Πάτμος

Tour of Patmos, Greece

Πάτμος!!!

Greek-Orthodox: Monastery Of Saint John The Theologian, Patmos (Greece) ...

Η Γλώσσα μου..

Ἀνακαλύπτω τὶς ρίζες τῶν λέξεων 

 Τιμαλφεῖς λέξεις

Ὁ οἰωνὸς στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἦταν τὸ μαντικὸ πτηνό, δηλαδὴ κάθε μεγαλόσωμο ἁρπακτικὸ σαρκοφάγο πουλὶ ἀπὸ τὸ κρώξιμο καὶ τὸ πέταγμα τοῦ ὁποίου μάντεις μὲ «εἰδικότητα» στὰ πουλιά, οἱ οἰωνοσκόποι («οἱ ἐπ’ οἰωνοῑς ἱερεῖς») ὑποτίθεται ὅτι προφήτευαν τὸ μέλλον. Τὸ κοινὸ πτηνὸ λεγόταν  ὄρνις, ἐξ οὗ καὶ ἡ σημερινὴ ὄρνιθα. Προϊόντος τοῦ χρόνου ἡ σημασία τοῦ οἰωνοῦ διευρύνθηκε καὶ δήλωνε τὸ προφητικὸ σημάδι, προμήνυμα, ὅπως ἦταν οἱ ἀστραπὲς καὶ οἱ κεραυνοί, τὸ πέταγμα καὶ τὸ κρώξιμο ὁρισμένων πτηνῶν, οἱ κινήσεις καὶ οἱ στάσεις τετράποδων ζώων ἢ ἑρπετῶν ἢ καὶ ὁρισμένα γεγονότα. Ὁ οἰωνὸς μπορεῖ νὰ ἦταν ἀγαθός, αἴσιος, χρηστός, ἄσμενος, εὐτυχής, μέγας, ἄριστος, δύσκολος, κακός, πονηρός,   Σήμερα οἰωνὸς εἶναι κάθε σημάδι τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ χρησιμεύσῃ ὡς ἔνδειξη γιὰ τὴν πρόβλεψη τοῦ μέλλοντος: «Οἱ  οἰωνοὶ γιὰ τὴν ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας δὲν εἶναι καλοί». Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστὰ ἀποφθέγματα εἶναι τὸ ὁμηρικὸ «εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»· ἕνας μόνον ἄριστος οἰωνὸς ὑπάρχει, αὐτὸς ποὺ ἐπιτάσσει νὰ ὑπερασπίζῃς τὴν πατρίδα (Ἰλιάδα Μ243). Εὐοίωνος εἶναι αὐτὸς ποὺ προμηνύει κάτι καλό: εὐοίωνες προοπτικές/ προβλέψεις /μέλλον. Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι εὐοίωνος εἶναι δυσοίωνος: δυσοίωνες προβλέψεις/ προοπτικές/ ἐκτιμήσεις/ ἐξελίξεις / δυσοίωνα μηνύματα/ σενάρια/ σημάδια. Τὸ ρῆμα προοιωνίζομαι (καὶ ὄχι προοιωνίζω, τὸ ρῆμα εἶναι ἀποθετικό) σημαίνει παρουσιάζω σημάδια γιὰ κάτι ποὺ πρόκειται νὰ συμβῇ, προμηνύω, προσημαίνω, προδιαγράφω: ἡ ἀπαίτηση γιὰ ὑψηλὰ πλεονάσματα προοιωνίζεται μέτρα λιτότητας, ἡ ἀλληλοδιαδοχὴ στὴν ἐξουσία πολιτικῶν ποὺ πιστεύουν στὸν ἱστορικὸ ὑλισμὸ δὲν προοιωνίζεται τίποτα καλὸ γιὰ τὴν χώρα. Σημειωτέον ὅτι οἱ λέξεις εὐοίωνος, δυσοίωνος καὶ προοιωνίζομαι δὲν εἶναι ἀρχαῖες. Δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν οἰωνό. Ἡ ἀρχαία γλῶσσα μας εἶναι ἡ μήτρα τῆς Νεοελληνικῆς· ἀκένωτη πηγὴ πλουτισμοῦ.

 ΠΗΓΗ:https://enromiosini.gr/

Ο Ιερεύς!!!

Ο απλοϊκός ιερέας

(Γεροντικόν)

Ένας επίσκοπος κάποτε, περιοδεύοντας τα χωριά της επαρχίας του, έφτασε σ’ ένα πολύ μακρινό χωριουδάκι. Ζήτησε να δη τον ιερέα.
Ύστερα από αρκετή ώρα παρουσιάστηκε μπροστά του ένας απλοϊκός χωρικός, μόλις είχε γυρίσει από το χωράφι και φορούσε τα ρούχα της δουλειάς.

Ήταν ο ιερέας του χωριού! Ο επίσκοπος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήθελε πιο ευπαρουσίαστο τον λειτουργό του Υψίστου.

Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή. Ο ιερέας ετοιμάστηκε να λειτουργήση κι ο επίσκοπος δεν τον άφηνε από τα μάτια του. Ήθελε να τα παρακολουθήση όλα. Θα έβρισκε ίσως πολλά σφάλματα στον αγροίκο εκείνο χωρικό.

Παράδοξο όμως! Από τη στιγμή που άρχισε η θεία λειτουργία, ο ιερέας κυκλώθηκε από μια θεϊκή φλόγα που τον θέρμαινε και τον λάμπρυνε χωρίς να τον καίη! Κι αυτό κράτησε ως το τέλος της λειτουργίας.

Αφού μοίρασε ο ιερέας το αντίδωρο στους χωρικούς, τον φώναξε ο επίσκοπος στο άγιο βήμα και πέφτοντας στα γόνατα, του ζήτησε να τον ευλογήση. Ο ταπεινός κληρικός σάστισε.

-Πώς είναι δυνατόν ο ανώτερος να ευλογηθή από τον κατώτερο του; Εσύ ευλόγησε με, άγιε δέσποτα.

-Αδύνατον να ευλογήσω εκείνον που στέκεται μέσα σε θεϊκή φλόγα και προσφέρει την αναίμακτη θυσία. « Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται».

-Υπάρχει τάχα, άγιε δέσποτα, επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή και διάκονος ακόμη που να πλησιάζη το άγιο θυσιαστήριο και να μην περικυκλώνεται από ουράνιο φως; είπε με απορία ο απλοϊκός ιερέας.

Τί να απαντήση ο επίσκοπος σ’ εκείνον που έβλεπε το υπερφυσικό σαν το φυσικώτερο πράγμα του κόσμου; Θαύμασε την καθαρότητα της καρδιάς του και έφυγε από το μικρό χωριό ωφελημένος.
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.211-213)
Πηγή: Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Ὁ Άγιος Λεόντιος (14 Μαΐου)

Άγιος Λεόντιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων 

Λεόντιόν τι ω Λεόντιε πνέων,
Σατάν καθείλες οία μικράν εμπίδα.

Ο Άγιος Λεόντιος καταγόταν από την Τιβεριούπολη της Φρυγίας και γεννήθηκε από γονείς πλούσιους και ευσεβείς περί το β’ ήμισυ του 12ου αιώνα μ.Χ.

Όταν πέθανε ο πατέρας του, αφού εγκατέλειψε την γενέτειρά του και φοίτησε κοντά σε ευλαβή ιερέα, προσήλθε στη μονή του Πτελιδίου, όπου έγινε μοναχός.
Αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και συνδέθηκε με τον Μητροπολίτη Τιβεριάδος, στον οποίο και υπετάγη.
Αφού ακολούθησε τον γέροντά του, ο οποίος επέστρεφε στην Επισκοπή του, κατέπλευσε μαζί του στην Πάτμο, για να προσκυνήσει στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Ξεκίνησε το ταξίδι του για την Κύπρο, αλλά η βουλή του Θεού τον οδήγησε και πάλι πίσω στην Πάτμο.
Εκεί, με πνευματική καθοδήγηση του ηγουμένου της μονής Θεοκτίστου, ανδρός έμπειρου στα πνευματικά, κατέστη υπόδειγμα αδελφικής αγάπης και ταπεινοφροσύνης.
Όταν ο ηγούμενος Θεόκτιστος πέθανε, ο Λεόντιος εξελέγη διάδοχός του με ομόφωνη απόφαση των μοναχών.
Ο Άγιος Λεόντιος επισκεπτόταν για τις υλικές ανάγκες της μονής και τη νήσο της Κρήτης.
Είχε δε ορμητήριο στην Κρήτη το μονύδριο του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου, εντός της αρχαίας πόλεως Άπτερα, επάνω από το τουρκικό φρούριο Ισδεζίν (Καλάμι), που ήταν τότε μετόχι της μονής Πάτμου.
Μεριμνώντας για τις υποθέσεις της μονής, ο Άγιος Λεόντιος μετέβη στην Κωνσταντινούπολη.
Εκεί είλκυσε τον σεβασμό και την εκτίμηση του αυτοκράτορα Μανουήλ του Κομνηνού (1143- 1180 μ.Χ.) ο οποίος του πρότεινε να γίνει Επίσκοπος στη Ρωσία ή στην Κύπρο αλλά ο Άγιος Λεόντιος αρνήθηκε από ταπεινότητα.
Όταν όμως του προτάθηκε ο θρόνος των Ιεροσολύμων, ο Λεόντιος δε μπορούσε να αρνηθεί και έγινε Πατριάρχης Ιεροσολύμων το 1170 μ.Χ., σε καιρούς κατά τους οποίους η Σιωνίτιδα Εκκλησία δοκιμαζόταν από την κυριαρχία των Λατίνων.
Εξαιτίας του ελέγχου που άσκησε στο νέο αυτοκράτορα Ανδρόνικο Κομνηνό, ο Λεόντιος εξορίστηκε και πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 14 Μαΐου 1190 μ.Χ. Η μνήμη του εορτάζεται στην Πάτμο και στα Ιεροσόλυμα στις 14 Μαΐου.
Ασματική Ακολουθία του εκδόθηκε στα Ιεροσόλυμα το 1912 μ.Χ.
Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής
Εικόνα από: Αποστολική Διακονία
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:https://oikohouse.wordpress.com

Ο Ναός τῆς του Θεοῦ Σοφίας

Το θαύμα της Αγια-Σοφιάς, 

η έκσταση που δεν ξεχνιέται ποτέ!

Γιώργος Ξεινός, Άρχων του Οικουμενικού Θρόνου, 

Γιατρός – Λογοτέχνης

H Μεγάλη Εκκλησία, «θέαμα κεκαλλιστευμένον τοῖς μὲν ὁρῶσι ὑπερφυές, τοῖς δέ ἀκούουσι παντελῶς ἄπιστον» κατά τον Προκόπιο και «κορωνίδα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής» κατά τον Ράνσιμαν, το μεγαλούργημα του Ιουστινιανού, πού αφιέρωσε στη Σοφία του Λόγου, στον Χριστό, συμβολίζοντας μια για πάντα μέσα στους αιώνες τον χαρακτήρα τής Αυτοκρατορίας του.

Για το ανυπέρβλητο, υστέρα από χίλια τετρακόσια χρόνια,αυτό αριστούργημα «θα ΄ταν αρκετό για να χαρακτηρισθεί ως “Μέγας” ο Ιουστινιανός, που το συνέλαβε ως όραμα και το πραγματοποίησε κατά τρόπο τόσο τέλειο» διατείνεται ο αρχιτέκτων του Πατριαρχικού Οίκου Αριστείδης Πασαδαίος.

Η Αγία Σοφία των 77 μέτρων μήκους και 72 πλάτους, με των 33 μέτρων διαμέτρου τεράστιο τρούλλο, πού απέχει 62 μέτρα από το δάπεδο, δίνοντας στον προσκυνητή την αίσθηση του σκέποντος ουρανού ό ναός πού οικοδόμησαν, διαθέτοντας όλη τη φαντασία και την τέχνη τους ό Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ό Ισίδωρος από τη Μίλητο, στη θέση παλαιότερου ναού πού βρισκόταν στον ίδιο περίβολο με την ‘Αγία Ειρήνη και μέσα στον περιτειχισμένο χώρο, όπου βρίσκονταν «τὰ περὶ τὸ Αυγουσταῖο σημαίνοντα πολιτικά κτίρια»: ή Σύγκλητος, το Παλάτι κι ό Ιππόδρομος.

Αρχικός Ιδρυτής θεωρείται ό Μέγας Κωνσταντίνος, πού έχτισε τον ναό τής του Θεού Σοφίας, κοντά στον επισκοπικό, τότε, ναό της του Θεού Ειρήνης. Ξαναχτίστηκε από τον Θεοδόσιο τον και εγκαινιάστηκε το 415, για να πυρποληθεί στις 15 Ιανουαρίου του 532 κατά τη στάση του Νίκα.

Τότε ό Ιουστινιανός συνέλαβε το μεγαλεπήβολο σχέδιο να τον ξαναχτίσει, εκ βάθρων. Η μηχανική τόλμη και ή αρχιτεκτονική φαντασία των Ανθέμιου και Ισίδωρου, έστησαν τον τεράστιο τρούλλο πάνω σε τέσσερις πεσσούς, δημιουργώντας αυτό το πρωτοφανέρωτο και ανεπανάληπτο αρχιτεκτονικό θαύμα, ανυπέρβλητο δείγμα τής βασιλικής μετά τρούλλου, μέσα σε πέντε χρόνια, δέκα μήνες και τέσσερις μέρες. Δίκαια ό «κτίτωρ» αυτοκράτορας, πού οραματίστηκε ένα αντάξιο της Αυτοκρατορίας του σύμβολο, αντικρίζοντας για πρώτη φορά τελειωμένο το έργο, αναφώνησε το θρυλικό εκείνο «νενίκηκά σε Σολομῶν».

Ανάλογη με την αρχιτεκτονική και ή εσωτερική διακόσμηση της Μεγάλης Εκκλησίας, με τις ορθομαρμαρώσεις των τοίχων, τούς κομψούς κίονες, τα περίτεχνα κιονόκρανα με το μονόγραμμα του Ιουστινιανού κι όλα εκείνα τα καλλιτεχνήματα, πού θα κάνουν την ‘Αγία Σοφία στόχο μελλοντικής λείας, άλλα επίσης παραμύθι και θρύλο.

Από την ανέγερσή της, ως τις παραμονές της Άλωσης τής Πόλης, η ‘Αγία Σοφία αποτέλεσε το καύχημα και το στολίδι των βυζαντινών Αυτοκρατόρων, οι οποίοι, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς οικονομικές δυσπραγίες του κράτους, την επιμελούνταν και φρόντιζαν την αίγλη της. Τούτο μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς ευκολότερα καί πειστικότερα στον εικονογραφικό διάκοσμό της. Από το αρχαιότερο ψηφιδωτό του τεταρτοσφαιρίου της αψίδας του Βήματος, την ένθρονη Θεοτόκο, ως την τεράστια, αμίμητης τέχνης, Δέηση τής παλαιολόγους εποχής, στη δυτική πλευρά του νότιου υπερώου, τα ψηφιδωτά τής Μεγάλης Εκκλησίας διηγούνται τη λατρεία και την αφοσίωση των βασιλέων και των βασιλισσών σ’ αυτή.

Δεν ήταν δυνατό να γίνει αλλιώς, παρά τούτος 0 περίλαμπρος ναός τής του Θεού Σοφίας, να αποτελέσει την έδρα του Επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και, στη συνέχεια, Οικουμενικού Πατριάρχη. Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια τής Ιστορίας, ως την ύστατη εκείνη ώρα τής 29ης Μαΐου του 1453, ή Μεγάλη Εκκλησία ταυτίστηκε με τον Οικουμενικό Θρόνο, κληροδοτώντας για πάντα στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως τον τίτλο τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Στα χρόνια τού Ιουστινιανού είχε χίλιους κληρικούς και στη Νεαρά του Ηρακλείου, κατά τον 7ο αιώνα ορίζεται κατάλογος 600 ατόμων, αποτελούμενος από «80 πρεσβυτέρους, 150 διακόνους, 40 διακονίσσας, 70 υποδιακόνους, 160 αναγνώστας, 25 ψάλτας και 75 θυρωρούς». Μέχρι τον ενδέκατο αιώνα ή ‘Αγία Σοφία λειτουργείτο μόνο τις μεγάλες γιορτές και τά Σαββατοκύριακα, όμως ό Κωνσταντίνος Μονομάχος «διέταξε νὰ τελῆται ἡ Ἱερουργία καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, χαριζόμενος τῆ ἐκκλησία νέας τινὰς προσόδους». Ακολούθησαν όμως δίσεχτοι καιροί, ήρθαν οι Φράγκοι το 1204 και τη γύμνωσαν από κάθε θησαυρό ενώ στη συνέχεια ή συρρίκνωση τής Αυτοκρατορίας και ή συνακόλουθη ένδεια, οδήγησαν τα εισοδήματα της στο σημείο πού να επαρκούν «μόλις εἰς φωταψίαν αὐτῆς».

Όσα κι αν γράψεις, ό,τι κι αν πεις, θά ‘ναι πάντα λίγα για να γνωρίσεις σε κάποιον τη Μεγάλη Εκκλησία κι ελάχιστα για όποιον την επισκέφτηκε, έστω για μια φορά στη ζωή του.

Θυμάσαι εκείνη την πρώτη φορά, που, έφηβος, πραγματοποίησες το παιδικό σου όνειρο να επισκεφτείς την Αγιά Σοφιά. Ήταν ένα άνοιξιάτικο πρωινό του Μαΐου, όταν βρέθηκες εκεί στη μέση του τεμένους πού διάλεξες για να περιγράφεις στο διαγώνισμά σου τής Ιστορίας της Τέχνης, άριστεύοντας. Το θέαμα ξεπερνούσε όλες τις προσδοκίες σου, μυθικότερο άπό τις διηγήσεις πού εξέθρεψαν την παιδική σου φαντασία και θαυμασιότερο από τον θαυμασμό του καθηγητή σου για το μεγαλείο τής αρχιτεκτονικής σύλληψης. Καθώς σήκωσες το κεφάλι αναζητώντας το σημείο όπου άλλοτε δέσποζε ό Παντοκράτορας, είδες τις ακτίνες του ήλιου, πού πριν λίγο είχε ανατείλει, να γλιστρούν μέσα από τα παράθυρα του τρούλλου και να συμβάλλονται μεταξύ τους σηκώνοντάς τον ακόμη πιο ψηλά, ώστε αιωρούμενος πάνω απ’ το φώς να μεταστοιχειώνεται στον τα πάντα ενέχοντα ουρανό.

Τούτη ή έκσταση δεν ξεχνιέται ποτέ! Κάθε φορά πού ξαναβρίσκεσαι εκεί, ξαναζείς εκείνο το μαγικό πρωινό πού αιχμαλωτίστηκες από τις ανταύγειες του φωτός και των χρωμάτων. Ύστερα, αφήνοντας πίσω τούς ιριδισμούς, προχωρείς και στέκεσαι απέναντι από την αψίδα του Βήματος, όπου η ένθρονη Θεοτόκος, κρατά από τον ώμο τρυφερά τον παντοδύναμο Παντοκράτορα, πού σηκώνει το μικρό Του χέρι προς τη μητρική θωπεία ή την ευλογία του σύμπαντος κόσμου. Σπάνια ή τέτοια καλλιτεχνική πληρότητα έκφρασης τής ανθρώπινης: φύσης του Χριστού, πού δεν διασπά το θεολογικό περιεχόμενο τής παράστασης, διατηρώντας αναλλοίωτη τη δογματική ουσία.

Αναρίθμητοι όσοι μέσα στους αιώνες γνώρισαν από κοντά το θαύμα τής ‘Αγίας Σοφίας.

Μιλούσαν και ξαναμιλούσαν για το ό,τι είδαν, προσπαθώντας να μεταγγίσουν και στους άλλους κάτι από τη μαγεία και το μεγαλείο της…

Κι έτσι, έγινε θρύλος ή ‘Αγιά Σόφιά!

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/05/to-thavma-tis-agia-sofias-ena-megalio-architektonikis-sillipsis/

Η Μεσοπεντηκοστή!

 Τί εορτάζουμε τη Μεσοπεντηκοστή;

Ιωάννης Μ. Φουντούλης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής 

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (+)

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς΄ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία.

Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτορας παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο παρεκάθητο και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλιάς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους ο Θεός αγάγοι την βασιλείαν υμών» και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.

Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδρασή της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή  ένας σταθμός, μία τομή.

Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» τη δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορταστεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσ­σίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας -μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Διά ταύτην την αιτίαν την παρούσα εορτή εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν  ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο.

Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που επελέγη για την ημέρα αυτή. Μεσούσης της εορτής του ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρή αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς ή δεν είναι; Είναι η διδασκαλία Του εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι ο διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού που κατασκεύασε τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στο ναό, στο μέσον των διδασκάλων του ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία.

Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «της εορτής μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έγινε μεταξύ του Χριστού και των Ιουδαίων «τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της εορτής», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία φράση του Κυρίου^– «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω· ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Και σχολιάζει ο ευαγγελιστής· «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν».

Δεν έχει σημασία, ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξάλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης.

Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, «του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές· «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσι ύδατος ζώντος». «Και γενήσεται αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», είπε στη Σαμαρείτιδα. Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτευμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους.

Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υπόβαθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακένωτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατάντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής ή του αγίου Πνεύματος ή της αγίας Τριάδος ή των Εισοδίων ή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

(Ι. Μ. Φουντούλη, «Λογική λατρεία», εκδ. Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, σ. 108-114)

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/05/mesopentikosti/

Όταν ανθίζουν πασχαλιές - Μανώλης Χατζημανώλης & Χορωδία "Άγιος Ιωάννης ...

Θεία Λατρεία

 Το ΦΕΚ της λειτουργίας των εκκλησιών 

έως 5 Ιουνίου

Με Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας επιτρέπεται η τέλεση κάθε είδους λειτουργίας ή θρησκευτικής τελετής (συμπεριλαμβανομένων γάμων και βαπτίσεων) με την συμμετοχή πιστών σε όλους τους χώρους λατρείας όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων.
Ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός ατόμων καθορίζεται από την αναλογία ένα άτομο ανά 10 τ.μ. (πχ σ’ ένα χώρο λατρείας επιφανείας 300 τ.μ. ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός ατόμων είναι 30) και πρέπει να διατηρούν απόσταση 1,5 μέτρου μεταξύ τους. Για τους χώρους λατρείας που είναι άνω των 500 τ.μ., ο μέγιστος αριθμός είναι 50. Τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας που πρέπει να τηρούνται αναφέρονται αναλυτικά στην ΚΥΑ (πχ σύσταση για τη χρήση μάσκας, υποχρεωτική χρήση αντισηπτικού για την υγιεινή των χεριών, συχνός καθαρισμός επιφανειών κλπ).
Ενσωματώθηκαν, επιπλέον, συστάσεις και μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας που ανταποκρίνονται σε ειδικότερες ανάγκες και χαρακτηριστικά επιμέρους θρησκευτικών κοινοτήτων (πχ τρόπος εισόδου σε χώρους λατρείας που δεν επιτρέπεται η είσοδος με υποδήματα κλπ). Αποσαφηνίζεται, επίσης, ότι σε περίπτωση τέλεσης λειτουργιών ή θρησκευτικών τελετών σε υπαίθριους χώρους ισχύουν οι γενικοί κανόνες περί δημοσίων υπαίθριων συναθροίσεων. Η ισχύς της ΚΥΑ είναι από την 17/5/2020 έως και την 5/6/2020.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟ ΦΕΚ, 12 Μαΐου 2020, ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ, Αρ. Φύλλου 1816, «Επιβολή προσωρινών μέτρων στους θρησκευτικούς χώρους λατρείας για την προστασία της δημόσιας υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19, για το χρονικό διάστημα από 17.5.2020 έως και 5.6.2020».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ – ΥΓΕΙΑΣ
Έχοντας υπόψη:
1. Τις διατάξεις:
α. Του άρθρου πρώτου της από 25.2.2020 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Κατεπείγοντα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης κορωνοϊού» (Α’ 42)
και ιδίως της περ. στ’ της παρ. 2 και της περ. δ’ της παρ.
4 αυτού, όπως αυτή κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του
ν. 4682/2020 (Α’ 76),
β. του π.δ. 18/2018 «Οργανισμός του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων» (Α’ 31),
γ. του π.δ. 121/2017 «Οργανισμός του Υπουργείου
Υγείας» (Α’ 148),
δ. του π.δ. 81/2019 «Σύσταση, συγχώνευση, μετονομασία και κατάργηση Υπουργείων και καθορισμός των
αρμοδιοτήτων τους – Μεταφορά υπηρεσιών και αρμοδιοτήτων μεταξύ Υπουργείων» (Α’ 119),
ε. του π.δ. 83/2019 «Διορισμός Αντιπροέδρου της
Κυβέρνησης, Υπουργών, Αναπληρωτών Υπουργών και
Υφυπουργών» (Α’ 121).
2. Την υπ’ αρ. Δ1α/ΓΠ.οικ.23093/6.4.2020 κοινή απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας «Επιβολή του μέτρου της προσωρινής απαγόρευσης
της τέλεσης κάθε είδους λειτουργιών και ιεροπραξιών
στους θρησκευτικούς χώρους λατρείας για το χρονικό διάστημα από 12.4.2020 έως και 20.4.2020» (Β’ 1178), όπως
η ισχύς αυτής παρατάθηκε αρχικώς με την υπ’ αρ. Δ1α/
ΓΠ.οικ.25763/16.4.2020 κοινή απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας «Παράταση ισχύος της
αριθμ. Δ1α/Γ.Π.οικ.23093/6.4.2020 κοινής απόφασης των
Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας (Β’ 1178)
έως και τις 28.4.2020» (Β’ 1471) και παρατάθηκε εκ νέου με
την υπ’ αρ. Δ1α/ΓΠ.οικ.27283/28.4.2020 κοινή απόφαση
των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας
«Παράταση ισχύος της αριθμ. Δ1α/Γ.Π.οικ.23093/6.4.2020
κοινής απόφασης των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας (Β’ 1178) έως και τις 3.5.2020» (Β’ 1628).
3. Την υπ’ αρ. Δ1α/ΓΠ.οικ.27807/2.5.2020 κοινή απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υγείας «Επιβολή του μέτρου της προσωρινής απαγόρευσης
της τέλεσης λειτουργιών και ιεροπραξιών στους θρησκευτικούς χώρους λατρείας και μέτρα προστασίας της
δημόσιας υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19 στους
χώρους αυτούς για το χρονικό διάστημα από 4.5.2020
έως και 16.5.2020» (Β’ 1643).
4. Την από 11.5.2020 εισήγηση της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού
COVID-19.
5. Την υπ’ αρ. Β2α/οικ.29370/11.5.2020 βεβαίωση της
Διεύθυνσης Προϋπολογισμού και Δημοσιονομικών Αναφορών του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με την οποία η
έκδοση της παρούσας απόφασης δεν προκαλεί δαπάνη
σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, αποφασίζουμε:
Άρθρο μόνο
1. Επιτρέπεται η τέλεση λειτουργιών, λατρευτικών συνάξεων, ιεροπραξιών, μυστηρίων και κάθε είδους θρησκευτικής τελετής, καθώς και η προσέλευση προσώπων για ατομική ή κατ’ ιδίαν προσευχή σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους θρησκευτικής λατρείας (κάθε είδους και κάθε νομικού, κανονικού και εν γένει θρησκευτικού καθεστώτος ναών και παρεκκλησίων, ευκτηρίων οίκων, τεμενών, συναγωγών κ.λπ.) κάθε δόγματος και θρησκείας, ανεξαρτήτως μεγέθους και χωρητικότητάς τους, στο σύνολο της Επικράτειας μόνο υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις, για προληπτικούς λόγους δημόσιας υγείας:
α) ο μέγιστος αριθμός ατόμων που επιτρέπεται να παρίσταται εντός του χώρου λατρείας προκύπτει από την τήρηση της αναλογίας ενός ατόμου ανά 10 τ.μ. επιφάνειας, με ελάχιστη απόσταση ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου μεταξύ τους προς όλες τις κατευθύνσεις. Στον υπολογισμό του προηγούμενου εδαφίου περιλαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο η επιφάνεια του κύριου/ ωφέλιμου χώρου που εξυπηρετεί τις λατρευτικές ανάγκες και δεν συμπεριλαμβάνονται οι επιφάνειες τυχόν άλλων όμορων κυρίων χώρων του ακινήτου που εξυπηρετούν δραστηριότητες μη λατρευτικές (π.χ. χώροι σεμιναρίων και αναγνωστηρίων), τυχόν βοηθητικών χώρων (π.χ. γραφείων, αποθηκών), χώρων υγιεινής, κοινοχρήστων κ.λπ. Ο κατά νόμο υπεύθυνος θρησκευτικός λειτουργός οφείλει να προχωρήσει στην εσωτερική διαμόρφωση του χώρου λατρείας ώστε να είναι αμέσως διακριτές οι θέσεις (ορθίων ή καθημένων) που μπορούν να καταλάβουν οι προσερχόμενοι και να διατηρείται ο μέγιστος αριθμός τους εντός του ορίου της προαναφερθείσας αναλογίας, καθώς και η απόσταση του ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου μεταξύ τους προς όλες τις κατευθύνσεις,
β) σε περίπτωση που η επιφάνεια του χώρου λατρείας υπερβαίνει τα 500 τ.μ., ως μέγιστος αριθμός παρισταμένων ορίζεται ο αριθμός πενήντα (50),
γ) να τηρούνται όλα τα θεσπισθέντα προληπτικά μέτρα υγιεινής για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού COVID-19, όπως αυτά ανακοινώνονται από τον ΕΟΔΥ και από την Εθνική Επιτροπή Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19.
2. α) Οι κατά νόμο υπεύθυνοι θρησκευτικοί λειτουργοί οφείλουν να διασφαλίζουν ότι τηρείται ανά πάσα στιγμή ο μέγιστος επιτρεπόμενος συνολικός αριθμός
ατόμων, η αναλογία ένα άτομο ανά 10 τ.μ., η απόσταση του ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου μεταξύ τους, καθώς και τα μέτρα υγιεινής για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού COVID-19, όπως ορίζονται από την Εθνική Επιτροπή Προστασίας Δημόσιας Υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19.
β) Στις εισόδους των χώρων λατρείας υπάρχουν υποχρεωτικά δυο σταθμοί αντισηπτικών προς χρήση των προσερχόμενων. Η υγιεινή των χεριών με αντισηπτικό είναι υποχρεωτική κατά την είσοδο στο χώρο λατρείας.
γ) Στις εισόδους των χώρων λατρείας στους οποίους οι προσερχόμενοι δεν επιτρέπεται να εισέλθουν με τα υποδήματά τους, πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα πλύσης των ποδιών, με τήρηση της απόστασης του ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου ή χρήσης ποδοναρίων, τα οποία δεν θα επαναχρησιμοποιούνται. Τα υποδήματά τους πρέπει να τοποθετούνται από τους ίδιους εντός σακούλας, η οποία θα κλείνει ερμητικά. Συνιστάται κάθε σακούλα υποδημάτων να τοποθετείται ξεχωριστά και χωρίς επαφή μεταξύ τους. Σε περίπτωση που το λατρευτικό τυπικό περιλαμβάνει τη χρήση χαλιού, συνιστάται οι προσερχόμενοι να φέρουν και να χρησιμοποιούν εντός του χώρου λατρείας το δικό τους χαλί προσευχής.
δ) Απαγορεύεται η χρήση πνευστών οργάνων. Εάν κατά το οικείο λατρευτικό τυπικό προβλέπεται η ύπαρξη χορωδίας ή ομαδικής υμνωδίας/απαγγελίας θρησκευτικών ύμνων, από τους πιστούς συνιστάται η αποφυγή τους ή η τήρηση τουλάχιστον τριών (3) μέτρων απόστασης μεταξύ τους.
ε) Καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής στον χώρο λατρείας συνιστάται η χρήση προστατευτικής υφασμάτινης μάσκας από τους προσερχόμενους. Για την εξυπηρέτησή τους πρέπει, σε εμφανές σημείο κάθε χώρου λατρείας, να έχει ληφθεί πρόνοια για τον αναγκαίο εξοπλισμό υγιεινής (χαρτομάντηλα ή χάρτινες πετσέτες κ.λπ.).
στ) Είναι απαραίτητος ο συχνός καθαρισμός και η τοπική απολύμανση των επιφανειών που αγγίζονται (π.χ. κουπαστές, χερούλια, διακόπτες) ή χρησιμοποιούνται για την εκδήλωση του θρησκευτικού φρονήματος από πολλά πρόσωπα.
ζ) Στις εξόδους των χώρων λατρείας τοποθετούνται υποχρεωτικά κάδοι για την απόρριψη του χρησιμοποιηθέντος εξοπλισμού υγιεινής (μάσκες, γάντια, χαρτομάντηλα, ποδονάρια κ.λπ.).
η) Με ευθύνη του κατά νόμο υπεύθυνου θρησκευτικού λειτουργού εφαρμόζεται σύστημα ελεγχόμενης εισόδου προσώπων στο χώρο λατρείας, ώστε να αποφεύγεται
ο συνωστισμός και να τηρείται η απόσταση του ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου μεταξύ τους. Ο εφαρμόζων το σύστημα ελέγχου αναμονής στις εισόδους των χώρων λατρείας φέρει υποχρεωτικά όλα τα απαραίτητα μέσα προστασίας του (π.χ. μάσκα, γάντια).
θ) Ο φυσικός αερισμός των χώρων λατρείας είναι υποχρεωτικός καθ’ όλη την διάρκεια λειτουργίας τους. Σε περίπτωση χρήσης τεχνητού κλιματισμού, πρέπει να εξασφαλίζεται ταυτόχρονα και φυσικός αερισμός με ανοικτές πόρτες και παράθυρα.
ι) Εφόσον κάποιος παρουσιάσει συμπτώματα ασθένειας, θα πρέπει να απομακρύνεται με ευθύνη του κατά νόμο υπεύθυνου θρησκευτικού λειτουργού από τον
χώρο λατρείας, τηρώντας τις απαραίτητες προφυλάξεις. Εφόσον δεν είναι δυνατή η άμεση απομάκρυνσή του, πρέπει να απομονωθεί προσωρινά μέχρι την ασφαλή
απομάκρυνσή του, αποφεύγοντας την επαφή με άλλα άτομα. Για τον σκοπό αυτό πρέπει να έχει προβλεφθεί ειδικός χώρος με εξαερισμό, μάσκες, χαρτομάντηλα, πλαστική σακούλα για απόρριψη αυτών και αντισηπτικό χεριών.
ια) Δεν επιτρέπεται η πραγματοποίηση γεύματος για τη λύση της νηστείας (Ιφτάρ) εντός των χώρων λατρείας ή σε βοηθητικούς χώρους αυτών. Με ευθύνη του υπεύθυνου κατά νόμο θρησκευτικού λειτουργού, επιτρέπεται η διανομή των γευμάτων σε ατομικό πακέτο, τηρουμένων των κανόνων προστασίας της δημόσιας υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19 (και ιδίως της απόστασης του ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου μεταξύ των ατόμων καθώς και της χρήσης προστατευτικής υφασμάτινης μάσκας και γαντιών από τον διανομέα), αποκλειστικά σε όσους συμμετείχαν στην θρησκευτική τελετή που προηγείται της λύσης της νηστείας.
3. Ο κατά νόμο υπεύθυνος θρησκευτικός λειτουργός οφείλει να ενημερώνει με κάθε πρόσφορο τρόπο (ανάρτηση σε ιστοσελίδα, ανακοίνωση κ.λπ.) και σε κάθε περίπτωση να αναρτά σε εμφανές σημείο της εισόδου του χώρου λατρείας: α) τις ώρες κατά τις οποίες τελούνται λειτουργίες, λατρευτικές συνάξεις, ιεροπραξίες και κάθε είδους θρησκευτικές τελετές, β) τις ώρες κατά τις οποίες είναι ανοικτός ο χώρος λατρείας για την πραγματοποίηση ατομικής ή κατ’ ιδίαν προσευχής και γ) τον συνολικό αριθμό ατόμων που μπορούν να παρευρίσκονται ταυτοχρόνως στον χώρο λατρείας σύμφωνα με την αναλογία ένα (1) άτομο ανά 10 τ.μ., με απόσταση μεταξύ τους ενός και ημίσεος (1,5) μέτρου και με την επιφύλαξη ότι, σε περίπτωση που η επιφάνεια του χώρου λατρείας υπερβαίνει τα 500 τ.μ., ως μέγιστος αριθμός παρισταμένων ορίζεται ο αριθμός πενήντα (50).
4. Οι ως άνω υποχρεώσεις καταλαμβάνουν και τους χώρους λατρείας που βρίσκονται εντός δημοσίων, δημοτικών, φιλανθρωπικών, κοινωφελών ή άλλων υπηρεσιών, καταστημάτων και εγκαταστάσεων (π.χ. νοσοκομείων και ψυχιατρείων, γηροκομείων, οικοτροφείων, κοιμητηρίων, κατασκηνώσεων), ιδιωτικών κτημάτων, κτιρίων και επιχειρήσεων (π.χ. συγκροτημάτων κατοικιών, κέντρων εκδηλώσεων, ξενοδοχείων). Υπεύθυνοι τήρησης των όρων, προϋποθέσεων και μέτρων της παρούσας στους προαναφερθέντες χώρους, είναι οι ιδιοκτήτες τους και οι νόμιμοι εκπρόσωποί τους.
5. Οι ως άνω υποχρεώσεις καταλαμβάνουν και τις Ιερές Μονές, τα Μοναστήρια, τα Ησυχαστήρια και τους λοιπούς χώρους εγκαταβίωσης εντός της Επικράτειας. Κατά το ως άνω χρονικό διάστημα απαγορεύονται οι οργανωμένες ομαδικές προσκυνηματικές επισκέψεις. Ο αριθμός επισκεπτών που μπορούν να δέχονται ημερησίως (χωρίς διανυκτέρευση) δεν μπορεί να υπερβαίνει την αναλογία ένα άτομο ανά 10 τ.μ. του Καθολικού της Ιεράς Μονής ή του κεντρικού χώρου λατρείας του Μοναστηριού ή του χώρου εγκαταβίωσης, με ανώτατο όριο τα πενήντα (50) άτομα. Οι απαγορεύσεις επισκέψεων και όλα τα αναγκαία προληπτικά μέτρα που αφορούν στις Ιερές Μονές της Αθωνικής Πολιτείας, αποφασίζονται από τον Διοικητή του Αγίου Όρους, κατόπιν προηγούμενης ενημέρωσης της Ιεράς Κοινότητας. Με την ως άνω απόφαση του Διοικητή ορίζεται, εφεξής, ο αριθμός των εισερχομένων ημερησίως επισκεπτών, εντός των ορίων που αναφέρονται ανωτέρω. Οι Ιερές Μονές, εφόσον επιθυμούν, μπορεί να μην δέχονται επισκέπτες. Ο Διοικητής εποπτεύει την ορθή τήρηση όλων των μέτρων προστασίας, είτε αυτά λαμβάνονται από τον ίδιο τοπικά είτε λαμβάνονται σε επίπεδο Επικράτειας.
6. Όσον αφορά στις κηδείες και τις σχετικές με αυτές
θρησκευτικές λειτουργίες και λοιπές ιεροπραξίες και
ταφικές εκδηλώσεις, στις οποίες, σύμφωνα με τα οικεία
θρησκευτικά ήθη και πρακτικές, είθισται η συμμετοχή
και η προσέλευση συγγενών, φιλικών προσώπων και κοινού, επιτρέπεται η συμμετοχή μόνο του θρησκευτικού
λειτουργού, του στενού συγγενικού περιβάλλοντος του
αποβιώσαντος και των προσώπων που επιμελούνται της
ταφής, τηρουμένων αυστηρώς των λοιπών προληπτικών μέτρων προστασίας και οδηγιών των υγειονομικών
αρχών. Για τις θρησκευτικές λειτουργίες που πραγματοποιούνται εντός χώρων λατρείας που βρίσκονται εκτός
κοιμητηρίων, ισχύουν οι διατάξεις των παρ. 1 και 2. Οι αρχές που είναι υπεύθυνες για τη λειτουργία και διαχείριση
των κοιμητηρίων, επιβλέπουν την ορθή εφαρμογή του
παρόντος και οφείλουν να αποτρέπουν την προσέλευση
προσώπων, στα οποία δεν επιτρέπεται η συμμετοχή στην
τελετή, σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο.
7. Σε περίπτωση τέλεσης λειτουργίας, λατρευτικής
σύναξης, ιεροπραξίας, μυστηρίου και κάθε είδους θρησκευτικής τελετής σε υπαίθριους χώρους, ισχύουν τα
θεσπισθέντα προληπτικά μέτρα υγιεινής για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού COVID-19 και οι σχετικοί
κανόνες περί δημοσίων, υπαίθριων συναθροίσεων.
8. Επιτρέπεται η συνέχιση των διοικητικών λειτουργιών
των χώρων θρησκευτικής λατρείας.
9. Η παρούσα ισχύει για το χρονικό διάστημα από
17.5.2020 έως και 5.6.2020.
Η απόφαση αυτή να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της
Κυβερνήσεως.
Αθήνα, 12 Μαΐου 2020
ΠΗΓΗ:https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/ektakto-to-fek-tis-leitourgias-ton-ekklision-eos-5-iouniou/

Ιερά Μονή "Ευαγγελισμός" Μητρός Ηγαπημένου Πάτμου

 Τὰ γυναικεῖα μοναστήρια τῆς Πάτμου

Τὸ παρακάτω κείμενο γράφτηκε πρὶν ἀπὸ 46 χρόνια 

καὶ ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἀνέκδοτη ἐργασία (πολυγραφημένο ἀντίτυπο) τοῦ τότε μαθητὴ τῆς Β΄ Λυκείου τοῦ Πειραματικοῦ Σχολείου τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Βασίλη Καψαμπέλη, 

μὲ τίτλο Περιπλάνησι στὰ 45 τετρ. χιλμ. τῆς Πάτμου, Φεβρουάριος 1973.

Κεφάλαιο 8. Τὰ γυναικεῖα μοναστήρια τῆς Πάτμου

«… ἡ βιβλικὴ θρησκεία ἠνέωξεν εἰς τὴν γυναῖκα τὰς πύλας

τοῦ ἱεροῦ πρὸς συμμετοχὴν εἰς λατρείαν κοσμίαν …»

(Παναγιώτης Μπρατσιώτης)

Στὴν Πάτμο ὑπάρχουν δύο μεγάλες γυναικεῖες μονές: ἡ Μονὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, στὴ Χώρα, καὶ ἡ Μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στὸ μονοπάτι Χώρας–Κήπων. Ἀπομακρυσμένες, αὐστηρὲς καὶ «κλεισμένες», οἱ δυὸ μονὲς εἶναι σχεδὸν ἀπρόσιτες στοὺς τουρίστες· ἄλλωστε οἱ ἴδιες οἱ μοναχὲς κάνουν ὅ,τι μποροῦν –ὄχι πάντα μὲ εὐγένεια– γιὰ νὰ ἐμποδίσουν τὶς χιλιάδες τῶν τουριστῶν ποὺ ἐπισκέπτονται τὸν Θεολόγο νὰ φτάσουν μέχρι τὴν πόρτα τους. Ἂς εἶναι ὅμως. Μ’ ἐμένα ἦσαν εὐπροσήγορες καὶ φιλόξενες, μὲ βοήθησαν ὅσο μποροῦσαν καὶ μὲ ἀποχαιρέτησαν μὲ εὐχὲς καὶ τὰ δείγματα τῆς ἀγάπης τους: φυλακτά, σταυρουδάκια, φωτογραφίες. Δὲν θὰ μποροῦσα γιὰ τίποτα νὰ διατυπώσω παράπονο.

1.Ὁ Εὐαγγελισμός.

   Ἂν καὶ ἡ μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἱδρύθηκε ἐντελῶς πρόσφατα τὸ 1937 ἀπ’ τὸν σοφὸ ἱερομόναχο Ἀμφιλόχιο Μακρῆ (πέθανε τὸ 1970), τὸ ὄνομά της εἶναι πολὺ παλαιότερο. Στὴν ἀρχὴ ὑπῆρχε ἐκεῖ μιὰ ἐκκλησούλα ποὺ ἔκτισε ὁ Ἡγούμενος Νικηφόρος Χαρτοφύλαξ ὁ Κρὴς τὸ 1613, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, γιὰ τὴν σωτηρίαν του ἀπὸ «ἀργαλέαν νόσον». Ἐπιγραφὴ σχετικὴ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ μνημονεύει τὸ γεγονός. Ἕνα χρόνο ἀργότερα κτίσθηκε τὸ κάθισμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τὸ ὁμώνυμο ναΐδριο (1614). Πάνω στὰ ἐρείπιά του ἱδρύθηκε τὸ 1937 ἡ μονὴ αὐτή, στὸ στὺλ τῆς Μονῆς τοῦ Θεολόγου, ἀπὸ τὸν θερμὸ αὐτὸν θιασιώτη τοῦ μοναχισμοῦ, τὸν πατέρα Ἀμφιλόχιο, ποὺ ὅλες οἱ μοναχὲς θυμοῦνται μὲ σεβασμό.

   Ἠ μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀποτελεῖ πρότυπο ὀργανώσεως καὶ κοινωνικῆς δραστηριότητος. Ἀπ’ τὶς κάπου 55 μοναχές, οἱ εἴκοσι βρίσκονται στὴ Ρόδο ὅπου φροντίζουν τὸ Ὀρφανοτροφεῖο θηλέων, ὅταν, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, ἔφυγαν οἱ Ἰταλίδες μοναχές. Οἱ μοναχὲς ἐξάλλου ποὺ μένουν στὸν Εὐαγγελισμὸ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἱεροραπτική, μὲ τὰ κεντήματα χειρός (ἡ περίφημη ἀρχαία Πατμιακὴ βελονιά σπίθα), μὲ τὴν βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ διατηροῦν κι ἕνα μικρὸ μελισσοκομεῖο. Ὅλοι ἐκεῖ ἐργάζονται· θὰ ἔλεγε κανεὶς πὼς ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ’ τὰ ἐγκόσμια πρόσθεσε περισσότερο παρὰ ἀφαίρεσε ἀπ’ τὴν ζωτικότητα αὐτῶν τῶν γυναικῶν. Καὶ παρ’ ὅλα ταῦτα:

‒ Ὁ όρθόδοξος μοναχισμὸς καὶ δρᾶσις κοσμικὴ δὲν πολυταυτίζονται, μοῦ λέει ἡ ἀδελφὴ ποὺ μὲ ὑποδέχθηκε.

‒ Κι ὡστόσο δεχτήκατε τὸ Ὀρφανοτροφεῖο Ρόδου.

‒ Θὰ ἦταν ντροπή μας νὰ μὴν τὸ δεχτοῦμε. Μᾶς εἶχαν ἀνάγκη. Ξέρετε, στὴν ἀρχὴ ἀντιμετωπίσαμε φοβερὲς δυσκολίες. Τὰ παιδιὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ μᾶς συνηθίσουν. Φώναζαν διαρκῶς τὶς ξένες ἀδελφές. Τὰ ἀγαποῦσαν ὑπερβολικά, μὲ ἕνα διεστραμμένο, θὰ ἔλεγα, πάθος. Πάντως πιστεύω πὼς ὁ ὀρθόδοξος μοναχισμὸς συνεπάγεται ἀπομάκρυνσι ἀπ’ τὸν κόσμο, περισυλλογὴ καὶ πρὸ πάντων προσευχὴ κι ὄχι κοινωνικὴ δραστηριότητα.

‒ Μιλήστε μου λίγο γιὰ τὸν ἑαυτό σας. Μὲ τὶ ἀσχοληθήκατε πρὶν γίνετε μοναχή;

‒ Ἐγὼ ἤμουν δασκάλα. Σ’ αὐτὸ τὸ μοναστήρι οἱ πιὸ πολλὲς εἶναι δασκάλες ἢ καὶ θεολόγοι. Ἐγὼ ἔβγαλα τὸ Ἀρσάκειο Πατρῶν καὶ τὴν Παιδαγωγικὴ Ἀκαδημία. Ἀπὸ φοιτήτρια εἶχα τὸν πόθο τοῦ Μοναστηριοῦ. Ὅταν ἦρθα ἐδῶ, ἐκπλήρωσα τὸν πιὸ μεγάλο πόθο τῆς ζωῆς μου. Τὸ ἴδιο κι οἱ ἄλλες ἀδελφές. Θὰ πρέπει νὰ δῆτε μὲ τὶ στενοχώρια τὸ ἐγκαταλείπουμε ὅποτε χρειάζεται καὶ μὲ τὶ ἀγάπη τὸ ξαναβρίσκουμε. Ἡ ἐπιστροφὴ ἐδῶ εἶναι πραγματικὴ ἀνακούφισι.

‒ Ποιὲς εἶναι οἱ καθημερινές σας ἀσχολίες;

‒ Ξυπνᾶμε στὶς 2:30-3 τὸ πρωί. Κάνουμε τὸν κανόνα μας. Στὶς 4 κτυπάει γιὰ τὸν ὄρθρο. Δὲν ξέρετε τὶ χάρι ἔχει ἡ λειτουργία τῆς νύκτας. Φέρνει τὸν ἄνθρωπο πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Στὶς 6 τελειώνει ὁ ὄρθρος καὶ πηγαίνουμε γιὰ τὸ σύντομο πρωινό. Ὕστερα βρίσκουμε ἡ κάθε μιὰ τὴ διακονία της. Στὶς 12 κτυπάει γιὰ φαγητὸ καὶ ἀκολουθεὶ μία σύντομη ἀνάπαυσι. Ὕστερα καὶ πάλι στὰ διακονήματά μας, μέχρι τὶς 5:30 ποὺ ἀρχίζει ὁ ἑσπερινός. Ὅταν τελειώσει, ἀπομονωνόμαστε μέχρι τὶς 8, ποὺ εἶναι ὁ δεῖπνος. Ἀκολουθεῖ μιὰ ἀνάπτυξι θέματος γιὰ μισή-μιὰ ὥρα κι ὕστερα ὁ ἀπόδειπνος, μέχρι τὶς 9:30 ὁπότε ἀποσυρόμαστε στὰ κελλιά μας. Κοιμόμαστε κατὰ τὶς 10:30-11.

‒ Μὰ ἔτσι δὲν κοιμάστε πάνω ἀπὸ 4-5 ὥρες τὴν ἡμέρα.

‒ Ναι, οἱ ἀδελφὲς ἀναπαύονται ἐλάχιστα. Ὅλες τὸ κρατᾶνε αὐτό, κι οἱ πιὸ μεγάλες ἀκόμα. Τὸ πρόγραμμα ποὺ σᾶς ἀνέφερα ἀλλάζει κάπως κάθε Παρασκευή, ποὺ δὲν τρῶμε καθόλου.

‒ Ποιὲς εἶναι οἱ ἀπόψεις σας γιὰ τὴ νηστεία;

‒ Ἡ νηστεία εἶναι παθοκτόνος καὶ ὄχι σωματοκτόνος. Νομίζω πὼς δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο νὰ προσθέση κανεὶς σ’ αὐτό.

  

   Τὸ  καμπανάκι κτύπησε γιὰ φαγητό· τὴν εὐχαρίστησα γιὰ ὅσα μοῦ εἶπε καὶ μοῦ ἔδειξε κι ἔφυγα.

Προσευχή:

Το δώρο της ζωής ……

π.Λίβυος

Καταστρέφουμε Κύριε το δώρο της ζωής. Την τιμή που μας έκανες να μας φέρεις από μηδέν στην ζωή από το σκοτάδι στο φως. Την ατιμάζουμε καθημερινά, με πολλούς και διαφόρους τρόπους.
Ο χειρότερος από όλους, η άρνηση να αφεθούμε στο σχέδιο σου, στην πρόνοια και σοφία σου. Αντιστεκόμαστε, παλεύουμε και στο τέλος πνιγόμαστε.


Εάν όμως Χριστέ μου, αφηνόμαστε, εάν χαλαρώναμε και σε εμπιστευόμαστε θα είμασταν ήρεμοι και ευτυχισμένοι.
Αλλά θέλουμε όλα να τα λύσουμε εμείς, με την δική μας λογική, τους δικούς μας προγραμματισμούς. Δεν είναι κακό να σχεδιάζεις, αλλά είναι τραγικό να μην γνωρίζεις ότι στην ζωή δεν τα ελέγχεις όλα.

Στην πραγματικότητα το να ζητάς όλα να τα ελέγχεις είναι μίσος προς την ζωή. Διότι η ζωή είναι μυστήριο. Και τα μυστήρια δεν τα αναλύεις αλλά τα ζεις. Αφήνεσαι στην ομορφιά της αγνωσίας τους, στο μυστήριο του αύριο που δεν γνωρίζεις.

Κύριε όσο μεγαλώνω θέλω λιγότερο να καταλαβαίνω και περισσότερο να νιώθω. Θέλω να σου αντιστέκομαι κάθε μέρα και πιο λίγο, χώρο να κάνω να διαβείς με τα απαλά βήματα σου, σε κάθε μέρος του βίου μου.
Φώτισε κάθε γωνιά της ύπαρξης μου, περπάτησε στην Γη του κορμιού μου, απλώσου στον ουρανό της ψυχής μου, όλος να γίνει φως.

Δεν θέλω άλλο Χριστέ μου να ερμηνεύω αλλά να ζω. Να ζω την Παρουσία σου μέσα σε κάθε μορφή και είδος ζωής. Να σε κοιτώ σε κάθε τι που με κοιτά, να σε ακούω σε ότι μου μιλά, να σ΄αγγίζω στο κάθε άγγιγμα της ζωής, να σε γεύομαι κάθε που τρώω και πίνω από τα δώρα Σου.

Είσαι παντού Κύριε και το γνωρίζω μα δεν φτάνει μόνο αυτό, πρέπει και να το δω, να το αισθανθώ, να το βιώσω. Γι’ αυτό χρειάζομαι την βοήθεια Σου, από το νου να κατέβω στην καρδιά, από τα λόγια στα έργα, από το φόβο στην χαρά.
Δεν φτάνουν μόνο οι δικές μου προσπάθειες, δεν φτάνει μόνο να το θέλω, χρειάζομαι τα δικά σου χέρια να αγκαλιάσω τα συντρίμμια μέσα μου.

Χρειάζομαι το δικό σου λόγο να φτιάξω νέα γλώσσα να μιλούν τα όνειρα μου. Σε χρειάζομαι γιατί η σκάλα από την γή στον ουρανό, από την νου στην καρδιά, είναι ψηλή και έχει πολλά σκαλιά.
Θέλω κάποιος να με κρατά όταν θα πέφτω, να ξέρω ότι κι αν γίνει υπάρχει κάπου η δική σου Αγκαλιά.
Πηγή: π.Λίβυος
Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Η αληθινή... σοφία!

«Η μόνη αληθινή σοφία είναι 

η γνώση ότι δε ξέρεις τίποτα»

Μια από τις μεγαλύτερες ενσαρκώσεις, ή φυσιογνωμίες αν θες που έχουν περπατήσει πάνω στον πλανήτη είναι εκείνη του μεγάλου Σωκράτη, γνωστός σε μεγάλο βαθμό από το “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Το συγκεκριμένο φαίνεται ότι τελικά είναι ελεύθερη νεότερη μετάφραση από το σημείο 21d στην απολογία του, ευρέως γνωστό και ως: “Η μόνη αληθινή σοφία είναι η γνώση ότι δε ξέρεις τίποτα”.

Ο Σωκράτης έζησε τον 4ο π.Χ. Αιώνα και είναι από τους λίγους φιλοσόφους που δεν άφησε κάποιο δικό του σύγγραμμα. Παρόλα αυτά το όνομα, η σοφία και η συνειδητότητά του αντηχούν και θα αντηχούν στην Ύπαρξη στα βάθη της αιωνιότητας.
Υπάρχει λοιπόν ένα παράδοξο σε αυτό το γνωμικό. Υπάρχει ένα εσωτερικό σημείο σε κάθε άνθρωπο, ένα κλικ. Ανάλογα και με την προσωπικότητά του ασφαλώς, φαίνεται πως μέχρι αυτό το σημείο “μηδέν”, όση γνώση ή εμπειρίες συγκεντρώνει, τόσο πιο αλαζονικός γίνεται. Τόσο πιο θορυβώδης, όπως ο ήχος από τα άδεια τενεκεδάκια που σέρνονται πίσω από το “μόλις νιόπαντροι”.

Νιώθεις δηλαδή, πως είσαι κάτι ανώτερο, πως τα ξέρεις όλα, πως εσύ έχεις δίκιο. Είτε το εκπέμπεις, είτε το κρατάς μέσα σου κι αυτό ξετρυπώνει σε περίεργες και μη κατάλληλες στιγμές, που ίσως δε θα έπρεπε. Σε αρκετά νεότερα χρόνια μπορώ να το επιβεβαιώσω υποκειμενικά και ως προσωπικό εξελικτικό στάδιο. Σε νεοελληνική μετάφραση όπως είχε πει κι ο φιλόσοφος: “Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση”.
Κάποια στιγμή λοιπόν, έρχεται αυτό το σημείο “μηδέν”, το οποίο κατά ένα τρόπο είναι απροσδιόριστο χρονικά. Μπορεί να μην έρθει και ποτέ σε κάποιους. Αν όμως έρθει, εκεί πραγματικά βλέπεις πως όσα περισσότερα βιώνεις, όσα περισσότερα μαθαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και γνωρίζεις, δουλεύει ανάποδα. Δηλαδή τόσο πιο μικρός νιώθεις.
Αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι εκθετικά πλέον αλλά και προβάλλεις πιθανά (απίθανα) αντιληπτικά όρια που μπορεί μια συνειδητότητα να φτάσει, κι εκεί, όσα και να ξέρεις αρχίζεις και νιώθεις μικρός απέναντι στην απεραντοσύνη. Το δεύτερο παράδοξο εν τω μεταξύ, επειδή ξεχνάς, είναι πως παρατηρώντας κάποιον που ακόμα βρίσκεται πριν από αυτό το συνειδησιακό κλικ συγκριτικά, λες “μα πως είναι δυνατόν αυτός/ ή που γνωρίζει τόσα λιγότερα να έχει τόση έπαρση και σιγουριά;!”.
Συμπληρώνει πως η πραγματική σοφία μας επισκέπτεται, όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο λίγα γνωρίζουμε τελικά για τη ζωή, τον εαυτό μας αλλά τελικά και τον κόσμο γύρω μας. Ο άνθρωπος λοιπόν που φτάνει αυτό το “κλικ”, και όσο πορεύεται από εκεί και ύστερα, είναι ήσυχος, παρατηρεί, αφουγκράζεται, βιώνει με ένα διαφορετικά ποιοτικό τρόπο, αλλά και σταδιακά κυριαρχεί πάνω στα πάθη και τους κατώτερους αυτοματισμούς του. Και πάνω απ’ όλα, το κλάσμα “Εγώ” προς “Επίγνωση” όλο και μικραίνει, μέχρι ίσως, κάποτε, να πλησιάσει την ελάχιστη τιμή του.
Το “Γνώθι σ’ αυτόν” λοιπόν σε συνδυασμό με το μυστικό της αλλαγής κατά τον Σωκράτη, δεν είναι να πολεμήσεις το οποιοδήποτε παλιό, γιατί έτσι του δίνεις δύναμη και ενέργεια να κρυσταλλώσει ακόμα περισσότερο. Απεναντίας, η ουσία είναι στο να επικεντρώσεις όλη σου την ενέργειά σου, στην κατασκευή του νέου. Άρα, το ταξίδι της αναβάθμισης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αφορά όχι στην καταπολέμηση των όποιων ελαττωμάτων μας, αλλά στην αντιστάθμισή τους με τις ανάλογες αρετές με το ανάλογο μέτρο (…) . Πάνω σε αυτή ακριβώς την αρχή βασίζεται και η Θετική Ψυχολογία του Πανεπιστημίου της Πενσιλβανίας που δίνει μια μάχη για την αναξιοπιστία του DSM (Διαγνωστικά Κριτήρια Ψυχιατρικής).
Στους περισσότερους είναι ξεκάθαρο (με λίγο ψάξιμο) πως οι περισσότερες επιστήμες συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ασχολούνται με την ψυχή ή αλλιώς τα ψυχολογικά ζητήματα, έχουν όλες την πηγή τους στους αρχαίους φιλοσόφους μας. Αλλά και σε άλλες αρχαίες διδασκαλίες. Κι ενδεχομένως κι αυτοί να έλαβαν τέτοιες γνώσεις και επιγνώσεις από ακόμα παλαιότερους πολιτισμούς.
Μπορούμε να μιλήσουμε για πάρα πολλά γύρω από το Σωκράτη, αλλά σε αυτή τη φάση, ας κλείσουμε με το νόημα στην ζωή όπως το απέδωσε εκείνος: “Δεν είναι η διαρκής αναζήτηση ευτυχίας, αλλά ο υψηλός σκοπός και το ηθικό ανάστημα”.
Ομιλεί δηλαδή για την αυτογνωσία και την αυτοπραγμάτωση (τελευταίο επίπεδο της γνωστής πυραμίδας Μάσλοου), καθώς και την ποιότητα, βάθος και πλάτος της ηθικής. Είτε αυτή προέρχεται από τις Δέκα Εντολές, από τα Δελφικά Παραγγέλματα, τις Αρχές του Βουδισμού ή άλλων Διδασκαλιών. Και όσο για το ανάστημα που της αντιστοιχεί, “το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια, και φτάνει μέχρι το κεφάλι.
Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του”, όπως άριστα διατύπωσε ο Αργύρης Χιόνης. Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στο συνεχές ταξίδι τόσο της αυτογνωσίας όσο και της αυτοβελτίωσης μέσω επίγνωσης και αρετής, που είναι ο μόνος (πρακτικά) ουσιαστικός δρόμος για ένα καλύτερο, πιο δίκαιο αλλά συλλογικότερο αύριο.

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το Παιδί μας...

 Πώς δεν θα χάσω την ψυχραιμία μου 

με το παιδί;

Μικρά τρικ που θα σας βοηθήσουν να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας με το παιδί, ακόμα και αν εκείνο «τεστάρει» την υπομονή και τα όριά σας.

Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει όταν χάνει την ψυχραιμία του, πόσο μάλλον σε έναν γονιό και ειδικά μπροστά στο παιδί του. Μια άσχημη μέρα στην δουλειά σε συνδυασμό με την άσχημη διάθεση του μικρού σας μπορεί να σας βγάλει εκτός ορίων μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν συμβαίνει μόνο σε εσάς. Παράλληλα, ακόμα και αν έχετε την καλύτερη διάθεση, μια άσχημη συμπεριφορά από το μικρό σας είναι αρκετή για να σας επηρεάσει και να σας προκαλέσει ένταση, πράγμα εξίσου φυσιολογικό.
Αυτό που μπορείτε να κάνετε, είναι να προχωρήσετε από τέτοιου είδους περιστατικά, αφού πρώτα ζητήσετε συγγνώμη από το παιδί, αφού όχι μόνο θα αισθανθείτε καλύτερα αλλά θα μάθει και από πρώτο χέρι ότι μερικές φορές ξεπερνάμε τα όρια αλλά έπειτα οφείλουμε να επανορθώσουμε. Μερικές στρατηγικές που θα σας βοηθούσαν να αποτρέψετε τέτοια περιστατικά από το να συμβούν είναι οι εξής:

• Σκεφθείτε τα όριά σας

Συχνά δεν είναι η γκρίνια του παιδιού, που θα σας βγάλει εκτός ορίων αλλά ο συνδυασμός αυτού και άλλων υποχρεώσεων που πρέπει να πραγματοποιήσετε. Αυτά μπορεί να είναι οι προθεσμίες στην εργασία σας, οι εξωτερικές δουλειές, μια παρεξήγηση με ένα φιλικό πρόσωπο, που θέλετε να λύσετε αλλά δεν μπορείτε και άλλα πολλά. Είναι σημαντικό να βρείτε τι είναι αυτό που πυροδοτεί την ανησυχία σας και να το θέσετε σε προτεραιότητα. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε θα ήταν καλό να αναβάλλετε οποιαδήποτε υποχρέωση που δεν σας πιέζει για λίγο αργότερα, αφήνοντας στον εαυτό σας λίγο χρόνο για να αποφορτιστείτε.

• Διαλέξτε τις «μάχες» σας

Ο ορισμός των ορίων γίνεται για να διασφαλίσετε την ασφάλεια του παιδιού αλλά και για να το βοηθήσετε να μάθει πώς να ελέγχει τις παρορμήσεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να λέτε όχι σε όλα. Αποφασίστε ποιοι κανόνες είναι πιο σημαντικοί και μείνετε συνεπείς μόνο για αυτούς. Για όλα τα υπόλοιπα δοκιμάστε να συζητήσετε με το μικρό σας και να κάνετε αυτό που λειτουργεί καλύτερα και για εκείνο αλλά και για εσάς.

• Δώστε χρόνο στον εαυτό σας

Εάν νιώσετε ότι είστε έτοιμοι να χάσετε την ψυχραιμία σας, θα ήταν καλό να πάρετε μερικές βαθιές ανάσες σε ένα χώρο όπου θα βρίσκεστε μόνοι σας. Πιείτε λίγο νερό ή ένα ζεστό ρόφημα που απολαμβάνετε ώστε να βοηθήσετε τον εαυτό σας να αποφορτιστεί και να ηρεμήσετε. Αφιερώστε μερικές στιγμές στον εαυτό σας και κλείστε τα μάτια σας ή κοιτάξτε έξω από το παράθυρο. Μιλήστε με στοργή εκείνη την στιγμή στον εαυτό σας, καθώς την χρειάζεστε περισσότερο.

imommy.gr

Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος:

Οι Φωτιστές των Σλάβων

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΚΥΡΙΛΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΝ
ΦΩΤΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΣΛΑΒΩΝ 

Θαυμαστό είναι το ιεραποστολικό έργο των δύο αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, που γιορτάζουμε την 11η Μαΐου. Απλώθηκε σε μια τεράστια περιοχή της κεντρικής Ευρώπης• Τσεχία, Σλοβακία. Σλοβένια,Κροατία, Βοσνία, Μαυροβούνιον και μέρος από Αυστρία, Ουγγαρία και Ουκρανία. Αργότερα δε, και στη Ρωσία. Ολόκληροι λαοί απέβαλαν την ειδωλολατρία και άλλες επιβλαβείς δοξασίες• εκχριστιανίστηκαν και εκπολιτίστηκαν. Με τον τρόπο που εργάστηκαν οι δύο Ισαπόστολοι έθεσαν τα θεμέλια, όχι μόνον της χριστιανικής πίστης, αλλά και του εκπολιτισμού των σλαβικών λαών.

Τα δύο αδέλφια γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη• ο Κύριλλος το έτος 827 και ο Μεθόδιος ενωρίτερα, το 815. Κατάγονταν από αρχοντική οικογένεια της Θεσσαλονίκης. Για ανώτερες σπουδές κατέφυγαν στις πιό φημισμένες Σχολές της Κωνσταντινούπολης, και είχαν άριστες επιδόσεις. Ο Κωνσταντίνος (όπως ήταν το όνομα του Κυρίλλου πρίν γίνει Μοναχός) ανεδείχθη σε περίφημο φιλόσοφο. Μιλούσε οκτώ γλώσσες μεταξύ των οποίων και τη σλαβωνική, γι’ αυτό ο Πατριάρχης Φώτιος τον διόρισε Διευθυντή του Κέντρου Σλαβικών Μελετών, που είχε ιδρύσει στην Κωνσταντινούπολη.

Ο αδελφός του Μεθόδιος είχε διοριστεί Διοικητής της Σκλαβηνίας (Επαρχίας στα Βαλκάνια με πληθυσμό σλαβικής καταγωγής). Έτσι του δόθηκε η ευκαιρία να μάθει κι αυτός σλαβωνικά. Όμως, τον είλκυσε ο μοναχικός βίος, παραιτήθηκε από τη διοικητική του θέση και έγινε Μοναχός σε Μοναστήρι του Ολύμπου της Βιθυνίας. Εκεί, με την αδιάλειπτη προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική άσκηση, αποκτούσε τα εφόδια για το μεγάλο έργο, στο οποίο θα τον καλούσε ο Θεός αργότερα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φώτιος, που είχε εκτιμήσει τα προσόντα του Κωνσταντίνου, του ανέθετε διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές, τις οποίες ολοκλήρωνε με επιτυχία. Σε μία από αυτές τον έστειλε στη Χερσώνα όπου κατήχησε και βάπτισε τους πρώτους 200 σλάβους και μάλιστα από την ανώτερη κοινωνική τάξη. Έτσι δημιουγήθηκαν οι προϋποθέσεις για την μεγάλη ανάπτυξη της Εκκλησίας εκεί μετά από 100 χρόνια, που απλώθηκε σε όλη τη Ρωσσία.

Ο Κωνσταντίνος, στην επικοινωνία του με τους σλάβους της Χερσώνας συνειδητοποίησε, πόσο μεγάλο εμπόδιο στο ιεραποστολικό έργο ήταν η έλλειψη γραπτού λόγου, διότι οι σλάβοι δεν είχαν αλφάβητο, δεν είχαν γραφή. Γι’ αυτό, όταν ο Πατριάρχης του ανέθεσε να μεταβεί στη Μοραβία με τον αδελφό του Μεθόδιο, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, επιδόθηκε στην τελειοποίηση του σλαβωνικού αλφάβητου, μετέφρασε και κατέγραψε σλαβωνικά τα τέσσερα Ευαγγέλια, τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ωρισμένα κείμενα μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και βασικές Ιερές Ακολουθίες, μαζί βέβαια και τη θεία Λειτουργία.

Έτσι, φθάνοντας ο Κύριλλος με τον αδελφό του Μεθόδιο και ομάδα συνεργατών τους από την Κωνσταντινούπολη στη Μοραβία το έτος 863, ήταν στην ευχάριστη θέση να προσφέρει το Ιερό Ευαγγέλιο μεταφρασμένο και γραμμένο στη σλαβωνική γλώσσα, ως δώρο στον Ηγεμόνα της Μοραβίας Ραστισλάβ. Ο Ηγεμόνας το παρέλαβε με μεγάλη ικανοποίηση. Το αίτημά του προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ είχε πλέον ικανοποιηθεί.

Οι δύο αδελφοί Ιεραπόστολοι, που έχουν χαρακτηριστεί Ισαπόστολοι, άρχισαν το έργο τους με την ίδρυση Σχολής, στην οποία δίδασκαν το σλαβωνικό αλφάβητο, και Γραμματική• ως βασικό κείμενο είχαν την Αγία Γραφή. Κατήρτισαν σλάβους συνεργούς τους• οι καταλληλότεροι από αυτούς χειροτονήθηκαν ιερείς και εργάστηκαν για την επέκταση της Εκκλησίας σε όλη την επικράτεια. Όπως ήταν φυσικό, ένα τέτοιο έργο αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, από ποκίλους παράγοντες, και ιδιαίτερα από τον διάδοχο του Ραστισλαβ Ηγεμόνα της Μολδαβίας. Ο Άγιος Κύριλλος, το έτος 869, όταν πήγε στη Ρώμη με τον αδελφό του Μεθόδιο, όπου έγιναν δεκτοί από τον Πάπα Ρώμης, εκοιμήθη και ετάφη εκεί. Ο Άγιος Μεθόδιος, και μετά την χειροτονία του σε Αρχιεπίσκοπο Σιρμίου, συνέχισε το έργο του και χειροτόνησε πλήθος Σλοβένων, Κροατών, Σέρβων, που μετέδωσαν το Ευαγγέλιο και σε άλλες χώρες, όπου ήσαν εγκατεστημέμοι σλάβοι. Ο Άγιος Μεθόδιος μετά από σκληρούς διωγμούς και διετή φυλάκιση, εκοιμήθη το έτος 885.

Δεν είναι δυνατόν, φυσικά, στα χρονικά όρια ενός κηρύγματος να περιγράψουμε ολόκληρο το πρωτοποριακό έργο των δύο αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίοι, με το αποστολικό και εκπολιτιστικό έργο τους ευεργέτησαν όσον κανείς άλλος τους σλαβικούς λαούς.

Θεωρώντας σήμερα το έργο τους διαπιστώνουμε ότι: Οι δύο Ισαπόστολοι το ιερό έργο που τους ανετέθη από τον Θεό, δια της Εκκλησίας Του, το ανέλαβαν με προθυμία και έδωσαν σ’ αυτό ολόκληρη τη ζωή τους. Οι δυσκολίες, οι διωγμοί και οι ποικίλες αντιδράσεις δέν τους απογοήτευσαν. Μετά από την φυλάκισή του ο Άγιος Μεθόδιος, αφού είχε πεθάνει και ο αδελφός του, δεν σκέφθηκε να τα αφήσει όλα και να γυρίσει στην ησυχία του Μοναστηριού του. Οι δύο Άγιοι Αδελφοί με αποφαστικότητα εργάστηκαν το έργο τους μέχρι θανάτου. Ακολούθησαν την προτροπή του Θεού προς τον Επίσκοπον Σμύρνης: «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (Αποκ. 2,10).

Μεγάλο δίδαγμα για όλους μας. Την όποια αποστολή μας ανέθεσε ο Θεός στη ζωή μας, όσα εμπόδια και πειρασμούς και αν αντιμετωπίσουμε, να επιμείνουμε να τη φέρουμε εις πέρας μέχρι τέλους. Με την πρώτη δυσκολία να μη εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Ο σπουδαστής να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Οι σύζυγοι να σταθούν πιστοί ο ένας στον άλλον και να ζήσουν αρμονικά μαζί μέχρι θανάτου. Μία εργασία που αναλαμβάνουμε είτε έχει σχέσει με την Εκκλησία είτε με κοινωφελή έργα είτε ακόμη και με το επάγγελμά μας να επιμένουμε να την ολοκληρώνουμε. Και προ παντός το έργον του πνευματικού καταρτισμού μας ως χριστιανών, να μή το σταματούμε, όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε θεαματικά αποτελέσματα! Έτσι ώστε στο τέλος της ζωής μας να μπορούμε να πούμε όπως ο Κύριος: «Πάτερ… τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ιωάν. 17,4).

Πόση ικανοποίηση ψυχική θα αισθανόμαστε στα τέλη της ζωής μας όταν η συνείδησή μας θα μας πληροφορεί ότι αγωνιστήκαμε στη ζωή, επιμείναμε παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια και ολοκληρώσαμε,μαζί με τα άλλα καθήκοντά μας, την πορεία μας προς τον Χριστό μέχρι τέλους.

ΠΗΓΗ:https://www.pemptousia.gr/2020/05/agii-kirillos-ke-methodios-i-fotistes-ton-slavon/

Κρυπτοχριστιανοί.

Οι επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως

Tο μεγάλο κακό που θα πάθουν οι τούρκοι.  

Μιλά ο Σεβ. Μητροπολίτης Ν. Ζηλανδίας κ. Αμφιλόχιος Τσούκος πνευματικό τέκνο του Αγ. Αμφιλοχίου Μακρή.

Η γιορτή της Μάνας!

Μάνα

Κλαίρη Μαυρόματου – Χατζηκωντή, Δρ Φυσικών επιστημών

Τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, εορτάζεται σε όλον τον κόσμο η Γιορτή της Μητέρας. 

Μεγάλη και σημαντική γιορτή, που αναγνωρίζει και τιμά την γυναίκα σαν μητέρα.

 Για τους Χριστιανούς η γιορτή της μητέρας ταυτίζεται με την Υπαπαντή της Θεοτόκου, ευκαιρία λοιπόν να τη γιορτάζουμε διπλά, περιποιώντας σε αυτήν τιμή μεγάλη.

Η γυναίκα, ως μητέρα, επωμίζεται την αγιότερη ευθύνη και την υψηλότερη αποστολή από όσες εμπιστεύθηκε ο Θεός στον άνθρωπο, μας λέει σε εισήγησή της η κ. Δέσποινα Τσιάνου, Ἰατρός, Μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Γυναικείων Θεμάτων. Την εμπιστεύτηκε όχι μόνο να υφάνει στα σπλάχνα της τη ζωή, το παιδί της, αλλά και να το γαλουχήσει, να το διαπλάσει, να το εμπνεύσει, να το οδηγήσει στην ελευθερία και την ευτυχία. Να του μάθει την υπευθυνότητα, την αφοσίωση, τον σεβασμό, την καλοσύνη, την αισιοδοξία, την ευγένεια, την προσφορά. Να το βοηθήσει να χτίσει έναν υγιή ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο και να ζήσει έτσι τη ζωή του.

Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες ανακάλυψαν ότι η ψυχική υγεία του παιδιού διαμορφώνεται ήδη από την περίοδο της κυήσεώς του και ενώ είναι ακόμα έμβρυο. Είναι συνυφασμένη με την ψυχική διάθεση της μητέρας του και από την συναισθηματική της τοποθέτηση απέναντι στην κύησή της. Η γυναίκα λοιπόν με το χάρισμα της μητρότητας, κρατάει στα χέρια της όχι μόνο την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία του παιδιού της ήδη πριν να το γεννήσει! Γι’ αυτόν τον λόγο ο καθηγητής Ψυχολογίας και κοινωνικής Παιδαγωγικής Λέο Μπουσκάλια συμβουλεύει τη μάνα: «Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κάνεις τον εαυτό σου τον σπουδαιότερο, τον πιο θαυμάσιο, τον πιο αξιαγάπητο άνθρωπο του κόσμου, γιατί αυτό θα δώσεις στα παιδιά σου».

Μάνα!! Δεξαμενή αγάπης αστείρευτης, υπομονής, θαλπωρής, καταφυγή, στήριγμα και κυματοθραύστης της οικογένειας. Λέει ο Erich Fromm στο βιβλίο του Η τέχνη της αγάπης: «Η μόνη αγάπη χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς όρους, χωρίς εκπλήρωση δικών της προσδοκιών, είναι η αγάπη της μάνας προς το παιδί της. Όλες οι άλλες αγάπες, ακόμα και αυτή του πατέρα είναι υπό όρους!»

Αυτή η απροϋπόθετη αγάπη, προσφέρει αίσθημα ασφάλειας προς το παιδί και αποτελεί εγγύηση της ψυχικής του υγείας. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει για την ψυχή μας, αν κάποιος μπορούσε να μας πει: «Σε αγαπώ πολύ, θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν κάνεις. Ακόμα κι αν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος. Θα είμαι κοντά σου ακόμα κι αν μου φερθείς με αχαριστία». Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι και τα ψυχιατρεία θα είχαν σίγουρα λιγότερη δουλειά! Αυτές τις κουβέντες μόνο από την Μάνα του μπορεί κάποιος να ακούσει.

Ας θυμηθούμε, κλείνοντας, το γνωστό ποίημα του γάλλου ποιητή, συγγραφέα και δραματουργού Jean Richepin με τίτλο «Η καρδιά της μάνας»

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,

αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.

– Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,

μ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,

της μάνας σου να φέρεις την καρδιά

να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.

Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει

και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.

Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει

και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει

και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.

Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:

– Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Μυτιλήνης «Εμπρός»

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2020/05/mana-2/