"ΠΑΤΕΡ ΑΓΑΘΕ".

 Δοξαστικό Αίνων Κυριακής του Ασώτου Ήχος πλ.Β'.

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.

Απο τη γραφη του Αρχοντα πρωτοψαλτη Θρασυβουλου Στανιτσα.

Ο Μητρπολίτης Περιστερίου!

Ο Γέρων Περιστερίου Χρυσόστομος παραιτήθηκε…

Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Ο Γέρων Περιστερίου Χρυσόστομος, μετά από ώριμη σκέψη και αναλογιζόμενος προφανώς τις ευθύνες του, τόσο έναντι της Εκκλησίας όσο και έναντι του ποιμνίου του το οποίο υπηρέτησε ευδοκίμως επί τέσσερις και πλέον δεκαετιές , επέδωσε ουσιαστικά σήμερα το πρωί την παραίτησή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών , συνοδευόμενος από τον εκ Περιστερίου συνεργάτη του και επί σειρά ετών υπηρετήσαντα κοντά στον Μητροπολίτη Περιστερίου Αλέξανδρο Κατσιάρα, επισκέφθηκε σήμερα το πρωί Σάββατο 23 Φεβρουαρίου, τον Μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομο στην κατοικία του, στο Μητροπολιτικό Μέγαρο του Περιστερίου.

Οι πληροφορίες που έχουμε φέρουν τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να μίλησε με λόγια αγάπης προς τον Γέροντα Περιστερίου με τον οποίο συνδέεται με πολύχρονη φιλία . Άλλωστε ο Περιστερίου ανήκε πάντα στον σκληρό πυρήνα φίλων και υποστηρικτών του από Θηβών και Λεβαδείας Ιερωνύμου και τον ψήφισε για Αρχιεπίσκοπο και στις δύο Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998 και 2008.

Παράλληλα συζήτησε μαζί του, όπως μας πληροφόρησαν το θέμα της υγείας του και του συνεστήθη με όμορφο τρόπο η διέξοδος της παραίτησης, δεδομένου ότι η κατάστασή του πλέον δεν του επιτρέπει να ασκεί τα καθήκοντά του λειτουργικά και διοικητικά, γεγονός που αργά ή γρήγορα, θα εξαναγκάσει τη Σύνοδο να αποστείλει την ειδική επιτροπή με στόχο την απομάκρυνσή του από την Μητρόπολη.

Είχε γίνει γνωστό από τον μήνα Οκτώβριο ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα έφερνε στην ΔΙΣ το θέμα Περιστερίου και θα έπαιρνε απόφαση για αποστολή της ειδικής επιτροπής. Όμως όλως αιφνιδίως, ο Αρχιεπίσκοπος άλλαξε γνώμη. Και όταν κάποια στιγμή ετέθη από Συνοδικά μέλη ο Αρχιεπίσκοπος το απέφυγε με το σωτήριο… « Δι ´ ευχών..»

Στην απόφαση αυτή, λένε οι πληροφορίες ότι κατέληξε επειδή άκουσε και κάποιες ψυχραιμότερες γνώμες… Όπως για παράδειγμα του Σεβ. Σύρου Δωροθέου, ο οποίος είναι θιασώτης των οικειοθελών παραιτήσεων των Μητροπολιτών και εντελώς αρνητικός με την ενεργοποίηση του νόμου αποστολής επιτροπής σε ανήμπορους Αρχιερείς.

Οι ίδιες πληροφορίες που έχουμε λένε πως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προέβη σήμερα στην επίσκεψη στον Σεβ. Περιστερίου, πιεζόμενος από τα γεγονότα αλλά και μετά την δημοσιοποίηση φωτογραφικού υλικού, που παρουσιάζει τον ανήμπορο Μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομο σε αθλία κατάσταση.

Πώς είναι δυνατόν να παραμένει εν ενεργεία ποιμενάρχης της μεγάλης αυτής αστικής επαρχίας ενώ πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του;

Ο Αρχιεπίσκοπος κινήθηκε με πολύ σεβασμό προς τον φίλο του. Άλλωστε η χηρεία της Μητρόπολης Περιστερίου του δίνει την ευκαιρία να προαγάγει στελέχη της Εκκλησίας και να τακτοποιήσει και συνεργάτες του που περιμένουν… σαν έτοιμοι από καιρό, να αναλάβουν την ευθύνη της μεγάλης αυτής Μητρόπολης.

Οπως όλα δείχνουν ο Αρχιεπίσκοπος έφυγε από το Περιστέρι στενοχωρημένος μεν αλλά και ανακουφισμένος αφού έχει πλέον στα χέρια του την παραίτηση του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, γεγονός που του λύνει τα χέρια για εκλογή του διαδόχου .

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxias.gr/ekklisia-tis-ellados/o-geron-peristeriou-chrysostomos-paraitithike

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ":  Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς

Κυριακή του Ασώτου

 "Πάτερ Ἀγαθέ....", ἦχος πλ. β΄,

Δοξαστικόν Αίνων Κυριακής του Ασώτου
Ψάλλει ο πρωτοψάλτης του ιερού ναού αγίας Αικατερίνης Πετραλώνων της ιεράς αρχιεπισκοπής Αθηνών κ. Καραμπάσης Δανιήλ.

Πολιτική καί.... Πολιτικοί!

Ανυδρία πολιτικού πατριωτισμού

   Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης

Η σύγχρονη ανυδρία πολιτικού προσωπικού χαρακτηρίζεται από έλλειψη ικανότητας της υποχρέωσης της πολιτικής ηγεσίας να σκέφτεται και να σχεδιάζει το μέλλον, προβάλλοντας τα επόμενα βήματα της χώρας, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας ή της διοίκησης, αλλά προπάντων στην διάσταση της παρουσίας της Ελλάδος ως ελληνισμο

Τα κράτη υπάρχουν ως πολιτικές οντότητες και υποκείμενα διεθνούς δικαίου, τα οποία τα υπερασπίζονται πάση δυνάμει οι λαοί και τα κοινωνικά σύνολα, που ως πολιτικά οργανωμένες κοινότητες υφίστανται στο διεθνές σύστημα. Οι κατά τα ανωτέρω προσδιοριζόμενες ως πολιτικές οντότητες, αποτυπώνουσες ή ενσαρκώνουσες κρατικά δομημένες κοινότητες, πορεύονται στο διεθνοπολιτικό πεδίο, ούσες κατά ταύτα μονάδες εκπροσώπησης συμφερόντων και αντιλήψεων πολιτικής και πολιτισμού.

Η ελληνική παράδοση χαρακτηρίζεται, προσδιορίζεται ως ταυτότητα και ως ζώσα παρουσία από μια διαρκή, αέναη πορεία υπεράσπισης χώρου, πολιτισμού και πλαισίου ζωής. Απεναντίας, μια ρηχή και επιδερμική, ιδίως μάλιστα και αλλοιωμένη προσέγγιση της ιστορίας ως απελθόντος χρόνου, αλλά και ως διαρκούς παρόντος, προδιαγράφει ένα κατά ταύτα άνυδρο, αλλά και επίπεδο ως αντίληψη μέλλον.

Η γνώση της ιστορίας ως διδαχή και ως βιωματική σχέση της καθημερινότητας υπογραμμίζει το γεγονός μιας υπαρξιακής αναγκαιότητας παρούσης, προπάντων δε ως επερχόμενης διαδρομής ενεστώτος μέλλοντος. Αυτό παραπέμπει στο δεδομένο, ως όρο εθνικής επιβίωσης, για μια διαρκή αντίληψη της ιστορίας ως κινητήριας δύναμης και εθνικής αναφοράς του παρόντος στις διαδικασίες εθνικής κινητοποίησης με στρατηγικό πρόσταγμα εθνικής ολοκλήρωσης χώρου και λαού. Αυτό οφείλει να τίθεται ως επιλογή ύψιστης προτεραιότητας που παραπέμπει σε μια άνευ εταίρου κατεπείγουσα απόφαση χάραξης εθνικής στρατηγικής.

Τούτο δε, πολλώ μάλλον επερχόμενο σε μια στιγμή προϊούσης πολιτικής παρακμής, που συνάδει προς την τρέχουσα πραγματικότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Αντίστοιχης σπουδαιότητας πρόσταγμα πολιτικής κίνησης, που αναφέρεται σε βηματισμό εθνικού επιπέδου, παραπέμπει στην αναγκαιότητα εκπόνησης σχεδίου αντιμετώπισης του διαχρονικά ενεργού τουρκικού επεκτατισμού.

Η επιθετικότητα της Άγκυρας βρίσκει τις αφετηριακές της στιγμές, δηλαδή τις γεωστρατηγικές της ρίζες στην Κυπριακή υπόθεση, η οποία εξαιτίας ανύπαρκτου εθνικού σχεδιασμού και μη υφιστάμενης της αναγκαίας τόλμης και αποφασιστικότητας στους χειρισμούς των ηγεσιών Αθήνας και Λευκωσίας, ιδιαιτέρως μάλιστα στην κρίσιμη δεκαετία του 1960, η προβλεπόμενη ως εθνική αναγέννηση δια της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα μετεβλήθη σε εθνική τραγωδία με αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή του 1974, γεγονός στιγματίζον την ελληνική ιστορία, που ταυτίζεται με αγώνες ελευθερίας, αντίστασης και άρνησης υποταγής σε ξένους δυνάστες.

Η σύγχρονη ανυδρία πολιτικού προσωπικού χαρακτηρίζεται από έλλειψη ικανότητας της υποχρέωσης της πολιτικής ηγεσίας να σκέφτεται και να σχεδιάζει το μέλλον, προβάλλοντας τα επόμενα βήματα της χώρας, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας ή της διοίκησης, αλλά προπάντων στην διάσταση της παρουσίας της Ελλάδος ως ελληνισμού, κατά τρόπο δυναμικά ενεργό στον άναρχο κόσμο των κρατών που λειτουργούν στην παρουσία τους στην υφήλιο ως έθνη κράτη, δηλαδή ως ανταγωνιστικές εθνικές μονάδες.

Το ελληνικό στοίχημα

Το στοίχημα για την Ελλάδα σήμερα συνίσταται στην κατανόηση του γεγονότος του ανταγωνισμού των εθνικών κρατών στην Ευρώπη, η οποία δεν μπόρεσε να επιτύχει τους στόχους μιας εθνικής πολιτικής ολοκλήρωσης και λειτουργεί ως χώρος παρουσίας συνεργατικού και συγκρουσιακού ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών εθνών κρατών. Η αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης αποδίδεται ευλόγως στο ιστορικοπολιτικό γεγονός της αυτοφυούς άρνησης των κρατών εθνών, ιδιαιτέρως μάλιστα των ηγετικών δυνάμεων της Ευρώπης, Γερμανίας και Γαλλίας, να εκχωρήσουν τμήματα κυρίαρχης εξουσίας, που συντελούν στην παρουσία τους στον κόσμο, σε μια ενιαία ευρωπαϊκή αρχή πολιτικής ολοκλήρωσης.

Στο ως άνω πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής αναζήτησης διεξόδων οφείλει κάνεις δεόντως να συνυπολογίσει και το γεγονός της ολοένα και αυξανόμενης παρουσίας ακροδεξιών αντιευρωπαϊκών ηγετικών παραγόντων που ηγούνται κρατών της Ευρώπης, πράγμα που διαδηλώνει την αλλαγή σκηνικού στην Γηραιά Ήπειρο, δεδομένης μάλιστα της ισχυρής εν προκειμένω δημοκρατικής νομιμοποίησης τους.

Αυτό σημαίνει πως δεν δικαιούμαστε να βιώνουμε την ψευδαίσθηση μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης, η οποία ως μια ενιαία πολιτική οντότητα θα στήριζε πολιτικά τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα,  ταυτιζόμενη με τις ανησυχίες και τις στρατηγικές του ελληνισμού. Ένα τέτοιο ευτυχές σενάριο δεν υφίσταται ούτε καν ως μουσική του μέλλοντος.

Αυτό παραπέμπει στην αναγκαιότητα, αντιμετωπίζοντας ένα κατά τα ανωτέρω σενάριο Ευρώπης εθνών – κρατών, ενίσχυσης της εθνικής υπόστασης και ταυτότητας του ελληνισμού, γιατί σε αυτή την Ευρώπη αυτοί που θα επιβιώσουν θα είναι οι λαοί που πρόβλεψαν να οργανώσουν την κοινωνικοποίηση τους ως εθνικών ταυτοτήτων και ως πολιτισμικών οντοτήτων, που έχουν γνώση της ιστορίας, του πολιτισμού, της εθνικής παράστασης του παρόντος, έτσι ώστε να μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον της χώρας και του λαού.

Τα κράτη που δεν θα σχεδιάσουν την πορεία τους, κατά τρόπο αρχιτεκτονικά και στρατηγικά σοβαρό και δομικά οργανωμένο, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα αν όχι επιβίωσης, τουλάχιστον σοβαρής και αντάξιας της ιστορίας τους παρουσίας στο κόσμο. Τούτο δε, αφού θα κινδυνεύσουν να μετατραπούν σε ουραγούς όλων εκείνων που θα πρωταγωνιστούν στο διεθνές γίγνεσθαι.

Επομένως η σημερινή ηγεσία της χώρας και το πολιτικό προσωπικό εν γένει, οφείλουν κατά τα ανωτέρω να υπερβούν τις κομματικές αγκυλώσεις μικροσυμφερόντων, να αρθούν υπεράνω των θεμιτών ιδεολογικών πολιτικών ανταγωνισμών και να προτάξουν το εθνικό συμφέρον, προβάλλοντας σημεία πολιτικής συνάντησης κομματικών και ιδεολογικών αντιπαλοτήτων, οι οποίες οφείλουν να βρουν την συνισταμένη της εθνικής στρατηγικής για την χώρα.  Αφετηρία αυτού θα μπορούσε και επιβάλλεται να είναι η εκπόνηση εθνικού σχεδίου αντιμετώπισης του υπαρκτού, ορατού και επερχόμενου τουρκικού επεκτατισμού.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε πως πολιτική δεν σημαίνει μόνο αντίθεση και αντιπαράθεση θέσεων, αλλά και προσανατολισμός στην αποκάλυψη κοινών στοιχείων, που μπορούν να προδιαγράψουν και να συνθέσουν ένα ευοίωνο μέλλον για την χώρα και το έθνος.

Μια τέτοια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική κίνηση, θα ενέπνεε ταμάλα και θα κινητοποιούσε την κατά τα άλλα εξουθενωμένη κοινωνία, θα ανεδείκνυε τις δημιουργικές δυνατότητες του ελληνισμού και θα λειτουργούσε ως στοιχείο συγκράτησης της νεολαίας από την μαζική φυγή, αφού θα της μετέδιδε πίστη και εμπιστοσύνη στην χώρα, στην κοινωνία, στον πολιτισμό και κυρίως στο αύριο του τόπου.

ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/2019/02/22/apopsi/anydria-politikou-patriotismou/

Κυριακή του Ασώτου!

Κάτω από τις ξυλοκερατιές!

Μιχάλης Μιχαλακόπουλος

(Από την εποχή που υπηρετούσαμε τη στρατιωτική μας θητεία, έχουν έντονα αποτυπωθεί στη μνήμη μας, συζητήσεις μεταξύ συστρατιωτών, που αναφέρονται στην κορυφαία παραβολή του Ασώτου. Μετά από 50 χρόνια τις καταγράφουμε με νοσταλγία και τις προσφέρουμε προς σχολιασμό).

Ήταν Αύγουστος του 1969. Η Μονάδα μας είχε πάει μια βδομάδα, στο λεγόμενο καταυλισμό, σ΄ένα γήλοφο, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης. Είχαμε απλώσει τις σκηνές μας στην πλαγιά του γηλόφου, για να εκπαιδευτούμε, κάτω από πραγματικές συνθήκες εκστρατείας.

Τα βράδια, πριν και μετά το σιωπητήριο σάλπισμα, κάναμε χαμηλόφωνα συζητήσεις, με τους ομόσκηνους ή τους παρασκηνίτες μας, συνήθως για θέματα άσχετα με τη στρατιωτική ζωή.

Ένα από εκείνα τα βράδια, το φεγγαρόφωτο, υπόφωσκε στην πλαγιά τού καταυλισμού και έκανε ορατές τις «Ξυλοκερατιές», (χαρουπόδεντρα), που ήσαν αυτοφυείς, μέσα σε μια αραιά θαμνώδη βλάστηση. Τα ξυλοκέρατα, κρεμόντουσαν από τα δέντρα και μερικά είχαν πέσει πάνω και δίπλα από τη σκηνή, που είχαμε στήσει με το φίλο και συστρατιώτη, Κωσταντίνο, πτυχιούχο Θεολογίας, με άριστο ήθος, κοφτερό μυαλό και με φυσική και ανυπόκριτη ευγένεια .

Κάποια στιγμή είπαμε να δοκιμάσουμε τη γεύση των ξυλοκεράτων. Δοκιμάσαμε. Ήσαν πολύ σκληρά και άφηναν μια αμυδρά γλυκειά γεύση. Δεν τρωγόντουσαν!

Ξαφνικά το μυαλό μας πήγε στην παραβολή του Ασώτου!… «και πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών της χώρας εκείνης, και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους και επεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού από των κερατίων ων ήσθιον οι χοίροι, και ουδείς εδίδου αυτώ».

Αυτό ήταν. Δεν θυμάμαι να αλλάξαμε θέμα τις επόμενες βραδιές στον καταυλισμό. Αναλύσεις επί αναλύσεων.

Ετονίζαμε τα υψηλά διδάγματα της κορυφαίας αυτής παραβολής. Την ειλικρινή μετάνοια του Ασώτου και την απέραντη μεγαλωσύνη και συγχωρητικότητα του Πατέρα. Περισσότερο όμως μας απασχολούσε η … «παρα-παραβολική» πτυχή, δηλαδή η στάση του Πρεσβυτέρου γυιού και του Πατέρα, στο πλαίσιο της ευαγγελικής περικοπής.

Χωρίς θεολογική γνώση έπαιρνα τη θέση του καλού και υπάκουου γυιού και υποστήριζα τις θέσεις του και τα δικαιολογημένα παράπονά του. Ο Κωσταντίνος, με άκουγε ήρεμα και με πολλή προσοχή, χωρίς να με διακόπτει!…

-Κωσταντίνε, σκέψου να ήταν πραγματική η ιστορία της παραβολής. Εγώ δικαιολογώ και υποστηρίζω τη θέση του μεγάλου αδερφού. Ήταν κάθε μέρα στη δούλεψη τού πατέρα του. Χωρίς να σηκώνει κεφάλι. Εργατικός, υπάκουος, συνεπής. Χωρίς σπατάλες και διασκεδάσεις με τους φίλους του. Χωρίς αναγνώριση. Χωρίς καμιά ηθική ή υλική αμοιβή. Χωρίς να αμφισβητεί τη διαχείριση και τις αποφάσεις του πατέρα του. Άψογος !. Υπόδειγμα !..

Ετήρησε άμεμπτη στάση, ακόμα και όταν ο μικρότερος αδερφός, αξίωσε και έλαβε πρόωρα, ίσως χωρίς δικαίωμα, το μέρος της περιουσίας, που του αναλογούσε. Σεβάστηκε την απόφαση τού πατέρα. Μπορούσε και ο ίδιος να ακολουθήσει την ελκυστική, για ένα νέο, τακτική του αδερφού του, να «τα τσεπώσει» και να φύγει και αυτός για άλλη μακρινή χώρα!.. Δεν το έκανε όμως, γιατί ήταν συνετός, ηθικός και υπάκουος νέος!…

Και ενώ, Κωσταντίνε, ο μεγάλος γυιός της παραβολής, δείχνει αυτό το χαραχτήρα, ο πατέρας, σαν να έχασε το μυαλό του, βλέποντας τον άσωτο να επιστρέφει, αντί να πάρει ένα ξύλο και να τον κάνει του «αλατιού», τρέχει από μακριά, τον σφίγγει στην αγκαλιά του και τον λιώνει στα φιλιά. Δίνει αμέσως εντολή να τον ντύσουν στα καινούρια, να τον ποδέσουν, να του φορέσουν …δαχτυλίδι, να σφάξουν το καλύτερο μοσχάρι και να ετοιμάσουν τρικούβερτο γλέντι!…

Και όλα αυτά, τα κάνει ερήμην του μεγάλου παιδιού, που εργαζόταν στα χωράφια εκείνες τις ώρες! Μεγάλη χοντράδα του πατέρα. «Ην δε ο υιός αυτού ο πρεσβύτερος εν αγρώ, και ως ερχόμενος ήγγισε τη οικία, ήκουσε συμφωνίας και χορών και προσκαλεσάμενος ένα των παίδων επυνθάνετο τι είη ταύτα..»

Εγώ θα γινόμουνα θηρίο. Θα φώναζα τους φίλους μου, θα μπαίναμε μέσα και θα τα κάναμε όλα άνω-κάτω. Θα αρπάζαμε τον άσωτο, μπροστά στα μάτια του πατέρα και των καλεσμένων και θα τον πετάγαμε έξω. Και όπως ήταν και … λαμπροφορεμένος, θα γέλαγαν με το θέαμα και θα το ευχαριστιόντουσαν και οι καλεσμένοι.. «Ωργίσθη δε και ουκ ήθελε εισελθείν, ο ουν πατήρ αυτού εξελθών παρεκάλει αυτόν ..» Όταν βγήκε ο πατέρας έξω και τον παρακαλούσε να εισέλθει, εκεί του τάψαλε!… Του είπε πόσο άδικος και αχάριστος υπήρξε απέναντί του. « Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον και εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον, ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ, ότε δε ο υιός σου τούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τον μόσχον τον σιτευτόν…» Βαρύ κατηγορώ, φίλε Κωσταντίνε. Με τρανταχτά στοιχεία.

Ο πατέρας, τα δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, αυτά που του έψελνε για πρώτη φορά το σωστό παιδί του, και δεν τόλμησε να αντιλέξει σε κανένα από όσα του καταμαρτυρούσε. Γιατί ήσαν όλα αληθινά. Κάτι μπόρεσε και ψέλλισε σα δικαιολογία μόνο, ότι ο αδελφός του ήταν νεκρός, ή χαμένος και αναστήθηκε ή βρέθηκε. Αφέλειες θα σκέφτηκε το σωστό παιδί. Πεθαμένος δεν ήταν τόσα χρόνια; Χαμένος δεν ήταν; Τι ήθελε που γύρισε; Να μας βάλει πάλι σε μπελάδες;

Στο άλλο ερώτημα, που είχαμε θέσει χτες το βράδυ, Κωσταντίνε, εάν τον έπεισε ο Πατέρας να εισέλθει, εγώ πιστεύω ότι δεν τον έπεισε και δεν εισήλθε. Φαντάζομαι να πήγε με τους φίλους του σε κανένα κοντινό καπηλειό για να ξεσκάσει. Πιστεύω, πως μια τέτοια αντίδραση ήταν πολύ ανθρώπινη και συνεπής, με αυτά, που είχε λίγο πριν καταλογίσει στον πατέρα του. Από στοιχειώδη αυτοσεβασμό δεν μπορούσε να εισέλθει. Σκέφτομαι ότι αυτό θα έκανα και εγώ, αλλά πιστεύω και κάθε νέος άνθρωπος. Ο μεγάλος γυιός, εκφράζει σε όλες του τις θέσεις και αντιδράσεις, κάθε λογικό, ενάρετο και συνετό άνθρωπο. Κωσταντίνε, βλέπω ότι δεν συμφωνείς με αυτά που λέω. Είμαι όμως πρόθυμος να ακούσω τις απόψεις σου «και με πείσεις, εάν με πείσεις».

Ο Κωσταντίνος, με νηφάλιο ύφος και θεολογική γλώσσα, θέλησε να μου τοποθετήσει τη σκέψη σε ένα άλλο πεδίο, επέκεινα του ορίου του ορθού λόγου και της ανθρώπινης λογικής. Μου έλεγε, ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με σοφία από το Θεό, ώστε η συμπεριφορά του να καθορίζεται με τρόπο, που ό ίδιος ο άνθρωπος ελεύθερα επιλέγει, με το νου και τη λογική. Του έχει όμως αφήσει και περιθώρια να μπορεί να αρθεί πάνω και πέρα από τη λογική, σε μια υπέρβαση των ορίων της, εκεί όπου η παρουσία του Θεού είναι περισσότερο αισθητή, σχεδόν ψηλαφήσιμη. Η βαθειά πίστη είναι το καλό εργαλείο για την υπέρβαση του λογικού, του ορθού και του φυσικού. Έδινε, ο Κωσταντίνος, μεγάλη έμφαση, στο ανθρώπινο λάθος και στην αξία της διόρθωσης, της αμαρτίας και της ειλικρινούς μετάνοιας, της ταπείνωσης, της συντριβής και της χωρίς όρια αγάπης, συγχώρησης και συγκατάβασης. Έφερνε πάντα, ως απόδειξη αυτών των θέσεων, τη ζωή του ίδιου του Χριστού. «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι» ή «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ΄εμού έση εν τω παραδείσω». Η αλήθεια είναι ότι εν μέρει με έπεισε και εν μέρει δεν με έπεισε!….

Μετά το στρατό, ο καθένας από τους δυο μας, ακολούθησε το δρόμο του. Ο Κωσταντίνος, ως υπάλληλος στο υπουργείο Εξωτερικών, υπηρέτησε σε πολλές χώρες, τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω..».

Η ασημαντότητά μου, κόλλησε στη μεγαλούπολη, στο κλεινόν άστυ της γλαυκώπιδος Αθηνάς.

Μετά σαράντα χρόνια, από την εποχή εκείνη του στρατού, κάπου στη Γορτυνία, ο Κωσταντίνος με … ξετρύπωσε. Ήταν πάλι Αύγουστος!. Θυμηθήκαμε τα παλιά από το στρατό και …. τα θέματα από την Παραβολή του Ασώτου, που δεν είχαμε πάει μέχρι το τέλος! Ο Κωσταντίνος με ρώτησε, εάν άλλαξα άποψη για τον αδερφό του Ασώτου!..

Είχα όντως αλλάξει. Χρόνια με βασάνιζε αυτό το δίλημμα. Έπραξε ή δεν έπραξε σωστά το καλό παιδί της παραβολής; Μεγαλώνοντας, διαισθανόμουν εντονότερα τη μεγαλωσύνη της αγάπης του Πατέρα. Η επιείκεια πήρε μέσα μου μόνιμη θέση στον εσωτερικό κώδικα αξιολόγησης. Ο άνθρωπος, που μετανοιώνει ειλικρινά, πρέπει να τυχαίνει ευνοϊκής κρίσης και μεταχείρισης. Ήθελα όμως να μη μείνει και ό «άλλος», αδικημένος, πικραμένος και αμέτοχος της χαράς του πατέρα, πίνοντας στο καπηλειό, μέχρι το πρωί, για να σβήσει τον πόνο του!… Ναι, δεν μπόρεσε να αρθεί στο μέγα ύψος της συγχωρητικότητας και της συγκατάβασης του Πατέρα. Ναι, δεν μπόρεσε να ζυγίσει σωστά τι σημαίνει μετάνοια. Ήταν όμως δίκαιο να γευθεί και αυτός τη χαρά της μετάνοιας και της συγχώρησης, στον οίκο του Πατρός του. Φαντάστηκα τη συνέχεια της παραβολής: Περί το λυκαυγές, όταν οι φίλοι του είχαν φύγει και ο κάπελας λαγοκοιμόταν, «ήλθε εις εαυτόν» και πριν σωπάσουν οι χοροί, στο πατρικό σπίτι, έτρεξε, με όση δύναμη είχε, μπήκε μέσα λαχανιασμένος, γονάτισε μπροστά στον ξαφνιασμένο Πατέρα του και του είπε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: Πάτερ δέξαι με ως τον Άσωτον!!!

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2019/02/kato-apo-tis-xilokeraties/

Θεία Λατρεία

Μέγα Προκείμενο:

"ΜΗ ΑΠΟΣΤΡΕΨΕΙΣ" 

Πέτρου Λαμπαδαρίου του Πελοπονησίου ήχος πλ.Δ'

 Ερμηνεύει ο: Ελευθέριος Ι. Χατζηλάρης

Διπλ/χος Μουσικοδιδάσκαλος Β.Μ - Πτ/χος Ειδικού Αρμονίας -

Πτ/χος Αντίστιξης - τ.Λαμπαδάριος Ι.Ν.Αγ.Κωνσταντίνου Ομονοίας - τ.Α'ψάλτης Μητροπολιτικού Ναού Λέρου.

Σημείωση ἀπό τόν "ΠΑΤΜΙΟ": Καί ἀπόφοιτος τῆς Πατμιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεφοίτησε καί ὁ πατέρας του Αίδεσιμολογιώτατος π. Σωφρόνιος, Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Μαρίνας Λέρου

Ὁ Θάνατος!!!!!

Ἐγώ εἶμαι Παππᾶς

τῆς ζωῆς καί ὄχι τοῦ θανάτου

Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λατρεωτικῆς

Νικόλαος 

Ἐρώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στήν ἐκφορά του, τόσο δύσκολο στήν ἀπάντησή του. Ἐρώτημα τόσο ἀληθινό, τόσο ἀνθρώπινο, τόσο ἀπαιτητικό, πού ὅμως ἀπό τή φύση του δέν ἀντέχει στόν λόγο, δέν ἐκφράζεται μέ τό στόμα, δέν μπαίνει σέ λέξεις, δέν δημοσιοποιεῖται σέ ἀκροατήριο, πολύ δέ περισσότερο, δέν ἐπιδέχεται μονοσήμαντες ἀπαντήσεις ἀπό κάποιους πού δῆθεν γνωρίζουν πρός κάποιους ἄλλους πού σίγουρα πονοῦν. Ἴσως εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θέμα γιά τό ὁποῖο δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά γίνονται ὁμιλίες. Εἶναι πολύ βαθύ γιά νά ἔλθει στήν ἐπιφάνεια τῆς συνειδητοποίησης. Εἶναι πολύ ἐπώδυνο γιά νά χωρέσει στόν ὁρίζοντα τῶν ἀντοχῶν μας. Εἶναι πολύ προσωπικό γιά νά ἐντοπισθεῖ στό στερέωμα τοῦ δημόσιου λόγου. Ἴσως αὐτό τό ἐρώτημα νά πονάει πιό πολύ καί ἀπό τήν αἰτία πού τό δημιουργεῖ. Γιατί ὅλοι ξέρουμε πώς δέν ἔχει εὔκολη ἀπάντηση. Καί ὅμως εἶναι τόσο ἐπίμονο καί ἀληθινό.

Γιατί σέ μένα, Θεέ μου; Ἠχεῖ στά αὐτιά μου αὐτό τό ἐρώτημα καί ἀντηχεῖ βαθιά στήν καρδιά μου. Εἶναι τό ἐρώτημα κάθε γονιοῦ πού τό παιδί του πάσχει ἤ κάθε ἄνθρωπου πού ἔχει χτυπηθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια.

Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό τό ἐρώτημα νά μεταμορφωθεῖ σέ ὁμιλία, συμβουλή, γνώμη ἤ ἀπάντηση;

Τό ἐρώτημα αὐτό συνεχῶς διατυπώνεται καί ἀπαντᾶται μόνο μέ δάκρυα, ὄχι μέ λέξεις, μέ αἰσθήματα, ὄχι μέ σκέψεις, μέ σιωπή, ὄχι μέ ἀπόψεις, μέ συμπόνια, ὄχι μέ ἀπαντήσεις.

Πῶς νά τό κάνουμε; Συχνά τά μάτια μιλοῦν πιό εὔγλωττα ἀπό τό στόμα, ὁ ἀναστεναγμός πιό δυνατά ἀπό τή σκέψη καί ἡ πονεμένη ἀπορία ἐκφράζει περισσότερο τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ὅποια ἀπάντηση.

Γιατί;

Γιατί ὁ πόνος; γιατί ἡ ἀδικία; γιατί τά παιδάκια; γιατί τόσο πρόωρα; γιατί μέ αὐτόν τόν τρόπο; γιατί τήν ἀπερίγραπτη χαρά τῆς ἀθώας παρουσίας τους νά τή διαδέχεται ὁ ἀβάσταχτος πόνος; γιατί; Καί ἄν εἶναι γιά τό ἄγνωστο καλό μας, γιατί αὐτό τό καλό μας νά εἶναι τόσο πικρό;

Γιατί σέ μένα;

Τί κακό ἔκανα; Ποῦ νά ψάξω νά βρῶ μέσα μου τήν ἄγνωστη σέ μένα αἰτία; Καί ἄν φταίω ἐγώ, δέν μπορῶ κάτι νά κάνω γιά νά ἀναστρέψω τά πράγματα;

Καί ποιός ὁ λόγος ἐξ αἰτίας μου νά ὑποφέρει αὐτό τό ἀθῶο πλασματάκι; Αὐτό μοῦ φαίνεται πιό ἀδύνατο νά τό ἀντέξω. Κινδυνεύω νά χάσω καί τή λίγη καί ἀσθενική πίστη μου. Τελικά, ποιό τό ὄφελος αὐτῆς τῆς ἱστορίας;

Γιατί σέ μένα, Θεέ μου;

Δέν εἶμαι παιδί σου; δέν εἶσαι Θεός ἀγάπης; τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἀγάπη Σου
μέ τό μαρτύριό μου; Πῶς νά μέ προσελκύσουν τά μαστιγώματά Σου;

Πῶς συνδυάζεται ἡ καλωσύνη Σου μέ τήν ἀνερμήνευτη λογική τοῦ πόνου, μέ τή θλίψη, μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ σκανδαλισμοῦ;

Ἡ «εὐλογία» τοῦ πόνου. Εὐλογημένα «γιατί»!

Τά καθαγίασε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στόν σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;» Θεέ μου, γιατί μοῦ τό ’κανες αὐτό; Τί σοῦ ἔκανα; Δέν εἶμαι ὁ Υἱός σου;

Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἐρώτημα μέ τό δικό μου τό ὁποῖο ἔμεινε καί αὐτό ἀναπάντητο. Ἔμεινε ἀναπάντητο στά φαινόμενα. Τά γεγονότα ὅμως φανέρωσαν τήν ἀπάντηση.

Τέτοια πολλά «γιατί» βγῆκαν καί ἀπό τό στόμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ ἤ τή γραφίδα τοῦ τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ἀνθρώπων πού οἱ τραγικοί θάνατοι τῶν παιδιῶν τους σφράγισαν τό πέρασμά τους ἀπό τήν ἱστορία καί πού μᾶς παρουσιάζονται συχνά ὡς μοναδικά πρότυπα πίστης, ἐγκαρτέρησης καί ὑπομονῆς.

Τό ἐρώτημα αὐτό τό ἀπευθύνουμε στόν Θεό, τό λέμε στόν ἑαυτό μας, τό ἐπαναλαμβάνουμε στούς ἀνθρώπους πού νοιώθουμε ὅτι ἰδιαίτερα μᾶς ἀγαποῦν.

Τό λέμε κυρίως γιά νά ἐκφράσουμε τό μέσα μας, τό λέμε ὅμως καί προσδοκώντας τό χάδι μιᾶς ἀπάντησης. Ποιός ὅμως μπορεῖ νά δώσει μία ἀπάντηση; Ἀκόμη κι ἄν τήν ξέρει, ποιός μπορεῖ νά μᾶς τήν πεῖ;

Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος πρός πενθοῦντα πατέρα ὅτι ὁ πόνος κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο εὐαίσθητο, ὥστε μοιάζει μέ τό μάτι πού δέν ἀνέχεται οὔτε τό πούπουλο.

Καί ἡ πιό τρυφερή κίνηση αὐξάνει τόν πόνο τοῦ πονεμένου. Καί ἡ πιό διακριτική ἀναλογία δέν ἀντέχεται. Ὁ λόγος πού ἐκφέρεται ὡς λογικό ἐπιχείρημα ἐνοχλεῖ ἀβάσταχτα.

Μόνο τό δάκρυ, ἡ κοινωνία τῆς ἀπορίας, ἡ σιωπή, ἡ ἐσωτερική προσευχή θά μποροῦσαν νά ἀνακουφίσουν τόν πόνο, νά φωτίσουν τό σκοτάδι ἤ νά γεννήσουν μία μικρή ἐλπίδα.

Ὁ πόνος γεννᾶ ἀλήθεια, συμπόνια, κοινωνία.

Ὁ πόνος δέν ξυπνάει μόνον ἐμᾶς, ἀλλά γεννάει καί τήν ἀγάπη στούς γύρω μας. Προσπαθοῦν νά μποῦν στή θέση μας. Ἀγωνίζονται στόν καιρό τῆς ἀσφάλειάς τους νά μοιραστοῦν τά πιό ἀνεπιθύμητα γι’ αὐτούς δικά μας αἰσθήματα. Καί τό κάνουν.

Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ὑπομονή μας, ταυτόχρονα ὅμως γεννᾶ καί τόν ἐξ ἀγάπης σύνδεσμο μέ τούς ἀδελφούς μας. Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ἀλήθεια. Ἡ συμπόνια τῶν ἄλλων τή φυτεύει στή δική μας καρδιά. Ἐκεῖ διακριτικά κρύβεται καί ἡ ἀπάντηση.

Ἔτσι γεννιέται στήν καρδιά ἡ παρηγοριά, ἡ γλύκα καί ἡ ἀνακούφιση τῆς ὁποίας εἶναι πολύ ἐντονότερες ὡς ἐμπειρίες ἀπό τό βάρος τοῦ πόνου.

Ὁ πόνος μᾶς βγάζει ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα.

Τελικά αὐτά τά «γιατί» δέν ἔχουν τίς ἀπαντήσεις πού ἡ φτώχια καί ἡ ἀδυναμία μᾶς περιμένει. Στή λογική αὐτή συνήθως παραμένουν ἀναπάντητα.

Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός γιά τόν θάνατο δέν εἶπε παρά ἐλάχιστα. Ἁπλά, ὁ Ἴδιος τόν ἐπέλεξε καί πόνεσε ὅσο κανένας ἄλλος. Καί ὅταν ἀναστήθηκε, τό στόμα Τοῦ ἔβγαλε περισσότερη πνοή καί λιγότερα λόγια.

Δέν εἶπε τίποτε γιά ζωή καί θάνατο -μόνο προφήτευσε τό μαρτύριο τοῦ Πέτρου.

Ὁ πόνος δέν ἀπαντιέται μέ ἐπιχειρήματα. Οὔτε ἡ ἀδικία καί ὁ θάνατος ἀντιμετωπίζονται μέ τή λογική.

Τά προβλήματα αὐτά λύνονται μέ τό ἐμφύσημα καί τήν πνοή πού μόνον ὁ Θεός δίνει. Λύνονται μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ξεπερνιοῦνται μέ τήν ταπεινή ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τόσο ἀληθινό ἀλλά συνήθως καί τόσο ἀκατανόητο.

Στό διάβα της ἡ δοκιμασία συνοδεύεται ἀπό τό σφυροκόπημα τῶν ἀναπάντητων ἐρωτημάτων. Κι ἐμεῖς, γαντζωμένοι στά «μήπως», στά «γιατί», στά «ἄν» συντηροῦμε τίς ἐλπίδες καί ἀντέχουμε τήν ἐπιβίωση σέ αὐτόν τόν κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ἤ κάτι σταθερό.

Αὐτό ὅμως συνήθως δέν ἐντοπίζεται στήν προτεινόμενη ἀπό μᾶς λύση, ἀλλά ἐπικεντρώνεται στήν ἀπροσδόκητη ὑπέρλογη θεϊκή παρηγοριά.
Κάθε προσπάθεια ἀντικατάστασής της μέ ἀνθρώπινα ὑποκατάστατα ἀδικεῖ ἐμᾶς τούς ἴδιους.

Κάθε περιορισμός στήν ἀσφυκτική θηλιά τῶν ὀρθολογιστικῶν ἀπαντήσεων μᾶς παγιδεύει βαθύτερα στό δράμα μας.

Στόν διάλογο μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά βγοῦμε ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα. Αὐτή εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἔξοδος ἀπό τή δοκιμασία ἀλλά καί ἡ εὐεργεσία της.

Ἡ μοναδική εὐκαιρία.

Τελικά, τό μέν ἐρώτημα μποροῦμε νά τό ὑποβάλλουμε, τήν δέ ἀπάντηση πρέπει νά τήν περιμένουμε. Ἤ ὁ Θεός δέν ὑπάρχει ἤ παραχωρεῖ μιὰδοκιμασία γιά νά μᾶς δώσει μι μοναδική εὐκαιρία.

Ἄν δέν γινόταν ἡ Σταύρωση, δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ὁ Χριστός θά ἦταν ἕνας καλός δάσκαλος· ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Θεός δίνει τήν εὐκαιρία. Σέ μᾶς μένει νά τή δοῦμε καί νά τήν ἀξιοποιήσουμε.

Ἡ δέ χαρά καί τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς εὐκαιρίας εἶναι πολύ μεγαλύτερα ἀπό τήν ἔνταση καί τόν πόνο τῆς δοκιμασίας.

Ὁ θάνατος, ὁ πόνος, ἡ ἀδικία ἀποτελοῦν μυστήριο πού ἡ ὅποια ἀπάντηση τό διασαλεύει. Στίς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀλήθεια δέν ἐκφράζεται ὡς ἄποψη ἤ ἐπιχείρημα, ἀλλά προσφέρεται ὡς ταπείνωση καί κοινός πόνος.

Ἡ πορεία στό μεθόριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς δοξολογίας, τοῦ θαύματος καί τῆς ἀδικίας παρουσιάζει στροφές καί κρυμμένες γωνιές, ὅπου διασφαλίζεται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς.

Ἄν ξεφύγει κανείς τόν πειρασμό νά λυγίσει, τότε ἀντικρίζει τήν ἀλήθεια μέ τέτοια ὄψη, πού ποτέ του δέν εἶχε κἄν φαντασθεῖ. Ὁ πόνος, ἄν κάποιος καταφέρει νά τόν ἀγκαλιάσει, γεννᾶ πρωτόγνωρες εὐαισθησίες καί ξεδιπλώνει πραγματικότητες πού κανείς ἀλλιῶς δέν βλέπει. Ἡ πρόκληση δέν εἶναι νά συμβοῦν γεγονότα καί ἀποκαλύψεις· αὐτά ὑπάρχουν. Ἡ πρόκληση εἶναι νά ἀνοίξει κανείς τά μάτια του γιά νά μπορεῖ νά τά ἀντικρύσει.

Εἶναι ἀναντίλεκτη ἀλήθεια δυστυχῶς, συνήθως μόνο χάνοντας τά πολύ ἐπιθυμητά, γνωρίζουμε καί κερδίζουμε τά πολύ μεγάλα.

Σίγουρα ὁ πόνος καί ἡ ἀδικία δέν μποροῦν νά καταργήσουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ὑπάρχει. Καί εἶναι ἀγάπη καί ζωή. Ἡ τέλεια ἀγάπη καί τό πλήρωμα τῆς ζωῆς. Καί τό μεγαλύτερο θαῦμα τῆς ὕπαρξής Του εἶναι ἡ συνύπαρξή Του μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο.

Ἴσως καί ἡ μεγαλύτερη πρόκληση γιά τόν καθένα μας νά εἶναι ἡ συνύπαρξη μέ τόν δικό του προσωπικό πόνο, τό ἐλπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα μέ τά βαθύτερα αὐτά «γιατί», ἡ ταπεινή ἐσωτερική περιχώρηση στήν προσδοκία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τίς «ἀδικίες» πού νομίζουμε πώς Αὐτός μᾶς κάνει.

Πρό καιροῦ, μέ πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα πού τό καντηλάκι τῆς ζωῆς της φαίνεται νά τρεμοσβήνει. Μέσα στόν ἀβάσταχτο πόνο της διέκρινα τήν ἐλπίδα. Μέσα ἀπό τά δακρυσμένα μάτια της ἀντίκρισα τή χαρά, τή δύναμη καί τή σοφία.

-Θέλω νά ζήσω, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν ἦλθα γιά νά μοῦ τό ἐπιβεβαιώσετε. Ἦλθα γιά νά μέ βοηθήσετε νά φύγω ἕτοιμη ἀπό αὐτόν τόν κόσμο.

-Ἐγώ εἶμαι παπάς τῆς ζωῆς καί ὄχι τοῦ θανάτου, τῆς ἀπαντῶ.

Γι’ αὐτό καί θέλω νά ζήσεις. Ἐπίτρεψέ μου, ὅμως, νά σέ ρωτήσω κάτι• μέσα στή δοκιμασία σου, ρωτᾶς ποτέ «γιατί σέ μένα, Θεέ μου;»

-Δέν σᾶς καταλαβαίνω, πάτερ, μοῦ λέει. Ἐγώ ρωτῶ «γιατί ὄχι σέ μένα, Θεέ μου; Καί περιμένω ὄχι τόν θάνατό μου· προσδοκῶ τόν φωτισμό μου»!

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

ΠΗΓΗ: https://www.ekklisiaonline.gr/