Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021

Πάτμος...

Τα προσκυνήματα και οι Αγίοι της νήσου Πάτμου με τον συνταξιούχο  εκπαιδ...

Δύναμις Τρισαγίου Ξένου Κορώνη, Ήχος Β΄(Α΄ Χορού) - Δανιηλαίοι, Θωμάδες ...

Εωθινό Η΄, Τα της Μαρίας, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ήχος Πλ.δ΄ - Καρακαλλινοί ...

Ο πλούτος!

                                            Η χρήση του πλούτου  (Λουκ. ιστ΄19-31)

Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας Ιωήλ 

«Πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος»

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι μία παραβολή. Παρουσιάζει κάποιον ανώνυμο πλούσιο, που είναι «αφιλοικτίρμων», και έναν πένητα, που ακούει στο όνομα Λάζαρος. Λάζαρος στα εβραικά μεταφράζεται «ο Θεός βοηθεί», δηλ. και το όνομά του ακόμη υποδηλώνει τη μεγάλη ένδεια που είχε. Ας μας επιτραπεί όμως να σημειώσουμε κάποιες παρατηρήσεις των αγίων Πατέρων, εάν πράγματι η Ιστορία αυτή είναι παραβολή. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει πως, ενώ για τον πλούσιο ο Κύριος αποφεύγει να αναφέρει το όνομά του και απλώς μας λέγει· «άνθρωπος δε τις ην πλούσιος» (Λουκ. 16,19), δεν κάνει το ίδιο και για τον πτωχό. «Διά τι γαρ μη είπε, Πτωχός δε τις άνθρωπος, αλλά, Λάζαρος; Ίνα τη προσηγορία δείξη πείρα και αληθεία ταύτα πεπράχθαι››, δηλαδή γιατί να μην πεί, κάποιος φτωχός άνθρωπος, αλλά Λάζαρος; Ονομάτισε το φτωχό, ώστε από το όνομα να δείξει πως αληθινά έχουν συμβεί αυτά (τα οποία πρόκειται να διηγηθεί). Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός προχωρεί ακόμη πιο πολύ και λέγει πως από την παράδοση των Εβραίων ο πλούσιος ονομαζόταν Νινευίς κι ο φτωχός Λάζαρος. Όταν πέθαναν και οι δυό, «παραβολήν ο Χριστός τα κατ’ αυτούς εποίησε», τότε ο Χριστός έκανε τη ζωή τους παραβολή. Τα ίδια λέγει κι ο άγιος Θεοφύλακτος. Υπήρχε στα Ιεροσόλυμα κάποιος Λάζαρος ονομαστός για τη φτώχεια του.



Ο πτωχός Λάζαρος

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Λαζάρου είναι πολλά. Ήταν πτωχός, άρρωστος, γεμάτος από πληγές. Υπάρχει περίπτωση να είναι κάποιος άρρωστος, αλλά να μην έχει πληγές. Αυτός είχε και τα δύο. Επίσης, είχε το ψυχολογικό βασανιστήριο να βλέπει άλλους να «υπερτρυφούν», δηλ. να παραχορταίνουν, αυτός δε «λιμώττειν», να πεθαίνει από την πείνα (άγιος Θεοφύλακτος). Ήταν ξεχασμένος από τους οικείους του και, το ακόμη πιο τραγικό, ενώ κανείς άνθρωπος δεν ερχόταν να τον βοηθήσει, «οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού» (Λουκ. 16,21). Ο Λάζαρος μπροστά στην πύλη του σπιτιού του πλουσίου έμοιαζε με τον άνθρωπο που έφτασε στο λιμάνι κι εκεί ναυάγησε. Ήταν κοντά στην πηγή και υπέφερε από δίψα, «δίψη χαλεπωτάτη την ψυχήν αγχόμενος», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Κατά τον ίδιο Άγιο, υπήρχε και μία πονηρή υπόληψη και γνώμη από τους πολλούς για το πρόσωπο του Λαζάρου. Ίσως έλεγαν: για να έχει τόσα κακά επάνω του, πιθανώς να είναι πολύ αμαρτωλός.

Τι ήθελε να διδάξει ο Κύριος με την παραβολή ταύτη;

Πρώτα πρώτα ήθελε να καταρρίψει την εσφαλμένη αντίληψη των Εβραίων, πως καθένας που είναι άρρωστος και φτωχός, είναι στερημένος της εύνοιας του Θεού. Πέθανε ο φτωχός κι οδηγήθηκε από τους αγγέλους «εις τον κόλπον Αβραάμ» (Λουκ. οπ.π. στιχ. 22). Αντίθετα, μετά το θάνατό του ο πλούσιος βρέθηκε να είναι βασανιζόμενος.

Ο αδυσώπητος πλούσιος και ζώντας ήταν μέσα στο μνήμα της στερήσεως της χάριτοςτού Θεού και μετά θάνατο πάλι το ίδιο. Η ψυχή του ήταν θαμμένη μέσα στα υλικά αγαθά. Αυτοί που διαχειρίζονται τον πλούτο ιδιοτελώς και δεν έρχονται αρωγοί στους πτωχούς αδελφούς τους, δεν θα έχουν καλό τέλος.

Ο Κύριος με την παραβολή αυτή ήθελε να μας διδάξει να είμαστε φιλάλληλοι και φιλόπτωχοι. Πολλές φορές το είχε διακηρύξει: «Πωλήσατε τα υπάρχοντα υμών και δότε ελεημοσύνην» (Λουκ. 12,33). Πράγματι, η εντολή αυτή είναι καλή, αγαθή και σωτήρια, αλλά πάρα πολύ δύσκολη στην εφαρμογή της. Δυσκολεύονται οι πολλοί να την παραδεχθούν. Ο ανθρώπινος νούς συναντάει εμπόδια στις εντολές αυτές που απαιτούν «βία» στην εφαρμογή τους.Έτσι ο Κύριος, λέγοντας την παραβολή αυτή και δείχνοντας τα αποτελέσματα της ζωής των δύο αυτών αντίθετων τύπων, μας παρακινεί να διαχειρισθούμε τον πλούτο μας με πνεύμα φιλαλληλίας. Μας ωθεί λέγοντας: «ποιήσατε εαυτοίς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας» (Λουκ. 16,9).

Εντύπωση προκαλεί το ρήμα «απέλαβες». Το ρήμα «απολαμβάνω» «επί των χρεωστουμένων τάττεται», λέγει ο Ζιγαβηνός. Τι χρωστούσε στον πλούσιο και στον φτωχό ο Θεός; Προφανώς ο πλούσιος κάποια αρετή θα είχε. Δεν θα ήταν παντελώς άμοιρος αρετών. Γι’ αυτή του την αρετή του έδωσε πλούσια τα αγαθά στη γη. Επίσης κι ο πτωχός κάποια κακία θα είχε. Με τα δεινά και την υπομονή του ξεπλήρωσε κάθε χρέος της κακίας. Πέθαναν έχοντας ο ένας άκρατη κακία κι ο άλλος άκρατη αρετή. Ο,τι χρωστούσαν, το ξεχρέωσαν στη γη. Στην άλλη ζωή το λόγο καθ’ ολοκληρίαν τον είχε ο Θεός.

Στην καθημερινή μας ζωή πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν τη βοήθειά μας. Όπως επίσης και πολλές είναι οι φορές που αρνηθήκαμε να βοηθήσουμε κάποιον, ενώ μπορούσαμε. Η ωραιότατη αυτή παραβολή μας βοηθεί πολύ να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να νιώσουμε τον άλλο σαν αδελφό μας, που θα μας χαρίσει τη Βασιλεία του Θεού η θα γίνει αιτία να κατακριθούμε αιώνια.

πηγή: www.agiazoni.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pemptousia.gr/2021/10/i-chrisi-tou-ploutou-louk-ist19-31/

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

Τραυλισμός στα παιδιά:

                 Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς

Το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή

Ο τραυλισμός είναι πολύ συχνός. Μάλιστα, σύμφωνα με το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Κώφωσης και Άλλων Διαταραχών Επικοινωνίας (NIDCD), το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή, συνήθως μεταξύ 2 και 6 ετών.


Ο τραυλισμός παίρνει διάφορες μορφές

Τα παιδιά που τραυλίζουν ξέρουν τι θέλουν να πουν, απλά αντιμετωπίζουν προβλήματα όταν το λένε. Υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη τραυλισμού:

  • Επανάληψη: Όταν τα παιδιά επαναλαμβάνουν μια λέξη ή μέρη μιας λέξης («Μπορώ να χαϊδέψω το σ-σ-σ-σ-σ-σκυλάκι;»)
  • Επιμήκυνση: Όταν τεντώνουν έναν ήχο για μεγάλο χρονικό διάστημα («Σσσσσσταμάτα!»)
  • Διακοπή: Όταν δυσκολεύονται να βγάλουν λόγια

Ο τραυλισμός είναι πιο συχνός στα αγόρια παρά στα κορίτσια και μπορεί να “τρέξει” σε οικογένειες. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι το προκαλεί. Πιθανότατα, εμφανίζεται λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων, οι οποίοι μπορεί να διαφέρουν σε κάθε παιδί που τραυλίζει.

Ο αναπτυξιακός τραυλισμός, η πιο κοινή μορφή αυτής της διαταραχής του λόγου, συμβαίνει καθώς τα παιδιά μαθαίνουν δεξιότητες ομιλίας και γλώσσας. Ο τραυλισμός μπορεί να προκληθεί και από εγκεφαλικό τραύμα, αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, είναι σπάνιο ο τραυλισμός να προκαλείται από ψυχολογικούς παράγοντες.

Πώς να βοηθήστε το παιδί να διαχειριστεί τον τραυλισμό

Παρόλα αυτά, ο τραυλισμός μπορεί να προκαλέσει αγωνία και άγχος τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς. Γι’ αυτό ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστείτε τον τραυλισμό είναι να μην εστιάσετε σε αυτόν, αλλά να είστε υπομονετικοί και υποστηρικτικοί. Για παράδειγμα, οι ειδικοί συμβουλεύουν τους γονείς να κάνουν τα εξής:

  • Δημιουργήστε χαλαρά περιβάλλοντα για συνομιλία: αφιερώστε χρόνο κάθε μέρα για να συνομιλήσετε με το παιδί σας
  • Μιλήστε με αργό και χαλαρό τρόπο
  • Αντισταθείτε στον πειρασμό να ολοκληρώσετε μόνοι σας τις λέξεις, ή τις προτάσεις του παιδιού σας: αφήστε το να τελειώσει την φράση του
  • Επικεντρωθείτε στο περιεχόμενο του μηνύματος και όχι στον τρόπο με τον οποίο το εκφέρει στον λόγο του
  • Στον βαθμό που μπορείτε, αγνοήστε τον τραυλισμό εντελώς. Αλλά αν το παιδί σας το αναδεικνύει ή φαίνεται ότι ενοχλείται από αυτό, να είστε ανεκτικοί. Αναγνωρίστε ότι συμβαίνει, αλλά πείτε στο παιδί σας ότι είναι καλά και δεν πρέπει να ανησυχεί

Πότε να αναζητήσετε περισσότερη βοήθεια για τον τραυλισμό του παιδιού

Ο τραυλισμός υποχωρεί από μόνος του μέσα σε περίπου έξι μήνες. Συνολικά, το 75% των παιδιών που τραυλίζουν σταματούν εντελώς. Θα πρέπει να μιλήσετε με τον παιδίατρό σας ή έναν λογοπαθολόγο αν:

  • ο τραυλισμός συνεχίζεται για περισσότερο από 6-12 μήνες
  • ο τραυλισμός ξεκίνησε μετά από την ηλικία των 3-4 ετών, καθώς αυτό μπορεί να τον κάνει πιο πιθανό να συνεχιστεί
  • ο τραυλισμός έχει αυξηθεί σε σοβαρότητα, ή συχνότητα
  • υπάρχει οικογενειακό ιστορικό τραυλισμού, που συνεχίστηκε και στην πρώιμη παιδική ηλικία
  • το παιδί σας είναι αναστατωμένο, ή απογοητευμένο από τον τραυλισμό

Πηγή: iatropedia.gr 

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021

Πόλεμος 1940!

                                               Τα ζα στον πόλεμο!

Στράτης Μυριβήλης


(Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Η ζωή εν τάφω (1931) του Στράτη Μυριβήλη περιγράφεται η αγριότητα του πολέμου σε μια σκηνή στην οποία εξοντώνονται ανυπεράσπιστα «επιστρατευμένα» γαϊδούρια.

Τα αντιπολεμικά αισθήματα του συγγραφέα εκφράζονται με την ωμή περιγραφή της εξόντωσης των αθώων ζώων, η οποία δείχνει την παράλογη βία του πολέμου). 

Τα ζα στον πόλεμο! Σήμερα από το πρωί συλλογιούμαι μόνο αυτό. Καλά εμείς οι ανθρώποι. Έχουμε τα συμφέρα μας, τις ιδεολογίες μας, τις λόξες μας, τις μεγαλομανίες και τους ενθουσιασμούς μας.

Απ’ όλα αυτά μαγειρεύεται περίφημα ο πόλεμος. Έχουμε και τις πονηριές μας, για να γλιτώνουμε σαν δούμε τα ζόρικα. Τ’ αμπριά* μας, τα νοσοκομεία, ακόμα και τις λιποταξίες*. Όμως τ’ αγαθά τα ζα που τα επιστρατεύουμε να κάμουν μαζί μας τον πόλεμο;

Θαρρώ πως, όταν καμιά φορά οι ανθρώποι βγάλουν από μέσα τους την επιληψία* του ομαδικού σκοτωμού, θα ‘χουν όλο το δίκιο να ντρέπουνται σ’ όλη τους τη ζωή και μόνο γι’ αυτό: που τραβήξανε και τ’ αθώα τα ζα στον πόλεμο. Στοχάζουμαι πως κάποτε θα είναι ένα απ’ τα πιο μαύρα σημάδια της Ιστορίας των Ανθρώπων.

Η Μεραρχία μας κουβάλησε μαζί της απ’ το νησί και μια συζυγαρχία γαϊδάρους. «Συζυγαρχία ημιόνων» γράφεται στα χαρτιά. Μα η αλήθεια είναι πως έχει μόνο γαϊδάρους.

Υποφέρανε πολύ ώσπου να τους μπάσουνε στα βαπόρια. Το ίδιο και σαν τους ξεφορτώνανε στη Θεσσαλονίκη. Τους αρπούσε το βίντσι* μουγκρίζοντας θυμωμένα και τους σήκωνε ανάερα μέσα στη γερή φασκιά τους. Αυτό τους ξετρέλαινε.

Κι η τρομάρα τους ήταν εκπληχτικά ζωγραφισμένη μέσα στα έξαλλα μάτια τους. Κλωτσούσανε στο κενό, φρουμάζανε, στριφογύριζαν τους βολβούς και το πετσί τους ρυτίδιαζε απ’ τη φρίκη. Κατόπι περάσανε μαζί μας όλη τη Μακεδονία φορτωμένοι πυρομαχικά.

Τα ‘χανε κι αυτοί με τους Γερμανούς, με τους Τούρκους, με τους Βουλγάρους. Σα μπήκαμε ‘μείς στο χαράκωμα, ο όρχος* τους στήθηκε στην Κούπα.

Είναι ένα χωριό πίσω από τις γραμμές μας, ρημαγμένο από το πυροβολικό. Μένουν εκεί μονάχα κάτι Φραντσέζοι* φουρναραίοι. Εκεί στην Κούπα, μέσα σε μιαν όμορφη χαράδρα, έστησε τα παλούκια της η «Συζυγαρχία των ημιόνων» της Μεραρχίας μας.

Τα ζα ξεκουραστήκανε κάμποσες μέρες απ’ το πολυμερίτικο περπάτημα που τα ‘χε παραζαλισμένα στην κούραση. Ξανεσάνανε. Βρήκανε κιόλας μπόλικο χορτάρι, φάγαν και πήραν απάνω τους. Καρδάμωσαν*.

Τότες προσέξανε πως ήταν χαρά Θεού πάνω στη γης, κι ο Έρωτας κέντριζε όλα τα πάντα, από τα μαμούδια ως τα λουλούδια, να μπούνε μέσα στο παναιώνιο πανηγύρι της αναπαραγωγής.

Oι γαϊδάροι ακούσαν το μεγάλο κάλεσμα και απάντησαν με το ερωτικό τους σάλπισμα: παρών! Υπάκουγα, γεμάτα αθωότητα κι ανηξεριά σαν όλα τα ζα. Η χαράδρα βούιξε από τα παράφωνα επιθαλάμια χλιμιντρίσματα. Και ο αντίλαλος πήρε τα ερωτικά σαλπίσματα και τα πήγε ως πέρα στο Περιστέρι.

Ένα αεροπλάνο ξεκίνησε τότες βουΐζοντας απ’ αντίκρυ. Ήρθε κι έκοψε ένα-δυο γύρους πάνω από τη χαράδρα. Αυτοί το χαβά* τους. Κατόπι γύρισε πίσω μέσα στην αποθέωση των οβίδων, που έσκαζαν στον ουρανό σαν ένα κοπάδι άσπρα προβατάκια που όλο και πλήθαιναν γύρω του.

Oι γαϊδάροι δεν ξέρουν από αεροπλάνα. Ήτανε κιόλας τόσο σύγκορμα παραδομένοι στη χαρά της ζωής, που δεν τους απόμενε καιρός να προσέξουν τίποτ’ άλλο.

Σε λίγο η λαγκαδιά βόγγησε βαριά από μια σειρά εκρήξεις και σουβλερές σφυριξιές. Ήταν ένα σωστό μακελειό αθώων. Τα ζα ξεκοιλιάστηκαν, σφάχτηκαν πάνω στο τρυφερό χορτάρι, αγκρισμένα* μέσα στο μεθύσι της γεννητικής τους χαράς.

Ψοφούσαν κι ανεστέναζαν σαν ανθρώποι. Πέφτανε χάμου και ξεψυχούσαν σιγά σιγά, γύριζαν το λαιμό κοιτάζοντας λυπητερά τα εντόσθιά τους, που σάλευαν σαν κοκκινωπά φίδια ανάμεσα στα πόδια τους. Κουνούσαν απάνω-κάτω τα χοντρά τους κεφάλια δίχως να καταλαβαίνουν τίποτα.

Ανετρίχιαζαν, τρέμανε τα ρουθούνια τους, ανοίγανε τα πλατιά χείλια ξεσκεπάζοντας τα δόντια τους και σερνόντανε με τσακισμένα πόδια. Πεθαίνανε στο τέλος βρέχοντας τα λουλούδια με το αίμα τους, και τα μεγάλα μάτια τους ήταν γεμάτα απορίες και πόνους.

Ένα γαϊδουράκι με τσακισμένη τη ραχοκοκαλιά χαμόσερνε καμιά δεκαπενταριά μέτρα το κορμί του, ακουμπώντας μόνο στα μπροστινά πόδια. Κατόπι αναδιπλώθηκε, γύρισε το κεφάλι προς τη μεγάλη λαβωματιά του κι αγκομαχούσε πολλήν ώρα ώσπου να παραδώσει.

Ένας ημιονηγός, μόλις άρχισε ο βομβαρδισμός, βάλθηκε να τρέχει σαστισμένος. Βαστούσε γερά το χαλινάρι του γαϊδάρου του κι έτρεχε σαν τρελός. Έφτασε έτσι ως τ’ αμπριά των Φραντσέζων ψωμάδων. Εκεί πια, μέσα στα γιούχα της φανταριάς, πήρε είδηση πως έσερνε πίσω του το κεφάλι του γαϊδάρου θερισμένο απ’ το λαιμό.

Μέσα στα κλειδωμένα δόντια του το ζο κρατούσε ακόμα μια τούφα κίτρινες μαργαρίτες ματωμένες.

Σ. Μυριβήλης, Η ζωή εν τάφω,
Βιβλιοπωλείον της Εστίας

*αμπριά: στρατιωτικά προκαλύμματα για την αποφυγή των εχθρικών επιθέσεων *λιποταξία: εγκατάλειψη της μάχης *επιληψία: πάθηση του εγκεφάλου, εδώ τρέλα *βίντσι: γερανός *όρχος: στρατιωτικός πολεμικός σχηματισμός με σκοπό τον ανεφοδιασμό *Φραντσέζοι: Γάλλοι *καρδαμώνω: χορταίνω *χαβάς: εδώ η απασχόλησή τους *αγκρισμένα: μπλεγμένα

Πηγή: ebooks.edu – Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Γ Γυμνασίου)

Εικόνα από: paletaart – Χρώμα & Φώς

το «σπιτάκι της Μέλιας»

 

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2021

Ελληνοϊταλικός πολέμος

  1.                    Τοῦ Ἁγίου Δημητρίου
  2.  «Ἕνας ἔφεδρος,     Ἰταλός ἀνθυπολοχαγὸς»


γράφει Μερόπη Ν. Σπυροπούλου μότιμη Καθ. Παν/μίου θηνν

παρέα, πού εχε μαζευτε γιά νά εχηθε στόν ορτάζοντα οκοδεσπότη, κοίταζε μέ προσμονή τόν γεραρό γιατρό.

Γνωρίζαμε πώς ταν πό τούς τελευταίους πιζντες πολεμιστές το 40, καί εχε μόλις νταποκριθε στό ατημά μας, νά μς πε κάποια πό τίς πολλές σχετικές ναμνήσεις του.

Κι κενος, μέ φωνή σιγανή, λλά σταθερή, ρχισε τήν διήγησή του :

«Τόν χειμώνα το 1941, πηρετοσα σ’ να ρεινό χειρουργεο, στήν πρώτη γραμμή το μετώπου.

να δειλινό, μόλις εχε κοπάσει μιά γρια μάχη, βγήκαμε τρέχοντας, μ’ ναν νοσοκόμο καί δύο τραυματιοφορες, γιά νά προσφέρουμε τίς πρτες βοήθειες στούς τραυματίες καί, στήν συνέχεια, νά μεταφέρουμε γρήγορα σους μπορούσαμε στό χειρουργεο, που ρχισα μέσως νά ντιμετωπίζω τά πιό πείγοντα περιστατικά.

Νεαρό γιατρουδάκι τότε – εχα κάνει μόνο να χρόνο εδικότητας στήν φθαλμολογία μέ τρεμάμενα χέρια,μέσα σέ μιά τμόσφαιρα πανικο καί πόνου, προσπαθοσα, σο καλύτερα καί πιό γρήγορα μποροσα, νά σταματήσω τίς κατάσχετες αμορραγίες, νά κλείσω τά πιό κτεταμένα τραύματα, νά νατάξω κατάγματα, δίνοντας συγχρόνως καί βιαστικές ντολές στούς νοσοκόμους γιά πιδέσμους, ρούς καί παυσίπονα.

Μέσα στήν παγωνιά, δρωνα πό τήν γωνία καί τήν πίγνωση τι, πολλά παλικάρια θά μποροσαν νά σωθον νά χουν μικρότερη τελική ναπηρία ν ντιμετωπίζονταν πό ναν γιατρό μέ περισσότερες γνώσεις καί πείρα χειρουργικς καί τραυματιολογίας.

Ξαφνικά, πό να φορεο στό βάθος τς σκηνς, που εχαν μεταφερθε ο πιό λαφρά τραυματισμένοι, εδα ναν τραυματία νά σηκώνεται καί, κουτσαίνοντας, νά μέ πλησιάζει. Συνειδητοποίησα μέσως πώς ταν ταλός.

Πρίν προλάβω, μως, νά ρθρώσω λέξη, τόν κουσα νά προσπαθε νά μο ξηγήσει κάτι. Ξεχώρισα τή λέξη « ατρός ».

Καί κατάλαβα τι, μέ κάτι σπασμένα ρχαα λληνικά, νακατεμένα μέ ταλικά καί μέ ντίστοιχες χειρονομίες, θελε νά μο πε τι εναι «ατρός χειρουργός» καί τι μπορε καί θέλει νά μέ βοηθήσει. Κι φο, « πνιγμένος π’ τά μαλλιά του πιάνεται», χωρίς δεύτερη σκέψη, πικοινώνησα μέσως μέ τόν διοικητή μου.

-Κύριε διοικητά, χω δ, νάμεσα στούς τραυματίες, κι ναν ταλό αχμάλωτο, πού εναι γιατρός καί προσφέρεται νά μέ βοηθήσει στά πείγοντα καί βαριά περιστατικά. Τόν χρειάζομαι. Νά δεχθ;

-ν εναι νά σωθον ζωές, βεβαίως ναί.

τσι ρχισε μέ τόν ρρίγο μιά συνεργασία, άλλά καί μιά φιλία πού θά μο μείνει ξέχαστη. Στούς μνες πού κολούθησαν καί μέχρι πού ποχαιρετιστήκαμε, μετά πό τήν πίθεση τν Γερμανν, χειρουργούσαμε πάντα μαζί, πί ρες τέλειωτες.

Τά ταλαντοχα χέρια του, πως καί σα εχα διδαχθε γώ πό τήν πείρα του, σωσαν πολλούς λληνες, λλά καί ρκετούς τραυματίες ταλούς αχμάλωτους.

Μέ τά σπασμένα ρχαιοελληνικά του πού εχαν, κάπως, μετεξελιχθε σέ νεοελληνικά συχνά μο κμυστηρευόταν τήν πέχθειά του γιά τόν πόλεμο, πισημαίνοντας τήν ντίθεση πού πρχε μέ τήν πιστήμη μας, ποία εχε σκοπό καί ποστολή τό «σώζειν καί οχί σκοτώνειν» νθρώπους.

Εχα παρατηρήσει πώς νας φαντάρος, πό ατούς πού φρόντιζαν τήν καθαριότητα το χειρουργείου καί τς σκηνς μας, σάκις τύχαινε νά μς δε νά κουβεντιάζουμε, σέ κάποια λίγο συχη ρα, μς ρριχνε κάτι γρια, φαρμακερά βλέμματα, πού μ΄ βαλαν σέ σκέψεις.

Μιά μέρα ποφάσισα νά το μιλήσω.

-Τί σέ στενοχωρε βρέ παιδί μου καί εσαι λο μουτρωμένος;

-, πς νμαι, γιατρέ; ταν βλέπω νχεις γίνει κολλητός μέ τόν… φρατέλλο σου, τόν χθρό μας; Κάποιο βράδυ, στό λέω, δέν θά κρατηθ καί, τήν ρα πού κοιμται, θά τόν καθαρίσω… Πόλεμο δέν χουμε;

Πάγωσα… Πς νά ρεμήσω ατό τό νεξέλεγκτα ργισμένο παιδί;

-λα μαζί μου, το επα, θέλω νά δες κάτι.

Παίρνοντάς τον σχεδόν πό τό χέρι, μπήκαμε στόν χρο πού στέγαζε τούς χειρουργημένους σθενες.

-Τόν βλέπεις ατόν; ν δέν ταν ρρίγος θά εχε πεθάνει. Κι ατός, θά ταν τώρα χωρίς πόδια. Κι ατός, θά εχε χάσει τό χέρι του. Κι ατός, θά εχε τυφλωθε κι πό τό λλο του μάτι. Κι ατός…

-Σταμάτα γιατρέ, σταμάτα, νά χαρες… Κατάλαβα καί νά μέ συγχωρες.

φωνή το γιατρο ράγισε. Σέ λίγο, κάποιος ρώτησε.

-Τόν ξαναείδατε πό τότε γιατρέ;

-χι. Μετά πό χρόνια, πγα στό Μιλάνο καί τόν ναζήτησα στήν διεύθυνση πού μο εχε δώσει. Μιά λικιωμένη γυναίκα μο επε πώς:

« ρρίγο σκοτώθηκε στόν πόλεμο μέ τήν λλάδα»…

Ποτέ δέν μαθα πς καί πο ς εναι ναπαυμένος που εναι. Πολλοί, χωρίς νά τό γνωρίζουν, το χρωστον εγνωμοσύνη καί θπρεπε νά προσεύχονται γιά τήν ψυχή του. πως κι γώ.

Καλά πού τόν θυμηθήκαμε πόψε, επε σιγά γιατρός καί σώπασε…

ντιγραφ γι τ «σπιτκι τς Μλιας»

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Μηνια
ο περιοδικό λληνορθόδοξης Μαρτυρίας
τος 48ο κτώβριος 2014 Τεχος 492

τ «σπιτκι τς Μλιας»