Πάτμος

Πάτμος

τό Μοναστήρι από ελικόπτερο τοῦ 6ου Αμερικανικοῦ Στολου

Κολοκυθόπιτα

Γλυκιά κολοκυθόπιτα με μέλι και καρύδι

photo: Βαγγελιώ Κασσαπάκη

Το μέλι που μπαίνει και στη γέμιση και στο σιρόπι αυτής της κολοκυθόπιτας, το σωτάρισμα της κολοκύθας, το μικρό κρεμμυδάκι και μερικές άλλες λεπτομέρειες ίσως κάνουν την διαφορά σ’ αυτή την καινούργια μου κολοκυθόπιτα που σας προτείνω να δοκιμάσετε.
 Οκτώβρης, πλούσιος σε υλικά μήνας. Ακόμη κυκλοφορούν αρκετά καλοκαιρινά φρούτα και λαχανικά και παράλληλα εμφανίζονται τα πρώτα φθινοπωρινά. Από τους πρωταγωνιστές του μήνα η κολοκύθα. Σε γλυκές και αλμυρές συνταγές. Στην Κρήτη οι πιο πολλές εφαρμογές της κολοκύθας είναι αλμυρές. Τα κλασικά κρητικά κολοκυθοπιτάκια του τηγανιού είναι αλμυρά. Την μαγειρεύουμε γιαχνί, την συνδυάζουμε με διάφορα άλλα λαχανικά και κρέας. Φυσικά δεν είναι λίγα και τα γλυκά μας με γλυκοκολοκύθα. Εκτός από γλυκό του κουταλιού, φτιάχνουμε κολοκυθόπιτες τύπου κέικ και φυσικά κολοκυθόπιτες με φύλλο σπιτικό ή του εμπορίου σιροπιασμένες ή πασπαλισμένες με αχνοζάχαρη.
Αυτή εδώ η πίτα μπήκε πρόσφατα στο συνταγολόγιό μου. Την πήρα από αγαπημένη μου θεία και πιστεύω ότι θ’ αρέσει σε όσους την δοκιμάσουν.
Υλικά
Για το σιρόπι:

• ½ κούπα ζάχαρη
• ½ κούπα μέλι
• 1 κούπα νερό

Για τη γέμιση:

• περίπου 1½ κιλό κολοκύθα (ζυγισμένη καθαρισμένη)
• λίγο αλάτι
• ¾ κούπας ελαιόλαδο
• 1 μικρό κρεμμύδι
• 1-1 ½ κούπα καρύδια χοντροκοπανισμένα
• ½ κούπα ζάχαρη
• ½ κούπα φρυγανιά τριμμένη
• ½ κούπα μέλι
• 2 κοφτές κουταλιές της σούπας κανέλα τριμμένη
• 10-12 φύλλα κρούστας για γλυκά
• ½ κούπα ελαιόλαδο για το άλειμμα των φύλλων

Επί το έργον:
Κόβουμε την κολοκύθα σε κομμάτια. Τσιγαρίζουμε το λεπτοκομμένο κρεμμύδι (2-3 κουταλιές της σούπας να είναι πάνω-κάτω) στο μισό από το ελαιόλαδο της γέμισης και προσθέτουμε την κολοκύθα. Την γυρίζουμε με μια κουτάλα να λαδωθούν όσο γίνεται όλα τα κομμάτια, προσθέτουμε το αλάτι και μισή κούπα νερό και, όταν αρχίζει να βράζει, σκεπάζουμε την κατσαρόλα, μειώνουμε την θερμοκρασία και αφήνουμε να σιγομαγειρεύεται μέχρι να λιώνει .
Στο μεσοδιάστημα την ανακατεύουμε πιέζοντάς την ταυτόχρονα ώστε να γίνεται πουρές. Όταν μαγειρευτεί και είναι έτοιμη, λιώνουμε όσα κομμάτια υπάρχουν ακόμη με την κουτάλα του πουρέ. Αδειάζουμε τον πουρέ κολοκύθας σε στραγγιστήρι ή μεγάλο σουρωτήρι και αφήνουμε να στραγγίξουν τα υγρά του. Θα πάρουμε 1½ ως 2½ κούπες στραγγισμένο πουρέ κολοκύθας .
Όταν στραγγίξει η κολοκύθα (τουλάχιστον 2-3 ώρες), αρχίζει η ετοιμασία της πίτας. Πρώτα φτιάχνουμε το σιρόπι: βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα κατσαρολάκι και αφήνουμε να βράσουν 1 λεπτό μόνο. Το αποσύρουμε από το μάτι και αφήνουμε να κρυώσει.

photo: Βαγγελιώ Κασσαπάκη 

Ετοιμάζουμε τη γέμιση προσθέτοντας στον πουρέ της κολοκύθας όλα τα υλικά της γέμισης: καρύδια, φρυγανιά, κανέλα, ζάχαρη, μέλι και το υπόλοιπο ελαιόλαδο. Ανακατεύουμε καλά το μείγμα μας. Σε ένα ταψί (το δικό μου στις φωτογραφίες είναι 32 νούμερο) ή ένα πυρέξ απλώνουμε μισά τα φύλλα κρούστας λαδώνοντάς τα ένα ένα. Στρώνουμε τη γέμιση και γυρίζουμε τα φύλλα να την σκεπάσουν. Σκεπάζουμε με τα υπόλοιπα φύλλα (δεν ξεχνάμε να τα λαδώνουμε).

photo: Βαγγελιώ Κασσαπάκη 

Χαράζουμε την πίτα μας με πολύ κοφτερό μαχαίρι προσέχοντας να μη βγει η γέμιση. Ψήνουμε σε προθερμασμένο στους 160 βαθμούς φούρνο για 1½ ώρα περίπου. Ανεβάζουμε τη θερμοκρασία στους 180 βαθμούς και συνεχίζουμε το ψήσιμο μέχρι να χρυσίσει η πίτα μας (στο δικό μου φούρνο παίρνει ακόμη μισή ώρα).

photo: Βαγγελιώ ΚασσαπάκηΌταν είναι έτοιμη, την περιχύνουμε με το κρύο σιρόπι και την αφήνουμε ξεσκέπαστη να το τραβήξει.

 Παρατηρήσεις:

Μπορούμε να μαγειρέψουμε την κολοκύθα από την προηγούμενη και να την αφήσουμε να στραγγίξει όλη νύχτα.
Για να μη βγαίνει η γέμιση από τα γλυκά του ταψιού, δεν τραβάμε το μαχαίρι αλλά «τρυπάμε» σπρώχνοντάς το κατακόρυφα στην πίτα.
Όπως φαίνεται στη σχετική φωτογραφία, ένα – δυο από τα πάνω φύλλα τα διπλώνω τετράγωνα και τα βάζω μόνο στο κέντρο της πίτας. Αυτό το κάνω όταν χρησιμοποιώ στρογγυλό ταψί γιατί ήδη τα γυρίσματα των κάτω φύλλων έχουν καλύψει την περιφέρεια της πίτας.
Η πίτα είναι νόστιμη χλιαρή αλλά και σε θερμοκρασία δωματίου. Διατηρείται άριστα 2-3 μέρες (αν περισσέψει…). Δεν την σκεπάζω, την αφήνω μέσα στον φούρνο της κουζίνας.
*Για επιπλέον φωτογραφίες από τα στάδια της ετοιμασίας δείτε το blog της Βαγγελιώς Κασσαπάκη, Γαστρονομικός περίπλους

Πηγή:  bostanistas.gr

Η Ορθοδοξία!

Λίγα λόγια για την Ορθοδοξία

 

Τι είναι η Ορθοδοξία ;

Μωυσής Μοναχός Αγιορείτης

Δεν θ’ αντιγράψω ορισμούς από βιβλία. Θα μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια. Είναι πρόσκληση σε μια συγκινητική και καταπληκτική περιπέτεια. Θέλει τόλμη, έχει ρίσκο, δεν είναι μια επανάπαυση σε δάφνες του παρελθόντος. Θα συμφωνήσω με τον Ντοστογιέφσκι που λέει: “Πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο, πιο βαθύ, πιο δελεαστικό, πιο δημοφιλές, πιο γενναίο και πιο τέλειο από τον Χριστό…”.

Η Ορθοδοξία αυστηρά μας θέλει καθαρούς και αθώους. Έχει μεγάλες απαιτήσεις από εμάς. Δίχως Θεό θα ήμασταν σίγουρα πιο παλιάνθρωποι. Είναι αλήθεια πως δεν είμαστε άγιοι. Το χειρότερο είναι να κάνουμε τους αγίους. Αυτό δεν αρέσει διόλου στον Θεό. Η Ορθοδοξία μας θέλει ανυπόκριτους, ατόφιους, γνήσια ταπεινούς κι επιεικείς με τους άλλους. Επίσης ακαχύποπτους, αζηλόφθονους και καρτερικούς. Ο Χριστός της Ορθοδοξίας είναι προσιτός, φιλικός, ευγενικός, συγχωρητικός και συμπαθητικός. Ποτέ δεν μίλησε σκληρά στους αμαρτωλούς ούτε ποτέ τους περιφρόνησε. Κατανοεί την αδυναμία μας, τον παρασυρμό μας, την αδυναμία μας. Δεν κακιώνει, δεν επιτιμά, δεν τιμωρεί κι εκδικείται. Συγχωρεί, αγαπά,

θυσιάζεται για μας.

Ένας Εβραίος-Ρουμάνος, που έγινε στη φυλακή ορθόδοξος, γράφει στο “Ημερολόγιο της ευτυχίας” του, ο Νικολάε Στάινχαρτ: Ο Θεός “σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η αφηρημένη έννοια, ο ψυχρός δημιουργός, δεν είναι ο αχώρητος και αμετάβλητος Βράχμα, δεν είναι η θεότητα της γνώσης που εκδιπλώνει τους αιώνες”. Η Ορθοδοξία δεν είναι μια ωραία θρησκεία ανάμεσα στις άλλες καλές. Είναι τρόπος, στάση, ύφος και ήθος ζωής. Είναι η θυσιαστική αγάπη δίχως ανταλλάγματα. Η αγάπη των εχθρών και η συγχώρεση των πάντων. Είναι ένα σκάνδαλο και μια μωρία για τους πολύ λογικούς η Ορθοδοξία.

Η ορθόδοξη διδασκαλία δεν είναι η ασαφής, μπερδεμένη, δύσκολη, ακατόρθωτη. Δεν είναι για τους ευκολόπιστους και τους φανατικούς θρησκόληπτους. Είναι για απαιτητικά πνεύματα, για αισιόδοξους και μαχητικούς. Δίνει την πραγματική ελευθερία και μακαριότητα. Η ειρήνη, η ηρεμία, η γλυκύτητα των αγίων το φανερώνει. Η Ορθοδοξία δεν είναι αναλγητικό και ναρκωτικό. Είναι συνεχής διακινδύνευση, εγρήγορση, ορθοστασία, αγρύπνια, ανάταση.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ελληνική, είναι οικουμενική. Δεν κρύβεται στο Άγιον Όρος ή τα Ιεροσόλυμα αλλά στην καρδιά του κάθε αληθινού ταπεινού.

Όσοι θεωρούν ότι η Ορθοδοξία είναι για τους απλοϊκούς και αφελείς πλανάται πλάνη οικτρή. Αν νομίζει κανείς ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία μαθητεύουν κάποιοι χασομέρηδες, κλαψιάρηδες, λαθεύει. Οι Ορθόδοξοι αγωνίζονται για την ακεραιότητα, τη διαφάνεια και τη γνησιότητα. Δεν είναι ακατάδεκτοι, ψυχροί. Η ματαιότητα του κόσμου δεν τους μελαγχολεί, αλλά τους συνετίζει καίρια. Ο Θεός μας δεν είναι μάγος, φακίρης, ταχυδακτυλουργός και παράξενος θαυματοποιός. Δεν του αρέσουν τα μεσοβέζικα πράγματα, τα μελαγχολικά, τα βιαστικά, ανυπόμονα και χλιαρά.

Αγαπά κυρίως τ’ αληθινά, τ’ ατόφια, τα ταπεινά.

Στην Ορθοδοξία πάντοτε ελπίζουμε, μυστικά χαιρόμαστε, δεν μπορούμε να μην αισιοδοξούμε.

Ζούμε για ν’ αγαπάμε. Όποιος νομίζει ότι η Ορθοδοξία θέλει εχθρούς, μόνο πολεμά, είναι για να εξουσιάζει και να καταδικάζει, αστοχεί σοβαρά. Για ν’ αναστηθούμε θα πρέπει πρώτα να σταυρωθούμε. Η σταύρωση θέλει προετοιμασία. Η σταύρωση θέλει την ώρα της. Η Ορθοδοξία είναι σταυρωμένη, τεταπεινωμένη και αναστημένη.

Ορθοδοξία σημαίνει ορθοπραξία. Ορθή και αληθινή γνώση και καθαρή ζωή. Η Ορθοδοξία είναι παρεξηγημένη. Ίσως φταίμε κι εμείς που την παρουσιάσαμε λαθεμένα. Η Ορθοδοξία περισσότερο βιώνεται και λιγότερο διδάσκεται. Η Ορθοδοξία είναι μια στοργική μητρική αγκαλιά, που γνωρίζει ν’ αναπαύει τα τέκνα της εξαίσια.

Πηγή:  euxh.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.diakonima.gr/

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος (23 Οκτωβρίου)

 Ο  Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο αποκαλούμενος και δίκαιος...

του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο αποκαλούμενος και δίκαιος, είναι άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έζησε κατά την αποστολική εποχή, ενώ υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο συγγραφέας της ομώνυμης Καθολικής Επιστολής καθώς και του κειμένου της πρώτης Θείας Λειτουργίας. Έγινε μαθητής του Ιησού μετά την Ανάσταση και πέθανε μαρτυρικά, όταν καταδικάστηκε από το συνέδριο των Σαδδουκαίων

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ: Α΄ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Α. ΓΡΑΦΗ:

Στην Αγία Γραφή συναντάμε συχνά την ονομασία Αδελφόθεος, είτε για τον Ιάκωβο, είτε για τον Ιούδα, τον Ιωσή, κ.α. Οι θεωρίες που διατυπώθηκαν για αυτή την ονομασία είναι δύο:

Σύμφωνα με τον Ιερώνυμο, ο όρος πρέπει να κατανοηθεί ως εξάδελφοι του Χριστού, ενώ κατά το Επιφάνιο, οι Αδελφόθεοι ήταν παιδιά του Μνήστορος Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο του. Η πλέον σωστή είναι του Επιφανίου. Πέραν αυτού, είναι γνωστό πως η μητέρα του Ιησού δεν είχε άλλα δικά της παιδιά, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση ο Ιησούς δε θα χρειαζόταν να αφήσει τον Ιωάννη να φροντίζει τη μητέρα του, σαν γιος της, όπως ο ίδιος τον αποκάλεσε από το Σταυρό (Ιωαν. κ΄ 4).

Αλλά εκτός αυτού ονομάζεται Αδελφόθεος για τους εξής λόγους: “Πρώτον, για την θαυμαστή πολιτεία του και τις πολλές αρετές του, εξ αιτίας των οποίων ονομαζόταν από όλους δίκαιος. Δεύτερον, επειδή δεν ήταν συγκαταριθμημένος στον χορό των δώδεκα Αποστόλων και δεν είχε το προνόμιο να ονομάζεται Απόστολος, του δόθηκε το προνόμιο να ονομάζεται Αδελφόθεος και τρίτον, επειδή έκανε τον Χριστό συγκληρονόμο στο μερίδιο της πατρικής περιουσίας, ενώ οι άλλοι τρεις αδελφοί του αρνήθηκαν να πράξουν το ίδιο1”. Ετιμάτο περισσότερο από όλα τα αδέλφια του και αυτό φαίνεται και από τα όσα λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για τους συγγενείς του Χριστού κατά σάρκα. Ότι, δηλαδή, ονομάζονταν από όλους τους πιστούς Δεσπόσυνοι, αλλά ο άγιος Ιάκωβος “εθεωρείτο ο πρώτος των Δεσποσύνων απάντων”.

Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε μετά την ανάσταση στον Ιάκωβο και εν συνεχεία στους αποστόλους (Α΄ Κορ. ιε΄ 7), δείχνοντάς μας έτσι πως κλήθηκε με ιδιαίτερο τρόπο στο αποστολικό αξίωμα, όπως και ο ίδιος. Η σημαντική θέση μάλιστα που κατείχε στη συνείδηση των μελών της αρχαίας εκκλησίας διαφαίνεται και από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο ως «στύλο» (Γαλ. β΄ 9) και “αποστόλο” (Γαλ. α΄ 19). Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων πως όταν ο Πέτρος αποφυλακίστηκε με θαυμαστό τρόπο, κατευθύνθηκε στο σπίτι της Μαρίας της μητέρας του Μάρκου του Ευαγγελιστού, όπου τελικά ζήτησε να απαγγείλουν τα γενόμενα και στον Ιάκωβο (Πράξεις ιβ΄ 17), ενώ όταν υποχρεώθηκε να φύγει από τα Ιεροσόλυμα, προ του κινδύνου να συλληφθεί ξανά από τον Ηρώδη Αγρίππα, παρήγγειλε να διηγηθούν τα συμβάντα στον Ιάκωβο και τους αδελφούς του (Πράξεις ιβ΄ 17). Κορυφαίοι θεολόγοι εκτιμούν πως τέτοιες κινήσεις εκλαμβάνονται ως η απαρχή της ανάληψης των ηνίων της εκκλησίας των Ιεροσολύμων από τον Ιάκωβο.

Στην Αποστολική σύνοδο (Πράξεις ιε΄ 4-29), όπου χαράχθηκε μια κοινή θέση για τους εξ εθνών χριστιανούς, ο Ιάκωβος διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο. Ο ίδιος μάλιστα, μέσα από την περιγραφή του σχετικού χωρίου της Α. Γραφής, διαφαίνεται ως ο επικεφαλής της συνόδου. Έτσι λαμβάνει θέση ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με τους εξ εθνών χριστιανούς, τασσόμενος υπέρ της άποψης που έλεγε ότι οι εξ εθνών πιστοί να μην επιβαρύνονται με την περιτομή, αλλά να δοθεί ιδιαίτερη μνεία για την ηθική πορεία του βίου τους και την αποχή από τα έθιμα των ειδωλολατρών (Πρ. ιε΄ 19-20), συμφωνώντας με τη θέση του Απ. Παύλου. Ο Ιάκωβος, αντίθετα με τους υπολοίπους Αποστόλους, φαίνεται πως δεν εγκατέλειψε τα Ιεροσόλυμα, περιορίζοντας την αποστολική του δράση στους Ιουδαίους (Γαλ. β΄9) και μάλιστα στους κατοίκους των Ιεροσολύμων. Οι πληροφορίες από το σημείο αυτό και μετά μέσα στην Καινή Διαθήκη για τον Ιάκωβο σταματούν.

Β΄ ΕΞΩΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ:

Αρκετές πηγές, υπάρχουν σχετικά με το βίο του Ιακώβου. Σύμφωνα με το «Καθ Εβραίους Ευαγγέλιον», ένα από τα πολλά Απόκρυφα βιβλία, ο Ιάκωβος προετοιμάστηκε περιμένοντας τον Ιησού με αποχή από κάθε τροφή. Το ίδιο κείμενο αποδέχεται, προφανώς λανθασμένα, ότι έλαβε μέρος και στο Μυστικό Δείπνο. Η περίπτωση φυσικά να εμφανίστηκε στο Μυστικό Δείπνο θεωρείται απίθανη, όχι όμως και ο ασκητικός χαρακτήρας του που επιβεβαιώνεται και από άλλους συγγραφείς. Ο Ηγήσιππος, μέσω των κειμένων του ιστορικού της Εκκλησίας Ευσεβίου, μας παρουσιάζει τον Ιάκωβο ως Ναζιραίο (ένα είδος ασκητού της παλαιοδιαθηκικής εποχής) ο οποίος προσευχόταν τόσο πολύ για το λαό, ώστε τα γόνατά του είχαν βγάλει κάλους όμοιους με κάλους καμήλας. Το όνομα «δίκαιος», του αποδόθηκε ένεκα της ασκητικότητάς του. Σύμφωνα με τον Κλήμη Αλεξανδρείας ο Ιάκωβος ήταν ο πρώτος επίσκοπος των Ιεροσολύμων. Ιστορικές μαρτυρίες περί του θανάτου του Ιακώβου λαμβάνουμε από διάφορα απόκρυφα κείμενα, τον Ηγήσιππο, τον Κλήμη Αλεξανδρείας και τον Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι του Ηγήσιππου, αν και αυτή που σήμερα προκρίνεται ως η πλέον κοντά στην αλήθεια είναι του Ιώσηπου. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ηγήσιππο κατά την εβραική εορτή του Πάσχα, οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ζήτησαν από τον Ιάκωβο να σταθεί ψηλά, στο πτερύγιο του Ναού και να αποκηρύξει την πίστη του στο Χριστό.

Ο Ιάκωβος έπραξε όμως το αντίθετο με αποτέλεσμα να τον γκρεμίσουν και να τον λιθοβολήσουν. Ένας ιερέας προσπάθησε να τον σώσει, αλλά ένα γναφέας (λευκαντής υφασμάτων ή ίσως βυρσοδέψης) τον σκότωσεμε το ξύλο της δουλειάς του. Σύμφωνα με τον πιο αξιόπιστο Ιώσηπο, έπειτα από το θάνατο του διοικητή Φήστου, ο Καίσαρας έστειλε ως έπαρχο τον Αλβίνο. Πριν όμως φτάσει στην θέση του, ο Σαδδουκαίος αρχιερέας Άνανος συγκάλεσε συνέδριο, το οποίο καταδίκασε τον Ιάκωβο και άλλους λεγόμενους “ασεβείς”, σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Οι Φαρισαίοι που ήταν επιεικέστεροι στο γράμμα του νόμου, ενημέρωσαν τον Αλβίνο για το συμβάν, όπως και τον Αγρίππα. Ο Αλβίνος τελικά έστειλε απειλητική επιστολή στον Άνανο, ενώ ο Αγρίππας τον απομάκρυνε από τη θέση του, αλλά ήταν πλέον αργά. Ο Ιάκωβος είχε μαρτυρήσει διά λιθοβολισμού2. Η μνήμη του εορτάζεται από την Εκκλησία μας δύο φορές το χρόνο: Στις 23 Οκτωβρίου και στις 26 Δεκεμβρίου.

Γ΄ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ:

Την μοναδική Επιστολή που συνέγραψε, την πρώτη από τις επτά συνολικά Καθολικές που περιλαμβάνονται στον κανόνα της Κ.αινής Διαθήκης, την απευθύνει όχι προς τους πιστούς μίας συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας, αλλά προς όλους καθολικώς τους πιστούς, προς όλους τους Ιουδαίους, που πίστευσαν στον Χριστό και ήσαν διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη του κόσμου, και γι’ αυτό ονομάζεται Καθολική Επιστολή. Η επιστολή έχει εγκύκλιο3 χαρακτηρα και γράφτηκε απευθειας στα ελληνικά γιατί και οι αποδέκτες της μιλούσαν την ελληνική και πολλοί απ’αυτούς δε γνωρίζαν τα Εβραϊκά. Στην Επιστολή συμπεριλαμβάνονται μικρά ανεξαρτητα θέματα που ίσως τα είχε κηρύξει ο ίδιος. Προφανώς υπενθυνίζει τα κηρύγματά του στους παλαιούς ακροατές του. “Στην επιστολή αυτή διδάσκει, πρώτον, την διαφορά που έχουν οι πειρασμοί. Ποιος πειρασμός γίνεται στον άνθρωπο κατά παραχώρηση του Θεού και ποιος προξενείται από την επιθυμία του ανθρώπου. Δεύτερον, ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν την πίστη τους όχι μόνον με λόγια αλλά κυρίως με έργα. Τρίτον, παραγγέλλει να μη προτιμώνται στην Εκκλησία οι πλούσιοι περισσότερον από τους πτωχούς, αλλά μάλλον να επιπλήττονται οι πλούσιοι ως υπερήφανοι. Τέταρτον δε και τελευταίο, αφού παρηγορεί ο Άγιος εκείνους που αδικούνται και τους παρακινεί να μακροθυμούν και να υπομένουν μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού, δείχνοντάς τους με το παράδειγμα του Ιώβ το πόσον χρήσιμη είναι η υπομονή, παραγγέλλει στους ασθενείς να προσκαλούν τους ιερείς να τους χρίουν με έλαιο (ως προτύπωση του Ιερού Μυστηρίου του Χρίσματος). Και όλοι οι πιστοί να προσπαθούν να επαναφέρουν στο δρόμο της αλήθειας αυτούς που έχουν πλανηθεί από αυτή, επειδή σε αυτούς δίδεται μισθός από τον Κύριο, η άφεση των αμαρτιών τους4”. Στο δ΄κεφάλαιο σημαντική θέση κατέχουν θέματα όπως: “Το ἴδιον θέλημα, οι ηδονές και η φιλία του κόσμου που συνιστούν την υπερηφάνεια. Η ανάγκη υποταγής εις τον Θεόν. Η έννοια το ≪εγγίσατε τω Θεώ≫. Η καθαρότητα των χειρών και η αγνότητα των καρδιών. Η Διόρθωση του κακού και η επιστροφή εις τόν Θεόν.Η καταλαλιά εναντίον των αδελφών.  Η αυτοπεποίθηση για τα μελλοντικά μας σχέδια. Η επερχομένη ταλαιπωρία των εχόντων τον πλούτο και η εσχατολογική της διάστασις.5”

Δ΄ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ:

 Ο άγιος Ιάκωβος συνέγραψε την πρώτη θεία Λειτουργία, η οποία είναι κατανυκτική και διασώζει τον τρόπο λατρείας των Χριστιανών των Αποστολικών χρόνων. Τελείται και σήμερα, την ημέρα της εορτής του, δυστυχώς σε ελάχιστους Ιερούς Ναούς, μεταξύ των οποίων και στον καθεδρικό Ναό της πόλης μας, τον Α. Αχίλλιο, αλλά και την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων. (H Θεία Λειτουργία του Ιακώβου του Αδελφοθέου βρίσκεται σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο:www.scribd.om/oikonomouon.)

Απολυτίκιο. Ήχος δ΄.

Ως του Κυρίου Μαθητής, ανεδέξω δίκαιε το Ευαγγέλιον

 ως Μάρτυς έχεις το απαράτρεπτον την παρρησίαν ως Αδελφόθεος, το πρεσβεύειν ως Ιεράρχης.

Ικέτευε Χριστόν τον Θεόν,

 σωθήναι τας ψυχάς ημών.

1. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί Επιστολαί, σελ. 2

2. Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, ο θάνατος του Ιακώβου συνέβη το 62μ.Χ. (Ιουδαϊκές Αρχαιολογίες, XX, 200).
3. Απευθύνεται σε πολλούς αποδέκτες ταυτοχρόνως.
4. Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, έ.α., σελ. 2,3.
πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

 Ένας από τους κορυφαίους Πυρηνικούς Μηχανικούς στον κόσμο

Ο Λευτέρης Τσουκαλάς θεωρείται ως ο ένας από τους πέντε κορυφαίους Πυρηνικούς Μηχανικούς στον κόσμο. Ενώ μεγάλωσε στην Ελλάδα, το ταλέντο του αναγνωρίστηκε πλήρως στην Αμερική, όπου και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο. Πιστεύει σε βάθος ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να υπερνικήσει την οικονομική κρίση αν η χώρα έκανε επενδύσεις στον τομέα της (πυρηνικής) ενέργειας. Μάλιστα, έχει τονίσει σε πολλές συνεντεύξεις του τη σημασία της πυρηνικής ενέργειας για την Ελλάδα, και επιμένει ότι αποτελεί μονόδρομο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ανθρωπότητα.

Γεννήθηκε το 1958 στην Ηλεία. Σαν παιδί, η ζωή του ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη, με πολλά εμπόδια. Για παράδειγμα δεν είχε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Πήγε δημοτικό σχολείο στη Γαστούνη, μια πόλη της Ηλείας, όπου δεν υπήρχε ούτε ούτε καν θέρμανση. Το ευχάριστο ήταν ότι είχε φωτισμένους καθηγητές που τον ενέπνευσαν και του άνοιξαν τα μάτια στον υπέροχο κόσμο της φύσης, τους κανόνες της ελληνικής γλώσσας, και τους νόμους της επιστήμης. Μετά από μερικά χρόνια αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Αμαλιάδας, μια πόλη στη Βορειοδυτική Ηλεία, όπου είχε μια ομάδα από καινοτόμους νεαρούς σε ηλικία καθηγητές, που τον εισήγαγαν στις βασικές αρχές των Μαθηματικών, της Φυσικής, της Χημείας και της Λογοτεχνίας.

Ο Λευτέρης Τσουκαλάς πήρε το πτυχίο του από το τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων και Μηχανικών Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις το 1981. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πυρηνική Μηχανική από το ίδιο Πανεπιστήμιο το 1983. Τέλος, πήρε το διδακτορικό του στην Πυρηνική Μηχανική/Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις το 1989.

Διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθυντής στις Εφαρμογές Νευρομηχανικής του Πανεπιστημίου του Τενεσί και του Oak Ridge National Lab (στο Νόξβιλ του Τενεσί) από τον Ιούλιο του 1989 ως τον Ιούλιο του 1992. Εκεί έκανε κοινή έρευνα συντονίζοντας δίκτυα και εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης με παρακολούθηση, χρήση οργάνων και έλεγχο μονάδων παραγωγής ενέργειας και παραγωγή, μεταφορά και διανομή ενέργειας.

Έχει υπάρξει επίσης Προσκεκλημένος Ερευνητής Υπότροφος στο Ινστιτούτο Έρευνας Ατομικής Ενέργειας στην Ιαπωνία από τον Αύγουστο του 1992 μέχρι τον Αύγουστο του 1993, όπου έκανε έρευνα σε έξυπνα συστήματα παρακολούθησης για πυρηνικές εφαρμογές.

Από το 1994 ως και σήμερα είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Purdue. Είναι επίσης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών.

Έχει διατελέσει σύμβουλος του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ , της Αρχής Πυρηνικής Ασφάλειας της Κίνας, του Υπουργείου Επιστήμης, Έρευνας και Τεχνολογίας της Σιγκαπούρης (ASTAR), της Ακαδημίας Αθηνών, του Υπουργείου Βιομηχανίας και της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας της Ελλάδας.

Έχει τιμηθεί με το βραβείο “Humboldt” το 2009, την ανώτερη επιστημονική διάκριση της Γερμανίας.

ΠΗΓΗ:http://www.ellines.com/

"Η Γυναίκα μου"

Ζήτησαν από έναν ηλικιωμένο να μιλήσει για την γυναίκα του.. .

 Η απάντηση του πάγωσε όσους τον άκουσαν!

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες...
να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.
Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…
Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.
Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.
Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου.
Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.
Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.
Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη. Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: «Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου».
Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά…
Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.
Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.
Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.
Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη.
Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.
Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.
Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου.
Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…
Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα.
Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.
Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.
Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.
Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό.
Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή.
Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.
Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή».
Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:
«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της…» ΠΗΓΗ: Παράπονα Ρόδου

Πάτμος

Ντελάληδες!!

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γιάννη Γκίκα,

 στή μνήμη τοῦ Δημήτρη καί τοῦ Βαγγελάκη)

ς

 

"Ο ΠΑΤΜΙΟΣ" σημειώνει ὅτι

τό ἀνωτέρω δημοσίευμα ὀφείλεται στήν ἔρευνα καί τή φροντίδα τοῦ Γιάννη Μελιανοῦ

Πάτμος!!!

Το να ζει κανείς στην Πάτμο είναι ευλογία

Μάλλον κάποιος που με γνωρίζει έστω και λίγο ήδη γνωρίζει πως ο αγαπημένος μου προορισμός στην Ελλάδα είναι φυσικά η Πάτμος. Οι γονείς μου είναι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Petra Hotel & Suites και συνεπώς πηγαίνω στην Πάτμο κάθε καλοκαίρι από την ηλικία των δύο ετών. Κάπου διάβασα ότι το να ζει κανείς στην Πάτμο είναι ευλογία και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!

Πρόκειται για μοναδικό προορισμό με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που πολλοί εισπράττουν αλλά κανείς δεν μπορεί ακριβώς να ερμηνεύσει: Η Πάτμος εκπέμπει μία ιδιάζουσα, μυστηριακή και συνάμα γαλήνια αύρα που μαγνητίζει τον επισκέπτη. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα καθώς κάθε φορά που την επισκέπτομαι ανακαλύπτω μία καινούρια της πτυχή!

Αν και το συμβάν που εξιστορώ παρακάτω συνέβει πριν από περίπου ένα χρόνο, θεωρώ ότι είναι εξίσου επίκαιρο και τώρα. Στην τελευταία μου επίσκεψη στο νησί για το 2014, η Πάτμος είχε σχεδόν ηρεμήσει από τις ορδές των τουριστών και οι ντόπιοι είχαν αρχίσει σιγά σιγά να επανέρχονται σε πιο χαλαρούς, καθημερινούς ρυθμούς.

Ήταν Σάββατο βράδυ και είχα πάει στην ταβέρνα Τζιβαέρι για να απολαύσω τους υπέροχους μεζέδες με τη συνοδεία της ζωντανής νησιώτικης μουσικής που μπορεί κανείς να βρει στη συγκεκριμένη ταβέρνα μετά το πέρας της καλοκαιρινής αιχμής (ως εκ τούτου ήμουν κι εγώ παρών σε μία αυθεντική βραδιά διασκέδασης ντόπιων αντί σε ένα “σκηνοθετημένο θέαμα” για τουρίστες).

Φανταστείτε λοιπόν ένα μαγαζί κατά κύριο λόγο γεμάτο από ανθρώπους που γνωριζόμασταν μεταξύ μας, σαν να ήμαστε μία μεγάλη παρέα. Το κέφι με τη βοήθεια της μουσικής και του κρασιού, που πάντα βοηθάει στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων, είχε ανάψει.

Κάποια στιγμή ένας ντόπιος πλησίασε στο τραπέζι μας, με αγκάλιασε και μου είπε συγκινημένος: “αυτό που ζούμε τώρα δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς, καμία κρίση δεν θα μας το στερήσει!” Σίγουρα η χώρα μας χρειάζεται ακόμα πολλές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις: η αυθεντικότητα και η ψυχή των Ελλήνων πάντως είναι απολύτως βέβαιο ότι πρέπει να παραμείνουν αμετάβλητες!

Όπως αντιλαμβάνεστε κάποιος που πηγαίνει στο ίδιο μέρος κάθε χρόνο είναι ίσως πιο δύσκολο να εντυπωσιαστεί με ένα συγκεκριμένο τοπίο του προορισμού. Και όμως εμένα μου συνέβη το απολύτως αντίθετο: στα πλαίσια μίας φωτογράφισης, βρέθηκα για ακόμη μία φορά πάνω στο μεγάλο, ηφαιστειογενή βράχο της Καλικατσούς, ή αλλιώς την Πέτρα. Στον πεντακάθαρο, διαυγή ορίζοντα είχαν σχηματιστεί μικρά σύννεφα και χωρίς να το καταλάβω ο συνεργάτης μου με φωτογράφισε από πίσω καθώς ατένιζα το πέλαγος βρισκόμενος στην είσοδο μίας μικρής σπηλιάς.

Η φωτογραφία είναι πραγματικά μοναδική: όσες φορές κι αν την κοιτάξω, ακόμα και σήμερα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτό το μοναδικό τοπίο είναι η θέα από το μέρος που τόσες φορές έχω σκαρφαλώσει αλλά ποτέ άλλοτε δεν μου παρουσιάστηκε όπως σε αυτή τη φωτογραφία. Μάλιστα τα συναισθήματα που προκαλεί το συγκεκριμένο τοπίο με ενέπνευσαν τόσο που αποφασίσαμε με τους συνεργάτες μου να είναι αυτή η φωτογραφία που πλέον θα αντικατοπτρίζει το brand της TrueGreece!

Αγαπημένο μου φαγητό στην Πάτμο είναι τα ολόφρεσκα μπαρμπούνια που πραγματικά λατρεύω και δεν τα χορταίνω με τίποτα! Με τη συνοδεία λαχανικών από τοπικούς κήπους, είτε στο Λεωνίδα με τη γαλήνη του τοπίου και την εκπληκτική θέα στο πέλαγος ή στη Λάμπη ακριβώς πλάι στο κύμα, είναι μοναδικά. Επίσης, έχω πάει στις συγκεκριμένες ταβέρνες εκατοντάδες φορές και ποτέ δεν αμελώ να παραγγείλω και τη σπεσιαλιτέ τους, το σαγανάκι!

 

Δυστυχώς ωστόσο δεν είμαι άνθρωπος που αγοράζει σουβενίρ. Κάθε φορά που επισκέπτομαι κάποιο τόπο δεν με απασχολεί να αγοράσω κάποιο σουβενίρ για να το βλέπω μετά από καιρό και να θυμάμαι το μέρος αυτό. Μου αρέσει να ζω το τώρα και να φωτογραφίζω τις στιγμές στη μνήμη μου. Ίσως θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτές οι μοναδικές αναμνήσεις είναι το “ιδιαίτερο σουβενίρ” μου.

Αυτό που δεν θα έπαιρνα πάντως και δυστυχώς παίρνουν πολλοί, είναι έστω και ένα ηφαιστειογενές, πολύχρωμο βότσαλο από την παραλία της Λάμπης. Το κάλλος της εντυπωσιακής αυτής παραλίας φθίνει ολοένα και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της απερίσκεπτης λογικής κάποιων επισκεπτών που αφαιρούν βότσαλα ως σουβενίρ.

Ένα μέρος που θα ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ και που είναι στα άμεσα πλάνα μου, είναι ταΖαγοροχώρια. Σας ξάφνιασα; ’Ισως να νομίζατε ότι θα τα είχα ήδη επισκεφθεί ή θα περιμένατε να ακούσετε κάποιο νησί ή έναν πιο «ψαγμένο» προορισμό. Και όμως, όχι! Η γνωστή σε όλους μαςηπειρωτική Ελλάδα που για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι λίγο παραμελημένη, μιας και δεν εμπεριέχεται στους top Ελληνικούς προορισμούς στο διεθνές marketing – ενώ κατ’εμέ θα έπρεπε – είναι μοναδικής ομορφιάς και γοητείας.

Όλοι μας γνωρίζουμε, είτε από κοντά είτε από διάφορες φωτογραφίες, αυτά τα υπέροχα μικρά χωριά που βρίσκονται στην Ήπειρο, πάνω από τα Ιωάννινα. Όπως έχω διαβάσει, η λέξη «Ζαγόρι» προέρχεται από τα Σλαβικά και σημαίνει «πίσω από τα βουνά». Τα Ζαγοροχώρια φημίζονται για τη γραφικότητα και την ιδιαίτερη φυσική ομορφιά τους, ενώ συνδυάζουν την ξεχωριστή αρχιτεκτονική με τη μακρά ιστορία τους. Σας παροτρύνω λοιπόν, αν δεν τα έχετε επισκεφθεί ήδη, να το κάνετε και ίσως να συναντηθούμε εκεί το χειμώνα!

Πηγή: blog.discovergreece.com

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.rodiaki.gr/