Αινοι γ ' ήχου

ΑΙΝΟΙ τριτοι ηχου....

δευτε παντες , εις το μνημα σε επεζητησεν.....

 ψαλλει ο αρχων πρωτοψαλτης της μητροπολης κω και καθηγητης βυζαντινης μουσικης ΣΑΚΕΛΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ...

(ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς)

Ο Απόστολος Παύλος..

Το Ευαγγέλιο και η οικουμενική αποστολή του Αποστόλου Παύλου

 ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΒΙΔΟΠΟΥΛΟΣ

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής, προερχόμενο από την αρχή της προς Γαλάτας επιστολής, ο Απ. Παύλος κάνει μια σύντομη ανασκόπηση της ζωής του πριν κληθεί από τον Χριστό στο αξίωμα του Αποστόλου, αναφερόμενος στον υπερβάλλοντα ζήλο που είχε για την καταδίωξη της Εκκλησίας. Κι όλα αυτά τα εξιστορεί για να τονίσει τη θεία προέλευση του ευαγγελικού του κηρύγματος. Εάν από ζηλωτής διώκτης έγινε ένθερμος κήρυκας του Χριστού, αυτό οφείλεται στη χάρη του Θεού, ο οποίος είδε βαθιά μέσα του τις αγαθές προθέσεις του και τον κάλεσε να γίνει αυτός που θα έφερνε το χαρμόσυνο κήρυγμα του ευαγγελίου στους εθνικούς.

Το ανάγνωσμα είναι σε μετάφραση το ακόλουθο:
«Αδελφοί μου, πρέπει να ξέρετε, πως το ευαγγέλιο που σας κήρυξα εγώ δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός.
Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις.
Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δεν στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου» (Γαλ.1,11-19).

Ο Απ. Παύλος, συγγραφέας των μισών περίπου από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και κυριαρχούσα θεολογική φυσιογνωμία της πρώτης Εκκλησίας, γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. από γονείς Εβραίους, που είχαν όμως το δικαίωμα του ρωμαίου πολίτη. Ο Παύλος, που λεγόταν και Σαύλος, κατά τη γνωστή τότε συνήθεια των Ιουδαίων της διασποράς να φέρουν εκτός από το ιουδαϊκό όνομα και ένα ομόηχο ελληνικό ή ρωμαϊκό, έλαβε μόρφωση ελληνική στην Ταρσό, που ήταν σημαντικό κέντρο ελληνικής παιδείας, και ιουδαϊκή στα Ιεροσόλυμα κοντά στον περίφημο νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ. 22,3). Εκτός από τη θεωρητική μόρφωση κατείχε και την τέχνη του σκηνοποιού. Ο ίδιος ομολογεί αργότερα ότι υπήρξε πολύ επιμελής και μάλιστα διέπρεπε μεταξύ των συνομηλίκων του (Γαλ. 1,14. Πράξ. 26,4 ἑ.).

Ο ζήλος του Παύλου φαίνεται έκδηλα στην κατά των χριστιανών της Δαμασκού αποστολή που ανέλαβε εθελοντικά, αφού ζήτησε την έγκριση του ιουδαίου αρχιερέα. Η χάρη, όμως, του Θεού δεν επέτρεψε στην ευγενή αυτή και δυναμική θρησκευτική φυσιογνωμία να στραφεί από άγνοια εναντίον Εκείνου, ο οποίος ενσάρκωνε τις ελπίδες του Ισραήλ και πραγματοποίησε με τη ζωή, τον σταυρό και την ανάστασή του τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Στο συγκλονιστικό βίωμα της πορείας του προς τη Δαμασκό αναγνώρισε ο Παύλος, ύστερα από τη θεία επέμβαση, το μάταιο του αγώνα του και έτσι από διώκτης της Εκκλησίας έγινε ο πιο ένθερμος μαθητής του Εσταυρωμένου και μεταλαμπάδευσε το χριστιανικό μήνυμα μέχρι τα πέρατα της ελληνορωμαϊκής οικουμένης.

Μετά το γεγονός της Δαμασκού ακολουθεί η βάπτισή του από τον Ανανία και η ιεραποστολική δράση του στην περιοχή της Αραβίας και της Συρίας και μετά τριετία η επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα, όπου συναντήθηκε με τον Πέτρο, όπως αναφέρει στο ανάγνωσμά μας. Ο Παύλος υπήρξε άνδρας με μεγάλη θεολογική μόρφωση, την καρδιά του οποίου φλόγιζε ο ζήλος της διάδοσης του χριστιανικού ευαγγελίου· αισθανόταν επωμισμένος τη μεγάλη ευθύνη του ευαγγελισμού της ανθρωπότητας και διέθεσε όλη τη ζωή του για την επιτυχία αυτού του έργου. Ο χριστιανισμός με το ιεραποστολικό έργο του Παύλου βγήκε από τα στενά όρια της Παλαιστίνης και έγινε θρησκεία της οικουμένης.

Πώς μπόρεσε, όμως, ο Παύλος, ξεπερνώντας πράγματι μεγάλα εμπόδια, να σπείρει τον λόγο του ευαγγελίου σε μια πελώρια αυτοκρατορία και να κάνει τον Χριστιανισμό θρησκεία της οικουμένης; Βέβαια, πέτυχε τα πάντα «χάρη στον Χριστό που τον δυναμώνει», όπως ομολογεί ο ίδιος (Φιλ 4,13), δεν πρέπει, όμως, να λησμονούμε ότι ο ανθρώπινος παράγοντας και οι ανθρώπινες ικανότητες του ιεραποστόλου σε καμιά περίπτωση δεν παραθεωρούνται και δεν εκμηδενίζονται από τον Θεό. Ο Θεός μεταμορφώνει τον κόσμο και την ιστορία στέλνοντας ανθρώπους, τους οποίους εμπνέει και δυναμώνει για να γίνουν «σκεύη» που θα πραγματοποιήσουν τις βουλές του.

Εδώ γεννιέται το ερώτημα για τις δυνατότητες που διέθετε η προσωπικότητα του αποστόλου των Εθνών. Ο Παύλος εκτός από την ιουδαϊκή μόρφωση, για την οποία έγινε λόγος παραπάνω, είχε και ελληνική μόρφωση. Ήταν άνθρωπος με πολύ ευρύ πνεύμα, ανήσυχο και δυναμικό. Βέβαια, γαλουχήθηκε από την παιδική του ηλικία με τις πατροπαράδοτες διδασκαλίες της ιουδαϊκής θρησκείας· δεν ήταν όμως δυνατό να αγνοήσει την ελληνική παιδεία της εποχής του. Γνώριζε πολύ καλά τις ανησυχίες και τα προβλήματα της ταραγμένης εποχής του, στα οποία εμπνεόμενος από το Πνεύμα του Θεού πρόσφερε μια έγκυρη απάντηση. Η εποχή του απογοητευμένη από τα διάφορα φιλοσοφικά ή αυτοκρατορικά «ευαγγέλια» και τις κενές υποσχέσεις των ποικίλων φιλοσοφικών κηρύκων στέναζε για λύτρωση και ελευθερία. Το ερώτημα όμως είναι: Μέχρι ποιό σημείο πρέπει να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της χριστιανικής πίστης του Παύλου και της ελληνικής παιδείας του;

Η Ταρσός, όπου γεννήθηκε και ανατράφηκε ο Παύλος, ήταν γνωστό κέντρο παιδείας των ελληνιστικών χρόνων και τόπος συνάντησης των περιπλανώμενων φιλοσόφων. Ο Παύλος δεν φαίνεται από τις επιστολές του να έχει συστηματική γνώση της ελληνικής παιδείας, είναι όμως ασφαλώς γνώστης της λαϊκής φιλοσοφίας και των θρησκευτικο- φιλοσοφικών ρευμάτων των χρόνων του· και μάλιστα μέχρι τέτοιο σημείο, ώστε να χρησιμοποιεί στις επιστολές και στις ομιλίες του ρητά αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Δεν ήταν αδιάφορος ως προς την ελληνιστική παράδοση και παιδεία των χρόνων του και ήξερε να χρησιμοποιεί ό,τι του χρειαζόταν απ’ αυτή για να εξυπηρετήσει τους ιεραποστολικούς του σκοπούς. Τα πάντα όμως, είτε προέρχονται από τον ελληνικό κόσμο είτε από τον ιουδαϊκό, εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιό του να κάνει γνωστό το ευαγγέλιο του Χριστού σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το όριο μεταξύ της πίστης του Παύλου και της ελληνομάθειάς του. Για λόγους ιεραποστολικής τακτικής χρησιμοποιεί ο απόστολος των Εθνών γνωστές στους Έλληνες ακροατές του ή αναγνώστες των επιστολών του λέξεις, εικόνες και φράσεις, μέσα, όμως, σ’ αυτές βάζει νέο νόημα, νέο περιεχόμενο· μέσα στα «οστράκινα» σκεύη του ανθρώπινου λόγου τοποθετεί το «θησαυρό της πίστεως» (Β´ Κορ 4,7).

Η ελληνική γλώσσα και παιδεία παρέχουν στον απόστολο τα μέσα του ιεραποστολικού του έργου, το περιεχόμενό του, όμως, αντλείται από τον σταυρό και την ανάσταση του Χριστού, ο οποίος αποτελεί το κέντρο της θεολογίας και της ζωής του Παύλου. Τα ποικίλα ανθρώπινα στοιχεία που απαρτίζουν την προσωπικότητά του κατευθύνονται από ένα δυναμικό κέντρο που είναι ο Χριστός. Ο Χριστοκεντρισμός αυτός που συναντούμε σε κάθε βήμα στις επιστολές του δεν είναι παρά η θεολογική έκφραση μιας βαθιάς εμπειρίας που ζούσε διαρκώς ο απόστολος.

Στο ανάγνωσμά μας, ο Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη «Ευαγγέλιο», μια από τις λέξεις του αρχαίου ελληνικού κόσμου που πήρε τελείως νέο περιεχόμενο στον Χριστιανισμό. Η λέξη αυτή στην αρχαία ελληνική γραμματεία έχει την έννοια της χαρμόσυνης αγγελίας (εὖ, ἀγγέλλω) κυρίως για κάποια στρατιωτική νίκη ή της αμοιβής που παίρνει ο κομιστής της αγγελίας ή τέλος της θυσίας που προσφέρεται στους θεούς για τη χαρμόσυνη είδηση της νίκης.

Η κατεξοχήν, όμως, χαρμόσυνη αγγελία για την ανθρωπότητα είναι ἡ λύτρωση που προσφέρει ο Θεός στον κόσμο με τη γέννηση, τον σταυρό και την ανάσταση του Χριστού. Ἔτσι στην ορολογία της πρώτης Εκκλησίας η λέξη «εὐαγγέλιο» παίρνει μια ιδιαζόντως χριστιανική έννοια· είναι η νίκη του Χριστού επί των δυνάμεων του κακού, που είχαν δέσμιους τους ανθρώπους. Τη λέξη αυτή χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν η Εκκλησία για το έργο του Χριστού, ιδιαίτερα για τον σταυρικό του θάνατο και την ανάσταση καθώς και για τη λύτρωση που προσφέρθηκε στην ανθρωπότητα. Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, ιδιαίτερα στις επιστολές του Παύλου, ευαγγέλιο είναι το λυτρωτικό μήνυμα που έχει αντικείμενο και περιεχόμενο τον Χριστό και στόχο τη μετάνοια των ανθρώπων που δέχονται το μήνυμα και τοποθετούν υπαρξιακά τον εαυτό τους ενώπιον του σταυρού του Χριστού.

*Ο Ιωάννης Καραβιδόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.

ΠΗΓΗ: https://orthodoxia.info/news/%cf%84%ce%bf-

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ -

 FRANZ SCHMIDT: ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ!

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο συνθέτης και μεγάλος μαέστρος του 20ού αιώνα Δημήτρης Μητρόπουλος, πέθανε – σαν πέφτοντας από κορυφή, αυτός ο δεινός ορειβάτης! – στις 2 Νοεμβρίου 1960, διευθύνοντας την Ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου στην πρόβα της Τρίτης Συμφωνίας του αγαπημένου του Γκούσταβ Μάλερ. 

«Βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση έκστασης και παροξυσμού ώστε μας κοιτούσε σαν να ήταν κάποιος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης που βοά στην έρημο. Τη στιγμή εκείνη ήμουν ολότελα συντετριμμένος. Δεν σταμάτησα βέβαια να παίζω, ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω, αλλά δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Και αυτό μπορούσε να συμβεί με τον Μητρόπουλο οποτεδήποτε, με οποιοδήποτε μουσικό έργο». 

Έτσι τον θυμάται να διευθύνει την είσοδο των κόρνων στο πρώτο μέρος της «Δεύτερης Συμφωνίας» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ ο Gunther Schuler, κορνίστας στη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης τα χρόνια που ο Δημήτρης Μητρόπουλος βρισκόταν επικεφαλής της. Σίγουρα καμία λέξη και καμία τιμή δεν είναι αρκετή γι’ αυτόν τον τιτάνα, τον άτλαντα, που μας άφησε κληρονομιά – μεταξύ πολλών άλλων – μια ανυπέρβλητη ερμηνεία της 1ης Συμφωνίας του Μάλερ, την επονομαζομένη «Τιτάν». 

Όμως πριν από λίγο καιρό, ο νεαρός, ταλαντούχος μαέστρος Παντελής Κογιάμης, είχε την καλοσύνη να με μυήσει στην σχέση Μητρόπουλου και συνθέτη Φραντς Σμιτ (Franz Schmidt 1874-1939). 

Αυστριακός συνθέτης, τσελίστας, πιανίστας και παιδαγωγός· από τους συνθέτες του 20ού αιώνα που δεν ακολούθησαν τα πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής τους και χρησιμοποίησε τα εκφραστικά μέσα των ρομαντικών, με προσωπικό όμως τρόπο. Φέτος συμπληρώθηκαν (11 Φεβρουαρίου), 80 χρόνια από τον θάνατό του. 

Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς το ρεπερτόριο και την δισκογραφία του Δ. Μητρόπουλου, θα έχει συναντήσει ή και θα έχει ακούσει έργα του Φραντς Σμιτ ερμηνευμένα υποδειγματικά από τον μεγάλο μαέστρο. Διηύθυνε θρησκευτικά έργα και συμφωνίες του Σμιτ συνεχώς, μέχρι και ένα χρόνο (1959) πριν το θάνατό του, στο Σάλτσμπουργκ.

Ο μαέστρος Παντελής Κογιάμης είχε στην Βιέννη, όπου σπούδασε, πρόσβαση σε βιβλιογραφία για τον Σμιτ, χάρη στον Σύλλογο Φραντς Σμιτ, που εδρεύει στην Αυστριακή πρωτεύουσα. Μας μεταφέρει εδώ ένα απόσπασμα που λέει πολλά: 

Γράφει ο Χανς Χανταμόβσκυ, μαθητής του Φραντς Σμιτ:
"Να μπορούσε να ακούσει ο Σμιτ τι είπε ο Χανς Πφίτσνερ μετά από ένα κοντσέρτο της Φιλαρμονικής (της Βιέννης), στο οποίο παίξαμε την Τέταρτη (Συμφωνία). Είπε λοιπόν:
Αυτός είναι ο πιο σπουδαίος μας! Πιο ειλικρινής απ΄ τον Ρίχαρντ Στράους, πιο επινοητικός απ΄ τον Ρέγκερ και μορφολογικά τελειότερος (πιο ολοκληρωμένος) απ΄ τον Μπρούκνερ.
Να μπορούσε επίσης να βιώσει με πόση αφοσίωση ο Δημήτρης Μητρόπουλος, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος και καλλιτέχνης, πίστεψε στα έργα του! Αν κανείς γνωρίζει τι θα πει Μουσική, είπε ο Μητρόπουλος σε μια πρόβα της Φιλαρμονικής, τότε αυτή θα πει Σμιτ. Όταν μετά το καρδιακό μου έμφραγμα οι γιατροί του νοσοκομείου μού επέβαλαν απόλυτη ησυχία, ζήτησα να μου επιτραπεί μία μόνο παρτιτούρα για να διαβάσω. Μου την παρείχαν, και πιστέψτε με - η ζωή αυτής της παρτιτούρας του Σμιτ με δυνάμωσε και με κράτησε στη ζωή".
Και εδώ στο πρωτότυπο:
Schreibt Hans Hadamowsky, Schüler Franz Schmidts: "Hatte Schmidt doch hören können, was Hans Pfitzner nach einem Philharmonischen Konzert, in dem wir die Vierte spielten, sagte er: Das ist ja unser Größter! Ehrlicher als Richard Strauss, einfallsreicher als Reger und formvollendeter als Bruckner.
Hätte er doch erleben können, mit welcher Hingabe Dimitri Mitropoulos, dieser herrliche Mensch und Künstler, sich seiner Werke annahm! Wenn einer weiß, was Musik ist, sagte Mitropoulos einmal in einer Philharmonischen Probe, dann ist es Schmidt. Als mir nach meinem Herzinfarkt die Ärzte im Spital absolute Ruhe verordneten, erbat ich mir nur, eine Partitur lesen zu dürfen. Man gewährte mir das, und glauben Sie mir - das Leben dieser Schmidt-Partitur hat mich gestärkt und am Leben erhalten".

Ο Φραντς Σμιτ κρατώντας τη χειρόγραφη παρτιτούρα του βιβλίου με τις 7 σφραγίδες.

Και σχολιάζει ο μαέστρος Παντελής Κογιάμης:
"Δεν γνωρίζω πότε και για ποιο έργο του Schmidt μιλάει ο Μητρόπουλος. Πάντως δύο είναι τα έργα του Schmidt που διηύθηνε στην Αυστρία και που και τα δύο υπάρχουν ηχογραφημένα (κακές ηχογραφήσεις μεν - από άποψη ηχητικής ποιότητας - εξαιρετικά χρήσιμα ντοκουμέντα δε): το Ορατόριο και η 2η Συμφωνία. Μουσική πολύ ανώτερη από αυτή του Gustav Mahler, υπό τον δεσποτισμό του οποίου υπέφερε ο Schmidt τα χρόνια που ήταν Κορυφαίος Τσελίστας της Όπερας της Βιέννης και λόγω Μάλερ αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το γιατί σήμερα παίζεται παντού Μάλερ και όχι Σμιτ είναι μια μεγάλη, αλλά χρήσιμη κουβέντα που ίσως κάνουμε κάποια στιγμή."
Σύμφωνα με τον Απόστολο Κώστιο (Δημήτρη Μητρόπουλου "Αυτοβιογραφικά"), ο Μητρόπουλος μετά την ανάρρωσή του από τη βαριά καρδιακή προσβολή που υπέστη (23 Ιανουαρίου 1959), διηύθυνε στο Σάλτσμπουργκ το "Βιβλίο με τις επτά σφραγίδες" του Σμιτ, εμπνευσμένο από την "Αποκάλυψη" του Ιωάννη. Άρα αυτό, το θρησκευτικής πνοής έργο, είναι πολύ σχεδόν σίγουρο ότι μελετούσε στο νοσοκομείο.

Επίσης, σύμφωνα με γράμμα του Μητρόπουλου στην φίλη του Καίτη Κατσογιάννη από την Βιέννη (24.9.1958), ο μαέστρος διηύθυνε τότε στην Βιέννη όπερες και συναυλίες συμφωνικής μουσικής,  με την Συμφωνική της Βιέννης, έχοντας στο ρεπερτόριο την 2η Συμφωνία του Σμιτ.
Έχει, πάντως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Μητρόπουλος έπαιζε Μάλερ σαν τρελός, θα λέγαμε - πέθανε πάνω σε πρόβα έργου του Μάλερ -, κι από την άλλη δεν παραθεώρησε τον Φραντς Σμιτ, τον οποίο ο Μάλερ θεωρούσε αντίζηλο του, κατά κάποιο τρόπο. Ο Μητρόπουλος επέδειξε τον ίδιο ιεραποστολικό ζήλο και για τους δύο.
Γι' αυτό και στους τρεις ταιριάζει το ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ!
Ας το ακούσουμε. Η εκστατική μουσική του Φραντς Σμιτ και η μοναδική ερμηνεία του Δημήτρη Μητρόπουλου, του οιστρηλατούμενου από τον έρωτα του θείου και του υψηλού.
Είναι από το "Βιβλίο με τις επτά σφραγίδες" που διηύθυνε ο μαέστρος στο Σάλτσμπουργκ το 1959.

ΠΗΓΗ: https://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2019/11/franz-schmidt.html

Επειδή σ αγαπώ.

 Επειδή σ αγαπώ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

 Μουσική: Γιάννης Σπανός

 Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς 

Επειδή σ' αγαπώ

ως και οι πέτρες

 ανθίζουν στη γλάστρα

επειδή σ' αγαπώ

το φεγγάρι φιλιέται με τ' άστρα

 επειδή σ' αγαπώ "σ' αγαπώ"

γράφω σ' όλους τους τοίχους

επειδή σ' αγαπώ

 ξαγρυπνώ στης καρδιάς σου τους ήχους

 Επειδή σ' αγαπώ

τα φτερά ξαναράβω στους ώμους

 επειδή σ' αγαπώ

 ξαναβγαίνω με τσέρκι στους δρόμους

και φωνάζω στους δρόμους:

 "Σ' αγαπώ..."

 Επειδή σ' αγαπώ

τα λαμπιόνια του ο ήλιος ανάβει

 επειδή σ' αγαπώ

το κρεβάτι μας είναι καράβι

 επειδή σ' αγαπώ

 το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει

επειδή σ' αγαπώ

 τούτη η λέξη ποτέ δεν παλιώνει

Επειδή σ' αγαπώ

τα φτερά ξαναράβω στους ώμους

επειδή σ' αγαπώ

 ξαναβγαίνω με τσέρκι στους δρόμους

και φωνάζω στους δρόμους:

Μητρικός Θηλασμός:

Ισχυρά το οφέλη για μητέρα και παιδί

Τα διάστημα 1-7 Νοεμβρίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού για το 2019 με θέμα: 

«Ενδυναμώστε τους γονείς, επιτρέψτε το θηλασμό», 

υποστηρίζοντας πολιτικές και νομοθεσία για την κοινωνική προστασία των γονέων καθώς και παροχή χώρων εργασίας φιλικών προς τους γονείς.

Ο θηλασμός είναι ο συνήθης τρόπος παροχής στα νεαρά βρέφη των θρεπτικών συστατικών που χρειάζονται για υγιή ανάπτυξη, δίνοντας στα παιδιά το πιο υγιεινό ξεκίνημα στη ζωή. Αποτελεί δε έναν από τους απλούστερους, πιο έξυπνους και πιο οικονομικούς τρόπους με τους οποίους έχουμε να διασφαλίσουμε ότι όλα τα παιδιά επιβιώνουν και ευδοκιμούν.

Ωστόσο, παρά τις διεθνείς συστάσεις, μόνο το 40% όλων των βρεφών ηλικίας κάτω των 6 μηνών θηλάζουν αποκλειστικά και το 45% αυτών μόνο συνεχίζει το θηλασμό έως και την συμπλήρωση των 24 μηνών.

Προκειμένου η Πολιτεία και η κοινωνία σε διεθνές επίπεδο να κατανοήσουν αυτή την αξία, από το 1992 έχει καθιερωθεί η Παγκόσμια Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού (World Breastfeeding Week) που αφορά το διάστημα 1-7 Αυγούστου ενώ στην Ελλάδα γιορτάζεται κάθε χρόνο από τη 1 έως τις 7 Νοεμβρίου, αρχής γενομένης από το 1996.

Σύμφωνα με στοιχεία που περιλαμβάνονται σε αναφορά του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου με παραπομπές στην ιστοσελίδα της Παγκόσμιας Ημέρας, της UNICEFκαι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο θηλασμός μειώνει τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα της μητέρας και του παιδιού και αποτελεί μία από τις καλύτερες επενδύσεις για την διατήρηση της ζωής καθώς και για τη βελτίωση της υγείας, της κοινωνικής ζωής και την οικονομική ανάπτυξη των ατόμων και των εθνών.

Οφέλη θηλασμού
Ο θηλασμός έχει ένα εξαιρετικό εύρος ωφελειών. Έχει βαθύ αντίκτυπο στην επιβίωση του παιδιού, στην υγεία, στη διατροφή και στην ανάπτυξη του. 

Το μητρικό γάλα παρέχει όλα τα θρεπτικά συστατικά, τις βιταμίνες και τα ανόργανα συστατικά που χρειάζεται ένα βρέφος για ανάπτυξη για τους πρώτους έξι μήνες. 

Επιπλέον, το μητρικό γάλα φέρει αντισώματα από τη μητέρα που βοηθούν στην καταπολέμηση των ασθενειών. 

Η ίδια η πράξη του θηλασμού διεγείρει τη σωστή ανάπτυξη του στόματος και της γνάθου και την έκκριση ορμονών για πέψη και κορεσμό. 

Επίσης δημιουργεί έναν ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ της μητέρας και του μωρού και η αλληλεπίδραση μεταξύ μητέρας και παιδιού κατά τη διάρκεια του θηλασμού έχει θετικές συνέπειες για τη ζωή, τη συμπεριφορά, την ομιλία, την αίσθηση ευημερίας και την ασφάλειαν και του τρόπου με τον οποίο το παιδί συνδέεται με άλλους ανθρώπους.

Ο θηλασμός μειώνει επίσης τον κίνδυνο χρόνιων παθήσεων αργότερα στη ζωή, όπως η παχυσαρκία, η υψηλή χοληστερόλη, υψηλή αρτηριακή πίεση, διαβήτη, άσθμα παιδικής ηλικίας και λευχαιμία παιδικής ηλικίας. 

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα βρέφη που θηλάζουν βελτιώνουν τις εξετάσεις νοημοσύνης και συμπεριφοράς μέχρι την ενηλικίωση από τα μωρά που τρέφονται με τυποποιημένα τρόφιμα.

Ο θηλασμός συμβάλλει επίσης στην υγεία της μητέρας καθώς συμβάλλει στη μείωση του κινδύνου αιμορραγίας μετά τον τοκετό. Μακροπρόθεσμα, μειώνει τον διαβήτη τύπου 2 και τον καρκίνο του μαστού, της μήτρας και των ωοθηκών. 

Μελέτες έχουν επίσης βρει μια σχέση μεταξύ της πρόωρης διακοπής του θηλασμού και της μεταγεννητικής κατάθλιψης σε μητέρες. 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά αποκλειστικό θηλασμό έως και 6 μηνών, με συνέχιση του θηλασμού μαζί με κατάλληλα συμπληρωματικά τρόφιμα ηλικίας μέχρι δύο ετών ή μεγαλύτερα.

Το φετινό θέμα της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού για το 2019 είναι «Ενδυναμώστε τους γονείς, επιτρέψτε το θηλασμό» και υποστηρίζει πολιτικές και νομοθεσία για την κοινωνική προστασία των γονέων καθώς και παροχή χώρων εργασίας φιλικών προς τους γονείς.

Ελληνικό Παράδειγμα
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Παγκόσμια Συμμαχία Δράσης για τον Θηλασμό (WABA), βλέποντας ολιστικά το ζήτημα της ενίσχυσης της οικογένειας θέτοντας στο πλαίσιο αυτό και τον μητρικό θηλασμό κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην Ελλάδα.

Αναφερόμενη στην ανάγκη για κοινωνική προστασία των γονέων καθώς και παροχή χώρων εργασίας φιλικών προς τους γονείς περιγράφει ένα επιτυχημένο παράδειγμα σε επιχείρηση της χώρας.

Όπως αναφέρει, η νέα μητέρα έχει τη δυνατότητα άδειας για τους 4 πρώτους μήνες μετά τον τοκετό ώστε να είναι κοντά στο βρέφος και ότι μετά έχει διευκολύνσεις ώστε και να μπορεί ακόμη και να το θηλάζει στη δουλειά ή να έχει άδεις ώστε να βρίσκεται όσο το δυνατό περισσότερο κοντά του κατά τη διάρκεια της εβδομάδα.

news247.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι