Η Μουσική!

 Η «δύναμη» του ήχου

Η επίδραση της Μουσικής στα άψυχα 

και έμψυχα όντα

Ελευθέριος Ι. Χατζηλάρης Μουσικοδιδάσκαλος

μέρος α’

Οι φθόγγοι-νότες μεταδίδονται στο ανθρώπινο αυτί με τον αέρα, που μετακινείται από τη φωνή. Η φωνή δηλαδή, προκαλεί «παλμικά», αέρινα κύματα που φτάνουν στα ακουστικά όργανα και δίνουν την αντίληψη της φωνής στο μυαλό. Από το αυτί μεταφέρονται στην ψυχή και διακρίνονται, αναγνωρίζονται.

Γι’αυτό, επειδή με τον αέρα ενεργεί η μουσική ενεργεί η μουσική δεν είναι περιττό να εκτεθούν εδώ μερικές ιδέες των φιλοσόφων, που έγραψαν για τα συμβαίνοντα στον ήχο εξαιτίας του, γιατί τότε γνωρίζεται πως η μουσική επενεργεί και στα άψυχα σώματα.

Οι φθόγγοι και γενικά οι ήχοι αραιώνουν τον αέρα. Σε μεγάλα πανηγύρια γιορταστικά (στην αρχαία Ελλάδα και αλλού) όταν πλήθη ανθρώπων έκαναν δυνατές παρακλήσεις ή τραγουδούσαν ομαδικά και μεγαλόφωνα, ανεφάνησαν να πέφτουν πουλιά «πτηνά» ενώ πετούσαν γύρω από το σημείο εκείνο.

Σε κάποια πόλη που βρισκόταν υπό πολιορκία, οι πολιορκούμενοι χρησιμοποιούσαν ειδικά ταχυδρομικά περιστέρια για να επικοινωνήσουν με τους «έξω». Οι στρατιώτες πολιορκητές, μόλις έβλεπαν τα περιστέρια, φώναζαν δυνατά όλοι μαζί και τα περιστέρια έπεφταν κάτω «κεραυνοβολημένα» από τα παλμικά, φωνητικά κύματα που προκαλούνταν στον αέρα.

Με το κτύπο πολλών καμπανών, με ομοβροντίες κανονιών διαλύονται τα σύννεφα. Οι αστραπές επίσης χάνονται από σημεία όπου πολλοί άνθρωποι κραυγάζουν δυνατά.

Η ένταση του ήχου (τα πολλά ντεσιμπέλ) όχι μόνο προκαλεί προβλήματα στην ακοή, αλλά και πολλά ψυχικά νοσήματα. Η ηχορύπανση των πόλεων δημιουργεί «στρές», ψυχοπάθειες, πολλά σωματικά και ψυχικά προβλήματα στον άνθρωπο.

Οι Ναζί χρησιμοποιούσαν εντονότατη μουσική σε κρατούμενους ή σε αιχμάλωτους πολέμου, για να σπάσουν τα νεύρα τους και να αποσπάσουν πληροφορίες.

μέρος β’

Οι φθόγγοι-νότες με τον αέρα προσβάλλουν τα γύρω σώματα, όσα βρίσκονται μακριά από τον φθεγγόμενο (ομιλούντα) ή ψάλλοντα. Παρατηρούμε σε εκκλησίες ή θέατρα, που έχουν ακουστική, ότι σύμφωνα, συμμετρικά, ομοιότροπα πάλλονται οι φλόγες των λαμπάδων, ο καπνός, τα διάφορα σωματίδια σκόνης που φαίνονται να σηκώνονται από την ηλιακή ακτίνα που εισέρχεται από κάποιο παράθυρο. Γι’αυτό ακριβώς όσοι συμψάλλουν, πρέπει να έχουν κοντά τα στόματα, για να είναι ο ήχος ομοιότροπος, τερπνός, ευχάριστος.

Οι χορωδίες έχουν καλή «απόδοση», όταν σχηματίζουν κύκλο. Ο αέρας εισπνέεται μέσα στο σώμα, καταπίνεται και περιέχεται σ’όλα τα υγρά μας με την κυκλοφορία του αίματος και συγκεντρώνεται εσωτερικά, με όλα τα δικά του ιδιώματα, διατηρεί τις ιδιότητές του, στο στομάχι, στα έντερα, στο στήθος προ πάντων ανάμεσα στις πλευρές και στα πνευμόνια, οπότε ονομάζεται «θωρακικός» αέρας.

Αυτός ο αέρας που βρίσκεται στο εσωτερικό μας, επειδή βιάζεται να έρθει σε ισορροπία με τον εξωτερικό αέρα, που πάσχει από τον ήχο (αυτός ο εσωτερικός αέρας) προσβάλλει τα μέρη του σώματος που έχουν λεχθεί και έτσι τα μεταβάλλει. Μεγάλες μεταβολές είναι επόμενο να αισθάνεται το σώμα από ρευστό, επειδή έχει μεγάλη οικειότητα με αυτό και επειδή είναι ενωμένο με τη φύση του.

Αν επιτρέπεται να συγχέει κανείς, να μπερδεύει υποθέσεις με πράγματα, το νευρικό υγρό θεωρείται ότι έχει παρόμοια φύση με τον αέρα. Αν αυτό ισχύει, τότε αναμφίβολα όλες αυτές οι δυνάμεις πρέπει να επιφέρουν στο σώμα μεγάλες ενέργειες, αν φυσικά αυτό έχει προικιστεί με ακριβή αισθητήρια και ιδιαίτερα εκείνο το ευχάριστο αίσθημα, που προκαλεί την ηδονή, την ευχαρίστηση, που είναι το κύριο αποτέλεσμα της Μουσικής.

Γι’αυτό ακριβώς είναι σίγουρο ότι και το σώμα δοκιμάζει, παθαίνει μεγάλες μεταβολές από τη Μουσική.

Μέρος γ’

Ο αέρας που ταράχτηκε από κάποιο ήχο κάποιας χορδής δίνει κίνηση σε άλλη χορδή ισόχρονη, όπως υποστηρίζει ο Αριστείδης. «Ας υποθέσουμε ότι δύο ομόφωνες χορδές υπάρχουν σε μία κιθάρα. Αν καλύψουμε με κούφιο καλάμι τη μία και χτυπήσουμε την άλλη, τότε θα παρατηρήσουμε την καλαμηφόρο χορδή ολοφάνερα, εναργέστατη να συγκινείται».

Αν κάποιος έχει δύο λύρες σε ένα δωμάτιο, χωρίς να βρίσκονται μακριά η μία από την άλλη, και έχουν κουρδιστεί και οι δύο ομότονα (στον ίδιο τόνο) και παίξει κάποιος τη μία λύρα, τότε αυτόματα και η άλλη αποδίδει τον ίδιο ήχο.

Αυτό στοχάστηκε την προηγούμενη εκατονταετηρίδα και κάποιος Γεώργιος τυφλός, Γραικός στην καταγωγή, εμπειρότατος γνώστης της οθωμανικής μουσικής και πιστότατος χριστιανός. Ο τυφλός Γεώργιος κατασκεύασε εφτάχορδη λύρα, που σήμερα λέγεται βιολί (οι τούρκοι το λένε κεμάν). Πριν από το Γεώργιο ήταν τετράχορδη. Κάτω από τις παιζόμενες εφτά χορδές (κανονικές) τοποθέτησε άλλες εφτά ορειχάλκινες, που απείχαν λίγο από τις πρώτες για να ακούονται οι φθόγγοι, από το όργανο γλυκύτεροι απαλότεροι, για τη «συνωδία», την αντήχηση.

Ο Κιρχέριος, επίσης αναφέρει ότι είχε σε κάποιο θάλαμο ένα πολύχορδο όργανο και άκουε μία από τις χορδές αυτού να αντηχεί διακριτικότατα όλους τους «ψόφους», τους χτύπους της καμπάνας, κάθε φορά που κάποιος τις χτυπούσε σε γειτονική εκκλησία.

Εάν κάποιος γεμίσει με νερό, ή άλλα υγρά, ποτήρια ίσια ολόιδια και τα τοποθετήσει δίπλα-δίπλα (να εφάπτονται) αφού με το δάκτυλο ξύσει λίγο το χείλος κάποιου ποτηριού, τότε θα παρατηρήσει ότι το νερό ταράσσεται και στα άλλα ποτήρια κατ’ αντανάκλαση. Πρώτος ο Κιρχέριος πραγματοποίησε το παραπάνω πείραμα. Λένε ότι τα υγρά χοροπηδούν περισσότερο όσο λεπτότερα είναι. Το απόσταγμα του κρασιού ταράσσεται περισσότερο από το κρασί και λιγότερο από το νερό.

Αν θεωρήσουμε ότι το ανθρώπινο σώμα σαν σύνολο ινών που έχουν τεντωθεί σαν χορδές και σαν πλήρωμα από διάφορα υγρά, είναι επόμενο να δεχθούμε ότι η Μουσική μπορεί να προκαλεί σ’ αυτό τα ίδια αποτελέσματα, που επιφέρει στις χορδές των οργάνων που βρίσκονται κοντά της.

Με τη Μουσική διαπιστώνει κανείς ότι, όλες οι ίνες του σώματος βάλλονται σε κίνηση. Οι ίνες ταράσσονται ανάλογα με το πάχος τους, (οι λεπτότερες τεντώνονται περισσότερο). Αν υπάρχει «μονοτονία», η κίνηση διαρκεί περισσότερο. Παρατηρούνται στο σώμα τα ίδια αποτελέσματα που προκαλούνται στα ποτήρια με τα υγρά, που προαναφέραμε.

Όλα τα υγρά που υπάρχουν στο σώμα ταράσσονται. Η ταραχή τους είναι ανάλογη με τη λεπτότητα των μεριδίων τους. Το «νευρικό υγρό» (τα νεύρα) συγκινείται, εμψυχώνεται, παρακινείται περισσότερο από τους φθόγγους και λιγότερο «η λέμφος». Αν συμβαίνει τούτο, δεν είναι ανάγκη να βάλλονται σε κίνηση οι ίνες, όταν κάποιος παίζει κάποιο χορδικό (έγχορδο) όργανο ή πνευστό.

Πηγή: Μεγάλο Θεωρητικό της Βυζαντινής Μουσικής-Χρύσανθου Αρχ/που Διρραχίου

Σχόλια-Επιμέλεια Ανδρέα Θ. Βουτσινά

ΠΗΓΗ: https://www.e-leros.com/eleftherios-chatzilaris-h-dynamh-toy-hxou-h/?fbclid=IwAR1U4fol-Th3bhUa9nfpk--P6TSdsAiV4FLlP_mtV5jl1U4V8LgyUwakZN8

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ":  Ὁ κ. Χατζηλάρης (στή φωτό μέ τόν γιό του Ἰωάννη) εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, τῆς ὁποίας ἐπίσης ἀπόφοιτος εἶναι καί ὁ πατέρας του Αἰδεσιμολογιώτατος π. Σωφρόνιος-'Ιωάννης, Ἐφημέριος τοῦ Ἱ.Ναοῦ Ἁγ. Μαρίνας Λέρου. Ἀποτελοῦν καύχημα γιά τή Σχολή μας, τήν ὁποίαν τιμοῦν ἰδιαίτερα.

Πάτμος!!!

 Πάτμος...

Περιμένοντας τόν .. "Ετεοκλή"!!!!

Φωτό: Ψ.Σ

Ωμοφόριον!

Η χρήση και ο συμβολισμός 

του αρχιερατικού ωμοφορίου

Γεώργιος Ζαραβέλας, Θεολόγος

Το ωμοφόριο συνιστά το κατεξοχήν αρχιερατικό άμφιο. «Τὸ ὠμοφόριον ἀπέβη τὸ διακριτικὸν τοῦ ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ καὶ τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας ἄμφιον, τόσον ὥστε ἡ κατάθεσις τοῦ ὠμοφορίου ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου νὰ σημαίνῃ κατάθεσιν τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κ. Κούρκουλας. «Συνίσταται ἐκ μιᾶς μακρᾶς ταινίας ἐκ μαλλίνου ὑλικοῦ ὑφάσματος, διερχόμενον διὰ τοῦ λαιμοῦ μὲ τὰ ἄκρα αὐτοῦ πίπτοντα ἔμπροσθεν καὶ ὄπισθεν ἕως τῶν γονάτων, ἢ καὶ κατώτερον, καὶ ἐπ’ αὐτοῦ εἶναι κεντημένοι σταυροὶ». Όπως δηλώνει και η ονομασία του, φέρεται στους ώμους του αρχιερέα «ἔμπροσθεν τέ καί ὄπισθεν» και δείχνει «τὴν ἐκ Παρθένου δι’ ἡμᾶς σάρκωσιν καὶ ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου». Επίσης, επ’ αυτού τοποθετούνται  τέσσερις σταυροί, δύο στο στήθος και από ένας σε κάθε άκρη του. Αυτοί οι τέσσερις σταυροί δηλώνουν τη Σταύρωση του Χριστού.

Ο σημαντικότερος συμβολισμός του ωμοφορίου συναντάται στην εργογραφία του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης. Ο αρχιεπίσκοπος της πάλαι ποτέ βυζαντινής συμβασιλεύουσας παρομοιάζει το αρχιερατικό ένδυμα με το απολωλός πρόβατο της ευαγγελικής περικοπής, το οποίο «ἐπὶ τῶν ὤμων ἔλαβεν ὁ Σωτὴρ». Στην παρούσα συνάφεια, ως πρόβατο εννοεί «τὴν ἡμετέραν φύσιν», δηλαδή την μεταπτωτική ανθρώπινη φύση που ακολούθησε πορεία διάστασης από τον Θεό, ο οποίος γίνεται άνθρωπος, την προσεγγίζει, την αίρει επί των ώμων και την οδηγεί προς τη σωτηρία. Ο συμβολισμός γίνεται πιο κατανοητός, εάν συνυπολογίσουμε και το στοιχείο ότι το ωμοφόριο πρέπει να είναι κατασκευασμένο από έριον, δηλαδή μάλλινο ύφασμα. Έτσι, η συμβολική του αμνού γίνεται ευκρινέστερη. Η παραβολή του ωμοφορίου προς τον αμνό επεκτείνεται και στο σταυρικό πάθος του Κυρίου, καθώς «καὶ αὐτὸς ἀμνὸς ἐκλήθῃ σφαγιασθεῖς ὑπὲρ ἠμῶν». Η συμβολική του ωμοφορίου ως αμνού επηρεάζει ανάλογα και την απόχρωσή του. Το ωμοφόριο πρέπει να είναι λευκό, όπως λευκό είναι και το χρώμα του μαλλιού του αμνού.

Ο αρχιερέας εκβάλλει το ωμοφόριο πριν από την ανάγνωση του Ευαγγελίου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, δηλώνοντας την υποταγή του προς τον Σωτήρα. «Οὐ τολμᾶ γὰρ ὁ ἀρχιερεὺς αὐτὸ περιτίθεσθαι, μαρτυροῦν αὐτὸν σαρκωθέντα τὲ καὶ παθόντα καὶ ζῶντα, ἀναγιγνωσκομένων τῶν ρημάτων αὐτοῦ· ὅτι αὐτὸς ἐστιν ὁ λαλῶν». Καθώς, λοιπόν, το ωμοφόριο θυμίζει την επί γης δράση του Κυρίου και στο ίδιο το Ευαγγέλιο ο ίδιος ο Κύριος εμφανίζεται να δρα και να ομιλεί, ο αρχιερέας απεκδύεται το ωμοφόριο από σεβασμό και ένδειξη πλήρους υποταγής στον Κύριο.

Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εισόδου, το ωμοφόριο προτάσσεται της λιτανευτικής πομπής, καθώς «ἔμπροσθεν τὸν Σταυρὸν ἔχον, τὸ σημεῖον ἐμφαῖνον τοῦ Ἰησοῦ, ὃ τότε ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ φανήσεται ὡς γέγραπται». Ο αρχιερέας επανενδύεται το ωμοφόριό του μετά την ολοκλήρωση της Εισόδου των Αγίων, αφού αποτελεί βασικό άμφιο και είναι αναγκαίο να το φέρει κατά τη μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου.

Από τον ΙΖ’ αιώνα και εξής, το αρχιερατικό ωμοφόριο διακρίνεται σε δύο είδη, το μεγάλο και το μικρό. Το μεγάλο ωμοφόριο είναι το ίδιο με αυτό στο οποίο αναφέρεται η πατερική λειτουργική γραμματεία και περιγράφηκε ανωτέρω. Το μικρό ωμοφόριο είναι βραχύτερο. Περιβάλλει τον τράχηλο του αρχιερέα, έχοντας και τις δύο απολήξεις του επί του στήθους του λειτουργού.

Το μικρό ωμοφόριο υιοθετήθηκε στην αρχιερατική αμφίεση εξαιτίας της δυσχρηστίας του μεγάλου μεγέθους του αρχικού ωμοφορίου. Η εισαγωγή του μικρού ωμοφορίου δεν σημαίνει την κατάργηση του παλαιότερου μεγάλου, αλλά την παράλληλη χρησιμοποίηση και των δύο σε διαφορετικές περιστάσεις. Το μικρό ωμοφόριο χρησιμοποιείται στη Θεία Λειτουργία από τη Μεγάλη Είσοδο και εξής, αλλά και κατά την τέλεση άλλων μυστηρίων και ιεροπραξιών, όπου ο αρχιερέας χρειάζεται ευχέρεια κινήσεων.

Η υποκατάσταση του μεγάλου ωμοφορίου από το μικρό ωμοφόριο είναι θεμιτή ως ένα βαθμό. Υπάρχουν στιγμές της θείας λατρείας μοναδικές και ανεπανάληπτες, στις οποίες επιβάλλεται η χρήση του μεγάλου ωμοφορίου. Μία εξ αυτών, μάλιστα η κυριότερη και καιριότερη, είναι το μυστήριο της χειροτονίας. Δεν νοείται να τελείται χειροτονία υπό αρχιερέως με το μικρό ωμοφόριο, το οποίο συνιστά μία κοινή, πρακτική, περικεκομμένη παραλλαγή του μεγάλου ωμοφορίου.

Η αναγκαιότητα χρήσης του μεγάλου ωμοφορίου στη χειροτονία θεμελιώνεται μέσα από τη συμβολική της μετάβασης από τον πρώτο ως και τον τρίτο ιερατικό βαθμό, αλλά και τη συνέχεια και ολοκλήρωση στον αρχιερέα του μυστηρίου της ιερωσύνης, την οποία καταλείπει στην εργογραφία του ο Συμεών Θεσσαλονίκης. Η συνέχεια της ιερωσύνης εκφράζεται συμβολικά με τη σταδιακή αναδίπλωση του διακονικού οραρίου σε ιερατικό επιτραχήλιο και του ιερατικού επιτραχηλίου σε αρχιερατικό ωμοφόριο κατά τις αντίστοιχες χειροτονητήριες τελετές. Ως εκ τούτων, ο αρχιερέας οφείλει να τελεί το μυστήριο της χειροτονίας με τη χρήση του μεγάλου ωμοφορίου, ανεξάρτητα από τον βαθμό ιερωσύνης του χειροτονούμενου.

Ως προς την προέλευση των δύο ωμοφορίων, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Βασίλειος Στεφανίδης σημειώνει την πιθανότητα καταβολής τους από τον μοναχισμό. Ως γέφυρα μεταβίβασής τους από τον μοναχισμό στους αρχιερείς μνημονεύει τον Ευστάθιο Σεβαστείας. Έχοντας τη μοναχική ιδιότητα προ της χειροτονίας του, διατήρησε τα μοναχικά ωμοφόρια όταν έγινε αρχιερέας. Η θεωρία αυτή αντιτίθεται προς την επικρατούσα χρονολόγηση διάκρισης των δύο ωμοφορίων. Συνεξετάζοντας την απουσία αναφορών για το μικρό ωμοφόριο σε όλη την βυζαντινή λειτουργική παράδοση, συμπεραίνουμε ότι είναι σαφώς μεταγενέστερο. Οπότε, το μικρό ωμοφόριο εισάγεται σε χρήση τουλάχιστον μετά τον ΙΕ’ αιώνα.

Όσον αφορά τη γεωγραφική προέλευση, το ωμοφόριο είναι δημιούργημα της Ανατολής, το οποίο μετέπειτα διαδίδεται στη Δύση. Σύμφωνα με τον Β. Στεφανίδη, η προέλευσή του είναι καθαρά εκκλησιαστική και ανεπηρέαστη από κοσμικούς παράγοντες. Το αντίθετο συνέβη ως προς την ποιότητά του. Πιθανή είναι η επίδραση στην πολυτέλεια και την ποιότητα των υλικών ύφανσης του ωμοφορίου από αντίστοιχα ενδύματα των Ρωμαίων υπάτων. Το στοιχείο αυτό τελεί σε αναντιστοιχία με τη σύγχρονη πρακτική. Στην Ανατολική Εκκλησία το ωμοφόριο είναι ιδιαίτερα πεπλατυσμένο και ενίοτε υπερβολικά διακοσμημένο. Αντίθετα, η Δυτική Εκκλησία χρησιμοποιεί ωμοφόρια απλούστερης μορφής και υφάνσεως, τα οποία ομοιάζουν περισσότερο από τα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην αρχαία περί αμφίων παράδοση.

Η εισαγωγή και ιδιαίτερη προβολή δευτερευόντων στοιχείων της αρχιερατικής αμφίεσης κατά την περίοδο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, όπως ο σάκκος, η μίτρα κλπ., επισκίασαν τη σημασία του ωμοφορίου για τη λειτουργική αμφίεση του αρχιερέα. Η επιβάρυνση του αρχιερέα με άμφια κοσμικής προέλευσης, αν και δεν παραβλάπτει σε μεγάλο βαθμό την αρχιερατική αμφίεση, οφείλει να μην υποβιβάζει τη χρήση και τη σημασία του ωμοφορίου. Ο αρχιερέας, ο ποιμένας της επισκοπής, ο οποίος φέρει επί των ώμων το ωμοφόριο, είναι για την τοπική Εκκλησία τύπος και τόπος του ποιμένα – Χριστού, της μοναδικής κεφαλής του εκκλησιακού σώματος. Ως ποιμένας ζει και δρα για την ασφάλεια και πνευματική ακεραιότητα της ποίμνης του. Σε κάθε κίνδυνο των ποιμαινομένων τρέχει προς τον πνευματικό κρημνό, σώζει τον εμπερίστατο αδελφό και ως άλλος βιβλικός ποιμένας επαναφέρει στην ασφάλεια της ποίμνης τον λογικό αμνό. Αυτός ο λογικός αμνός εικονίζεται από το ωμοφόριο και θυμίζει στον αρχιερέα την αποστολή του μέσα την Εκκλησία, τη λογική  ποίμνη του Χριστού.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2019/12/i-chrisi-ke-o-simvolismos-tou-archierat/

Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας στην Ακράτα

 Στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας στην Ακράτα  

Ἄξιόν ἐστιν!

Παναγιώτης Νεοχωρίτης 

Ἄξιόν ἐστιν, Γρηγορίου Πρωτοψάλτου,Ἦχος A (30.11.2018)

Η τέχνη, η Μνήμη, η Ιστορία

 Η τέχνη, η Μνήμη, η Ιστορία 

(Χρ. Μποκόρος, Μ. Ευθυμίου)

Ο Χρήστος Μποκόρος, ένας ζωγράφος που η παράδοση και η ιστορία κεντρίζουν το έργο του, συνομιλεί μαζί με την καθηγήτρια ιστορίας του ΕΚΠΑ Μαρία Ευθυμίου για τον ρόλο της εικόνας, της παράδοσης, της ιστορικής συνέχειας, της δημιουργίας. Την συζήτηση συντόνισαν οι δημοσιογράφοι Γιάννης Μπασκόζος και Μάκης Προβατάς και έγινε την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, στο Public Café.

Όταν το παιδί ζωγραφίζει...

Τι να του λέτε και τι όχι για να το βοηθήσετε

Όταν ένα παιδί μουντζουρώνει ή σχεδιάζει, στέλνει ένα πλήθος μηνυμάτων τα οποία πρέπει να μπορείτε να ερμηνεύετε σωστά.

Ειδικότερα θα πρέπει να παρατηρήσετε: 

τον τρόπο με τον οποίο το παιδί κρατάει το μολύβι, 

το σημείο από το οποίο ξεκινάει να σχεδιάζει, 

την έκταση της επιφάνειας του χαρτιού που καλύπτει, 

τη μολυβιά που άφησε πάνω στο χαρτί, 

την κίνηση και την ταχύτητα της μολυβιάς, 

την πίεση που ασκεί πάνω στο χαρτί, 

καθώς και το σχήμα που φτιάχνει.

Τι πρέπει να λένε/κάνουν και τι όχι οι γονείς όταν το παιδί ζωγραφίζει

Όταν το παιδί σας σχεδιάζει, προσπαθήστε να του εμπνεύσετε σιγουριά ενθαρρύνοντάς το με θετικές φράσεις, όπως: 

«Είσαι πραγματικά καλή», 

«Μεγαλώνεις», 

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη μαζί σου».

Να αποφεύγετε υποδείξεις που εκφράζουν αρνητική εκτίμηση για τη δουλειά του παιδιού σας: 

«Μην το κάνεις έτσι, δεν είναι ωραίο», 

«Σβήσ'τα όλα, γιατί έκανες λάθος», 

«Διάλεξε αυτό το χρώμα είναι πιο κατάλληλο». 

Τέτοιου είδους σχόλια, προβάλλουν τις δικές σας αγωνίες πάνω στο παιδί.

Να θυμάστε ότι κάθε χρώμα έχει για το παιδί την αξία του και ότι δεν υπάρχουν σωστά και λάθος χρώματα.

Να θυμάστε πάντα ότι όταν το παιδί σχεδιάζει, δεν το κάνει για να εκφράσει τις ζωγραφικές του δεξιότητες, αλλά γιατί έχει ανάγκη να επικοινωνήσει, και ότι τις πιο πολλές φορές οι αποδέκτες των μηνυμάτων του είναι η μαμά και ο μπαμπάς.

«Η ηρεμία είναι η αρετή των δυνατών», λέει μια λαϊκή ρήση. 

Και, πράγματι, η ηρεμία και η δύναμη είναι βασικές αρετές που αναζητούν τα παιδιά στους γονείς τους. 

Γι' αυτό να σέβεστε τους ρυθμούς του παιδιού σας, και ακόμα και αν του θέτετε κάποιους κανόνες, να αποφεύγετε τις περιττές κρίσεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ζωγραφιές, της Evi Crotti, από τις εκδόσεις Πεδίο

mothersblog

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

"Πάτερ ἡμῶν"!!!

Η κυρα - Λένη έλεγε το Πάτερ ημών σωστά...πιο σωστά από όλους...

Ελένη του Νηρού, αμήν...

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

Η Κύρα Λένη σχολείο δεν είχε πάει. 

Γράμματα δεν ήξερε. 

Σαν έπρεπε να υπογράψει, μια δυο φορές στη ζωή της, έβαζε σταυρό, όχι μόνο επειδή δε γνώριζε πώς να γράψει το όνομά της, αλλά κυρίως επειδή πίστευε πως ο σταυρός θα της κάλυπτε όσα δε γνώριζε και θα την προστάτευε από παγίδες που δεν καταλάβαινε. 
Η μόνη επαφή της με τα διαβαστά ήταν η Εκκλησία που ως τα βαθιά της γεράματα ήταν κομμάτι της ζωής της. 
Απ' έξω την ήξερε τη λειτουργία η κυρα Λένη κι όχι από το Πιστεύω και μετά, αλλά από τον Όρθρο. 
Πώς θυμόταν όλους τους ύμνους και τόσα απολυτίκια αγίων ούτε εκείνη ήξερε ούτε και αναρωτήθηκε ποτέ. 
Απλώς τα ήξερε γιατί τα μουρμούραγε όπου βρισκόταν έτσι όπως τα είχε ακούσει από τους ψάλτες και τα είχε αποστηθίσει. 
Μα το αγαπημένο παιχνίδι του αυτιού είναι το χαλασμένο τηλέφωνο. 
Επειδή όσα ήξερε τα είχε μάθει δια της ακοής, ο εγκέφαλός της τα είχε αποθηκεύσει έτσι όπως τα είχε σκανάρει το αυτί της... στραβά ίσια, πάντως έτσι, χωρίς κρίση και χωρίς λογική. 
Ή μάλλον με μια δική της λογική που έβγαζε νόημα: 
Το πάτερ ημών για παράδειγμα το ήξερε απ' απ΄ έξω μα το στίχο "αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού" εκείνη τον άκουγε "Ελένη του νηρού". 
Έτσι τον είχε ακούσει την πρώτη πρώτη φορά, μικρό κοριτσάκι ακόμα έτσι τον άκουγε κάθε φορά που πήγαινε στην εκκλησία, έτσι τον είχε μάθει κι έτσι τον έλεγε. 
Στη λογική της έδενε κιόλας: Ελένη ήταν το βαφτιστικό της για Ελένη έλεγε ο στίχος, άρα σωστό ήταν...
Ήταν πολύ καλή γυναίκα η κυρά Λένη, φιλόξενη και γλυκομίλητη κι έκανε την προσευχή της αδιάκοπα για όλους. 
Όπου και να βρισκόταν κι όταν πότιζε τα λουλούδια της κι όταν ζύμωνε κι όταν σκούπιζε την αυλή έλεγε συνέχεια το Πάτερ ημών και πάντα το τελείωνε έτσι: 
"...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, Ελένη του Νηρού,αμήν!"
Ποιος ξέρει ποιος, ιερέας ή λαϊκός, έβαλε την ντροπή στην άκρη, και της έκανε παρατήρηση κάποτε πως το Πάτερ ημών το έλεγε λάθος! 
Πήγε να πεθάνει η κυρα Λένη. 
Το ένα πράγμα που νόμιζε ότι ήξερε, τη μια της σταθερά όλα αυτά τα χρόνια και δεν την έλεγε σωστά; 
Σα να ακυρώθηκε όλος ο αγώνας μέσα της και αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή: δεν την πείραζε ο κόσμος που ήξερε την ασχετοσύνη της, αλλά ντρεπόταν το Θεό που τη μια προσευχή που Του έστελνε, την έστελνε χαλασμένη!
Ένα απόγευμα πήγε στην πιο έμπιστη γειτόνισσα για να μοιραστεί το φόβο της και για να ζητήσει βοήθεια. 
Αγράμματη γυναίκα ήταν κι η κυρά- Σταμάτα, αλλά αυτηνής ο άντρας ήταν ψάλτης και όλο και κάτι θα ήξερε. 
Ντρεπόταν να ρωτήσει απευθείας τον Κωσταντή, γι' αυτό θα εμπιστευόταν τη γυναίκα του να τη βοηθήσει.
"Βρε Σταμάτα", της είπε εκεί που κάθονταν στο τζάκι κι έπιναν τον καφέ. 
"Μου είπαν πως λέω το Πάτερ ημών λάθος. Μου το λες εσύ όπως το ξέρεις για να καταλάβω πώς πάει κανονικά;"
"Αμέ" είπε σίγουρη η κυρά Σταμάτα κι άρχισε να απαγγέλλει αργά και σταθερά: Πάτερ ημών, ο εν τοις Ουρανοίς..." συνέχισε να απαγγέλλει και σαν έφτασε στην επίμαχη φράση είπε: 
και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!"
Ξαφνιάστηκε η κυρά Ελένη! 
"Πώς το είπες;" τη ρώτησε γιατί σα να εντόπισε τη διαφορά αλλά καλά τις λέξεις δεν τις διέκρινε ούτε τις καταλάβαινε. 
"Αλλά ΡΥΣΑΙ ΗΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ, ΑΜΗΝ!" επανέλαβε η κυρά Σταμάτα. Σοκαρίστηκε η καημένη η κυρά Λένη. 
"Τι θα πει αυτό;" ρώτησε γιατί καμιά ερμηνεία δεν της κόλλαγε. 
"Πού να ξέρω;" ρώτησε η κυρά- Σταμάτα. "έτσι το λένε όλοι, έτσι το λέω κι εγώ".
Μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό της κυρά- Λένης. 
"Και πώς το ξέρεις ότι το ακούς και το λές σωστά;" τη ρώτησε. 
"Κι εγώ το άκούω όπως το λέω, Ελένη του νηρού αμήν. Πώς να σιγουρευτούμε πώς το δικό σου είναι το σωστό;'
Ταράχτηκε η κυρά Σταμάτα. 
Τι δαίμονα της είχε βάλει στο κεφάλι η φιλενάδα της; 
Αν το έλεγε κι εκείνη λάθος; 
Αν είχε κι εκείνη παρακούσει όλα αυτά τα χρόνια; 
Ο Κωνσταντής που ήταν ψάλτης, έτσι το έλεγε: "αλλα ρύσαι ημάς από του πονηρού"... αλλά πάλι μήπως το έλεγε αλλιώς, κι εκείνη που ήταν αγράμματη το άκουγε άλλα αντί άλλων;
Το μεσημέρι που ο άντρας της ήρθε στο σπίτι, τον ρώτησε. 
Είχε κι η ίδια αγωνία, αλλά συμμεριζόταν και την αγωνία της φίλης της που περίμενε κι εκείνη μια σταθερή απάντηση. 
Είχαν δώσει ραντεβού το απόγευμα όταν η Σταμάτα θα είχε τη λύση του μυστηρίου. Τι λέει τελικά στο Πάτερ ημών μετά το "και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν και τι σήμαινε;
Ο κυρ Κωνσταντής έδωσε την απάντηση και τη λύτρωση στις δυο γυναίκες: 
"Να το λες όπως εσύ ξέρεις, Σταμάτα" είπε στη γυναίκα του. Και πες στη Λένη να μη σκάει. Και έτσι όπως το λέει, καταλαβαίνει ο Θεός τι θέλει να πει!"
"Μα να το λέει λάθος;" ρώτησε η Σταμάτα ανακουφισμένη πια που εκείνη έλεγε το Πάτερ ημών σωστά.
"Ξέρω ανθρώπους που λένε απέξω όλη τη λειτουργία με τις σωστές λέξεις, αλλά με την καρδιά τη λένε όλη λάθος" απάντησε ο σοφός ψάλτης. 
"Άκου με που σου λέω: η Λένη λέει το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους μας... αυτό να της πεις"...
Αυτό το μήνυμα έδωσε η Σταμάτα στη φιλενάδα της το ίδιο κιόλας απόγευμα. 
Και η Λένη ανακουφισμένη κι εκείνη συνέχισε έτσι να τελειώνει το Πάτερ ημών: 
Και μη εισενέγκης ημάς από του πειρασμού, Ελένη του Νηρού, αμήν". 
Ως τα βαθιά της γεράματα, έτσι το έλεγε. 
Και στο τέλος της, θυμόταν η κυρά -Σταμάτα, όλα μοσχομύρισαν μύρο και δικαίωσαν την άποψη του Κωνσταντή: πράγματι... η κυρα - Λένη σε όλη της τη ζωή έλεγε το Πάτερ ημών σωστά... πιο σωστά από όλους ...

Υ.Γ. την ιστορία της κυρ Λένης που φοβόταν ότι έλεγε το Πάτερ ημών λάθος, τη θυμηθήκαμε σήμερα το μεσημέρι... και μέσα στα χαμόγελα που προκάλεσε ο περιβόητος στίχος, στο τέλος μείναμε με μια απέραντη γλύκα...

www.eptalofos.gr

Σοφία Ορφανίδου

(εμείς από την Ειρήνη Δρόσου-Γαϊτατζή)

* Σχόλιο του Greg Gilpathis:

Υπάρχουν μάτια που μιλούν όλες

τις γλώσσες του κόσμου ... !!!
Όταν τα συναντήσεις, στο διάβα της ζωής σου,
κάνε ησυχία ... να τ' ακούσεις ... !!!

ΠΗΓΗ: https://amfoterodexios.blogspot.com/2019/12/blog-post_43.html?fbclid=IwAR2KVGOAD36rquBqXtRa_pI7-YzbdXX_FsXbrCmB5crArPC4olinz62sD8Q

Χριστουγεννιάτικες αποχρώσεις

 Μουσική διαδρομή

με χριστουγεννιάτικες αποχρώσεις

Το Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο «Legato» θα μας εισαγάγει στην περίοδο των εορτών.

Διευθύνει η Ελένη Τσαγκαράκη.

Solist: Στέλλα Γεωργοπούλου, Πόπη Παπαβασιλείου, Χρυσούλα Μελά, Ουρανία Κορωνάκη, Ιωάννα Τσίγκρου.

Στο Πιάνο: Κατερίνα Βανού.

Επιμέλεια και παρουσίαση Μαρία Πάλμου.

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει 2019»

Τα παιχνίδια..

Tα παραδοσιακά παιχνίδια 

είναι καλύτερα από τα ηλεκτρονικά

Ντάνι Βέργου

Ηρθε πάλι η εποχή του χρόνου που οι γονείς σε ρόλο Αγιου Βασίλη αγωνιούν να αγοράσουν στα παιδιά τους τα πιο περιζήτητα παιχνίδια.

Παιχνίδια που διαφημίζονται ασταμάτητα στην τηλεόραση ή που τα ίδια τα παιδιά τα ανακάλυψαν σερφάροντας στο διαδίκτυο ή τα ζήλεψαν από τους κολλητούς τους και... «πρέπει οπωσδήποτε να μου πάρεις κι εμένα ένα ίδιο».

Δώρα που τα παιδιά τα ζητάνε επίμονα και που οι γονείς νιώθουν σχεδόν υποχρεωμένοι να τους τα προσφέρουν, θεωρώντας ότι έτσι κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους.

Κι όμως, παρά τις πιέσεις της παιδοκεντρικής καταναλωτικής φρενίτιδας των γιορτών, που ταυτίζει τον καλό γονιό με εκείνον που βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, νέα επιστημονικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι τα πιο δημοφιλή δώρα της χρονιάς μπορεί να μην είναι πραγματικά τα καλύτερα δώρα για την ανάπτυξη των παιδιών.

Στις αρχές Δεκεμβρίου, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP) ανακοίνωσε τα αποτελέσματα κλινικής έρευνας που θα δημοσιευτούν τον Ιανουάριο, στο επόμενο τεύχος του περιοδικού Pediatrics.

«Αγνοήστε τις φανταχτερές οθόνες: Τα καλύτερα παιχνίδια είναι η επιστροφή στα στοιχειώδη» είναι ο τίτλος της δημοσίευσης, παροτρύνοντας τους γονείς να σκεφτούν τι δώρα χαρίζουν στα παιδιά τους, όχι μόνο τις γιορτές, αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο.

Η έρευνα υποστηρίζει ότι τα απλά παραδοσιακά παιχνίδια είναι καλύτερα από τα εντυπωσιακά ηλεκτρονικά παιχνίδια που τα συμπεριλαμβάνουν πολλά παιδιά στη λίστα των επιθυμιών τους ή στο γράμμα προς τον Αϊ-Βασίλη. Αυτό σημαίνει ότι τα τουβλάκια είναι καλύτερα από τα iPads. Τα βιβλία είναι καλύτερα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Και τα παζλ κερδίζουν τα τάμπλετ.

Η παιδίατρος δρ Αλίγια Χίλι, από τους βασικούς συντάκτες της έκθεσης, δήλωσε ότι το κίνητρο για την έκδοση αυτής της μελέτης ήταν να βοηθήσει τους γονείς να παρέχουν σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία στα παιδιά τους σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο, από τη βρεφική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση.

«Τόσο το παιχνίδι σαν δραστηριότητα και τα παιχνίδια σαν αντικείμενα, είναι τα εργαλεία για να επιτευχθεί η ευεξία. Οπότε πιστεύω ότι ήταν σημαντικό η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP) να βοηθήσει τους γονείς, τους κηδεμόνες και τους παιδαγωγούς να επιλέγουν παιχνίδια που τεκμηριώνεται επιστημονικά ότι ενθαρρύνουν την παιδική ανάπτυξη», αναφέρει η παιδίατρος.

Τα τελευταία 30 χρόνια, έχουν γίνει σοβαρές επιστημονικές έρευνες πάνω στη συμβολή του παιχνιδιού στην παιδική ανάπτυξη.

Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Infant Behavior Development, τον Φεβρουάριο του 2018, το να παρέχεις στα παιδιά λιγότερα παιχνίδια είχε ως αποτέλεσμα την υψηλότερη ποιότητα παιχνιδιού, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα λιγότερα παιχνίδια μπορεί να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη συγκέντρωση και δημιουργικότητα.

Μελέτη του Φεβρουαρίου του 2016 στο JAMA Pediatrics διαπίστωνε ότι τα παραδοσιακά παιχνίδια, όπως τα παζλ και τα τουβλάκια, ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της γλώσσας στα παιδιά περισσότερο από ό,τι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

«Οταν μιλάμε για παιχνίδια, ισχύει το ρητό “το λιγότερο είναι περισσότερο”», δήλωσε η συγγραφέας της μελέτης, δρ Aννα Σόσα.

                                                   Συμβουλές για γονείς

Η δρ Χίλι προειδοποιεί τους γονείς να μην εντυπωσιάζονται από τις τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας, όταν πρόκειται για παιχνίδια.

«Τα παραδοσιακά παιχνίδια δεν έχουν το ηλεκτρονικό/ψηφιακό στοιχείο, το οποίο αποθαρρύνει την καλλιέργεια της δημιουργικότητας και της φαντασίας του παιδιού», εξηγεί στην «Εφ.Συν.» η παιδίατρος Αγλαΐα Σειράδα - Πετροπούλου.

Για τι είδους παραδοσιακά παιχνίδια μιλάμε, λοιπόν; Η δρ Χίλι και η κ. Σειράδα - Πετροπούλου λένε ότι οι καλύτερες επιλογές είναι απλά παιχνίδια όπως:

● τουβλάκια

● χαρτί

● κηρομπογιές

● χρώματα

● κούκλες

● φιγούρες δράσης

● μπάλες

● βιβλία

«Οι γονείς πρέπει να αναζητούν παιχνίδια που ενθαρρύνουν την αλληλεπίδραση των παιδιών με όποιον τα φροντίζει», σημειώνει η κ. Σειράδα - Πετροπούλου. «Τα απλά επιτραπέζια παιχνίδια και τα παιχνίδια με κάρτες είναι εξαιρετικά εργαλεία για να καλλιεργήσει κανείς την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας με έναν διασκεδαστικό τρόπο».

Παρ’ όλα αυτά, σημειώνει ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό και είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη τα ατομικά του ενδιαφέροντα, αλλά και οι προτιμήσεις του.

                                                     Από ψυχολογική άποψη

Εξαιρετικά εύστοχη θεωρεί τη δημοσίευση της Αμερικανικής Παιδιατρικής Εταιρείας η κ. Σειράδα-Πετροπούλου. «Η περίοδος των γιορτών καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από τα παιχνίδια και τα ψώνια και τους γονείς που ο ένας προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλον. Επομένως, έρευνες σαν κι αυτήν χτυπάνε ένα καλό καμπανάκι αυτή την εποχή του χρόνου».

Ας είμαστε ειλικρινείς, λέει ο Χάρης Πίσχος, ψυχολόγος ΜSc - υπαρξιακός συστημικός ψυχοθεραπευτής. «Αρχικά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, μεταξύ άλλων, η κοινωνία που ζούμε είναι άκρως καταναλωτική και ένα μεγάλο μέρος των σκέψεων, αναγκών, επιθυμιών και πράξεων μας ωθεί, ασυνείδητα, στην αγορά πραγμάτων που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε.

»Δέκα λεπτά αν αφεθεί κανείς και παρακολουθήσει ένα οποιοδήποτε ΜΜΕ, θα υποστεί πλύση εγκεφάλου που θα πιστέψει ότι η ευτυχία των γιορτών εξαργυρώνεται μέσα από τις ηλεκτρονικές οθόνες - τάμπλετ, τηλέφωνα, τηλεοράσεις, λάπτοπ κτλ. και κάθε είδους καταναλωτική αγορά».

Μιλώντας για το δίλημμα «παραδοσιακά ή ηλεκτρονικά παιχνίδια», η κ. Σειράδα-Πετροπούλου ανέφερε πως ακόμη και τα παραδοσιακά παιχνίδια έχουν αρχίσει να αφαιρούν από τη δημιουργικότητα στο παιχνίδι, χρησιμοποιώντας τα Legos ως παράδειγμα.

«Παλιά, τα παιδιά έπαιρναν ένα κουτί με τουβλάκια Legos και περνούσαν ώρες κατασκευάζοντας ό,τι μπορούσαν να σκαρφιστούν με το μυαλό τους.

»Σήμερα, παίρνουν ένα κουτί με έναν ακριβή αριθμό τεμαχίων και συγκεκριμένες οδηγίες, για να χτίσουν κάτι που κάποιος άλλος σκέφτηκε».

Το παιχνίδι με τα παραδοσιακά παιχνίδια ενθαρρύνει, επίσης, την καλύτερη αλληλεπίδραση με τους άλλους και θέτει τις βάσεις για ισχυρότερες κοινωνικές δεξιότητες.

Η γοητεία της εξερεύνησης και της συνεργασίας είναι ένα σημαντικό δέλεαρ που έχουν τα μη ηλεκτρονικά παιχνίδια, μας λέει η κ. Σειράδα-Πετροπούλου.

«Οταν τα παιδιά παίζουν με κανονικά παιχνίδια, σε αντίθεση με τα ηλεκτρονικά, είναι ευκολότερο για τον ενήλικα να αλληλεπιδράσει μαζί τους. Μαθαίνουν να μοιράζονται και να διαβάζουν τη γλώσσα του σώματος και να συνεργάζονται -πράγματα που απλώς δεν μπορούν να επιτευχθούν με οθόνες και βιντεοπαιχνίδια», λέει.

Οσο για τα εκπαιδευτικά οφέλη που πολλοί γονείς ισχυρίζονται ότι παρέχουν αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, η δρ Χίλι προσθέτει: «Αν λέτε ότι το παιδί σας ξοδεύει 20 λεπτά στο παιχνίδι και μαθαίνει να διαβάζει καθώς τα γράμματα αναβοσβήνουν, δεν είναι καθόλου κακό. Είναι περισσότερο θέμα ισορροπίας –πόσο χρόνο δηλαδή ξοδεύει μπροστά στις οθόνες».

Αιτία ανησυχίας είναι όταν χάνεται αυτή η ισορροπία. «Δεν θέλουμε τα παιδιά να χάσουν τις διαπροσωπικές ή κοινωνικές δεξιότητές τους. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που βλέπουμε με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στα μεγαλύτερα παιδιά είναι ότι οδηγούν σε μεγάλη ένταση και άγχος», είπε.

                                                    Απώλεια δεξιοτήτων

Η δρ Χίλι επισημαίνει πόσο συνηθισμένο είναι στις μέρες μας να συναντάμε παρέες παιδιών που δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ολοι είναι πολύ απασχολημένοι με τον να κοιτούν τις οθόνες τους ή να ενημερώνουν τους λογαριασμούς τους στο Instagram.

«Ακούω μερικούς γονείς να πιστεύουν ότι, επειδή μερικά από αυτά τα παιχνίδια επιτρέπουν στα παιδιά να μιλούν μεταξύ τους ενώ παίζουν, υπάρχει κοινωνική αλληλεπίδραση. Αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για ένα πολύ διαφορετικό είδος κοινωνικής αλληλεπίδρασης, που δεν περιλαμβάνει την οπτική επαφή και δεν διδάσκει την έννοια του μοιράζομαι», λέει.

                                                  Εχουν και κάποια καλά...

Ούτε η δρ Χίλι ούτε η κ. Σειράδα - Πετροπούλου θέλουν να δώσουν την εντύπωση ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι όλα κακά.

«Λέγοντας ότι όλα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι κακά, απλώς μπερδεύουμε την κατάσταση», εξηγεί η δρ Χίλι. «Σκεφτείτε το “Ενα Γράμμα μια Ιστορία”. Πόσα παιδιά έμαθαν την αλφαβήτα από την τηλεοπτική εκπαιδευτική σειρά και το έκαναν περνώντας καλά;» συμπληρώνει η κ. Σειράδα - Πετροπούλου.

Αναφέρθηκε ακόμα σε μελέτες που έχουν δείξει ότι τα παιχνίδια στον υπολογιστή βελτιώνουν τη βαθμολογία στα μαθηματικά.

Η δρ Χίλι προσθέτει: «Στην ανασκόπηση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, η κοινή τάση στα παιχνίδια που είχαν τον βέλτιστο αντίκτυπο στην ανάπτυξη των παιδιών ήταν η αλληλεπίδραση με τον άνθρωπο που τα φροντίζει ή αργότερα τον φίλο στο παιχνίδι. Ετσι θα υποθέταμε ότι το ίδιο ισχύει όταν παίζουν μαζί ηλεκτρονικό παιχνίδι».

Ωστόσο, τα παραδοσιακά παιχνίδια εξακολουθούν να αφήνουν περισσότερο χώρο για δημιουργικότητα και φαντασία, επισημαίνει. Αλλά η ισορροπία εξακολουθεί να είναι καθοριστική.

«Τα παιχνίδια προορίζονται να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν για τον κόσμο», προσθέτει η κ. Σειράδα - Πετροπούλου. «Ολη η ιστορία είναι η περιέργεια και η μάθηση. Και όταν βάζετε ένα παιδί μπροστά σε ένα ηλεκτρονικό, δεν χρειάζεται να είστε δημιουργικοί. Δεν χρειάζεται να τους δώσετε τον χρόνο σας».

Το αποτέλεσμα, εξηγεί, είναι ότι τα παιδιά χάνουν όλες αυτές τις πολύ σημαντικές διαπροσωπικές δεξιότητες. «Επιμένω να επιστρέφω σε αυτό και να το επαναλαμβάνω. Βλέπουμε πολλές περισσότερες αγχώδεις διαταραχές.

»Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να διαχειριστούν τόσο άγχος και κατάθλιψη. Τα παιδιά δεν μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται το άγχος τους. Δεν μαθαίνουν πώς να το αντιμετωπίζουν και να αυτοθεραπεύονται». Αυτός είναι ο τομέας στον οποίο βλέπει τα απλά παιχνίδια να έχουν τη μέγιστη συνεισφορά στην ανάπτυξη των παιδιών.

«Τα παραδοσιακά παιχνίδια είναι ένας πολύ καλός τρόπος να μάθουν τα παιδιά να βρίσκουν λύσεις και να αποκτήσουν αυτές τις δεξιότητες, σε αντίθεση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που θα τους λύσουν το πρόβλημα».

                                                              Το συμπέρασμα

Ενα ή δύο ηλεκτρονικά παιχνίδια στη λίστα των Χριστουγέννων σας δεν είναι κακό. Αλλά η εξισορρόπηση αυτών των δώρων με μερικά παραδοσιακά παιχνίδια κάτω από το δέντρο θα βοηθήσει, καθώς θα ενθαρρύνουν τη θετική συναισθηματική, πνευματική και δημιουργική ανάπτυξη.

Επίσης, η εύρεση χρόνου να παίζετε μαζί με τα παιδιά σας, ακόμα και μετά το τέλος των γιορτών ή των διακοπών, θα τα βοηθήσει να βελτιώσουν τις διαπροσωπικές τους δεξιότητες και να μπει ένα ισχυρό θεμέλιο για την κοινωνική τους ανάπτυξη.

ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/177216_ta-paradosiaka-paihnidia-einai-kalytera-apo-ta-ilektronika