Ενθρόνιση Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Πλάτωνος, 13.11.2021

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη!

 Υπάρχουν όρια στην ανθρωπιά;

(Η΄ Λουκά)
Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Είναι σωστό και κατανοητό, ενώ βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου, στο γραφείο σου, στις υποθέσεις σου, να σταματήσεις στο δρόμο για να βοηθήσεις κάποιον πάσχοντα με κίνδυνο να καθυστερήσεις, να ζημιωθείς και ίσως και να παρεξηγηθείς. Η οργάνωση και ο ρυθμός της ζωής, το πρόγραμμα και οι διάφορες ασχολίες αποδιώχνουν πολλές φορές τα αισθήματα αγά­πης και κάνουν δύσκολη την εφαρμογή της. Μιλούμε για την αγάπη σαν το κεντρικότερο στοιχείο του χρι­στιανισμού, αλλά ξεχνούμε ότι αυτή είναι ή μάλλον πρέπει να είναι και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της χριστιανικής ζωής μας. Έτσι ενώ πολύ συχνά παραλείπουμε να δείξουμε την αγάπη μας σ’ αυτόν που την χρειάζεται, έχουμε πάντα για τον εαυτό μας μια ευλογοφανή δικαιολογία.

Η παραβολή του εύσπλαχνου Σαμαρείτου έρχεται να μας θυμίσει μερικές οδυνηρές αλήθειες και να μας δώσει μια εικόνα της πραγματικής αγάπης. Αν­τίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, ένας ιερεύς και ένας λευίτης περνώντας από τον δρόμο που οδηγεί α­πό την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ «αντιπαρέρχονται» τον πληγωμένο και σχεδόν μισοπεθαμένο οδοιπόρο που έπεσε σε ληστές. Για ποιό τάχα λόγο δεν σταματούν; Μήπως φοβούνται ότι θα υποστούν και αυτοί την ίδια τύχη αν καθυστερήσουν το ταξίδι τους; Είναι παρα­τηρημένο ότι ο φόβος της προσωπικής ζημίας και η ανάγκη αυτοπροστασίας συντελούν αναπόφευκτα στην παράλειψη του έργου της αγάπης. Μήπως βιάζονται για να μεταβούν έγκαιρα στην υπηρεσία τους, σε κά­ποιο ιερατικό καθήκον, σε κάποια αποστολή; Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές ευσεβείς και δικαιολογημέ­νες κατά πάντα προφάσεις στέκονται εμπόδιο στο να συμπαρασταθούμε κάποιον που βρίσκεται σε άμεση ανάγκη. Μήπως τον μισοπεθαμένο άτυχο οδοιπόρο τον θεώρησαν νεκρό και θέλησαν να αποφύγουν την επα­φή με νεκρό τηρώντας την σχετική διάταξη του Μω­σαϊκού Νόμου; Ο τύπος πολύ συχνά κυριαρχεί επάνω στην ουσία και συμπνίγει τις αυθόρμητες εκδηλώσεις. Μήπως απλώς και χωρίς ιδιαίτερο λόγο αδιαφορούν; Η εποχή μας έχει να δώσει πολλά απάνθρωπα παρα­δείγματα τέτοιας θανατηφόρου αδιαφορίας.

Η παραβολή δεν μας δίνει καμία εξήγηση για την στάση των δύο ιερωμένων. Θέλει να τονίσει πε­ρισσότερο την στάση του τρίτου προσώπου της διηγήσεως, του Σαμαρείτη, ενός ανθρώπου που για τον Ιου­δαίο σημαίνει ακάθαρτος, αιρετικός, απόβλητος. Μη νομίσουμε ότι ο Χριστός θέλει να δείξει την διαφορά ανάμεσα στους άσπλαχνους ιερωμένους της εποχής και τον συμπονετικό λαϊκό. Άλλος είναι ο στόχος του: θέλει να δείξει ότι οι Ιουδαίοι που καθημερινά στην προσευχή τους επαναλάμβαναν τις δύο θεμελιώδεις εντολές της Π. Διαθήκης «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου», και «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», στην πράξη δεν είχαν καμιά διάθεση να τις εφαρμόσουν, ενώ ο αλλογενής έδωσε ένα δείγμα αληθινής θρησκευτικότητας με κέντρο την πράξη της αγάπης. Αξίζει τον κόπο να δούμε μερικές χτυπητές πλευρές αυτής της αγάπης.

1. Η αγάπη είναι μια προσωπική συνάντηση με τον πάσχοντα, με τον πτωχό, με τον δυστυχισμένο. Η προσωπική αυτή συνάντηση σημαίνει ίσως απώλεια πολύτιμου χρόνου, χασομέρι από τις ιδιωτικές υποθέσεις, αναβολή κάποιου ταξιδιού μας, παραίτηση από πράγματα που δικαιωματικά μας ανήκουν. Ο εύσπλαχνος Σαμαρείτης της παραβολής παραιτείται του με­ταφορικού μέσου του για να ανεβάσει σ’ αυτό τον πλη­γωμένο, προσφέρει τα πιο χρήσιμα εφόδιά του, λάδι και κρασί, πληρώνει τον πανδοχέα και υπόσχεται κατά την επάνοδό του να συνεχίσει την εκδήλωση του ενδιαφέροντός του.

2. Η αγάπη δεν προέρχεται από ένα οίκτο της στιγμής, από μια συμπάθεια για τον δυστυχισμένο (με κρυφή φοβία μήπως βρεθούμε κι εμείς κάποτε στη θέ­ση του ή με υποσυνείδητη ικανοποίηση που δεν είμα­στε εμείς τώρα στην ίδια κατάσταση), αλλά είναι α­νιδιοτελής και ολοκληρωτική προσφορά, κατά το πρό­τυπο του Χριστού που πάνω στον Σταυρό έδειξε τί εί­ναι η ολοκληρωτική αγάπη. Εμείς αγαπούμε, διότι «Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ιωάν. 4, 19), κατά την φράση του μαθητή της αγάπης.

3. Αλλά και ένα ακόμη χαρακτηριστικό της αγά­πης βγαίνει από την στάση του Σαμαρείτη. Η αγάπη δεν γνωρίζει όρια και περιορισμούς. Ίσως σ’ αυτό κυ­ρίως αποβλέπει ο Χριστός λέγοντας την παραβολή που προκλήθηκε από το ερώτημα ενός Ιουδαίου νομο­διδασκάλου: Ποιός είναι ο πλησίον μου; Εκείνος ε­ρωτά, μέσα στο χάος των διαφόρων αντιλήψεων της εποχής περί της εννοίας και των ορίων του πλησίον, ποιο είναι το αντικείμενο της αγάπης και μέχρι που πρέπει αυτή να εκτείνεται. Κι ο Χριστός λέγοντας αυτή την παραβολή αντιστρέφει τα πράγματα, δεί­χνοντας ποιο είναι το υποκείμενο της αγάπης. Εάν ο κάθε άνθρωπος είναι υποκείμενο αγάπης, τα όρια του πλησίον είναι απεριόριστα· δεν υπάρχουν φραγμοί κοι­νωνικοί, θρησκευτικοί, φυλετικοί κλπ. Όποιος αγα­πά μόνον τους φίλους του, τους ομοθρήσκους του, τους δικούς του, φέρεται ανθρώπινα· όποιος δεν γνωρίζει αυτούς τους φραγμούς, φέρεται θεϊκά, κατά το πρό­τυπο του Θεού της αγάπης.

(Ιωαν. Δ. Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Παν/μίου, Οδός ελπίδας, Εκδ. Ι. Μ. Αττικής, 1979, σσ. 31-34)

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2021/11/iparchoun-oria-stin-anthropia-i-louka-2/

Άρης Σερβετάλης - Αναζητούσα την ηδονή και έπιασα πάτο – Με έσωσε ένας μ...

Η κάθε εποχή ...

Σύγκριση εποχών
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Η κάθε εποχή έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, τα ωραία και τα δύσκολά της που, αναπόφευκτα, επηρεάζουν τους ανθρώπους και σε αρκετές  περιπτώσεις τους καθορίζουν.

Η δική μας εποχή, με την τεχνολογία, τα μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας, την πληροφορική και τα πολλά θετικά της, επηρέασε «όπου γης» τους ανθρώπους της και τους άλλαξε σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι πριν από μας, ακόμα και μερικές δεκαετίες, να φαντάζουν ως άλλοι άνθρωποι.

Όμως κι αυτοί ήταν όπως εμάς! Ίδιες ανάγκες, ίδιες επιθυμίες, ίδια πάθη, ίδιες ελπίδες. Ωστόσο, αρκετές διαφορές μάς διακρίνουν, ώστε να μιλάμε για «άλλη εποχή» με όλη τη σημασία της λέξης. Μια τέτοια σημαντική διαφορά είναι ότι λειτουργούσε η κοινότητα, με τα πλην και τα συν που τη χαρακτηρίζουν, αφού την αποτελούν άνθρωποι με τα καλά και τα κακά τους.

Έτσι, μέσα στην κοινότητα μπορούσες να βιώσεις την απόρριψη για λάθος που δεν ταίριαζε με τη συμπεριφορά του συνόλου. Η όποια «επανάσταση» με το κατεστημένο είχε κοινωνικό κόστος. Η οκνηρία και η ανηθικότητα, η απιστία και η κριτική και άλλα, δεν γίνονταν αποδεκτά με ό,τι σήμαινε αυτό για το πρόσωπο.

Είχε όμως και αρκετά θετικά. Ένα τέτοιο σημαντικό της κοινότητας ήταν η αξία που είχε ο καθένας μέσα σ’ αυτή. Ο σεβασμός στους μεγαλύτερους, στους μορφωμένους, στους εργατικούς. Κι ακόμα, η επικοινωνία μεταξύ τους, το ενδιαφέρον για τον πόνο και το δάκρυ του άλλου, όπως και η συμμετοχή στη χαρά του.

Δεν ήξεραν τι σήμαινε ψυχοθεραπεία στον ψυχοθεραπευτή, γιατί αυτό το σημαντικό έργο γινόταν μεταξύ των μικρότερων με τους μεγαλύτερους. Άκουαν τη δυσκολία του και έδιναν τη συμβουλή τους βγαλμένη μέσα από την πείρα. Οι γονείς είχαν λόγο στην οικογένεια των παιδιών τους, ώστε τις περισσότερες φορές, αποτρέπονταν τα διαζύγια.

Δεν ήταν, βέβαια, ο κόσμος τότε «αγγελικά πλασμένος». Όμως κάποια θετικά του είναι καλά να τα φέρνουμε στην επιφάνεια για να τα μιμηθούμε, γιατί σήμερα βιώνεται σε μικρούς και μεγάλους η μοναξιά. Χωρίς αίσθηση ενδιαφέροντος από δικούς σου ανθρώπους, χωρίς ειλικρίνεια στη σχέση, χωρίς επικοινωνία ουσιαστική.

Ακόμα και η θεία Λειτουργία θεωρείται ως μέσον ατομικής σωτηρίας, ηρεμίας και αυτοδικαίωσης, ώστε να χάνεται η ουσία της που είναι η σύναξη των αδελφών που έχουν τον ίδιο ουράνιο Πατέρα, γι’ αυτό και καλούνται να ζήσουν κοινοτικά εν Χριστώ, προσφέροντας τα χαρίσματά τους ο ένας στον άλλο.

Δεν είναι το έκτακτο ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό μας σήμερα το πρόβλημα. Αυτό παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις. Είναι η καθημερινότητα, το συνεχές ενδιαφέρον γι’ αυτόν που νιώθει μόνος, η νοοτροπία ότι μόνο στη δυσκολία εκφράζουμε την αγάπη μας.

Ένα από τα πολλά μηνύματα που κυκλοφορούν παρουσίαζε και μια γιαγιά να λέει, μεταξύ των άλλων:

«Άκου παιδάκι μου!

Πάτε στο φεγγάρι, αλλά δεν πάτε στο γείτονα.

Κάνατε μεγάλα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες.

Έχετε περισσότερες γνώσεις, αλλά λιγότερη κρίση.

Έχετε περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.

Αγαπάτε σπάνια, ζηλεύετε και μισείτε συχνά.

Δώσατε χρόνια στη ζωή σας και όχι ζωή στα χρόνια σας».

Έχει, άραγε άδικο;

ΠΗΓΗ:www.isagiastriados.com

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pemptousia.gr/2021/11/sigkrisi-epochon/

Το χαμομηλάκι : Λικέρ ροδιού, σπιτικό και πανεύκολο!!

Το χαμομηλάκι : Λικέρ ροδιού, σπιτικό και πανεύκολο!!: Μας φίλεψε η φίλη μας τσικουδιά κρητική -  διαμάντι (κατευθείαν από το αποστακτήριο) ,  και ρόδια από τον κήπο της. Τι άλλο θα φτιάχναμε, π...

Χρήστος Κυριαζής - Η αγάπη είναι μία - Official Video Clip

Ο Αγγελος μου....

Ο φύλακας Άγγελος κάθε ανθρώπου

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Στην αρχή του Συμβόλου της Πίστεως ομολογούμε πίστη στον Θεό «ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων». Μεταξύ αυτών των αοράτων δημιουργημάτων του Θεού περιλαμβάνονται οι Άγιοι Άγγελοι.

Όπως μας πληροφορεί Αγία Γραφή, ο Θεός δημιούργησε τους Αγίους Αγγέλους προτού δημιουργήσει τη γή, τον ήλιο τα αστέρια και όλον τον υλικό κόσμο. Διαβάζουμε στο βιβλίον Ιώβ: «ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ἤνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες Ἀγγελοί μου (Ιώβ 38,7).

Οι Άγγελοι δεν έχουν υλικά σώματα όπως εμείς, αλλά πνευματικά, γι ̓ αυτό και δεν τους βλέπουμε με τα σωματικά μάτια. Αναφέρονται όμως περιπτώσεις που εμφανίστηκαν με ανθρώπινη μορφή, για να εκπληρώσουν κάποια αποστολή που τους ανέθεσε ο Θεός.

Ένα από τα έργα των Αγγέλων είναι να προστατεύουν τους ανθρώπους από τις επιθέσεις των πονηρών πνευμάτων και να τους ενισχύουν και καθοδηγούν στο δρόμο του Θεού, ώστε να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού ( βλέπε Εβρ. 1,14).

Κατά την Βάπτιση ο Ιερέας απευθύνει την Ευχή: Κύριε, «Σύζευξον τῇ ζωῇ αὐτοῦ (αὐτῆς) Ἄγγελον φωτεινόν, ῥυόμενον αὐτόν (αὐτήν) ἀπὸ πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου, ἀπὸ συναντήματος πονηροῦ, ἀπὸ δαιμονίου μεσημβρινοῦ…». Έτσι από εκείνη τη στιγμή κάθε βαπτισμένος έχει δίπλα τον δικό του Φύλακα Άγγελον.

 

Δεν πρέπει, λοιπόν, να το ξεχνούμε ποτέ αυτό. Όταν κοιμώμαστε ο Άγγελός μας αγρυπνεί. Όπου πηγαίνουμε μας ακολουθεί. Όταν κινδυνεύουμε μας προστατεύει. Όταν δεχόμαστε τα βέλη του πονηρού, μας ενισχύει να προστατευθούμε. Όταν αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, μας φέρνει κατάλληλες σκέψεις για να το λύσουμε σωστά.

Αδελφοί μου, έχουμε σκεφθεί πόσο μεγάλη ευεργεσία του Θεού είναι, καθένας μας να έχει πάντοτε κοντά του, φύλακά του, βοηθό, τον προσωπικό του Φύλακα Άγγελο;

Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο πιό όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν αισθανόμαστε δίπλα μας, κάθε στιγμή, την παρουσία του προσωπικού μας Φύλακα Αγγέλου;

Όταν αισθάνομαι τον Άγιο Άγγελο δίπλα μου και ξέρω ότι βλέπει τα έργα μου, ακούει τα λόγια μου και αντιλαμβάνεται τις σκέψεις μου, τα σχέδιά μου, τις επιθυμίες μου, θα διαπράξω, είναι δυνατόν ποτέ να διαπράξω αμαρτωλά έργα; Διότι συνήθως ανήθικες πράξεις, κλεψιές, φόνοι και άλλα γίνονται κρυφά, μέσα στο σκοτάδι, μακρυά από τα μάτια των άλλων. Όταν λοιπόν, γνωρίζω ότι ο άγιος Άγγελός μου βλέπει τι αμαρτία πηγαίνω να κάνω, θα τολμήσω μπροστά στα μάτια του να την πραγματοποιήσω;

Αν τα πονηρά πάθη που φωλιάζουν μέσα μου με ωθούν να πώ ψέμμα, ή άσχημα λόγια, ή κατηγορίες για άλλους, δεν θα ντραπώ να τα εκστομήσω μπροστά στον Άγγελό μου;

Αλλά ο Άγγελός μου δεν βλέπει μόνον τίς πράξεις και δεν ακούει μόνον όσα λέμε, αλλά, ως λογικό πνεύμα του Θεού, γνωρίζει ακόμη και αυτά που σκεπτόμαστε. Εκ πείρας γνωρίζουμε ότι, ένας χαρισματικός, φωτισμένος άνθρωπος του Θεού, όπως ο Όσιος Παΐσιος και ο Όσιος Πορφύριος, μπορεί να αντιληφθεί τι έχουμε στη σκέψη μας. Πολύ περισσότερο ο Άγγελος μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου. Όταν έχουμε αυτό υπόψιν, δεν θα προσέχουμε να μη δεχόμαστε ακάθαρτους λογισμούς και σκέψεις πονηρές που μολύνουν την ψυχή μας;

Εκτός όμως από την προφύλαξη, που μας κάνει ο Άγγελος από αμαρτωλές πράξεις, λόγια και σκέψεις, μας προφυλάσσει και από τους κινδύνους, σωματικούς και ψυχικούς, που κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε. Γνωρίζουμε ότι ο σατανάς, ο οποίος χαρακτηρίζεται στην Αγία Γραφή «ανθρωποκτόνος»και «λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίῃ» ((Α΄ Πέτρ. 5,8), συνεχώς μας πολεμά. Ας θυμηθούμε πόσες συμφορές προκάλεσε στον Δίκαιο Ιώβ! Από αυτές τις εχθρικές προσβολές του πονηρού μας προστατεύει ο Άγγελος φύλακάς μας. Αν είχαμε μάτια πνευματικά θα μπορούσαμε να δούμε την πάλη που κάνει συνεχώς ο Άγγελός μας, για να μας προστατεύει από τα βέλη του πονηρού, τις παγίδες που μας στήνει και τους ποικίλους κινδύνους που προσπαθεί να μας προκαλέσει.

Γι ̓ αυτό οι πιστοί είμαστε ευγνώμονες προς τους Αγγέλους Φύλακές μας, αλλά και προς όλους τους Αγίους Αγγέλους για την αγάπη τους και τα όσα κάνουν για τη σωτηρία μας. Προς τούτο κάθε βράδυ, στο τέλος της Ακολουθίας του Αποδείπνου, απευθύνουμε ειδική Ευχή πρός τον Φύλακα Άγγελον, με την οποίαν τον ευχαριστούμε για τη προστασία του, και τον παρακαλούμε να μας συγχωρήσει για την λύπη που του προξενήσαμε με τα αμαρτήματά μας και ποτέ να μη μας εγκαταλείψει απροστάτευτους. Άλλωστε, σε όλες τις Ιερές Ακολουθίες καθημερινά παρακαλούμε το Θεό να μας δίνει «Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν.

Είθε αδελφοί μου, με την ζωήν μας να μη δυσαρεστούμε τους καλούς μας φύλακες Αγγέλους, αλλά τουναντίον να τους κάνουμε να είναι ευχαριστημένοι μαζί μας και να συνεχίζουν να μας παρέχουν την κραταιά προτασία τους, έως ότου μας οδηγήσουν στην ουράνια βασιλεία του Θεού. Αμήν.

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2021/11/253039/