Η Μετάφραση της Αγίας Γραφής

Η Αγία Γραφή 

το 2015 θα μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες

Η Οργάνωση Wycliffe Bible Translators, σκοπός της οποίας είναι η μετάφραση της Αγίας Γραφής σε όλες τις γλώσσες το 2015, αναφέρει ότι κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια και σταθερά βήματα προς την επίτευξη του στόχου της, αναφέρει η UNIAN-θρησκεία με αναφορά στο The Christian Post.

Το Wycliffe σημειώνει ότι μαζί με τους οργανισμούς που ενώθηκαν, όπως το The Seed Company και το SIL International, ο οργανισμός θα μπορέσει να μεταφράσει τη Βίβλο σε 2075 διαφορετικές γλώσσες του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι έμεινε να πραγματοποιηθεί η μετάφραση ακόμα σε 1967 γλώσσες, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας έχει πλέον πρόσβαση στη Γραφή στη δική της γλώσσα.

Πρόσφατες στατιστικές δείχνουν ότι για πρώτη φορά ο αριθμός των γλωσσών στις οποίες έχει μεταφραστεί η Βίβλος, υπερέβη εκείνες στις οποίες δεν μεταφράστηκε. Δηλαδή, η Γραφή είναι διαθέσιμη σε 5,4 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Παρά το γεγονός ότι τις υπόλοιπες 1.967 γλώσσες, πολλές από τις οποίες είναι διάλεκτοι των μεγαλύτερων γλωσσών, μιλούν 209 εκατομμύρια άνθρωποι.

«Τα τελευταία χρόνια, μια σημαντική επίδραση στην εντατικότητα της μετάφρασης έχουν κάνει οι νέες τεχνολογίες και στρατηγικές που μας έφεραν άμεσα στις τοπικές κοινωνίες και έχουν αναπτύξει δημιουργικές λύσεις για το πώς να μεταφραστεί η Βίβλος, με χρήση των ακριβέστερων διαθέσιμων μέσων. Το Wycliffe χρησιμοποιεί για τη μετάφραση νέες υπολογιστικές και δορυφορικές τεχνολογίες. Εκτός από τη μετάφραση της Αγίας Γραφής η οργάνωση παρέχει ιατρική φροντίδα και διδάσκει τους ανθρώπους επαγγελματικές δεξιότητες. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι το ότι η μετάφραση της Βίβλου φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στον Ίδιο το Θεό - Εκείνον που μεταμορφώνει τις καρδιές τους» - γράφεται στο συμπέρασμα της δήλωσης του Wycliffe.

ΠΗΓΗ:http://www.bogoslov.ru/greek/text/3003245/index.html

Ο απατηλός κόσμος...

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Μια νέα γυναίκα, πρώην τοπ μόντελ, εξομολογείται την απατηλότητα του "κόσμου της ομορφιάς" και την πραγματική ομορφιά (της ψυχής) που ανακάλυψε ότι αξίζει και η οποία είναι εκείνη που βλέπει ο Θεός!

Και αυτό, συνέβη όταν...

Δείτε το Βίντεο:

Προσκυνηματικός Τουρισμός:

Ξενοδοχεία μόνον για πιστούς
Άννα Σεμιόνοβα, Ιζβέστια

Δίκτυο ειδικών ξενοδοχείων που θα απευθύνονται στους πιστούς, οι οποίοι θέλουν να επισκεφθούν ορθόδοξους ναούς και μοναστήρια, σκοπεύουν να δημιουργήσουν η ρωσική Εκκλησία, σε συνεργασία με το κράτος και ιδιώτες.

Το ρεσεψιόν του πρώτου επισήμου ξενοδοχείου της Ρωσικής Εκκλησίας "Ντανίλοφσκαγια". 

    'Ετοιμες να βοηθήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, για να αναπτυχθεί ο προσκυνηματικός Τουρισμός, είναι το κράτος, ανέφερε στην «Ιζβέστια» ο επικεφαλής της Επιτροπής Τουρισμού και Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων της Μόσχας, Σεργκέι Σπιλκό. Ο ίδιος, τόνισε ότι η διαμονή στα συγκεκριμένα ξενοδοχεία θα πρέπει να είναι φτηνή, καθώς και ότι αυτά θα πρέπει να δέχονται εκπροσώπους όχι μόνο μιας Θρησκείας.

Σήμερα η πρωτεύουσα διαθέτει μόνο ένα ξενοδοχείο που ειδικεύεται στην υποδοχή προσκυνητών. Πρόκειται για το «Universitetskaya», ένα ανακαινισμένο κτίριο που παλαιότερα στεγαζόταν οικοτροφείο. Όπως διευκρίνισε η διευθύντριά του, Ελένα Βασένκο, τα ξενοδοχεία αυτού του είδους διαφέρουν από τα συνηθισμένα ως προς το ότι διαθέτουν ναό στην αυλή και δωμάτιο για προσευχή σε κάποιον από τους ορόφους τους. Διευκρινίζει ακόμη, ότι τα εστιατόριά τους έχουν νηστήσιμο μενού, στα δωμάτια υπάρχουν εικόνες Αγίων, ενώ διατίθενται περιοδικά θρησκευτικού περιεχομένου. Στο «Universitetskaya» λειτουργεί επίσης προσκυνηματικό κέντρο που οργανώνει εκδρομές σε ιερούς τόπους, ακόμη και του εξωτερικού. Η κ. Βασένκο ανέφερε ότι η περίοδος με τους περισσότερους επισκέπτες είναι η παραδοσιακή για τη Μόσχα τουριστική σεζόν. Δηλαδή, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, σημειώνοντας ότι κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών εορτών δεν παρατηρείται ιδιαίτερη κίνηση.

Ο Σπιλκό επιβεβαίωσε ότι η διαδικασία δημιουργίας ξενοδοχείων στη Μόσχα για τους προσκυνητές έχει ήδη ξεκινήσει. Την προηγούμενη εβδομάδα η Πολεοδομία έδωσε τη συγκατάθεσή της να κατασκευαστεί ξενοδοχείο και ένα παρεκκλήσι μαζί με ένα χώρο για προσευχή δίπλα από το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Σκέπης στην οδό Ταγκάνσκαγια. Υπολογίζεται ότι το ξενοδοχείο θα καταλαμβάνει έκταση περίπου 9,6 χιλ. τ.μ., ενώ το παρεκκλήσι και ο χώρος προσευχής, 500 τ.μ. Επίσης, το σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία υπόγειου πάρκινγκ 1,5 χιλ. τ.μ., καθώς και υπαίθριου χώρου στάθμευσης.

       Η Εκκλησία.                                                                                          

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του γραφείου Τύπου του Πατριάρχη Μόσχας και πάσης της Ρωσίας, διάκονο Αλεξάντρ Βολκόφ, λόγω της ιδιαιτερότητας των επισκεπτών για τους οποίους προορίζονται τα ξενοδοχεία που θα ανεγερθούν, θα στοιχίσουν λιγότερο στην κατασκευή τους από ότι τα συνηθισμένα. Ο κ. Βολκόφ αναφέρει επίσης, ότι οι τουρίστες αυτοί έχουν λιγότερες απαιτήσεις, ενώ παράλληλα μια θετική παράμετρος είναι ότι τα ξενοδοχεία μπορούν να γίνουν μακριά από το θόρυβο και τους κάθε είδους «πειρασμούς» που χαρακτηρίζουν το κέντρο της πόλης. Εφόσον όμως οι περισσότεροι ναοί και τα μοναστήρια βρίσκονται στο κέντρο της Μόσχας, κάποια από τα νέα ξενοδοχεία πιθανόν να δημιουργηθούν στο ήδη υπάρχον πολεοδομικό σύστημα, και επομένως, δεν θα σταθεί εφικτό να ικανοποιηθούν όλες οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν το σκοπό της ύπαρξής τους.

Ο κ. Βολκόφ πρόσθεσε πως τα ξεχωριστά ξενοδοχεία για προσκυνητές είναι απαραίτητα, διότι «τα περισσότερα ξενοδοχεία δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες αυτού του είδους των τουριστών, όσον αφορά τη διατροφή και το ημερήσιο πρόγραμμα εξυπηρέτησης». Όπως λέγει, τα ξενοδοχεία αυτά θα είναι χρήσιμα και τις ημέρες των θρησκευτικών εορτών: «Μόνο στο μοναστήρι της Αγίας Σκέπης, συρρέουν καθημερινά για να προσκυνήσουν τα οστά της Αγίας Ματρόνας της Μοσχοβίτισσας χίλιοι προσκυνητές, καθώς αυτή περιλαμβάνεται μεταξύ των πιο σεβαστών Αγίων της Μόσχας και της Ρωσίας».

 Η εκτελεστική διευθυντής της Ένωσης Τουριστικών Πρακτόρων της Ρωσίας, Μάγια Λομίτζε, δήλωσε ότι η ξενοδοχειακή βιομηχανία πρέπει να αναπτύσσεται με συμμετρία. «Η δημιουργία ξενοδοχειακής αλυσίδας για προσκυνητές είναι καλή ιδέα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι η εξασφάλιση μιας οικονομικής διαμονής για όλους τους τουρίστες», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον ειδικό του «Οικονομικού Ινστιτούτου της πόλης», Ντενίς Βιζγκαλόφ, τα ξενοδοχεία προσκυνητών θα προωθήσουν διεθνώς την εικόνα της Μόσχας ως πνευματικής πρωτεύουσας του ρωσικού κόσμου: «Η πόλη έχει χιλιάδες εκκλησίες, τα 2/3 των οποίων αποτελούν τόπους μοναδικής ιερότητας για του ορθοδόξους, καθώς και αρχιτεκτονικά και ιστορικά μνημεία». 

Πηγή: danilovsky.ru

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:   http://rbth.gr/articles/

"Μια Πατινιώτισσα.. "

 Με τo "φροκάλι" (σκούπα από βρούλα) στο χέρι μια "Χωριανή" σκουπίζει το δρόμο

μπροστά στο σπίτι της,

στη γειτονιά του "Λάουρα"

Καθημερινή πρακτική, η καθαριότητα όχι μόνο του σπιτιού, αλλά και του δρόμου μπροστά από κάθε σπίτι. Η κάθε "νοικοκυρά" καθάριζε, άσπριζε, γενικά φρόντιζε το δρόμο, το στενάκι, την πλατεία, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι της. Ευτυχώς συνεχίζεται η παράδοση αυτή, μέχρι σήμερα, βέβαια σε μικρότερο βαθμό, επειδή οι περισσότερες γυναίκες εργάζονται και ο χρόνος τους είναι περιορισμένος.

Λέγεται, πως κάποτε, βρέθηκε στο Λονδίνο, ένας ναύτης από την Πάτμο κι όπως περιδιάβαινε την πόλη, διάβασε μια κυβερνητική ανακοίνωση, η οποία έγραφε, ότι όποιος υποδείξει τον τρόπο για να καθαριστεί η πόλη από τα σκουπίδια, θα έπαιρνε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Δεν έχασε λοιπόν ευκαιρία. Παρουσιάστηκε στον Κυβερνήτη και του είπε: 
"Μπορώ μέσα σε τρείς ημέρες να σας κάνω το Λονδίνο "λαμπίκο", αρκει να κάνετε αυτό που θα σας πω". 
Γέλασε ο Κυβερνήτης, τον πέρασε για "παλαβό", αλλά ωστόσο από περιέργεια του απάντησε: "Εδώ προσπαθούμε και προσπαθούμε, με πολυάριθμο εξειδικευμένο προσωπικό και δεν κάνουμε τίποτε. Εσύ, πώς θα τα καταφέρεις"; ¨Θα κάνετε αυτό που κάνουμε στο Νησί μου". "Και τί κάνετε στο νησί σας"; "Κάθε νοικοκυρά, καθαρίζει το δρόμο της, τον ασπρίζει, τον περιποιείται, τον στολίζει με γλάστρες και λουλούδια και έτσι δεν υπάρχει θέμα καθαριότητας...".

Δεν είναι γνωστό, αν ο Κυβερνήτης του Λονδίνου, κατάλαβε αυτά που του είπε ο Πατινιώτης,αλλά το περιστατικό τονίζει αυτη την όμορφη Πατμιάκη παράδοση....

Φωτό: Δέσποινα Μελιανού

Ο Ιεροψάλτης

• Ὁ Ψάλτης μέσα στό λειτουργικό βίο τῆς Ἐκκλησίας

 

Ο Ψάλτης μέσα στό λειτουργικό βίο της Εκκλησίας

 

Ἡ καθιέρωση τῶν ψαλτῶν καί κατ’ ἀκολουθίαν τῶν χορῶν μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκολούθησε τήν ὅλη ἐξέλιξη τῆς λειτουργικῆς ζωῆς, στήν ὑμνολογία καί τεχνικῆς αὐτῆς μορφή ἀφ’ ἑνός καί τίς ἀπαιτήσεις τῆς τελετουργικῆς διαδικασίας ἀφ ‘ ἑτέρου.

Στήν Καινή Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι ὁ Κύριος καί οἱ Μαθητές Του, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο,«ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν…» 1, ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στούς Χριστιανούς « λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς, ἄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ…»2 . Καί ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος παραγγέλει: « Εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω»3. Ὁ Τερτυλλιανός ἀναφέρει ὅτι ἕκαστος στίς χρι στιανικές ἀγάπες ὤφειλε νά ὑμνήσει τόν Θεό μέ ὕμνους εἴτε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, εἴτε ἀπό ἰδική του ἔμπνευση, κατά προ- αίρεσιν 4.

Στήν Ἐκκλησία μέχρι τὸν Δ΄ αἰῶνα μ.Χ. ἔψαλλε ὅλος ὁ λαός. Ἀλλά ἐπειδή οἱ ὕμνοι, μέ τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανι σμοῦ, ἦσαν πολλοὶ καί ἐπειδή συνέβαιαν χασμωδίες, ἐκρίθηκε ὡς εὔσχημο καί εὔρυθμο νά ὑποκαταστήσουν τό λαό οἱ ψάλτες μέ τούς δύο Χορούς.

 

Ἡ ἐκπαίδευση τῶν ψαλτῶν ἐγινόταν σέ εἰδικές σχολές. Ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ αὐτοκράτορος (τέλη Δ΄ αἰῶνος μ.Χ.) ἀναφέρεται ὅτι στήν Κωνσταντινούπολη ἐδίδασκαν τήν ἐκκλησιαστικὴ μουσική, διδάσκαλοι τῆς μουσικῆς. Κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ (482 565 μ.Χ.) ὁ ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας εἶχε 25 ἱεροψάλτες, ἐκτός αὐτῶν δέ καί 100 ἀναγνῶστες οἱ ὁποῖοι ἐβοηθοῦσαν στήν ψαλμωδία. Τόν χορό τῶν ἱεροψαλτῶν διηύθυνε ὁ πρωτοψάλτης, πού ἐχρησιμοποιοῦσε τή λεγόμενη χειρονομία. Ἡ χειρονομία, πού ἦταν σέ χρήση μέχρι τά μέσα περίπου τοῦ ΙΖ΄ αἰῶνος μ.Χ., ἐγινόταν μέ διάφορες κινήσεις τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ καὶ ἔδειχνε, συνήθως, τό σύνθημα τῆς ἐνάρξεως καί τῆς παύσεως τῆς ψαλμωδίας, καθώς ἐπίσης τόν τρόπο ἐκτε λέσεως καί τό ρυθμό τοῦ ἄσματος.

Ἡ θέση τῶν ψαλτῶν ἐπαγιώθηκε στήν Ἐκκλησία, γιά νά μήν παρεισφρύσουν στή λατρεία αἱρετικά στοιχεῖα στήν ψαλμωδία ἀφ ‘ ἑνός, δεδομένου ὅτι οἱ Ἀρειανοί εἰσήγαγαν τόν τρόπο τοῦτο τῆς ψαλμωδίας πρός διάδοσιν τῶν κακοδοξιῶν τους, καί γιά νά καθοδηγοῦν τό λαό στήν ψαλμωδία κανονικοί ψάλτες. Ἔτσι ἡ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος (360 μ.Χ.) διά τοῦ 15ου Κανόνος αὐτῆς ἐφιστᾶ τήν προσοχή «περί τοῦ μή δεῖν πλήν τῶν κανονικῶν ψαλτῶν, τῶν ἐπί τόν ἄμβωνα ἀναβαινόντων καί ἀπό διφθέρας ψαλλόντων ἑτέρους τινάς ψάλλειν ἐν ἐκκλησίᾳ » . Ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀναφέρει : «Τούς ἐπί τῷ ψάλλειν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις παραγινομένους, βουλόμεθα μήτε βοαῖς ἀτάκτοις κεχρῆσθαι καί τήν φύσιν πρός κραυγήν ἐκβιάζεσθαι, μήτε τι ἐπιλέγειν τῶν μή τῇ ἐκκλησίᾳ ἁρμοδίων τε καί οἰκείων. Ἀλλά μετά πολλῆς προσοχῆς καί κατανύξεως τάς ψαλμωδίας προσάγειν τῷ τῶν κρυπτῶν ἐφόρῳ Θεῷ. Εὐλαβεῖς γάρ ἔσεσθαι τούς υἱούς Ἰσρα ήλ τό ἱερόν ἐδίδαξε λόγιον» (Κανών 75ος ).

Ἄλλοι Κανόνες ἀφορῶντες σέ διάφορα ζητήματα τῶν ψαλτῶν μεταξύ ἄλλων εἶναι καί οἱ ἑξῆς: « Τῶν εἰς κλῆρον προσελθόντων ἀγάμων, κελεύομεν βουλομένους γαμεῖν, ἀναγνώστας καί ψάλτας μόνον» (Κανών 26ος ). Αὐτόν ἐπικυρώνει καί ὁ 6ος Κανών τῆς ἐν Τρούλλῳ Συνόδου, ἐνῶ κατά τόν 14ο Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου « ἐπειδή ἔν τισιν ἐπαρχίαις συγκεχώρηται τοῖς ἀναγνώσταις καί ψάλταις γαμεῖν, ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος μή ἐξεῖναι τινι αὐτῶν ἑτερόδοξον γυναίκα λαμβάνειν…» . Κατά τόν 14ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου « οὐ δεῖ ἱερατικούς ἀπό πρεσβυτέρων ἕως… ψαλτῶν… εἰς καπηλεῖον εἰδιέναι » . Κατά τόν 43ο Ἀποστολικό Κανόνα « ὑποδιάκονος ἤ ἀναγνώστης ἤ ψάλτης τά ὅμοια ποιῶν ἤ παυσάσθω ἤ ἀφοριζέσθω » . Ὅσον ἀφορᾶ στήν περιβολή τῶν ψαλτῶν στήν Ἐκκλησία, κατά τόν 23ο Κανόνα τῆς Λαοδικείας « οὐ δεῖ ἀναγνώστας ἤ ψάλτας ὠράριον φορεῖν καί οὕτως ἀναγινώσκειν ἤ ψάλλειν » . Ἡ δέ Σύνοδος τῆς Καρθαγένης ἀπεφάσισε ὅπως ὁ πρεσβύτερος διορίζει τούς ψάλτες μέ τήν ἄδεια τοῦ Ἐπισκόπου.

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω δηλώνεται σαφῶς ὅτι οἱ ψάλτες ἀνήκουν στούς κατώτερους κληρικούς, λαμβάνοντες τό χάρισμα διά χειροθεσίας, εἶναι δέ περιττό νά τονισθεῖ ὅτι ἀδυνατοῦν νά τελέσουν μυστήριο, ἐνῶ κατ’ οἰκονομίαν εἰσέρχονται στό Ἱερό Βῆμα, ὡς καί οἱ ἀναγνῶστες. Σήμερα καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῶν Ἀκολουθιῶν φέρουν τό ράσο.

 

 

 

Σχέσεις Λαμπαδαρίου – Πρωτοψάλτου

 στή Μεγάλη Ἐκκλησία

Ὁ ἀμέσως μετά τόν Πρωτοψάλτη (δεξιό ψάλτη) τίτλος στήν ἱεραρχία τοῦ ψαλτικοῦ κόσμου λέγεται Λαμπαδάριος (ἀριστερός ψάλτης). Ἡ λέξη Λαμπαδάριος ἀπό ἐτυμολογική σημασία εἶναι τόσο παλιά, ὅσο καί ἡ λέξη λαμπάδα, γιατί ἀπό αὐτή προέρχεται. Σπανιότερα, τή λέξη τή συναντᾶμε καί ὡς λαμπαδηφόρος ἢ κηροφόρος. Ἡ χρήση τῶν λαμπάδων στή χριστιανική λατρεία συνδέεται μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδιαίτερα στήν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν, ὅπου οἱ Ἀκολουθίες γίνονταν τή νύχτα ἢ τίς πολὺ πρωϊνὲς ὧρες ἡ χρήση τῶν λαμπάδων ἦταν ἀπαραί τητη, ὅπως ἐπίσης καί τό πρόσωπο πού θὰ ἐφρόντιζε γι’ αὐτές.

Στήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (313 337 μ.Χ ) καθoρίσθηκε ἡ Κυριακὴ ὡς ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου (321 μ.Χ.), οἱ διάφορες Ἀκολουθίες γίνονταν τίς πρωϊνὲς ὧρες καί γι’ αὐτό χρησιμοποιοῦνταν μεγάλες λαμπάδες, οἱ ὁποῖες στηρίζο­νταν σέ εἰδικά κηροπήγια, τά λεγόμενα στά λατινικά « candelabra ». Ὁ Λαμπαδάριος εἶχε τὸ καθῆκον νὰ ἀνάβει τὶς λαμπάδες αὐτές γιά νά φωτισθεῖ ὁ ναός, καθώς καί αὐτές τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἄλλο του καθῆκον ἦταν νά φροντίζει τίς λαμπάδες τῶν ἱερέων καί Ἀρχιερέων στή διάρκεια τῶν διαφόρων λιτανειῶν, ὅπως ἐπίσης αὐτές τοῦ Πατριάρχου ἢ τοῦ Ἀρχιερέως, μέ τίς ὁποῖες εὐλογοῦσαν τό λαό. Αὐτό ἦταν ἀρχικά τό καθῆκον τοῦ Λαμπα δαρίου, τὸ ὁποῖο ἦταν καί ἄσχετο μέ τό σημερινό.

Στά μετέπειτα Βυζαντινὰ χρόνια ἦταν πράγματι ὀφφίκιο στή Μεγάλη Ἐκκλησία ἀλλά καί πάλι ἦταν ἄσχετο μέ τό σημερινό. Ὁ ψευδοΚωδινὸς τόν παρουσιάζει στόν « εὐώνυμο χορό» τῶν ὀφφικιάλων, μετά τό διδάσκαλο τοῦ Εὐαγγελίου καί πρίν τὸν ἀρχιδιάκονο. Δινόταν σέ δύο πρόσωπα, μέ καθήκοντα ἐναλλὰξ κάθε ἑβδομάδα. Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρονται : « Οἱ δύο λαμπαδάριοι βαστάζουσι τήν λαμπάδα, ἕκαστος τήν ἴδια ἑβδομάδα ἔμπροσθεν τοῦ Πατριάρχου» καὶ « οἱ δύο λαμπαδάριοι, ἵνα καθαρίζωσι τάς λαμπάδας ἐν τῷ θείῳ ναῷ, καί κομίζωσι καί τήν λαμπάδα, καί τιθῶσιν ἔμπροσθεν τοῦ ἀρχιερέως » . Ἦταν δηλαδή ἕνας κατώτερος κληρικός, ὅπως οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοί ὀφφι κιάλοι, μέ κύριο ἐκτός τῶν ἄλλων καθῆκον νά κρατεῖ τή λαμπάδα τοῦ Πατριάρχου, τοῦ ὁποίου ὁ θρόνος ἦταν τότε πρίν τό Ἱερό Βῆμα, στά ἀριστερά. 

 

 

Ἐπειδή ἀκριβῶς τό διακόνημα αὐτό δόθηκε στόν κορυφαῖο τοῦ ἀριστεροῦ (β) χοροῦ τῶν ψαλτῶν, ἔμεινε καί τό ὄνομα Λαμ παδάριος. Αὐτή εἶναι ἡ ἐξήγηση πού δίνουν οἱ περισσότεροι πού ἀσχολοῦνται μέ τήν ἑρμηνεία τῶν ὀφφικίων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἐνῶ ὅμως ὑπάρχει τό ὀφφίκιο τοῦ ἄρχοντος Λαμπαδαρίου μέ καθήκοντα ξένα στή μουσική, πῶς εἶναι δυνατὸν νά συνυπάρχει ὁ τίτλος τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ « εὐαγοῦς βασιλικοῦ κλήρου» μέ καθήκοντα ἀποκλειστικά ψαλτικά; Εἶναι ἀκριβῶς πανομοιότυπη περίπτωση μέ αὐτή τοῦ Πρωτοψάλτου, δηλαδή ὅτι στό παλάτι ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερβολικῆς χλιδῆς ποὺ ὑπῆρχε, αὐτή ἀντανακλοῦσε καί στούς τίτλους. Ἔτσι δέν γνωρίζουμε τό Λαμπαδάριο τῆς Μ. Ἐκκλησίας, ἀλλά τοῦ « βασιλικοῦ κλήρου», ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Μανουὴλ Χρυσαφής ὁ Παλαιός. Πάντως, μέ μεγάλη πιθανότητα, τό ὄνομα ἔμεινε ἀπό τά καθήκοντα πού προαναφέρθηκαν, γιά τά ὁποῖα παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Παΐσιος ὁ Α’ στά μέσα τοῦ ΙΖ’ αἰῶνος μ.Χ. σὲ ἐπιστολή του πρός τόν Μόσχας Νίκωνα.

Ὁ πρῶτος Λαμπαδάριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας πού γνωρίζουμε μετά τὴν Ἅλωση εἶναι ὁ Φωκᾶς, τὸ ἔτος 1575. Συνήθως ἀπό τή θέση τοῦ α΄ δομεστίκου προβιβαζόταν ὁ κάθε νέος Λαμπαδάριος. Αὐτὸ ἐπέβαλλε ἡ τάξη τῆς Μεγάλης Ἐκκλη σίας. Παρ’ ὅλα ὅμως αὐτά, ὅπως εἶναι καί στήν περίπτωση τοῦ Πρωτοψάλτου, ὑπῆρχαν περιπτώσεις πού δέν ἐτηρεῖτο ἡ κανονική τάξη ἀλλά, ἀντίθετα, διορίζονταν στό ἀξίωμά του πρόσω-πα ἀπό τή θέση τοῦ β’ δομεστίκου ἢ ἀκόμα καί ἔξω ( ἔξωθεν ) ἀπό τόν Πατριαρχικό Ναό.

Ἡ θέση τοῦ Λαμπαδαρίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἴσως εἶναι καί δυσκολότερη. Εἶναι ὑποχρεωμένος, ὅπως καί ὁ Πρωτοψάλτης, νά ψάλλει τά περισσότερα μαθήματα ἀπ’ ἔξω. ‘Ὅταν ἐπίσης δέν ἐταίριαζαν οἱ χροιὲς τῶν φωνῶν τῶν δύο κορυφαίων ψαλτῶν, ἦταν πολύ δύσκολο γιά τόν κάθε Λαμπαδάριο νά ἀπαντήσει (ἀντιφωνήσει) στόν Πρωτοψάλτη, γιατί ὁ Πρωτοψάλτης ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐκανόνιζε τίς βάσεις καί τό ρυθμό τῶν διαφόρων μαθημάτων. Ὁ Λαμπαδάριος εἶναι συνήθως ὁ ὑπεύθυνος γιά τή διδασκαλὶα τῆς ψαλμωδίας στόν Πατριαρχικό ναό, δηλαδή στούς δομεστίκους καί σέ ὅσους μέ ὑπόδειξη τοῦ Πατριάρχου ἢ διαφόρων Ἀρχιερέων τοῦ παραδίδονται, γιά νά τούς διδάξει ἀμισθί τή μουσικὴ τέχνη. Σύμφωνα πάντα μέ τήν τάξη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὁ Λαμπαδάριος ἦταν ὁ ἑπόμενος Πρωτοψάλτης. Παρ’ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν περιπτώσεις, ὅπου δέν ἐτηρήθηκε ἡ τάξη αὐτή. Ὅπως καὶ ὁ Πρωτοψάλτης, ἔτσι καί ὁ Λαμπαδάριος ἐκτός τῶν μουσικῶν του καθηκόντων συνυπέγραφε ὡς μάρτυρας σέ διάφορες ὑποθέσεις τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἄρχοντες Λαμπαδάριοι

Μανουήλ Χρυσάφης ὁ Α΄	ἐπί τῆς Ἁλώσεως
Ἰωάννης ὁ Τραπεζούντιος	1727	10-4-1748
Δανιήλ ὁ ἀπό Τυρνάβου	11-4-1748	1765
Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος	1766	1777
Πέτρος ὁ Βυζάντιος	1778	1801
Μανουήλ ὁ Βυζάντιος	1802	1804
Γρηγόριος ὁ Λευῒτης	1805	21-6-1819
Κωνσταντῖνος ὁ Βυζάντιος	22-6-1819	23-12-1822
Ἀντώνιος ὁ Ἀνδριανουπολίτης	4-12-1822	1827
Ἰωάννης ὁ Βυζάντιος	1831	1855
Στέφανος Μιχαήλ ὁ Βυζάντιος	1856	1862
Γεώργιος Ραιδεστηνός ὁ Β΄	1863	1- 2-1871
Νικόλαος Στογιάννης ὁ Βυζάντιος	2- 2-1871	1- 2-1888
Ἀριστείδης Νικολαϊδης	2- 2-1888	4-1 Ι-1905
Ἰάκωβος Ναυπλιώτης	5-11-Ι905	1911
Κωνσταντῑνος Κλάββας	1911	1916
Εὐστάθιος Βιγγόπουλος	1917	5- 2-1938
Κωνσταντῖνος Πρίγγος	1- 3-1938	1939

 

1Ματθ. 26, 30. Μάρκ. 14, 26.
2Ἐφεσ. 5, 19. Κολ. 3, 16.
3Ἰακ. 5, 13.
4Ἀπολογία, 39.

 

http://hristospanagia1.wordpress.com
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://hristospanagia1.wordpress.com/

Το Αντίδωρον

• Τί εἶναι τό Ἀντίδωρον;

 

Το Αντίδωρον είναι ευλογημένος άρτος που βγαίνει από τα πρόσφορα που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θεία Λειτουργία (γι’ αυτό και ονομασία πρόσφορο, από το ρήμα προσφέρω).

 Κατά την ώρα που γίνεται η ακολουθία της προσκομιδής προφέρονται άρτοι (πρόσφορα), συνήθως τρία ή πέντε για να εξαχθούν οι μερίδες των εννέα ταγμάτων. 

Πρώτα εξάγεται ο αμνός που συμβολίζει και τυποί το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Δεύτερον εξάγεται η τριγωνική μερίδα της Θεοτόκου. 

Τρίτον εξάγονται οι μερίδες των εννέα ταγμάτων, δηλαδή πάντων και πασών των αγίων της Εκκλησίας (πρόκειται για εννέα τριγωνικές μερίδες).

Τέταρτον εξάγεται η μερίδα υπέρ του οικείου επισκόπου (Πατριάρχου, Αρχιεπισκόπου, Μητροπολίτου για τα δεδομένα της Ελλάδας) και,

 πέμπτον εξάγονται οι μερίδες των ζώντων και κεκοιμημένων, της θριαμβεύουσας και της στρατευμένης Εκκλησίας (πρόκειται για μαργαρίτες, μικρά δηλ. ψίχουλα). Τα υπόλοιπα των άρτων (προσφόρων) που προσκομίζονται στην Πρόθεση είναι αυτά που ονομάζουμε Αντίδωρα. Το μέγεθος των Αντιδώρων κατά τη Θεία Λειτουργία δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά τέτοιο που να επαρκεί ώστε να διανέμεται σε όσους δεν μετέλαβαν των αχράντων Μυστηρίων, οι οποίοι, σύμφωνα με τον άγιο Συμεών Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, «πάντες εκείνου (ενν. του Σώματος και Αίματος Χριστού, δηλ. του Δώρου) ικανοί μεταχείν τούτο (δηλ. το αντίδωρον) δίδονται αντ’ εκείνου» (Συμεών Θεσ/νίκης, P.G. 155, 301D), που είναι και το κύριο Δώρον της Εκκλησίας. Η μετοχή στον αγιασμό του Θεού έρχεται σε κάθε πιστό άνθρωπο μέσα από τα αισθητά και ορώμενα πράγματα. Ο άνθρωπος ανάγεται στα Θεϊκά μέσα από τα αισθητά. Για τον λόγο αυτό και το Αντίδωρο που είναι μετοχή αγιασμού Θεού γίνεται με τη μετάληψη αυτού του αισθητού άρτου. Σχετικά ο άγιος Συμεών Θες/νίκης αναφέρει: «Επεί δε και δι’ αισθητών τινών ως σώμα περικειμένοις τον αγιασμόν έδει λαβείν, δια του αντιδώρου γίνεται» (Συμεών Θεσ/νίκης. P.G. 155, 745D).

Η Εκκλησία ορίζει ο πιστός να λαμβάνει κάθε φορά Δώρο, δηλ. το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Η ίδια δεν επιθυμεί όμως και εκείνοι που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη μετοχή του Δώρου, να φεύγουν απ’ αυτήν χωρίς να λαμβάνουν κάτι. Είναι το Αντίδωρον μια πράξη αγάπης και φιλανθρωπίας για όλους εκείνους του αναξίους της μετοχής. Και μπορεί το Αντίδωρο να μην είναι το ίδιο Σώμα του Χριστού, όμως είναι άρτος «ηγιασμένος» γιατί σφραγίστηκε ολόκληρος (ο άρτος) με τη λόγχη και δέχθηκε από το λειτουργούντα και προσκομίζοντα Ιερέα τα άγια λόγια. Ο άγιος Συμεών Θεσ/νίκης αναφέρει «’Επεί και ηγιασμένος εστί και ούτος άρτος, σφραγιζόμενός τε τη λόγχη, και ιερά δεχόμενος ρήματα» (Συμεών Θεσ/νίκης P.G. 155, 304Α). Πρόκειται περί «δωρεάς θείας πάροχον» (Συμεών Θεσ/νίκης P.G. 155, 304Α).

Το Αντίδωρο τρώγεται εκείνη την ώρα που λαμβάνεται, όταν ο χριστιανός που το λαμβάνει είναι από το πρωί νηστικός. Πάντως κανένας πιστός δεν πρέπει να αναχωρεί από το ναό μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, χωρίς να λάβει το Αντίδωρον από το χέρι του λειτουργούντος Ιερέως. Είναι κακή συνήθεια να διανέμεται το Αντίδωρο στο παγκάρι από τους Εκκλησιαστικούς Επιτρόπους που είναι λαϊκοί, είτε να λαμβάνεται δι’ αυτοεξυπηρετήσεως από τους ίδιους τους πιστούς. Λαμβάνοντας μόνος του κανείς το Αντίδωρο στερείται της ευκαιρίας να λάβει την ευλογία του Λειτουργούντος Ιερέως. Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας σημειώνει χαρακτηριστικά: «Οι δε (πιστοί) συν ευλαβεία πάση δέχονται (το Αντίδωρον) και καταφιλούν την δεξιάν, ως αν προσφάτως αψαμένην του Παναγίου Σώματος του Σωτήρος Χριστού και τον εκείθεν αγιασμόν και δεξαμένην και μεταδούναι τοις ψαύουσι δυναμένην» (Νικολάου Καβάσιλα, Εις ερμηνείαν της Θείας Λειτουργίας, κεφ. μστ΄). Επειδή για το πρόσφορο υπάρχει ο συμβολισμός ότι θεωρείται το σώμα της Παναγίας, για αυτό το σχήμα του προσφόρου είναι στρογγυλό, ομοιάζοντας με την κοιλιά της Παναγίας απ’ την οποία εξάγεται ο Χριστός, ομοίως και το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου Παναγίας.

Ο ιερέας όταν μοιράζει το Αντίδωρο στους πιστούς λέει την ευχή: «Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι επί σε», σε κάθε χριστιανό που προσέρχεται. Και με την ευχή αυτή προσφέρει μία ακόμη ευλογία, στις άλλες δύο που είναι αυτό τούτο το Αντίδωρο και ο ασπασμός του χεριού του.

Πολλοί πιστοί ζητούν, κατά την στιγμή που λαμβάνουν την προσωπική τους μερίδα Αντιδώρου από τον Ιερέα, να λάβουν και άλλα περισσότερα Αντίδωρα γιατί θέλουν να μεταλαμβάνουν από αυτό όλες τις ημέρες της εβδομάδας που δεν μπορούν να μετέχουν στην Εκκλησία. Καλή και ευλογημένη αυτή η συνήθεια. ΄Ομως το Αντίδωρον είναι αντί της μετοχής των αχράντων Μυστηρίων στη συγκεκριμένη μέρα, χρόνο και τόπο τελέσεως της Θείας Ευχαριστίας. Μαζί με τον εκκλησιασμό έρχεται ή το Δώρο, ή το Αντίδωρον. Εκτός του εκκλησιασμού ποια η θέση του;

Ακόμη συνηθίζεται από πολλούς Ιερείς, εξαιτίας παλαιοτέρων συνηθειών από προκατόχους Ιερείς, να μοιράζουν μαζί με το Αντίδωρον τα λεγόμενα «Υψώματα». Το «Ύψωμα», κατ’ ακρίβειαν της λέξεως, είναι ό,τι υψώνεται από τους άρτους στην Αγία Πρόθεση και προσκομίζεται. Η δικαιολογία από μερίδα κληρικών που διανέμουν «Υψώματα» εστιάζεται στο γεγονός ότι αποτελούν «πνευματικά έπαθλα» για όσους εκ των πιστών ενασχολούνται με τα άγια πράγματα της Εκκλησίας. Η διανομή των «Υψωμάτων» διατείνονται μερικοί ότι δημιουργεί άμιλλα πνευματικού χαρακτήρα.

Αλλά πάλι εκ των πιστών, σε περιόδους νηστείας βαστούν το λεγόμενο «τριήμερο» και δεν τρώνε για τρεις ημέρες τίποτε άλλο παρεκτός του Αντιδώρου κάθε πρωί ή κατά Θ΄ Ώρα, δηλ. στις 3 μ.μ. Όλες αυτές είναι ευλογημένες συνήθειες που προέρχονται από την εκτίμηση της σημασίας και της αξίας που έχει ο ευλογημένος αυτός άρτος της προσφοράς. Ο Μέγας Αγιασμός των Θεοφανείων πίνεται πριν από την λήψη του Αντιδώρου.

Ακόμη υπάρχει η ευλαβική συνήθεια μερικών πιστών να ζητούν το ύψωμα της Θείας Λειτουργίας της Μεγάλης Πέμπτης για ευλογία για όλο το χρόνο. Αυτή η πράξη φαίνεται ότι έχει επιδράσει από την εξαγωγή του αμνού της Μεγάλης Πέμπτης για τη Θεία Κοινωνία των ασθενών. Κι αυτή η συνήθεια εντάσσεται στην απλοϊκή ευλάβεια των πιστών.

Τέλος πρέπει να σημειώσουμε και την σημασία της μετ’ ευλαβείας βρώσεως του Αντιδώρου που δείχνει και τον προσωπικό, κατ’ επίγνωση σεβασμό του εσθιόντος «μετά φόβου Θεού».

 http://www.orthmad.gr/node/262#12

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΔΗ ΑΠΟ:http://hristospanagia1.wordpress.com/

"Η ψυχική μου Εικόνα"

Ὁ Νότιος Ἄνεμος

Ο Νότος, γιός του Αστραίου και της Ηούς

Ὁ νότιος ἄνεμος σέρνει τὰ νέφη πρὸς Ὑμηττὸ καὶ Πεντέλη˙

στὸ ἑσπερινὸ ψυχρὸ ἀεράκι τὰ παραθυρόφυλλα κλείνουν˙

τὰ πρῶτα μηνύματα τοῦ ἐπερχομένου χειμῶνος.

Ο Υμηττός

Η Πεντέλη

Εἶναι ἡ ὥρα μου˙  ὁ ρυθμὸς τῆς βροχῆς τῆς καρδιᾶς μου ὁ χτύπος,

οἱ σιωπηλὲς κρῆνες τῶν ἔρημων πάρκων τῆς πρωϊνῆς ὁμίχλης˙

ἀπροσδιόριστα ἰχνογραφήματα, τῆς ψυχικῆς μου εἰκόνος!

Κωνσταντῖνος Λ. Ψιλὸς

1998, Ὀκτωβρίου 13

Πάτμος

 "Νηνεμία" στο Λιμάνι

 Η Σκάλα από την αυλή της Αγίας Παρασκευής

Φωτό: Μ. Καζαμπιάν

Εφαλτήριο.. ζωής

Μία πολύ διδακτική ιστορία.   Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά. Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές του να.. έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε. Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε. Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!! Με κάθε φτιαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού. Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω. ΠΗΓΗ:  Ηλεκτρ. Ταχ. από τον εκλεκτό Συνάδελφο κ. Νικόλαο Κώσταλο

Τα Αντιβιοτικά

 Ορθή χρήση και ανθεκτικότητα μικροβίων

 

Τα αντιβιοτικά, γνωστά και ως αντιμικροβιακά φάρμακα, είναι φάρμακα που μπορούν να σκοτώνουν τα βακτήρια ή να αναστέλλουν την ανάπτυξή τους, με σκοπό τη θεραπεία των λοιμώξεων στους ανθρώπους, στα ζώα και ενίοτε στα φυτά.

Τα αντιβιοτικά είναι φάρμακα κατά των βακτηριακών λοιμώξεων (όπως η πνευμονία από πνευμονιόκοκκο ή οι σταφυλοκοκκικές βακτηριαιμίες). Δεν δρουν όμως όλα τα αντιβιοτικά ενάντια σε όλα τα βακτήρια. Υπάρχουν περισσότερες από 15 διαφορετικές κατηγορίες αντιβιοτικών που διαφοροποιούνται ως προς τη χημική δομή και τη δράση τους ενάντια στα βακτήρια. Ένα αντιβιοτικό ενδέχεται να καταπολεμά αποτελεσματικά μόνο έναν ή πολλούς τύπους βακτηρίων.

Τα αντιβιοτικά δεν είναι λύση για λοιμώξεις που προκαλούνται από ιούς, όπως το κοινό κρυολόγημα ή η γρίπη. Επίσης, δεν εμποδίζουν τη μετάδοση των ιών σε άλλους ανθρώπους. Τα αντιβιοτικά είναι αποτελεσματικά μόνο ενάντια στις βακτηριακές λοιμώξεις. Η ορθή διάγνωση και η απόφαση περί αναγκαιότητας των αντιβιοτικών γίνεται μόνο από γιατρό.

Τα αντιμικροβιακά φάρμακα που καταπολεμούν αποτελεσματικά τους ιούς ονομάζονται συνήθως αντιικά φάρμακα (όπως τα φάρμακα ενάντια στη γρίπη, τον ιό HIV και τον έρπητα).

Η εσφαλμένη χρήση

Η λήψη αντιβιοτικών για λάθος λόγους, όπως για το κοινό κρυολόγημα ή τη γρίπη, δεν έχει κανένα όφελος για εσάς. Το μόνο που επιτυγχάνετε με την κατάχρηση αντιβιοτικών είναι η ανάπτυξη αντοχής των βακτηρίων στα αντιβιοτικά. Έτσι, όταν θα χρειασθείτε αντιβιοτικά στο μέλλον, αυτά μπορεί να μην έχουν πλέον αποτέλεσμα. Επίσης, έχετε υπόψη ότι τα αντιβιοτικά έχουν συχνά παρενέργειες, όπως η διάρροια.

Η κακή ή εσφαλμένη χρήση αντιβιοτικών μπορεί να αυξήσει την αντοχή των βακτηρίων σε μελλοντικές θεραπείες. Αυτό συνιστά κίνδυνο για την υγεία όχι μόνο του ατόμου που έκανε ακατάλληλη χρήση αντιβιοτικών αλλά και οποιουδήποτε άλλου που ενδέχεται να προσβληθεί αργότερα από τα ανθεκτικά βακτήρια.

Τα αντιβιοτικά χάνουν την αποτελεσματικότητά τους με ρυθμό που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν από πέντε χρόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή η χρήση αντιβιοτικών αυξάνει την αντοχή των βακτηρίων στα αντιβιοτικά.

Αν συνεχίσουμε να καταναλώνουμε αντιβιοτικά με το σημερινό ρυθμό, η Ευρώπη μπορεί να επιστρέψει στην «προ των αντιβιοτικών εποχή», όπου μια κοινή βακτηριακή λοίμωξη, όπως η πνευμονία, μπορεί να σημαίνει θανατική καταδίκη. Έτσι, όταν πραγματικά θα χρειάζεστε αντιβιοτικά στο μέλλον, αυτά μπορεί να μην έχουν πλέον αποτέλεσμα.

Η αντοχή των βακτηρίων αποτελεί πρόβλημα

Τα βακτήρια είναι ανθεκτικά στα αντιβιοτικά όταν συγκεκριμένα αντιβιοτικά έχουν χάσει την ικανότητά τους να τα σκοτώνουν ή να καταπολεμούν την ανάπτυξή τους. Μερικά βακτήρια είναι από τη φύση τους ανθεκτικά σε ορισμένα αντιβιοτικά (εγγενής ή έμφυτη αντοχή). Ένα πιο ανησυχητικό πρόβλημα είναι η περίπτωση ορισμένων βακτηρίων τα οποία, ενώ κανονικά είναι ευαίσθητα στα αντιβιοτικά, αναπτύσσουν αντοχή σε αυτά λόγω γενετικών αλλαγών (επίκτητη αντοχή). Τα ανθεκτικά βακτήρια επιβιώνουν παρά τη δράση των αντιβιοτικών και συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται επιφέροντας πιο μακροχρόνιες νόσους ή ακόμα και θάνατο.

Η αντοχή των βακτηρίων στα αντιβιοτικά είναι ένα φυσικό γεγονός που προκαλείται από μεταλλάξεις στα γονίδια των βακτηρίων. Ωστόσο, η υπερβολική και ακατάλληλη χρήση αντιβιοτικών επιταχύνει τη δημιουργία και τη διάδοση ανθεκτικών βακτηρίων. Όταν εκτεθούν στα αντιβιοτικά, τα ευαίσθητα βακτήρια καταστρέφονται, ενώ τα ανθεκτικά βακτήρια μπορούν να συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να πολλαπλασιάζονται. Αυτά τα ανθεκτικά βακτηρία μπορούν να εξαπλωθούν και να προκαλέσουν λοιμώξεις σε άλλους ανθρώπους που δεν έχουν πάρει κανένα αντιβιοτικό.

Η κατάσταση επιδεινώνεται με την εμφάνιση νέων βακτηριακών στελεχών με αντοχή σε πολλά αντιβιοτικά ταυτόχρονα (γνωστά ως πολυανθεκτικά βακτήρια). Τα εν λόγω βακτήρια μπορεί τελικά να αναπτύξουν αντοχή σε όλα τα υπάρχοντα αντιβιοτικά.

Η σοβαρότητα του προβλήματος

Η θεραπεία λοιμώξεων που οφείλονται σε ανθεκτικά βακτήρια συνιστά πρόκληση: τα συνήθη αντιβιοτικά δεν έχουν πλέον αποτέλεσμα και οι γιατροί πρέπει να επιλέξουν άλλα αντιβιοτικά. Αυτό μπορεί να καθυστερήσει τη χορήγηση της σωστής θεραπευτικής αγωγής στους ασθενείς και να επιφέρει επιπλοκές, ακόμα και θάνατο. Επίσης, ο ασθενής μπορεί να χρειάζεται περισσότερη φροντίδα, καθώς και εναλλακτικά αλλά και ακριβότερα αντιβιοτικά, τα οποία ενδέχεται να έχουν σοβαρότερες ανεπιθύμητες ενέργειες.

Χωρίς αντιβιοτικά μπορεί να επιστρέψουμε στην «προ αντιβιοτικών εποχή», οπότε δεν θα υπάρχει πλέον η δυνατότητα για μεταμόσχευση οργάνων, χημειοθεραπεία, εντατική παρακολούθηση και άλλες ιατρικές διαδικασίες. Οι βακτηριακές ασθένειες θα εξαπλωθούν και, μη μπορώντας πλέον να αντιμετωπιστούν, θα επιφέρουν θάνατο.

Πριν από την ανακάλυψη των αντιβιοτικών, χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν από βακτηριακές ασθένειες, όπως η πνευμονία ή οι μετεγχειρητικές λοιμώξεις. Μετά από την ανακάλυψη και με τη χρήση των αντιβιοτικών, όλο και περισσότερα βακτήρια, αρχικά ευαίσθητα στα αντιβιοτικά, γίνονται ανθεκτικά και αντιστέκονται ποικιλοτρόπως στα αντιβιοτικά. Επειδή η αντοχή τους αυξάνεται ενώ, παράλληλα, τα τελευταία χρόνια λίγα νέα αντιβιοτικά έχουν αναπτυχθεί και διατεθεί στην αγορά, το πρόβλημα της αντοχής των βακτηρίων στα αντιβιοτικά αποτελεί πλέον σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία.

Η διατήρηση της αποτελεσματικότητας των αντιβιοτικών είναι ευθύνη όλων μας. Η υπεύθυνη χρήση αντιβιοτικών μπορεί να βοηθήσει στην καταστολή της ανάπτυξης ανθεκτικών βακτηρίων και στη διατήρηση της αποτελεσματικότητας των αντιβιοτικών για χρήση από τις επόμενες γενιές.

Πηγή: Υπουργείο Υγείας

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ

Ο "Αγγελόφωνος"  Ιεροψάλτης

Ο όσιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης, ό επονομαζόμενος «αγγελόφωνος» για την όντως αγγελική του φωνή, γεννήθηκε στο Δυρράχιο το 1270, στα χρόνια της βασιλείας των Κομνηνών.

Για την εξαίρετη φωνή του τον προσέλαβαν σε βασιλικό σχολείο μουσικής. Ήταν εξαίρετος και στο ήθος, γι' αυτό o βασιλιάς τον αγαπούσε υπερβολικά, καθώς και όλοι οι άρχοντες. Ό ίδιος όμως, από φόβο μήπως ή πρόσκαιρη δόξα του στερήσει την ουράνια αγαλλίαση, σχεδίαζε ν' αναχωρήσει από τον κόσμο.

Κάποτε ό ηγούμενος της Λαύρας του "Άθω επισκέφθηκε τον βασιλιά για αναγκαία υπόθεση.   H θέα του ηγουμένου και ή κοσμιότητα του φούντωσαν στην καρδιά του νέου τον πόθο για την αγγελική πολιτεία. Αδιαφορεί λοιπόν για τη βασιλική εύνοια, αλλάζει τα μεταξωτά ρούχα του με τρίχινα, παίρνει ένα ραβδί και ξεκινά για τη Λαύρα.

Ό θυρωρός της μονής τον ρωτάει...

-Τί ζητάς και ποια τέχνη γνωρίζεις;

Κι εκείνος, κρύβοντας την πραγματική του τέχνη για να μην τον ανακαλύψει ό βασιλιάς, απαντά:

- Βοσκός είμαι και ποθώ να γίνω μοναχός.

Ό ηγούμενος τον δέχθηκε, τον δοκίμασε για λίγο καιρό και αφού τον έκειρε μοναχό τον έστειλε στο βουνό να βόσκει τράγους. 

Έτσι ό όσιος πραγματοποίησε τον πόθο του και, εκτελώντας τη διακονία του, προσευχόταν συγχρόνως απερίσπαστος μέσα στην αγαπημένη του ησυχία.

Μια μέρα έβοσκε τους τράγους σ' ένα ακρωτήριο. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά, βεβαιώθηκε πώς δεν υπάρχει κανένας, και άρχισε να ψάλλει έναν ύμνο με περισσή τέχνη και κατάνυξη.

Κάποιος ασκητής εκεί κοντά άκουσε την ουράνια μελωδία και βγήκε απορημένος από τη σπηλιά του. Βλέπει τότε ένα εξαίσιο θέαμα: Οι τράγοι είχαν σταματήσει τη βοσκή και παρακολουθούσαν τον εξαίρετο ψάλτη.

Το γεγονός αυτό δεν άργησε να το μάθει ό ηγούμενος. Από τότε ό όσιος αξιοποίησε το σπάνιο χάρισμα του, ψάλλοντας στον δεξιό χορό του καθολικού της Λαύρας. Ήταν Σάββατο του Ακάθιστου και ό Κουκουζέλης, αφού έψαλε με επιμέλεια τα ιδιόμελα και τον κανόνα της Θεοτόκου, αποκοιμήθηκε για λίγο από την κούραση, όρθιος στο στασίδι του. Βλέπει τότε μπροστά του την Υπεραγία Θεοτόκο και ακούει τη γλυκεία φωνή της:

-Χαίρε Ιωάννη, παιδί μου. Ψάλλε μου και δεν θα σ' εγκαταλείψω.

Και λέγοντας αυτά, του έδωσε ένα χρυσό νόμισμα. Ξυπνά αμέσως ό όσιος και βλέπει γεμάτος χαρά στο δεξί του χέρι το φλουρί. Ευχαρίστησε τη Θεοτόκο για την εύνοια της και το παρέδωσε στην εκκλησία. Το νόμισμα αυτό είχε θαυματουργική δύναμη και τελούσε μεγάλα θαύματα.

Από τότε ό όσιος Ιωάννης δεν έλειπε ποτέ από τον δεξιό χορό, ψάλλοντας με προθυμία και δοξολογώντας τον Κύριο και τη Μητέρα Του. Από τον πολύ κόπο και την ορθοστασία σάπισε το πόδι του κι έβγαζε μια δύσοσμη οσμή. Ή Παναγία όμως δεν τον εγκατέλειψε. Εμφανίζεται πάλι και του λέει:

- Από τώρα θα είσαι υγιής.

Αμέσως ό όσιος θεραπεύθηκε και παρέμεινε υγιής μέχρι το τέλος της ζωής του. Προείδε μάλιστα τον θάνατο του, ζήτησε συγχώρηση από όλους τους αδελφούς και εκοιμήθη οσιακά την 1η Οκτωβρίου. 

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/

Ο καλός ο ... Κληρικός

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΖΗΤΑΝΕ ΜΟΝΟΝ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΗΡΙΚΟ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΗ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ»

Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος:

"Βλέπω σήμερα μία φιλοπρωτία. Πολλοί βιάζονται νά γίνουν πρώτοι, κληρικοί κλπ. Αλλά βασίζονται στίς ανθρώπινες δυνάμεις τους καί δέν τά βγάζουν πέρα. Άν ο Θεός καλέση κάποιον σέ ένα αξίωμα, τότε ο Θεός «είναι υποχρεωμένος» νά τον βοηθήση νά φέρη σέ τέλος τήν αποστολή του.  Οι βιαστικοί ταλαιπωρούνται μέ τά διάφορα προβλήματα καί τήν συνείδησή τους καί τώρα καί στήν άλλη ζωή.

Οι Χριστιανοί δέν ζητάνε πολλά από τόν κληρικό. Μόνον δύο πράγματα. Νά μήν τρώη πολύ καί νά μήν είναι φιλάργυρος.

Ρωτούσε ένας πού ήθελε νά γίνη σύντομα επίσκοπος άν θά έπρεπε νά υπηρετήση στήν Ριζάρειο Σχολή ως καθηγητής ή στήν Ιερά Σύνοδο ως Γραμματέας...καί Φαρισαίος λιβανίζοντας τούς άλλους.

Αυτός, καί άν γίνη επίσκοπος, δέν θά έχη εσωτερική ησυχία, αλλά ένα μαρτύριο. Αυτοί δέν έχουν δοκιμάσει τήν γλυκύτητα τής πνευματικής ζωής. Γι΄ αυτό οι ασκητές απόφευγαν τήν ιερωσύνη καί έκλειναν τά κελλιά τους, οπότε οι άλλοι άνοιγαν τήν σκεπή τών κελλιών γιά νά τούς χειροτονήσουν. Ένας υποψήφιος παρακαλούσε έναν συνοδικό αρχιερέα μόνο γιά μία ψήφο. Στό τέλος πήρε όλους τούς ψήφους καί εκλέχτηκε παμψηφεί. Καί είπε: Τώρα τί είναι τό άγιον Πνεύμα, περιστέρι γιά νά τό φυσήξης καί νά φύγη; Έτσι νομίζουν πολλοί ότι καί οι προεργασίες γιά τήν εκλογή ενός επισκόπου γίνονται μέ τήν Χάρη τού Αγίου Πνεύματος". 

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/

ΠΩΣ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ

Ελληνικά τα ονόματα...

 ...από την αρχαιότητα ως σήμερα

από την Ελένη Γεωργακάκη, φοιτήτρια Φιλοσοφικής

Οι απόψεις διίστανται, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω σκοπιμότητας, για το αν κάποια ονόματα, ευρέως διαδεδομένα σήμερα, είναι ελληνικά ή όχι…
Στο μικροσκόπιο μπαίνουν κυρίως τα χριστιανικά ονόματα, τα οποία, σύμφωνα με ισχυρισμούς ορισμένων, δεν έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Είναι όμως έτσι;
Σε προηγούμενα άρθρα-έρευνές μας έχουμε αποδείξει την συνάφεια ελληνισμού-χριστιανισμού αλλά και το άφθαρτον του ελληνισμού γενικότερα σε πολλά επίπεδα…
Έτσι και τα σημερινά ονόματα στην συντριπτική του πλειοψηφία έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Άβα - ἂβα=βοή
Άγγελος - ἀνάγομαι -άνγελος-άγγελος
Αγλαΐα- ἀγάλλω - ἀγλαός=λαμπρός
Αδάμ- ἀδάμας
Αθανάσιος -α(στερητικό)+θνήσκω
Αλέξανδρος -ἀλέξω+ἀνδρας= αποκρουω, σπρώχνω τους ανδρες
Αλεξία - ἀλέξω+ἲς (δύναμη)
Ανάνιος\ας - ἂνω+ἲων
Άννα - όχι απ’ το εβραϊκό Hanna.
Προέρχεται από το προσωνύμιο του Διός «Άνα»- άνω, γι αυτό και στα εβραϊκά υπάρχει ως όνομα αρσενικό. Στην πορεία αλλοιώθηκε και γράφτηκε με δύο νν. Οι Ισπανοί, που διατηρούν ορθότερα τα ελληνικά στοιχεία στην γλώσσα τους απ’ ότι εμείς, το γράφουν με ένα ν. Ana
Αντώνης- ἀντί ὢν (ήταν γιος του Ηρακλή σύμφωνα με την μυθολογία)
Άραβος- ἂρουρα(γη)+βοή =ο πολύς θόρυβος. Εξ’ ου και οι Άραβες.
Αρριανός- ἀ(επιτατικό)+ρίον= εξέχον μέρος
Ασπασία- ἀσπάσιος =αγαπητός. Εξ’ ου και ασπάζομαι.
Γιάννης- Ἲων-Ἰανός
O Aθαν. Σταγειρίτης στην Ωγυγία (Β’ σελ 449) χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ο Ἰανός, ὁ ἀρχαιότερος βασιλεύς τῆς Ίταλίας, ἦτο Ἓλλην το γένος, ὑιὸς τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Κρεούσης, θυγατρὸς τοῦ Ἐρεχθέως, βασιλέως ταῶν Ἀθηνῶν. Ἒκτισε καὶ φρούριον ἐπὶ τινὸς λόφου τῆς Ρώμης, το Ἰανίκουλον, καὶ ἐδίδαξεν πολλά. Ὃθεν ἐτίμησαν τον Ἲωνα- Ἰανὸν- Ἰάνην ὡς θεὸν μετὰ θάνατον… ἐπειδή ἀρχαιότερον βασιλέα καὶ εὐεργέτην δὲν ἐγνώριζον…»
Αλλά και ο Αισχύλος χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό «Ἰάνων λαός» για τους Έλληνες…
Βρασίδας-βράσσω=σείω
Δέσποινα-δεσπόζω
Ειρηναίος\Ειρήνη-εἲρω= λέγω
Ελένη- ρίζα σελ-=φως
Εύα< εὖ= καλό, όμορφο
Ησύχιος= ἡδύς (ευχάριστος)-ηδυχία-ησυχία
Ηρακλής- Ἢρα+κλέος= αυτός που είναι δοξασμένος λόγω της Ήρας
Κωνσταντίνος- λατ. Constans-προθ.cum+stans (μετοχή του ρήματος sto)-σύν+ἰστάς (στάω-ῶ)
Λάμπρος- λαμπρός
Λήδα-λανθάνω -λήθη-λήθα-λήδα
Μαντώ -μαντεύω
Μαρία -δεν είναι εκ του εβραϊκού Μύριαμ, αλλά ετυμολογικά προέρχεται από την μύρα=θάλασσα
Μαίρη- μαρμαίρω= αστράφτω. Μαίρη ήταν το όνομα Νηριίδος.
Νικόλας-νικῶ + λαός
Όμηρος-; ὁμοῦ+ἂρω, αραρίσκω. Επειδή μέσω του έργου του συνδύασε κάθε είδους γνώση.
Ορέστης - ὂρνυμι= ξεσηκώνομαι, ορμώ, επαναστατώ
Σπυρίδων - σπυρίς
Στυλιανός - στύλω
Σωτήρης- σώζω+τηρώ
Φίλιππος - φιλῶ+ἰππους
Χρήστος - χρηστός
Τα παραδείγματα αυτά ωστόσο είναι ενδεικτικά, καθώς η ελληνική ονοματοθεσία είναι ανεξάντλητη. Τα σύγχρονα ονόματα των Ελλήνων, αλλά και πολλά ξένα, έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική γλώσσα και έχουν διατηρηθεί παρά τους αιώνες που περάσει…
Με βάση την συγκεκριμένη έρευνα τα προαναφερθέντα ονόματα διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέχρι και σήμερα, ένα επιπλέον στοιχείο που αποδεικνύει, όχι μόνο ότι η ιστορία μας δεν διχάζεται σε δύο ημισφαίρια, αυτό του ελληνισμού και αυτό του χριστιανισμού, αλλά αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένες τόσο στο μυαλό όσο και στην καρδιά και την παράδοσή μας…
ΠΗΓΗ: pygmi.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://parapona-rodou.blogspot.com/2012/12/blog-