Χερουβικό Ήχος πλ. Δ'

Χερουβικό Ήχος πλ. Δ',

Μέλος, Α. Καραμάνη

Ἱεροψάλτης, Χρήστος Χαλκιάς

Μια Σμυρνιά στο παραθύρι

"Μια Σμυρνιά στο παραθύρι"

 Την Κυριακή 20/3/2016 το Μουσικό Σχολείο Αλίμου στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος ''Δωδεκάνησα, το πολιτισμικό σταυροδρόμι του Αιγαίου'' παρουσίασε στο ''Πάτμιον'' πνευματικό κέντρο (του Δήμου Πάτμου), μουσική και τραγούδια από την Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία και Δωδεκάνησα. Συντονίστρια προγράμματος Ιωάννα Αγγέλου, συμμετέχων Ιωάννης Μεταλληνός. Διδασκαλία - διεύθυνση ορχήστρας και χορωδίας Ιωάννα Αγγέλου.

Η Παραβολή του Σπορέως

Στην παραβολή του σπορέα, που θα ακούσουμε αύριο, ο Κύριος μιλάει για τον καρπό που πρέπει να φέρει στη ζωή του κάθε χριστιανός, που ακούσει τον λόγο του Θεού.
Μια διαφορετική παραβολή είναι αυτή που της έχει δοθεί ο τίτλος «Η παραβολή των ζιζανίων».
Η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με άνθρωπο που πήρε εκλεκτό σπόρο και τον έσπειρε στο χωράφι του. Αλλά ενώ αυτός κοιμόταν, ήρθε ο εχθρός του κι έσπειρε στο χωράφι του σπόρο από ζιζάνια, δηλαδή αγριόχορτα. Όταν ήρθε ο καιρός, ο καλός σπόρος βλάστησε. Βλάστησαν όμως και τα ζιζάνια. Τότε οι δούλοι του ανθρώπου αυτού ήρθαν και τον ρώτησαν: «Κύριε, θέλεις να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια;» κι εκείνος απάντησε: «Όχι, γιατί υπάρχει φόβος, καθώς θα ξεριζώνετε τα ζιζάνια, να ξεριζώσετε και στάχυα, αφού είναι κοντά-κοντά φυτρωμένα. Αφήστε τα να μεγαλώσουν μαζί κι όταν έρθει η ώρα του θερισμού θα στείλω θεριστές να τα ξεχωρίσουν. Πρώτα θα μαζέψουν τα ζιζάνια, θα τα κάνουν δεμάτια και θα τα ρίξουν στη φωτιά να καούν, ενώ το σιτάρι θα το μαζέψουν και θα το συγκεντρώσουν στις αποθήκες μας».
Οι μαθητές ζήτησαν από τον Κύριο να τους εξηγήσει την παραβολή των ζιζανίων κι εκείνος τους είπε: «Εκείνος που ρίχνει τον καλό σπόρο στο χωράφι είναι ο Υιός του Θεού. Ο αγρός, το χωράφι, είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι. Ο εχθρός που σπέρνει τα ζιζάνια είναι ο διάβολος. Από τα δυο είδη των σπόρων θα φυτρώσουν άνθρωποι του Θεού καλοί κι ευλογημένοι κι άνθρωποι που ακολουθούν τον διάβολο. Η ώρα του θερισμού είναι η ώρα της κρίσεως και οι θεριστές είναι άγγελοι που θα στείλει ο Θεός. Πρώτα θα μαζέψουν αυτούς που έζησαν στην αμαρτία κι έγιναν αφορμή να αμαρτήσουν κι άλλοι. Όλοι αυτοί θα ριχτούν στο καμίνι της φωτιάς. Ενώ οι δίκαιοι θα συγκεντρωθούν στη Βασιλεία του Θεού και θα λάμπουν όπως ο Ήλιος στη βασιλεία του Πατέρα τους».
 
ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/

Οι Παραβολές του Κυρίου

Σκέψεις επί των παραβολών

 του Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου (+)

[…]

Ο Κύριος επισφραγίζει τις παραβολές με μια ερώτηση: «Συνήκατε ταύτα πάντα;». Εννοήσατε, λέει προς τους Αποστόλους του, όλες αυτές τις ερμηνείες και τα κύρια σημεία των παραβολών; Τους ερωτά διότι, είναι έτοιμος να δώσει ερμηνείες, σε όσα δεν εννόησαν. Μόλις δε οι μαθητές απαντούν «Ναι!», ο Κύριος τους λέει: «Δια τούτο πας γραμματεύς μαθητευθείς εις την βασιλείαν των ουρανών, όμοιός εστίν ανθρώπω οικοδεσπότη, όστις εκβάλλει εκ του θησαυρού αυτού κοινά και παλαιά». Δηλαδή, αφού εννοήσατε, σας λέω τούτο: «Κάθε χριστιανός διδάσκαλος, που έλαβε μαθήματα στην εκκλησία του Θεού και τα κατάλαβε, μοιάζει με οικοδεσπότη νοικοκύρη ο οποίος, έχοντας αποταμιεύσει τα χρήσιμα και αναγκαία, βγάζει από εκεί για τις ανάγκες της οικογένειάς του «νέα και παλιά», τα απαραίτητα δηλαδή για κάθε μέρα τρόφιμα και πράγματα.» Κατά παρόμοιο λοιπόν τρόπο πρέπει, διδάσκοντας ο χριστιανός διδάσκαλος, να παραθέτει καινούργια και παλιά, δηλαδή θρησκευτική γνώση, την οποία συνθέτουν παλαιά και νέα καλά διδάγματα, απ’ την Παλαιά και τη Νέα Διαθήκη, απ’ την κοσμική και χριστιανική σοφία, προκειμένου να ωφελήσει τους ακροατές του.

Διότι, και ο Κύριος χρησιμοποιούσε στη διδασκαλία του παραβολές απ’ την καθημερινή ζωή, εκφράζοντας –ως διδάσκαλος-, «τα κοινά καινώς και τα καινά κοινώς». Διδάσκει δηλαδή, τα γνωστά σε όλους κατά τρόπο καινούργιο και τα καινούργια κατά τρόπο εύκολα αντιληπτό σε όλους. 

Η παραβολή διασαφηνίζει με παραδείγματα και αναλογίες τις έννοιες, υποβοηθά την μνήμη, διεγείρει την σκέψη, διδάσκει βαθμιαία, με τρόπο παιδαγωγικό. Όλ’ αυτά ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όμως για τους Ιουδαίους, οι οποίοι αγαπούσαν την συγκεκριμένη διδασκαλία περισσότερο απ’ τη θεωρητική και φιλοσοφική.

Παρ’ όλα τα πλεονεκτήματα αυτά, η παραβολή έχει και το μειονέκτημα ότι, δεν θίγει απ’ ευθείας το θέμα αλλ’ εμμέσως, διότι δεν εκφράζεται ρητά αλλά συγκεκαλυμμένα. Μάρτυρες τούτου, αφενός οι ίδιοι οι Απόστολοι, οι οποίοι ζητούν εξήγηση για την παραβολή του σπορέως, αφετέρου δε ο Κύριος, ο οποίος τους την ερμηνεύει. Αλήθεια, πόσο μεγάλη η διαφορά παραβολής και ερμηνείας!

Έτσι, τα πλεονεκτήματα της παραβολής, μπορεί να γίνουν μειονεκτήματα διότι, ενώ διεγείρουν την προσοχή, την έρευνα, την σκέψη, δεν εκφράζουν πλήρως τα νοήματα, όπως κάνει η ρητή διδασκαλία. Οι παραβολές έχουν δύο όψεις: μια φωτεινή και μιαν άλλη σκοτεινή, όπως η νεφέλη, η οποία οδηγούσε τους Ιουδαίους και συσκότιζε τους Αιγυπτίους κατά τη φυγή τους από την Αίγυπτο. Ο παραβολικός –δηλαδή- φλοιός, είναι τέτοιος ώστε, ενώ διεγείρει την προσοχή των επιμελών και αμείβει αυτούς πλουσιοπάροχα σε νοήματα, εμποδίζει και τιμωρεί τους αμελείς και όσους αδιαφορούν για την κατανόηση των νοημάτων διότι, σ’ αυτούς παρουσιάζεται σαν μια τερπνή διήγηση που ικανοποιεί μόνον τις αισθήσεις.

Η παραβολή μοιάζει με αμύγδαλο του οποίου, ο φαγώσιμος καρπός είναι τα νοήματα, ο δε σκληρός φλοιός του η διήγηση, προφυλάσσοντας με τον τρόπο αυτό τα υψηλότερα νοήματα από άπιστους και αδιάφορους, «ίνα μη θέσωμεν τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων».

Η παραβολή είναι επίσης έκφραση της θείας καλοσύνης διότι, κρύβοντας από τους κακούς τα καλά νοήματα, τους καθιστά λιγότερο υπευθύνους από το να αμαρτήσουν ενσυνείδητα, ταυτόχρονα δε, τους παρέχει την ευκαιρία να ρωτήσουν, να εννοήσουν και να μετανοήσουν.

Πάνω δε απ’ όλ’ αυτά, η παραβολή είναι σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου, διότι αφήνει ελεύθερο τον άνθρωπο, να εισαχθεί εις τα μυστήρια του Θεού εφόσον θέλει.

Επομένως, οι παραβολές εκφράζουν τη δικαιοσύνη του Θεού διότι αμείβουν τους επιμελείς και τιμωρούν τους αμελείς, φυλάσσουν τους ουράνιους θησαυρούς από ανάξια χέρια και «σκύλους» και σέβονται την ελευθερία του ανθρώπου. Τι βάθος!

[…]

Απόσπασμα από το τετράτομο έργο «Η ζωή του Χριστού», Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου(+) (τόμος 2, σελ.194-195, Εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1978), σε ελεύθερη απόδοση στην νεοελληνική (Β.Β.).

ΠΗΓΗ:http://www.faneromenihol.gr/

Το ... ζευγάρι

Τι χρειάζεται ένα ζευγάρι για να είναι ευτυχισμένο;

Ψυχοθεραπεία ζευγαριών: προβλήματα σχέσεων & θεραπεία

Tο πρόβλημα που συνήθως εμφανίζεται ως διαφωνία στην σχέση ενός ζευγαριού έχει την ρίζα του στην προθυμία του κάθε συντρόφου να ταμπουρωθεί στο «δικαίωμα» και το «δίκιο» της δικής του οπτικής κι ερμηνείας. Προθυμία, η οποία συνδέεται άμεσα με την απροθυμία του να έρθει σε ουσιαστική επαφή με την ψυχική του ευαλωτότητα, επανεξετάζοντας την ανάγκη του να αυτοδικαιώνεται μέσα από τις διαφωνίες και τις διενέξεις. 

Πολύ συχνά έκαστος απαιτεί, χωρίς καθόλου να συνειδητοποιεί πως, ακριβώς επειδή απαιτεί, δεν πρόκειται ποτέ να πάρει αυτό που απαιτεί! Το αληθινό του αίτημα χάνεται, πίσω από το προπέτασμα της απαίτησης!

Αυτός που απαιτεί, επειδή ακριβώς φοβάται πολύ να απολαύσει την θέση του δέκτη της φροντίδας, της προσοχής, της ζεστής συναισθηματικής επικοινωνίας από τον δικό του άνθρωπο, ενώ διατείνεται πως τα χρειάζεται επειγόντως, την ίδια στιγμή διστάζει να τα δεχτεί. Συνήθως, ανταποκρινόμενος ο σύντροφος του στην έντονη αμφιθυμία του πρώτου, δεν του τα προσφέρει.

Μπορεί βέβαια να μην τα διαθέτει για να τα προσφέρει. Συχνά όμως η άλλη πλευρά της συντροφικής σχέσης λειτουργεί αντανακλαστικά σαν αλάνθαστος καθρέφτης της επιθυμίας, ή της αμφιθυμίας κάποιου να δεχτεί και να προσφέρει συναισθηματική κάλυψη κι αγάπη.

Πολύ συχνά, κατά την παιδική του ηλικία η αυτονόητη του προσδοκία να εμπιστευτεί και να γίνει δέκτης φροντίδας και υγιούς αγάπης έμεινε ολοκληρωτικά, ή μερικώς ανεκπλήρωτη από γονείς και κηδεμόνες. Ως παιδί είχε, με απόλυτο τρόπο, εγκαθιδρυμένη μέσα του την επιθυμία να υπάρξει ως αντικείμενο πλήρους και άνευ όρων φροντίδας. Την ίδια όμως στιγμή, βρισκόταν σε απόλυτη αδυναμία να ελέγξει τον φροντιστή του. Αυτή η συνύπαρξη των φαινομενικά αντιφατικών αναγκών, έκανε το παιδί να αισθάνεται ιδιαίτερα ευάλωτο, με αποτέλεσμα να αναπτύξει μια σειρά από άμυνες ώστε να βιώσει μέσα του την αίσθηση της ασφάλειας.

Πως είναι λοιπόν δυνατόν αυτό το παιδί –ο σημερινός δηλαδή ενήλικος- τώρα να χωρέσει δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, αφού ούτε τότε δεν μπόρεσε να το κάνει; Απ’ μια, την ανάγκη του να παραδώσει με εμπιστοσύνη την επιθυμία του για φροντίδα στην δικαιοδοσία του συντρόφου του, χωρίς να χάσει την επαφή με την ευαλωτότητα και τα αυθεντικά του συναισθήματα, και την ίδια στιγμή να εμπεριέξει τον φόβο του πως δεν μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο του άλλου, της συμπεριφοράς του, και της σχέσης του μαζί του;

Ο φόβος γεννάει την ανάγκη για έλεγχο, αλλά η έντονη ανάγκη για έλεγχο εμποδίζει την συναισθηματική ευαλωτότητα, εκφραστικότητα, αποδοχή και δοτικότητα, απαραίτητες προϋποθέσεις για την ψυχική εγγύτητα και την αρμονική συνύπαρξη σε μια κοντινή ανθρώπινη σχέση.

Στόχος της ψυχοθεραπευτικής δουλειάς σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αποδεχτούν οι σύντροφοι τα πιο δύσκολα συναισθήματά τους – μέσα στην κατ’ ιδίαν σχέση τους με τον ψυχοθεραπευτή, και κατόπιν στις συνεδρίες του ζευγαριού- να τα εκφράσουν εκατέρωθεν, και να ξαναχτίσουν σταδιακά την σχέση τους στην βάση πιο αυθεντικής επικοινωνίας, αποδεχόμενοι ο ένας τον άλλον, αφού πρώτα μάθουν να δέχεται και να συμφιλιώνεται ο καθένας με τον εαυτό του.

---

Παρατήρηση: o Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης είναι δημιουργός της ιστοσελίδας www.aftognosia.gr

Φωτ.: Depositphotos

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/

Σήμαντρα

Σήμαντρα Μονής Πάτμου.
Μικρός Εσπερινός Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, 25.9.2011
Μία ακόμα μοναδικότητα της Μεγάλης Μονής του Θεολόγου.
Τυπικό και παράδοση αιώνων, σε αυτό το καστρομονάστηρο της Δωδεκανήσου, που αν και μέσα στον κόσμο και στη βουή των χιλιάδων επισκεπτών ανά έτος, παραμένει ένας "λειτουργικός" φάρος της λατρείας μας και του ορθόδοξου μοναχισμού.

Ἱερό Ἀναλόγιο

ΠΕΡΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΙΣΟΚΡΑΤΗ! 

Γρηγορίου Αναστασίου, Διδάκτορος Μουσικολογίας!

(από ομιλία στο σύλλογο Ιεροψαλτών Θηβών με θέμα «Ο ψάλτης ως μουσικός ερμηνευτής». Απομαγνητοφώνηση υπο Ηρακλή Μαλανδρίνου, Χίος 5-10-16.)

Πρόκειται για θέαμα και άκουσμα θλιβερό στο χώρο της λατρείας. Δεν κρίνω το θέμα θεολογικά ή δεοντολογικά, αλλά τεχνικά και αισθητικά.

 Ο μηχανικός ισοκράτης παράγει, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ασύμβατο με τη φωνή του ψάλτη ηχοχρωματικό βόμβο, ο οποίος δεν ακολουθεί το φώνημα του κειμένου και κυρίως έχει αδιάπτωτη ένταση και καμία αίσθηση ανάσας ή κυματισμού, όπως το φυσικό ισοκράτημα. Είναι απαράδεκτο, από άποψη μουσικής (ίσως και της Θεολογίας), να χρησιμοποιούμε στη λατρεία τέτοια πράγματα. 

Η κυματική αίσθηση της αναπνοής και των τονισμών όμως είναι το βασικότερο αισθητικό γνώρισμα της Ψαλτικής αλλά και κάθε ποιοτικής μουσικής. Γράφει ο Herbert Hount «μια αναπνοή, δλδ το γέμισμα των πνευμόνων με αέρα και το άδειασμά τους, είναι ένα πρότυπο των φάσεων της φύσης. Όλη η φύση είναι ανύψωση και πτώση, ένα μέσα και ένα έξω, μία αύξηση και μία μείωση, η φύση αναπνέει», μόνο το μηχανικό ισοκράτημα δεν αναπνέει. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ισοκράτημα πρέπει να κόβεται. Μπορεί να είναι συνεχές, αλλά να έχει τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ομιλίας. Δε μιλάω συνέχεια στο ίδιο τέμπο, στην ίδια ένταση, ούτε ψάλλω. Αφού δεν πρέπει να ψάλλω συνέχεια στην ίδια ένταση, γιατί το μηχανικό ισοκράτημα πρέπει να ακούγεται συνέχεια στην ίδια ένταση; Πέραν τούτου, προκύπτει από τη χρήση αυτού του μηχανήματος και ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα ηχητικής δυσαναλογίας, αφού παρουσιάζεται συχνότατα ένας μόνος, κατάμονος ψάλτης να συνοδεύεται από φωνές «τριάντα βαρβάτων εκ βάθους ισοκρατούντων» (η ορολογία είναι απ΄ τα βυζαντινά χειρόγραφα). 

Η συνήθης δικαιολογία των χρηστών του μηχανικού ισοκράτη, ότι ψάλλουν μόνοι τους και δεν έχουν ποιον να εκτελεί το ίσο, μας οδηγεί στη θεώρηση του πράγματος και από ιστορική και αισθητική σκοπιά. Κατ’ αρχήν το ισοκράτημα δεν είναι απαραίτητο εκ των «ών ουκ άνευ» στοιχείων της ψαλμωδίας, παρ’ ότι είναι πάντοτε εκεί, ακόμα και όταν δεν ακούγεται, αφού πρέπει να βρίσκεται στο νου του ψάλλοντος και εύκολα να υπονοείται απ΄ την μουσική αντίληψη των ακροατών. Βεβαίως, καλό είναι να υπάρχουν ισοκράτες που το «βαστούν», αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι μαρτυρίες που προέρχονται από παλαιές βυζαντινές ή μεταβυζαντινές μουσικολογικές ή ιστορικοφιλολογικές πηγές, μας πληροφορούν άμεσα ή έμμεσα, ότι το ισοκράτημα δε γινότανε σε όλα τα μέλη και ούτε σε ολόκληρα τα μέλη. Συνήθως εμφανιζόταν σε μέλη καλοφωνικών συνθέσεων. 

 ΠΗΓΗ:http://naxioimelistes.blogspot.gr/

Η Αλεξάνδρα!!!!

ΜΙΑ ΡΟΔΙΤΙΣΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ

Η Αλεξάνδρα, έδωσε πριν 3 χρόνια εξετάσεις, μέσω "Skype" σε 4 γλώσσες (Αγγλικά, Ολλανδικά, Γερμανικά και Ελληνικά) και έγινε δεκτή στο "Hogeschool Zuyd....
Orientaalse Talen en Communicatie" του Πανεπιστημίου του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, Ολλανδίας





Εδώ στην Ρόδο διδάχτηκε Γερμανικά, Ελληνικά, Αγγλικά, Ολλανδικά στα τοπικά σχολεία (Δημόσιο Δημοτικό - Γυμνάσιο και Λύκειο) και όχι σε ΦΡΟΝΤΗΣΤΉΡΙΑ...

Εκεί στην Ολλανδία η "ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΣΑ" επέλεξε σαν 5η γλώσσα τα "Κινεζικά".



Τον περασμένο Ιούνιο επρώτευσε στα Κινέζικα, στην σχολή της και οι Κινέζοι της Πρεσβείας την κάλεσαν, για επανεξέταση - επιβεβαίωση της Κινεζικής γνώσης της, στο Leiden της Ολλανδίας

Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Γραπτά: (Κινεζικά ιδεογράμματα) 199/200 και προφορικά 200/200.

Με αυτή την βαθμολογία, άνοιξαν οι "πόρτες" αυτόματα από τους Κινέζους για την Αλεξάνδρα, που διατεινόταν ευνοϊκά στην διάδοση της Εθνικής τους Γλώσσας, και την δέχτηκαν για 6 μήνες στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Πεκίνου [Beijing University of Technology], μαζί με άλλους 22 συμμαθητές και συμμαθήτριές της






Beijing University of Technology
Η Αλεξάνδρα θα παραμείνει και θα εκπαιδευτεί, σε ΛΕΠΤΟΜΕΡΉ ΕΚΜΑΘΗΣΗ της Κινεζικής γλώσσας, στο Πεκίνο μέχρι το τέλος του Μάρτη 2017.


Μαζί με την Αλεξάνδρα στο ίδιο δωμάτιο στην Φοιτητική Εστία του Πεκίνου, είναι άλλη μία Ελληνοπούλα, η Φελίσια Μανωλοπούλου από την Βεργίνα της Μακεδονίας (όπου και ο τάφος του Φιλίππου Β') και σπουδάζουν μαζί, στην ίδια σχολή στο Μάαστριχτ αλλά είναι μόνιμος κάτοικος Ολλανδίας.







Βεργίνα
Εικόνες από την "περιπέτεια" της Αλεξάνδρας


Αλεξάνδρα και αθλητισμός


Fast food στο Πεκίνο
Σουβλάκι από χοιρινό, ...σκορπιούς, ...ιππόκαμπους ή ...σκαθάρια




Στο Σινικό Τείχος με τον θείο Τον και την θεία Έλλη

Σαγκάη








Στην Σαγκάη με την Παρέα


Και η ζωή συνεχίζεται...

Οι προοπτικές μετά από την αποφοίτηση της σχολής του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ είναι πολλές σαν Διεθνείς μεταφραστές.
ΟΗΕ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ, Ή ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, ΠΡΕΣΒΙΕΣ, ΠΡΟΞΕΝΙΑ, ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΠΟΛΥ-ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟΥΣ και ειδικά τα Κινεζικά.
Αυτό είναι άλλο ένα κορίτσι που το έδιωξε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, και δεν νομίζω να επιστρέψει για να εργαστεί στην Ελλάδα με μισθό 585 Ευρώ μικτά όταν η προσφορά είναι από πενταπλάσια έως δεκαπλάσια στην Ευρώπη ή στην Υφήλιο
Ο περίφανος χαζομπαμπάς: Ε-ΡΟΔΙΟΣ

https://e-rodios.blogspot.gr
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://parapona-rodou.blogspot.gr

Τα ελληνικά όπλα

Βίντεο: Αυτά είναι τα ελληνικά όπλα από το 1830 μέχρι σήμερα που έκαναν την Ελλάδα μεγάλη

Αξίζει να δούμε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο με τα βασικά όπλα που χρησιμοποίησαν οι ελληνικοί Στρατοί από το 1830 μέχρι τις ημέρες μας. Τα «εργαλεία» της ελληνικής κυριαρχίας μετά από αιώνες σκλαβιάς.

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Νέος Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας ο Αρχιμ. Κύριλλος Διαμαντάκης 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνῆλθεν σήμερον Τετάρτην, 12ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. ἐν Ἡρακλείῳ, εἰς Τακτικήν Συνοδικήν Συνεδρίαν, παρόντων ἁπάντων τῶν Μελῶν Αὐτῆς, συνωδᾷ τῷ 3ῳ ἄρθρῳ τοῦ Ν. 4149/1961 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ψήφων κανονικῶν γενομένων, ἐν τῷ Ἱερῷ Μητροπολιτικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Ἡρακλείου, προέβη εἰς τήν ἐκλογήν νέου Μητροπολίτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱεραπύτνης καί Σητείας. 

Μητροπολίτης Ἱεραπύτνης καί Σητείας ἐξελέγη, παμψηφεί, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Κύριλλος Διαμαντάκης, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, ὅστις ἀκολούθως ἔδωκε τό νενομισμένον Μικρόν Μήνυμα ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.

Τό Μέγα Μήνυμα τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου, θά δοθῇ ὑπ’ αὐτοῦ τήν Κυριακήν, 16ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. καί ὥραν 6.00 μ.μ., ἡ δέ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία αὐτοῦ θά τελεσθῇ τήν Δευτέραν, 17ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐν τῷ Ἱερῷ Μητροπολιτικῷ Ναῷ Ἁγίου Μηνᾶ Ἡρακλείου.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

του Θεοφιλεστάτου Εψηφισμένου

Μητροπολίτου Ιεραπύτνης και Σητείας

κ. Κυρίλλου

O Αρχιμ. Κύριλλος (κατά κόσμον Γεώργιος) Διαμαντάκης γεννήθηκε στις Κάτω Ασίτες Ηρακλείου στις 19.7.1971. Τις εγκύκλιες σπουδές έλαβε στη γενέτειρά του, στο Γυμνάσιο Αγίου Μύρωνος και στο Γενικό Λύκειο Αγίας Βαρβάρας Ηρακλείου.

Στη συνέχεια φοίτησε στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε το πτυχίο τον Μάρτιο του 1995.

Από τα εφηβικά του χρόνια συνδέθηκε με την ιστορική Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Γοργολαΐνι και τον τότε Ηγούμενό της και μετέπειτα Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας Ευγένιο (Πολίτη), τον οποίο και ακολούθησε αμέσως μετά την ενθρόνισή του στην Ιεράπετρα.

Εκάρη Μοναχός από τον μακαριστό Γέροντά του Μητροπολίτη Ευγένιο στις 24.6.1995 στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Ακρωτηριανής και Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Τοπλού Σητείας, και στο Καθολικό της ίδιας Μονής στις 25.6.1995 χειροτονήθηκε Διάκονος. Στις 17.5.1998 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίας Φωτεινής Ιεράπετρας και την ίδια ημέρα έλαβε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου.

Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας διορίσθηκε από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Ευγένιο στις 1.1.1999, θέση από την οποία διηκόνησε για δεκαεπτά έτη.

Διακόνησε τις λειτουργικές και διοικητικές ανάγκες της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας από διάφορες θέσεις, μεταξύ των οποίων του Γραμματέα αυτής, του Γραμματέα του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, του Ηγουμενοσυμβούλου της Ιεράς Μονής Τοπλού, του εκπροσώπου της Ιεράς Μητροπόλεως στη Μ.Κ.Ο. της Εκκλησίας Κρήτης «ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ», του Μέλους και Γραμματέα του Δ.Σ. του Κοινωφελούς Ιδρύματος της Ιεράς Μητροπόλεως «Παναγία η Ακρωτηριανή» κ.α.

Εκτός την ενασχόλησή του με το λειτουργικό, το κηρυκτικό και το διοικητικό έργο, ασχολήθηκε με την αναστήλωση, συντήρηση και ανάδειξη των χριστιανικών μνημείων της Ι. Μητροπόλεως, ενώ για εικοσιδύο συναπτά έτη ήταν υπεύθυνος και επιμελητής όλων των εκδόσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, συμπεριλαμβανομένων της διμηνιαίας περιοδικής εκδόσεως «Άγκυρα Ελπίδος» και των ένθετων «Κοντά στον Χριστό» για τα παιδιά και «Νεανικά Αγκυροβολήματα» για τους νέους, του ετήσιου εγκολπίου ημερολογίου τσέπης, αλλά και των εκδόσεων του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Παναγία η Ακρωτηριανή» κ.α.

Από το έτος 2001 έως και σήμερα, παράλληλα με τα καθήκοντά του στην Πρωτοσυγκελλία της Ι. Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, υπηρέτησε και στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης από διάφορες θέσεις διακονίας.

Από τις 6.6.2001 με Συνοδική Απόφαση διορίσθηκε αρχικά Κωδικογράφος της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης. Στις 26.5.2005 εξελέγη παμψηφεί Υπογραμματέας, ενώ 12.9.2010 επίσης παμψηφεί εξελέγη Αρχιγραμματέας Αυτής έως σήμερα.

Με Απόφαση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου στις 30.10.2003 διορίσθηκε Γραμματέας του επισήμου Δελτίου της Εκκλησίας Κρήτης «Απόστολος Τίτος», και με Συνοδική Απόφαση στις 7.11.2006 διορίσθηκε Διευθυντής εκδόσεως, έχοντας εξ αρχής την ευθύνη της προετοιμασίας και την επιμέλεια της εκτυπώσεώς του μέχρι την εκλογή του σε Αρχιγραμματέα.
ΠΗΓΗ: http://proschomen.blogspot.gr/

Θεία Λειτουργία

Ο πολυχρονισμός του λειτουργού στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας.

Γεωργίου Ζαραβέλα

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Η απόλυση της Θείας Λειτουργίας συνοδεύεται πολλές φορές από την υπέρ του λειτουργού επευφημία του λαού, τον πολυχρονισμό του, ιδίως όταν χοροστατεί αρχιερέας. Η ευφημία του λειτουργού με τη φράση «Τὸν εὐλογοῦντα καὶ ἁγιάζοντα ἠμᾶς, Κύριε, φύλαττε εἰς πολλὰ ἔτη» αναλογεί κατ’ ακρίβεια στην αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Η μετάδοση της ευλογίας και του αγιασμού είναι ίδιο αποκλειστικά του αρχιερέα, ο οποίος, μόνος από όλο τον κλήρο, έχει την ιδιότητα του φωτιστικού και μεταδοτικού της Θείας Χάριτος, χαρίσματα τα οποία απέκτησε με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της χειροτονίας του. Ο πρεσβύτερος, κατ’ επέκταση, επευφημείται από το λαό ως λειτουργός των Αχράντων Μυστηρίων, ύστερα από κανονική εκχώρηση του επιχώριου ιεράρχη. 

Η επευφημία του λαού υπέρ του λειτουργού ζητά από τον Κύριο να τον διαφυλάξει πολυχρόνιο (εξ ου και πολυχρονισμός), δηλαδή να ζήσει επί πολλά έτη, ακολουθώντας το θείο θέλημα. Ο λαός ζητά από το Θεό να μακροημερεύσει ο λειτουργός όχι μόνο στα έτη της επίγειας ζωής, αλλά και στην ιερατική διακονία του. Η ευχή και το αίτημα της πολυχρόνιας ζωής συνιστά συχνότατη λαϊκή απόκριση, η οποία χρησιμοποιείται σε κάθε δυνατή ευκαιρία και πολλές φρασεολογικές εκδοχές (Χρόνια Πολλά, Πολύχρονος, Εις πολλά έτη κ.λπ.).

Σε περίπτωση αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας η επευφημία του λαού μεταβάλλεται σε: «Τὸν Δεσπότην καὶ Ἀρχιερέα ἠμῶν, Κύριε, φύλαττε· εἰς πολλὰ ἔτη Δέσποτα», λέγοντας τρεις φορές την τελευταία φράση «εἰς πολλὰ ἔτη Δέσποτα». Η επευφημία αυτή είναι σύνθετη και η προέλευσή της βυζαντινή, όπως πολλά άλλα βυζαντινά κατάλοιπα (βυζαντινισμοί) στη θεία λατρεία. Προέρχεται από τα πατριαρχικά συλλείτουργα στο ναό της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, στα οποία παρευρισκόταν και ο αυτοκράτορας. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας ορίζεται εδώ ως Δεσπότης και ο Πατριάρχης ως αρχιερέας. Ο λαός ευφημεί τον κοσμικό και τον εκκλησιαστικό άρχοντα και παρακαλεί τον Κύριο για την μακροημέρευση και φιλόθεη διακονία και των δύο. Παρακαλεί, αφενός, τον Κύριο να φυλάσσει και να ενδυναμώνει τον κοσμικό άρχοντα στα διοικητικά έργα του, ενώ δέεται, αφετέρου, προς τον Κύριο για την ενδυνάμωση των έργων του αρχιερέα και την ακώλυτη τέλεση της ιερουργίας ως το τέλος της αρχιερατικής διακονίας του.

Η παρουσία του αυτοκράτορα εκλείπει με την πτώση της Αυτοκρατορίας (1453). Η επευφημία του λαού, όμως, παρέμεινε σε λειτουργική χρήση, απευθυνόμενη πλέον μόνο υπέρ του λειτουργού αρχιερέα. Ο Συμεών Θεσσαλονίκης παραθέτει ερμηνεία της φράσης «Εἰς πολλὰ ἔτη Δέσποτα». Κατά τον Συμεών, ο πολυχρονισμός απευθύνεται στον Χριστό, τον Μεγάλο Βασιλέα-δεσπότη και Αρχιερέα, από τον οποίο θεμελιώθηκε και καταστάθηκε η επίγεια βασιλεία και αρχιερωσύνη. Ο αρχιερέας επευφημείται από το λαό, καθώς φέρει χαρισματικά την αρχιερωσύνη του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο τελικός αποδέκτης της ευφημίας διαμέσου του αρχιερέως.

Ο πολυχρονισμός του αρχιερέα, κατ’ επέκταση και του πρεσβυτέρου, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είναι σχετικά μεταγενέστερος. Η αρχαιότερη μαρτυρία ύπαρξης πολυχρονισμού από το λαό ανάγεται στον ΙΓ’ αι., χωρίς να έχει καθολική εφαρμογή διαχρονικά. Ο Ιω. Φουντούλης υποθέτει ότι πηγή του πολυχρονισμού αποτελεί η κοινή οπισθάμβωνη ευχή («Ὁ εὐλογῶν τοὺς εὐλογοῦντας»), η φρασεολογία και τα αιτήματα της οποίας είναι όμοια με εκείνα του πολυχρονισμού (εὐλογῶν, ἁγιάζων, φύλαξον).

Η αρχική θέση του είναι εξίσου αβέβαιη και ασταθής έως σήμερα. Ο πολυχρονισμός απευθυνόταν σε ποικίλα σημεία της απόλυσης, όπως: α) μετά την οπισθάμβωνη ευχή, β) πριν τη νεώτερη απόλυση «Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν», γ) μετά από την απόλυση αυτή και πριν το «Δι’ εὐχῶν», δ) μετά το «Δι’ εὐχῶν», ε) μετά την κατάλυση των Τιμίων Δώρων, την απέκδυση των αμφίων και κατά την αποχώρηση του λειτουργού από το ναό. Η τελευταία περίπτωση είναι αδύνατη για τη σύγχρονη λειτουργική ζωή, αφού σχεδόν κανείς από το εκκλησίασμα δεν αναμένει την έξοδο του λειτουργού από το ιερό βήμα, αφού ολοκληρώσει τη κατάλυση και ευπρεπίσει το χώρο.

Ο νεωτερισμός της απόδοσής του προς τον λειτουργό συνιστά περισσότερο μία ευγενική χειρονομία, παρά τελετουργική παράδοση. Το πλέον βέβαιο στοιχείο είναι ότι δεν υπήρχε ποτέ έως σήμερα λειτουργική ομοιομορφία στον πολυχρονισμό, ούτε καν εκφωνούνταν στην πλειονότητα των λειτουργικών συνάξεων. Η απουσία σχετικών αναφορών στις παλαιότερες, αλλά και πολλές νεώτερες χειρόγραφες πηγές είναι δηλωτική των ανωτέρω. Οι μαρτυρίες συμπερίληψης πολυχρονισμού στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας απαντάται κυρίως σε χειρόγραφα των ΙΣΤ’-ΙΗ’ αι., αλλά χωρίς ενιαία μορφή.

Η αναφώνηση του πολυχρονισμού γίνεται στο πλαίσιο ευχετικών φιλοφρονήσεων μεταξύ του λειτουργού και του λαού. Ο λειτουργός ευλογεί το λαό, ευχόμενος συνήθως ο Κύριος να διαφυλάξει τους πιστούς («Ἡ Ἁγία Τριὰς διαφυλάξαι πάντας ὑμᾶς» ή «Φυλάξαι Κύριος ὁ Θεὸς πάντας ὑμᾶς τῇ αὐτοῦ χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ, πάντοτε· νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»), χωρίς, όμως, να υπάρχει συγκεκριμένος τύπος ευλογίας, αφού κατά τόπους η φράση ευλογίας ποικίλει. Της ευλογίας του λειτουργού έχει προηγηθεί ο πολυχρονισμός του από το λαό. Φιλοφρόνηση μεταξύ αρχιερέως και κλήρου αποτελεί και η απόκριση του πρώτου των πρεσβυτέρων προς τον επίσκοπο «Δί’ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Δεσπότου ἡμῶν», ως απάντηση στη σύγχρονη, μοναστικής επίδρασης απόλυση «Δι' εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν».

Ο πολυχρονισμός του λειτουργού, συμπερασματικά, είναι μια ευγενής χειρονομία, χωρίς να μαρτυρείται ευρύτερα στις πηγές και τη λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας. Η εκφώνησή του δεν αποδοκιμάζεται, αλλά δεν αποδίδει καμία ιδιαίτερη σημασία στο μυστήριο. Η προσευχή όλων των μελών της κοινότητας για κάθε έναν από αυτούς είναι σημαντική και αυτονόητη. Η χρήση του πολυχρονισμού δεν επιβάλλεται σε καμία περίπτωση, ιδίως όταν εμφιλοχωρούν αισθήματα υπερηφάνειας, εγωισμού ή (αυλο)κολακείας, αλλά παραμένει στη διάκριση του λειτουργού και των χορών των ψαλτών, αποδιδόμενος με ταπείνωση και συναίσθηση της ύψιστης σημασίας της ιερωσύνης.

ΠΗΓΗ:  http://naxioimelistes.blogspot.gr/