεκταρίου είναι γεμάτη θαυμαστά γεγονότα. Αναζητείστε την πλήρη βιογραφία του [μια ωραία λογοτεχνική παρουσίαση είναι το βιβλίο: Ο άγιος του αιώνα μας, του Σώτου Χοντροπούλου]. Τα θαύματά του πιάνουν βιβλία ολόκληρα. Εδώ μερικά ψίχουλα μόνο για δείγμα και κέντρισμα)

[1]
Κάποτε και ενώ ο Άγιος ήταν ακόμα Διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, ένας δεκαοκτάχρονος μαθητής του, ο Νικόλας, είχε αρρωστήσει βαριά με ανίατη για την εποχή εκείνη ασθένεια.
- Βλέπετε, Σεβασμιώτατε, έλεγε στον Άγιο ο μαθητής του, το σχέδιο του Θεού είναι να πεθάνω!
Το βράδυ ο Άγιος λειτούργησε, προσευχήθηκε, έκανε αγρυπνία, παρακάλεσε τον Θεό, την Παναγία...
Την άλλη μέρα το μεσημέρι στο τραπέζι ανακοίνωσε στους μαθητές της Σχολής:
- Ο Νικόλας θα γίνει καλά!
Το βράδυ η Παναγία είχε παρουσιαστεί στον ύπνο του Αγίου και του είχε αναγγείλει τη θεραπεία του παιδιού.
Πράγματι, από το βράδυ κιόλας της ίδιας ημέρας, παρόλο που οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες ζωής στο νεαρό μαθητή του Αγίου, αυτός άρχισε να γίνεται καλύτερα και σε λίγα χρόνια μάλιστα, έλαβε το αξίωμα της Ιερωσύνης από τα ίδια τα χέρια του Αγίου.

[2]
Ο Δεσπότης (ο άγιος Νεκτάριος) ήταν άγιος από ζωντανός. Ένα πρωί, ήρθε μια πλουσιότατη οικογένεια από τις Κυκλάδες. Οι γονιοί κι ένα κορίτσι. Τη μικρή την είχαν πάει στην Αγγλία. Την εξέτασαν οι γιατροί και είπαν ότι άμα γίνει δεκατριών χρονών θα πεθάνει. Το λοιπόν, ξαναπήγαν το παιδί στην Αγγλία, για δεύτερη φορά. Τίποτα. Ήρθαν και πάλι άπρακτοι στο νησί τους. Τότε η μάνα του παιδιού είδε στον ύπνο της το Δεσπότη τον Άγιο Νεκτάριο. Της είπε:
- Παντού το πήγατε το παιδί, παντού το γυρίσατε. Φέρτε το και στο σπίτι μου, στην Αίγινα. Με λένε Νεκτάριο. Μην το ταλαιπωρείτε. Αυτό είναι όπως το γέννησες, ολόκαλο!...
Γι αυτό ήρθαν στην Αίγινα. Τους πήγα στο μοναστήρι. Κάνανε λειτουργία και κοινωνήσανε από το Δεσπότη (δηλ. από τον άγιο Νεκτάριο) . Εκείνος το σταύρωσε και τους είπε ότι ο Θεός θα το κάνει καλά. Φύγανε οι άνθρωποι. Ύστερα από λίγο καιρό, νά σου κι ήρθανε πάλι. Το κορίτσι τους ήταν πεντάγερο. Με βρήκανε στην αγορά και σαλτάραν (ανέβηκαν) πάνω στην καρότσα να τους πάω στο μοναστήρι. Κάνανε πάλι λειτουργία. Κλαίγανε και γελούσανε μαζί, απ’ τη χαρά τους. Ο Δεσπότης το θεράπευσε το παιδί.

[3]
 (Από διήγηση αυτόπτη μάρτυρα)
Αμέτρητα θαύματα γίνονταν από τότε (όταν ζούσε). Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν, άρρωστοι θεραπεύονταν, χίλια δυο. Τα μαθαίναμε όλοι οι Αιγινήτες και σταυροκοπιόμασταν. Πολλά, πολλά... Μόνο που τον έβλεπες, αισθανόσουνα πως ήταν θαυματουργός. Γαλήνια η μορφή του. Πράος, γλυκός. Άνθρωπος με πνεύμα Θεού.
...Τρέχω κάποτε στο κελί του Αγίου. Μόλις μπήκα στην τραπεζαρία του, βλέπω την εσωτερική πόρτα ανοιχτή. Αυτό που αντίκρυσα στη συνέχεια - όπως θα καταλάβετε με άφησε άναυδη. Με γέμισε θαυμασμό. Ο Άγιος δεν πατούσε στο πάτωμα! Στεκότανε στον αέρα, δύο σπιθαμές πάνω από το έδαφος! Τα χέρια του ήσαν υψωμένα προς το εικονοστάσιο του, στην Παναγία και προσευχόταν. Το πρόσωπό του είχε υποστεί μιαν αλλοίωση. Πρόσωπο Αγίου. Όταν είδα αυτό το θαύμα, συγκινήθηκα βαθύτατα...

[4]
...Όταν γύρισα το 1920 από τη Μικρασιατική οπισθοχώρηση, έμαθα πως λίγες ημέρες πριν, μια φτωχειά γυναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι. Μόλις την είδε ο Άγιος, έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερα από λίγο, πήγε μα άλλη φτωχειά που πείναγε. Λέει τότε ο Άγιος στις Γερόντισσες:
- Δώστε της να φάει.
- Δεν έχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, εκτός από λιγοστό ψωμάκι.
- Να το δώσετε αμέσως, τους είπε ... κι έχει ο Θεός!...
Το άλλο πρωί, νά ’σου ένας πλούσιος με δύο γαϊδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, αλεύρι. Δωρεά στη μονή. Το ξέρω, γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα. Θυμάμαι, γύρισε ο Άγιος εκείνη τη στιγμή και λέει με σημασία στην ηγουμένη:
-Γερόντισσα, έχει ο Θεός!... Κι έκανε το σταυρό του.

[5]
... Άλλη μια φορά, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο Άγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά.
Τι ευλογία, γιαγιά, να ζήσει στο νησί σας ο Άγιος Νεκτάριος!...

[6]
(Διηγείται κάποιος στρατιώτης του 1940)
«Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς - πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ΄ έριξε στο χώμα, σε κατεύθυνση αντίθετη από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από θαύμα.
Όταν γύρισα στο Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες ιερωμένων, για να βρω τον παπά που μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μου ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή.
Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του αγίου Νεκταρίου.
- Αυτός είναι! φώναξα ανατριχιασμένος. Γι’ αυτό έρχομαι στο μοναστήρι. Ήθελα κι εγώ κάτι να προσφέρω στο μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ' την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.
- Ήρθατε για τα κεραμίδια; με ρώτησαν!
Τα ’χασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: « Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (δηλ. ο άγιος Νεκτάριος) και μας το είπε!...
Αυτά μου διηγήθηκε το παλικάρι. Ανεβήκαμε όλοι μαζί στο μοναστήρι. Πήγα στον τάφο, γονάτισα κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρωδιά γιασεμιού απλώθηκε. Άρχισα να ψάχνω μέσα στην αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί. Η Γερόντισσα Παρασκευή με ρώτησε τι ψάχνω. Όταν της εξήγησα, μου είπε:
- Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι. Ούτε βασιλικό. Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!
Από τότε πίστεψα πιο δυνατά στη χάρη του.

[7]
 (Από τον καιρό της κατοχής)
…Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε (οι Γερμανοί) τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν ράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου. Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ΄ αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο…

[8]
Η υγεία του Αγίου ήταν πάντα εύθραυστη. Από τις αρχές του 1919 η πάθηση του προστάτη άρχισε να επιδεινώνεται. Μετά από παράκληση των μοναχών εισάγεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο των Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε για πενήντα ημέρες. Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1920, προς το μεσονύκτιο παρέδωσε πλήρης ουρανίου γαλήνης τη μακαρία ψυχή του στα χέρια του ζώντος Θεού, τον οποίο αγάπησε από τη νεότητά του και τον εδόξασε σε όλη του τη ζωή, σε ηλικία 74 ετών. Το τίμιο λείψανο του Αγίου ευωδίαζε και ευωδιαστό μύρον ανάβλυζε από το πρόσωπό του. Αυθημερόν μεταφέρθηκε στην Αίγινα, στο μοναστηράκι του, εψάλη με μεγάλο πλήθος κλήρου και λαού η εξόδιος ακολουθία και ετάφη.
Στο θάλαμο 2 του δεύτερου ορόφου, εκεί στο Αρεταίειο, όπου ο Άγιος Νεκτάριος άφησε την τελευταία του πνοή, καίει σήμερα διαρκώς ένα καντήλι μπρος στην πάνσεπτη εικόνα του.
Καθημερινά περνούν από κει πλήθος πιστών, κυρίως αρρώστων, οι οποίοι στέκονται για λίγο και νοερά αφήνουν τους στεναγμούς της καρδιάς τους, σαν μια θερμή ικεσία προς τον φιλάνθρωπο άγιο. Και κείνος φαίνεται να τους ακούει  Τους δίνει κουράγιο με το ιλαρό του βλέμμα και ενισχύει την πίστη τους. Τους θυμίζει ότι και ο ίδιος πόνεσε ψυχικά και σωματικά, αλλά ενισχυόταν πάντα από την αδιάκοπη επαφή του με τον Θεό.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 έγινε η ανακομιδή των χαριτόβρυτων λειψάνων του από τον Μητροπολίτη Ύδρας Προκόπιο, παρισταμένων και άλλων κληρικών, μοναχών και πλήθους λαού. Μια άρρητη ευωδία πλημμύρισε την περιοχή. Το 1961 έγινε η επίσημη αναγνώριση του Αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

[9]
Και μια ιστορία για τους γονείς, για να προσέχουμε να μη φωνάζουμε πολύ τα παιδιά μας, να μην τα βρίζουμε και ιδίως ποτέ να μην τα καταριούμαστε.
(Από το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ- ΟΣΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣ» του Σώτου Χονδρόπουλου)
O υμνογράφος σε κάποιο από τα απολυτίκια της ακο­λουθίας έγραψε: «Δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς λαμπρώς σε αγιάσαντα».
Πραγματικά από το πρώτο εκείνο σημάδι της φανέλλας με τον παράλυτο στο Αρεταίειο o Θεός παραχώρησε στο λαό μια αδιάκοπη θαυματουργική παρουσία τού διαλεκτού Του κληρικού, του πάλαι ποτέ Πενταπόλεως (σημ. Αμέσως με την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, βγάζοντας τη φανέλλα του οι συνοδοί του για να τον ντύσουν για την εξόδιο ακολουθία, την ακούμπησαν απρόσεκτα στο διπλανό κρεβάτι, όπου ήταν ένας παράλυτος. Με το που ακούμπησε πάνω του η φανέλλα του Αγίου, ο άρρωστος σηκώθηκε αμέσως υγιής). Παραχώρησε έναν ευλογημένο και καλόβολο νεοφανή μεσίτη, έναν συμ­παραστάτη παρηγορητή, έναν θεραπευτή στις ανίατες αρ­ρώστιες.
Πολλοί από τους ορθόδοξους Έλληνες, που θανατοκρύωναν και πονούσαν με φρικτούς πόνους κι έπασχαν απελπισμένοι από ανίατες αρρώστιες, όπου κι αν βρίσκονταν, σε οποιαδήποτε ακροτοπιά της γης, σε ώρες «έσχατης απελπισίας», έβλεπαν ολοζώντανο ένα γέροντα καλόγερο με σκούφο να τους χαμογελά απαλά, να τους παρηγορεί και να τους βεβαιώνει ότι θα γίνονταν πάλι καλά, ότι o Θεός δεν θα τους εγκατέλειπε, παρά να ’χουν πίστη και υπομονή.
- Ποιος είσαι του λόγου σου, Παππούλη; αναρωτούσαν μέσα σε έκσταση.
- Είμαι o πρώην Πενταπόλεως, o Νεκτάριος της Αιγίνης, αποκρινόταν και χανόταν.
Δεν χρειάζεται ν' αναφέρουμε πρόσωπα και πράγματα και ειδικές «επιμέρους» περιπτώσεις.
Έχουν άλλωστε γραφτεί ολόκληρα βιβλία για τα σημεία και τα θαύματα, πολύ περισσότερο για την απελευθέρωση δαιμονισμένων. Έχουν γραφτεί και εξακολουθούν να γράφονται εφόσον συνεχίζον­ται οι καταπληκτικές τούτες ευεργεσίες.
Αξίζει όμως ν' αφηγηθούμε με κάποια συντομία εδώ την ιστορία μιας δαιμονισμένης κοπέλλας από τον Πειραιά, της Αικατερίνης Κράκαρη, που υπόφερε χρόνια και χρόνια από το φοβερό δαιμόνιο κι έγινε κατόπι καλόγρια στα 1917 και ονομάστηκε Παρθενία έξω από το μοναστήρι της Αίγινας, χωρίς τότε να γιατρευτεί. Αυτή επισκέφτηκε με τα ράσα τον άγιο γέροντα στα 1919, ένα χρόνο προτού κοιμηθεί, κι όταν της διάβασε την ευχή, ταράχτηκε η ψυχή του.
- Την βασανίζει ένα από τα πιο φοβερά δαιμόνια... πρόφεραν τότε τα χείλη του.
Σχεδόν πολλοί από τους επιζώντες παλιοί Πειραιώτες, σίγουρα θα θυμούνται τον επιστάτη στο Γυμνάσιο της πλατείας, τον Μάρκο Κράκαρη, που κατοικούσε δωρεάν σε κάτι επί τούτου εκεί καμαράκια. Είχε λοιπόν αυτός μια θυγατέρα σαν το κρύο νερό που την έλεγαν Κατερίνα. Από μικρή, όσοι την έβλεπαν, προφήτευαν ότι σαν μεγαλώσει θα κάψει καρδιές, θα γίνει μεγάλη και τρανή, γυναίκα άρχοντα, τέτοια ήταν η δύναμη της ομορφιάς της. Αλλά o πατέρας της o επιστάτης ήταν λιγάκι απρόσεκτος στη ζωή του, ήταν βλάστημος, βλαστημούσε και τα Θεία και σε μια ώρα οργής, που έστειλε στο δαίμονα την κόρη του, ευθύς αυτή άλλαξε όψη, μελάνιασε, μούγκρισε σα μοσχάρι, έπεσε χάμου και χτυπιόταν. Από τότε έγινε αιχμάλωτη ενός αμείλικτου και φοβερού δαιμόνιου.
- Τρία είμαστε, ομολόγησε αυτό το ίδιο το δαιμόνιο μια μέρα σ' ένα σεβάσμιο γέροντα εξομολόγο, που διάβαζε τους εξορκισμούς. Το ένα είναι μακριά στην Κίνα, το άλλο πιλατεύει τη Ρωσία και το τρίτο σου κουβεντιάζει...
Φόβος, τρόμος και καημός έπεσε στο φτωχόσπιτο τού Πειραιά. Τρεις χειροδύναμοι άνδρες και o πατέρας δεν κατάφερναν να φέρουν σε λογαριασμό αυτή τη δεκαεξάχρονη τότε κοπέλλα, όταν την έπιανε η μανία της καταστροφής. Χρειαζόταν να τη δένουν σφιχτά, να την επιτηρούν, να μη φεύγουν λεπτό από σιμά της.
Και προτού γίνει καλόγρια, όλο την έταζαν στο Θεό, όλο την έτρεχαν σε κατανυκτικές ολονυκτίες. Το γκρεμισμένο πια εκκλησάκι της παλιάς Στρατώνας, στο Μοναστηράκι της Αθήνας, o άγιος Ελισαίος, όπου λειτουργούσε ένας άλλος κληρικός του Θεού, o παπα-Νικόλας o Πλανάς (σήμερα επί­σημα αναγνωρισμένος Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας) κι έψελναν οι δυο ταπεινοί και συνάμα μεγάλοι κολλυβάδες, o Μωραϊτίδης κι o Παπαδιαμάντης, άπειρες φορές φιλοξενούσε την παρουσία της, άκουγε τις φοβερές βλα-στήμιες που τόξευε από το στόμα της το φοβερό τριμέτωπο δαιμόνιο. Άλλοτε γρύλιζε σα γουρούνι, άλλοτε γκάριζε σα γάιδαρος και μόνο στην ιερή ώρα της «μετουσιώσεως των Θείων Δώρων» λούφαζε και χανόταν.
Στις τόσες και τόσες τυραγνίες που κατά καιρούς υπόφερε η ίδια και οι δικοί της ήρθε και κάποιος Αρχιμανδρίτης από την Αίγυπτο, επαγγελματίας κληρικός, που λειτουργούσε μηχανικά κι εκτελούσε δίχως πίστη, κατανόηση, δίχως συντριβή την φοβερή αναίμακτο Θυσία. Απομακρυσμένος από την Άγια χάρη, ζώντας μέσα στον παροδικό και πλάνο κόσμο και τη λάμψη του, νόμιζε πως η πίστη στο Χριστό Σωτήρα ήταν μια πίστη σε συμβολική θρησκεία σαν όλες τις ανθρώπινες θρησκείες. Κι έτσι ακολουθούσε την αποστολή του σαν υπάλληλος ενός οργανισμού. Όπου σαν βρέθηκε για υποθέσεις του στην Αθήνα κι άκουσε να λένε για την κοπέλλα του Πειραιά και για τις μαντείες που τόξευε κάπου-κάπου το δαιμόνιο, χαμογέλασε επιτιμητικά.
- Δεν κυκλοφορούν δαιμόνια σήμερα, δήλωσε. Η κοπέλλα φαίνεται πάσχει από σχιζοφρένεια.
Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι απομακρύνονται από το Θεό, αρνούνται και το διάβολο, δεν πιστεύουν εύκολα στην ύπαρξή του.
- Το και το, επέμεναν μερικοί γνωστοί και φίλοι του. Όπου ένα δειλινό κατέβηκε o καλός σου στον Πειραιά, κατέβηκε με τα φρεσκοσιδερωμένα του ράσα, ροδοκόκκινος, καταγεμάτος υγεία, πήρε αμάξι κι έφτασε καταμπροστά στο Γυμνάσιο της πλατείας.
Στο μεταξύ κι ώσπου να φθάσει ίσαμε την εξώθυρά τους, η δαιμονόπληκτη Κατερίνα, περιορισμένη σε κάποια γωνιά του σπιτιού, πληροφορούσε με χλευαστική διάθεση την πορεία του, την από στιγμή σε στιγμή άφιξη του.
- Χμ, το πουλάκι μου, ανάκραζε κάθε τόσο. Έρχεται o Αλεξανδρινός ρασοφόρος. Τώρα βρίσκεται στην Ομόνοια... τώρα βγάζει εισιτήριο στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο... τώρα φτάνει κορδωμένος στην πρώτη θέση, στο Φάληρο... Να τον, το πουλάκι μου, σηκώθηκε, βγαίνει με τον κόσμο έξω στην πλατεία. Για ιδές τον, ψάχνει για αμάξι... Μωρέ γλέντι που έχω να κάνω!.. Θα σου τον συγυρίσω μια χαρά...
Οι δικοί της που γνώριζαν τη μαντική δύναμη του δαιμόνιου, κατάλαβαν ότι κάποιος επρόκειτο να τους επισκεφθεί.· Έφτασε λοιπόν, ζήτησε τον πατέρα της άρρωστης, είπε τ' όνομά του, τον τίτλο του, το σκοπό του. Τον δέχτηκαν ευθύς αμέσως. Σαν κληρικό σταυροφόρο, ευχαρίστως τον οδήγησαν εκεί που την είχαν περιορισμένη.
Η κοπέλλα στην αρχή βλοσυρή, με αινιγματικό ύφος, ύστερα πιο μαλακωμένη, τον έβλεπε και σώπαινε. Πιο έπειτα χασκογελούσε. Σε λίγο έπιασε να τον κοροϊδεύει.
- Παπαδάκο μου, τι όμορφος και τσαχπίνης που δείχνεις...
Την παρατηρούσε, την περιεργαζόταν «αφ' υψηλού», υπερβέβαιος για το αλάνθαστο της σκέψης του. Έ, βλέπεις, σήμερα η επιστήμη...
- Περίεργο, φαίνεται εντελώς καλά... ψιθύρισαν τα χείλη του. Φυσικά, όταν έρχεται η κρίσις...
Ξάφνου ζύγωσε κοντά του, άπλωσε το χέρι της με οικειότητα στο στήθος του κι έβγαλε από το κρυφό τσεπάκι το ρολόι του.
- Το νου σας, πάτερ, φώναξε η μητέρα της. Θα σάς το σπάσει...
- Μπα, πως θα το σπάσει.. Έτσι δα σπάζουν το ατσάλι;
Δεν πρόφτασε ν' αποτελειώσει τη φράση του κι ακούστηκε ένα «κρακ» και το ρολόι έγινε τέσσαρα κομμάτια. Σηκώθηκε τρομαγμένος. Μα στο μεταξύ τα χέρια της άρρωστης γυρόφερναν το λαιμό του, έσφιγγαν την αλυσίδα από κάποιον χρυσό σταυρό που κρεμόταν στο στήθος του και τα χείλη της σα να πετούσαν φλόγες. Έλεγε φοβερά κι ανομολόγητα:
- Βρε παλιάνθρωπε, ρυπαρέ, σκουλήκι, εσύ δεν είσαι που δεν άφησες απείραχτη γυναίκα, απείραχτο κορίτσι στην Αλεξάνδρεια; Τολμάς να υποστηρίζεις ότι δεν υπάρχω; Θα αραδιάσω όλα τα ωραία που έπραξες σαν ρασοφόρος θεομπαίχτης... Δεν έκανες την τάδε ημερομηνία εκείνο, ...δεν σκάρωσες κάπου στο Κάφρ-Ζαγιάτ το άλλο...
O Αρχιμανδρίτης από την Αίγυπτο δεν άντεξε. Σωριάστηκε σύγκορμος χάμου. Έτρεξαν, φώναξαν, κάλεσαν βοήθεια και τον πήραν σηκωτό από την καμαρούλα, ενώ η άρρωστη συνέχισε να λέει, να λέει...
Και κάθε τόσο μούγκριζε σα θηρίο του δρυμού.
Στο μεταξύ μεσολάβησε η προχείρισή της σε μοναχή και η επίσκεψή της στα 1919 στην Αίγινα, ζώντος τού Αγίου. Το δαιμόνιο έδειχνε πως την είχε αφήσει, λούφαζε μέσα της κι αποκοιμόταν. Μα κει που ήταν έτοιμοι να χαρούν να πανηγυρίσουν, να σου και πάλι φανερωνόταν ύπουλο και δόλιο.
Τέλος κάποια μέρα, σε κάποια κατανυκτική ολονυκτία που την έφεραν με συνοδεία και παρακάλεσαν από τα φυλλοκάρδια τους να τους λυπηθεί o Θεός και να την ελευθερώσει η να την ξεσηκώσει, να την πάρει, να γλιτώσουν φτωχοί βιοπαλαιστές από τέτοια δοκιμασία, άνοιξε ξαφνικά το στόμα της και πέταξε κάτι το σημαδιακό αλλά δυσνόητο.
- Άδικα με κουκουλώνετε με ράσα και με κουβαλάτε στις εκκλησίες. Τίποτα δεν κάνετε. Είμαι πολύ δυνατός, κανείς δεν μπορεί απ' αυτούς να με βγάλει... Ένας μόνο μπορεί να με βγάλει ο νυχάς.
Κατάπληξη και σιγή απλώθηκε τριγύρω.
- Ποιος να ταν άραγε αυτός o νυχάς, ποιόν εννοούσε τάχα; αναρωτήθηκαν οι συγγενείς και φίλοι. Χμ, μυστήριο...
Τέλος, όταν κοιμήθηκε o γέροντας της Αίγινας και διαδόθηκαν τα θαύματα που έκανε ειδικά σε δαιμονισμένους, αποφάσισαν να ξαναπροβούν πάλι σε μια προσπάθεια και να τη φέρουν στον ιερό του τάφο. Την ξεσήκωσαν, την πήραν, την έσυραν στο βαπόρι, την τράβηξαν στο μοναστήρι με συνοδεία πέντε άνδρες συγγενείς και οκτώ γυναίκες.
Είδαν κι έπαθαν ώσαμε να την ανεβάσουν. Παρά τόσο να τους γκρεμοτσακίσει στις ανηφοριές, παρά κάτι να τους διαλύσει και να πέσει να σκοτωθεί.
- O νυχάς, ούρλιαζε, μόλις έφθασαν σιμά στον ιερό τάφο. O νυχάς... ου τρομάρα μου, ξεπερνάει τον Καψάλη της Κεφαλλονιάς (τον άγιο Γεράσιμο). Αυτός βλέπεις είναι και Δεσπότης...
Τέλος, την επαύριο, μετά την ακολουθία της θείας Λειτουργίας κι αφού την άλειψαν με λάδι σε σχήμα σταυρού από το ακοίμητο καντήλι του τάφου, έπεσε χάμου, σπάραξε, έβγαζε συνέχεια αφρούς από το στόμα και σχεδόν στράγγισε, έγινε κατακίτρινη, σαν νεκρή. Σε μισή ώρα όμως άνοιξε τα μάτια και ψιθύρισε:
- Αχ, πού βρίσκομαι; Θεέ μου, λευτερώθηκα!...
Όπως αποκαλύφθηκε πιο έπειτα, το δαιμόνιο αποκαλούσε τον άγιο Νεκτάριο, ιδρυτή της Μονής, νυχά, γιατί μια και δεν είχε λειώσει ακόμα το κορμί του, στα κεχριμπαρένια χέρια του, στα ισχνά κρινοδάχτυλά του, μεγάλωσαν κάπως τα νύχια του.
Ήταν άνοιξη, Απρίλης του 1926. Ζήτησε κι αφιερώθηκε στο μοναστήρι σαν καλόγρια κι αργότερα έγινε και μεγαλόσχημη. Η τακτική μελέτη που έκανε στα ιερά κείμενα και η βαθύτατη ευλάβειά της άφησε εποχή. Δούλεψε ώσαμε τα τελευταία της εκεί στο κοινόβιο (Σεπτέμβρης 1968) σαν γραμματέας και πρακτικογράφος. O στρωτός καλλιγραφικός της χαρακτήρας σώζεται μέχρι σήμερα στο βιβλίο Πρακτικών της Μονής.
[Στα δέκα χρόνια ξανάνοιξαν πάλι τον τάφο, ξανασήκωσαν από το φέρετρο το καπάκι και o νεκρός ήταν πάντα ανέπαφος. Ήρεμος, γαλήνιος, κοιμόταν λαφριά και σκορπούσε τριγύρω ευωδία! Μόνο στα είκοσι χρόνια από την κοίμηση του o Θεός επέτρεψε τη διάλυση του κορμιού, όπως έγινε και σε πολλούς άλλους όσιους και την «κατ' άνθρωπον» κατάλειψη των οστών (για να μοιραστούν δηλ. στους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο). Όμως η ευωδία ήταν διάχυτη ανάμεσα τους και απόμεινε για πάντα].
Άγιε Ιεράρχα του Χριστού Νεκτάριε, ολοζώντανε άγιε του καιρού μας, πρέσβευε υπέρ πάντων ημών.
Αντιγραφή-επιμέλεια-διασκευή: antiyli.gr@gmail.com
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:  Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου <antiyli.gr@gmail.com>