Εορτή των Αρχαγγέλων

 

Νικόλαος Ταπραντζής, Απόστολος εορτής Παμμεγίστων Ταξιαρχών (08.11)

Εορτη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Αθανάσιος Βουγιουκλής,Ως Ταξιάρχης και πρόμαχος, Δοξαστικό Αποστίχων Παμ...

Εορτή των Ταξιαρχών

Συγχάρητε ἡμῖν - Δοξαστικό εσπερινού - Θεόδωρος Βασιλείου

Απολυτίκιο Ταξιαρχών

Η Εορτή των Ταξιαρχών!!!

Οι Άγιοι Άγγελοι και η Θεία Λατρεία

Με την ευκαιρία της Εορτής των Αρχαγγέλων, Αγγέλων, των Χερουβείμ, Σεραφείμ και όλων των Ασωμάτων ουρανίων Δυνάμεων, ας ιδούμε πόσο συνδεδεμένη είναι η ζωή μας με τους αγίους Αγγέλους και μάλιστα στη θεία λατρεία της Εκκλησίας μας.

Ένας ύμνος της Εκκλησίας μας λέγει: «Διά τοῦ Σταυροῦ σου Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, καί μία Ἐκκλησία· οὐρανός και η γη ἀγάλλεται·« (Αἶνοι Παρασκευῆς μετά τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ).

Ο Χριστός μας, που έφθασε μέχρι τή σταυρική Του θυσία, από αγάπη για μας, μας ένωσε με τους αγίους Αγγέλους και μας έκανε μία ποίμνη. Έτσι, μέσα στην πνευματική ποίμνη του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του ανήκουμε άνθρωποι και Άγγελοι. Επομένως και στη θεία λατρεία της Εκκλησίας μας, φυσικό είναι να συμμετέχουν και οι άγιοι Άγγελοι. Όπως στον ουρανό, οι Άγγελοι ακατάπαυστα υμνούν τον Θεό έτσι παρίστανται καί σε κάθε αγία Τράπεζα ιερού ναού, που τελεσιουργείται το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και είναι παρών ο ίδιος ο Χριστός.

Μάλιστα ο Λειτουργός, κατά την Μικρή Είσοδο της θείας Λειτουργίας, κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο δέεται να εισοδεύσουν μαζί του στο άγιο Βήμα και άγιοι Άγγελοι, για να συλλειτουργήσουν όλοι μαζί και να συνδοξολογήσουν τον Πανάγαθο Θεό. Και ασφαλώς οι Άγγελοι έρχονται και στέκουν γύρω από την Αγία Τράπεζα και συλλειτουργούν με τους Ιερείς. Βέβαια, επειδή είναι Πνεύματα οι Άγγελοι, εμείς δεν τους βλέπουμε με τα φυσικά μάτια. Εκείνοι όμως μας βλέπουν και συμπαρίστανται και συνδιακονούν στα τελούμενα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, που κάποιοι άγιοι ιερείς και Επίσκοποι αξιώθηκαν να ιδούν Αγγέλους γύρω από την Αγία Τράπεζα και να λειτουργούν μαζί τους, όπως: ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αιών), ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, (18ος αιών) αλλά και στις ημέρες μας ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) και άλλοι.

Στη θεία Λειτουργία έχουν ενσωματωθεί και ύμνοι των Αγγέλων, που αναφέρονται στην Αγία Γραφή ή στην Ιερά Παράδοση, όπως το  «Ἀλληλούϊα«που άκουσε ο Ιωάννης να ψάλλουν οι Άγγελοι στον ουρανό (Αποκ. 19,1) και σημαίνει: «Αἰνεῖτε τόν Θεόν». Το «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης Αυτοῦ« (Ησαΐα 6,3), που άκουσε ο Προφήτης Ησαΐας να ψάλλουν τα Σεραφείμ γύρω από τον ένδοξο ουράνιο θρόνο του Θεού. Αυτόν τον ύμνο, με προσθήκην του ύμνου  των παιδιών κατά την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, «Ὡσσανὰ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» τον ψάλλουμε ενδιάμεσα της  Ευχής της αγίας Αναφοράς, στη θεία Λειτουργία. Ένας όμοιος προς αυτόν ύμνος, που υποδείχθηκε από Άγγελο στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Πρόκλο (434-446) και ψάλλεται επίσης σε κάθε θεία Λειτουργία, αλλά λέγεται και στην εναρκτήρια προσευχή και σε άλλες περιπτώσεις συχνά, είναι το γνωστό: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.»Είναι γνωστός ως Τρισάγιος Ύμνος και αναφέρεται στα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Στους αγγελικούς ύμνους, που ψάλλουμε στα πλαίσια της θείας Λειτουργίας, αλλά και σε άλλες Ιερές Ακολουθίες, ας προσθέσουμε τέλος το: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία«, που έψαλλαν οι Άγγελοι στη Βηθλέεμ τη νύχτα της Γεννήσεως του Κυρίου.

Έτσι στη θεία Λειτουργία ενώνονται οι δικές μας φωνές με τις χιλιάδες και μυριάδες αγγελικές φωνές, για να υμνήσουμε τον Τριαδικό Θεό! Και όλοι μαζί συλλειτουργούμε με τους αγίους Αγγέλους! Έχουμε συνειδητοποιήσει τί μεγαλειώδεις στιγμές είναι αυτές που ζούμε εμείς οι Ορθόδοξοι στη θεία Λειτουργία! Μην αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό. Σαφώς φαίνεται αυτό και από την ευχή την Αναφοράς· την ώρα που ο ιερός χορός ψάλλει τον Αγγελικὸ ύμνο: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ…»ο Λειτουργός -Επίσκοπος ή ιερέας- συνεχίζει την Ευχή: «Μαζί με αυτές και εμείς τις άγιες δυνάμεις, Δέσποτα φιλάνθρωπε, μεγαλόφωνα λέμε· Άγιος είσαι και πανάγιος, εσύ και ο μονογενής Υιός σου και το Άγιο Πνεύμα σου…«Είναι ολοφάνερο: μαζί με μας και οι Άγγελοι υμνούν τον Θεό. Τι θαυμαστά συμβαίνουν την ώρα εκείνη! Τη στιγμή αυτή ο λαός του Θεού γίνεται ισότιμος με τις ασώματες και νοερές δυνάμεις του Ουρανού. Οι άγιοι άγγελοι συναγμένοι γύρω από την Αγία Τράπεζα μέσα στους ναούς μας, γονατίζουν μαζί μας και προσφέρουμε όλοι μαζί την αναίμακτη θυσία.

Αισθανόμενοι αυτές τις μοναδικές στιγμές που ζούμε μέσα στον ιερό ναό αναφωνούμε:  «Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». Γι ̓αυτό και ο ύμνος του Χερουβικού μας προετοιμάζει να μιμηθούμε τα Χερουβείμ στην  ευλάβεια που παρουσιάζουν μπροστά στο Θεό. Να αφήσουμε κάθε βιοτική μέριμνα, για να υποδεχθούμε τον Βασιλέα των όλων, που αόρατα συνοδεύεται από τις αγγελικές τάξεις.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, αδελφοί μου, την οποία για να την βιώσουμε και να αγγίξει την ψυχή του καθενός μας, χρειάζεται πίστη, αγάπη θερμή προς τον Χριστό, πνευματική προετοιμασία, καθαρή καρδιά, και προσήλωση στα τελούμενα κατά την θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό ο Λειτουργός μας απευθύνει σε κρίσιμες στιγμές παραγγέλματα, όπως: «Σοφία· ὀρθοὶ«. «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν …«.

Αισθανόμενοι, ότι και οι Άγιοι Άγγελοι είναι μαζί μας στη θεία Λειτουργία, ας παρακινούμαστε από τη δική τους ευλάβεια προς τον Θεό· να συμμετέχουμε προσεκτικά στα τελούμενα· και να λατρεύουμε -μαζί με τους Αγγέλους- τον Πανάγιο Κύριο και  Θεό  μας,  με βαθειά ευγνωμοσύνη, εγκάρδια  αγάπη και ολοκληρωτική αφοσίωση. Αμήν.

 ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/

Απαγόρευση κυκλοφορίας...

Εκδόθηκε η νέα ΚΥΑ 

Κλειστές οι εκκλησίες για τους πιστούς

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

---

Εκδόθηκε η νέα ΚΥΑ στην οποία αναφέρεται ο τρόπος Λειτουργίας των χώρων λατρείας στο σύνολο της Επικράτειας για το διάστημα από το Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020 έως και τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020.

Σύμφωνα με την νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση στο εξής οι Ναοί και οι υπόλοιποι χώροι λατρείας θα είναι κλειστοί για τους πιστούς.

Συγκεκριμένα για τους χώρους λατρείας η ΚΥΑ προβλέπει:

Τέλεση λειτουργιών, λατρευτικών συνάξεων, ιεροπραξιών ή κάθε είδους θρησκευτικής τελετής αποκλειστικά και μόνο από θρησκευτικό/ούς λειτουργό/ούς και το αναγκαίο βοηθητικό προσωπικό χωρίς την παρουσία άλλων φυσικών προσώπων. Δεν επιτρέπεται η παρουσία φυσικών προσώπων, πλην των αναφερόμενων στο προηγούμενο εδάφιο, στους χώρους λατρείας αυτής κατά τη διάρκεια αυτής, καθώς και σε κάθε άλλη περίπτωση.

Για τις κηδείες και τις σχετικές λειτουργίες και λοιπές ιεροπραξίες και ταφικές εκδηλώσεις, επιτρέπεται η συμμετοχή μόνο του θρησκευτικού λειτουργού, έως εννέα (9) ατόμων και των προσώπων που επιμελούνται της ταφής.

ΠΗΓΗ: ΡΟΜΦΑΙΑ

Μαντώ Μαυρογένους!

                      Πρότυπο αυταπάρνησης και θυσίας

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Επανάστασης του 1821. Γόνος της πλούσιας οικογένειας του Νικολάου Μαυρογένη και της Ζαχαράτης Μπατή γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1796 ή το 1797. Το βαφτιστικό της όνομα ήταν Μαγδαληνή (Σημ. Μανταλένα στα ιταλικά, που έγινε Μαντώ). Ως κοπέλα συνδύαζε τη φυσική ομορφιά, με την σεμνότητα, την ευσέβεια, την μόρφωση και την αγάπη προς την Ελλάδα. Χειριζόταν άριστα την ελληνική γλώσσα και μιλούσε άπταιστα τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα τουρκικά. 

          Έζησε τον αποκεφαλισμό του θείου της Στεφάνου Μαυρογένη, Μεγάλου Λογοθέτη του Οικ. Πατριαρχείου,  από τους τούρκους στις 13 Απριλίου 1821, την ίδια ημέρα με τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Αγίου Γρηγορίου Ε΄. Έμαθε την ιστορία των αρχαίων Ελλήνων και ζήλωσε τη δόξα τους. Βίωσε τα βάσανα, που τράβηξαν οι ομοεθνείς της κατά την τουρκοκρατία και η ψυχή της γέμισε οργή κατά των τούρκων και θέληση η Πατρίδα της να απελευθερωθεί. Από τότε υποσχέθηκε στον εαυτό της να αφιερώσει στον Αγώνα όλη της την περιουσία και τον ίδιο τον εαυτό της.

          Στην Μύκονο, όπου ζούσε, με δαπάνες της συγκρότησε σώμα στρατιωτών, που πολέμησαν στην Πελοπόννησο και εξόπλισε δύο πολεμικά σκάφη, για να ενωθούν με τον ελληνικό στόλο. Επικεφαλής των Μυκονιατών πολέμησε για πρώτη φορά τους αγαρηνούς στις 22 Οκτωβρίου 1822. Στη μάχη η κομψή κοσμοπολίτισσα, με τα δυτικά όμορφα φορέματα, μεταμορφώθηκε σε πολέμαρχο. Φορώντας απλό ρουχισμό αρματώθηκε με τουφέκι και σπαθί και τους αντιμετώπισε με επιτυχία, όταν επιχείρησαν να κάνουν απόβαση στο νησί. Έντρομοι οι αγαρηνοί από την ορμητικότητα των Μυκονιατών οπισθοχώρησαν  στα σκάφη τους, αφήνοντας στις ακτές του νησιού 17 νεκρούς και 60 τραυματίες.

          Ο Αγώνας είχε για καλά ανάψει στην Πελοπόννησο και στην Ρούμελη και η Μαντώ έχοντας εξασφαλίσει την άμυνα της Μυκόνου πήγε στην Πελοπόννησο, όπου συνέχισε την προσφορά της στην Επανάσταση. Το 1824 ο Παπαφλέσσας, ως Υπουργός των Εσωτερικών έγραψε για τους αγώνες και τις θυσίες της Μαντώς:

          « Το υπουργείον έχει πληροφορίας, η Κόρη αύτη απ’ αρχής του Ιερού Αγώνος έδειξε πάντοτε μέγαν ζήλον και προθυμίαν υπέρ της ελευθερίας της Πατρίδος και εν ώ μάλιστα οι συγγενείς αυτής επάσχιζον να την εμποδίσουν από το Θείον και Ιερόν τούτο έργον της, αύτη μάλλον ενοπλίζετο τον πατριωτικόν ζήλον και την προς την Πατρίδα αγάπην, προτιμούσα να μισήται και να αποδιώκεται από τους οικείους συγγενείς της παρά να φανή αμέτοχος του θείου και ιερού Αγώνος μας. Εις τοσούτον δε και τοιούτον βαθμόν έφθασεν ο υπέρ Πατρίδος ενθουσιασμός της, ώστε κατεδαπάνησεν όλην της την περιουσίαν προς όφελος της Πατρίδος (έργον τω όντι σπανιώτατον και μάλιστα δια Κόρην). Μάρτυρες δε τούτου είναι τα ανά χείρας της ενδεικτικά” (ΓΑΚ υπ. Εσωτερ. φ. 42 και Μανουήλ Τασούλα «Μαντώ Μαυρογένη», Ιστορικό Αρχείο, Έκδ. Δήμου Μυκονίων, Β΄ Έκδ. 1997, σελ. 120-121).

          Ο ενθουσιασμός, η αυτοθυσία, η προσφορά, δεν βρήκαν ανταπόκριση από πολλούς Έλληνες. Η μεγάλη απογοήτευση ήταν η εκ μέρους του Δημητρίου Υψηλάντη αθέτηση του επισήμου αρραβώνα τους. Πληγωμένη, που έβλεπε ότι ο Υψηλάντης ήθελε να την εγκαταλείψει «χωρίς λόγον, με την πλέον σκληράν περιφρόνησιν» η συναισθηματική και έντιμη Μαντώ κατέφυγε στο Υπουργείο της Θρησκείας ζητώντας δικαίωση. Δεν βρήκε το δίκιο της (Αυτ. σελ. 174). Ήταν γυναίκα και ποιος να τα έβαζε με τον Υψηλάντη… Υπάρχει και η άποψη ότι για να μην υλοποιηθεί ο αρραβώνας φίλοι του εισέβαλαν στο σπίτι της στο Ναύπλιο και την απήγαγαν, στέλνοντας την με ναυλωμένο πλοίο στη Μύκονο… Η πικρία της κράτησε έως τον θάνατο του Υψηλάντη, το 1832, σε ηλικία 39 ετών.

          Από την αυτοθυσία και το δόσιμο του εαυτού της και όλης της μεγάλης περιουσίας της στον Αγώνα μερικοί συγκινήθηκαν, πολλοί έμειναν αδιάφοροι  και αρκετοί εκμεταλλεύθηκαν την κατάστασή της και της έκλεψαν ό, τι της είχε απομείνει. Τα χρόνια στο Ναύπλιο ήταν βασανιστικά για την Μαντώ. Στις 11 Μαΐου 1823 με πρόφαση ότι ξέσπασε πυρκαγιά  στο σπίτι της άνθρωποι του Μανώλη Τομπάζη έκλεψαν και αφάνισαν  όλη της την προίκα Από ρούχα και διαμαντικά, μέχρι το σπαθί του πατέρα της (Αυτ. σελ. 79). Αφού ξόδεψε 25.000 γρόσια στον Αγώνα έμεινε χωρίς χρήματα, δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού και κάποιος Κάββας, άλλοτε μόνος και άλλοτε συνοδεία ενόπλων στρατιωτών πήγαινε και την ενοχλούσε να το εγκαταλείψει (Αυτ. σελ. 107). Μέχρι και το λαχουρένιο σάλι της έκλεψαν. Το κατάλαβε όταν θέλησε να το φορέσει για να πάει στην εκκλησία… Ο καμαριέρης του Υψηλάντη της έκλεψε δύο ομολογίες, το 1824.

          Η ηρωίδα έχοντας μόνο τριάντα γρόσια, μετά τα όσα πρόσφερε στον Αγώνα, έφυγε απογοητευμένη από το Ναύπλιο και το 1827 μετέβη να διαμείνει στην Αίγινα. Εκεί υπέβαλε αναφορά στην Αντικυβερνητική Επιτροπή, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Είμαι βεβαία ότι η Σεβ. αύτη επιτροπή, γνωρίζει την κατάστασίν μου και δεν θέλει την εξοικονόμησιν, ότι δια την αγάπην της πατρίδος υστερούμαι τον επιούσιον άρτον» (Αυτ. σελ. 209).

          Τα χρόνια περνούν. Ένα μικρό μέρος της Ελλάδας έχει ελευθερωθεί. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια έρχεται ο Όθωνας και η εποχή του… Η Μαντώ αυτά τα χρόνια αρχίζει έναν άπελπι αγώνα να αποκτήσει από την οικογενειακή περιουσία αυτά που είχαν απομείνει,  της ανήκαν και άλλοι νοσφίζονταν. Μετά τα τόσα βάσανα που πέρασε αποσύρθηκε στην Πάρο, όπου βρήκε το κουράγιο να προσφέρει τη βοήθειά της σε άπορα και σε δυστυχισμένα κορίτσια. Πέθανε στην Πάρο, τον Ιούλιο του 1840, σε ηλικία 43 ή 44 ετών, από τυφοειδή πυρετό. Η ένδοξη «πατριώτις», όπως υπέγραφε, φορούσε στο φέρετρο στολή αντιστρατήγου. Η συμμετοχή του λαού ήταν πάνδημη. Ετάφη στο νεκροταφείο της Παροικιάς. Με τα χρόνια ο τάφος της ξεχάστηκε, ούτε ένας σταυρός με το όνομά της δεν βρέθηκε. Σώθηκε ο πολύτιμος Σταυρός που φορούσε. Αλλά αυτά όλα είναι τα υλικά και χρεώνονται στους ανθρώπους. Η Μαντώ μένει αθάνατη, για την ανιδιοτέλειά της και την προσφορά της στην Επανάσταση του 1821, έστω και αν λίγοι την μνημονεύουν.

          Το σπουδαιότερο γι’ αυτήν είναι πως, όπως έγραψε ο Ιταλός φιλέλληνας ιατρός Pierviviano Zecchini στο βιβλίο – ημερολόγιό του «Quadri della Grecia Moderna (Tipografia di Gio. Cecchini, 1864), «η Μαντώ δίδαξε ότι χωρίς την αγάπη στην Πατρίδα και επομένως χωρίς ελευθερία και ανεξαρτησία δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια, ούτε αρετή, ούτε ευτυχία επί της γης».-

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://enromiosini.gr/arthrografia/%%bd%ce%b7/

Το παιδί μας....

Ένα θυμωμένο παιδί έχει θυμωμένους γονείς

Δεν είναι και νέο αυτό έτσι δεν είναι; Όχι δεν είναι νέο γιατί οι περισσότεροι γονείς είναι θυμωμένοι και έτσι ο θυμός καλά κρατεί στην Ελληνική οικογένεια. ... 

Πολλή βία γενικώς επικρατεί μέσα μας και γύρω μας.
Όλα συνηγορούν για την εγκατάσταση του θυμού που είναι προοίμιο ή και συνέπεια της βίας.

Είναι άξιο παρατήρησης πάντως το πόσο οι γονείς αγνοούν αυτές τις παραμέτρους όπως αγνοούν κάτι που μοιάζει ολοφάνερο.

Ένα θυμωμένο παιδί έχει θυμωμένους γονείς. 

Έρχονται συνήθως να πάρουν βοήθεια (όσοι τέλος πάντων το τολμούν) για να αλλάξουν το παιδί τους, αντί να αρχίσουν από την αλλαγή του εαυτού τους. 

Την ώρα της συνεδρίας και όταν με λίγη προσπάθεια αντιληφθούν ότι εκείνοι ευθύνονται για το θυμό του παιδιού τους, είναι φανερή η αναγνώριση της ευθύνης και βαθιά μέσα στα μάτια τους βλέπεις την παραδοχή αυτή να αρχίζει δειλά αλλά σταθερά να αλλάζει την κοσμοθεωρία τους. 

Τις περισσότερες φορές φεύγουν από τη συνεδρία με το κεφάλι χαμηλωμένο, αισιοδοξώντας όμως πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. 

Έχοντας όμως και μεγάλες αμφιβολίες για το αν μπορούν οι ίδιοι να διαχειριστούν το δικό τους θυμό. Το θυμό τους που δεν οφείλεται πάντα (για να είμαστε ειλικρινείς έτσι είναι τις περισσότερες φορές) στο παιδί και στις συμπεριφορές του αλλά στην έλλειψη υπομονής και καλής πρόθεσης που έχουν απέναντι στο παιδί. 

Σε δικά τους άλυτα προβλήματα είτε προσωπικά είτε σχέσης. Ας μην αφήσουμε βέβαια στην άκρη και τις σημαντικές κοινωνικές αντιξοότητες που ενισχυμένες στις μέρες μας εντείνουν το θυμό και στενεύουν τα όρια της ανοχής.

Ένα παιδί που γεννιέται δεν έχει το θυμό μέσα του. 

Δεν είναι θυμωμένο γιατί πήρε απ’ τον πατέρα του ή απ’ τον παππού του το ταπεραμέντο του επιθετικού και θυμωμένου ατόμου. Δεν το κληρονόμησε όπως ίσως κληρονόμησε τα πράσινα μάτια του. 

Ναι ευθύνεται όμως ο πατέρας και ο παππούς ή μαμά και η γιαγιά (για να μην κάνουμε διαχωρισμό στα φύλα), γιατί καθώς το βρέφος μεγαλώνει παρατηρεί πως οι φωνές, η βία, η επιβολή, ο ανταγωνισμός, η απειλή, η τιμωρία είναι μέρος της ζωής γύρω του. 

Σιγά σιγά μεγαλώνοντας γίνεται και το ίδιο ο στόχος όλων αυτών των παραπάνω και για να είμαστε ειλικρινείς τις περισσότερες φορές γίνεται συχνά ο σάκος του μποξ αναίτια και αδικαιολόγητα. Είναι η εύκολη λύση. 

Μην το περνάτε αβασάνιστα αυτό! Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο η συμπεριφορά του ενήλικα προς το παιδί να γίνεται απαράδεκτη γιατί τσακώθηκε με κάποιον άλλο ενήλικα. 

Πέρα λοιπόν από την παρατήρηση που έχει ιδιαίτερα αυξημένη το παιδί και βλέπει με κάθε λεπτομέρεια το τι κάνουν οι μεγάλοι γύρω του, έρχεται κάποια στιγμή και η δική του σειρά. 

Ενώ λοιπόν (για να δούμε ένα παράδειγμα) κάθε μέρα αργεί στο φαγητό του, αυτή ειδικά την ημέρα επειδή η μαμά είναι θυμωμένη η συμπεριφορά της απέναντί του γίνεται βίαιη και απειλητική. 

Γίνεται με άλλα λόγια ο στόχος της εκτόνωσης του θυμού της μητέρας αδικαιολόγητα. Δεν είναι ανάγκη εδώ να αμφισβητήσουμε την αλήθεια των λεγομένων γιατί η βία δεν εκφράζεται μόνον με ακραίες συμπεριφορές. 

Βία είναι και το τράβηγμα απ’ το μπράτσο με λίγη περισσότερη δύναμη. 

Βία είναι και το να αρπάξει η μητέρα με θυμό το πιάτο από μπροστά του γιατί αργοπορεί στο φαγητό του. 

Βία είναι και τα κατεβασμένα μούτρα. 

Βία είναι και το χτύπημα της πόρτας φεύγοντας απ’ το δωμάτιο.

Προχωρώντας το λίγο περισσότερο ας δούμε τι νοιώθει το παιδί που είτε η βίαιη συμπεριφορά του ενήλικα οφείλεται σε αίτιο που αφορά το ίδιο το παιδί ή ακόμη χειρότερα σε αναίτια αφορμή από μέρους του, απλά γίνεται ο αποδέκτης χωρίς να ευθύνεται.

Στην περίπτωση που ευθύνεται το ίδιο – υπάρχει πιθανότητα να το αντιλαμβάνεται αλλά μπορεί και όχι,- τα πράγματα είναι απλούστερα. Ίσως οι ενοχές να ισορροπήσουν -κακώς φυσικά- τη βία μέσα του, ίσως να αντιληφθεί το μερίδιο της ευθύνης του. 

Οπωσδήποτε όμως ως αποδέκτης μιας κακής θυμωμένης συμπεριφοράς του ενήλικα, αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας οι οποίοι οδηγούν σε σκέψεις και συναισθήματα υπεραναπλήρωσης της συνέπειας της κακής του συμπεριφοράς. 

Σκέψεις όπως «δεν με αγαπά», «δεν έχει δίκιο», «δεν φταίω εγώ…» κλπ έρχονται να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά χωρίς καν να του δοθεί η δυνατότητα να σκεφτεί το λάθος και να επανορθώσει. Δεν ευνοεί λοιπόν ο θυμός ή η τιμωρία για την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού. Και όχι μόνον δεν ευνοεί πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο. 

Αν υπήρχε μία περίπτωση να αντιληφθεί το παιδί την εσφαλμένη συμπεριφορά του, η έκρηξη θυμού του ενήλικα το οδηγεί σε άλλα μονοπάτια σε εκείνα της μάχης για τη δύναμη ή των ενοχών που υποσκάπτουν και ενισχύουν ακόμη πιο πολύ τις μη λειτουργικές συμπεριφορές που θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα. Ακόμη λοιπόν και αν το παιδί ευθύνεται ας επανεξετάσει ο ενήλικας τα αίτια της εσφαλμένης του συμπεριφοράς βάζοντας και τον εαυτό του στο μεγεθυντικό φακό. 

Συχνά εδώ οι γονείς θα πούνε πως «του έχω πει χιλιάδες φορές να μη χτυπά τον αδελφό του, τι άλλο να κάνω;» Έχει άραγε σκεφτεί ο γονιός που σπεύδει να δικαιολογήσει τη θυμωμένη του συμπεριφορά πόσο ο ίδιος ευθύνεται για το ότι το παιδί του έχει καταλήξει να χτυπά τον αδελφό του; 

Τις περισσότερες φορές από άγνοια δεν το αντιλαμβάνεται. Ο χορός λοιπόν του «εσύ φταις» όχι «εσύ φταις» καλά κρατεί. Το ζητούμενο είναι να αναλάβουν την ευθύνη οι μέντορες και οι προπονητές των νέων ανθρώπων και όχι ως κατήγοροι να στέκονται έτοιμοι να απονείμουν δικαιοσύνη. Μεγάλη ιστορία το δίκιο και το άδικο. Ας το προσεγγίζουμε προσεκτικά και με σύνεση και κυρίως με ενδοσκόπηση.
...........................................

η συνέχεια εδώ: eimaimama

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://hamomilaki.blogspot.com/

Ιερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Πάτμου

Τό Καμπαναριό...  καί ἡ Αὐλή, ἔτος 1908

 

ΦΩΤΟ: Jones, Mr Ronald P.