Το Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος

Η Οικονομία κατά την αποδοχή των αιρετικών στην Εκκλησία
Καισάριος Χρόνης - Διάκονος

Κατά την αποσπασματική δημοσίευση της μελέτης του ιεροδιακόνου Καισάριου (Δημήτριου) Χρόνη για την Ποιμαντική και τελετουργική προσέγγιση του μυστηρίου του Βαπτίσματος (προηγούμενη δημοσίευση:www.pemptousia.gr/?p=83344), συνεχίζουμε την εξέταση του τρόπου εισδοχής των ετεροδόξων στην Εκκλησία.

    Παρά ταύτα ως προς τον τρόπο αποδοχής των αιρετικών η Εκκλησία εφάρμοσε την οικονομία. Παραδέχεται ως άκυρο το Βάπτισμα των αιρετικών, αλλά όμως ταυτόχρονα διευκολύνει την αποδοχή αυτών στην Εκκλησία. Δύο είναι οι βασικοί κανόνες, οι οποίοι καθορίζουν τον τρόπο αποδοχής των αιρετικών, ο 7ος της Β’ Οικουμενικής και ο 95ος της Πενθέκτης. Ο δεύτερος ουσιαστικά επαναλαμβάνει ότι θεσπίζει ο πρώτος με την μόνη διαφορά ότι αναφέρεται και στους αιρετικούς που είχαν εμφανισθεί  μετά την Β’ Οικουμενική Σύνοδο, κυρίως στους Μονοφυσίτες. Και οι δύο κανόνες προϋποθέτουν, για την αποδοχή των αιρετικών, τον τρόπο τελέσεως του Βαπτίσματος από τους αιρετικούς και το περιεχόμενο αυτού. Αν δηλαδή αυτοί βαπτίζονταν στο όνομα της Αγίας Τριάδος, τότε η Εκκλησία τους δεχόταν με λίβελλο και μύρο, διαφορετικά τους βάπτιζε. Βέβαια η αρχή αυτή δεν κρατήθηκε πάντοτε πιστά, καθόσον δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που η Εκκλησία κινήθηκε απόλυτα στα πλαίσια της ακρίβειας, όταν μάλιστα ποιμαντικοί λόγοι το επέβαλλαν. Το ότι η Εκκλησία προέκρινε με δύο κανόνες και μάλιστα Οικουμενικών συνόδων την οικονομία, για να διευκολύνει την επιστροφή των αιρετικών, δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψε την ακρίβεια[74].

    Παρά το γεγονός πως η Εκκλησία καταδικάζει με αυστηρότητα τους αιρετικούς και τον προσηλυτισμό στην αίρεση, εν τούτοις, καταβάλλει έντονη προσπάθεια επαναευαγγελισμού αυτών με την φανέρωση της αληθείας. Η εκκλησία θέλει και αγωνίζεται οι αιρετικοί να επιστρέψουν στο σώμα της, γι’ αυτό και προτρέπει τους πιστούς να «εύχονται υπέρ των ασεβών, αιρετικών τε και Ελλήνων και πάντων των αμαρτωλών και μη επάρασθαι αυτούς[75]». Ο τρόπος αποδοχής των αιρετικών και σχισματικών στην Εκκλησία έτσι όπως καθορίζεται από τους ιερούς κανόνες στην πραγματικότητα εκφράζει την ποιμαντική στάση της Εκκλησίας απέναντί τους. Η ποιμαντική αυτή στάση διαμορφώνεται ανάλογα με τα πρόσωπα, την εποχή και τις συνθήκες, υπό τις οποίες βρίσκεται η σχέση της Εκκλησίας με τους αιρετικούς.

    Η Εκκλησία, επειδή έχει και βιώνει την αλήθεια, προσεγγίζει τους εκτός αυτής με πνεύμα φιλάνθρωπο, διακριτικό, αρχοντικό, αληθινό, κυρίαρχο, κατά το παράδειγμα του Θεανθρώπου Χριστού, των αποστόλων και των αγίων της εκκλησίας[76]. Εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχει η Εκκλησία ως ταμειούχος της θείας Χάριτος, τη δυνατότητα να προσφέρει, να «πληροῖ» με τη θεία Χάρη τον τύπο του μυστηρίου που έλαβε χώρα σε μια αιρετική ή σχισματική χριστιανική παραφυάδα, εφ’ όσον αυτός που έλαβε τον τύπο του μυστηρίου έρχεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Άλλωστε η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος πραγματώνεται στην αλήθεια της πίστεως[77].

    Κανόνες οι οποίοι αναφέρονται στον τρόπο παραδοχής των προσερχομένων στην Ορθοδοξία αιρετικών – σχισματικών είναι οι ζ’ και η’ κανόνες της Λαοδικείας, ο α’ κανόνας του Μ. Βασιλείου, ο ζ’ κανόνας της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και ο ε’ κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου.

    Από τους κανόνες αυτούς προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Εκκλησία:

Α. Διέκρινε τους αιρετικούς σε «αναβαπτιστέους», σ’ εκείνους δλδ. Που έπρεπε να βαπτιστούν και πάλι και σ’ εκείνους που δεν έπρεπε να βαπτισθούν και πάλι.

    Η Εκκλησία, λοιπόν , απέρριπτε το βάπτισμα των αιρετικών εκείνων, οι οποίοι δεν πίστευαν στην Αγία Τριάδα και επομένως δεν βάπτιζαν στο όνομα των τριών προσώπων Αυτής. Αντιθέτως δεχόταν το βάπτισμα των αιρετικών εκείνων, οι οποίοι πίστευαν στην Αγία Τριάδα και είχαν μόνο εσφαλμένη πίστη (δοξασία) γι’ αυτήν ή για άλλη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Από αυτούς ζητούσε μόνο να υπογράψουν λίβελλο, με το οποίο αναθεμάτιζαν τις αιρέσεις, και τους δεχόταν με το Χρίσμα, εφ’ όσον μάλιστα είχαν τελέσει (δεχθεί) το βάπτισμα κατά τον κανονικό τύπο της Εκκλησίας.

 Β. Περισσότερο ελαστική ήταν πάντοτε η Εκκλησία στο θέμα της αποδοχής των σχισματικών. Το βάπτισμα που «είχαν λάβει» γινόταν δεκτό και «επληρούτο» ο τύπος αυτός της θείας Χάριτος, η οποία έλλειπε προηγουμένως ένεκα της ελλείψεως της χριστιανικής αγάπης και ταπεινοφροσύνης από την πλευρά του Σχίσματος. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ξαναβαπτίζονταν οι σχισματικοί, αλλά γινόταν δεκτοί στην Ορθοδοξία κατόπιν μετανοίας και με την υπογραφή δηλώσεως, στην οποία αποκήρυσσαν τους υπεύθυνους αρχηγούς των σχισμάτων.

      Σύμφωνα με τις ανωτέρω κανονικές υποδείξεις διαμορφώθηκαν είτε με εγκυκλίους, είτε με την πράξη της Εκκλησίας οι επόμενοι βασικοί τρόποι εισδοχής στη Ορθόδοξη Εκκλησία των σημερινών αιρετικών-ετεροδόξων ή σχισματικών Χριστιανών:

    Α) Οι Μονοφυσίτες, οι Κόπτες και οι Αρμένιοι γίνονται δεκτοί με έγγραφη αποκήρυξη της κακοδοξίας (αιρέσεώς) τους, με ομολογία της ορθόδοξης πίστεως και με χρίση δια του Αγίου Μύρου.

    Β) Οι Ρωμαιοκαθολικοί γίνονται κατά κανόνα δεκτοί με υπογραφή λιβέλλου με ομολογία της ορθόδοξης πίστεως (απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως) και με χρίση δια του Αγίου Μύρου. Δεν αρκεί ο λίβελλος αποκηρύξεως των αρχηγών του Σχίσματος, γιατί εκτός από το σχίσμα προστέθηκαν και εσφαλμένες δοξασίες[78]. Στην Ιστορία της Εκκλησίας παρατηρήθηκαν ωστόσο τρεις διαφορετικές στάσεις όσον αφορά στην επιστροφή των Ρωμαιοκαθολικών[79]. Αρχικά η Εκκλησία τους δεχόταν με απλό λίβελλο δια του οποίου αποκήρρυσαν τις λατινικές κακοδοξίες[80]. Αργότερα κυρίως μετά τον ΙΕ’ αιώνα και μάλιστα μετά την Ενδημούσα σύνοδο του 1484 υιοθετήθηκε η τάξη της «δια χρίσματος» αποδοχής αυτών στις τάξεις της Εκκλησίας[81]. Η παράδοση αυτή κρατήθηκε μέχρι τα μέσα του ΙΗ’ αιώνα οπότε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης δια της συνόδου του 1755 υποστήριξε ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Αρμένιοι θα πρέπει να γίνονται δεκτοί με βάπτισμα

    Γ) Οι Αγγλικανοί προσερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προτιμότερο να «αναβαπτίζονται», γιατί υπάρχει αμφιβολία ως προς το εάν οι επίσκοποί τους έχουν την αποστολική διαδοχή. Και στην περίπτωση αυτή πράττουμε κατ’ αναλογία προς όσα λέει ο οβ’ κανόνας Καρθαγένης. Αυτός ορίζει ότι σε περίπτωση που αμφιβάλλουμε, εάν ένα νήπιο έχει βαπτισθεί, οφείλουμε να το βαπτίζουμε εξάπαντος.

    Δ) Οι Διαμαρτυρόμενοι ή Προτεστάντες γίνονται δεκτοί κατόπιν κανονικής κατηχήσεως και τελέσεως του βαπτίσματος και του χρίσματος. Και τούτο, γιατί σ’ αυτούς έχει διακοπή η αποστολική διαδοχή, ή οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εγκυρότητα όλων των μυστηρίων. Εκτός αυτού πολλοί απ’ αυτούς (διάφορες παραφυάδες) δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό.

     Ε) Για τους Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι όμως δεν έχουν αποδεδειγμένως την αποστολική διαδοχή, πρέπει να ακολουθείτε η διαδικασία που αναφέρεται πιο πάνω προκειμένου για τους σχισματικούς[83].

      Η Εκκλησία για να προσελκύσει τους χριστιανούς ή τα μέλη της που είχαν πλανηθεί παρέκαμπτε την ακρίβεια, «εκουσίως εκενοῦτο», κατά το παράδειγμα της κενώσεως του Χριστού, προκειμένου να διευκολύνει τη είσοδό τους στην Εκκλησία και να περιορίσει την τυχόν εμμονή τους. Συνεχίζει να προκρίνει την αρχή της οικονομίας. Η οικονομία είναι στάση ποιμαντική, όμως θα πρέπει να ληφθεί εξίσου υπόψη η ακρίβεια, όταν ποιμαντικοί λόγοι επιβάλλουν την υιοθέτησή της.

     Πρόκειται για μια σπουδαία ποιμαντική αρχή που φανερώνει το μεγαλείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εφόσον κάποιος γίνει δεκτός με τον τρόπο της οικονομίας, ασφαλώς γίνεται πλήρες μέλος της Εκκλησίας, μετέχει των μυστηρίων, εγκεντρίζεται στο σώμα του Χριστού, ζεί τις δωρεές του Θεού και δεν υστερεί έναντι υπολοίπων[84]. 

2.1 «Τελετουργική προσέγγιση του μυστηρίου του Βαπτίσματος».

     Κάθε λειτουργικός τύπος, εκτός από τη θεία λειτουργία, που αποτελεί το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας και την κυριότερη λατρευτική πράξη, και τις ακολουθίες της νυχθημέρου προσευχής, έχει και σύστημα ολόκληρο ιερών τελετών, με τις οποίες τελούνται τα μυστήρια και οι άλλες αγιαστικές πράξεις. Οι ακολουθίες αυτές είναι το χρίσμα, οι χειροτονίες και χειροθεσίες, τα μνήστρα και ο γάμος, τα εγκαίνια ναού, το ευχέλαιο, η μοναχική κουρά, οι νεκρώσιμες και επιμνημόσυνες ακολουθίες, οι αγιασμοί των υδάτων, τάξεις λιτανειών και ακολουθίες και ευχές σε διάφορες περιστάσεις της ζωής των χριστιανών, το βάπτισμα[85], το οποίο είναι και το επιστητό της παρούσας εργασίας.

 Σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι η ίδια η ακολουθία, το άγιο δηλαδή βάπτισμα όπως τελείται σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τα προβλήματα τα οποία παρουσιάζει η τέλεσή του, και ο τρόπος αντιμετώπισής τους, έτσι ώστε να τελείται η ιερή αυτή ακολουθία με την αρμόζουσα τάξη, ευπρέπεια και ακρίβεια. Έχοντας οδηγό την ιστορία, μ’ άλλα λόγια την παράδοση, έτσι όπως διαμορφώθηκε στους χρόνους της μεγάλης εκκλησιαστικής ακμής και όπως εξελίχθηκε στα δύο χιλιάδες χρόνια της ιστορικής της πορείας[86].

    Από άποψης κειμένου, δηλαδή ευχών, ακόμη και τυπικών διατάξεων, η ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος πρέπει να θεωρηθεί ως μία από τις πιο ανθεκτικές στην πάροδο του χρόνου ακολουθίες του Βυζαντινού ευχολογίου. Ενώ δηλαδή άλλες ακολουθίες παράλληλες προς το βάπτισμα, όπως ο γάμος, το ευχέλαιο, τα εγκαίνια του ναού, οι αγιασμοί κ.λπ. εν μέρει και η θεία λειτουργία στα περιφερειακά της στοιχεία υπέστησαν σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις, η ακολουθία του βαπτίσματος έμεινε σχεδόν ανεπηρέαστη από την τριβή των αιώνων.     

2.1.1: «Τελετουργία του βαπτίσματος των ενηλίκων».

      Το βάπτισμα ενηλίκου ήταν αρκετά σπάνιο πριν από λίγα χρόνια. Τώρα με την αλλαγή των πολιτικών συνθηκών στις ορθόδοξες χώρες, έγινε συνηθέστατο. Ομοίως με την ανάπτυξη της ορθοδόξου ιεραποστολής στην Αφρική και στην Άπω Ανατολή οι προσελεύσεις είναι με την χάρη του Θεού πολλές και οι βαπτίσεις πολυπληθείς. Η ακολουθία του αγίου βαπτίσματος, όπως είναι διατεταγμένη στα Ευχολόγια, κάνει μεν λόγο για νήπιο, αλλά διατηρεί τη δομή που είχε τότε που βαπτιζόταν σε μεγάλη ηλικία. Γι’ αυτό και στην πράξη κατ’ ανάγκη και κατ’ οικονομία γίνονται αλλαγές και μεταθέσεις, που φθείρουν την ακολουθία. Στο βάπτισμα των ενηλίκων δεν υπάρχει λόγος και  χώρος για την οικονομία. Πρέπει να τελεστεί μ’ όλη την ακρίβεια που απαιτεί η εν προκειμένω παράδοση της Εκκλησίας. Οι ιερείς συνηθισμένοι να βαφτίζουν νήπια, εφαρμόζουν την ίδια πρακτική και στο βάπτισμα των μεγάλων. Γι’ αυτούς, και για την Εκκλησία ολόκληρη, το βάπτισμα είναι υπόθεση μεγάλη και ιδιαίτερα σοβαρή. Ιστορικό γεγονός γεννήσεως «ἐν Χριστῷ», «ἀναγγενήσεως δι’ ὕδατος και Πνεύματος», που σημειώνει σταθμό στη ζωή τους. Η εφαρμογή της οικονομίας, αναγκαία στο βάπτισμα των νηπίων, μερικές φορές απλοποιεί τόσο τα πράγματα, που χάνουν τη σοβαρότητα και την ιεροπρέπειά τους. Παρακάτω σημειώνουμε κάποιες παρατηρήσεις που αφορούν στο βάπτισμα των ενηλίκων:

1.   Του βαπτίσματος προηγείται συστηματική κατήχηση, που στη περίοδο της εκκλησιαστικής ακμής κρατούσε τρία ολόκληρα χρόνια. Ο κατηχούμενος γνώριζε την πίστη και το ήθος της Εκκλησίας με συστηματική διδασκαλία, παρακολούθηση συνάξεων μέχρι των αναγνωσμάτων και των ειδικών για τους κατηχουμένους δεήσεων. Αυτό γίνοταν όχι μόνο στη θεία λειτουργία, αλλά κσι στην τριθέκτη. Κατά τις ειδικές για τους κατηχουμένους συνάξεις διαβάζονταν οι εξορκισμοί. Προς το τέλος της κατηχήσεως όσοι ήταν να βαπτισθούν εγγράφονταν στη τάξη των φωτιζομένων ή των «προς το φώτισμα εὐτρε-πιζομένων». Προς αυτούς γινόταν συστηματικότερες κατηχήσεις και διαβάζονταν ειδικές ευχές. Τις βρίσκουμε στις προηγιασμένες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής από της Τετάρτης της Μέσης Εβδομάδος. Την Μεγάλη Παρασκευή γινόταν η εξέτασή τους από τον πατριάρχη ή τον κατά τόπους επίσκοπο. Η διαδικασία αυτή είναι για τους κατηχουμένους απαραίτητη και για την Εκκλησία αναγκαία. Σκοπός ήταν να γνωρίσουν οι υποψήφιοι χριστιανοί τη χριστιανική πίστη και να πιστέψουν σ’ αυτή, κάνοντας ελεύθερα την επιλογή τους. Για την Εκκλησία δε να αποκτήσει ευσυνείδητα μέλη, που να μη κινούνται από υστεροβουλίες ή πρόσκαιρους ενθουσιασμούς. Συνοπτικές διαδικασίες κατηχήσεως μετά το βάπτισμα, όπως στα νήπια, είναι απαράδεκτες πρωτοβουλίες, που μόνο σε έκτακτη ανάγκη δικαιολογούνται.

[74] Ξ. Γιάγκου, «Κανόνες και διατάξεις περί του Ιερού Βαπτίσματος» », τομ. «ΑΓΙΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ», εκδ. Ιερά Μητρόπολη Δράμας, Δράμα 1996, σελ. 72-73.

[75] Βλ. PG 106, 1368B. επ. βλ. PG 62,536.
[76] Βλ. Παναγιώτη Ι. Μπούμη , «Κανονικόν Δίκαιον» εκδ. Γ’ απηυξημένη , εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα 2008 σ. 104.
[77] Βλ. Χρ. Γιανναρά, «Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας», Αθήνα 1977, σ. 57.
[78] Βλ. Παναγιώτη Ι. Μπούμη , «Κανονικόν Δίκαιον» εκδ. Γ’ απηυξημένη , εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα 2008 σελ. 105-106.
[79] Βλ. T. Ware, “Eustratios Argenti.  “A studi of the Greek Church under Turkish rule”, Oxford 1964, σελ. 65-66.
[80] PG 118, 968B
[81] Βλ. Ιω. Καρμίρη, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», Αθήναι 1953, τομ. ΙΙ, σ. 987.
[82]  “Gian Domenico Mansi”, Catholic Encyclopedia, τομ 38, New York, Robert Appleton Company, 1913, σελ. 573-634.
[83] Βλ. Παναγιώτη Ι. Μπούμη , «Κανονικόν Δίκαιον» εκδ. Γ’ απηυξημένη , εκδ. Γρηγόρης, Αθήνα 2008 σ.107.
[84] Βλ. Θεοδώρου Γιάγκου, «Το Βάπτισμα και ο τρόπος αποδοχής των αιρετικών και των σχισματικών» Πρακτικά Α’ Πανελληνίου Λειτουργικού Συμποσίου, εκδ του Κλάδου της Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ΑΘΗΝΑ 2003, σελ. 180-182.
[85] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ Α΄, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ» εκδ. δ’, εκδ. ΜΥΓΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004, σ. 279.
[86] Βλ. Ιωάννου Μ. Φουντούλη, «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ», τομ. «άγιον Βάπτισμα», εκδ. Ιερά Μητρόπολη Δράμας, Δράμα 1996, σ. 185.
ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr

Ο π. Αθηναγόρας καί τα παιδιά των Ρομά!!!

Ο «άγιος» των περιθωριακών «φωτίζει» τον Δενδροπόταμο! (φωτο & βίντεο)

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ο Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης δεν είναι ένας απλός κληρικός. Το κοινωνικό του έργο ξεπερνά τα στενά όρια της κοινώς εννοούμενης φιλανθρωπίας. Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε να «σπάσει» το γκέτο του Δενδροποτάμου, να υποκαταστήσει το ρόλο του γονέα, του δασκάλου, του φίλου και να αποδείξει έμπρακτά ότι δεν υπάρχουν «ξεγραμμένα» από την κοινωνία ή «κακά» παιδιά, αλλά μόνο περιβάλλοντα που ευθύνονται για τη λανθασμένη διαπαιδαγώγηση τους.

Από τον Φεβρουάριο του 2005, ο Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Λουκατάρης, με την προτροπή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. κ. Βαρνάβα, ανέλαβε την ίδρυση και τη λειτουργία του ‘’Κέντρου προστασίας ανηλίκων ROM’’ «Φάρος του Κόσμου», αλλά και του ‘’Κέντρου υποδοχής εθισμένων νέων’’ στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για έναν πραγματικό φορέα έμπρακτης αγάπης προς τα εξαρτημένα παιδιά που καθημερινά εγκλωβίζονται στο παιχνίδι του θανάτου, καθώς και προς τα παιδιά των ROM, που τόσο βίαια και πρόωρα χάνουν την παιδική αθωότητα τους, εξυπηρετώντας απάνθρωπα συμφέροντα.

- Πατέρα Αθηναγόρα, τι είναι τελικά ο «Φάρος του Κόσμου»;

O «Φάρος» είναι αυτό που γεννήσαμε μια ομάδα ανθρώπων. Ξέρετε, δεν μπορούμε να ζούμε με την ιδέα ότι ο χώρος ευθύνης είναι μόνο το σπίτι μας, αλλά ο κόσμος ολόκληρος. Και σαν κληρικός, μπορώ να σας πω ότι αυτό μας το ξεκαθαρίζει το ίδιο το Ευαγγέλιο, ο Χριστός. Ότι, δηλαδή, δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε τη λειτουργία, αν δεν έχουμε αποκαταστήσει πρώτα όλους τους αδελφούς μας, ταϊσμένους, ντυμένους, υγιείς, αποφυλακισμένους. Επομένως, ο «Φάρος» είναι αυτό που πρέπει να προηγηθεί, ώστε να μπορούμε να λειτουργούμε, να κοινωνάει ο κόσμος και εμείς, να λεγόμαστε με λίγα λόγια αληθινή εκκλησία.

-Πόσα χρόνια αριθμεί από την ίδρυση του;

Ο «Φάρος» υπάρχει ήδη 10 χρόνια. Όσα δηλαδή και η διαπίστωση ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα γκέτο, όπου 5.000 άνθρωποι από μια διαφορετική φυλή βιώνουν την περιθωριοποίηση. Τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, αλλά από νωρίς ασχολούνται με αυτό που βλέπουν να ασχολούνται και οι μεγαλύτεροι, δηλαδή με κάθε είδους παραβατικότητα, με διαχείριση ναρκωτικών, όπλων, βρεφών, ληστείες, κλοπές κ.ο.κ.

- Μιλάτε για γκετοποίηση…

Mα εμείς σαν κοινωνία έχουμε επίτηδες πετάξει στο Δενδροπόταμο ό,τι δεν θέλουμε να βλέπουμε. Γιατί ξέρουμε ότι κανείς δεν θα περάσει από εδώ για να πάει κάπου αλλού. Έτσι λοιπόν, τον έχουμε μετατρέψει σε ένα χώρο εναπόθεσης ανθρωπίνων απορριμμάτων, τσιγγάνοι, ναρκωτικά… Δεν θέλουμε να τα βλέπουμε, αλλά μας εξυπηρετεί σε κάθε είδους παραβατικότητα, που εγκέφαλοι σίγουρα δεν είναι οι Ρομά.

Εδώ ζούνε εκατοντάδες παιδιά που είναι καταδικασμένα να ακολουθήσουν τη μοίρα των μεγαλύτερων, δηλαδή να μπαινοβγαίνουν μια ζωή στη φυλακή. Όταν γεννιέσαι σε μια οικογένεια που η μισή από αυτή και από τη γειτονιά σου είναι στη φυλακή, είναι λογικό να το θεωρείς κάτι φυσιολογικό. Όταν βλέπεις ότι η δουλειά που κάνουν όλοι γύρω σου για να ζήσουν είναι διαχείριση ναρκωτικών και κλοπές, είναι επόμενο να μη το βλέπεις και εσύ ως κάτι κακό. Παιδιά χωρίς σχολείο, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς παιδεία, χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση, χωρίς τίποτα.

- Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι να σπάσει ένα τέτοιο γκέτο;

Παρότι δεν υπήρχαν υποδομές, ούτε εγκαταστάσεις, τα καταφέραμε. Ομάδες εθελοντών που παίξαμε το ρόλο των γονέων. Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε για να αποκαταστήσουμε αυτά τα παιδιά στην κοινωνία ήταν να τα μορφώσουμε. Όταν, λοιπόν, πήγαμε να τα βρούμε στα σπίτια τους, δεν υπήρχαν εκεί γονείς, γιατί ήταν ναρκομανείς, φυλακισμένοι, ψυχασθενείς, αλκοολικοί κτλ. Αλλά και να ήταν στο σπίτι, πιο πολύ μπελά έφερναν, παρά βοηθούσαν.

Παιδιά χωρίς κανένα προγραμματισμό στις αξίες, όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά επειδή δεν το ήξεραν. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κάποιον να τα ξυπνήσει, να τα ντύσει, να τα πλύνει, να τα εφοδιάσει με σχολική ύλη. Οπότε έπρεπε εμείς να τα κάνουμε όλα αυτά. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, αυτά που είναι δεδομένα για άλλα παιδιά, για τα παιδιά του Δενδροπόταμου δεν ήταν.

Και μετά έπρεπε να σκεφτούμε πως θα υποδεχτούμε αυτά τα παιδιά όταν γυρίσουν από το σχολείο, να φροντίσουμε να φάνε μεσημεριανό, να τα διαβάσουμε με εθελοντές εκπαιδευτές και να τα απασχολούμε όλη μέρα με δημιουργική απασχόληση, όπως μουσική, αθλητισμό, θέατρο κ.α., γιατί καραδοκούσαν συνεχώς συμμορίες να τα στρατολογήσουν. Επίσης, να μεριμνήσουμε για την υγεία τους, αφού ήταν όλα ανεμβολίαστα και σε λίγο θα γεμίζαμε αρρώστιες σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη. Με κλιμάκια γιατρών και δωρεές, μπορούμε πλέον να είμαστε περήφανοι ότι έχουμε εμβολιάσει όλα τα παιδιά του Δενδροποτάμου.

- Μετά από 10 χρόνια, νιώθετε ότι οι κόποι σας αμείβονται από την εξέλιξη αυτών των παιδιών;

Μετά από 10 χρόνια, τα παιδιά μας τελειώνουν το λύκειο, έχουν περάσει στο Πανεπιστήμιο, κάποια άλλα με υποτροφίες εθελοντών έχουν μπει σε ιδιωτικά ΙΕΚ και αυτό είναι πράγματι μια ιστορική στιγμή για εμάς. Γιατί το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και αυτό είναι η ανταμοιβή μας, να βλέπουμε αυτά τα παιδιά να προοδεύουν, να αλλάζουν την ιστορία του τόπου.

Τα παιδιά μας επιβραβεύουν κάθε τόσο, γιατί τους δίνουμε ευκαιρίες και τις αρπάζουν. Μάλιστα, τα πρώτα τσιγγανάκια μας, που τα είχαμε από μωρά, φτιάξανε την πρώτη ομάδα ρομποτικής στο Διαγωνισμό Ρομποτικής και Καινοτομίας First Lego League στην Ελλάδα και φτάσανε μέχρι το Μισούρι της Αμερικής.

Επίσης, το πρόγραμμα μας το αναγνωρίζει και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, μάλιστα, μας έδωσε και το βραβείο της «Κοινωνίας των Πολιτών». Και σίγουρα, όλα αυτά μας δίνουν κουράγιο να δουλέψουμε παραπάνω.

πηγή:http://www.pentapostagma.gr/

Μυτσβέρι

Συνταγή για Μυτσβέρι Πολίτικο (Mücver)

Μια καταπληκτική συνταγή που την φτιάχνουν πολύ συχνά στην Πόλη σαν ορεκτικό.

Τι χρειαζόμαστε:

• 7-8 κολοκύθια μεγάλα
• 3 αυγά
• 200-250 γρ. φαριναπ
• λίγο αλάτι
• 1/4 ποτηρι λάδι
• 1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο
• 1/4 κιλού φέτα (προαιρετικά)

Πώς το κάνουμε:

1.   Τρίβω τα κολοκύθια στον τρίφτη. Προσοχή, όχι στο μπλέντερ! Δεν θέλουμε να γίνουν ζουμί, αλλά μακρόστενες κλωστές.

2.   Τα σφίγγω στις χούφτες μου να φύγουν τα πολλά νερά. Δεν πρέπει να είναι καθόλου βρεγμένα αλλά στεγνά για να μη νερουλιάσει το μείγμα στο ψήσιμο.

3.   Τ’ ανακατεύω με τα υπόλοιπα υλικά.

4.   Οι Πολίτες τα μαγειρεύουν σε δύο εκδοχές. Είτε βάζουν το μείγμα σε ταψάκι μέτριο και το ψήνουν στους 175ο  1 – 1μιση ώρα (σ’αυτή την περίπτωση, όταν αρχίσει να κάνει κρούστα από πάνω το τρυπάμε με μια οδοντογλυφίδα), είτε καίνε λίγο λάδι στο τηγάνι, ρίχνουν κουταλιές απ’το μείγμα και τηγανίζουν μέχρι να ροδίσει.

 

Λίγα μυστικά ακόμα

Οι βαθμοί και η ώρα του ψησίματος εξαρτώνται κατά κύριο λόγο απ τον κάθε φούρνο. Συνήθως το μυτσβέρι φτιάχνεται τηγανιτό σαν μεζές ορεκτικός (στη φώτο είναι η τηγανιτή εκδοχή). Η φέτα όπως έγραψα είναι προαιρετικό υλικό. Η γνήσια συνταγή δεν την περιλαμβάνει, απλά αρέσει σε κάποιους κι επειδή δένει πολύ με τα υπόλοιπα υλικά, είπα να την προσθέσω. Επίσης συνοδεύεται πολύ ωραία με τζατζίκι. Την συνταγή μου έδωσε η πεθερά μου που είναι απ’ την Πόλη και κάθε φορά που τη φτιάχνει γλείφουμε τα δάκτυλά μας!

Πηγή

Σκάλα Πάτμου

Μετά τον Εσπερινό στον ¨Αγιο Σπυρίδωνα (κάτω από τις Βίγλες)

Φωτό: Γιακουμίνα Ματθαἰου-Πέντε

Τατουάζ

Η επικίνδυνη χημεία των τατουάζ

Θα αφήνατε κάποιον να σας χορηγήσει... βαφή αυτοκινήτων κάτω από το δέρμα σας με μια ένεση; Μάλλον όχι! Κι όμως πολλές χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στα τατουάζ περιέχουν ουσίες που χρησιμοποιούνται στην αυτοκινητοβιομηχανία, προειδοποιεί ο Βόλφγκανγκ Μπόιμλερ, καθηγητής δερματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέγκενσμπουργκ.

Μεγάλες χημικές βιομηχανίες παρασκευάζουν χρώματα τα οποία προορίζονται για βιομηχανική χρήση.

Συχνά μικρότερες εταιρείες προμηθεύονται χρωστικές ύλες από τη χημική βιομηχανία για να παρασκευάσουν εν συνεχεία ειδικά μελάνια για τατουάζ. Συχνά δεν προηγούνται έλεγχοι καταλληλότητας των μελανιών αυτών για το ανθρώπινο δέρμα. Σύμφωνα με τον Πέτερ Λάουξ από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Αποφυγής Κινδύνων (BfR) οι μεγάλες χημικές βιομηχανίες αποκαλύπτουν οι ίδιες ότι τα χρώματα που παράγουν δεν ενδείκνυνται για τη χρήση αυτή.

Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται στα τατουάζ δεν πρέπει να διαλύονται στο νερό, εξηγεί ο καθηγητής Μπόιμλερ, κάτι που από μόνο του ενέχει κινδύνους για το ανθρώπινο σώμα. Πρόσφατες αμερικανικές έρευνες αποδεικνύουν ότι μόλις τα δύο τρία του μελανιού μένουν στο δέρμα, ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο διοχετεύεται στον οργανισμό και ειδικότερα στο αίμα, τους λεμφαδένες και άλλα ζωτικά όργανα, «σταθμεύοντας» εκεί. «Δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς ή πώς», αναφέρει ο Μπόιμλερ.

Ένα «ουράνιο τόξο» χημικών ουσιών

Οι χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή κόκκινου, πορτοκαλί και κίτρινου χρώματος είναι συνήθως αζωενώσεις, οργανικές ουσίες που προκαλούν προβλήματα υγείας, όπως αλλεργίες. Κάποιες από αυτές μάλιστα μπορούν να διαλυθούν όταν έρθουν σε επαφή με το φως του ήλιου, προκαλώντας ακόμη και καρκίνο, όπως η κόκκινη χρωστική ουσία ν. 22. Άλλες ουσίες περιέχουν χαλκό ή νικέλιο. Το καφέ μελάνι που περιέχει οξείδιο του σιδήρου και νικέλιο, κρίνεται ύποπτο για πρόκληση αλλεργικών αντιδράσεων.

Αλλά οι κίνδυνοι για την υγεία δεν προέρχονται μόνο από τα χρώματα. «Τα μελάνια των τατουάζ περιέχουν κι άλλες ουσίες» σύμφωνα με τον Πέτερ Λάουξ, «όπως διαλυτικές ουσίες, συντηρητικά όπως και άλλες τοξικές προσμείξεις». Ιδιαίτερα επικίνδυνοι κρίνονται οι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες, οι οποίοι παρασκευάζονται κατά την καύση άνθρακα για βιομηχανικούς σκοπούς και θεωρούνται καρκινογόνοι. Η ουσία αυτή συναντάνται κυρίως στο μαύρο χρώμα που χρησιμοποιείται στα τατουάζ.















Μη επαρκές νομικό πλαίσιο

Παρά τις αιτιάσεις για βλάβες στην υγεία, το νομικό πλαίσιο σχετικά με τις ουσίες που είναι εγκεκριμένες για χρήση στα τατουάζ είναι ισχνό, τόσο στη Γερμανία όσο και σε άλλες χώρες. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι χρησιμοποιούμενες ουσίες δεν μπορούν να υπαχθούν ούτε στην κατηγορία των φαρμακευτικών ουσιών αλλά ούτε των καλλυντικών. Τόσο τα φάρμακα όσο και τα καλλυντικά οφείλουν να πληρούν ορισμένες αυστηρές προδιαγραφές πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά. Ειδικότερα στα φαρμακευτικά σκευάσματα είναι υποχρεωτικό να αναγράφονται οι πιθανές παρενέργειες που μπορούν να επιφέρουν στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά και ο τρόπος μεταβολισμού τους, όπως και η αλληλεπίδραση που μπορεί να έχουν σε συνδυασμό με άλλες ουσίες. Στην περίπτωση των τατουάζ όλα τα παραπάνω απουσιάζουν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης ενέκρινε σχετικό ψήφισμα το 2008, σύμφωνα με το οποίο καλούσε τα κράτη-μέλη του να λάβουν αυστηρότερα νομοθετικά μέτρα αναφορικά με τις χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στα τατουάζ. Ωστόσο, παρά κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες, τα μέτρα που έχουν ληφθεί ως σήμερα είναι ελάχιστα.

Στη Γερμανία υπάρχει μία λίστα με τις χρωστικές που απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται για τατουάζ. Εντούτοις ερμηνευτικά συνάγεται ότι ουσίες που δεν αναγράφονται ρητά στη λίστα και μπορεί να είναι επικίνδυνες στην πράξη, δεν απαγορεύονται. Ο Πέτερ Λάουξ θεωρεί πως αυτή η λίστα είναι ανεπαρκής και πως άμεσα θα πρέπει να «εκμοντερνιστεί».

Πηγή: Deutsche Welle

Επιμέλεια θέματος: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.ygeiaonline.gr/