Δευτέρα 25 Απριλίου 2022

Πάσχα!!!

Ἡ πασχάλια χαρά

 

π. Κάλλιστος Ware

-


Τό Πάσχα, γιορτή τς νάστασης το Σωτρος, εναι, πάνω π’ λα μι γιορτή μεγάλης χαρς. ταν ναστημένος Χριστός συναντ τίς μυροφόρες καθώς φεύγουν πό τό μνμα, τό πρτο πράγμα πού τούς λέει εναι λέξη «Χαίρετε». σον φορ σ’ ατή τήν πασχάλια χαρά, τρία σημεα χουν διαίτερη ξία: εναι χαρά προσωπική, εναι χαρά συμπαντική καί εναι χαρά εχαριστιακή.

Τό Πάσχα εναι μι χαρά προσωπική. τσι καταπς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τς ναστάσιμης κολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ναστάντι σοι». θάνατος το Σωτρος, Ταφή καί Τριήμερος νάστασή Του, δέν πάρχουν γιά νά τά τενίζουμε πλά ς συμβάντα το πώτερου παρελθόντος, λλά γιά νά τά βιώνει καθένας μας ς τεκταινόμενα μέσα στήν δια του τή ζωή. πάρχουν γιά νά εναι μεσα καί προσωπικά. γώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, γώ θάβομαι μαζί Του καί εμαι γώ πού νασταίνομαι κ νεκρν μαζί μέ κενον. νάσταση το Χριστο εναι ταυτόχρονα καί νακαίνιση δική μου, παναδημιουργία μου. Εναι ελογημένοι σοι τό ασθάνονται ατό στήν καρδιά τους τή νύχτα τς ναστάσεως!

Τό Πάσχα εναι μι χαρά συμπαντική. Ο κτίνες το ναστάσιμου φωτός διεισδύουν σ’ λόκληρη τήν κτίση. Μέσα πό μς, τούς νθρώπους, πασχάλια χαρά κοινωνεται στό κόσμο τς φύσης στά ζα, στόν έρα, στό νερό, σέ καθετί πού ρχεται στή ζωή τήν νοιξη. Καί πάλι, ναστάσιμος κανόνας τονίζει μφατικά ατό τό στοιχεο• «Ορανοί μέν παξίως εφραινέσθωσαν, γ δέ γαλλιάσθω, ορταζέτω δέ κόσμος, ρατός τε πας καί όρατος• Χριστός γάρ γήγερται». Στήν ρθόδοξη Ρωσία, πρχε κάποτε τό θιμο -μπορε καί νά πιβιώνει μέχρι σήμερα σέ κάποιες περιοχές- νά σταματνε ο γρότες, γυρίζοντας πό τήν ναστάσιμη κολουθία καί κρατώντας τό γιο φς, στούς στάβλους τν ζώων, καί νά ψέλνουν τόν ναστάσιμο μνο στά λογα καί τά κοπάδια «Χριστός νέστη κ νεκρν…». Δέν πρχε τίποτα τό γλυκερό σ’ ατό• ταν μία ναγνώριση τς ζωντανς λήθειας. Ο νθρωποι δέν σώζονται πό τόν κόσμο, λλά μαζί μέ τόν κόσμο. Ελογημένοι εναι ατοί πού κατά τή διάρκεια τς ναστάσιμης νύχτας εσέρχονται σέ να μεταμορφωμένο κόσμο!

Τό Πάσχα εναι πίσης μι χαρά εχαριστιακή. Κύριος δέν ποσύρθηκε πό νάμεσά μας κατά τήν νάληψη, λλά μς φησε τή Θεία Εχαριστία ς να διαρκ δεσμό. Τρώγοντας τόν οράνιο ρτο καί πίνοντας πό τό Ποτήριο τς ζως, νωνόμαστε, ν Πνεύματι γί, μέ τόν ναστημένο καί δοξασμένο Χριστό. Γιά νά παραπέμψουμε γιά μία κόμη φορ στόν ναστάσιμο: « Πάσχα τό μέγα, καί ερώτατον Χριστέ, σοφία καί Λόγε, το Θεο καί δύναμις, δίδου μν κτυπώτερον, σο μετασχεν, ν τ νεσπέρ μέρ τς βασιλείας σου ». πασχάλια χαρά σχετίζεται μεσα μέ τή χαρά τς Κοινωνίας. Δεχόμενοι τό Σμα καί τό Αμα το Χριστο στήν Εχαριστία, συμμετέχουμε πό τώρα στό Μεσσιανικό Δεπνο, πού θά γευτομε «κτυπώτερον» κατά τήν «νέσπερη μέρα» τς οράνιας Βασιλείας.

Τό Πάσχα εναι κριβς φετηρία, διαφανής καί μετάθετος γκαινιασμός ατς τς «νέσπερης μέρας». Κι εναι πραγματικά ελογημένοι κενοι πού, καθώς λαμβάνουν τή Θεία Κοινωνία τό βράδυ τς ναστάσεως, βιώνουν τήν παρουσία τς ρχόμενης Βασιλείας!

Πραγματική κι μως παράδοξη!

Τό Πάσχα, νίκη το Σωτήρα καταπάνω στό θάνατο, εναι τό κέντρο λης μας τς λατρείας, τό θεμέλιο λης τς λπίδας καί τς χαρς μας. ν ησος δέν ναστήθηκε πραγματικά πό τούς νεκρούς, τότε, πως λέει πόστολος Παλος, λη μας πίστη εναι «ματαία» (Α’ Κόρ. 15,17) κι μες ο χριστιανοί «λεεινότεροι πάντων νθρώπων» (Α’ Κόρ. 15,19). Χωρίς τήν νάσταση το Χριστο δέν μπορε νά πάρξει ζωντανή Χριστιανοσύνη.Ο εαγγελικές ναφορές στήν νάσταση πιμένουν διαίτερα σέ δύο σημεα. Καταρχάς, τονίζουν μφατικά τήν πραγματικότητά της. Μετά τήν νάστασή Του, Χριστός δέν μφανίστηκε πλά, σάν σέ ραμα, στούς μαθητές Του, λλά τούς κατέστησε λότελα σαφές τι ταν παρών γιά μία κόμη φορ μέ τό πραγματικό -φυσικό Του σμα τό διο σμα πού προσηλώθηκε καί πέθανε πάνω στό Σταυρό. κενο τό δειλινό τς πασχάλιας μέρας, τό πρτο πράγμα πού κάνει, φο τούς πευθύνει τόν χαιρετισμό Του, εναι νά τούς δείξει τίς πληγές στά χέρια καί τήν πλευρά Του. Μι βδομάδα μετά, ξαναεμφανίζεται καί λέει στό Θωμ: «φέρε τόν δάκτυλόν σου δε καί δε τάς χεράς μου, καί φέρε τήν χερά σου καί βάλε ες τήν πλευράν μου, καί μή γίνου πιστος, λλά πιστός» (ωάν. 20,27). Ο μαθητές καλονται νά μήν χουν τήν παραμικρή μφιβολία πώς τό σμα το Πάθους στό Γολγοθ καί τό σμα τς νάστασης, πού τώρα ντικρίζουν μπροστά τους, εναι να καί τό ατό. ναστημένος Σωτήρας δέν εναι σαρκο πνεμα• «ψηλαφήσατέ με καί δετε», τούς λέει, «τι πνεμα, σάρκα καί στέα οκ χει καθώς μέ θεωρετε χοντα… καί λαβν νώπιον ατν φαγε» (Λουκ. 24, 39-43). Τά Εαγγέλια δέν φήνουν χρο γιά καμιά μφισημία: νάσταση εναι πραγματική.

μως τήν δια στιγμή, πάρχει μι παραδοξότητα, να μυστήριο γύρω πό τό σμα το ναστημένου Χριστο. Περν μέσα πό κλειστές θύρες (ωάν. 20,19). Μετά τήν νάσταση, ο μαθητές δέν ναγνωρίζουν μέσως τόν ησο στή λίμνη τς Τιβεριάδας (ωάν. 21,4) οτε Λουκς καί Κλεόπας στό δρόμο πρός μμαούς (Λουκ. 24,16). χει τό διο σμα πού εχε καί πρίν, κι στόσο εναι διαφορετικό, διότι τώρα εναι «σμα πνευματικόν» (Α’ Κόρ. 15,44),

Ατό δέν σημαίνει πώς τό σμα το Χριστο μετά τήν νάσταση εναι, πό μία ννοια, μή πραγματικό ξαϋλωμένο. χι: παραμένει να λότελα φυσικό σμα, ποτελούμενο πό λη. μως λικότητά του χει πλέον μεταμορφωθε πό τή δύναμη το Πνεύματος, καί π’ ατή τήν ννοια, χει πελευθερωθε πό τούς περιορισμούς πού φίστανται συνήθως τά σώματά μας. Διαθέτει λαφράδα, νωση καί λευθερία διότητες πού τά σώματα τν δικαίων θά ποκτήσουν κατά τή γενική νάσταση τν σχάτων, λλά πού μες πρός τό παρόν δυσκολευόμαστε νά φανταστομε. μως, παρότι θαυμαστά μεταμορφωμένο, παραμένει τό διο μέ πρίν, να φυσικό σμα.

ς μήν χάνουμε τήν εκαιρία, σέ κάθε πασχάλια γιορτή, νά κδηλώνουμε τήν πίστη μας στήν πραγματικότητα τς κ νεκρν νάστασης το Σωτρος, νά νοίγουμε κάθε φορ τά μάτια μας κστατικά νώπιον το ναστημένου σώματός Του, καί νά κοιτμε μπροστά προσδοκώντας τή δική μας μελλοντική νάσταση τν σχάτων.

Τρία δρα καί μία ποστολή

ησος Χριστός, Κύριός μας, εσέρχεται μετά τήν νάσταση, κεκλεισμένων τν θυρν, καί μφανίζεται, «οσης ψίας», στούς μαθητές Του. Κομίζει στούς ποστόλους τρία δρα, καί σέ νταπόδοση τούς δίνει τήν ντολή τούς παραγγέλλει νά φέρουν ες πέρας μία ποστολή. Ποιά εναι ατά τά τρία ναστάσιμα δρα καί ποιά ποστολή πο τά συνοδεύει;Τό πρτο δρο εναι τό δρο τς Ερήνης; «λθεν ησος καί στη ες τό μέσον, καί λέγει ατος• ερήνη μν» (ωάν. 20,19). ερήνη σημαίνει μία ασθηση κατεύθυνσης: χι τήν πουσία πειρασμν καί γώνα -ατά συνεχίζονται μέχρι τέλους τς ζως μας- λλά τήν πουσία κείνης τς σύγχυσης, τς παραζάλης καί τς βεβαιότητας, πού κάνουν τόν νθρωπο νά παραλύει. Τέτοια ταν κατάσταση τν μαθητν. ταν εδαν τόν Κύριό τους νά πεθαίνει στό Σταυρό, πογοητεύτηκαν βαθιά καί τράπηκαν σέ φυγή, πως τά πρόβατα χωρίς ποιμένα. Δέν εχαν δέα τί θά πρατταν στή συνέχεια. μως τώρα πού συνάντησαν τόν ναστημένο Σωτήρα, χουν πλέον μέσα τούς ερήνη. χουν μία ασθηση προσανατολισμο καί ξέρουν πού πηγαίνουν.

Τό δεύτερο δρο εναι τό δρο τς Χαρς: «χάρησαν ον ο μαθηταί δόντες τόν Κύριον» (ωάν. 20,20). πόγνωση πού νιωσαν ο μαθητές ταν εδαν τόν Χριστό σταυρωμένο μετατράπηκε τώρα σέ γαλλίαση. Συντετριμμένοι προηγουμένως, ζαρωμένοι πό τό φόβο πίσω πό κλειδωμένες πόρτες, μεταμορφώνονται ξαφνα πό μία μεγάλη χαρά.

Τό τρίτο δρο εναι τό σημαντικότερο λων, εναι δωρεά το γίου Πνεύματος: «νεφύσησε καί λέγει ατος· λάβετε Πνεμα γιον» (ωάν. 20,22). Προεξοφλώντας τήν πληρέστερη ποκάλυψη κατά τήν μέρα τς Πεντηκοστς, ναστημένος Χριστός καθιστ τος ποστόλους «πνευματοφόρους». Ατό, πό μία ποψη, μπορε κανείς νά τό δε ς τό πλήρωμα το σκοπο τς νσάρκωσης: πως βεβαιώνουν ο Πατέρες, « Λόγος νσαρκώθηκε γιά νά μπορέσουμε μες νά ξιωθομε τό γιο Πνεμα». πως λέει καί Βλαδίμηρος Λόσκυ: « παρουσία το γίου Πνεύματος μέσα μας -προσωπική καί ναφαίρετη στόν καθένα μας- εναι τό θεμέλιο λης τς χριστιανικς ζως».

Ατό εναι τό τριπλό δρο τς νάστασης το Χριστο: Ερήνη, Χαρά καί γιο Πνεμα. μως τά δρα πάρχουν πάντα γιά νά μοιράζονται μέ τούς λλους καί νά γίνονται χρήσιμα γιά τό καλό τν λλων γι’ ατό καί τό τριπλό δρο κουβαλ μαζί του καί μία πρόσκληση ποστολς. «Καθώς πέσταλκέ με πατήρ, κγ πέμπω μς» (ωαν. 20, 21): Ερήνη, Χαρά καί χάρις το γίου Πνεύματος συνεπάγονται τό στάλσιμο τν ποστόλων σέ μία ποστολή. Πρέπει νά προεκτείνουν τό ργο το Χριστο στό χρόνο καί τό χρο, φέρνοντας τό δικό Του μήνυμα συγχωρήσεως στούς πεγνωσμένους καί ξουθενωμένους. νδυναμώθηκαν διά το Πνεύματος γιά νά κομίσουν μαρτυρία: «μες δέ στε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24,48).

Κι στόσο, Κύριος, καθώς προσφέρει τά τρία δρα Του καί μπιστεύεται στούς ποστόλους να ργο, κάνει καί κάτι λλο: «δειξεν ατος τάς χερας καί τήν πλευράν» (ωάν, 20,20). Γιατί; Δέν χωρ καμία μφιβολία πώς νά τούς διαβεβαιώσει πώς ατός πού στέκεται μπροστά τους εναι πράγματι κενος διος, ναστημένος πό τούς νεκρούς μέ τό διο φυσικό σμα πού πέφερε πάνω στό Σταυρό. μως πάρχει σίγουρα κι νας βαθύτερος λόγος. ν Σωτήρας τούς δείχνει τά πέντε στίγματα τν πληγν το Πάθους, νωπά κόμα στή σάρκα Του, εναι γιά νά τούς καταστήσει σαφές πώς μόνο νας τρόπος πάρχει νά κπληρώσουν μέ πιτυχία τήν ποστολή πού τούς παρέδωσε. Κι ατός τρόπος εναι νά Τόν κολουθήσουν στό δρόμο το Σταυρο, νά μοιραστον μαζί Του τήν οσιαστική ατοπροσφορά Του, νά βαστάξουν «ν τ σώματι, τά στίγματα το Κυρίου ησο» (Γαλ. 6,17). «μες στε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24,48): σο καθένας μας γίνεται μάρτυρας, δηλαδή σύν-πάσχει καί σύν-μαρτυρε μαζί μέ τό Χριστό, σο εμαστε κτεθειμένοι, νοιχτοί στό πόνο τν διπλανν μας, τόσο θά μπορομε κι μες νά εμαστε ληθινοί πόστολοι.

Στίς βιτρίνες τν γραφείων κηδειν πάρχει κάποιες φορές πιγραφή «Δεχόμαστε παραγγελίες στεφάνων σταυρν». μως στή πραγματικότητα δέν πάρχει δυνατότητα πιλογς μεταξύ τν δύο: δέν μπορομε νά φορέσουμε τό στεφάνι τς ναστάσιμης νίκης, ν δέν σηκώσουμε μαζί μέ τό Χριστό τό Σταυρό. Κατά τό Μεσαίωνα, τά «πασχάλια μνήματα», ο κατασκευές δηλαδή κενες πού τοιμάζονταν γιά νά στολίσουν κάθε Πάσχα τούς γγλικούς ναούς, φεραν πάνω τους τήν πιγραφή «Vincit qui patitur» «Ατός πού πάσχει νικ». Ατό συνέβη μέ τό Σωτήρα μας καί ατό πρέπει νά συμβε καί μέ μς. ς βαστάξουμε λοιπόν στό σμα μας τά στίγματα το σταυρωθέντα ησο, καί στή συνέχεια, μέ τή δύναμη το γίου Πνεύματος, θά μοιραστομε μαζί μέ τούς λλους τήν Ερήνη καί τή Χαρά το ναστημένου Χριστο!

ΠΗΓΗ: https://antifono.gr/%e1%bc%a1-%cf%80%ce%b1%cf%83%cf%87%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%ac