ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΙΑΡΗ:

 Μια  καπέτανησσα δάσκαλος που βγάζει; μαθητές πειρατές

Της Στέφης Αρέλη Εφοπλιστής Τεύχος 250, Φλεβάρης 2014, Στέλιος «Κατάπλους» 

Μια αξιέπαινη και αξιοσημείωτη προσπάθεια μιας Γυμνασίου στο Ρόδο και ενός εκπαιδευτικού - μέσα στα πλαίσια ενός συνήθους πολιτιστικού εκπαιδευτικού προγράμματος - να καλύψει το έλλειμμα της παιδικής παιδείας και της συνείδησης των Ελλήνων παιδιών. Και ένα ζήλο και μια ενθουσιασμός των μαθητών, να γνωρίσουν την άγνωστη «μητέρα όλων μας», τη θάλασσα, που θα ήταν άδικο να περάσει απαρατήρητο. «Η δουλειά του θα είναι πολύ καλή, αλλά τα πειράματα, το υποσχόμενο, θα βγουν όλοι!» Η φιλόδοξη και ελπιδοφόρα αυτή δήλωση, γεμάτη ενθουσιασμό, ανήκει στον εκπαιδευτικό Ιωάννα Κλιάρη. Οι υποψήφιοι θάλασσοι, το τσούρμο μιας Γυμνάσιου στη Ρόδο, του ΚΑΖΟΛΛΕΙΟΥ και το βαπόρι εκπαιδευτικό το πολιτιστικό πρόγραμμα «Η θάλασσα Μέσα μας» ?? «Εκπαιδευτές» και δάσκαλοι στην προσπάθεια μεταλλαγής της πραγματικής θαλασσίας συνείδησης στην νέα γενιά, με ένα διαφορετικό πλήθος διαδικτυακών «εκπαιδευτών» Καπετανάοι και καπετάνισσες, ναυτικοί και καραβοκύρηδες, ποιητές και λόγιοι, δύτες, ψαράδες και κληρικοί, άτομα με μικρή ή μεγάλη σχέση με η θάλασσα ανταποκρίθηκε στην έκκληση και την πρόσκληση του δασκάλου να καταγράψει το στίγμα και την τροχιά στο χάρτη: - «θα είναι μεγάλη ευχαρίστηση και πνευματική ενασχόληση όλοι εσείς οι άνθρωποι της θάλασσας να αποτυπώσετε πάνω σε αυτόν το τοίχωμα λίγες σταγόνες αλμύρας. θεωρώ τα παιδιά μου πολύ τυχεροί που θα έχουν τόσους δασκάλους γύρω τους !!! ». Πλατφόρμα διδασκαλίας, και το διαδίκτυο και η σωστά εννοούμενη ευκολία της χρήσης του μέσα από την ομοτίμητη σελίδα «Η θάλασσα μέσα μας» του γνωστού κοινωνικού δικτύου. Σαν ένα μεγάλο κουμπαρά που ο κάθε θάλασσανθρωπος βάζει τον ολότο της αλμύρας του, ως μίσθωση για αυτά τα παιδιά. Ένα μέρος που συναντάται σε καράβια, στίχους, αστρολάβους, εξαντά και GPS, ναυάγια, τραγούδια, δελφίνια, ιστορία, μυθολογία, λαογραφία και τέχνη. Κοινή συνιστώμενη η ύπαρξη «θάλασσας μέσα τους». Στην ζωή, στην καθημερινότητα, στην κουλτούρα, στον εαυτό μας. Και όλα αυτά με θεατές, με μαθητές, με τους ακροατές των 48 παιδιών της α, β, γ γυμνασίου που μεταδίδουν στους ενήλικες την ενθουσιασμό, την ορμή, αλλά και την άσπρη αμόλυντη τους ματιά προς το ορίζοντα και τις θάλασσες. - «Μιλάμε για τονίστρο ... μαιάντες των μικρών ... αρνούνται να σχολάσουν !!!!!! »Μας λέει η κυριότητα του δασκάλου τους και μας συστήνουν την όλη προσπάθεια. - «το σχολείο μας είναι το καζουλούλιο γυμνάσιο ρόδου (4ογυμνασιο). Εγώ είμαι ο θεολόγος του σχολείου .... διαιτητής ποδοσφαίρου .... δύτης και ραδιοφωνικός παραγωγός ... κόρης του ναυτικού, γεννημένος στην πλωτή σε ποτάλια και μεγαλωμένος σε γκαζάδικα και φορτηγά των μεγαλύτερων ναυτιλιακών εταιρειών της Ελλάδας .... εν όψει της η μεγάλη μου αγάπη προς το θαλάσσιο καμιά κόρη μου δεν μου έμοιασε !!! »Και μας εξηγεί από πού πηγάζει αυτή η αγάπη για το υγρό στοιχειο, για τα πλοία, τις θαλάσσιες μετακινήσεις. «Θα με διαψεύδεις το συναίσθημα της χαρμολυπης κοιτάζοντας παλιές βαποριές φωτογραφίες .... για τις παιδικές-έφηβες χρονιές που έζησα στα φορτηγά και τα γκαζάδικα ..... για την καριέρα του ναυτικού που δεν έλαβα ...» «να κυνηγήσεις τα όνειρα σας .... γιατί μετά γίνονται ερινύες απωτημένων και σας κυνηγούν αυτά ... »Η συνακόλουθη συμβουλή της δασκάλας στους μαθητές της Αναζητούν λοιπόν την αλάμπα στην ποίηση του Καβάφη κ του Ελύτη και του Ρίτσου και του Καββαδία, στην καζαντζάκη κ Βαρναλή, στις σελίδες της« Μικράς Αγγλίας », σε λέξεις σοφών και σε προφητείες του θύσωσοφου του λαού; Σκορπιώσουν στίχοι, στου Χάτζηδάκη τα τραγούδια, στη Μάλβας το θάλαμο, στην θαλασσογραφία του Σαββόπουλου, σε τραγουδιστές της γενιάς τους και κλείνουν με την πρόσκληση καλληνίχτα από την Χριστίνα «Εσύ κοιμάς σε ένα αφρώδες πέλαγος και εγώ βάλω κάθε βράδυ στη στεριά ... .. ». Ανεβάζουν πινάκες ζωγραφικής με ιστιοφόρα, με κύματα, με ωκεανούς και γεμίζουν τη σελίδα τους χρώματα και γαλάζιο. Όπως μας εξηγούν την καθηγήτρια για αυτή την εργασία: «O κόσμος της θάλασσας; Λένε ότι η ποίηση είναι συνέχεια της ζωγραφικής ή το αντίθετο ότι η ζωγραφική είναι συνέχεια της ποίησης. Για το θάνατο όμως εγώ θα πω πως είναι η αντιστατική σύζευξη της χαράς και της απορίας κάθε ναυτικού. Ο ναυτικός μέσα από την καθημερινή σχέση με την περιβάλλει μέσα από την φθορά των βαθύτερων αξιών της ζωής. Ο ποιητής και ο ναυτικός έχουν βρει μέσα στην θάλασσα το μυστικό της αιωνιότητας. Ο κόσμος της θάλασσας είναι ένας κόσμος με πλούσια αίσθηση »Και την επόμενη εβδομάδα η δουλειά τους είχε γλυκόπικρη γεύση, μια όψη της θάλασσας λιγότερο ελκυστική και πιο πονηρή; Ναυάγια που είχαν μείνει στην ιστορία και στη μνήμη .. και ήταν σαφής η ορντίνα προς τους μικρούς ναυτιλλόμενους «ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΙΟΥ .... ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΤΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΟΙΟ ... Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ !!!! ΦΙΛΙΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑ »Και έτσι έμαθαν για το Φάλκονερα το ναυάγιο, για την πολύνεκρη απώλεια της« Χειμάρρας », αναφέρθηκαν στην ιστορία του θλιβερού τιτανικού, για το θυσιαστήριο του Έβρου του 1819, για το τσιγαράδικτο της Ζακύνθου, για το θαλάσσιο διαμάντι, για το θρίλερ τρικάταρτο ιστιοφόρο Loch Ard, το Dona Paz των Φιλιππίνων και το ιστορικό Bismarc. κ να συμβουλεύει την προτροπή του Νικου Χ., έναν από τους χρήστες του Ιωαννικού δασκάλου «να θυμάσαι πάντα ότι όταν φτερνίει το θάλαμο κουνιέται το ίδιο για όλους πάνω στο πλοίο, λευκά μαύρα και χρυσά, και κανείς δεν πρόκειται να σωθεί γιατί έχει άλλο χρώμα ...... Κανένας δεν είναι καλύτερος από τους άλλους και κανένας τα παιδιά και η οικογένεια δεν θα κλαψούν λιγότερο ή περισσότερο Ο Θεός λοιπόν στα παρακάλια όλων μας .. »Γνωρίστηκαν για τον κούστο, για τα Δελφίνια, για ψαράδες, πήγαν Σαββατιάτικα στην ακίδα και φωτογραφήθηκαν βλέποντας το πελαγός του Αιγαίου, στην άκρη ενός φαραού. Και ανακαλύφθηκαν για την επόμενη εβδομάδα της εργασίας «γυναίκες που έχουν περηφανεύσει στο ύπαιθρο κατά τη διάρκεια των αιώνων ...» και «ετοιμάζουμε και το διαδικτυακό μας blog και την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή μας για το πρόγραμμα στο ραδιόφωνο scool.» «Ξεζημίζουμε το θαλάσσιο από παντού. Πραγματικά ένα ταξίδι !! υπάρχει αγνό κίνητρο σε αυτήν την προσπάθεια, δημιουργία και αναδιάταξη, εμπνέωση και φαντασία., χορεύουν τα πάντα μέσα μας »Πως όμως ορίζουμε το νερό στα μικρά αυτά. Τώρα στην αρχή της αναζήτησης της. Γράφει η Αλεξάνδρα «Με την θάλασσα μπορούμε να κοιμηθούμε .. !! και συμπληρώνει την Πολύανθη «Η Θάλασσα. Η δύναμη που περιβάλλει!» και μια μικρή δουλειά «Η θάλασσα ... η ΖΩΗ μας». Η Σμαραγδα είναι βεβαιή «Έχουμε τόσο θάλασσα μπροστά μας όπου τελειώνουμε εμείς αρχίζουμε εκεί» και η Ευαγγέλια απαντά με τον ποιητή τη ρήση «Αν μου επιτρέπεται να καταθέσω κάτι μικρό ... αλλά τεράστιο σε σημασία: Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζει (Σολωμός) .Για τον Φραντζή «το μένα η θάλασσα είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου όταν είμαι μέσα της αισθάνομαι ότι έχω πάντα» και για τη Μαρία «το θαλάσσιο για μένα είναι τόπος ηρεμίας και χαλάρωσης .. με κάθε το κύμα που σβήνει στην ακροθαλασσιά, αισθάνεται ότι αποφεύγει ένα βάρος από πάνω μου και Μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά ... Όταν έχει το φουρτούνα και η θάλασσα έχει πάρει το γκρίζο χρώμα του ουρανού είναι λες και καταλαβαίνει την πόνο που οι άνθρωποι βιώνουν .. δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μένει σε τόπο χωρίς θάλασσα; »κ στο ίδιο μήκος κύματος και η Στάματι« Για εμένα η θάλασσα είναι ένα μέρος όπου μπορεί κανείς να χαλαρώσει και να σκεφτεί για τα διάφορα θέματα που απασχολούν ... καθαρίζει την σκέψη του και χαλαρώνει ... γαληνεύει την ψυχή του και ξεφεύγει από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής .. για μένα το νερό είναι ένα μέρος αποτοξίνωσης από τα διάφορα προβλήματα οι θάλασσες ... » Όσο ο Μιχάλης λέει «Για μένα η θάλασσα δεν είναι απλώς μια ατελείωτη πηγή ζωής που επιτρέπει σε μας τους ανθρώπους και σε αμέτρητες άλλες οργανώσεις να υπάρξουν αλλά είναι ένα μέσο που αφήνει ελεύθερο να ταξιδέψω σε χώρους πραγματικά εξωπραγματικούς που μου αρέσουν πολύ. Εξάλλου, τι θα ήταν η ζωή αν δεν είχε ο καθένας μας ένα θαλάσσιο σκάφος για να ταξιδέψει; ». και η Λυδία δανείζεται τον συγγραφέα της φράσης «Η μοναξιά που αισθάνεσαι στη θάλασσα είναι προσωπική και ζωντανή. Δεν καταβάλλει ούτε δεν αποθαρρύνει. Είναι μια διεγερτική μοναξιά». Ο Μάνος πιστεύει ότι «κάποιοι λένε πως είναι τα σύνορα γης και θάλασσας ... εγώ πάλι λέω πως είναι η αρχή κάτι τελειωμένο». Η Κυριακή είναι απολύτη και έχει δίκιο «Όλοι αγαπούν τις ιστορίες με τη θάλασσα» κ η ειρήνη γράφει «Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή; φωνή που μπαίνει με την καρδιά μας και την τείνει και την ευφράζει ». Ο Χριστίνα περιφανής δηλώνει« πάντα είπα ότι είναι προνόμιο να ζεις πλάι στη θάλασσα, καυγάμαι για αυτό. Συνέχεια όταν πηγαίνω στην θάλασσα, όλα μου τα πηγαία συναισθήματα γίνονται μπουρμπουλήθρες που αναδύονται στην επιφάνεια. Χάνομαι πολλές φορές. Είναι τα στιγμές που γυρίζουν προς τα πίσω, κάνουν το θαλάσσιο στρώμα και αφήνουν. Κλείνο τα μάτια. Καμία φορά, κοιτάω σκαστά τον ουρανό. Ο ήλιος με τυχαίνει, αλλά τουλάχιστον επιβεβαιώνει ότι είναι ακόμα εκεί, ότι φωτίζει, και ότι δεν έχει απομακρυνθεί αρκετά, ίσα-ίσα να ξεφύγει. Και όσες ώρες ή μέρες και να ζω στην θάλασσα μου μοιάζουν δευτερόλεπτο. Δεν ξέρω αν θα ήταν ποτέ αρκετός ο χρόνος που περνάω εκεί. Κάθε φορά που η θάλασσα ζει μέσα μου. Σαν να καθαρίζει το μυαλό μου, το βλέμμα .. Σαν να σκέφτομαι και να βλέπω καθαρά για λίγο .. για όσο. Όποτε έρχεται η στιγμή που βλέπω καθαρά να νιώσω μια περίεργη συναίσθηση ανακούφισης. Νιώθω το "επιτέλους" σε όλη του την ένταση, σαν να αναδύομαι στην επιφάνεια μετά από μακροβούτι σε αβυσσο ..... !!!!! ». Η Κατερίνα είναι βέβαιη ότι «Ο ήχος της θάλασσας είναι το καλύτερο ταρεμιστικό ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές». Αλλά το ένα είναι το κοινό συμπέρασμα κατά τη Σμαράγδα «Είναι ωραίο το βουνό τελικά !!!» Αναρωτιέμαι και θέλω να μάθω τα παιδιά αν η προοπτική ενός ζωής και μιας καριέρας θαλασσινής τους πέρασαν ποτέ από το μυαλό. Η Μαρία απάντησε: «Λένε πως η επάγγελμα του ναυτικού είναι σκληρή για όλους και μάλλον περισσότερο για τα γυναικά .. και αυτό με προβλημάτισε αν έχω τα κότσια να γίνω ναυτικός .. Επίσης λέω ότι είναι δύσκολο να είσαι ναυτικός γιατί αν έχεις οικογένεια δεν θα έχετε την ευκαιρία να το βλέπετε πολύ συχνά .. Οι έλληνες που έχουν αυτή την ευκαιρία να είναι ναυτικοί τους θαυμάζουν γιατί πιστεύουν ότι είναι πολύ δυνατοί άνθρωποι .. Αυτό το πρόγραμμα μου έκανε να ψάχνω σε πηγές και να βρω πληροφορίες που δεν θα έκανα ποτέ να κόπο να ψάξω γιατί πολύ απλά δεν ήξερα .. Δεν ξέρω αν φοβούμαι το θαλασσινό γιατί κάνεις δεν ξέρει τι να περιμένει από εκεί .. άλλοτε είναι ήρεμο και η γαλήνια και άλλοτε γκρίζα κ φουρουνιασμένη .. »Ο Μάνος προβληματίζει« Παρόλο που ζουν σε νησί, η ιδέα του να είμαι ναυτικός δεν μου είναι πολύ γνωστός.Συγούρα η ζωή ενός ναυτικού είναι πολύ διαφορετική από έναν απλό άνθρωπο.Είναι σίγουρα γεμάτη από περιπέτεια και ηρεμία.Μα το σίγουρο είναι πως αυτό το απέρριψε ανύπαρκτος ωκεανός σε ταρεμές και πολλές φορές μπορεί να κάνει και να ξεχάσει πράγματα. Η ιδέα του να είσαι ναυτικός πρέπει να είναι συναρπαστική και δεν ξέρω αν θα την ακολουθήσει σαν επαγρύπνηση αλλά ως εμπειρία όλοι πρέπει να ζήσουν. Τέλος για να ζήσουμε στο θαλάσσιο ταξίδι ή απλά ως εμπειρία να κάνουμε ταξίδια πρέπει να το σεβαστούμε, γιατί αυτή μας γεννήθηκε και ... αυτή μπορεί να μας πάρει πίσω! »Ενώ ο Φράντζης μάλλον βρίσκει με την λογική της ηλικίας του, ελκυστική «Έχω μια σκέψη να γίνω ναυτικό να ξυπνάω και να μυρίζω θάλασσα να πιάνω κάθε μέρα και ένα καινούργιο λιμάνι να ζήσω τη θάλασσα από μέσα ...... Σκέφτομαι πως ο Δασκάλα τους είναι δίκαιος. Ίσως δεν έχει σημασία αν θα βγει κάποιος από τους παιδικούς ναύτες, είναι μακρύς και μακρινός ακόμα ο δρόμος κ ο χρόνος μέχρι να ωριμάσει μια τέτοια επιθυμία, αλλά σίγουρα όμως θα έχουν πάντα μέσα τους το θαλάσσιο, αποθέματα στην ζωή τους. Εξάλλου, οι δάσκαλοι του ναυτικού έλεγαν: "με χαρτιά και πυξίδες γνωρίζω και να παίζω τον καπετάνιο .... οι φουρτούνες βρίσκονται πάντα στα στεριά" ??? και προσπαθώντας να μπει στα παιδιά του ο κόσμος ανατρέχει στις δικές του πάντα θαλασσινές ανθυμβνήσεις και γράφει: «Πού να δεις τον Χονολουλού! Απίστευτη ». Ήταν Αύγουστος του 1980 και αυτή ήταν η πρώτη φωνή που ακούστηκε από την άλλη άκρη του κόσμου, σε ένα τηλεφώνημα που ξεκίνησε με τα λόγια «ο πατέρας, ο Βόλος είναι καταπληκτικός». Ήταν επίσης μια πολύ καλή υπενθύμιση των λόγων για τους οποίους όταν ήμουν πέντε χρονών απάντησα «ναυτικός» στο ερώτημα «τι θα γίνει όταν μεγαλώσεις». Στα μάτια ενός παιδιού, τη θάλασσα, τα «βαπόρια», τις χώρες των οποίων δεν μπορείτε να μιλήσετε, τα άλλα παιδιά που μιλάνε άλλες γλώσσες, τη μυρωδιά από τη φιλιππινέζικη φρυγμένη ρύζι που απλώνεται από το σκεύη μέχρι τα σκαλοπάτια που οδηγούν στα καμπίνες με τις καρφωμένες στο πάτωμα κρεβάτια, είναι όλα μαγικά. Στα μάτια ενός παιδιού, Δεν υπάρχουν ούτε φουρτούνες, ούτε σουελ, ούτε ατυχήματα σε μηχανές, ούτε και σαράντα ημέρες ουρανός και θάλασσας, ούτε νόστο .... »Στα μάτια όμως αυτών των παιδιών του Καζουλείου Γυμνασίου η θάλασσα δεν θα πάψει ποτέ να ξεχειλίζει από την ψυχή τους εκεί που με πάθος τους εμφυτεύτηκαν; Αν σε κάθε σχολείο οι μικροί μας μαθητές μάθαιναν να αφουγκράζουν τη θάλασσα, θα ήμασταν ακόμα λαός θαλασσινός; Αν και σε κάθε σχολείο η γνώση και η κατάρτιση απέτυχαν στο μάτι της καταναγκαστικής στείρας πληροφόρησης και απέκτησαν ουσία, ψυχή και διαδραστικότητα. Θα βάλουμε αισιόδοξα τις ελπίδες μας στην εκπαίδευση της νέας γενιάς και των σχολείων μας. Ευχή μας σε όλα αυτά τα παιδιά "Τίποτα, ποτέ και κανένας να μην μαυρίσει το μπλέ της θάλασσας τους.» Και αντί επιλογής Ένα γράμμα όπως δημοσιεύτηκε στην σελίδα του πολιτιστικού αυτού σχολικού προγράμματος από την Ιωάννα Κλουρίου; «Αγαπημένο μου μαρκόνη, είναι που ακούω το« Καράτι» και σου αφήνεις δυο λόγια για ένα κορίτσι που δεν γνώρισες, ένα κορίτσι που περιμένει πότε θα φθάσουν τα μουνόνια ... φοβίζει, λέει, το δέμα και την ξηρασία, εάν στεγνώσει το δέρμα της θα χαθεί, να νοιώθει να ανοίξει εκεί που ακούμπησαν λέξεις και δάχτυλα μαχαίρια και έγραψαν στίγματα αιώνια. Πώς να σου πει για αυτό το φόβο ο αρχαίος, πούθε νά'ρχει, δεν ξέρεις, είναι πολλά που δεν ξέρεις και δεν μπορείς και αυτό το στίχο σου αν ακούγεται shivers: "σημάδι μαύρο έμεινε και χάλκαμ έσπασε ..." , τα βραχίλια δεν φορά ποτέ, να ξέρεις ... και να φοβάμαι, όχι, λυπάται για τους ανθρώπους με το χειμώνας στην ψυχή, λυπάται που δεν έσωσε τον βασιλιά Αtahualpa, δίπλα του ήταν αόρατο ... Ξέρετε, όμως, ότι κάποτε ήθελε να γίνει σαν εσένα, να στέλνει περιστροφές και στιγμές στην πλάτη των αφρών, ιστορίες για την καρδιά τα ψηλά θαλασσινά, τα ανίκητα, να ακούει το σύμπαν, να αλλάξει ο καιρός. Η τέχνη σου χάθηκε, αλλά εκείνη έστειλε το τελευταίο σήμα: τελεία παύλα / παύλα τελεία / τελεία / δύο πεύλες / τρεις παύλες / τρεις τελείες. «Όπως ανέμου. Βλέπεις; Φυσάει ........ »* Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε στην ενημερωτική ιστοσελίδα του RODOS-PRESS.GR και στη διεύθυνση: //www.rodospress.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4533%3A2014-02 -02-11-04-49 & catid = 168 & lang = el ιστορίες για την καρδιά οι ψηλοί θάλασσες, οι ανίκητοι, να ακούσουν το σύμπαν, να αλλάξουν την ώρα. Η τέχνη σου χάθηκε, αλλά εκείνη έστειλε το τελευταίο σήμα: τελεία παύλα / παύλα τελεία / τελεία / δύο πεύλες / τρεις παύλες / τρεις τελείες. «Όπως ανέμου. Βλέπεις; Φυσάει ........ »* Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε στην ενημερωτική ιστοσελίδα του RODOS-PRESS.GR και στη διεύθυνση: //www.rodospress.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4533%3A2014-02 -02-11-04-49 & catid = 168 & lang = el ιστορίες για την καρδιά οι ψηλοί θάλασσες, οι ανίκητοι, να ακούσουν το σύμπαν, να αλλάξουν την ώρα. Η τέχνη σου χάθηκε, αλλά εκείνη έστειλε το τελευταίο σήμα: τελεία παύλα / παύλα τελεία / τελεία / δύο πεύλες / τρεις παύλες / τρεις τελείες. «Όπως ανέμου. Βλέπεις; Φυσάει ........ »* Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε στην ενημερωτική ιστοσελίδα του RODOS-PRESS.GR και στη διεύθυνση: //www.rodospress.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4533%3A2014-02 -02-11-04-49 & 

Η ΡΟΔΙΑΚΗ news@rodiaki.gr