Δοξαστικό Κυριακής των Αγίων Πατέρων

 "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ".

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΠΛ.Δ΄

ΤΣΑΜΚΙΡΑΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ

Ζωντανή ηχογράφηση με τον αείμνηστο Ματθαίο που ψάλλει στην Κύπρο,Κυριακή των Αγ.Πατέρων στο μνημόσυνο του αδικοχαμένου γιου του.

Κυριακή των Πατέρων

 "Tων Αγίων Πατέρων ο Χορός"

ψάλλει ο αείμνηστος Δημήτριος Σουρλαντζής

Κυριακή των Αγίων Πατέρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

Κατά τήν ἑβδόμη ἀπό τοῦ Πάσχα Κυριακή ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν μνήμη τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ μεγάλη αὐτή Σύνοδος συνεκλήθη, ὡς γνωστόν, ἀπό τόν πρῶτο χριστιανό αὐτοκράτορα, τόν Κωνσταντῖνο, στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τόν Μάϊο τοῦ ἔτους 325, κατεδίκασε τήν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου καί ἀνεκήρυξε τόν Χριστό Θεό, ὁμοούσιο πρός τόν Πατέρα. Στίς 29 Μαΐου βρίσκομε σέ πολλά χειρόγραφα νά σημειώνεται ἡ μνήμη τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης των κατά τήν παροῦσα Κυριακή ὀφείλεται, ὅπως εἶναι φανερό, στό γνωστό καί ἀπό ἄλλες περιπτώσεις ἔθος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, νά μεταθέτῃ σέ Κυριακές τίς μνῆμες τῶν μεγάλων ἁγίων. Ἡ ἑβδόμη ἀπό τοῦ Πάσχα Κυριακή δέν εἶχε ἰδιαίτερο ἑορτολογικό θέμα καί προτιμήθηκε ὡς ἡ καταλληλοτέρα καί ἡ πλησιεστέρα πρός τήν μνήμη τῶν Πατέρων γιά νά μεταφερθῇ σ᾽ αὐτήν ὁ ἑορτασμός των.

Τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πατέρων θά ἀκούσωμε μαζί μέ τήν συνήθη ἀναστάσιμο ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς νά συμπλέκωνται τροπάρια μεθέορτα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, πού ἑωρτάσαμε, ἀλλά καί προεόρτια τῆς ἑορτῆς πού θά πανηγυρίσωμε μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς. Ἔτσι Ἀνάστασις, Ἀνάληψις, Πεντηκοστή καί Πατέρες ἀπό κοινοῦ θά ὑμνηθοῦν αὐτήν τήν ἐνδιάμεσα τῶν μεγάλων αὐτῶν ἑορτῶν Κυριακή. Παρ᾽ ὅλα τά ἐκ πρώτης ὄψεως ἀσυμβίβαστα αὐτά ἑορτολογικά θέματα, δέν λείπει ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας αὐτῆς μία σχετική ἁρμονία, πού τήν συνθέτουν ἀκριβῶς οἱ διαφορές καί οἱ ἀντιθέσεις τῶν ἐπί μέρους θεμάτων. Ἄν μάλιστα τήν τοποθετήσωμε στό ὅλο πλαίσιο τοῦ Πεντηκοσταρίου θά διακρίνωμε μέ πόση νηφαλία κρίσι καθωρίσθη ἡ διαδοχή αὐτή τῶν ἑορτῶν ἀπό τούς συντάκτας τοῦ ἑορτολογίου μας. Χάρις, πράγματι, στά θέματα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἐπιτυγχάνεται ἡ δημιουργία ἑνός μεταβατικοῦ σταθμοῦ μεταξύ τῶν μεγάλων ἑορτῶν πού ἑωρτάσαμε καί ἐκείνης πού ἐπίκειται.

Μέ τήν μνήμη ἐξ ἄλλου τῶν Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου τονίζεται ἡ πιστότης τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀληθινή καί ὀρθή διδασκαλία, ὅπως τήν ἄκουσε ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου καί ὅπως τήν εἶδε ἀνάγλυφη στό ὅλο σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ὑπογραμμίζει καί τό συναξάριο τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Πατέρων. «Τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζομεν δι᾽ αἰτίαν τοιαύτην. Ἐπειδή γάρ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός τήν καθ᾽ ἡμᾶς φορέσας σάρκα, τήν οἰκονομίαν ἅπασαν ἀρρήτως ἐνήργησε καί πρός τόν πατρῷον ἀποκατέστη θρόνον, θέλοντες δεῖξαι οἱ ἅγιοι ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο ἄνθρωπος καί τέλειος ἄνθρωπος Θεός ἀνελήφθη καί ἐκάθισε ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, καί ὅτι ἡ σύνοδος αὕτη τῶν ἁγίων Πατέρων οὕτως αὐτόν ἀνεκήρυξε καί ἀνωμολόγησεν ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Πατρί. τούτῳ τῷ λόγῳ μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν τήν παροῦσαν ἐθέσπισαν ἑορτήν, ὡσανεί τόν σύλλογον τῶν τοσούτων Πατέρων προβιβάζοντες τοῦτον δή ἐν σαρκί ἀναληφθέντα Θεόν ἀληθινόν καί ἐν σαρκί τέλειον ἄνθρωπον ἀνακηρυττόντων».

Στόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως κατά τόν Ι’- ΙΑ’ αἰῶνα ἑώρταζαν τήν Κυριακή αὐτή ἐκτός ἀπό τούς Πατέρας τῆς Α’ καί τούς ἄλλους Πατέρας τῶν ἕξ οἰκουμενικῶν Συνόδων, προφανῶς γιά τόν ἴδιο λόγο. γιά νά παρασταθῇ δηλαδή ἡ ἑνότης τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ἡ συνέπειά της πρός τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Λείψανο τοῦ κοινοῦ αὐτοῦ ἑορτασμοῦ βρίσκομε στό δοξαστικό τῆς λιτῆς τῆς ἀκολουθίας. Σ᾽ αὐτό ἐκτός ἀπό τόν Ἄρειο ἀπαριθμοῦνται καί ὁ Μακεδόνιος, ὁ Νεστόριος, ὁ Εὐτυχής, ὁ Σαβέλλιος καί ὁ Σεβῆρος, ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων κατεδικάσθη ἀπό τάς ἄλλας Οἰκουμενικάς Συνόδους. Τελικά ὅμως ἡ ἑορτή διετήρησε μόνον τό ἀρχικό της θέμα, τήν μνήμη τῶν 318 Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἀπό τό ὅλο λειτουργικό περιεχόμενο τῆς ἡμέρας θά σταθοῦμε στά δύο ἀναγνώσματα τοῦ ἑσπερινοῦ καί στά δύο τῆς θείας λειτουργίας. Τά δύο πρῶτα εἶναι παρμένα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἔχουν δέ σημασία, γιατί στά ἐπεισόδια στά ὁποῖα ἀναφέρονται ἐκεῖ διεῖδε ἡ Ἐκκλησία τόν τύπο τῶν Πατέρων καί τόν ρόλο των στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Στό πρῶτο, ἀπό τήν Γένεσι, κεφάλαιο 14, 14-20, περιγράφεται ἡ θαυμαστή νίκη τοῦ Ἀβραάμ, πού ἐπί κεφαλῆς τῶν 318 «οἰκογενῶν» του κατετρώπωσε τούς ἑπτά περιοίκους βασιλεῖς, ἀπηλευθέρωσε τούς αἰχμαλώτους καί ἐδέχθη γιά τήν νίκη του τήν εὐλογία τοῦ βασιλέως τῆς Σαλήμ, τοῦ Μελχισεδέκ. Καί οἱ Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, 318 καί ἐκεῖνοι ὅπως οἱ δοῦλοι τοῦ Ἀβραάμ, θεῖο στρατόπεδο – θεία παρεμβολή καί αὐτοί, κατατροπώνουν μέ τήν ἀδάμαστο μαχητικότητά τους τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ. Συντρίβουν τήν αἵρεσι καί ἀπελευθερώνουν τούς ἁρπαγέντας ἀπό αὐτήν πιστούς.

Στό δεύτερο ἀνάγνωσμα, Δευτερονομίου 1, 8-17, ὁ Μωυσῆς ἀφηγεῖται πῶς ἐξέλεξε ἀπό τό λαό «ἄνδρας σοφούς καί ἐπιστήμονας καί συνετούς» καί ἀνέθεσε σ᾽ αὐτούς τήν καθοδήγησι, τήν διακυβέρνησι τοῦ λαοῦ. Καί αὐτοί εἶναι τύπος τῶν Πατέρων, στούς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν διαποίμανσι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπάνω σ᾽ ἐκείνους ἐμερίσθη τό πνεῦμα τοῦ Μωυσέως. Σ᾽ αὐτούς μερίζει τό Πνεῦμα τό ἅγιον τά χαρίσματα τῆς σοφίας καί τῆς ὀρθῆς κρίσεως στά ἑκάστοτε ἀναφυόμενα στήν Ἐκκλησία διαφιλονικούμενα θέματα. Καί ἐδῶ ἡ κρίσις εἶναι τοῦ Θεοῦ.

Τά δύο πάλι ἀναγνώσματα τῆς θείας λειτουργίας μᾶς μεταφέρουν ἀπό τήν σκιά καί τήν εἰκόνα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στήν ἀλήθεια τῆς Καινῆς. Τό πρῶτο εἶναι ἀπό τίς Πράξεις καί τό δεύτερο ἀπό τό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, κατά τό σύστημα τῆς ἀναγνώσεως τῶν βιβλίων αὐτῶν κατά τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ὁ Παῦλος καλεῖ τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου στήν Μίλητο, ἀπό ὅπου περνοῦσε ἐπιστρέφοντας στά Ἱεροσόλυμα.

Οἱ λόγοι του ἦσαν προφητικοί καί ἀνεφέροντο στό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας καί στήν εὐθύνη τῶν ποιμένων γιά τήν περιφρούρησι τοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί οἱ λόγοι ἀπετέλεσαν καί τό ἔμβλημα τῶν Πατέρων καί ὑπέκαυσαν τήν ἀνύστακτο φροντίδα των γιά τήν ὀρθή πίστι καί τήν ἀκεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. Διό γρηγορεῖτε… Καί τά νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ» (Πράξ. 20, 16-18, 26-36).

Καί τέλος ἡ περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου, Ἰωάννου 17, 1-13, ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζει τόν Κύριο δεόμενο γιά τούς μαθητάς, γιά τήν Ἐκκλησία Του. Εἶναι ἐκεῖνοι πού Τοῦ ἐδόθησαν ἀπό τόν Πατέρα, πού ἐνῷ ἐκεῖνος θά φύγῃ ἐκεῖνοι θά μείνουν στόν κόσμο. Πού ἔχουν ἀνάγκη τῆς προστασίας τοῦ Πατρός γιά νά διατηρηθοῦν πιστοί στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Πού πρέπει νά εἶναι «ἕν» ὅπως εἶναι ὁ Υἱός μέ τόν Πατέρα, γιά νά εἶναι ἡ μαρτυρία των ἀληθινή μέσα στόν κόσμο. Ὁ Χριστός τούς φύλαξε. ἕνας μόνο χάθηκε, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας. Καί στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας βρέθηκαν υἱοί ἀπωλείας. Ἀλλά οἱ Πατέρες τήρησαν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί κράτησαν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτόν λοιπόν τόν θεοτίμητο χορό τῶν ἁγίων Πατέρων πού μαζεύτηκε ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί ἐδογμάτισε τήν ὀρθή σχέσι τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα, τό «ὁμοούσιον», καί διετύπωσε καί παρέδωκε τήν ὀρθή πίστι στήν Ἐκκλησία, μακαρίζομε. Ἀπό τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς νά δοῦμε τό χαρακτηριστικώτερο, τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ πλ. δ’ ἤχου, περίφημο γιά τήν σύνθεσί του καί γιά τήν μελῳδία του:

«Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος ἁγίου μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ. οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ὤ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου. ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος. τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι. τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου. τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου. Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

http://www.imaik.gr/?p=2935

Κυριακή των Αγίων Πατέρων

"Τας μυστικάς σήμερον του πνεύματος σάλπιγγας..."

υπό ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

 

Στις 22 Μαΐου 1974 ο τότε Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου Νικόδημος Βαλληνδράς εξελέγη Μητροπολίτης Πατρών. 

Με αφορμή αυτή την επέτειο και την αυριανή γιορτή, των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, δημοσιεύουμε το Δοξαστικό του Εσπερινού «Τας μυστικάς σήμερον του πνεύματος σάλπιγγας…», σε ήχο πλ.β’, όπως το είχε τονίσει ως μαθητής (Νικόλαος), ο αείμνηστος Μητροπολίτης Πατρών. 

Το δοξαστικό αυτό διέσωσε ο αδελφός του, αείμνηστος Απόστολος Βαλληνδράς, και μας το παραχώρησε μαζί με άλλα πρωτόλεια χειρόγραφα, μέρος των οποίων δημοσιεύσαμε στην σχετική μελέτη μας «Ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος ως μελωδός», στον επετειακό τόμο «Εικοσαέτηρος Αρχιερατεία Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Α’ 1974-1994» (σ. 101-124). 

Στο δοξαστικό των Αγίων Πατέρων είναι αξιοσημείωτη η απόδοση της λέξεως «σάλπιγγας», καθώς ο νεαρός μελοποιός τονίζει τη λέξη θέλοντας να μιμηθεί, κατά κάποιο τρόπο, τον ήχο της σάλπιγγας. Η μουσική αυτή θέση μας παραπέμπει, αναλογικά, στα μέλη και κυρίως στα κρατήματα που χαρακτηρίζονται «οργανικά» (σύριγξ, αηδών, κινύρα, ψαλτήριο κ.λπ.), διότι απηχούν ενόργανες

μελωδίες. 

 

Π.Α.Α.

ΠΗΓΗ:http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2015/05/blog-post_23.html

Η Μητέρα!!!

 Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Ένα συγκινητικό βίντεο αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες! Θα αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές σας…

Μάνα, είναι μια λέξη που γεμίζει το στόμα σου και μόνο που θα την πεις. Μάνα, είναι η γυναίκα που πάνω από όλα και όλους θα βάλει το παιδί της. Μάνα, είναι αυτή που θα θυσιαστεί για το παιδί της.

Μάνα, είναι μια λέξη που γεμίζει το στόμα σου και μόνο που θα την πεις. Μάνα, είναι η γυναίκα που πάνω από όλα και όλους θα βάλει το παιδί της. Μάνα, είναι αυτή που θα θυσιαστεί για το παιδί της.

Αυτό σκεφτόταν και ο Ανδρέας Πάγκαλος όταν δημιούργησε το παρακάτω βίντεο για τις μανούλες όλου του κόσμου. Το έφτιαξε όπως και ο ίδιος λέει με απίστευτη ψυχική δύναμη, μιας και είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία που είδε στο διαδίκτυο και που δυστυχώς υπήρχε μόνο σε λόγια σε ένα γράμμα.

Έτσι λοιπόν μετέτρεψε αυτό το γράμμα σε βίντεο και το μοιράστηκε μαζί μας στον προσωπικό του λογαριασμό στο you tube. Πιστεύουμε πώς το παρακάτω βίντεο θα σας συγκινήσει όπως συγκίνησε και εμάς! Μην ντρέπεστε για τους γονείς σας όποιοι και αν είναι. Εκτιμήστε τους, αγκαλιάστε τους και πείτε τους πόσο τους αγαπάτε. Ποτέ δεν είναι αργά!

Τα «πυρηνικά όπλα» της Ελλάδας

Ιστορία και πολιτισμός τα «πυρηνικά όπλα» της Ελλάδας

              Γράφει ο Ιωάννης Μήτσιος

 Πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος, Μ.Α Παν/μίου Northeastern Βοστόνης, πρόεδρος του Συλλόγου Μακεδόνων Ηρακλείου Αττικής “Ο Μέγας Αλέξανδρος”.

Επισκεπτόμενος πριν λίγες μέρες την Αμφίπολη, για να δω από κοντά τον χώρο, την περιοχή και τις ανασκαφικές εργασίες στον λόφο Καστά, προσπάθησα νοερά να μεταφερθώ στην εποχή του Αλέξανδρου και της εποποιΐας των Μακεδόνων.

Από αυτή την περιοχή, που αποτελούσε τότε το σημαντικότερο λιμάνι της βόρειας Ελλάδας, στις εκβολές του Στρυμόνα, ανάμεσα στο Παγγαίο και τα Κερδύλια, ο Μ. Αλέξανδρος συγκέντρωσε το στράτευμα των Ελλήνων και εκστράτευσε στην Ασία, με πρώτο σκοπό την απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων στη Μ. Ασία και στο Αιγαίο από τον περσικό ζυγό και την οριστική εξουδετέρωση της απειλής τους. Η περσική αυτοκρατορία επανειλημμένα είχε στοχοποιήσει την Ελλάδα και ήθελε να την καθυποτάξει, χωρίς να υπολογίσει βέβαια το πείσμα και την αντίσταση των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στον Μαραθώνα, που έγραψαν χρυσές σελίδες δόξας στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. Τι άραγε θα σκεφτόταν ο Αλέξανδρος την παραμονή της αναχώρησης από την Αμφίπολη; Τι οδηγίες να του έδωσαν άραγε ο Αριστοτέλης και ο πατέρας του Φίλιππος, που σχεδίαζε την εκστρατεία, την οποία μετά την πρόωρη δολοφονία του ανέλαβε να την εκτελέσει ο Αλέξανδρος; Πως μπορούμε να φανταστούμε την κίνηση και τον οργανωτικό οίστρο, την επιμελητεία (logistics) και την κίνηση χιλιάδων ανθρώπων στην Αμφίπολη, λίγο πριν μπουν στα καράβια; Ο Μ. Αλέξανδρος δεν είχε πάρει δορυφορικές εικόνες, ούτε είχε GPS και όλα όσα έχει σήμερα η στρατιωτική τεχνολογία. Αλλά και ποιος ξέρει αν το είχε φανταστεί ότι αποχαιρετώντας την Αμφίπολη και τη γη της Μακεδονίας θα γινόταν σε λίγα χρόνια ο κυριάρχος της Ασίας και του τότε γνωστού κόσμου;

Η πορεία του αποτέλεσε ίσως τη συναρπαστικότερη ιστορική διαδρομή στρατιωτικού ηγέτη, βασιλέα αλλά και εκπολιτιστή. Η ιστορία τον αναφέρει ως Μέγα γιατί έτσι ήταν. Ο ελληνικός πολιτισμός έφθασε μέχρι τις Ινδίες και το Αφγανιστάν. Νομίσματα, θέατρα, γυμναστήρια, μνημεία αλλά και η ελληνική γλώσσα ως εργαλείο διοίκησης άντεξαν σχεδόν τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του και τη διοίκηση της αυτοκρατορίας από τους επιγόνους του (ελληνιστικοί χρόνοι). Η ελληνική γλώσσα, που μιλιόταν από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ως το Αφγανιστάν, αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος αλλά και το όχημα στη συνέχεια για την εξάπλωση του χριστιανισμού (μην ξεχνούμε ότι τα ευαγγέλια εγράφησαν στην ελληνική γλώσσα), μιας και τα ελληνικά της τότε εποχής είναι όπως τα αγγλικά σήμερα για όλο τον πλανήτη.

Ένας σημαδιακός τάφος, μια συνεχή προβολή από τα ΜΜΕ και ξαφνικά όλοι μας, πέρα από το ερώτημα, τα στοιχήματα και την αγωνία για το ποιος ή ποιοι είναι θαμμένοι, μαθαίνουμε, ενθυμούμαστε και “ψάχνουμε” όλο και περισσότερο την ιστορία μας και το μεγαλείο των Ελλήνων, μέσα σε μια περίοδο που γύρω μας συντελούνται ιστορικές αλλαγές (Μ. Ανατολή) αλλά και νέες απειλές για τη σταθερότητα της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη (Ουκρανία).

Η Ελλάδα, οι Έλληνες, το ελληνικό έθνος, είχε πάντα την τύχη ή την κατάρα να αγωνίζεται και να είναι κοντά σχεδόν σε όλες τις παγκόσμιες εξελίξεις, κυρίως για τη γεωγραφική και γεωπολιτική θέση. Η Μεσόγειος και ο ευρύτερος χώρος αποτέλεσε τη μήτρα πολιτισμών, εξελίξεων στις επιστήμες, ζυμώσεων αλλά και αυγκρούσεων. Από τους Μινωίτες, τους Αιγυπτίους, τους Βαβυλωνίους, την Αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη, τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, την Οθωμανική αυτοκρατορία, μέχρι τον 15ο αι. και πριν την ανακάλυψη της Αμερικής και την άνοδο της Δύσης, ο χώρος που μας περιβάλλει ήταν και ιστορικός χώρος. Σε όλα αυτά τα χρόνια το ελληνικό έθνος ήταν παρόν αλλά και πρωταγωνιστής με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτή λοιπόν η διαδρομή μας χάρισε το προνόμιο να έχουμε αποκτήσει τα δικά μας “πυρηνικά όπλα” για την άμυνά μας, την επιβίωσή μας αλλά και την ιστορική μας εξέλιξη, τα οποία δεν είναι παρά η ιστορία και ο πολιτισμός μας:

Ο τάφος της Αμφίπολης και η ιερή γη της Μακεδονίας έρχονται να μας ξυπνήσουν από τον ιστορικό λήθαργο στον οποίο κάποιοι επιδιώκουν να μας θέσουν για δικούς τους-γεωπολιτικούς λόγους και να μας αφοπλίσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι σχέδιασαν και σχεδιάζουν το μελλοντικό γεωπολιτικό τοπίο της περιοχής έχουν ως πρώτο στόχο τον “ιστορικό” μας αφοπλισμό, τη λήθη και την απουσία αντιστάσεων. Η όλη στρατηγική περιλαμβάνει φύσικά και μέρος της επιχειρηματικής, ακαδημαϊκής, δημοσιογραφικής και πολιτικής ελίτ του τόπου, που εργολαβικά έχουν αναλάβει τις τελευταίες δεκαετίες την ιστορική αποδόμηση και υλοποίηση υπερεθνικών σχεδιασμών. Τυχαία είναι η υποστήριξη του αλβανικού εθνικισμού, της στήριξης του τεχνητού κρατιδίου των Σκοπίων, της τουρκικής επιστροφής στα Βαλκάνια από ξένα κέντρα και της εσωτερικής αλλοίωσης του πληθυσμού; Τυχαία είναι κάποια πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα που εκλέχθηκαν αφού είχαν προεπιλεχθεί από τον ξένο παράγοντα να παίξουν συγκεκριμένο ρόλο σε συνεργασία με νομοθετικές αλλαγές, π.χ. το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Στη Μακεδονία και στη Θράκη θα περάσουν στο μέλλον αγωγοί φυσικού αερίου από τη Ρωσία ή την Κεντρική Ασία, η Καβάλα και η Αλεξανδρούπολη αλλά και το λιμάνι της Αμφίπολης έχουν προνομιακή θέση στους ενεργειακούς δρόμους που ενώνουν την Ασία με τη Ρωσία και την Ευρώπη/ Μεσόγειο.

Η ιστορία και ο πολιτισμός μας είναι – όπως προανέφερα- “τα πυρηνικά μας όπλα”, αποτελούν όμως και ένα διαχρονικό και αστείρευτο θησαυροφυλάκιο που εγγυώνται την ιστορική μας συνέχεια, αλλά και μας δίδουν δύναμη, ελπίδα και αισιοδοξία να αντέξουμε και να ξαναγίνουμε πρωταγωνιστές, όχι μόνο παρόντες, στη στροφή μεγάλων, ίσως ιστορικών ανατροπών που είναι μπροστά μας.

Πηγή: Εφημερίδα «Μακεδονία», σελ. 20, Κυριακή 14.09.2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.diakonima.gr

Η φύση, ...

......έργο του Θεού

Κωνσταντίνος Τρ. Τσουράπας

Tο ήθος της Εκκλησίας, σε όλες τις εκφάνσεις του, δηλώνει σεβασμό προς την ύλη, προτρέποντάς μας να χρησιμοποιούμε την υλική Δημιουργία με τέτοιο τρόπο, ώστε μέσω των δικών μας έργων να φανερώνεται το κάλλος των έργων του Θεού.

Tα ορθόδοξα συνέδρια που διοργανώθηκαν, μετά το 1991, ήταν πλείστα. Στηριζόμενος στα πατερικά κείμενα ο οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, σχεδόν σε κάθε μήνυμά του απηύθυνε έκκληση προς όλα τα μέλη της Εκκλησίας για σεβασμό προς το περιβάλλον. Στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του το 1991, ερμηνεύοντας τη Θεολογία του Εμμανουήλ, του «μεθ’ ημών ο Θεός» τονίζει πως φανερώνει τον: «σεβασμό του όλου ανθρώπου, κατ’ επέκτασιν δε και ολόκληρου του φυσικού περιβάλλοντος, διότι είναι προφανές ότι περιβάλλον καιπεριβαλλόμενος ευρίσκονται εις άμεσον και διαρκή αλληλεπίδραση».

Σε Οικολογικό συνέδριο που διεξήχθη στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος Χάλκης το 1992, επισήμανε, εκτός των άλλων, ότι τελικός σκοπός της δημιουργίας δεν είναι η χρήση και η εκμετάλλευση του περιβάλλοντος για την ευδαιμονία του ανθρώπου, αλλά μία κατάσταση υψηλότερη και ιερότερη. Παράλληλα, η προκαλούμενη από τον άνθρωπο καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος λέχθηκε πως αποτελεί προσβολή κατά του Δημιουργού και είναι μία συμπεριφορά για την οποία πρέπει να δείξουμε μετάνοια. Για πρώτη φορά έγινε λόγος πως κάθε ενέργεια του ανθρώπου η οποία συντελεί προς την καταστροφή του περιβάλλοντος είναι αμαρτία.

Σε μήνυμα που απηύθυνε ο οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος το 1994 με την ευκαιρία της εορτής της ημέρας προσευχών υπέρ της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος τονίζει πως: «όταν αρχίσουμε να βλέπουμε τη φύση ως έργο του Θεού, τότε αρχίζουμε να κατανοούμε τη θέση μας ως ανθρώπων εντός της φύσεως». Διαπιστώνει ότι ο άνθρωπος υπετάγη σε μίαν αντίληψη περί αναπτύξεως, η οποία αξιολογεί την παραγωγικότητα υπεράνω της αξιοπρέπειας και τον πλούτο υπεράνω της ανθρώπινης ακεραιότητας εξ αιτίας της αποτυχίας του ως προς την ευγενή κλήση του, δηλαδή να μετάσχει στη δημιουργική ενέργεια του Θεού στον κόσμο. Τονίζοντας για ακόμη μία φορά τη λύση της μετάνοιας γνωρίζει προς όλους τους πιστούς την ύπαρξη του ευχαριστιακού ήθους, το οποίο σημαίνει «χρήσιν των φυσικών πόρων εν ευχαριστία, αναφορά των πάλι εις τον Θεόν», όπως και την ύπαρξη του ασκητικού ήθους, μέσω του οποίου αναγνωρίζουμε πως όλα είναι δώρα του Θεού.

Καταλήγοντας τονίζει ότι το ήθος της Εκκλησίας, σε όλες τις εκφάνσεις του, δηλώνει σεβασμό προς την ύλη, προτρέποντάς μας να χρησιμοποιούμε την υλική Δημιουργία με τέτοιο τρόπο, ώστε μέσω των δικών μας έργων να φανερώνεται το κάλλος των έργων του Θεού. ¹⁰⁴ Μάλιστα για τον οικουμενικό Πατριάρχη, ο λόγος του κάλλους των κτισμάτων είναι κλήση, την οποία απευθύνει ο Θεός στον άνθρωπο, Το κάλλος των κτισμάτων και η αποκάλυψη του Θεού μέσω αυτών, προσκαλεί τον ^{[1] [2] [3]} άνθρωπο σε σχέση προσωπική και κοινωνία ζωής μετ’ Αυτού, σε σχέση ζωτική και ζωοποιό.^[4]

Σε ένα από τα επόμενα μηνύματά του, ανακαλεί στη μνήμη ότι ο άνθρωπος έχει ευθύνη ως τοποτηρητής του Δημιουργού Θεού στον κόσμο. Για τους Πατέρες, ο άνθρωπος είναι βασιλεύς και ιερέας και διδάσκαλος, έννοιες που τον ωθούν να διερωτάται για το τι σημαίνουν. Δίδοντας ο ίδιος την απάντηση, μας εξηγεί πως σημαίνει ότι ο άνθρωπος «σπουδάζει συνεχώς και διακονεί και προσεύχεται για να μετατρέψει εφ’ όρου ζωής όση προφτάσει φθαρτότητα εις αφθαρσία».^{[5] [6]} Ένας τριπλός ορισμός του ανθρώπου, παράλληλα ως βασιλεύς, οικονόμος και ιερεύς συναντάται και στον επίσκοπο Κάλλιστο Ware, ο οποίος, αφού μας επαναφέρει στο προσκήνιο ότι δεν είμεθα ιδιοκτήτες της κτίσης αλλά ότι μας παραχωρήθηκε με εμπιστοσύνη, τονίζει το καθήκον μας για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο σε μια «ευχαριστιακή προσφορά».

Αν και πριν από ορισμένες δεκαετίες οι αναφορές στο οικολογικό ζήτημα ήταν λίγες, το τελευταίο χρονικά συμβαίνει το αντίθετο. Η Ορθόδοξη θεολογία, κυρίως μέσα από μία σειρά επιστημονικών συνεδρίων που οι Ορθόδοξες εκκλησίες διοργάνωσαν και μέσα από εκδόσεις πολλών σχετικών άρθρων, έχει εκφράσει δομημένο λόγο, συσχετίζοντας την οικολογική κρίση με την πνευματική κρίση του ανθρώπου. Παράλληλα, τονίζει την τεράστια ευθύνη του χουμικού ανθρώπου απέναντι στην κτίση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελώντας παρουσία και μαρτυρία ενός συγκεκριμένου τρόπου υπάρξεως των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό, τους συνανθρώπους του και τη φύση,^[7] στηρίζεται στην ορθόδοξη παράδοση βάσει της οποίας ο χουμικός άνθρωπος έχει ευθύνη απέναντι στη δημιουργία και, κατά συνέπεια, απέναντι και στον Θεόν.

^[1]    Ζορμπάς, 1998, σ. 85.

^[2]    Ζορμπάς, 1998, σ. 93.

^[3]    Ζορμπάς, 1998, σ. 111-112.

^[4]    Ζορμπάς, 1998, σ. 124-125.

^[5]    Ζορμπάς, 1998, σ. 127.

^[6]    Ware, 2008, σ. 36-38.

^[7]    Ζορμπάς, 1998, σ. 48.

 ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/