Αγάπη!!!

Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΤΣ’ΑΓΑΠΗΣ

Ο χριστιανός στα δύσκολα

φαίνεται πόσο… αξίζει

με ζυγαριά τη πίστη του

Τα έργα του… ζυγίζει

Και να που γέρνει η ζυγαριά

στσαγάπης το καντάρι

κι αρχίζει της παρηγοριάς

να παίζει το Δοξάρι.΄

Πρώτο τραγούδι να ακουστή

του δυστυχεί ο πόνος

να πάρει ανακούφιση

και να μη νοιώθει μόνος

Γιατί απλώθηκε παντού

στις μέρες μας το Δάκρυ

και είναι καιρός ν’αφήσομαι

τα λάθη μας στην άκρη.

Είναι ευκαιρία ειδική

που ο χριστιανός γυρεύει

να δώσει στον πλησίον του

ότι..του περισσεύει.

Εξ άλλου τόπε Ο Χριστός

που ήταν Διψασμένος

Ξένος…Γυμνός…και Ασθενής

μα και Φυλακισμένος. Ότι στον άλλο δώσετε

που ανάγκη έχει μεγάλη

να ξέρετε ότι ΕΓΩ

θα σας το δώσω πάλι.

Διπλό Τριπλό και Τρίδυπλο

θα σας το επιστρέψω,

και της Ψυχής τα τραύματα

όλα θα τα γιατρέψω.

Θυμάστε είπα εξ αρχής

πως είστε αδελφοί μου!

εάν τηρείται τις Γραφές

θάστε πάντα μαζί Μου.

Γιατί εβγήκα στο Σταυρό

ναφήσω σόλους κάτι

το ποιο σπουδαίο ΔΩΡΟ μου

αληθινή  Α Γ Α Π Η.!!!

Ιερέας π. Ιωάννης Κουτάντος Κως

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

 ΠΑΝΥΓΗΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΑΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΟΠΟΥ ΕΨΑΛΛΑΝ ΟΙ ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΑΛΙΑΔΩΡΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟ 1962.

ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ

 ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

υπό του Αρχιμ. Σεραφείμ Κοτσάνη

Κυριακή του Παραλύτου

 "Ανέβη ο Ιησούς"..

Το Δοξαστικό των Στιχηρών τού Εσπερινού τής Κυριακής τού Παραλύτου. Μέλος: Θεμιστοκλέους Γεωργιάδου. Ψάλλει ο Πρωτοψάλτης τού Ιερού Ναού Αγίου Γερασίμου Ιλισίων Κωνσταντίνος Μπιλάλης (Ζωντανή Ηχογράφηση στον Εσπερινό τής Κυριακής τού Παραλύτου στις 06.05.2017 στον ως άνω Ιερό Ναό) 

Πηγή: Προσωπικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μπιλάλη

"Αναστάσεως Ημέρα" ...

"Αναστάσεως Ημέρα" ,   Δοξαστικό Αίνων Αναστάσεως

 Ψάλλουν πατέρες της Νέας Σκήτης 

του Αγίου Όρους (19/04/2020) 

υπό του Γέροντος Δαμασκηνού Νεοσκητιώτη. 

Το μέλος είναι του Μανουήλ Χρυσάφου του Λαμπαδαρίου.

"Ο Αναγνώστης!"

Ανάγνωσμα και αναγνώστης

Πέτρος Ανδρουτσόπουλος, Ιστορικός – Ερευνητής παραδοσιακών τραγουδιών

Ανάγνωση σημαίνει έκφραση νοημάτων που διατυπώνεται γραπτώς είτε μέσω του προφορικού λόγου. Στην αρχαία Αθήνα τα παιδιά σε ηλικία 6 ετών εξασκούνταν στην ανάγνωση υπό την επίβλεψη του γραμματοδιδασκάλου. Το σχολείο τότε, είχε θεμέλιο λίθο στην εκπαίδευση των μαθητών την ανάγνωση, αρχίζοντας από τα «στοιχεία», το αλφάβητο δηλαδή. Ακολουθούσε ο συλλαβισμός με συνδυασμούς δύο ή τριών γραμμάτων. Οι συλλαβισμοί αυτοί  βρέθηκαν πάνω σε πέτρινες πλάκες που ήταν χρήσιμες προς σχολική ανάγνωση, καθότι δεν υπήρχαν αναγνωστικά βιβλία. Έτσι οι μαθητές εξοικειώνονταν με την ανάγνωση και ο δάσκαλος προχωρούσε στην εκμάθηση αποσπασμάτων από τα Ομηρικά Έπη, καθώς επίσης χωρία του Ησιόδου, του Τυρταίου και άλλων λυρικών ποιητών.

Η μέθοδος αυτή της αναγνώσεως παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτη στα βυζαντινά χρόνια, σύμφωνα με μαρτυρίες του Μεγάλου Βασιλείου και του Μιχαήλ Ψελλού. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας έγιναν τροποποιήσεις τρόπον τινά. Αντί των κλασσικών συγγραφέων τα παιδιά μάθαιναν να διαβάζουν εκκλησιαστικά κείμενα. Από τα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς (ιδιαιτέρως στην επαρχία) η διδασκαλία γινόταν στα Μοναστήρια. Το ρόλο των διδασκάλων είχαν οι καλόγεροι που τη συγκεκριμένη εποχή ήσαν οι μόνοι που γνώριζαν ανάγνωση και γραφή. Με άλλα λόγια τα κολλυβογράμματα.

Κι εδώ ας μη λησμονηθούν οι στίχοι του δημοτικού τραγουδιού του θρυλικού Παπαγιώργη:

Από μικρός στα γράμματα μικρός στα πινακίδια

και τώρα στα γεράματα αρματωλός και κλέφτης….

Λόγω έλλειψης πινακιδίων και βιβλίων, οι καλόγεροι συνέλεγαν πρόχειρα, τυπωμένα εκκλησιαστικά βιβλία από τη Βενετία. Μεταξύ αυτών ήταν η «Οκτώηχος» και το «Ψαλτήριον» του Δαυίδ. Τα δύο αυτά βιβλία απετέλεσαν τις δύο ανώτερες βαθμίδες της αναγνώσεως, έως το τέλος της Βασιλείας του Όθωνα. Εν τω μεταξύ είχε εισαχθεί η αλληλοδιδακτική μέθοδος, κάνοντας ευκολότερη την ομαδική ανάγνωση. Αποτέλεσμα αυτής, η εξασθένηση του αναλφαβητισμού.  Στα χρόνια του Βασιλέως Γεωργίου του Α’, εφαρμόστηκε συστηματική οργάνωση της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, για το λόγο αυτό η ανάγνωση κατέστη κοινό κτήμα του λαού.

Ο όρος ανάγνωση προέρχεται από το ρήμα αναγινώσκω. Ανά+γινώσκω= οι επι του χάρτου λόγοι αν-έρχονται δια των οφθαλμών μέχρι του εγκεφάλου όπου συντελείται η γνώσις (ανάγνωσις). Αναγινώσκω= αναγνωρίζω το βιβλίο.

Στη λατρεία της εκκλησίας μας , ανάγνωσμα είναι το τμήμα της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης που αναγινώσκεται στις ακολουθίες του εσπερινού, του όρθρου, στη Θεία Λειτουργία, και στα άλλα μυστήρια. Στην εκκλησία και τη λειτουργική τάξη επέδρασε η Συναγωγή που κύριο μέρος της λατρείας αποτελούσαν οι αναγνώσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως αναφέρει ο Ιουστίνος: η εκ της βίβλου ανάγνωσις εγίνετο μέχρις εγχωρεί, τουθ’ όπερ υπονοεί ένθεν μεν, ότι αύτη παρετείνετο, αρκούντως, ένθεν δε, ότι η ανάγνωσις εγίνετο ουχί επί τη βάσει προκαθορισμένης διαιρέσεως των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης εις περικοπάς κατά τακτάς ημέρας αναγινωσκομένας. Παρά ταύτα νωρίς εισήχθη και η ανάγνωση των απομνημονευμάτων των Αποστόλων που ονομάστηκαν και Ευαγγέλια.

Εξαιτίας της επαναλήψεως των αναγγελτικών φράσεων που συνοδεύουν τις περικοπές των ιερών κειμένων (Προς Εβραίους επιστολής Παύλου το ανάγνωσμα…….Πράξεων των Αποστόλων το ανάγνωσμα……Εκ του κατά Μάρκον Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα….) ο λαός χρησιμοποίησε τον όρο, χαρακτηρίζοντας με αυτό τον τρόπο το λόγο κάποιου, που είναι μακράς διαρκείας και συνεχώς επαναλαμβάνεται. Λαϊκές φράσεις που συνηθίζονται μέχρι σήμερα είναι οι:

-Άρχισε πάλι το ανάγνωσμα.

-Αυτό που λέει είναι το ανάγνωσμα του προφήτου Ιερεμίου.

-Θα μας πεις πάλι προφητείες;

-Θα μας πεις πάλι το ανάγνωσμα;

Η χρήση των αναγνωσμάτων στη λατρεία έχει οργανικό σύνδεσμο μετά της καθόλου λατρείας κι εντάσσονται αρμονικά στην ολότητά της. Αποτελούν τα κυριότερα μέσα εκφράσεως του λειτουργικού χρόνου. Η καθοριστική παρουσία τους μέσα στην τυπική διάταξη των ακολουθιών, είναι ουσιαστική, διότι πάντοτε το απολυτρωτικό έργο του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού βιώνεται ως παρόν («Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται… Παράδοξον Μυστήριον, οἰκονομεῖται σήμερον…..Σήμερον Ἄγγελοι τὸ βρέφος τὸ τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι…  Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας, Σήμερον ο Χριστός, παραγίνεται εν τη οικία του Φαρισαίου…..» κ.α.). Η ανάγνωση των περικοπών έχει εποικοδομητικό χαρακτήρα παρουσιάζοντας κάθε φορά διαφόρου είδους περιστατικά.

Σύμφωνα με την τάξη πάντοτε, την ανάγνωση των περικοπών αναλάμβανε ο αναγνώστης, κατώτερος κληρικός, χειροθετημένος υπό του Μητροπολίτου. Στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ελάμβανε οφίκκιο: το του δομεστίκου του δεξιού χορού, το του δομεστίκου του αριστερού χορού, του λαοσυνάκτου, του πρωτοψάλτου ή δομεστίκου των ψαλτών, του πριμμικηρίου των αναγνωστών, του άρχοντος των κοντακίων, του πρωτοκανονάρχου και του χαρτουλαρίου. Φορούσαν ράσο ενώ απαγορευόταν σε αυτούς η χρήση ωραρίου. Χειροθετούνταν μετά το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους. Πολλές φορές αναλάμβαναν τη διοίκηση εκκλησιαστικών κτημάτων, ως κάτοχοι γραμμάτων και γνώσεων «εν τω κοινοβίω». Τους επιτρεπόταν ο γάμος μόνο με ορθόδοξη , αν έμεναν όμως άγαμοι όφειλαν να δηλώσουν «αγαμία δια βίου» και οποιαδήποτε επίπτωση τους στερούσε το βαθμό. Αποστολή τους, η καθαρή απαγγελία-ανάγνωση των ψαλμών, και η ευταξία του ναού.  Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Έπρεπε να είναι καλλίφωνοι να γνωρίζουν βυζαντινή μουσική, γράμματα, και η άρθρωσή τους να είναι ευδιάκριτη.

Η συχνή παρουσία του «βαθμού» αυτού στην ελληνική κοινωνία και συγκεκριμένα τα χρόνια της τουρκοκρατίας μαρτυρείται από το πλήθος των επωνύμων των οικογενειών με ποικίλες καταλήξεις. Είναι συνήθη τα επώνυμα: Αναγνώστης, Αναγνώστου, Αναγνωστός, Αναγνωστόπουλος, Αναγνωσταράς, Αναγνωστίδης, Αναγνωστάτος κ.α. που έδωσαν στο γένος αξιόλογους λογίους κι ένδοξους αγωνιστές. Σχετικό είναι και το όνομα Ανάγνος που δινόταν εκείνα τα χρόνια και που σπανίως εντοπίζεται σήμερα. Ο Αναγνώστης ήταν πάντοτε ρασοφόρος. Επρόκειτο για τον συνδετικό κρίκο της εκκλησίας με την ενορία. Οικείος στους ενορίτες, εξυπηρετικός, κάνοντας χρέη νεωκόρου ή υπηρέτου, αλλά και λογίου ή ψάλτου. Στη δημοτική ποίηση τους συναντάμε σε διάφορα δίστιχα όπως και λογοπαίγνια:

Αναγνώστη αναγνώστη

θέλεις μία με τον κλώστη…

Στα Επτάνησα τον ρασοφόρο αναγνώστη τον έταζαν οι γονείς του από τα πρώτα παιδικά του χρόνια στους Αγίους Σπυρίδωνα (Κέρκυρα), Γεράσιμο (Κεφαλλονιά), Διονύσιο (Ζάκυνθο). Ο λαός αποκαλούσε τα παιδιά αυτά αναγνωστάκια τα σεβόταν και τα αγαπούσε επειδή διάβαζαν, έψαλλαν και βοηθούσαν τον ιερέα.

Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να προσλαμβάνουν αναγνώστες στους οίκους τους και τις ώρες του φαγητού ή της αναπαύσεως τους διάβαζαν (οι αναγνώστες πάντοτε) διάφορους ποιητές ή πεζογράφους. Τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη παρόλο που τους μεταχειρίζονταν σαν δούλους. Παρά ταύτα ήσαν ελεύθεροι και τα έργα τους μέσα στους οίκους, τους προήγαγαν. Ένας αρχαίος ονομαστός αναγνώστης ήταν ο Στράβων που τον είχε μαζί του συνέχεια ο φιλόσοφος Καλλισθένης. Σε δημόσιες συγκεντρώσεις εκλέγονταν μεταξύ των καλλίφωνων των «βοήν αγαθών» διαβάζοντας εκφραστικά ποιητικά ή δραματικά έργα.

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/05/anagnosma-ke-anagnostis/

Αιμοδοσία!

  Το τραγούδι της αιμοδοσίας

Νίκος Γιακουμάκης - Το τραγούδι της αιμοδοσίας

Στίχοι – Μουσική: Αλέξιος Μαρκουλής

Ενορχήστρωση – Επιμέλεια Ηχογράφησης: Γεώργιος Σεμερτζίδης

Ηχογράφηση φωνητικών: Πέτρος Βασιλείου

Ο εγωισμός μας...

Κάνε κάτι ανατρεπτικό. Ασχολήσου μ’εσένα.

                                                      αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Αντί να ασχολείσαι με την ζωή των άλλων, ασχολήσου με την ζωή σου.
Όταν ασχολείσαι με την ζωή των άλλων, ουσιαστικά παραδέχεσαι ότι έχεις μια βαρετή και αδιάφορη ζωή. Ο άνθρωπος που κάνει «πράγματα» στην ζωή του δεν εξετάζει, δεν κουτσομπολεύει, ούτε ασχολείται με τις ζωές των άλλων.

Το κενό της ζωής σου λοιπόν μη το γεμίζεις με κατακρίσεις και κουτσομπολιά. Αδικείς και τους άλλους αλλά και τον εαυτό σου.
Να θυμάσαι ότι δεν θα ευτυχίσεις μέσα από τις ζωές των άλλων. Καλείσαι να ευτυχίσεις μέσα από την δίκη σου ζωή. Ζήσε λοιπόν την ζωή σου κι άσε τις ζωές των άλλων. Για την δίκη σου ζωή θα δώσεις λόγο στον Θεό, όχι για των άλλων.
Δεν σου φταίνε οι άλλοι. Κυρίως φταίει η αδράνειά σου, η ατολμία σου και ο κομπλεξισμός σου.
Χρειάζεται να τα βρεις με τον εαυτό σου, να αποδειχθείς τον εαυτό σου, τις δυνατότητες σου. Να δεις κατάματα και το σκοτάδι σου αλλά και το φως που υπάρχει μέσα σου.

Ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να δεις ποιος είσαι πραγματικά. Αντιθέτως σου δημιουργεί ψευδαισθήσεις και ουτοπικές φαντασιώσεις.
Πάψε να συγκρίνεις την ζωή σου με τις ζωές των άλλων και επιτέλους πάλεψε όχι με τους άλλους αλλά με τον εγωισμό σου.
Πίστεψε με, η μεγαλύτερη νίκη και επιτυχία σ’ αυτήν την ζωή δεν είναι ούτε η επαγγελματική ή κοινωνική καταξίωση, ούτε η συναισθηματική ευεξία αλλά η απόκτηση της Χάρης του Θεού.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται ταπείνωση. Χρειάζεται να θανατώσουμε τον εγωισμό μας και πλέον να κινούμαστε σ’ αυτήν την ζωή με απλότητα και ανεξίκακα, με αγαθότητα και καλοσύνη.
Έτσι τελικά ευτυχούμε: έχοντας τον Χριστό στην ζωή μας. Έχοντας την Χάρη του Παρακλήτου που τα «ασθενεί θεραπεύει και τα ελείποντα αναπληροί».
Πηγή: Με παρρησία…

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Απίστευτο Θαύμα!

 Απίστευτο  Θαύμα   μπροστά στην κάμερα  της ΕΡΤ

Κάθε χρόνο οι Γυναίκες του χωριού Μαρμακέτο του νομού Λασιθίου στην Κρήτη μαζεύουν Αγριολούλουδα τα οποία ΄΄βελονιάζουν΄΄ για να τα κρεμάσουν στον Ναο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου 40 Ημέρες μετά τα ξέρα λουλούδια κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας και ειδικά την στιγμή που διαβάζεται το Ευαγγέλιο Ξαναζωντανεύουν και ΑΝΘΙΖΟΥΝ σαν να τα εκοψες πριν λίγο...

Η λύπη.

Η λύπη εξαντλεί τις ψυχικές 

και σωματικές μας δυνάμεις

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

-Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα.
-Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά.

Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά; Μπορεί να πάρης κάτι και να σου περάση το στομάχι, αλλά, αν δεν λείψη η στενοχώρια, πάλι θα πονέση.
Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν, για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός.
Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα.

Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο. Του ρουφάει όλο το μεδούλι των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων και δεν τον αφήνει να κάνη τίποτε.
Δηλητηριάζει την ψυχή και φέρνει ανωμαλίες και στο σώμα. Χτυπάει στα πιο ευαίσθητα μέρη του σώματος και εξασθενεί τον άνθρωπο με το άγχος που δημιουργεί.

Το δηλητηρίασμα από την πίκρα μπορεί να καταβάλη τελείως όχι μόνον έναν ευαίσθητο οργανισμό αλλά και γερούς οργανισμούς.
Μια αδελφή εδώ ξέρετε τί δυνατότητες έχει; Μπορεί να κάνη πολύ καλή πνευματική εργασία, και στις δουλειές είναι σπίρτο!

Όλο το μοναστήρι μπορεί να το φέρη βόλτα, αλλά, επειδή την πιάνει αυτό το τσάκισμα από την στενοχώρια, δεν μπορεί να κάνη τίποτε χαραμίζεται.
Κι έτσι αχρηστεύεται μια γερή μηχανή.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
Πηγή: Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά
Εικόνα από: flickr

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Ο Χριστός!

Ο Χριστός Είναι….

π.Λίβυος

Ο Χριστός για μένα είναι ζωή. Είναι ο τρόπος που επέλεξα να κοιτάζω την ζωή, τους ανθρώπους, τα πράγματα, τα ζώα, την κτίση.

Είναι ο τρόπος να βλέπω τα πάντα και τους πάντες.

Ο Αγώνας μου είναι τούτος, βήμα βήμα να αποκτήσω το βλέμμα του Χριστού. Να βλέπω στην πόρνη την αγνότητα, στο ληστή την ειλικρίνεια, στο κάθε ανθρώπινο λάθος και πάθος ένα βαθύ τραύμα.

Να μην κατακρίνω μα να κοιτώ πίσω από τα πάθη τις βαθιές ανθρώπινες ανάγκες.
Ο Χριστός για μένα είναι ο τρόπος που λέω καλημέρα και καληνύχτα.

Ο τρόπος που ξυπνάω και την νύχτα πέφτω για ύπνο.

Το πως μαθαίνω να σιωπώ, να αφήνομαι, να μην ελέγχω, να μην εξουσιάζω, να μην ορίζω και καθορίζω.
Ο Χριστός είναι ο τρόπος να αγαπώ τον εαυτό μου ώστε να αγαπήσω τον συνάνθρωπο μου.
Ο τρόπος που σηκώνομαι όταν πέφτω και μαζεύω τα συντρίμμια μου, δίχως να τα βρίζω και να τα κακολογώ αλλά αγαπώντας τα, άλλωστε μονάχα έτσι μπορώ να αγκαλιάσω την θρυμματισμένη εικόνα το πλησίον μου.

Ο Χριστός είναι ο τρόπος που μυρίζω, ακούω, γεύομαι, αγγίζω, περπατώ και νιώθω. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Είναι η ζωή η ίδια.

Δεν μπορώ πλέον τα μεγάλα λόγια και υψηλές αναλύσεις ακόμη και τις θεολογικές. Τις έφαγα με το κουτάλι μα έμεινα νηστικός. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Χριστός με όλα αυτά.
Εκείνος ζούσε, ένιωθε, ακουμπούσε, μιλούσε, έκλαιγε, φοβόταν και πίστευε. Ήταν τόσο ανθρώπινος και τόσο θεϊκός συγχρόνως. Απόλυτα άνθρωπος απόλυτα Θεός.
Δε σε γέμιζε ενοχές, φόβους, απειλές. Δεν είχε σχέση με όλο αυτό το θρησκευτικό σκοτάδι του φόβου και των ενοχών. Που τρομοκρατεί τους ανθρώπους για να τους ελέγχει.
Που περιορίζει τον Θεό σε κουτάκια, νόμους, διατάξεις και τυπολατρίες. Που καμώνεται πως ξέρει όλες τις απαντήσεις δίχως ποτέ να έχει πραγματικές ερωτήσεις.

Ο Χριστός σιωπούσε αυτοί μόνο μιλάνε, σκορπώντας φόβο για τα πιο απλά και φυσικά ανθρώπινα στοιχεία. Μιλάνε περισσότερο για τον διάβολο και τον αντίχριστο παρα για Θεό.
Περισσότερο για την κόλαση από ότι για τον παράδεισο. Περισσότερο για την αμαρτία από ότι για την Χάρη και την ελευθερία. Ασχολούνται με την σεξουαλικότητα των ανθρώπων γιατί φοβούνται την αγάπη.
Τελικά είναι αληθινά τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου, «ο Θεός έχει πολλούς που δεν έχει η εκκλησία κι η εκκλησία έχει πολλούς που δεν έχει ο Θεός….».

Ας κλείσουμε με τα λόγια του μεγάλου Αγίου Πορφυρίου ώστε να γλυκάνουν τα μέσα μας, « «O Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: «Βρέ, σας έχω φίλους! Σας Αγαπάω!
π.Δεν κρατάω την κόλαση στο χέρι. Δεν σας φοβερίζω… Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή…»
Πηγή: π.Λίβυος
Εικόνα: «Χριστός Παντοκράτωρ», εγκαυστική εικόνα του 6ου αιώνα από την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά, από: Wiki

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Η ανατροφή του παιδιού...

Η κυριότερη ένδειξη σωστής ανατροφής

 ενός παιδιού, είναι η ηρεμία του

Ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ασφάλεια, 

ανθίζει μέσα σε αγάπη 

και μεγαλουργεί μέσα στην επιβράβευση. 

Όταν ένα παιδί νιώσει ασφαλές, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, μπορεί να σκέφτεται ελεύθερα, να ενεργεί ελεύθερα και να πραγματοποιεί.

Όταν νιώθει πως το αγαπούν, ανοίγει τα φτερά του να δημιουργήσει, να τολμήσει, να δοκιμάσει, να σηκωθεί και να ξαναπροσπαθήσει.

Όταν επιβραβεύεται για κάθε του προσπάθεια, νιώθει δύναμη να προχωρήσει παρακάτω, νιώθει σίγουρο να πάρει ρίσκο, μαθαίνει από την αποτυχία και δυναμώνει από την επιτυχία.

Ένα παιδί παίρνει ασφάλεια μέσα στην ήρεμη αγκαλιά σου, παίρνει δύναμη μέσα στο σίγουρο βλέμμα σου ότι μπορεί να τα καταφέρει. Παίρνει στήριξη στη σίγουρη φωνή σου που του δηλώνει αποδοχή και αγάπη. 

Αποδοχή για την επιλογή του, αποδοχή για την προσπάθειά του, που δεν στέφεται πάντα από επιτυχία.

Τι γίνεται, όμως, όταν ο ίδιος ο γονιός έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον αστάθειας, ανασφάλειας, ένα περιβάλλον που αντί να τον επιβραβεύουν του υπενθύμιζαν κάθε φορά πως δε μπορεί να τα καταφέρει, πως δε χρειάζεται καν να προσπαθήσει γιατί η αποτυχία είναι δεδομένη; 

Πώς να συμπεριφερθεί ένας γονιός στο παιδί του όταν μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που η αγάπη για να εκφραστεί είχε πάντα ως προυπόθεση το να είναι ‘καλό παιδί’, ικανοποιώντας τις επιθυμίες των δικών του γονιών, όταν αντίθετα η αγάπη θα έπρεπε να του δίνεται άμεσα και χωρίς όρους;

Η έλλειψη αγάπης στην παιδική ηλικία έχει διάφορες συνέπειες στην ενήλικη ζωή μας. Το συναισθηματικό κενό που βιώσαμε σαν παιδιά προσπαθούμε να το γεμίσουμε με το φαγητό, με υπερκαταναλωτισμό, με κούφιες σχέσεις, με εναλλαγή συντρόφων, με το να πληγώνουμε συντρόφους, φίλους με τον ίδιο τρόπο που μας πλήγωσαν κι εμάς.

Η ανασφάλεια που εισπράξαμε σαν παιδιά γιατί οι γονείς μας αμφισβητούσαν τις πράξεις μας συνεχώς, γιατί «εκείνοι ήξεραν καλύτερα…» μας οδηγούν στην αμφισβήτηση των δικών μας παιδιών για να βάλουμε το φαύλο κύκλο σε λειτουργία, να εκπληρώσουμε την προφητεία. 

Η επιβεβαίωση που τόσο λαχταρούσαμε να πάρουμε στο βλέμμα των γονιών μας για να αισθανθούμε σίγουροι για τον εαυτό μας και να χτίσουμε την προσωπικότητά μας, γίνεται σαράκι στην ενήλικη ψυχή μας και μας τρώει καθημερινά.

Αφού δεν μάθαμε να την δίνουμε στον εαυτό μας, τη ζητιανεύουμε από τους άλλους, κι όταν εκείνη δεν έρχεται ή έρχεται μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια, τη ματαιώνουμε στη στιγμή και αισθανόμαστε πιο κενοί κι ανασφαλείς από ότι στην αρχή. 

Ψάχνουμε την επιβεβαίωση της ομορφιάς, της ικανότητας, της επιτυχίας, την αγκαλιά της ασφάλειας σε κενές, ματαιόδοξες, ανάπηρες σχέσεις, σε σχέσεις δεκανίκια.

Πώς ο γονιός μπορεί να δώσει στο παιδί του κάτι που ο ίδιος δεν έχει πάρει σαν παιδί. 

Σας ακούγεται δύσκολο και σας φαντάζει αδύνατο ε; Όχι και τόσο.

Οι περισσότεροι από εμας που διανύουμε την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έχουμε βιώσει αυτή την έλλειψη και ως γονείς σήμερα καλούμαστε είτε να συνεχίσουμε την παράδοση είτε να σταματήσουμε το φαύλο κύκλο εδώ και να δώσουμε στα παιδιά μας αυτό που πραγματικά τους αξίζει. 

Αγάπη, Ασφάλεια, Αποδοχή.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε οι ίδιοι είναι να θεραπεύσουμε το δικό μας τραύμα, πετώντας μακριά εκείνους τους δόλιους, κούφιους μηχανισμούς που μας έμαθαν άθελά τους οι δικοί μας γονείς – γιατί μεταξύ μας κι εκείνοι δεν το επέλεξαν, το έμαθαν – να βγάλουμε το αιχμηρό αντικείμενο που λέγεται αναμνήσεις και να επουλώσουμε την πληγή με το φάρμακο της αγάπης στον εαυτό μας. 

Κάθε φορά που η ανάμνηση μιας δικής μας πληγής προσπαθεί να βρει διέξοδο στις λέξεις ή στις πράξεις μας, ας σκεφτούμε πόσο ματώνει η δική μας πληγή και πως αυτό τον πόνο δε θέλουμε να τον προκαλέσουμε στο δικό μας παιδί.

Η αμφισβήτηση που εισπράξαμε από τους γονείς μας, γιατί και οι ίδιοι ένιωθαν ανασφαλείς, ας μην σταθεί αγκάθι στη σχέση μας με το δικό μας παιδί. 

Ας του δείξουμε εμπιστοσύνη ότι μπορεί να τα καταφέρει. 

Κι αν δεν τα καταφέρει, ας του δώσουμε την αγκαλιά μας και την αποδοχή μας κι έτσι εκείνο θα μάθει να προσπαθεί, να μην εγκαταλείπει, να μην απογοητεύεται, να μην φοβάται. Μόνο έτσι θα είναι ήρεμο μέσα του. Γιατί η κυριότερη ένδειξη σωστής ανατροφής ενός παιδιού, είναι η ηρεμία του.

Από ένα παιδί που κοντεύει τα 39 του χρόνια και που μέχρι πριν λίγο καιρό έψαχνε την επιβεβαίωση και την αποδοχή από τρίτους, πληγώνοντας κάθε φορά τον εαυτό του σε σχέσεις εξάρτησης, από μια μητέρα που κάθε μέρα εκπαιδεύεται και βιώνει μαζί με την κόρη της τη δοκιμή, το ρίσκο, την επιτυχία ή την αποτυχία, την αγκαλιά, την ασφάλεια, την αποδοχή, την αγάπη, ένα έχω να σας ευχηθώ.

Ανοίξτε την αγκαλιά σας και δώστε στα παιδιά σας αυτό που σας έλειψε, κλείστε μια για πάντα τη δική σας πληγή και δώστε αγάπη, αγάπη, αγάπη!

Χαρά Μαρκατζίνου
alfavita
alfavita.gr

Τα παιδιά μας...

Κάποιος να σώσει τα παιδιά 

από εκείνους τους γονείς που...

«Όσο υπάρχει εκεί έξω έστω και ένα παιδί που δε χαίρεται την παιδική του ηλικία και κλαίει εξαιτίας των γονιών του, θα είμαστε μια αξιοθρήνητη και σάπια κοινωνία.»

Τελευταία σκέφτομαι πόσο τυχεροί άνθρωποι είμαστε. 

Αυτή η διαπίστωση δεν προκύπτει μονάχα από το γεγονός πως έχουμε δίπλα μας τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας υγιείς, αλλά και από το ότι μπορούμε να προσφέρουμε στους απογόνους μας μια ζωή με πολλές ευκαιρίες και να αλληλεπιδρούμε μαζί τους με έναν τρόπο πρωτόγνωρο και πολύ διαφορετικό από εκείνον του παρελθόντος.
Ωστόσο, κάποιες λίγες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να υπερβάλλει και, κοιτώντας γύρω μου το γονεϊκό ρεύμα, φλερτάρω συχνά με το να παρασυρθώ και να καταλήξω σε μια γονεϊκή υστερία υπερβολής.

Πριν λίγες μέρες η μεγάλη μου κόρη, με αφορμή ένα βιβλίο που διαβάζαμε, με ρώτησε αν υπάρχει κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους γονείς τους. 

Στην αρνητική μου απάντηση, με κοίταξε με απορία και διερωτήθηκε πώς ελέγχουν αν κάποιος είναι κακός γονιός. Η απάντησή μου, ῾῾Δεν ελέγχουν᾽᾽, τρόμαξε πρώτα εμένα την ίδια και ακολούθησε πληθώρα σκέψεων που, σε μια καθημερινότητα και υπό άλλες συνθήκες, δε θα είχαν κατακλύσει το μυαλό μου.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους γονείς τους. Να τα προφυλάξει κάποιος από τη μεγαλομανία τους και την τάση τους να περιμένουν από εκείνα όσα οι ίδιοι δεν κατάφεραν.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά από την υστερία των γονιών, που δεν τους φτάνει μια ήρεμη ζωή κοντά στα παιδιά τους, αλλά με ανυπολόγιστες ζημιές στην παιδική ψυχή, επιδιώκουν την προβολή, τη διάκριση και τις τιμές.

Κάποιος να φυλάει τα παιδιά απ᾽τους δημιουργούς τους. Να κόψει το χέρι που ορθώνεται σαν γιγάντιος τιμωρός στο λάθος και στο παράπτωμα, για να αποτρέψει το παιδί από την ελευθερία και να μπορεί να το κατευθύνει με οδηγό τον φόβο.

Κάποιος να πει σ᾽εκείνη τη μητέρα πως κάθε φορά που ανέχεται την κακοποίηση του άντρα της μπροστά στα μάτια των παιδιών της, τα μαθαίνει πως η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα και πως πρέπει διαρκώς να σκύβουν το κεφάλι και να μην επαναστατούν.

Κάποιος να σώσει τα παιδιά από εκείνους τους γονείς που ουρλιάζουν ακατάπαυστα ο ένας στον άλλον, που ξεσπούν όλο το μίσος και την οργή στη σύντροφό τους, που γίνονται το χειρότερο παράδειγμα για τον γάμο, τη συμβίωση και τη συντροφικότητα.

Κάποιος να προστατεύσει τα παιδιά από εκείνους τους γονείς που τρομάζουν, που αμαυρώνουν το όνομα της αγάπης και κάνουν τα παιδιά τους να σιγοψιθυρίζουν τα βράδια πως θέλουν να πεθάνουν.

Κάποιος να ενδιαφερθεί στ᾽αλήθεια για τα παιδιά που γίνονται γονείς στους γονείς τους.

Κάποιος να τους επιστρέψει την παιδική ηλικία που τους αναλογεί και την αθωότητα στην οποία θα έπρεπε να μεγαλώνουν.

Κάποιος να τους επιστρέψει την άγνοια κινδύνου και την ευκαιρία να πιστέψουν πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.

Κάποιος να προστατεύσει τις παιδικές ψυχές τους από εκείνους τους γονείς που διαρκώς τα απαξιώνουν, που αδειάζουν πάνω τους τη δική τους αποτυχία και τα πληγώνουν ανεπανόρθωτα με λόγια μίσους και αδιαφορίας.

Κάποιος να πατήσει φρένο στη λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση των παιδιών, που καλούνται να κουβαλήσουν το φορτίο της χαμένης ευτυχίας των γονιών τους και ζουν ζητιανεύοντας για προσοχή σε λάθος δρόμους και παρέες.

Κάποιος να γνοιαστεί, επιτέλους, να μαζέψει τα παιδιά της εργατιάς και να τα αφήσει να κυκλοφορούν στους δρόμος μόνο για παιχνίδι και βόλτες.

Κάποιος να ενδιαφερθεί για τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν κάποια παιδιά και να μη στρέφει αλλού το κεφάλι κάθε φορά που βλέπει μελανιές στα παιδικά προσωπάκια, τα οποία αρνούνται να σηκωθούν και να σε κοιτάξουν, από φόβο μήπως τα μαλώσεις.

Κάποιος να ελέγξει την ψυχολογία των μέλλουσων μητέρων, που πνίγονται στη θλίψη των ορμονών και γίνονται ακούσια παιδοκτόνοι, κόβοντας κάθε υποψία ευτυχίας από γύρω τους, λίγο πριν αποχαιρετίσουν και οι ίδιες τη ζωή.

Κάποιος να καταλάβει πως εκείνος και όλοι μαζί έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε το παιδί από εμάς τους ενήλικες.

Φτάσαμε σε καιρούς που τα παιδιά μας έχουν γίνει 

η τροφή μας,

η αυτοπροβολή μας, 

ο λόγος να ξεχωρίσουμε, να ακούσουμε μπράβο,

να δεχτούμε το χειροκρότημα, 

να νιώσουμε κάποιοι, 

το μαξιλάρι για να ηρεμήσουμε 

αλλά και ο σάκος για να ξεσπάσουμε, 

η εικόνα που επιβεβαιώνει την επιτυχία μας, 

η αιτία για να γινόμαστε δεκτοί.

Αποτύχαμε. Όσο υπάρχει εκεί έξω έστω και ένα παιδί που δε χαίρεται την παιδική του ηλικία και κλαίει εξαιτίας των γονιών του, θα είμαστε μια αξιοθρήνητη και σάπια κοινωνία.

Περσεφόνη Χρυσαφίδου
infokids
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Ἀγκιναρουκούκια καί γιαπράκια»

 Οἱ ἄλλες μαγιάτικες εὐωδιὲς

Μνῆμες Κληματιανὲς καὶ πάλι...

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Καθὼς ἄρχισε ὁ Μάης καὶ σιμώνει τὸ ὑπέροχο ἑλληνικὸ καλοκαίρι, εἶναι ἀδύνατο ἡ νοσταλγία νὰ μὴν ἀγγίξει τὴν ψυχή, μέρες ποὺ εἶναι.
Κι αὐτό, γιατὶ οἱ λιτὲς οἱ εὐωδιὲς ἀπὸ τὰ μαγειρεμένα κουκιὰ μὲ τὶς «βυσινοβαφεῖς», κατὰ τὸν  ἀμίμητο Μωραϊτίδη ἀγκινάρες, ἀλλὰ καὶ ἀπό τὰ λαχταριστὰ «γιαπράκια», γίνονται ἀνάκλημα ἱερό, τρυφερὸ καὶ βελούδινο χάδι στὴν ψυχή, ποὺ περιμένει πάντα, τέτοιους νοσταλγικοὺς περίπατους στὸ χωριό μας, τὸ Κλήμα.

Ἀλήθεια, ποιὸς δὲ θυμᾶται τὰ μικρὰ κηπάκια μὲ τὶς σκουρογάλαζες ἀγκιναριές, τὰ τρυφερὰ  «πεντοκούκια», δηλαδή, τὰ φυτά, ποὺ στὸ «φκάρι»τους εἶχαν πέντε κουκιά.
Κι ὔστερα στὴν ἄκρη τοῦ κήπου τὰ σκουροπράσινα φρέσκα κρεμύδια, ὁ δύοσμος, ὁ ἄνιθος, ὁ μαϊτανός…
Ὅπως ἐπίσης ποιός δὲ θυμᾶται πόσο «βουdουβόλαε» τὸ χωριὸ ἀπὸ τὰ μαγειρεμένα ἀγκιναροκούκια, μὲ φρέσκο κρεμύδι, ἄνιθο, μάραθο καὶ ἄλλα μυρωδικὰ μαγειρεμένα πάνω στὴ φωτιὰ μὲ τὰ ξύλα.
Γιὰ ν᾿ ἀκολουθήσουν τὰ εὔγευστα «γιαπράκια» καμωμένα  μὲ τρυφερὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς!!! Μοσχοβόλαε ὁ τόπος, οἱ γειτονιές,  πράγματι.
Κι ἄκουγες τότε τὴ μιὰ νοικοκυρὰ νὰ λέει τῆς ἄλλης, ὅταν τῆς πρόσφερε ἕνα πιατάκι ἀπὸ τὰ γιαπράκια, «γιὰ νὰ φάνει κι οἱ θ’κοί τσ᾿ στοὺν ἄλλου κόσμου»,

-Ἀρή, ἔπισι ἡ μύτη μ’ ἀπ’ μυρουδιά.Τέτοια γιαπράκια δὲ ματάφαγα!! ἤ τὸ ἄλλο
-Ἀρή, ἅμα ἤμνα γκαστρουμέν’ θὰ λὰ μ᾿ πέσ’ τοὺ πιδί.
Ὅμως τὰ σπίτια ἐκεῖνες τὶς μέρες δὲ μοσχοβολοῦσαν μονάχα ἀπὸ τὰ γιαπράκια κι ἀπὸ τὰ  μαγειρεμένα ἀγκιναροκούκια, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸ ροδόσταμο ποὺ ἔφτιαχνε ἡ κάθε νοικοκυρὰ μὲ τὰ μαγιατικὰ τὰ τριαντάφυλλα.
Ἔτσι στὸ χαγιάτι τοῦ κάθε σπιτιοῦ ἀντίκρυζες τὶς «τζάρες» μὲ τὰ «βελονιασμένα», σὲ ἀρμάθα, φύλλα τῶν μαγιάτικων ἐκείνων ἀνθέων.
Ἀφοῦ, λοιπόν, μάζευαν ἀπὸ τὰ φύλλα τὸ ροδόσταμο μετὰ τὴν ἀρμάθα δὲν τὴν πετοῦσαν ἀλλὰ τὴ βάζανε πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα νὰ εὐωδιάζει τὸ σπίτι…
Τὰ χρόνια μπορεῖ νὰ πέρασαν, ὅπως ἐπίσης μπορεῖ σήμερα τὰ ἀγκιναροκούκια νὰ τὰ μαγειρεύουν στὴ σύγχρονη ἠλεκτρικὴ κουζίνα καὶ τὰ γιαπράκια ἐπίσης, μπορεῖ τὰ μαγιάτικα τὰ τριαντάφυλλα νὰ τὴν ἀναδίνουν ἐκείνη τὴν παλιὰ εὐωδιά, ὅμως μέσα στὴν ψυχὴ ἀπομένει πάντα ἡ εὐωδιὰ ἀπὸ τὰ ἀγκιναροκούκια, τὰ γιαπράκια, τὰ μαγιάτικα τριαντάφυλλα…
Γιὰ νὰ θυμίζουν τὴν παλιὰ τὴν ἄνοιξη, τὴν Κληματιανή…
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Λεξιλόγιο
Βουdουβουλῶ= μοσχοβολῶ
Τζάρα (ἡ)= γυάλα
Εικόνα από: farmacon. blog
Πηγή: Ημερολόγιο Αποδημίας

το «σπιτάκι της Μέλιας»