Κυριακή Δ΄ Νηστειῶν

 Δοξαστικὸ Ἐσπερινοῦ Κυριακῆς Δ΄ Νηστειῶν,

 Ἁγ  Ἰωάννου Σιναΐτου

.

Ψάλλουν οἱ Γ. Μπιλάλης & Α. Καραβάνης.

Ἀπὸ τὸν ψηφιακὸ δίσκο "Μείζων ἡ ἀγάπη"

Ἐκδόσεις "Μελωδικὸ Καράβι".

π. Ἀντώνιος!!!

Επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ο π. Αντώνιος, ιδρυτής της «Κιβωτού του Κόσμου»

Το Τμήμα Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος της Σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας διοργανώνει τελετή Αναγόρευσης σε Επίτιμο Διδάκτορα, του πατέρα Αντωνίου Παπανικολάου, ιδρυτή της «Κιβωτού του Κόσμου» και βραβευθέντα με το 1ο βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2018.

Η τελετή θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 16 Απριλίου 2019 και ώρα 19.30 στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος» στο παραλιακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Βόλο. Η εκδήλωση είναι ανοιχτή στο κοινό.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΑΤΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου γεννήθηκε στη Χίο το ‘71, από πολύτεκνη οικογένεια. Τα παιδικά του χρόνια πέρασε στη Χίο, ενώ αργότερα έζησε στη Δραπετσώνα. Παρότι βίωσε τη φτώχια από μικρή ηλικία, είχε την τάση να προσφέρει βοήθεια όπου υπήρχε ανάγκη. Τελείωσε το Παιδαγωγικό και τη Θεολογική Σχολή και ταξίδεψε αρκετά στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές. Μετά τις σπουδές του, χειροτονήθηκε και ξεκίνησε την ιερατική του δράση (1998) στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό, μία υποβαθμισμένη περιοχή όπου δεσπόζουν σημαντικά προβλήματα, ιδιαιτερότητες και κοινωνικά αδιέξοδα.

Ο Κολωνός παραδοσιακά κατέχει την πρώτη θέση σε ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας, δράσης συμμοριών, διακίνησης ναρκωτικών σε παιδιά και περιστατικά εγκατάλειψης παιδιών από γονείς που είτε είναι χρήστες ουσιών είτε έχουν βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.

Οι καταστάσεις που βίωσε αποτέλεσαν το έναυσμα για να προσεγγίσει τα παιδιά αυτά εκτός ενορίας, αφού δεν επισκέπτονταν την εκκλησία. Αρχικά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Ακαδημία Πλάτωνος και της αποδοχής, με απώτερο σκοπό να τα γνωρίσει και να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τους προβληματισμούς τους. Η προσέγγιση ήταν ως ίσος προς ίσον, χωρίς κρίση και χωρίς διάθεση νουθεσίας. Κυρίαρχο μέλημα ήταν να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει να καλύψουν ανάγκες τους. Περνώντας χρόνο μαζί τους, κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους και αποφάσισαν από κοινού να θεσπίσουν ομάδες υποστήριξης για άλλα παιδιά.

Βασική του μέριμνα ήταν να πείσουν τα παιδιά να επιστρέψουν στο σχολείο και να αποκτήσουν μια ειδίκευση ώστε να μπορούν να δουλέψουν και να κερδίσουν τα προς το ζην. Αφού δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα παιδιών, θέλησε να δώσει ένα όνομα σ’ αυτήν την προσπάθεια, έτσι ζητήθηκε από τα παιδιά να γράψουν στον πίνακα διάφορα ονόματα. «Ακόμη και το όνομα το επέλεξαν τα ίδια τα παιδιά. Καθίσαμε λοιπόν κάτω και είπαμε ότι κάπως πρέπει να λέγεται αυτό. Τα παιδιά έλεγαν τις λέξεις φωλιά, καταφύγιο… Φάνηκε πως το νιώθουν σαν κάτι που τους διαφυλάσσει, τους προστατεύει… και είπαμε να το πούμε Κιβωτός».

Το «του κόσμου» το πρόσθεσε ο ίδιος ο πάτερ Αντώνιος για να τονίσει ότι στην Κιβωτό χωράνε όλοι και όλοι έχουν αξία, όπως στη Κιβωτό του Νώε «από το ταπεινό σκουλήκι μέχρι το ισχυρό λιοντάρι, όλοι έχουν θέση στην Κιβωτό και όλοι αξίζουν να προφυλαχθούν και να διασωθούν». Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος.

Η προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν τον ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του. Εθελοντές άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους». Παρά τη ζήτηση χείρας βοηθείας, η Εκκλησία δεν παρείχε καμία οικονομική βοήθεια.

«Εκκλησία όμως δεν είναι μόνο η διοικούσα, εκκλησία είναι ο λαός. Δύο μόνο καλοί άνθρωποι αρκούν να φτιάξουν μία 2 εκκλησία». Και κάθε φορά που υπήρχε ανάγκη, υπήρχε ανταπόκριση από ανθρώπους που πίστεψαν και στήριξαν αυτό το εγχείρημα. Καθώς ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πάτερ Αντώνιος βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια αυτή. Χωρίς να υπάρχει σχέδιο, ο νεαρός ιερέας ζήτησε να του παραχωρήσουν ένα χώρο στην οδό Πύλου, στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου η εκκλησία χρησιμοποιούσε για εκδηλώσεις.

Ο χώρος τελικά ενοικιάστηκε με χρήματα του ιδίου και των ανθρώπων που τον στήριξαν στα αρχικά του βήματα (1999). Έτσι λοιπόν, σε ένα ισόγειο, πρώην παλαιό καφενείο στην οδό Πύλου, παιδιά της περιοχής πήγαιναν καθημερινά ως αργά το βράδυ και έβρισκαν όσα δε μπορούσε να προσφέρει το σπιτικό τους.

Στο κέντρο φιλοξενήθηκαν πάρα πολλά παιδιά και πολύ γρήγορα προέκυψε η ανάγκη ενοικίασης πρόσθετων χώρων φιλοξενίας παιδιών στη Λένορμαν. Άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης παιδιών, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους. Η υποστήριξη, εκτός των Ελλήνων αλλά και των μεταναστών, αποτέλεσε σημαντικό ζήτημα προβληματισμού για πολλούς πολίτες αλλά και φορείς της ευρύτερης περιοχής, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς.

Ο πατέρας Αντώνιος έχει καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να εξηγήσει ότι η αγκαλιά της «Κιβωτού» δέχεται όλους όσους έχουν την ανάγκη της ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία και να πείσει την κοινότητα ότι η υποστήριξη των μεταναστών συμβάλλει στην ενίσχυση της ασφάλειας και των ίδιων, αφού η περιθωριοποίηση και η απελπισία υποθάλπτουν την εγκληματική συμπεριφορά.

Στην πορεία της, η «Κιβωτός» απέκτησε συμμάχους και υποστηρικτές από όλους τους τομείς και όλων των ηλικιών που ο καθένας προσπάθησε με τις δικές του δυνάμεις να βοηθήσει. Έπειτα από τη διενέργεια ενός τηλεμαραθωνίου για τη συγκέντρωση χρημάτων για τις ανάγκες του έργου, συγκεντρώθηκε ένα ποσό που επέτρεψε στην Κιβωτό να κάνει το μεγάλο βήμα: «Να δημιουργήσει το δικό της χώρο, ένα χώρο ειδικά φτιαγμένο για παιδιά ώστε να τα «αγκαλιάσει» και να νιώθουν ότι υπάρχει μια εστία φιλοξενίας για αυτά».

Έτσι δημιουργήθηκε το «Κέντρο Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού» της Κιβωτού του Κόσμου στην οδό Ζηνοδώρου 3, στον Κολωνό. Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά τη σύλληψη του οράματος του πατρός Αντωνίου και την ίδρυσή της, η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι ένας Εθελοντικός Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού που μετρά συνολικά 6 σπίτια φιλοξενίας παιδιών σε όλη την Ελλάδα.

Στην ομπρέλα της Κιβωτού ανήκουν δύο σπίτια σε Αθήνα και Πειραιά, ένα χωριό παιδικής προστασίας στο Αίπος Χίου, ένα στην ακριτική Πωγωνιανή της Ηπείρου, ένα στην Κόνιτσα και τέλος, το νεοϊδρυθέν σπίτι φιλοξενίας στο Διμήνι του Βόλου (2016). Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι μια μεγάλη οικογένεια που καλύπτει εξ ολοκλήρου και φροντίζει τα απροστάτευτα παιδιά. Μέλη αυτής της οικογένειας είναι τα παιδιά, οι γονείς, οι συνεργάτες, οι εθελοντές, οι συμπαραστάτες.

Σε συνεργασία με Εισαγγελίες Ανηλίκων, φορείς προστασίας και υπηρεσίες για τα δικαιώματα των παιδιών, αναλαμβάνει το μεγάλωμα των ανηλίκων. Πρόκειται για παιδιά από βρεφική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση τους, τα οποία έχουν υποστεί κακοποίηση, παραμέληση και πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης. Τα παιδιά ζουν σε μεγάλα σπίτια με παιδαγωγούς –φροντιστές για την καθημερινότητά τους και είναι σαν μια μεγάλη οικογένεια, μη θυμίζοντας σε τίποτα την ιδρυματικού τύπου φροντίδα.

Πηγή: briefingnews.gr

Ιεραποστολή!!!

Πως μια ελληνίδα έγινε μάνα για δεκάδες ορφανά της Ουγκάντας

Η Αγγελική Παντελή-Μπαμπάτσικου, καθηγήτρια γαλλικών και μαμά δύο αγοριών, μιλά για την απόφασή της να συνδράμει τη ορθόδοξη ιεραποστολή στην περιοχή Λουγκουζί της Αφρικής.

Μια σύζυγος και μητέρα δυο παιδιών από την Ελλάδα, αψηφώντας τους κινδύνους που κρύβει ένα μακρινό ταξίδι σε χώρες του τρίτου κόσμου, επισκέφθηκε την Ορθόδοξη ιεραποστολή της Ουγκάντας. Η Αγγελική Παντελή-Μπαμπάτσικου, καθηγήτρια Γαλλικών, μητέρα δυο μικρών παιδιών, έγινε ο άνθρωπος που νοιάστηκε όχι μόνο για τα εξ’ αίματος παιδιά της, μα και για κάποια παιδιά που έχουν το αίμα της οικογένειας της Εκκλησίας. Κάπως έτσι επουλώνονται οι πληγές της δυσπιστίας των αφρικανικών χωρών απέναντι στην δύση: με την εμπιστοσύνη που γεννιέται όταν μια μάνα από την δύση θεωρεί πως ο άρτος και ο οίνος που γίνεται σώμα και αίμα Χριστού είναι το ίδιο αίμα που κυλά στα παιδιά της και στα παιδιά του Λουγκουζί που βαπτίστηκαν σε μια πλαστική κολυμβήθρα κάτω από μερικές μπανανιές.

Συναντήσαμε την Αγγελική, μια νέα γυναίκα, που εκφραζόταν με ήρεμο θάρρος για όσα έζησε και στη συνομιλία μας εξελίχθηκε η αυθεντικότητά της, αφού μιλήσαμε για βίωμα και όχι για θεωρητικές παρατηρήσεις:

Πώς γεννήθηκε μέσα σας η επιθυμία να βρεθείτε στην Αφρική και να συμμετέχετε σε μια ιεραποστολική προσπάθεια και τι προσπάθειες καταβάλατε για να μπορέσετε να κάνετε ένα δαπανηρό υλικά και ψυχικά ταξίδι ;
Μέσα στον χώρο της Εκκλησίας υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο Θεός μιλά στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Οι εικόνες της Εξωτερικής Ιεραποστολής πάντοτε με συγκινούσαν, αλλά συνάμα φάνταζε κάτι μακρινό και άπιαστο για εμένα, γιατί λανθασμένα πίστευα ότι αυτή η κίνηση προσφοράς προοριζόταν, για όσους δεν είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις ή μόνο για εκείνους που είχαν αφιερωθεί σε τέτοιες προσπάθειες. Τελείως απρόσμενα βρέθηκα σε μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση μιας ιεραποστολικής προσπάθειας για την Ουγκάντα από τον πατέρα Εφραίμ Παναούση, ο οποίος την ξεκίνησε εδώ και λίγα χρόνια. Ο πατήρ Εφραίμ είναι ιερομόναχος του μοναστηριού “Παναγία η Χρυσοπηγή”, μας έδειξε οπτικό υλικό από τις εξορμήσεις στην Αφρικανική χώρα και η σπίθα άναψε. Θυμάμαι σαν τώρα με βουρκωμένα μάτια αλλά με έντονη την επιθυμία να λέω στον σύζυγό μου: ”θέλω πολύ να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας”. Τα βλέμματα των μικρών παιδιών στις φωτογραφίες της παρουσίασης, μια ενορία στα σπάργανα στην καρδιά της Αφρικής και μια ομάδα Ελλήνων πρόθυμων να συμμετέχουν στην μακρινή εξόρμηση ήταν αρκετά για μένα.

Είστε σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, αυτό απετέλεσε εμπόδιο στην αρχική σας σκέψη να βρεθείτε σε ένα τόπο μακριά από τους αγαπημένους σας για ένα χρονικό διάστημα ;
Ως οικογένεια δεν είχαμε ποτέ χωριστεί μέχρι τον Ιούνιο του 2016 που συμμετείχα για πρώτη φορά στην 5η ιεραποστολική προσπάθεια στην Ουγκάντα. Είναι γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή ένοιωσα να αφήνομαι στο σχέδιο του Θεού και γι’ αυτό δεν είχα κάποια αναστολή για το ταξίδι, όπως λ.χ. συνθήκες διαβίωσης, επικινδυνότητα, αρρώστιες κλπ. Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω την συγκατάθεση των μελών της οικογένειάς μου. Για τον σύζυγό μου δεν ήταν εύκολο αρχικά, όμως επειδή πολλά χρόνια διακονεί στον χώρο της Εκκλησίας με τα κατηχητικά και τις συνάξεις γονέων, κατανόησε την δική μου ανάγκη για διακονία και στάθηκε δίπλα μου.

Πώς αντιμετώπισαν τα παιδιά σας αυτή σας την απόφαση να μοιραστούν το ενδιαφέρον και την μητρική σας στοργή με κάποια άλλα παιδιά ;
– Και οι δύο γιοι μου από την αρχή συμμερίστηκαν την επιθυμία μου. Τους εξήγησα ότι γίνονται έμμεσα κοινωνοί αυτής της προσφοράς αγάπης. Εύχομαι να τους αξιώσει ο Θεός να προσφέρουν και εκείνοι στον αμπελώνα Του όπου και όπως Εκείνος τους τάξει.

Όταν βρεθήκατε στον ιεραποστολικό τόπο ποιες εικόνες εντυπώθηκαν περισσότερο μέσα σας ;
Την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Ουγκάντα και συγκεκριμένα στο χωριό Λουγκουζί εντυπωσιάστηκα από την σχέση που έχουν αναπτύξει τα παιδιά με την ενορία του Αγ. Σπυρίδωνα. Στο άκουσμα της καμπάνας ξεπροβάλλουν μέσα από την πυκνή βλάστηση ένα σωρό σοκολατένια αγγελούδια που μπαίνουν στο ναό με ευλάβεια, βάζοντας μετάνοια. Τα μικρότερα βγάζουν τα φθαρμένα παπούτσια τους και κάθονται πάνω σε ένα μουσαμά ήσυχα καθ’ όλη την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, αρκετά διακονούν ως παπαδάκια ενώ τα μεγαλύτερα πλαισιώνουν το ψαλτήρι. Με τάξη και ευλάβεια όλοι οι πιστοί προσκυνούν το Ευαγγέλιο, συμμετέχουν στην Θεία Ευχαριστία και ψάλλουν όλοι μαζί. Εκεί, στην καρδιά της Αφρικής, η Θεία Λειτουργία είναι πραγματική μυσταγωγία !

Οι βαπτίσεις μέσα σε πλαστικές δεξαμενές, που μετατρέπονται σε κολυμβήθρες, και εκκλησάκια που είναι φτιαγμένα από λάσπη
Ιδιαίτερες στιγμές της Ιεραποστολής αποτελούν οι βαπτίσεις των νέων ορθοδόξων χριστιανών. Εδώ πραγματώνεται η εντολή του Κυρίου “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”. Ντυμένοι στους λευκούς χιτώνες τους οι αφρικανοί αδελφοί μας συναντούν τον Χριστό!
Με πολλή συγκίνηση θυμάμαι τις βαπτίσεις των εννέα πρώτων ορθοδόξων χριστιανών στο Ρουμπάρε, στη νότια Ουγκάντα. Εκεί, μέσα στο αφρικάνικο φυσικό τοπίο, με φόντο τις μπανανιές, στρώσαμε έναν θαλασσί μουσαμά, τοποθετήσαμε την εικόνα του Χριστού και μέσα σε μια πλαστική δεξαμενή που χρησιμοποιήθηκε ως κολυμβήθρα, ο π. Αριστοτέλης Ασίμουε, ιθαγενής ιερέας σηκώνοντας στα χέρια πρώτα τον πατέρα του και έπειτα τα υπόλοιπα οκτώ μέλη της οικογένειάς του, τα βάπτισε, θέτοντας έτσι τα θεμέλια του πρώτου ορθόδοξου πυρήνα σε αυτή την περιοχή, επτακόσια χιλιόμετρα απόσταση από την πιο κοντινή ορθόδοξη ενορία! Στο τέλος του μυστηρίου η αδελφή του π. Αριστοτέλη μάς είπε: «θα αγωνιστούμε για να δυναμώσουμε την εκκλησία μας». Δυνατή στιγμή, ευλογημένη ώρα! Μπήκαμε στο αμάξι για τον γυρισμό. Είχαμε αρκετό χρόνο να σκεφτούμε, να προσευχηθούμε, να ευχαριστήσουμε …
Αλλά και στην περιοχή των Τσιμπόκα που σημαίνει “οι άνθρωποι που παλεύουν με τον Ταύρο”, ανάμεσα σε καλύβες και πολλή φτώχεια, τελέστηκε σε μία πολύ όμορφη εκκλησούλα φτιαγμένη από λάσπη και καλάμια η βάπτιση 40 χριστιανών, πολλών παιδιών, μεγάλων, ακόμα και γερόντων. Μπουκετάκια από αγριολούλουδα ήταν δεμένα σε διάφορα σημεία για να λαμπρύνουν την εκκλησούλα τους εκείνη την γιορτινή ημέρα!

Εγκαταλελειμμένα
Η Ουγκάντα είναι η χώρα των πολλών παιδιών. Ωστόσο δεν είναι λίγα τα εγκαταλελειμμένα και τα ορφανά. Ένα περιστατικό που συνέβη κατά την διάρκεια του ιατρείου που κάναμε σε ένα χωριό και με συγκλόνισε ήταν όταν μια νέα γυναίκα με ένα άρρωστο μωρό στην αγκαλιά ήρθε να εξεταστεί και μας είπε ότι ενώ η ίδια ήταν φορέας του Aids, είχε αναλάβει να μεγαλώσει το μωρό αυτό που ήταν εγκαταλελειμμένο!
Παιδεία
Μέρος της ιεραποστολικής προσπάθειας αποτελεί το πρόγραμμα ‘ΣπουδάΖω’, χάρη στο οποίο με την οικονομική ετήσια συνδρομή αναδόχων από την Ελλάδα σήμερα περίπου 300 παιδιά απολαμβάνουν το αγαθό της Παιδείας στη χώρα τους. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που ένας πατέρας, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, μας σταμάτησε στο δρόμο και ζήτησε από τον π. Εφραίμ που ηγείται της ιεραποστολικής προσπάθειας να μπει στη χωμάτινη καλύβα του για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του δωρίζοντάς του έναν κόκορα (ουσιαστικά το φαγητό της οικογένειάς του) επειδή δύο από τα παιδιά του φοιτούσαν στο σχολείο με τη βοήθεια του προγράμματος.

Πιστεύετε πως αξίζει τον κόπο, τόσοι άνθρωποι από την Ελλάδα να κοπιάζουν και να προσπαθούν γι’ αυτόν τον σκοπό ;
Είναι γεγονός, ότι πάρα πολλοί συμπαρίστανται και κοπιάζουν άλλοτε με θεατρικές παραστάσεις που γίνονται για αυτόν τον σκοπό, είτε συμμετέχοντας στα παζάρια που οργανώνονται, είτε μαζεύοντας ρούχα, γραφική ύλη, εκκλησιαστικά είδη κ.ά. Πιστεύω πως όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια νιώθουν έντονη την ανάγκη προσφοράς σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν και από τους οποίους δεν περιμένουν ανταπόδοση! Το αν αξίζει τον κόπο αυτή η προσπάθεια φαίνεται από την εξέλιξη που έχει χρόνο με τον χρόνο η ιεραποστολή εκεί, δηλαδή πόσο οι άνθρωποι προοδεύουν και σε πνευματικό επίπεδο, αλλά και σε βιοτικό. Ο ναός του Αγ. Σπυρίδωνος και το δημοτικό σχολείο που ολοκληρώθηκαν, το γυμνάσιο που θεμελιώνεται, οι καλλιέργειες που αναπτύσσονται ταχύτατα, αλλά και η οργάνωση ιερατικού σεμιναρίου, όλα αυτά μαρτυρούν την εξέλιξη που έχει συντελεστεί με την Χάρη του Θεού μέσα σε μόλις έξι χρόνια!
«Ευτυχώς, είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν αφελή και ρομαντική αυτή την προσπάθεια».

Τις εμπειρίες που αποκομίσατε τις μεταφέρατε στα παιδιά σας και στον περίγυρό σας στην Ελλάδα. Πώς αντιμετώπισαν τις περιγραφές σας ; Τι αντίκτυπο είχαν όσα ζήσατε στους δικούς σας ανθρώπους ;
Κάποιοι θεωρούν την προσπάθεια της ιεραποστολής στον τρίτο κόσμο ως ρομαντική και αφελή προσπάθεια βοήθειας, ευτυχώς είναι λίγοι. Ενώ κάποιοι άλλοι βρήκαν μέσα από τις εμπειρίες μου μια αφορμή για να συνδράμουν αυτήν την προσπάθεια, ανακαλύπτοντας έτσι κρυμμένους θησαυρούς στην καρδιά τους !

Αυτή η εμπειρία του ταξιδιού σε μια επαρχία της Αφρικής που δίψαγε για την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων τι επιδράσεις είχε στην δική σας καθημερινότητα ;
Από το πρώτο μου ταξίδι στην Ουγκάντα ένιωσα ότι απέκτησα εκεί μια δεύτερη οικογένεια. Η απόσταση όχι μόνο δεν αλλοιώνει τον ψυχικό δεσμό, αλλά η προσευχή γι’ αυτούς τους αδελφούς τον δυναμώνει. Ας μην περιμένουμε να βρούμε τον αναγκεμένο πλησίον μας στο δρόμο μας για να τον βοηθήσουμε. Ας ψάξουμε εμείς να τον βρούμε. Στο οικογενειακό, φιλικό και ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον, στις φυλακές, στα νοσοκομεία, στους οίκους ευγηρίας, στα αζήτητα των μαιευτηρίων. Αν θέλουμε από καρδιάς να προσφέρουμε στην εικόνα Του, τον άνθρωπο, Εκείνος θα μας ανοίξει δρόμους εντός ή εκτός συνόρων. Κι όταν θα έρθει η ώρα να απαντήσουμε σε εκείνο το “τι έκανες εσύ παιδί μου για μένα” τα χέρια μας δεν θα είναι αδειανά. Κάτι θα έχουμε κι εμείς να προσφέρουμε στον Σταυρό Του!

__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 06.03.2019

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr/gnomes/pos-mia-ellinida-egine-mana-gia-dekades-orfana-tis-ougkantas/

Πολιτισμός! Παιδεία!

Χωρίς αντιπρόταση στην αυτοχειρία

Χρήστος Γιανναράς

ΕΤΙΑπό τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που η μοίρα (της υπανάπτυξης) μας τους όρισε «μπροστάρηδες», οι πολίτες απαιτούμε να σέβονται τις λέξεις, να μην κακοποιούν τα νοήματα. Να ξέρουν τι σημαίνει «προοδευτικός», αν ο «συντηρητικός» ταυτίζεται οπωσδήποτε με τον «ακροδεξιό», τον «φασίστα». Αν ο «πατριωτισμός» είναι κάτι ασύμπτωτο και ασύμβατο με τον «εθνικισμό». Σε τι ακριβώς παραπέμπει η λέξη «λαϊκισμός» και ποιον αποκαλούμε «ριζοσπάστη».

Δεν είναι κρεμάστρα η κάθε λέξη για οποιοδήποτε ρούχο, για οποιαδήποτε μάσκα ή λεοντή.

Κάποιος να υποδείξει, επιτέλους, στους θλιβερούς μας «μπροστάρηδες» ότι η λέξη «Ελληνας» δεν δηλώνει εθνοφυλετική ιδιότητα, δεν έχει σχέση με τη βιολογία ούτε παραπέμπει σε κρατική υπηκοότητα. Η «ελληνικότητα» σηματοδοτεί πολιτισμό, «Ελληνες» είναι οι συγκεκριμένης «παιδείας μετέχοντες». Γι’ αυτό και Βλάχοι, Αρβανίτες ή Πομάκοι μπορούν να είναι Ελληνες.

Πολιτισμός θα πει: τρόπος του βίου, νοο-τροπία (τρόπος του νοείν), ενεργός ετερότητα καλαισθησίας. Δεν κάνει το αίμα τον Ελληνα, ούτε η γεωγραφία, ούτε το φολκλόρ. Τον κάνει η γλώσσα (ετυμολογία και σύνταξη) και, κυρίως, η προτεραιότητα του μετέχειν: οι εμπειρίες, οι σχέσεις, οι εθισμοί – ό,τι διαμορφώνει, ερήμην της θέλησης, τα αντανακλαστικά της συμπεριφοράς.

Η αποφθεγματική φράση «πας μη Ελλην βάρβαρος» δεν εγκαινίασε τον ρατσισμό στην Ιστορία, όπως μάλλον βεβαιώνουν Τσίπρα και Μητσοτάκη αμαθείς «προοδευτικοί» επιτελείς της κομματικής κουζίνας. Η λέξη «βάρβαρος» προσδιόριζε στη γλώσσα των Ελλήνων λαούς που δεν είχαν «βίον πολιτικόν», αγνοούσαν το άθλημα της «πόλεως», το «πολιτικόν άθλημα» μετοχής στην πραγμάτωση του «κατά κόσμον» (κοσμιότητα), δηλαδή «κατ’ αλήθειαν» τρόπου της συνύπαρξης.

Τετρακόσια χρόνια οι Ελληνες ήταν υπόδουλοι στους Τούρκους και δεν εκβαρβαρώθηκαν. Διέσωζε την ελληνικότητά τους, όχι κάποια νομική κατασφάλιση «δικαιωμάτων», αλλά η συνέχεια του «πολιτικού» τους βίου: η αυτοδιαχειριζόμενη «κοινότητα» μαζί και η γλώσσα, οι τέχνες, τα ήθη-έθιμα που πραγμάτωναν τη ζωή ως συν-βίωση, ενεργό μετοχή σε σχέσεις κοινωνίας.

Σε ελληνώνυμους αρχηγεύουν οι Τσίπρας - Μητσοτάκης, ας φιλοτιμηθούν, τουλάχιστον, να διαβάσουν ανεξαγόραστους και απροκατάληπτους ιστορικούς, προκειμένου, με όρους διανοητικής εντιμότητας, να διερωτηθούν: Γιατί, υπόδουλος ο Ελληνας στους Τούρκους ήταν άρχοντας κοσμοπολίτης, με τον «αέρα» και τη σεμνή αυτοπεποίθηση της ευ-γένειας καταγωγής του («εκ γένους καλού και ενδόξου»), ενώ απελεύθερος, υποτάχθηκε στην πιο εξευτελιστική εθελοδουλεία; Γιατί ελευθερωμένος μεταλλάχθηκε, από ξιπασιά και μόνο, σε φτηνιάρικο μίμο και μεταπράτη, με κοπιαρισμένη κρατική υπόσταση, δάνειους θεσμούς, εισαγόμενες ιδεολογίες, ακριβώς όπως οι μετα-αποικιακές κοινωνίες που αντάλλαξαν διαμάντια με χάντρες και καθρεφτάκια;

Ζούμε αυτόν τον καιρό μια ακόμα προεκλογική περίοδο. Στην πραγματικότητα, ζούμε όλον τον καιρό, όλες τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια, μια αέναη προεκλογική διαμάχη εξουσιολάγνων ανθρώπων ομαδοποιημένων σε «κόμματα». Αντιπαλεύουν για τις εντυπώσεις. Οχι για διαφορές στην αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών, στην αξιολόγηση και κριτική αποτίμηση των δημόσιων λειτουργών, στον οικονομικό σχεδιασμό, στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων – τίποτε από αυτά. Η «λογική» της πολιτικής αντιμαχίας στη χώρα μας είναι η ίδια με αυτήν των ποδοσφαιρικών αντιπαλοτήτων: μόνος ο πρωτογονισμός των επενδύσεων του εγώ στην εξουσία.

Η αυτονόητη (και γι’ αυτό παγιωμένη, απόλυτη) προτεραιότητα των εντυπώσεων καθηλώνει την πολιτική στην αποκλειστικά διαχειριστική εκδοχή της. Ολες οι εξαγγελίες για κάτι «καινούργιο» εξαντλούνται σε «βελτιώσεις», δηλαδή σε καταπλάσματα, είναι αδιανόητη η τόλμη μεταρρυθμιστικών τομών. Δεν μοιάζει να υπάρχει σήμερα πολιτικός στην Ελλάδα που να καταλαβαίνει ότι μια διαφορετική αντίληψη της Παιδείας «γεννάει» και έναν άλλο τύπο δημοσιοϋπαλληλίας. Μια τίμια και συνεπής διοικητική αποκέντρωση αλλάζει ριζικά τους όρους παραγωγικότητας (τη δυναμική της οικονομίας). Ο εξοβελισμός των κομματικών νεολαιών από τα πανεπιστήμια μπορεί, ναι, να μεταλλάξει τη λειτουργία του κοινοβουλίου. Η ποιότητα της γλωσσικής εκφραστικής στα ΜΜΕ, να επηρεάσει την πορεία του εθνικού εισοδήματος!

Κοντολογίς, την αλήθεια ότι ένα φτεροκόπημα πεταλούδας στον κόλπο του Μεξικού μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Ζηλανδία την αγνοούν πεισματικά οι Ελλαδίτες πολιτικοί σήμερα. Ξεχνάνε ότι «χτίζοντας ένα σχολείο, κλείνεις μια φυλακή» – δεν υποψιάζονται τη συναρπαστική δυναμική της ανθρώπινης καλλιέργειας. Η ελληνική κοινωνία θα αναστηθεί από την ατιμωτική νέκρα της παρακμής, όταν ξεμυτίσει «σημείον»: Να καταργηθεί, λ.χ., κάθε προσφορά «εγκυκλοπαιδικών» γνώσεων στο Δημοτικό Σχολείο (τις έχει έτοιμες σήμερα κάθε παιδί στο κινητό του) και για έξι χρόνια να διδάσκονται τα παιδιά μόνο «γλώσσες»: Γραμματική-συντακτικό, τα μαθηματικά ως γλώσσα (νόημα και σημείο), μουσική.

Η γνώση δεν είναι «εφόδιο» ή «εργαλείο». Λειτουργεί με τους νόμους της σποράς, της βλάστησης, της καρποφορίας.

Να απελπιστούμε με συνέπεια. Σε δυο μήνες, το πολύ σε έξι, θα έχουμε εκλογές. Και ούτε η Ν.Δ. ούτε άλλο κόμμα έχουν ακόμα, έστω, ψελλίσει προγραμματική αντιπρόταση στην ατίμωση της Παιδείας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εγκλημα ειδεχθέστερο και από την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς.

ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/

Ἡ Γλώσσα μου!

«Ἀνακαλύπτω λέξεις καί φράσεις»

«Μὲ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι».

 Ἡ φράση «μὲ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι» λέγεται γιὰ κάποιον ποὺ πορεύεται στὴ ζωή του μὲ ἠθικότητα, μὲ ἐντιμότητα κ.τ.λ. καὶ δὲν χρησιμοποιεῖ ἀθέμιτα μέσα γιὰ νὰ πετύχη κάτι: Παρὰ τὸν ἀνταγωνισμὸ καὶ τὴν ἄρνησή του νὰ χρησιμοποιήση δόλιες μεθόδους κατάφερε νὰ ἐπιβιώση μὲ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι.

                                 «τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια».

Ἀπὸ τὸν πεντηκοστὸ Ψαλμὸ εἶναι γνωστὴ ἡ φράση «τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια». Προέρχεται ἀπὸ τὸν 8ο στίχο τοῦ Ψαλμοῦ «ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι». Ἡ φράση λέγεται γιὰ πράγματα γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχη σαφῆ ἐικόνα.

«Ἵνα συντρίψω αὐτούς, ὡς σκεύη κεραμέως»

Θὰ τοὺς συντρίψω σὰν σκεύη κεραμέως. Θὰ τοὺς συντρίψω σὰν σκεύη κεραμέως, δηλαδὴ θὰ τοὺς κονιορτοποιήσω, θὰ τοὺς κάνω σκόνη, κομματάκια, θὰ τοὺς συντρίψω σὰν τὰ πήλινα δοχεῖα τοῦ κεραμοποιοῦ. Ὁ ψαλμικὸς στίχος «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» (Ψαλμὸς 2ος, 9) ἔγινε εὐρέως γνωστὸς ἀπὸ τὸ τροπάριο: «Ἐξέδυσάν με τὰ ἱμάτιά μου, καὶ ἐνέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, ἔθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου, στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, καὶ ἐπὶ τὴν δεξιάν μου χεῖρα, ἔδωκαν κάλαμον, ἵνα συντρίψω αὐτούς, ὡς σκεύη κεραμέως» ποὺ ψάλλεται τὴν Μεγάλη Πέμπτη.

«Γραφιδομαχία»

Mιὰ πολὺ ἐκφραστικὴ λέξη βρήκαμε σὲ κείμενο τοῦ Γιάννη Καλιόρη· τὴ γραφιδομαχία: «Οἱ ἀντιδράσεις λοιπὸν αὐτὲς καὶ ἡ ὀξύφωνη γραφιδομαχία ποὺ ἀκολούθησε μὲ δικαστικὲς μάλιστα προεκτάσεις, ἐνεργοποίησαν ὑφέρπουσες ἀντιπαλότητες καὶ παλαιόθεν  σοβοῦσες συγκρουσιακὲς καταστάσεις» (περιοδικὸ ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τεῦχος 1706, σελ. 1056). Τὸ δεύτερο συνθετικό μὲ λόγια προέλευση σὲ θηλυκὰ οὐσιαστικά -μαχία δηλώνει τὴν τέλεση μάχης μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ἀναφέρει τὸ πρῶτο συνθετικό: γιγαντομαχία εἴτε τὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται ἡ μάχη: λογομαχία, γραφιδομαχία εἴτε τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποία γίνεται ἡ μάχη: εἰκονομαχία.

«Ἐνθαδικὴ ζωή».

Συναντήσαμε σὲ κείμενο τὴ φράση «ἐνθαδικὴ ζωή». Τὸ ἐπίθετο ἐνθαδικὸς δὲν ὑπάρχει στὰ λεξικά. Παράγεται ἀπὸ τὸ ἐπίρρημα ἐνθάδε ποὺ σημαίνει «ἐδῶ, σὲ αὐτὸ τὸν τόπο»: ἐνθάδε κεῖται ὁ μεγάλος μας ποιητής, οἱ ἐνθάδε οἰκοῦντες. Συνεπῶς ἡ ἐνθαδικὴ ζωὴ εἶναι ἡ παροῦσα ζωὴ σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν μετὰ θάνατον ζωή, ποὺ βρίσκεται στὸ ἐπέκεινα: ἡ ἐνθαδικὴ ζωὴ τελειώνει, εὑρίσκομαι στὸν προθάλαμο τοῦ ἐπέκεινα. Στὰ γραπτά του φιλοσοφεῖ γιὰ τὴν ἐνθαδικὴ καὶ τὴν ἐπέκεινα ζωή. Ὡς γνήσιος ὑλιστὴς ἐνδιαφερόταν μόνο γιὰ τὸν ἐνθαδικὸ βίο καὶ ὄχι γιὰ τὸ ἄγνωστο καὶ μεταφυσικὸ ἐπέκεινα

«Ἀμφοτερόπλευρος»

Σὲ ἐφημερίδα συναντήσαμε τὴ λέξη ἀμφοτερόπλευρος ποὺ δὲν καταγράφεται στὰ λεξικά. Σημαίνει καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὴν ἀντωνυμία ἀμφότεροι, -ες, -α «καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος» καὶ τὸ οὐσιαστικὸ πλευρά. Π.χ. Ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸ τέλος ταξινόμησης οἱ ἀνάπηροι μὲ πλήρη παράλυση τῶν κάτω ἄκρων ἢ ἀμφοτερόπλευρο ἀκρωτηριασμὸ αὐτῶν.

https://enromiosini.gr

Αγία Σοφία:

 Αγία Σοφία: Ταξίδι σε 1.500 χρόνια ιστορίας: 

 Το χαμομηλάκι :

Το μνημείο σύμβολο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε κάθε λεπτομέρεια του.  Από τον γλυπτό διάκοσμο μέχρι το ψηφιδωτό της Δέησης....

Πάτμος-Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως!

 Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως!

Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Πάτμου!

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ καί τοῦ Ὄρθρου

Μεσάνυκτα Σαββάτου ἡ Προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,

κατά τήν Πατμιακή Μοναστηριακήν Τάξιν.

30 Μαρτίου 2019