Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια (22 Δεκεμβρίου)

Η Αγία μεγαλομάρτυς Αναστασία,

 η φαρμακολύτρια!

Αγία  Αναστασία,  ζούσε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Η Αναστασία διακρινόταν για την ομορφιά του σώματος, τη μόρφωση, το άμεμπτο ήθος και τη σωφροσύνη της. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης, Ρωμαίος πατρίκιος, Πραιτεξτάτος ονομαζόμενος και ή μητέρα της Φούστα. Τη χριστιανική πίστη διδάχτηκε από τη μητέρα της και το θεόπνευστο διδάσκαλό της, το Χρυσογόνο. Παρά τη θέλησή της παντρεύτηκε τον Πούπλιο, άντρα άσωτο και ασεβή. Αυτός ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε θανάσιμα τους χριστιανούς. Η Αναστασία, όμως, όχι. Γι’ αυτό και δεν άργησε να δεχθεί το άγιο Βάπτισμα και να γίνει χριστιανή.
Μετά το βάπτισμά της περιερχόταν κρυφά τα σπίτια των φτωχών και παρείχε οικονομική ενίσχυση. Εβαζε φτωχά ρούχα και πήγαινε στις φυλακές, οπού έδινε τροφές και χρήματα στους φυλακισμένους χριστιανούς μάρτυρες. Φρόντιζε τις πληγές τους, τους ελευθέρωνε από τα δεσμά τους. «Εντεύθεν, κρυφίως περιερχομένη τας οικίας των πτωχών και τας φυλακάς των του Χριστού μαρτύρων και προσφέρουσα αυτοίς τα επιτήδια, σπογγίζουσα αυτών τας πληγάς, λύουσα αυτούς των δεσμών και τας οδύνας αυτών θεραπεύουσα, επωμάσθη εκ τούτου φαρμακολύτρια».

Ο δάσκαλος της Χρυσόγονος της έμαθε τον τρόπο. Μάζευε τα άνθη συγκεκριμένων φυτών, τα έβραζε, τοποθετούσε το απόσταγμα σε φιαλίδια, και με τις κατάλληλες αναλογίες κάθε φορά, κατάφερνε να γιατρεύει αρρώστους. Η πεποίθηση ότι πολλές αρρώστιες και προβλήματα έχουν την αιτία τους στη μαγεία, ξόρκια και μαγγανείες, της έδωσε το προσωνύμιο Φαρμακολύτρια. Αρχικά η λέξη φαρμακός σήμαινε μάγος και όχι φαρμακοποιός.

Ιδιαίτερη φροντίδα έδειχνε η Αναστασία στην ενίσχυση του φρονήματος των υποψηφίων μαρτύρων της πίστεως και στην περισυλλογή και ταφή των λειψάνων τους. Αξιώθηκε από τον Θεό να εμψυχώσει και ετοιμάσει για το μαρτύριο τις αδελφές Αγάπη, Χιονία και Ειρήνη (μνήμη τους 16 Απριλίου) και τα λείψανά τους τα ενταφίασε με την πρέπουσα ευλάβεια ενώ ευχήθηκε να τις ακολουθήσει στο μαρτύριο.
Όταν έμαθε αυτό ο σύζυγός της, εξοργισμένος της είπε ότι, αν δεν αλλάξει το χριστιανικό της φρόνημα, θα γίνει ο χειρότερος εχθρός της. Αρχικά προσπάθησε να την μεταπείσει με συμβουλές. Όμως, η Αναστασία παρέμενε ακλόνητη στην πίστη της ακόμα και όταν την κακοποίησε.
Η Αναστασία, χωρίς να ταραχτεί, απάντησε στο σύζυγό της ότι αυτά που λέει δεν την εκπλήσσουν, ούτε τη φοβίζουν. Διότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενημέρωσε τους αγωνιζόμενους πιστούς Του ότι: «Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. ι΄ 36). Δηλαδή, εχθροί του πιστού ανθρώπου θα είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του, που δε θα δεχθούν το Ευαγγέλιο, το οποίο φέρνει την αληθινή και ουράνια ειρήνη.
Το μαρτύριό της πέρασε από πολλά στάδια: ανάκριση, υποσχέσεις, απειλές, αλλά η Αγία τα αντιμετώπισε με παρρησία και καρτερία. Ο ιερέας των ειδώλων, που προσπάθησε να την αποσπάσει από την πίστη της, χτυπήθηκε από θεόσταλτη πληγή χάνοντας το φως του. Τότε ο Ποπλίων χωρίς δισταγμό την κατήγγειλε στο Διοκλητιανό. Αυτός τη φυλάκισε και κατόπιν την εξόρισε σε ένα νησί, όπου υπέστη μαρτυρικό θάνατο στην πυρά, το έτος 290.
Το λείψανο της Αγίας το πήρε μια γυναίκα αρχόντισσα που λεγόταν Απολλωνία, αφου χρηιμοποίησε τη γνωριμία της με τη σύζυγο του επάρχου. Ενεταφίασε το σώμα της στον κήπο της, όπου αργότερα έκτισε και ναό προς τιμή την.
Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντος Α’ τα λείψανά της μετακομίστηκαν στην Κων/πολη, ενώ στη Ρώμη αφιερώθηκε στη μνήμη της ήδη από τον 4ο μ.Χ. αιώνα παλαιά βασιλική (ναός). Σήμερα μέρη των ιερών λειψάνων της Αγίας, η κάρα της   Αγίας και μέρος απο το δεξιό της πόδι βρίσκονται στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στην Χαλκιδική.

Λείψανο της Αγίας περιλαμβάνεται και μεταξύ των 13 ιερών λειψάνων της ιστορικής λειψανοθήκης του Ιερομονάχου Καλλινίκου Βαρβατάκη ή Βαρβατόπουλου (ποιηθείσα το έτος 1817), η οποία δωρήθηκε στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού από ευλαβή οικογένεια του Χολαργού και παραμένει σ’ αυτόν ως πολύτιμος θησαυρός και πνευματική κληρονομιά.

Πηγή: http://anastasiag.pblogs.gr/2009/20091201/pages/2.html

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Μαρτύρων ταῖς χρείαις διακονήσασα, μαρτυρικῶς ἐμιμήσω τάς ἀριστείας αὐτῶν, δι’ ἀθλήσεως ἐχθρόν καταπαλαίσασα· ὅθεν βλυστάνεις δαψιλῶς, χάριν ἄφθονον ἀεί, Ἀναστασία θεόφρον, τοῖς προσιοῦσιν ἐκ πόθου, τῇ ἀρωγῇ τῆς προστασίας σου.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Οἱ ἐν πειρασμοῖς, καί θλίψεσιν ὑπάρχοντες, πρός τόν σόν ναόν, προστρέχοντες λαμβάνουσι, τά σεπτά δωρήματα, τῆς ἐν σοί οἰκούσης θείας χάριτος, Ἀναστασία· σύ γάρ ἀεί, τῷ κόσμῳ πηγάζεις τά ἰάματα.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Τά πάθη ἡμῶν, τά μυσαρά καί χρόνια, ῥοπῇ μυστικῇ, Ἀναστασία ἴασαι, καί ζωήν ἀκίνδυνον, διανύειν ἡμᾶς, καταξίωσον, ὡς ἂν τῶν θείων ἐντολῶν, τρυγήσωμεν πάντες τούς ἐνθέους καρπούς.

Μεγαλυνάριον.

Φάρμακα προχέουσα μυστικά, ψυχῶν καί σωμάτων, θεραπεύεις πάθη δεινά, ὦ Ἀναστασία, τῇ θείᾳ ἐνεργείᾳ· διό τάς χάριτάς σου, πάντες κηρύττομεν.

ΠΗΓΗ:https://faneromenihol.gr/index.php/vioi-agion/5634-agia-anastasia-i-farmakolytria-22-dekemvriou

Χριστούγεννα!

Η σημασία της Γεννήσεως του Χριστού 

για τον άνθρωπο

Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τα Χριστούγεννα, παρμένο από την αρχή του ευαγγελίου του Ματθαίου, περιέχει την κατά σάρκα γενεαλογία του Χριστού και εν συνεχεία την οικονομία του Θεού για την εκ Πνεύματος Αγίου και εκ Παρθένου Μαρίας γέννησή του. Στη σημασία του γεγονότος αυτού για τον κάθε άνθρωπο ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας.

Μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς και αγαλλιάσεως πανηγυρίζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο τη Γέννηση του Χριστού και ψάλλει ωραίους ύμνους προς τον ενανθρωπήσαντα και αναπλάσαντα την φθαρμένη ανθρώπινη φύση Θεό. Η ορθόδοξη υμνογραφία και η θεο-λογία εξαίρουν την μεγάλη ανθρωπολογική σημασία της θείας ενσαρκώσεως: από την απελπιστική φθορά και από το χάος του καταστροφικού μίσους σώζει τον άνθρωπο η αγάπη του Θεού που παίρνει σάρκα και οστά μέσα στην ιστορία διά του προσώπου του Ιησού Χριστού· κι’ όχι μόνο τον λυτρώνει από την σίγουρη καταστροφή, αλλά και τον οδηγεί στο «αρχαίον κάλλος», τον θεώνει, κατά την γνωστή πατερική ορολογία.

Αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ να πετύχει ο άνθρωπος ένεκα της υποδουλώσεώς του στην δαιμονική δύναμη της φθοράς και της αμαρτίας, προσφέρεται από τον γεννηθέντα εκ Πνεύματος αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας. Ακριβώς δε η εκ Πνεύματος αγίου προέλευση του Σωτήρα δείχνει με τρόπο εύγλωττο ότι η σωτηρία δεν ήταν δυνατό να προέλθει από τα χαλάσματα και τα συντρίμμια της αναπόφευκτα καταδικασμένης σε θάνατο ανθρωπότητας, αλλά από τον ουρανό, από το Πνεύμα του Θεού, από την πηγή της ζωής.

Μιλάμε για την σημαντική ανθρωπολογική μεταλλαγή που σημαίνει η Γέννηση του Χριστού σαν νάναι μόνο μια σχετική βέβαια με μας αλλά και ανεξάρτητη από μας αντικειμενική κατάσταση και ξεχνάμε να συσχετίσουμε άμεσα και ζωντανά, δυναμικά και υπαρξιακά ο καθένας ξεχωριστά τον εαυτό του με το σημαντικό γεγονός της Γεννήσεως. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι σ’ αυτήν την προσωπική του καθενός παράλειψη οφείλεται η τραγική αντίφαση κατά την οποία, ενώ ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο από την φθορά της αμαρτίας και του θανάτου, οι άνθρωποι καθημερινά φθείρονται, καταστρέφονται και καταστρέφουν τους άλλους· ενώ οι άγγελοι ψάλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα ότι «ετέχθη Σωτήρ» και ήλθε «επί γης ειρήνη» (Λουκ. 2, 11. 14), παράλληλα τα μέσα επικοινωνίας και ενημερώσεως μας μεταφέρουν θλιβερές ειδήσεις πολέμων και καταστροφών.

Η Γέννηση του Χριστού αποκτά νόημα σαν υπαρξιακό γεγονός του κάθε ανθρώπου στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του, στο προσωπικό πρόβλημα και την αγωνία του, στον φόβο του για τον αφανισμό και στην ελπίδα του για την ζωή. Όσο ο «ήλιος της δικαιοσύνης» δεν ανατέλλει μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, άδικα αυτός περιμένει τον φωτισμό της ανθρωπότητας στην γενικότητά της· όσο η σωτηρία δεν γίνεται γεγονός προσωπικό του, αδικαιολόγητη θάναι η απορία και διαμαρτυρία για την γενική επικράτηση του μίσους, του εγκλήματος, του πολέμου· κι’ όσο η Γέννηση του Χριστού μένει απλώς ένα σημαντικό πλην όμως μακρινό ιστορικό γεγονός ή μια συγκινητική μόνο γιορτή τις Εκκλησίας και δεν συντελείται μέσα στον κάθε άνθρωπο, μάταια θα αναζητούμε τις εμφανείς συνέπειές της.

Ο Θεός τις αγάπης και τις ειρήνης ενσαρκώνεται μέσα στην ιστορία τέμνοντάς την αποφασιστικά σαν φωτεινό ορόσημο σε προχριστιανικό σκότος και σε χριστιανικό φως, σε προχριστιανικό μίσος και σε χριστιανική αγάπη, σε προχριστιανική ατμόσφαιρα «οσμής θανάτου» και σε χριστιανική ελπίδα αναστάσεως. Αν η ζωή των ανθρώπων σήμερα φέρει τα παραπάνω προχριστιανικά χαρακτηριστικά, η αιτία δεν βρίσκεται έξω από τον εαυτό τους. Η Γέννηση του Χριστού δεν σημαίνει αναγκαστική επικράτηση της αγάπης και της ειρήνης, αλλ’ αποτελεί αφετηρία διαλόγου, δυνατότητα αλλαγής του ανθρώπου σε τρόπο ώστε, αν ακούσει και ενστερνισθεί το θείο μήνυμα, να μεταβληθεί ριζικά: να παύσει να βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν εχθρό έναντι του οποίου αμύνεται συνεχώς και μάλιστα πολλές φορές επιτιθέμενος για να εξασφαλίσει περισσότερο την οντότητά του, αλλά να τον βλέπει σαν αδελφό για τον οποίο επίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού.

Πολλοί ξένοι θεολόγοι χαρακτηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν κατ’ έξοχή «Εκκλησία της Αναστάσεως». Κι’ είναι σωστό. Εξ ίσου σωστό όμως είναι ότι οι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας μας στρέφουν συνεχώς τις σκέψεις τους γύρω από το «μυστήριο» της ενσαρκώσεως που αποτελεί το θεμέλιο και το επίκεντρο της θεολογίας τους, που συνιστά την προϋπόθεση της σωτηρίας των ανθρώπων, που σημαίνει την αλλαγή και ανακαίνιση των πάντων.

Πέρα όμως από τις χρήσιμες ασφαλώς θεολογικές διατυπώσεις για το μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου, πέρα από την αναγνώριση της ανθρωπολογικής σπουδαιότητας και της αναπλαστικής δυνάμεώς της, πέρα και μέσα από την πανηγυρική ατμόσφαιρα των ωραίων Εκκλησιαστικών ύμνων εκείνο που χρειάζεται για την φανέρωση των συνεπειών της Γεννήσεως του Χριστού είναι το προσωπικό ταπεινό γονάτισμα του καθενός μπροστά στην φάτνη, η απόφαση διαλόγου υπαρξιακού με τον γεννηθέντα και πάντοτε παρόντα μέσα στον κόσμο Σωτήρα.

( Ιωαν. Δ. Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Παν/μίου, Οδός ελπίδας, εκδ. Ι. Μ. Αττικής, Αθήνα 1979, σσ. 56-59)

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2019/12/i-simasia-tis-genniseos-tou-christou-gia-ton-anthropo/

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες.

Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

-  Αρκετά πια! Μπουχτίσαμε με τον σπουδαίο σας Θεό!

Ο Αντώνης χτύπησε με έξαψη τη γροθιά του στο χέρι της πολυθρόνας.

Δεν είχε πει καλά-καλά την καλημέρα του. Η Χριστίνα δεν είχε προλάβει να συνέλθει από το ξάφνιασμά της, καθώς τον είδε άξαφνα μπροστά της. Ήταν ακόμα όρθιος μπροστά στην πόρτα, με το τσαντάκι του υπό μάλης κι ένα αδιόρατο χαμόγελο παγωμένο στο ανέκφραστο πρόσωπό του.

Με το άνοιγμα της πόρτας μια ψιλή παιδική φωνή από το μέσα δωμάτιο έφερε ως έξω δροσερές νότες από κάλαντα και γιορτινές μελωδίες. Κι αυτό ήταν αρκετό για να κεντρίσει αμέσως τον επισκέπτη. Τα χείλη του συσπάστηκαν ειρωνικά.

-  Με τέτοια παραμύθια κοιμίζεις ακόμα τα παιδιά σου; πέταξε πικρόχολα στη νύφη του.

Και χωρίς να περιμένει να του το πουν, πέρασε μέσα, πέταξε το τσαντάκι του στο τραπεζάκι του σαλονιού κι απλώθηκε στη φαρδειά πολυθρόνα.

Η Χριστίνα πειράχτηκε με το θράσος του. Χρόνια είχε ο νεότερος αδελφός του άντρα της να πατήσει στο σπίτι τους. Έκρυψε την ενόχλησή της όμως και δε μίλησε.

Ο Αντώνης δήλωνε άθεος - καμάρωνε άλλωστε πολύ γι’ αυτό - και δεν έχασε την ευκαιρία ν’ αρχίσει αμέσως την «υψηλή θεολογία» του.

-  Θα ’θελα να ’ξερα πού κρύβεται αυτός ο περίφημος Θεός σας, που λέτε πως κατέβηκε στη γη. Πού εξαφανίζεται, όταν εδώ τον χρειαζόμαστε τόσο πολύ; Γιατί κάνει τον κουφό, κάθε φορά που τον καλούμε απεγνωσμένα για βοήθεια;

-  Τί θες να πεις; είπε ξερά η Χριστίνα.

-  Δε βλέπω τον Θεό σας να νοιάζεται καθόλου, αν και το κακό πλημμύρισε τον κόσμο. Γι’ αυτό είμαι άθεος! Μιλάω με την απλή, τετράγωνη λογική. Αν υπάρχει, γιατί δεν σταματάει τον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τη δυστυχία;

-  Δεν είναι απλή η λογική σου, μα απλοϊκή. Οι άνθρωποι τα κάνουν όλ’ αυτά με τη δική τους θέληση. Γιατί φορτώνεις την ευθύνη στον Θεό;

-  Οι άνθρωποι τα κάνουν βέβαια, μα πού ’ναι τος αυτός για να τους σταματήσει;

Η Χριστίνα ξεσπάθωσε.

-  Θα προτιμούσες δηλαδή να επεμβαίνει δυναμικά; Να πας να κάνεις το κακό και να σε σταματάει με το ζόρι; Να ρίχνει κεραυνό σε κάθε σου παρεκτροπή; Τον θέλεις χωροφύλακα να σε αστυνομεύει; Να καταργήσει την ελευθερία σου; Ε; Αυτό θα ’θελες; Δεν το πιστεύω! Γιατί τότε, πρώτος εσύ θα επαναστατούσες εναντίον του. Θα ’θελες τον Θεό δικτάτορα; Όχι, φίλε μου! Το μεγαλείο του είναι ακριβώς να σ’ έχει ελεύθερο, να διαλαλείς την αθεΐα σου. Να τον αμφισβητείς και να τον απορρίπτεις. Κι όχι απλώς να σε ανέχεται όταν το κάνεις αυτό, αλλά να σ’ αγαπάει κι από πάνω. Το κακό το πολεμάει ο Θεός, μα όχι όπως νομίζεις εσύ. Έχει δικό του τρόπο. Χωρίς να πάψει ν’ αγαπάει αυτόν που το κάνει.

Η Χριστίνα είχε πάρει φόρα για τα καλά. Ο Αντώνης πήγε κάτι να πει, μα την ίδια στιγμή μια εσωτερική πόρτα άνοιξε και στον διάδρομο φάνηκε ο αδελφός του. Με το που είδε τον Αντώνη γούρλωσε τα μάτια του.

- Εσύ από ’δω; Πώς ήταν αυτό; Κάτι συμβαίνει σίγουρα! Αλλιώς δεν θα μας θυμόσουνα ποτέ. Μήπως η μάνα μας;

-  Ναι! Είναι δυο μέρες τώρα. Μάλλον εγκεφαλικό. Χρειάζεται πλέον άνθρωπο.

-  Μα εσείς δεν μένετε μαζί της;

-  Εμείς δεν μπορούμε. Η γυναίκα μου το δήλωσε. Άλλωστε έχουμε προγραμματίσει Ιταλία για τα Χριστούγεννα. Δεν γίνεται ν’ αλλάξουμε!

-  Ειδοποίησες την αδελφή μας στην Αθήνα;

-  Η Βέτα το ’κοψε ορθά-κοφτά. Δεν έρχεται. Δεν μπορεί, λέει, να νταντεύει αρρώστους.

-  Μα είναι η μόνη ελεύθερη, χωρίς υποχρεώσεις. Αν δεν μπορεί αυτή, ποιός μπορεί;

-  Εσείς φυσικά! Δεν απομένει άλλος! απάντησε με μια νότα ειρωνείας και κυνισμού ο Αντώνης.

-  Μπα! Είμαστε χρήσιμοι τώρα; Γίναμε καλοί; Μας έχετε ανάγκη, ε; Αλλιώς δεν θα ρωτούσατε ούτε αν ζούμε! ξέσπασε η Χριστίνα ξαναμμένη.

Αυτό της έλειπε τώρα! Να ξεσηκωθεί χριστουγεννιάτικα. Να μετακομίσει στο χωριό, δυό ώρες μακριά με τ’ αυτοκίνητο, στην πεθερά της. Ήταν το τελευταίο πρόσωπο που θα ’θελε να δει.

Η σκέψη της κάλπασε γοργά προς τα πίσω, σε μνήμες που ’χε προσπαθήσει να απωθήσει στη λήθη. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην οικογένεια του άντρα της, ήταν η ανεπιθύμητη. Η πεθερά της δεν έπαψε ούτε στιγμή να της δείχνει τη βαθειά της αντιπάθεια. Δεν τη θεωρούσε άξια για τον γιο της. Προσπάθησε να τους χωρίσει, μα δεν τα κατάφερε. Ούτε όμως και παραιτήθηκε ποτέ απ’ τον σκοπό της. Δέκα χρονών ο πρώτος εγγονός που της χάρισαν, κι αυτή ακόμα πολεμούσε να διαλύσει τον γάμο τους.

Η Χριστίνα πάλεψε να την προσεγγίσει, μα στάθηκε αδύνατο. Η πεθερά της φρόντισε να μεταδώσει την απέχθεια για τη νύφη της και στ’ άλλα της παιδιά. Και τους έβαλαν όλοι στο περιθώριο. Πέντε χρόνια σχεδόν τώρα οι επαφές τους ήταν κομμένες.

Μα να, που τώρα η παραγκωνισμένη νύφη ήταν χρήσιμη. Η Χριστίνα βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Όλο αυτό το διάστημα είχε προσπαθήσει σιγά-σιγά να δαμάσει το πάθος για την πεθερά της. Αγωνίστηκε σκληρά. Τελικά, ακολουθώντας τη φωνή του Θεού και της συνείδησής της και για χάρη του άντρα της, κατάφερε να τη συγχωρήσει. Η ψυχή της είχε ηρεμήσει.

Μα τώρα το πράγμα έπαιρνε άλλη τροπή. Της ζητούσαν πάρα πολλά. Αρχικά απέρριψε κάθε σκέψη να ξαναβρεθεί κοντά στην πεθερά της. Μα όταν πέρασε η πρώτη εντύπωση, κάθισε και το κουβέντιασε με τον άντρα της. Έβλεπαν πως ήταν αναπόφευκτο.

Μέσα από δισταγμούς και υπαναχωρήσεις πήρε επιτέλους την απόφαση να διασχίσει τον Ρουβίκωνα. «Ο κύβος ερρίφθη».

…Με τη βαλίτσα στο χέρι η νέα γυναίκα γύρισε το πόμολο και μπήκε στο δωμάτιο. Στο τρίξιμο της πόρτας η άρρωστη μισάνοιξε τα μάτια της, ενώ μια φευγαλέα ελπίδα ανατάραξε την καρδιά της. Το αδυνατισμένο μυαλό της είχε κολλήσει σε μια και μόνο σκέψη: Η Βέτα! Από στιγμή σε στιγμή θα ’ρχόταν η κόρη της, η Αθηναία, που σαν ελεύθερη που ήταν, θα ’τρεχε δίπλα στην ανήμπορη μάνα της.

-  Ήρθες, Βέτα; φώναξε ξεψυχισμένα, ενώ τα θαμπωμένα μάτια της πάσχιζαν να ξεδιαλύνουν τη μορφή του ανθρώπου που διαγραφόταν στο άνοιγμα της πόρτας.

Ο γιος της ο Αντώνης που ερχόταν παραπίσω, προσπέρασε την επισκέπτρια και πλησίασε την άρρωστη.

-  Όχι, μάνα, δεν ήρθε η Βέτα κι ούτε θα ’ρθει. Η νύφη σου είναι, η Χριστίνα.

Η άρρωστη ξανάκλεισε τα μάτια της και δε μίλησε. Ένα δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της φανέρωνε τη βαθειά της απογοήτευση.

Φανερά ταραγμένη η Χριστίνα, παλεύοντας ακόμα με τον εαυτό της, προχώρησε με κόπο στο δωμάτιο. Κοίταξε την άρρωστη. Δεν έβλεπε μπροστά της τη δυναμική γυναίκα που ήξερε. Το εγκεφαλικό την τσάκισε σαν δέντρο που το χτύπησε ο κεραυνός. Μπροστά της κειτόταν ένα ερείπιο. Μισοπαράλυτο το κορμί, παραδαρμένη η σκέψη. Μα κι έτσι πάλι, δεν μπόρεσε να εμποδίσει το κύμα της αποστροφής που τη συντάραξε σύγκορμα στην πρώτη θέα της εχθράς της.

Όμως το είχε αποφασίσει πως θα ’κανε το καθήκον της και θα το ’κανε καλά. Πολέμησε κάθε συναίσθημα και σκέψη που την ξεστράτιζε απ’ τον σκοπό της.

Στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Συγύριζε, έπλενε, τάιζε την άρρωστη, της έδινε τα φάρμακα, καθόταν δίπλα της για συντροφιά.

-  Πρέπει να τα κάνω όλα σωστά, επαναλάμβανε συνέχεια μέσα της δίνοντας κουράγιο στον εαυτό της.

Όταν τέλειωνε τις δουλειές, έπαιρνε ένα βιβλίο και διάβαζε σιγανά κοντά στο μαξιλάρι της άρρωστης με την ελπίδα πως την άκουγε.

Εκείνη δε μίλαγε ποτέ. Κρατούσε τα μάτια της κλειστά. Στο πρόσωπό της αποτυπώθηκε μόνιμα μια πέτρινη παγερή έκφραση. Ήταν σύμπτωμα της αρρώστιας της; Ή συνέχιζε αμείλικτα τον πόλεμο με τη νύφη της; Η Χριστίνα δεν μπορούσε να μαντέψει.

Στη δική της όμως καρδιά συνέβαινε η αλλαγή. Άρχισε να υποχωρεί η παλιά της απέχθεια. Γεννιόταν μέσα της και θέριευε σιγά-σιγά κάποια συμπόνια για τη θρυμματισμένη ύπαρξη που ’χε μπροστά της. Έπαψε να τη βλέπει εχθρικά. Προσπαθούσε να βλέπει μόνο τον άνθρωπο που πονούσε και βασανιζόταν. Την τσαλαπατημένη εικόνα του Θεού που υπέφερε. Μια καλοσύνη άρχισε σιγά-σιγά να ξεπηδάει απ’ την καρδιά της.

Η βδομάδα πέρασε χωρίς ν’ αλλάξει τίποτε στην καθημερινή ρουτίνα. Ξημέρωναν Χριστούγεννα. Η Χριστίνα κατάκοπη απ’ την αγρύπνια και την κούραση ξεκίνησε το πρωινό τακτοποίημα. Μια ελαφριά μελαγχολία είχε απλωθεί στην καρδιά της. Αλλιώς σχεδίαζε με τα παιδιά της και τον άντρα της τα φετινά τους Χριστούγεννα.

Τέλειωσε τις δουλειές της με την άρρωστη και κάθισε δίπλα της, όπως το συνήθιζε, να πάρει ανάσα. Άνοιξε την τσάντα της. Σήμερα πήρε στα χέρια τη μικρή της Βίβλο. Άρχισε να διαβάζει απ’ την αρχή. Από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου που ιστορούσε τη Γέννηση του Χριστού.

Διάβαζε σιγανά και καθαρά και κάπου-κάπου έριχνε κλεφτές ματιές στην άρρωστη. Προχώρησε και στ’ άλλα κεφάλαια, έφτασε στην «επί του όρους ομιλία». Διάβασε μακαρισμούς, θαύματα, παραβολές. Κάποια στιγμή πρόφερε τα λόγια: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς…».

Ξανάριξε το βλέμμα της στην άρρωστη, μα αυτό που είδε την τάραξε. Είχε γυρίσει προς το μέρος της και με μάτια ολάνοιχτα την κοίταζε. Το πρόσωπό της ήταν πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Η Χριστίνα σηκώθηκε ξαφνιασμένη.

-  Μάνα! φώναξε αυθόρμητα.

Πώς βγήκε αυτή η λέξη από το στόμα της; Πρώτη φορά την είπε έτσι στα δεκαπέντε χρόνια που ήταν παντρεμένη.

Η άρρωστη σάλεψε με κόπο το μισοπαράλυτο χέρι της. Φάνηκε σαν κάτι ν’ αποζητάει. Έπιασε το χέρι που της άπλωσε η Χριστίνα και με τη λίγη δύναμη που της απόμενε, το ’σφιξε σιγανά. Τα χείλη της τρεμούλιασαν…

-  Συχώρεσέ με, κόρη μου!… Συχώρεσέ με!…

Σαν ξεψυχισμένη πνοή ανέμου βγήκε η φωνή από το στόμα της. Κοβόταν από λυγμούς. Η Χριστίνα έγειρε τρυφερά πάνω της και οι δυό γυναίκες, για πρώτη φορά, φιλήθηκαν. Για πρώτη φορά οι ματιές τους, μέσα από ζεστά αχτινοβόλα δάκρυα, αποζήτησαν να σμίξουν η μια με την άλλη σ’ ένα γλυκό, αισθαντικό αντάμωμα.

Να λοιπόν, που ο Θεός κατέβηκε στη γη - ποιός είπε πως δεν κατεβαίνει; - πολέμησε το κακό με την αγάπη του και το νίκησε. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος. Πολεμάει το κακό, μα όχι τον άνθρωπο που το κάνει. Δεν εξοντώνει τους κακούς, μα τους μεταμορφώνει. Τους θέλει κοντά του κι αυτούς. Δεν τους συντρίβει. Παιδιά του είναι κι αυτοί, τους αγαπάει.

-  Πού είσαι, Αντώνη, να δεις πόσο παράξενα πολεμάει ο Θεός;

Η Χριστίνα τηλεφώνησε αμέσως στον άντρα της, που το μεσημεράκι κατέφθασε με τα παιδιά τους.

Αυτά κι αν ήταν χαρούμενα Χριστούγεννα!...

Χριστούγεννα 2006

  From: Αντιύλη, Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα [mailto:antiyli.gr@gmail.com

Το κάπνισμα..

Πόσο κακό κάνει η παράλληλη χρήση τσιγάρου και ηλεκτρονικού τσιγάρου

Για πρώτη φορά έγινε έρευνα σε βάθος χρόνου για τις επιπτώσεις που έχει το ηλεκτρονικό τσιγάρο στους πνεύμονες. Η έρευνα, που έγινε σε αντιπροσωπευτικό δείγμα όλου του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ, έδειξε ότι το ηλεκτρονικό τσιγάρο αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο του ατμιστή να εμφανίσει κάποια χρόνια πάθηση των πνευμόνων, όπως το άσθμα, η βρογχίτιδα, το εμφύσημα ή η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ).

Η μελέτη βρήκε επίσης ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό τσιγάρο και παράλληλα καπνίζουν κανονικό τσιγάρο - κάτι που κάνουν οι περισσότεροι ατμιστές- αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης χρόνιας πνευμονοπάθειας, σε σχέση με όσους είναι μόνο ατμιστές ή μόνο καπνιστές.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ιατρικής Στάντον Γκλαντς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Φρανσίσκο, που έκαναν τη δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό προληπτικής ιατρικής «American Journal of Preventive Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για περισσότερα από 36.000 άτομα, τα οποία δεν είχαν καμία πάθηση πνευμόνων στην αρχή της έρευνας.


Η παρακολούθηση αυτών των ανθρώπων για μια τριετία παρέχει, σύμφωνα με τους ερευνητές, τις πιο βάσιμες ενδείξεις από κάθε προηγούμενη μελέτη ότι η χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου συνδέεται με αυξημένη πιθανότητα κατά περίπου 30% για την εμφάνιση κάποιας πάθησης των πνευμόνων.

«Συμπεράναμε ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα είναι επιβλαβή από μόνα τους και οι συνέπειες τους είναι ανεξάρτητες από το αν κανείς καπνίζει κανονικά τσιγάρα», δήλωσε ο δρ Γκλαντς σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Διαπιστώθηκε πάντως ότι ο κίνδυνος του κανονικού τσιγάρου είναι σαφώς μεγαλύτερος από ό,τι του ηλεκτρονικού τσιγάρου. Ενώ οι τωρινοί και οι πρώην ατμιστές είναι 1,3 φορές πιθανότερο να αναπτύξουν χρόνια πάθηση των πνευμόνων, ο κίνδυνος είναι κατά 2,6 φορές μεγαλύτερος για τους καπνιστές. Για όσους είναι παράλληλα ατμιστές και καπνιστές, ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος (υπερτριπλάσιος).

«Οι διπλοί χρήστες - κάτι που συμβαίνει με τους περισσότερους χρήστες ηλεκτρονικού τσιγάρου- έχουν τον συνδυασμένο κίνδυνο των ηλεκτρονικών και των συμβατικών τσιγάρων, συνεπώς είναι στην πραγματικότητα σε χειρότερη θέση από ό,τι οι σκέτοι καπνιστές», ανέφερε ο Γκλαντς.

Η νέα μελέτη έρχεται σε μια περίοδο που διεθνώς συζητείται έντονα κατά πόσο τα ηλεκτρονικά τσιγάρα πρέπει να προβληθούν ως εργαλείο για τη μείωση της ζημιάς που υφίστανται οι καπνιστές. Αν και οι ερευνητές βρήκαν ότι η στροφή από το κάπνισμα στο άτμισμα μειώνει τον κίνδυνο για την εμφάνιση πάθησης των πνευμόνων, λιγότερο από το 1% των συμμετεχόντων στην έρευνα είχαν γίνει αποκλειστικοί ατμιστές, καθώς η συντριπτική πλειονότητα δεν έχει εγκαταλείψει τον παραδοσιακό καπνό.

«Η στροφή από τα συμβατικά τσιγάρα αποκλειστικά στα ηλεκτρονικά θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο για παθήσεις των πνευμόνων, όμως πολύ λίγοι άνθρωποι κάνουν κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι καπνιστές απλώς προσθέτουν το ηλεκτρονικό τσιγάρο και γίνονται διπλοί χρήστες, πράγμα που αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο τους», τόνισε ο Γκλαντς.

«Η νέα μελέτη έρχεται να προσθέσει νέες ενδείξεις ότι τα ηλεκτρονικά τσιγάρα έχουν μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις για την υγεία και τελικά επιδεινώνουν την επιδημία του καπνίσματος», πρόσθεσε.

ΠΗΓΗ: https://parapona-rodou.blogspot.com/2019/12/blog-post_100.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Parapona-rodou+%28Parapona-Rodou%29

Κωστής Κούκης:

 Ένας σύγχρονος δάσκαλος του Γένους Συμμετέχουν: 

Γεώργιος Σπανός, Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Εθνικού Καποδοστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών • Ευάγγελος Στάμου, Πρόεδρος του Τοπικού Τμήματος Κύμης της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών • Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων, Συγγραφέας Συντονίζει: ο Νίκος Δ. Σαμπαζιώτης, υπεύθυνος των εκδόσεων «Αρχονταρίκι». Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019 στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Ο Ναύαρχος Παυλάκης Γρηγόριος

Παυλάκης Γρηγόριος, ο Πάτμιος!

Ο άνθρωπος που έσωσε το θωρηκτό Αβέρωφ, όταν ο βασιλιάς Παύλος πρότεινε τη διάλυσή του. Γρηγόρης Παυλάκης, ο ήρωας που είχε συμμετάσχει στην απόβαση της Νορμανδίας. Ο Γρηγόρης Παυλάκης έζησε τη μεγαλύτερη μέρα του πολέμου, ως ύπαρχος της κορβέτας Κριεζής. Γεννήθηκε το 1921, και καταγόταν από την  Πάτμο. Δεν ήθελε να γίνει ναυτικός, αλλά γιατρός ή  οικονομολόγος. Το 1937 τον βρήκε στη σχολή Ναυτικών δοκίμων και αρχικά υπηρέτησε στην αεροπορία του πολεμικού ναυτικού.  Ο Παυλάκης συμμετείχε στον βομβαρδισμό 4 Ιταλικών υποβρυχίων ενώ έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις του Β Παγκοσμίου πολέμου. Κορυφαία, φυσικά, η απόβαση της Νορμανδίας. 6 Ιουνίου 1944 οι σύμμαχοι κάνουν την απόβαση στη Νορμανδία. Στο πρώτο κύμα της επίθεσης συμμετέχουν και δυο ελληνικά πολεμικά πλοία οι κορβέτες «Κριέζης» και «Τομπάζης». Στα πλοία αυτά επέβαιναν 155 έλληνες ναυτικοί. Ο πλους προς τη Νορμανδία ξεκίνησε στα 4 Ιουνίου. Λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών η απόβαση αναβλήθηκε για μια μέρα. Για την κάλυψη της μετακίνησης τόσο πολλών πλοίων δόθηκε διαταγή να εκτελεστούν ασκήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο Παυλάκης ήταν ο μακροβιότερος Έλληνας, από όσους πολέμησαν στη Νορμανδία.  Τις πρώτες πρωινές ώρες ο Παυλάκης άκουσε, με συγκίνηση, τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ να ανακοινώνει την επιτυχή έναρξη της απόβασης της Νορμανδίας. Ο Γρηγόρης Παυλάκης αναπολεί στη μνήμη του τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς λίγο πριν την έναρξη της συμμαχικής απόβασης. Οι αεροπορικές επιδρομές στόχευαν να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό, με σκοπό οι Γερμανοί να πειστούν ότι αναμένεται απόβαση στο Καλέ.

 Μετά την επιτυχία της Απόβασης το ελληνικό πλήρωμα άρχισε να ζητωκραυγάζει και τον κυβερνήτη να φωνάζει «Χριστός ανέστη». Εκείνη τη μέρα ο πατέρας του είχε αποκλειστεί στο Παρίσι . Μόλις έμαθε ότι η απόβαση διεξήχθη με επιτυχία ξεκίνησε με ποδήλατο από το Παρίσι για να έρθει να τον βρει. Ωστόσο στη διάρκεια της διαδρομής έπεσε σε μια λακούβα και έσπασε το πόδι του. 

 Στις 6 Ιουνίου 2004 ο Παυλάκης μαζί με άλλους 13 βετεράνους ήταν στη γαλλική πρωτεύουσα για να παρασημοφορηθεί. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα πέθανε από εγκεφαλικό η σύζυγός του, κάτι που είπε και στο Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ λαμβάνοντας το ανώτατο γαλλικό παράσημο της λεγεώνας της τιμής. Η Γαλλία τον ανακήρυξε ιππότη της Γαλλικής δημοκρατίας. Στις 6 Ιουνίου 2004. 

                            Η παρασημοφόρηση στο Παρίσι. 

Πώς «έσωσε» από διάλυση το Θωρηκτό «Αβέρωφ» 

Μετά το τέλος του πολέμου συνέβη μια άγνωστη διαμάχη μεταξύ του Παυλάκη και του Βασιλιά Παύλου.Σε μια τελετή ο βασιλιάς Παύλος είχε ζητήσει τη διάλυση ορισμένων πλοίων μεταξύ αυτών και το θωρηκτό «Γεώργιος Αβέρωφ». Το θωρηκτό «Αβέρωφ» επιστρέφει μετά από συντήρηση στη Μαρίνα Φλοίσβου Μόλις άκουσε τη συζήτηση ο Γρηγόρης Παυλάκης, που είχε υπηρετήσει στο Αβέρωφ, παραβίασε όλα τα πρωτόκολλα και αφού παρουσιάστηκε στο βασιλιά του είπε: «Μεγαλειότατε, η διάλυση του Αβέρωφ είναι ιεροσυλία. Το Θωρηκτό αυτό είναι το σύμβολο των αγώνων του Έθνους. Γιατί να διαλυθεί και να μη παραμείνει ως Μουσείο, που θα εμπνέει τη νέα γενιά, όπως συμβαίνει με τη ναυαρχίδα «Βίκτωρ» του Νέλσονα που παραμένει στο Λονδίνο και δέχεται την επίσκεψη εκατοντάδων Βρετανών και ξένων κάθε μέρα». 

Ο βασιλιάς Παύλος τότε συμφώνησε και ανακοίνωσε στους παρευρισκόμενους ότι δε πρόκειται το ελληνικό θωρηκτό να διαλυθεί. Αφού υπηρέτησε σε κάθε δυνατή μάχιμη θέση, διοίκησε και το κέντρο εκπαίδευσης στον Πόρο. Ο ναύαρχος ε.α, Γρηγόρης Παυλάκης πέθανε ήσυχα στο σπίτι του το 2017 σε ηλικία 96 ετών. Είχε ζήσει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και πολεμικές περιπέτειες που πάντα εύχονταν να μην τις ζήσουν και οι επόμενες γενιές....

ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.gr/grigoris-paylakis-o-iroas-eiche-symmetaschei-stin-apovasi-tis-normandias/?fbclid=IwAR15algvYezWQocCE8pb0yct5Y0lsgJbXWy5hGa6u4fLpbkmxtvXN5Fmgf0

Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος († 17 Δεκεμβρίου 2005)

 Ένα παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος

*Ο ασκητής Ιεράρχης που δίδαξε ταπείνωση και αγάπη. Να έχουμε την ευχή του. Αιωνία η μνήμη του.

~ Στις 17 Δεκεμβρίου του 2005 «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος, ένα παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος, ο ταπεινός και αφιλοχρήματος.

Καταθέτω ένα περιστατικό, όπως μου το διηγήθηκε ο Γέροντας Στέφανος και τούτο προς δόξαν Θεού και παραδειγματισμό όλων μας. 

Ένα απόγευμα ο φιλάγιος και φιλακόλουθος Μητροπολίτης Αντώνιος έψαλλε τον Εσπερινό μόνος του με ψάλτη τον νυν Ηγούμενο της Μονής του Δρυοβούνου, πατέρα Στέφανο. Στο τέλος του Εσπερινού τον πλησίασε μία γυναίκα και ζήτησε να εξομολογηθεί. Ο π. Στέφανος τον αποχαιρέτισε και ο Δεσπότης έμεινε για να εξομολογήσει την ψυχή που του έστειλε ο Κύριος.

Την επομένη ημέρα το πρωϊ, όρθρου βαθέος, ο Δεσπότης πήρε τηλέφωνο τον πατέρα Στέφανο. Εκείνος τα έχασε. Τόσο πρωϊ τηλέφωνο καλό δεν προμηνύει. Το σήκωσε και άκουσε τον Δεσπότη να του λέει.

-Δεν είμαι καθόλου καλά. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ!

-Γιατί, Δεσπότη μου, τον ρώτησε με αγωνία αυτός. Μήπως είσθε άρρωστος και πρέπει να έλθω να σας μεταφέρω σε νοσοκομείο; Σημειωτέον ότι ο Δεσπότης δεν είχε ούτε αυτοκίνητο.

-Όχι, πάτερ Στέφανε, απάντησε. Αλλά θυμάσαι χθες εκείνη την γυναίκα που ζήτησε να εξομολογηθεί; Αυτή φεύγοντας μου άφησε ένα φακελλάκι. Όταν το άνοιξα είδα μέσα δέκα λίρες. Τα έχασα! Μου ανέβηκε η πίεση. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα ούτε να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Έλεγα. «Σκέψου, Αντώνιε, να πεθάνεις σήμερα το βράδυ και οι άλλοι να βρουν αυτές τις λίρες και να πουν ότι ήσουν φιλοχρήματος και προσποιητά έκανες τον αφιλάργυρο»! Ανέβαινα και κατέβαινα σκάλες και παρακαλούσα τον Θεό να μην με πάρει αυτή τη βραδιά και φανώ ασυνεπής στα λόγια που διδάσκω για την πτωχεία του Ιησού. Έλα, σε παρακαλώ, να τις πάρεις και να τις διαθέσεις, όπου εσύ θέλεις. Θέλω να φύγουν από κοντά μου!

Του Δρ Χαραλάμπη Μ. Μπούσια,
Μεγάλου Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

πηγή: pemptousia

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ": Ὁ ἀεἰμνηστος Ἱεράρχης κυρός Ἀντώνιος, εἶχε διατελέσει Καθηγητής στήν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή.

Το κτίσιμο των Ναών…

Λειμώνας: Για το κτίσιμο των Ναών…: Ο σύγχρονος Γέροντας και ιδρυτής της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας, Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ρωσικής καταγωγ...

Το Βυζαντινό ἄσμα

Η UNESCO αναγνωρίζει το βυζαντινό άσμα ως μέρος της άϋλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας

 Νίκος Καμπούρης

Μια σημαντική διάκριση για την Ελλάδα και την Κύπρο ανακοινώθηκε από την UNESCO την Τετάρτη, όταν εγκρίθηκε η πρόταση των δύο χωρών προς τον Οργανισμό να συμπεριλάβει το Βυζαντινό Άσμα στον κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Στη δήλωσή της που αναγγέλλει την αναγνώριση, η UNESCO σημειώνει ότι "Ως ζωντανή τέχνη που υπήρξε 2000 χρόνια, το βυζαντινό άσμα αποτελεί σημαντική πολιτιστική παράδοση και ολοκληρωμένο μουσικό σύστημα".

Βυζαντινό άσμα, εξηγεί η δήλωση της UNESCO, "αποτελεί μέρος των κοινών μουσικών παραδόσεων που αναπτύχθηκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η προβολή και η μουσική ενίσχυση των λειτουργικών κειμένων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας συνδέονται άρρηκτα με την πνευματική ζωή και τη θρησκευτική λατρεία ».

"Αυτή η φωνητική τέχνη επικεντρώνεται κυρίως στην απόδοση του εκκλησιαστικού κειμένου. αναμφισβήτητα, το άσμα υπάρχει λόγω της λέξης "λογότυπα", αφού κάθε πτυχή της παράδοσης χρησιμεύει για να διαδώσει το ιερό μήνυμα ", ανέφερε η ανακοίνωση.

Η UNESCO έκανε μια ειδική αναφορά για το πώς αυτή η παράδοση κατάφερε να επιβιώσει κατά τη διάρκεια των αιώνων ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και να παραμείνει στο επίκεντρο της ελληνορθόδοξης χριστιανικής πίστης ακόμα και σήμερα.

"Πέρασε από φωνές στις γενιές, τα κύρια χαρακτηριστικά του έχουν παραμείνει κατά τη διάρκεια των αιώνων: είναι αποκλειστικά φωνητική μουσική. είναι ουσιαστικά μονοφωνικό. τα ψαλμωδία κωδικοποιούνται σε ένα σύστημα οκτώ ή οκτώ τόνων και το άσμα χρησιμοποιεί διαφορετικά στυλ ρυθμού για να τονίσει τις επιθυμητές συλλαβές συγκεκριμένων λέξεων ", εξήγησε.

Η ανακοίνωση της UNESCO επισημαίνει επίσης ότι "Αν και η Ψαλτική Τέχνη συνδέθηκε πάντοτε με την αρσενική φωνή, οι γυναίκες chanters είναι συνηθισμένες στα ανήλικα και συμμετέχουν σε ενορίες σε κάποιο βαθμό.

"Εκτός από τη μετάδοσή του στην εκκλησία, το βυζαντινό άσμα ανθίζει λόγω της αφιέρωσης εμπειρογνωμόνων και μη ειδικών - συμπεριλαμβανομένων μουσικών, μελών χορωδίας, συνθετών, μουσικολόγων και μελετητών - που συμβάλλουν στη μελέτη, την απόδοση και τη διάδοσή του" καταλήγει στο συμπέρασμα.

ΠΗΓΗ: 

Τρισάγιο!

Τρισάγιο Α' ήχου με Δύναμις 

Παλάση (διασκευή Θρ. Στανίτσα)
Χορωδία Ἐργαστήρι Ψαλτικῆς 

Χοράρχης Ἀθανάσιος Παϊβανάς