Πάτμος...

Τα προσκυνήματα και οι Αγίοι της νήσου Πάτμου με τον συνταξιούχο  εκπαιδ...

Δύναμις Τρισαγίου Ξένου Κορώνη, Ήχος Β΄(Α΄ Χορού) - Δανιηλαίοι, Θωμάδες ...

Εωθινό Η΄, Τα της Μαρίας, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ήχος Πλ.δ΄ - Καρακαλλινοί ...

Ο πλούτος!

                                            Η χρήση του πλούτου  (Λουκ. ιστ΄19-31)

Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας Ιωήλ 

«Πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος»

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι μία παραβολή. Παρουσιάζει κάποιον ανώνυμο πλούσιο, που είναι «αφιλοικτίρμων», και έναν πένητα, που ακούει στο όνομα Λάζαρος. Λάζαρος στα εβραικά μεταφράζεται «ο Θεός βοηθεί», δηλ. και το όνομά του ακόμη υποδηλώνει τη μεγάλη ένδεια που είχε. Ας μας επιτραπεί όμως να σημειώσουμε κάποιες παρατηρήσεις των αγίων Πατέρων, εάν πράγματι η Ιστορία αυτή είναι παραβολή. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει πως, ενώ για τον πλούσιο ο Κύριος αποφεύγει να αναφέρει το όνομά του και απλώς μας λέγει· «άνθρωπος δε τις ην πλούσιος» (Λουκ. 16,19), δεν κάνει το ίδιο και για τον πτωχό. «Διά τι γαρ μη είπε, Πτωχός δε τις άνθρωπος, αλλά, Λάζαρος; Ίνα τη προσηγορία δείξη πείρα και αληθεία ταύτα πεπράχθαι››, δηλαδή γιατί να μην πεί, κάποιος φτωχός άνθρωπος, αλλά Λάζαρος; Ονομάτισε το φτωχό, ώστε από το όνομα να δείξει πως αληθινά έχουν συμβεί αυτά (τα οποία πρόκειται να διηγηθεί). Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός προχωρεί ακόμη πιο πολύ και λέγει πως από την παράδοση των Εβραίων ο πλούσιος ονομαζόταν Νινευίς κι ο φτωχός Λάζαρος. Όταν πέθαναν και οι δυό, «παραβολήν ο Χριστός τα κατ’ αυτούς εποίησε», τότε ο Χριστός έκανε τη ζωή τους παραβολή. Τα ίδια λέγει κι ο άγιος Θεοφύλακτος. Υπήρχε στα Ιεροσόλυμα κάποιος Λάζαρος ονομαστός για τη φτώχεια του.

Ο πτωχός Λάζαρος

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Λαζάρου είναι πολλά. Ήταν πτωχός, άρρωστος, γεμάτος από πληγές. Υπάρχει περίπτωση να είναι κάποιος άρρωστος, αλλά να μην έχει πληγές. Αυτός είχε και τα δύο. Επίσης, είχε το ψυχολογικό βασανιστήριο να βλέπει άλλους να «υπερτρυφούν», δηλ. να παραχορταίνουν, αυτός δε «λιμώττειν», να πεθαίνει από την πείνα (άγιος Θεοφύλακτος). Ήταν ξεχασμένος από τους οικείους του και, το ακόμη πιο τραγικό, ενώ κανείς άνθρωπος δεν ερχόταν να τον βοηθήσει, «οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού» (Λουκ. 16,21). Ο Λάζαρος μπροστά στην πύλη του σπιτιού του πλουσίου έμοιαζε με τον άνθρωπο που έφτασε στο λιμάνι κι εκεί ναυάγησε. Ήταν κοντά στην πηγή και υπέφερε από δίψα, «δίψη χαλεπωτάτη την ψυχήν αγχόμενος», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Κατά τον ίδιο Άγιο, υπήρχε και μία πονηρή υπόληψη και γνώμη από τους πολλούς για το πρόσωπο του Λαζάρου. Ίσως έλεγαν: για να έχει τόσα κακά επάνω του, πιθανώς να είναι πολύ αμαρτωλός.

Τι ήθελε να διδάξει ο Κύριος με την παραβολή ταύτη;

Πρώτα πρώτα ήθελε να καταρρίψει την εσφαλμένη αντίληψη των Εβραίων, πως καθένας που είναι άρρωστος και φτωχός, είναι στερημένος της εύνοιας του Θεού. Πέθανε ο φτωχός κι οδηγήθηκε από τους αγγέλους «εις τον κόλπον Αβραάμ» (Λουκ. οπ.π. στιχ. 22). Αντίθετα, μετά το θάνατό του ο πλούσιος βρέθηκε να είναι βασανιζόμενος.

Ο αδυσώπητος πλούσιος και ζώντας ήταν μέσα στο μνήμα της στερήσεως της χάριτοςτού Θεού και μετά θάνατο πάλι το ίδιο. Η ψυχή του ήταν θαμμένη μέσα στα υλικά αγαθά. Αυτοί που διαχειρίζονται τον πλούτο ιδιοτελώς και δεν έρχονται αρωγοί στους πτωχούς αδελφούς τους, δεν θα έχουν καλό τέλος.

Ο Κύριος με την παραβολή αυτή ήθελε να μας διδάξει να είμαστε φιλάλληλοι και φιλόπτωχοι. Πολλές φορές το είχε διακηρύξει: «Πωλήσατε τα υπάρχοντα υμών και δότε ελεημοσύνην» (Λουκ. 12,33). Πράγματι, η εντολή αυτή είναι καλή, αγαθή και σωτήρια, αλλά πάρα πολύ δύσκολη στην εφαρμογή της. Δυσκολεύονται οι πολλοί να την παραδεχθούν. Ο ανθρώπινος νούς συναντάει εμπόδια στις εντολές αυτές που απαιτούν «βία» στην εφαρμογή τους.Έτσι ο Κύριος, λέγοντας την παραβολή αυτή και δείχνοντας τα αποτελέσματα της ζωής των δύο αυτών αντίθετων τύπων, μας παρακινεί να διαχειρισθούμε τον πλούτο μας με πνεύμα φιλαλληλίας. Μας ωθεί λέγοντας: «ποιήσατε εαυτοίς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας» (Λουκ. 16,9).

Εντύπωση προκαλεί το ρήμα «απέλαβες». Το ρήμα «απολαμβάνω» «επί των χρεωστουμένων τάττεται», λέγει ο Ζιγαβηνός. Τι χρωστούσε στον πλούσιο και στον φτωχό ο Θεός; Προφανώς ο πλούσιος κάποια αρετή θα είχε. Δεν θα ήταν παντελώς άμοιρος αρετών. Γι’ αυτή του την αρετή του έδωσε πλούσια τα αγαθά στη γη. Επίσης κι ο πτωχός κάποια κακία θα είχε. Με τα δεινά και την υπομονή του ξεπλήρωσε κάθε χρέος της κακίας. Πέθαναν έχοντας ο ένας άκρατη κακία κι ο άλλος άκρατη αρετή. Ο,τι χρωστούσαν, το ξεχρέωσαν στη γη. Στην άλλη ζωή το λόγο καθ’ ολοκληρίαν τον είχε ο Θεός.

Στην καθημερινή μας ζωή πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν τη βοήθειά μας. Όπως επίσης και πολλές είναι οι φορές που αρνηθήκαμε να βοηθήσουμε κάποιον, ενώ μπορούσαμε. Η ωραιότατη αυτή παραβολή μας βοηθεί πολύ να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να νιώσουμε τον άλλο σαν αδελφό μας, που θα μας χαρίσει τη Βασιλεία του Θεού η θα γίνει αιτία να κατακριθούμε αιώνια.

πηγή: www.agiazoni.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://www.pemptousia.gr/2021/10/i-chrisi-tou-ploutou-louk-ist19-31/

Τραυλισμός στα παιδιά:

                 Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς

Το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή

Ο τραυλισμός είναι πολύ συχνός. Μάλιστα, σύμφωνα με το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Κώφωσης και Άλλων Διαταραχών Επικοινωνίας (NIDCD), το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή, συνήθως μεταξύ 2 και 6 ετών.

Ο τραυλισμός παίρνει διάφορες μορφές

Τα παιδιά που τραυλίζουν ξέρουν τι θέλουν να πουν, απλά αντιμετωπίζουν προβλήματα όταν το λένε. Υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη τραυλισμού:

• Επανάληψη: Όταν τα παιδιά επαναλαμβάνουν μια λέξη ή μέρη μιας λέξης («Μπορώ να χαϊδέψω το σ-σ-σ-σ-σ-σκυλάκι;»)
• Επιμήκυνση: Όταν τεντώνουν έναν ήχο για μεγάλο χρονικό διάστημα («Σσσσσσταμάτα!»)
• Διακοπή: Όταν δυσκολεύονται να βγάλουν λόγια

Ο τραυλισμός είναι πιο συχνός στα αγόρια παρά στα κορίτσια και μπορεί να “τρέξει” σε οικογένειες. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι το προκαλεί. Πιθανότατα, εμφανίζεται λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων, οι οποίοι μπορεί να διαφέρουν σε κάθε παιδί που τραυλίζει.

Ο αναπτυξιακός τραυλισμός, η πιο κοινή μορφή αυτής της διαταραχής του λόγου, συμβαίνει καθώς τα παιδιά μαθαίνουν δεξιότητες ομιλίας και γλώσσας. Ο τραυλισμός μπορεί να προκληθεί και από εγκεφαλικό τραύμα, αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, είναι σπάνιο ο τραυλισμός να προκαλείται από ψυχολογικούς παράγοντες.

Πώς να βοηθήστε το παιδί να διαχειριστεί τον τραυλισμό

Παρόλα αυτά, ο τραυλισμός μπορεί να προκαλέσει αγωνία και άγχος τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς. Γι’ αυτό ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστείτε τον τραυλισμό είναι να μην εστιάσετε σε αυτόν, αλλά να είστε υπομονετικοί και υποστηρικτικοί. Για παράδειγμα, οι ειδικοί συμβουλεύουν τους γονείς να κάνουν τα εξής:

• Δημιουργήστε χαλαρά περιβάλλοντα για συνομιλία: αφιερώστε χρόνο κάθε μέρα για να συνομιλήσετε με το παιδί σας
• Μιλήστε με αργό και χαλαρό τρόπο
• Αντισταθείτε στον πειρασμό να ολοκληρώσετε μόνοι σας τις λέξεις, ή τις προτάσεις του παιδιού σας: αφήστε το να τελειώσει την φράση του
• Επικεντρωθείτε στο περιεχόμενο του μηνύματος και όχι στον τρόπο με τον οποίο το εκφέρει στον λόγο του
• Στον βαθμό που μπορείτε, αγνοήστε τον τραυλισμό εντελώς. Αλλά αν το παιδί σας το αναδεικνύει ή φαίνεται ότι ενοχλείται από αυτό, να είστε ανεκτικοί. Αναγνωρίστε ότι συμβαίνει, αλλά πείτε στο παιδί σας ότι είναι καλά και δεν πρέπει να ανησυχεί

Πότε να αναζητήσετε περισσότερη βοήθεια για τον τραυλισμό του παιδιού

Ο τραυλισμός υποχωρεί από μόνος του μέσα σε περίπου έξι μήνες. Συνολικά, το 75% των παιδιών που τραυλίζουν σταματούν εντελώς. Θα πρέπει να μιλήσετε με τον παιδίατρό σας ή έναν λογοπαθολόγο αν:

• ο τραυλισμός συνεχίζεται για περισσότερο από 6-12 μήνες
• ο τραυλισμός ξεκίνησε μετά από την ηλικία των 3-4 ετών, καθώς αυτό μπορεί να τον κάνει πιο πιθανό να συνεχιστεί
• ο τραυλισμός έχει αυξηθεί σε σοβαρότητα, ή συχνότητα
• υπάρχει οικογενειακό ιστορικό τραυλισμού, που συνεχίστηκε και στην πρώιμη παιδική ηλικία
• το παιδί σας είναι αναστατωμένο, ή απογοητευμένο από τον τραυλισμό

Πηγή: iatropedia.gr 

Πόλεμος 1940!

                                               Τα ζα στον πόλεμο!

Στράτης Μυριβήλης

(Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο Η ζωή εν τάφω (1931) του Στράτη Μυριβήλη περιγράφεται η αγριότητα του πολέμου σε μια σκηνή στην οποία εξοντώνονται ανυπεράσπιστα «επιστρατευμένα» γαϊδούρια.

Τα αντιπολεμικά αισθήματα του συγγραφέα εκφράζονται με την ωμή περιγραφή της εξόντωσης των αθώων ζώων, η οποία δείχνει την παράλογη βία του πολέμου). 

Τα ζα στον πόλεμο! Σήμερα από το πρωί συλλογιούμαι μόνο αυτό. Καλά εμείς οι ανθρώποι. Έχουμε τα συμφέρα μας, τις ιδεολογίες μας, τις λόξες μας, τις μεγαλομανίες και τους ενθουσιασμούς μας.

Απ’ όλα αυτά μαγειρεύεται περίφημα ο πόλεμος. Έχουμε και τις πονηριές μας, για να γλιτώνουμε σαν δούμε τα ζόρικα. Τ’ αμπριά* μας, τα νοσοκομεία, ακόμα και τις λιποταξίες*. Όμως τ’ αγαθά τα ζα που τα επιστρατεύουμε να κάμουν μαζί μας τον πόλεμο;

Θαρρώ πως, όταν καμιά φορά οι ανθρώποι βγάλουν από μέσα τους την επιληψία* του ομαδικού σκοτωμού, θα ‘χουν όλο το δίκιο να ντρέπουνται σ’ όλη τους τη ζωή και μόνο γι’ αυτό: που τραβήξανε και τ’ αθώα τα ζα στον πόλεμο. Στοχάζουμαι πως κάποτε θα είναι ένα απ’ τα πιο μαύρα σημάδια της Ιστορίας των Ανθρώπων.

Η Μεραρχία μας κουβάλησε μαζί της απ’ το νησί και μια συζυγαρχία γαϊδάρους. «Συζυγαρχία ημιόνων» γράφεται στα χαρτιά. Μα η αλήθεια είναι πως έχει μόνο γαϊδάρους.

Υποφέρανε πολύ ώσπου να τους μπάσουνε στα βαπόρια. Το ίδιο και σαν τους ξεφορτώνανε στη Θεσσαλονίκη. Τους αρπούσε το βίντσι* μουγκρίζοντας θυμωμένα και τους σήκωνε ανάερα μέσα στη γερή φασκιά τους. Αυτό τους ξετρέλαινε.

Κι η τρομάρα τους ήταν εκπληχτικά ζωγραφισμένη μέσα στα έξαλλα μάτια τους. Κλωτσούσανε στο κενό, φρουμάζανε, στριφογύριζαν τους βολβούς και το πετσί τους ρυτίδιαζε απ’ τη φρίκη. Κατόπι περάσανε μαζί μας όλη τη Μακεδονία φορτωμένοι πυρομαχικά.

Τα ‘χανε κι αυτοί με τους Γερμανούς, με τους Τούρκους, με τους Βουλγάρους. Σα μπήκαμε ‘μείς στο χαράκωμα, ο όρχος* τους στήθηκε στην Κούπα.

Είναι ένα χωριό πίσω από τις γραμμές μας, ρημαγμένο από το πυροβολικό. Μένουν εκεί μονάχα κάτι Φραντσέζοι* φουρναραίοι. Εκεί στην Κούπα, μέσα σε μιαν όμορφη χαράδρα, έστησε τα παλούκια της η «Συζυγαρχία των ημιόνων» της Μεραρχίας μας.

Τα ζα ξεκουραστήκανε κάμποσες μέρες απ’ το πολυμερίτικο περπάτημα που τα ‘χε παραζαλισμένα στην κούραση. Ξανεσάνανε. Βρήκανε κιόλας μπόλικο χορτάρι, φάγαν και πήραν απάνω τους. Καρδάμωσαν*.

Τότες προσέξανε πως ήταν χαρά Θεού πάνω στη γης, κι ο Έρωτας κέντριζε όλα τα πάντα, από τα μαμούδια ως τα λουλούδια, να μπούνε μέσα στο παναιώνιο πανηγύρι της αναπαραγωγής.

Oι γαϊδάροι ακούσαν το μεγάλο κάλεσμα και απάντησαν με το ερωτικό τους σάλπισμα: παρών! Υπάκουγα, γεμάτα αθωότητα κι ανηξεριά σαν όλα τα ζα. Η χαράδρα βούιξε από τα παράφωνα επιθαλάμια χλιμιντρίσματα. Και ο αντίλαλος πήρε τα ερωτικά σαλπίσματα και τα πήγε ως πέρα στο Περιστέρι.

Ένα αεροπλάνο ξεκίνησε τότες βουΐζοντας απ’ αντίκρυ. Ήρθε κι έκοψε ένα-δυο γύρους πάνω από τη χαράδρα. Αυτοί το χαβά* τους. Κατόπι γύρισε πίσω μέσα στην αποθέωση των οβίδων, που έσκαζαν στον ουρανό σαν ένα κοπάδι άσπρα προβατάκια που όλο και πλήθαιναν γύρω του.

Oι γαϊδάροι δεν ξέρουν από αεροπλάνα. Ήτανε κιόλας τόσο σύγκορμα παραδομένοι στη χαρά της ζωής, που δεν τους απόμενε καιρός να προσέξουν τίποτ’ άλλο.

Σε λίγο η λαγκαδιά βόγγησε βαριά από μια σειρά εκρήξεις και σουβλερές σφυριξιές. Ήταν ένα σωστό μακελειό αθώων. Τα ζα ξεκοιλιάστηκαν, σφάχτηκαν πάνω στο τρυφερό χορτάρι, αγκρισμένα* μέσα στο μεθύσι της γεννητικής τους χαράς.

Ψοφούσαν κι ανεστέναζαν σαν ανθρώποι. Πέφτανε χάμου και ξεψυχούσαν σιγά σιγά, γύριζαν το λαιμό κοιτάζοντας λυπητερά τα εντόσθιά τους, που σάλευαν σαν κοκκινωπά φίδια ανάμεσα στα πόδια τους. Κουνούσαν απάνω-κάτω τα χοντρά τους κεφάλια δίχως να καταλαβαίνουν τίποτα.

Ανετρίχιαζαν, τρέμανε τα ρουθούνια τους, ανοίγανε τα πλατιά χείλια ξεσκεπάζοντας τα δόντια τους και σερνόντανε με τσακισμένα πόδια. Πεθαίνανε στο τέλος βρέχοντας τα λουλούδια με το αίμα τους, και τα μεγάλα μάτια τους ήταν γεμάτα απορίες και πόνους.

Ένα γαϊδουράκι με τσακισμένη τη ραχοκοκαλιά χαμόσερνε καμιά δεκαπενταριά μέτρα το κορμί του, ακουμπώντας μόνο στα μπροστινά πόδια. Κατόπι αναδιπλώθηκε, γύρισε το κεφάλι προς τη μεγάλη λαβωματιά του κι αγκομαχούσε πολλήν ώρα ώσπου να παραδώσει.

Ένας ημιονηγός, μόλις άρχισε ο βομβαρδισμός, βάλθηκε να τρέχει σαστισμένος. Βαστούσε γερά το χαλινάρι του γαϊδάρου του κι έτρεχε σαν τρελός. Έφτασε έτσι ως τ’ αμπριά των Φραντσέζων ψωμάδων. Εκεί πια, μέσα στα γιούχα της φανταριάς, πήρε είδηση πως έσερνε πίσω του το κεφάλι του γαϊδάρου θερισμένο απ’ το λαιμό.

Μέσα στα κλειδωμένα δόντια του το ζο κρατούσε ακόμα μια τούφα κίτρινες μαργαρίτες ματωμένες.

Σ. Μυριβήλης, Η ζωή εν τάφω,
Βιβλιοπωλείον της Εστίας

*αμπριά: στρατιωτικά προκαλύμματα για την αποφυγή των εχθρικών επιθέσεων *λιποταξία: εγκατάλειψη της μάχης *επιληψία: πάθηση του εγκεφάλου, εδώ τρέλα *βίντσι: γερανός *όρχος: στρατιωτικός πολεμικός σχηματισμός με σκοπό τον ανεφοδιασμό *Φραντσέζοι: Γάλλοι *καρδαμώνω: χορταίνω *χαβάς: εδώ η απασχόλησή τους *αγκρισμένα: μπλεγμένα

Πηγή: ebooks.edu – Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Γ Γυμνασίου)

Εικόνα από: paletaart – Χρώμα & Φώς

το «σπιτάκι της Μέλιας»

 

Ελληνοϊταλικός πολέμος

1.                    Τοῦ Ἁγίου Δημητρίου
2.  «Ἕνας ἔφεδρος,     Ἰταλός ἀνθυπολοχαγὸς»

γράφει ἡ Μερόπη Ν. Σπυροπούλου Ὁμότιμη Καθ. Παν/μίου Ἀθηνῶν

Ἡ παρέα, πού εἶχε μαζευτεῖ γιά νά εὐχηθεῖ στόν ἑορτάζοντα οἰκοδεσπότη, κοίταζε μέ προσμονή τόν γεραρό γιατρό.

Γνωρίζαμε πώς ἦταν ἀπό τούς τελευταίους ἐπιζῶντες πολεμιστές τοῦ ’40, καί εἶχε μόλις ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας, νά μᾶς πεῖ κάποια ἀπό τίς πολλές σχετικές ἀναμνήσεις του.

Κι ἐκεῖνος, μέ φωνή σιγανή, ἀλλά σταθερή, ἄρχισε τήν διήγησή του :

«Τόν χειμώνα τοῦ 1941, ὑπηρετοῦσα σ’ ἕνα ὀρεινό χειρουργεῖο, στήν πρώτη γραμμή τοῦ μετώπου.

Ἕνα δειλινό, μόλις εἶχε κοπάσει μιά ἄγρια μάχη, βγήκαμε τρέχοντας, μ’ ἕναν νοσοκόμο καί δύο τραυματιοφορεῖς, γιά νά προσφέρουμε τίς πρῶτες βοήθειες στούς τραυματίες καί, στήν συνέχεια, νά μεταφέρουμε γρήγορα ὅσους μπορούσαμε στό χειρουργεῖο, ὅπου ἄρχισα ἀμέσως νά ἀντιμετωπίζω τά πιό ἐπείγοντα περιστατικά.

Νεαρό γιατρουδάκι τότε – εἶχα κάνει μόνο ἕνα χρόνο εἰδικότητας στήν ὀφθαλμολογία – μέ τρεμάμενα χέρια,μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα πανικοῦ καί πόνου, προσπαθοῦσα, ὅσο καλύτερα καί πιό γρήγορα μποροῦσα, νά σταματήσω τίς ἀκατάσχετες αἱμορραγίες, νά κλείσω τά πιό ἐκτεταμένα τραύματα, νά ἀνατάξω κατάγματα, δίνοντας συγχρόνως καί βιαστικές ἐντολές στούς νοσοκόμους γιά ἐπιδέσμους, ὀρούς καί παυσίπονα.

Μέσα στήν παγωνιά, ἵδρωνα ἀπό τήν ἀγωνία καί τήν ἐπίγνωση ὅτι, πολλά παλικάρια θά μποροῦσαν νά σωθοῦν ἤ νά ἔχουν μικρότερη τελική ἀναπηρία ἄν ἀντιμετωπίζονταν ἀπό ἕναν γιατρό μέ περισσότερες γνώσεις καί πείρα χειρουργικῆς καί τραυματιολογίας.

Ξαφνικά, ἀπό ἕνα φορεῖο στό βάθος τῆς σκηνῆς, ὅπου εἶχαν μεταφερθεῖ οἱ πιό ἐλαφρά τραυματισμένοι, εἶδα ἕναν τραυματία νά σηκώνεται καί, κουτσαίνοντας, νά μέ πλησιάζει. Συνειδητοποίησα ἀμέσως πώς ἦταν Ἰταλός.

Πρίν προλάβω, ὅμως, νά ἀρθρώσω λέξη, τόν ἄκουσα νά προσπαθεῖ νά μοῦ ἐξηγήσει κάτι. Ξεχώρισα τή λέξη « ἰατρός ».

Καί κατάλαβα ὅτι, μέ κάτι σπασμένα ἀρχαῖα ἑλληνικά, ἀνακατεμένα μέ ἰταλικά καί μέ ἀντίστοιχες χειρονομίες, ἤθελε νά μοῦ πεῖ ὅτι εἶναι «ἰατρός – χειρουργός» καί ὅτι μπορεῖ καί θέλει νά μέ βοηθήσει. Κι ἀφοῦ, «ὁ πνιγμένος ἀπ’ τά μαλλιά του πιάνεται», χωρίς δεύτερη σκέψη, ἐπικοινώνησα ἀμέσως μέ τόν διοικητή μου.

-Κύριε διοικητά, ἔχω ἐδῶ, ἀνάμεσα στούς τραυματίες, κι ἕναν Ἱταλό αἰχμάλωτο, πού εἶναι γιατρός καί προσφέρεται νά μέ βοηθήσει στά ἐπείγοντα καί βαριά περιστατικά. Τόν χρειάζομαι. Νά δεχθῶ;

-Ἄν εἶναι νά σωθοῦν ζωές, βεβαίως ναί.

Ἔτσι ἄρχισε μέ τόν Ἀρρίγο μιά συνεργασία, άλλά καί μιά φιλία πού θά μοῦ μείνει ἀξέχαστη. Στούς μῆνες πού ἀκολούθησαν καί μέχρι πού ἀποχαιρετιστήκαμε, μετά ἀπό τήν ἐπίθεση τῶν Γερμανῶν, χειρουργούσαμε πάντα μαζί, ἐπί ὧρες ἀτέλειωτες.

Τά ταλαντοῦχα χέρια του, ὅπως καί ὅσα εἶχα διδαχθεῖ ἐγώ ἀπό τήν πείρα του, ἔσωσαν πολλούς Ἕλληνες, ἀλλά καί ἀρκετούς τραυματίες Ἰταλούς αἰχμάλωτους.

Μέ τά σπασμένα ἀρχαιοελληνικά του – πού εἶχαν, κάπως, μετεξελιχθεῖ σέ νεοελληνικά – συχνά μοῦ ἐκμυστηρευόταν τήν ἀπέχθειά του γιά τόν πόλεμο, ἐπισημαίνοντας τήν ἀντίθεση πού ὑπῆρχε μέ τήν ἐπιστήμη μας, ἡ ὁποία εἶχε σκοπό καί ἀποστολή τό «σώζειν καί οὐχί σκοτώνειν» ἀνθρώπους.

Εἶχα παρατηρήσει πώς ἕνας φαντάρος, ἀπό αὐτούς πού φρόντιζαν τήν καθαριότητα τοῦ χειρουργείου καί τῆς σκηνῆς μας, ὁσάκις τύχαινε νά μᾶς δεῖ νά κουβεντιάζουμε, σέ κάποια λίγο ἥσυχη ὥρα, μᾶς ἔρριχνε κάτι ἄγρια, φαρμακερά βλέμματα, πού μ΄ ἔβαλαν σέ σκέψεις.

Μιά μέρα ἀποφάσισα νά τοῦ μιλήσω.

-Τί σέ στενοχωρεῖ βρέ παιδί μου καί εἶσαι ὅλο μουτρωμένος;

-Ἔ, πῶς νἆμαι, γιατρέ; Ὅταν βλέπω νἄχεις γίνει κολλητός μέ τόν… φρατέλλο σου, τόν ἐχθρό μας;… Κάποιο βράδυ, στό λέω, δέν θά κρατηθῶ καί, τήν ὤρα πού κοιμᾶται, θά τόν καθαρίσω… Πόλεμο δέν ἔχουμε;

Πάγωσα… Πῶς νά ἠρεμήσω αὐτό τό ἀνεξέλεγκτα ὀργισμένο παιδί;

-Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπα, θέλω νά δεῖς κάτι.

Παίρνοντάς τον σχεδόν ἀπό τό χέρι, μπήκαμε στόν χῶρο πού στέγαζε τούς χειρουργημένους ἀσθενεῖς.

-Τόν βλέπεις αὐτόν; Ἄν δέν ἦταν ὁ Ἀρρίγος θά εἶχε πεθάνει. Κι αὐτός, θά ἦταν τώρα χωρίς πόδια. Κι αὐτός, θά εἶχε χάσει τό χέρι του. Κι αὐτός, θά εἶχε τυφλωθεῖ κι ἀπό τό ἄλλο του μάτι. Κι αὐτός…

-Σταμάτα γιατρέ, σταμάτα, νά χαρεῖς… Κατάλαβα καί νά μέ συγχωρεῖς.

Ἡ φωνή τοῦ γιατροῦ ράγισε. Σέ λίγο, κάποιος ρώτησε.

-Τόν ξαναείδατε ἀπό τότε γιατρέ;

-Ὄχι. Μετά ἀπό χρόνια, πῆγα στό Μιλάνο καί τόν ἀναζήτησα στήν διεύθυνση πού μοῦ εἶχε δώσει. Μιά ἡλικιωμένη γυναίκα μοῦ εἶπε πώς:

«Ὁ Ἀρρίγο σκοτώθηκε στόν πόλεμο μέ τήν Ἑλλάδα»…

Ποτέ δέν ἔμαθα πῶς καί ποῦ… Ἄς εἶναι ἀναπαυμένος ὅπου εἶναι. Πολλοί, χωρίς νά τό γνωρίζουν, τοῦ χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη καί θἄπρεπε νά προσεύχονται γιά τήν ψυχή του. Ὅπως κι ἐγώ.

Καλά πού τόν θυμηθήκαμε ἀπόψε, εἶπε σιγά ὁ γιατρός καί σώπασε…

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Μηνιαῖο περιοδικό Ἑλληνορθόδοξης Μαρτυρίας
Ἔτος 48ο – Ὀκτώβριος 2014 – Τεῦχος 492

τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»