ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 

ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἡ σημασία τῆς ὀρθῆς πίστης

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τή σκέψη του, τίς γνῶμες του, τίς ἰδέες του. Ἅμα ψάξεις νά βρεῖς γνῶμες, βρίσκεις πιό πολλές ἀπό κεφάλια. Γιατί ἄλλη γνώμη ἔχουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι καί ἄλλη αὔριο.

Ἀλλά ἡ πίστη, ἡ ἀλήθεια δηλαδή γιά τό Θεό, καί γιά τά τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι «ὁ φοῦρνος τοῦ χότζα». Δέν μπορεῖ ποτέ, ἄλλα νά εἶναι σήμερα καί ἄλλα νά εἶναι αὔριο.

Ὅποιος ἄλλα λέει σήμερα καί ἄλλα αὔριο, ὁ ἴδιος δέν ξέρει τί τοῦ γίνεται. Καί κάνει λάθος. Ἤ μᾶλλον λάθη πολλά.

Ὅμως γιά τά ὁποιαδήποτε ἄλλα πράγματα δέν πειράζει, ἤ τό κακό εἶναι λίγο, ἄν κάνομε κάποιο λάθος. Γιατί διορθώνεται. Ἤ καί ἄν δέν διορθωθεῖ, δέν χάθηκε ὁ κόσμος· γιατί ἡ ζημία εἶναι μικρή. Λίγες δεκάρες, κάτι ἀπό περιουσία ὑλική ἤ κάποιο λάθος στήν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Ἐάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος χάσει τήν πορεία του τήν σωστή πρός τόν Θεό καί πάρει λάθος δρόμο, πού δέν θά τόν βγάλει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ζημία εἶναι τεράστια καί ἀπροσμέτρητη.

Γι' αὐτό, ἀνέκαθεν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐπέμενε ὅτι πρέπει νά κρατοῦμε τήν ὀρθή πίστη. Τήν ὀρθόδοξη πίστη. Τήν μία πίστη πού περιγράφει σωστά καί ἀληθινά τόν Θεό καί τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Τίς βασικές ἀρχές τῆς πίστης, τίς διέγραψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός· πού ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο εἶπε:

«Αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

Ὅποιος δέν ἔχει σωστή γνώμη γιά τό ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί τί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ὅποιος δέν ξέρει σωστά τί εἶναι ὁ Χριστός, αἰώνια ζωή δέν θά βρεῖ.

Ὁ Υἱός καί οἱ υἱοί

Τότε πού ἔγινε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐπί τοῦ μεγάλου βασιλέως μας τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου, ἔλεγαν οἱ ἄνθρωποι: «Τί ἄραγε εἶναι ὁ Χριστός; Ἐμεῖς ξέρομε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνας. Καί ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἕνας, ὁ Χριστός πρέπει νά εἶναι κάτι ἄλλο».

Γνωμάτευση μέσα στήν Ἁγία Γραφή:

«Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ».

Υἱός τοῦ Θεοῦ ὅμως μπορεῖ νά εἶναι, ἕνας, κατά φύσιν, ἤ κατά χάριν. Κατά χάριν εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς. Μᾶς δημιούργησε ὁ Θεός, εἴμαστε πλάσματά του. Ἀλλά ἀπό ἀγάπη καί καλωσύνη μᾶς ὀνομάζει παιδιά του καί μᾶς υἱοθετεῖ διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Τήν ὥρα πού βαπτιζόμαστε μέσα στήν κολυμβήθρα, ὁ Θεός κάνει μία πράξη. Δικαστική πράξη. Καί μᾶς παραδέχεται καί μᾶς ἀναγνωρίζει παιδιά του.

Ἀλλά δέν εἴμαστε φυσικά παιδιά του. Εἴμαστε κατά χάριν παιδιά του. Νά λοιπόν τό ἐρώτημα:

Ὁ Χριστός τί ἦταν; Κατά φύσιν ἤ κατά χάριν παιδί του;

Καί ἄρχισαν τότε μία διαμάχη. Θεολογική διαμάχη. Πνευματική διαμάχη. Τῆς ὁποίας ἡ σωστή ἀπάντηση δέν εἶναι γιά κανένα ἀδιάφορη. Γιατί ἡ μία ἄποψη εἶναι ἀλήθεια καί ἡ ἄλλη εἶναι ψέμα. Τό ψέμα, δέν σώζει, δέν ἁγιάζει. Ἀλλά ἀντίθετα ζημιώνει πολύ.

Ἔτσι λοιπόν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἐρεύνησαν τίς Ἅγιες Γραφές σέ βάθος, σωστά. Καί τί εἶπαν; Εἶπαν ἐκεῖνο πού ἀκοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν Πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων. Καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενή».

Ἐμεῖς εἴμαστε πολλοί, τά κατά χάριν παιδιά τοῦ Θεοῦ, χιλιάδες, ἑκατομμύρια. Ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι σήμερα, δισεκατομμύρια πολλά. Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός, εἶναι μονογενής. Ἐντελῶς διαφορετική κατάσταση. Εἶναι ὁ κατά φύσιν Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Καί γιά νά τό ἐπεξηγήσουν οἱ Πατέρες, πῶς εἶναι δυνατόν ὁ ἕνας Θεός νά ἔχει καί Υἱόν καί νά μήν γίνονται δύο Θεοί, λένε: Προσέξατε! Εἶναι «Φῶς ἐκ φωτός. Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ». Γεννήθηκε, δέν δημιουργήθηκε. Δέν εἶναι πλάσμα. Δέν εἶναι κατασκεύασμα. Ἀλλά εἶναι κάτι πού γεννήθηκε ἀπό τήν οὐσία τοῦ Πατέρα. Ὅπως γεννιέται τό παιδί, ἀπό τήν οὐσία τῆς μάνας του καί τοῦ πατέρα του.

Καί εἶναι μέ τόν Πατέρα ὅμοιος, ὄχι μόνο ὅσο ὅμοιο εἶναι τό παιδί μέ τόν πατέρα του, ἀλλά κάτι περισσότερο. «Φῶς ἐκ φωτός». Παίρνομε ἕνα κερί καί τό ἀνάβομε. Ἔχομε φῶς. Παίρνομε καί ἕνα ἄλλο κερί καί τό ἀνάβομε. Μπορεῖτε νά βρεῖτε διαφορά στό ἕνα φῶς ἀπό τό ἄλλο; Οὔτε οὐσίας, οὔτε μορφῆς, οὔτε τίποτε. Ἔτσι εἶναι ὁ Υἱός. «Φῶς ἐκ φωτός». Ὁλόιδιος μέ τόν Πατέρα. Ἀπό τήν οὐσία τοῦ Πατέρα.

Ἡ Ἁγία Τριάδα

Ἐδῶ ἔχομε τό μεγάλο μυστήριο: Ὁ Πατέρας καί ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι τρεῖς Θεοί. Ἀλλά ἕνας Θεός.

Στήν ἀριθμητική τῶν ἀνθρώπων, ἕνα, σύν ἕνα, σύν ἕνα, κάνουν τρία. Ἀλλά ὁ Θεός ἔχει τήν δική του ἀριθμητική. Πατέρας καί Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα, δέν κάνουν τρεῖς Θεούς, ἀλλά ἕνα Θεό. Τόν ἕνα ἀληθινό Θεό.

Γι' αὐτό, ὅταν βλέπομε εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, γράφει γύρω ἀπό τό κεφάλι τοῦ Πατέρα:

Ὁ Ὤν. Ὁ Θεός πού φανερώθηκε στό Μωυσῆ.

Καί γύρω ἀπό τό κεφάλι τοῦ Υἱοῦ του, Ἰησοῦ Χριστοῦ πάλι τά ἴδια λόγια: Ὁ Ὤν. Ὁ Θεός πού παρουσιάστηκε στό Μωυσῆ. Καί γύρω ἀπό τό κεφάλι τοῦ περιστεριοῦ πού συμβολίζει τό Ἅγιο Πνεῦμα τά ἴδια λόγια: Ὁ Ὤν.

Γιατί Πατέρας καί Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἕνας Θεός, μία θεότητα.

Ὁ Θεός εἶναι Πατέρας

Πρέπει ὅμως νά προσέξομε, ὅτι τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μᾶς λέγει: Ὁ Θεός, δέν ἔχει μαζί μας τήν σχέση ὅτι μᾶς δημιούργησε, μᾶς παίρνει κοντά του καί μᾶς συγχωρεῖ γιά τά ἁμαρτήματά μας. Ἀλλά ἔχει μία διαφορετική σχέση. Τόν Θεόν, τόν ὀνομάζομε Πατέρα. Πατέρας σημαίνει: γεμάτος στοργή. Γεμάτος ἀγάπη.

Εἶναι παντοκράτορας, ἀλλά εἶναι Πατέρας.

Καί Πατέρας παντοκράτορας, σημαίνει ἀπόλυτη ἐγγύηση, ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὅτι μπορεῖ νά μᾶς προστατεύσει σάν παντοκράτορας καί θέλει νά μᾶς προστατεύσει καί νά μᾶς σώσει. Ὅπως ὁ πατέρας τά παιδιά του.

Πόσο θέλει; Λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενή ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται».

Ὅποιος δηλαδή πιστεύει σ’ αὐτόν, τόν Υἱό του, νά μήν χαθεῖ, ἀλλά νά ἔχει ζωήν αἰώνιον. Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως γράφουν οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Τόν δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν, κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπίσαντα».

Τό μεγαλύτερο μυστήριο τοῦ κόσμου, ὁ Θεός, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ κατέβηκε στή γῆ, πῆρε σάρκα σάν τήν δική μας, γεννήθηκε μέσα στήν κοιλιά μιᾶς μητέρας ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί μέ τήν ἴδια διαδικασία πού μεγαλώνουμε καί ἐμεῖς, μεγάλωνε σιγά-σιγά καί ἔγινε ἄνθρωπος.

Γιά ποιό λόγο; Γιά νά μᾶς σώσει. Ἀπό τί;

Ἀπό τήν χειρότερη συνέπεια καί καταστροφή. Ἀπό τήν συνέπεια τῶν ἔργων μας, τῶν ἁμαρτιῶν μας, πού θά μᾶς ὁδηγοῦσαν -σάν ἐνοχή ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ- στόν χωρισμό ἀπό τόν Θεό. Στήν αἰώνια κόλαση. Καί γιά νά μᾶς σώσει ὁ Θεός, ἔστειλε τόν Υἱό του, τόν συνάναρχο καί ὁμοούσιο καί ὁμόθρονος μέ τόν Πατέρα. Ὁ Υἱός, κατέβηκε στή γῆ καί ἔπαθε γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς σώσει.

Ἔπαθε γιά μᾶς

Τί λέμε παρακάτω; «Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ὑμῶν». Σταυρώθηκε. Ὄχι γιατί ἦταν ἀδύναμος, καί τόν ἔκαναν καλά οἱ Ἑβραῖοι καί τόν συνέλαβαν καί τόν ἔδεσαν καί μπόρεσαν καί τόν σταύρωσαν. Ὁ παντοδύναμος Θεός δέν ἀσθενεῖ ποτέ. Θυμηθεῖτε τά λόγια του. «Μήπως νομίζετε ὅτι δέν μποροῦσα νά κατεβάσω δέκα χιλιάδες ἀγγέλους καί νά μέ προστατεύσουν ἀπό τούς Ἑβραίους; Δέν τό καταλαβαίνετε ἅμα διαβάσετε τίς Ἅγιες Γραφές, ὅτι ἕνας ἄγγελος μπορεῖ νά ἀντιπαραταχθεῖ σέ ἑκατοντάδες χιλιάδες στρατό; Πάνοπλο μέ τά τελευταῖα ὅπλα;»

Δέν ἀπέθανε ὁ Χριστός ἐπάνω στό Σταυρό ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά ἀπό θέλημα δικό του καί τοῦ Πατέρα του γιά μᾶς. Γιά τήν σωτηρία μας. Νά μᾶς καθαρίσει μέ τό σῶμα του καί μέ τό αἷμα του, ἀπό τήν ἐνοχή τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά μᾶς ἀξιώσει τῆς Βασιλείας του.

Πρίν μερικούς αἰῶνες στά μέρη τοῦ Καυκάσου, ἦταν ἕνας ἡγεμόνας, ὁ ὁποῖος ἔχοντας καλά αἰσθήματα καί καλές σκέψεις, ἔλεγε. «Τί νά τό κάνεις νά ἔχεις ἕνα λαό, ἀλῆτες καί παλιανθρώπους, ὅπως τούς βλέπομε πώς εἶναι· γεμάτους ἀπό πάθη καί ἁμαρτία καί κακίες. Θά φροντίσω νά τούς κάνω καλούς ἀνθρώπους. Βγάζοντας ἀλληλοδιάδοχα νόμους πού ἐξυψώνουν τόν ἄνθρωπο».

Ἔτσι, ἡ πρώτη του σκέψη ἦταν:

«Ἄν δέν διορθωθεῖ τό περιβάλλον τῆς ἡγεσίας, τῶν ἀρχόντων, πῶς θά πᾶμε μπροστά;»

Ἔβγαλε λοιπόν πρώτη διαταγή πού ἔλεγε:

«Ὅποιος συλληφθεῖ νά δωροδοκεῖται γιά νά ἐκδώσει ἀπόφαση, σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες ἐκείνου πού πληρώνει, ἀδικώντας τόν φτωχό καί τόν ἀδύνατο, θά τόν τιμωρῶ αὐστηρά μπροστά σέ ὅλους. Θά βασανίζεται μέ ραβδισμούς. Μετά θά τοῦ κόβουμε καί τό κεφάλι». Ξέρετε τί ἦταν τό μαστίγιο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς; Κάθε τόσο εἶχε σιδερένια ἀγκάθια. Πού τρυποῦσαν καί γδέρνανε.

Ἔβαλε ἔμπιστους ἀξιωματούχους του νά συλλαμβάνουν τούς ἄρχοντες πού δωροδοκοῦνταν. Πρώτη ἀπ' ὅλους συνελήφθη ἡ μητέρα του. Ἔπαιρνε χρήματα γιά νά μεσιτεύσει στό βασιλιά γιά ἕνα πλούσιο πού εἶχε ἄδικο. Πῆγαν καί τοῦ τό εἶπαν. Ὁ βασιλιάς χτυποῦσε τό κεφάλι του καί τραβοῦσε τά μαλλιά του.

-Τί ἔπαθα! Τώρα τί γίνεται; Ἤ θά τά ἀφήσομε ὅλα νά διαλυθοῦν ἤ πρέπει νά ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος. Ἀλλά τί νά κάνω μέ τήν μάνα μου;

Κλειδώθηκε στό δωμάτιό του. Τρεῖς ἡμέρες δέν δέχθηκε νά τόν ἐνοχλήσουν, οὔτε νά φάει, οὔτε νά πιεῖ καί ἔσπαζε τό κεφάλι του νά δεῖ τί πρέπει νά κάνει.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά βασανίζει τήν μητέρα του καί νά τήν σκοτώσει; Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀφοῦ προσευχήθηκε καί στάθηκε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ χρέους του, βγῆκε ἔξω καί εἶπε:

-Νά μαζευτεῖ ὅλος ὁ λαός, ὅσοι θέλουν νά παρακολουθήσουν τήν τιμωρία τῆς ἁμαρτίας.

Μαζεύτηκαν οἱ ἄνθρωποι σέ ἕνα μεγάλο γήπεδο, πλήθη κόσμου καί ἔφεραν καί τήν μητέρα του, ἡ ὁποία ἔτρεμε ἀπό τόν φόβο τῆς τιμωρίας. Διέταξαν τόν δήμιο, νά ρθεῖ καί νά στέκει δίπλα. Καί ἦλθε. Ὅλων εἶχε κοπεῖ ἡ ἀναπνοή, γιά νά δοῦν τί θά γίνει.

Ὅταν ἔφτασε ἡ στιγμή, ὅρμησε ὁ βασιλιάς, ἀγκάλιασε τήν μητέρα του, τήν σκέπασε μέ τήν πλάτη του, καί εἶπε: «Χτυπᾶτε, χτυπᾶτε».

Οἱ δήμιοι ἄρχισαν νά χτυπᾶνε τόν βασιλιά τους, ἀλύπητα. Τό αἷμα του ἔτρεχε ἀπό τήν πλάτη του ποτάμι. Ὁ Θεός ξέρει πόσο ὑπέφερε αὐτός καί πόσο ὑπόφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τέτοιου εἴδους τιμωρίες. Ὅταν τελείωσε ἡ τιμωρία, ὁ βασιλιάς σέ ἄθλια κατάσταση ἐγύρισε στό λαό καί εἶπε:

-Ἄν νομίζετε πῶς εἶναι ἀρκετή ἡ τιμωρία αὐτή, συγχωρεῖστε τά ὑπόλοιπα. Καί τήν μητέρα μου καί ἐμένα. Ἄν δέν τό νομίζετε κόφτε μου τό κεφάλι.

Τότε ὁ κόσμος φώναξε: «Φτάνει, φτάνει, φτάνει ἡ τιμωρία».

Φαντάζεστε ὅτι ἦταν δυνατό νά βρεθεῖ ἄνθρωπος τόσο σκληρόκαρδος, ὥστε νά ἔλεγε: «ὄχι δέν φτάνει»;

Ὁ Χριστός ὅμως ὅταν ἦλθε στή γῆ ἐδέχθη ὅλες τίς τιμωρίες γιά μᾶς. Θυμᾶστε τί γράφει τό Εὐαγγέλιο. Τόν μαστίγωσαν. Τέτοιο βάσανο ὑπέμεινε. Καί δέν ἔφτασε μόνο αὐτό. Ἀνέβηκε πάνω στό Σταυρό σάν κακοῦργος, ἐπειδή εἴμαστε ἐμεῖς κακοῦργοι. Καί ἐπῆρε τήν ἁμαρτία μας πάνω στό Σταυρό.

Τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή; Τήν ἐξάλειψε. Τήν ἔσβυσε· μέ τό αἷμα του.

Καί μετά, ἀφοῦ πέθανε πάνω στό Σταυρό, κατέβηκε στόν Ἅδη, ἀναστήθηκε ἐν δόξῃ, ἀνῆλθε στούς οὐρανούς καί μᾶς εἶπε: «Ἐγώ πηγαίνω πρῶτος καί θά ρθῶ νά σᾶς παραλάβω, ὅλους ὅσοι πιστεύετε εἰς ἐμένα».

Αὐτό εἶναι τό μήνυμα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας, παντοκράτορας. Παντοκράτορας σάν Θεός. Πατέρας στήν καρδιά. Γεμάτος στοργή καί ἐνδιαφέρον γιά μᾶς, γιά τήν σωτηρία μας. Καί ὁ Υἱός του ὁ μονογενής, κατά φύσιν, ὄχι κατά χάριν, ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς. Καί ὅποιος στό ὄνομά του, κοινωνεῖ τό σῶμα του καί τό αἷμα του, ὅπως πρέπει προετοιμασμένος, ἀναγνωρίζοντας ὅτι εἶναι σωτηρία καί ζωή, αὐτός ἔχει ζωήν αἰώνιον.

Δέν χρειάζεται νά ποῦμε τίποτε περισσότερο. Ἀλλά μόνο τοῦτο:

«Δόξα σοι Πάτερ ἄναρχε, Πατέρα παντοκράτορ. Δόξα σοι Υἱέ τοῦ Θεοῦ μονογενές, πού ἦλθες στόν κόσμο γιά τήν σωτηρία μας. Προσκυνοῦμε τά Πάθη σου, ὑμνολογοῦμε τήν ταφή σου. Καί δοξάζομε τήν ἁγία σου ἀνάσταση».

Ὁ Θεός νά μᾶς φωτίζει νά βαδίζομε ἐπάνω σ’ αὐτή τήν ἁγία ὀρθόδοξη πίστη, πού εἶναι ζωή καί σωτηρία. Ἀμήν.-

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ(+)

Διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στό Κορφοβούνι στίς 31-5-199

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.faneromenihol.gr/

Καταβασίες "Θείω καλυφθείς"

Καταβασίες Πεντηκοστής

Οι Ειρμοί του Ιαμβικού Κανόνος της Πεντηκοστής σε μέλος Ιωάννου Πρωτοψάλτου.
Ψάλλει ο αείμνηστος Πρωτοψάλτης Καβάλας 

Ματθαίος Τσαμκιράνης.

 Πηγή: Προσωπικό Αρχείο Δημητρίου Παπάνη

Κυριακή των Αγίων Πατερων..

 Των Αγίων Πατερων ο Χορός 

Πριν 30 χρόνια

ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΟ

 ΧΑΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ

 Χαρά στα μάτια που δακρύζουν

για κάποιον άλλον πού πονά,

γιατί τα μάτια αυτά θα δούνε

του Παραδείσου τα αγαθά. (δις)

Xαρά στα χέρια όπου ντύνουν

μικρά παιδιά και ορφανά,

γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν

φτερά για να πετούν ψηλά. (δις)

Χαρά στο στόμα όπου λέγει

λόγια παρήγορα γλυκά,

γιατί το στόμα αυτό θα ψάλλει

με τους αγγέλους Ωσαννά! (δις)

Χαρά στο σπίτι, που ανοίγει

την πόρτα στο περαστικό,

γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει

στην Παναγιά και στο Χριστό. (δις)

Ψαλλει ο ηγουμενος Ι.Μ.Προφητου Ηλιου Ερυθρων Αττικης (Κριεκουκι)

Μια ιεραποστολικη προσπαθεια του ΙΔ παρεκκλησιου Αγιου Θεραποντος επισκοπου Κυπρου στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι) προς δοξαν Θεου.

 Ο αναξιος και απολογούμενος Κτητωρ e-mail agiostherapon@gmail.com

• 
  

Το γιο-γιο

Από τον αρχαίο «δίσκο» (γιο-γιο) 

στο Fidget Spinner

«Γιο Γιο». Το παιχνίδι που είχε γίνει φρενίτιδα. 

Από την Αρχαία Ελλάδα στον Ναπολέοντα και τα σχολεία των 80s... 

Το γιο-γιο, το παιχνίδι με τον σπάγκο και το περιστρεφόμενο δισκάκι, ήταν το δημοφιλέστερο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους τον περασμένο αιώνα. 
Η επιτυχία οφείλεται στο ότι ήταν απλό, φθηνό και δεν απαιτούσε τρομερές δεξιότητες από τον παίκτη. Το γιο-γιο έγινε γνωστό πριν μερικές δεκαετίες. 
Ωστόσο, παίχτηκε για πρώτη φορά από τους Αρχαίους Έλληνες, πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια. 
«γιο-γιο» ή «Δίσκος» 
Το πρώτο «γιο-γιο» απεικονίζεται σε ένα αγγείο του 500 π .Χ. Eνα νεαρό άτομο φαίνεται να κρατάει από σχοινί το δίσκο, που είναι και η πιο πιθανή ονομασία του παιχνιδιού. 
Το αρχαίο γιο-γιο ήταν φτιαγμένο από ξύλο και πηλό και διακοσμημένο με μυθολογικές παραστάσεις ή μορφές Θεών. 

Οι έφηβοι στην Αρχαία Ελλάδα συνήθιζαν να προσφέρουν τον «δίσκο» στους Θεούς, ενώ πολλά έχουν βρεθεί μέσα σε τάφους νεαρών ατόμων. 

Το παιχνίδι «γιο-γιο», όχι αναγκαία με αυτή την ονομασία, ταξίδεψε στον χρόνο και βρέθηκε τον 18ο αι. από τη Κίνα στη Γαλλία. 
Ήταν μάλιστα ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του Ναπολέοντα και του Δούκα του Ουέλινγκτον. 
Αν και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σασπένς, ή ανταγωνισμό, βρήκε μεγάλη απήχηση στην αριστοκρατία. 
Σε πίνακα της εποχής, ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΧVII απεικονίζεται σε ηλικία τεσσάρων ετών, κρατώντας ένα «γιο-γιο» στο χέρι του. 

«γιο-γιο» από τις Φιλιππίνες 
Η δημιουργία του γιο-γιο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, οφείλεται στον Φιλιππινέζο Πέδρο Φλόρες. 
Η ονομασία σημαίνει «γύρνα πίσω». Τη δεκαετία του 1920, ο Φλόρες μετακόμισε στην Αμερική για να εργαστεί στο ξενοδοχείο Σάντα Μόνικα. 
Όταν είχε διάλειμμα από τη δουλειά, έπαιζε «γιο-γιο», παιχνίδι το οποίο είχε φέρει μαζί του από τις Φιλιππίνες. Το παιχνίδι του Φλόρες τραβούσε τη προσοχή των γύρω του και όλοι ήθελαν να το δανειστούν και να δοκιμάσουν να παίξουν. 
Ο Φλόρες εκμεταλλεύτηκε το ενδιαφέρον και άρχισε να κατασκευάζει γιο-γιο και να τα πουλάει. 
Η καινοτομία του ήταν στο κορδόνι, καθώς πλέον ήταν δεμένο με τέτοιο τρόπο ώστε ο δίσκος στριφογυρνάει. Σύντομα δημιούργησε την εταιρεία «Υο Υο Flores». 
Πριν το καταλάβει απέκτησε δύο εργοστάσια στην Καλιφόρνια. Όλοι στην Αμερική έπαιζαν γιο-γιο, ενώ η φρενίτιδα για το νέο παιχνίδι έφτασε και στην Ευρώπη. Το 1932 το γιο-γιο είχε γίνει μανία, στη Γαλλία όλοι είχαν περασμένο στο δάχτυλο τους ένα σπάγκο και έκαναν κόλπα. 
Μέσα σε λίγες μέρες ήταν η απόλυτη μόδα. Υπεύθυνος για την παγκόσμια απήχηση του παιχνιδιού ήταν ο Ντουκάν, ο οποίος αγόρασε την εταιρεία και την επωνυμία από τον Φλόρες. 
Οι πωλήσεις τριπλασιάστηκαν και εκατομμύρια γιο-γιο πουλήθηκαν σε όλο τον κόσμο. 
Η τρέλα για το γιο-γιο άρχισε να σβήνει τα επόμενα χρόνια, με ένα διάλειμμα το 1962 όπου επανήλθε προσωρινά μέσω μιας τηλεοπτικής διαφήμισης και διάφορων διαγωνισμών που διοργάνωσε η εταιρεία του Ντουκάν. 
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 μια πολυεθνική οργάνωνε μαθήματα έξω από σχολεία όταν σχόλαγαν οι πρωινοί και λίγο πριν μπουν οι απογευματινοί. Θυμάστε;...

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou

Spinner, ποια είναι η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως 

Γιατί γίνεται χαμός στα σχολεία;

Το πιο πιθανό είναι ότι το έχετε δει. Πού αλλού; 
Στο σχολείο, αφού τα παιδιά δεν παύουν να ζητούν ένα νέο, πιο εξελιγμένο μοντέλο spin. 
"Τα έχει πιάσει μανία με αυτό το παιχνίδι", σκέφτεστε και αναρωτιέστε ανα εγκυμονούν κάποιοι κίνδυνοι ή τι τέλος πάντω πρέπει να προσέξετε ως γονείς. 
Το Fidget Spinner είναι ένα εύκολο παιχνίδι, δεν θέλει ιδιαίτερες δεξιότητες και έχει γίνει η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως.

Όσοι έχουν παιδιά, πιθανότατα το ξέρουν ήδη, καθώς στα σχολεία (και της Ελλάδας) γνωρίζει... μεγάλες πιένες. 

Όσοι δεν έχουν, σίγουρα θα το μάθουν λίαν συντόμως. 

Αλλά τι είναι αυτό το παιχνίδι και πώς έχει καταφέρει να «τρελάνει» μικρούς και μεγάλους;

Πρόκειται για ένα σχετικά απλό παιχνίδι. Το Fidget Spinner αποτελείται από δύο κομμάτια και θυμίζει έλικα ελικοπτέρου. Έχει -συνήθως- τρεις ακτίνες και μία βάση στην οποία αυτές στηρίζονται. Το μόνο που έχει να κάνει το παιδί είναι το τοποθετήσει σε ένα από τα δάχτυλά του (συνήθως στον αντίχειρα) και να χτυπήσει τις ακτίνες ώστε αυτές να αρχίσουν να περιστρέφονται:

Παγκοσμίως κυκλοφορούν αρκετές εκδόσεις του Fidget Spinner: σε ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, ακόμα και με... φωτάκια που κάνουν πιο εντυπωσιακό αυτό το παιχνίδι.

Στην Ελλάδα, η εξάπλωση της «μανίας» είναι ραγδαία τους δύο τελευταίους μήνες. 
Πλέον, Fidget Spinners μπορείτε να βρείτε παντού (ακόμα και σε περίπτερα) και σε όλες τις τιμές -συνήθως κάτω από 8 ευρώ.

Τα παιδιά μπορούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο μπορεί να κάνει τα πιο πολλά κόλπα ή για το ποιο Spinner περιστρέφεται περισσότερη ώρα. Επίσης, μπορούν να το πετούν στον αέρα και να το πιάνουν κ.λπ.

Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, το Fidget Spinner σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους έχουν αυξημένο άγχος, προβλήματα συγκέντρωσης και ελλειμματικής προσοχής, ακόμα και αυτισμού. Μάλιστα, αρκετοί χρήστες σχολίασαν ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι τούς βοήθησε να καταπολεμήσουν κακές συνήθειες, όπως το να τρώνε τα νύχια τους.

Γονείς, προσοχή! Διαβάστε προσεκτικά τους κανόνες ασφαλείας για το παιχνίδι Fidget Spinner που παίζουν μετά μανίας τα παιδιά

Ωστόσο, στο εξωτερικό έχουν αναφερθεί και αρκετοί τραυματισμοί παιδιών από το εν λόγω παιχνίδι, με αποτέλεσμα κάποια σχολεία να έχουν απαγορεύσει στους μαθητές να παίζουν στα διαλείμματά τους, θεωρώντας ότι τα Fidget Spinners είναι επικίνδυνα και αποσπούν την προσοχή.

Ενδεικτικά, μια μητέρα από την Αυστραλία δήλωσε ότι ο 11χρονος γιος της λίγο έλειψε να χάσει το μάτι του παίζοντας με ένα Fidget Spinner: «Ήταν πολύ τυχερός που δεν έχασε την όρασή του από το ένα μάτι, ωστόσο έχει τραυματιστεί σοβαρά».

Όπως και να 'χει, αυτή η νέα μόδα ήρθε για να μείνει (τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, πιο... ελκυστικό).

Αντί επιλόγου, δείτε κάποια κόλπα για... αρχάριους:

iefimerida

"Ο Άγγελος Εβόα"

 "Ο Άγγελος Εβόα" Κυφιώτου, 

Ο Άγγελος Εβόα του Κυφιώτου, Κυριακή του Τυφλού,2016, Ι.Ν.Αγ. Σάββα,Αμπελόκηποι,Αθήνα. 
Ψάλλει ο πρωτοψάλτης του ναού Δημήτρης Ηλ. Κατσικλής

"Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος..."!

 Οἱ ψιθυριστὲς καὶ οἱ ἰσχνόφωνοι

Tοῦ Καθηγουμένου τῆς Ι.Μ Δοχειαρίου Ἁγίου Ὅρους 

Γέροντoς Γρηγορίου

Ἐνθυμοῦμαι τοὺς σεισμοὺς τοῦ ᾽57-᾽58 στὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους. Πεντέμιση ἡ ὥρα τὸ πουρνό-πουρνὸ ἦρθε ἀνήκουστος θόρυβος. Οἱ μεγάλοι ἔλεγαν «Χριστὸς ἀνέστη». Ἔτσι ἔμαθαν νὰ προϋπαντοῦν τὸν σεισμό. Τὰ μοσχάρια μούγκριζαν ἄναρθρα καὶ σπαρακτικά. Ὅλοι ἀφήσαμε τὴν στρωμνή μας καὶ βγήκαμε στοὺς δρόμους. Χωρὶς νὰ τὸ καλοσκεφτοῦμε, ἄρχισε νὰ σείεται ἡ γῆ καὶ νὰ φουσκώνη ἡ θάλασσα. Φόβος καὶ τρόμος ἦρθε στὴν καρδιά μας καὶ σὲ μᾶς τὰ μικρὰ παιδιά. Ἤρξατο νὰ σείεται ἡ γῆ ὅπως τῆς καλαμιᾶς τὰ φύλλα. Χωρὶς νὰ λέγη κανένας τὴν λέξη σεισμός, μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὰ κτίσματα. Ράγισε ἡ γῆ, ράγισαν τοιχοποιΐες παλιὲς καὶ νέες πιὸ πολύ, καὶ ὅλοι περιμέναμε τὸ ἀποβησόμενο. Κι ἡ γιαγιὰ θυμήθηκε τὸν σεισμὸ τοῦ ᾽32 καὶ ἄρχισε νὰ λέγη τὸν στίχο «Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν».

Αὐτὸν τὸν καιρὸ ὅμως ἔρχονται στ᾽ αὐτιά μας ψιθυρισμοί, κλαυθμυρισμοί, ἀναστεναγμοί, ἀνήκουστες κραυγές, λαχταρισμοὶ ἀπροσδιόριστοι, ὄχι ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς γῆς, ἀλλὰ ἀπὸ....

τὰ ἀνθρώπινα σπλάγχνα. «Τί θὰ ἀπογίνουμε; Σὲ ποιά κατάσταση βρισκόμαστε καὶ ποῦ θὰ φτάσουμε;» Καὶ τὰ γλέντια ἀκόμη τῶν ἀνθρώπων κλαυθμυρισμὸ καὶ πόνο ἐκφράζουνε.

Μετὰ τὸ πέσιμο τοῦ χάρτινου πύργου τοῦ Μάρξ, τοῦ Λένιν, τοῦ Στάλιν καὶ τῶν λοιπῶν, ἦρθε δύο χρονιὲς στὸ μοναστήρι μου στὴν γιορτὴ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος ὁ ἐπίσκοπος Λένινγκραντ Ἀντώνιος. Γλυκύς, εὐπροσήγορος, ἅγιος. Τοῦ λέγω ἐμπιστευτικά:

− Πῶς αἰσθάνεστε τώρα;

− Ἀβεβαιότητα. Δὲν ξέρουμε τὶ θὰ ξημερώση ἡ ἄλλη μέρα.

Αὐτὴν τὴν ἀβεβαιότητα ζῆ σήμερα ὁ λαός μας. Νὰ παντρευτῆ ὁ νέος φοβᾶται. Νὰ κάνη παιδιὰ τὸ νέο ζευγάρι φοβᾶται. Ἡ γιαγιὰ φοβᾶται νὰ κρύψη πιὰ στὶς δίπλες τῆς βελέντζας τὸ δίλεπτο. Καὶ ὁ χειράνακτας μαζεύει τὰ χέρια του, σκύβει τὸ κεφάλι του καὶ λέγει: «Γιὰ ποιόν νὰ δουλέψω; Γιὰ τὸ κράτος, ποὺ κατήντησε μία κόφα χωρὶς πάτο; Γιὰ τὴν οἰκογένειά μου; Ὅσο καὶ νὰ δουλέψω, δὲν φτάνει τὸ ψωμὶ ποὺ θὰ πάω, γιὰ νὰ φάη. Γιὰ νὰ κάνω ἐλεημοσύνες στὰ πλάσματα καὶ στὰ κλάσματα, τοὺς μουσουλμάνους; (Μάθαμε ἀπ᾽ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι βαπτισμένος δὲν εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ· εἶναι πλάσμα καὶ κλάσμα.) Νὰ δημιουργήσω περιουσία; Ὁ Σύριζας θὰ μοῦ τὴν φάη. Δὲν βλέπεις, παπᾶ, ποὺ ὅ,τι κατέχεις δὲν τὸ κατέχεις; Καὶ τὶς μικρὲς κληρονομιὲς τῶν γονέων μας μᾶς τὶς παίρνουν, μᾶς τὶς καταπίνουν, καὶ μᾶς ἀφήνουν μόνον τὴν ἀναπνοή.»

Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ τρομερὸ βουητὸ καὶ ἀπὸ τὸν σεισμὸ τῆς γῆς. Πάλι ὅλα τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλακώνει ἡ σκλαβιά. Δὲν ἔχουν καλοπεράσει ἑκατὸν πενῆντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἡ παραδουλεύτρα τῆς Εὐρώπης.

− Γιατί, καλέ μου ξάδελφε, δὲν φυτεύετε ἀμπέλια;

− Μᾶς ἀπαγορεύουν. Μετρημένα πρέπει νὰ εἶναι τὰ κλήματα ποὺ θὰ φυτέψουμε στὶς πλαγιὲς τῶν βουνῶν τοῦ νησιοῦ μας, ἀλλιῶς κινδυνεύουμε ἀπὸ προστίματα ποὺ ἐπιβάλλει τὸ κράτος καθ᾽ ὑπαγόρευσιν τῶν κρατούντων.

Ποῦ εἶσαι μωρὲ ἐσὺ ποὺ ὑποσχέθηκες ὅτι δὲν θὰ ὑπογράψης συμφωνίες καὶ συμφωνητικά; Στὸ καλοστρωμένο τραπέζι τρῶς καὶ στὸ μαλακὸ στρῶμα κοιμᾶσαι. Δὲν ξυπνᾶς;

Ἔχουμε ὅμως καὶ τοὺς ἰσχνόφωνους. Ποτὲ ἄλλοτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχε τόσους θεολόγους κληρικούς. Καὶ ποτὲ ἄλλοτε ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε τόση ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Κατ᾽ ἀρχήν, οἱ κηρύττοντες λένε ἄλλα λόγια, βρὲ παιδιά, γιὰ ν᾽ ἀγαπιώμαστε.

Νοσηλευόμενος στὸ νοσοκομεῖο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἦρθε στὸν πανηγυρίζοντα ναὸ ἱεροκήρυκας τῆς μεγάλης πόλης. Τὰ μεγάφωνα ἦταν γυρισμένα πρὸς τὸ νοσηλευτικὸ ἵδρυμα. Καὶ αὐτὸς ἀπήγγειλε λόγο χωρὶς νοῦ καὶ γνώση. Λὲς καὶ εἶχε ἀκροατήριο ἀπὸ κάτω ἀνθρώπων ποὺ παιζογλεντοῦνε. Τὸν ἄκουσα καλὰ ἀπὸ τοῦ πόνου τὸ κρεβάτι καὶ εἶπα: «Ἔχει συναίσθηση σὲ ποιοὺς ἀπευθύνει αὐτὸ τὸ κήρυγμα ἀπόψε;».

Ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι λαλοῦσι, τάχατες τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀγγίζουν τὸν πόνο τοῦ κόσμου, δὲν ἀγγίζουν τὸ ρημαδιὸ τῆς νεότητας. Δὲν βλέπουν ὅτι τὸ ἀκροατήριό τους εἶναι μόνον ἄσπρα μαλλιά; Δὲν θωροῦν τοὺς νέους ποὺ μπουλούκια-μπουλούκια μπαίνουν καὶ βγαίνουν ἀπὸ τὰ κέντρα; Ἡ ἐποχή μας δὲν εἶναι νὰ ψάξουμε τὸ ἕνα· εἶναι νὰ ψάξουμε τὰ ἐνενήντα ἐννιά. Τὸ κήρυγμα τῆς Κυριακῆς καὶ τῆς ἑορτῆς πρέπει νὰ τὸ ἑτοιμάζης μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα, μὲ προσευχή, μὲ νηστεία καὶ ὄχι μὲ βόλτες στὰ ἐκκλησιαστικὰ μαγαζιά. Ἔχεις χρόνο. Κάνε τον χρῆμα καὶ δῶσ᾽ τονε στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Στάσου ὄχι πλάι στὸν λαό, ἀλλὰ μέσα στὸν λαό. Μὴ πλαγιάζης, χωρὶς νὰ ἔχης τὴν ἀγωνία τῶν Ἁγίων, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Διδασκάλων. Ἐφιάλτης νὰ σοῦ γίνη τὶ θὰ συναντήσης αὔριο καὶ τὶ θὰ μπορέσης νὰ προσφέρης.

Ἔλεγε ἕνας παλιὸς ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας: «Ὅλα τὰ ἀντιμετώπισα μὲ τὴν θεία Λειτουργία». Ἀλλὰ ποιά Λειτουργία; Ποὺ ἔχει τὸ ρολόι πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα, νὰ μὴ χάση λεπτὸ ἀπὸ τὴν ἀπόλυση; Ἢ ἔχει τὸ ρολόι στὸ χέρι, γιὰ νὰ μετρήση τὸν χρόνο τοῦ κηρύγματός του; Ἀδόκιμα καὶ ἀνόσια πράγματα μᾶς ἔκαναν ἰσχνόφωνους καὶ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ ἔναντι τῶν ἀνθρώπων. Κοιμηθήκατε, ὑπνώσατε καὶ δὲν ξυπνήσατε. Δὲν φοβᾶστε τὴν ἐρημιὰ τοῦ κόσμου. Μετρᾶτε τὶς γριὲς καὶ τοὺς γέρους ποὺ ἔρχονται κοντά σας, χωρὶς νὰ θυμᾶστε τὴν παλιὰ παροιμία: «Ἡ ἀλεποῦ ὅταν γήρασε, πῆγε στὸ μοναστήρι νὰ γίνη καλογριά». Μετρῆστε ὅμως καὶ τὰ ἀρνόριφα ποὺ χάνονται. Ἀναλογιστῆτε ὅτι ὁ διάβολος μᾶς παίρνει τὰ παιδιὰ μέσα ἀπ᾽ τὴν ἀγκαλιά μας.

Ρώτησα τὸν μακαριστὸ π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο:

− Γιατί στοὺς ἐσχάτους χρόνους λέγουν οἱ πατέρες θὰ κυκλώνουν τὸ θυσιαστήριο μουλάρια;

− Τὰ μουλάρια −μοῦ ἀπήντησε− δὲν γεννᾶνε. Ἔτσι καὶ οἱ πνευματικοὶ ταγοὶ δὲν θὰ γεννᾶνε πνευματικὰ παιδιά.

Ὤχ ἀποτισιὰ καὶ ξεραΐλα! Ἀνάστα Ἱερεμία καὶ κλάψε μαζί μας γιὰ τὸν χαμὸ τῆς νέας Σιών…

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Βασκανία .....

Βασκανία και Ξεματιάσματα

Συντάκτης  π.Παναγιώτης Βαρδουνιώτης

Από αρχαιοτάτων χρόνος ο άνθρωπος αυτά που δεν μπορούσε να καταλάβει και να εξηγήσει, τους έδινε μεταφυσικές εξηγήσεις. Έτσι μπήκαν στη ζωή του ανθρώπου η αστρολογία, η οιωνοσκοπία, η μαντεία, το  «μάτιασμα», η γλωσοφαγιά  κ.α. Όλα αυτά όμως είναι προλήψεις και δεισιδαιμονίες και είναι αμαρτίες μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί δείχνουν έλλειψη πίστης, εμπιστοσύνης , στον αληθινό Τριαδικό Θεό. Όλα αυτά ως όργανα του διαβόλου, σκοπό έχουν να αιχμαλωτίσουν τον νου και την καρδιά του ανθρώπου και να κρατήσουν τον άνθρωπο μακριά από τον Θεό. Το «μάτιασμα» περί του οποίου θα γίνει λόγος, κακώς έχει περαστεί στο κόσμο και ως βασκανία. Άλλο είναι το «μάτιασμα» και άλλο η βασκανία στη γλώσσα των πατέρων. Όταν οι άνθρωποι λένε μάτιασμα και ματιάζομαι, σημαίνει ότι κάποιος τους ζηλεύει , τους φθονεί και ότι μόνο που τους κοιτάζει, μπορεί να τους προκαλέσει κάποιο κακό. Όπως π.χ. σκόνταψα και έπεσα επειδή κάποιος με κοίταξε με ζήλεια. Ενώ στη πραγματικότητα σκόνταψα και έπεσα γιατί κάπου δεν πρόσεξα όσο έπρεπε ή παραπάτησα γιατί δεν τοποθέτησ σωστά το πόδι μου. ‘Η το συνήθες, χασμουριέμαι γιατί κάποιος με μελετάει. Ενώ στη πραγματικότητα χασμουριέμαι για πολλούς άλλους λόγους. Η Εκκλησία όλα αυτά τα απορίπτει και δεν τα δέχεται.

Δεν υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να σου κάνει κακό επειδή σε κοίταξε, σε σκέφτηκε, και σε κακολόγησε από μακριά. Όπως είπαμε όλα αυτά είναι μία μέθοδος του διαβόλου, ο οποίος αν εμείς κάνουμε το λάθος και τα δεχθούμε, τότε ο διάβουλος με «δούρειο ίππο» όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες, εισχωρεί μέσα στο νου μας, τον ηγεμόνα της ψυχής μας, και αφού αιχμαλωτίσει τον ηγεμόνα, αιχμαλωτίζει και όλον τον άνθρωπο. Δεισιδαιμονίες είναι και οι διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να γλυτώσουν από το δήθεν μάτιασμα. Διαβάζουν κάποιες ευχές, οι ίδιοι ή κάποια συγγενικά η προσφιλή τους πρόσωπα, χησιμοποιώντας πολλές φορές σταυρούς, λάδια ή και άλλα αντικείμενα. Βάζουν και τον Θεό να συμμετέχει σ’ αυτό το παιχνίδι του διαβόλου. Δεισιδαιμονίες είναι και όλα αυτά που κρεμούν στο λαιμό τους ή και αλλού όπως αυτοκίνητα, άλλα μέσα μεταφοράς, ζώα, σε σπίτια και αλλού. Όπως χάντρες, μάτια, πέτρες, διάφορα φυλακτά, γούρια και ότι ο καθένας επιννοεί ότι θα τον προφυλάξει. Θα μπορούσαμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι όλα αυτά τα μέσα δείχνουν απιστία και είναι ειδωλολατρικά, αφού εμπιστεύομαστε διάφορα αντικείμενα και όχι τον αληθινό Θεό.

Αν δεχόμαστε όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες, αμαρτάνομε και με άλλον τρόπο. Αν π.χ. λέμε ότι κάποιος με ζήλεψε επειδή φοράω ωραία ρούχα ή είμαι ωραίος, τότε πέφτω στο πάθος της αυταρέσκειας. Αιτία του πάθους της αυταρέσκειας είναι η υπερηφάνεια, η οποία οδηγεί στην κενοδοξία και ματαιοδοξία. Έτσι επιζητώ να αρέσω στους ανθρώπους και όχι στον Θεό. Ο Χριστός στο ευαγγέλιο του Ιωάννη λέει: «Πως είναι δυνατόν να πιστέψετε την αλήθεια σεις που επιδιώκετε να παίρνετε δόξα και τιμή ο ένας από τον άλλον και δεν ζητείτε την αληθινή δόξα η οποία προέρχεται από τον έναν και αληθινό Θεό;» (Ιω.5,44) Και πάλι ο Χριστός λέει: «Γνωρίσατε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από κάθε δεισιδαιμονία , ψέμα και πάθος» (Ιω.8,32) Όταν ανατείλει ο ήλιος τότε διαλύεται κάθε σκοτάδι, όταν ο Χριστός έλθει μέσα στον άνθρωπο διαλύεται κάθε ψεύδος δεισιδαιμονίας, προλείψεων και ψεύδους. Όταν λέμε ότι κάποιοι μας ματιάζουν επειδή μας ζηλεύουν ή μας φθονούν, τότε πέφτουμε στο αμάρτημα της κατάκρισης και του φθόνου. Έτσι το μάτιασμα δεν είναι μόνο δεισιδαιμονία, αλλά κάνει την δουλειά που θέλει ο διάβολος. Να πέφτουμε σε αμαρτίες και να απομακρυνόμαστε από τον Θεό.

       Τί είναι όμως αυτό που λέμε βασκανία; Γιατί η Εκκλησία έχει ευχή για την βασκανία, και αυτό έχει μπερδέψει λίγο τους ανθρώπους. Η λέξη βασκανία, βακ-σκανια από το βάσκειν λέγειν που σημαίνει κακολογεί. Βάσκανος είναι ο συκοφάντης, ο κακολόγος, ο φθονερός, ο κακοήθης. (Λεξικό Ιω. Σταματάκου) Βάσκανος είναι αυτός που για κάποιους λόγους φθονεί κάποιον και θέλει να του κάνει κακό. Αυτή η κακή πράξη είναι η βασκανία. Με αυτήν την έννοια χρησιμοποιεί η Εκκλησία την βασκανία. Ως κάτι κακό που σκέφτεται να κάνει κάποιος σε κάποιον άλλον. Όχι με το μάτι επειδή τον κοίταξε μπορεί να του κάνει κακό. Αυτό είναι δεισιδαιμονία. Αλλά επειδή σκέφτεται με πράξη να κάνει κακό. Επειδή ο χριστιανός τα εμπιστεύεται όλα στον Θεό, η Εκκλησία προσεύχεται ώστε ο Θεός να αποτρέψει να γίνει το κακό, όπως ο Θεός γνωρίζει. Η Εκκλησία δεν προσεύχεται για το «κακό μάτι», ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να κάνει κακό επειδή κοιτά κάποιον με ζηλοφθονία, δεν τα πιστεύει αυτά η Εκκλησία και τα απορίπτει ως δεισιδαιμονίες, αλλά προσεύχεται ο Θεός να αποτρέψει, να πραγματοποιήσει ο φθονερός άνθρωπος την πράξη που σκέφτεται, ή και αν την κάνει αυτή να μην αποβεί σε κακό. Καθώς λέει ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Γνωρίζομε ότι σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό όλα, ακόμα και τα φαινομενικά κακά, αποβαίνουν διά το καλό τους» ( Ρωμ.8,28).

Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει αυτούς τους ανθρώπους που τον φθονούν, όπως λέει ο Μ. Βασίλειος στην ομιλία του περί φθόνου και βασκανίας, και να προσεύχεται με αγάπη στον Θεό γι αυτούς που τον φθονούν και για τον εαυτό του. Στην ευχή της βασκανίας που διαβάζει ο ιερέας, φαίνεται καθαρά, αυτά που αναφέραμε. Λέει η ευχή: « Κύριε ο Θεός ημών, Σύ που είσαι ο παντοκράτωρ και παντοδύναμος, που την επταπλάσιο κάμινο και την φλόγα στην Βαβυλώνα την μετέτρεψες σε δροσιά, και τους τρεις παίδας που σ’ αυτήν είχε ρίξει ο Ναβουχοδονόσωρ τους διαφύλαξες σώους, σε παρακαλούμε έτσι προστάτεψε από κάθε κακό και τον δούλο σου, ώστε αυτός ευεργετημένος από την αγάπη σου να ψάλλει: Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δεν φοβάμαι ότι και να μου κάνουν οι άνθρωποι» Έτσι ο χριστιανός εμπιστεύεται τον Θεό και δεν φοβάται τίποτα.

Συμπερασματικά: Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πιστεύει στο «κακό μάτι», το θεωρεί δεισιδαιμονία, όπως και όλα αυτά περί αστρολογίας, μελλοντολογίας, μέντιουμ, οιωνοσκοπία, χαρτομαντεία, καφεμαντεία, γλωσοφαγιά κ.α. Ο χριστιανός δεν πρέπει να ασχολείται με αυτά. Ούτε να φοράει υποτιθέμενα φυλακτά όπως χάντρες , γαλάζια μάτια και κάθε είδους φυλακτά, παρά μόνο τον Σταυρό του Κυρίου που είναι ο «φύλαξ πάσης της οικουμένης». Δεν πρέπει να ξεματιάζει ή να ξεματιάζεται, γιατί αυτά όπως είπαμε είναι δεισιδαιμονίες. Να εμπιστεύεται πλήρως τον Θεό και να προσεύχεται σ’ Αυτόν. Να αγαπά ακόμα και αυτούς που τον μισούν και να γνωρίζει ότι ο Θεός και το κακό μπορεί να το μετατρέψει σε καλό. Ο χριστιανός πρέπει να αγωνίζεται μόνο για τη σωτηρία του. Και αυτή η σωτηρία, περνάει μέσα από τη κάθαρση από την αμαρτία, τον φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα και την θέωση την ένωσή του με τον Θεό.

π.Παναγιώτης Βαρδουνιώτης

Εφημέριος Ι. Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Ν. Ιωνίας. Ιερά Μητρόπολης Ν. Ιωνίας και Φιλαδέλφειας Αττικής.

Email pan.vardouniotis@gmail.com