Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

Παναγιά ἠ ἑψιμιανή, 8 Σεπτεμβρίου


«Ἡ  Ἐψιμιά»


     Αὔριο, 8 Σεπτεμβρίου, γιορτάζουμε «τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».
          Ἡ Πάτμος τιμᾶ ἰδιαίτερα τήν ἡμέρα αὐτή· ξεχωριστά ὅμως πανηγυρίζουν οἱ Ἐκκλησίες οἱ ἀφιερωμένες στό Γενέθλιον τῆς Παναγίας, ὅπως εἶναι ἡ Παναγιά τῆς Ἐψιμιᾶς, ἡ Παναγιά τοῦ Μανταλάκη στούς Κήπους, ἡ Παναγιά στό Κάθισμα τοῦ Ἀπωλλοῦ κ.λ.π.
          Δυό λόγια γιά τήν Παναγιά τῆς Ἐψιμιᾶς, πού βρίσκεται στόν ὁμώνυμο ὁρμίσκο (παλιό πετροκοπιό), μεταξύ Σαψήλων καί Γροίκου.
   Ἡ παράδοση ἀναφέρει τό ἔτος 1665, ὅτι ἕνας ψαρᾶς, μέ τό ὄνομα Κατσιμπίρης, εἶδε στόν ὕπνο του μιά γυναίκα καί τοῦ εἶπε νά σκάψει σέ συγκεκριμένο σημεῖο στήν περιοχή ἐκείνη, προκειμένου νά βρεῖ τήν εἰκόνα της. Ὁ ψαρᾶς δέν ἔδωσε σημασία καί μᾶλλον ἀπέδωσε τό ὄνειρο σέ σατανική ἐνέργεια. Ὁ Κατσιμπίρης ἀρρώστησε· ξαναεμφανίστηκε ἡ γυναῖκα καί τοῦ εἶπε μέ αὐστηρό τρόπο, ὅτι «θά πάθεις μεγαλύτερο κακό, ἄν δέν κάνεις αὐτό πού σοῦ εἶπα». Τότε ἔντρομος τή ρώτησε: «Ποιά εἶσαι ἐσύ»; Ἐκείνη τοῦ ἀπάνησε: «Ἡ Δέσποινα ἡ Ἐψιμιανή». Σηκώθηκε ἀμέσως· ἦταν ἀκόμη αὐγή· πῆγε στό μέρος πού τοῦ ὑπέδειξε ἡ Γυναίκα καί εἶδε νά ἀνάβει ἕνα φῶς. Σκάβοντας βρῆκε τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἀποφάσισε νά κτίσει Ἐκκλησία, σέ ψηλότερο σημεῖο, ἐπειδή ἦταν πολύ κοντά στή θάλασσα.  Ἄρχισε λοιπόν νά χτίζει. Ναί, ἀλλά ἐνῶ τήν ἡμέρα ἔκτιζε τήν Ἐκκλησία, τή νύχτα κρημνιζότανε. Κατάλαβε τότε, ὅτι ἡ θέληση τῆς Παναγίας ἦταν νά κτιστεῖ  ὁ Ναός στό σημεῖο πού τοῦ ὑπέδειξε ἀρχικά. Ἔτσι κτίστηκε ὁ Ναός κοντά στή θάλασσα. Οἱ παλαιότεροι ἐνθυμούμαστε ὅτι σχεδόν ὅλο τό Ἱερό Βῆμα, βρισκόταν μέσα στή θάλασσα. Πρίν ἀπό κάποια χρόνια Πάτμιος, ἔστειλε χρήματα ἀπό τήν Ἀμερική καί δημιουργήθηκε ὁ προαύλιος χῶρος, ὥστε νά προστατεύεται ἡ Ἐκκλησία ἀπό τή θάλασσα καί νά ὑπάρχει ἐπαρκής χῶρο γιά τό Ἐκκλησίασμα. Ἔκτισε μάλιστα καί τό παρακείμενο κουζινάκι, προκειμένου νά προσφέρεται τό Πατινιώτικο «καφέδισμα», χωρίς προβλήματα. Ἰδιοκτησιακά τό Ἐκκλησάκι ἀνήκει στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί τήν ἐπιμέλεια του τήν ἔχουν ἀναλάβει προσωπικά ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος κ. Κύριλλος καί ὁ Ἅγιος Ἐκκλησιάρχης κ. Θωμᾶς καί φυσικά τό ἔχουν ἀνακαινίσει πλήρως, μέ τήν συμπαράσταση κάποιων εὐσεβῶν ἀνθρώπων. Ἡ θαυματουργός Εἰκόνα τῆς Παναγίας, φυλάσσεται τά τελευταία χρόνια στό Ἡσυχαστήριο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί μεταφέρεται κάθε χρόνο, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς της στό Ἐκκλησάκι της. Πολλά θαύματα καί πολλές παραδόσεις καταγεγραμμένες καί μή, ἐμπλουτίζουν τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησούλας αὐτῆς, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος...
Τήν Εὐχή τῆς «Ἐψιμιανῆς» νά ἔχουμε......
                                                                                                                                            "Ὁ Πάτμιος"..

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

Πάτμος-Ολυμπιάς Μοναχή

Η Μοναχή Ολυμπιάς είναι γνωστή ως έγκριτη αγιογράφοςαπό τους πιστότερους εκφραστές της βυζαντινής τέχνης, συνεχίζοντας μάλιστα την παράδοση, που ανέστησε με το έργο του, ο δάσκαλός της Φώτης Κόντογλους (1895-1965). Καταγόμενη από τα Χανιά της Κρήτης, η κατά κόσμον Θωμαΐς Βασιλάκη, ασκήθηκε στη μοναχική ζωή τής Μονής "Μητρός Ηγαπημένου" στήν ιερή νήσο Πάτμο, ασκώντας παράλληλα και την αγαπημένη τέχνη τής αγιογραφίας, στην οποίαν από νωρίς αφοσιώθηκε. Περισσότερα βιοεργογραφικά στοιχεία, βλ. στο κείμενο του Καθηγητή Νίκου Ζία, "Η αγιογράφος Ολυμπιάς", στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Μυριόβιβλοςεδώ.

  
Με χαρά ανακοινώνουμε σήμερα ότι ανακαλύψαμε μιαν άγνωστη κι εκ βαθέων συνέντευξή της, διάρκειας έξι περίπου λεπτών, σ' ένα φίλμ για την Πάτμο, του Κρητικο-ζακυνθινού ζωγράφου και σκηνοθέτη Μαθιού Γιαμαλάκη - Μαρτζώκη, που ζει μόνιμα στη Σουηδία. Τιτλοφορείται "ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ. Το νησί και ο γυμνός κολυμβητής", παραγωγής 1996 και στην διάρκειά του αποτυπώνονται διάφορες ενδιαφέρουσες μορφές της Πάτμου, όπως τις αποτύπωσε ο ποιητικά περιηγητικός -εντέλει επαναστατικός- φακός του Γιαμαλάκη, μεταξύ των οποίων η περιώνυμη Αγιογράφος!!!

Ο ίδιος ο Γιαμαλάκης, με την ευγένεια που τον διακρίνει, μάς επέτρεψε να προβάλουμε το φιλμ από το πολυπεριοδικό μας, κάτι που ήδη πραγματοποιούμε στον ίσκιο του Ήσκιουεδώ. Για τη χρεία όμως της παρουσίασης της αείμνηστης Μοναχής Ολυμπιάδος, την ξαναπροβάλουμε παρακάτω, γνωρίζοντάς Σας ότι το περί της Αγιογράφου απόσπασμα βρίσκεται μετά του χρονικού διαστήματος του φιλμ 44΄40΄΄ και 51΄22΄΄. Θερμές ευχαριστίες στον Φίλο Σκηνοθέτη και καλή θέαση σε όλους!

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

Οικουμενικόν Πατριαρχεῖον

Ανασυγκρότησις της Αγίας 

και Ιεράς Συνόδου





Γενομένης τῆς τακτικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ταύτην θά ἀποτελέσουν, διά τό ἑξάμηνον 01.09.2019 – 29.02.2020, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβ. Ἱεράρχαι:

Ἀγκύρας κ. Ἱερεμίας
Καναδᾶ κ. Σωτήριος
Κρήτης κ. Εἰρηναῖος
Ἀνέων κ. Μακάριος
Λαοδικείας κ. Θεοδώρητος
Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακάριος
Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας
Γάνου καί Χώρας κ. Ἀμφιλόχιος
Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός
Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ
Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας
Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρων

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου 2019

    Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
  τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

"Εκκλησιαστικα..."


 «Βδέλυγμα σε τόπο άγιο»
                                              
                                                   ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η  επιφυλλίδα επιτρέπεται να αιθεροβατεί – είναι φιλολογικό είδος, δεν πειθαρχεί στις απαιτήσεις επικαιρότητας της ειδησεογραφίας.
Στην οργάνωση και στη λειτουργία του ελλαδικού κράτους, ποια δεδομένα δεν είναι ελληνικά, δεν τα γέννησε η σοφία της ανάγκης, η εμπειρική παράδοση του Ελληνισμού; Είναι πολλά, ας ξεχωρίσουμε τρία: Ο διακοσμητικός ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλαδή το συγκεντρωτικό κράτος. Επίσης, η προτεραιότητα δάνειων ιδεολογημάτων (όχι της επιχώριας ανάγκης) στην άσκηση της πολιτικής. Και η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού κοινωνικού θησαυρίσματος σε «επικρατούσα θρησκεία».
Η θρησκεία συνήθως είναι θεσμοποιημένη αγοραπωλησία: κάποιοι πουλάνε, κάποιοι αγοράζουν. Πωλούνται χρηστικά ωφελιμοθηρικά προτάγματα, αγοράζονται παρηγορητικές ψευδαισθήσεις. Το κράτος κατοχυρώνει τη συναλλαγή, διότι του εξασφαλίζει λιγότερο φόρτο δουλειάς για την αστυνομία και τα δικαστήρια. Αλλοτριώνει θεσμικά σε θρησκεία (σε ατομοκεντρικό νομικισμό και ηθικοπλαστική προπαγάνδα, δηλαδή σε «κήρυγμα») την ανατροπή της θρησκείας, που είναι ο εκκλησιαστικός γιορτασμός της ζωής. Παραβλέπει το κράτος ότι μπροστάρηδες στη Γιορτή της Εκκλησίας είναι ο ληστής, η πόρνη, ο άσωτος. Στη θέση της τολμηρής απελευθερωτικής ανατροπής, το κράτος αντιτάσσει ένστολους υπαλλήλους της δημόσιας τάξης και του καθωσπρεπισμού.
Οι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους διαβαθμίζονται – οι υψηλόβαθμοι είναι ογδόντα δύο (82) «μητροπολίτες». Πώς επιλέγονται; Πρέπει να είναι άγαμοι (όχι έμπειροι μοναστικής άσκησης, απλώς απάντρευτοι). Να έχουν και πτυχίο «πανεπιστημιακής» Θεολογικής Σχολής. Με ποια διαδικασία εκλέγονται; Μόνο με παρασκήνιο – η ψηφοφορία είναι μυστική, οι εκλέκτορες δεν αιτιολογούν την ψήφο τους. Πρόκειται για το απόλυτο της αυθαιρεσίας.
Η μετάβαση από τη βαθμίδα του «πρεσβυτέρου» (ιερέα) στη βαθμίδα του μητροπολίτη επισκόπου συνιστά υπαρκτική μετάλλαξη, κυριολεκτική – από σερνάμενη κάμπια σε χρυσοστολισμένη πεταλούδα. Το ασήμαντο, καλογεροφορεμένο «παπαδάκι» μεταμορφώνεται ακαριαία σε πρίγκηπα, γίνεται αφέντης, δεσπότης, μπορεί και τριανταπεντάρης αλλά σεβασμιότατος, όλοι γονατίζουν μπροστά του και τον προσκυνούν.
Συχνά διαχειρίζεται χρήματα πολλά, αλλά τον άνθρωπο τον αλλάζει κυρίως η δύναμη, η εξουσιαστική ισχύς, το ακαταμάχητο κύρος του αξιώματος. Και μαζί, το αιφνίδιο της ριζικής μεταβολής. Ο φτωχός, χιλιοταπεινωμένος στις σημερινές συνθήκες «παπάς», που τον έχει λιώσει η μοναξιά και η περιθωριοποίηση, «εξαίφνης» γίνεται οικοδεσπότης επισκοπικής έπαυλης, συχνά διώροφης ή τριώροφης, με κήπο, ανθοκομική ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή οδηγούς, μάγειρα, οικονόμο.
Αυτή η ονειρώδης «μεταστοιχείωση» κερδίζεται με ένα πτυχίο Θεολογικής, που το παίρνει πια σήμερα ο πάσα ένας. Το μεγαλωμένο συνήθως στην ένδεια, συμπλεγματικό χωριατόπουλο, χωρίς εμπειρία και εθισμούς στην αστική συμπεριφορά, μεταφυτεύεται σε συνθήκες και όρους άρχοντα. Επίσημα δείπνα, συνεχής συγχρωτισμός με τους σκληροπετσωμένους της εξουσίας, αλισβερίσια μυθικών κονδυλίων, περίγυρος αδίστακτων κερδομανών.
Και όταν «λειτουργεί», τα παραισθησιογόνα κορυφώνονται: Ο χθεσινός «Μήτσος», «Κώτσος» ή «Παναγής» ντύνεται ακέραιη τη στολή τού άλλοτε απόλυτου μονάρχη της «οικουμένης»: Σάκο αυτοκρατορικό και μανδύα με «ουρά», μίτρα και σκήπτρο επίσης του «άρχοντος και δεσπότου βασιλέως», με τον διάκονο να του κρατάει την «ουρά». Αυτά όλα, με καταιγιστικούς τους πολυχρονισμούς και άφθονο το θυμίαμα, όχι στον καθεδρικό, της πρωτεύουσας του κράτους ναό, αλλά και στο τελευταίο κουτσοχώρι όπου ιερουργεί «δεσπότης».
Από όλα αυτά τίποτε δεν είναι ανάγκη να αλλάξει στην ιεροτελεστία, αρκεί να λείψει το ψέμα και η αφόρητη αδικία. Είναι πρόκληση και μάλιστα βάναυση, άνθρωποι τόσο ελάχιστων προσόντων ή και κραυγαλέα ανύπαρκτης σοβαρότητας να έχουν μεταβάλει ένα τεράστιας δυναμικής λειτούργημα σε λαχείο, που μεταμορφώνει θλιβερούς σπιθαμιαίους σε υπερευνοημένους μεγιστάνες. Το μυστικό για να μην χαθεί τίποτα και όλα να μεταμορφωθούν, είναι να προταχθεί η δίψα και ανάγκη για ανθρώπινη ποιότητα.
Ανοίξτε την ετήσια έκδοση «Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος», όπου απογράφονται τα βιογραφικά σημειώματα όλων των μητροπολιτών. Είναι ίλιγγος: για τη συντριπτική πλειονότητα, τα προσόντα εξαντλούνται στο πτυχίο της Θεολογικής και σε θητεία ιεροκήρυκα, δηλαδή αμειβόμενου προπαγανδιστή. Με αυτά τα δύο «εφόδια» γίνεσαι από πληβείος άρχοντας πολυζήλευτος. Ακόμα και υπουργό σήμερα δεν σε κάνουν με ένα πτυχίο και κάποια θητεία προπαγανδιστή. Δεσπότη, αν έχεις αποδείξει ότι είσαι (και θα παραμείνεις) πειθήνιος, σε χειροτονούν.
Μέσα από διαβλητές και εξοργιστικά άδικες διαδικασίες εκλογής, το «σώμα» των επισκόπων-μητροπολιτών στο ελλαδικό κρατίδιο έχει να επιδείξει (αλλά δεν το κάνει) και κάποια δείγματα εξαιρετικής ανθρώπινης ποιότητας. Είναι μια μειονότητα πολύτιμη, αλλά μάλλον ανενεργός συνοδικά. Θα ήταν ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς ποιοι παράγοντες ή ποιοι συντελεστές παγιδεύουν αυτή την ποιότητα στην ατολμία. Είναι πρόβλημα που πιστοποιείται σε πολλούς κομβικής λειτουργίας θεσμούς στο παρακμιακό μας Ελλαδέξ.
Ασυγκρίτως οδυνηρότερη από την πλημμυρίδα της ανικανότητας και φαυλότητας, είναι η παραλυτική ατολμία της ποιότητας.