ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΘΡ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013
ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
"Κάλλιο γνώση παρά γρόσι". Από τα χρόνια της δουλείας μας έρχεται η σοφή παροιμία του λαού μας, που εξεικονίζει τον ζήλο των προγόνων μας για τα γράμματα. Αλλά για ποια γράμματα; Εκείνο το φαινομενικώς απλοϊκό τραγουδάκι του "Κρυφού Σχολειού", το "φεγγαράκι μου λαμπρό", μας λέει ότι τα σκλαβόπουλα, "μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά", άκουγαν από το στόμα τού παπά για γράμματα και σπουδάματα, αλλά, κυρίως, θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα με 'του Θεού τα πράματα'.
Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Σίμος
Μενάρδος, στα χρόνια της φρικτής Οθωμανοκρατίας «…η ψυχή του Έθνους
αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το
σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που
τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν, διηγούντο εις τα
Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα:
Ελλάς και ελευθερία». (αρχ. Ιω. Αλεξίου, "Η Παιδεία στην
Τουρκοκρατία", εκδ. "Ζωής", σελ. 181). Από εκείνα τα σχολεία και
με τέτοιους δασκάλους «αποφοίτησαν» τα λιοντάρια του ’21. Μα και ο άγιος των
σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, τα ίδια δεν κανοναρχούσε στο Γένος; "Το σχολείον ποτίζει την ψυχή και
ανοίγει τες εκκλησιές" κήρυττε, γιατί γνώριζε ο άγιος ότι τα προσανάμματα
της εθνικής ελευθερίας τα προσφέρει του Χριστού η πίστη η αγία.
Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να "σταθεί" το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών». Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. "Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής'. (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).
Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την "θρησκεία" και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του "Πέρσαι" (Στιχ. 402-5).
"Ω παίδες Ελλήνων, ίτε
ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),
ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών".
Την Δευτέρα 28 Μαϊου του 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στον λαό ως "ο ποιμήν ο καλός", που 'την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». "Όσοι συνάχθηκαν και τον άκουσαν, ήταν σαν να κάθισαν γύρω από το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου", γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος. Διέσωσε ο πιστός του συμβουλάτορας Σφραντζής τα λόγια του ήρωα βασιλέα: «Καλώς ουν οίδατε αδελφοί, ότι… οφειλέται κοινώς εσμέν ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν… υπέρ της πίστεως ημών… (η θρησκεία) υπέρ της πατρίδος… υπέρ του βασιλέως ως Χριστού του Κυρίου… υπέρ συγγενών και φίλων…". (η οικογένεια). («Ελληνορθόδοξη Πορεία» επιμ. Κ. Χολέβας, σελ. 126).
Αυτά τα τρία τιμαλφή λαμπρύνουν το Συναξάρι του Γένους – οι ήρωες της πατρίδος – και κοσμούν το Εικονοστάσι της Εκκλησίας – οι άγιοι και οι μάρτυρες.
Όταν έλεγε ο Μακρυγιάννης "γι’ αυτά πολεμήσαμεν" αυτό εξυπονοούσε…
Αυτή η Παιδεία, η βαπτισμένη στην κολυμπήθρα της Ελληνορθοδοξίας, βαστούσε, παρ’ όλο που η λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου πάλευε για την νεκρανάσταση της αρχαίας Αθήνας (Κοραής), μήπως και μας αποδεχθεί η Ευρώπη. Ο Κολοκοτρώνης, ο αγράμματος αυτός άνθρωπος, ο μόλις γνωρίζων να συλλαβίζει, είχε σαφέστατη αντίληψη του σκοπού της μορφώσεως. Αποτεινόμενος τον Νοέμβριο του 1838 από τον λόφο της Πνύκας προς τους συγκεντρωμένους εκεί μαθητές των Αθηνών, τους είπε επιγραμματικότατα: «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνη σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κυττάξη το καλό της κοινότητος και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας», λόγια που υπενθυμίζουν την ρήση του μεγάλου Περικλή στους Αθηναίους: "Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρόμενης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλληται, κακοτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται". (Θουκυδ. Β’ 60). Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος "διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή'.
Αυτό δεν είναι το "είμαστε στο εμείς" του Μακρυγιάννη. Παιδεία χωρίς το ευλογημένο "εμείς", είναι μια "Παιδεία", "μία βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος', γράφει ο Σεφέρης (Δοκιμές, τ. Α’, σελ. 236, εκδ. «Ίκαρος»). (Τι ωραία το διατύπωσε αυτό ο οσιακής μνήμης Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, όταν έλεγε: "Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Λέμε εγώ, εσύ, αυτός, αντί να λέμε αυτός, εσύ, εγώ").
Ο τύπος αυτός του ελληνορθόδοξου σχολείου βαστούσε ως την εποχή που άρχισε να δρουν και να το επηρεάζουν οι πειραματισμοί, οι αλχημείες που ονομάστηκαν πομπωδώς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Φαινόμενο που παρουσιάστηκε στην αυγή του 20ου αι. και εντάθηκε κατά την μεταπολίτευση.
Μέχρι τότε το σχολείο με τον κακοπληρωμένο, αλλά ψυχωμένο εκείνο δάσκαλο, στάθηκε θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους, της ρωμαίικης παράδοσης, από τον Τρωικό πόλεμο και τον Όμηρο έως τον Παλαιολόγο και την Επανάσταση του ’21. Οι "παλιοί" οι δάσκαλοι δεν ήξεραν πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του κράτους, δεν κατείχαν μεταπτυχιακά και «ντοκτορά», γνώριζαν όμως αρχαία Ελληνικά και την ιστορία μας και μετέδιδαν την φλόγα της ψυχής τους, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με πνευματική εντιμότητα και ευθύνη. Και ξεσκόλιζαν εκείνα τα σχολεία «δασκαλούδια», οπλισμένα με τον γερό πολιτισμό του Γένους, που έβγαζαν ασπροπρόσωπες τις κοινωνίες που τα ανέθρεφαν.
Αυτό το σχολείο όμως το κλόνισε στην ψυχή του Έθνους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ό,τι δεν είχε πρόσφατη ημερομηνία λήξεως θεωρήθηκε αντιδραστικό, συντηρητικό και εξοβελίστηκε. Η γλώσσα, αμυντήριο αήττητο του λαού, κατακρεουργήθηκε, η παράδοση διαπομπεύτηκε, η πίστη περιθωριοποιήθηκε, η φιλοπατρία ποινικοποιήθηκε. Και έτσι από το σχολείο των 'ιερών γραμμάτων", φτάσαμε στα "άθεα γράμματα".
'Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και το αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του» έλεγε ο «Παπουλάκος' του Κ. Μπαστιά.
Τέτοια «άθεα γράμματα που υφαίνουνε το σάβανο του Γένους» διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μέσω των επικίνδυνων σχολικών βιβλίων.
Παράδειγμα: Έχω μπροστά μου, "τρεις γενιές" θα έλεγα, βιβλίων γλώσσας Στ’ Δημοτικού, που παλαιότερα τα ονομάζαμε "Αναγνωστικά", γιατί μέσω αυτών γινόταν και ανάγνωση του πολιτισμού μας. Του 1964, 1983 και 2006 αντίστοιχα. Το πρώτο ξεκινά με βυζαντινή εικόνα «Ο Χριστός ευλογών τα παιδιά», το δεύτερο, μ’ ένα απόσπασμα της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, στο τρίτο, το νεοταξικό, θα βρεις άσκηση με την οποία οι μαθητές καλούνται να γράψουν μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καραγκιόζης και η… Κοκκινοσκουφίτσα. Στα παλιά βιβλία μοσχοβολούσαν τα κείμενα για ήρωες και αγίους, σμίλευε ο δάσκαλος ψυχές. Στα νέα, του Νέου Σχολείου, περισσεύουν τα μίζερα, τα καταθλιπτικά, τα σχιζοφρενικά κείμενα. Παιδεία χωρίς Χριστό, εκπαίδευση ξέψυχη, που ετοιμάζει τους αυριανούς Γενίτσαρους, εκπαίδευση που "γέμισε τα παιδιά με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα".
Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να "σταθεί" το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών». Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. "Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής'. (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).
Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την "θρησκεία" και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του "Πέρσαι" (Στιχ. 402-5).
"Ω παίδες Ελλήνων, ίτε
ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),
ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών".
Την Δευτέρα 28 Μαϊου του 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στον λαό ως "ο ποιμήν ο καλός", που 'την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». "Όσοι συνάχθηκαν και τον άκουσαν, ήταν σαν να κάθισαν γύρω από το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου", γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος. Διέσωσε ο πιστός του συμβουλάτορας Σφραντζής τα λόγια του ήρωα βασιλέα: «Καλώς ουν οίδατε αδελφοί, ότι… οφειλέται κοινώς εσμέν ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν… υπέρ της πίστεως ημών… (η θρησκεία) υπέρ της πατρίδος… υπέρ του βασιλέως ως Χριστού του Κυρίου… υπέρ συγγενών και φίλων…". (η οικογένεια). («Ελληνορθόδοξη Πορεία» επιμ. Κ. Χολέβας, σελ. 126).
Αυτά τα τρία τιμαλφή λαμπρύνουν το Συναξάρι του Γένους – οι ήρωες της πατρίδος – και κοσμούν το Εικονοστάσι της Εκκλησίας – οι άγιοι και οι μάρτυρες.
Όταν έλεγε ο Μακρυγιάννης "γι’ αυτά πολεμήσαμεν" αυτό εξυπονοούσε…
Αυτή η Παιδεία, η βαπτισμένη στην κολυμπήθρα της Ελληνορθοδοξίας, βαστούσε, παρ’ όλο που η λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου πάλευε για την νεκρανάσταση της αρχαίας Αθήνας (Κοραής), μήπως και μας αποδεχθεί η Ευρώπη. Ο Κολοκοτρώνης, ο αγράμματος αυτός άνθρωπος, ο μόλις γνωρίζων να συλλαβίζει, είχε σαφέστατη αντίληψη του σκοπού της μορφώσεως. Αποτεινόμενος τον Νοέμβριο του 1838 από τον λόφο της Πνύκας προς τους συγκεντρωμένους εκεί μαθητές των Αθηνών, τους είπε επιγραμματικότατα: «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνη σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κυττάξη το καλό της κοινότητος και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας», λόγια που υπενθυμίζουν την ρήση του μεγάλου Περικλή στους Αθηναίους: "Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρόμενης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλληται, κακοτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται". (Θουκυδ. Β’ 60). Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος "διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή'.
Αυτό δεν είναι το "είμαστε στο εμείς" του Μακρυγιάννη. Παιδεία χωρίς το ευλογημένο "εμείς", είναι μια "Παιδεία", "μία βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος', γράφει ο Σεφέρης (Δοκιμές, τ. Α’, σελ. 236, εκδ. «Ίκαρος»). (Τι ωραία το διατύπωσε αυτό ο οσιακής μνήμης Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, όταν έλεγε: "Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Λέμε εγώ, εσύ, αυτός, αντί να λέμε αυτός, εσύ, εγώ").
Ο τύπος αυτός του ελληνορθόδοξου σχολείου βαστούσε ως την εποχή που άρχισε να δρουν και να το επηρεάζουν οι πειραματισμοί, οι αλχημείες που ονομάστηκαν πομπωδώς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Φαινόμενο που παρουσιάστηκε στην αυγή του 20ου αι. και εντάθηκε κατά την μεταπολίτευση.
Μέχρι τότε το σχολείο με τον κακοπληρωμένο, αλλά ψυχωμένο εκείνο δάσκαλο, στάθηκε θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους, της ρωμαίικης παράδοσης, από τον Τρωικό πόλεμο και τον Όμηρο έως τον Παλαιολόγο και την Επανάσταση του ’21. Οι "παλιοί" οι δάσκαλοι δεν ήξεραν πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του κράτους, δεν κατείχαν μεταπτυχιακά και «ντοκτορά», γνώριζαν όμως αρχαία Ελληνικά και την ιστορία μας και μετέδιδαν την φλόγα της ψυχής τους, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με πνευματική εντιμότητα και ευθύνη. Και ξεσκόλιζαν εκείνα τα σχολεία «δασκαλούδια», οπλισμένα με τον γερό πολιτισμό του Γένους, που έβγαζαν ασπροπρόσωπες τις κοινωνίες που τα ανέθρεφαν.
Αυτό το σχολείο όμως το κλόνισε στην ψυχή του Έθνους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ό,τι δεν είχε πρόσφατη ημερομηνία λήξεως θεωρήθηκε αντιδραστικό, συντηρητικό και εξοβελίστηκε. Η γλώσσα, αμυντήριο αήττητο του λαού, κατακρεουργήθηκε, η παράδοση διαπομπεύτηκε, η πίστη περιθωριοποιήθηκε, η φιλοπατρία ποινικοποιήθηκε. Και έτσι από το σχολείο των 'ιερών γραμμάτων", φτάσαμε στα "άθεα γράμματα".
'Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και το αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του» έλεγε ο «Παπουλάκος' του Κ. Μπαστιά.
Τέτοια «άθεα γράμματα που υφαίνουνε το σάβανο του Γένους» διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μέσω των επικίνδυνων σχολικών βιβλίων.
Παράδειγμα: Έχω μπροστά μου, "τρεις γενιές" θα έλεγα, βιβλίων γλώσσας Στ’ Δημοτικού, που παλαιότερα τα ονομάζαμε "Αναγνωστικά", γιατί μέσω αυτών γινόταν και ανάγνωση του πολιτισμού μας. Του 1964, 1983 και 2006 αντίστοιχα. Το πρώτο ξεκινά με βυζαντινή εικόνα «Ο Χριστός ευλογών τα παιδιά», το δεύτερο, μ’ ένα απόσπασμα της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, στο τρίτο, το νεοταξικό, θα βρεις άσκηση με την οποία οι μαθητές καλούνται να γράψουν μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καραγκιόζης και η… Κοκκινοσκουφίτσα. Στα παλιά βιβλία μοσχοβολούσαν τα κείμενα για ήρωες και αγίους, σμίλευε ο δάσκαλος ψυχές. Στα νέα, του Νέου Σχολείου, περισσεύουν τα μίζερα, τα καταθλιπτικά, τα σχιζοφρενικά κείμενα. Παιδεία χωρίς Χριστό, εκπαίδευση ξέψυχη, που ετοιμάζει τους αυριανούς Γενίτσαρους, εκπαίδευση που "γέμισε τα παιδιά με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα".
Και θα κλείσω με τη φωνή που μας έρχεται
από το περιβόλι της Παναγίας μας. Το 1984 οι Αγιορείτες Πατέρες κρούουν τον
κώδωνα του κινδύνου. Κυκλοφορήθηκε ένα συγκλονιστικό κείμενό τους με τίτλο "το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους
μας".
Λόγος αδελφικός βγαλμένος από την πείρα ενός μεγάλου σχολείου ζωής, υπεύθυνος και αναγκαίος, παρήγορος και αυστηρός συνάμα.
Αποσπώ ένα κείμενο, γραμμένο από την κιβωτό του Γένους: "Γιατί να υποσιτίζονται πνευματικά τα παιδιά; Γιατί να τρέφονται με ακαθαρσίες; Γιατί να βασανίζονται; …Ποιος μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μείνουν «αγράμματα», σαν τον Μακρυγιάννη, να μάθουν, να πάρουν τη χάρι του λαού του Θεού και τότε να γίνουν οι αγράμματοι οι καλύτεροι πεζογράφοι μας…
Ποιος μπορεί να μας κρατήση στο ύψος , στο ήθος, στην ελευθερία της «αγραμματοσύνης» του «καθυστερημένου» λαού, που βλάστησε από το χώμα του τα Δημοτικά τραγούδια, τις παροιμίες, τους σκοπούς, τα ήθη και τα έθιμα των Αρματολών και Κλεφτών". Την απάντηση την βρίσκουμε στο ίδιο το κείμενο: μόνο η Εκκλησία του Χριστού μπορεί…
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/
Λόγος αδελφικός βγαλμένος από την πείρα ενός μεγάλου σχολείου ζωής, υπεύθυνος και αναγκαίος, παρήγορος και αυστηρός συνάμα.
Αποσπώ ένα κείμενο, γραμμένο από την κιβωτό του Γένους: "Γιατί να υποσιτίζονται πνευματικά τα παιδιά; Γιατί να τρέφονται με ακαθαρσίες; Γιατί να βασανίζονται; …Ποιος μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μείνουν «αγράμματα», σαν τον Μακρυγιάννη, να μάθουν, να πάρουν τη χάρι του λαού του Θεού και τότε να γίνουν οι αγράμματοι οι καλύτεροι πεζογράφοι μας…
Ποιος μπορεί να μας κρατήση στο ύψος , στο ήθος, στην ελευθερία της «αγραμματοσύνης» του «καθυστερημένου» λαού, που βλάστησε από το χώμα του τα Δημοτικά τραγούδια, τις παροιμίες, τους σκοπούς, τα ήθη και τα έθιμα των Αρματολών και Κλεφτών". Την απάντηση την βρίσκουμε στο ίδιο το κείμενο: μόνο η Εκκλησία του Χριστού μπορεί…
ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/
Ραδιοφωνικός σταθμός
Επισκεφθείτε τον κάνοντας κλίκ στο παρακάτω όνομα.
ΠΗΓΗ:http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/02/24.html
Οι κινητές εορτές
της Ορθοδοξίας μας;
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να υπολογίσουμε πότε πέφτει η ακριβής ημερομηνία του Πάσχα, καθώς με βάση αυτή την ημερομηνία υπολογίζονται οι περισσότερες κινητές εορτές.
Εν συντομία να πούμε ότι ο υπολογισμός για την εύρεση της ημερομηνίας του Πάσχα, βασίζεται σε μια σύνθετη αριθμητική πράξη με βάση κάποιες σταθερές.
Έτσι αν για παράδειγμα θέλουμε να υπολογίσουμε πότε θα έχουμε Πάσχα το 2008, θα πρέπει να κάνουμε την παρακάτω πράξη:
(Οι αριθμοί με κόκκινο χρώμα είναι πάντα σταθεροί)
Α) (2008-2) /19=105,6
Β) παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης αυτής που είναι το 6 και το πολλαπλασιάζουμε με το 11 6*11=66
Γ) 66/30=2,2
Δ) παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης αυτής που είναι το 2 και το αφαιρούμε από το 44
44-2=42
42 σημαίνει 42 Μαρτίου δηλαδή 11 Απριλίου
Στις 11 Απριλίου προσθέτουμε τις 13 μέρες της διαφοράς του παλαιού ημερολογίου και έχουμε 24 Απριλίου ημέρα Πέμπτη. Η πρώτη Κυριακή μετά τις 24 Απριλίου είναι η 27 Απριλίου όπου και έχουμε Πάσχα το 2008.
Με βάση λοιπόν την ημερομηνία του Πάσχα υπολογίζονται οι παρακάτω εορτές:
Τελώνου και Φαρισαίου - Αρχή Τριωδίου 70 μέρες πριν το Πάσχα
Του Ασώτου 63 μέρες πριν
Της Απόκρεω 56 μέρες πριν
Τυροφάγου 49 μέρες πριν
Καθαρά Δευτέρα 48 μέρες πριν
Αγίου Θεοδώρου 43 μέρες πριν
Κυριακή της Ορθοδοξίας 42 μέρες πριν
Σάββατο του Λαζάρου 8 μέρες πριν
Κυριακή των Βαίων 7 μέρες πριν
Ζωοδόχου Πηγής 5 μέρες μετά το Πάσχα
Του Θωμά 7 μέρες μετά
Των Μυροφόρων 14 μέρες μετά
Ανάληψη του Χριστού 39 μέρες μετά
Πεντηκοστή 49 μέρες μετά
Αγ. Πνεύματος 50 μέρες μετά
Αγίων Πάντων 56 μέρες μετά
Αγίου Γεωργίου μετατίθεται 1 μέρα μετά το Πάσχα εκτός εάν το Πάσχα πέφτει πριν τις 23 Απριλίου οπότε και δεν μετατίθεται.
Επίσης πολλές άλλες εορτές έχουν καθιερωθεί να εορτάζονται άλλη ημερομηνία από αυτή που κανονικά είναι, όπως για παράδειγμα η Κυριακή των Προπατόρων, που έχει θεσπισθεί από την Εκκλησία μας να εορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου. Όταν όμως η 11/12 δεν είναι Κυριακή τότε αυτή μετατίθεται την αμέσως προσεχή Κυριακή.
Εν συντομία να πούμε ότι ο υπολογισμός για την εύρεση της ημερομηνίας του Πάσχα, βασίζεται σε μια σύνθετη αριθμητική πράξη με βάση κάποιες σταθερές.
Έτσι αν για παράδειγμα θέλουμε να υπολογίσουμε πότε θα έχουμε Πάσχα το 2008, θα πρέπει να κάνουμε την παρακάτω πράξη:
(Οι αριθμοί με κόκκινο χρώμα είναι πάντα σταθεροί)
Α) (2008-2) /19=105,6
Β) παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης αυτής που είναι το 6 και το πολλαπλασιάζουμε με το 11 6*11=66
Γ) 66/30=2,2
Δ) παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης αυτής που είναι το 2 και το αφαιρούμε από το 44
44-2=42
42 σημαίνει 42 Μαρτίου δηλαδή 11 Απριλίου
Στις 11 Απριλίου προσθέτουμε τις 13 μέρες της διαφοράς του παλαιού ημερολογίου και έχουμε 24 Απριλίου ημέρα Πέμπτη. Η πρώτη Κυριακή μετά τις 24 Απριλίου είναι η 27 Απριλίου όπου και έχουμε Πάσχα το 2008.
Με βάση λοιπόν την ημερομηνία του Πάσχα υπολογίζονται οι παρακάτω εορτές:
Τελώνου και Φαρισαίου - Αρχή Τριωδίου 70 μέρες πριν το Πάσχα
Του Ασώτου 63 μέρες πριν
Της Απόκρεω 56 μέρες πριν
Τυροφάγου 49 μέρες πριν
Καθαρά Δευτέρα 48 μέρες πριν
Αγίου Θεοδώρου 43 μέρες πριν
Κυριακή της Ορθοδοξίας 42 μέρες πριν
Σάββατο του Λαζάρου 8 μέρες πριν
Κυριακή των Βαίων 7 μέρες πριν
Ζωοδόχου Πηγής 5 μέρες μετά το Πάσχα
Του Θωμά 7 μέρες μετά
Των Μυροφόρων 14 μέρες μετά
Ανάληψη του Χριστού 39 μέρες μετά
Πεντηκοστή 49 μέρες μετά
Αγ. Πνεύματος 50 μέρες μετά
Αγίων Πάντων 56 μέρες μετά
Αγίου Γεωργίου μετατίθεται 1 μέρα μετά το Πάσχα εκτός εάν το Πάσχα πέφτει πριν τις 23 Απριλίου οπότε και δεν μετατίθεται.
Επίσης πολλές άλλες εορτές έχουν καθιερωθεί να εορτάζονται άλλη ημερομηνία από αυτή που κανονικά είναι, όπως για παράδειγμα η Κυριακή των Προπατόρων, που έχει θεσπισθεί από την Εκκλησία μας να εορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου. Όταν όμως η 11/12 δεν είναι Κυριακή τότε αυτή μετατίθεται την αμέσως προσεχή Κυριακή.
ΠΗΓΗ:http://orthodox-answers.blogspot.gr/
Η κρικηλασία
 |
Το Τσέρκι ή κρικηλασία ήταν παιχνίδι που παιζόταν στη αρχαιότητα αλλά και στην νεότερη εποχή. Τα παιδιά προσπαθούν να κυλήσουν έναν τροχό, έναστεφάνι από ξύλο ή μέταλλο με τα χέρια ή χτυπώντας τον με ένα ξύλο. Περνούσαν μέσα το στεφάνι και σπρώχνοντάς το με αυτή το έκαναν να κυλάει. Κερδίζει το παιδί που θα φτάσει πρώτο στο προκαθορισμένο σημείο.
|
Ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους γονείς να δίνουν όσο γίνεται πιο πρωτότυπα παιγνίδια, για να αναπτύσσουν δημιουργική φαντασία. Ο Ιπποκράτης συμβούλευε τους μεγάλους να τρέχουν με τον κρίκο, (το σημερινό στεφάνι, το τσέρκι), για να διατηρήσουν τη φόρμα τους και τους μικρούς για να παίξουν.
ΟΜΟΡΦΗ
Τσούρλι με μπαγκιονέταΤο φτιάχναμε απο πολύ χοντρό τέλι κρεβατίνας και για τροχό βρίσκαμε απο κανένα πεταμένο παιδικό καροτσάκι.
Πολύ αγαπημένο παιχνίδι, καθώς διανύαμε με αυτό ατέλειωτα χιλιόμετρα ενώ για να δοκιμάζουμε την δεξιοτεχνία μας φτιάχναμε ειδικές "πίστες" αγώνων.
Τσούρλι με κλήμα κρεβατίνας και μεγάλο τροχόΕυκολη και γρήγορη εφεύρεση για να "τσουρλήξει" ο μεγαλύτερος τροχός αφού δεν του ταίριαζε η μπαγκιονέτα με το τέλι.
Τσούρλι με μεγάλο τροχό ή τσέρκι που τα κυλούσαμε με ένα σκέτο ξύλο
Ακολουθώντας τον γενικό κανόνα που έλεγε ότι οτιδήποτε ήταν στρογγυλό έπρεπε να κυλάει, βρίσκαμε και το αντίστοιχο εργαλείο. Εδώ τα πράγματα ήταν μάλλον απλά καθώς με ένα κομμάτι ξύλο το παιχνίδι ήταν έτοιμο.
Τσούρλι με καλάμι, τιμόνι με τέλι και διπλό τροχό με άξονα απο παλιό παιχνίδι
Για τους μερακλήδες της εποχής! Πραγματικά όμορφες κατασκευές με τιμόνια σπέσιαλ, ταχύτητες στο χέρι, καθρέπτες, χλωρινομπούκαλα για συσπασιόν και άλλες ατέλειωτες τροποποιήσεις πρίν την βόλτα στο χωριό για να δείξουμε το καινούργιο μοντέλο.ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑTΑΣTΡΩΜΑTΟΣ
Κυλιντόρι ή τσέρκι
Το παιχνίδι αυτό το έπαιζαν τα παιδιά τα πιο παλιά χρόνια στο Θιάκι. Το όνομά του ήταν «κυλιντόρι», αλλά
και «τσέρκι» ( σε άλλα μέρη της Ελλάδας).
Ήταν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των αγοριών. Αυτό λοιπόν το «κυλιντόρι» ήταν ένα στεφάνι κάποιου παλιού κρασοβάρελου ή ένα σιδερένιο στεφάνι κάποιου παλιού σιδερένιου γερμανικού βαρελιού.
Τα κρασοβάρελα είχαν πολλά στεφάνια. Τα παιδιά όμως προτιμούσαν ένα από τα δυο μεσαία που ήταν πιο ίσα. Μπορούσε όμως το κυλιντόρι να είναι και από μια παλιά ρόδα ποδηλάτου χωρίς ακτίνες ή και από σκληρό λάστιχο που ζήταγαν τα παιδιά από τους τσαγκάρηδες.
Όποιο παιδί έβρισκε «κυλιντόρι» ήταν το πιο τυχερό.
Για να παίξουμε με το κυλιντόρι, χρειαζόμαστε και ένα χοντρό σύρμα, ειδικά λυγισμένο στη μια άκρη του που λεγόταν «κυλιντορόσυρμα».
Αυτό μας βοηθά να κρατήσουμε σε ισορροπία το στεφάνι, να το σπρώχνουμε και να τρέχει μπροστά, αλλά και να στρίβουμε ή να σταματάμε τελείως. Τα κυλιντόρι παίζεται στο ίσωμα, αλλά και με πολύ εξάσκηση μπορούμε να ανέβουμε ή να κατέβουμε ακόμα και σκαλιά!
Θεέ μου,
Ζήσιμος Λορεντζάτος
Σύμμεικτο
558
Όλα
αυτά τα αγαθά πού έχομε κάθε μέρα γύρω μας και τα νομίζομε τίποτα, ένα
ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσαμε, φιλική
συντροφιά, τους δικούς μας
- Θεέ μου,
κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνω το πόσο
εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου και
να μεταμορφωθώ σε ένα βρωμερό, πειναλέο, κουρελιασμένο ανθρώπινο πλάσμα, πού
άλλα ανθρώπινα (αυτό είναι το απίστευτο) πλάσματα το σπρώχνουν με τον
υποκόπανο ή με κλοτσιές μέσα σε μπουντρούμια ή συρματοπλεγμένα στρατόπεδα, με
μια ψωριασμένη κουβέρτα, ωσότου αρρωστήσει, σακατευτεί, ξεψυχήσει, παλαβώσει ή
άποσκελετωθεί της πείνας...
Θεέ μου, κάνε με να
καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα,
ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το
χαρτί και το μολύβι...
Θεέ μου,
κάνε με.
Ευχαριστούμε τον αγαπητό κ. Αντώνη Πεζανάκη, για την αποστολή του ανωτέρω!!!
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
" Αν είσαι και παπάς....".
Την ξέρεις την
φράση;...
Εχουν -πραγματικά- πολύ ενδιαφέρον οι ιστορίες μέσα από τις οποίες πρίν χρόνια βγήκαν οι φράσεις, οι οποίες έχουν διατηρηθεί μέχρι και τις μέρες μας.
Φράσεις που χρησιμοποιούμε συχνά στην καθημερινότητα μας αλλά δεν γνωρίζουμε συνήθως την πραγματική την ερμηνεία τους.
«Του έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι»
Ανάμεσα στους διασκεδαστές των ανακτόρων του
Βυζαντίου υπήρχαν και νάνοι. Οι αυτοκράτορες, τους είχαν παραχωρήσει πάρα πολλά
προνόμια, ήταν εκλεκτοί τους, τους είχαν ακόμα και σαν σύμβουλους αλλά και για
κατασκόπους.
Όταν όμως παρεκτρέπονταν τους έβαζαν τα δύο πόδια σε
ένα παπούτσι και τους άφηναν να κυκλοφορούν έτσι. Η σκληρή αυτή τιμωρία μπορεί
να κρατούσε και 6 μήνες.«Κάνει την πάπια»
Παπίας ή Πάπιας στο Βυζάντιο ήταν ο τίτλος κάθε
κλειδοκράτορα του παλατιού. Ο Πάπιας επι αυτοκρατορίας του Βασιλείου του Β'
ήταν ύπουλος, συκοφάντης και διπρόσωπος.
Μάλιστα όταν τον ρωτούσε κάποιος γιατί τον συκοφαντεί
στον αυτοκράτορα, έκανε τον ανήξερο και έλεγε ότι είχε τα καλύτερα αισθήματα
για αυτόν. έτσι στο Βυζάντιο για ανάλογες συμπεριφορές έλεγαν ότι: "Ποιείς
τον Πάπια..." που σήμερα αν και λέγεται παραλλαγμένο εννοεί το ίδιο.«Τον έπιασαν στα πράσα»
Ο Θεόδωρος Καρράς ήταν αρχηγός συμμορίας των Αθηνών
που έκλεβε σπίτια και καταστήματα. Όταν ένα βράδυ πήγαν να κλέψουν έναν παπά,
που φήμες έλεγαν πως ήταν πάμπλουτος, ο παπάς τον αντιλήφθηκε, τον έπιασε και
τον παρέδωσε στην αστυνομία, η οποία στη συνέχεια εξάρθρωσε και όλη τη συμμορία
του.
Το σπίτι του παπά ήταν περιτριγυρισμένο από κήπο
γεμάτο πράσα και εκεί ακριβός τον έπιασαν!«Μιλάει «Αλά Μπουρνέζικα»
Τα μπουρνέζικα είναι γλώσσα φυλής της Σούδας, η οποία
ήταν στην Ελλάδα μαζί με Τούρκικα στρατεύματα και φυσικά επειδή κανείς Έλληνας
δεν τους καταλάβαινε, γι' αυτό προέκυψε η φράση. Το Αλα Μπουρνέζικα είναι δύο
λέξεις και όχι μία κάτι σαν το Αλά Γαλλικά.
«Να μένει το βύσσινο»
Όταν το ρουσφέτι που ζήτησε κάποιος ψηφοφόρος από
πολιτικό παράγοντα, δεν φαινόταν ότι θα γίνει αποδεχτό, φώναξε στο γκαρσόνι που
προηγουμένώς είχε παραγγείλει ένα γλυκό βύσσινο για να τον κεράσει και για να
πετύχει το σκοπό το: "Να μένει το βύσσινο" γιατί... αυτό του έλειπε
να τον κεράσει και από πάνω.
«Του κόλλησε τη ρετσινιά»
Στην Πελοπόννησο "ρετσινιά" λέγεται το
κομμάτι από δέρμα γίδας που αλείφεται με ρετσίνι δημιουργώντας ένα αυτοσχέδιο
θεραπευτικό τσιρότο, που φυσικά δεν ξεκολλούσε εύκολα όπως... οι προκαταλήψεις
για άνθρωπο που είχε κατηγορηθεί για κάτι.
«Κρύβε λόγια»
Για να γίνει κάποιος μέλος της Φιλικής Εταιρίας, οι
προϋποθέσεις και οι επιλογές ήταν αυστηρές όπως επίσης και οι συνωμοτικοί
κανόνες που τηρούνταν. Όταν τελικά μετά από τις δοκιμασίες γινόταν αποδεκτό ένα
μέλος, η διαταγή που του έδιναν ήταν ρητή: "Κρύβε λόγια", τονίζοντας
για τελευταία φορά πως έπρεπε να εξασφαλιστεί η απόλυτη εχεμύθεια.
«Πληρωμένη απάντηση»
Στο Βυζάντιο οι δικηγόροι πληρώνονταν για κάθε τους
φράση. έτσι στις περιπτώσεις που οι δικαστές ήταν με το μέρος του
κατηγορούμενου, προσπαθούσαν να συντομεύσουν τη διαδικασία κάνοντας όσο το
δυνατόν λιγότερες ερωτήσεις, ώστε να μην πληρώσει πολλά ο κατηγορούμενος.
«Έχουμε... δουλειές με φούντες»
Όπως τα καπέλα
του γαλλικού ναυτικού που έχουν κόκκινες φούντες, έτσι συζητήθηκε να αποκτήσουν
και τα καπέλα του ελληνικού ναυτικού.
Έγιναν αμέτρητες συσκέψεις για να αποφασιστεί τελικά
ότι.. δε θα τις έβαζαν. Έτσι όσοι αξιωματικοί συμμετείχαν στις συσκέψεις,
έλεγαν αστειευόμενοι μεταξύ τους ότι ήταν απασχολημένοι γιατί είχαν
"δουλειές με φούντες".«Τον πήραν στο ψηλό»
Παρόλη τη σκληρότητα και τον τρόμο που βασίλευαν
στο Βυζάντιο, οι επαναστάσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Πολύ συχνά, ο
καταπιεζόμενος λαός ξεσηκωνόταν, άρπαζε τσεκούρια και μαχαίρια κι έπεφτε πάνω
στους δυνάστες του, που τους κατακρεουργούσε.
Όταν μια λαϊκή εξέγερση πετύχαινε, οι επαναστάτες
ανακήρυσσαν δικό τους βασιλιά, έδιωχναν τους παλιούς αξιωματούχους της Αυλής κι
έβαζαν δικούς τους στη θέση τους. Στη «Βασιλεύουσα» υπήρχε -έξω από το Επταπύργιο- ένα μέρος που ονομαζόταν Ψηλό, όπως εξακολουθεί να λέγεται ακόμη και σήμερα.
Κι αυτό, γιατί η τοποθεσία ήταν πάνω από τη θάλασσα, δηλαδή ήταν μέρος ψηλό.
Στο σημείο αυτό, οι επαναστάτες έσερναν αλυσοδεμένους τους πρώην βασανιστές τους, τους κρεμούσαν σ' ένα δέντρο κι άρχιζαν να τους διαπομπεύουν με το χειρότερο τρόπο.
Μικροί και μεγάλοι, περνούσαν μπρος από τον τιμωρούμενο και τον έφτυναν ή του έριχναν λεμονόκουπες κλπ. Ύστερα τον ξεκρεμούσαν κι έτσι δεμένο τον πετούσαν στη θάλασσα.
Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, τιμώρησαν τη Μαρία Κομνηνή, την ωραία αλλά σκληρή αυτοκράτειρα του Βυζαντίου.
Από το περιστατικό αυτό και από την ονομασία της τοποθεσίας που πήγαιναν τους τιμωρημένους βγήκε η φράση «τον πήραν στο ψηλό».
«Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του»
Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην
Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό.
Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος
Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν
αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων.
Ενώ δε ούτω βαρείς καθ' εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (υπόδουλος - τουρκ. raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».
Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του».
«Τον κόλλησε στον τοίχο»
Κάποτε, στον καιρό του Ρωμανού του Διογένη, ένας από
τους στρατηγούς του, ο Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα στους δρόμους του
Βυζαντίου μαζί με τη συντροφιά του και όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους
έπιανε μαζί με την παρέα του και τους κολλούσε στον τοίχο μ' ένα είδος
ρετσινιού και πίσσας, που υπήρχαν σε κάθε γωνιά, για να φωτίζονται οι δρόμοι.
Το αστείο αυτό έκανε τόση εντύπωση την επόμενη το
πρωί, ώστε από εκείνη την ημέρα όλοι οι άρχοντες της Κωνσταντινούπολης,
έβγαιναν σχεδόν κάθε νύχτα στους δρόμους, για να βρουν κανέναν αργοπορημένο και
να τον κολλήσουν στον τοίχο. Από τότε, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «τον
κόλλησε στον τοίχο», που τη λέμε συνήθως, όχι μονάχα όταν ένα άτομο αδικεί ένα
άλλο, αλλά κι όταν ακόμη βάζουμε κάποιον αναιδή στη θέση που του αξίζει. «Του μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά»
Οι Βυζαντινοί
ήταν άφθαστοι να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιον να
κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ' αφτιά και τον κούφαιναν. Για τους
«ωτακουστές» -όπως τους έλεγαν τότε αυτούς- ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αισθανόταν
φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλ' ένα «ωτακουστή»
ποτέ.
Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι' αυτούς, ζητώντας
να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να
τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του
«ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο.Είπαν δηλαδή -οι Συγκλητικοί- ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή.
Ο Ιουλιανός θύμωσε, μα παραδέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ' αφτιά του ωτακουστή. ψύλλους!
Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο.
Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί. Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση: «του μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά».
«Άλλου παπά ευαγγέλιο»
Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια Κεφαλλονίτικη
ιστορία. Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να
λειτουργήσει σ' ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για
πολύν καιρό. Ο παπάς όμως, στο δικό του Ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος,
είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει.
Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια,
γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος.
Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας, να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του
Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε! «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά;
Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο.». - Εμ. Τι να κάνω; απάντησε αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο». Και από τότε έμεινε η φράση!
«Αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας»
Φράση που μας
την έκανε πιο γνωστή και από τότε έμεινε, ο Γέρος του Μωριά Θ.
Κολοκοτρώνης.
Λεγόταν, κυρίως, στους μύλους και στις βρύσες, που περίμεναν με τη σειρά τους να αλέσουν ή να πάρουν ένα σταμνί νερό. Έτσι, όταν έβλεπαν κανέναν παπά να θέλει να μην τηρήσει τη σειρά, του λέγανε τη φράση αυτή.
Λεγόταν, κυρίως, στους μύλους και στις βρύσες, που περίμεναν με τη σειρά τους να αλέσουν ή να πάρουν ένα σταμνί νερό. Έτσι, όταν έβλεπαν κανέναν παπά να θέλει να μην τηρήσει τη σειρά, του λέγανε τη φράση αυτή.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστούμε θερμά τον αγαπητό κ. Νίκο Κώσταλο για την αποστολή του ανωτέρω
Ι.Σ.Κ.Ε.
Σε καλό κλίμα, με προσέλευση λίγων μελών αλλά πολλών επιστολών, συμφωνά με
το καταστατικό, πραγματοποιήθηκε την 21η Φεβρουαρίου, ημέρα Πέμπτη και ώρα
10.30 π.μ, στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών η προγραμματισμένη Γ.Σ του Ι.Σ.Κ.Ε .Μετά
τον απολογισμό του παρελθόντος και τον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους και
τον χαιρετισμό του Προέδρου π. Γεωργίου Σελλή, η Διευθύντρια του τομέα
Τ.Π.Ο.Ε.Κ.Ε του Ταμείου Προνοίας Δημοσίων
Στη συνέχεια, ο Γ.Γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (Π.Ε.Θ) με φωνή
αγωνίας απέδωσε στιγμή προς στιγμή την αλλοίωση όχι μόνο του μαθήματος των
θρησκευτικών, αλλά και την αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας, η οποία αμαχητί
υποκύπτει στο ρεύμα της εκκοσμικεύσεως που κατακλύζει την Ελληνική Κοινωνία.
Η Γ.Σ ομόφωνα απεφάσισε όπως αποστείλει ψήφισμα διαμαρτυρίας σχετικό με την
έκπτωση του μαθήματος των θρησκευτικών στον Πρωθυπουργό της Χώρας καθώς και
τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων της Επικρατείας.
Στη συνέχεια ο αντιπρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε π. Ιωάννης Κατωπόδης ανέπτυξε το θέμα «Η αξιολόγηση των Κληρικών και η νομιμότητα της σχετικής εγκυκλίου». Πέρα από τις αστοχίες και την αντικανονικότητα της συγκεκριμένης εγκυκλίου, θέματα που επεσήμανε ο ομιλητής, η ΓΣ έκρινε κατά πλειοψηφία ότι η πρόταση για προσφυγή και ακύρωση της στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα είναι πολυετής και πολυέξοδος. Τα μέλη που συμμετείχαν στην ΓΣ εξέφρασαν για άλλη μια φορά την πικρία τους για τη στάση που τηρούν οι Ιεράρχες που συναποτελούν την ΔΙΣ, αφού σε ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα που αφορά τον Εφημεριακό Κλήρο δεν εκλήθη κανένας εκπρόσωπος του Ι.Σ.Κ.Ε.
Στη συνέχεια ο αντιπρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε π. Ιωάννης Κατωπόδης ανέπτυξε το θέμα «Η αξιολόγηση των Κληρικών και η νομιμότητα της σχετικής εγκυκλίου». Πέρα από τις αστοχίες και την αντικανονικότητα της συγκεκριμένης εγκυκλίου, θέματα που επεσήμανε ο ομιλητής, η ΓΣ έκρινε κατά πλειοψηφία ότι η πρόταση για προσφυγή και ακύρωση της στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα είναι πολυετής και πολυέξοδος. Τα μέλη που συμμετείχαν στην ΓΣ εξέφρασαν για άλλη μια φορά την πικρία τους για τη στάση που τηρούν οι Ιεράρχες που συναποτελούν την ΔΙΣ, αφού σε ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα που αφορά τον Εφημεριακό Κλήρο δεν εκλήθη κανένας εκπρόσωπος του Ι.Σ.Κ.Ε.
Στην πρόταση να δημιουργηθεί γραφείο παραπόνων για περιπτώσεις διωκομένων
Ιερέων, επικράτησε η θέση της πλειοψηφίας, δηλαδή να συνεχιστεί προς το παρόν η
κατάσταση ως έχει: να απευθύνονται οι Ιερείς στο Δ.Σ του Ι.Σ.Κ.Ε και αυτό με τη
σειρά του να μεσολαβεί για την επίλυση των τυχόν προβλημάτων. Παράλληλα
ευχήθηκαν να ασχοληθεί κάποιος επιτέλους σοβαρά με την εκκλησιαστική
δικαιοσύνη.
Στην Γ.Σ επισημάνθηκε πως ο Ιερός Σύνδεσμος θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί
όσο αφορά στην εγγραφή νέων μελών. Πρόταση μέλους του Δ.Σ να γίνει η Γ.Σ σε μια
από τις Μητροπόλεις που στηρίζουν τον Ιερό Σύνδεσμο, αφού οι των Αθηνών και των
ομόρων Μητροπόλεων δεν παρευρίσκονται στις Γ.Σ, έγινε ομόφωνα αποδεκτή.
Τέλος, η Γ.Σ σύμφωνα με το Καταστατικό του Συνδέσμου ανακήρυξε ομόφωνα ως επίτιμα μέλη του Ι.Σ.Κ.Ε τους Μητροπολίτες Πατρών, Καρπενησίου, Κηφισίας και Χίου.
Τέλος, η Γ.Σ σύμφωνα με το Καταστατικό του Συνδέσμου ανακήρυξε ομόφωνα ως επίτιμα μέλη του Ι.Σ.Κ.Ε τους Μητροπολίτες Πατρών, Καρπενησίου, Κηφισίας και Χίου.
ΠΗΓΗ:http://www.romfea.gr/
Μοναστική Ζωή!
Ένα πανέμορφο βίντεο για την Ορθοδοξία!
Με μια υπέροχη μουσική και εικόνες από τη μοναστική ζωή στο ορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης και του Σαν Φρανσίσκο, το βίντεο αυτό μας δείχνει την κατάνυξη που υπάρχει στη ζωή των μοναχών.δοξία μας...!
Η Μοναχική κουρά
Η σχέση της με το βάπτισμα και τον γάμο
1. Μιλώντας για τα ιερά Μυστήρια, θα σας μιλήσω για την Μοναχική Κουρά. Είναι Μυστήριο η Μοναχική Κουρά; Και βέβαια είναι Μυστήριο! Όπως σε ένα νέο και σε μία νέα, που θέλουν να κάνουν οικογένεια, η Εκκλησία τελεί το Μυστήριο του Γάμου, έτσι και σε ένα νέο ή σε μία νέα, που θέλουν να αφιερωθούν στον Θεό και να ζήσουν παρθενικά, η Εκκλησία τελεί άλλο Μυστήριο: Την Μοναχική Κουρά! Είναι δε ωραία, είναι πολύ ωραία, η Ακολουθία του Μυστηρίου αυτού και όπου ακούτε να κείρεται σε Μοναστήρι Μοναχός ή Μοναχή να πηγαίνετε, για να θαυμάζετε όχι μόνο αυτά που θα ακούτε αλλά και αυτά που θα βλέπετε!
2. Κατά βάση η Μοναχική Κουρά είναι επανάληψη του Βαπτίσματος. Όλοι εμείς που είμαστε εδώ βαπτισθήκαμε και δώσαμε όρκο ότι θα ανήκουμε στον Θεό. Είπαμε το «αποτάσσομαι τω Σατανά» και το «συντάσσομαι τω Χριστώ», κάνουμε την αφιέρωσή μας στον Θεό με την Τριχοκουρία (την «κουρά» μας), αλλά τα ξεχάσαμε όλα αυτά. Πραγματικά, με το Βάπτισμα μας δεσμευτήκαμε ότι θα ανήκουμε στον Θεό. Με το «αποτάσσομαι» που είπαμε τότε (με το στόμα του αναδόχου μας), αποκηρύξαμε τον Σατανά από τη ζωή μας, αφού μάλιστα και τον φτύσαμε εκείνη την ώρα και δεν έχουμε λοιπόν καμιά σχέση μ’ αυτόν. Και με το «συντάσσομαι» που είπαμε πάλι στο Βάπτισμά μας υπογράψαμε ιερό συμβόλαιο, συμβόλαιο ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων ότι θα ανήκουμε απόλυτα στον Θεό. Πάει πια για μας το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», που είπε ο Κύριος. Αυτό είναι για τους αβάπτιστους. Για μας ισχύει το «λάλει Κύριε και ο δούλος Σου ακούει». Είναι μεγάλη υπόθεση, αδελφοί μου, το ότι είμαστε βαπτισμένοι και γίναμε χριστιανοί. Το κακό όμως που παθαίνουμε στην ζωή μας είναι ότι ξεχνάμε τους βαπτιστικούς όρκους μας και έτσι χάνουμε την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος.
Αλλά έρχονται εκλεκτές ψυχές, άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, που θέλουν να ανανεώσουν τους όρκους του ιερού Βαπτίσματος, να ξαναπούν συνειδητά πια ότι αποκηρύσσουν τα έργα του Σατανά και ότι ανήκουν απόλυτα στον Θεό και να ξανακάνουν την Τριχοκουρία, πού έκαναν στο βάπτισμά τους. Έτσι έχουμε την Μοναχική Κουρά. Συμβολίζει δε η κουρά της κεφαλής πρώτον μεν κάποια προσφορά από το κορυφαίο σημείο του σώματός μας στον Θεό, αλλά σημαίνει δεύτερον, βαθύτερον, την αποβολή των κακών λογισμών και την προσφορά του νου μας στον Θεό.
3. Ώστε, λοιπόν, η Μοναχική Κουρά είναι κατά πρώτον επανάληψη των βαπτιστικών όρκων. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Η Μοναχική Κουρά θα πω τώρα ότι είναι γάμος. Η ψυχή του Μοναχού ή της Μοναχής νυμφεύεται τον Χριστό και άγγελοι παρευρίσκονται την ώρα εκείνη και υπογράφουν το ιερό και αδιάλυτο του γάμου αυτού. Στην ακολουθία του γάμου των ανδρογύνων ο ιερέας διαβάζει μία ευχή που λέγει για τον Θεό ότι είναι «ο του μυστικού και αχράντου γάμου ιερουργός και του σωματικού νομοθέτης». «Σωματικός» γάμος, που τον νομοθέτησε ο Θεός, ξέρουμε ποιός είναι. Είναι ο γάμος των γονιών μας, από τον οποίο γεννηθήκαμε εμείς. Αλλά ποιός είναι ο άλλος εκείνος γάμος, «ο μυστικός και άχραντος», τον οποίο ιερουργεί ο Θεός, όπως λέει η παραπάνω ευχή; Είναι ο γάμος των Μοναχών με τον Θεό, είναι η Μοναχική Κουρά. Είναι όμορφος και είναι πολύ γλυκός αυτός ο γάμος της ψυχής με τον Χριστό. Η Μοναχή ξέρει ότι δεν θα την χτυπήσει και δεν θα την χωρίσει ποτέ ο Νυμφίος της Χριστός! Αντίθετα ο Νυμφίος Χριστός ραβδίσθηκε και σταυρώθηκε για την Νύμφη και της ετοιμάζει παλάτι στον ουρανό, την ουράνιο Βασιλεία Του! Στη Μοναχική Κουρά, πρόκειται για θείο έρωτα που λειώνει. «Έθελξας πόθω με Χριστέ και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι»!
4. Ομολογώ ότι ο θείος αυτός γάμος, «ο μυστικός και άχραντος», δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Το φυσικό του ανθρώπου μετά την πτώση είναι να υπανδρεύεται η γυναίκα και να νυμφεύεται ο άνδρας. Η παρθενία δεν είναι το φυσικό, αλλά είναι μια υπερφυσική κατάσταση. Ερωτώ όμως: Πώς το πετυχαίνει ο Μοναχός και η Μοναχή που έχουν σώμα, να υπερβαίνουν το φυσικό και να ζουν το υπερφυσικό; Απλούστατα: Πετυχαίνουν το υπερφυσικό, γιατί βρίσκονται σε συνεχή κοινωνία με τον υπέρ φύσιν Θεό! Έτσι λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας: Όπου βλέπουμε ότι νικήθηκε το φυσικό, να ξέρουμε ότι εκεί δηλώνει την παρουσία Του ο υπέρ φύσιν Θεός. «Όπου φύσεως ήττα έγνωσται, εκεί του υπέρ φύσιν παρουσία επέγνωσται»! Οι Μοναχοί και οι Μοναχές, έχουν τον δικό τους κόσμο. Ζουν συνέχεια το «άνω σχώμεν τας καρδίας»! Δείγμα δε ότι αποκόπηκαν από τα κοσμικά είναι το ότι στο πρόσωπό τους έχουν «τυφλοπάνι»! Ως «τυφλοπάνι» εννοώ την «μανδήλα», που φορούν οι Μοναχές και το «κουκούλλιο» και «επανωκαλύμμαυχο», που φορούν οι Μοναχοί και Ιερομόναχοι. Γι’ αυτό, χριστιανοί μου, προσοχή, μεγάλη προσοχή όταν συναντιέστε με Μοναχούς και Μοναχές. Προσοχή στα λόγια σας και στις συζητήσεις σας. Η κουβέντα σας μ’ αυτούς να μην είναι για κοσμικά πράγματα, αλλά για θεϊκά. Γιατί, αν τους μιλάτε για κοσμικά, τους βγάζετε από τον κόσμο τους, τους βγάζετε από «τα νερά τους», που λέμε. Τους κάνετε ζημιά. Και τελικά η ζημία θα είναι δική σας. Γιατί αν ο Μοναχός διακόπτει την κοινωνία του με τον Χριστό, που πρέπει να είναι αδιάκοπη, και κουβεντιάζει και ασχολείται με κοσμικά, τότε, όταν θα του λέτε να προσεύχεται για τα οικογενειακά σας προβλήματα, η προσευχή του δεν θα έχει δύναμη και δεν θα εισακούεται. Όταν πηγαίνετε στα Μοναστήρια θα μιλάτε στους Μοναχούς και στις Μοναχές σαν να είστε και σεις οι ίδιοι Μοναχοί και Μοναχές. Έτσι θα παίρνετε την Χάρη του Θεού και της Παναγίας από το προσκύνημά σας σε ένα Μοναστήρι,
5. Τέλος, έχω να σας πω το πιο σοβαρό: Αν το παιδί σας, αγόρι ή κορίτσι, σας πει «μάνα, πατέρα, εγώ θέλω να αφιερωθώ στον Θεό και να πάω σε Μοναστήρι», μην το εμποδίσετε και μην πάτε κόντρα στην επιθυμία που του έβαλε ο Θεός. Θα κάνετε το μεγαλύτερο αμάρτημα, αν το εμποδίσετε, αμάρτημα μεγαλύτερο και από το να γκρεμίσετε μία Εκκλησία. Και θα σας πω γιατί: Αν γκρεμίσετε μία Εκκλησία, μαζεύουμε χρήματα και την ξαναχτίζουμε. Αν όμως εμποδίσετε ένα παιδί από την ιερή του κλήση, τότε δεν διορθώνεται το κακό αυτό. Είναι μεγάλη τιμή και μεγάλη ευλογία για μια οικογένεια το να δώσει ένα παιδί στον Θεό, για να γίνει Μοναχός ή Μοναχή.
Πηγή: Περιοδικό «Απλή Κατήχηση», Έκδοσις Ι.Μ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.pemptousia.gr/
Αορτικής βαλβίδα.
Τι είναι η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας;
Ο Γεώργιος Φιλιππάκης, Χειρουργός Θώρακος (Καρδιοχειρουργός), Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, εξηγεί στο Υγείαonline.gr, όλα - όσα πρέπει να γνωρίζουμε για την χειρουργική αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας.Η χειρουργική αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας έχει ως σκοπό να αντικαταστήσει την αορτική βαλβίδα στην καρδιά σας.
Τι είναι η αορτική βαλβίδα;
● Το αίμα εξωθείται από την καρδιά στην αορτή, που είναι το μεγαλύτερο αιμοφόρο αγγείο του αίματος μέσω μιας βαλβίδας, που λέγεται αορτική βαλβίδα. Αυτή ανοίγει, ώστε το αίμα να μπορεί να ρέει προς την περιφέρεια. Όταν η εξώθηση της καρδιάς σταματήσει (διαστολική φάση), η βαλβίδα κλείνει, εμποδίζοντας την παλινδρόμηση του αίματος προς την καρδιά. Όταν η αορτική βαλβίδα δεν ανοίγει ή δεν κλείνει σωστά έχουμε αντίστοιχα στένωση ή ανεπάρκεια. Όταν η στένωση ή η ανεπάρκεια είναι μεγάλου βαθμού ή έχουν αρνητική επίδραση στη λειτουργία της αντλίας της καρδιάς , η βαλβίδα πρέπει να αντικατασταθεί.
Πως γίνεται η αντικατάσταση της βαλβίδας;
● Γίνεται με μία μεγάλη τομή κατά μήκος του στέρνου, μήκους 25 περίπου εκατοστά. Από κάτω ακριβώς βρίσκεται η καρδιά και η αορτή. Στη συνέχεια ο ασθενής συνδέεται με ένα μηχάνημα παράκαμψης καρδιάς-πνεύμονα (heart-lung machine) ή αλλιώς αντλία παράκαμψης. Η καρδιά στη συνέχεια σταματάει να λειτουργεί με τη χορήγηση ειδικών διαλυμάτων. Αυτή η μηχανή κάνει το έργο της καρδιάς, ενώ η καρδιακή λειτουργία έχει διακοπεί. Στη συνέχεια αφαιρείται η πάσχουσα βαλβίδα και αντικαθίσταται από μία προσθετική βαλβίδα, που μπορεί να είναι μεταλλική ή βιολογική. Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να διαρκέσει 3-5 ώρες.
Τύποι βαλβίδων
● Μηχανική - κατασκευασμένες από τεχνητά υλικά, όπως το τιτάνιο ή κεραμικό. Οι βαλβίδες αυτές δε φθείρονται με το χρόνο, αλλά θα πρέπει να λαμβάνει κανείς αντιπηκτικά φάρμακα, όπως η βαρφαρίνη (Coumadin) για το υπόλοιπο της ζωής του.
● Βιολογική - κατασκευασμένη από ζωικό ιστό. Αυτές οι βαλβίδες έχουν διάρκεια ζωής 10 με 12 χρόνια, αλλά δε χρειάζεται να λαμβάνει κανείς αντιπηκτικά. Το μειονέκτημα είναι ότι η βαλβίδα θα χρειαστεί να αντικατασταθεί μετά 10-15 χρόνια.
Τι είδους βαλβίδα να προτιμήσω;
Γενικά εάν είστε πάνω από 65, έχετε ένδειξη για τοποθέτηση βιολογικής βαλβίδας. Σε νεώτερους ασθενείς προτιμώνται οι μεταλλικές βαλβίδες, λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας ζωής τους. Εξαίρεση αποτελούν οι γυναίκες που προτίθενται να μείνουν έγκυος, οι οποίες κατά κανόνα πρέπει να λαμβάνουν βιολογικές βαλβίδες, καθώς και κάποιες άλλες κατηγορίες ασθενών. Το κύριο μειονέκτημα των μεταλλικών βαλβίδων είναι ότι κανείς πρέπει να παίρνει αντιπηκτικά, δηλαδή φάρμακα που αραιώνουν το αίμα, για το υπόλοιπο της ζωής του. Τα φάρμακα αυτά ενέχουν σοβαρούς κινδύνους για αυτόματες αιμορραγίες και θρομβοεμβολικά επεισόδια, είναι όμως άκρως απαραίτητα για ασθενείς με μεταλλικές βαλβίδες. Οι ασθενείς πρέπει να ελέγχουν το βαθμό αραίωσης του αίματος (INR) τακτικά για όλη τους τη ζωή. Οι ασθενείς με βιολογικές βαλβίδες δε χρειάζεται να παίρνουν αντιπηκτικά, όμως όπως προανέφερα, χρειάζονται να αντικατασταθούν μετά 10-15 χρόνια. Ποιο είναι το δίλημμα: Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν νέο ασθενή που χρειάζεται αορτική βαλβίδα και ο οποίος ζει σε μια απομεμακρυσμένη περιοχή, όπου το πλησιέστερο νοσοκομείο απέχει 3 ώρες με το αυτοκίνητο. Τι βαλβίδα να του βάλουμε; Προσωπικά θα θεωρούσα σωστότερο, να του βάλω μία βιολογική βαλβίδα, γιατί ο κίνδυνος επιπλοκών χωρίς σωστή ρύθμιση του INR, σε μεταλλικές βαλβίδες, είναι σημαντικός.
Η τελική επιλογή θα γίνει μετά από συζήτηση με τον ασθενή
Άλλες εξειδικευμένες επεμβάσεις στην αορτική βαλβίδα, όπως είναι οι επεμβάσεις Jacoub και David, που διατηρούν την αορτική βαλβίδα του ασθενούς, γίνονται σε επιλεγμένες περιπτώσεις.
Γιατί και πότε πρέπει να αλλάξω την αορτική βαλβίδα;
Η αορτική βαλβίδα πρέπει να αντικατασταθεί όταν η ανεπάρκεια ή η στένωσή της προκαλούν συμπτώματα, όπως στηθάγχη (πόνος στο στήθος), δύσπνοια (λαχάνιασμα), λιποθυμία ή ζάλη. Αλλά και όταν δεν παρουσιάζονται συμπτώματα, όταν έχει επηρεαστεί η καρδιακή λειτουργία. Όταν η βλάβη της βαλβίδας προκαλεί συμπτώματα ή μείωση της καρδιακής λειτουργίας, γενικά πρέπει αυτή να αντικαθίσταται , γιατί μειώνεται τότε το προσδόκιμο επιβίωσης.
Τι εξετάσεις πρέπει να κάνω πριν το χειρουργείο;
● Υπερηχογράφημα καρδιάς (θα δείξει το βαθμό της βλάβης στη βαλβίδα και το πόσο έχει επηρεαστεί η αντλία της καρδιάς.
● Στεφανιογραφία (θα δείξει τυχόν συνυπάρχουσες στενώσεις των στεφανιαίων αρτηριών, που είναι οι αρτηρίες που αρδεύουν με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά τον καρδιακό μυ)
Ποιοι είναι οι κίνδυνοι του χειρουργείου;
Η θνητότητα είναι γενικά μικρή. Πιθανές επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι:
● Αρρυθμίες (διαταραχές του ρυθμού της καρδιάς)
● Φλεγμονή ή κακή επούλωση της τομής
● Μόλυνση της προσθετικής βαλβίδας (ενδοκαρδίτιδα, απαιτεί συνήθως νέα χειρουργική επέμβαση)
● Νεφρική ανεπάρκεια
● Απώλεια μνήμης και απώλεια της πνευματικής διαύγειας
● Εγκεφαλικό επεισόδιο
Τι πρέπει να προσέχω γενικά μετά;
Πάντα θα πρέπει να αναφέρετε σε οποιοδήποτε γιατρό επισκέπτεσθε ότι έχετε προσθετική βαλβίδα. Πρέπει επίσης να λαμβάνετε αντιβίωση πριν από οδοντιατρικές εργασίες ή άλλες τυχόν επεμβάσεις.
Γεώργιος Φιλιππάκης
Χειρουργός Θώρακος (Καρδιοχειρουργός)
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
e-mail: gphilippakis@hotmail.gr
Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline
ΠΗΓΗ: http://ygeiaonline.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)