Ένα εύγευστο ποτό!

Αμυγδαλόρακη

Ένα εύγευστο ποτό με βάση την κρητική τσικουδιά

Η πρώτη ύλη για ένα εύγευστο ποτό, είναι η κρητική τσικουδιά και αυτή χρησιμοποιεί ο Γιώργος Πολιουδάκης στο Αστέρι του δήμου Ρεθύμνου, για να παρασκευάσει και να προσφέρει μια ξεχωριστή υγρή γεύση.

Ένα, ας πούμε, διαφορετικό ποτό είναι η αμυγδαλόρακη που παρασκευάζει.

Βασική ύλη, λοιπόν, είναι η ρακή και μέσα, όπως φαίνεται και στο δοχείο της εικόνας, ρίχνει τους σπόρους από τα άγρια αμύγδαλα που μαζεύει, τα γνωστά και ως πετραμύγδαλα, που αφθονούν στην περιοχή.

Κάτω από τη θερμοκρασία του ήλιου, τα αμύγδαλα θα πρέπει να μένουν για τέλεια αποξήρανση σαράντα μέρες και μέσα στη φιάλη με την τσικουδιά ρίχνει ζάχαρη που λειτουργεί σαν συντηρητικό, και τους σπόρους από τα αμύγδαλα.

Μετά από πολλές μέρες και αφού τραβήξει η τσικουδιά τις ουσίες των σπόρων, το ποτό μπαίνει σε μπουκαλάκια και προσφέρεται ως ένα ευχάριστο λικέρ μετά το φαγητό.

Πηγή: Made in Creta

Εικόνα από: envato

τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

Δωδεκάνησα!

 Πῶς πῆγαν νά μᾶς κλέψουν τή συνθήκη τῶν Δωδεκανήσων καί ἡ ἐπιχείρηση ἐντοπισμοῦ της

Γράφει ο

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΡΑΚΗΣ

Αντγος ε.α.
Τέως πρόεδρος ΕΑΑΣ

Από την ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ της ΕΑΑΣ

Tο περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Είναι από εκείνες τις «ξεχασμένες» ιστορίες που σπάνια έρχονται στη δημοσιότητα και συνήθως τις περισσότερες τις «καταπίνει» ο χρόνος όχι διότι δεν έχουν ενδιαφέρον αλλά διότι οι πρωταγωνιστές τους δεν επιδίωξαν να τις εξαργυρώσουν με παράσημα και προβολή.

Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944 δεν συνέβη το ίδιο και στα Δωδεκάνησα καθώς οι Σύμμαχοι κυριαρχούσαν στη Θάλασσα και η αποχώρηση των Γερμανών από τα νησιά ήταν δύσκολή. Τα γερμανικά Στρατεύματα που απέμειναν στη Ρόδο αναγκάσθηκαν να παραδοθούν στους Συμμάχους και η σχετική συνθήκη υπογράφθηκε στις 9 Μαΐου 1945 στη Σύμη. Οι Συμμαχικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τα Δωδεκάνησα αλλά δεν τα παραχώρησαν στην Ελλάδα.

Τον Μάρτιο του 1946 έγιναν οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα μας και τον Ιούλιο άρχισαν στο Παρίσι οι εργασίες της διάσκεψης για τη σύναψη συνθηκών ειρήνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ουγγαρία – Ρουμανία – Φιλανδία – Βουλγαρία και Ιταλία). Την Ελλάδα εκπροσώπησε στο Παρίσι αντιπροσωπία με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και η οποία ενισχύθηκε από τους ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων, όταν εμφανίσθηκαν οι πρώτες δυσχέρειες. Η χώρα μας στη συνδιάσκεψη πρόβαλε μετριοπαθείς και δίκαιες διεκδικήσεις (απελευθέρωση Δωδεκανήσου και Βορείου Ηπείρου, προσάρτηση Λωρίδας Ανατολικής Ρωμυλίας που ενίσχυε τη συνοριακή ασφάλεια της χώρας μας από τις συχνές επιδρομές των Βουλγάρων και περιελάμβανε μικρό πληθυσμό Πομάκων που μετά δυσφορίας ανέχονταν την βουλγαρική κυριαρχία και τέλος ανάλογες επανορθώσεις για τις καταστροφές που έγιναν από τις επιθέσεις των Ιταλών και Βουλγάρων). Από τις παραπάνω διεκδικήσεις ικανοποιήθηκε μόνο μία, η ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων στο Παρίσι για την υπογραφή της συνθήκης παραχώρησης των Δωδεκανήσων,στην Ελληνική Κυβέρνηση περιήλθαν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες οι Τούρκοι επρόκειτο να ζητήσουν τη χάραξη νέων θαλασσίων συνόρων ισχυριζόμενοι ότι ουδέποτε είχαν χαραχθεί οριστικά θαλάσσια σύνορα μεταξύ Δωδεκανήσου και Μικράς Ασίας. Φαίνεται ότι η Ιταλία, πιθανώς έναντι ανταλλαγμάτων, είχε δεχθεί να βοηθήσει την Τουρκία στο ζήτημα αυτό και αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνηση της Ιταλίας να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ελλάδος να της παραχωρηθεί αντίγραφο της συμφωνίας με το αιτιολογικό ότι μέσα στην αναταραχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε χαθεί και δεν βρέθηκε στα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών. Παράλληλα και η Τουρκία έδωσε την ίδια απάντηση που έδωσε και η Ιταλία στο αίτημα της χώρας μας να της δοθεί αντίγραφο της συνθήκης ότι δηλαδή κάπου είχε χαθεί στα παλαιά αρχεία. H ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντικρούσει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας αλλά και τη διαφαινομένη ιταλοτουρκική μεθόδευση, ζήτησε από τον τότε Αρχηγό της «Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσου» Ταξίαρχο Χρ. Τσιγκάντε, πρώην Διοικητή Ιερού Λόχου, να αναζητήσει και αποστείλει στο Υπουργείο Εξωτερικών, το δυνατόν συντομότερα, το τρίτο και τελευταίο αντίγραφο της συνθήκης που έπρεπε να υπάρχει στο αρχείο της Ιταλικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου στη Ρόδο. Η ελληνική αποστολή απευθύνθηκε αμέσως στην εκεί Βρετανική Διοίκηση η οποία της επέτρεψε να ερευνήσει τα αρχεία της Ιταλικής Διοίκησης που είχαν περιέλθει στους Βρετανούς μετά την παράδοση της Δωδεκανήσου τον Μάιο του 1945.

Παρά τη συστηματική έρευνα η συνθήκη δεν βρέθηκε. Η αποστολή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συνθήκη είχε κλαπεί και συνέχισε τις προσπάθειες ανεύρεσής της. Στο πλαίσιο των ερευνών η Στρατιωτική Αποστολή πληροφορήθηκε από Δωδεκανήσιο τέως υπάλληλο της Ιταλικής Διοίκησης ότι ανώτερος Ιταλός Υπάλληλος την ημέρα της παράδοσης είχε μεταφέρει φακέλους και άλλα υλικά από το γραφείο της Διοίκησης στο σπίτι του και ότι ενώ η οικογένειά του είχε επιστρέψει στην Ιταλία μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Ιταλικής Διοίκησης, αυτός παρέμεινε ακόμη στη Ρόδο (προφανώς για να διευθετήσει τη πραμάτεια του). Με την παρέμβαση της Ελληνικής Αποστολής ο Ιταλός κλήθηκε από τη Βρετανική Διοίκηση να επιστρέψει ότι είχε υπεξαιρέσει από τα γραφεία πλην όμως αυτός αρνήθηκε τα αποδιδόμενα σ΄ αυτόν. Στη συνέχεια η Ελληνική Αποστολή επεδίωξε την εξαγορά των εγγράφων με διαπραγμάτευση μέσω τρίτων προσώπων, χωρίς αποτέλεσμα. Στην επιτροπή περιήλθε η πληροφορία ότι εκτός των άλλων ο Ιταλός είχε πάρει μαζί του το επίχρυσο αγαλματίδιο της Θέμιδος που κάθε Σεπτέμβριο με την έναρξη λειτουργίας των δικαστηρίων, τοποθετείτο σε περίοπτο θέση στην αίθουσα τελετών.

Η Ελληνική Αποστολή πληροφορήθηκε από Κύπριους Αστυνομικούς (Αγγλικής υπηκοότητας που υπηρετούσαν στην Βρετανική αστυνομία στην Ρόδο) την ημερομηνία αναχώρησης του Ιταλού από τη Ρόδο και με τη βοήθεια αυτών, όταν επιβιβάσθηκε στο πλοίο, του έγινε λεπτομερής έλεγχος των αποσκευών του. Δεν βρέθηκε η συνθήκη αλλά βρέθηκε το επίχρυσο αγαλματίδιο και οι Αστυνομικοί τον κατηγόρησαν για υπεξαίρεση κρατικής περιουσίας, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στα γραφεία της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής και έφυγαν. Ήταν μια σπουδαία πατριωτική πράξη των Κυπρίων Αστυνομικών που θα είχαν σοβαρές συνέπειες εάν η Βρετανική Διοίκηση πληροφορείτο την εμπλοκή τους στις έρευνες της Ελληνικής Αποστολής. Ήταν βράδυ όταν ο Ιταλός μεταφέρθηκε στα γραφεία της αποστολής και την επομένη το πρωί το πλοίο επρόκειτο να αναχωρήσει για Ιταλία. Οι Έλληνες Αξιωματικοί περί το μεσονύκτιο έστειλαν στο δωμάτιο που κρατείτο ο Ιταλός, Δωδεκανήσιο υπάλληλο της αποστολής που μιλούσε Ιταλικά, για να του ψιθυρίσει κρυφά ότι οι Αξιωματικοί και ιδιαιτέρως ο Αρχηγός ήταν εξαγριωμένοι μαζί του διότι «όπως πήρε το αυτί του» δεν ήθελε να τους παραδώσει κάποιο έγγραφο που είχε στην κατοχή του και γι αυτό θα τον εξαφάνιζαν πνίγοντάς τον στη θάλασσα. Ο Ιταλός προσπάθησε να τον εξαγοράσει προσφέροντάς του μεγάλο χρηματικό ποσό προκειμένου να ενημερώσει Άγγλο Αξιωματικό, να τον φέρει στα γραφεία της Αποστολής για να κάνει αυτός τη σχετική έρευνα. Ο υπάλληλος προσποιήθηκε ότι φοβόταν διότι θα τον σκότωναν και αυτόν. Το «κόλπο έπιασε και ο Ιταλός έσπασε» και τότε ζήτησε να τον παρουσιάσουν στον αρχηγό. Ο Τσιγκάντε με πολύ αυστηρό ύφος του είπε ότι αυτό που είχε κάνει να υπεξαιρέσει την Συνθήκη Ιταλίας – Τουρκίας (έριχνε τουφεκιά στα κούφια αφού δεν γνώριζε εάν στα έγγραφα που είχε πάρει ο Ιταλός ήταν και η συνθήκη) αποτελεί έγκλημα κατά της Ελλάδος και θα τον τιμωρούσαν όπως τιμωρούν οι Έλληνες τους προδότες εκτός εάν ομολογούσε πού είχε αποκρύψει την Συνθήκη και την εύρισκαν, θα τον συγχωρούσε και θα τον βοηθούσε να επιβιβασθεί στο πλοίο ώστε το πρωί να αναχωρήσει για την πατρίδα του. Ύστερα από πολλούς δισταγμούς, απαιτήσεις να παραδοθεί στη Βρετανική Διοίκηση, απειλές ότι θα ζητήσει ευθύνες η χώρα του από την Ελλάδα για την ταλαιπωρία που υπέστη, ο Ιταλός υποχώρησε όταν στο τέλος της συζήτησης ο Τσιγκάντε είπε δήθεν εκνευρισμένος «πάρτε τον από εδώ και να μην τον ξαναδώ» αφού χρόνια στα Δωδεκάνησα καταλάβαινε τα Ελληνικά. Ο Ιταλός αντιλαμβανόμενος την δυσχερή θέση του ζήτησε να μεταβεί σε φιλικό του σπίτι που είχε αφήσει ένα μπαούλο κλειδωμένο για να το φυλάξουν. Με συνοδεία δύο Αξιωματικών της αποστολής πήγε στο σπίτι όπου οι Αξιωματικοί βρήκαν την συνθήκη μαζί με διάφορα άλλα έγγραφα. Ολίγα λεπτά αργότερα επιβίβασαν τον Ιταλό στο πλοίο για να επιστρέψει στην πατρίδα του κρυφά διότι όλα αυτά είχαν γίνει με τη βοήθεια Κυπρίων Αγγλικής υπηκοότητας Αστυνομικών και εν αγνοία της Βρετανικής Διοίκησης.

Την επομένη ημέρα αναχώρησε μέλος της Στρατιωτικής αποστολής για την Αθήνα και παρέδωσε τη Συνθήκη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρωθυπουργός όταν πληροφορήθηκε το γεγονός απέστειλε τηλεγράφημα στον αρχηγό της Στρατιωτικής Αποστολής στη Ρόδο, εκφράζοντας τα συγχαρητήρια της Κυβέρνησης. Την τελευταία στιγμή ο Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας παρουσιάζοντας τη συνθήκη στην συνδιάσκεψη στο Παρίσι πέτυχε να εξουδετερώσει την Τουρκική αντίδραση και να χαραχθούν τα ίδια θαλάσσια σύνορα που υπήρχαν μεταξύ της Ιταλικής Δωδεκανήσου και της Τουρκίας στη συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.

Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Επαληθεύεται η συνεχής προσπάθεια της γείτονας χώρας να δημιουργεί εξελίξεις σε βάρος των Εθνικών μας συμφερόντων. Σε ότι αφορά τη δική μας πλευρά αποδεικνύεται από πόσους αστάθμητους παράγοντας εξαρτώνται καμιά φορά τα Εθνικά μας συμφέροντα και το σπουδαιότερο ότι όταν το Δημόσιο αντλεί στελέχη από τη δεξαμενή των ικανών και όχι «των φίλων» και αξιοποιεί αυτά, θα καταγράφονται επιτυχίες όπως η προαναφερομένη.

Το ιστορικό αυτό γεγονός δημοσιοποιήθηκε από επιστολή που έστειλε ο αείμνηστος Αντιστράτηγος ε.α. Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος σε εφημερίδα των Αθηνών και αναδημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1981 από την εφημερίδα Ελληνικός Βορράς της Θεσσαλονίκης. Ο Στρατηγός ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής επιτροπής Δωδεκανήσου και «έζησε τα γεγονότα από κοντά». Πρόκειται για έναν υπέροχο Αξιωματικό με πλούσια Στρατιωτική δράση που άφησε άριστες εντυπώσεις στους νεώτερους Αξιωματικούς ως Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων.

ΠΗΓΗ: https://enromiosini.gr/arthrografia/arthrografia-istoria/pos-pigan-na-mas/

Η Φραγκοσυκιά

 Η Φραγκοσυκιά

Από τα πιο χαρακτηριστικά κακτοειδή στις χώρες της Μεσογείου και ένα πραγματικά πολύ εντυπωσιακό φυτό με νοστιμότατους καρπούς!

                                                        Γενικά χαρακτηριστικά

Opuntia ficus-indica το βοτανολογικό όνομα της Φραγκοσυκιάς ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είδη κακτοειδών όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, με καταγωγή από το Μεξικό. Πολυετής πολύκλαδος κάκτος ιδιαίτερα εντυπωσιακής εμφάνισης και με ύψος, που ανάλογα με την ποικιλία, μπορεί να προσομοιάζει εκείνο ενός δέντρου και να ξεπερνά τα 4-5 μέτρα, ενώ και σε παράπλευρη ανάπτυξη επίσης επεκτείνεται αντίστοιχα. Δεν έχει κορμό και οι σαρκώδεις και μεγάλου μεγέθους βλαστοί σε σχήμα ελλειπτικού δίσκου είναι ενωμένοι μεταξύ τους στις άκρες και γεμάτοι αγκάθια, τα οποία στην πραγματικότητα, όπως και σε όλα τα κακτοειδή, αποτελούν τα …φύλλα του φυτού.

Περιμετρικά των βλαστών εμφανίζονται οι καρποί της, τα Φραγκόσυκα, που ανάλογα με την ποικιλία έχουν λευκή, έντονα κίτρινη-πορτοκαλί ή κοκκινωπή σάρκα. Η επιφάνειά τους καλύπτεται από λεπτό χνούδι και πολλά-πολλά αγκαθάκια, ενώ στο εσωτερικό διαθέτουν …άπειρα μικρά κουκούτσια, που βεβαίως δεν αφαιρούνται (όπως συχνά επιχειρούν τουρίστες από βόρειες χώρες στην πρώτη τους επαφή με τα φραγκόσυκα), αλλά τρώγονται μαζί με το υπόλοιπο μέρος του πολύ γλυκού και ιδιαίτερης διατροφικής αξίας αυτού φρούτου.

Και οι βλαστοί της Φραγκοσυκιάς είναι βρώσιμοι και τόσο στο Μεξικό όσο και σε άλλες χώρες χρησιμοποιούνται στην τοπική γαστρονομία. Εκτός της καλλιέργειας ως καρποφόρο η Φραγκοσυκιά χρησιμοποιείται πολύ συχνά και ως καλλωπιστικό και κυρίως για τη δημιουργία απροσπέλαστου φράκτη σε κήπους, εξοχικά σπίτια κ.λπ.

                                                              Φροντίδα

Χώμα: Ευδοκιμεί ακόμη και στα πιο άγονα και πετρώδη εδάφη.

Θέση: Επιλέξτε ένα πλήρως ηλιόλουστο σημείο, αφού η Φραγκοσυκιά είναι ιδιαίτερα ανθεκτική στη ζέστη και τον ήλιο.

Χωρίς πρόβλημα αναπτύσσεται και σε παράκτιες τοποθεσίες καθώς μένει ανεπηρέαστη από την αλατότητα του εδάφους. Για αρκετό χρόνο μπορεί να καλλιεργηθεί και σε δοχεία φύτευσης, απλά όσο μεγαλύτερο είναι ένα φυτό τόσο δυσκολότερη η μετέπειτα μεταφύτευσή του στο έδαφος λόγω των αγκαθωτών βλαστών.

Πότισμα: Όπως τα περισσότερα κακτοειδή και η Φραγκοσυκιά είναι ιδιαίτερα ανθεκτική στην ξηρασία και μπορεί να επιζήσει για πολύ μεγάλο διάστημα μόνο με την ποσότητα νερού – ατμοσφαιρικής υγρασίας που αποθηκεύει στο εσωτερικό των βλαστών της.

Για τον λόγο αυτό αποτελεί και ένα από τα πιο δημοφιλή είδη για δημιουργία αντιπυρικού φράχτη σε κατοικίες, καλλιέργειες ή βοσκοτόπια, αφού λόγω της εσωτερικής υγρασίας των βλαστών καίγεται δύσκολα και χωρίς να μεταδίδει τις φλόγες σε παράπλευρα φυτά.

Χρειάζεται πολύ αραιό πότισμα, μόνο κατά το ζεστό διάστημα του καλοκαιριού, κυρίως για να είναι ικανοποιητική η καρποφορία της. Φυτά που καλλιεργούνται αποκλειστικά για καλλωπιστικούς λόγους και όχι για τα Φραγκόσυκα θα επιζήσουν ακόμη και αν ποτίζονται πολύ σπάνια γι’ αυτό και είναι από τα καταλληλότερα είδη για φυτεύσεις σε εξοχικές – παραθεριστικές και όχι μόνιμες κατοικίες και γενικά άνυδρους κήπους.

Το υπερβολικό πότισμα είναι η πιο συχνή αιτία μαρασμού του ιδιαίτερα ανθεκτικού αυτού φυτού, τα δε σημάδια ότι δέχεται περισσότερο νερό απ’ όσο χρειάζεται είναι ίδια με αυτά που παρουσιάζουν άλλα είδη στην ξηρασία, με πιο κοινό σύμπτωμα το κιτρίνισμα των βλαστών που ανά σημεία μοιάζουν «καμμένοι».

Λίπανση: Χωρίς να της είναι απολύτως αναγκαίο μπορεί την άνοιξη να χρησιμοποιηθεί ένα βιολογικό σκεύασμα, για ενίσχυση της καρποφορίας της.

Κλάδεμα: Δεν χρειάζεται κλάδεμα, παρά μόνο αφαίρεση τυχόν ξερών βλαστών ή, αν θέλετε να κατευθύνεται διαφορετικά από τη φυσική τους ανάπτυξη, κάποιων βλαστών. Για το κόψιμό τους αποφύγετε κυρίως τα διαστήματα έντονου κρύου και προτιμήστε να κλαδέψετε τη Φραγκοσυκιά την άνοιξη ή το φθινόπωρο.

                                          Ανθοφορία – Πολλαπλασιασμός

Ανάλογα με το αν πρόκειται για πρώιμη ή όψιμη ποικιλία, η ωρίμανση των καρπών γίνεται στα μέσα του καλοκαιριού ή το φθινόπωρο, αντίστοιχα και η πρώτη καρποφορία πραγματοποιείται 3-4 χρόνια μετά την αρχική φύτευση της Φραγκοσυκιάς. Τον Ιούνιο η όψη του φυτού είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή καθώς στην άκρη των καρπών εμφανίζονται τα πολύ ιδιαίτερου σχηματισμού άνθη του.

Ο πολλαπλασιασμός της Φραγκοσυκιάς γίνεται και με σπόρους, αλλά κυρίως με μοσχεύματα από τμήματα των βλαστών. Τα κομμένα κομμάτια, αφού παραμείνουν για μερικές μέρες πάνω στο χώμα έως να επουλωθεί ελαφρά η τομή του κοψίματος, τοποθετούνται λοξά και βυθισμένα κατά το ήμισυ στο χώμα σε μικρές γλάστρες, από όπου και μεταφυτεύονται όταν ριζώσουν, περίπου 8-12 εβδομάδες αργότερα.

Η Φραγκοσυκιά ανήκει στα είδη που αναπαράγονται πολύ εύκολα, είναι δε χαρακτηριστικό ότι σε κάποιες χώρες αυτοφυείς «άναρχες» καλλιέργειες συχνά καταστρέφονται, ώστε να μην αναπτύσσονται εις βάρος άλλων ειδών της περιοχής που σε μικρό διάστημα μπορούν πραγματικά να υπερκαλύψουν.

Πρόκειται γενικά για ένα από τα πιο εντυπωσιακά είδη κάκτου, ταυτισμένo με το υπαίθριο καλοκαιρινό τοπίο της χώρας μας τόσο σε νησιωτικές όσο και ηπειρωτικές περιοχές και ταυτόχρονα για ένα είδος με πραγματικά ελάχιστες απαιτήσεις σε φροντίδα σε σχέση με την πλειοψηφία των καρποφόρων.

Πηγή: newsnowgr.com

Πλήρης σύνδεσμος: https://www.newsnowgr.com/article/1387615/kipouriki-fragkosykia.html

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: https://dasarxeio.com/2021/06/27/98530/

Γρηγόριος Μαρασλῆς

Ο υψιπετής εθνικός μας ευεργέτης, Γρηγόρης Μαρασλής

 Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Με εφαλτήριοτην σπουδαία εμπορική του σταδιοδρομία, αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση στην οποία ανελίχθη στο αξίωμα του Δημάρχου της Οδησσού κατ΄ επανάληψη, αλλά και τις υψηλές πολιτισμικές καταβολές μιας μεγαλοαστικής οικογένειας, ο Γρηγόρης Μαρασλής, διήνυσε μια λαμπρή πορεία στη ζωή του. Και μέσα από την ηθική του μεγαλουργία, είχε κεντρικό του μέλημα, την εθνική ευεργεσία και τη κοινωνική ευποιία στην πάντα αγαπημένη του ελληνική πατρίδα. Έτσι με το πλήθος των σπουδαίων δωρεών του, που τόνωσαν την κοινωνική και πολιτισμική ζωή της Ελλάδος στον 19-ο αιώνα, δικαίως περιλαμβάνεται, στο λαμπρό πεδίο των εθνικών μας ευεργετών.

 

 

Ο Γρηγόρης Μαρασλής είδε το φως της ζωής στις 25 Ιουλίου 1831 στην Οδησσό, μέσα στην ηθική θαλπωρή μιας εύκρατης και προηγμένης κοινωνικά οικογένειας. Ο πατέρας του με καταγωγή από τα Μαράσλια του Έβρου ήταν έμπορος και η μητέρα του Ζωή Θεοδωρίδη από την Κωνσταντινούπολη. Έλαβε τις εγκύκλιες σπουδές του στη ελληνοεμπορική σχολή της Οδησσού, στο Λύκειο Ρισελιέ, για να κλείσει με ανώτερες εμπορικές σπουδές στο Παρίσι. Επανακάμπτοντας στην Οδησσό από το Παρίσι, θα ακολουθήσει μια μακρά πορεία στην δημόσια διοίκηση της Ρωσίας, εν παραλλήλω με τις εμπορικές του επιχειρήσεις, που απόληξή της, θα έχει το ύπατο αξίωμα του Δημάρχου Οδησσού και άλλες διοικητικές και πολιτικές τιμές. Αρχικά εργάστηκε στο γραφείο του γενικού διοικητή Καυκάσου Βοροντσώφ και το 1867 ως δημόσιος υπάλληλος του Δήμου Οδησσού. Το 1877 κάνει το ντεμπούτο του στα αυτοδιοικητικά δρώμενα της πόλης και εκλέγεται Δημοτικός της Σύμβουλος, ενώ ένα χρόνο αργότερα εκλέγεται και Δήμαρχος της Οδησσού. Αξίωμα στο οποίο θα επανεκλεγεί άλλες τέσσερις φορές, έως το 1894. Από την έπαλξη του δημάρχου θα παράξει ένα πολυμερές έργο στην πόλη, που θα αλλάξει άρδην την φυσιογνωμία της, προσδίδοντάς της ευρωπαϊκή πνοή και θα αποκτήσει συνάμα και υψηλό κοινωνικό κύρος. Αποκατέστησε έτσι την υδροδότηση και την ηλεκτροδότηση της πόλης, ανέγειρε θέατρο, νοσοκομείο και γηροκομείο, δημιούργησε τροχιόδρομους, δημοτικό αναγνωστήριο, πολλά σχολεία και παιδικούς σταθμούς.  Μια λαμπρή αυτοδιοικητική θητεία, που άλλαξε δραματικά το προφίλ της Οδησσού. Παράλληλα δημιούργησε δημοτικό φτωχοκομείο 150 ατόμων, δημοτικές φυλακές, αλλά και ένα πελώριο δημοτικό πάρκο, που είχε εγκαινιάσει ο ίδιος ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β’. Συνάμα όμως με την αυτοδιοικητική του δραστηριοποίηση, συνέχιζε με ξεχωριστή επιτυχία και τις ακμάζουσες εμπορικές επιχειρήσεις του πατέρα του.

Όμως πέρα και πάνω από οιαδήποτε πολιτική και οικονομική επιτυχία στην ζωή του, ο εμπνευσμένος Έλληνας του παροικιακού ελληνισμού Γρηγόρης Μαρασλής,  είχε πάντα ως κεντρική στόχευση στην ζωή του, την Ελλάδα που υπεραγαπούσε. Προέβη έτσι σε πλήθος φιλανθρωπικές παρεμβάσεις, δωρεές και έργα κοινωνικής ευποιίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Οδησσό, που περίτρανα απέδειξαν, ότι ο Γρηγόρης Μαρασλής υπήρξε ένας υψηλόφρων άνθρωπος, που προέτασσε πάντα στην άξια ζωή του, την ιδέα του ανθρώπου. Δώρισε έτσι την πατρική του οικία στην ελληνική κοινότητα τη Οδησσού, στην οποία είχε ιδρυθεί η Φιλική Εταιρεία, επίσης ένα ακίνητό του στην οδό Πούσκιν, ενώ κατέλειπε τα χρήματα για ένα γηροκομείο. Στην λατρεμένη του Ελλάδα, πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Μαρασλείου Εμπορικής Σχολής Αθηνών – σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών, της Πατριαρχικής Αστικής Σχολής Μαρασλή στο Φανάρι, του Μαράσλειου Ορφανοτροφείου Κερκύρας,  του Μαράσλειου Εμπορικού Ορφανοτροφείου Θεσσαλονίκης, της Βιβλιοθήκης στην Γάνο, της Μαρασλείου Σχολής στην Φιλιππούπολη, του Ενυδρείου στο Παλαιό Φάληρο, το οποίο καταστράφηκε το 1912, ενώ υπήρξε  κεντρικός οικονομικός υποστηρικτής, του Ιπποκράτειου Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών.  Στο ίδιο μήκος κύματος της πολυεδρικής ευεργετικής του προσφοράς, έκτισε μεγαλοπρεπές κτίριο στο κέντρο της Οδησσού, προκειμένου να στεγάσει την δημόσια βιβλιοθήκη, στο οποίο φιλοξενείται στις μέρες μας, το Αρχαιολογικό Μουσείο Οδησσού. Και προς την κατεύθυνση αυτή για να συνδράμει με βιβλία την βιβλιοθήκη, αγόρασε 2.800 τόμους βιβλίων με θεατρική θεματολογία. Τέλος με τον θάνατο του Γρηγορίου Μαρασλή, ο γιός της αδελφής του Σαφόνοφ και μοναδικός κληρονόμος του, δώρισε στην βιβλιοθήκη την ατίμητης αξίας συλλογή βιβλίων του Μαρασλή, που συνίστατο σε 4.700 τίτλους.

 

Μια ακόμα έκφραση της ευεργετικής του προσφοράς υπήρξε το 1897, η ίδρυση της ελληνικής βιβλιοθήκης Μαρασλή, που μέλημά της είχε, την μετάφραση στα ελληνικά υψηλού κύρους συγγραμμάτων. Εκτιμάται ότι προς την κατεύθυνση αυτή επένδυσε ένα εκατομμύριο δραχμές. Με την φροντίδα του άλλου μεγάλου έλληνα ευεργέτη που ζούσε στην Μόσχα Χατζηκώνστα και του καθηγητή Αναστάσιου Μάλτου, εκδόθηκαν 118 συγγράμματα. Μεταξύ αυτών τα : «Αι Παροιμίαι» και «Παραδόσεις» του Ν.Γ. Πολίτη, τα Νομίσματα του κράτους των Πτολεμαίων» του Ι. Σβορώνου, τα «Άπαντα» του Βαλαωρίτη, τα «Ανάλεκτα» του Άγγελου Βλάχου κ.α. Τέλος με δική του χορηγία ανηγέρθη στην Δημητσάνα, ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ και υλοποιήθηκε η πρώτη Διεθνής Έκθεση των Αθηνών, στην οποία διετέλεσε ισόβιος πρόεδρος. Χωρίς να παραλείψουμε την δωρεά του στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος, πλήθους πινάκων, αλλά και τα σημαντικά ποσά που δώρισε, για την χορήγηση υποτροφιών, σε αδύναμους οικονομικά φοιτητές.

Ένεκα της πολυεδρικής του προσφοράς και συμβολής στα γράμματα, την κοινωνική ευποιία και τον πολιτισμό, ο Γρηγόρης Μαρασλής τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια, από την Ελλάδα και την Ρωσία. Ειδικότερα τιμήθηκε, με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος (1871)από την Ελλάδα, με τον ρωσικό τίτλο του Ιππότη  του Αυτοκρατορικού Τάγματος της Αγίας Άννας, καθώς και με τον τίτλο του Κρατικού Συμβούλου. Μάλιστα από το 2004 ο Δήμος Οδησσού, έχει θεσπίσει το «Μετάλλιο Μαρα-σλή», ως διάκριση ηθικής τιμής. Παράλληλα η πλατεία Ελλήνων στην Οδησσό, φέρει την προτομή του Γ. Μαρασλή, ενώ άγαλμά του υπάρχει και στην οδό Μαρασλή. Το όνομά του επίσης φέρουν τιμητικά και πολλές πόλεις στην Ελλάδα, προεξαρχούσης της Αθήνας.

Ο Γρηγόρης Μαρασλής είχε παντρευτεί το 1903 την Μαρία Φερντινάντοβνα. Μάλιστα μετά την έκσπαση της Οκτωβριανής επανάστασης, η σύζυγός του κατέφυγε στην Ελλάδα, περιερ-χόμενη σε οικονομική ένδεια ! Και κατόπιν αιτήσεώς της, της δόθηκε για να στεγαστεί, ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειο του Μαρασλείου Διδασκαλείου. Στα 1928 με πρωτοβουλία του Ελευθερίου Βενιζέλου, τη υποδείξει του Γεώργιου Χαριτάκη, η ελληνική πολιτεία, απένειμε στην χήρα του μεγάλου Έλληνα, τιμητή σύνταξη για να βιοπορίσει. Στις 1 Μαΐου 1907, ο εμπνευσμένος εθνικός μας ευεργέτης και πατριώτης Γρηγόρης Μαρασλής, έφυγε από την ζωή, έχοντας αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του, στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας και της Ρωσίας, αλλά και έχοντας αφήσει ανεξάλειπτα τα χνάρια του, στο φάσμα της εθνικής ευεργεσίας. Υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας του 19-ου αιώνα ο Γρηγόρης Μαρασλής και τον περιβάλλει με ηθική στοργή, η ελληνική ιστορ

ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr/2021/06/o-ipsipetis-ethnikos-mas-evergetis-grigoris-maraslis/