Ἁγία Αναστασία (22 Δεκεμβρίου)

Θαυμαστός βίος της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας

Στις 22 Δεκεμβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας της μεγαλομάρτυρος.

Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στή Ρώμη στό τέλος του 3ου μ.Χ αιώνος. Ήταν κόρη αρχοντικής καί πλούσιας οικογένειας. Παρά τήν σκληρή επαγρύπνηση του ειδωλολάτρη πατέρα της Πραιτεξτάτου, η Χριστιανή μητέρα της Φαύστα τήν οδήγησε στόν Χριστιανό διδάσκαλο Χρυσόγονο πού της δίδαξε τό Χριστιανισμό καί άναψε τόν έρωτα καί τήν αγάπη της πρός τόν Χριστό. Αποφασισμένη νά ζήσει μοναχική ζωή διά βίου, εν αγνεία καί παρθενία, υποχρεώθηκε εν τούτοις πιεζόμενη από τόν πατέρα της, νά παντρευτεί τόν ειδωλολάτρη αξιωματούχο του αυτοκράτορος Διοκλητιανού Πούπλιο, τήν πρός τόν οποίο όμως σαρκική συνάφεια απέφευγε, όπως λέγει τό συναξάριο, διά τήν απιστίαν αυτού, προφασιζόμενη ότι ήταν ασθενής· «νοσείν αεί προφασιζομένη». Ο αιφνίδιος καί θεόσταλτος θάνατος του συζύγου της ελευθέρωσε όλες τίς δυνατότητες της Αναστασίας, πού διέθεσε στό εξής, η περικαλλέστατη αυτή καί αρχοντική νεαρή γυναίκα, όλα της τά πλούτη, τό χρόνο, τή δράση καί τήν αγάπη της στό νά επισκέπτεται στίς φυλακές τούς φυλακισμένους Χριστιανούς, νά τούς ενισχύει καί νά τούς ενθαρρύνει, ώστε νά μήν δειλιάσουν μπροστά στό μαρτύριο. Έγινε «αλείπτρια», προπονήτρια πολλών μαρτύρων πού οφείλουν τό ένδοξο μαρτυρικό τους τέλος στήν ενθάρρυνση της Αναστασίας.

2. Ενισχύει στή Θεσσαλονίκη τίς αδελφές οσιομάρτυρες, Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη

Γιά τό έργο της αυτό δέν περιορίστηκε στή Ρώμη, αλλά άπλωσε τήν αγάπη της μέχρι τήν Ανατολή, μέχρι τή Νικομήδεια, αφού διέτρεξε τό Ιλλυρικό καί τή Μακεδονία, όπου έδρασε ιδιαίτερα στήν πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι τρεις γνωστές αδελφές Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη πού μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού στή Θεσσαλονίκη, πρίν από τό μαρτυρικό τους θάνατο γνώρισαν τήν φροντίδα καί τήν αγάπη της Αγίας Αναστασίας, η οποία γιά τό λόγο αυτό φυλακίσθηκε καί βασανίσθηκε σέ φυλακή της Θεσσαλονίκης. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό ότι τό όρος στό οποίο τοξεύθηκε από στρατιώτη η τρίτη από τίς αδελφές, η αγία Ειρήνη, είναι τό όρος όπου σήμερα είναι η Μονή της Αγίας Αναστασίας, η οποία φρόντισε καί ενεταφίασε τά τίμια σώματα των τριών αδελφών παρθενομαρτύρων, των οποίων τή μνήμη η Εκκλησία γιορτάζει στίς 16 Απριλίου.

3. Χρυσόγονος καί Ζωΐλος

Δέν είναι όμως μόνον οι τρεις παρθενομάρτυρες της Θεσσαλονίκης μέ τίς οποίες συνδέθηκε η Αγία Αναστασία. Αναφερθήκαμε προηγουμένως στόν διδάσκαλό της Χρυσόγονο, ο οποίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο στήν Νικομήδεια της Μικράς Ασίας κατά τόν συναξαριστή, κατ’ άλλους δέ στήν Ακυϊλία της Ιλλυρίας. Σώζεται αλληλογραφία μεταξύ της Αγίας Αναστασίας, τόν καιρό πού τήν είχε φυλακίσει ο άνδρας της, γιά νά εμποδίσει τήν φιλάνθρωπη δράση της, καί του Χρυσογόνου, πού τόν είχαν φυλακίσει, γιατί δίδασκε μέ παρρησία καί πολλή επιτυχία τό Χριστιανισμό. Τόν Χρυσόγονο ακολούθησε η Αναστασία στήν μαρτυρική του πορεία από τή Ρώμη στή Νικομήδεια, αφού εν τώ μεταξύ αποφυλακίσθηκε μετά τό θάνατο του συζύγου της. Του συμπαρεστάθη καί τον ενεδυνάμωσε, η τολμηρή αυτή μαθήτρια τόν πρεσβύτη δάσκαλο. Μετά τόν δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρικό του θάνατο, ο Χρυσόγονος εμφανίσθηκε σέ όραμα στόν ιερέα Ζωΐλο, του υπέδειξε τόν τόπο πού βρισκόταν τό άγιό του λείψανο καί του απεκάλυψε ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός έδωσε εντολή νά βασανιστούν οι τρεις αδελφές Αγάπη, Χιονία καί Ειρήνη, τίς οποίες όμως θά ερχόταν νά ενθαρρύνει η Αναστασία, όπως καί έγινε. Τό ίδιο όραμα είδε συγχρόνως καί η Αναστασία, πού ανέλαβε πράγματι νά συμπαρασταθεί στίς τρεις μέλλουσες μάρτυρες. Ο ιερεύς Ζωΐλος, πλησίον του οποίου έμεναν οι τρεις αδελφές, δέχτηκε σέ λίγες μέρες τήν προαναγγελθείσα επίσκεψη της Αναστασίας, η οποία προσκύνησε τό άγιο λείψανο του διδασκάλου της καί ανέλαβε τίς τρεις αδελφές, οι οποίες όπως είπαμε, μαρτύρησαν στή Θεσσαλονίκη. Ο Ζωΐλος εντός ολίγου απέθανεν εν Κυρίω, όπως του είχε προαναγγείλει ο Χρυσόγονος, μαζί μέ τόν οποίο εορτάζεται στίς 22 Δεκεμβρίου, ημέρα του μαρτυρίου καί της μνήμης της Αγίας Αναστασίας. Στόν συναξαριστή ο Ζωΐλος παρουσιάζεται ως μάρτυς. Χρυσόγονος, Ζωΐλος, Αγάπη, Χιονία, Ειρήνη αποτελούν τήν πρώτη ομάδα αγίων, μέ τήν οποία συνδέθηκε η Αγία μας, ακολουθούν όμως καί άλλες.

4. Η Θεοδότη καί τά παιδιά της

Κατά τήν παραμονή της στή Νικομήδεια, όπου είχε φθάσει συνοδεύοντας τόν διδάσκαλό της Χρυσόγονο, η Αναστασία έγινε γνωστή γιά τίς αγαθοεργίες καί τήν χριστιανική της δράση. Στήν πόλη αυτή ζούσε εν χηρεία, μετά τό θάνατο του συζύγου της, η Θεοδότη μέ τά τρία παιδιά της. Προσκολλήθηκε στήν Αναστασία, ως συνεργάτης καί βοηθός στίς ατέλειωτες επισκέψεις των φυλακισμένων καί διωκομένων Χριστιανών. Επειδή αρνήθηκε νά υπανδρευθεί τόν άρχοντα Λευκάδιο, πού τήν θαύμαζε γιά τήν ομορφιά της, η Θεοδότη οδηγήθηκε σέ δίκη, κατά τήν οποία προτίμησε νά μαρτυρήσουν αυτή καί τά τρία παιδιά της μέσα σέ καμίνι φωτιάς, παρά νά αρνηθούν τόν Χριστό· η μητρότητα στίς ωραιότερες στιγμές της, αφού θέτει σέ δεύτερη μοίρα τή ζωή τή σαρκική των παιδιών της, προκειμένου νά κερδίσουν τήν αιώνια καί αγέραστη ζωή της βασιλείας του Θεού. Αλλη μία ομάδα μαρτύρων από τόν κύκλο της Αγίας Αναστασίας, πού γιορτάζουν επίσης μαζί της στίς 22 Δεκεμβρίου.

5. Οι εκατόν είκοσι κατάδικοι

Εφθασε όμως καί ο καιρός καί του δικού της μαρτυρίου, πρίν από τό οποίο έγινε αιτία νά πλουτίσει η Εκκλησία μας μέ εκατόν είκοσι ακόμη μάρτυρες. Μετά από επίμονες προσπάθειες οι άρχοντες, άλλοτε μέ υποσχέσεις καί γλυκόλογα καί άλλοτε μέ φρικτά βασανιστήρια, δέν κατόρθωσαν νά πείσουν τήν Αναστασία νά αρνηθεί τή χριστιανική της πίστη. Η Θεοδότη εμφανιζόταν στόν ύπνο της, μήνυμα από τόν ουρανό, γιά νά τήν ενισχύσει, ανταποδίδοντας έτσι όσα είχε κάνει η Αναστασία γι αυτήν. Κατά θαυματουργικό τρόπο η Αναστασία, αντί νά βγαίνει ταλαιπωρημένη καί εξουθενωμένη από τίς φυλακές καί τά βασανιστήρια, εμφανιζόταν ακμαία καί χαρούμενη. Στήν απόγνωσή του ο ειδωλολάτρης άρχοντας διατάσσει νά βάλουν τήν Αναστασία μαζί μέ άλλους εκατόν είκοσι ειδωλολάτρες καταδίκους καί ένα Χριστιανό, τόν Ευτυχιανό, μέσα σέ μεγάλη βάρκα, νά ανοιχθούν στή θάλασσα καί, αφού ανοίξουν οπές στή βάρκα, νά τούς αφήσουν νά πνιγούν, όπως καί έγινε. Ο Θεός όμως δέν επέτρεψε νά ευοδωθούν τά σχέδια του άρχοντα, γιατί τό δικό του σχέδιο προέβλεπε τή σωτηρία καί άλλων ανθρώπων. Ξαφνικά εμφανίζεται στό τιμόνι της βάρκας η Θεοδότη καί τήν οδηγεί μέ ασφάλεια στή στεριά. Εκθαμβοι οι εκατόν είκοσι κατάδικοι από τό θαύμα πού έζησαν, πίστεψαν στόν Χριστό, ομολόγησαν καί αυτοί μέ παρρησία τήν πίστη τους ενώπιον του άρχοντος, μέ συνέπεια νά αποκεφαλισθούν καί νά κερδίσουν τόσο γρήγορα τήν αιωνιότητα.

6. Τό μαρτύριο της Αγίας

Η άκαμπτη καί ανυποχώρητη Αναστασία τελικά δέθηκε σέ πασσάλους καί, δεμένη όπως ήταν, παραδόθηκε στή φωτιά, στίς 22 Δεκεμβρίου, πού η Εκκλησία γιορτάζει τή μνήμη της. Τό λείψανο της Αγίας τό πήρε μία γυναίκα αρχόντισσα, πού λεγόταν Απολλωνία, αφού χρησιμοποίησε τή γνωριμία της μέ τή σύζυγο του επάρχου. Ενεταφίασε τό σώμα στόν κήπο της, όπου αργότερα έκτισε καί νάο πρός τιμήν της. Ποιός ακριβώς ήταν ο τόπος αυτός του μαρτυρίου καί του ενταφιασμού της δέν γνωρίζουμε. Τό μαρτύριό της έγινε τό 303 ή 304 κατά τό Διωγμό του Διοκλητιανού, κατά πολλούς στή Θεσσαλονίκη, κατά άλλους στό Σίρμιο, ενώ υπάρχουν καί μερικοί πού πιστεύουν ότι εμαρτύρησε στή Ρώμη.

7. Τά λείψανα της Αγίας

Είναι πάντως ιστορικά εξακριβωμένο ότι τό λείψανό της βρέθηκε στό Σίρμιο, απ όπου μεταφέρηθκε στήν Κωνσταντινούπολη επί πατριάρχου Γενναδίου (457-471) καί αυτοκράτορος Λέοντος Α´ (457-474). Τοποθετήθηκε κατ αρχήν στόν επ ονόματί της ναό πού βρισκόταν στόν Ιππόδρομο, τόν μοναδικό πού είχε απομείνει στούς Ορθοδόξους κατά τήν εποχή του Αρειανισμού. Στόν μικρό αυτό ναό έδωσε τή μεγάλη μάχη του εναντίον αυτής της αιρέσεως ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος καί επανέφερε τήν Ορθοδοξία στήν Κωνσταντινούπολη μέ τούς περίφημους Θεολογικούς Λόγους πού εξεφώνησε εκεί.

Σήμερα, μέρη των ιερών λειψάνων της Αγίας, η αγία κάρα της καί μέρος από τό δεξιό της πόδι βρίσκονται στήν Ιερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στήν Μακεδονία.

8. Γιατί ονομάζεται «Φαρμακολύτρια»

α) Δίδει φάρμακα καί θεραπεύει σωματικές καί ψυχικές ασθένειες

Τό επίθετο «Φαρμακολύτρια» της Αγίας έχει δύο έννοιες, μία γενική καί μία ειδική. Κατά τήν ευρύτερη, τήν γενική έννοια, η Αγία ονομάζεται έτσι, διότι όπως λέει ο Τρύφων Ευαγγελίδης στό βιβλίο του Βίοι Αγίων (σελ. 994) «είχεν άνωθεν παρά Θεού τήν δύναμιν νά λύη καί καταστρέφη των φαρμάκων καί των δηλητηρίων τά κακά αποτελέσματα καί τάς ενεργείας» ή διότι παρέχει η ίδια αφθόνως φάρμακα, «εκλύει» φάρμακα γιά τήν θεραπεία των σωματικών καί ψυχικών ασθενειών, όπως λέγει τό Μεγαλυνάριο μιάς ακολουθίας της: «Φάρμακα προχέουσα μυστικά ψυχών καί σωμάτων θεραπεύεις πάθη δεινά, ω Αναστασία, τη θεία ενεργεία· διό τάς χάριτάς σου πάντες κηρύττομεν».

β) Διότι λύνει τίς φαρμακείες, δηλαδή τά μάγια

Κατά τήν ειδική έννοια η Αγία ονομάζεται «Φαρμακολύτρια», διότι ανάμεσα στίς πολλές άλλες ιάσεις καί θεραπείες πού επιτελεί έλαβε από τόν Θεό τή Χάρη καί τή δύναμη νά γλυτώνει όσους έπεσαν στά δίχτυα των φαρμακών καί των φαρμακευτριών, δηλαδή των μάγων καί των μαγισσών. Λύνει τίς φαρμακείες, δηλαδή τά μάγια, καί γι αυτό ονομάζεται φαρμακολύτρια.

Παραθέτουμε ένα από τά παλαιά θαύματα της Αγίας πού αναφέρεται σέ θεραπεία μαγεμένης κοπέλλας καί έχει σχέση μέ τό μοναστήρι πού ήταν τότε ηγουμένη η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, όπως τό διηγείται ο πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος (Βίοι Αγίων 89, Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, σελ. 34 ε.):

Μιά κοπέλλα ευγενής καί ωραία, πού καταγόταν από τήν Καππαδοκία, ήταν αρραβωνιασμένη. Επειτα μετάνοιωσε η νέα καί δέν τόν ήθελε τόν μνηστήρα. Αλλά γιά νά μήν τήν ενοχλεί εκείνος, έφυγε καί πήγε στό Μοναστήρι, πού ήταν Ηγουμένη η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, κοντά στήν Κωνσταντινούπολη καί εκεί εμόνασεν.

Ο μνηστήρας της δέν μπορούσε μέ κανέναν τρόπο νά τήν βγάλη από τό Μοναστήρι. Ηταν μεθυσμένος από τόν έρωτα. Γι αυτό βρήκε ένα μεγάλο μάγο καί του έταξε πολλά χρήματα, αν θά μπορούσε νά καταφέρη τήν νέα μέ τά μάγια του, νά εγκαταλείψη τό Μοναστήρι καί νά γίνη γυναίκα του.

Ο μάγος εκεί στήν Καππαδοκία έκανε τά μάγια του καί η γυναίκα βγήκε από τίς φρένες της. Γύριζε όλο τό Μοναστήρι καί φώναζε τόν μνηστήρα μέ τό όνομά του. Ωρκιζόταν δέ, ότι εάν δέν της ανοίξουν τήν πόρτα νά πάη νά τόν βρή θά πνιγόταν. Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, η Ηγουμένη, τήν έβλεπε σ αυτήν τήν κατάσταση, έκλαιγε καί έλεγε:·

– Αλλοίμονο σέ μένα τήν αθλία, διότι διά τήν αμέλειαν των βοσκών αρπάζουν οι λύκοι τά πρόβατα. Αλλά, πονηρέ διάβολε, άδικα κοπιάζεις. Ο Χριστός δέν θά σέ αφήση νά καταπιής τήν αμνάδα μου.

Τότε συγκέντρωσε όλη τήν αδελφότητα καί τίς δίδαξε νά φυλάγωνται από τίς πανουργίες του δαίμονος. Διέταξε κατόπιν νά νηστέψουν όλες όλη τήν εβδομάδα καί νά προσεύχωνται. Νά κάμνουν δέ διά τήν πάσχουσαν αδελφήν, κάθε μέρα χίλιες μετάνοιες. Ετσι προσευχόταν η κάθε μία στό κελλί της.

Τήν τρίτη νύχτα βλέπει η Αγία Ειρήνη εκεί πού προσευχόταν, τά μεσάνυχτα, μπροστά της τόν Μέγαν Βασίλειον, πού της είπε:

-Γιατί μάς ονειδίζεις Ειρήνη, ότι αφήνομε καί γίνονται στήν πατρίδα μας τά φοβερά καί ανόσια μάγια; ῞Οταν ξημερώση, πάρε τήν άρρωστη μαθήτριά σου καί νά τήν πάς εις τάς Βλαχέρνας. Εκεί θά έλθη νά τήν θεραπεύση η Μήτηρ του Δεσπότου Χριστού, πού έχει τή δύναμη.

Ο ῞Αγιος αμέσως έγινε άφαντος. Η Αγία πήρε τήν πάσχουσα καί δύο αδελφές, τίς εναρετώτερες, καί πήγε στόν Ναό των Βλαχερνών. Εκεί προσευχόταν όλη τήν ημέρα μέ δάκρυα. Τό μεσονύκτιον όμως από τόν κόπον αποκοιμήθηκαν.

Τότε βλέπει στόν ύπνο της η Αγία πολύ λαό, πού ετοίμαζαν τούς δρόμους. Ηταν χρυσοφορεμένοι, ολόφωτοι καί ραντίζανε μέ ευωδέστατα άνθη καί εθυμίαζαν. Η Αγία τούς ρώτησε, γιατί έκαμναν τόση ετοιμασία. Εκείνοι αποκρίθηκαν:

– Η Μήτηρ του Θεού έρχεται. Ετοιμάσου καί σύ ν αξιωθής νά τήν προσκυνήσης.

Τότε έφτασε η Παντάνασσα. Τήν ακολουθούσε πλήθος αμέτρητο αστραπηφόρων, τό δέ θείο καί σεβάσμιο πρόσωπό της έχυνε τόση λάμψη, πού δέν μπορούσε νά τό βλέπη άνθρωπος. ῞Οταν είδε όλους τούς εκεί αρρώστους η Παναγία, ήλθε καί στήν άρρωστη μαθήτρια της Ειρήνης. Η Ηγουμένη πέφτει στά πόδια της Παναγίας φοβισμένη καί έντρομη. Ακουσε όμως ότι η Θετόκος φώναξε τό Μέγαν Βασίλειον καί τόν ερώτησεν γιά τήν Ειρήνη, τί χρειαζόταν. Εκείνος της εξέθεσεν όλη τήν υπόθεση της νέας.

– Καλέστε τήν Αναστασία, είπεν η Παναγία.

Η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια έφθασε αμέσως. Τότε η Θεοτόκος της είπε:

– Πηγαίνετε στήν Καισάρεια μέ τόν Βασίλειο, εξετάστε μέ επιμέλεια καί νά θεραπεύσετε αυτήν τήν κόρη της, διότι σέ σένα ο Υιός καί Θεός μου χάρισε αυτήν τήν χάριν.

Κατόπιν προσκύνησαν τήν Παναγία η Αγ. Αναστασία καί ο Μέγας Βασίλειος καί ανεχώρησαν εσπευμένως νά εκτελέσουν τήν εντολή. Ακουσε δέ καί η Οσία Ηγουμένη μιά φωνή, πού της έλεγε·:

– Πήγαινε στό Μοναστήρι σου, εκεί θά θεραπευθή.

Όταν η Χρυσοβαλάντου ξύπνησε, φανέρωσε καί στίς άλλες μοναχές τό όραμα καί ανεχώρησαν χαρούμενες. Ηταν Παρασκευή καί τήν ώρα του Εσπερινού μαζεύτηκαν όλες στό Ναό. Η οσία τούς διηγήθηκε τήν οπτασία καί τίς διέταξε νά σηκώσουν μάτια καί χέρια στόν Ουρανό καί νά λέγουν από τήν καρδιά τους τό «Κύριε ελέησον».

Επειτα από πολλή ώρα προσευχής μέ δάκρυα, φάνηκαν στόν αέρα πετώντας η Αναστασία η Φαρμακολύτρια καί ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος της είπε:

– ῞Απλωσε, Ειρήνη, τά χέρια σου. Δέξου αυτά καί μή μάς ονειδίζεις άδικα.

Αυτό της τό είπε, διότι η Οσία Χρυσοβαλάντου προσευχόταν στήν εικόνα του καί του έλεγε νά διώξη τούς Μάγους από τήν Καισάρεια. Άπλωσε τότε τά χέρια της καί πήρε ένα δέμα, πού ερχόταν από τόν αέρα καί τό οποίον εζύγιζε τρεις λίτρες.

῞Οταν όμως τό έλυσε, βρήκαν μέσα διάφορα μαγικά· σπάγγους, τρίχες, μολύβια, δεσίματα καί γραμμένα ονόματα δαιμόνων, ιδιαιτέρως όμως είχαν δύο μικρά αγαλματάκια από μολύβι. Τό ένα ήτο του ανδρός τό ομοίωμα καί τό άλλο της μοναχής. Οι μοναχές εθαύμασαν καί όλη τήν νύχτα ευχαριστούσαν τήν Θεοτόκον.

Τό πρωί έστειλε η Ηγουμένη στίς Βλαχέρνες δύο μοναχές καί τήν πάσχουσαν. Εδωσε συγχρόνως εις αυτές καί τά προαναφερθέντα μαγικά, καθώς καί λάδι μέ πρόσφορον, γιά νά λειτουργήση ο Προσμονάριος.

Αυτός μετά τήν θείαν Λειτουργίαν έχρισε τήν άρρωστη από τό λάδι της κανδήλας. Επειτα έβαλε τά μαγικά επάνω στά αναμμένα κάρβουνα. Τήν ώρα δέ πού καιγόταν εκείνα, λύνονταν καί τά αόρατα δεσμά της μοναχής. Ηλθε τότε στό μυαλό της καί δόξαζε τόν Θεόν, πού τήν απάλλαξε.

῞Οταν όμως διαλύθηκαν τελείως τά μολυβένια αγάλματα, έβγαιναν φωνές μεγάλες από τά κάρβουνα, όπως κάνουν οι χοίροι, όταν τούς σφάζουν.

῞Οσοι ήσαν παρόντες καί έβλεπαν καί άκουγαν αυτά, φύγανε έντρομοι, δοξάζοντες τόν Θεόν, πού κάμνει τέτοια θαυμάσια. Κατόπιν επέστρεψαν οι μοναχές στό Μοναστήρι καί διηγόνταν στίς άλλες τά συμβάντα.

Αποσπάσματα από τό βιβλίο:«Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της  Φαρμακολυτρίας ένας αγιοβάδιστος τόπος της Μακεδονίας»

τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μιλήτου κ.κ Αποστόλου καθηγουμένου

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr

Κυριακής προ Χριστού Γεννήσεως

 "Των νομικών διδαγμάτων"

Το Δοξαστικό των Αίνων (ήχου Δ' ) της Κυριακής της προ Χριστού Γεννήσεως

του αοιδίμου Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Μεγάλης του

Χριστού Εκκλησίας Θρασυβούλου Στανίτσα σε εκτέλεση του ιδίου

με τον επ' αναλογίω χορό του.Η ηχογράφηση έλαβε χώρα στον Άγιο

Δημήτριο Αμπελοκήπων και στις 21-12-1969.

Ο Άγιος Ιγνάτιος (20 Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και Ιερομάρτυρας

Αφήγηση: Ευτυχία Δημοπούλου

Παραγωγή ηχητικού αγιολογίου Ραδ. Σταθμού Ι. Μητροπόλεως Αργολίδας.

Ρήγας Φεραίος

Η σύλληψη του Ρήγα Φεραίου 

την 19η Δεκεμβρίου του 1797

Σήμερα συμπληρώνονται 221 χρόνια από τη σύλληψη του πρωτεργάτη και κήρυκα της Επανάστασης του 1821. Ύστερα από μία πράξη προδοσίας που θα οδηγήσει τον Ρήγα στα χέρια της αυστριακής αστυνομίας, στην Τεργέστη, στις 8/19 Δεκεμβρίου 1797. 

«Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη, σε ξενοδοχείο που είχε καταλύσει μαζί με τον Περραιβό από έναν Αυστριακό αξιωματικό στις 19 Δεκεμβρίου του 1797. Σκόπευε την ίδια εκείνη ημέρα να επισκεφθεί τον Γάλλο πρόξενο της πόλης Brechet, από τον οποίο θα ζητούσε προστασία, αλλά δεν πρόλαβε. Ακολούθως, ο Ρήγας υποβλήθηκε σε ανάκριση που διήρκεσε περίπου ένα 10ήμερο, με την ολοκλήρωση δε της οποίας θα οδηγούνταν σιδηροδέσμιος στη Βιέννη, κατόπιν εντολής του αστυνομικού διοικητή της.

Τη νύκτα όμως της 30-31 Δεκεμβρίου 1797, ο Βελεστινλής, συνειδητοποιώντας τη δυσχερή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο ίδιος, αλλά και το αδιέξοδο των επαναστατικών του σχεδιασμών, ίσως γιατί φοβήθηκε μήπως δεν αντέξει στα βασανιστήρια -που γνώριζε ότι θα υποβληθεί- και για να μην προδώσει τους συνεργάτες του, είτε από απελπισία για τη λιποψυχία του Περραιβού (όπως υποστηρίζει ο Κορδάτος) επιχείρησε να αυτοκτονήσει με ένα μικρό μαχαιρίδιο, καταφέροντας ένα πλήγμα στο υπογάστριό του, αλλά απέτυχε. Τραυματισμένος αρκετά σοβαρά όπως ήταν, οδηγήθηκε σε νοσοκομείο όπου παρέμεινε έως τις αρχές του Φεβρουαρίου του 1798. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στην Τεργέστη φαίνεται ότι, υπό την ανοχή των φυλάκων του, κατόρθωσε να ειδοποιήσει με επιστολή το Γάλλο πρόξενο ζητώντας την επέμβασή του για να αφεθεί ελεύθερος, όμως εκείνος καθυστέρησε αρκετά να ενεργήσει, αφού θεώρησε σκόπιμο να πληροφορήσει πρώτα τους ανωτέρους του και να ζητήσει τη σχετική άδεια.

Μόλις μαθεύτηκε η σύλληψη του Ρήγα πολλοί έκαναν έκκληση, στο σουλτάνο Σελίμ Γ΄, για την απελευθέρωση του. Ανάμεσα σε αυτούς ο φίλος του Ρήγα, Οσμάν Πασβάνογλου, ηγεμόνας του Βιδινίου και ο Αλή Πασάς αλλά μάταια. Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, στις 14 Φεβρουαρίου 1798, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι για να δικαστούν από τις Αυστριακές αρχές, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν και οδηγήθηκαν στην Οθωμανική επικράτεια για να υποστούν τις κυρώσεις του Σουλτάνου.

Ο Ρήγας (41 χρονών) και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης (31 χρονών, έμπορος από τη Χίο), ο Δημήτριος Νικολίδης (32 χρονών, γιατρός από τα Ιωάννινα), ο Αντώνιος Κορωνιός (27 χρονών, έμπορος και λόγιος από τη Χίο), ο Ιωάννης Καρατζάς (31 χρονών, λόγιος από τη Λευκωσία της Κύπρου), ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας (22 χρονών, έμπορος από την Σιάτιστα), ο Ιωάννης Εμμανουήλ (24 χρονών, φοιτητής της ιατρικής από τη Καστοριά) και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ (22 χρονών, αδερφός του προηγούμενου και υπάλληλος του Αργέντη), με συνοδεία των αυστριακών αρχών (έπειτα από κοπιαστικό ταξίδι μιας εβδομάδας μέσω Σεμλίνου και μετά με ποταμόπλοιο) παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Νεμπόισα (Небојша), παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου.

Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη, σύμφωνα με τα επίσημα Αυστριακά έγγραφα (έκθεση Λεγκράν – Λαμπρού, σελ. 167). Οι Οθωμανικές Αρχές, όπως υποστηρίζεται, διέδωσαν ψευδώς ότι οι οκτώ έγκλειστοι είχαν δραπετεύσει, ενώ προς επίρρωσιν του ισχυρισμού τους εξαπέλυσαν εικονικές έρευνες για την ανεύρεσή τους και τελικά δηλώθηκε ότι οι δραπέτες είχαν πνιγεί στον ποταμό. Είχε προηγηθεί αλληλογραφία με την Υψηλή Πύλη δια της οποίας δόθηκε από το Σουλτάνο η εντολή της δολοφονίας τους, χωρίς δίκη. Εικάζεται ότι αιτία για τη θανάτωσή τους υπήρξε η πεποίθηση των Αυστριακών και Τουρκικών Αρχών πως ο Ρήγας και οι σύντροφοί του είχαν στενές σχέσεις με το Ναπολέοντα, θεωρούμενοι έτσι ως άκρως επικίνδυνοι. Οι διαδόσεις περί διαφυγής των εγκλείστων, τις οποίες «κατεσκεύασε» ο καϊμακάμης, είχαν σκοπό να παραπλανήσουν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, προς τις οποίες η Οθωμανική Αρχή της Πόλης είχε παράσχει διαβεβαιώσεις ότι δε θα σκότωνε τους οκτώ Έλληνες φυλακισμένους χωρίς ανάκριση. Πέρα από αυτό, η Οθωμανική κυβέρνηση ανησυχούσε για τις διασυνδέσεις του Ρήγα με τον Πασβάνογλου, φοβούμενη ακόμη και επίθεση του τελευταίου κατά του Βελιγραδίου, ενώ επιπλέον, δίσταζε να διατάξει τη μεταφορά τους από το Βελιγράδι προς την Πόλη, από την πιθανότητα να σταλούν δυνάμεις του Πασβάνογλου στο δρόμο και να τους απελευθερώσουν».

Πηγή:timenews.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.pemptou

Η ξερολιθιά

Σκέψεις για μια ξερολιθιά

του Αντώνιου Β. Καπετάνιου

Δασολόγου – Περιβαλλοντολόγου

«Ξεῖν ̓ ἠ ἄρ κ ̓ ἐθέλοις θητευέμεν, εἴ σ ̓ ἀνελοίμην, 357

άγρου έπ ̓ ἐσχατιῆς −µισθός δέ τοι ἄρκιος ἔσται− αιμασιάς τε λέγων καὶ δένδρεα μακρὰ φυτεύων;» 359

(«Θα ΄ρχόσουν τάχα αργάτης μου, α σε ζητούσα, ω ξένε, 357

σε κάποιαν άκρη χωραφιών, με πλερωμή, να φέρνεις λιθάρια για τους φράχτες μου, και δέντρα να φυτεύεις;» 359)

(Ομήρου «Οδύσσεια», απόδοση: Αργύρης Εφταλιώτης)

Λέξεις ταιριασμένες της γλώσσας μας, που στοιχούνται στο λίγο τους για να πουν πολλά. Ξερή λιθιά: δυο λέξεις, μια έννοια της δημιουργίας −ιδού η αξία τους!.. Συστήνουν το δημιούργημα ως φυσικό σύστημα περιλαμβάνοντας στην έννοια τους τη βαθύτερη σημασία του, την προκύπτουσα από την άσκηση, την προσπάθεια, τη διαπάλη, την πράξη του δημιουργού στο ακατάγραφτο, λόγω της ταπεινότητάς του, κραταίωμα της δημιουργίας. Κι έχουν τόσην ενότητα, τόση σύσταση, τόση νοητική και ξήγηση, που στέκονται ως μία λέξη −ουχί στο σύνθετό τους, μα στην ουσία τους−, και λέγονται «ξερολιθιά», μιλώντας για το περισσότερο του προκειμένου: για τη δημιουργία ως πράξη, καθώς σ’ αυτήν ρυθμούνται και μ’ αυτήν αποδίδονται τα σύστοιχα, η προσπάθεια και το έργο του ανθρώπου-δημιουργού που δίνει σχήμα και νόημα και ζωή στη γήινη ύλη.[1]

Όλο το γίγνεσθαι της δημιουργίας κλείεται στην καταλύτρα λέξη, που μακραίνει στην εννόησή της, φτιάχνοντας πνέμα, δίνοντας πνοή στα σύμβολα. Ως τέτοια, πλουτίζει με τη σπουδή της κι εμφυσά ζωή, σπέρνοντας ιδέα-πράξη στη χωραφιά της πλάσης. Και νοιώθεις στο μελέτημά της το δημιούργημα ως φυτιά της γεννήτρας γης, εν αναφύημά της που σκορπά ανάσα και κάμνει την πλάση να πάλλεται. Και νοιώθεις, στο παραπέρα του, θέμελο το δημιούργημα κι άγια κλήρα τη δημιουργία που πνοεί.

Η λεξούλα έτσι αυτή, η «ξερολιθιά», η απλή που τα εννοεί, που δεν πιστώνεται με τίτλους και από τους σύγχρονους χαμηλά προφέρεται διότι θεωρείται κακόηχη κι ότι αποδίδει –λόγω της ταπεινότης του– τη μικρή αξία του δημιουργήματος, γένεται στην εννόησή της ιδέα εμβαθυμένη, πράξη λογισμένη· κι ας μην αναλύεται στα βαριά επεξηγηματικά λεξικά της νεοελληνικής ως τέτοια, αφού κλείει στο βάθος της πλούσια ύλη, της αίστησης και του σκοπού, που δεν αποδίδεται στο εύρος της, και που αν προσεγγιστεί στην ουσία της δίδει έννοια σπουδαστική του βίου.

Λογαριασμένη είν’ το λοιπόν η ταίριαξη των λόγων για την απόδοση των έργων στην έννοια της ξερολιθιάς. Μια σειρά δυο μοναχά λέξεων −ξερή λιθιά−, ταπεινών όπως και το δημιούργημα στ’ οποίο αναφέρονται, που όμως φτάνουν για να το αποδώσουν κυριολεκτικά και με σημασία, δίδοντας την αξία του. Δυο λέξεις που φτιάχνουν έννοια, στην οποία περιλαμβάνεται όχι απλά το έργο, που σκοπεί στο να κρατηθεί η γης και να πορέψει, αλλά η ίδια η πράξη ως ολότητα. Είναι, τελικά, το άρμοσμα κάποιων λέξεων τέτοιο, που δε μπορούν να σταθούν ξέχωρες, επιδιώκουν τη σύζευξη, αγωνιούν να ενωθούν και να γίνουν έννοια, ακριβώς επειδή μεγαλύνονται από το περιεχόμενό τους. Κι αυτό γιατί ο λαός ηύρε «φλέβιες λέξεις» και τις ταίριαξε, κι είδε το δημιούργημα με σφυγμό κι αιμάτινη ροή. Μάζεψε λοιπόν το λόγο στην ουσία του, κάμοντάς τον έννοια. Είπε, έτσι, «ξερολιθιά» το γέννημα, περιλαμβάνοντας στην απόδοσή του τη σύσταση της πράξης του, το όλον της δημιουργίας.

Δεν ήθελε −ως λαός πνοός− να μιλά «βουβά», χωρίς νόημα, να βλέπει χωρίς να γέμει, γι’ αυτό κι απέδωσε το έργο ως δημιουργία. Μίλησε για «λιθιά», την έκφραση/πράξη του ανθρώπου στο πεδίο της γης, που έδωσε ύψος στο φτωχό της ανάστημα, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της: την πέτρα και το χώμα. Μα το σημαντικότερο τούτων είναι ότι έφερε τη ζωή της γης στο ανθρώπινο έργο, αποδίδοντάς το ζωντανό και συνταφτιστό της −ένα της! Τούτο την κραταίωσε, την «έδεσε», την αναβίβασε ακόμα, κάμοντάς την νευρή και φλέβια.

Ρίζες, έτσι, τα έργα των ανθρώπων στο σώμα της γης· σπορείς, φυτευτές κι αργάτες ζωής, οι δημιουργοί τους… Είναι μια πράξη με συνέπεια αυτή, σύστοιχη της φύσης, αφού, πράττοντας με μέτρο κι έχοντας σκοπό ο δημιουργός, φτιάχνει δημιουργία της φύσης του και το έργο γένεται σοφισμένο, ακέριο και στέργιο, λιτό και ψυχωμένο, μ’ εντέλεια φυσική και τεχνική, ζωτικό κι όλο ενέργεια.

Δέστε την έννοια της λιθιάς, τον τρόπο που η πέτρα αποδίδεται στη δημιουργία, στις σκέψεις τούτες τις βαθιές τού καθηγητή Κώστα Μανωλίδη: «…η λίθινη μάζα δε διαθέτει ποτέ την ικμάδα της νεότητας κι έτσι αντιπαρέρχεται την πλάνη της αγέραστης ζωής. Η αρχιτεκτονική της πέτρας εμπεριέχει το γήρας και δεξιώνεται το άνυσμα του χρόνου από την έσχατη αρχή του. Δεν έχει λόγους να εχθρεύεται την παλαίωση ή τη βλάβη, ούτε και θλίβεται ποτέ απ’ τις ρωγμές. Μέσα στην άτονη υλικότητα των τεχνημάτων που μας περιβάλλουν η πέτρα εμφανίζεται σαν μια παραφωνία. Δε συντονίζεται με την ατάραχη και παθητική υπόσταση των υλικών που βγήκαν από εργοστάσια. Έχει φτιαχτεί από στερεοποίηση ρευστών μαζών ή από σύμπτυξη και συγκόλληση στοιχείων σε σκοτεινούς πυθμένες. (…) Δίνει στο οικοδόμημα κάτι από το χαρακτήρα και την τραχύτητα φυσικού σχηματισμού. Αλλά ακόμα κι όταν έχει κοπεί και ορθογωνιστεί, η πέτρα δε χάνει από την εμβέλειά της. Κάποτε έτσι ισχυροποιείται πιο πολύ η πετραία της υπόσταση. Κάνει τον φτιαγμένο από λεία αγκωνάρια τοίχο να μοιάζει μ’ ένα συμπαγές μέτωπο λατομείου. (…) Το βασικό προτέρημα της πέτρας είναι το φρόνημα του βάρους. Με το εκτόπισμά της αρτιώνει και το πιο ταπεινό οικοδόμημα. Με τον ιδρώτα που απαίτησε για τη μεταφορά και για το δούλεμά της έχουν ευλογηθεί τα χτίσματα για πάντα, ακόμα κι αν δεν έγιναν θυσίες και δεν ακουστήκαν ευχές από ιερέα».[2]

Συνεχίζει ο Μανωλίδης: «Οι λίθινες κατασκευές μαζί με το δικό τους βάρος ανακαλούν τη μάζα του μητρικού πετρώματος στον γήινο φλοιό. Υπενθυμίζουν τον πυρήνα απ’ όπου εκπορεύονται οι ελκτικές δυνάμεις και οι νομοτέλειες των επίγειων πραγμάτων. Έχοντας τέτοιες ρίζες στη μύχια κι ανεξιχνίαστη βούληση της γης, οι πέτρες ξέρουν να ανθίστανται. Με τη χθόνια δύναμή τους κρατάνε κόντρα στην αβαρή κι ανέστια αιώρηση που ύπουλα μάς αδραναποεί. Φτιάχνουν συμβολικά αναχώματα −μάταια όμως, ίσως κι απέλπιδα− στην κατολίσθηση όλων των σταθερών, στους σύγχρονους θριάμβους της ρευστότητας. Και τέλος, με τη στιβαρότητά τους οι πέτρες μας προσφέρουν μια ακόμα εκδούλευση: παρέχουν μια νοητή αντιστήριξη στο μέσα μας φορτίο. Έμμεσα μας μεταβιβάζουν μια ευστάθεια, μας κάνουν λίγο πιο ευθυτενείς. Σαν να ακτινοβολεί το βάρος τους εντός μας τη συμπαγή αντίσταση ενός έρματος που ρεγουλάρει όσο μπορεί τους συνεχείς κλυδωνισμούς της ύπαρξης».[3]

Τούτα στο μέγιστό τους συνέβαιναν, φέρνοντας συντάραξη εσωτερική, με το νοιώσιμο της δημιουργίας στ’ άκουσμα των δυο παραπάνω λέξεων με την όμορφη ταίριαξη. Ξερή λιθιά: ένα χαιρέτισμα, μια καληώρα της ζωής στην εννόησή της. Κι ας μην ήταν ιδωμένο το έργο στο βάθος του, ας μην τώχες ακόμα μελετήσει στην ουσία του, ας μην είχες θεωρήσει τη ζωή που έκρυβε στα σπλάχνα του και τη μικρή του ανάσα μην άκουγες. Μόνον που την ένοιωθες: αυτό έπρεπε, αυτό αρκούσε για να πλαστεί νοητικά το φύσημα της δημιουργίας και να γενεί η ιδέα της έννοιας, πράξη της ενεργείας και του σκοπού.

Μιαν τέτοια καλουργία, συγκινούσε και πλάταινε τη ματιά, έδινε στο δημιούργημα ύψος κρατινό, έτσι που ευλαβητικά τα εγκόσμια αποζητούνταν. Ένα σύμπαν της ολοζωής συγκροτούνταν στην ελληνική ύπαιθρο.

Κι είναι πράγματι μεγάλο τούτο το καλό, κι αξήγητο συγχρόνως στον αγύμναστο νου: να εννοείς το πρωτογενές π’ αναζητείς από την αλήθεια των στοιχείων του και να ορθείς με το νόημα της λιτής περιγραφής, της παρουσίας της ατάραγης και της ολόπνοης, διανοητικά στα σύμβολά της! Να φτιάχνεις αρχέτυπα ζωής με τις δημιουργίες στη γης, με τα ολοφυήματά της. Με αυτά να μιλείς και να εννοείς, έχοντας πλατιό, μακριό, βέβαιο προορισμό· και μιαν εμπιστοσύνη στο δημιούργημα που τώχεις θεωρήσει να βολεί.

Και σαν, κατόπιν, μπρος στο αντικείμενο της ανθρώπινης πράξης σταθείς, στην ύλη-δημιουργία που την εννόησες με τον κόπο στη γης, δε θ’ απογοητευτείς, μα θα επιβεβαιωθείς που την θεώρησες με ιδέα, με τη νοητική της πράξης και με αίσθηση. Γιατί, η σπουδή του τόπου απορρέουσα από τη σπουδή του σκοπού και η κατήχηση στ’ απλά, σου έδωσε πλατυρρημοσύνη, για τη διανοητική σου ενάσκηση και την πρακτική σου κραταίωση. Έμαθες να βλέπεις προορισμό…

Ξεσκάφτεις ολάκερα βουνά, πλαγιές ρυτιδώνεις, τη γη λιθώνεις, χωρίς μολαταύτα ν’ αλλοιώνεις, χωρίς να χαλνάς. Μόνο φτιάχνεις κατά την έννοια της δημιουργίας, κι αυτό είν’ εντέλει σοφία· αυτό είναι πράξη ολοδύναμη, ολόδοτη, συνταφτιστή της γης. Ο άνθρωπος πνοός και πονητής του τόπου, ο άνθρωπος έντρυφος της γης, ο άνθρωπος ποιητής του σκοπού του· αυτό είναι γήινη πράξη του γαιώδους ανθρώπου, του ανθρώπου δημιουργού!

Η ξερολιθιά ως τοίχος του αγρού τον ορίζει κι όταν τον στερεώνει, τον καθορίζει. Στην περίπτωση αυτή προκύπτει από την ιδέα της αναβαθμίδας, που είναι το δημιουργημένο από τον άνθρωπο οριζόντιο έδαφος πάνω σ’ επικλινή επιφάνεια, με σκοπό την καλλιέργεια, αποτελώντας σε αυτήν τον αναλημματικό τοίχο ή τον τοίχο αντιστήριξης.[4]

Ο παραπάνω τοίχος απουσιάζει από την αναβαθμίδα σπάνια, όπως στις περιπτώσεις που οι εδαφικές κλίσεις είναι μικρές και τότε οι τοίχοι αντικαθίστανται με αναχώματα που συνοδεύονταν συνήθως με αυτοφυή φυτοκάλυψη.

Δεν είχες, το λοιπόν, να περιμένεις πύργους, οχυρά της γης στα πλάγια, τείχη στους αγρούς, μα πέτρες της σειράς, γήινη τέχνη, στεργιώματα της φυσικής αναδημιουργίας, που ως ζωντανά στοιχεία αναφύονται από τη γης και θέμελά της στέκουνται, θαρρείς κι αυτή τους γεννά· κι ας είναι τοίχοι, ύλη δηλαδή. Είναι το γενόμενο μια δημιουργική, θετική αναδόμηση του όλου από τον αναθεωρημένο ολοσυστάμενο άνθρωπο, τον σοφισμένο στη γης, τον τεχνίτη και τεχνουργό, από τον πνοό και νοό στον κύκλο της ζωής δημιουργό.

(από το βιβλίο του Αντώνιου Β. Καπετάνιου “ΛΙΘΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ. Τοιχίζοντας και διευθετώντας το φυσικό χώρο…”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2018

---

[1] Η ξερολιθιά λέγεται αλλιώς, αναλόγως και του ρόλου της στο αγροτικό σύστημα, ως ξηρολιθιά, πεζούλα, αιμασιά, άνδηρο, βασταός, τράφος, ξεροτρόχαλο κ.τλ., σύμφωνα με την περιοχή και τη ντοπιολαλιά.

[2] Μανωλίδης Κ., «Από πέτρα», κείμενο περιλαμβανόμενο στο τομίδιο «Εδαφολόγιο. Κείμενα για την ύλη της αρχιτεκτονικής», εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2017, σελ. 20-21.

[3] ο.π., σελ. 21-22.

[4] Οι αναβαθμίδες στην Ελλάδα συναντιούνται με διάφορα ονόματα, όπως δέσες στην Ήπειρο, τράφοι και λουρίδες και δέσες και δαμάκια και άσπες και αρμάκια και αρμιά στην Κρήτη, τάβλες και λούρες/λούροι στα Δωδεκάνησα, σέτια και ποδόμες στη Λέσβο, αρμάκες στην Κεφαλονιά, αιμασιές στην Άνδρο, σκάλες στην Τήνο, βαθμίδες στη Θεσσαλία κ.τλ.

:

ΠΗΓΗ: https://dasarxeio.com/2018/12/19/63262

Μοναχή Πορφυρία!

Το Ταξί της έγινε ένας σύγχρονος άμβωνας, 

Οι Γκουρού καί ....

 ..... ο Χριστός

Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος,

 Επίκ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα ξεκίνησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα μία συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια για τη διείσδυση, παρουσία και αποδοχή Ινδουιστικών και Βουδδιστικών θρησκευτικών αντιλήψεων και πρακτικών στον δυτικό άνθρωπο [1].

Μία προσπάθεια που εντατικοποιήθηκε το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη, χωρίς βεβαίως να εξαιρεθεί και η Ελλάδα. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας. Μόνιμος στόχος της είναι η παρουσίαση της Ινδουιστικής και Βουδιστικής θρησκευτικότητας ως λύσης στα τεράστια υπαρξιακά και πνευματικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου.

Mε αφορμή αυτό το γεγονός, πολύ χαρακτηριστικές και εξόχως ρεαλιστικές, είναι οι επισημάνσεις του αειμνήστου ειδικού καθηγητή της θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λεωνίδα Φιλιππίδου.

Αναφέρει με χαρακτηριστική σαφήνεια ο αείμνηστος καθηγητής: « Αλλ᾽ η ανίδεος τούτων Δύσις, η ονόματι και ουχί πράγματι χριστιανική, η οποία ουδέν είχε να ζηλεύση από της ινδικής Yoga, ενεστερνίσθη εν τούτοις ταύτην και απεμπολεί τον χριστιανικόν θησαυρόν της, αντήλλαξε τ.ε. το κράτιστον διά του χείρονος, το πλήρες διά του ελλειπεστάτου, το αβίαστον διά του τεχνικού, το απόλυτον διά του σχετικού, το τέλειον διά του μετρίου, το Θείον διά του ανθρωπίνου» [2].

Η εκπληκτική ταχύτητα διάδοσης αυτών των αντιλήψεων οφείλεται και στο γεγονός ότι υιοθετήθηκαν και αποτέλεσαν συγχρόνως βασικές διδασκαλίες του αντίχριστιανικού κινήματος της «Νέας Εποχής». Επιπλέον, οι διάφορες γκουρουιστικές κινήσεις και οι αντιλήψεις τους ρίζωσαν, ιδίως στην Ευρώπη, καθώς απέναντί τους βρήκαν ένα χριστιανισμό τραυματισμένο και κατακερματισμένο από τις Ρωμαιοκαθολικές και τις Προτεσταντικές αλλοιώσεις και αγκυλώσεις του. Κάποιες κινήσεις εξ αυτών υποστηρίζουν μάλιστα στη Δύση, ότι η χρήση Ινδουιστικών πρακτικών θα κάνει τους ανθρώπους καλύτερους Χριστιανούς [3].

Παρά πάντα ταύτα το πρόσωπο του Χριστού δε μπορούσε να παρακαμφθεί εύκολα από τις ποικίλες γκουρουιστικές κινήσεις. Γι᾽ αυτό, οι διάφοροι Γκουρού, οι ιδρυτές αντίστοιχων γκουρουιστικών κινήσεων, προτίμησαν τακτικές ελιγμού και όχι άμεση σύγκρουση [4].

Πρέπει να επισημάνουμε ότι σ᾽ αυτές τις τακτικές συναντά κάποιος ορισμένα κοινά στοιχεία στις διάφορες γκουρουιστικές κινήσεις παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους [5]. Αυτά είναι:

Ι) Ο Χριστός προσεγγίζεται με ινδουιστικές προϋποθέσεις και θεωρείται ως ένας Αβατάρ ή ένας διδάσκαλος του παρελθόντος.

ΙΙ) Ως διδάσκαλος του παρελθόντος δεν μπορεί σήμερα να σώσει τους ανθρώπους. Σήμερα τον αντικαθιστούν οι ζωντανοί διδάσκαλοι οι γκουρού. Κάθε γκουρουιστική κίνηση προβάλλει και διαφημίζει ως θεία αυθεντία το δικό της Γκουρού – διδάσκαλο. Κατά τους ισχυρισμούς τους, όχι ο Χριστός, αλλά ο Γκουρού της κάθε κίνησης δείχνει το σύγχρονο δρόμο της λύτρωσης και εκφράζει τις θείες αλήθειες προσαρμοσμένες στα δεδομένα της εποχής.

ΙΙΙ) Η Αγία Γραφή από τους Γκουρού χρησιμοποιείται για λόγους σκοπιμότητας και τακτικής. Όπου χρησιμοποιείται διαστρεβλώνονται τα αγιογραφικά χωρία που χρησιμοποιούνται ή τα ιστορικά γεγονότα καθώς γίνεται απόπειρα να κατανοηθούν ινδουιστικά.

ΙV)Ιδιαιτέρως ακατανόητη και ταυτοχρόνως αδιανόητη είναι για τους Γκουρού, απ᾽ όλα τα ιστορικά γεγονότα του επίγειου βίου του Χριστού, η σταυρική Του θυσία.

V) Η θέση των Γκουρού γενικά απέναντι στο χριστιανισμό είναι επικριτική και εν πολλοίς απαξιωτική με τον ταυτόχρονο ισχυρισμό, ότι η ιστορική εξέλιξη του χριστιανισμού δείχνει, ότι ο Χριστός δεν έχει σχέση με τον Χριστιανισμό.

VI) Στο πλαίσιο μίας συγκρητιστικής προσέγγισης δεν απουσιάζει η πρόσκληση σε χριστιανούς του δυτικού κόσμου να υιοθετήσουν την τεχνική της Bhakti – Yoga, ένα από τα τέσσερα κύρια είδη γιόγκα, γνωστή και ως γιόγκα της λατρείας, έχοντας ως ίνδαλμα τον Ιησού. Παρενθετικά, στην ευρύτερη συνάφεια της εν λόγω προβληματικής πρέπει εν προκειμένω να επισημάνουμε και την περίεργη προσπάθεια Προτεσταντών συγγραφέων να συμβιβάσουν τη Γιόγκα με την χριστιανική πίστη και να μιλούν για χριστιανική Γιόγκα [6].

VII) Ειδικότερα στον Ορθόδοξο χώρο εκπρόσωποι τέτοιων κινήσεων, και όχι μόνο αυτοί, παρουσιάζουν τη μονολόγιστο ευχή ως mantras. Ως μαγική, δηλαδή, φόρμα που δήθεν υπάρχει στο χώρο της χριστιανικής παράδοσης στα πλαίσια πάντα μίας διαδικασίας διαλογισμού.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα προέρχεται από βιβλίο ενός θαυμαστή και εισηγητή ινδουιστικών διδασκαλιών στην Ελλάδα. Μάλιστα στο εν λόγω βιβλίο γενικά και στο απόσπασμα που θα παραθέσουμε ειδικά, συναντά κάποιος εκτός από μία πρωτοφανή κακοποίηση και διαστρέβλωση της Ορθόδοξης νοεράς προσευχής, και μία τυπική ινδουιστική θεώρηση του Χριστού. Αναφέρεται, λοιπόν, στο εν λόγω βιβλίο: «Υπάρχουν πολλά μάντρα που αντιπροσωπεύουν τις διάφορες ιδιότητες της Θεότητας. Ορισμένα από αυτά έχουν τα ονόματα των διαφόρων ενσαρκώσεων του Θεού όπως «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» ή «Χάρε Κρίσνα» ή «Σρι Ρα, Τζέι Ραμ» ή «Σάι Ραμ» ή «Ομ Νάμα Σιβάγια» και άλλα. (…) Ίσως το πιο γνωστό και δημοφιλές μάντρα να είναι το ΑΟΥΜ ή ΟΜ που αντιπροσωπεύει τον Ανεκδήλωτο Θεό. (…) Το ΟΜ θεωρείται ότι είναι ένα με το Θεό και ο ήχος μέσα από τον οποίο εκδηλώνει τον Εαυτό του στο δημιουργημένο κόσμο» [7].

Στην περίπτωση των Γκουρού για το θέμα του Χριστού έχουμε μία χαρακτηριστική περίπτωση ιδεολογικής χειραγώγησης. Οι περί του Χριστού αντιλήψεις των Γκουρού είναι όχι μόνο ανιστόρητες, αλλά και απολύτως ασυμβίβαστες και ξένες με την πίστη της Εκκλησίας.

Σημειώσεις:

1.    Δ. Δακουρά , Η Προβολή των Ασιατικών θρησκευμάτων εις την Δύσιν, 1998.
2. Λ. Φιλιππίδου, Στατιστική των θρησκειών, 1965, σ. 97
3. F. W. Haack, Transzendentale Meditation, 19794, σ.29.
4. Πρβλ. F. W.Haack, Die “Bhagwan’ Rajneesh Bewegung, 1980, σσ.78 – 80.
5. Αναλυτικά βλ. Πρωτ .Β. Γεωργόπουλου, Οι Γκουρού και ο Χριστός, 2006
6. R. Hauth, Hexen, Gurus, Seelenfänger, 1994, σσ. 31–32..
7. Ρ. Νάτζεμυ, Η Τέχνη του Διαλογισμού, 1992, σ. 286. Πρβλ. Πρωτ. Β. Γεωργόπουλου, Οι Γκουρού και ο Χριστός, 2006, σσ. 10-11

ΠΗΓΗ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Βότανα!

Γιατί τα πικρά θεραπεύουν τον καρκίνο...

Μία ένωση που υπάρχει στα φρούτα και στα λαχανικά, όπως τα κολοκύθια, το καρπούζι και τα αγγούρια μπορεί να βοηθήσει τη θεραπεία του καρκίνου και του διαβήτη. Τα άγρια κολοκυνθοειδή (αγγούρι, κολοκύθι, πεπόνι, καρπούζι) χρησιμοποιούνται για πάνω από χιλιάδες χρόνια για τη θεραπεία ασθενειών του ήπατος.

Η ένωση cucurbitacins που δίνει την πικρία στα κολοκύθια, τα αγγούρια και άλλα τρόφιμα της ίδιας οικογένειας είναι ικανή να σκοτώσει ή να καταστείλει την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων.
Η κατανόηση αυτής της διαδικασίας θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη καλλιεργειών άλλων τροφίμων με cucurbitacins σε μεγαλύτερες ποσότητες που θα θεραπεύουν τον καρκίνο.

Οι συστάσεις για τα πικρά τρόφιμα για τη θεραπεία του καρκίνου:
Τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους
Τρώτε ραδίκια άγρια, πικρά και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα
Τρώτε αγκινάρες, άγριες και πικρές. Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό)
Τρώτε βολβούς (πικρό)
Πιείτε τσάι από γαϊδουράγκαθο, υπάρχει στις εξοχές, σε κάθε βουνό, βράστε το και πιέστε το ζουμί του, αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη και είναι ένα εξαιρετικό τονωτικό και αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού

Τα πικρά βότανα:
1) κάσσια (quassia amara)
2) γεντιανή
3) άγρια αψιθιά
4) φλοιός Gonolobus cocdurango
5) centantium pulchellum
6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής)
7) φλούδα νερατζιού
8) γαϊδουράγκαθο
9) ραδίκια
10) κανέλα
11) κόλιανδρος

Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη, γιατί διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως.
Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι η ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού.
Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραγμένης ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη. Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το πικρό, το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο. Τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, δεν βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ΄όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη.

Οι όγκοι τρέφονται με ζάχαρη, όπως απέδειξε ο Warburg.

Άλλωστε ότι είναι πικρό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι
Οι πικρές ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης:
-Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής
-Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος
-Βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών
-Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο
-Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης 
της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου
-Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό, δρώντας μ΄αυτό τον τρόπο ενάντια στην υπεροξείδωση του αίματος

Σε περίπτωση συστηματικής λήψης των πικρών ουσιών:

1) Δυναμώνει το συκώτι. Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει.
Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή.
2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται και η χοληστερίνη. Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου στο αίμα.
3) Οι πικρές ουσίες, όπως η Clucosonalat Sinigrin και πολλές άλλες είναι αντικαρκινικές.

Πως δρουν οι πικρές ουσίες;

-Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι. Το ήπαρ μπορεί να εξολοθρεύει τον καρκίνο και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά και να αποθηκεύσει τις βιταμίνες.
-Γιατί είναι σπάνιος ο καρκίνος στο λεπτό έντερο; Άλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ–σφαιρίνης, που επηρεάζεται από το σελήνιο ή λόγω της ταχείας διέλευσης… Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι –σύμφωνα με τη φυσιολογία- στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουναλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου. Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται, συχνά, καρκίνος (pH 8,3). 
Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία της μη προσβολής του λεπτού εντέρου, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ–σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό;

Η θεωρία του Otto Warburg.
Η τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων:
1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ)
2) έλλειψη οξυγόνου
3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ
Πράγματι στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό pH. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία τα καταστρέφει εντελώς. Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές. 
Έτσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και Nα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα. Τουλάχιστον το 50% των τροφών ενός καρκινοπαθή πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων.
-Να τρώτε τρία αμύγδαλα την ημέρα και δεν θα πάθετε ποτέ καρκίνο. Το αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμυγδάλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6, Β17 και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης. Η αμυγδαλίνη είναι το πικρό συστατικό των αμυγδάλων και μια πιθανή τοξίνη, αφού μπορεί να απελευθερώσει κυανίδη στον οργανισμό. Η αμυγδαλίνη έχει αντικαρκινικές ιδιότητες. 
Η Β17 που περιέχεται στα κουκούτσια του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, αποτελείται από βενζαλδεϋδη και κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Όμως σ΄αυτή τη φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης Β17 και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο βήτα γλυκοσιδάση. Όταν η βιταμίνη Β17, έρχεται σε επαφή μ΄ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζαλδεϋδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ΄όσο κάθε μια χωριστά. Αυτό καλείται συνεργιακό τοξικό αποτέλεσμα. Αυτό το ένζυμο βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, ακόμη και 100 φορές περισσότερο απ΄ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Έτσι το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και τα αμύγδαλα στοχεύουν στα καρκινικά κύτταρα μόνο και τα σκοτώνουν. Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα, τα οποία δεν προστατεύονται. Έτσι η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο, ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Η γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, αλλά δεν βρίσκεται στα υγιή. Σε διεγνωσμένο καρκίνο μπορείτε να ξεκινήσετε με 5 κουκούτσια βερίκοκου την ημέρα για την πρώτη βδομάδα, με 10 τη δεύτερη και χωρίς περιορισμό στη συνέχεια. Η όρεξη, 
η πέψη, ο μεταβολισμός, θα βελτιωθούν.
- Πίνετε χυμό σιταρόχορτου που είναι πλούσιο σε αμυγδαλίνη.
-Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ). Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο, η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο, και το βόριο.
- Το λεμόνι βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι κάθε μέρα.
- Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ 5000 μονάδες στα 100 γραμ).
- Φρούτα, ειδικά σταφύλι, γιατί είναι τεράστια πηγή καλίου.
- Λαχανικά (μπρόκολο, λάχανο, μοβ και άσπρο) καρότα, λαχανίδες (τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό (ειδικά για καρκίνο του πνεύμονα, ρόκα (ειδικά για καρκίνο των νεφρών), ραδίκια (με το ζουμί τους).
-Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης. H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά.

Η θεραπεία του Gerson για τον καρκίνο 

Τι είναι η θεραπεία Gerson για τον καρκίνο
Η θεραπεία Gerson είναι μια εναλλακτική θεραπεία για τον καρκίνο.
Η θεραπεία Gerson περιλαμβάνει συγκεκριμένη διατροφή με συμπληρώματα διατροφής. Στόχος της είναι να απελευθερώσει το σώμα από τις τοξίνες και να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος.
Αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1920 και του '30 από έναν Γερμανό γιατρό που ονομάζεται Max Gerson. Με αυτή τη δίαιτα ο ίδιος θεράπευσε τις ημικρανίες του και χρησιμοποίησε τη μέθοδο για τη φυματίωση και τον καρκίνο.
Πώς η θεραπεία Gerson για τον καρκίνο λειτουργεί
Τα άτομα με καρκίνο έχουν πάρα πολύ αλάτι (νάτριο) στο σώμα τους σε σύγκριση με την ποσότητα του καλίου. Η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων φρούτων και λαχανικών θα αποκαταστήσει τη σωστή ισορροπία και να καθαρίσει το συκώτι. Αυτό θα επιτρέψει στο συκώτι να καθαρίσει τον οργανισμό από τα καρκινικά κύτταρα.
Η θεραπεία Gerson για τον καρκίνο
Η διατροφή Gerson είναι μια πολύ αυστηρή χαμηλής περιεκτικότητα σε αλάτι δίαιτα με βιολογικά φρούτα και λαχανικά.
Κάθε μέρα θα πρέπει να πίνετε περίπου 9 κιλά από πολτοποιημένα φρούτα και λαχανικά 
(ένα ποτήρι χυμό ώρα, 13 φορές κάθε μέρα)
Θα πρέπει να κάνετε 3 ή 4 κλύσματα με καφέ και καστορέλαιο.
Θα πρέπει να παίρνετε κάλιο και άλλα συμπληρώματα, όπως βιταμίνη Β12, παγκρεατικά ένζυμα και συμπληρώματα θυρεοειδούς.
Τα κλύσματα καθαρίζουν το έντερο. Οι θεραπευτές πιστεύουν ότι αυτό απομακρύνει τις τοξίνες από το σώμα, συγχρόνως, με την τόνωση του εντέρου, του ήπατος και της χολής. Αν το σώμα σας είναι απαλλαγμένο από τις τοξίνες, θα είναι σε θέση να αναγνωρίζει και να σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.
Βασικές αρχές της θεραπείας Gerson για τον καρκίνο
-Οι πράσινοι χυμοί
Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο στα κύτταρα. Έτσι προάγεται η απόπτωση (θάνατος, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων. Οι χυμοί της τσουκνίδας, των φύλλων ελιάς, του σέλινου, του μαϊντανού και του καρότου παίζουν σημαντικό ρόλο.
-Το σκόρδο και το κρεμμύδι
Τρώτε άφθονο σκόρδο και κρεμμύδι. Σκοτώνονται τα καρκινικά κύτταρα. Το γλυκουρονικό οξύ αποδομεί την β-γλυκουρονιδάση. Η β-γλυκουρονιδάση είναι υψηλή σε αδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα από πλακώδη κύτταρα κ.λ.π. Τι κάνει η γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει τη σύζευξη μεταξύ τοξίνης και του γλυκουρινικού οξέως με αποτέλεσμα οι τοξίνες να παραμένουν στον οργανισμό. Όσο περισσότερο σκόρδο και κρεμμύδι καταναλώνουμε, τόσο περισσότερο καταστέλλεται η δράση της β-γλυκουρουνιδάσης και αποβάλλονται οι τοξίνες από τον οργανισμό. Ένας από τους βασικούς μηχανισμούς απομάκρυνσης, μέρους ισχυρών οιστρογονικών μεταβολιτών από τον ανθρώπινο οργανισμό, αποτελεί η σύζευξή τους με τον 'μεταφορέα' γλυκουρονικό οξύ. Η β-γλυκουρονιδάση αποτελεί ένζυμο που ουσιαστικά εμπλέκεται στην προαναφερθείσα σύζευξη διακόπτοντάς την, αποτρέποντας έτσι, τουλάχιστο εν μέρει, την διαδικασία απομάκρυνσης ισχυρών μεταβολιτών οιστρογονικής φύσεως. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνεται πως η αναστολή της δράσης της β-γλυκουρονιδάσης, θα μπορούσε 
να συνεισφέρει θετικά στη μείωση του ρίσκου για εκδήλωση καρκίνου του μαστού, τουλάχιστον σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες. Κάτι τέτοιο, πιθανόν να μπορούσε να επιτευχθεί με την εισαγωγή στο σιτηρέσιο τροφών πλούσιων σε γλυκουρονικό οξύ ή άλατα αυτού. Επίσης, τα κρεμμύδια μειώνουν σημαντικά τη γλυκόζη του αίματος.Το γλυκουρανικό οξύ συζεύγνυται με τη χολερυθρίνη από το ένζυμο UDT GT και απεκρίνεται στη χολή. 
Έχουμε καλύτερη λειτουργία της χολής και του συκωτιού. Οι καρκινοπαθείς και οι διαβητικοί τρώνε πολλά κρεμμύδια. Αν οι διαβητικοί τρώνε αρκετά φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ο δείκτης του σακχάρου στο αίμα. Επίσης αν κάθε πρωί στίβουν ξερά κρεμμύδια και πίνουν μισό φλιτζάνι πέφτουν αισθητά και η χοληστερίνη και το σάκχαρο. Ο δεύτερος ρόλος του κρεμμυδιού είναι ότι παρεμβαίνει στην τυροσίνη κινάση. Το κρεμμύδι, το μήλο και το γκρέιπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ένα βιοφλανοειδές. Η κουερσετίνη είναι σημαντικότατη, γιατί σταματά τη δράση μιας κατηγορίας ενζύμων που λέγονται τυροσινικές κινάσες. Tα ένζυμα αυτά βρίσκονται στην κυτταρική μεμβράνη και στο εσωτερικό της και όταν ενεργοποιούνται προκαλούν τα καρκινικά κύτταρα να διασπαστούν και έτσι γίνονται και οι μεταστάσεις. Άρα τα κρεμμύδια προφυλάσσουν και από τις μεταστάσεις.
-Το ασβέστιο παίζει επίσης σημαντικότατο ρόλο στη μείωση της δραστηριότητας της β-γλυκουρονιδάσης. Από την άλλη μεριά το γλυκουρονικό οξύ λαμβάνεται από μήλα, μπρόκολο, ραπάνια, λάχανο (ειδικά το μοβ), χαμομήλι κ.ά
-Περιορίστε την αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης (ODC). Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης είναι το ένζυμο κλειδί στη σύνθεση των πολυαμινών και παίζει σημαντικό ρόλο στη διαίρεση και ανάπτυξη του κυττάρου. Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης, είναι ηπατικό ένζυμο. Αν το σταματήσουμε, σταματούμε και την ανάπτυξη των όγκων. Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης σχετίζεται με την ινσουλίνη. Επηρεάζοντας τις πολυαμίνες, προκαλεί αύξηση των όγκων, μεταστάσεις και αύξηση του βάρους. Οι σωματομεδίνες (IGF1 και IGF2) μοιάζουν με την προϊσουλίνη και παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη ρύθμιση του πολλαπλασιασμού και της λειτουργίας των κυττάρων. Σε υπογλυκαιμία, σχετιζόμενη με όγκο η (IGF1) είναι υψηλή. Αυτό σημαίνει ότι ο όγκος έχει καταναλώσει, όλο το σάκχαρο και ζητάει και άλλο. Γι΄αυτό έχουμε υπογλυκαιμία. Η IGF1, είναι ο κύριος παράγοντας για τη διέγερση των λιποκυττάρων, την επιτάχυνση της ανάπτυξης των όγκων και της πρόκλησης φλεγμονών. Η ινσουλίνη συνοδεύεται από την IGF1, που διεγείρει την κυτταρική ανάπτυξη. Μεγάλη αύξηση της ινσουλίνης και των σωματομεδινών, διεγείρουν την αύξηση των καρκινικών κυττάρων, αλλά και την ικανότητά τους να κάνουν μεταστάσεις. Η μεγάλη κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται με αύξηση της ινσουλίνης και του IGF σε μια προσπάθεια του οργανισμού να ρίξει το σάκχαρο. Μετά την ινσουλίνη, αναλαμβάνουν οι σωματομεδίνες και ηαποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης με αποτέλεσμα μεταστάσεις και αύξηση των όγκων.
Μείωση της ινσουλίνης και των σωματομεδινών
- Αποφεύγετε να καταναλώνετε γλυκά, πατάτες, ψωμιά και γενικά επεξεργασμένες τροφές. Η εξέταση ινσουλίνης και σωματομεδινών (IGF1 και IGF2) είναι απαραίτητες. Έρευνες έχουν δείξει, ότι η πλήρης αποχή από τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες μειώνει θεαματικά τα επίπεδα ινσουλίνης και IGF.
- Για την αναστολή της ODC (αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης), το σκόρδο, το τσάι, το ρόδι ο χυμός από φύλα ελιάς, τα καρύδια, τα κρεμμύδια, τα κεράσια και όλα ταπικρά παίζουν σημαντικότατο ρόλο.
Όταν πέσουν η ινσουλίνη και οι σωματομεδίνες, ο οργανισμός αποβάλλει τα σάκχαρα και σταματάει η ανάπτυξη των όγκων.
-Θεραπεία του καρκίνου με την αψιθιά
Η αρτεμισία η άψινθος (artemisia absinthium) χρησιμοποιείται από την εποχή του Ιπποκράτη ως πικρό φάρμακο για τη διέγερση της όρεξης και ως εμμηναγωγό. Επίσης, χρησιμοποιείται για πλύσεις ματιών, σε τσιγάρο σαν καπνός για το άσθμα.
Ονομάζεται γένια του γέρου για την εμφάνισή του, μελιτίνη γιατί είναι πολύ πικρό, λεβιθόχορτο γιατί σκοτώνει τις λεβίθες που είναι παράσιτα εντέρου. Με την απόσταξη κρασιού και αψιθιάς φτιάχνεται το αψέντι, με έντονες εξαρτησιογόνες ιδιότητες. Η αρτεμισία είναι αντικαρκινικό βότανο και είναι πικρό σαν φαρμάκι και σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα μέσα σε 16 ώρες..
Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία ή διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας.

ΠΗΓΗ:https://therapeftis.blogspot.com/