Ο ΟΡΘΡΟΣ τοῦ δ΄ ἤχου

 ΗΧΟΣ Δ΄  ΟΛΟΣ Ο ΟΡΘΡΟΣ MEΛΟΣ

Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Όχι επανάσταση​, αλλά ανάσταση

Η περασμένη Κυριακή ήταν η Κυριακή «προ της Υψώσεως», η χθεσινή είναι η Κυριακή «μετά την Ύψωσιν». Εκείνη ήταν το προανάκρουσμα της μεγάλης εορτής του Σταυρού, η χθεσινή είναι ο απόηχος της εορτής που πέρασε. Η εορτή του Σταυρού πέρασε κι η Εκκλησία εξακολουθεί να κάνει λόγο για το Σταυρό· ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο και πολλά τροπάρια υπόθεση έχουν το Σταυρό του Κυρίου. Αλλά όλη η Εκκλησία κι η θεία λατρεία κι η πίστη μας κι η ζωή μας είναι ο Σταυρός του Κυρίου· ο Σταυρός κι η Ανάσταση, που είναι οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος, καθώς το ψάλλομε το Μέγα Σάββατο· «Δόξα, Κύριε, τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου».

Είναι μεγάλη μας τιμή που είμαστε χριστιανοί· μεγάλη μας τιμή και μεγάλη μας ευθύνη. Γιατί ο χριστιανός δεν είναι μόνο ένα όνομα κι ένας τίτλος, αλλά είναι κι ένας σταυρός κι ένα χρέος. Όχι κάθε σταυρός, αλλά ο Σταυρός του Κυρίου. Γιατί οι άνθρωποι σηκώνουν πολλούς σταυρούς και για πολλά πράγματα στον κόσμο δίνουν τη ζωή τους, τάχα πως αυτό είναι το χρέος τους. Μα ο Ιησούς Χριστός είπε· «ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου». Αυτό θα πει πως ένα είναι το χρέος, εκείνο που λέγει ο Χριστός· κι ένας είναι ο σταυρός που σώζει, ο Σταυρός του Κυρίου. Θέλοντας οι άνθρωποι να σωθούν και βρίσκοντας πως ο Σταυρός του Κυρίου είναι βαρύς κι ο λόγος του κι εκείνος σκληρός, φτιάχνουν και φορτώνονται δικούς τους σταυρούς και δυσβάστακτα χρέη, κάτω από τα οποία αγκομαχούν και πεθαίνουν. Μα ο Σταυρός του Χριστού είναι ο «χρηστός ζυγός» και το «ελαφρόν φορτίον», καθώς ο ίδιος το βεβαιώνει· και οι εντολές του «βαρείαι ουκ εισίν», καθώς ο ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί. Εδώ κρύβεται κάποιο μυστικό και το μυστικό είναι, καθώς πάλι ο ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί, ότι «παν το γεγεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον». Αυτό θα πει πως η χάρη του Θεού δυναμώνει τους πιστούς για να σηκώσουν το Σταυρό και να τηρήσουν τις εντολές. Οι σταυρωτές του Ιησού Χριστού αγγάρεψαν το Σί­μωνα τον Κυρηναίο «ίνα άρη τον σταυρόν αυτού»· τώρα ο Ιησούς Χριστός, σαν αντί για κείνο το καλό του Σίμωνα, βοηθά κάθε πιστό, για να σήκωση το σταυρό του.

Αυτός ο σταυρός δεν είναι ένας λόγος, ένα εξωτερικό σημάδι ή στολίδι των χριστιανών, αλλά είναι όλη η χριστιανική πίστη. Γιατί Εκκλησία θα πει σταυρός ή όπως γράφει ο Απόστολος προς Κορινθίους, «Χριστός εσταυρωμένος». Εκείνοι που έχουν εμπιστοσύνη μόνο στα μάτια τους, ένα τέτοιο κήρυγμα το βλέπουν πως είναι σκάνδαλο. Κι εκείνοι που πιστεύουν μόνο στο μυαλό τους και στη λογική το θεωρούν μωρία. Από τα χρόνια του αποστόλου Παύλου τέτοια στάση πήραν πολλοί μπροστά στο Σταυρό. Μα ο Σταυρός είναι το μεγάλο μυστήριο της πίστεως, κι ο σταυρωμένος Χριστός είναι η δύναμη κι η σοφία του Θεού· «Ιουδαίοι», γράφει ο Απόστολος προς Κορινθίους, «Ιουδαίοι σημιείον αιτούσι και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν». Δεν έχομε κι εμείς να πούμε περισσότερο για το Σταυρό και για τον εσταυρωμένο Χριστό παρά να επαναλάβουμε τα λόγια του Αποστόλου, μεταφρασμένα στη γλώσσα μας. Οι Ιουδαίοι, λέγει, θέλουν θαύματα και οι Έλληνες ζητούν σοφία, όμως εμείς κηρύττομε Χριστό σταυρωμένο. Αυτό για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες είναι μωρία, αλλά για κείνους που δέχονται το κάλεσμα του Θεού, ο εσταυρωμένος Χριστός είναι η δύναμη και η σοφία του Θεού. Και τότε και τώρα και πάντα ο εσταυρωμένος Χριστός είναι το κήρυγμα της Εκκλησίας προς έναν κόσμο, που δεν βλέπει τίποτε παραπάνω απ’ ό,τι βλέπουν τα μάτια και δεν πιστεύει τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι χωράει το μυαλό του ανθρώπου.

Ο Χριστός μίλησε καθαρά και τα λόγια του αυτά είναι όλο το νόημα του σταυρού και του κηρύγματος για το σταυρό. Όποιος, λέγει, θέλει να τον ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του κι υστέρα να σηκώσει το σταυρό του. Έτσι κι ο Χριστός απαρνήθηκε τον εαυτό του και σήκωσε το σταυρό του· κι όχι μόνο τον σήκωσε, μα και ανέβηκε σ’ αυτόν σαν σε βασιλικό θρόνο και πέθανε καρφωμένος επάνω σ’ αυτόν. Γιατί αυτό είναι να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να μην έχεις δικό σου θέλημα, αλλά να είσαι παραδομένος στο θέλημα του Θεού· να μη ζεις εσύ, αλλά να ζει μέσα σου ο Χριστός, καθώς το αισθανόταν ο απόστολος Παύλος και το έγραφε προς τους χριστιανούς της Γαλατίας «Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Είμαι σταυρωμένος μαζί με το Χριστό, και δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Αυτά είναι λόγια μοναδικά και ανεπανάληπτα· και δεν είναι λόγια, αλλά η μαρτυρία ενός άνθρωπου, που έχει απαρνηθεί τον εαυτό του και, «δεδεμένος τω Πνεύματι», σηκώνει το σταυρό του κι ακολουθεί τον Ιησού Χριστό. Οι άνθρωποι στον καιρό μας αυτές τις καταστάσεις κι αυτά τα λόγια δεν τα καταλαβαίνομε· κι όχι μόνο αυτό, μα και δεν μπορούμε και δεν θέλομε να τα ακούμε. Δεν μας συγκινούν και δεν μας εμπνέουν, και τα θεωρούμε ανάξια για να τα προσέξουμε. Είμαστε οι ψυχικοί άνθρωποι, για τους οποίους γράφει ο Απόστολος· «Ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· μωρία γαρ αυτώ έστι…». Ψυχικός είναι ο άνθρωπος, που ζει και σκέφτεται χωρίς τη χάρη του Θεού, ο διανοητικός άνθρωπος που θεοποιεί τη σκέψη του, ο χωρίς πνεύμα Θεού άνθρωπος, πού όλα τα βλέπει και τα κρίνει με το μέτρο φυσικής και υλικής πραγματικότητας· γι’ αυτόν ό,τι λέγει το Πνεύμα του Θεού είναι μωρία, πράγματα ανάξια προσοχής.

«Χριστώ συνεσταύρωμαι…» γράφει ο Απόστολος· είμαι σταυρωμένος μαζί με το Χριστό. Και τί είναι τάχα να σταυρώσω τον εαυτό μου; Όχι σε οποιοδήποτε σταυρό, γιατί πολλούς σταυρούς μπορούν να σηκώσουν οι άνθρωποι. Αλλά να σηκώσω το Σταυρό του Χριστού, να σταυρωθώ μαζί με το Χριστό. Αυτό θα πει να καρφώσω μέσα μου και να ακινητοποιήσω κάθε αμαρτωλή επιθυμία, να νεκρώσω το κοσμικό φρόνημα, να πεθάνω επάνω στο χρέος μου και στο θέλημα του Θεού, όπως πέθανε ο Χριστός επάνω στο Σταυρό, για να αναστηθώ μαζί του. Αυτή είναι η πίστη του χριστιανού, αυτό θα πει να είναι κανείς χριστιανός κι όχι μόνο να έχη το όνομα, αυτό θα πει να σηκώνει ο πιστός το σταυρό του και να ακολου­θεί το Χριστό. Αυτό το «ακολουθείτω μοι»! που λέγει ο Χριστός, φανερώνει μια πορεία διά βίου κι έναν αγώνα·  σ’ αυτή την πορεία και τον αγώνα ο πιστός πολλές φορές και αποκάμνει και πέφτει, και φαίνεται πως ηττάται, μα και πάλι σηκώνεται και «δι’ υπομονής τρέχει τον προκείμενον αυτώ αγώνα, αφορών εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελείωτήν Ιησούν». Όταν καλεί τους ανθρώπους σε μια τέτοια συμπόρευση. ο Χριστός λέγει· «Όστις θέλει…», κι αυτό είναι η τρανή απόδειξη πως ο Χριστός είναι η αλήθεια. Ο Χριστός καλεί όλους τους ανθρώπους, και αφήνει τον καθένα ελεύθερο· όποιος θέλει τον ακολουθεί. Γιατί ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για οπαδούς που θα είναι πολλοί, αλλά για πιστούς κι ας είναι και λίγοι.

Όλος ο κόσμος με τις σημαίες του και με τα συνθήματά του. Κι η Εκκλησία με τη δική της σημαία και με το δικό της σύνθημα. Ο κόσμος με σημαία το μίσος και με σύνθημα το δικαίωμα. Η Εκκλησία με το Σταυρό, που είναι η σημαία της αγάπης και με σύνθημα το χρέος. Ο κόσμος θα γκρεμίζει κι εμείς θα χτίζουμε, θα χτίζουμε τον εαυτό μας πρώτα κι ύστερα τον κόσμο. Γιατί αλλιώς δεν γίνεται να αφήνεις τον εαυτό σου γκρεμισμένο και να ξεκινάς για να φτιάξεις τον κόσμο. Χαρά σ’ εκείνους, που σηκώνουν με συνέπεια το Σταυρό τους, «ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου», καθώς είπε ο Χριστός. Όχι επανάσταση, που θα πει να πετάξουμε και να ξεφορτωθούμε το σταυρό μας αλλά ανάσταση, που θα πει να πεθάνουμε επάνω στο σταυρό μας και στο χρέος μας. Αμήν.

(Μητροπ. Σερβίων και Κοζόνης, +Διονυσίου. «Επί πτερύγων ανέμων», τ. Α΄. εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, σ. 196-200)

ΠΗΓΗ: http://www.faneromenihol.gr/ 

Ο Γονιός και ο Δἀσκαλος

Από τη δασκάλα του παιδιού σου

 σε σένα γονιέ...

«Δεν ξέρω τίποτα άλλο, για το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να νοιάζεται περισσότερο, παρά το πώς το παιδί του θα γίνει ο πιο καλός άνθρωπος»

Πλάτων

Λόγια καρδιάς από τη δασκάλα του παιδιού σου σε σένα γονιέ....

Γράφει η Βασιλική Μηρτσέκη

Αύριο ξεκινά μια νέα εποχή για το παιδί σου. Είτε στο νηπιαγωγείο, είτε στην Α ή Στ τάξη του δημοτικού, είτε στο Γυμνάσιο, είτε στο Λύκειο. 

Και εγώ και εσύ θα 'μαστε εκεί.... Άλλοι νοερά, καθώς τα παιδιά μας στο Λύκειο έχουν μεγαλώσει και παρευρίσκονται μόνα στον αγιασμό και άλλοι ως φυσικές παρουσίες, ειδικά στα μικρά παιδιά που πρωτοπάνε στο σχολείο.

Αύριο λοιπόν θα σταθείς απέναντί μου. Αύριο την ώρα που θα βάζουμε στη σειρά τους μαθητές μας, εσύ θα ψάχνεις να βρεις ποιος δάσκαλος ή δασκάλα έχει το παιδί σου, θα με κοιτάξεις, θα με ζυγίσεις, θα με συμπαθήσεις ή θα με αντιπαθήσεις με την πρώτη ματιά. Θα με κρίνεις ακόμα και από το ντύσιμό μου, τα μαλλιά μου, την ηλικία μου. 

Μη θυμώνεις που στο λέω αυτό. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια, είναι η φύση του γονιού που αγαπάει το παιδί του να θέλει να το προστατεύσει. Αρχέγονο ένστικτο για τον κάθε έναν από εμάς που γίνεται γονιός, το να μετράει τον νέο άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή του παιδιού του. Θέλει το δάσκαλο δίπλα στο παιδί του να το προστατεύει όπως ο ίδιος.

Αγαπητέ γονέα, έχεις δίκιο και δεν σε κρίνω για αυτό. 

Μα είμαι εδώ για να σου πω πως το παιδί σου είναι για μας σημαντικό κομμάτι της ζωής μας στο σχολείο. Είμαστε εκεί, όχι μόνο για να του μάθουμε «γράμματα», αλλά για να του διδάξουμε όλα όσα πρέπει ώστε να γίνει ένας άνθρωπος με Παιδεία καθώς θα μεγαλώνει. 

Και την Παιδεία ενός ατόμου πολλά τη συμπληρώνουν. Δεν είναι μόνο η κατάκτηση των γνωστικών αντικειμένων. Είναι να του διδάξουμε τη συντροφικότητα, την ομαδικότητα, τη συνεργασία, την αποδοχή της διαφορετικότητας, το σεβασμό, την αγάπη. 

Είναι να το βοηθήσουμε να αναπτύξει την συναισθηματική του νοημοσύνη μέσω της ενσυναίσθησης. Να μάθει να μπαίνει στη θέση του άλλου ώστε να καταλάβει τί αντίκτυπο θα χει στο άλλο άτομο απέναντί του μια πράξη του, ένας λόγος του, μια χειρονομία του.

Αγαπητέ γονέα, πιστεύω πως και εσύ αυτό έχεις στο μυαλό σου και αυτό θέλεις από μένα. Πίστεψέ με λοιπόν πως αυτό θέλω να δώσω.. Και αυτό γίνεται μόνο με τη δική σου βοήθεια.

Ο κάθε γονέας, η κάθε οικογένεια, λειτουργεί με τους δικούς της τρόπους και νόμους και είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Το πιο μικρό κομμάτι της. Το σχολείο είναι το επόμενο κομμάτι που την αντικατοπτρίζει. Είναι η εικόνα της κοινωνίας που θα έχουμε στο μέλλον, όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν και νομίζω πως όλοι θέλουμε μια ευνομούμενη κοινωνία που θα διακατέχεται από τις αρχές τις ισονομίας, της ισότητας, των ίσων ευκαιριών, της αποδοχής της διαφορετικότητας. Μια κοινωνία Παιδείας που προάγει πολιτισμό. Αυτό στο σχολείο επιτυγχάνεται μέσω του σεβασμού που θα πρέπει το παιδί να καταλάβει και να νιώσει κάνοντάς τον κτήμα του.

Ξέρω πως έχεις δώσει στο παιδί σου τις αρχές που χρειάζεται, όπως ξέρω πως κάποιες στιγμές δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό, καθώς διένυε και διανύει στα 6 του την περίοδο του εγωκεντρισμού, όπως ξέρω πως ερχόμενο το παιδί στο σχολείο για πρώτη φορά διανύει ακόμα αυτό το στάδιο. 

Στο σχολείο όλα τα παιδιά όμως πρέπει να λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά και να συνεργάζονται, οπότε και νέες συνήθειες θα αποκτηθούν, τις οποίες τα παιδιά θα μεταφέρουν στο σπίτι.. Θετικές συνήθειες και συμπεριφορές. Και δεν είναι εύκολο αυτό να γίνει, καθώς τα παιδιά πρέπει να το διδαχθούν, να το αφομοιώσουν. Θέλει τρόπο -και πίστεψέ με και κόπο- όχι για εμένα ως δασκάλα αλλά για το ίδιο το παιδί σου, καθώς θα έρχεται σε εσωτερική σύγκρουση, θα πρέπει να αλλάζει μια συμπεριφορά για να δεχτεί μια άλλη. Και αυτό δεν είναι εύκολο για ένα παιδί που πλέον θα μάθει πως δεν είναι το κέντρο του κόσμου του σχολείου και η σκέψη του δεν πρέπει να ναι εγωκεντρική .

Εδώ γονέα καταλαβαίνεις πως έρχεται η δική μας σχέση. Εγώ και εσύ είμαστε αυτοί που θα το βοηθήσουμε. Που θα βοηθήσουμε το παιδί σου είτε φοιτά στην Α, είτε στη Β, είτε στη Στ τάξη να κατακτήσει την συναισθηματική νοημοσύνη.Πως θα γίνει αυτό; Ας ξεκινήσουμε με κάτι που είναι πολύ βασικό για εμάς τους δασκάλους του παιδιού σου.

Ξέρω πως έχεις τις δικές σου σκέψεις, τις δικές σου αντιπάθειες ή συμπάθειες στον χώρο των ενηλίκων, πως με κάποιους είσαι φίλος και κάποιους δεν θες να τους δεις. Αυτά όμως είναι στο δικό μας κόσμο. Την κοινωνία των μεγάλων. Στον κόσμο του σχολείου όμως, της δικής μας μικρής κοινωνίας, μπορεί το παιδί σου να ναι με το παιδί κάποιου που έχεις φιλικές σχέσεις και γνωρίζονται τα παιδιά σας, αλλά και να βρεθούν μαζί στην ίδια τάξη παιδιά ανθρώπων που για προσωπικούς λόγους εσύ δεν θέλεις να έχεις επαφή μαζί τους. Εδώ δεν θέλω να έρθουμε σε σύγκρουση. Κανένα παιδί δεν είναι διαφορετικό για εμάς στην τάξη. 

Είναι όλα παιδιά της ίδιας ηλικίας που εγώ θα πρέπει να εκπαιδεύσω «επί ίσοις όροις» με το δικό σου παιδί. Δεν μπορώ να το ξεχωρίσω, ούτε να ... μεταφέρω στο παιδί σου τη δική σου επιλογή, γιατί τότε δεν κάνω αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκα. Να διδάσκω σε όλα τα παιδιά την ισονομία. Και εδώ θα πρέπει να με καταλάβεις. Να καταλάβεις πως και εσύ όσο και να σε ενοχλεί, να σε θυμώνει, να σε εξοργίζει, θα πρέπει να με βοηθήσεις να μη νιώσει το παιδί σου πως δεν θες ένα άλλο παιδί. Μη μου ζητήσεις λοιπόν να αλλάξω θέση στο παιδί σου μέσα στην τάξη για αυτό το λόγο. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω και να σου το αρνηθώ.

Ξέρω πως γνωρίζεις το παιδί σου. Ξέρεις τα θετικά του και τα αρνητικά του. Να μου τα λες. Αν δεν μου τα λες, αν δε μοιραζόμαστε αυτά που βλέπουμε στο παιδί, δεν θα μπορέσουμε να το στηρίξουμε. Μη μου κρύβεις πως είναι δειλό, ζωηρό, πως δεν μαζεύει τα πράγματά του, πως είναι υπερβολικά ώριμο για την ηλικία του, ή πως έχει πχ εμμονές. Αν δεν παρέμβουμε, αν δε βρούμε ένα τρόπο αντιμετώπισης σε κάτι που εσύ και εγώ κρίνουμε πως χρειάζεται παρέμβαση, το παιδί μεγαλώνοντας δεν ξέρουμε πως θα αντιμετωπίζεται, ούτε πως θα αντιμετωπίσει το ίδιο τον εαυτό του. Πρέπει να με βοηθήσεις λοιπόν.

Μη μου κρύβεις ακόμα και μια πάθησή του. Σκέψου το παιδί σου να παρουσιάσει μια κρίση στην τάξη. Αν δεν έχω προετοιμαστεί εγώ, αν δεν ξέρω εγώ, δεν θα μπορέσω να προετοιμάσω τους συμμαθητές του για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν σε μια τυχόν συμπτωματική κρίση. Και φαντάσου τι έχει να του πουν οι συμμαθητές του την άλλη μέρα. Πολλές φορές -το ξέρεις και εσύ από τότε που ήσουν παιδί- πως τα παιδιά γίνονται πολύ σκληρά και εγώ αυτό πρέπει να το προλάβω, όπως πρέπει να προλάβω το να περιθωριοποιήσουν το παιδί σου οι συμμαθητές του είτε από φόβο, είτε γιατί θα θεωρούν πως είναι αδύναμος, είτε όμως να αποστασιοποιηθεί το ίδιο από ντροπή για ό,τι συνέβη. Δε νομίζω να το θέλεις αυτό. Εγώ δεν το θέλω.

Όταν σε χρειάζομαι έλα να με βρεις. Μη θεωρείς πως η πρόσκλησή μου στο σχολείο έχει σκοπό να προσβάλλει το παιδί σου ή εσένα. Αντίθετα. Έχει σκοπό να αντιμετωπίσουμε μαζί κάποιο θέμα είτε μαθησιακό, είτε συμπεριφοράς. Ξέρω πως είσαι πολυάσχολος, πως έχεις τόσα τα οποία η καθημερινότητα σε φορτώνει, αλλά και εγώ είμαι μέρος της ζωής αυτής και διδάσκω το παιδί σου. Πρέπει να είσαι κοντά μου για το παιδί σου.

Μη θυμώνεις και εγείρεσαι εναντίον μου όταν σου λέει πως το μάλωσα ή πως κάποια στιγμή αναγκάστηκα να του κάνω παρατήρηση. Ρώτα το τί συνέβη και μετά έλα σε μένα, χωρίς να πεις μπροστά του ότι «η δασκάλα σου είναι άδικη και θα της δείξω εγώ». 

Ξέρω πως δεν σου αρέσει να μαλώνει κάποιος το παιδί σου, μα εγώ δεν είμαι κάποια. Είμαι η παιδαγωγός του. Είμαι ο άνθρωπος που έχει αναλάβει μέρος σημαντικό και μεγάλο της Παιδείας του. Για να το μαλώσω ή να του κάνω παρατήρηση, κάτι έκανε. 

Κάτι που δεν συνάδει με όσες αρχές προσπαθώ να του διδάξω. Είμαι στο σχολείο, μπορείς να με βρεις. Έλα να μιλήσουμε ουσιαστικά. Νομίζω πως και εσύ δεν θέλεις το άδικο. Έτσι και εγώ φυσικά δεν θα έκανα παρατήρηση ποτέ άδικα σε ένα παιδί.

Μοιράσου μαζί μας στιγμές. Έλα στις γιορτές μας, πάρε μέρος στις εκδηλώσεις μας, πάρε ακόμα και πρωτοβουλία να μου προτείνεις να μοιραστούμε εγώ, οι γονείς των παιδιών και τα παιδιά σας μια δραστηριότητα. Δείξε στο παιδί σου πως είμαστε μαζί σε κάθε τι που το αφορά. Πως και οι δύο έχουμε κοινούς στόχους και πορεία για να το στηρίξουμε σε κάθε του βήμα, πως είμαστε παρόντες στη σχολική του ζωή.

Μην αρνείσαι να «δεις» το παιδί σου και την πρόοδό του στα γνωστικά αντικείμενα. Πολλές φορές τα παιδιά παρουσιάζουν Μαθησιακές Δυσκολίες. Δεν σημαίνει αυτό όμως πως το παιδί σου «έχει πρόβλημα». Τα στερεότυπα και η στάση αυτή έχουν ευτυχώς τελειώσει στο χώρο του Ελληνικού σχολείου και αντιμετωπίζονται τα παιδιά με ΜΔ πια με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τόσο στο χώρο της τάξης, όσο και στα τμήματα ένταξης.. Αν δεν συνεργαστείς μαζί μου, αν δεν βρούμε τρόπο αντιμετώπισης, αν δεν τρέξουμε μαζί για να το βοηθήσουμε τότε το παιδί σου όσο και να νομίζεις πως δεν αντιμετωπίζει εσωτερικές αλλαγές πίστεψέ με, υπάρχουν και είναι έντονες. Δεν συμμετέχει στην τάξη, ντρέπεται, φοβάται να πει τη γνώμη του, αρνείται να διαβάσει, θεωρεί πως δεν είναι ικανό να συμμετέχει σε δραστηριότητες, γίνεται είτε δειλό, είτε επιθετικό και άλλες φορές οκνηρό, αρνείται ακόμα και να έρθει στο σχολείο και κάποια στιγμή στο μέλλον θα παραιτηθεί από αυτό που του αξίζει. Μην νιώσεις ποτέ άσχημα γιατί το παιδί σου έχει Μαθησιακές δυσκολίες και φυσικά (συγγνώμη που στο λέω, αλλά το χω ζήσει) μην ντραπείς και μην βάλεις μπροστά το τί θα πει ο φίλος, οι φίλοι ή ο κόσμος αν μάθουν. Ένα να ξέρεις. ΕΣΥ είσαι εκεί για το παιδί σου. Όχι ο υπόλοιπος κόσμος έξω από το σπίτι σου. Εσύ μπορείς να το προστατέψεις με τη δική μου βοήθεια και εσύ μπορείς να βοηθήσεις ο κόσμος να καταλάβει τι σημαντικό είναι να ναι πάνω από όλα ευτυχισμένο το παιδί σου ακόμα και αν έχει Μ.Δ.

Και θα σου πω και κάτι ακόμα που με απασχολεί. Μη με προσβάλλεις στο παιδί σου. Ακόμα και αν δεν ανήκω στους ανθρώπους που συμπαθείς, μη με κατακρίνεις μπροστά του. Όσο και αν δεν το νιώθεις, στην τάξη μέσα είμαι πρότυπο για το παιδί σου. Μπορεί να μη σου αρέσει η δουλειά μου, το έργο μου, ο τρόπος μου, θέλω όμως να θυμάσαι πως έχω σπουδάσει πάνω σε αυτό, πως ξέρω τι κάνω και γιατί το κάνω. Κρίνοντάς με αρνητικά μπροστά του, πολλές φορές απομονώνει το παιδί ,αποστασιοποιείται από μένα και εμφανίζει στο σχολείο παραβατική συμπεριφορά φτάνοντας μέχρι του σημείου να μη δίνει σημασία είτε στις συμβουλές που δίνω, αλλά και να μη συμμετέχει σε όσα κάνουμε στην τάξη. Και αυτό θέλω να καταλάβεις, πως πολλές φορές έχει αντίκτυπο πάνω του. Γιατί; Γιατί όταν το παιδί σου δεν συμμετέχει, δεν ακολουθεί εντολές, οι συμμαθητές του είτε το αντιμετωπίζουν κριτικά είτε δεν το θέλουν στην ομάδα τους .Τότε το παιδί σου μπορεί να γίνει ακόμα πιο αρνητικό, ή και επιθετικό και θα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και εσύ να το χειριστείς αυτό. Ναι παίζει ρόλο η στάση σου απέναντί μου, ειδικά όταν τη δείχνεις στο παιδί σου.

Δε νομίζω να ναι πολλά και δύσκολα να πραγματοποιηθούν όσα σου είπα. Αν πραγματικά σε όλα αυτά είμαστε μαζί, εσύ ως γονέας και εγώ ως δασκάλα, τότε θα δεις το παιδί σου να αλλάζει, να ωριμάζει, να ναι ευτυχισμένο και η συμπεριφορά του να ναι αυτή που πραγματικά δείχνει πως η Παιδεία του δεν περιορίζεται μόνο στη γνώση, αλλά στην όλη του προσωπικότητα.

Αυτό που είπε ο Πλάτωνας : «Δεν ξέρω τίποτα άλλο, για το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να νοιάζεται περισσότερο, παρά το πώς το παιδί του θα γίνει ο πιο καλός άνθρωπος» ξέρω πως το πιστεύεις και εσύ, γιατί και εγώ μητέρα είμαι και αυτό ήθελα και θέλω για τα παιδιά μου. Αν καταλάβεις το έργο μου, αποδεχτείς την επιστημοσύνη μου και είσαι μέρος της ζωής του παιδιού σου στο σχολείο όταν κρίνεται απαραίτητο, είμαι σίγουρη πως θα δεις το παιδί σου να γίνεται ο πιο καλός άνθρωπος «γιατί ο σκοπός της παιδείας είναι η γνώση όχι δεδομένων, αλλά αξιών».

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ. 

Σε περιμένω να μιλήσουμε.

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ.

Ὁ Σταυρός τοῦ Διακοφτιοῦ!

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ τοῦ Διακοφτιοῦ

          Μιά πού βρισκόμαστε άκόμη στά μεθέορτα τῆς μεγάλης γιορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου) καί νά μήν λησμονοῦμε τίς παραδόσεις μας, παραθέτω αὐτούσιο τό κείμενο τῆς ἀείμνηστης Ἀθηνᾶς Ταρσούλη γιά τό «ἐρημοκλήσι τοῦ Σταυροῦ», ὅπως τό ἀποκαλεῖ στό περίφημο ἔργο της «ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ», τόμος Β’, σελ. 80, 81 (ἐξαντλημένο δυστυχῶς ἐδῶ καί πολλά χρόνια). Βέβαια ἡ «σχισμή στό Ἱερό Βῆμα» δέν ὑπάρχει πιά· πρίν ἀπό κάποια χρόνια ἔγιναν κάποιες ἀπαραίτητες ἐπισκευές καί προφανῶς ὁ «μάστορας» πού ἀνέλαβε τίς ἐργασίες δέν γνώριζε τό λόγο πού εἶχε δημιουργηθεῖ ἡ σχισμή αὐτή καί τήν «παρατσάχωσε», δηλαδή τή γέμισε μέ «σοβά», μέ ἀποτέλεσμα νά μήν διακρίνεται. Εὐτυχῶς ὅμως ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νά μαρτυρήσουν γιά τήν, μέχρι πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ὕπαρξή της.

«Γιά τό παλιό ἐρημοκλήσι τοῦ Σταυροῦ μέ τό σχισμένο ἅγιο βῆμα, πού χρονολογεῖται ἀπό τό 1700, χτισμένο στά νοτιοανατολικά τοῦ νησιοῦ, στό λιμάνι Διακόφτι, ὑπάρχει τοῦτος ὁ θρῦλος. Ὅταν στἀ παλιά χρόνια πῆγαν ἐκεῖ ἐκδρομή κοπέλες Πατινιώτισσες νά λειτουργήσουν κι᾿ ὕστερα νά διασκεδάσουν, ἔχοντας μαζί τους κι᾿ ἕνα τσαμπουνιάρη πού θά τούς ἔπαιζε τήν τσαμπούνα νά χορέψουν, φάνηκε νά ᾿ρχεται ἀπό μακριά ἕνα καράβι γεμάτο «φοῦστες», ὅπως ἐλέγαν τούς κουρσάρους. Ὁ τσαμπουνιάρης πρῶτος εἶδε τό πειρατικό κι ἄρχισε νά τούς τραγουδάει αὐτούς τούς συμβολικούς στίχους:

«Καί χορεύετε, κοπέλες, ὥσπου νά βγει τό φεγγάρι,

καί σάν ἔβγει τό φεγγάρι , κάτω τό γιαλό Κουβάρι»,

δηλαδή, ὅσο νά φτάσει τό κουρσάρικο καράβι κι ὅσο νά βγαινε τό φεγγάρι, τούς ἔδινε καιρό νά χορέψουν, κι᾿ ὕστερα νά πήγαιναν να κρυφτοῦν στό μέρος Κουβάρι κάτω στήν παραλία. Ἄλλη  παράδοση λέει πώς ὅταν ἤρθανε σ᾿ αὐτό τό μέρος «οἱ φοῦστες», οἱ κοπέλες ἔτρεξαν φοβισμένες νά σωθοῦν  μέσα στό ἐκκλησάκι τοῦ Σταυροῦ. Τότε ἔγινε τό θαῦμα.Τό ἱερό τῆς ἐκκλησίας ἄνοιξε στά δυό, οἱ κόρες ἔφυγαν ἀπό κεῖ καί σώθηκαν τρέχοντας «ἀρκουδιαστά», δηλαδή μέ τά τέσσερα γιά νά μή φαίνονται, μέσα  στά σκοῖνα προτοῦ προφτάσουν οἱ πειρατές νά τίς συλλάβουν. Μία ἀπ᾿ αὐτές, ἡ πιό «ντελικάτη», πού δέν μποροῦσε νά τρέξει, κρύφτηκε κάτω ἀπό ἕνα βάτο, χωρίς νά προσέξει ὅτι φαινόταν μιά ἄκρη ἀπό τό φουστάνι της πού πρόδιδε τήν παρουσία της.

        Ὁ τσαμπουνιάρης, γιά τή σώσει, τῆς τραγουδάει  πάλι συμβολικά:

«Πέρδικα πού ᾿σαι στό βάτο,

σύρε τό φτερό σου κάτω».

Αὐτή τό κατάλαβε  καί κρύφτηκε καλύτερα, ὅμως ὁ τσαμπουνιάρης, πού τόν βασάνιζαν οἱ πειρατές νά μαρτυρήσει ποῦ εἶναι οἱ γλεντηστάδες, γιατί εἶδαν χάμω τά φαγιά μέ τά πιάτα, τό πλήρωσε μέ τή ζωή του γιά νά μήν προδώσει τά κορίτσια».

Ἡ Ἁγία Σοφία (17 Σεπτεμβρίου)

Απολυτίκιον Αγίας Σοφίας

Δόξα αίνων Υψώσεως Τιμίου Σταυρού

Δόξα, Αίνων 

Υψώσεως Τιμίου Σταυρού

Παναγιώτης Νεοχωρίτης

Ηχογραφήθηκε εν ώρα ακολουθίας στον Π.Πατρ.Ναό Κων-πόλεως κατά την εορτή της Υψώσεως Τ.Σταυρού την 14-9-2016.  Ψάλλει κατά βάσιν και με ελάχιστες διαφοροποιήσεις το κλασικό. Και γι αυτό τέθηκε το μουσικό κέιμενο εκ τού Δοξασταρίου Πέτρου Λαμπαδαρίου.

«Η Μικρασιατική Καταστροφή»,

Η Μικρασιατική Καταστροφή 

και η ζωή των Ελλήνων πριν από αυτήν σε ένα ντοκιμαντέρ

(Ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Πόπης Αλκούλη και παραγωγή ΕΡΤ1, 1982.)

Τη δραματική ιστορία του ξεριζωμού του ελληνισμού από την πατρώα γη διεκτραγωδεί ένα ντοκιμαντέρ της δημόσιας τηλεόρασης που είχε γίνει πριν από πολλά χρόνια από τον Γιώργο Καραχάλιο, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Πόπης Αλκούλη. Άνθρωποι της Ιωνίας, ανάμεσά τους η λογοτέχνις μας από τον Κιρκιντζέ, η αείμνηστη Διδώ Σωτηρίου, αφηγούνται το χαμό περιγράφοντας στιγμές που δεν τις χωράει το ανθρώπινο μυαλό, τις οποίες, όμως, έζησαν.

Με γλύκα και νοσταλγία όμως θυμούνται και την όμορφη καθημερινότητά τους πριν από το κακό. Ένα κακό που είχε χρόνια πριν αρχίσει να προετοιμάζεται και με την υποδαύλιση του ανθελληνικού κινήματος στην Ανατολή από τον «Χίτλερ της Μικράς Ασίας», όπως τον αποκαλεί η Δ. Σωτηρίου, τον Γερμανό Λίμαν Φον Σάντερς, εισηγητή των αμελέ ταμπουρού.

Διδώ Σωτηρίου: Οιμωγές παντού... Νόμιζα πως άκουγα τη Μικρά Ασία να κλαίει.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στατιστικά στοιχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1914 δείχνουν ότι ο ελληνισμός ολόκληρης της Ανατολής ανερχόταν τότε στα 2,4 εκατομμύρια ψυχές! Πάνω από 2.000 ήταν τα σχολεία και ακόμα περισσότερες οι εκκλησίες.

«Οι Σμυρνιοί μάθαιναν γράμματα, πατρίδα, θρησκεία, τιμή και πολιτισμό...»

Από ιστορικούς περιγράφονται τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών χωρών της εποχής και το παιχνίδι που παίχτηκε στη Μικρά Ασία, αλλά και η κομβικής σημασίας αλλαγή στα δεδομένα με την ενδυνάμωση του κινήματος των Νεοτούρκων. Περιλαμβάνονται επίσης στοιχεία για την κοινωνική διαστρωμάτωση στη Σμύρνη των αρχών του προηγούμενου αιώνα, αλλά και ο ρόλος της γυναίκας, της Σμυρνιάς, με μια εμφάνιση-έκπληξη της αείμνηστης Άννας Καλουτά.

Ακούγονται επίσης τραγούδια της μικρασιατικής πατρίδας από πρώτης γενιάς πρόσφυγες.

http://www.pontos-news.gr/article/154419/i-mikrasiatiki-katastrofi-kai-i-zoi-ton-ellinon-prin-apo-aytin-se-ena-ntokimanter 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/  

Η παιδεία μας!

Μεσογαίας Νικόλαος προς μαθητές: 

Η παιδεία μας σήμερα πολεμείται - Αντισταθείτε

"Το καλύτερο σχολείο είναι αυτό που διδάσκει την αρετή, την αριστεία και την πίστη. Και οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτοί που τα εφαρμόζουν στη ζωή τους" αναφέρει μεταξύ άλλων στο εγκύκλιο μήνυμά του ο Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαος αναφορικά με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Αναλυτικά: 

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 119Η
Προς τους μαθητές των Γυμνασίων και Λυκείων των Μεσογείων & της Λαυρεωτικής με την έναρξη του σχολικού έτους 2016-2017
Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, γονείς και καθηγητές,
Με αφορμή την έναρξη του νέου σχολικού έτους
και τον καθιερωμένο αγιασμό, θα ήθελα κι εγώ μαζί με όσους σας σκέπτονται και σας αγαπούν να δώσω τις ευχές μου για καλή και καρποφόρα χρονιά. Αν θέλουμε βέβαια να είμαστε ρεαλιστές, θα ομολογούσαμε ότι οι ευχές μας για μία καλή χρονιά ξεπερνούν δυστυχώς τις ελπίδες μας για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως θα θέλαμε όλοι μας να συμβεί το αντίθετο, επιτρέψτε μου μαζί με τις ευχές να καταθέσω και λίγες σκέψεις.
Ο ευλογημένος τόπος στον οποίο ζούμε κουβαλάει μία παράδοση που έχει άμεση σχέση με τη ζωή. Ο τόπος μας, η πατρίδα μας, ο λαός μας γέννησε μοναδικό πνεύμα, τέχνη και πολιτισμό που ομολογείται από όλους και πάντοτε. Αυτό το πνεύμα γέννησε σοφούς, ήρωες και αγίους, που αυτοί έβαλαν τη σφραγίδα τους στην παγκόσμια ιστορία.
Όλο αυτό έγινε γιατί υπήρχε μία σπάνια παιδεία. Μία παιδεία που μόρφωσε και καταξίωσε τον άνθρωπο όσο τίποτε άλλο. Μία παιδεία που στηρίχθηκε σε τρεις βάσεις: στην αρετή, στην αριστεία και στην πίστη. Δηλαδή στην ηθική, στην τελειότητα και στην υπέρβαση. Σήμερα αυτά τα τρία όχι μόνον δεν καλλιεργούνται, αλλά συστηματικά περιφρονούνται και πολεμούνται. Η αρετή θεωρείται ανοησία, η αριστεία ρατσισμός και η πίστη σκοταδισμός. Αποτέλεσμα, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι σύγχρονες κοινωνίες να γεννούν έναν ανθρωπισμό, ο οποίος παράγει μεν επιστήμονες που όμως δεν είναι σοφοί, δυνατούς που όμως δεν είναι ήρωες και ικανούς που δυστυχώς αγνοούν την αγιότητα.
Είναι καιρός να γυρίσουμε στην παραδοσιακή μας παιδεία, που καλλιεργώντας την αρετή ολοκληρώνει τον άνθρωπο, που προωθώντας την αριστεία τον οδηγεί στο μέγιστο της αξίας του, που εμπνέοντας την πίστη τον βοηθάει να καταλάβει ότι υπάρχει ζωή πέραν από τα όριά του και Θεός μέσα στην καρδιά του. Είναι καιρός αυτά να ζητήσουμε από το σημερινό σχολείο, αυτά να απαιτήσουμε από τους σχεδιαστές της παιδείας μας, αυτά να διεκδικήσουμε από τη ζωή μας. Όλοι μαζί. Η αρετή είναι το έδαφος της ψυχής, η αριστεία το λίπασμα και η πίστη ο σπόρος. Το σχολείο πρέπει να φυτέψει την πίστη στον Θεό και η Εκκλησία να Τον φέρει στη ζωή μας. Αν σας λένε ότι δεν υπάρχει Θεός, αυτό είναι τεράστιο ψέμα και ασυγχώρητο λάθος. Αυτό είναι η πραγματική πηγή της κρίσης.
Καιρός να βγούμε από αυτό το ασφυκτικό για την ύπαρξή μας μνημόνιο και να επανεκκινήσουμε την παιδεία μας στις παλιές της βάσεις, με νέο όμως ενθουσιασμό. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε. Μάλιστα τα νέα παιδιά. Είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας μας. Είδατε πως νέα παιδιά, με ηλικίες κοντά στις δικές σας, μάλιστα κάτω από εντελώς αντίξοες προϋποθέσεις, κατάφεραν να πρωτεύσουν στους πρόσφατους Ολυμπιακούς αγώνες και να κάνουν υπερήφανο έναν ολόκληρο λαό, τον τσακισμένο λαό μας. Ας πάρουμε από αυτούς μάθημα για το τι σημαίνει αρετή και αριστεία και ας αντλήσουμε ελπίδα. Τα νέα παιδιά τελικά αποδεικνύονται οι καλύτεροι δάσκαλοί μας. Γι’ αυτό και είστε η ελπίδα μας. Ναί, εσείς είστε η ελπίδα μας. Αρκεί να μιμηθείτε αυτά τα εξαιρετικά πρότυπα που βρίσκονται ανάμεσά σας.
Το καλύτερο σχολείο είναι αυτό που διδάσκει την αρετή, την αριστεία και την πίστη. Και οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτοί που τα εφαρμόζουν στη ζωή τους.
Να έχετε όλοι σας, καθηγητές, γονείς και μαθητές την ευλογία του Θεού.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΗΓΗ:http://www.vimaorthodoxias.gr/

Εὐεργέτης!!!

Ο Κώστας Λούλης δώρισε την έπαυλη του στην  "Κιβωτό του Κόσμου"

Το έκτασης 25 στρεμμάτων αγρόκτημά του και την έπαυλή του στην οποία διέμενε μονίμως τα τελευταία χρόνια με την οικογένειά του, λίγο έξω από τον Βόλο, προσέφερε ο γνωστός μεγαλοβιομήχανος Κώστας Λούλης στην «Κιβωτό του Κόσμου».
Με την τεράστιας αξίας κίνησή του, 35 παιδιά σε πρώτη φάση και 80 μέχρι τέλος του χρόνου θα βρουν «στέγη, στοργή και αγάπη» σε ένα χώρο που πραγματικά θυμίζει επίγειο παράδεισο.
Το κτήμα και η έπαυλη ήταν ο χώρος της μόνιμης κατοικίας του αλευροβιομήχανου Κώστα Λούλη, στην περιοχή Διμήνι με καταπληκτική θέα στην πόλη του Βόλου.
«Η απόφαση για τη δωρεά» είπε ο κ.Λούλης μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος», «ελήφθη από κοινού με τη σύζυγό μου και χωρίς δεύτερη σκέψη να προβούμε σ’ αυτή την κίνηση και να κάνουμε την παραχώρηση στον Εθελοντικό Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού «Η Κιβωτός του Κόσμου»».
«Ο πατήρ Αντώνιος που είναι ο επικεφαλής αυτής της οργάνωσης «Κιβωτος του Κόσμου», αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τον αλτρουϊσμό του, την εθελοντική προσφορά και την αλληλεγγύη. Με έχει συγκινήσει το έργο του σε όλη την Ελλάδα, καθώς υπό τη σκέπη του έχουν βρει στέγη, θαλπωρή και μία μεγάλη αγκαλιά περίπου 400 παιδιά στις δομές που έχουν δημιουργηθεί στην Αττική, τη Χίο και τα Ιωάννινα. Επιτελεί ένα έργο θεάρεστο και είμαι πολύ ευτυχισμένος που μπόρεσα και εγώ με τις δικές μου δυνάμεις να συνδράμω σε αυτό. Πάντα ήθελα να προσφέρω σε αυτόν τον τομέα. Η συγκυρία με βοήθησε και αυτό έγινε πράξη», συμπλήρωσε ο Κώστας Λούλης.
Ήδη στον Βόλο έφθασαν τα πρώτα 35 παιδιά τα οποία ξεναγήθηκαν στους χώρους όπου στο εξής θα διαμένουν στην «Κιβωτό του Κόσμου» και παράλληλα έκαναν και μια επίσκεψη στο βουνό των Κενταύρων.
Το δωρηθέν αγρόκτημα έκτασης 25 στρεμμάτων, σε μία ακριβή περιοχή του Βόλου, με θέα την πόλη, εκτός από το κυρίως κτίριο της οικίας του Κώστα Λούλη, περιλαμβάνει και εγκαταστάσεις που λειτουργούν ελαιοτριβείο και τυροκομείο, πετρόμυλος, αλλά και θερμοκήπια οπωρολαχανικών, όπως και εκατοντάδες μικρά και μεγαλύτερα οικόσιτα ζώα.
Η «Κιβωτός του Κόσμου» δραστηριοποιείται στο να έχει υπό τη σκέπη της τα μικρά απροστάτευτα παιδιά, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά και πολλά χωρίς γονείς, που βιώνουν δύσκολες συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης.
Σε συνεργασία με Εισαγγελείς Ανηλίκων, άλλους φορείς προστασίας και υπηρεσίες για τα δικαιώματα των παιδιών, αναλαμβάνει το μεγάλωμα των ανηλίκων στους τέσσερεις μέχρι σήμερα, οίκους φιλοξενίας.

Πηγή: romfea.gr

Ὁ Σταυρός

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ὅταν ὁ λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ κάνει τὴν προετοιμασία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀρχίζει τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως ἢ Προσκομιδῆς μὲ μία χαρακτηριστικὴ κίνηση: Ὑψώνει τὸ πρόσφορο μὲ τὴν ἁγία λόγχη μέχρι τὸ μέτωπό του καὶ λέγει τὸ τροπάριο: Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι. Κατόπιν, χαράσσοντας μὲ τὸ πρόσφορο στὸν ἀέρα τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λέγει: Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν… Θυμᾶται ὅτι καθετὶ καλὸ στὸν κόσμο καὶ κυρίως ἡ ἀθανασία πηγάζει ἀπὸ τὴν “προσήλωση”, τὸ κάρφωμα τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρό.

Ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ ἐπικατάρατο ὄργανο τῆς θανατικῆς του ἐκτέλεσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀναδειχτεῖ ὁ Σταυρὸς ξύλον εὐλογημένον. Ἔκτοτε, κάθε εὐλογία δίδεται στὸν κόσμο μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει διαφορετικά, γιατὶ ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ εἶναι ἡ πιὸ δυνατὴ ἔκφραση τῆς ὑπέρμετρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἄκρως ἐρωτικὴ αὐτὴ πράξη τοῦ Θεοῦ, νὰ πεθάνει αὐτὸς ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ κεντρικὸ μοτίβο τοῦ θείου σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε νὰ δώσει τὸν Υἱόν του τὸν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον (Ἰω. 3, 13-16).

Ἀφοῦ ἡ ἑκούσια σταυρικὴ θυσία ἐκφράζει τὴν ἀνεπανάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ χαμένο πλάσμα του, ὁ Χριστὸς κατὰ συνέπεια ταυτίζεται μὲ τὸν ἄρτο τῆς προθέσεως, δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσφορο ποὺ προσφέρει ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ λειτουργὸς τὸ ὑψώνει ὡς προσφορά, τὸ προσκομίζει στὸν Θεὸ ὡς θυσίαν αἰνέσεως. Τὸ πρόσφορο ἔχει τὴν ἱστορική του ἀρχὴ στοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ποὺ προσφέρονταν στὴν παλαιὰ σκιώδη λατρεία τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, κάθε Σάββατο δώδεκα μεγάλοι ἄρτοι, ζυμωμένοι ἀπ’ τὸ καλύτερο ἀλεύρι, τοποθετοῦνταν πάνω στὴν τράπεζα τῆς προθέσεως, μέσα στὰ Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γιὰ νὰ βρίσκονται συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, γιατὶ προτίθεται ὡς ἑκούσια θυσία καὶ προσφορά. Ἡ κίνηση τοῦ ἱερέως, μὲ τὴν ὁποία ξεκινᾶ τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως, ἀναπαριστᾶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως. Διαμελίζεται, ἂν καὶ παραμένει ὁλόκληρος σὲ κάθε τμῆμα του, γιὰ νὰ δοθεῖ εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς. Εἶναι ὁ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, τοὺς δὲ ἐσθίοντας ἁγιάζων. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως ὑποδηλώνει τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς θεϊκῆς ἀγαθότητας.

Ὁ θάνατος πάνω σὲ σταυρὸ ἦταν κατάρα. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀτίμωση τοῦ ἀνθρώπου. Προορίζονταν γιὰ τοὺς χειρότερους κακούργους. Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου. Καὶ ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε βαθιὰ ὅταν ὑψώθηκε πάνω στὸν Σταυρό. Θεωρήθηκε ὁ μεγαλύτερος κακοῦργος. Μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη, ἔγινε ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα (Μάρκ. 15, 28· Γαλ. 3, 13). Τὸ ἀνήκουστο γεγονὸς μιᾶς τέτοιας ἀκατάληπτης θυσίας μετέβαλε τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ σὲ εὐλογία. Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὕψωσή του στὸν Σταυρό, πήγασε γιὰ τὸν κόσμο τὴν ἀνυπέρβλητη εὐλογία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν εὐλογία κανένας! Ὅποιος δὲν θέλει μονάχα!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 398, Σεπτ. 2016)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Χειροτονία Μητροπολίτου Σμύρνης

Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

εἰς τήν Χειροτονίαν τοῦ νέου Μητροπολίτου Σμύρνης