Ἡ Ἁγία Ἄννα

 Ἡ Σύλληψις τῆς Ἁγίας Ἄννας

Στιγμιότυπο από την ομιλία που πραγματοποίησε

ο Πρωτοπρεσβύτερος Ελευθέριος Χρυσοχόος

κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας την Παρασκευή

8 Δεκεμβρίου 2017, στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

Αναβαθμοι Β΄ἤχου!

 Αργοί Αναβαθμοί B' Ηχου

Αντίφωνα Μανουήλ Πρωτοψάλτου -

Ψάλλει ο Ματθαίος Τσαμκιράνης.

΄Ελληνας = πανταχού παρών!!!

 Ενας Ελληνας γεωλόγος στην Ανταρκτική -Σε αποστολή της NASA για μετεωρίτες

Στο πιο κρύο μέρος του πλανήτη μας, στην Ανταρκτική, βρίσκεται ο Ελληνας γεωλόγος Γιάννης Μπαζιώτης.

Ο επίκουρος καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετέχει στην οκταμελή αποστολή της NASA για τον εντοπισμό μετεωριτών. Η εκπαίδευσή του έως τώρα περιλαμβάνει την εκμάθηση οδήγησης των «σκούτερ» χιονιού (snowmobiles) σε δύσκολες συνθήκες όπως η ανάβαση και η κατάβαση απότομων λόφων, καθώς και την εκμάθηση τεχνικών ανακάλυψης μετεωριτών στην ύπαιθρο. Σκαρφαλώνοντας στους παγωμένους λόφους, είχε την ευκαιρία να θαυμάσει τα ηφαιστειακά πετρώματα και την υπέροχη θέα, όπως αναφέρει σε αναρτήσεις του στο Facebook.

Ο κ. Μπαζιώτης μοιράζεται τη σκηνή του με τον John Scutt, τον έναν από τους δύο ορειβάτες της αποστολής και ίσως τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη εμπειρία πάνω στον πλανήτη στην ύπαιθρο της Ανταρκτικής, καθώς επί 37 συνεχόμενα χρόνια είναι μέλος της αποστολής.

Η Ανταρκτική είναι «ένα μέρος θεαματικής ομορφιάς, στο οποίο μπορείς να ακούσεις την ησυχία και ως εκ τούτου, να παραμείνεις ήρεμος… αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία για κάποιον που προέρχεται από τη Μεσόγειο, πόσο μάλλον για έναν Έλληνα όπως εγώ, να ζήσω το όνειρο της συμμετοχής στην αποστολή ANSMET», λέει ο επίκουρος καθηγητής.

«Σε ένα μέρος σαν την βάση McMurdo, σε μόλις λίγες ώρες καταφέρνεις να δεις όλες τις πτυχές για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Η προετοιμασία του εξοπλισμού, τo πρωινό γεύμα σε ένα τραπέζι με ανθρώπους τουλάχιστον πέντε διαφορετικών εθνικοτήτων, η ποδηλασία στους παγωμένους και λασπωμένους «δρόμους» γύρω από το McMurdo, η επίσκεψη στο Hutpoint και το να βλέπεις τις φώκιες τα γλιστρούν σαν αυστραλιανοί σέρφερ στο κύμα, είναι μόλις μερικές από τις εμπειρίες που έζησα τις πρώτες μέρες της αποστολής», έγραψε ακόμη στον λογαριασμό του στο Facebook.

 

Μετά την παραμονή στη βάση McMurdo, ο κ. Μπαζιώτης και η υπόλοιπη ερευνητική ομάδα επρόκειτο να μετακινηθεί στον καταυλισμό Σάκλετον, βαθύτερα στην ενδοχώρα της Ανταρκτικής.

Η αποστολή του Έλληνα γεωλόγου στην Ανταρκτική θα διαρκέσει έως τον Ιανουάριο του 2018. Πρόκειται για την 41η πρώτη αποστολή Antarctic Search for Meteorites, που καθιέρωσε η NASA το 1976 και τις χρηματοδοτεί από κοινού με το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών της Αμερικής. Εως τώρα σε αυτές τις αποστολές έχουν εντοπιστεί περίπου 22.000 μετεωρίτες, σε ένα σύνολο 56.000 που έχουν βρεθεί σε όλη τη Γη.

Η αναζήτηση μετεωριτών θα γίνει είτε πεζοπόρα είτε με χρήση χιονο-οχημάτων. Η σάρωση των περιοχών μελέτης θα γίνεται σε οριζόντιες γραμμές, όπου το κάθε μέλος θα απέχει περίπου 50 μέτρα σε οριζόντια απόσταση από τον διπλανό του.

Ο κ. Μπαζιώτης είναι ο πρώτος Έλληνας που συμμετέχει σε τέτοια αποστολή και, όπως δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, όχι μόνο ελπίζει να ανακαλύψει κάποιον μετεωρίτη, αλλά επίσης να προβάλει όσο καλύτερα μπορεί την Ελλάδα μέσα από τη συμμετοχή του στην αποστολή. Όραμά του είναι να προωθηθεί η επιστημονική έρευνα για τους μετεωρίτες στην Ελλάδα.

Μόνο ένας μετεωρίτης από τους περίπου 67.000 που έχουν καταγραφεί συνολικά σε παγκόσμιο επίπεδο, προέρχεται από την Ελλάδα και είναι ο μετεωρίτης Seres, ένας χονδρίτης που έπεσε στην περιοχή των Σερρών το 1818.

 ΠΗΓΗ:https://www.pentapostagma.gr/

Θεολογική Σχολή στήν.. Κούβα!!

Θεολογική σχολή στην καρδιά της Αβάνας με τη σφραγίδα Κάστρο

Η δημιουργία Θεολογικής Σχολής στην πλατεία Σαν Πέδρο στην Αβάνα με τις ευλογίες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, την καθοδήγηση του ιστορικού Εουσέμπιο Λεάλ και τη σφραγίδα του Φιντέλ Κάστρο δίνει σάρκα και οστά σε ένα όνειρο πολλών ετών, ενώ αποτελεί σταθμό στη νεότερη ιστορία της Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ιανουάριος του 2004. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πραγματοποιεί ένα ταξίδι που για πολλούς θεωρείται τολμηρό, όχι βέβαια λόγω της υπερατλαντικής απόστασης που χωρίζει την Ελλάδα από την Κούβα, αλλά εξαιτίας των πολιτικών δεδομένων, καθώς την εποχή εκείνη η κυβέρνηση Σημίτη ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της Ε.Ε που υποβαθμίζουν τις σχέσεις με τη χώρα του Φιντέλ Κάστρο. Ωστόσο, ο σκοπός της επίσκεψης του κ. Βαρθολομαίου στην Κούβα είναι ιερός και οφείλεται σε πρόσκληση του ίδιου του Κάστρο, μια που θέλει να ανακοινώσει με κάθε επισημότητα τη δωρεά προς το Πατριαρχείο του ελληνορθόδοξου ναού του Αγίου Νικολάου. Η χτισμένη από την κουβανέζικη κυβέρνηση εκκλησία του Αγίου Νικολάου  προσφέρεται στο Πατριαρχείο με τα κλειδιά στο χέρι ως η πρώτη που θα λειτουργήσει όχι μόνο στην Αβάνα, αλλά σε ολόκληρη την Κούβα. Παρά τις αντιδράσεις από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης, η επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου πραγματοποιείται κανονικά. Μάλιστα στο αεροδρόμιο τον περιμένει ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο, φορώντας μια πράσινη επίσημη στρατιωτική στολή.
Μετά το τέλος της επίσκεψης ο Μητροπολίτης Παναμά σπεύδει να ευχαριστήσει τον Φιντέλ Κάστρο για τον ναό του Αγίου Νικολάου, στον οποίο πλέον λειτουργούσε, καθώς και για την πρόσκληση στον Πατριάρχη. Τότε ο Φιντέλ του απαντά: «Εγώ σας ευχαριστώ που φέρατε την Ορθοδοξία στην Κούβα». Ενα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας που είχε η επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Κούβα πιστώνεται στον Μητροπολίτη Μεξικού, Αθηναγόρα, καθώς ήταν αυτός που έκανε τις πρώτες συζητήσεις προς την κουβανέζικη κυβέρνηση και μάλιστα από το 1997. Ο Μητροπολίτης Μεξικού επισκεπτόταν τακτικά τη χώρα του Φιντέλ Κάστρο, περίπου τέσσερις με πέντε φορές τον χρόνο. Σε μία από αυτές μάλιστα αναθέρμανε με τους Κουβανούς αξιωματούχους, αλλά και με τον Εουσέμπιο Λεάλ Σπένγκλερ, τον επίσημο ιστορικό της πόλης, το ενδιαφέρον για την υλοποίηση ενός άλλου μεγάλου έργου, τη δημιουργία Θεολογικής Σχολής στην Αβάνα. Εξάλλου ήταν επιθυμία του ίδιου του Φιντέλ Κάστρο μετά τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Νικολάου να προχωρήσουν και οι διαδικασίες για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής.

25 Ιανουαρίου 2004 : Μέσα σε κλίμα συγκίνησης ο Φιντέλ Κάστρο παραδίδει το κλειδί του ναού του Αγίου Νικολάου στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο

Ο Εουσέμπιο Λεάλ, ο οποίος έχει λάβει το Εθνικό Βραβείο Κοινωνικών Επιστημών της Κούβας για την προσφορά του στη διάσωση των πατρογονικών αξιών της Αβάνας και την επισκευή των αρχιτεκτονικών προπύργιων της πόλης, ανέλαβε να βρει το κατάλληλο κτίριο για τη στέγαση της Σχολής και φυσικά την εποπτεία του έργου.

Ο Μητροπολίτης Μεξικού Αθηναγόρας εντυπωσιάστηκε για μία ακόμα  φορά από την ανταπόκριση που βρήκε μέσα στην κουβανέζικη κυβέρνηση. Δεν είναι δα και λίγο για την Κούβα, η οποία μετά την επανάσταση έγινε επίσημα αθεϊστικό κράτος και περιόρισε τη θρησκευτική λατρεία, να παραχωρήσει ένα ολόκληρο κτίριο προκειμένου να στεγαστεί σε αυτό μια θεολογική σχολή, όσα βήματα προόδου και αν έγιναν στο πέρασμα των χρόνων, κυρίως από το 1991 και μετά, όπου οι περιορισμοί αυτοί έχουν μειωθεί σημαντικά, όπως έχει εκλείψει και η ανοιχτή αμφισβήτηση εκ μέρους των κρατικών θεσμών του δικαιώματος της θρησκείας, παρόλο που η Εκκλησία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει περιορισμούς στη γραπτή και ηλεκτρονική επικοινωνία και δικαιούται να δέχεται εισφορές μόνο για οικονομικούς πόρους που εγκρίνονται από το κράτος. «Μετά από 20 χρόνια διακονίας, βλέπω ότι με τη βοήθεια όλων των χωρών, ιδιαίτερα της Κούβας, η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός μπαίνουν ανέλπιστα σε μια φάση προόδου και ανάπτυξης», δηλώνει στο «ΘΕΜΑ» ο Μητροπολίτης Μεξικού, Αθηναγόρας. Το κτίριο στο οποίο θα στεγαστεί η Θεολογική Σχολή, βρίσκεται στην πλατεία Σαν Πέδρο και σύμφωνα με παλαιότερη αρχιτεκτονική μελέτη πρέπει, λόγω παλαιότητας, να κατεδαφιστεί και να χτιστεί από την αρχή. Την επιμέλεια στις μακέτες του έργου έχει αναλάβει ο σχεδιαστής Σάκης Κυριαζίδης, ο οποίος ζει μόνιμα στην Αβάνα και συνεργάζεται στο πρότζεκτ με την Αρχιεπισκοπή Μεξικού και την κουβανέζικη κυβέρνηση υπό τις οδηγίες του Εουσέμπιο Λεάλ. Επισημαίνεται ότι στα μέσα Δεκεμβρίου, σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στην Αθηναϊκή Λέσχη, θα δώσουν το «παρών» ομογενείς επιχειρηματίες από τις ΗΠΑ και σημαντικοί παράγοντες της Ελλάδας παρουσία εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης, θα συζητηθούν όλες οι λεπτομέρειες για τη δημιουργία της Θεολογικής Σχολής.

«Μετά από 20 χρόνια διακονίας βλέπω ότι με την βοήθεια όλων των χωρών, ιδιαίτερα της Κούβας, η Ορθοδοξία και ο ελληνισμός μπαίνουν ανέλπιστα σε μια φάση προόδου και ανάπτυξης» δηλώνει στο ΘΕΜΑ ο μητροπολίτης Μεξικού, Αθηναγόρας.

Οι επιχειρηματικές ευκαιρίες

Ωστόσο, η δημιουργία της Θεολογικής Σχολής στην καρδιά της Αβάνας δεν θα αποτελέσει απλά ένα στήριγμα για την Αρχιεπισκοπή της Νοτίου Αμερικής και μια βάση μετάδοσης της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας στην Κεντρική Αμερική, αλλά θα φέρει πιο κοντά και τον Ελληνισμό στην Κούβα και τις γειτονικές χώρες.

Η σημαντική στήριξη της κυβέρνησης της Κούβας στο συγκεκριμένο έργο και η προσωπική επιθυμία του εκλιπόντα μεγάλου της ηγέτη Φιντέλ Κάστρο για τη δημιουργία της Θεολογικής Σχολής αναμφίβολα θα ανοίξει δρόμο στους μεγάλους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους προκειμένου να αναπτύξουν τις δράσεις τους στην ήδη αναπτυσσόμενη αγορά της χώρας.
Οι πολιτικοί και πολιτιστικοί δεσμοί μεταξύ Ελλάδας και Κούβας θα αναπτυχθούν σημαντικά, σε μια εποχή που η Κούβα αναζητεί φίλιες χώρες για να συνεργαστεί άμεσα μαζί τους με στόχο την οικονομική της ανάπτυξη, κάτι που επιθυμεί όσο τίποτε άλλο τη δεδομένη χρονική περίοδο.

Το άγαλμα του Αρχιεπισκόπου Μακάριου δεσπόζει μπροστά από το κτίριο όπου πρόκειται να στεγασθεί η Θεολογική σχολή της Κούβας

Η παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και ο επικήδειος λόγος που έβγαλε για τον ηγέτη της, φαίνεται να λειτούργησε υπέρ της σύσφιξης των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει κάτι ουσιαστικό, είναι γεγονός ότι οι Ελληνες επιχειρηματίες που θα επιδιώξουν την ανάπτυξη των σχεδίων τους στην Κούβα θα αντιμετωπιστούν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Τομείς όπως οι κατασκευές, η ναυτιλία, ο τουρισμός και οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων (τρόφιμα, φάρμακα κ.λπ.) παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις επαφές για την ευρύτερη οικονομική και επιχειρηματική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών.

Αυτό φάνηκε και από την πρόσφατη επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου στην Κούβα, ο οποίος έδωσε το «παρών» και σε μια σημαντική εμπορική έκθεση στην Αβάνα, όπου συμμετείχαν αρκετές ελληνικές επιχειρήσεις.

Αλλωστε μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που ήδη δραστηριοποιούνται στην περιοχή έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να μπουν ολοένα και πιο βαθιά στην αγορά της Κούβας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμα και κρατικές ΔΕΚΟ εξετάζουν το άνοιγμά τους προς την Κούβα.

Η μακέτα του έργου είναι δημιουργία του γνωστού ιστορικού της Κούβας, Εουσέμπιο Λεάλ και την επιμέλεια έχει αναλάβει ο Έλληνας σχεδιαστής Σάκη Κυριαζίδης.

ΠΗΓΗ:https://www.pentapostagma.gr

Ἡ Ἁγία Ἄννα (9 Δεκεμβρίου)

                Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης 

ήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννης, μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Κύριος μας, προετοιμάζοντας τήν ἐπίγεια κατοικία Του, ἔστειλε ἄγγελο στό ταπεινό ζεῦγος Ἰωακείμ καί Ἄννα γιά νά προμηνύσει τήν γέννηση τῆς Θεομήτορος. Ἡ Παρθένος Μαρία γεννήθηκε μέ θαυματουργικό τρόπο, σύμφωνα μέ τίς χριστιανικές παραδόσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Θεός χάρισε στόν Ἰωακείμ καί στήν Ἄννα τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, μέσω τῆς ὁποίας ἔμελλε νά ἀποκτήσει σάρκα ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι - συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας.
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού.
Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) [1]. Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ.

Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της [2]. Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.
Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Η Ορθόδοξος Εκκλησία απορρίπτει το δόγμα της “ασπίλου Συλλήψεως” που κατοχύρωσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το 1858, χωρίς ωστόσο να μειώνει την τιμή της Θεοτόκου. Διότι, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν κληρονομούμε την προσωπική ευθύνη της αμαρτίας του Αδάμ, αλλά απλώς τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος: τον θάνατο, την φθορά και τα αδιάβλητα πάθη (συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγής μέσω της σαρκικής ένωσης) που δημιουργούν στον άνθρωπο μια ροπή προς την ηδονή. Για τον λόγο αυτό, οι Ορθόδοξοι δεν έχουν καμιά δυσκολία να αναγνωρίσουν ότι η Θεοτόκος ήταν κληρονόμος, όπως όλοι μας, των συνεπειών της παρακοής του Αδάμ (μόνος ο Χριστός ήταν απαλλαγμένος), αλλά ότι ήταν ταυτόχρονα και αγνή και αναμάρτητος σε προσωπικό επίπεδο, αφού εν ελευθερία διαφυλάχθηκε από όλες τις έλξεις του κόσμου και των παθών, και εκουσίως συνεργάσθηκε στην εκπλήρωση του σωτηρίου σχεδίου του Θεού, υπακούοντας με πραότητα στην βούλησή Του: Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά του ρήμα σου, απάντησε στον Άγγελο (Λουκ. 1,38).
[2] Αυτό είναι το νόημα των Εισοδίων της Θεοτόκου, που εορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου.

{Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 93-95)}

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2009/12/09/syllipsis-agias-annas/

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμά διαλύονται· τοῦ Ἰωακείμ γάρ καί τῆς Ἄννης, εἰσακούων Θεός, παρ’ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτούς, σαφῶς ὑπισχνεῖται Θεόπαιδα, ἐξ ἧς αὐτός ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι’ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.

Βουλῇ τῇ θεϊκῇ, ἡ θεόκλητος Ἄννα, δεσμῶν στειρωτικῶν, λυτρωθεῖσα ἐν γήρᾳ, ἀξίως συνέλαβε, τήν τόν Λόγον κυήσασαν· ἣν θεώμενος, Ἰωακείμ ὁ θεόφρων, ἀνεβόησε· Τίς ἀνυμνήσει Οἰκτιρμόν, βυθόν τῆς προνοίας σου;

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τήν τῆς Ἄννης σύλληψιν, γεγενημένην ἐκ Θεοῦ· καί γάρ αὐτή ἀπεκύησε, τήν ὑπέρ λόγον τόν Λόγον κυήσασαν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τήν θεοχάλκευτον λυχνίαν καί ἑπτάφωτον
Τῇ θεϊκῇ ἐπαγγελίᾳ ἐκομίσασθε
Ἰωακείμ τε καί Ἄννα μετ’ εὐφροσύνης.
Ἀλλ’ ὡς θεῖοι τοῦ Παντάνακτος Προπάτορες
Ἀπό πάσης ἡμᾶς ῥύσασθε κακώσεως
Τούς κραυγάζοντας, χαίροις ζεῦγος θεόλεκτον.

Μεγαλυνάριον.

Σήμερον ἡ Ἄννα ἡ εὐκλεής, φύσεως τοῖς νόμοις, συλλαμβάνει θείᾳ βουλῇ, τήν τόν Θεόν Λόγον, ὑπερφυῶς τεκοῦσαν· τήν σύλληψιν οὖν ταύτης φαιδρῶς αἰνέσωμεν.

ΠΗΓΗ:http://faneromenihol.gr/

Ανάδειξη νέων Αγίων :

        «Η πεμπτουσία της Εκκλησίας»

Πολλές φορές στα άρθρα μας, προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τα μελανά σημεία των συγχύσεων και παρεκκλίσεων της εποχής μας.

Αυτή η προσπάθεια γίνεται συστηματικά σε δύο επίπεδα, τόσο για τους ανθρώπους "εκτός" Εκκλησίας, όσο για τους πιστούς "εντός" της. Το εντός και το εκτός είναι σκόπιμα μέσα σε εισαγωγικά, γιατί με τα ανθρώπινα πεπερασμένα κριτήρια μπορεί να σφάλουμε και σε τελική ανάλυση δεν είναι και "δουλειά" μας να ορίσουμε για το ποιος ζει κατά Χριστόν. Οι ρύσεις του Ιησού δεν αφήνουν αμφιβολία: «Μή κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ώ γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τώ οφθαλμώ τού αδελφού σου, την δε εν τώ σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πώς ερείς τώ αδελφώ σου, Άφες εκβάλω το κάρφος από τού οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τώ οφθαλμώ σού;  υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ τού οφθαλμού σού, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ τού οφθαλμού τού αδελφού σου».  (Ματθ. 7, 1-5)

   Ο Κύριος, ως καρδιογνώστης, είναι ο μόνος που πραγματικά γνωρίζει και θα κρίνει, κατά την Δευτέρα Παρουσία Του.  Σε αντίθεση με εμάς, βλέπει την ιστορία και δημιουργία ως συνεχές παρόν και κλείνοντας αυτή την αναφορά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε αυτό που ο ίδιος ο Κύριος είπε  κατά την επίγεια παρουσία του και διασώζεται στο κατά Ιωάννη 10,16: «καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν».

   Σε αυτό το άρθρο μας όμως, είμαστε στην ευχάριστη θέση να ξεφύγουμε από μελανά σημεία και από αμφιταλαντεύσεις, αν κάποιος είναι ή δεν είναι, κοντά στον Θεό. Η εποχή μας μπορεί να είναι αυτή που είναι, αλλά δόξα τω Θεώ είναι και εποχή αναδείξεως νέων Αγίων! Ο Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω, ο Άγιος Λουκάς επίσκοπος Κριμαίας, ο Άγιος Γεώργιος ο Καρσλίδης, ο Όσιος Άνθιμος (Βαγιανός) ο εν Χίω, ο Άγιος Φιλούμενος στο Φρέαρ του Ιακώβ, ο Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλιβήτης, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης και η τελευταία αγιοκατάταξη (μόλις στις 27/11/2017) του Αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη) του εν Ευβοία. Αγίων σύγχρονων που υπάρχουν άνθρωποι εν ζωή, που τους έζησαν και τους συναναστράφηκαν. Άγιοι που τους κατέγραψαν και τους διασώζουν τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας, οι φωτογραφίες, τα βίντεο κ.α. Έχουμε ακριβώς την μορφή τους, τα λόγια τους, την χροιά και τον τόνο της φωνής τους, διασώζονται αντικείμενά τους, ενώ τα καλά έργα τους, τα συγγράμματά τους και κυρίως τα θαύματά τους, έγιναν γνωστά από άκρη εις άκρη της οικουμένης.

   Ο Θεός είναι αυτός που αναδεικνύει τους Αγίους. Άλλους τους φανερώνει όταν ακόμη είναι στη ζωή, άλλους μετά την κοίμησή τους, άλλους τους έχει στην αφάνεια αιώνες και τους φανερώνει για τους λόγους που ο ίδιος γνωρίζει αιώνες μετά και άλλους κατά παράκληση των ίδιων των Αγίων δεν θα τους τους φανερώσει ποτέ και θα τους μάθουμε κατά την Δευτέρα Παρουσία. Η Εκκλησία ως το σώμα Του Χριστού, κάτω από συγκεκριμένα και αυστηρά επίπεδα έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την βουλή Του Θεού. Ο άνθρωπος με την επίγεια παρουσία του μετανοεί και γίνεται δεκτικός της χάρης Του Θεού, στη συνέχεια ο Θεός χαριτώνει και αγιοποιεί και η Εκκλησία αγιοκατατάσει (σε αντίθεση με τους παπικούς που ο πάπας αγιοποιεί...!).

   Τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις για να ενταχθεί στο Αγιολόγιο της Αγίας μας Εκκλησίας ένας Άγιος συνοψίζονται στην έκφραση του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Νεκταρίου «α)Ορθοδοξία άμωμος, β) αρετών κατόρθωσις απασών, εν αίς έπεται γ) η περί την πίστιν μέχρις αίματος αντικατάστασις και τέλος δ) η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών τε και θαυμάτων». Σε αυτά τα τέσσερα κριτήρια υπάρχει ένα καθαριστικό πέμπτο: Όπως και στα δόγματα έτσι και η αγιότητα δεν είναι μόνο υπόθεση της διοικούσας Εκκλησίας, των Κληρικών, αλλά και η συνολική οικουμενική αποδοχή από το πλήρωμα της Εκκλησίας, αυτό που ονομάζουμε «συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας».

   Κλείνοντας το άρθρο μας θέλουμε να υπογραμμίσουμε και να τονίσουμε ότι έλεγε σε γενικές γραμμές και ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης : Όπως η επιστήμη έχει το πείραμα για να επιβεβαιώσει τα πορίσματά της, έτσι και η Εκκλησία μας, έχει την Αγιότητα για φανερώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι κατέχει την αλήθεια και ότι ο τρόπος ζωής που ευαγγελίζεται δεν είναι ουτοπικός και ρομαντικός, αλλά έχει να κάνει με δύσκολο αγώνα κατά των παθών, της αμαρτίας και του ίδιου του διαβόλου, που ο Θεός στο τέλος στεφανώνει με αυτό το Άγιο Φωτοστέφανο που βλέπουμε στις Αγιογραφίες, που είναι η όραση του προσώπου του Κυρίου,  ως Φως και όχι ως Πυρ! Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των νέων Αγίων! Αμήν!

  ΠΗΓΗ:http://euxh.gr/theologia/orthodoxia/anadeiksi-neon-agion-i-pemptousia-tis-ekklisias

Ρεβύθια .....

..... με μελιτζάνες

Υλικά :

½ κιλό ρεβίθια
3 μέτρια κρεμμύδια τριμμένα
1 φλιτζάνι τσαγιού λάδι
1.5 φλιτζάνι τσαγιού λάδι
1.5 φλιτζάνι τσαγιού ντομάτα περασμένη από το ρεντέ
Αλάτι, πιπέρι
4 μελιτζάνες
1 φλιτζάνι τσαγιού αλεύρι
Λάδι για τηγάνισμα

Εκτέλεση :

Ξεφλουδίζουμε τα ρεβίθια, σοτάρουμε τα τριμμένα  κρεμμύδια στο λάδι και ρίχνουμε την ντομάτα, αλάτι και πιπέρι. Προσθέτουμε τα ρεβίθια, το ανάλογο νερό και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν. Κόβουμε σε φέτες τις μελιτζάνες. Τις αλευρώνουμε, τις τηγανίζουμε και τις βάζουμε στο φαγητό προς το τέλος, για να πάρουν 2-3 βράσεις μαζί με τα ρεβίθια.

Πηγή: monastiriaka.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.diakonima.gr/

Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΙΟΥ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Πού βρίσκονται οι ρίζες της παράδοσης του στολισμού καραβιού τις μέρες της γέννησης του Χριστού; Και γιατί το χριστουγεννιάτικο δέντρο κατάφερε να εκτοπίσει το καράβι από τα ελληνικά σπίτια και τις πλατείες; Η ιστορία μάς πάει αρκετά πίσω και οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι πιο απλές, από όσο θα νόμιζε κανείς. Ας τις δούμε…   Η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος. Ευλογημένος με το δώρο της θάλασσας και του απέραντου γαλάζιου. Και οι Έλληνες αγαπήσαμε από νωρίς τα μυστήρια και τα μυστικά της και βαλθήκαμε να την κατακτήσουμε. Έτσι, η Ελλάδα υπήρξε ιστορικά χώρα ναυτικών. Και είναι ακόμα, έχοντας βιώσει έντονα όσα καλά, αλλά και κακά φέρνει η θάλασσα στο πέρασμα των χρόνων. Λογικό ήταν, λοιπόν, η καθημερινότητα των κατοίκων της να περιστρέφεται γύρω από το υγρό στοιχείο. Γεγονός που ήταν, μάλιστα, εντονότερο πριν αρκετές δεκαετίες, όταν σχεδόν από κάθε σπίτι, θα έλεγε κανείς, ο πατέρας ή ο γιος –πολλές φορές και οι δύο– έλειπαν «στα καράβια», παλεύοντας για το ψωμί της οικογένειας. Και τα Χριστούγεννα δεν μπορούσαν να διαφέρουν. Τα παιδιά που έμεναν πίσω, οπλισμένα με πολλή φαντασία, συνήθιζαν να κατασκευάζουν μόνα τα παιχνίδια τους, χρησιμοποιώντας ό,τι είχαν πρόχειρο· συνήθως, ξύλο και λίγο χαρτί ή κουρέλια. Τα περισσότερα κατέληγαν να φτιάχνουν το παραδοσιακό, πλέον, καραβάκι, εμπνευσμένα από τα μακρινά ταξίδια των αγαπημένων τους προσώπων και τη νοσταλγία να τα ξαναδούν. Δεν μας είναι ξένη η εικόνα παιδιών (ή και μεγαλύτερων) να γυρνάνε από πόρτα σε πόρτα για να πούνε τα κάλαντα, κρατώντας στα χέρια ένα τέτοιο, χειροποίητο καραβάκι. Στολισμένο με χρωματιστά χαρτιά και σχοινιά, γέμιζε από γλυκά και χριστόψωμα από τους γείτονες. Αν και το συγκεκριμένο έθιμο έχει ατονήσει, κρατάει ακόμα στα νησιά, από όπου και προέρχεται. Το καραβάκι ενδεχομένως, να συμβόλιζε, όχι μόνο την προσμονή των παιδιών για αντάμωση με τους συγγενείς τους, αλλά και τη δική τους αγάπη για τη θάλασσα. Παράλληλα, μικρά καραβάκια είχαν τον ρόλο και ενός τιμητικού καλωσορίσματος για τους Έλληνες θαλασσοπόρους που επέστρεφαν στα σπίτια και τις οικογένειές τους, καθώς και τάματος για να είναι ασφαλείς στα άγρια κύματα. Ως τέτοιο βρήκε, σιγά - σιγά, μεγαλύτερη θέση και μέσα στα σπίτια των Ελλήνων, κυρίως όσων ασχολούνταν με τη θάλασσα, και καθιερώθηκε το έθιμο του στολισμού του. Όπως, όμως, επισημαίνει ο συγγραφέας Δημήτριος Λουκάτος, το καραβάκι ήταν, συχνά, συνυφασμένο με την αίσθηση του αποχωρισμού και με δυσάρεστες αναμνήσεις και δεν μπόρεσε να εδραιωθεί ως γιορτινό σύμβολο. Για το λόγο αυτό, ήταν εύκολο να αντικατασταθεί, αργότερα, από το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το οποίο απαλλαγμένο από τέτοιους συσχετισμούς στις συνειδήσεις των Ελλήνων, κατάφερνε να πλαισιώσει ιδανικά συνεστιάσεις θαλπωρής, με παρόντα όλα τα μέλη της φαμίλιας και να τονώσει τον οικογενειακό τους χαρακτήρα. Ακόμα κι έτσι, όμως, το έθιμο με το καραβάκι άντεξε για αρκετά χρόνια μετά το… ντεμπούτο του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην ελληνική πραγματικότητα. Το πρώτο δέντρο στην Ελλάδα –πιθανότατα ένα έλατο– στολίστηκε το 1833, στα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, στο Ναύπλιο. Παρόλα αυτά, μόλις την δεκαετία του 1950 κατάφερε να μπει μαζικότερα στα ελληνικά σπίτια. Τη δεκαετία του 1970, μάλιστα, υπήρξε μία προσπάθεια «κατάργησης» του εθιμικού στολισμού δέντρου και επαναφοράς του στολισμού καραβιού, με κύρια επιχειρήματα ότι το καραβάκι είναι σύμβολο παράδοσης, αλλά και προάγει την οικολογική συνείδηση. Τελικά, παρά τις έντονες συζητήσεις, η ιδέα απορρίφθηκε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο καθιερώθηκε για τα καλά. Πάντως, κυρίως, ανάμεσα σε ναυτικούς, ψαράδες και θαλασσοπόρους, το έθιμο με το στόλισμα καραβιού κρατάει ακόμα γερά. Ίσως και σαν μία μορφή τάματος στον Αϊ-Νικόλα, προστάτη άγιο των ναυτικών, ο οποίος γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου, για μπουνάτσες τη νέα χρονιά. Αξίζει να σημειώσουμε, ότι σε αρκετές δυτικές χώρες, με το όνομα Santa Claus εννοούν τον Άγιο Νικόλαο και όχι τον Αϊ-Βασίλη! Τα καραβάκια, λοιπόν, εξακολουθούν να στολίζονται σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, περισσότερο στα νησιά. Και αν και πιο σπάνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία στροφή αρκετών δήμων στην παράδοση, με καράβια να κάνουν την εμφάνισή τους σε όλο και περισσότερες πλατείες της χώρας. Το στολισμένο καράβι, λένε ότι, συμβολίζει την καινούρια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Ιησού. Ευχόμαστε, λοιπόν, ολόψυχα ο στολισμός του στο κάθε σπιτικό να δώσει νέα πλεύση στα μέλη της οικογένειας, ώστε να ταξιδέψουν σε ήρεμα νερά και να τους δείξει το δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.  «Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές!»  ΠΗΓΗ: PATHFINDER.GR

Η συνθήκη της Λωζάνης

Η συνθήκη της Λωζάνης — Εγκυκλο-παιδικά

Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν η συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη).

Κατάργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση της Τουρκίας που διαδέχθηκε τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, εμφανίστηκε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών. Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου. 

Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

https://www.youtube.com/watch?v=5GcSMKuVwcg

Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, Ίμβρο και Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης.

Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. 

Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. 

Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι (άλλοι κάνουν λόγο για περίπου 2.000.000), χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. 

Η θρησκεία και όχι η ράτσα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος Τούρκος αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στην διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας. Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηποννήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Επιπλέον, βάσει του άρθρου 23, με όλα τα δεινά που η Συνθήκη αυτή συσσώρευσε στον Μικρασιατικό Ελληνισμό, η Τουρκία απεμπόλησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί της Κύπρου.

Συνθήκη Λωζάνης (όλο το κείμενο)

Το παρασκήνιο της Συνθήκης της Λωζάννης newsbomb

"Ἐν τῷ οὐρανῷ τὰ ὄμματα"

 Το Α' Αντίφωνο των Αναβαθμών του Β' Ήχου

 Θεοδώρου Ρόκα

Θεολόγου

Μ.Α. Ερμηνευτικής Θεολογίας

Κυριακή του δευτέρου (β') ήχου η ερχόμενη Κυριακή και παραθέτουμε τους στίχους του Α' Αντιφώνου από τους Αναβαθμούς του β' ήχου, οι οποίοι είναι οι ακόλουθοι:

"Ἐν τῷ οὐρανῷ τὰ ὄμματα, ἐκπέμπω μου τῆς καρδίας, πρὸς σὲ Σωτήρ, 

σῶσόν με σῇ ἐπιλάμψει".Ἐλέησον ἡμᾶς τοὺς πταίοντάς σοι πολλὰ καθ' ἑκάστην ὥραν, ὦ Χριστέ μου, 

καὶ δὸς πρὸ τέλους τρόπους, τοῦ μετανοεῖν σοι".

Δόξα... καὶ νῦν...
"Ἁγίῳ Πνεύματι, τὸ βασιλεύειν πέλει, τὸ ἁγιάζειν, τὸ κινεῖν τὴν κτίσιν· 
Θεὸς γάρ ἐστιν, ὁμοούσιος Πατρὶ καὶ Λόγῳ".
Σύμφωνα με την ερμηνεία του Νικηφόρου Καλλίστου - Ξανθοπούλου οι δυο πρώτοι στίχοι του Α' Αντιφώνου των Αναβαθμών του δευτέρου (Β') Ήχου έχουν ως βάση τους στίχους 1 και 3, αντίστοιχα, του 142ου (ΡΜΒ') Ψαλμού. Ο 142ος Ψαλμός αναφέρεται στο εξής περιστατικό. Μετά το διάταγμα του Κύρου οι Ιουδαίοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να οικοδομήσουν το Ναό και τα τείχη της πόλης και να εγκατασταθούν εκεί. Βρήκαν όμως ήδη εγκατεστημένους λαούς που τους δημιουργούσαν πρόβλημα με τις περσικές αρχές.

Ο Ψαλμός αναφέρεται σε αυτά τα περιστατικά και αφενός χαρακτηρίζεται ως θρηνώδης αφετέρου μπορεί να ειπωθεί οτι ανήκει στην κατηγορία των δεήσεων (προς τον Κύριο). Οι θρηνώδεις Ψαλμοί, που αφορούν κάποιον πιστό είτε ολόκληρη την κοινότητα και οι δεήσεις ανήκουν αρχικά σε ιερές τελετές, οι οποίες συναρτώνται με κάποιο ιδιαίτερο γεγονός ή με μια επαναλαμβανόμενη εορτή. Οι θρηνώδεις Ψαλμοί και οι δεήσεις εκφράζουν παράπονο κι ικεσία προς το θεό για κάποια ταλαιπωρία, αλλά δεν εμμένουν αποκλειστικά στον θρήνο επειδή περιέχουν λόγους αφοσιώσεως στο θεό από τον οποίο ζητείται η θεία συμπαράσταση και εξυμνείται το θείο όνομα.

Ο συντάκτης του Ψαλμού και ακολούθως ο κάθε πιστός απευθύνεται προς το Θεό, για τον οποίο πιστεύει οτι κατοικεί στον ουρανό και ζητά το έλεός Του ("πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ" Ψαλμ. 142,1). Το ίδιο κάνει και ολόκληρη η ιουδαϊκή κοινότητα που ζητά επιείκεια. Εκφράζει αρχικά ένα συναίσθημα απογοήτευσης, επειδή οι ασεβείς και οι υπερήφανοι τη βρίζουν και την ειρωνεύονται ("ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, ὡς ὀφθαλμοὶ παιδίσκης εἰς χεῖρας τῆς κυρίας αὐτῆς, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς. Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ὅτι ἐπὶ πολὺ ἐπλήσθημεν ἐξουδενώσεως, ἐπὶ πλεῖον ἐπλήσθη ἡ ψυχὴ ἡμῶν. Τὸ ὄνειδος τοῖς εὐθηνοῦσι, καὶ ἡ ἐξουδένωσις τοῖς ὑπερηφάνοις" Ψαλμ. 142,2-4). Μόνη ελπίδα της κοινότητας είναι ο Θεός στον οποίο και απευθύνεται σύσσωμη ("ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ὅτι ἐπὶ πολὺ ἐπλήσθημεν ἐξουδενώσεως" Ψαλμ. 142,3).

Στο τέλος του Αντιφώνου προτάσσεται το επισφραγιστικό "Δόξα... καὶ νῦν..." και κλείνει το Αντίφωνο με μια σύντομη δοξολογία στον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, η τρίτη θεία υπόσταση της Τριαδικής θεότητας: "Ἁγίῳ Πνεύματι, τὸ βασιλεύειν πέλει, τὸ ἁγιάζειν, τὸ κινεῖν τὴν κτίσιν· Θεὸς γάρ ἐστιν, ὁμοούσιος Πατρὶ καὶ Λόγῳ". Ο στίχος αυτός αναφέρεται στο γεγονός οτι όλα τα χαρίσματα στην Εκκλησία παρέχονται από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο είναι εκείνο που κατευθύνει την Εκκλησία, αγιάζει και κινεί την κτίση. Ο υμνογράφος τονίζει αυτό το γεγονός της κυριαρχίας του Αγίου Πνεύματος σε ολόκληρη την κτίση και την αποδίδει στην ομοουσιότητα του Αγίου Πνεύματος προς τον Πατέρα και τον Υιό Λόγο.

Βιβλιογραφία

Καϊμάκη Δημήτρη, Σύντομο Υπόμνημα στους Ψαλμούς, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2010.
Κάλλιστου του Ξανθόπουλου Νικ., Ερμηνεία εις τους Αναβαθμούς της Οκτωήχου, Εν Ιεροσολύμοις 1862.
Παπαδόπουλου Μ. Νικολάου, Σύντομος Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, Αθήναι 2003.
Χαστούπη Π. Αθανασίου, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, εν Αθήναις 1989.

ΠΗΓΗ: http://naxioimelistes.blogspot.gr/2017/12/blog-post_7.html#more