"Η Αγία Σκέπη"!

Ευγνωμοσύνη του Ελληνικού Λαού προς την Αγία Σκέπη

Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης

Ευγνωμοσύνη προσφέρουμε με τη σημερινή εορτή. Ευγνωμοσύνη και σαν άτομα και σαν λαός. Ευγνωμοσύνη για την παλαιά, αλλά και την πρόσφατη ιστορία μας.

Λαοί, που λησμονούν την ιστορία τους, είναι κα­ταδικασμένοι σε αφανισμό. Και ο λαός μας, ο Ελληνικός λαός, δεν είναι για αφανισμό. Υπάρχουν βέβαια πολλοί, που επιθυμούν και επιδιώκουν τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους…

Ο Θεός κατευθύνει την ιστορία του τόπου μας και αφήνει ζωντανά τα χνάρια της παρουσίας του μέσα σ’ αυτήν. Όταν η ιστορία ισοδυναμεί με θαύμα, τότε χρέος μας ιερό είναι η ευ­γνωμοσύνη. Η εορτή της Αγίας Σκέπης είναι μία εξόφληση του χρέους.

Εορτάζουμε ένα θαύμα της πρόσφατης ιστορίας μας, της ιστορίας του 1940. Προσφέρουμε χαριστηρίους ύμνους στην Υπέρμαχο Στρατηγό, που με τη Σκέπη της σκέπασε το Γένος στις δύσκολες εκείνες στιγμές. Γι’ αυτό ψάλλουμε: «Χαριστηρίους ύμνους αναμέλποντες των πολλών σου θαυμάτων μνείαν άγομεν γηθόμενοι».

Οι γυναίκες συνήθως δεν στρατεύονται. Βοηθούν από τα μετόπισθεν. Μία γυναίκα όμως είχε εκούσια επιστρατευθεί στον αγώνα του ’40. Είχε προσέλθει εθελόντρια στον αγώνα της Φυλής και πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Όχι απλώς πολέμη­σε, αλλά στρατήγησε τον αγώνα, οδήγησε το στρατό από νίκη σε νίκη. Και η γυναίκα αυτή είναι η Παναγία. Δίκαια λοιπόν τιμάμε την αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Δίκαια η Εκκλησία μετέθεσε την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1^η Οκτωβρίου, την 28^η Οκτωβρίου.

Η νεφέλη σκεπάζει

Είπα προηγουμένως, ότι η Εκκλησία μετέθεσε την εορτή της Αγίας Σκέπης. Άρα υπήρχε η εορτή της Αγίας Σκέπης. Είναι πα­λαιά. Ανάγεται στον 11^ο αιώνα, ή μάλλον η ιστορία της σκέπης και προστασίας του Θεού είναι ακόμη παλαιότερη.

Θυμάστε το λαό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, τον Ισραηλιτικό  λαό; Μετά από αιώνες σκλαβιάς στην Αίγυπτο τίναξε το ζυγό της δουλείας και πορευόταν στη γη της επαγγελίας με αρχηγό το Μωυσή. Πορευόταν μόνος του; Όχι. Λίγο πριν φθάσουν στην Ερυθρά θάλασσα και την διαβούν κατά τον γνωστό θαυματουργικό τρόπο, ένα άλλο θαύμα τους οδηγούσε στην πορεία τους. Ποιό; Η σκέπη του Θεού. Και η σκέπη του Θεού δεν ήταν μόνο προστασία. Ήταν και καθοδήγηση. Μπροστά πήγαινε ο Θεός. Πώς εμφανίζεται ο Θεός; Την ημέρα σαν στήλη νεφέ­λης και τη νύκτα σαν πύρινη φωτεινή στήλη. Σταθερά προ­πορευόταν και ακολουθούσε ο λαός του Θεού.

Λαός τότε του Θεού περιούσιος ήταν ο Ισραήλ. Σκεπάζεται και οδηγείται από τη νεφέλη. Η νεφέλη στην Αγία Γραφή είναι σημάδι της παρουσίας του Θεού. Μέσα στη νεφέλη κρύβεται ο αόρατος Θεός. […]

Έτσι καθοδήγησε και τον Ελληνικό λαό και τον Ελληνικό στρατό το 1940. Μόνο που τότε σαν νεφέλη της παρουσίας του ο Θεός χρησιμοποίησε την Παναγία. «Χαίρε, Σκέπη του κό­σμου, πλατυτέρα νεφέλης». Αν άλλοτε ο Θεός, κατεβαίνοντας χρησιμοποιούσε νεφέλη, όταν αποφάσισε να κατέβη από τον ουρανό για να σαρκωθεί, χρησιμοποίησε τη νοητή νεφέλη, την Πανα­γία. Και όταν θέλησε να σώσει τον καινούργιο λαό του, το νέο Ισραήλ, το Ελληνικό έθνος, κρύφτηκε μέσα στην Πανα­γία. Η Παναγία ήταν η ορατή και αόρατη  προστασία των πολεμι­στών του ’40. Πολλοί μαρτυρούν και λένε, πως προχωρώντας στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου έβλεπαν μπροστά τους την Πανα­γία να τους σκεπάζει, και άλλοτε μία φωτεινή νεφέλη μέσα στη νύ­κτα να προπορεύεται…

Στη Σκηνή του Μαρτυρίου

Δεν ήταν η πρώτη φορά, που η Παναγία προστάτευε το λαό της. Η ιστορία του Βυζαντίου αναφέρει δύο περιπτώσεις, όπου η Αγία Σκέπη της Παναγίας έσωσε τη Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Τη μία όταν το 622 κινδύνευσε από τους Πέρσες και τους Αβάρους. Τότε η Παναγία έσωσε την Πόλη και ψάλθηκε ο Ακάθι­στος Ύμνος και για πρώτη φορά το κοντάκιο: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…». Την άλλη φορά τον 11^ο  αιώνα, όταν κινδύνευσε η Κωνσταντινούπολις από τους Αγαρηνούς. Τότε ο ευσεβής λαός συνάχθηκε στο Ναό των Βλαχερνών και την νύκτα είδαν από πάνω τους την Παναγία να κρατά με τα χέρια της ένα πελώριο ύφασμα. Ήταν η Σκέπη της Θεοτόκου μέσα στο Ναό του Θεού.

Αυτή η Σκέπη της Θεοτόκου στο Ναό θυμίζει τη σκέπη του Θεού στον πρώτο ναό του αληθινού Θεού, Ποιός είναι ο πρώτος ναός του αληθινού Θεού και ποιά η σκέπη του; Το ακούμε στο πρώτο από τα Αναγνώσματα του Εσπερινού, που είναι από το βιβλίο των Αριθμών της Παλαιάς Διαθήκης (Αριθμ. 9,15-23). Ο πρώτος ναός του Θεού είναι η Σκηνή του Μαρτυ­ρίου, που έφτιαξε ο Μωυσής. Μετά τη διάβαση της Ερυθράς θα­λάσσης ο θεόπτης Μωυσής πήρε από το Θεό το Νόμο και από τα ίδια τα χέρια του Θεού τις πλάκες του Νόμου, τον Δεκάλογο…

Η  Σκηνή του Μαρτυρίου σκεπαζόταν από τη Σκέπη του Θεού. Πώς; Την ημέρα την σκέπαζε νεφέλη· και την σκέπαζε και την δρόσιζε. Την νύκτα την σκέπαζε πύρινη φωτεινή νεφέλη. Οι Ισραηλίτες ήξεραν πότε πρέπει να προχωρήσουν και πότε πρέπει να σταματήσουν. Όταν σηκωνόταν ψηλά η νεφέλη, σήμαινε: Προχωρείτε! Όταν κατέβαινε η νεφέλη χαμηλά, σήμαινε; Σταματήστε!

Αν τη Σκηνή του Μαρτυρίου την σκέπαζε η προστασία του Θεού, και κάθε σκηνή και κάθε αντίσκηνο στρατιωτικό στον πό­λεμο του ’40 το σκέπαζε η προστασία του Θεού με την παρουσία της Παναγίας. Αλλά τότε κάθε σκηνή ήταν ένα προσκυνητάρι. Παντού είχαν την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και προ­σεύχονταν θερμά. Αλλά κι ολόκληρη η Ελλάδα ήταν μία Σκηνή του Μαρτυρίου, ένα κατοικητήριο του Θεού. Όσοι δεν βρίσκον­ταν στη μάχη του πολέμου, στη μάχη του πυρός στα βουνά, βρί­σκονταν στη μάχη της προσευχής μέσα στις εκκλησίες.

Η Παναγία σκέπασε το Γένος των Ελλήνων. Ξέρετε γιατί; Διότι υπήρχε το ηρωικό ΟΧΙ! Όχι, βροντοφώναξαν άρχοντες και λαός! Όχι! Δεν παραδινόμαστε στους βαρβάρους, που έρχονται με μα­νία. Αυτό το Όχι είναι έκφραση της αντιστάσεως της ελληνι­κής ψυχής σε κάθε επιδρομέα. Αυτό το Όχι είναι έκφραση της αδούλωτης χριστιανικής ψυχής.

Ζητάμε και σήμερα προστασία και σκέπη. Μία η αληθινή προστασία: Ο Παντοδύναμος Θεός και η Κεχαριτω­μένη Θεοτόκος…

Ας παρακαλέσουμε την Παναγία να μας σκεπάσει από τους βομβαρδισμούς της αμαρτίας. Σκέπασε, Παναγία, τα παι­διά και τους νέους μας! Σκέπασε, Παναγία, την Ελλάδα μας!

Αρχιμ. Δανιήλ. Γ. Αεράκη, Κλήματα της Αμπέλου, σ. 124-130 [αποσπάσματα]

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://www.pemptousia.gr/2020/10/evgnomosini-tou-ellinikou-laou-pros-t/

Το Ελληνικό Πολεμικό!

Το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό 

στον ελληνοϊταλικό πόλεμο

 Ηλίας Λιαμής, Σύμβουλος Ενότητας Πολιτισμού

Αν και η επίσημη έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940,   οι περιπέτειες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού ξεκίνησαν από το λιμάνι της Τήνου,   όταν το, τυπικά άγνωστο αλλά γνωστό τοις πάσι, ιταλικό υποβρύχιο τορπίλισε το καταδρομικό «Έλλη». Το γεγονός αυτό,   αν και καταγράφεται ως καταστροφή και βύθιση ενός από τα ιστορικότερα πλοία του πολεμικού μας ναυτικού, αποτέλεσε αφορμή απίστευτης πατριωτικής τονώσης και εθνικής ομοψυχίας, που διαπότισε όλες τις προσπάθειες άμυνας απέναντι σε έναν εχθρό με πολλαπλάσια δύναμη σε όλα τα επίπεδα. Και έμελλε να είναι το Πολεμικό Ναυτικό εκείνο που προσέφερε την πρώτη θυσία σε μία σειρά θυσιών όλων των όπλων και κατ΄ επέκταση ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Παραδοσιακά, το Πολεμικό Ναυτικό αποτελούσε αιχμή του δόρατος για τις ένοπλες δυνάμεις, με δεδομένες τις τότε πρόσφατες θριαμβευτικές νίκες κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρόλα αυτά και ενόψει της επικείμενης ιταλικής επίθεσης, που εθεωρείτο σχεδόν βέβαιη, οι περισσότεροι οικονομικοί πόροι διετέθησαν για τη δημιουργία οχυρωματικών έργων τόσο στη μεθόριο με τη Βουλγαρία όσο και στη μεθόριο με την Αλβανία καθώς και για αγορά πολεμικού υλικού του στρατού ξηράς. Τα κονδύλια για το Πολεμικό Ναυτικό καταναλώθηκαν κυρίως στην αγορά εξοπλισμού και πυρομαχικών.

Η αποστολή του ελληνικού ναυτικού ήταν εξαρχής δεδομένη: Να προστατέψουν νηοπομπές μεταφοράς στρατού και εφοδίων προς το μέτωπο και να παρενοχλήσουν όσο ήταν δυνατόν αντίστοιχες μεταφορές του ιταλικού στρατού.

Η επίθεση στην Αλβανία καθόρισε και το χώρο επιχειρήσεων του Πολεμικού Ναυτικού. Το Αιγαίο θεωρήθηκε σχετικά ασφαλές καθώς η απόσταση από την Ιταλία ήταν μεγάλη. Αντίθετα, στην Αδριατική, πραγματοποιήθηκαν οι σημαντικότερες ναυτικές επιχειρήσεις.

Από πλευράς απόκτησης νέων πλοίων, η μόνη αγορά που κατέστη εφικτή ήταν εκείνη των δύο σύγχρονα αντιτορπιλικών που παρελήφθησαν από βρετανικά ναυπηγεία το 1939. Πρόκειται για τα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεωργίος» και «Βασίλισσα Όλγα». Παράλληλα,   έγινε μία μεγάλη προσπάθεια ανάπτυξης της επισκευαστικής ικανότητας των ελληνικών ναυπηγείων, κάτι που κατορθώθηκε με την ίδρυση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Έτσι, το Πολεμικό Ναυτικό κατάφερε σε αρκετά μεγάλο βαθμό να προχωρήσει στη γενική επισκευή παλαιότερων πολεμικών πλοίων και στην κάλυψη των αναγκών σε βοηθητικά πλοία καθώς και στην οργάνωση διάφορων ναυτικών υπηρεσιών που περιελάμβαναν την παράκτια άμυνα, τη δημιουργία θαλάσσιων ναρκοπεδίων,   την πόντιση θαλάσσιων φραγμάτων αλλά και την κατασκευή παρατηρητηρίων αέρος και θαλάσσης.

 Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, το Πολεμικό Ναυτικό ήταν έτοιμο να παρατάξει 6 σχετικά σύγχρονα αντιτορπιλικά, 4 αντιτορπιλικά παλαιότερης κατασκευής,   έξι υποβρύχια Γαλλικής ναυπηγήσεως, 13 μικρά τορπιλοβόλο, τέσσερα ναρκαλιευτικά και το ηλικίας 20 ετών πλωτό συνεργείο «Ήφαιστος». Το ένδοξο θωρηκτό «Αβέρωφ», λόγω κακής καταστάσεως των λεβήτων του, έμεινε ως εφεδρεία στην περιοχή του Ναυστάθμου.

Εντατική υπήρξε η προετοιμασία και του έμψυχου δυναμικού του Πολεμικού Ναυτικού με την συστηματική εκπαίδευση των στελεχών του όλων των βαθμίδων μέσω της Ναυτικής Σχολής Πολέμου αλλά και μέσω των διαφόρων εξειδικευμένων σχολών ειδικεύσεις των αξιωματικών και υπαξιωματικών. Γενικά, ο πόλεμος βρήκε το Πολεμικό Ναυτικό πλήρως επανδρωμένο με πολύ υψηλό επίπεδο κατάρτισης αλλά και φρονήματος. Παρόλα αυτά, η σύγκριση με το Πολεμικό Ναυτικό της Ιταλίας ήταν συντριπτική: Με οκτώ θωρηκτά, 8 βαριά και 26 ελαφρά καταδρομικά,   130 αντιτορπιλικά και 119 υποβρύχια,   χωρίς να υπολογίσει κάνεις τα βοηθητικά σκάφη, το ιταλικό ναυτικό φαινόταν πανίσχυρο, συγκρινόμενο ακόμα και με τις δυνάμεις του βρετανικού στόλου στη Μεσόγειο. Σε αυτή την τέλεια θαλάσσια πολεμική μηχανή,   τα ελληνικά πλοία δεν ήταν εξοπλισμένα ούτε καν με ανθυποβρυχιακές συσκευές αλλά και ούτε με ραντάρ εντοπισμού πλοίων και αεροσκαφών.

Κι όμως! Ένα μεγαλειώδες έργο πραγματοποιήθηκε με πλήρη τάξη και αποτελεσματικότητα από το Πολεμικό Ναυτικό. Μέχρι τις 16 Νοεμβρίου του 1940 είχαν μεταφερθεί στο μέτωπο σχεδόν 42.000 στρατιώτες, 18.000 ζώα και χιλιάδες τόνοι υλικού όπως πυροβόλα και οχήματα. Αλλά και όταν έληξαν οι μεταφορές αυτές, προέκυψαν οι ανάγκες μετακίνησης πολλών εφέδρων οπλιτών και αξιωματικών από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα, ενώ παράλληλα χιλιάδες τραυματίες στρατιώτες με κρυοπαγήματα έπρεπε να προωθηθούν στον Πειραιά και κατόπιν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους για αποθεραπεία. Βεβαίως, οι εμπορικές και επιβατικές μετακινήσεις δεν διεκόπησαν, αλλά μάλλον αυξήθηκαν καθώς σε αυτές προστέθηκαν θαλάσσιες διαδρομές με εφόδια από την Αίγυπτο και τα Δαρδανέλια.

Τα ελληνικά αντιτορπιλικά δεν περιορίστηκαν μόνο στην προστασία των θαλάσσιων μεταφορών αλλά ανέλαβαν και τολμηρές επιδρομικές επιχειρήσεις. Αρχικά βομβάρδισαν τις θέσεις του ιταλικού στρατού στη Σαγιάδα και στη συνέχεια εκτέλεσαν τρεις ριψοκίνδυνες επιδρομές στο στενό του Οτράντο, συνδιάζοντας μάλιστα την τελευταία με βομβαρδισμό του Αυλώνα.

Η γερμανική επίθεση, τον Απρίλιο του ΄41, με τον ταχύτατο ρυθμό της αποσυντόνισε πλήρως τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό με αποτέλεσμα να υπάρξει αδράνεια ως προς τις έγκυρες αποφάσεις μετακίνησης του ελληνικού στόλου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του στόλου να παραμείνει εγκλωβισμένο στον Σαρωνικό για 15 κρίσιμες μέρες στα μέσα του Απριλίου, με αποτέλεσμα τη βύθιση και την μεγάλη καταστροφή πολλών πλοίων. Πρακτικά, ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστούν οι επιθέσεις από μεγάλο ύψος των γερμανικών αεροπλάνων που διακρίνονταν για τη μεγάλη τους ευστοχία. Η 20η Απριλίου του 1941 αποτελεί την τραγικότερη ημέρα της νεότερης ναυτικής ιστορίας μας, καθώς το αντιτορπιλικό «Ψαρά» και αλλά επτά αντιτορπιλικά δέχτηκαν αιφνιδιαστική επίθεση γερμανικών αεροσκαφών, με αποτέλεσμα τη βύθισή του πρώτου και τις βαριές ζημιές των υπολοίπων. Είχε ήδη προηγηθεί η μεγάλη ζημιά και τελικά η αιχμαλωσία του αντιτορπιλικού «Βασιλεύς Γεώργιος» μία εβδομάδα πριν ενώ λίγο αργότερα, στις απώλειες προστέθηκε και το αντιτορπιλικό «Ύδρα». Όταν τελικά αποφασίστηκε η μετακίνηση του στόλου προς την Αλεξάνδρεια, ήταν πολύ αργά.

Για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό ακολούθησαν ηρωικές στιγμές δράσης στη Μεσόγειο καθ΄όλη τη διάρκεια του πολέμου. Η Μεγάλη Βρετανία, αναγνωρίζοντας τις ικανότητες των Ελλήνων αξιωματικών και ναυτών,  παραχώρησε σταδιακά στο απόδημο Πολεμικό Ναυτικό 6 νέα αντιτορπιλικά. Έτσι το Ναυτικό μας είχε μία διαρκή παρουσία σε όλα τα είδη πολεμικών επιχειρήσεων στη Μεσόγειο και συμμετοχή σε όλες τις αποβάσεις όπως εκείνη της Σικελίας,   του Σαλέρνο και του Άντζιο.

Στις 17 Οκτωβρίου του 1944 ο ελληνικός στόλος με επικεφαλής το «Αβέρωφ» επέστρεψε και πάλι στην πατρίδα.

Η ελληνική ιστορία υποδέχτηκε τους νέους της ήρωες, αξιωματικούς και ναύτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Λαμπρότερες περιπτώσεις υπήρξαν εκείνες του πληρώματος του αντιτορπιλικού «Αδρίας» και του υποβρυχίου «Παπανικολής». Το πρώτο, παρά την καταστροφή της πλώρης του από νάρκη κοντά στην Κάλυμνο, κατόρθωσε να φτάσει στην τουρκική ακτή και ύστερα από στοιχειώδεις επισκευές να επιστρέψει στη βάση του στην Αλεξάνδρεια χωρίς πλώρη, προσφέροντας ένα πρωτόγνωρο θέαμα στα παγκόσμια ναυτικά χρονικά. Το δεύτερο πλούτισε την ελληνική ναυτοσύνη με την λαμπρή δράση του στην Αδριατική.

 ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/10/to-elliniko-polemiko-naftiko-ston-ellinoitaliko-polemo/