«Κύριε, τον παράλυτον»!

 Δοξαστικό της Κυριακής του Παραλύτου

«Κύριε τον παράλυτον», ήχος πλ. δ΄

Με την προτροπή του κ. Αστερίου Δεβρελή, αναρτάται το Δοξαστικό της Κυριακής του Παραλύτου «Κύριε τον παράλυτον» με τη φωνή του.
Το μέλος, το οποίο ψάλλει εκ στήθους και γι' αυτό διαφέρει σε κάποιες λεπτομέρειες, είναι αυτό που κατέγραψε από τον Αθανάσιου Παναγιωτίδη στις 25-5-1956 προκειμένου να το ψάλλουν εν χορώ σε ραδιοφωνική εκπομπή, όπως έκαναν κάθε Κυριακή τα χρόνια εκείνα. Η βάση του μέλους είναι η μελοποίηση του Κωνσταντίνου Πρίγγου. Λόγω του ότι η φωτοτυπία του χειρογράφου δεν ήταν καθαρή, αλλά και κάποια σημεία έχρειζαν περαιτέρω επεξεργασίας*, το παρατιθέμενο κείμενο αποτελεί δακτυλογράφηση του αγαπητού φίλου Βασιλείου Μαυραγκάνου, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ! *Συγκεκριμένα, κάποιες συντομότερες χρονικές αγωγές παρασημαίνονταν πρόχειρα με αγκύλη πάνω από το μέλος, κάτι στο οποίο ο χορός ήταν εξοικειωμένος. Αυτές αντικαταστάθηκαν με γοργό ή με ταχύτερη χρονική αγωγή, ανάλογα με την περίπτωση. Ο ίδιος ο κ. Δεβρελής μου είπε να διορθώσω αυτά τα σημεία ώστε να είναι σωστό το κείμενο.

Κυριακή του Παραλύτου

Eν τη στοά του Σολωμόντος  

  Παντελεήμων Κάρτσωνας

Η θεραπεία του Παραλύτου

Κυριακή του Παραλύτου

Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα θυμόμαστε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου· ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής των Ιουδαίων και το διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Ο Κύριός μας, καθώς βρισκόταν μαζί με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα, πέρασε από έναν χώρο, όπου υπήρχαν πολλοί άρρωστοι, που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες. Στο κέντρο του χώρου αυτού υπήρχε μια δεξαμενή γεμάτη με νερό. Κατά διαστήματα ένας άγγελος τάραζε το νερό και τότε, όποιος άρρωστος προλάβαινε να πέσει μέσα στη δεξαμενή γινόταν καλά.

Μεταξύ των αρρώστων αυτών βρισκόταν κι ένας άνδρας, που ήταν παράλυτος επί 38 χρόνια, κάτι που το γνώριζαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ιησούς. Έτσι, όταν τον είδε, ήρθε κοντά του και του είπε: «Θέλεις να βρεις την υγεία σου;». Κι ο παράλυτος άνθρωπος με παράπονο του είπε: «Κύριε, δεν έχω κανέναν που θα με βοηθήσει να μπω στο νερό όταν ταραχτεί. Πάντα κάποιος άλλος με προλαβαίνει». Τότε ο Κύριος απευθύνεται προστακτικά: «Σήκω στα πόδια σου, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως τα πόδια του παράλυτου άνδρα δυνάμωσαν, σηκώθηκε, φορτώθηκε το κρεβάτι του και έφυγε.

Λίγες μέρες μετά, όταν ο Ιησούς τον είδε στον Ναό, του είπε: «Διαπίστωσες ότι έγινες καλά. Από δω και πέρα πρόσεχε τη ζωή σου, μην αμαρτάνεις, για να μη σου συμβεί κάτι χειρότερο».  Κι ο πρώην παράλυτος διέδωσε ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που τον θεράπευσε.

Κυριακή του Παραλύτου. Ευαγγελική περικοπή – Κατά Ιωάννην. Κεφ. ε΄1-15)

ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr/

Κυριακή του Παραλυτικού!

Τα νερά της Κολυμβήθρας του Σιλωάμ 

είναι η εἰκόνα του Θεού

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο για έναν άνδρα που για τριάντα χρόνια ήταν παράλυτος. Το μοναδικό πράγμα που τον χώριζε από την θεραπεία ήταν η δυνατότητα να φθάσει το νερό που ο άγγελος τάραζε μια φορά τον χρόνο. Τριάντα χρόνια είχε προσπαθήσει να θεραπευτεί, αλλά κάποιος άλλος ήταν πιο γρήγορος από αυτόν και προλάβαινε να θεραπευτεί. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν τώρα στον κόσμο, πόσοι υπήρχαν και θα υπάρχουν στον κόσμο μας που χρήζουν θεραπείας, που έχουν παραλύσει από τον φόβο, από το κάθε τι που μας εμποδίζει να κινηθούμε με τόλμη και σκοπό προς την πληρότητα της ζωής; Πόσοι; Και ποιοί είναι εκείνοι που θα τους πάρουν και θα τους βοηθήσουν να θεραπευθούν αντί να το επιδιώξουν για τους ίδιους; Ας στραφούμε και ας δούμε τον εαυτό μας, όχι ο ένας τον άλλον αλλά τον εαυτό μας. Τι έχουμε μάθει από το Ευαγγέλιο;

Ο Χριστός λέγει ότι όποιος δεν είναι έτοιμος να προσφέρει τη ζωή του για τον πλησίον του δεν έχει πραγματική αγάπη, και πλησίον, καθώς είναι σχεδόν ξεκάθαρο από το Ευαγγέλιο, δεν είναι εκείνος που αγαπάμε, εκείνος που είναι κοντά μας, αλλά είναι οποιοσδήποτε μας χρειάζεται. Θέστε στον εαυτό σας αυτό το ερώτημα. Υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων γύρω σας που θα πίστευαν, που με χαρά θα άρχιζαν μια νέα ζωή, που θα ευλογούσαν εσάς και τον θεό που θα τους έδιναν κουράγιο να κινήσουν τα πνευματικά τους πόδια που είναι δεμένα. Και ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, τι κάνουμε, τι έχουμε κάνει, τι μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε;

Τα νερά της Κολυμβήθρας του Σιλωάμ είναι η εικόνα του Θεού, της θεραπευτικής Του δύναμης. Όταν ο Θεός έρθει κοντά, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι βρίσκεται εκεί, κοντά μας, κοιτάζουμε γύρω μας για να δούμε ποιος Τον χρειάζεται περισσότερο απ’ ο,τι εμείς; Όχι. Ορμάμε μπροστά, θέλουμε να είμαστε εκείνοι που θα καθίσουμε στα πόδια Του, είμαστε εκείνοι που επιθυμούμε ν’ αγγίξουμε το κράσπεδο του ενδύματός Του και να θεραπευθούμε, είμαστε εκείνοι- και αυτό είναι ακόμα χειρότερο,- που επιθυμούμε να θεωρούμαστε μαθητές και σύντροφοί Του έτσι που οι άνθρωποι ίσως να μας κοιτάζουν και να θαυμάζουν, ν’ απορούν και κάποιες φορές σχεδόν να λατρεύουν εμάς τους συντρόφους του Ιησού, τους φίλους του Θεού που έγινε άνθρωπος.

Ποιος από εμάς είναι προετοιμασμένος να παραμερίσει, να μείνει αφανής, ή μάλλον να βοηθήσει κάποιον άλλον να προχωρήσει μπροστά αντί, όταν ξέρουμε ότι θα είμαστε κατά κάποιον τρόπο οι χαμένοι, – επειδή αν το κάνουμε αυτό, θα έχουμε χάσει ο,τι νομίζαμε ότι επιθυμούσαμε, αλλά θα έχουμε γίνει μαθητές του Χριστού που έδωσε τη ζωή Του για να ζήσουν οι άλλοι.

Ας προβληματιστούμε πάνω στην παραβολή αυτή. Δεν είναι απλά μια παλιά ιστορία για πράγματα που έγιναν πριν δύο χιλιάδες χρόνια, είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα και είμαστε εκείνοι που ορμούν μπροστά και εμποδίζουν άλλους να καταδυθούν στα ιαματικά νερά του Σιλωάμ.

Ας ακούσουμε τον Θείο Άγιο Ιωάννη, τον δάσκαλο της αληθινής αγάπης, ας ετοιμαστούμε να θυσιάσουμε κάθε τι που περιμένουμε με λαχτάρα, κάθε τι που επιθυμούμε για να το έχει κάποιος άλλος, να του δοθεί από τον Θεό, ας έτοιμαστούμε να πληρώσουμε το τίμημα για να βρούν την ελευθερία άλλοι άνθρωποι, την ζωή σε κάθε επίπεδο, ακόμα στο πιο απλό που είναι το φαγητό και το κατάλυμα και η ζεστασιά ενός προσεχτικού βλέμματος ή ενός τρυφερού, διακριτικού λόγου. Ας απελευθερωθούμε, και τότε πόσοι θα σωθούν, θα σωθούν από την πείνα, από την έλλειψη στέγης, θα σωθούν από την κυριαρχία άλλων, από κάθε τι που δεσμεύει και βάζει σε δεσμά τη ζωή. Ας γίνουμε ο,τι ήταν ο Χριστός- Εκείνος που ελευθερώνει στο όνομα της αλήθειας και της ζωής. Αμήν.

πηγή: www.agiazoni.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pemptousia.gr/

Πνιγμός

Τι να κάνετε αν πνίγεστε και είστε μόνοι

Η μέθοδος Heimlich στον εαυτό σας 

Η μέθοδος Heimlich είναι μια ακολουθία κινήσεων για πρώτες βοήθειες, που χρησιμοποιείται για να σώσει την ζωή ατόμου που πνίγεται από κάποιο αντικείμενο στον λαιμό, το οποίο του έχει κλείσει τον αεραγωγό και δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Η μέθοδος Heimlich ονομάστηκε έτσι από τον δρ Henry Heimlich (1920-2016), ο οποίος την επινόησε και περιέγραψε για πρώτη φορά το 1974.

Είναι κατά βάση μια ακολουθία κινήσεων που εφαρμόζει ένα άτομο σε άλλο, δηλαδή την εφαρμόζει ένας σε κάποιον άλλο που πνίγεται. Τι γίνεται, όμως, αν σας “κάτσει κάτι” στον λαιμό και πνίγεστε, ενώ δεν έχετε κανέναν κοντά σας για να σας βοηθήσει;

Πώς να κάνετε την μέθοδο Heimlich στον εαυτό σας

Εάν πνίγεστε με κάτι μπορείτε να εκτελέσετε την μέθοδο Heimlich στον εαυτό σας. Ακολουθήστε αυτά τα βήματα:

1. Κάντε μια γροθιά με το ένα χέρι. Τοποθετήστε τον αντίχειρα αυτού του χεριού κάτω από τον θώρακα και πάνω από τον αφαλό σας

2. Κάντε μια γροθιά με το ένα χέρι. Τοποθετήστε τον αντίχειρα αυτού του χεριού κάτω από τον θώρακα και πάνω από τον αφαλό σας

3. Πιάστε τη γροθιά σας με το άλλο σας χέρι. Πιέστε τη γροθιά σας στην περιοχή με γρήγορη κίνηση προς τα πάνω

Μπορείτε επίσης να σκύψετε πάνω από μια άκρη τραπεζιού, καρέκλα ή κάποιο κιγκλίδωμα. Πιέστε με απότομες κινήσεις άνω κοιλιά σας (άνω κοιλιακή χώρα) προς την άκρη του τραπεζιού/καρέκλας/κιγκλιδώματος

Αν χρειαστεί, θα πρέπει να επαναλάβετε αυτήν την κίνηση μέχρι να βγει το αντικείμενο που εμποδίζει τον αεραγωγό σας.

ΠΗΓΗ:iatropedia.gr

Η Ωραία Πύλη!!!

Η παράδοση της ανοικτής Ωραίας Πύλης 

κατά την αναστάσιμη περίοδο.

Γεωργίου Ζαραβέλα

Θεολόγου

ΜΑ Ιστορικής Θεολογίας - Λειτουργικής ΕΚΠΑ

Τέμπλο Καθολικού Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου

Η αναστάσιμη περίοδος του Πεντηκοσταρίου, η οποία διαρκεί για σαράντα ημέρες, από τη βραδιά της Ανάστασης του Χριστού έως και την Τετάρτη της εβδομάδας του Τυφλού -παραμονή της Αναλήψεως-, διακρίνεται για τις τελετουργικές ιδιορρυθμίες της, ειδικά κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα. Μεταξύ των ιδιαίτερων λειτουργικών στοιχείων συγκαταλέγεται η διάνοιξη της Ωραίας Πύλης του ιερού βήματος.

Η πράξη αυτή συνιστά άτυπη παράδοση, που δεν φαίνεται να μαρτυράται κάπου επίσημα. Ο ιερέας, αφού ανοίξει την Ωραία Πύλη και εξέλθει από αυτήν πανηγυρικά μεταλαμπαδεύοντας το Άγιο Φως μετά την παννυχίδα του Μ. Σαββάτου και πριν την τελετή της Αναστάσεως, αφήνει πλέον την θύρα της Πύλης ανοικτή για την επόμενη περίοδο του Πεντηκοσταρίου. 

Η λειτουργική πράξη και εμπειρία έχει καταγράψει διάφορες παραλλαγές ως προς το ζήτημα, τόσο ως προς τον τρόπο, όσο και ως προς το χρόνο, που η Ωραία Πύλη θα παραμείνει άφρακτη.

α) Ο τρόπος διατήρησης ανοικτής της Ωραίας Πύλης. Οι ιερείς τηρούν διαφορετικές πρακτικές, ανάλογα με τις κατά τόπους παραδόσεις και τις ανάγκες του ναού: 1. Η Ωραία Πύλη μένει τελείως ανοικτή. 2. Η Ωραία Πύλη φράσσεται μόνο με τα βημόθυρα. 3. Η Ωραία Πύλη αποδομείται, αφού τα βημόθυρα απομακρύνονται τελείως από αυτή και τίθενται μπροστά στο τέμπλο, συμβολίζοντας τη συντριβή των δεσμών και των πυλών του Άδου, εξαιτίας της Ανάστασης του Κυρίου.

β) Ο χρόνος διατήρησης ανοικτής της Ωραίας Πύλης. Η περίοδος, για την οποία η Ωραία Πύλη παραμένει ανοικτή, αποτελεί άλλο ένα στοιχείο με ποικίλες εκδοχές: 1. Η Ωραία Πύλη παραμένει ανοικτή μόνο κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα και κλείνεται κατά τις επόμενες εβδομάδες του Πεντηκοσταρίου. 2. Η Ωραία Πύλη παραμένει ανοιχτή μέχρι και την απόδοση της ακολουθίας της Ανάστασης την Τετάρτη της εβδομάδας του Τυφλού. 3. Η Ωραία Πύλη παραμένει ανοικτή κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα, ενώ καθ’όλη την επόμενη περίοδο, έως και την Τετάρτη του Τυφλού, τα βημόθυρα κλείνουν. 

Η ποικιλία των σχετικών πρακτικών αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμία επίσημη και ορθή επιλογή. Η απουσία οιασδήποτε μαρτυρίας δημιουργεί σύγχυση και θέτει κάθε παράδειγμα στην κρίση του λειτουργού. Το άνοιγμα της θύρας καθ’ όλη τη διάρκεια των αναστάσιμων ημερών βασίζεται στο σπάσιμο των δεσμών του Άδου και των θυρών, εντός των οποίων κατείχε δέσμια την ανθρωπότητα, μετά την ένδοξη εκ των νεκρών Έγερση του Χριστού. 

Οι σπασμένες θύρες και τα διαλυμένα κλείθρα του Άδου εικονίζονται παραστατικά στη βάση της βυζαντινής παράστασης της Εις Άδου Καθόδου του Χριστού. Ο Κύριος, στην εν λόγω απεικόνιση, στέκεται πάνω στις βγαλμένες από τις παραστάδες τους και τοποθετημένες χιαστί θύρες του Άδου, φορώντας φωτεινά ιμάτια και με εμφανή τα σημεία του Πάθους Του, ενώ τα κλειδιά και τα δεσμά, που κατείχαν, όσους μέχρι τότε γνώρισαν τον θάνατο, βρίσκονται πεταγμένα τριγύρω, με τον Άδη να είναι ο μόνος δέσμιος, κάτω από τις σπασμένες θύρες του διαλυμένου βασιλείου του.

Η εικόνα αυτή φαίνεται ως η πλέον εύλογη αιτία, από την οποία πηγάζει η παράδοση των ανοικτών θυρών της Ωραίας Πύλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι παλαιοχριστιανικά το ιερό βήμα ήταν άφρακτο και η διαμόρφωση του τέμπλου έγινε σταδιακά, με την εξέλιξη στη σύγχρονη μορφή να ανάγεται στον ΙΒ’ αι., αφού πρώτα τοποθετήθηκαν χαμηλά θωράκια, τα οποία σταδιακά υψώθηκαν με την τοποθέτηση επιστυλίου, μεταξύ των κιόνων του οποίου τοποθετήθηκαν βήλα-κουρτίνες, που ανοίγονταν κατά τη Θεία Λειτουργία. Τα βήλα αντικαταστάθηκαν μετεικονομαχικά από τις δεσποτικές εικόνες του τέμπλου, ενώ αργότερα προστέθηκαν και άλλα στοιχεία, όπως οι εικόνες του Δωδεκάορτου και τα «λυπηρά» (ο Εσταυρωμένος και η Θεοτόκος με τον Ιω. Θεολόγο σε δέηση) στην κορυφή του τέμπλου, πάνω από την Ωραία Πύλη.

Η διάνοιξη της Ωραίας Πύλης, επομένως, δεν συνιστά στοιχείο με βάθος στην εκκλησιαστική παράδοση, ενώ δεν είναι εφικτή η χρονολόγηση της εισαγωγής της στη λατρεία. Η καταλληλότερη εκδοχή από όσες προεκτέθηκαν επιτάσσει το πλήρες άνοιγμά της κατά την διακαινήσιμο εβδομάδα και το κλείσιμο μόνο των βημοθύρων από την Κυριακή του Θωμά έως και την Τετάρτη του Τυφλού, με προαιρετικό το άνοιγμα του καταπετάσματος-βήλου, ώστε να αφήνεται η Πύλη ημιανοικτή. Η ανοικτή Ωραία Πύλη δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα εισέλθει κάποιος εντός του βήματος, ιδίως σε ναούς που δέχονται πλήθη προσκυνητών και τουριστών, είτε από άγνοια, είτε κακόβουλα. Η ανωτέρω προτεινόμενη πρακτική διαφυλάσσει το ιερό βήμα από την είσοδο τρίτων, αλλά και την όμορφη πρακτική της ανοικτής θύρας, που δηλώνει με παραστατικό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου.

Το άνοιγμα των βημοθύρων και του καταπετάσματος αποδεικνύει τη διάκριση μεταξύ του πένθιμου και συνεσκιασμένου χαρακτήρα της Νηστείας και του αναστάσιμου και πανηγυρικού κλίματος της περιόδου της Λαμπρής. Η απόδοση της εορτής του Πάσχα κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα δεν δικαιολογεί, όμως, τη διάνοιξη της θύρας μέχρι και την Ανάληψη, αφού από την Κυριακή του Θωμά τιμώνται άλλες εορτές και όχι η Ανάσταση του Χριστού καθεαυτή. Η αναστάσιμη υμνολογία, βέβαια, ψάλλεται καθημερινά μέχρι και την απόδοσή της την Τετάρτη του Τυφλού.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:

Μαυρόπουλου Δ., Διερχόμενοι διά του Ναού· Μαθήματα κατήχησης για ενηλίκους, εκδ. Δόμος, Αθήνα 2009.

Μωραΐτη Δημ., «Αμφίθυρα», ΘΗΕ, 2(1963), στ. 432-433. 

Φουντούλη Ιω. Μ., Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας, τ. Β’, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2006⁵.

Πηγή Φωτογραφίας: https://www.impt.gr

ΠΗΓΗ:http://naxioimelistes.blogspot.gr

Αγγελος Δεληβορριάς:

 «Εφυγε» ο ακαδημαϊκός σε ηλικία 81 ετών

 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο ακαδημαϊκός, αρχαιολόγος Άγγελος Δεληβορριάς, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επί 41 χρόνια διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη.

Ο ευπατρίδης, κοσμοπολίτης, αναγεννησιακός άνθρωπος κι επιστήμονας και λάτρης του Ωραίου σε όλες τις εκφάνσεις του, που ανέδειξε μεθοδικά το Μουσείο Μπενάκη στο πιο ζωντανό πολιτιστικό οργανισμό της χώρας, αλλάζοντας ριζικά τη μουσειακή τοπογραφία της Αθήνας, ο κορυφαίος αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός Άγγελος Δεληβοριάς άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή. ‘Ηταν 81 ετών. Από την Μ.Πέμπτη, οπότε κατέρρευσε με καρδιακό επεισόδιο, νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Η τραγική ειρωνεία ότι εξέπνευσε ανήμερα της τελετής της επίσημης αναγορευσής του σε Ακαδημαϊκό, στην Ακαδημία Αθηνών. Η κηδεία του θα γίνει δημοσία δαπάνη στις 14.00 το μεσημέρι της Παρασκευής στο Πρώτο Νεκροταφείο.

Πνεύμα πρωτίστως ανοικτό, αλλά και συνθετικό, ο Δεληβοριάς θεωρείται από τους κορυφαίους διεθνώς μελετητές των ζωοφόρων του Παρθενώνα, παρόλο που στο Μουσειο Μπενάκη απέδειξε ότι μπορεί να κινηθεί με ευκολία από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη τέχνη και την αρχιτεκτονική.

Ηταν σοκ όταν ο αναμορφωτής, εμψυχωτής και αδιαμφισβήτητος διευθυντής του Μουσείου αυτού, ήδη από το 1973, ανακοίνωνε το 2014 την οριστική αποχώρησή του από το τιμόνι του. Εκτοτε το Μουσείο αναζητά ακόμη το νέο Άγγελο!

Παραμένει, παρόλα αυτά, ο μακροβιότερος διευθυντής μουσείου του κόσμου. Αναλαμβάνοντας τα ηνία του Μπενάκη μόλις 36 ετών το διεύρυνε σε τρία αυτόνομα θεματικά μουσεία, τα οποία μαζί με το κτήριο της οδού Πειραιώς συνθέτουν ένα αποκλειστικά δικής του σύλληψης «σύστημα», με πολλούς δορυφόρους κι ανοικτές προσλαμβάνουσες στις διεθνείς τάσεις.

Ποιοι ήταν οι δάσκαλοί του, οι άνθρωποι που τον διαμόρφωσαν ;« Ο Μαρίνος Καλλιγάς, ο Λίνος Πολίτης, ο Κακριδής, ο Κριαράς, ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις». Μια από τις δασκάλες μου, γνωστή για την ανθρωπογεωγραφία της, ήταν η Σέμνη Καρούζου», διαπίστωνε ο ίδιος, για την καταγωγή του οποίου ελάχιστα είναι γνωστά. Ο ίδιος πάντως είχε αναφέρει ότι « κατάγομαι από τα Άγια Χώματα». Αναφερόταν στα Λαγκάδια της ορεινής Αρκαδίας.«Εγώ όμως ως Άγια Χώματα, εκτός από τα Πελοποννησιακά, εννοώ και τα εκείθεν του Αιγαίου, της Μικράς Ασίας. Στα Μικρασιάτικα ειδικότερα νομίζω, πάντως, ότι οφείλονται οι καλύτερες πτυχές του εαυτού μου, οι πεποιθήσεις και η ιδιοσυγκρασία μου. Στον ξεριζωμένο ελληνισμό, στον οποίο δεν ξέρω καθόλου πόσο έχει συνειδητοποιήσει ο τόπος μας το τι χρωστάει», προσέθετε.

Τον ιδεολογικό προσανατολισμό του, τις αναζητήσεις ενός κινηματογραφικά πλούσιου βίου, τις απέδιδε στις οικογενειακές καταβολές του:« Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με ξεκάθαρο τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και υψηλό το πνευματικό του επίπεδο, απ’ όπου κέρδισα την άμεση έκτοτε σχέση μου με τα βιβλία», παραδεχόταν. Από τις τελευταίες κιόλας τάξεις του γυμνασίου, πριν εισέλθει στο Πανεπιστήμιο, είχε συνδεθεί με αρκετούς από τους εκπροσώπους της γενιάς του ’30.Τον Γιάννη Μηλιάδη, την Κούλα Πράτσικα και την Πολυξένη Ματέυ-Ρουσσοπούλου, την Κατερίνα Κακούρη, τον Σπύρο Βασιλείου και την Αγνή Ρουσσοπούλου, τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Μάνο Χατζιδάκι και την Άννα Σικελιανού. «Είχα προλάβει μάλιστα να γνωρίσω τον Κώστα Βάρναλη και τον Χαράλαμπο Θεοδωρίδη, όταν ο Χρήστος και η Σέμνη Καρούζου μού άνοιξαν τον δρόμο που οδηγούσε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, στον Γιάννη Κακριδή και τον Λίνο Πολίτη, τον Μανόλη Κριαρά και τον Γιώργο Μπακαλάκη. Αυτός ήταν ο κόσμος μου».

Τη ζωή την περιέγραφε ως έναν «καθημερινό αγώνα», στον οποίο είναι κανείς «υποχρεωμένος να εξαντλεί όλα τα αποθέματα της ανεκτικότητας, της ευπρέπειας και της καλής συμπεριφοράς, με την ελπίδα ότι ο άλλος τελικά θα καταλάβει. Απώτερος στόχος είναι η συνεννόηση για την επίτευξη ενός σκοπού. Και όταν αναφέρομαι στον άλλον, εννοώ τη συνεννόηση με την οιασδήποτε μορφής εξουσία, η οποία αν και πότε καταλαβαίνει ή όχι, είναι ζήτημα που απαιτεί διεξοδικότερη ανάπτυξη».

Στη ζωή του, στις αναζητήσεις του, αλλά και στο Μουσείο Μπενάκη έκανε πράξη την σύλληψη «μιας Ελλάδας άλλου τύπου». «’Εχω κατηγορηθεί για την ελληνομανία μου»,εξομολογούνταν. «’Ολη η προσπάθεια αυτών των χρόνων απέβλεπε –προσέθετε, μιλώντας για το έργο στο Μουσείο Μπενάκη – στην Ελλάδα ως σύνολο και όχι μόνο στην Ελλάδα του Περικλή και του Παρθενώνα, στην Ελλάδα του Ιουστινιανού και του Βουλγαροκτόνου. Ούτε μόνο στην Ελλάδα του Κολοκοτρώνη. Αλλά και στην Ελλάδα τη δική μας, τη σημερινή ως όλον».

Ο Άγγελος Δεληβορριάς, από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες pου περλασνα από τη χώρα και ρήτορας χωρίς σκονάκια που συνάρπαζε είτε μιλλούσε για τη αρχαιιλογία , είτε για την τέχνη, τους πάντες, είχε πολύ γερές σπουδές, οι οποίες ξεκίνησαν το 1956 στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το Πανεπιστήμιο των Αθηνών(Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης). Το 1964 ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Freiburg/Breisgau με καθηγητή τον Walter Herwig Schuchhardt. Το 1965, μετά από επιτυχή διαγωνισμό, διορίστηκε στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε αρχικά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας υπό την καθοδήγηση του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου, και αργότερα ως Επιμελητής στις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αχαΐας και Αρκαδίας-Λακωνίας, με έδρες αντίστοιχα τα Μουσεία των Πατρών και της Σπάρτης. Το 1969, με την υποτροφία της Αlexander von Humboldt Stiftung, άρχισε τη μελέτη της διδακτορικής του διατριβής στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, την οποία και ολοκλήρωσε το 1972, με καθηγητές τους Ulrich Hausmann και Werner Fuchs. Κατά το διάστημα 1972-1973 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην École Pratique des Hautes Études με καθηγητές τους Jean Marcadé και Roland Martin.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε να εχει τα μάτια του στραμμένα σταθερά στον κόσμο και οι ανταλλαγές με πανεπιστημιακούς και μουσειακούς θεσμούς του εξωτερικού είναι σταθερές και ανέλαβε την έρευνα του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνος κοντά στη Σπάρτη. Στο Λονδίνο θα βρεθεί το 1977 ως προσκεκλημένος του British Council, στο Μόναχο το 1979, χάρη στην υποστήριξη της Kommission für Alte Geschichte und Epigraphik. Το 1980, προσκεκλημένος της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, επισκέπτεται τις συλλογές ελληνικών αρχαιοτήτων στα μουσειακά κέντρα των ΗΠΑ. Το 1983, υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright, εργάζεται στο Institute for Advanced Study του Princeton. Το 1986 και το 1993 βρίσκεται στο Βερολίνο, υπότροφος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1988 συνεχίζει την ερευνητική του εργασία και πάλι στο Princeton και, από τον Οκτώβριο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1989, στο J. Paul Getty Museum του Malibu ως επίσημος προσκεκλημένος μελετητής.

Διαλέξεις και ανακοινώσεις θα κάνει σε δεκάδες συνέδρια στο Institute of Fine Arts της Νέας Υόρκης, στα Πανεπιστήμια του Αμβούργου, του Würzburg και του Oslo, του Princeton, της Φιλαδέλφειας, του Bryn Mawr και του Madison/Wisconsin, στο Paul Getty Museum του Mαλιπού, στη National Gallery of Art της Ουάσινγκτον, στο Cleveland Museum of Art, στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου και στο Λούβρο, στην Academia dei Lincei, στο Pergamonmuseum του Βερολίνου, στα Μουσεία Μπενάκη και Γουλανδρή, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη και στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, στη Θεσσαλονίκη και αλλού.

Διετέλεσε τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών (Academia Europaea), μέλος του Συνδέσμου Γερμανών Αρχαιολόγων και του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, της Τιμητικής Επιτροπής του American Foundation for Greek Language and Culture, της επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής των Ελλήνων, του Conseil d’Orientation de l’Institut Français d’Athènes.

Τιμήθηκε το 1996 από το International Biographical Centre με τον τίτλο International Man of the Year 1995-1996, το 1999 από τη γαλλική κυβέρνηση με τη διάκριση του Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres, το 2000 από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2006 τιμήθηκε από το περιοδικό Επίλογος και το 2008 με το παράσημο Ordine della Stella della Solidarieta Italiana και τη διάκριση «Xenia 2008».

Η ανακοίνωση του Μουσείου Μπενάκη: «Δυσβάσταχτη η απώλεια»

Η Διοικητική Επιτροπή του Μουσείου Μπενάκη και το προσωπικό του Ιδρύματος εκφράζουν τη βαθύτατή τους θλίψη για την απώλεια του Ακαδημαϊκού και Καθηγητή Άγγελου Δεληβορριά, ο οποίος επί 45 χρόνια ηγήθηκε του Ιδρύματος από τις θέσεις του Διευθυντή και του μέλους της Διοικητικής του Επιτροπής.

Η ευρύτητα του πνεύματος, η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, η ακατάπαυστη εργατικότητα και η αστείρευτη δημιουργικότητα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, είτε προσωπικά είτε μέσα από το τόσο σημαντικό έργο του. Η απώλεια είναι δυσβάστακτη.

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxia

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά!

Ο τρόπος παρερμηνείας της Αγίας Γραφής και παραδείγματα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Γεωργία Μουλοπούλου, πτυχιούχος στον Ελληνικό Πολιτισμό 

– μάστερ Θεολογίας

Τον τρόπο που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την Αγία Γραφή τον διαπιστώνουμε και στην περικοπή Ρωμ.13, 1-7: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού, αι δε ούσαι υπό Θεού τεταγμέναι εισίν… διά τούτο γαρ και φόρους τελείτε· λειτουργοί γαρ Θεού εισίν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. Απόδοτε πάσιν τας οφειλάς, τω τον φόρον τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον τον φόβον…». Σύμφωνα με την Πατερική παράδοση και τη Βίβλο οι «υπερέχουσες εξουσίες» είναι οι πολιτικές Εξουσίες-Αρχές [321]. Η υπόδειξη του Παύλου προς τους Χριστιανούς να πληρώνουν τους φόρους και τα τέλη προς την Πολιτεία δείχνει την ορθότητα αυτής της ερμηνείας [322]. Κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά., οι κοσμικές Αρχές και Εξουσίες είναι όργανα του Διαβόλου, οι οποίες πρέπει να παραδώσουν την εξουσία στη Θεοκρατία για να επέλθει στη Γη η ειρήνη [323]. Επομένως, ο Παύλος, λέγοντας «εξουσίαις υπερεχούσαις», εννοούσε πρωτίστως τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό και δευτερευόντως το «Κυβερνών Σώμα». Κατά τον Παύλο, η παραπάνω ερμηνεία είναι ανάλογη προς το συμφέρον τους [324].

Την ίδια τακτική ακολουθούν και στην περίπτωση της περικοπής Ματθ. 24, 45-46: «Τις άρα εστίν ο πιστός δούλος και φρόνιμος, ον κατέστησεν ο κύριος αυτού επί της θεραπείας αυτού του διδόναι αυτοίς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, ον ελθών ο κύριος αυτού ευρήσει ποιούντα ούτως» [325]. Ο Κύριος αναφέρεται στον Κλήρο, που έχει την φροντίδα των λογικών προβάτων και οφείλει να γρηγορεί [326].

Τα πρώτα χρόνια, η εταιρεία «Σκοπιά» ως πιστό δούλο θεωρούσε τον Ch. Russell και έπειτα τον J. Rutherford. Αργότερα διαφοροποιήθηκε ως προς αυτό. Έτσι, στο βιβλίο της εταιρείας «Η Αλήθεια», σ. 120, διαβάζουμε: «Η Αγία Γραφή προείπε ότι, την εποχή της ιδρύσεως της βασιλείας του Χριστού (1914), οι 144.000 κυβερνήτες θα παρέμεναν στη Γη ως ένα υπόλοιπο από τα τέκνα της «άνω Ιερουσαλήμ». Ο Ιησούς τα περιέγραψε ως «πιστόν και φρόνιμον δούλον» [327]. Το πώς, όμως συνδέονται οι 144.000 όσιοι της Αποκάλυψης (14, 3-5) με τον πιστό και φρόνιμο δούλο της παραβολής [328] του Κυρίου είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε [329].

Στο συμπέρασμα που καταλήγουμε είναι ότι οι θεοφώτιστοι της εταιρείας «Σκοπιά» δεν έχουν ως πηγή πίστης την Αγία Γραφή. Χρίζουν τους εαυτούς τους ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, προβαίνοντας σε αποσπασματική χρήση και παραποιώντας την αλήθεια των χωρίων της. Στηρίζουν τη διδασκαλία τους στις σκοπίμως νοθευμένες από τους ιδίους μαρτυρίες της Γραφής, με στόχο την πλάνη και τον προσηλυτισμό, ιδιαίτερα των χριστιανών. Η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού και φορέας της αλήθειας, είναι η μόνη που έχει την εξουσία να ερμηνεύει την Αγία Γραφή και να μεταφέρει το θείο μήνυμα του Ευαγγελίου.

Προαναφέρθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται τον Τριαδικό Θεό. Υπέρ του δόγματος της Αγίας Τριάδος μαρτυρούν αρκετά χωρία της Αγίας Γραφής [330], όπως το Α΄ Ιω., 5, 7 «Τρεις εισιν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα και ούτοι οι τρεις εν εισί» [331] και το χωρίο «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» [332]. Επίσης, μαρτυρίες από τη Βίβλο, οι οποίες δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση: Αν ο Υιός ήταν «κτίσμα» και το Άγιο Πνεύμα ήταν «η ενεργός δύναμη» [333] του Θεού, όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Χριστός δεν θα ζητούσε να γίνεται το Βάπτισμα μόνο στο όνομα του Πατρός; Η παράθεση των ονομάτων του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος σημαίνει ότι πρόκειται για τρία ιδιοϋπόστατα-αυθύπαρκτα, ισοδύναμα πρόσωπα. [334]

Προσπαθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. να αποδείξουν ότι στη Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη δεν αποκαλύφθηκε η Αγία Τριάδα, αλλά η «ενεργός δύναμη» του Θεού έχρισε τον τέλειο άνθρωπο Χριστό σε μελλοντικό πνευματικό Υιό του. Διαψεύδονται από το γεγονός της Μεταμόρφωσης, στην οποία έχουμε αποκάλυψη του Πατρός, ο οποίος μιλάει εκ της νεφέλης, του Υιού, οποίος μέσω της μεταμόρφωσης απέδειξε ότι ήταν ο Χριστός, και του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή της νεφέλης [335]. Επίσης, και στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε μαρτυρίες για την Αγία Τριάδα [336].

 Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

321. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 177. Πρβλ. Παπαδόπουλος, Όπ.π., σ. 214. Αλεβιζόπουλος, Πίσω από το Προσωπείο της Σκοπιάς, (Αθήνα: εκδ. Διεύθυνση Ποιμαντική Διακονία Αρχιεπισκοπής Αθηνών, 1988), σ. 72-75.
322. Κόκορης, Ορθοδοξία…,τ. Γ’, Όπ.π., σ. 178-181.
323. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι υπέρ του πολέμου και μάλιστα «στο όνομα του Θεού». Η εταιρεία καλεί τους οπαδούς της να χρησιμοποιούν την «στρατηγική πολέμου» («Σκοπιά», 1956, σ.159), σύμφωνα με την οποία τα μέλη της καλούνται να παριστάνουν τον φίλο στον εχθρό και μετά να χτυπούν θανάσιμα (Κριταί 4,11-21). Και συ μπορείς να επιζήσεις στον Αρμαγεδδώνα, στον νέο κόσμο του Θεού, σ. 283-287). Αλεβιζόπουλος, Νεοφανείς Αιρέσεις…, Όπ.π., σ. 138.                      324. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 177-178. Γνωρίζουμε πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία. Ο κύριος λόγος της άρνησής τους είναι η διαφήμιση της οργάνωσης και η βασική τους θέση, ότι οι πολιτικές Αρχές είναι όργανα του Σατανά και αυτόν υπηρετούν. Η υστεροβουλία τους είναι διάχυτη. Εάν ο στρατός είναι μέρος του «συστήματος» του Διαβόλου στον οποίο αρνούνται να καταταγούν, το ίδιο θα ισχύει και για τη Δικαιοσύνη, στην οποία προσφεύγουν εναντίον κληρικών. Βλ. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 281. Πρβλ. Αλεβιζόπουλος, Νεοφανείς Αιρέσεις…, Όπ.π., σ. 136-138.
325. Ματθ. 24: 45-46, Τρεμπέλας, (197418), Όπ.π., σ. 108.
326. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 179.
327. Όπ.π., σ. 179.
328. Στο Ματθ. 24, 45 αναφέρεται ότι «πιστός και φρόνιμος δούλος» είναι κάθε χριστιανός, που θα αποδειχθεί πιστός και φρόνιμος διαχειριστής του ταλάντου που του εμπιστεύθηκε ο Θεός (Ματθ. 25, 15-28). Τα χαρίσματα που έχει δώσει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο πρέπει να τα καλλιεργήσει και να διατηρήσει την φιλανθρωπία, την αγάπη για τον συνάνθρωπο για να τον δεχθεί ο Κύριος στη βασιλεία Του. Βλ. Αντώνιος. Αλεβιζόπουλος, Πίσω από το Προσωπείο…, Όπ.π., σ. 20.
329. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 179-180. Πρβλ. Αλεβιζόπουλος, Πίσω από το Προσωπείο…, Όπ.π., σ. 56-57.
330. 1 Κορ. 12, 4-6 καί 1 Πετρ. 1, 1-2, αλλά και ο τριαδικός τρόπος της αποκάλυψης του Θεού κατά τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη (Ματθ. 3, 16-17. Μάρκ. 1, 9-11. Λουκ. 3, 21-22). Τριαδολογικά είναι και τα χωρία: Ιω.14, 16· 26. Πράξ. 2, 33· 10, 38. 2 Κορ. 13, 13. Γαλ. 4, 6. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι εκείνοι, οι οποίοι αποδέχονται το δόγμα της Αγίας Τριάδος, προσπαθούν να το θεμελιώσουν στα χωρία: 1 Ιω 5,7. Ιω. 1,1· 10, 30 και 1 Τιμ. 3, 16. Τα δύο από αυτά μνημονεύουν μόνο τον Πατέρα και τον Υιό (Ιω. 1, 1 και 10, 30), ενώ η γνησιότητα των άλλων δυο χωρίων αμφισβητείται (1 Ιω. 5, 7 και 1 Τιμ. 3, 16). Έτσι, προκαλούν αρνητικό κλίμα σε βάρος όσων δέχονται το Τριαδικό δόγμα, παρουσιάζοντάς τους να επικαλούνται εδάφια της Γραφής νοθευμένα από τους Πατέρες ή εδάφια, που δεν αποδεικνύουν αυτά που οι ίδιοι πιστεύουν. Βλ. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 183. Πρβλ. Αλεβιζόπουλος, Οι Χιλιαστές…, Όπ.π., σ. 188.
331. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 182.
332. Ματθ., 28, 19, Τρεμπέλας, (197418), Όπ.π., σ. 131.
333. Η εταιρεία αρνείται την προσωπικότητα του Αγίου Πνεύματος και το υποβιβάζει στην κατάσταση τυφλής ενέργειας όπως η ηλεκτρική ενέργεια. Βλ. Αλεβιζόπουλος, Διάλογος με την Εταιρεία…,Όπ.π., σ. 33.
334. Γιαννόπουλος Όπ.π., σ. 183. Περί Αγίου Πνεύματος, βλ. Αλεβιζόπουλος, Διάλογος με την Εταιρεία…, Όπ.π., σ. 33-35.
335. Ματθ. 17, 2-5. Μάρκ. 9, 2-7. Λουκ. 9, 29· 34-35.
336. Γιαννόπουλος, Όπ.π., σ. 183-184.

ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr

Σταμάτης Σπανουδάκης

Σ'αγαπάω φωνάζω

 Ένα μουσικό κομμάτι που δεν ξέρουν πολλοί και είναι κρίμα...

Δημιουργός: Σταμάτης Σπανουδάκης

Δίσκος: Για την Σμύρνη