+Σιατίστης Παῦλος!!

Αρχή φόρμας

Αυτός υπήρξε ο Επίσκοπος μας. Πετούσε σε ύψη πνευματικά

Γερόντισσα Θεολογία, Καθηγουμένη Ιεράς Μονής Παναγίας Μικροκάστρου

Με την ευλογία του σεπτωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ιερωνύμου, του αυτοπροσώπως τιμώντος την Εξόδιο αυτή Ακολουθία τολμώ να εκφωνήσω τον πενιχρό μου λόγο, για να μη σιγήσει, αχαρίστως φερόμενη, και η των Μοναχών και Μοναζουσών χορεία, φόρον αποτίουσα τιμής και ευγνωμοσύνης στον εκλιπόντα σεπτόν ιεράρχη και πεφιλημένο Αρχιερέα μας κυρό Παύλο.

Την κατάπληξη και διάσειση της διάνοιας μας από το αδόκητο γεγονός του θανάτου του, διαδέχθηκε η νηφάλια αποδοχή του θελήματος του Θεού, της ανεξιχνίαστης Πρόνοιας Του, της αδιαπραγμάτευτης φιλανθρωπίας Του.

Όντως εκπλήσσεται ο νους μας, όταν βλέπει, όχι το άνθος να μαραίνεται, όχι τον άρρωστο να αργοπεθαίνει, αλλά τον αετό που σχίζει τα σύννεφα θριαμβικά, σε μία ροπή του χρόνου, να πέφτει κεραυνόπληκτος.

Αυτός υπήρξε ο Επίσκοπος μας. Πετούσε σε ύψη πνευματικά. Δεν καταδέχονταν στη γή να περπατήσει. Με το αετίσιο βλέμμα του έβλεπε πάντα μακρυά.

Ταπεινόφρων, εχέφρων, ολιγόλογος, ευπροσήγορος, παρήγορος, συνετός «εν πάσι», σεμνός, συγχωρητικός, συγκαταβατικός και διαλλακτικός.

Ακαταπόνητος μελετητής και εύστοχος ερμηνευτής του Ευαγγελίου. Με γλώσσα εύλαλο, με λόγο έντεχνο, με ύφος πάντα σοβαρό και κύρος θεολογικό.

«Τοις πάσι συνηρμοσμένος και πάντων κεχωρισμένος». Ταπεινός λειτουργός του Υψίστου και έμπλεως ποιμαντικής αγωνίας και πατρικής αγάπης. Ολιγαρκής, αφιλοκερδής, ακτήμων και φιλόπτωχος.

Δεν έδινε «ύπνον τοις οφθαλμοίς» και «στους κροτάφους του νυσταγμόν». Τον πρόδιδαν οι συνεχώς πεπυρωμένοι από την αϋπνία οφθαλμοί του.

Απλούς τοις τρόποις και άπλαστος ω ήθει. Η εγρήγορση του θύμιζε συνεχώς το λόγο του θειοτάτου Παύλου «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;».

Από το στόμα του έρρεε «μέλι και γάλα» κατά τον ψαλμωδό, αλλ’ ουδέποτε υπήρξε κόλαξ και υποκριτής.

Υπερασπιστής των αδικούμενων, ελεγκτής των εκτρεπομένων και βραβευτής των φιλότιμου μένων.

Ακάματος κήρυκας του Ευαγγελίου, σύμφωνος με το αποστολικό «ουαί μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι».

Εκεί όμως που ο αποστολικός του ζήλος εκορυφώνετο και η ρητορική του δύναμη εκρήγνυτο, ήταν το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού. Ποθούσε να πιστέψουν όλοι, ότι ο Χριστός όντως «εκ νεκρών έγηγερται», και ότι «κατεπόθη ο θάνατος εις τέλος», δια να μη λυπούνται οι Χριστιανοί «ως οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».

Ο ζήλος του για την ορθόδοξη πίστη αδιάλειπτος και αμείωτος. Ενέπνεε τη βεβαιότητα, ότι ήταν έτοιμος να πεθάνει για του Χριστού την πίστη την άγια. Σήμερα μάλιστα, που κυριαρχεί επικίνδυνη αποδόμηση όλων των άξιων, η κατάρτιση του, η παρρησία του, η ευτολμία του, η ευθυκρισία του ήταν πολύτιμες αρετές, ικανές να οπλίσουν και να εμπνεύσουν πολλούς.

Χαρακτήρισα κάποτε τον μακαριστό Επίσκοπο Αντώνιο ως «Μοναχό και φιλομόναχο Επίσκοπο». Δε διστάζω να αποδώσω τους ίδιους χαρακτηρισμούς και στον μακαριστό Επίσκοπο Παύλο, διότι και έζησε ως Μοναχός και ως φιλομόναχος ενδιαφέρθηκε τα μέγιστα για τα Μοναστήρια της Μητρόπολης του, ανδρικά και γυναικεία.

Στο Μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του φιλομόναχου φρονήματος του και του ασκητικού του ήθους. Με απλότητα αθώου παιδιού και έκφραση θαυμασμού άκουγε κάθε φορά τα καινούρια θαύματα της Παναγιάς της Έλεούσας.

Αλλά και η φιλοπατρία του ήταν και αυτή επαινετή. Αφ’ ότου πολιτογραφήθηκε στη γη της Μακεδονίας, ταυτίστηκε με τον περήφανο αυτό λαό και σθεναρά υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της πατρίδας. Το παράδειγμα του αγωνιστού Μητροπολίτου Καραβαγγέλη ήταν γι’ αυτόν νυγμός ψυχής και ήταν βέβαιο πως δε θα δίσταζε να βαδίσει στα ίχνη του.

Αλλ’, όπως φαίνεται, δεν θα του έφτανε κι αυτό. Για τούτο έσπευσε να ανεβή σ’ αυτόν το θρόνο του Θεού, για να πρεσβεύει, «ως έχων παρρησίαν πολλήν», ακατάπαυστα για την Εκκλησία, για την πατρώα, για το γένος ημών και σύμπασα την οικουμένη.

Η κλεψύδρα του χρόνου όμως δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ σε ένα έκαστο από τα φυσικά και πνευματικά του χαρίσματα. Αρκούμαι στην επιγραμματική αναφορά μου και ομολογώ ότι ο μακαριστός μας Επίσκοπος Παύλος ως ναύς υπέραντλος, κατάφορτη αρετών διεπορθμεύθη στην απέναντι όχθη της αιωνιότητας, αφού κυριολεκτικά «ηρπάγη» υπό της χειρός του Κυρίου, «ίνα μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού ή δόλος απατήση την ψυχήν αυτού» και δια να αναπαυθεί το πνεύμα του στη Βασιλεία του Θεού «συν πάσι τοις Αγίοις Αυτού». Ας έχουμε τις άγιες ευχές και πρεσβείες του.

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr

ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ ΑΡΓΟ (ΙΑΚΩΒΟΥ) ΗΧΟΣ Α'

 ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ ΑΡΓΟ (ΙΑΚΩΒΟΥ) ΗΧΟΣ Α'

Π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΚΑΡΤΣΩΝΑΣ

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΝΟΥΣ "ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ" ΣΕ ΗΧΟ Α' ΣΕ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ (+1800)

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ

ΤΙΤΛΟ "ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΟΡΘΡΟΣ" ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΡΩΓΑΚΗ.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ & ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΥΜΝΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ "ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ" ΚΑΙ ΤΟ "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ" ΣΕ ΗΧΟ Α' ΕΠΤΑΦΩΝΟ ΣΕ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (+1948) ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ" ΤΟΥ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΣΤΑΝΙΤΣΑ.

Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Σωματείων Ἀμεριής

Κοπή βασιλόπιτας για την Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Σωματείων 

Ο π. Νεκτάριος Παπαζαφειρόπουλος ετοιμάζεται να κόψει τη βασιλόπιτα της Ομοσπονδίας Δωδεκανησιακών Σωματείων. Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Ελένη Σακέλλη

ΑΣΤΟΡΙΑ. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Σωματείων Αμερικής διοργάνωσε στις 12 Ιανουαρίου την ετήσια εκδήλωση κοπής της βασιλόπιτας στην αίθουσα «Νίκος Ανδριώτης», στην Αστόρια.

O Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Παπαζαφειρόπουλος πραγματοποίησε τον αγιασμό και ήταν αυτός που έκοψε τη βασιλόπιτα, ενώ αναφέρθηκε με θερμά λόγια στην επιτυχία της εκδήλωσης και ειδικότερα στην παρουσία μεγάλου αριθμού νέων ανθρώπων. Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Μαρία Μαραγκού, από την Κάλυμνο, καλωσόρισε τους παριστάμενους, τους ευχήθηκε ευτυχισμένο νέο έτος και τους ευχαρίστησε για την παρουσία τους.

Ο πάτερ Παπαζαφειρόπουλος ευχήθηκε με τη σειρά του καλή νέα χρονιά και συνεχάρη την Ομοσπονδία για την διοργάνωση μιας ακόμα επιτυχημένης εκδήλωσης, στην οποία βρέθηκαν άνθρωποι όλων των ηλικιών, μέσα σε ένα οικογενειακό κλίμα, ενώ ευχήθηκε καλή πρόοδο όχι μόνο στα σωματεία, αλλά και τις οικογένειες. Μετά τον αγιασμό, κόπηκε η βασιλόπιτα με ένα κομμάτι για κάθε σωματείο μέλος της ομοσπονδίας, του Χριστού και του Μέγα Βασιλείου.

Εν συνεχεία, οι παρευρισκόμενοι είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν δείπνο σε μπουφέ, ζωντανή μουσική και χορό, ενώ υπήρχε και λοταρία. Ο νικητής του πρώτου βραβείου θα έπαιρνε $500, του δεύτερου και του τρίτου $200, καθώς και δώρα από το κατάστημα κεραμικών προϊόντων «Tiles by Kia», και τα εστιατόρια «Kyma Restaurant» και «Bareburger».

Ανάμεσα στους παριστάμενους ήταν ο αντιπρόεδρος Νίκος Καρτάλης (Nikos Kartalis), της Ρόδου, η αναπληρωτής γραμματέας και πρώην πρόεδρος της νεολαίας Ζωή Πήλιου (Zoe Pilios), της Σύμης, ο πρώην αντιπρόεδρος Ιωάννης Σακέλλης (John Sakellis), της Κω, ο πρώην πρόεδρος Θεολόγος Τηλιακός (Theologos Tiliakos), της Πάτμου, ο δεύτερος αντιπρόεδρος Αντρέας Γούστας (Andreas Goustas), της Τήλου, ο Τιμολέων Κόκκινος, της Νισύρου, καθώς και ο Δημοσθένης Τριανταφύλλου (Demosthenes Triantafillou), Εκπαιδευτικός της Χρονιάς 2018, όπως ανακηρύχθηκε από τον «Εθνικό Κήρυκα». Παρούσες και οι Αδαμαντία Μαρή, γραμματέας της Ομοσπονδίας, η ταμίας Ευδοκία Κούλια και η αναπληρωτής ταμίας Στέισι Φιγετάκη (Stacy Figetakis).
Οι μουσικοί Τζον Θέμελης, Σάββας Περσελής και Ανδρέας Γούστας ήταν αυτοί που διασκέδασαν το κοινό.

Φωτογραφία: «Ε.Κ.»/Ελένη Σακέλλη

ΠΗΓΗ:ekirikas

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: Parapona-Rodou

Σωματοποίηση:

Όταν ο Ψυχικός Πόνος 

μεταμορφώνεται σε Σωματικό

Η σωματοποίηση είναι η μεταμόρφωση ή μετατροπή άβολων συναισθημάτων σε πιο ανεκτά σωματικά συμπτώματα. 

Στις πιο ακραίες της μορφές, μπορεί να περιλαμβάνει την απώλεια της κινητικής λειτουργίας σε μια ορισμένη ομάδα μυών. 

Ο ασθενής θα μπορούσε, για παράδειγμα, να παρουσιάσει παράλυση ενός άκρου ή ακόμα και παράλυση μιας πλευράς του σώματος (ημιπληγία).

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η σωματοποίηση μπορεί να παρουσιαστεί ωςαισθητηριακή απώλεια, ειδικά αν αυτή είναι ανεξάρτητη της κινητικής απώλειας, όπως για παράδειγμα η όραση. 

Σε άλλες καταστάσεις, ο ψυχικός πόνος μετατρέπεται σε ένα ασυνήθιστο μοτίβο κινητικής δραστηριότητας, όπως τικ ή επιληψία.

Οι ψυχογενείς επιληψίες αναφέρονται ορισμένες φορές ως ψευδοεπιληψίες για να διαχωριστούν από εκείνες που έχουν οργανική βάση. Όμως, έχουν παρόμοια συμπτώματα και μόνο με ειδική εξέταση (αίματος) μπορεί να διακριθούν.

Αν τα σωματοποιημένα συμπτώματα είναι ψυχογενή, είναι λιγότερο «αληθινά»; 

Η σωματοποίηση είναι, φυσικά, μια ασυνείδητη διαδικασία. Συνήθως δεν έχουμε επίγνωση της ψυχολογικής προέλευσης. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, χαρακτηρίζεται και από «μακάρια» αδιαφορία ή la belle indifférence, όπως την αναφέρουν οι ψυχίατροι, και είναι η έλλειψη οποιασδήποτε ανησυχίας από πλευράς ασθενή.
Τα συμπτώματα και η αίσθηση είναι τόσο ίδια που δεν έχει καμία διαφορά από τις οργανικές ανικανότητες: 

το άκρο πράγματι δεν κουνιέται, τα μάτια όντως δεν βλέπουν. 

Η σωματοποίηση, ειδικά μετά από ένα τραυματικό γεγονός, μπορεί να είναι ξαφνική και απότομη. 

Αλλά τείνει να είναι αρκετά ξεκάθαρη – για παράδειγμα, τείνω να εμφανίζωπονοκέφαλο, κάθε φορά που επιμένω σε κάτι που στρέφεται ενάντια στη φύση ή στις επιθυμίες μου. Με τον καιρό έχω μάθει να «ακούω» αυτούς τους πονοκεφάλους, που δρουν ως σημάδι για τον εαυτό μου.

Παρομοίως, είναι πολύ συνηθισμένο άνθρωποι με κατάθλιψη, να μην εμφανίζουν απόγνωση, ενοχές ή θλίψη, αλλά να παραπονιούνται για σωματικά συμπτώματα, όπως πονοκέφαλο, κόπωση ή στηθάγχη. Και αυτό επικρατεί σε παραδοσιακές κοινωνίες, όπως στην Ινδία, την Κορέα και τη Νιγηρία.

Αυτή η σωματοποίηση του ψυχικού πόνου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας και δεν πρέπει να παρερμηνεύεται ως λανθασμένη διαταραχή. 

Οι άνθρωποι που σωματοποιούν τον ψυχικό πόνο αντιμετωπίζουν ακριβώς τους ίδιους περιορισμούς με τους υπόλοιπους ασθενείς.

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχει γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι οι ψυχολογικοί στρεσογόνοι παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν σωματικά συμπτώματα,όχι μόνο μέσω της σωματοποίησης, που πρόκειται για μιας ψυχική διαδικασία, αλλά επίσης μέσω σωματικών διεργασιών που εμπλέκουν το νευρικό, ενδοκρινικό και ανοσοποιητικό σύστημα.

Και εδώ κάπου η σύγχρονη ιατρική επιστήμη στρέφεται πίσω στη σοφία των Αρχαίων, που γνώριζαν καλά τη σύνδεση ανάμεσα στην ψυχική και σωματική ευεξία. 

Στον Χαρμίδη του Πλάτωνα, ο Σωκράτης λέει στο νεαρό Χαρμίδη, ο οποίος υποφέρει από πονοκεφάλους για την γοητεία των τελευταίων, για την οποία έμαθε από έναν από τους μυστικιστές ιατρούς στη Θράκη. 

Αυτός ο σπουδαίος ιατρός προειδοποίησε ότι είναι καλύτερο να θεραπεύουμε πρώτα την ψυχή πριν θεραπεύσουμε το σώμα.

Neel Burton, ψυχίατρος, φιλόσοφος

enallaktikidrasi

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

"Ο Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης (15 Ἰανουαρίου)

Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης ὁ διὰ Χριστὸν πτωχὸς 

Ο Ὁσιος Ἰωάννης γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔζησε περί τά μέσα τοῦ 5ου αἰώνα μ.Χ. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Εὐτρόπιος καί ἦταν συγκλητικός. Ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Θεοδώρα.

Ὁ Ἰωάννης ἀπό πολύ μικρή ἡλικία ἀγάπησε τόν μοναχικό βίο καί φοβούμενος μήπως, ριπτόμενος στόν κοσμικό στρόβιλο, ἔχανε τό ἠθικό του καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἔφυγε ἀπό τήν πατρική οἰκία καί ἦλθε στή Μονή τῶν Ἀκοιμήτων, ὅπου ἐκάρη μοναχός. Ἀλλά, μέ τόν καιρό, ἡ ἀγάπη τῶν γονέων του τόν ἔβαλε στόν πειρασμό τῆς ἐπιστροφῆς στήν πατρική οἰκία. Ὁ πειρασμός ἔγινε ἀκόμα μεγαλύτερος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ἡ μητέρα του ἦταν ἀπαρηγόρητη γιά τήν ἐξαφάνισή του, ὁ δέ πατέρας του ζοῦσε βίο κοσμικό, ξοδεύοντας τά πλούτη του σέ ματαιότητες καί φαντασίες. Ἐπιθύμησε λοιπόν νά τούς δεῖ, ὄχι μόνο γιά νά ἀναπαύσει μέ τήν παρουσία του τήν ψυχή τους, ἀλλά καί γιά νά παρηγορήσει τή μητέρα του καί νά συντελέσει στή μετάνοια τοῦ πατέρα του. Θά ἦταν ὅμως αὐτό δυνατό, ἐάν παρουσιαζόταν ὡς υἱός τους καί τούς ἀπηύθυνε τίς συμβουλές καί τίς παρακλήσεις του;
Σχετικά, λοιπόν, μέ τό πρόβλημά του πληροφόρησε τόν ἡγούμενο τῆς Μονῆς καί τοῦ ζήτησε νά ἐπιτρέψει νά πάει στούς γονεῖς του. Ὁ ἡγούμενος, πράγματι, ἔδωσε τήν εὐλογία του νά πραγματοποιήσει τήν ἐπιθυμία του. Ἔτσι ὁ Ὅσιος, ἐνδύθηκε μέ παλαιά καί τριμμένα ράσα καί μέ τήν πτωχική αὐτή ἐμφάνιση, ἔφθασε ἔξω ἀπό τό σπίτι τῶν γονιῶν του. Τούς παρουσιάσθηκε ὡς μοναχός, χωρίς νά τούς πεῖ ποιός εἶναι. Ἡ εὐγένεια τῆς φυσιογνωμίας του καί ἡ φρόνηση τῶν λόγων του ἔκαναν τήν μητέρα του νά τόν παρακαλέσει νά ἔρχεται καθημερινά στό σπίτι. Ἀλλά καί ὁ πατέρας του τόν συμπάθησε γιά τήν εὐεργετική ἐπιρροή πού ἐξάσκησε στήν καρδιά τῆς συζύγου του.

Κατασκεύασε, λοιπόν, ἔξω, στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ, μιά πολύ μικρή καλύβα ὅπου καί ἔμενε, χωρίς κανείς νά γνωρίζει ποιός ἦταν. Μετά τρία χρόνια οἱ προσπάθειές του, μέ τή θεία Χάρη, ἄρχισαν νά ἀποφέρουν καρπούς. Ὁ πατέρας του ἄρχισε νά ζεῖ Χριστιανική ζωή καί ἡ μητέρα του εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἀπό τό ζόφο τῆς ἐπιθυμίας. Καί τότε ὁ Ἰωάννης σκέφθηκε, ὅτι πλησίαζε ἡ ὥρα πού θά μποροῦσε νά φανερωθεῖ.
Ἀλλά ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἡ ὄντως ζωή, τοῦ γνώρισε μέ μυστικό τρόπο, ὅτι ἦταν ἡ ὥρα νά τόν καλέσει πλησίον Του. Τότε ὁ Ὅσιος κάλεσε κοντά του τούς γονεῖς του, τούς ἔδειξε τό χρυσόδετο Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο εἶχαν φτιάξει πρός χάρη του καί μέ τόν τρόπο αὐτό τούς φανέρωσε τόν ἑαυτό του. Μέ γαλήνη τούς ἀπηύθυνε λόγους παρηγοριάς καί ἐγκαρδιώσεως καί τούς παρακάλεσε νά μείνουν ἀφιερωμένοι στόν Θεό καί τόν πλησίον, ἀφιερώνοντας τά πλούτη τους στούς πτωχούς καί ἐνδεεῖς τῶν ὁποίων ἡ ζωή φθείρεται καί ἡ ἀξιοπρέπεια κινδυνεύει ἀπό τίς ἔσχατες στερήσεις. Ἀκολούθως, παρέδωσε τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

           Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
  Ἐκ βρέφους τόν Κύριον, ἐπιποθήσας θερμῶς, τόν κόσμον κατέλιπες, καί τά ἐν κόσμῳ τερπνά, καί ἤσκησας ἄριστα· ἔπηξας τήν καλύβην, πρό πυλῶν σῶν γονέων· ἔθραυσας τάς ἐνέδρας, τῶν δαιμόνων παμμάκαρ· διό σε Ἰωάννη ὁ Χριστός, ἀξίως ἐδόξασε.

                  Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ποθήσας σοφέ, πτωχείαν χριστομίμητον, γονέων τῶν σῶν, τόν πλοῦτον ἐγκατέλιπες, καί τό Εὐαγγέλιον, ταῖς χερσί σου κρατῶν ἠκολούθησας, Ἰωάννη Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

                                   Μεγαλυνάριον.
Πλοῦτον ἀπανθοῦντα καταλιπών, ἐν πτωχείᾳ πλούτου, πλοῦτος ὤφθης πνευματικός· καί ἀντί καλύβης, φωτοφανῆ παστάδα, ὁ Λόγος Ἰωάννη, λαμπρῶς σοι δέδωκε.

ΠΗΓΗ:Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού <adamnet@otenet.gr>

Η Γλώσσα μου!

Τιμαλφεῖς λέξεις 

Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη

ὑπερφαλαγγίζω

Ἡ κεντρικὴ σημασία τοῦ ρήματος ὑπερφαλαγγίζω εἶναι ἐπεκτείνω τὸ μέτωπο τῆς στρατιωτικῆς παράταξής μου ὥστε νὰ κυκλώσω τὸ ἕνα ἢ καὶ τὰ δύο ἄκρα τοῦ ἐχθροῦ: Ὑπερφαλάγγισαν τὸν στρατό τοῦ ἀντιπάλου καὶ τὸν ἀνάγκασαν νά παραδοθῆ. Τὸ ρῆμα τὸ συναντᾶμε συχνὰ στὸν ἀθλητισμό: Ὁ Μαραντόντα κατάφερε νὰ ὑπαρφαλαγγίση ὅλη τὴν ἄμυνα τῆς Ἀγγλίας καὶ νὰ πετύχη τὸ ὡραιότερο ἴσως τέρμα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τὸ ὑπερφαλαγγίζω χρησιμοποιεῖται συχνὰ μεταφορικὰ «ἀποδεικνύομαι ἀνώτερος ἀπὸ κάποιον,  προχωρῶ πιό πέρα»: Δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε στὴν Τουρκία νὰ μᾶς ὐπερφαλαγγίση. Ὁ Καποδίστριας μὲ τὴ διπλωματικὴ δεξιοτεχνία του κατάφερνε πάντοτε νὰ ὑπερφαλαγγίζη τὸν Μέτερνιχ. Ἕνας πολιτικὸς ἡγέτης μὲ ὅραμα καὶ ἦθος θὰ καταφέρη νὰ ὑπερφαλαγγίση τὸ σεσηπὸς πολιτικὸ κατεστημένο. Στὰ γήπεδα  ἡ φόρτιση κάνει τὸ ὑπερχειλίζον σημαῖνον  νὰ ὑπερφαλαγγίζη τὸ σημαινόμενο. Σημαίνει ἐπίσης «ἀντιμετωπίζω, ξεπερνῶ κάποιο ἐμπόδιο»: Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ἐργάζονται ὑπὸ ἀντίξοες συνθῆκες καὶ μὲ γλίσχρες ἀποδοχές· πολλὲς φορὲς δέ, πρέπει νὰ ὑπερφαλαγγίζουν τὰ γραφειοκρατικὰ ἐμπόδια. 

ὑψίκομος

Τὸ ἐπίθετο ὑψίκομος προσδιορίζει τὰ δέντρα ποὺ ἔχουν ψηλὰ τὸ φύλλωμα, δηλαδὴ τὰ ὑψίκορμα, τὰ ὑψίκλωνα δέντρα: ὑψίκομος φοίνικας, δρῦς ὑψίκομος. Χρησιμοποιεῖται καὶ μεταφορικά: Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶναι ἕνας ὑψίκομος φοίνικας τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς. Γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Λάβε μοι τοῦτον εἶναι τὸν προσθήκαις ἐπὶ προσθήκαις ἐπαυξανόμενον· καὶ ἕτερος τοσοῦτον εὔριζός ἐστιν, ὑψίκομός τε καὶ τεθραμμένος τῷ Πνεύματι, ὡς καὶ ἑτέροις μεταφύτευσις γίνεσθαι ἀμπελουργίας» (J. Cozza-Luzi, S. Patris Nostri Theodori Studitae, Magnae Catecheseos Sermones, Nova Patrum Bibliotheca 9/2 (Cat. 1-77), 10/1 (Cat. 78-111)

ἀπεγνωσμένος

    Σὲ ἔγκριτο περιοδικὸ διαβάσαμε τὴ φράση «ὁ ἀπεγνωσμένος ἑλληνικὸς λαός». Τὸ ἐπίθετο ἀπεγνωσμένος ἀναφέρεται σὲ ἐνέργεια ποὺ γίνεται συνήθως χωρίς ἐλπίδα ἐπιτυχίας, ἀπὸ κάποιον ποὺ βρίσκεται σὲ ἀπόγνωση: Ἔκανε ἀπεγνωσμένες προσπάθειες. Ὁ ἀπεγνωσμένος ἀμυντικὸς ἀγῶνας τῶν Κούρδων ἐνάντια στὸν τουρκικὸ στρατό. H ἀντίστασή τους ἦταν ἀπεγνωσμένη. Ἀπεγνωσμένη ἔκκληση γιὰ βοήθεια. Ἡ ἀπεγνωσμένη μάχη ἑνὸς ἀθώου νὰ βγῆ ἀπὸ τὴ φυλακή. Ὁ ἀρθρογράφος ἔπρεπε νὰ γράψη «ὁ ἀπελπισμένος ἑλληνικὸς λαός». Τὸ ἀπελπισμένος ἀναφέρεται κυρίως σὲ πρόσωπα. Τὸ ἀπονενοημένος χρησιμοποιεῖται μόνο γιὰ ἐνέργειες, ὄχι γιὰ πρόσωπα:  ἀπονενοημένη πράξη, ἀπονενοημένη ἀπόπειρα, ἀπονενοημένο διαβημα.

https://enromiosini.gr/

Ο Ναός της του Θεού Σοφίας!!!!

Τεράστια Ανατροπή στην Τουρκία. Βγήκε η Απόφαση για την Αγιά Σοφιά!

Απορρίφθηκε το αίτημα να γίνει τζαμί η Αγιά Σοφιά. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας αποφάσισε να παραμείνει μουσείο.

Μουσείο θα παραμείνει η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη σύμφωνα με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Τουρκία.

Η Υπηρεσία Ιστορικών Μνημείων και Περιβάλλοντος είχε κάνει προσφυγή το 2015, αναφέροντας ότι η άρνηση του αιτήματος για μετατροπή σε τζαμί παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία. Η συγκεκριμένη Υπηρεσία είναι ιδιωτικός οργανισμός, που αρχικά το 2004 είχε ασκήσει πιέσεις στην κυβέρνηση για ανάληψη νομοθετικών πρωτοβουλιών προκειμένου η Αγία Σοφία να λειτουργήσει ως τέμενος.

Σε αυτές τις κινήσεις δεν ειχε βρει ανταπόκριση από την ηγεσία αλλά επέμεινε, προσφεύγοντας στο Συμβούλιο της Επικρατείας το 2005, που απέρριψε το αίτημά της. Στη συνέχεια ακολούθησε η προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Πηγηhttps://viralgossip.eu/

Θεραπείες σώματος με την θεία κοινωνία

Παναγούδα: Στο κελί του γέροντα Παΐσιου ο Χρήστος Κατσαρός (Chris Sintik...

+Παῦλος, Μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης

Αρχή φόρμας

Ένας αυθεντικός Χριστιανός 

έφυγε από κοντά μας

Νικόλαος Κόϊος, Σύμβουλος Έκδοσης – Πεμπτουσία

Το πρόσωπο του Επισκόπου είναι κεντρικό στην Εκκλησιαστική ζωή, ως εκ τούτου το στίγμα της παρουσίας του στην Εκκλησία και την κοινωνία είναι ιδιαίτερα εμφανές. Στις τοπικές εκκλησιαστικές κοινότητες, στις Μητροπόλεις, για πολλά χρόνια τα πρόσωπα και τα έργα των εκλιπόντων αρχιερέων του παρελθόντος αποτελούν θέμα συζήτησης κλήρου και λαού. Στην Μακεδονία, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, είχε αγαπηθεί ιδιαιτέρως ο μακαριστός μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος (Κούμπος) ως μορφή ασκητική, λόγια και αγιασμένη. Αμέσως μετά την κοίμησή του αιωρούνταν ένα ανομολόγητο ερωτηματικό: ο επίσκοπος που θα ερχόταν στην θέση του θα συνέχιζε το έργο του; Θα ανταποκρινόταν στην πνευματική του παρακαταθήκη;

Το Άγιον Πνεύμα, ο Αγαθός Παράκλητος, ο οποίος σύμφωνα με τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ: “ενεργεί ως μυστικός τις φίλος, μή θέλων να επιβαρύνει ημάς διά του αισθήματος της ευγνωμοσύνης” ανέδειξε διά της ψήφου της Ιεράς Συνόδου ως μητροπολίτη Σιατίστης τον τότε Αρχιμανδρίτη Παύλο Ιωάννου, καταγόμενο εκ Χαλκίδος. Για όσους τον γνώρισαν από κοντά κατά την επισκοπική του διακονία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως “Ένας δεσπότης για τα δύσκολα”. Ήταν παρών όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη.

Στον ανθρώπινο πόνο στάθηκε προσέφερε παραμυθία με ειλικρινή συμπόνοια συνοδευόμενη με την δύναμη του Πνεύματος. Στα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα προσέφερε αυθεντικό εκκλησιαστικό λόγο, ο οποίος με πρωτοφανή ενάργεια προσελάμβανε την μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα. Στο συνέδριο “Εκκλησία και Αριστερά” τον Ιανουάριο του 2013 στην Θεσσαλονίκη εξέπληξε τους παρευρισκομένους με την ρωμαλέα τοποθέτησή του, η οποία συζητήθηκε για πολλές μέρες.

Τα ενδιαφέροντά του ήταν πάντοτε τα προβλήματα της κοινωνίας μέσα από το ζωοποιό βλέμμα του Χριστού και της Εκκλησίας: το μεταναστευτικό, η βία, η αγάπη προς τους εχθρούς, η δυναμική και η ευαισθησία της νεολαίας, η ελευθερία και η υπευθυνότητα του ανθρώπου, οι πολύτεκνες οικογένειες.

Για τον μακαριστό πια Σιατίστης Παύλο το κέντρο της πνευματικής ζωής ήταν η ταπείνωση και η αγάπη οι οποίες τρέφονται από το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας.

Στην Πεμπτουσία τον γνωρίσαμε ως εξόχως Αγιόφιλο. Αγαπούσε πολύ τις σύγχρονες αγιασμένες μορφές της Ορθοδοξίας. Έδωσε πολλές ομιλίες και συνεντεύξεις ιδιαιτέρως για τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη, τον οποίον εκλάμβανε ως σημείο του Θεού στην γενεά μας, τον προκάτοχό του Σιατίστης Αντώνιο και πολλούς άλλους. Αγαπούσε ιδιαιτέρως τον μοναχισμό, τον οποίον στήριξε στην επαρχία του και διατηρούσε στενούς δεσμούς με τις μονές του Αγίου Όρους.

Ιδιαίτερη εντύπωση δημιουργούσε η τοποθέτησή του στα πολιτικά και εθνικά ζητήματα και ειδικά στα όσα διαδραματίσθηκαν τον τελευταίο χρόνο αναφορικά με το ιερό όνομα της Μακεδονίας. Οι θέσεις του ήταν πάντοτε ευγενείς, νηφάλιες, μετριοπαθείς, αλλά και σαφείς χωρίς να επιδέχονται παρερμηνείες. Στηλίτευε με λόγο καθαρό, πνευματικό και αυθεντικά πατριωτικό όλα τα κακώς κείμενα ανεξάρτητα από την πολιτική παράταξη ή ιδεολογία που τα προκαλούσε.

Έγραφε ο ίδιος “…εάν αφήναμε τους ιστορικούς και τους γλωσσολόγους θα είχαν λύσει το πρόβλημα σε ένα πρωϊνό. Δεν υπάρχει μακεδονική Εθνότητα, ουδέποτε υπήρξε Μακεδονικό κράτος, ουδέποτε υπήρξε μακεδονική γλώσσα.”

Όλη του η πνευματική συγκρότηση, το ιεροπρεπές παρουσιαστικό του, η προσωπικότητά του, το χαμόγελό του, η αγάπη του προκαλούσε αισθήματα ειρήνευσης και εμπιστοσύνης. Στους δύσκολους καιρούς που διατρέχει η ανθρώπινη κοινωνία και η Πατρίδα μας η απουσία του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Ωστόσο εμείς “οι ζώντες οι περιλειπόμενοι” (Α΄ Θεσ. 4,15) πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει εις τον Ουράνιο Θρόνο να ενισχύει την Εκκλησία του Χριστού και την Πατρίδα μας με τις προσευχές του.

Αιωνία του η μνήμη!

Ας έχουμε την ευχή του!

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr

+Σιατίστης Παῦλος

Η τελευταία συνέντευξη του Σιατίστης Παύλου 

στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Παύλος ήταν από τους Ιεράρχες του οποίου ο λόγος συγκινούσε. Μεστός, ειλικρινής, ξεκάθαρος, απόλυτα κατανοητός, ο Μητροπολίτης της Βορείου Ελλάδας είχε θέση, άποψη και την εξέφραζε με άμεσο τρόπο. Την ίδια στιγμή, οι πράξεις του ακολουθούσαν πάντοτε το λόγο του και γι’αυτό ήταν αγαπητός σε όλους, ειδικά στην περιοχή της Σιάτιστας αλλά και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Χαλκίδα.

Πάντοτε φώναζε «παρών» στις μεγάλες προκλήσεις για την Εκκλησία και τη χώρα. Το τελευταίο διάστημα με το θέμα της Μακεδονίας αλλά και των σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους να κυριαρχούν μιλούσε ανοιχτά και εξέφραζε τις θέσεις του.

Πριν από δύο μήνες ακριβώς, παραχώρησε την τελευταία του συνέντευξη στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και αναφέρθηκε στη συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με τον Αλέξη Τσίπρα και στις συνταγματικές αλλαγές που προωθούσε η κυβέρνηση και σ’αυτή ήταν ξεκάθαρος, εκφράζοντας την αγωνία του για το μέλλον.

Διαβάστε αναλυτικά είχε δηλώσει…

– Σεβασμιώτατε, ακούσαμε το πλαίσιο συμφωνίας ανάμεσα σε Εκκλησία και Κράτος όπως το ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας. Πως κρίνετε αυτά που ειπώθηκαν;
«Τις προηγούμενες ημέρες ήμουν στο Βέλγιο. Σε ένα ουδετερόθρησκο κράτος. Εκεί η Πολιτεία πληρώνει τους Ιερείς ενώ παρέχει άδεια εποχικού οχήματος στον Ιεράρχη. Το μάθημα των θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό τόσο στα βελγικά όσο και στα ευρωπαϊκά σχολεία. Το περιεχόμενο το ορίζει μόνο η Εκκλησία. Μπορούμε να έχουμε ένα τέτοιο ουδετερόθρησκο κράτος; Αμφιβάλλω. Στο Βέλγιο μπορεί ο κάθε υπουργός και βουλευτής να έχει τις προσωπικές του απόψεις. Δεν τις περνά στο κράτος, όμως. Στην Ελλάδα, τις ιδεοληψίες προσπαθούν να τις περάσουν στους νόμους. Και το 1952 που έγινε απαλλοτρίωση και το κράτος υποσχέθηκε πέντε πράγματα αλλά τήρησε ένα».

– Επομένως, φοβάστε πως τα συμφωνηθέντα μπορούν να αλλάξουν ή ακόμη και να ακυρωθούν στο μέλλον;
«Το κράτος είναι αναξιόπιστο και κομπλεξικό έναντι της Εκκλησία;. Πως μπορώ να το εμπιστευτώ; Το ταμείο για το οποίο γίνεται λόγο, συστάθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά. Η παρούσα κυβέρνηση όμως το αγνόησε. Η επόμενη γιατί να μην το αγνοήσει; Αν το κράτος πει ότι δε δίνω την επιδότηση ή τη μειώνω; Πρέπει, επομένως, πρώτα να πείσουν τους πολίτες. Θυμάμαι, παλιότερα όταν ήμουν στο Μαντούδι είχαμε συμφωνήσει με την Πολιτεία για ένα θέμα. Ηρθε ο επόμενος γενικός γραμματέας του υπουργείου και ήθελε να το αλλάξει. Στη σύσκεψη όπου ήμουν παρών, του είπε ότι υπήρχε μια υπόσχεση, και αυτός απάντησε πως την υπόσχεση την είχε δώσει κάποιος άλλος. Οι πολιτικοί ηγέτες κινούνται κομματικά και όχι πολιτικά».

– Θεωρείται πως οι σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους πρέπει να αλλάξουν;
«Πρέπει να ρυθμιστούν τα θέματα, ναι. Υπάρχουν τελεσίδικες αποφάσεις δικαστηρίων, και οι κρατικοί υπάλληλοι τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Αυτά τα χρόνια της κρίσης αν δεν υπήρχε η Εκκλησία, δε θα υπήρχε Ελλάδα. Από νομικής πλευράς, το κράτος αν απολύσει 10.000 Ιερείς, πρέπει να τους αποζημιώσει και μετά να περάσουν στο άλλο καθεστώς.

Αν η ιστορία αυτή είχε ξεκινήσει στην αρχή της κυβερνητικής θητείας θα υπήρχε ο χρόνος για μια ουσιαστική συζήτηση. Οταν έρχεται στο τέλος, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για προεκλογικό τέχνασμα. Η επιπολαιότητα και η βιασύνη δείχνει πως γίνεται για προεκλογικούς λόγους. Αυτό το δείχνει και η δήλωση του κ.Τζανακόπουλου για τις 10.000 προσλήψεις. Αυτό είναι αρλούμπα. Αν έχει χρήματα να διορίσει, γιατί δεν το κάνει τώρα; Αλλά το φανερώνει και το γεγονός πως δε συζήτησε ούτε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ούτε με την Εκκλησία της Κρήτης.»

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΟΛΑ ΤΑ NEWS ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxias.gr

+Σαράντος Καργάκος

O Σαράντος Καργάκος για τη Μακεδονία, τους παλαιούς και νέους πολιτικούς αλλά και για αριστερούς και δεξιούς

Δείτε τι αποκαλύπτει ο γνωστός λογοτέχνης Σαράντος Καργάκος, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, για τους πραγματικούς υπαίτιους της παράδοσης του ονόματος Μακεδονία. 

O μεγάλος ιστορικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος πέθανε σήμερα, σε ηλικία 82 ετών.

Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στα μεγαλύτερα φροντιστήρια των Αθηνών. Δίδαξε επίσης στη Σχολή Πολέμου του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας και στη Διακλαδική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Αρθρογράφησε σε πλήθος επιστημονικών περιοδικών και εφημερίδων. Έχει δημοσιεύσει 75 βιβλία με περιεχόμενο κυρίως ιστορικό, αλλά και γλωσσικές μελέτες.
Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου, στις 11.15, στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου, έναντι 2ου Νεκροταφείου Αθηνών.

Ακολουθεί το βιογραφικό του με τον πολυτονικό τρόπο γραφής που χρησιμοποιούσε ο ίδιος 

Ὁ ἱστορικός, φιλόλογος καί δοκιμιογράφος κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος, γεννήθηκε τό 1937 στό Γύθειο Λακωνίας. Στή διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα. Σπούδασε, ἐργαζόμενος ἀπό μαθητής, Κλασσική Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε τρίτος εἰσαχθεῖ χωρίς νά τοῦ δοθεῖ ὑποτροφία. Πρωταγωνίστησε στό φοιτητικό κίνημα τῶν ἐτῶν 1961-1963 καί ὑπῆρξε εἰσηγητής τοῦ 15% γιά τήν παιδεία. Ἐργάστηκε ἐπί 35 ἔτη στά μεγαλύτερα ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἀθηνῶν καί στούς μεγαλύτερους φροντιστηριακούς ὀργανισμούς, στούς ὁποίους πάντα ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος», «Ἀριστοτέλης»).
Στίς 19 Μαρτίου 1969 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Λύκειο Μπαρμπίκα), ἀρνούμενος νά εκφωνήσει τόν «προκατασκευασμένο» λόγο γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Δύο φορές τό στρατιωτικό καθεστώς ἔβαλε λουκέτο στόν φροντιστηριακό ὀργανισμό στόν ὁποῖο ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος»). Ἐπανῆλθε γιά μερικά χρόνια στήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «ἀναγνώριση» γιά τά ἔτη τῆς ἀναγκαστικῆς ἀπουσίας του, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε λόγῳ τῆς κατιούσας πορείας πού ἔλαβε ἡ ἑλληνική παιδεία μετά τή μεταπολίτευση. Πρόλο πού τό στρατιωτικό καθεστώς τοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ ἔκδοση διαβατηρίου, ὁ κ. Σ. Ἰ. Καργάκος δέν ἐδίστασε μετά τό 1991 νά διδάξει στή Σχολή Πολέμου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, στή Σχολή Ἐθνικής Ἀμύνης (ΣΕΘΑ) καί στή Διακλαδική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν βαρύνεται μέ καμμιά ἐπίσημη (κρατική) τιμητική διάκριση.
Ἀπό τά φοιτητικά χρόνια του ἄρχισε νά ἀρθρογραφεῖ σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Ὑπήρξε συνεργάτης τῶν περιοδικῶν «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οἰκονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Ἐκκλησία», «Ἐρυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ἰχνευτής», «Ἑλλοπία», «Ἀρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Ἐξακολουθεῖ νά συνεργάζεται μέ τά περιοδικά «Εὐθύνη» καί «Νέμεσις» καί τίς ἐφημερίδες «Ἑστία» καί ἡ «Σφήνα». Ἐπί τετραετία ὑπῆρξε ἀρθρογράφος καί λογοτεχνικός κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» καί «Τύπος τῆς Κυριακῆς». Ὑπῆρξε ἐπίσης ἀρθρογράφος καί κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Ἀπόφαση» καί παλαιότερα συνεργάτης τῆς «Καθημερινῆς» καί τῆς «Ἀπογευματινῆς».

Το έργο του

Ἔχει δημοσιεύσει 75 βιβλία. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουν οἱ γλωσσικές μελέτες «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (Gutenberg1986) και «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» (Gutenberg1993) καί οί συλλογές δοκιμίων «Προβληματισμοί, ἕνας διάλογος μέ τούς νέους» (6 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1977-2000 κυκλφορήθηκαν τά βιβλία του: «Ἡ πολιτιστική συνεισφορά τοῦ ἀρχαίου καί μεσαιωνικοῦ κόσμου» (2 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg), «Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης, ὁ δάσκαλος τῆς κλεφτουριᾶς» (ἐκδ. Σιδέρη), «Συντακτικό τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς» (συνεργασία Χρήστου Λεμπέση, ἐκδόσεις Πατάκη), «Λυκούργου, κατά Λεωκράτους Λόγος» (ἐκδ. Κάκτος), «Κινούμενη Ἄμμος» (κείμενα πολιτικά και κοινωνικά, ἐκδόσεις Ἁρμός), «Ἡ Στρατηγική τοῦ Λόγου» (ἐκδ. Gutenberg), ἡ ἱστορική μελέτη «Ἀλβανοί-‘Αρβανίτες-Ἕλληνες» (ἐκδ. Σιδέρη) καί ἡ ὀγκώδης μονογραφία «Ἀλεξανδρούπολη: μιά νέα πόλη μέ παλιά ἱστορία» (αὐτοέκδοση).
Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2000-2002 κυκλοφορήθηκαν: «Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου καί τοῦ Μείζονος χώρου» (Ἑλληνική καί Παγκόσμια Ἱστορία σέ δύο τόμους ἀπό τίς ἐκδόσεις Gutenberg), ἡ πολιτική μελέτη «Γιά μιά δημοκρατία ευθύνης» (ἐκδόσεις Καστανιώτη), «Παγκοσμιοποίηση: γιά ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας» (ἐκδόσεις Κάκτος), «Ὀλυμπία καί Ὀλυμπιακοί Ἀγώνες» (ἐκδ. Σιδέρη).
Τό 2003 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: τά «Μικρά Γλωσσικά» (Ἀστρολάβος/Εὐθύνη) καί «Ἡ πολιτική σκέψη τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἁρμός). Στίς 2 Δεκεμβρίου 2004 κυκλοφορήθηκε ἡ τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἕνα ὀγκώδες ἔργο 2.000 σελίδων (ἐκδόσεις Gutenberg). Ἕνα ἔργο μοναδικό στήν ἑλληνική καί διεθνῆ βιβλιογραφία, πού ἐντός δεκαμήνου ἔκανε τρεῖς ἐπανεκδόσεις.
Τό 2006 κυκλοφορήθηκαν «Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (ἐκδ. Gutenberg) καί «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδόσεις Γεωργιάδη). Τό 2007 ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἰ. Σιδέρη ἐκδόθηκαν τἀ ἀκόλουθα ἔργα τοῦ κ. Σ. Ἰ. Καργάκου: «Τό Βυζαντινό Ναυτικό» , «Ἡ ἱστορία ἀπό τἠ σκοπιά τῶν Τούρκων» καί «Μεσόγειος: ἡ ὑγρή μοῖρα τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης», καί ἀπό τίς ἐκδόσεις Γεωργιάδη τα «Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας (Τοῦρκοι καί Βυζάντιο – Τό Ὀθωμανικό imperium–Τουρκοκρατία» (τ. Α’). Τά «Μαθήματα» συνεχίσθηκαν μέ τήν ἔκδοση ἄλλων δύο τόμων (Β1 καί Β2) κατά τά ἔτη 2008-2010 ὑπό τόν τίτλο «Μεγάλες μορφές καί μεγάλες στιγμές τοῦ ‘21». Ἐπίσης σέ μικρό σχῆμα ἡ μελέτη «Ἡ παιδεία σήμερα, ἡ παιδεία αὕριο» (ἐκδόσεις Ἀστρολάβος/Εὐθύνη).
Τό 2008 κυκλοφορήθηκαν τά ἀκόλουθα ἔργα του: «Τά Σατιρικά τοῦ Κώστα Καρυωτάκη» (ἐκδ. Ἁρμός), τό ἱστορικό καί ταξιδιωτικό ὁδοιπορικό «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς» (ἐκδ. Σιδέρη), ἡ συλλογή δοκιμίων «Ἑλληνική Παιδεία. ἕνας νεκρός μέ… μέλλον!» (Ἁρμός). Τό 2009 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: «Λιβύη: ἀναζητώντας τό χαμένο «σίλφιο» στήν ἑλληνική Κυρήνη» (Ἰ. Σιδέρης) καί «Κ.Π. Καβάφης: ἡ νεώτερη αἰγυπτιακή Σφίγγα» (Ἁρμός). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2009-2010 ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκτύπωση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία – Ἀπό τό ἔπος στήν τραγωδία» (αὐτοέκδοση) καί παράλληλα ἑτοιμάζεται γιά ἐκτύπωση μιά ὀγκώδης μονογραφία περί Ἀλεξάνδρου μέ τίτλο: «Μέγας Ἀλέξανδρος: ὁ ἀνθρωπος φαινόμενο». Ἔχει ἐπίσης ὁλοκληρώσει καί μιά τρίτομη ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.
Παρά τίς δελεαστικές προτάσεις πού τοῦ ἔγιναν ἀπό πολιτικούς ἀρχηγούς νά πολιτευθεῖ, ἀρνήθηκε τήν «ἀρένα» τῆς πολιτικῆς καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς Μεγάλης Πολιτικῆς, πού γι’ αὐτόν εἶναι ἡ Διδασκαλία. Τήν ὁποία προσφέρει ἀκόμη, τώρα ἀμισθί.
Ἀποσύρθηκε ἀπό τή φροντιστηριακή δραστηριότητα τό 1983 καί ἔκτοτε ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση τοῦ συγγραφικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ ἔργου, χωρίς νά ζητήσει ποτέ νά γίνει μέλος τῆς ΕΣΗΕΑ. Οὐδεμία σχέση ἔχει μέ φροντιστηριακούς ἤ σχολικούς ὀργανισμούς. Τό λεγόμενο ὅτι εἶναι ἰδιοκτήτης γνωστοῦ ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν εὐσταθεῖ.
Ὁ κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος ἔχει νυμφευθεῖ τήν Ἰωάννα Δ. Κώττα, δικηγόρο καί ἐκπαιδευτικό, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν δύο τέκνα: τόν Γιάννη, ἱστορικό καί φιλόλογο, μέ σπουδές στρατιωτικῆς κοινωνιολογίας στό «Κίνγκς Κόλλετζ» τοῦ Λονδίνου, καί τήν Ρωξάνη, καθηγήτρια γερμανικῆς φιλολογίας, μέ σπουδές βιβλιολογίας στο «London University».

ΠΗΓΗ: https://www.zougla.gr