Τον Σταυρόν σου

 Τον  σταυρον σου   Δυναμις  

Λιναρδακη  Ευαγγελου        Δανιηλ

Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν

 Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν -

Βυζαντινές Φωνές

Από τη Συναυλία που έδωσε η Χορωδία το Σεπτέμβριο του 2007 στο ΙΒΑΝΟΒΟ της ΡΩΣΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΗΧΟΣ ΠΛ Β

ΘΡ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ

Υπνική άπνοια:

Τέλος φόρΣυμπτώματα και θεραπεία

Ο Γεώργιος Χλαπουτάκης, Ειδικός Καρδιολόγος, εξηγεί στο Υγείαonline.gr, τι είναι η υπνική άπνοια, ποια είναι τα συμπτώματα της διαταραχής αυτής και πως το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η υπνική άπνοια είναι μια αρκετά συχνή διαταραχή στη λειτουργία της αναπνοής κατά τη διάρκεια του ύπνου. Κατά τη διαταραχή αυτή η αναπνοή του ασθενούς γίνεται πολύ ρηχή ή σταματάει εντελώς για χρονική διάρκεια που μπορεί να κυμαίνεται από 10 - 15 δευτερόλεπτα ή και περισσότερο. Τα επεισόδια αυτά μπορεί να επαναλαμβάνονται περισσότερο από 10 φορές την ώρα.

Κατά τη διάρκεια της υπνικής άπνοιας το ποσό του οξυγόνου που υπάρχει στο αίμα του ασθενούς μπορεί να μειωθεί σημαντικά σε επίπεδα που διαταράσσουν την οξυγόνωση οργάνων όπως ο εγκέφαλος και η καρδιά. Τούτο έχει σαν αποτέλεσμα αρρυθμίες, που σε προδιατεθειμένους ασθενείς πχ σε όσους έχουν στεφανιαία νόσο και έχουν ήδη μειωμένη αιμάτωση περιοχών του μυοκαρδίου μπορεί να είναι καταστροφικές. Κατά τη διάρκεια της άπνοιας, καθώς η οξυγόνωση του εγκεφάλου αρχίζει να μειώνεται, ο ασθενής αφυπνίζεται και η αναπνοή επανέρχεται συνήθως μετά από κάποιο γογγυσμό.

Η συχνότερη μορφή υπνικής άπνοιας είναι η αποφρακτική. Αυτή συμβαίνει σε παχύσαρκους ασθενείς στους οποίους η ρίζα της γλώσσας αποφράσει την αεροφόρο οδό κατά την διάρκεια του ύπνου. Συνήθως οι ασθενείς αυτοί παρουσιάζουν και ροχαλητό, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι όποιος ροχαλίζει έχει και υπνική άπνοια. Η θέση του σώματος στην οποία συμβαίνουν οι σοβαρότερες άπνοιες είναι όταν ο ασθενής κοιμάται ανάσκελα.

Άλλη μορφή άπνοιας είναι η κεντρικού τύπου, που συμβαίνει σε ασθενείς που έχουν υποστεί αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή πάσχουν από βαρεία καρδιακή ανεπάρκεια ή είναι προχωρημένης ηλικίας. Ειδικά για την δεύτερη περίπτωση αν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα αυτό, μπορεί να έχουμε σημαντικά μειωμένη ανταπόκριση στην χορηγούμενη αγωγή. Δηλαδή μπορεί ο ασθενής να παίρνει τα φάρμακά του αλλά δεν βελτιώνεται. Στην κεντρικού τύπου άπνοια δεν υπάρχει απόφραξη, αλλά το κέντρο της αναπνοής σταματάει να στέλνει τα περιοδικά σήματα στους θωρακικούς μύες και στο διάφραγμα για να πραγματοποιηθεί η λειτουργία της αναπνοής.

Συμπτώματα

Οι ασθενείς που παρουσιάζουν σοβαρή υπνική άπνοια, αντί να αναπαύονται κατά τη διάρκεια της νύχτας, το σώμα τους περνάει ένα πολύ σοβαρό stress. Το αποτέλεσμα είναι κατά τη διάρκεια της ημέρας να εμφανίζουν υπνηλία, μειωμένη προσοχή και έτσι να είναι επιρρεπείς σε τροχαία και εργατικά ατυχήματα. Εμφανίζουν συχνά πονοκεφάλους ειδικά κατά την πρωινή αφύπνιση, ροχαλίζουν έντονα, παρουσιάζουν συχνουρία κατά τη διάρκεια του ύπνου τους, εφιδρώσεις και συχνούς εφιάλτες.

Επιπρόσθετα εμφανίζουν οργανικά προβλήματα όπως αρτηριακή υπέρταση η οποία είναι βαρύτερης μορφής από την κοινή ιδιοπαθή υπέρταση και συχνά συνοδεύεται από βλάβη οργάνων στόχων καθώς και από επιπλοκές όπως οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Σε ασθενείς με παθολογική παχυσαρκία η υπνική άπνοια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες πολύ σοβαρών καρδιαγγειακών συμβάντων κατά τη διάρκεια του ύπνου τους.

Διάγνωση

Η διάγνωση της υπνικής άπνοιας συχνά διαλάθει διότι ο ιατρός δεν μπορεί να την ανιχνεύσει σε μια επίσκεψη ρουτίνας στο ιατρείο του. Επιπρόσθετα δεν υπάρχουν ειδικές εξετάσεις αίματος που μπορούν να οδηγήσουν στην διάγνωση. Ο καλός κλινικός ιατρός πρέπει να υποψιαστεί την νόσο από την γενικότερη κατάσταση του ασθενούς και να στηρίξει την υποψία του μέσα από ειδικά ερωτηματολόγια που αφορούν τόσο τον ίδιο τον ασθενή όσο και παρατηρήσεις του/της συντρόφου του.

Από το σημείο αυτό και έπειτα έρχεται η εργαστηριακή επιβεβαίωση της κλινικής υποψίας με τη χρήση ειδικών φορητών συσκευών που ο ασθενής φέρει πάνω του κατά την διάρκεια του ύπνου στην οικία του.
Άλλη μέθοδος, πιο αξιόπιστη, είναι η πολυσωματοκαταγραφική μελέτη ύπνου που γίνεται σε νοσοκομείο από εξειδικευμένο ιατρό. Σε αυτή, ο ασθενής κοιμάται στο εργαστήριο ύπνου του νοσοκομείου για ένα βράδυ. Το σύστημα καταγράφει παραμέτρους όπως σήματα από τον εγκέφαλο, την αναπνοή, του μύες και την καρδία καθώς και των κινήσεων του σώματος κατά τον ύπνο. Συνήθως η εξέταση αυτή, ως πιο δαπανηρή και δυσχερής, γίνεται αφού έχει προηγηθεί ένα screening (επιλογή ασθενών) με τη χρήση της φορητή συσκευής.

Θεραπεία

Η θεραπεία της αποφρακτικής άπνοιας για τους παχύσαρκους ασθενείς επέρχεται αυτόματα με την απώλεια βάρους. Σε περίπτωση που ο ασθενής δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα επιπλέον κιλά ή η πάθηση του είναι πολύ σοβαρή για να περιμένουμε τον απαιτούμενο χρόνον μέχρι να επέλθει η απώλεια βάρους, τότε χρησιμοποιούμε τις συσκευές θετικής πίεσης CPAP οι οποίες τοποθετούνται δίπλα στο κρεβάτι του ασθενούς και διαθέτουν ειδική μάσκα που τοποθετείται στο πρόσωπο (στόμα- μύτη) ή μόνο στην μύτη του ασθενούς.

Άλλη μέθοδος είναι η χειρουργική αφαίρεση του ιστού που προκαλεί την απόφραξη από την περιοχή του στοματοφάρυγγα (πίσω μέρος του στόματος). Στην περίπτωση της κεντρικού τύπου άπνοιας η μόνη λύση είναι η υποβοήθηση της αναπνοής κατά την διάρκεια του ύπνου με περισσότερο πολύπλοκες συσκευές τους σερβοαναπνευστήρες. Το σύνδρομο υπνικής άπνοιας μπορεί να διαγνωστεί εύκολα και ανώδυνα, αλλά απαιτεί ενημέρωση του κοινού και υψηλή κλινική υποψία από την μεριά του ιατρού. Από τη στιγμή που υπάρχει διάγνωση η θεραπευτική αντιμετώπιση είναι εξίσου απλή και συνήθως ανέξοδη (η συσκευή υποβοήθησης καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία). Αν μείνει αδιάγνωστο μπορεί να έχει κακή πρόγνωση.

Γεώργιος Χλαπουτάκης
Ειδικός Καρδιολόγος
www.cardionet.gr

ΠΗΓΗ:http://www.ygeiaonline.gr/

"Θρησκευτικότητα"

Σταμάτης Σπανουδάκης:

 " Ἔψαξα νὰ βρῶ στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα τὴν κρυμμένη θρησκευτικότητα καὶ νὰ τὴν κάνω πράξη, νὰ τὴν κάνω μουσική"

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο. Ὑποτίθεται ὅτι προσεύχομαι λίγο κάθε μέρα, ἀλλὰ τὴν ἀληθινὴ προσευχή, τὴν κραυγὴ ἐκείνη ποὺ εἶναι σὰν νὰ πεθαίνεις μέσα στὴ μοναξιά σου καὶ τότε νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, εἶναι ζήτημα ἂν τὴν ἔχω ζήσει μιὰ-δύο φορὲς στὴ ζωή μου. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἀμέσως ἑπόμενο μάθημα ἀπὸ τὴ μουσική. Ὅταν ἐξαντλήσω τὴ μουσική, ἢ μὲ ἐξαντλήσει ἐκείνη, στρέφομαι ἀμέσως στὴν προσευχή.

Οἱ «σκεπτικιστὲς» καὶ οἱ «ἐκσυγχρονιστὲς» καὶ οἱ «μοντέρνοι» θεωροῦν τὸν πιστό, τὴ γριούλα, τὸν παπά, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζητοῦν τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, σὰν ἕνα πράγμα ἀναχρονιστικό, σὰν ἀδύναμους ἀνθρώπους. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ εἶναι ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πονέσει, ἔχει ζητήσει βοήθεια, ἔχει πεῖ «δὲν τὰ καταφέρνω μόνος». Καθένας ποὺ πιστεύει ἀποδεικνύει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ὄντως κι ἐγὼ εἶχα περιόδους μεγάλης μαυρίλας καὶ ζήτησα τὸν Θεὸ καὶ μὲ προσέτρεξε. Ἀπὸ τότε θέλω νὰ εἶμαι κοντά Του καὶ εἶμαι κοντά Του ὅσο μπορῶ.

Στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀκοῦς μοναχοὺς νὰ τραγουδοῦν μελωδίες σεμνά, ταπεινά, χαμηλόφωνα. Ἐκεῖ κατάλαβα τὴ βυζαντινὴ μουσική. Γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ τοὺς τραγουδιστὲς ποὺ φωνάζουν. Μὲ ἐνοχλοῦν ἀφόρητα. Ἡ ἔνταση εἶναι ἐκβιασμός. Μοῦ ἀρέσουν αὐτοὶ ποὺ τραγουδοῦν τρυφερά. Ἡ ἔνταση τῆς φωνῆς εἶναι ἐκβιασμὸς τῆς προσωπικότητας τοῦ τραγουδιοῦ καὶ εἶναι ἀπόρροια τῆς στάσης ζωῆς ποὺ ἔχουν πολλοὶ τραγουδιστές: «Θὰ σκίσω». Ἄλλο μεγάλο λάθος. Σκίζεις μόνο ὅταν....

αἰσθάνεσαι ἀσήμαντος.

Ἐγὼ ἀνῆκα στὴ νεολαία τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, τῶν λουλουδιῶν, τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ ἐλεύθερου ἔρωτα, τῆς ἀγγλοσαξονικῆς μουσικῆς, τῶν Beatles κ.λπ. Καὶ ὡς νέος καὶ θέλοντας νὰ τὰ δοκιμάσω ὅλα, ἔπεσα καὶ σ’ αὐτὴ τὴν παγίδα τῶν ναρκωτικῶν. Βέβαια τότε τὰ ναρκωτικὰ δὲν ἦταν ἡ ἡρωίνη, ἡ ὁποία εἶναι θάνατος, ἦταν πιὸ «ἐλαφρά». Ἦταν τὸ χασίς, ἦταν τὸ LSD, δηλαδὴ πιὸ πολὺ κάτι παρεΐστικο… Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἴτε τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἴτε τῆς τωρινῆς, οἱ ὁποῖοι παίρνουν ναρκωτικά, εἶναι ὅλοι πεπεισμένοι ὅτι ὑπάρχει ὁ σατανᾶς, τὸν βλέπουν, παρόλο ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό. Ὅλοι οἱ χρῆστες ξέρουν ὅτι ὑπάρχει κόλαση, ξέρουν ὅτι ὑπάρχει ὁ σατανᾶς. Ἁπλῶς δὲν ἔχουν δεῖ τὸν Χριστό. Κι ἐκεῖ, γιὰ ἕναν Χριστιανό, εἶναι ἕνας κώδικας, μιὰ διέξοδος, δηλαδὴ νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸ «ἀντίπαλο δέος», γιὰ τὸν Χριστό. Γιὰ μένα προσωπικὰ αὐτὴ ἦταν ἡ λύση, ὄχι μόνο γιὰ τὰ ναρκωτικά, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν ὡς τότε ζωή μου. Γιατί τὰ ναρκωτικὰ δὲν εἶναι ἡ αἰτία, τὰ ναρκωτικὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὰ ναρκωτικὰ εἶναι ἕνα τεράστιο κενό, τὸ ὁποῖο ἔχεις μέσα σου, τὸ ὁποῖο θέλεις νὰ γεμίσεις. Δὲν ὑπάρχει ἐξαρτημένος ποὺ νὰ μὴν εἶναι εὐαίσθητος. Συνήθως οἱ εὐαίσθητοι ἄνθρωποι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φτάνουν στὰ ναρκωτικά. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ὑλιστές, δὲν ἔχουν ἀνάγκη τὰ ναρκωτικά, γιατί τὰ καταφέρνουν πολὺ καλὰ στὴ ζωή, ἡ ὁποία εἶναι στὸ λάθος στρατόπεδο. Οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ κλέβουν, νὰ λένε ψέματα, νὰ ἐπιβιώνουν μὲ τὸν ἄγριο καὶ σημερινὸ τρόπο, δὲν ἔχουν ἀνάγκη τὰ ναρκωτικά. Αὐτοὶ ποὺ «τὴν πατᾶνε» εἶναι οἱ εὐαίσθητοι, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σὲ ἕναν καλύτερο κόσμο χωρὶς νὰ ἔχουν γνωρίσει τὸν Θεό. Συνήθως, αὐτοὶ δὲν μποροῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε. Ὅλα αὐτὰ τὰ εἶπα γιὰ νὰ τονίσω ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ πηγαίνουν στὰ ναρκωτικὰ εἶναι ἄνθρωποι ποὺ «κάτι» τοὺς λείπει. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι δὲν τὸ ξέρουν. Κι αὐτοὶ τὸν Χριστὸ ψάχνουν. Μὲ λάθος τρόπους…

 

Ὅταν ἔζησα στὸ Ἅγιον Ὅρος τὸ 1975-1977 τὴ μουσικὴ τὴ βυζαντινή, ὅπως τὴν ψέλνουν οἱ μοναχοί, γλυκά, τρυφερά, χωρὶς καμία ἔπαρση, μὲ μεγάλη κατάνυξη καὶ μέσα σ’ ἕναν ναό, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει φῶτα, ἔχει μόνο ρασοφορεμένους ποὺ σκύβουν θροΐζοντας, ὑποκλίνονται στὶς εἰκόνες, ἐκεῖ μαγεύτηκα! Αὐτό μου ἄνοιξε μιὰ πόρτα πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ τὸ λέω γενικότερα πρὸς τὴν Ἑλλάδα, γιατί ἤμουν ἀγγλοτραφής, ἤμουν δυτικοτραφής. Ἔχω ζήσει τουλάχιστον δέκα χρόνια στὴν Ἀγγλία, στὴ Γερμανία καὶ στὴ Γαλλία. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἄρχισα πιὰ ν’ ἀγαπάω τὴ βυζαντινὴ μουσική. Καὶ στὴ συνέχεια τὰ παραδοσιακά, τὰ νησιώτικα, τὰ σμυρναίικα, ὅλη τὴν προϋπάρχουσα Ἑλληνικὴ μουσική. Αὐτὸ σιγὰ-σιγὰ μὲ ὁδήγησε στοὺς δικούς μου πειραματισμούς, ὁπότε στὴ δεκαετία τοῦ ’80 ἔγραψα γιὰ κλαρίνο, ἕνα ὄργανο ποὺ τότε ἦταν γιὰ τὰ πανηγύρια. Ἔγραψα τὰ «Πέτρινα χρόνια», τὴν «Ἐαρινὴ ὥρα», τὸ «Ω, γλυκύ μου Ἔαρ», ποὺ ἦταν πολὺ τρυφερὴ καὶ γλυκιὰ μουσικὴ γι’ αὐτὸ τὸ ὄργανο. Δοκίμασα νὰ χρησιμοποιήσω λαϊκοὺς τραγουδιστές, ὅπως τὴν Ἑλένη Βιτάλη, ἡ ὁποία μέχρι τότε τραγουδοῦσε «Βάρα μου τὸ ντέφι» καὶ τέτοια τραγούδια, κι ἔκανα μαζί της δίσκους ὅπως τὸ «Κύριέ των Δυνάμεων» ἢ τὶς «Ἑφτὰ παρακλήσεις», ποὺ ἦταν καθαρὰ θρησκευτικοὶ δίσκοι. Δηλαδή, ἔψαξα νὰ βρῶ στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα τὴν κρυμμένη θρησκευτικότητα καὶ νὰ τὴν κάνω πράξη, νὰ τὴν κάνω μουσική. Γιὰ πολλὰ χρόνια τα τραγούδια, τὰ ὁποῖα ἔγραφα καὶ μὲ τὴν Ἐλευθερία καὶ μὲ τὸν Γαϊτάνο, ἐνῶ ἦταν τραγούδια ποὺ πέτυχαν στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα σὰν ἐρωτικά, ποτὲ δὲν ἦταν ἐρωτικά, ἦταν σαφῶς τραγούδια γιὰ τὸν Χριστό.

 ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἡ Παράδοσή μας..

Ὁ ἐξευρωπαϊσμός τῆς Ἑλλάδας

 μέ τήν ματιά τοῦ Φώτη Κόντογλου

Λένε πολλοί πώς ἡ παράδοση πέθανε, πώς μάταια κοπιάζουμε ὅσοι πιστεύουμε σ' αὐτή κι ἀγωνιζόμαστε γιά νά μήν πεθάνει, καί πώς πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση, πώς θά ζεῖ στήν Ἑλλάδα μοναχά τό κορμί μας, ἐνῶ τό πνεῦμα, ἡ ψυχή μας, ἡ καρδιά μας, θά ζοῦνε μέ ξένα διανοήματα καί μέ ξένα αἰσθήματα. Μ' ἕνα λόγο, πώς πνευματικά, θά 'μαστε πεθαμένοι, γιατί τί το ὄφελος νά ζεῖ κανένας στήν Ἑλλάδα καί νά μήν ἔχει στή ζωή του τίποτα ἑλληνικό; Τί τό ὄφελος νά μή σέ βάλουνε στό κοιμητήριο ἀλλά νά σέ βαστᾶνε μέ τή νεκροκάσσα στό σπίτι σου, ἐνῶ εἶσαι πεθαμένος καί συγχωρεμένος;...

Κατά καλή τύχη, τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι, πού τά λογαριάζουνε αὐτοί πού δέν πιστεύουνε στήν παράδοση, ὅπως δείχνουνε πολλά σημάδια, καί ἕνα ἀνάμεσα σ' αὐτά εἶναι τό μέ πόσον ἐνθουσιασμό διαβάζονται κάποια ἄρθρα, ὅπως αὐτό πού ἔγραψα τίς προάλλες στήν «Ἐλευθερία», «Ὁ Παντοκράτωρ». Αὐτοί πού λένε, πώς δέ μποροῦμε παρά νά χάσουμε τόν πνευματικό χαρακτήρα μας καί νά γίνουμε πνευματική ἀποικία τῆς Δύσεως, αὐτοί δέν πιστεύουνε τόσο σ' αὐτή τήν...

 ἀνάγκη, ὅσο θέλουνε κ’ ἐπιθυμοῦνε νά ἀφομοιωθοῦμε μέ τούς ξένους. Αὐτό εἶναι το ἰδεῶδες τους. Εἶναι σάν ἐκείνους πού λέγει ὁ Πασκάλ, πώς λένε πῶς δέν πιστεύουνε στόν Χριστό ἐπειδή τούς μποδίζει τό λογικό τους, ἐνῶ κατά βάθος δέν θέλουνε νά βγοῦνε ἀληθινά ὅσα εἶπε ὁ Χριστός, δηλαδή ἡ καρδιά τους δέν ἔχει τή θέρμη πού χρειάζεται γιά νά χαρεῖ κανένας γιά τήν ἐξαίσια ἐπαγγελία πού μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός. Ψυχές μικρολόγες, μικρόχαρες, ὑποθερμικές, θέλουνε νά ζοῦνε ὅπως-ὅπως, μέ συμβιβασμούς, βολεύοντας τά πράγματα, χωρίς εὐθύνες πνευματικές, χωρίς βάθος, χωρίς μεράκι —ἄλλη λέξη δέν βρίσκω.

Αὐτοί πού θέλουνε νά εὐρωπαϊσθοῦμε, ὁμολογοῦνε, χωρίς νά τό θέλουνε, πώς λογαριάζονται ἀνάμεσα στά ἄλλα τόσα καί τόσα ἀνεύθυνα ὄντα, πού δέν ἔχουνε καμμιά αὐτοβουλία στή ζωή, ἀλλά ἀφήνονται νά τούς κυλᾶ τό ρεῦμα, χωρίς νά κολυμπᾶνε παλληκαρίσια καταπάνω σ' αὐτό, γιά νά πιάσουνε ἀπάνω στήν ἀγαπημένη στεριά, στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Δέν εἶναι δά καμμιά ἀνάγκη νά 'σαι γραμματισμένος καί πολυδιαβασμένος, γιά νά κάνεις αὐτή τή δουλειά. Αὐτό τό ἴδιο πού κάνεις, τό κάνει καί τό μοδιστράκι, καί κάθε πλάσμα πού ἔχει δουλειά τή μόδα. Αὐτά τά ἀνύποπτα ὄντα, εἶναι κι αὐτά «φορεῖς τοῦ πολιτισμοῦ», τοῦ ἴδιου πολιτισμοῦ πού θέλουνε νά μᾶς φορέσουνε τό νεκρικό του φράκο τοῦτοι οἱ «προοδευτικοί». Μάλιστα οἱ μοδίστρες, οἱ κινηματογραφιτζῆδες κ' οἱ ἄλλοι μοντερνοποιοί τῆς Ἑλλάδος, κάνουνε περισσότερη δουλειά γιά τόν ἐξευρωπαϊσμό μας, παρά τά βαθυστόχαστα ἄρθρα κ' οἱ θεωρίες τῶν σπουδασμένων, ποῦ, ἔχουνε τό ἴδιο ἰδεῶδες μ' αὐτούς.

Λοιπόν, δέν εἶναι καμμιά σπουδαία ἐφεύρεση κι ἀνακάλυψη τοῦ Δυτικοῦ Πόλου, αὐτό ποῦ διατυμπανίζουνε σάν «ἀγώνα» οἱ τέτοιοι πνευματικοί συγχρονιστές. Ἐκεῖνο πού θέλουνε νά φέρουνε ἀπό τό Ἐξωτερικό, ὁ «πολιτισμός», ἡ μόδα, ὁ μοντερνισμός ἔρχεται δά μοναχός του. Εἶναι σάν τή γρίπη, σάν τήν πανούκλα, πού ἔρχεται ἄθελά μας καί μᾶς πιάνει. Κοιτάξετε γύρω σας, καί θά δεῖτε.

Τό χρέος, ὅμως, τοῦ ἀνθρώπου πού ἀληθινά ἀγαπᾶ τόν τόπο του, —ὄχι τίς πέτρες καί τά δέντρα τοῦ τόπου του, ἀλλά τόν χαρακτήρα τόν πνευματικό της πατρίδας του— εἶναι να ἀγωνιστεῖ καταπάνω σ' αὐτό τό ρεῦμα, πού πάει νά σαρώσει τά θεμέλιά μας καί νά μᾶς πνίξει, ἤ νά μᾶς ἀφήσει γυμνούς. Ὁ μοντερνισμός εἶναι εὐπρόσδεκτος σέ ὅσους δέν ἔχουνε οὔτε θεμέλιο γιά νά τό χάσουνε, οὔτε ροῦχο, ἤγουν πού δέν ἔχουνε παράδοση νά τούς δένει μέ τόν τόπο τους, οὔτε χαρακτήρα καί χρῶμα δικό τους. Αὐτοί μποροῦνε νά ζήσουνε καί μέσα σέ μία σκάφη πού τήν πηγαίνει ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ τό ρεῦμα, καί μάλιστα καυχιοῦνται, πώς ἔτσι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος πιό καλά καί χαρισάμενα, παρά μέσα στό σπίτι του, μέ τούς δικούς του, μέ τίς συνήθειές του, μέ τίς πίκρες καί μέ τίς χαρές του. Οἱ κήρυκες τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ, ὅ,τι εἶναι ἑλληνικό τό βλέπουνε σάν φτωχό, τιποτένιο, κι ὅ,τι ἔρχεται ἀπό ἔξω τό θεωροῦνε θαυμαστό, ἐξαίσιο. Ἀκόμα καί τόν γαλάζιον οὐρανό μας, βάλανε μαῦρα γυαλιά καί τόν βλέπουνε σταχτύν, συννεφιασμένον, κατά τή μόδα, μ' ὅλο πού παινεύουνε τόν «αἴθριο οὐρανόν μας», στούς ἴδιους, πού ἔχουνε γιά πνευματικά ἀφεντικά τους. Ἀλλά, οἱ δυστυχεῖς, πού νά πάρουνε εἴδηση τί εἶναι ἡ Ἑλλάδα! Ἑλλάδα ἀκοῦνε, κ' Ἑλλάδα δέν βλέπουνε! Ὅσον ἑλληνικόν οὐρανόν βλέπουνε μέ τά μαῦρα τά γυαλιά, ἄλλη τόση Ἑλλάδα νοιώθουνε μέ τήν ἀντάρα πού ἔχει τό πνεῦμα τους κ' ἡ καρδιά τους. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι πλοῦτος τῆς γής, κ' ἐσεῖς εἴσαστε οἱ φτωχοί, οἱ σαρακοστιανοί, οἱ ἄνθρωποι μέ τά στενά κολλάρα καί μέ τίς μπανέλλες, κ' ἡ δανεική ἀρχοντιά σας εἶναι κάποια ἀραχνιασμένα σκοτεινά σπίτια, μέ σκονισμένα σερβίτσια, ἤ πολυκατοικίες «ἀρτιφισιέλ» στενές σάν ποντικόφακες, μούχλα, ἀνόητες κουβέντες, θεατρινίστικο ὕφος, ἀνεκδοτάκια γιά τήν Πομπαντούρ, γιά τόν Μεττερνιχ καί γιά τούς σκηνοθετημένους Βολταίρους ἤ γιά τούς κρονόληρους Μπερνάρ Σῶ, πού τούς ἔχετε γιά μοντέλα τῆς μικρολογίας σας. Ἡ Ἑλλάδα δέν βγάζει μανιτάρια καί ζαμπόνια καί τυριά βρώμικα. Ἡ Ἑλλάδα γεννᾶ Ὅμηρους, Ἠσιόδους, Αἰσχύλους, Πίνδαρους, Πολυκλειτους, Ἰκτίνους, Χρυσόστομους, Βασιλείους, Ἀνθέμιους, Πανσελήνους, Φερραίους, ποιητές τῶν δροσερῶν βουνῶν, Παπαδιαμάντηδες, ἀνθρώπους πού μοσκοβολᾶνε σάν τό τίμιο ξύλο. Μικρολογίες, ἀνεκδοτάκια σάν αὐτά πού λένε στίς παρέες τους οἱ μοντέρνοι κ' οἱ εὐρωπαϊσμένοι, «σπιρτόζες» βλακοσυζητήσεις καί τέτοια, αὐτά εἶναι τά πλούτη πού φέρνετε στήν Ἑλλάδα; Τίς ἀξιομνημόνευτες ἀνοησίες τοῦ τάδε καί τάδε ἔκφυλου μποέμ τῆς Μονμάρτρης καί τῆς Σάντα Λουτσίας; Καί τίς ὄπερες μέ τις ἀγριοφωνάρες πού ξεταβανώνουνε τό σπίτι, σκούζοντας σάν τρελοί «Πεθαίνω ἀπελπισμένος!»; Μ ' αὐτά, καί μάλιστα μέ τά ἀποφάγια τους, θέλετε νά θραφεῖ ἡ χώρα πού θράφηκε καί θρέφεται μέ τήν ἀμβροσία καί μέ τό πρόσφορο, καί πού ἤπιε καί πίνει τό νέκταρ καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό δισκοπότηρο τῆς Ὀρθοδοξίας; Αὐτόν τόν τιμημένον ἄρχοντα, τόν Ἕλληνα, θέλετε νά τόν ξεγυμνώσετε ἀπό τήν βασιλικιά στολή του, καί νά τόν ντύσετε μέ τά μουχλιασμένα ἀποφόρια τῶν ξένων, ὅπως ντύνονται κάποιοι νέγροι τῆς Ἀφρικῆς, μέ ξεθωριασμένες ρεντιγκότες, μέ μαδημένα μιραμπῶ, καί μέ ἐπωλέττες τοῦ Νέλσον καί μέ τρικαντά τοῦ Ναπολέοντα! Ἀφῆστε τόν νά πεθάνει ἄρχοντας, σάν τόν Παλαιολόγο, κι ὄχι μασκαρεμένος. Νά 'χει τουλάχιστον ἀπάνω του δυό-τρεῖς παλιές πατρογονικές διαμαντόπετρες, κι ὄχι νά 'ναι στολισμένος μέ χάντρες πού βάζουνε στ' ἄλογα, φτάνει νά εἶναι βγαλμένες ἀπό κάποια φάμπρικα τῆς Εὐρώπης. Αὐτά εἶναι τά ὑψηλά ἰδεώδη γιά τά ὅποια ἀγωνίζονται ὅσοι δέν τούς ἀρέσει ὁ Θανάσης Διάκος, ἀλλά ὁ Πάολο Μαλατέστα, πού δέν τούς ἀρέσει ἡ Ἁγιά Σοφιά, τό μέγα μοναστήρι, ἀλλά τό τέρας τοῦ ἁγίου Πέτρου, πού δέν τούς ἀρέσει ὁ ἁγιασμένος καί μοσχοβολημένος Παπαδιαμάντης, ἀλλά ὁ φανφαρόνος ὁ Ντ' Ἀννούτσιο.

Ὡστόσο, λογαριάζουνε χωρίς τόν νοικοκύρη. Ἀπό στεριά κι ἀπό θάλασσα βγαίνει φωνή καί βόγγος «θέλουμε νά ζήσουμε ἑλληνικά!» Ἑλλάδα χωρίς ζωή ἑλληνική, εἶναι Ἑλλάδα πεθαμένη. Γιά πρώτη φορά ἡ νεότητα κατάλαβε, πώς ἔχει χρέος νά σώσει τόν πνευματικό χαρακτήρα τῆς φυλῆς της, καί νά μήν τήν ἀφήσει στά νύχια τῶν ἀνόητων καί κούφιων, ποῦ θέλουνε μία Ἑλλάδα χωρίς τίποτα ἑλληνικό, οὔτε καί τή γλώσσα της τήν ἴδια. Ὅλα νά γίνουνε «εὐρωπαϊκά», τῆς μόδας, κ' ἐμεῖς κάτι ἀνθρωπάκια, σάν αὐτά πού βλέπουμε πώς φτάσαμε σ' αὐτό τό ἰδεῶδες, μέ τό αὐτοκινητάκι μας, τήν ὄπερά μας, τήν ὀπερετίτσα μας, τήν ἔξυπνη παρεούλα μας, τά σόκιν μας, τίς φιλεναδίτσες μας, τά μπαίν-μίξτ μας, τήν γκαρσονιέρα μας, τά ἔξυπνα ἀνεκδοτάκιά μας, τό κουτσομπολιό μας, τά χαρτάκια μας, τό τσιγαράκι μας, τό 'να πόδι πάνω στ' ἄλλο καί τό χέρι μας στή μέση, ὅπως π.χ. κάνει ὁ Μωρίς Σεβαλιέ κ' ἡ Χαίϋγουορθ, κι ἄλλα τέτοια.

Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι οἱ μαγκούφηδες, οἱ καθυστηρημένοι ἐπαρχιῶτες, οἱ παληοημερολογίτες τοῦ πνεύματος, δέν θέλουμε, ἀλλοίμονο, νά καταλάβουμε τήν πρόοδο, τήν ἐξέλιξη! Μά ἔλα ποῦ θρεφόμαστε μέ τά ντόπια καί θρέφουμε κι ἄλλους, καί τούς συγκινᾶμε μέ τά πατροπαράδοτα, πού δέν εἶναι μικρολογίες φράγκικες, μά κάποια πράγματα «μέγεθος ἔχοντα»!

Σοβαρόν, ὑψηλόν, λάβε τόνον, ὤ Λύρα!

Ναί ὑψηλόν σοβαρόν τόνο ἄς πάρει ἡ λύρα τῆς ζωῆς μας, κι ἄς ἀφήσουμε τούς «νεκρούς θάπτειν τούς ἑαυτῶν νεκρούς».

Ἡ Ρωμιοσύνη εἰν' φυλή συνόκαιρη τοῦ κόσμου, κανένας δέν εὑρέθηκε γιά νά τήν ἐξαλείψει. Κανένας, γιατί σκέπει τήν ἀπ' τάψη, ὁ Θεός μου.

Ἡ Ρωμιοσύνη θά χαθεῖ ὄντας ὁ κόσμος λείψει.

ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Δι ευχων των αγιων

 Δι  ευχων  των  αγιων ...

κατα την διανομιν του αντιδωρου

          

Υπο Βασιλειου Καυκοπουλου 

 πρωτοψαλτου και καθηγητου της βυζαντινης μουσικης...

Ἀνάπαυλα....

"στό πεζούλι"

Φωτο: Γιάννης Πασχαλίδης

ΠΗΓΗ:http://lifeinpatmos.blogspot.gr/

«Παροιμίες ἀπό την Πάτμο», μέρος Ἔνατο (Θ΄. )

                                           ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ  ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ 

ΑΠΟ ΤΟΝ  ΖΗΣΙΜΟ ΒΙΡΒΙΛΛΗ,

 ΘΕΟΛΟΓΟ – ΦΙΛΟΛΟΓΟ - ΛΑΟΓΡΑΦΟ

351 - Άκου, βλέπε, μη μιλάς, την καρδιά σου μη χαλάς.(+)

352 - Σα(ν) διψά η αυλή σου, όξω νερό μη χύνεις.(+)

353 - Θα σε χορέψω στο ταψί.(;;;)

354 - Νηστικό αρκούδι δε χορεύει.(+)

355 - Απ’  όξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουνε.(+)

356 - Ο παπάς ευλογά πρώτα τα γένια του.(+)

357 - Τα πάχη μου τα κάλλη μου είναι κ’ η ομορφιά μου.(+)

358 - Ήθελές τα κ’ ήπαθές τα (ή τά ’θελες και τά  ’παθες(+).

359 - Κάνε καλό και ρίξετο  σα(ν) νά  ’χεις σπείρει στάρι,

 όπου το ρίχνεις μέσ’ στη γη, κ’ ύστερα βρίσκεις χάρη.(+)

360 - Οι  γερανοί ηπήραν την κούνια του. Ή την κουνια σου. (?)

 [Λέγεται γι’  αυτόν ή σ’ αυτόν που θέλει να κρύψει τα χρόνια

του. Οι γερανοί αναφέρονται επειδή, όπως είναι γνωστό,

γερανοί κουβαλάνε στην πλάτη τους τα μικρά πουλιά για τη

 μετανάστευση και επειδή μοιάζουν με τους πελαργούς που . . .

φέρνουν τα μωρά στη μαμά τους !]. 

361 - Έχει πούτου. [Δεν είναι στα καλά του. Είναι βλαμμένος].

362 - Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει.(+)

363 - Από του κοράκου το στόμα θα ‘κούσεις «κρα».(+)

364 - Το ψάρι βρωμάει απ΄το κεφαλι.(+)

365 - Η αγιά - Βαρβάρα το γέννησε και ο άης – Σαββας

το  ’δέχτη κι ο άης – Νικόλας τό   ’κουσε και πάει   να το βαφτίσει. (+) [Λέγεται για την περίπτωση που και οι τρείς  αυτοί  άγιοι γιορτάζουν στη σειρά τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη].

366 -«Θοῦ, Κύριε φυλακήν τῷ στόματί μου». (+) [ Στίχος από ψαλμό

του Εσπερινού. =Βάλε, Κύριε, φρουρά στο στόμα μου].

367 - Σκύβω κάνω  σταυρό μου, όπλο (ή άρμα) έχω στο πλευρό μου.(+)

369 - Ο καλός ο μύλος ούλα τ’ αλέθει.(+)

370 - Άλλα ζητά ο γάδαρος κι άλλα ο γαδουρολάτης.(+)

371 - Αντί να σειέται  ο γάδαρος σειέται το σομάρι.(+)

372 - Όπου του μέλλει να πνι(γ)εί, ποτέ του  δεν πεθαίνει.(+)

373 - Σαν το Γιωργό της Μαρούσας [είναι ή είσαι] (?)[Λέγεται για

  ανθρώπους ασουλούπωτους, κακοντυμένους, βρώμικους και

   περιθωριακούς].

374 - Κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει.(+)

375-«Ἐν τῇ παλάμῃ καί οὕτω βοήσωμεν».(+)

 [Παραποίηση    από την εκκλησιαστική πρακτική].

376 - Άχου , μάνα μου, και γιάντα να με κάμεις; (+) [Λέγεται όταν

κάποιος είναι σε απελπιστική κατάσταση].

377 - Κότα μου, παλιά μου κότα, πού ’ν’ τα κάλλη πού ’χες  πρώτα;(+)

378 - Αγάπα με να σ’ αγαπώ, θέλε με να σε θέλω, γιατί θέ’  νά  ’ρτει 

 ένας καιρός να θέλεις να μη   θέλω.(+)

379 - Σαν καί(γ)εται το σπίτι του γείτονά σου, περίμενε και το δικὀ σου.(+)

380 – «Άη-Νικόλα βούθα μου (βοήθα με)»΄΄΄΄΄ «Κούνα κι εσύ το χέρι

σου». [Να ζητάμε τη βοήθεια των άλλων αλλά να προσπαθούμε

και οι ίδιοι].

381 - Όπου (= όποιος) φελά παντού φελά. (+) [Όποιος είναι άξιος

 είναι παντού άξιος]

382- Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.(+)

[Διάκριση αξιών ή προτερημάτων]

383 - Ήλιε μου και φεγγάρι μου και ασημένια πέννα,

   άραγε μ’ αγαπάς κι  εσύ, όπως εγώ εσένα; (+) [Στοργική

  ερώτηση, προ πάντων από τη μάνα στο παιδί]

384 - Πότε πρόκοψ’  η κα (η)μένη; Το Σαββάτο που σημαίνει.( ; )

[Στην τεμπέλα γυναίκα που αναβάλλει συνεχώς τις δουλειές της και περιμένει την ημέρα της αργίας]

385 - Ακριβός στα λάχανα και φτηνός στις βρούβες.(+) [Λέγεται γι’

 αυτούς που υπολογίζουν περισσότερο τα φτηνά πράγματα  (γενικά) από τα ακριβά]

386 - Γυρίζει τα κουφόπετρα της Οικουμένης. (?)  [Γυρίζει παντού,  σ’ όλο τον κόσμο]

397 - Σαν πολύ δε μας κοκορεύεσαι; (+) [Γι’  αυτούς που δεν

 αξίζουν και όμως υπερηφανεύονται, τους φαντασμένους.]

398 - Ψηλά τον πήρες τον αμανέ.(+) [Η ίδια με την προηγούμενη].

399 - Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος, θα σου πετάξει το πουλί και θα σου μείνει ο πόνος.(+Παρόμοια με τις προηγούμενες.]