Tὸ Μέγα Μυστήριον

Φώτης Κόντογλου 

 Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον

Φώτης Κόντογλου , Εικόνα Γεννήσεως

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.

Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.

Τὸ «ὑπερεξαίσιον καὶ φρικτὸν μυστήριο» τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ἕνας μοναχὰ αὐτοκράτορας ἀπάνω στὴ γῆ, ὁ Αὔγουστος, ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Καίσαρα, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη ταραχὴ καὶ αἱματοχυσία ἀνάμεσα στὸν Ἀντώνιο ἀπὸ τὴ μία μεριά, καὶ στὸν Βροῦτο καὶ τὸν Κάσσιο ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τότε γεννήθηκε κι ὁ ἕνας καὶ μοναχὸς πνευματικὸς βασιλιάς, ὁ Χριστός. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ἡ ποιήτρια Κασσιανὴ στὸ δοξαστικὸ ποὺ σύνθεσε, καὶ ποὺ τὸ ψέλνουνε κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῶν Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἄνθρωπων ἐπαύσατο. Καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται. Καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν...».

Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη». Ὡς τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ γένος τοῦ Ἰούδα, εἴχανε ἄρχοντες, δηλαδὴ κριτὲς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἤτανε κ᾿ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές τους. Ἀλλὰ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἄρχοντας τῆς Ἰουδαίας ὁ Ἡρώδης, ποὺ ἤτανε ἐθνικὸς καὶ ἔβαλε ἀρχιερέα τὸν Ἀνάνιλον «ἀλλογενῆ», ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς εἴχανε πάντα μητέρα Ἰουδαία. Τελευταῖος Ἰουδαῖος ἀρχιερεὺς στάθηκε ὁ Ὑρκανός. Καὶ οἱ ἄλλοι προφῆτες προφητέψανε τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, προπάντων ὁ Ἡσαΐας. Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴ λένε οἱ ὑμνωδοὶ «τὸ πρὸ αἰώνων ἀπόκρυφον καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», κατὰ τὰ λόγια του Παύλου ποὺ γράφει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὐτὴ ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τὸν ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ´ 8-10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει, πὼς αὐτὸ τὸ μυστήριο δὲν τὸ γνωρίζανε καθαρὰ καὶ μὲ σαφήνεια οὔτε οἱ Ἄγγελοι, γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ τρόμο τὸ εἶπε στὴν Παναγία. Καὶ στοὺς Κολασσαεῖς γράφοντας ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, λέγει: «Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησε ὁ Θεὸς γνωρίσαι τὶς ὁ πλοῦτος, τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃς ἐστὶ Χριστὸς ἐν ἡμῖν ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης». Λέγει, πῶς φανερώθηκε αὐτὸ τὸ μυστήριο στοὺς ἁγίους, ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ μάθουνε, καὶ αὐτοὶ θὰ τὸ διδάσκανε στὰ ἔθνη; στοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προσκυνούσανε γιὰ θεοὺς πέτρες καὶ ζῶα καὶ διάφορα ἀλλὰ κτίσματα.

Ἑξακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ εἶδε στὸ Ὄνειρό του, πὼς βρέθηκε μπροστά του ἕνα θεόρατο φοβερὸ ἄγαλμα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, χάλκωμα, σίδερο καὶ σεντέφι: Κι ἄξαφνα ἕνας βράχος ξεκόλλησε ἀπὸ ἕνα βουνὸ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα καὶ τό ῾κανε σκόνη. Καὶ σηκώθηκε ἕνας δυνατὸς ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὴ σκόνη, καὶ δὲν ἀπόμεινε τίποτα. Ὁ βράχος ὅμως ποὺ τσάκισε τὸ ἄγαλμα ἔγινε ἕνα μεγάλο βουνό, καὶ σκέπασε ὅλη τη γῆ. Τότε ὁ βασιλιὰς φώναξε τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἐξήγησει τὸ ὄνειρο.

Κι ὁ Δανιὴλ τὸ ἐξήγησε καταλεπτῶς, λέγοντας πὼς τὰ διάφορα μέρη τοῦ ἀγάλματος ἤτανε οἱ διάφορες βασιλεῖες, ποὺ θὰ περνούσανε ἀπὸ τὸν κόσμο ὕστερα ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα καὶ πὼς στὸ τέλος ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήσει κάποια βασιλεία ποὺ θὰ καταλύσει ὅλες τὶς βασιλεῖες, ὅπως ὁ βράχος ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιό του ἐξαφάνισε τὸ ἄγαλμα μὲ τὰ πολλὰ συστατικά του: «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασελέων ἐκείνων, ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, ποὺ δὲν θὰ καταλυθεῖ ποτὲ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».

Αὐτὴ ἡ βασιλεία ἡ αἰώνια, ἡ ἄφθαρτη, εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἱδρύθηκε μὲ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Κυρίου ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τέτοια βασιλεία, γι᾿ αὐτὸ θὰ εἶναι αἰώνια, γι᾿ αὐτὸ δὲν θὰ χαλάσει ποτέ, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἄλλες ἐπίγειες καὶ ὑλικὲς βασιλεῖες. Ὅπως ὁ βράχος μεγάλωνε κι ἔγινε ὄρος μέγα καὶ σκέπασε τὴ γῆ, ἔτσι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ξαπλώθηκε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων: « Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».

Ὥστε βγῆκε ἀληθινὴ ἡ ἀρχαιότερη προφητεία τοῦ Ἰακώβ, πὼς σὰν πάψει ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία τῶν Ἰουδαίων, θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ἐκεῖνος ποὺ προορίστηκε, «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν».

Σημείωσε πὼς οἱ Ἑβραῖοι πιστεύανε πὼς ἡ φυλή τους μονάχα ἦταν βλογημένη, καὶ πὼς ὁ Θεὸς φρόντιζε μονάχα γι᾿ αὐτή, καὶ πὼς οἱ ἄλλοι λαοί, «τὰ ἔθνη», ἦταν καταραμένα καὶ μολυσμένα κι ἀνάξια νὰ δεχτοῦν τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν εἶναι παράξενο νὰ μιλᾶ ἡ προφητεία τοῦ Ἰακὼβ γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες θὰ περιμένουν τὸν Μεσσία νὰ τοὺς σώσει καὶ μάλιστα νὰ μὴ λέει κἂν πὼς τὸν ἀναμενόμενο Σωτῆρα τὸν περιμένανε οἱ Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ νὰ λέει πὼς τὸν περιμένανε μονάχα οἱ ἐθνικοί: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν». Ὅπως κι ἔγινε. Γιατί, τὴ βασιλεία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴ θεμελίωσαν μὲν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν ξαπλώσανε καὶ τὴν στερεώσανε μὲ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ μὲ τὸ αἷμα τοὺς οἱ ἄλλες φυλές, «τὰ ἔθνη».

Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.

Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ ὁ τιποτένιος, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος».

Πηγή: users.uoa.gr/~nektar

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://syndesmosklchi.blogspot.gr/

O ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ:

«ΚΑΝΑΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΛΙΓΟ ΜΠΑΡΟΚ

 ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΤΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ»

Του Μάνου Χατζηγιάννη 

«Χρειαζόμαστε περισσότερες ιδέες και περισσότερη αλήθεια στην Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη μιζέρια και το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον» είπε πριν από λίγο σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Και συμπλήρωσε πως ο ήλιος της δικαιοσύνης δε σβήνει τις δυσκολίες τις δικές μας.

Ο  κ. Αναστάσιος αρχικά εξιστόρησε πως βρέθηκε στην Αλβανία και επισήμανε πως το πιο σημαντικό  είναι η πιστότητα στην Εκκλησία και όχι τα πολλά σχέδια. «Πολλοί έλεγαν ότι με έριξαν στο λάκκο των λεόντων» είπε χαρακτηριστικά. «Φτάνω Ιούλιο του 1991 στο αεροδρόμιο και βλέπω μια ομάδα ανθρώπων. Κουρασμένοι φτωχοί...Είναι η ομάδα η πρώτη των Ορθοδόξων. Πάμε στο ναό που ήταν πρώην γυμναστήριο χωρίς τζάμια. Έπρεπε να πω κάτι πολύ σύντομο και ουσιαστικό . Τους είπα ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και μου απάντησαν ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ» (σ.σ. Ήταν Ιούλιος, ήταν συμβολική κουβέντα). Με αυτή τη φράση περιέγραψε τις πρώτες στιγμές στην Αλβανία, ενώ για τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά καιρούς είπε:«΄Οταν μας πετροβολούν εμείς παίρνουμε τις πέτρες και χτίζουμε»

Είπε πως στην Αλβανία υπήρχε μια γενικότερη καχυποψία, που έβλεπε με κριτικό μάτι το κάθε του βήμα. Αποκάλυψε πως δε χρησιμοποίησε ποτέ ένα αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο που του έκαναν δώρο από την Αγγλία. 

«Είναι ελεύθερος όποιος αγαπάει-Ένας κόσμος που είχε μεγαλώσει με το πιστεύω ότι δεν υπάρχει Θεός. Πως θα μπορούσε να πιστέψει έναν άνθρωπο που ήρθε από την Ελλάδα; Ο χρόνος θα δείξει....» σχολίασε

Τόνισε πως τα δύο τελευταία χρόνια έχουν χειροτερέψει οι σχέσεις. Έχουν αναδειχθεί δυνάμεις που θέλουν ένταση και στην Ελλάδα και  στην Αλβανία

Είπε ακόμη πως τα παιδιά στα σχολειά τους μαθαίνουν πράγματα που δεν υπάρχουν. «Να δούμε ποιές ρίζες δηλητηριάζουν την αλήθεια» τόνισε και συμπλήρωσε πως στην Αλβανία  υπάρχουν δυνάμεις που έχουν στο πρόγραμμά τους το... αντί (αντιελληνικό)

«Δεν υποτιμώ τη βλακεία και την ανοησία που ενίοτε είναι πιο δυνατή από τη σωφροσύνη. Προσοχή στην ανοησία και στο ψέμα. Το αντίδοτο είναι αλήθεια και σοβαρότητα. » δήλωσε με νόημα. Μιλώντας για την αυτοκέφαλη Εκκλησίας της Αλβανίας είπε: «Υπάρχει μια άγνοια. Πρόκειται για την αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας, Είναι οι ορθόδοξοι Έλληνες είναι και οι σλαβικής καταγωγής. Έννοια μου είναι να είμαστε  όλοι μαζί.»
Με αφορμή το πως συμπεριφέρθηκαν σε Αλβανούς μετανάστες κάποιοι Έλληνες χαρακτήρισε ελάττωμα την υπεροψία, και είπε ότι ο υπερόπτης είναι κατώτερος
«Εδώ μιλάνε με κακία για την κρίση της Ελλάδας. Κάποιος που θέλει να πρωταγωνιστήσει και στο πολιτικό σκηνικό είπε τι έχουμε να φοβηθούμε από την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα προς πώληση»
Σύμφωνα με τον κ. Αναστάσιο στερούμεθα μνήμης στην Ελλάδα. Δε σκεφτόμαστε σοβαρά το παρελθόν. «Υπήρχε σνομπάρισμα της ιστορίας. Τους πιάνει το...Αλτσχάιμερ» είπε χαρακτηριστικά.

Για το ρατσισμό ήταν κατηγορηματικός: «Κάθε άνθρωπος είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Αν γεννήθηκε κάπου δεν είναι ούτε δικό του επίτευγμα ούτε δικό του λάθος. Σεβασμός στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την παράδοση είναι εικόνα του Θεού. Αυτό δε σημαίνει πως είναι το ίδιο όταν ο άλλος έχει ένα καλάζνικοφ και όταν η ελληνοαλβανική φιλία κορυφώνεται στις συμμορίες. Είναι εύκολη λύση να παίζουμε το ρόλο του θύματος» είπε και συμπλήρωσε πως το δύσκολο είναι να βρούμε τη λύση, αλλά τα δύσκολα έχουν αξία.

Ζήτησε αυτοκριτική στην Εκκλησία. «Πως επιτρέψαμε στον εαυτό μας τέτοια παρακμή; Μεγάλη ευθύνη της Εκκλησίας. Δεν είναι μόνο το κεράκι και τα ονόματα που γράφονται στις εκκλησιές., αλλά η αλήθεια του Ευαγγελίου.» είπε και συμπλήρωσε «Κάναμε ορθοδοξία λίγο μπαρόκ με πολλά περιττά πράγματα» και εξήγησε τι είναι πραγματική Ορθοδοξία με την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη και την αγάπη να πρέπει να είναι τα πρώτα.

Για τα σενάρια περί παραίτησής του ξεκαθάρισε: «Οι ανθρώπινες αντοχές ήταν για το πόσο εγώ είμαι επαρκής. Με την κρίση της Αλβανίας υπήρχαν άλλες προτάσεις. Μου πέρασε η ιδέα να παραιτηθώ. Αλλά σκέφτηκα πως κάποιοι άφησαν το έργο τους να καταρρεύσει και δεν ήθελα να κάνω το ίδιο.»

Για την κατάσταση στην Ελλάδα είπε πως είναι φοβερή αρρώστια η απόγνωση. Και συμπλήρωσε ότι έχουμε την ηθική κρίση πριν την οικονομική κρίση, καθώς και αυτή των αξιών. «Αντί να σεβόμαστε τον άνθρωπο σεβόμαστε τις αγορές» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Είπε ακόμη πως το 20% του πληθυσμού της γης εκμεταλλεύεται το 80% των πηγών της γης, Κι σε αυτές τις πλούσιες χώρες είμαστε κι εμείς. Δυστυχώς..

Αποκάλυψε πως το Φεβρουάριο έστειλε ένα γράμμα στους συναδέλφους του της Γερμανίας και τους είπε για τον περιορισμό των υποτιμιτικών τίτλων και να δούμε πάλι το θέμα πως θα μειωθούν οι τόκοι και πως θα έλθει η ανάπτυξη.
Μετά  στη συνεδρίαση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Κρήτη τα επανέλαβε.  «Με συνεχάρηκαν στο τέλος και συμφώνησαν. »
Είπε ότι το ψέμα και ο εγωκεντρισμός είναι οι ρίζες της διαφθοράς και αυτές πρέπει να τις πολεμήσουμε.
Είπε ακόμη πως αντιμετώπισε την είδηση για τον καρκίνο και  πως τον βοήθησε η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό.« Συνεχίζω τον αγώνα, Συνεχίζω να είμαι με ευαίσθητα πάντα μάτια. Γίνεσαι πιο ώριμος όταν προσωπικά πονάς.» σχολίασε με νόημα.
Τέλος αποκάλυψε πως η Εκκλησίας της Αλβανίας έχει κάνει μια μεγάλη επένδυση μέσω μιας εταιρείας που λέγεται ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ, ενώ ζήτησε από τους Έλληνες να διαβάσουν το αν και γραμμένο το 1907 πολύ επίκαιρο  έργο του Παπαδιαμάντη “Τα πτερόεντα δώρα “ .

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/eipan/13851-albanias-anata

΄Εμφραγμα

            Πως να σωθείτε

        εάν πάθετε έμφραγμα 

          και είστε μόνοι σας.

Ας υποθέσουμε ότι είναι 6.15 πμ και επιστρέφετε με το αυτοκίνητο από την δουλειά.

Είστε μόνος. Έχετε περάσει μια...

σκληρή ημέρα, είστε κουρασμένος και ψυχολογικά είστε χάλια. Το άγχος σας είναι μεγάλο και δεν υποχωρεί με τίποτε. Ξαφνικά αισθάνεστε ένα φοβερό πόνο στο στήθος ο οποίος επεκτείνεται στον βραχίονα και στο σαγόνι. Παθαίνετε έμφραγμα. Βρίσκεστε μόλις 5 χιλιόμετρα από το πλησιέστερο νοσοκομείο.

Δυστυχώς όμως δεν ξέρετε εάν θα τα καταφέρετε να φτάσετε ως εκεί.... Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νο 240, του Νοσοκομείου του Ρότσεστερ και είναι ουσιαστικά οι πρώτες βοήθειες που μπορεί κάποιος να δώσει στον εαυτό του όταν πάθει έμφραγμα και είναι μόνος.
Πρώτες βοήθειες που μπορεί να σταθούν απαραίτητες για την επιβίωση του. Πολλοί άνθρωποι παθαίνουν έμφραγμα και είναι μόνοι και αβοήθητοι. Από τη στιγμή που θα νιώσουν ότι η καρδιά τους δεν λειτουργεί κανονικά και θα νιώσουν τον πόνο, τους απομένουν μόνο 10 δευτερόλεπτα μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους. Αυτά τα 10 δευτερόλεπτα που φυσικά είναι γεμάτα πόνο και τρομερό στρες, ίσως αποδειχτούν σημαντικά για την ίδια τους τη ζωή.
Όταν κάποιος νιώσει το έμφραγμα δεν πρέπει να πανικοβληθεί. Πρέπει αμέσως να αρχίσει να βήχει έντονα, δυνατά και επαναλαμβανόμενα. Πριν τον βήχα να προηγείται βαθιά ανάσα και να προσπαθεί ο βήχας να είναι βαθύς και παρατεταμένος, όπως όταν θέλουμε να βγάλουμε φλέμα. Η βαθιά ανάσα και ο βήχας να επαναλαμβάνεται κάθε 2 δευτερόλεπτα, χωρίς κανένα σταματημό. Αυτό πρέπει να γίνεται συνέχεια μέχρι να έρθει η βοήθεια ή να επανέλθει η καρδιά σε σωστή λειτουργία. 

Οι βαθιές ανάσες μεταφέρουν οξυγόνο στους πνεύμονες ενώ οι κινήσεις που προκαλεί ο βήχας πιέζουν την καρδιά και εξασφαλίζουν την κυκλοφορία του αίματος. Ο βήχας επίσης, βοηθάει την καρδιά να ανακτήσει τον φυσιολογικό της ρυθμό. Αυτή η κίνηση μπορεί να σώσει ζωές. Τα εμφράγματα πλέον δεν “κοιτάζουν” ηλικίες. Χτυπούν τους πάντες, λόγω των αλλαγών στον τρόπο ζωής.
πηγή:iatropedia.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://parapona-rodou.blogspot.com/

Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ....

• ...στὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεὲμ

   Νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸς ἀσκητὴς προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσα στὸ ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποὺ πρὶν ἀπὸ περίπου 400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο, ποὺ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ.

Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἀσκητήριο του, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος καὶ προσευχόμενος μπροστὰ στὴν ἁγία Φάτνη.

Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τὰ νύχια τοῦ θανάτου!

Ἀπόλυτη σιωπὴ ἐπικρατοῦσε μέσα στὴ νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο...

Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκειὰ φωνή:

–Ἱερώνυμε!

Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.

–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...

Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.

–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;

Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:

–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!

–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...

Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:

–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;

Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:

–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!

–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;

–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάν­τησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.

Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄ­­­φησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.

Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεῦχ. 2057.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.tideon.org/index.php/

Ρωμαίικα .. Χριστούγεννα

                    Άρτος αρπαγής ή φακές ταπεινοφροσύνης;

Δημήτρης Νατσιός  Δάσκαλος Κιλκίς

«Αδέρφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγιελιώσαστε με τα ξένα κι άνοστα  πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις. «Ευφράνθητε εορτάζοντες».
Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα:

«Και  βάλετε τα ρούχα σας,

εύμορφα ενδυθήτε,

στην εκκλησίαν τρέξετε

με προθυμίαν μπήτε,

ν’ακούσετε με προσοχήν

όλην την υμνωδίαν

και με πολλήν ευλάβειαν

την Θείαν Λειτουργίαν.

Και πάλιν σαν γυρίσετε

εις το αρχοντικόν σας,

ευθύς τραπέζι στρώσετε,

βάλτε το φαγητόν σας.

Και τον σταυρό σας κάνετε,

γευθήτε, ευφρανθήτε.

Δώστε και κανενός φτωχού

                                             όστις να υστερήται».

Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση. Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε. Αυτή είναι η παραγγελία του Χριστού, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση.

Δίνετε στους άλλους απ’ ότι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν». Τι εξαίσια λόγια! Είναι του Φώτη Κόντογλου στο βιβλίο «Χριστού Γέννησις. Το φοβερόν Μυστήριον» (εκδ. Αρμός, σελ 14).

Κάποτε, εμείς οι Ρωμηοί, έτσι γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα. Όσο παραμέναμε στην «έντιμον πενίαν». Όταν μας έπιασε ο καημός του εξευρωπαϊσμού και η νόσος της ευζωίας, αφήσαμε τα «φασούλια σωφροσύνης» που καλομαγείρευε η μάνα μας και ριχτήκαμε στην «όρνιθα ασελγείας» του ταχυφαγείου. Παρένθεση. Τις εντός εισαγωγικών φράσεις, ερανίστηκα από ένα κείμενο του 1760. Είναι μια επιστολή του λόγιου Κωνσταντίνου Δαπόντε, ο οποίος αργότερα έγινε μοναχός με το όνομα Καισάριος. Έζησε  και εκοιμήθη στο Άγιον Όρος. Διαβάζω λίγες εισαγωγικές γραμμές από την επιστολή, που την απέστειλε σε κάποιον Πούρβουλο, απαντώντας, μάλλον, σε πρόσκληση για τραπέζι.

«Επιθυμίαν επεθύμησα τούτην την εβδομάδα φαγείν μετά της ευγενείας σου• εις το τραπέζι δε δεν θέλω να είναι άρτος  αρπαγής, πρόβατον αδικίας, όρνιθα ασελγείας, ούτε δορκάς υπερηφανείας, ούτε ορτύκι μνησικακίας, ούτε λαγός φιλοχρηματίας, αλλ’  ούτε χοίρος ακαθαρσίας. Θέλω δε και παρακαλώ να είναι άρτος ιδρώτος, φακές ταπεινοφροσύνης, φασούλια σωφροσύνης, ρεβίθια ελεημοσύνης, ιχθύες απλότητος, ελιές ιλαρότητος και λάχανα ευλαβείας…».

Στα «δεν θέλω», στα ανεπιθύμητα εδέσματα του Καισάριου, περιγράφεται η Ελλάδα της παρακμής, του χρηματηστηρίου, των μνημονίων, του Άκη και λοιπών πτωμάτων τυμπανιαίας αποφοράς.
Στα «θέλω» είναι η Ρωμηοσύνη, της νηστείας, του φιλότιμου, της οικογένειας, που γιορτάζει ενωμένη τις χρονιάρες μέρες και δεν «δραπετεύει» στους κατασκότεινους δρυμούς της άθεης Ευρώπης, για να διασκεδάσει την ανοησία της και να επισωρεύσει κι άλλα μπάζα στην άπληστη ψυχή της.
«Επιθυμία επεθύμησα» τούτες τις μέρες, πλησιάζοντας το φοβερόν μυστήριον της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού, να γράψω τέσσερις-πέντες αράδες, όχι για τα χαζοχαρούμενα φληναφλήματα περί πνεύματος και μαγείας των Χριστουγέννων, αλλά για το πώς πρέπει να γιορτάζονται τα ρωμαίικα Χριστούγεννα στο σχολείο.

Γιατί κι εδώ παρεισέφρησε «η μαγεία» και λοιπές δυτικόφερτες μαγαρισιές και ο Χριστός στέκεται στην εξώθυρα του σχολείου και την «κρούει», αλλά τα παιδιά του δεν την ανοίγουν, γιατί δεν τον γνωρίζουν. Και δεν τον γνωρίζουν, γιατί εμείς οι νέας κοπής δάσκαλοι, παραζαλισμένοι από την αλαζονεία και τα φαρμάκια της απιστίας, λησμονήσαμε ότι δάσκαλος, Ρωμηός, πρωτίστως «εστί άρχων πνευματικός» (άγιος Χρυσόστομος), «αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής» (Μέγας Βασίλειος).
Ότι κύρια αποστολή σήμερα - εν μέσω της περιρρέουσας πονηροκρατίας-  του δασκάλου με το ρωμαίικο ήθος, είναι το «ο ποιήσας και διδάξας». Μα για να μην σκανδαλισθεί κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια- όπως θα έλεγε ο Κόντογλου- στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότελα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει».
Ας κοιτάξουμε πίσω, τι έκαναν οι παλιοί, καλοί μας δάσκαλοι. Ερωτώ: τέλειωνε ποτέ μαθητής του Δημοτικού χωρίς να γνωρίζει το απολυτίκιο της Γέννησης του Χριστού; Το θαυμάσιο «Η Γεννησίς σου Χριστέ ο Θεός  ημών…». Ή ακόμη το εκπληκτικό Κοντάκιο «Η Παρθένος σήμερον…». Ή το «Πιστεύω».  Ποιος τα μαθαίνει αυτά σήμερα στα παιδιά, που έχουμε σιχαθεί τα γλυκανάλατα φράγκικα μουρμουρητά;
Που αφήσαμε τα πάντερπνα λόγια των αγίων, τα οποία γαληνεύουν τις πεινασμένες ψυχές των παιδιών - «από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι», έγραφε ο Σεφέρης - και τα «ταϊζουμε» με τα ξέψυχα, μίζερα και ψευτορομαντικά «μπαχαρικά» και ψελλίσματα της αντίχριστης Δύσης.
Κάνουμε γιορτές χριστουγεννιάτικες στα σχολεία και νομίζεις ότι βρίσκεται σε κάποιο κρατίδιο της Γερμανίας ή σε καμμιά γειτονιά της Νέας Υόρκης.

Αν θέλουμε να φύγουν τα σάβανα που καταπλάκωσαν την πατρίδα μας, πρέπει να αρχίσουμε από τις σχολικές τάξεις την επανάσταση. Και η καθ’ ημάς Επανάσταση πάντοτε, νυν και αεί, γίνεται πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Το έγραψαν με το γιαταγάνι τους οι Κλεφταρματολοί, βλάστησε  στο αίμα των Νεομαρτύρων.

Ποιος δάσκαλος διαβάζει στην τάξη το Ευαγγέλιο της Γέννησης; Γιατί ανεχθήκαμε την κατάργηση του βιβλίου των Ευαγγελικών Περικοπών, το οποίο συνόδευε τα Θρησκευτικά και στην θέση του διδάσκουμε την μάγισσα  την Φρικαντέλα που μισούσε τα κάλαντα;
Γιατί αφήσαμε να φύγει ο Κόντογλου και «το βλογημένο μαντρί», ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός, ο Παλαμάς και ο Καρκαβίτσας για να μπουν στη θέση τους κάποια Θ. Χορτιάτη ή Κατερίνα Αναγνώστου, που γράφει για τον Αϊ-Βασίλη που στέλνει γατάκια σε μια οικογένεια προσφύγων; (στην Α’Δημοτικού).
Ή κάποια Έλσα Χίου που γράφει για τον μουσουλμάνο Νορντίν, που επισκέπεται, μια εκκλησία και δυσφορεί για «τους άσκημους γέρους με τις μακριές γενειάδες» που υπάρχουν στους τοίχους της εκκλησίας «του χριστιανού Αλλάχ»; (στην Γ-Δ Δημοτικού).

Γιατί τα «Χριστούγεννα του Τα Κι Κο», στο Ανθολόγιο Ε-Στ΄ Δημοτικού, όπου συγκρίνονται τα μάτια του Χριστού με τα μάτια ενός γατιού, αναθυμιάσεις που μας πνίγουν και φέρνουν αναγούλα στα παιδιά;

Αυτές τις ημέρες, να καταστρέψουμε για λίγο την κρίση μες στις τάξεις. Να την κάνουμε ρωμαίικη, να αναπνεύσουν οι μαθητές μας άρωμα Ορθοδοξίας, δηλαδή Ελευθερίας διότι αυτό σημαίνει ρωμαίικο, ελευθερία.

«Ρωμαίικον. Στις ψυχές όλων των απλών Χριστιανών, που ήταν υποτελείς στο κράτος της Τουρκίας εδώ και τέσσερις αιώνες (αφότου δηλαδή κυριεύτηκε από τους Τούρκους η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Τουρκία και έπειτα η ίδια η Κωνσταντινούπολη) διαφυλασσόταν η ιδέα και η ελπίδα της απελευθέρωσης και ανάκτησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με το όνομα «ρωμαίικον».

Έλαβε την ονομασία αυτή από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης, από τους οποίους ονομάστηκε και ολόκληρη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία Ρωμαϊκό Κράτος ή και απλώς «Ρωμαίικον», το οποίο ισοδυναμεί με τη λέξη «ελευθερία» για τους χριστιανούς υπόδουλους της Τουρκίας. Αυτή λοιπόν η ιδέα, «ρωμαίικον» έμεινε ριζωμένη στις καρδιές των χριστιανών Ελλήνων και ομοθρήσκων».
(Γεωργίου Γαζή, γραμματικού του Καραϊσκάκη. Λεξικόν της Επαναστάσεως και άλλα έργα, επιμέλεια Λ. Βρανούσης, Ιωάννινα 1971, σ.132. Απόδοση στα νέα ελληνικά)
Ρωτούσαν κάποιοι δάσκαλοι τον Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη: «Γέροντα, πώς θα διδάσκουμε, πώς θα μιλάμε στα παιδιά;». Και εκείνος έλεγε: «Θέλεις να διδάξεις, θέλεις να μιλήσεις στους μαθητές σου; Πιάσε από το χέρι τον Άγιο Νεκτάριο και κουβάλα τον μέσα στα θρανία, μέσα στην αίθουσα με τον Άγιο Νεκτάριο να διδάξεις. Διδάσκει εκείνος και ο Χριστός και όχι εσύ τα παιδιά».

Ας πιάσουμε, λοιπόν, κι εμείς, για να παραφράσω τον άγιο Γέροντα, τον Αϊ-Βασίλη, τον δικό μας, τον Μέγα, από το χέρι, κι εκείνος, μιας και όλους μας καταδέχεται, θα μας διδάξει.
Ας πιάσουμε τα χέρια των ηρώων και των αγίων του Γένους μας, γιατί μόνον αυτοί μπορούν, στην κατάσταση που είμαστε, να μας διδάξουν τι σημαίνει Ρωμηοσύνη, δηλαδή ελευθερία...

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/

" Ο κύκλος της Πάτμου"

Το πνεύμα και το χρήμα Tου Παντελη Μπουκαλα Κάποτε τα πράγματα ήταν δύσκολα. Για να βιοποριστείς, αν φορούσες ράσο απλώς για να κρύψεις την πονηρία σου και να εκμεταλλευτείς την ευπιστία ή τον φόβο των ανθρώπων, έπρεπε να δουλέψεις. Να τυμβωρυχήσεις αναζητώντας οστά, να τα καθαρίσεις, να τα επαργυρώσεις κι ύστερα να πάρεις σβάρνα τα χωριά, φορώντας το κατάλληλο ύφος. Αλλά ας ακούσουμε τον Ανώνυμο Ελληνα, συγγραφέα του έργου «Ελληνική Νομαρχία, ήτοι Λόγος περί ελευθερίας» (1806). Κι ας μη μας ξενίσει το 1806, γιατί σε κάμποσα πράγματα βρισκόμαστε ακόμα εκεί. Ισως και πιο πίσω. Γράφει, λοιπόν, πολεμώντας τους θεομπαίχτες: «Είναι αναρίθμητοι, επειδή δεν ευρίσκεται πόλις ή χωρίον οπού να μην φυλάττη ή ένα ή δύο από αυτούς τους λαοκλέπτας, οι οποίοι [...] με άκραν αυθάδειαν αρχινούσιν από οσπίτιον εις οσπίτιον να ζητούσιν ελεημοσύνην και εκδύουσιν εξόχως τας γυναίκας». Πώς; Ιδού: «Τον τρόπον, οπού μεθοδεύονται, είναι άξιος γέλωτος εν ταυτώ και δακρύων. Αυτοί έχουσιν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνουν και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους [εγώ, έως τώρα βέβαια, είδα έως τέσσαρας κεφαλάς του Αγίου Χαραλάμπους] και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Εν ενί λόγω, δεν αφήνουν άγιον χωρίς να έχουν ένα μέρος από τα κόκκαλά του». Εκτοτε τα πράγματα απλουστεύτηκαν. Και δεν χρειάζεται να κοπιάζουν οι πνευματικώς αγωνιώντες. Αρκεί να στήσουν μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Μη κυβερνητική μεν, κυβερνητικώς επιδοτούμενη δε. Αδρά. Για να προαχθεί το πνεύμα. Να επεκταθεί η χριστιανοσύνη. Λίγα χρόνια πριν αποσβολωθήκαμε διαβάζοντας για επιδοτούμενο πρόγραμμα με τον θεάρεστο στόχο της προαγωγής του χριστιανισμού στη θεόκλειστη στο τυραννικό σκοτάδι Βόρεια Κορέα. Διαβάζαμε επίσης για ιερές κρουαζιέρες εν ονόματι της Πάτμου, με ζητούμενο τη «σύνδεση της θρησκευτικής συνείδησης με την οικολογία». Συμμετείχαν (παγιδευθέντες;) υψηλοί κληρικοί, πρώην εστεμμένοι και ονομαστοί πολιτικοί, όπως ο Γκορ και ο Ανάν. Οσοι έψεγαν τότε το πρόγραμμα κατακεραυνώνονταν σαν αρνηνισίθεοι. Και ιδού τα πατμιακά αποκαλυπτήρια, που προκάλεσαν τη δίωξη του «Κύκλου της Πάτμου», ικανότατου στο ξεκοκάλισμα: Τα χρήματα που αφειδώς προσέφεραν ποικίλες μορφές της πολιτείας, ίσως στο πλαίσιο συναλλαγών και ανταποδόσεων, δαπανήθηκαν σε ποτάμιες κρουαζιέρες (Δούναβης, Νείλος, Μισισιπής) και για την ενοικίαση παγοθραυστικού, που θα διευκόλυνε τον εκχριστιανισμό του πεισματικά ειδωλολάτρη Βορείου Πόλου. Ετσι απλά, κάποιοι αετοί εκμεταλλεύτηκαν, κορόιδεψαν, πλούτισαν. Επειδή κάποιοι άλλοι, κυβερνώντες, τους το επέτρεψαν. Το πνεύμα, αν όντως το ψάχνει κανείς, το βρίσκει και στον Κηφισό. Δεν είναι ανάγκη να πάει στον Νείλο για συνομιλίες με την Ισιδα. Οσο για το χρήμα, βρίσκεται ακόμα πιο εύκολα: στον κρατικό κορβανά. Αρκεί να ’χεις μπάρμπα από τη Ρουσφετώνη, όμορη και ομοιοκατάληκτη της παροιμιακώς διάσημης Κορώνης. ΠΗΓΗ:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/12/2012_475130

Πάτμος

"Καβατζάροντας" το Πετροκάραβο!

Ψαλτική

Τί είναι τελικά ο ήχος νάος;

Πολλές οι συζητήσεις περί του θέματος αυτού. Καμμία η σχέση του με το μακάμ σαμπάχ, κατά νεώτερες θεωρήσεις. Οι διάφορες πραγματείες τον θέλουν απλά ως δίφωνο του έξω πρώτου. Η ένδειξη "νάος" όμως συναντάται σπάνια, και όταν συναντάται βρίσκεται σε μέλη που καμμία διαφορά δεν έχουν με άλλα μέλη που χαρακτηρίζονται απλά ως α' ήχος. Η λύση μάλλον δίδεται σε κάποια από τις παλαιές θεωρητικές πραγματείες που εντόπισα σε αγιορειτικό κώδικα (δεν μπορώ να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες, αν και γνωρίζω ότι μπορεί έτσι να γίνομαι αναξιόπιστος), που έχω την εντύπωση ότι κάπου/κάποτε έχει εκδοθεί, αν και εγώ προσωπικά δεν κατέχω αντίτυπο. 

Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι τελικά το θέμα αφορά στην γένεση του ήχου. Ο νάος είναι ο γ' ήχος που δεν λειτουργεί ως κύριος, δηλαδή ως δ'φωνος του πλαγίου του (του βαρέος, δηλαδή), αλλά περισσότερο ως δίφωνος του α' ή του πλ α'. Αν το δούμε αντίστροφα, συσχετίζοντας τα παραπάνω με τον α' ήχο, νάος είναι ο α' ήχος που δείχνει προτίμηση στην διφωνία, λειτουργεί δηλαδή ως ήχος μέσος του γ'. Το μέλος, όμως, δεν αποδίδεται στον γ' αλλά στον πρώτο και με τον χαρακτηρισμό "νάος" φανερώνεται η γέννεση του ήχου αυτού. Για τον λόγο αυτό η πραγματεία τον ονομάζει και "τριτόπρωτο".

Για να δούμε το θέμα και αφαιρετικά, ο γ' του παλαιού στιχηραρίου αναπαύεται πολλές φορές στο πλάγιό του, τον βαρύ. Δείχνει δηλαδή την κυριότητά του επί του βαρέος λειτουργώντας ως τετράφωνος αυτού. Ε, αυτός ο τρίτος δεν είναι νάος κατά τα παραπάνω (παραγόμενος ήχος, δηλαδή), αλλά κύριος γ'. Η πραγματεία ονομάζει τον νάο και "νανά" εξηγώντας ότι ο "νανάς" (sic) είναι ο τρίφωνος του πλ δ'. Πράγματι, το νανά θεωρείται παλαιόθεν επήχημα του πλ δ' ήχου (τρίφωνος του πλ δ'), δηλαδή ήχος που παράγεται από τον πλ δ' με επηχημα στην τριφωνία. Σε όλες τις προθεωρίες εξάλλου, το νανά μπαίνει στα απηχήματα του πλ δ', με τρίφωνη ανάβαση που ακολουθεί το νεάγιε. Ταυτίστηκε όμως θεωρητικά και με τον γ' ήχο διότι το όνομά του χρησιμοποιήθηκε ως παραλλαγή του γ' στον Τροχό. Δεν είναι όμως κύριος ήχος αφ' εαυτού του το νανά, αλλά ήχος παραγόμενος (μέσος δ' ονομάζεται από τον Αγιοπολίτη, όπου και κατατάσσεται στις φθορές μαζί με το νενανώ). 

Όλα αυτά συμπληρώνουν λίγο την εικόνα του νάου που είχαμε μέχρι σήμερα. Είναι ήχος δίφωνος, ή καλύτερα ήχος μέσος του γ' που δεν αποδίδεται στον γ' αλλά στον αυτού μέσον, τον πλ α', ή και α'. Στον κώδικα δίνονται και παραδείγματα που ενισχύουν την παραπάνω εικόνα. Λεέι π.χ. ότι ο βαρύς της Παπαδικής πολλάκις γράφεται πρωτόβαρυς (κατά το "τριτόπρωτος") ως μη παραγόμενος από πλάγιασμα του γ', αλλά "έσται η κίνησις του βαρέως (sic) από τον ήχον πρώτον".

Γιατί όμως ελάχιστα μαθήματα επιγράφονται ως "νάος", αφού δεν υπάρχει σαφής διαφορά με τα άλλα του α'; Εδώ ίσως ισχύει αυτό που αναφέρεται σε άλλο θεωρητικό παλαιό: ανάγκη εστίν αμοίβεσθαι το μέλος εις τον ήχον εις όν εχρόνισε το μέλος. Ίσως να επιλέγει ο μελοποιός να το εντάξει εκεί διότι έτσι μας πληροφορεί για το ποιά θεωρεί ότι είναι η επικρατούσα ιδέα του μέλους, ή για το πώς γεννήθηκε η πορεία του. Γιατί π.χ. ο καλλοφωνικός ειρμός "εν Σιναίω τω όρει" να μελοποιείται με την ιδέα του α' (με παρόμοια συμπεριφορά μάλιστα με αρκετούς ειρμούς του α' ήχου) και να εντάσσεται στον γ' ἠχο; Διότι, η παράδοση τον διέσωσε με δύο εκδοχές στο Ειρμολόγιο Μπαλασίου, μία κατά τα πρότυπα του γ' ειρμολογικού και μία σε μέσο του γ' με την ιδέα του α' δ'φώνου, και οι διάφοροι "καλλωπιστές" επέλεξαν να καλλωπίσουν την δεύτερη εκδοχή, εντάσσοντας το μέλος σαφώς στον γ' ήχο αφήνοντάς μας να απορούμε για την καταγωγή του.

Εδώ υπάρχει και άλλο ένα θέμα. Όταν ο νάος καταλήγει δύο έξω (στο γ' ήχο) μήπως διαφοροποιείται από τον καθ' αυτό γ' όταν αυτός καταλήγει στην βάση του; Μια κλασσική κατάληξη του γ' ήχου της Παπαδικής είτε προκύπτει από διφωνία του α' (αν το μέλος είναι του α' ήχου), είτε από επιστροφή στην βάση του μέλους (αν το μέλος είναι του γ' ήχου) είναι η κατάληξη με διπλή. Ως προς την παλαιά γραφή, η κατάληξη είναι ίδια:ολίγον με διπλή. Ως προς την αργή εξήγησή της όμως, υπάρχει ορισμένες φορές διαφοροποίηση. Το παραγώμενο μέλος είναι πολύ γνωστό και παρόμοιο και στις δύο περιπτώσεις, αλλά και με ανιχνεύσιμες διαφορές που μας προβληματίζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο θέσεις διπλής από το 8ηχο θεοτοκίο "Θεοτόκε Παρθένε" του Μπερεκέτη. Την μία από τον α' ήχο στην θέση "Παρ-θέ-νε" και την άλλη από τον γ' ήχο στην θέση "Κυ-ρι-ος":

 

εξήγηση Γρηγορίου Πρωτ. από Κοκκινογοργούσα:

 

 

 

εξήγηση Γρηγορίου Πρωτ. από Κοκκινογοργούσα:

 

 

 

Όπως παρατηρούμε, η χρονική αξία αλλά και η βασική πορεία είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Υπάρχει όμως διαφοροποίηση στο πώς το μέλος προσεγγίζει την βάση του γ' ήχου. Στην μέν πρώτη περίπτωση, το πάρσιμο του Δι είναι από κάτω, ενώ και η πεταστή πρό της βαρείας αναλύεται από κάτω. Στην δεύτερη περίπτωση, το μέλος έχει σαφώς μιά τάση να ακουμπήσει ψηλότερους φθόγγους, όπως το Κε, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αντίστοιχες θέσεις αναλύονται με ανάβαση μέχρι τον Ζω ύφεση. Η αίσθηση που δίνεται, λοιπόν, είναι ότι όταν η συγκεκριμένη θέση του γ' συναντάται σε μέλη α' ήχου, η εκτέλεσή της έχει μιά τάση να τραβιέται προς τα κάτω, ενώ όταν ο γ' είναι ο ήχος του μέλους, δίνεται μια αίσθηση οξύτητος με πάρσιμο από πάνω. Υπάρχουν περιπτώσεις, όμως, που η δεύτερη εξήγηση συναντάται σε μέλη του α' (π.χ. βλ. Κεκραγάρια Ιακώβου), αν και το αντίθετο δεν συμβαίνει ποτέ, το να συναντήσουμε την πρώτη εξήγηση σε μέλη του γ' δηλαδή. Έχει κι αυτό την σημασία του νομίζω.

 

Μήπως σε τέτοιες μικρολεπτομέρειες κρύβεται ο ήχος νάος; Μήπως, λοιπόν, για άλλη μια φορά επαληθεύεται ο Γαβριήλ Ιερομόναχος, που λέει ότι κάθε μέσος ήχος ποιεί ίδιον μέλος "της ιδέας αυτού δηλωτικόν"; Μήπως, τελικά, έχουμε νάο ήχο απλά κάθε φορά που ένας α' ήχος διφωνεί;

 

Ελπίζω να συνέβαλα κάπως στην προβληματική του θέματος αυτού.

 Αναρτήθηκε από π. Νικoλαος Μεζης 

Χειρόγραφο του Αρχιμήδη

Αποκρυπτογραφείται μυστηριώδες χειρόγραφο του Αρχιμήδη για το άπειρο!

 

 

Επρόκειτο για ένα μυστηριώδες χειρόγραφο του Αρχιμήδη, χαμένο για αιώνες. Ακόμα

κι όταν βρέθηκε ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί! Τώρα όμως αποκάλυψε μυστικά που αλλάζουν την σύγχρονη ως τώρα άποψη για το βάθος της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής σκέψης.

 

Το χειρόγραφο, γνωστό με το όνομα "Archimedes Palimpsest", περιέχει μεταξύ άλλων το μοναδικό αντίγραφο των «Θεωρημάτων Μηχανικής» του Αρχιμήδη, στο οποίο ο αρχαίος 'Eλληνας μαθηματικός εξηγεί πώς χρησιμοποιούσε μηχανικά μέσα για να αποδείξει κάποια μαθηματικά του θεωρήματα.

Το χειρόγραφο αυτό, βρέθηκε τυχαία το 1906 σε μια βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης, από τον Δανό φιλόλογο Johan Ludvig Heiberg. Όμως συνάντησε ανυπέρβλητες δυσκολίες στην ανάγνωσή του. Πάνω στο αρχαίο κείμενο των μαθηματικών του Αρχιμήδη είχε γραφτεί ένας χριστιανικός ύμνος και αυτό έκανε πολύ δύσκολη την αποκατάσταση του αρχικού κειμένου.


Για πολλές δεκαετίες το χειρόγραφο θεωρήθηκε ξανά χαμένο ώσπου ξαφνικά ο Οίκος Δημοπρασιών Christie's το έβγαλε σε δημοπρασία το 1998. Τελικά κατέληξε στο Walters Art Museum της Βαλτιμόρης των Η.Π.Α.

Εκεί το είδαν και το μελέτησαν πιο συστηματικά οι καθηγητές Netz και Saito το 2001. Η έρευνα, τους έφερε μπροστά σε μια απρόσμενη αλλά σημαντική διαπίστωση...
Ο Αρχιμήδης προσπαθούσε να θεμελιώσει την Μαθηματική Ανάλυση, κάτι που θεωρείται κατόρθωμα του καιρού μας και προϊόν της μαθηματικής επανάστασης που ξεκίνησε απ' το 16ο αιώνα. Κάτι που προϋποθέτει την έννοια του μαθηματικού απείρου.

Η μέχρι τώρα εντύπωση που είχαμε για τα μαθηματικά στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ότι οι 'Eλληνες απέφευγαν να καταπιαστούν με την έννοια του «απείρου» και να χειριστούν άπειρα μεγάλα σύνολα. Αυτό θεωρούνταν κατόρθωμα της εποχής μας (από τον 17ο αιώνα και μετά)! Φαίνεται όμως ότι το αρχαίο χειρόγραφο περιέχει και άλλα μυστήρια, επειδή ο Netz και οι συνεργάτες συνεχίζουν τη μελέτη του, όχι μόνο υπό κοινό φωτισμό αλλά και με τη χρήση υπεριώδους ακτινοβολίας.

Ποια άλλα καταπληκτικά μυστικά θα μας αποκαλύψει ακόμα που θα κάνουν την ιστορία να πρέπει να ξαναγραφτεί;

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/12/blog-post_2328.html#ixzz2FcGFCfSv

Το συνάχι ...

ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ ΤΟ ΣΥΝΑΧΙ...

Μπορεί να είναι προσωρινό ή χρόνιο, δεν παύει όμως να είναι βασανιστικό. Εφοδιαστείτε με τις απαραίτητες γνώσεις και μπείτε στη «μάχη».

Το συνάχι είναι μια ενοχλητική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από «μπούκωμα» και καταρροή. Μπορεί να συνοδεύεται και από άλλα συμπτώματα (φτέρνισμα, πυρετό, ενοχλήσεις στα αφτιά) και οφείλεται κυρίως είτε σε κοινό κρυολόγημα είτε σε αλλεργική ρινίτιδα.
Διαρκεί συνήθως μερικές μέρες και, επειδή ο ασθενής αναγκάζεται να αναπνέει μόνο από το στόμα, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο ανώτερο αναπνευστικό σύστημα, όπως π.χ. ξηροστομία ή σκάσιμο των χειλιών, ενώ δεν είναι σπάνιο να οδηγήσει και σε φλεγμονή των ιγμορίων (ιγμορίτιδα).

O «δεκάλογος» της αντιμετώπισης

1. Αερίζετε συχνά τους χώρους στους οποίους βρίσκεστε κατά τη διάρκεια της ημέρας.

2. Διατηρήστε την ατμόσφαιρα υγρή. Ένας εύκολος τρόπος είναι να τοποθετήσετε πάνω στο καλοριφέρ ένα δοχείο με νερό και μερικές σταγόνες αιθέριου ελαίου ευκαλύπτου.
3. Εφοδιαστείτε με βιταμίνη C για να ενισχύσετε το ανοσοποιητικό σας σύστημα.

4. Η ξεκούραση είναι απαραίτητη για την ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού σας.

5. Πιείτε άφθονα υγρά. Διευκολύνουν τη ρευστοποίηση των εκκρίσεων της μύτης και του λαιμού.

6. Τα αποσυμφορητικά ρινικά σπρέι ανακουφίζουν αμέσως χωρίς παρενέργειες. Ωστόσο, πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο για μερικές μέρες αφού η χρήση τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα εξασθενίζει τη δράση τους.

7. Εναλλακτικά μπορείτε να κάνετε ατμόλουτρα. Γεμίστε ένα μπολ με ζεστό νερό. Βάλτε το πρόσωπό σας πάνω από αυτό και σκεπαστέ το κεφάλι σας με μια πετσέτα. Μείνετε για μερικά λεπτά αναπνέοντας κανονικά.

8. Απευθυνθείτε στον γιατρό όταν το συνάχι συνοδεύεται και από άλλα συμπτώματα, όπως πυρετό, πόνο ανάμεσα και πάνω από τα μάτια και ενοχλήσεις στα αφτιά.

9. Όταν το συνάχι είναι χρόνιο, πιθανότατα οφείλεται σε κάποια αλλεργία, οπότε ένας αλλεργιολόγος θα σας δώσει τις κατάλληλες οδηγίες.

10. To χρόνιο συνάχι μπορεί να οφείλεται και σε ανωμαλία της κατασκευής της ρινικής κοιλότητας οπότε και απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση. 

Πηγή:http://www.agioritikovima.gr/ugeia/13749-pοs-tha-nikiete

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πηγή των φωτογραφιών το βιβλίο Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, του Κέντρου Διαφύλαξης Αγιορειτικής Κληρονομιάς, Θεσσαλονίκη 2000.

"Περιστατικές Ευχές..."

• Πῶς πρέπει νὰ διαβάζει ὁ ἱερέας τὶς λεγόμενες Περιστατικὲς Εὐχὲς τοῦ Εὐχολογίου; Ποιά ὀφείλει να εἶναι ἡ ἱερατική του ἔνδυση;

Στὸ Εὐχολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν πολλὲς περιστατικὲς εὐχὲς γιὰ διάφορες περιπτώσεις, καταστάσεις καὶ περιστάσεις τοῦ ἀνθρώπινου βίου ἤ ἀκόμα καὶ τοῦ ζωϊκοῦ ἤ φυτικοῦ βασιλείου. Ὁ ἱερεὺς ἰδιαιτέρως ὀφείλει σὲ κάθε περίσταση τοῦ βίου τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ νὰ συνδράμει προσευχητικά, εἴτε στὶς χαρὲς εἴτε στὶς λύπες του. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ ποιμένουσα Ἐκκλησία ἀφουγκραζόμενη τὶς πνευματικὲς καὶ ὑλικές, τὶς σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν της υἱοθέτησε μέσα στὸ λειτουργικὸ της βιβλίο ποὺ λέγεται «Εὐχολόγιον» πολλὲς καὶ διάφορες εὐχές. Αὐτὲς ὅμως οἱ εὐχὲς συνήθως δὲν εἶναι αὐτονομημένες.Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν διαβάζονται ἀπὸ τὸν Ἱερέα ἁπλῶς ὡς ἔχουν ἀλλὰ προστίθενται σὲ κάποια προηγηθεῖσα ἀκολουθία. Συνήθως οἱ περιστατικὲς εὐχὲς διαβάζονται συναπτὰ μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ. Στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας μετὰ τὸ πέρας τῆς διὰ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐμβαπτίσεως καὶ ραντισμοῦ ὅλων ὅσων μετέχουν τῆς ἀκολουθίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ῥαντισμοῦ ὅλου τοῦ τόπου ὅπου τελεῖται ὁ Ἁγιασμὸς ὁ Ἱερέας διαβάζει τὶς περιστατικὲς εὐχές. Μερικὲς φορὲς ὅμως συμβαίνει ὁ ἱερεὺς νὰ καλεῖται νὰ διαβάσει κάποιον ἀσθενοῦντα ἀδελφὸ σὲ νοσοκομεῖο ὅπου εἶναι δύσκολο νὰ τελεσθεῖ μιὰ ὁλόκληρη ἀκολουθία. Τότε ὁ Ἱερεὺς ἀφοῦ φορέσει σταυρώνοντας τὸ ἐπιτραχήλιόν του καὶ βάλει Εὐλογητός, διαβάσει τὸ Τρισάγιον, λέγει ἀπολυτίκια ἐπίκαιρα ἐπὶ τῆς περιστάσεως, π.χ. ἐὰν εἶναι ἀσθενὴς λέγει τό « Ἅγιοι Ἀνάργυροι…». Ἀκολούθως κάνει μιὰ σύντομη ἐκτενὴ μὲ τὰ γνωστὰ αἰτήματα: «Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός… Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ὑγείας, σωτηρίας, ἀναρρώσεως… τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ κτλ.». «Ἐπάκουσον ἡμῶν ὁ Θεός…» καὶ ἀκολούθως: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» καὶ ἀκολουθεῖ ἡ περιστατικὴ εὐχή. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς εὐχῆς ὁ ἱερέας τοποθετεῖ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ αἰτοῦντος τὴν περιστατικὴ εὐχή, τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιόν του. Μετὰ τὸ πέρας τῆς εὐχῆς κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας βαστᾶ ὁ Ἱερεὺς συνεχῶς τὸν Τίμιον Σταυρὸν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς π.χ. τοῦ ἀσθενοῦντος, ὁ Ἱερεὺς ἐπιδίδει τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ τὸ Ἱερὸν ἐπιτραχήλιον πρὸς ἀσπασμὸν καὶ κάνει ἀπόλυση.

Ἐὰν ἡ περιστατικὴ εὐχὴ πρέπει νὰ διαβαστεῖ σὲ ἰδιαίτερο χῶρο, π.χ. σὲ μαγαζί, σὲ σπίτι κ.ἄ. τότε καλὸν θὰ εἶναι νὰ συνοδευθεῖ μετὰ τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ. Ἐὰν δὲν μπορεῖ νὰ τελεσθεῖ μικρὸς ἁγιασμός, τότε ἀπαραιτήτως καλὸν θὰ εἶναι νὰ ὑπάρχει στὸν χῶρο μία εἰκόνα, ἕνα ἀναμμένο κεράκι ἤ κανδηλάκι καθὼς καὶ τὸ θυμιατό (μὲ ἀναμμένο καρβουνάκι καὶ θυμίαμα).

Οἱ εὐχὲς τοῦ Εὐχολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας διαβάζονται ἀπὸ τὸν ἱερέα ἐκφώνως καὶ ποτὲ μυστικῶς. Ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἀκούει τὶς εὐχὲς καὶ δι’ αὐτῶν νὰ προσεύχεται. Ἐπίσης ποτὲ ὁ ἱερεὺς δὲν πρέπει νὰ λέγει μυστικῶς τὶς εὐχές, διότι ὁ λαὸς παρεξηγεῖ τέτοιου εἴδους διαβάσματα.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει ὁ ἱερεὺς ὀφείλει νὰ ἔχει μαζί του πάντοτε εἰς τὴν ἱερατικήν του τσάντα τὰ κάτωθι:

1. Τὸ Ἱερὸν Ἐπιτραχήλιον.

2. Τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον, μικρὸν σχῆμα (γνωστὸν ὡς Τετραευαγγέλιον).

3. Τὸν Τίμιον ἐπιτραπέζιον Σταυρόν, καὶ τέλος

4. Τὸ Εὐχολόγιον.

Τέλος, ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ ἱερεὺς κατὰ τὴν ἐπιτέλεση ὁποιασδήποτε ἀκολουθίας ἤ μυστηρίου, ὅπου δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἐνδεδυμένος μὲ ἅπασα τὴν ἱερατική του στολή, ἀπαραιτήτως ὀφείλει νὰ φορᾶ τὸ Ἐξώρασον. Ἐπ’ αὐτοῦ φορεῖ τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον καὶ ὅπου ἀπαιτεῖται π.χ. εἰς γάμον, εἰς κηδείαν κ.ἄ. καὶ τὸ φελόνιον.

http://www.orthmad.gr/node/262#19

"Το Ευχολόγιον"

Λειτουργικές ἐπισημάνσεις γιά τό «Εὐχολόγιον»

Το λειτουργικόν βιβλίον «ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ» δεν είχε τη μορφή που σήμερα έχει. Ήταν πάντοτε ένα λειτουργικό βιβλίο που χρησιμοποιούνταν από αρχιερείς και ιερείς σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο. Για παράδειγμα το Ευχολόγιο μιας Μονής περιελάμβανε μόνο εκείνες τις ευχές που είχαν σχέση με τη μοναστική ζωή, δηλ. περιελάμβανε οπωσδήποτε την ακολουθία του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος και όχι φυσικά ευχές γεννήσεως νηπίων και λεχώνων. Κάθε αρχιερεύς είχε την προσωπική του συλλογή ευχών, εκείνες που χρειάζονταν κατά την ενάσκηση των λειτουργικών του απαιτήσεων. Άρα το Μεγάλο Ευχολόγιο ή επιτομή αυτού, δηλ. Το Μικρόν Ευχολόγιον, δεν αποτελεί εξ αρχής ένα συγκεκριμένο σώμα ευχών με συγκεκριμένες ευχές για διάφορες περιπτώσεις της ζωής των πιστών, αλλά η ποσότητα των ευχών άλλαζε κατά καιρούς με νέες προσθήκες ευχών αναλόγως των περιστάσεων που απαιτούσε ο σύγχρονος βίος και οι απαιτήσεις των πιστών. Για παράδειγμα σήμερα γίνονται νέα έργα εξυπηρετήσεως των ανθρώπων, όπως το Μετρό. Όταν καλείται η Εκκλησία να εγκαινιάσει κάποιο τέτοιο ή παρόμοιο σύγχρονο έργο πρέπει να διαβάσει και μια σχετική ευχή. Αυτό κάνει η ποιμαίνουσα Εκκλησία. Κάποιος ποιμένας, αριχερέας ή ιερέας συγγράφει ή αναθέτει σε κάποιον ειδικό υμνογράφο τη σύνταξη μιας νέας ευχής. Αυτή η νέα ευχή μπορεί να έχει μεγάλη διάδοση στους εκκλησιαστικούς κύκλους αναλόγως της μεγάλης χρησιμότητάς της που η ανάγκη των περιστάσεων απαιτεί. Έτσι για παράδειγμα η ευχή της πίτας προς τιμήν του αγίου Φανουρίου που συνεγράφη από τον Σεβ. Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κυρό Τιμόθεο Ματθαιάκη (στο Ευχολόγιό του περιλαμβάνει εξειδικευμένες ευχές) έλαβε μεγάλη διάδοση, εξ αιτίας της ανάγκης και απαιτήσεως των πιστών να διαβάζονται οι φανουρόπιτες σε όλους τους Ιερούς Ναούς. Κατόπιν υπήρξαν και άλλοι ποιητές που συνέγραψαν και δεύτερη και Τρίτη και τέταρτη ευχή και πιθανόν παραπάνω επί ευλογίας πίτας Αγίου Φανουρίου. Κι αυτό είναι παραδοσιακό το να υπάρχει και δεύτερη και Τρίτη ή ακόμη και περισσότερες ευχές πράξη δόκιμη της Εκκλησίας μας πιθανόν για εναλλαγή ή διαφορετική επιλογή, όπως διαπιστώνεται από μια απλή και μόνο φυλλομέτρηση του Ευχολογίου της Εκκλησίας μας. Άρα καταλήγουμε να πούμε ότι σε πρώτη φάση οι ευχές λειτουργούν τοπικά και ακολούθως αναλόγως της χρησιμότητάς τους μπορούν να επεκταθούν και παγκοσμίως. Η υιοθέτηση μιας ευχής ή ακόμη και περισσοτέρων ευχών στο επίσημο Ευχολόγιον, έχουμε νέες προσθήκες, στις ήδη παλαιές ευχές. Κάποιες ευχές από τις παλαιές που υφίστανται μέχρι σήμερα στο Ευχολόγιον παραμένουν σε αχρηστία, ενώ κάποιες νεώτερες χρησιμοποιούνται κατά κόρον.

Άρα λοιπόν το «Ευχολόγιον» θα κατέληγα να σημειώσω ότι είναι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενον λειτουργικό βιβλίο και δεν πρέπει να επιδέχεται «ιεροποιήσεις». Και φυσικά ότι ανθρώπινο και τρεπτό. Ότι ανθρώπινο και πιθανόν κάποιες φορές εκ ζήλου λανθασμένου. Αυτό όμως ας το κρίνει η ιστορία, ή μάλλον το Ευχολόγιο ή κάποιες από τις εκδόσεις του κρίνονται από τους χρήστες αυτών (ενν. των βιβλίων) που είναι οι ιερείς μας. Ο κάθε ποιμένας μπορεί και πρέπει να έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί ευχές και δεήσεις που κρίνει ο ίδιος κατά περίσταση και που πιθανόν η εν αγίω Πνεύματι φώτισή του να μην έχει αποτυπωθεί σε κανένα χειρόγραφο ή έντυπο ευχολόγιο. Αυτό φαίνεται ότι αποδεικνύει η πορεία της Εκκλησίας μας.

Η δια Συνοδικής Αποφάσως έγκριση προς έκδοση του «Ευχολογίου» της Εκκλησίας μας έχει το θετικό στοιχείο της θεσμοθέτησης των ευχών από αλλοιώσεις που τυχόν μπορεί να παρεισεφρύσουν, είτε από αδαείς κληρικούς, είτε από επιτήδειους αιρετικούς, που η ιστορία απέδειξε ότι δυστυχώς υπήρξαν και υπάρχουν. Όμως το Πανάγιον Πνεύμα συνεχώς θα φωτίζει και νέους υμνογράφους και συντάκτες ακολουθιών και ευχών να συγγράφουν εν αγίω Πνεύματι τα ποιήματά τους προς δόξαν Θεού.

Η Ιερά Σύνοδος οφείλει εκ των υστέρων να θεσμοθετεί ενσωματώνοντας τέτοιες ευχές στα λειτουργικά της βιβλία, αναλόγως των λειτουργικών της αναγκών και απαιτήσεων. Πάντως χρειάζεται και εκ της Ιεράς Συνόδου δια των Επιτροπών της κατά τη σύνταξη του «Ευχολογίου» της που ήδη ανακοινώθηκε ότι θα προβεί στην έκδοσή του να εκκαθάρει ότι άχρηστο και να κρατήσει ότι σωστό ή ακόμη και να το επαυξήσει λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν τις νέες απαιτήσεις της ζωής των πιστών.

 http://www.orthmad.gr/node/262#17

Αλλαγή .. ζωής

Ἕνα πρωτότυπο κήρυγμα

 Ένας μοναχός πεζοπορούσε στην έρημο. Στον δρόμο τον συλλαμβάνει μια συμμορία ληστών. Του ζητούν να τους δώσει όλα τα λεφτά που είχε στο πουγκί του.

- Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου, του λένε άγρια.

- Δεν έχω ούτε μια πεντάρα επάνω μου, τους απαντά.

Η ματιά του ήταν πολύ γλυκιά και καλοσυνάτη. Τους έκανε εντύπωση, κι’ ο αρχηγός τους τον λυπήθηκε.

- Κανονικά θα’ πρεπε να σε σκοτώσουμε, του λέει, αφού δεν μας δίνεις τίποτε. Αλλά ίσως έχεις κάτι να μας δώσεις. Κάνε μας ένα κήρυγμα και αν το πετύχεις, θα σ’ αφήσουμε να φύγεις. Διαφορετικά….

Ο μοναχός δεν τους χάλασε το χατίρι. Σκέφθηκε λίγο και ύστερα τους είπε:

- Αδελφοί μου, η ζωή σας μοιάζει με τη ζωή του Χριστού. Όπως Εκείνος, έτσι κι’ εσείς γεννηθήκατε σ’ έναν στάβλο ή κάπου χειρότερα.

Σαν Εκείνον, περάσατε τα νιάτα σας χωρίς να έχετε που να γείρετε το κεφάλι.

Σαν Εκείνον θα πεθάνετε, καρφωμένοι σ’ ένα ξύλο, μέσα στους χλευασμούς του όχλου.

Και σαν Εκείνον θα κατεβείτε στον Άδη. Μόνο, που θα μείνετε εκεί, χωρίς ν’ αναστηθείτε όπως Αυτός. Είναι η μόνη διαφορά που βλέπω. Μετανοήστε αδελφοί μου τώρα που είναι καιρός. Αυτό σας εύχομαι, για να λείψει κι’ αυτή η διαφορά.

Τα λόγια του έπιασαν τόπο στις καρδιές τους. Φιλοτιμήθηκαν να μοιάσουν σε όλα με τον Χριστό.

Κι’ άλλαξαν από εκείνη τη στιγμή τη ζωή τους.

http://gerontes.wordpress.com