Αίνοι ΚυριακήςΤελώνου και Φαρισαίου

 Αίνοι Κυριακής Τελώνου και Φαρισαίου

Ψάλλει ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Χρύσανθος Θεοδοσόπουλος από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης
Ἦχος α'
Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί·

ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται,

 ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ,

τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες·

 Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς.

Στίχ. Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, διηγήσομαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου.
Ἦχος γ'
Τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου τὸ διάφορον,

ἐπιγνοῦσα, ψυχὴ μου· τοῦ μέν, μίσησον τὴν ὑπερήφανον φωνήν, τοῦ δέ, ζήλωσον τὴν εὐκατάνυκτον εὐχήν, καὶ βόησον,

ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, καὶ ἐλέησόν με.

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

 Δόξα αίνων, Κυριακῆς Τελώνου & Φαρισαίου

ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ

ερμηνεία: Στ Κοντακιώτης

 

Ζωντανή ηχογράφηση την Κυριακή 24-2-2013,στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Τήνου

"Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι ..".

 Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

π. Αλεξάδρου Σμέμαν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ἡ αὐριανή Κυριακὴ ὀνομάζεται «Κυριακή τοῦ Τελώνη καὶ τοῦ Φαρισαίου». Τὴν παραμονὴ τῆς ἡμέρας αὐτῆς, δηλαδὴ στὸν Ἑσπερινό τοῦ Σαββάτου ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ τὸ λειτουργικὸ βιβλίο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ποὺ λέγεται Τριώδιο. Ἀπ’ αὐτὰ διαβάζονται διάφορα κείμενα ποὺ τὰ προσθέτουμε στοὺς συνηθισμένους ὕμνους καὶ τὶς εὐχὲς τῆς ἑβδομαδιαίας ἀναστάσιμης ἀκολουθίας. Ὅλα αὐτὰ τὰ κείμενα παρουσιάζουν τὴν ἑπόμενη μεγάλη πλευρὰ τῆς μετάνοιας: τὴν ταπείνωση.

 Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα (Λουκ. 18, 10-14) περιγράφει ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι πάντα εὐχαριστημένος μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ ποὺ νομίζει ὅτι συμμορφώνεται μὲ ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις τῆς θρησκείας. Εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ πολὺ περήφανος γι’ αὐτόν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἔχει παραποιήσει τὸ νόημα τῆς θρησκείας. Τὴν ἔχει περιορίσει σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους καὶ μετράει τὴν εὐσέβειά του μὲ τὸ ποσὸν τῶν χρημάτων ποὺ συνεισφέρει στὸ ναό. Ὅσο γιὰ τὸν Τελώνη, αὐτὸς ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωση τὸν δικαιώνει μπροστὰ στὸ Θεό.

 Ἂν ὑπάρχει μία ἠθικὴ ἀξία ποὺ σχεδὸν ἀπόλυτα παραθεωρεῖται ἢ ἀγνοεῖται σήμερα εἶναι πραγματικὰ ἡ ταπείνωση. Ὁ πολιτισμὸς στὸν ὁποῖο ζοῦμε διαρκῶς ἐνσταλάζει μέσα μας τὴν ἔννοια τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς αὐτοεξύμνησης καὶ τῆς αὐτοδικαίωσης. Εἶναι οἰκοδομημένος πάνω στὴν ἀλαζονικὴ ὑπόθεση ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πετύχει ὁτιδήποτε μόνος του, καὶ φτάνει στὸ νὰ περιγράφει τὸν Θεὸ σὰν τὸν Ἕνα ποὺ πάντοτε ἀμείβει τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὰ καλὰ ἔργα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ταπείνωση — εἴτε ἀτομική, εἴτε ὁμαδική, εἴτε ἐθνικὴ εἶναι — θεωρεῖται δεῖγμα ἀδυναμίας, κάτι ἀνάρμοστο γιὰ ἕναν ἀληθινὰ ἄνθρωπο. Ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ χριστιανοὶ σήμερα δὲν εἶναι ποτισμένοι μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ φαρισαίου; Μήπως καὶ μεῖς δὲ θέλουμε κάθε προσφορά μας, κάθε «καλὴ πράξη» μας, καθετὶ ποὺ κάνουμε «γιὰ τὴν Ἐκκλησία» νὰ ἀναγνωρίζεται, νὰ ἐπαινεῖται, νὰ δημοσιεύεται;

Ἀλλὰ τί εἶναι ταπείνωση; Ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτὴ τὴν ἐρώτηση μπορεῖ νὰ φανεῖ παράδοξη γιατί εἶναι ριζωμένη σὲ μία περίεργη διαβεβαίωση: Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς εἶναι ταπεινός! Γιὰ κεῖνον ποὺ γνωρίζει τὸ Θεό, ποὺ Τὸν ἀτενίζει μέσα στὴ δημιουργία Του καὶ στὶς σωτήριες ἐνέργειές Του, εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ ταπείνωση εἶναι πραγματικὰ μία Θεία ποιότητα, εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο καὶ ἡ λάμψη τῆς δόξας ἀπὸ τὴν ὁποία, ὅπως ψέλνουμε στὴ Θεία Λειτουργία, εἶναι «πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ». Μέσα στὴν ἀνθρώπινη διανοητικότητά μας ἔχουμε τὴν τάση νὰ μὴ μποροῦμε νὰ συμβιβάσουμε τὴ «δόξα» μὲ τὴν «ταπείνωση» — ἀφοῦ μάλιστα ἡ ταπείνωση θεωρεῖται ψεγάδι ἢ ἐλάττωμα. Ἀκριβῶς ὅμως ἡ ἄγνοιά μας καὶ ἡ ἀδεξιότητά μας εἶναι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κάνουν ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς κάνουν νὰ νιώθουμε ταπεινοί.

 Εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ μεταφέρεις στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο ποὺ τρέφεται μὲ τὴ δημοσιότητα, τὴν αὐτοπροβολὴ καὶ τὴν ἀτελείωτη αὐτοεξύμνηση, τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖνο ποὺ εἶναι αὐθεντικὰ τέλειο, ὄμορφο καὶ καλὸ εἶναι τὴν ἴδια στιγμὴ γνήσια ταπεινό. Ἀκριβῶς γιατί ἡ τελειότητα δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴ «δημοσιότητα», τὴν ἐξωτερικὴ δόξα ἢ ἀπὸ τὴν κάθε εἴδους ἐπίδειξη. Ὁ Θεὸς εἶναι ταπεινὸς γιατί εἶναι τέλειος. Ἡ ταπείνωσή Του εἶναι ἡ δόξα Του καὶ ἡ πηγὴ κάθε ἀληθινῆς ὀμορφιᾶς, τελειότητας καὶ καλοσύνης: Καθένας ποὺ προσεγγίζει τὸ Θεὸ καὶ Τὸν γνωρίζει αὐτόματα μοιράζεται τὴ Θεία ταπείνωση καὶ ὡραΐζεται μέσα σ’ αὐτή. Αὐτὸ συνέβηκε μὲ τὴν Παναγία, τὴ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἡ ταπείνωση τὴν ἔκανε χαρὰ ὅλης τῆς οἰκουμένης καὶ τρανὴ ἀποκάλυψη τῆς ὡραιότητας πάνω στὴ γῆ· αὐτὸ ἔγινε καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους· τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη στὶς σπάνιες στιγμὲς τῆς ἐπαφῆς της μὲ τὰ Θεό.

Πῶς κανεὶς γίνεται ταπεινός; Ἡ ἀπάντηση γιὰ ἕνα χριστιανὸ εἶναι ἁπλή: μὲ τὴν ἐνατένιση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ σαρκωμένη Θεία ταπείνωση, ὁ Ἕνας, μέσα στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε, μιὰ γιὰ πάντα, τὴ δόξα Του σὰν ταπείνωση καὶ τὴν ταπείνωσή Του σὰν δόξα. «Νῦν» εἶπε ὁ Χριστὸς τὴ νύχτα τῆς ἄκρας ταπείνωσής Του, «ἐδοξάσθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὁ Θεὸς ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ». Ἡ ταπείνωση μαθαίνεται ἐνατενίζοντας τὸ Χριστὸ ὁ ὁποῖος εἶπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Τελικὰ γινόμαστε ταπεινοὶ μὲ τὸ νὰ μετρᾶμε τὸ καθετὶ μὲ μέτρο τὰ Χριστὸ καὶ νὰ ἀναφερόμαστε γιὰ ὅλα σ’ Αὐτόν. Χωρὶς τὸ Χριστὸ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση εἶναι ἀδύνατη, ἐνῶ στὴν περίπτωση τοῦ φαρισαίου, ἀκόμα καὶ ἡ θρησκεία, γίνεται ὑπερηφάνεια γιὰ τὰ ἐπιτεύγματά του· ἔχουμε δηλαδὴ ἕνα ἄλλο εἶδος φαρισαϊκῆς αὐτοδοξολογίας.

Ἡ περίοδος λοιπὸν τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἀρχίζει μὲ μία ἀναζήτηση, μία προσευχὴ γιὰ ταπείνωση ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας. Γιατί μετάνοια, πάνω ἀπὸ καθετὶ ἄλλο, εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴ γνήσια τάξη τῶν πραγμάτων, ἡ «ἀναμόρφωση τοῦ ἀρχαίου κάλλους». Ἡ μετάνοια ἑπομένως εἶναι θεμελιωμένη στὴν ταπείνωση καὶ ἡ ταπείνωση — ἡ Θεία καὶ θαυμαστὴ ταπείνωση — εἶναι καρπός της καὶ τέρμα της. «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν», λέει τὸ Κοντάκιον τῆς ἡμέρας, «καὶ Τελώνου μάθωμεν τὸ ταπεινὸν ἐν στεναγμοῖς». Βρισκόμαστε μπροστὰ στὶς «πύλες τῆς μετανοίας» καὶ στὴν πιὸ ἐπιβλητικὴ στιγμὴ τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς· ἀφοῦ διαβαστεῖ τὸ Ἀναστάσιμο Εὐαγγέλιο καὶ ἀναγγελθεῖ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…», ψάλλουμε γιὰ πρώτη φορὰ τὰ τροπάρια ποὺ θὰ μᾶς συνοδεύουν σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς:

Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα·

ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον·

ἀλλ' ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει.

 Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε·

 αἰσχραῖς γὰρ κατερρύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις,

 ὡς ῥαθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας,

ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας.

 

Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν,

ἐννόων ὁ τάλας, τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως· ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας σου,

ὡς ὁ Δαυὶδ βοῶ σοι: Ἐλέησόν με ὁ Θεός,

κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

 

ΠΗΓΗ:http://proschomen.blogspot.gr

Μοναχισμός ......

..... με κοινωνικό πρόσημο

Αθανάσιος Κοτταδάκης

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016, οκτώ το βράδυ. Παρακολουθούμε από «History Chanel» το ντοκιμαντέρ «Μάνα», της κας Βαλέριας Κοντάκου, που έχει ήδη κάνει επιτυχή διαδρομή εντός Ελλάδος και εκτός. Γυρίζουμε πάνω από πενήντα χρόνια πίσω, σε συνάντηση με τις αγαπημένες μας έξι νεαρές Πειραιώτισσες. «Είχαν τρωθεί-πληγωθεί-από θείο έρωτα», μάλιστα, άλλου τύπου, «με κοινωνικό πρόσημο», πράγμα πρωτοποριακό ως και επαναστατικό για Ανατολικά δεδομένα, όπου η κυριαρχία του «ησυχαστικού μοναχισμού» είναι ολοκληρωτική. Με προεξάρχουσα μια νέα, την Ελένη Καλέμη, Δασκάλα με ζήλο αποστολικό, και Κατηχήτρια με φλογερό ενθουσιασμό, αποφάσισαν να αφιερωθούν στο μοναχικό βίο, και συνάμα, άγαμες αυτές, να σταθούν αληθινές μάνες σε παιδιά που ορφάνεψαν, εγκαταλείφτηκαν, έμειναν χωρίς σπιτικό.

Άνοιξη 1962, πρώτο θέμα στον τύπο, το αλλεπάλληλο αναγκαστικό «πήγαινε – έλα», «σπίτι-μοναστήρι- σπίτι» από τους γονείς τους. Που αδυνατούν να συμβιβαστούν με την ιδέα, ότι οι κόρες τους δε θα ακολουθήσουν τη φυσική οδό της γαμήλιας συζυγίας, δε θα κάνουν παιδιά, κι αυτοί θα στερηθούν τη χαρά και χάρη του παππού, και της γιαγιάς ! Αγώνας χαμένος εκ προοιμίου για τους γονείς, γιατί ο Θεός ήταν διαχειριστής της υπόθεσης ! Είχε δει τη φλόγα της πίστης των νεανίδων, και είχε ευλογήσει την απόφαση της ασκητικής αφιέρωσής τους, συζευγμένης με μητρικής στοργής και ευθύνης σταυρό, που έμελλε να δώσει, «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» πολύ καρπό. Αντιπροσωπευτικά δείγματα του οποίου από ζωντανά στιγμιότυπα παρουσίασε το ντοκιμαντέρ, κάνοντας μέσω αυτού του καναλιού ευρύτερα γνωστό το σημαντικό κοινωνικό έργο-διάβαζε, όντως χριστιανικό-που επιτελούν πενήντα ως σήμερα χρόνια αφανώς, μια χούφτα ορθόδοξες ακάματες «μάνες» μοναχές !

Είχα επισκεφτεί το Μοναστήρι-Ίδρυμα Προστασίας Παιδιών Δοκιμασίας στα πρώτα του βήματα. Μελίσσι τα παιδιά, ένα «μικροσκοπικό» κοριτσάκι, η Σταματούλα, είχε χωθεί στη μητρική αγκαλιά της Γερόντισσας Μαριάμ. Την οποία παλιά είχε διαδεχτεί η σύζυγος στη θέση της Κατηχήτριας στο Κατηχητικό Θηλέων Αγίας Αικατερίνης Πειραιά. «Με τη δεσποινίδα Ελένη κάναμε μετά το μάθημα παιχνίδι, να κάνουμε και μ’ εσάς», θυμάται. της είχαν πει τα παιδιά ! «Πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον, η της εχούσης τον άνδρα»-«Περισσότερα της διωγμένης τα παιδιά, παρά εκείνης που έχει τον άνδρα»-Γαλ.4,27-είχα γράψει στην «Ανάπλαση» για την περίπτωση τότε συγκριτικά.

Τα αφήνουμε τώρα αυτά, αλλά κρατάμε τη φράση: «Το σημαντικό κοινωνικό-διάβαζε, όντως χριστιανικό-έργο που επιτελούν πενήντα χρόνια ως σήμερα αφανώς μια χούφτα ορθόδοξες ακάματες «μάνες» μοναχές ! Και περνάμε στην ταυτότητα της Μονής-Κοινωνικού Ιδρύματος, στο τι και πως αυτής της ορθόδοξης δημιουργικής «παρεμβολής». «Το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα, «Οι Άγιοι Ανάργυροι», «Ορθόδοξο Χωριό» ιδρύθηκε το 1967 από λίγες Μοναχές, με δωρεά του αείμνηστου καπετάνιου του Εμπορικού Ναυτικού ΜΑΡΚΟΥ ΛΥΡΑ. Η Ιδρυτική Πράξη και ο Κανονισμός Λειτουργίας του Ιδρύματος έχουν νομιμοποιηθεί με Υπουργική Απόφαση … Την ευθύνη λειτουργίας του Ιδρύματος έχει η Κοινοβιακή Γυναικεία Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος … Σκοπός του Ιδρύματος είναι η δωρεάν φροντίδα, ανατροφή, περίθαλψη και εκπαίδευση απροστάτευτων παιδιών, που στερούνται γονέων, είτε γιατί αυτοί δεν βρίσκονται στη ζωή, είτε γιατί έχουν οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα … Προστατεύει αυτά τα παιδιά μέχρι την ενηλικίωση, την πλήρη επιμόρφωση και την οικογενειακή αποκατάστασή τους … Το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα δεν λαμβάνει καμία απολύτως επιχορήγηση. Τα έσοδα του Ιδρύματος προέρχονται από τις μικρές η μεγάλες δωρεές που μας προσφέρουν ιδιώτες, εταιρείες και οργανισμοί, από κληροδοτήματα και κάποια ενοίκια ακινήτων …»

Στο σημείο αυτό μπορεί να σημειωθεί ότι, παρόμοιο έργο σε έκταση πιο μικρή επιτελέστηκε από το 1971 ως το 1977 στη γυναικεία Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, τι υπέροχο, με τη λειτουργία Ορφανοτροφείου και Δημοτικού Σχολείου. Ενώ παραπλήσια ήταν η προσπάθεια που ξεκίνησε το 1949 ο π. Σεραφείμ Παπακώστας στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της γνωστής Αδελφότητας Θεολόγων «Ζωή» με τη δημιουργία της Αδελφότητας «η Αγία Ευνίκη». Όπου εγκόσμιες μοναχές-χωρίς το τυπικό ένδυμα-είχαν αφιερωθεί ασκητικά στη διακονία του ανθρώπινου πόνου, υπηρετώντας ως νοσηλεύτριες σε μεγάλα Αθηναικά Νοσοκομεία !

«Στα σαράντα χρόνια και πλέον που υπηρέτησα στον ‘Ευαγγελισμό’, γράφει κάπου ο Διευθυντής της Κλινικής Καθηγητή Κ. Δ. Γαρδίκας. μου είχε κάνει … βαθύτατη εντύπωση η προσήλωση στο καθήκον μερικών αδελφών, που θρησκεύονται έντονα και μερικοί περιφρονητικά τις έλεγαν ‘θεούσες’. Ο άρρωστος γι αυτές ήταν ιερός. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα του φοβερού σεισμού του Φεβρουαρίου 1981, όταν καθένας έτρεχε να σώσει το σαρκίο του. Πολλές προιστάμενες ‘θεούσες’ πήγαν στο Νοσοκομείο, η κάθε μια στο τμήμα της και έδιναν κουράγιο στους πανικόβλητους αρρώστους και τις διανυκτερεύουσες αδελφές. Εγώ ανήκα στους δειλούς, και δεν πήγα. Έτρεξα να σώσω το σαρκίο μου. Θα προτιμούσα να είχα πάει, κι ας με έλεγαν ‘θεούσο’» !

Περιπτώσεις σαν αυτές και άλλες που ασφαλώς γνωρίζει πολύ καλά ο Θεός, επί του προκειμένου, πιο άμεσα και πιο πολύ, η περί ης ο λόγος συνεχιζόμενη «πενήντα χρόνια ως σήμερα αφανώς, από τις μια χούφτα ορθόδοξες ακάματες «μάνες» μοναχές» της Μονής Αγίας Τριάδας Ραφήνας Αττικής, ανακινούν θέμα πάρα πολύ σοβαρό ! Θέμα που μπορεί να επιγραφεί απλά, λιτά, ευανάγνωστα και περιεκτικά: «Μοναχισμός με Κοινωνικό Πρόσημο η Πρόσωπο». Και που, τι παράδοξο, μάλλον τι ευλογημένο, και πρόσεξε, και εκτίμησε από τα πρώτα του βήματα, αλλά και ενίσχυσε γενναιόδωρα ένας πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού, εμπιστευθείς, Κύριος οίδε πως, τις έξι νεαρές Πειραιώτισσες που είχαν «θείω έρωτι τρωθεί» ! Πράγμα που δεν έγινε από πλευράς θεολογικής, εκκλησιαστικής, και ασκητικής-μοναστικής. Δεν ξέρω αν η γιατί πρόκειται για Γολγοθά πολύ ανηφορικό με βαρύ, βαρύτατο Σταυρό ! Ξέρω ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα συνέχισε από την πεπατημένη του Ησυχαστικού Μοναχισμού, ο οποίος γνώρισε άνθηση εκπληκτική, συνοδευμένη από μονοδιάστατη υπέρ προβολή.

Πράγματα που συντελούν να ηχεί, από παράξενα μέχρι αιρετικά, κάθε άλλη πρόταση η προοπτική. Χωρίς, βέβαια, αυτό να δυσκολεύει η να εμποδίζει κάποιον να αναλογιστεί, αν μη σαν σε όνειρο να δει, ποια και πόσα αγαθά θα προέκυπταν για την Ελληνική κοινωνία και την Εκκλησία, αν σ’ αυτά τα πενήντα χρόνια παράλληλα με τον Ησυχαστικό είχε οργανωθεί και αναπτυχθεί και ένας Μοναχισμός με Πρόσημο η Πρόσωπο Κοινωνικό ! Αν, μέγα μέρος του σημερινού μοναστικού δυναμικού της χώρας, είχε υποβοηθηθεί, να στοχεύσει και να αποφασίσει-πάντα σε γραμμή «όστις θέλει»-να σηκώσει αυτό το Σταυρό ! Και, καταρτισμένο ειδικά είχε ανοιχτεί, σε μια συντονισμένη θυσιαστική διακονία κοινωνικών δοκιμασιών η αναγκών !

Ασφαλώς γνωρίζω πολύ καλά, μάλιστα, ότι η στόχευση στον ορθόδοξο Μοναχισμό αποβλέπει στην «υψηλή πνευματικότητα», τη «θέωση» και άλλα τινά … Και, σέβομαι και τιμώ τον Ησυχαστικό Μοναχισμό, και τα πνευματικά διαμάντια που αναδείχνει στα πλαίσια αυτού η δυναμική άσκηση «στο ύψος του έσχατου βάθους» ! Αλλά και έχω πείρα πικρή της γνωστής ένστασης, «το άλλο» δε συνηθίζεται στην Ορθόδοξη Ανατολή ! Πλην, ήμαστε πια στον 21ο αιώνα, όπου «τα πάντα ρει», ραγδαία και ανατρεπτικά ! Με αφορμή, λοιπόν, το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, εκτός από τα ανωτέρω, μπορούν να κρατηθούν ενδεικτικά, και τα ακόλουθα Αγιογραφικά και Άγιο-Πατερικά γραπτά. Τα οποία συνηγορούν, θαρρώ, αν δε θέτουν επιτακτικά θέμα αναδιάταξης των χριστιανικών δυνάμεων ! Οι ενστάσεις, οι αντεγκλήσεις, οι ένθεν κακείθεν κραυγές, άλλα παρεμπίπτοντα ατυχή, δεν ωφελούν. Μια απλή ανάγνωση αυτών, με πρώτη τη βασική εντολή του Χριστού, που αφορά όλους ανεξαιρέτως τους χριστιανούς, πιο πολύ ίσως όσους αποτολμούν υπέρβαση ασκητική, μπορεί να αποβεί πιο ωφέλιμη.

1. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου … αύτη εστί η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτή-εξ ίσου σπουδαία με αυτή-αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν». Και η επικύρωση από τον Ίδιο: «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος κα οι προφήται κράμανται»-Μτθ.22,37-40. Επισημαίνεται το «συν-αμφότερον», αγάπη στο Θεό, συνάμα και τον πλησίον, σε τρέχουσα γλώσσα, πρόκειται για «πακέτο δυο σε ένα» ! Ιδού γιατί: α. «Δευτέρα δε ομοία αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αύτη-αγάπη στο Θεό-εκείνην προοδοποιεί-ανοίγει το δρόμο σ’ εκείνη, την αγάπη στον πλησίον-και απ’ αυτής-από την αγάπη στο Θεό-συγκροτείται πάλιν-αποκτά ουσία και υπόσταση»-Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. β. «Η μεν γαρ-προς τον Θεόν αγάπη-εστίν ώσπερ πηγή πρώτη τυγχάνουσα, η δε δευτέρα-η αγάπη στον πλησίον-και εκ της πρώτης, σύμβολον. Χαρακτηρίζειν γαρ οίδεν η προς τον πλησίον αγάπη, τον προς τον Θεόν έρωτα»-«Η αγάπη στο Θεό όντας η πρώτη, λειτουργεί σαν πηγή. Η δεύτερη πηγάζει από την πρώτη, και είναι το σουσιαστικό γνώρισμά της. Γιατί, η αγάπη στον πλησίον αποτελεί το βαρόμετρο της δυναμικής που διαθέτει ο θείος έρωτας κάποιου»-Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. γ. «Αλληλοχωρούνται και φεράλληλοι εισίν αι δύο» ! Γιατί: «Ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακεν, τον Θεόν, ον ουχ εώρακεν, πως δύναται αγαπάν;», αναρωτιέται με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη-Α΄ Επιστολή, 4,20- ο Ευθύμιος Ζυγαβηνός.

2. Ο «πρώτος μετά τον Ένα», θεμελιακός οργανωτής του Εκκλησιαστικού βίου και ρεαλιστής Απ. Παύλος τονίζει: «Μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προιστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι»-Ας μαθαίνουν και οι δικοί μας να πρωτοστατούν σε καλά έργα, για να αντιμετωπίζουν τις επείγουσες υλικές ανάγκες, ώστε η ζωή τους να μην είναι άκαρπη»-Τιτ.3,14.

3. «Γνωρίζω πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν, οδύρονται για τις αμαρτίες τους, επιδείχνουν όλη αυτή την ανέξοδη ευσέβεια-«πάσαν την αδάπανον ευλάβειαν ενδεικνυμένους»-αλλά αδιαφορούν για τους φτωχούς και τους πονεμένους». Και αναρωτιέται: «Σε τι τάχα μπορεί να τους ωφελήσει όλη αυτή η αρετή;»-Μέγας Βασίλειος, «Ομιλία προς πλουτούντας».

4. Η «Βασιλειάδα», ήταν πτωχοκομείο, γηροκομείο, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, ακόμα και λεπροκομείο. Όπου, «και με τα χείλη του τιμούσε την αρρώστια τους … ασπαζόμενος αυτούς τους άρρωστους αδελφούς, για να δίνει μ’ αυτή τη σιωπηλή, μα τόσο εύγλωττη παραίνεση θάρρος στους άλλους, να μη φοβούνται να πλησιάσουν τα λιωμένα κορμιά τους, και να τα φροντίσουν… Πρώτη φροντίδα και μέλημά του νύχτα-μέρα ήταν αυτοί οι άρρωστοι, και η ανακούφιση των πληγών τους, αυτή η εκπληκτικά ιδιότυπη μίμηση του Χριστού» -Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για το Μ. Βασίλειο.

5. «Έως εστί καιρός Χριστόν επισκεψώμεθα, Χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συναγάγωμεν, Χριστόν τιμήσωμεν»-Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

6. «Καλόν η παρθενία και υπέρ την φύσιν το κατόρθωμα. Αλλά, το καλόν τούτο, και μέγα, και υπέρ την φύσιν, αν μη φιλανθρωπίαν έχει συνεζευγμένην, ουδέ επιβαίνειν των του νυμφώνος προθύρων δυνήσεται». Γιατί; Στα αθλήματα αρετής ακολουθείται πολύ φυσικά η εξής διαβάθμιση. «Και μάλα εικότως, ο μεν παρθενεύων και νηστεύων, εαυτώ χρήσιμος, ο δε ελεών, κοινός εστί των ναυαγούντων λιμήν, τας των πλησίον διορθούμενος πενίας και τας ετέρων λύων ανάγκας. Των δε κατορθωμάτων, εκείνα μάλιστα ευδοκιμείν είωθεν, άπερ αν προς το συμφέρον ετέροις γίνεται»-«Ανώτερα αθλήματα αρετής είναι αυτά που ασκούνται για να ωφελήσουν τους άλλους»-Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ομιλία στην παραβολή των 10 Παρθένων.

Ο ίδιος σε άλλη ομιλία λέει: «Η δαψιλής ελεημοσύνη-γράφε, «το κοινωνικό έργο», είναι-το κεφάλαιον των ημετέρων αγαθών, η σωτηρία των ημετέρων ψυχών» ! Και επισημαίνει ότι, ο Απ. Παύλος, θεωρεί τη «Λογία», δηλαδή, τη χρυσή αλυσίδα, «αγάπη- ελεημοσύνη- φιλανθρωπία- κοινωνική προσφορά» ισάξια, αν μη και ανώτερη από το θαύμα ! «Ουδέ γαρ ενταύθα εντολήν εκάλεσεν-τη «Λογία»-ουδέ ελεημοσύνην, αλλά Χάριν, δεικνύς ότι, καθάπερ νεκρούς εγείρειν, και δαίμονας ελαύνειν, και λεπρούς καθαίρειν χάριτος έργον εστίν, ούτω και πενίαν διορθούν, και τοις δεομένοις χείρα ορέγειν, και πολλώ μάλλον, τούτο η εκείνο»-«Δεν ονόμασε εντολή, ούτε απλή ελεημοσύνη-τη «Λογία»- αλλά θεία Χάρη, δείχνοντας ότι, όπως η ανάσταση των νεκρών, η εκδίωξη των δαιμόνων, η ίαση των λεπρών είναι έργο της Χάρης, τέτοιο είναι και το έργο βελτίωσης της κατάστασης των φτωχών, το να απλώνει κανείς χέρι βοηθείας στους ενδεείς, και μάλιστα προτιμότερο από εκείνο» !

7. Ο εισηγητής και πατέρας του ασκητικού βίου και της μοναχικής ζωής Όσιος και Μέγας Αντώνιος, έπλεκε καλάθια, κατέβαινε από το βουνό, τα πουλούσε, έδινε τα μισά χρήματα στους φτωχούς, και τα άλλα μισά του αρκούσαν για το λιτό επιούσιο !

8. Ολοκληρώνω με την ανάρτηση-ιστοσελίδα «Αναστάσιος»-της σπουδαίας διδαχής του Αββά Ματώη: «Αγαπήστε τη θλίψη περισσότερο από την ανάπαυση, την περιφρόνηση περισσότερο από τη δόξα, καθώς και το να δίνετε, παρά να παίρνετε…». Βάζω πλάι της την παραπλήσια, και από έμπρακτη προσωπική εμπειρία, επίσης σπουδαία διδαχή της Γερόντισσας Γαβριηλίας: «Η ροή της αγάπης να μη μας φύγει, όχι η ηρεμία μας, η ροή της αγάπης να μη μας αφήσει»* ! ! Παραπέμπω όσους έκριναν «μη ορθόδοξη» τη λέξη «ροή», στο λόγο του Χριστού: «Ο πιστεύων εις εμέ … ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσι ύδατος ζώντος»-Μέσα από εκείνον που πιστεύει σ’ εμένα … ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν»-Ιωάν.7,38.

Και, κλείνω προτείνοντας να αναρωτηθούμε, γιατί τα τοιαύτα, και οι κορυφαίοι εκφραστές τους, ασκητές μέχρι το κόκκαλο Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, τελευταία έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο!

ΥΓ. 1. «Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα»-Μάτι Αττική, 19009 Ραφίνα. Λογαριασμοί για οικονομική συμβολή. 1. Εθνική Τράπεζα- 149/480021-43 2. Alpha Bank- 176/00/2002000196 3. Eurobank EFG- 0026. 0096.12.0100916725 4. Τράπεζα Πειραιώς-5030-005943-722.

* Αθ. Κοτταδάκη. «Γυναίκες Σταυρικής Αγάπης»-‘Εκδοση Ι.Μ.Κοιμήσεως Θεοτόκου» Καλαμίου Αργολίδας, 2014.

ΠΗΓΗ:anastasiosk.blogspot.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.pentapostagma.gr/

Ἑλληνες, Έλληνες!!!

Όλος ο πλανήτης υποκλίνεται:

Ο Ελληνας χειρουργός που σκοτώνει

τους όγκους

Μετά το παιδί θαύμα από την Άρτα που έφτιαξε τα ειδικά γυαλιά για τυφλούς και ανάγκασε ολόκληρη Google να υποκλιθεί, μία ακόμη ευχάριστη είδηση έρχεται για να μας ανακουφίσει λίγο από την καθημερινότητα και να μας υπνεθυμίσει ότι οι Έλληνες μπορούν και πετυχαίνουν πράγματα!...
Σημαντική επιτυχία λοιπόν σημειώνει μία μέθοδος που χρησιμοποιεί επικεφαλής θωρακοχειρουργός στο Βασιλικό Νοσοκομείο Μπρόμπτον του Τσέλσι, Γιώργος Λαδάς. Πρόκειται για μία συσκευή λέιζερ, η οποία καταστρέφει τελείως καρκινικούς όγκους στους πνεύμονες, μεγάλους όσο σχεδόν ένα γραμματόσημο, «σημαδεύοντάς» τους με ακτίνες φωτός που έχουν ενέργεια ισοδύναμη με 70 φούρνους μικροκυμάτων.
Εχοντας λάβει την πρώτη του εκπαίδευση στην Ελλάδα, ο Λαδάς έφυγε για τη Βρετανία, όπου εργάζεται από το 1994. Σύμφωνα με την Daily Mail, ο Ελληνας επιστήμονας έχει πραγματοποιήσει από το 1997 εκατοντάδες παραδοσιακές επεμβάσεις αφαίρεσης μεταστατικών όγκων στους πνεύμονες, μια διαδικασία η οποία είναι εξαιρετικά αργή, καθώς μπορούσε να διαρκέσει έως και 12 ώρες, μέχρι τη στιγμή, που άρχισε να εφαρμόζει τη νέα τεχνική.
Το λεγόμενο «λέιζερ των πνευμόνων», που κοστίζει περίπου 120.000 λίρες, επιτρέπει τη συντόμευση της επέμβασης και παραμονής στο νοσοκομείο, καθώς και την ταχύτερη ανάνηψη των ασθενών.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ιδέα αφαίρεσης όγκων με λέιζερ πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Η συσκευή του Λαδά εκπέμπει ενέργεια 70.000 βατ ανά τετραγωνικό εκατοστό, παράγοντας θερμοκρασία μέχρι 7.000 βαθμούς Κελσίου , με αποτέλεσμα ο όγκος να εξατμίζεται τελικά και να εξαφανίζεται τελείως. Στη διάρκεια της επέμβασης, όλοι πρέπει να φορούν ειδικά προστατευτικά γυαλιά για να αποφύγουν τυχόν βλάβη στα μάτια τους από το λέιζερ.
Ο Γ. Λαδάς, εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και Αυστρία στη νέα τεχνική, ενώ πριν προχωρήσει στην εφαρμογή της μεθόδου, πήρε σχετική άδεια από την αρμόδια επιτροπή του βρετανικού νοσοκομείου, η οποία διασφαλίζει την ασφάλεια των ασθενών.

ΠΗΓΗ: http://parapona-rodou.blogspot.gr

Το φασκόμηλο

7 θαυματουργές ιδιότητες του φασκόμηλου στον ανθρώπινο οργανισμό

 Το φασκόμηλο πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά προσφέρει «απλόχερα» στον ανθρωπινό οργανισμό σημαντικά οφέλη. Ήδη από την αρχαιότητα, αρκετοί λαοί αναγνώρισαν τη θρεπτική του δράση, με τις Ελληνίδες να υποδέχονται τους άνδρες τους από τον πόλεμο με ένα ρόφημα από φασκόμηλο για να «διεγείρουν» τη γονιμότητά τους και το Διοσκουρίδη, γνωστό φαρμακολόγο, να το συνιστά για τις αιμορραγίες ή την άτακτη περίοδο.

        Ανακαλύψτε τα οφέλη του φασκόμηλου πιο κάτω.

Παρεμποδίζει τον ιδρώτα Η πιο αξιοσημείωτη θεραπευτική δράση του φασκόμηλου είναι ότι παρεμποδίζει την εφίδρωση. Η δράση αυτή αρχίζει δύο ώρες μετά την πρόσληψη του τσαγιού και μπορεί να κρατήσει ορισμένες μέρες.
Κατάλληλο για τη στοματική υγιεινή Τα φύλλα του τριβόμενα στα δόντια και στα ούλα έχουν αντισηπτικές και καθαρτικές ιδιότητες. Έτσι είναι ιδανικά για γαργάρες και στοματικές πλύσεις.

Πλούσιο σε αντιοξειδωτικά Το φασκόμηλο χάριν στη δράση των αντιοξειδωτικών έχει την ικανότητα να αποσβένει τις ελεύθερες ρίζες που παράγονται στον άνθρωπο από διάφορους μηχανισμούς και που είναι υπεύθυνες για πολλές χρόνιες παθήσεις.
Ανακουφίζει από τον βήχα και τον πονόλαιμο Το έλαιο ή τα αποξηραμένα φύλλα προστίθενται στο ζεστό νερό και γίνονται γαργάρα. Το συγκεκριμένο βότανο έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και παρέχει ένα χαλαρωτικό αίσθημα στο λαιμό. Εναλλακτικά, απολαύστε ένα θρεπτικό τσάι φασκόμηλο.

Θετική επίδραση στη θεραπεία του Αλτσχάιμερ Το φασκόμηλο (κυρίως το αιθέριο έλαιο) βελτιώνει τη μνήμη αλλά και τη διαδικασία επεξεργασίας πληροφοριών. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal Pharmacological Biochemical Behavior, διαπιστώθηκε πως άτομα που πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, θα ήταν καλό να έχουν στη διατροφή τους το φασκόμηλο.
Βότανο κατά του διαβήτη Έρευνα που έγινε στο Research Institute of Medicinal Plants στο Ιράν έδειξε πως το φασκόμηλο συμβάλει στη μείωση της χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων σε άτομα που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2.
Τσίμπημα από κουνούπια Τρίβοντας με τα φρέσκα φύλλα του φασκόμηλου το ερεθισμένο σημείο, αντιμετωπίζονται τα τσιμπήματα από κουνούπια και σφήκες.

      Πώς να εντάξετε το φασκόμηλο στην καθημερινότητά σας;
Φτιάξτε μικρά μπρουσκετάκια και σερβίρετέ τα με λάδι, φασκόμηλο και σκόρδο.
Χρησιμοποιήστε το φασκόμηλο ως καρύκευμα για τη σάλτσα ντομάτας σας.
Προσθέστε φρέσκο φασκόμηλο στις ομελέτες σας.

Φτιάξτε δροσιστική σαλάτα από φύλλα φασκόμηλου, πιπεριές, αγγούρια, κρεμμύδια και γιαούρτι.
Τοποθετήστε μερικά φρέσκα φύλλα φασκόμηλου στο ψάρι ή στο κοτόπουλο και ψήστε το στη λαδόκολλα.

ΠΗΓΗ:casaideas.gr

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!

Επτά Ελληνες ανάμεσα στους Επιστήμονες

 με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως

Επτά Έλληνες ακαδημαϊκοί περιλαμβάνονται στη λίστα των 3.000 επιστημόνων με τη μεγαλύτερη επιρροή, παγκοσμίως, που συντάσσει κάθε χρόνο ο οργανισμός Thomson Reuters.

«Είναι ασφαλώς μία πολύ μεγάλη τιμή. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για το ίδρυμά μας και φυσικά για τη χώρα μας» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μελέτιος Αθανάσιος Δημόπουλος, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και ένας από τους επτά Έλληνες επιστήμονες που διακρίθηκαν.

Οι υπόλοιποι έξι είναι ο Γεράσιμος Φιλιππάτος, επίσης, καθηγητής Ιατρικής στο ΕΚΠΑ και από το 2014 πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Καρδιακής Ανεπάρκειας, οι Κωνσταντίνος Ρακόπουλος και Δημήτριος Ρακόπουλος, καθηγητές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ο Γιώργος Καραγιαννίδης, καθηγητής Πληροφορικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και – από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών – οι καθηγητές Δήμητρα Δαφερέρα και Μόσχος Πολυσίου.

Το μέγεθος της διάκρισης γίνεται αντιληπτό εάν λάβει κανείς υπόψη ότι ο αριθμός των ερευνητών, παγκοσμίως, φτάνει τα εννέα εκατομμύρια, ενώ οι επιστημονικές δημοσιεύσεις ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια ετησίως.

Το βασικό κριτήριο επιλογής για την κατάρτιση της λίστας των 3.000 ήταν όχι μόνο ο όγκος των δημοσιεύσεων που έχει κάθε ένας από αυτούς τους επιστήμονες, αλλά και η συχνότητα της χρήσης των ερευνών τους ως πηγή από τους συναδέλφους τους.

Ως προς τη χώρα προέλευσης των επιστημόνων, τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, από τα πανεπιστήμια των οποίων προέρχονται περισσότεροι από τους μισούς διακριθέντες, και ακολουθούν η Βρετανία, η Γερμανία, η Κίνα, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Ολλανδία, η Ιαπωνία, η Γαλλία, η Ελβετία, η Σαουδική Αραβία και η Ισπανία.

Ως προς τον επιστημονικό κλάδο, την πρωτοκαθεδρία έχει η Ιατρική και ακολουθούν η Βιολογία-Βιοχημεία, η Χημεία και η Μοριακή Βιολογία-Γενετική.

Τέλος, στα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα στην πρώτη θέση είναι το University California System των ΗΠΑ.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στη λίστα περιλαμβάνονται και πολλοί επιστήμονες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι εργάζονται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως, ο Χριστόδουλος Φλούδας από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ο Γιώργος Γιαννάκης από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και ο Τζον Κληρονόμος από το University British Colυmbia του Καναδά.

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

 

Τα "Βατράχια"!

Οι μαρτυρίες των κομάντος

για τις ασκήσεις του τρόμου

Εκπαιδεύονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε εδάφη ιδιαιτέρως αφιλόξενα. Οι περισσότερες ασκήσεις τους πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της νύχτας, συχνά με βαρύ κι άσχημο καιρό, σε άγνωστα σημεία της ελληνικής επικράτειας.

Ανά πάσα στιγμή, βρίσκονται στη διάθεση της Μονάδας τους, χωρίς να λογαριάσουν τίποτα παραπάνω πέρα από το καθήκον τους. Γιατί έτσι νιώθουν οι χειριστές των ελικοπτέρων και οι βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού: ότι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να υπερασπίζονται την πατρίδα τους.
Η συντριβή του ελικοπτέρου Agusta Bell τα ξημερώματα της Πέμπτης κόστισε τη ζωή σε τρεις έμπειρους και ικανούς αξιωματικούς.
Είκοσι χρόνια μετά τη νύχτα των Ιμίων, η τραγωδία επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια άσκησης ανακατάληψης της νήσου Κινάρου με κωδικό όνομα «Αστραπή», ανάμεσα σε Νάξο και Αμοργό.
Οι συνθήκες της τελευταίας πτήσης των Αναστάσιου Τουλίτση, Κωνσταντίνου Πανανά και Ελευθέριου Ευαγγέλου θα εξεταστούν από την ειδική επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση των αιτίων της συντριβής.

                                         Δύσκολη εκπαίδευση
«Οταν καλείσαι να συμμετάσχεις σε ένα πραγματικό ?επεισόδιο?, δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τις συνθήκες που θα συναντήσει στο πεδίο. Για τον λόγο αυτόν, οι εκπαιδεύσεις μας είναι όσο πιο δύσκολες γίνεται, προκειμένου όλοι οι χειριστές να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο Δημήτρης Γούσης, ναύαρχος εν αποστρατεία, που διετέλεσε -μεταξύ πολλών άλλων- και αρχηγός ΓΕΝ.

Στον ίδιο τόνο και ο Γιάννης Κορακάκης, απόστρατος αντιπλοίαρχος, 30 χρόνια βατραχάνθρωπος, αλεξιπτωτιστής και εκπαιδευτής στη Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών: «Αν δεν το αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να το αντέξεις. Με τη σκληρή εκπαίδευση, μαθαίναμε να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα και να ρυθμίζουμε τον φόβο μας. Ολοι μας στο μυαλό μας είχαμε να δώσουμε το 100% των δυνατοτήτων μας για να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο, για να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας».
Ο τέως αρχηγός ΓΕΝ Δημήτρης Γούσης φοίτησε αρχικά στη διακλαδική σχολή Αεράμυνας και αργότερα στη Σχολή Ελικοπτέρων του Στρατού Ξηράς. Ηταν από τα πρώτα επτά στελέχη που οργάνωσαν τη μονάδα. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ίδιος ανέλαβε διοικητής των Ελικοπτέρων Ναυτικού αμέσως μετά την τραγωδία στα Ιμια…
«Η νύχτα των Ιμίων μάς έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά. Ηταν για όλους μας, θα λέγαμε, το τέλος της αθωότητας. Δεν ήταν μόνο αυτό που έγινε πάνω στην ελληνική βραχονησίδα εκείνο το βράδυ, αλλά το ότι για πρώτη φορά είχαμε νεκρούς. Μέχρι τότε, παρόλο που ατυχήματα υπήρξαν, δεν είχε ανοίξει ρουθούνι. Ηταν η πρώτη φορά που θρηνήσαμε τρεις δικούς μας ανθρώπους. Από τότε κι έπειτα, γίναμε ακόμη πιο αυστηροί, ακόμη πιο ?σκληροί? σε όλα μας», εξηγεί ο ναύαρχος ε.α.
Οπως μας περιέγραψαν οι έμπειροι αξιωματικοί, όλες οι αποστολές πραγματοποιούνται σε συνθήκες που προσομοιάζουν απολύτως στις πολεμικές.
Τα φώτα του ελικοπτέρου παραμένουν σβηστά και η πτήση γίνεται σε πολύ χαμηλό ύψος, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα αλλά και το έδαφος, καθώς δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτοί από τις εχθρικές δυνάμεις που έχουν καταλάβει το νησί.

«Αλλες πάλι ασκήσεις σκοπό τους έχουν τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου. Εκεί πετάς πολύ χαμηλά και χρειάζεται μεγάλη ακρίβεια και ψυχραιμία για να δράσεις την κατάλληλη στιγμή, έχοντας λάβει υπόψη σου όλους τους παράγοντες – και κυρίως τους αστάθμητους», συμπληρώνει ο Δ. Γούσης.
«Επί 30 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των ασκήσεων στις οποίες συμμετείχα ήταν νυχτερινές. Γιατί τότε είναι πιο δύσκολες οι συνθήκες, γιατί έτσι γινόμαστε καλύτεροι. Μόλις προχθές, μετά το τραγικό περιστατικό, που είμαι πλέον και εν αποστρατεία σκέφτηκα -για πρώτη φορά στη ζωή μου- ότι είναι ?τυχαίο? που βρίσκομαι ακόμη ζωντανός, ύστερα από τόσες ώρες ιδιαίτερα δύσκολων πτήσεων», τονίζει ο ναύαρχος ε.α.
«Κανένας μας δεν σκέφτεται τον εαυτό του όταν πηγαίνει στο καθήκον του. Ολοι μας είμαστε αφοσιωμένοι και αφιερωμένοι στην αποστολή μας».
«Τη δουλειά αυτή δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας. Μόνο όποιος έχει θέληση μπορεί να σταθεί αντάξια. Οποιος δεν μπορεί, φεύγει από τη σχολή ή αποχωρεί τελικά υπό το βάρος των καταστάσεων και της πίεσης. Σημειώστε ότι περίπου ένα 10% αποφοιτά από τη σχολή…», λέει ο αντιπλοίαρχος ε.α. Γιάννης Κορακάκης.

Τριάντα χρόνια βατραχάνθρωπος, με εμπειρία και στην εκπαίδευση των νεότερων αξιωματικών, ο Γ. Κορακάκης αναγνωρίζει ότι το επίπεδο των βατραχανθρώπων έχει ανέβει, αφού τα νέα παιδιά είναι πιο μορφωμένα και πιο οξυδερκή. «Οταν μπήκα στα ?βατράχια?, αρχές δεκαετίας του ’80, τα μέσα και τα υλικά ήταν απαρχαιωμένα. Σιγά σιγά αυτό άρχισε να αλλάζει, ξεκίνησαν τα σχολεία στο εξωτερικό, αλλά και η συμμετοχή μας σε επιχειρήσεις, όπως στον Κόλπο, στη Γιουγκοσλαβία και αλλού. Αυξηθήκαμε και σε αριθμό και πλέον η μονάδα είναι πολύ σύγχρονη», λέει.

                                      Σταθμός τα Ιμια
Και για τα «βατράχια», ωστόσο η τραγωδία των Ιμίων ήταν σημείο-σταθμός.
«Πάντα ύστερα από ένα τέτοιο περιστατικό ξαναβλέπουμε από την αρχή όλες τις παραμέτρους. Τις μελετάμε, τις εξετάζουμε, τις αναλύουμε, προκειμένου να αποφύγουμε λάθη, παραλείψεις ή οτιδήποτε οδήγησε σε τυχόν κακό αποτέλεσμα. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και μετά τις ασκήσεις ή τα σενάρια που εξετάζουμε. Πάντοτε στόχος μας ήταν να δίνουμε το 100% μας, αλλά και να βγάζουμε το καλύτερο και από τους εκπαιδευόμενους», τονίζει.
«Οι συνθήκες εκπαίδευσης είναι πραγματικές και πλέον με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ανά πάσα στιγμή, όλο το 24ωρο, είμαστε στη διάθεση της υπηρεσίας μας. Δεν μας νοιάζει τίποτα, παρά μόνο η κοινωνική προσφορά. Σκοπός μας ήταν να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας…», καταλήγει ο Γιάννης Κορακάκης.

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ – ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΙΝΤΕΛΑΣ

ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ
 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:www.dimokratiki.gr

"Πολίτης της αγάπης".

Ο ιερέας απόφοιτος του Χάρβαρντ, που βοηθά τα άτομα με ειδικές ανάγκες

Του Βασίλη Σπυρόπουλου - από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

Οι γνώσεις και η εμπειρία του στον χώρο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης είναι τεράστιες.

Τον καλούν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για διαλέξεις πάνω σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, ενώ έχει βραβευτεί από την ελληνική Πολιτεία και από φορείς του εξωτερικού για την πλούσια και ουσιαστική δράση του.

Ο αρχιμανδρίτης Απόστολος Καβαλιώτης, κληρικός της Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως και διδάκτωρ Ειδικής Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κατάλαβε νωρίς τι σημαίνει να είναι κανείς διαφορετικός.

Διδάκτωρ και κάτοχος μεταδιδακτορικού στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, εξειδικεύτηκε στον αυτισμό στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και στην αντιμετώπιση του πόνου στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Ως εθελοντής του ΟΗΕ εδώ και 30 χρόνια, ο π. Απόστολος συμμετείχε σε πολλές ανθρωπιστικές αποστολές, όπως στην Ινδία, πλησίον της Μητέρας Τερέζα (1984-1987), ενώ η κυβέρνηση της Ινδίας του απένειμε τον τίτλο του Πολίτη της Αγάπης.

Πρωτοστάτησε στον αγώνα για την κατάργηση των βομβών στη Γιουγκοσλαβία (1993), ως μέλος της ομάδας της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ενώ συμμετείχε ως εθελοντής στους αγώνες κατά των φυλετικών διακρίσεων στο Γιοχάνεσμπουργκ (1992). Το 2007 βραβεύτηκε για το έργο του από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2014 συμπεριλήφθηκε στις 50 προσωπικότητες από όλο τον κόσμο που δέχτηκε ο Πάπας στο Βατικανό.

«Αφόρμηση για την ενασχόλησή μου με την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση ήταν όταν βρέθηκα, σε πολύ μικρή ηλικία, στην Καλκούτα της Ινδίας, ως εθελοντής του ΟΗΕ. Εκεί είδα ανθρώπους χωρίς ίχνος υγείας, είδα λεπρούς και συναναστράφηκα μαζί τους, όπως τους συναναστράφηκε όλη η ομάδα που ήταν εκεί. Τότε ανακάλυψα ότι η διαφορά είναι δικαίωμα και δεν είναι υποχρέωση να την αποδεχθεί κανείς».

Ο π. Απόστολος βοηθά άτομα με αναπηρία όλων των ηλικιών, από την προσχολική ηλικία έως και την ενηλικίωσή τους, και γνωρίζει από πρώτο χέρι τις ανάγκες αλλά και τις ικανότητές τους.

«Ενώ η ανθρωπότητα ξεκίνησε με καύχηση για τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ο στόχος του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος είναι περισσότερο ακαδημαϊκός και επικοινωνιακός και λιγότερο κοινωνικός και αναδημιουργικός» σημειώνει ο π. Απόστολος και προσθέτει: «Ενας εξαιρετικός επιστήμονας και πάρα πολύ φίλος μου στη Λάρισα είχε πει ότι σήμερα, ενώ ένα άτομο με αναπηρία φοιτά σε ένα δημοτικό σχολείο, σε ένα νηπιαγωγείο, σε ένα εργαστήριο επαγγελματικής κατάρτισης, σε ένα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής ή σε ένα ειδικό επαγγελματικό γυμνάσιο και λύκειο και πάρα το γεγονός ότι υπάρχει ένας χορός χρημάτων γύρω από το άτομο με αναπηρία, το ίδιο έχει μικρή πρόσβαση σε αυτό το κομμάτι».

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Στην Ελλάδα πολύ συχνά συγχέονται οι αρμοδιότητες των δημόσιων υπηρεσιών, με συνέπεια να πληρώνουν το... μάρμαρο οι πολίτες και, πολύ περισσότερο, εκείνοι που η κοινωνία χαρακτηρίζει αδύναμους ή ανίκανους, ενώ δεν είναι. Αυτή η έλλειψη συνεννόησης παρατηρείται και όσον αφορά την ενημέρωση των πολιτών για τα άτομα με αναπηρία. «Γίνεται μια πάρα πολύ καλή ενημέρωση στα σχολεία, αλλά αυτή πρέπει να αποτελέσει κομμάτι του υπουργείου Παιδείας.

Εάν το συγκεκριμένο υπουργείο και η Διεύθυνση Ειδικής Αγωγής δεν διαχειριστούν σωστά το ζήτημα της ενημέρωσης, θα εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα. Δεν ευθύνονται οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί ή οι πανεπιστημιακοί. Θα μου πείτε “ποιος ευθύνεται, ο γονιός του παιδιού με αναπηρία ή ο γονιός του παιδιού γενικής εκπαίδευσης;”

Είμαστε όλοι μας συνυπεύθυνοι, γιατί έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο τις αδυναμίες στα άτομα με αναπηρία, δεν έχουμε μάθει να βλέπουμε ότι έχουν ικανότητες και δυνατότητες. Από τη στιγμή που πολλοί από εμάς θεωρούμε αυτονόητο ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν έχουν θέση στην κοινωνία -για ειδικούς ή οποιουσδήποτε άλλους λόγους-, τότε πώς, αν δεν γνωρίσουμε, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι το άτομο αυτό έχει και δυνατότητες και ικανότητες;»

ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ

Τα αδιέξοδα για τα άτομα με αναπηρία συνεχίζονται και μετά την ενηλικίωσή τους. «Εάν θελήσουμε να δούμε τι υπάρχει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για τα άτομα με αναπηρία έπειτα από τα 22 έτη τους, θα συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Δεν έχουμε μονάδες αυτόνομης διαβίωσης (πρόκειται για μονάδες όπου ζουν άτομα με αναπηρία, π.χ. με αυτισμό ή νοητική υστέρηση, παρουσία ψυχολόγου, κοινωνικού λειτουργού, ειδικού βοηθητικού προσωπικού, με πλήρη ή διακριτική επίβλεψη, με εργαστήρια επαγγελματικής απασχόλησης και αποκατάστασης). Πιθανότατα να υπάρχουν στην Αθήνα ή να έχουμε μεμονωμένες περιπτώσεις στα Γιάννενα ή στην Πάτρα, αλλά τι υπάρχει στην ελληνική επικράτεια; Οταν δεν υπάρχουν τέτοιες υποδομές, τι απάντηση μπορούμε να δώσουμε στους γονείς ως κράτος, ως Ευρωπαϊκή Ενωση και ως Ελλάδα, όταν με μεγάλη απορία μας ρωτάνε “αν εμείς πεθάνουμε, τα παιδιά μας τι θα γίνουν;” Δεν έχουμε να δώσουμε απολύτως καμία απάντηση».

ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ... ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ

Ο π. Απόστολος, περιγράφοντας την ελληνική πραγματικότητα, τονίζει: «Εχετε δει ομάδες αναπήρων ή παιδιών με αναπηρία από την Ελλάδα να παραθερίζουν σε πεντάστερα ή τετράστερα ξενοδοχεία της χώρας μας το καλοκαίρι ή τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα; Ποτέ. Δεν έχουμε κατορθώσει στην Ελλάδα και στο ελληνικό σύστημα να “εκμεταλλευθούμε” όχι τα άτομα με αναπηρία, αλλά τη γνώση πάνω στα άτομα με αναπηρία. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται γνώση και επιμόρφωση, χρειάζεται να γνωρίσουμε πώς μπορούμε όχι μόνο να βοηθήσουμε τα άτομα αυτά, αλλά και τον εαυτό μας να τα αποδεχθεί. Γιατί, τελικά, οι πολιτικές που χρησιμοποιούμε γύρω από την αναπηρία είναι πολιτικές του Αϊ-Βασίλη, δηλαδή όταν έχουμε, δίνουμε, όταν δεν έχουμε, σταματάμε να δίνουμε, και τώρα είμαστε σε μια δύσκολη περίοδο, που κανένας δεν δίνει».

Η ελλιπής οργάνωση, η γραφειοκρατία και το έργο της Εκκλησίας

Την ώρα που στην Ελλάδα το παρόν για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι δύσκολο λόγω και του τέρατος της γραφειοκρατίας, στο εξωτερικό η ζωή ενός ατόμου με αναπηρία είναι πολύ καλύτερα οργανωμένη.

Οπως τονίζει ο π. Απόστολος, «στη Βρετανία, αντί να αναλώνονται στη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση υπηρεσιών, δημιουργήθηκε μια νέα θέση εργασίας: ένας υπεύθυνος ο οποίος αναλαμβάνει να αντλήσει όλα τα κονδύλια που δικαιούνται τα άτομα με αναπηρία, και, σε συνεργασία μαζί του, γίνεται ο προγραμματισμός διαβίωσης και ποιότητας ζωής τόσο σε ετήσια όσο και σε μηνιαία βάση.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια προωθούνται θέσεις απασχόλησης όπως ο προπονητής εργασίας. Επιμορφώνοντας άτομα πάνω στην αναπηρία και παρέχοντας γνώση γι' αυτήν, έχουμε τη δυνατότητα να ενισχύσουμε τα άτομα γενικής εκπαίδευσης, ώστε να γνωρίσουν πώς να διαχειριστούν ένα άτομο με αναπηρία. Αυτά που πρέπει να αποτελέσουν επιδίωξη κάθε Ελληνα αλλά και του ευρύτερου πολιτικού, εκκλησιαστικού και κοινωνικού συστήματος είναι η επανένταξη και η ενσωμάτωση των ατόμων με αναπηρία στο ευρύτερο κοινωνικό σύστημα».

Ως κληρικός, ο π. Απόστολος ζει από κοντά τις δράσεις που έχει αναλάβει η Εκκλησία της Ελλάδος για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Εξαίρει το Ιδρυμα Ποιμαντικής Επιμορφώσεως, το οποίο ίδρυσε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, και τις δράσεις των Μητροπολιτών Αλεξανδρουπόλεως, Μαρωνείας, Ξάνθης, Μεσσηνίας και Μονεμβασίας.

Χρυσή τομή

Υπογραμμίζει ότι «η Εκκλησία έχει κάνει μια χρυσή τομή. Το ζήτημα είναι κατά πόσο καθένας από εμάς είναι δεκτικός. Αν με ρωτήσετε προσωπικά πόσα άτομα από τον κλήρο παρακολούθησαν τα σεμινάρια, η απάντηση είναι απογοητευτική: πάρα πολλοί λαϊκοί, ελάχιστοι κληρικοί.

Και όμως ο κληρικός αξίζει και πρέπει να μάθει πώς θα μπορέσει να αξιολογήσει τη συμπεριφορά ενός παιδιού με αυτισμό που βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, ξαφνικά την ώρα της θείας λειτουργίας αρχίζει να τσιρίζει και, τελικά, ο κληρικός -όπως κάθε κληρικός- είναι φυσιολογικό να πει “σας παρακαλώ, τα παιδιά που φωνάζουν να βγουν έξω”.

Η γνώση αφορά όλο το κομμάτι του ελληνικού συστήματος, όχι μόνο τους λαϊκούς, γιατί όλοι αποτελούμε την Εκκλησία, και οι κληρικοί και οι λαϊκοί. Η γνώση αίρει την προκατάληψη. Αν όμως δεν υπάρξει, τότε τα ζητήματα θα γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα».

Οπως σημειώνει ο π. Απόστολος, «για τους ανθρώπους με αναπηρία υπάρχω σημαίνει δρω, κινούμαι, αντιλαμβάνομαι. Τα άτομα με αναπηρία δεν θέλουν να προχωρούν σε μια γη με προσποιητούς χάρτες. Θέλουν η ζωή τους να είναι ίδια με τη δική μας. Το ζήτημα είναι αν τους επιτρέπουμε να είναι ίδια με τη δική μας».

Οι «σύμμαχοί» του, η γνωριμία του με τον Παΐσιο και η Μητέρα Τερέζα

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, ο π. Απόστολος Καβαλιώτης θέλησε να ευχαριστήσει από καρδιάς και με βαθύ σεβασμό όλους εκείνους που τον βοήθησαν τόσο στη διακονία του στην Εκκλησία όσο και στον χώρο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. «Εάν έχω κάνει κάτι καλό στη ζωή μου, το οφείλω στον Θεό και στην οικογένειά μου!

Είμαι ευγνώμων στον Φρίξο Β. Παπαχρηστίδη και τον γιο του Βασίλη, πνευματικό αδελφό μου και κομμάτι της ταπεινής ζωής μου, στον Μητροπολίτη Φιλίππων κ. Προκόπιο, που μου έδωσε την πρώτη γνώση σε πανεπιστημιακό επίπεδο στο εξωτερικό.

Στον γέροντά μου Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευστάθιο για ό,τι σπουδαίο πνευματικό μού προσφέρει ελεύθερα και αβίαστα, στον μακαριστό Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως και πρώτο πνευματικό μου κυρό Αμβρόσιο Νικολάου, στον μακαριστό Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως κυρό Ευδόκιμο για την εις διάκονον και πρεσβύτερον χειροτονία μου.

Στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο για την εμπιστοσύνη και την πατρική αγάπη του, στον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμο για τη χαρά της διακονίας μου και την πατρική αγάπη του, στον Μητροπολίτη Μαρωνείας κ. Παντελεήμονα για τη δυνατότητα της προσφοράς της γνώσης, της εμπιστοσύνης και της ευλογίας να τον υπηρετώ επιστημονικά.

Στον Μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα για τις νουθεσίες και την πατρική ευλογία του, στον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο για την εμπιστοσύνη που περιέβαλε την ελαχιστότητά μου, στον Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ για τη χαρά της κοινωνίας και της αναζήτησης της αλήθειας. Επιπροσθέτως, στην καθηγήτρια κυρία Πολυχρονοπούλου για ό,τι σπουδαίο σμιλεύει μέσα μου, στις καθηγήτριες κυρίες Τζάνη, Ταρατόρη, Βιτσιλάκη και στον καθηγητή Χατζηδήμου, διότι μου έμαθαν την αξία της Παιδαγωγικής.

Είμαι ευγνώμων στην πρόεδρο των Special Olympics Hellas κυρία Δεσποτοπούλου, γιατί με έκανε κοινωνό της τεράστιας προσπάθειάς της για ένταξη και ενσωμάτωση των ΑμεΑ, και σε κάθε άτομο με αναπηρία, διότι μου διδάσκει την πραγματική αλήθεια όσον αφορά το τι είναι η ζωή σήμερα!

Σημαντική θέση κατέχουν στην ταπεινή ζωή μου δύο σημαντικές για μένα προσωπικότητες, που έγραψαν μέσα στην ψυχή μου: ο Οσιος Παΐσιος, που τον συνάντησα για πρώτη φορά με τον γέροντά μου Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευστάθιο και δίδαξε μέσα μου τη χαρά της δημιουργίας, και η Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας, η οποία μου έδωσε τη δυνατότητα να υπηρετήσω τα φτωχά και άρρωστα παιδιά της Ινδίας ως ο φτωχότερος των φτωχών!»

http://www.romfea.gr/prosopa/6453-o-iereas-apofoitos-tou-xarbarnt-pou-boitha-ta-atoma-me-eidikes-anagkes